๑๐ เดือน กับการต่อสู้กับลิวคีเมีย...
สวัสดีครับ..แฟนนานุแฟนที่รักทุกคน
ผมไม่เคยคิดฝัน ว่าจะได้กลับมาเขียนบล็อกถึงเพื่อนๆอีกครั้งในวันนี้
10 เดือน เต็มๆ ที่ผมต้องเข้าออกรพ. ใช้เวลาต่อสู้ หาหนทางเอาชนะ "ลิวคีเมีย"
ใช้ทรัพยาการทุกอย่างที่มีอยู่ ทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะชนะเจ้าโรคร้ายนี้ให้ได้
แต่แล้วในที่สุด ผมก็ต้องยอมกับอย่างภาคภูมิ ว่าไม่สามารถเอาชนะมันได้..
คำพูดสุดท้ายของคุณหมอที่ รพ.จุฬา บอกกับผมก็คือ "ร่างกายผมไม่ตอบสนอง
ต่อการรักษาด้วยเคมีบำบัด ไม่มีหนทางใดที่จะรักษาลิวคีเมียของผมอีกต่อไปแล้ว"
เหมือนฟ้าฝ่าลงกลางใจในตอนที่ผมได้ยิน
แต่หลังจากนั้นผมก็ได้แต่ยิ้มให้กับชะตากรรมของตัวเอง
และบอกตัวเองว่า ไม่ว่าผมจะมีเวลาเหลืออีกสักเท่าไหร่ผมก็จะไม่ยอมแพ้..
ผมก้มหน้ายอมรับความจริงที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่อย่างยากเย็น
แต่เมื่อชีวิตถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้ จะมามัวเอาแต่ฟูมฟายเสียใจ
จมอยู่กับความทุกข์และความโชคร้ายที่ได้รับ ก็คงเสียชื่อที่เกิดเป็นทหารจนสิ้น
สิ่งที่ผมคิด จากวันที่ได้ยินคำพูดของหมอก็คือ ผมจะใช้เวลาที่เหลือของผม
ให้คุ้มค่าที่สุด มุ่งทำประโยชน์ให้ สังคม และคนรอบข้างให้ได้มากที่สุด เท่าที่กำลัง
กายและกำลังใจผมจะอำนวย..
..วันใดที่หมดเวลาของผมแล้ว ผมก็จะจากไปด้วยรอยยิ้มที่เปือนเต็มใบหน้า
ฝากไว้ในใจให้ พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ที่รักผม ได้จดจำจนว่าจะลืมกัน..
พ.ท.คมกริช
ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของ ผู้พันต้น (พระศรีถมอรัตน์)
