ความคิดเห็นที่ 1 "เป็นแผ่นหลังที่เปราะบางอะไรอย่างนี้..." คือความรู้สึกแรกที่วาบเข้ามาในสมองของเรน่าเมื่อปลายนิ้วสัมผัสถูกแผ่นหลังของเด็กหนุ่ม "ราวกับความเข้มแข็งที่แสดงให้เห็นเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา... ราวกับจะแตกสลายไปได้ทุกเมื่อ...ราวกับทั้งหมดนั่นเป็นเพียงการพูดข่ม..." ...ราวกับมีช่องว่างขนาดใหญ่ในจิตใจกำลังปริร้าวลุกลามไปทั้งร่างกาย... สัมผัสทั้งหลายที่ได้สัมผัสทำเอาเรน่าได้แต่นิ่งอึ้งตะลึงอยู่กับที่ บัดนี้เธอรู้สึกเหมือนไม่ได้เห็นเด็กหนุ่มผู้เจิดจ้าและแสนจะเข้มแข็งอีกต่อไป ร่างกายอันแข็งแกร่งยืดตรงดุจเสาหินงามสง่าที่เธอเห็นอยู่เมื่อครู่ บัดนี้กลับกลายเป็นเสาหินผุพังเต็มไปด้วยริ้วรอยปริร้าวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...รอยปริร้าวนับไม่ถ้วนซึ่งผุดขึ้นมาด้วยคำถากถางของผู้ใช้จิงกิตาขาวพวกนั้น ...และศูนย์กลางของรอยปริร้าวเหล่านั้นก็หาใช่สิ่งอื่นใด... ...แต่เป็นหญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเด็กหนุ่มเบื้องหน้าเคยรักและเทิดทูนยิ่งกว่าผู้ใดคนนั้น... ความละอายใจแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างของเด็กสาวราวกับอุณหภูมิลดต่ำชำแรกไปตามผิวหนัง เธอชักมือข้างที่สัมผัสแผ่นหลังของเด็กหนุ่มกลับมาแล้วยกขึ้นมากำไว้แนบอก ริมฝีปากเม้มแน่นด้วยความรู้สึกผิดที่ประดังขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม ...ทั้งๆ ที่เขากำลังทนทรมานถึงเพียงนั้น... ...ทั้งๆ ที่ในใจของเขาไม่เหลือที่ว่างสำหรับอะไรอีกแล้วแท้ๆ... ...แล้วเรายังคิดจะพึ่งพาเขาอีกอย่างนั้นรึ... ข้างฝ่ายริคุนั้นไม่ได้รับรู้ถึงกิริยาประหลาดของเรน่าที่อยู่ข้างหลังตนเองเลยด้วยกำลังเจ็บจนจุกจากคำพูดแทงใจดำของประดาผู้ใช้จิงกิหน่วยลงทะเบียนฯ ที่ก่นด่าปรามาสตนเมื่อครู่นี้ เขาหยุดนิ่งเหมือนจะทำใจอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก็ขยับจะเดินตรงไปห้ามโทโงกับกลุ่มผู้ใช้จิงกิหน่วยลงทะเบียนฯ ไม่ให้ทะเลาะกัน แต่เพิ่งเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้น คลาร่าก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ออกมายืนขวางริคุไว้พร้อมออกปากเตือนว่าอย่าออกไปจะดีกว่า เพราะการทะเลาะในครั้งนี้มีสาเหตุมาจากริคุเป็นหลัก ดังนั้นขืนริคุออกไปละก็ แทนที่จะห้ามได้ กลับจะยิ่งทำให้สถานการณ์บานปลายขึ้นไปอีกเสียมากกว่า ได้ยินดังนั้น ริคุจึงค่อยยอมหยุดฝีเท้าของตนแต่โดยดี ปล่อยให้หน้าที่ไกล่เกลี่ยตกเป็นของโจผู้ปราดเข้ามาเป็นกรรมการห้ามมวยตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ไปเสีย โดยระหว่างที่ยืนละล้าละลังกันอยู่นั้น คลาร่าก็แถเข้ามาแอบกระซิบบ่นใส่ริคุว่าทำยังงี้ได้ยังไงกันฮึ สาวเจ้าอุตส่าห์สารภาพรักทั้งทียังจะทำเป็นยึกยักโยกโย้อยู่อีก ทำเอาริคุแทบโดดตัวลอยเกือบหลุดปากตะโกนออกมาว่านี่หล่อนแอบใช้เคจดักฟังพวกชั้นงั้นเรอะ คลาร่าก็แกล้งตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะตัดบทผละหนีไปช่วยพี่ชายเป็นกรรมการห้ามมวยเอาดื้อๆ โดยก่อนหลบฉากไปก็ไม่วายทิ้งท้ายกึ่งจริงจังกึ่งล้อเลียนว่า ไหนๆ สาวเจ้าก็อุตส่าห์พูดถึงขนาดนั้นแล้ว ยังไงก็ต้องให้คำตอบกับเค้าดีๆ ด้วยนะ หลังจากคลาร่าผละไป ริคุก็กระแอมสองสามครั้งเป็นการแก้เขิน ก่อนจะหันกลับมาหาเรน่าเพื่อจะพูดคุยเรื่องที่ค้างกันอยู่ไว้ ทว่ายังไม่ทันที่ริคุจะได้เริ่มพูดอะไร เขาก็ต้องสะดุดกับสีหน้าและแววตาของอีกฝ่ายเข้าเสียก่อน ...ใบหน้าที่แม้จะพราวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แต่แววตากลับแฝงไว้ด้วยความอาดูรอย่างน่าประหลาด... "ใช่...ชั้นรักเธอ ริคุ ไม่ใช่ในฐานะคู่หู...ไม่ใช่ในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด..." น้ำเสียงของเด็กสาวฟังดูสงบเยือกเย็นจนเหลือเชื่อ "...แต่ในฐานะคนในครอบครัว..." ริคุถึงแก่ชะงักกึกไปชั่วขณะกับคำพูดและกิริยาที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเรน่า ได้แต่นิ่งอึ้งปล่อยให้เรน่ากล่าวต่อไปว่า "ชั้นรักช่วงเวลานั้น ช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกับเธอกับเนเน่กัน 3 คน รู้สึกขอบคุณเธอจริงๆ ที่มอบช่วงเวลาแบบนั้นให้กับชั้น ชั้นอยากบอกเรื่องนั้นให้เธอรู้ก่อนที่การต่อสู้จะรุนแรงขึ้นจนไม่มีเวลาจะบอก...เรื่องมันก็แค่นั้นแหละ" คำพูดท่อนท้ายของเด็กสาวทำเอาเด็กหนุ่มตกตะลึงไปอีกคำรบ เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกประหลาดที่แฝงอยู่เบื้องหลังทั้งสีหน้าท่าทางทั้งคำพูดเหล่านั้น...บางอย่างที่เด็กสาวพยายามจะปกปิดไว้ภายใต้สีหน้าท่าทางราวกับคนปลงตก หลังจากนั้น เรน่าก็ไม่เคยยกเรื่องนั้นขึ้นมาพูดกับริคุอีกเป็นครั้งที่สอง ริคุเองแม้จะรู้สึกสะกิดใจต่อคำพูดที่ฟังยังไงก็เหมือนกำลังกลบเกลื่อนอะไรบางอย่างอยู่ของเรน่า แต่ก็ไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องนั้นมากนัก จำนวนคนที่น้อยแสนน้อยเมื่อเทียบกับภาระงานต่างๆ ที่มีล้นตัว บวกกับภาระหน้าที่ในฐานะ "ผู้ฟื้นฟูแก่นจิงกิเพียงคนเดียวในกลุ่ม" ทำให้ริคุมักโดนเรียกใช้เป็นประจำจนแทบไม่มีเวลาตั้งคำถามถึงท่าทีแปลกประหลาดของเรน่าในยามนั้นอีก ...แม้ในหัวอกจะรู้สึกปั่นป่วนอย่างประหลาดด้วยลางสังหรณ์ร้ายที่ประดังขึ้นมาอย่างไม่หยุดหย่อนก็ตาม... แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 55 11:06:51 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 55 11:06:32 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 11:06:07

ความคิดเห็นที่ 2 ฉากตัดไปทางฝั่งสึคิชิโระ ซาโกมิซึ กับซึสึที่ได้พบกับคันซากิในที่ประชุมวางแผนทำศึกกับอามาเนะกับรัฐบาล โดยหลังจากประชุมเสร็จ ทั้งหมดก็ออกมาเดินคุยกันตรงระเบียงทางเดินในตึกแห่งหนึ่ง (เดาว่าน่าจะเป็นตึกกระทรวงกลาโหมแฮะ) โดยคันซากิเล่าให้พวกสึคิชิโระฟังว่า แท้จริงแล้ว "พวกเขา" นั้นกลับออกมาจากเอมบริโอในช่วงเวลาเดียวกับที่ริคุกลับมานั่นแหละ โดยหลังจากกลับออกมาจากเอมบริโอได้ คนที่คอยคุ้มครองดูแล "พวกเขา" ก็คือกระทรวงกลาโหมนั่นเอง แต่ที่ไม่เคยติดต่อกลับมายังหน่วยย่อยโดยตรงเลย ก็เพราะถูก "รักษาการณ์ประธานบริษัท" ของโทคิจิกรุ๊ปสั่งห้ามไว้ไม่ให้ติดต่อนั่นเอง คันซากิออกปากขอโทษสึคิชิโระที่เรื่องราวบานปลายไปถึงขนาดนี้ สึคิชิโระก็บอกว่าไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก เพราะยังไงซะที่โลกกลายเป็นแบบนี้ก็เป็นความผิดที่ทุกคนต้องรับผิดชอบแบกรับร่วมกันอยู่แล้ว พูดถึงตรงนี้ ทั้งหมดก็เดินมาถึงห้องขนาดใหญ่ห้องหนึ่งที่มีกระจกขวางกั้น ภายในคล้ายกับห้องไอซียูมีเครื่องมือทางการแพทย์และเครื่องช่วยชีวิตตั้งอยู่เต็มไปหมด ตรงกลางห้องเป็นเตียงขนาดใหญ่มีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนหลับอยู่โดยมีเครื่องช่วยหายใจสวมอยู่บนใบหน้า ซึ่งหญิงสาวคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...โทคิจิ ซาวาโกะ...ผอ.ของ F.L.A.G. ที่หายสาบสูญไปในเอมบริโอพร้อมๆ กับคันซากิกับพวกริคุนั่นเอง จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 11:08:01

ความคิดเห็นที่ 3 ฉากตัดอีกครั้ง มายังเรน่าที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ในศาลเจ้าอันมืดมนซึ่งตนเองเคยถูกเหล่าภูตผีแห่ง "โลงศพ" (เอมบริโอ) ดึงลงมาเมื่อครั้งก่อน สีหน้าของเด็กสาวฉายแววสงบนิ่ง ไม่มีอาการหวั่นไหวอยู่เลยแม้เพียงเศษเสี้ยว ขณะนึกย้อนไปถึงความทรงจำอันน่าสยดสยองจากการพบกันในครั้งก่อน จำได้ว่าในวันนั้น ทาคาโอะเป็นผู้ช่วยเธอออกมาจากการเกาะกุมของฝูงผีร้ายที่รุมทึ้งร่าง เขากระโจนวูบลงมาท่ามกลางกลุ่มผีร้าย กราดปลายดาบหวดซ้ายป่ายขวาขับไล่เหล่าผีร้ายที่รายล้อมอยู่จนแตกกระเจิงหนีไปทำวงล้อมกรอบอยู่ห่างๆ ฝ่ายตาแก่เจ้าตระกูลทาคาโอะ เมื่อเห็นเรน่าถูกขู่เสียขวัญกระเจิงเป็นที่พอใจแล้ว ก็ตั้งต้นพูดกับเรน่าต่อทันทีว่า ที่เรียกเรน่ามาในวันนี้ไม่ใช่แค่เรียกมาเกรียนใส่หรอก แต่ต้องการให้เรน่าชดใช้บาปมาด้วยการยอมสละร่างกลายเป็นคิวกิ แล้วช่วยเหลือตนเองกับชาวบ้านทุกคนที่ติดอยู่ใน "โลงศพ" ทั้งที่ยังไม่ตายให้ได้ร่างเนื้อกลับคืนและออกไปจาก "โลงศพ" ได้อย่างปลอดภัยเท่านั้นเอง ครั้งนั้น เรน่าได้แต่นั่งเงอะงะเบื้อใบ้อยู่กับที่ไม่อาจตอบอันใดออกไปได้ ทว่าบัดนี้เรน่าได้ตัดสินใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ...ว่าจะทำอย่างไรต่อ "ข้อเรียกร้อง" ที่เหล่าผีเร่ร่อนแห่งโลงศพเรียกร้องเอากับตนในวันนั้น... นั่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่ ตาแก่เจ้าตระกูลทาคาโอะก็ปรากฏวูบออกมาจากเงามืดด้านข้างพร้อมกับถามว่าตัดสินใจได้แล้วรึ เรน่าเงยหน้าจ้องตอบดวงตาดุดันของตาแก่ด้วยดวงตาเป็นประกายกล้าจนตาแก่ถึงกับชะงักไปอย่างทึ่งๆ แล้วถามกลับว่าถ้าตนเองกลายเป็นคิวกิไปแล้ว จะสามารถสยบคิวกิตนอื่นๆ ได้หรือไม่ ตาแก่ก็ตอบว่าเรื่องนั้นตนเองก็ยืนยันไม่ได้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นกรณีของคิวกิอามาเนะละก็ไม่แน่ เพราะตัวตนของคิวกิอามาเนะนั้นถือกำเนิดขึ้นมาอย่างบิดเบี้ยว ด้วยเหตุนี้จึงไม่ยอมฟังคำสั่งเจ้านาย อย่างไรก็ตาม หากคิวกิสามตนมาอยู่ด้วยกัน ทั้งสามตนก็จะสะกดอำนาจซึ่งกันและกัน ซึ่งการที่ทั้งสามต่างคานอำนาจซึ่งกันและกันนั้นเองจะบีบให้คิวกิต้องกลับไปอยู่ข้างกายเจ้านายของตนเท่านั้น อธิบายถึงตรงนี้ ตาแก่เจ้าตระกูลก็ถามเรน่าขึ้นมาว่าติดใจเรื่องของคิวกิตนนั้นถึงขนาดนั้นเชียวรึ เรน่าก็ตอบกลับด้วยสายตากร้าวว่า "เพราะเด็กคนนั้นเป็น..." ------------------------------------------------- ฉากตัดอีกครั้ง มายังเช้าวันรุ่งขึ้นในห้องนอนของเรน่า เด็กสาวลุกขึ้นจากที่นอน แววตาเป็นประกายแน่วแน่อย่างคนตัดสินใจเด็ดขาด ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อแจ็คเก็ตกันหนาวตัวโคร่งอย่างที่เคยเห็นสวมเป็นประจำเวลาออกไปข้างนอกที่ไหน เปลี่ยนเสื้อเสร็จก็จัดแจงเก็บที่นอนหมอนมุ้งอย่างเป็นระเบียบ วางจดหมายจ่าหน้าซองว่า "ถึงทุกคน" ไว้บนที่นอนที่พับเรียบร้อย แล้วจึงเดินไปยังประตูห้อง พร้อมเปิดประตูออกอย่างเงียบกริบที่สุดก่อนจะก้าวออกจากห้องไป "เพราะเด็กคนนั้นเป็นครอบครัวของชั้น..." เรน่าเอ่ยปากแผ่วเบาแทบเป็นเสียงกระซิบ ดวงตาเป็นประกายพราวคล้ายหยดน้ำสะท้อนแสงอาทิตย์บนยอดหญ้า "ดังนั้น ชั้นถึงต้องไป" และพร้อมๆ กับคำพูดนั้น เรน่าก็เลื่อนบานประตูปิดเข้าหากัน ก่อนจะจากไปอย่างเงียบงัน จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 11:09:53

ความคิดเห็นที่ 4 ฉากตัดอีกครั้ง มายังพวกริคุที่ได้อ่านจดหมายที่เรน่าทิ้งไว้หลังจากหายตัวไปจากหน่วยย่อยที่กลายสภาพมาเป็นฐานชั่วคราวของ F.L.A.G. ความโกลาหลบังเกิดขึ้นทันทีที่ทั้งหมดได้อ่านเนื้อหาในจดหมาย ต่างแยกย้ายกันออกตามหาเรน่ากันจ้าละหวั่น ริคุผู้ร้อนใจกว่าใครเพื่อน แล่นพรวดออกจากที่ทำการหน่วยย่อยออกไปทันที เด็กหนุ่มวิ่งพล่านตามหาเรน่าไปทั่วทุกแห่งเท่าที่สมองจะเค้นออกมาได้ สองขาซอยยิกๆ ไปทุกหนทุกแห่งตามจังหวะของความร้อนใจ ขณะที่ข้อความทั้งหลายในจดหมายของเรน่าประดังขึ้นมาในสมอง ทั้งเรื่องความทรงจำในวัยเด็กที่ขาดหายไปของตัวเรน่า... ทั้งเรื่องบาปที่เรน่าเคยกระทำมาจนเป็นสาเหตุให้เกาะทั้งเกาะต้องพินาศ... ทั้งเรื่องที่เรน่าถูกดึงเข้าไปในเกาะฮัตสึมิซึ่งอยู่ภายในเอมบริโอด้วยฝีมือทาคาโอะ... ทั้งเรื่องที่ตาแก่เจ้าตระกูลทาคาโอะ "ขอความร่วมมือ" จากเรน่าให้กลายเป็นคิวกิ... ทั้งเรื่องที่พวกตาแก่คิดจะรวบรวมเอาแก่นจิงกิมาใส่ไว้ในร่างของเรน่าที่กลายเป็นคิวกิแล้ว เพื่อให้เรน่ามีสภาพเป็นเหมือน "ร่างแทนชั่วคราวของจูริ" คิวกิตนก่อนที่ร่างสลายไป... ทั้งเรื่องที่เรน่ายอมรับข้อเรียกร้องทั้งหมดของตาแก่เจ้าตระกูลโดยไม่มีโยกโย้บิดพลิ้ว...เพื่อนำเนเน่กลับคืนมา... ยิ่งนึกถึงข้อความในจดหมายเหล่านั้นมากเท่าไหร่ หัวใจเด็กหนุ่มก็ยิ่งรุ่มร้อนประหนึ่งไฟเผาทรวง เขาเปลี่ยนเส้นทางจากที่วิ่งตามหาสะเปะสะปะไปทั่ว แล้วตรงไปยังทิศทางหนึ่งอันเป็นเส้นทางที่ตัวเขารู้จักดี ด้วยเป็นเส้นทางที่เขาคุ้นเคยเสียยิ่งกว่าเส้นทางกลับบ้านของตนเองเสียอีก ...เส้นทางสู่บ้านของเรน่าซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ บ้านของเขา... 'สุดท้ายนี้ถึงริคุ ก่อนอื่นต้องขอโทษเธอด้วยที่ชั้นคิดจะพึ่งพิงเธอทั้งๆ ที่เธอเองก็ทนทรมานถึงที่สุดแล้วแท้ๆ ตอนที่คนพวกนั้นยัดเยียดเอาบาปที่ชั้นเคยทำไว้ในอดีตบนเกาะฮัตสึมิมาให้ ชั้นเคยคิดว่าถ้าเป็นเธอที่เข้มแข็งขึ้นอาจช่วยชั้นได้ แต่ชั้นคิดผิดไป บาปของตัวเองมีแต่ตัวเองเท่านั้นที่ต้องแบกรับ ที่ชั้นต้องทำในตอนนี้ก็คือเผชิญหน้ากับบาปของตัวเอง และไถ่ถอนบาปนั้นด้วยตัวเองคนเดียว หากการไถ่บาปของชั้นทำให้เธอคนนั้นกลับมาได้...ก็ไม่มีอะไรน่าดีใจมากไปกว่านี้แล้ว ชั้นรักเธอ ริคุ ไม่ใช่ในฐานะคู่หู ไม่ใช่ในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด และไม่ใช่ในฐานะครอบครัวเดียวกัน ดังนั้นชั้นจะขอเดิมพันด้วยทุกสิ่งที่ชั้นมี เพื่อนำคนในครอบครัวของเธอ...ของพวกเรากลับคืนมา เพื่อที่ชั้นจะมองหน้าเธอได้อย่างเต็มตาอีกครั้ง' "ไม่ใช่!!" เด็กหนุ่มแผดเสียงขณะกระชากประตูบ้านของเรน่าออกสุดแรง ก่อนจะวิ่งพรวดพราดเข้าไปในบ้าน สอดส่ายสายตากวาดไปทั่วอย่างร้อนใจเพื่อค้นหาเรน่า...หรืออย่างน้อยก็ร่องรอยว่าเรน่าเคยมาที่นี่เมื่อชั่วโมง ชั่วนาที หรือชั่ววินาทีที่ผ่านมา ...แต่กลับไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่าอันเงียบงัน ท่ามกลางระเบียงบ้านที่เต็มไปด้วยรูปถ่ายหลายสิบใบเพียงเท่านั้น... "เธอไม่เห็นต้องแบกรับทั้งหมดไว้ซักหน่อย แบบนั้นมันก็แค่รวบรัดหนีปัญหาเท่านั้นไม่ใช่รึไง!!" เด็กหนุ่มแผดเสียงอีกครั้ง พร้อมกับกำหมัดฟาดโครมลงไปบนผนังข้างตัว "แบบนั้นมันคิดจะเสียสละตัวเองชัดๆ เลยนี่นา!! ครอบครัวเดียวกันไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากันมันจะมีความหมายอะไร!! ทิ้งเธอให้ร้องไห้อยู่คนเดียวแล้วมันจะมีความหมายอะไรเล่า" วาบนั้นเองที่ริคุรู้สึกเหมือนความเข้มแข็งของตนเองสูญสลายไปกับตา หากไม่มีผนังอยู่ข้างกายเด็กหนุ่มคงทิ้งตัวโครมลงกับพื้นไปแล้ว ผู้คนทั้งหลายล้วนร่ำร้องผ่านริมฝีปาก ผ่านลำคอของตนเอง...นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในยามปกติ...หากบัดนี้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนทุกอณูรูขุมขนของตนเองกำลังกรีดเสียงร่ำร้อง ...ร่ำร้องราวกับมีสุนัขป่าทั้งฝูงกำลังเปล่งเสียงหอนยะเยือกโหยหวนอยู่ในร่าง... ...ร่ำร้องเรียกหาชื่อของเด็กสาวที่เป็นดั่งฟางเส้นสุดท้ายที่คอยค้ำจุนจิตใจของตนไว้... "เรน่า--------------------------!!!!!!!!!!" แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 55 11:14:23 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 55 11:12:55 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 11:12:26

ความคิดเห็นที่ 5 สุดท้ายเมื่อหาเท่าไหร่ก็ไม่พบตัว ริคุก็ได้แต่เดินคอตกกลับมายังที่ทำการของหน่วยย่อย สีหน้าฉายแววหม่นหมองและผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้จะกลับไปเผชิญหน้ากับคนอื่นที่รออยู่ที่หน่วยย่อยได้อย่างไร ทว่าเมื่อกลับไปถึงจริงๆ สิ่งที่รอรับการกลับมาของเขาอยู่กลับเป็นเสียงร้องเรียกกึ่งดีใจกึ่งโมโหของคลาร่า ...กับบรรดาผู้ใช้จิงกิและหน่วยสนับสนุนทุกคนที่บัดนี้อยู่ในสภาพเตรียมพร้อมออกปฏิบัติการนอกสถานที่กันเรียบร้อยแล้ว... "นี่มัน..." เด็กหนุ่มหลุดเสียงครางออกมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง "คุณซาโกมิซึหาตัวเจอแล้ว" ซึคาโมโต้หนึ่งในผู้ใช้จิงกิเดินเข้ามาบอกกับริคุ ริคุก็สะดุ้งตกใจถามว่ารู้ที่อยู่ของเรน่าแล้วเหรอ ซึคาโมโต้ก็ตอบกลับว่าเอนเดต่างหากล่ะ และอธิบายต่อว่าจากที่คาดการณ์กันมา ดูเหมือนว่าคนที่สร้างอาณาเขตขึ้นมาเพื่อปกป้องผู้คนไม่ให้ถูกคังชุเล่นงานในตอนนั้น (เหตุการณ์วันโลกาวินาศฝีมืออามาเนะในช่วงตอน 72 - 75) และตอนนี้พวกเขาก็พอจะรู้แล้วว่าเอนเดนั้นกบดานอยู่ที่ไหน คำอธิบายของซึคาโมโต้ทำให้ริคุฉุกใจคิดขึ้นมาได้ทันที "เอนเดเคลื่อนไหวร่วมกับทาคาโอะอยู่นี่นา...ถ้าหากว่าเรน่าไปหาทาคาโอะตามที่ในจดหมายว่าไว้จริง ก็แปลว่าเรน่าเองก็อาจอยู่ที่นั่นด้วยน่ะสิ!? ถ้างั้น..." "ช่าย เราจะไปบุกรังของเอนเดกัน!" เสียงบ้าพลังของโจดังขึ้น พร้อมกับกำหมัดฟาดกับฝ่ามือตัวเอง "แล้วพาเรน่าที่หนีออกจากบ้านไปกลับมาด้วย!" "จริงๆ เลยน้า ดีแต่จิตตกแล้วก็วิ่งวุ่นอยู่คนเดียว" เสียงบ่นกระปอดกระแปดของคลาร่าดังตามมา ฟังไปฟังมาดูคล้ายแม่บ่นลูกที่ทำตัวเอาแต่ใจ "นายก็ดี คุณอลิซก็ดี ต้องให้เป็นภาระกันอยู่เรื่อย" บ่นเสร็จก็ยื่นมือส่งให้กับริคุที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ แล้วพูดต่อด้วยรอยยิ้มว่า "เอ้า มัวทำอะไรอยู่ล่ะ จะไปพาเค้ากลับมาไม่ใช่เหรอ?" ข้างฝ่ายริคุก็ได้แต่นิ่งอึ้งไปกับน้ำใจที่บรรดาเพื่อนพ้องทั้งหลายมอบให้ ทั้งๆ ที่ครั้งหนึ่งเขาเห็นคนเหล่านี้เป็นแค่ตัวเกะกะ แค่ฝูงหมาป่าที่ตนเองถูกบังคับให้ร่วมฝูงด้วยความจำใจ ไม่เคยเห็นคนเหล่านี้เป็นเพื่อนพ้องเลยแม้แต่น้อย ทว่ามาบัดนี้ คนกลุ่มเดียวกับที่เขาเคยหลีกหนีด้วยความหวั่นกลัวและหวาดระแวงนั้นกลับเป็นฝ่ายยื่นมือเข้าช่วยเหลือเขากับคนสำคัญของเขาในยามที่ตกตาตาย เด็กหนุ่มหลับแน่นราวกับจะสัมผัสถึงความหวังที่เอิบอาบไปทั่วร่าง ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาฉายแววเป็นประกายกล้า ไม่เหลือความหม่นหมองและความสับสนลังเลอยู่อีกต่อไป เขาตลบผ้าพันคอที่หลุดลุ่ยของตนขึ้นกระชับแน่นกับคอเสื้อ แล้วก้าวออกไปยืนนำหน้าเพื่อนพ้องทุกคน แล้วประกาศก้องด้วยกิริยาดุจขุนทัพให้สัญญาณเคลื่อนทัพว่า "ได้...ถ้างั้นก็ไปกันเลย!!" และพร้อมๆ กับคำพูดนั้น ทีมช่วยเหลือเรน่าอันประกอบด้วยริคุ พลพรรคผู้ใช้จิงกิทั้งจากหน่วยหลักและหน่วยย่อย ตลอดจนไพร่พลหน่วยสนับสนุนอีกจำนวนหนึ่ง ก็ตั้งต้นเคลื่อนขบวนออกปฏิบัติการในทันที - จบตอนที่ 78 - แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 55 11:18:56 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 11:16:39

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านช่วงแรกของตอนนี้จบแล้วชวนให้นึกถึงที่เค้าว่าในยามเกิดภัยพิบัติขนาดใหญ่ๆ แบบในเนื้อเรื่องช่วงนี้นี่มักมีคนอยู่สองประเภทจริงๆ แฮะ เริ่มจากพวกแรก..."ทำดีแล้วโดนด่า" เช่นบักริคุในตอนนี้ อุตส่าห์ลำบากลำบนออกอุบายเตะถ่วงหลอกล่อจนยืดเวลาโลกแตกฝีมืออามาเนะมาได้ แต่สุดท้ายกลับโดนด่าหาว่าเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเป็นชิปเดิมพัน แถมยังโดนฟื้นฝอยหาตะเข็บมาด่าเรื่องเป็นคนเลี้ยงเนเน่จนกลายเป็นอามาเนะอีก ชวนให้สงสัยจริงๆ ว่าก่อนด่าน่ะคิดกันบ้างรึเปล่าว่าถ้าริคุไม่ทำแบบนั้น ป่านนี้พวกเอ็งก็ตายห่านไม่ก็เป็นคังชุกันหมดโลกไปแล้วแท้ๆ และพวกที่สอง..."ไม่ทำ 'ห่า' แล้วด่าคน" เห็นตัวอย่างได้ชัดๆ ก็บรรดาพวกผู้ใช้จิงกิขี้ขลาดไม่กล้าออกรบในภาพบนหัวกระทู้นั่นแหละ เป็นพวกประเภทที่ปกติมีภัยหรืออะไรก็ดีแต่ซุกตัวในผ้าห่มซดกาแฟอุ่น แต่พอไม่ได้อะไรดั่งใจก็ด่าคนที่เขาช่วยหาว่าช่วยได้ไม่ดีพอที่ตัวเองต้องการ ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ได้ทำ "ห่า" อะไรเลยแท้ๆ เป็นพวกที่นิสัยโคตรจะน่ารังเกียจที่สุดในกรณีนี้เลยทีเดียว  งานนี้ได้แต่หวังล่ะครับว่าระหว่างที่บักริคุกับพลพรรคออกไปมุดดันเจี้ยนช่วยนางเอกเก็บเลเวลาปราบบอสรองกันอยู่ในตอนนี้ ไอ้พวกตาขาวพวกนั้นจะไม่ทำอะไรงี่เง่าๆ ขึ้นมา...ถึงในใจลึกๆ ผมจะสังหรณ์ว่าพวกมัน "ต้องทำเรื่องงี่เง่าๆ ให้โดนริคุกับพรรคพวกตบเกรียนเข้าแน่ๆ" ก็เถอะ  อนึ่ง เนื่องจากในเดือนหน้าอ.โมริยามะหยุดพักเขียนหนึ่งเล่ม ดังนั้นตอน 79 จึงเลื่อนไปลงในเล่ม 11 ที่จะออกปลายเดือนกันยายนโน่นเลยนะครับ ระหว่างนี้ก็คงได้แต่ลุ้นกันไปพักใหญ่ๆ ละว่าบักริคุกับพลพรรคจะจัดการกับเรื่องราวที่คาราคาซังอยู่ก่อนจะถึงอีเวนท์ลุยบอสใหญ่ได้ยังไง จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 11:22:41

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านตอนนี้แล้วยิ้มเหยียดๆให้กับพวกขี้ขลาดนั่น... ไม่ได้ขอร้องให้ไปสู้ครับ ไม่ได้ขอร้องให้ไปกู้โลกหรืออะไรทั้งนั้น ขอแค่ "หุบปาก" แล้ว "นั่งรอเงียบๆ" ซะ... ทำเหมือนที่พวกมันทำมาตลอดก็พอ....ไม่ต้องเป็นตัวถ่วงก็พอ ถ้าทำแค่นั้นไม่ได้ ก็ขอให้มีฉากโดนฝูงคังชุดำ ไม่ก็พี่เทพทาคาโอะลงมาลากไส้ตายๆไปซะทั้งกองนั้นแหละครับ เพราะการมีชีวิตอยู่ของพวกแกมัน "เกะกะ" ไงล่ะ จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 11:34:54

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าริคุไม่ได้เลี้ยงเนเน่มาป่านนี้คาราซาว่ากะเอนเดชนะไปแล้วมั้ง พวกมันคิดว่าคิวกิมีตัวเดียวรึไงหว่า พูดออกมาได้ว่าไม่เกี่ยวข้องแค่มีแก่นจิงกิอยู่กับตัวก็ถือว่าเกี่ยวแล้วถ้าไม่ได้องค์กรคุ้มหัวอยู่ป่านนี้พวกมันโดนทาคาโอะฆ่าตายกันไปหมดแล้วแท้ๆ จากคุณ : Do you know who I am เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 11:41:02

ความคิดเห็นที่ 9 แค่แตะหลังจึ๊กเดียว รู้ลึกรู้จริงไปถึงปลายไส้ติ่งเลยทีเดียว แบบนี้ถ้าไม่ใช่ไซโคเมทรี่ ก็เป็นโซลเมทแล้ว ^^' จากคุณ : Vladimir Putan เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 20:19:54

ความคิดเห็นที่ 10 ทำไมผมอดรู้สึกไม่ได้ว่า  Dead Flag มันขึ้นหราที่หัวน้องกระดานของเราขึ้นมาสะงั้นหว่า =-=" ถ้าไม่ติดที่เธอเป็นตัวประกอบเด่นพิเศษ (นางเอกต้องโลลิซี่!) ผมคงฟันธงไปแล้วว่าตอนหน้าจองศาลาได้ชัวร์ ๆ จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 22:18:11

ความคิดเห็นที่ 11 ^^ ^^ ^^ อย่างที่ผมเคยบอกไว้เมื่อหลายตอนก่อน (และท่านปูทันเป็นคนแก้ทีหลัง) ไงครับ "ในเรื่องนี้ไม่ว่าใครก็มีสิทธิ์ตายได้ทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่ริคุละก็" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 22:29:06

ความคิดเห็นที่ 12 มั่นใจกับคนเขียนคนนี้จริงหรือครับคุณDrakeว่าริคุไม่มีสิทธิ์ตายนะ จากคุณ : Do you know who I am เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 01:57:49

ความคิดเห็นที่ 13 ^^ ^^ ^^ ที่ผมพูดนี่หมายถึงระหว่างเรื่องครับ ไม่ใช่ช่วงท้ายหรือช่วงตอนจบเรื่อง เพราะถ้าพระเอกตายระหว่างเรื่อง แล้วใครจะเป็นคนดำเนินเนื้อเรื่องต่อล่ะ จะฆ่าตัวละครเอกที่เดินเรื่องมาตั้งค่อนเรื่อง แล้วเอาตัวละครอื่นมาเดินเรื่องแทนน่ะ ตามความเห็นของผม ไม่มีนักเขียนคนไหนบ้าพอจะทำกันหรอกครับ ถ้าไม่คิดว่าตัวเอกคนใหม่แข็งพอจะเดินเรื่องได้เจ๋งเป้งกว่าที่ตัวเอกเดิมทำไว้ละก็ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 08:21:26

ความคิดเห็นที่ 14 วางใจได้จนกว่าจะจบเรื่องสินะครับ จากคุณ : Do you know who I am เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 11:58:15

ความคิดเห็นที่ 15 ว่าไปแล้วไอ้ฉากสารภาพรักแล้วปล่อยให้รอคำตอบแบบค้างๆ คาๆ นี่ เหมือนกับเป็น reprise ของฉากย้อนอดีตระหว่างริคุ-อามาเนะเหมือนกันนะ เพียงแต่เปลี่ยนให้คนที่จะกลายเป็นคิวกิเป็นฝ่ายที่สารภาพก่อน (แต่ดูแค่ตอนเดียว + อ่าน text ยังไม่ชัวร์ว่าจงใจหรือเปล่า) ทีนี้ก็ขึ้นกับ อ.โมริยามะ ละครับว่าจะเลือกให้ริคุทวงเมียสำเร็จ แก้ปมคาใจเรื่องอามาเนะ แล้วดันเรน่าขึ้นมาแทนอามาเนะ เคลียร์สภาพจิตใจของริคุให้พีคสุดๆ เพื่อพร้อมรับศึกสุดท้าย หรือเลือกให้เรน่าไปแล้วไปลับ ซ้ำแผลเก่าของเจ้าริคุให้มันดิ่งนรกอีกรอบ ก่อนที่จะเข้าศึกสุดท้ายแบบอึนๆ มืดมนแบบกู่ไม่กลับ ใจจริงคิดว่าน่าจะเป็นแบบแรก แต่แบบหลังคงจะน่าสนใจไม่หยอก edit คำผิดครับ แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 55 19:45:12 จากคุณ : Vladimir Putan เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 13:42:48