ความคิดเห็นที่ 1 คดีฆาตกรรมโดราเอมอน บทนำ หลังสิ้นเสียงสัญญาณหยุดรถไฟแล้ว เด็กหนุ่มหน้าตาท่าทางดูเป็นมิตรนามว่า โนบิตะ ค่อยๆก้าวลงจากรถไฟอย่างช้าๆท่ามกลางผู้คนที่เบียดเสียดกัน พลางขยับแว่นตาออกมาเป่าให้ร่องรอยของฝ้าจากอากาศที่หนาวเหน็บในยามเย็นของกรุงโตเกียวจางหายไป... "เกือบ 6 ปีแล้วสินะที่นายจากไปโลกอนาคต โดราเอมอน..." โนบิตะรำพันกับตัวเอง เขายังคงจำได้ดี ในวันที่ต้องจากกัน ไม่มีคำพูดอะไรมากมายระหว่างเขาและโดราเอม่อนหุ่นยนต์รูปร่างเหมือนแมวที่อยู่เคียงข้างเขาเสมอมา นอกจากคำว่าลาก่อน... ขณะนี้โนบิตะกำลัง เรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่ 3 และกำลังจะเตรียมตัวสอบเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยโตเกียว หลังจากโดราเอม่อนจากไป โนบิตะได้เปลี่ยนแปลงตัวเองจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากที่เคยเป็นเด็กที่เกียจคร้าน แต่ตอนนี้เขาคือนักเรียนเรียนดีอันดับ 2 ของโรงเรียน ระหว่างทางเดินจากสถานีรถไฟกลับไปถึงบ้าน สิ่งที่โนบิตะมักจะทำอยู่เป็นประจำคือ การมองไปยังที่ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสนามเด็กเล่นของเขาและเพื่อนๆมาก่อน ความทรงจำในวัยเด็กมันช่างหอมหวานเสมอ หากแต่ที่แตกต่างออกไปในตอนนี้ที่แห่งนั้นกลายเป็นมินิมาร์ทเล็กๆไปเสียแล้ว ขณะนั้นเอง ด้านหน้าประตูของมินิมาร์ทมีเสียงเอะอะโวยวายเกิดขึ้น "นี่แกนึกว่าแกเป็นใครกันหา ไปทะเลาะกับลูกค้าเค้าแบบนั้น" ชายหนุ่มที่แต่งตัวดูเหมือนจะเป็นเจ้าของร้านกำลัง ตะโกนต่อว่าพนักงานคนหนึ่งอยู่ และผู้คนเริ่มมามุงดู "ก็ลูกค้าคนนั้นมันหาเรื่องผมก่อนนี่ มันเอาเรื่องพ่อผมที่เสียไปมาล้อเลียน” ชายหนุ่มร่างใหญ่พยายามอธิบายกับเจ้าของร้านแต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล “ไจแอนท์!” โนบิตะตะโกนทัก “เกิดอะไรขึ้นเหรอ” หลังจากที่พ่อของไจแอนท์ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน ชีวิตของเขาก็ลำบากมาตลอด เขาต้องออกจากโรงเรียนเพียงแค่ชั้นมัธยมต้นเท่านั้น เพื่อจะต้องช่วยแม่ทำงานอย่างหนักและเลี้ยงน้องสาวเพื่อให้ได้เรียนต่อ “ก็อย่างที่เล่าให้นายฟังนั้นแหล่ะ ฉันทำงานที่นี่มาได้พักใหญ่ๆแล้ว พยายามปรับปรุงตัวเองไม่ใจร้อนเหมือนแต่ก่อน แต่ทุกครั้งที่มีคนเอาเรื่องพ่อมาล้อ ฉันทนไม่ได้ทุกครั้ง” ไจแอนท์ตัดพ้อกับโนบิตะระหว่างกำลังเดินกลับบ้าน สำหรับไจแอนท์แล้วเรือ่งพ่อที่เสียไปเป็นปมด้อยอยู่ในใจลึกๆ เขาอดอิจฉาเพื่อนๆรุ่นราวคราวเดียวกันที่ได้เรียนหนังสือ ได้ใช้ชีวิตเหมือนอย่างเด็กวัยรุ่นทั่วไปไม่ได้ “ยังไงฉันก็ว่านายน่าจะกลับไปเรียนต่อนะ เลิกเรียนแล้วค่อยหางานพิเศษทำก็ได้” โนบิตะพยายามชักชวนไจแอนท์กลับไปเรียนเหมือนอย่างที่เคยพยายามชวนมาตลอด “ถ้าเรื่องเงินล่ะก็ ถึงฉันจะไม่ค่อยมีมากนักแต่ก็พอจะให้หยิบยืมได้บ้าง” โนบิตะเองในตอนนี้เขากำลังทำงานพิเศษโดยการเป็นเจ้าหน้าที่พาร์ไทม์ให้กับ พิพิธภัณฑ์ปืนโบราณของเมืองอยู่ ทำให้เขาพอจะมีรายได้อยู่บ้าง “ไม่เป็นไรหรอก น้ำใจของนายฉันขอรับไว้ แต่ฉันไม่อยากรบกวน” ไจแอนท์ยังคงยืนกรานเรื่องนี้เหมือนเช่นที่ผ่านมา ความเป็นจริงแล้ว ซูเนโอะ เพื่ออีกคนในกลุ่มที่มีฐานะร่ำรวย ก็เคยพยายามจะช่วยเหลือไจแอนท์ในเรื่องเงินมาหลายครั้ง แม้กระทั่งจะให้มาช่วยงานของพ่อตนในบริษัท แต่ไจแอนท์เองรู้ตัวดีกว่าตัวเองเรียนมาไม่เยอะ จึงไม่อยากจะไปเป็นภาระให้ใคร “อีกไม่นานน้องสาวฉันก็จะเรียนจบแล้ว ยังไงฉันจะอดทนทำงานไปจนถึงตอนนั้น แล้วค่อยคิดเรื่องเรียนต่ออีกครั้ง” ไจแอนท์เปรยขึ้นมากับโนบิตะ ก่อนทั้งคู่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน “กลับมาแล้วครับ” โนบิตะกล่าวทักทายพ่อและแม่เหมือนอย่างเคย “เป็นไงบ้างลูก เรียนเหนื่อยมั้ยช่วงนี้ “ แม่ของโนบิตะถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย “สบายมากครับแม่ เดี๋ยวผมขอตัวไปเก็บของก่อนนะครับ อีกสักพักจะได้เวลาไปทำงานพิเศษแล้ว” โนบิตะกล่าวกับแม่ก่อนจะเดินขึ้นไปห้องตัวเองที่ชั่นสอง “ตั้งแต่โดราเอมอนจากไป โนบิตะเปลี่ยนไปมากจริงๆนะคุณ” แม่พูดคุยกับพ่อที่อยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยกัน “แล้วไม่ดีเหรอ จากเด็กที่เคยเหลวไหลแต่ตอนนี้เค้าเป็นความภูมิใจของบ้านเราไปแล้ว” พ่อพูดอย่างอารมณ์ดีพลางอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย “มันก็ดีค่ะคุณ แต่บอกตรงๆว่าชั้นไม่ได้เห็นแววตาที่ร่าเริงของโนบิตะมานานมากแล้ว แม้กระทั่งทุกวันนี้ก็ไม่ได้เห็นอีกเลย เหมือนแกจะพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกอะไรบางอย่างอยู่” แม่พูดอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก… หลังจากที่โนบิตะเข้ามาในห้องของตัวเอง กลับพบว่าลิ้นชักถูกเปิดทิ้งไว้ “แม่เข้ามาจัดของในห้องเราแล้วลืมปิดลิ้นชักหรือยังไงกันนะ” โนบิตะบ่นพึมพำกับตัวเอง เขากำลังจะไปปิดลิ้นชัก แต่กลับต้องเอะใจกับวัตถุแปลกตาอย่างหนึ่งที่วางอยู่ในลิ้นชักมีรูปร่างคล้ายกับซองจดหมาย เขาหยิบมันขึ้นมาดู หน้าซองจดหมายนั้นจ่าไว้ว่า “ถึง โนบิ โนบิตะ” เขาจึงรีบแกะซองจดหมายนั้นออกด้านในเป็นกระดาษ 1 แผ่นและมีข้อความอยู่เพียงประโยคเดียว “ฉันกำลังถูกปองร้าย อยากพบกับนายด่วน” ลงชื่อ โดราเอมอน -------จบบทนำ------- แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 12:32:35 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 12:32:20

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 2 ปีศาจแฝงกาย ภายในห้องโถงอันกว้างใหญ่ที่ประดับประดาไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นเลิศ พร้อมอาหารและเครื่องดื่มอย่างดีที่ถูกเสริฟ โนบิตะและไจแอนท์กำลังนั่งรอใครบางคนอยู่ในนั้น “นายคิดว่านั่นเป็นจดหมายจากโดราเอมอนจริงๆเหรอ” ไจแอนท์ถามโนบิตะด้วยความไม่แน่ใจนัก “ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะตั้งแต่โดราเอมอนจากไปเราก็ไม่เคยติดต่อกันอีกเลย เพียงแต่ว่าจดหมายมันถูกส่งมาทางลิ้นชัก ที่ที่ฉันเจอกับโดราเอมอนครั้งแรก อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันไม่สามารถจะอยู่เฉยๆได้” โนบิตะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล ไม่นานนักเด็กหนุ่มหน้าตาเจ้าเล่ห์และดูเพล์บอยก็ได้เดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาน่ารักอีกคนที่เดินควงแขนกันมา “ว่าไงพวก ขอโทษที่ทำให้รอนาน นี่ฉันรีบกลับบ้านสุดๆแล้วนะเนี่ย หลังจากที่พวกนายโทรหา” ซูเนโอะทักทายโนบิตะและไจแอนท์อย่างอารมณ์ดี “นี่ ซึบาสะจัง เธอไปนั่งเล่นรอที่สวนหลังบ้านก่อนนะ จะซ้อมบทละครรอไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันขอคุยกับเพื่อนๆแป้บหนึ่งนะ เดี่ยวจะรีบไปหา” ซูเนโอะกล่าวกับแฟนสาวซึ่งเธอเองเป็นดาราวัยรุ่นชื่อดังคนหนึ่งของญี่ปุ่น “อย่านานนักนะ เพราะวันนี้กลับค่ำไม่ได้ มีคิวไปออกรายการตอน 2 ทุ่ม” ซึบาสะบอกกับซูเนโอะก่อนที่จะเดินเลยไปที่สวนหลังบ้าน โดยไม่ลืมที่จะยิ้มทักทายกับโนบิตะและไจแอนท์ “เรื่องมันแปลกมากๆ โดราเอมอนที่ไม่ได้ติดต่ออะไรกลับมาหาพวกเราเลย อยู่ๆก็กลับส่งจดหมายมาแบบนี้ ถ้านี่เป็นจดหมายจากโดราเอมอนจริงๆนะ ทำไมเค้าไม่ใช้เทคโนโลยีอะไรที่มันไฮเทคกว่านี้ติดต่อมา เค้าอยู่ในโลกอนาคตซึ่งทันสมัยกว่าเราตั้งเยอะ” ซูเนโอะเริ่มทำการวิเคราะห์ “ฉันก็คิดเหมือนกัน แต่บางทีอาจจะเป็นเพราะโดราเอมอนคิดว่านี่เป็นวิธีการสื่อสารที่ง่ายที่สุดกับฉัน” โนบิตะแสดงความคิดเห็น “ถ้าอย่างนั้นเราจะต้องทำยังไงต่อไปดีล่ะ ในเมื่อมีแค่จดหมาย แล้วเราจะไปหาโดราเอม่อนยังไง ในโลกอนาคต” ไจแอนท์พูดขึ้นมาบ้าง “ว่าแต่นายอีเมลล์ไปบอกชิซุจังแล้วใช่ มั้ย โนบิตะ เกี่ยวกับเรื่องนี้” ซูเนโอะพูดถึง ชิซุจังเพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มของพวกเค้าที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ที่ปารีส “อืม ชั้นก็ส่งไปบอกเธอพร้อมๆกับที่โทรหาพวกนายนี่แหล่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าตอนนี้เธอจะได้อ่านมันหรือยัง” โนบิตะพูดพลางหยิบจดหมายที่เก็บมาจากลิ้นชักขึ้นมาวางบนโต๊ะ “อีกอย่างหนึ่งดูลายมือที่เขียนมันก็เหมือนกับลายมือของโดราเอมอนมากๆ ฉันลองเอาเทียบกับที่โดราเอมอนเคยเขียนเมื่อก่อน” โนบิตะพยายามยืนยัน “ก่อนจะสรุปว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นจริงๆหรือเปล่า ฉันอยากถามนายเรื่องหนึ่งมานานแล้วโนบิตะ” ไจแอนท์พูดขึ้นมา “ทำไมโดราเอมอนถึงจากนายไปในตอนนั้น มันเกิดอะไรขึ้น ฉันเข้าใจมาตลอดว่าโดราเอมอนคงจะจากไปหลังจากที่นายสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว แต่คิดๆดูแล้วตอนนั้นนายเองก็ยังไม่ได้เป็นอย่างทุกวันนี้ นายยังไม่เอาไหนอยู่เลย ตอนที่โดราเอมอนจากไป” ไจแอนท์เริ่มซักโนบิตะ “ฉัน... “ โนบิตะกำลังจะเริ่มเล่า แต่ยังไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์มือถือของโนบิตะก็ดังขึ้น “ฮัลโหล โนบิ ครับ” โนบิตะรับสาย “ขอโทษด้วยครับที่ลืมบอกไป วันนี้ผมคงไม่ได้เข้าไปทำงานนะครับ มีเรื่องด่วนจริงๆ ครับๆ ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ” ผู้จัดการจากพิพิธภัณฑ์ปืนโบราณนั่นเองที่โทรมา “เอาอย่างนี้ ฉันว่าเรื่องนี้เราควรจะปรึกษาผู้เชี่ยวชาญอีกคนดีกว่า” ซูเนโอะรีบกล่าวขึ้นมา “ผู้เชี่ยวชาญ? นายหมายถึงใคร” ไจแอนท์ถาม “ก็เจ้าอัจฉริยะคนนั้นนั่นไง ที่จบแค่ชั้นมัธยมต้นก็ได้ทุนพิเศษไปเรียนต่อทางด้านกระทรวงวิทยาศาสตร์ระหว่างประเทศ” ซูเนโอะพูดไปพลางยิ้มไป “นายหมายถึง เดคิสุงิ เหรอ” โนบิตะถามกลับไป “ถูกต้องแล้ว แม้ว่าพวกเราจะไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว แต่ถ้าหมอนั่นรู้ว่าพวกเรากำลังเดือดร้อน จะต้องหาทางช่วยพวกเราได้แน่ๆ” ซูเนโอะกล่าวด้วยความมั่นใจ “งั้นจะรออะไรอีกล่ะ อย่างน้อยก็รีบเอาจดหมายที่ถูกส่งมาไปให้หมอนั่นดูดีกว่า” ไจแอนท์พูดด้วยท่าทีที่มีความหวัง แต่เด็กหนุ่มทั้ง 3 คนหารู้ไม่ว่าภายในห้องโถงนั้นไม่ได้มีแต่พวกเค้าแค่ 3 คนเท่านั้น... “ความบาปที่เจ้าก่อไว้ มันช่างใหญ่ยิ่งนัก โนบิตะ อีกไม่นานหรอก เจ้าจะต้องชดใช้มัน...” แขกที่ไม่ได้รับเชิญแอบรำพึงโดยไม่มีใครรู้ ----------จบบทที่ 2 ----------- แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 13:36:27 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 12:33:45

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 3 ลางร้าย ในโลกอนาคตที่ตอนนี้วิวัฒนการของมนุษย์ก้าวล้ำไปจนถึงขีดสุด จนทำผู้คนมากมายต่างพากันโหยหาอดีตมากขึ้น ผู้คนในยุคอนาคตนี้ใช้สมองในการทำงานมากกว่า 80% จึงทำให้ร่างกายอ่อนแอลง ดังนั้นธุรกิจที่เฟื่องฟูในยุคนี้คือ คลีนิคเครื่องแห่งความฝัน ที่มีไว้บริการให้ผู้คนเลือกเข้ารับการบำบัดจิตใจ โดยสามารถเลือกที่จะเข้าไปใช้ชีวิตในความฝันของอดีต เช่นการใช้ชีวิตในชนบทที่สงบเงียบ ที่ซึ่งมนุษย์ยังต้องใช้แรงกายในการทำงาน ซึ่งผู้คนในอนาคตนี้เคยได้อ่านเจอตามเว็บเพจต่างๆ ซึ่งบริการนี้ไม่ใช่เฉพาะมนุษย์เท่านั้นที่นิยมเข้ามาใช้บริการ แม้แต่หุ่นยนต์เองก็เช่นกัน "พี่ไม่ยอมออกจากเครื่องแห่งความฝันมาหลายเดือนแล้วนะ ชั้นชักกังวลมากขึ้นทุกทีแล้วสิเนี่ย" หุ่นยนต์แมวเพศเมียตัวหนึ่งกำลังสนทนาอยู่กับชายหนุ่ม ที่หน้าเคาท์เตอร์ของคลีนิค  "อาจจะเป็นเพราะโดราเอมอนใช้ชีวิตในยุคอดีตมามากเกินไปก็ได้โดรามี่ ชั้นไม่น่าจะส่งเค้าไปนานขนาดนั้นเลย" เซวาชิแสดงความคิดเห็น... ปกติแล้วผู้ที่เข้าใช้บริการเครื่องแห่งความฝันจะถูกเก็บตัวมิดชิดอยู่ในห้องส่วนตัว ไม่มีใครสามารถเข้าไปรบกวนได้ ยกเว้นแต่เจ้าตัวประสงค์อยากจะออกมาเอง หรือว่าเกิดเหตุฉุกเฉินเท่านั้น "ฉันเคยได้ยินมาว่า บางคนที่ใช้เครื่องนี้นานมากเกินไป จะไม่สามารถแยกแยะความเป็นจริงกับความฝันออกจากกันได้ เหมือนลืมว่าแท้จริงแล้วตัวเองกำลังอยู่ในยุคไหนกันแน่" เซวาชิพูดพลางนึกถึงเรื่องที่เค้าเคยได้ยินมา ในขณะนั้นเองมีเสียงจากชายวัยกลางคนกล่าวแทรกเข้ามา "อย่างที่พวกเธอเข้าใจนั่นแหล่ะ แม้แต่ทางคลินิคของเราเองก็ไม่สามารถจะหยุดเครื่องแห่งความฝันกลางคันได้ มันเป็นการละเมิดข้อตกลงระหว่างเรากับคนไข้" "พี่ไม่ได้เป็นคนป่วยนะหมอ" โดรามี่พูดขึ้นมาด้วยความไม่พอใจนัก "เอาเถอะ ยังไงเราก็เรียกทุกคนที่เข้ามารับการบำบัดที่นี่ว่าคนไข้อยู่ดี เราจำเป็นต้องรอเจ้าตัวเค้าเลือกที่จะกลับออกมาเอง พวกเธอกลับไปก่อนเถอะ" ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าหมอกล่าวตัดบท ระหว่างที่เซวาชิและโดรามี่กำลังขับรถเหาะกลับจากคลีนิค จู่ๆฝนก็เกิดตกหนักลงมา "ฝนตกตอนหน้าหนาวเนี่ยนา ไม่เห็นกรมอุตุฯ เตือนเลยแฮะ" เซวาชิบ่นพึมพำ ทันใดนั้นเองรถเหาะอีกคันหนึ่งก็ได้ปาดหน้าเขาทั้งคู่อย่างกระทันหัน "เอี๊ยดดดด!!!" เสียงเบรคดังสนั่น รถเหาะทั้งคู่จอดสนิท "ขับภาษาอะไรกันเนี่ย" เซวาชิลงจากรถมาโวยวาย "ใจเย็นๆเซวาชิ" โดรามี่รีบห้าม ประตูรถเหาะคันที่ปาดหน้าค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ ชายวัยกลางคนท่าทางน่ากลัว รูปร่างสูงผอมก้าวเดินลงมา แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 13:00:59 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 12:36:36

ความคิดเห็นที่ 4 "ขอโทษนะเจ้าหนู ฉันชื่อดาตั้น เกือบทำพวกนายเจ็บซะแล้วสิ" ดาตั้นกล่าวอย่างเป็นมิตร "แต่จริงๆแล้วฉันเปิดไฟเลี้ยวมาแต่ไกลแล้วนะ สงสัยพวกนายมัวแต่เหม่ออยู่มั้ง" ดาตั้นไม่วายเหน็บแนม "พูดให้มันดีๆนะ นี่นายอยากจะหาเรื่องใช่มั้ย" เซวาชิชักเดือด "เซวาชิอย่าวู่วามน่า" โดรามี่ไม่อยากจะมีเรื่อง "เฮ้ นายชื่อเซวาชิเหรอ! ใช่ โนบิ เซวาชิ หรือเปล่า" ดาตั้นถามด้วยท่าทางร้อนรน "ใช่ ฉันเอง นายรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ" เซวาชิตอบโต้ด้วยหน้าตางงๆ "พอชั้นถามข้อมูลที่คลีนิค รู้ว่านายออกมาแล้ว ฉันก็รีบตามหา ไม่นึกว่าจะบังเอิญมาเจอกันแบบนี้ ชั้นมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย" ดาตั้นกล่าว "นายเป็นใครกันแน่" เซวาชิเริ่มสงสัย "ไม่สำคัญหรอกว่าฉันเป็นใคร แต่ฉันว่านายต้องสนใจเรื่องที่ฉันจะคุยด้วยแน่ๆ ไปคุยกันที่เงียบๆดีกว่า" ดาตั้นพูดพลางทำท่าจะกลับเข้าไปในรถ "เอาไงดี เซวาชิ" โดรามี่ถามด้วยความไม่แน่ใจ "ถ้านายไม่บอกว่านายเป็นใคร และมีธุระอะไร เราจะไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น" เซวาชิยืนกรานพลางทำท่าจะกลับไปขึ้นรถตัวเองเหมือนกัน "เฮ้อ เด็กๆก็อย่างนี้แหล่ะน้า เอาล่ะๆ ถ้าชั้นจะบอกพวกนายว่า ชั้นรู้ว่าทำไมโดราเอม่อนถึงไม่ออกมาจากเครื่องแห่งความฝันซักที นายจะสนใจมั้ยน้า" ดาตั้นพูดแบบเีรียกร้องความสนใจ "ว่าไงนะ!" เซวาชิและโดรามี่พูดออกมาพร้อมกัน ภายในร้านกาแฟ เซวาชิ โดรามี่ และ ดาตั้น กำลังนั่งคุยกันอยู่ในมุมเงียบๆ มุมหนึ่ง "ไม่ใช่ว่าโดราเอม่อนไม่อยากออกมา แต่เค้าออกมาไม่ได้ต่างหาก" ดาตั้นเปิดฉากด้วยประเด็นที่น่าสนใจ "แล้วนายรู้ได้ยังไง" เซวาชิถามด้วยความสงสัย "เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อน เอาจริงๆแล้วมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับชั้นโดยตรงหรอก... ถ้านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดที่จะสั่นคลอนความเป็นอยู่ของมนุษยชาติได้" ดาตั้นพูดไปพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ขณะเดียวกัน ในคลีนิคเครื่องแห่งความฝันที่โดราเอม่อนนอนอยู่นั้น ได้เกิดเสียงคล้ายกับอะไรซักอย่างระเบิิด "แย่แล้วค่ะ แย่แล้วค่ะ คุณหมอโยเฮย์" พยาบาลสาวรีบวิ่งมาด้วยความตกใจ "เกิดอะไรขึ้น แล้วเมื่อกี้เสียงอะไรดังมาจากโซนห้องคนไข้น่ะ"โยเฮย์ถามกลับไปเพราะตนก็ได้ยินเสียงดังที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี่เองเช่นกัน "คนไข้ที่เป็นหุ่นยนต์หมายเลข ac1103 เสียชีวิตแล้วค่ะ" พยาบาลตอบคำถามโดยที่ยังไม่หายตกใจ "อะไรนะ เธอหมายถึง หุ่นยนต์ที่ชื่อ โดราเอม่อน เสียชีวิตแล้วงั้นเหรอ" โยเฮย์ทำหน้าตาตกใจ "แล้วสาเหตุล่ะ!" โยเฮย์ถามพลางรีบเดินจ้ำอ้าวไปที่เกิดเหตุ "ดูจากร่องรอยเบื้องต้นแล้ว เหมือนมีอะไรซักอย่างระเบิดออกมาจากส่วนหัวของคนไข้ค่ะ" พยาบาลพยายามอธิบาย "บ้าจริงๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ระบบของคนไข้ลัดวงจรเหรอ ไม่น่าเป็นไปได้" โยเฮย์บ่นพึมพำ "และที่สำคัญ หายนะกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว" โยเฮย์คิดในใจ... ------จบบทที่ 3-------- จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 12:37:25

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 4 ผู้มาเยือน ตัดกลับมาที่โลกปัจจุบัน หลังจากที่ โนบิตะ ไจแอนท์ และ ซูเนโอะ ได้่ทำการติดต่อกับ เดคิสุงิ พร้อมกับอธิบายเรื่องจดหมายจากโดราเอมอนแล้ว ทั้งหมดก็ได้นัดเจอกันที่กระทรวงวิทยาศาสตร์ที่เดคิสุงิทำงานอยู่ในวันรุ่งขึ้น "ที่นี่ใหญ่โตเป็นบ้าเลยแฮะ" ไจแอนท์พูดด้วยความตื่นเต้น หลังจากที่พวกเขาทั้ง 3 ได้เข้ามาข้างในกระทรวงฯ ลักษณะเด่นของกระทรวงฯนี้คือเป็นตึกใหญ่ตั้งที่อยู่บนเกาะเล็กๆ ซึ่งไม่ห่างจากกรุงโตเกียวมากนัก โดยไม่มีสะพานสำหรับให้รถข้ามมาได้ ผู้ที่จะเข้า-ออกจะต้องเดินทางโดยเรือหรือไม่ก็เฮลิคอปเตอร์เท่านั้น กระทรวงฯนี้เกิดจากความร่วมมือของรัฐบาลญี่ปุ่นและสหภาพยุโรปเมื่อประมาณ 3 ปีก่อน "นี่เป็นแค่ส่วนหน้าเท่านั้นนะ ความเป็นจริงแล้วชั้นเคยได้ยินมาว่าด้านในอลังการกว่านี้อีกเยอะ แต่นอกจากเจ้าหน้าที่แล้ว เค้าไม่ให้บุคคลภายนอกเข้าไปเด็ดขาด"ซูเนโอะพูดอย่างผู้รู้ บรรยากาศในส่วนหน้าของกระทรวงฯดูวุ่นวาย เพราะมีผู้คนอยู่เต็มไปหมด "ไม่แค่นั้นนะ ยังมีข่าวลือแปลกๆเกี่ยวกับการทดลองลับๆของที่นี่ด้วย" ซูเนโอะยังคงแสดงความเห็น หลังจากทั้ง 3 ได้นั่งลงที่ห้องรับรองของกระทรวงฯ "อ๊ะ เดคิสุงิ มาโน้นแล้ว" โนบิตะร้องทัก เด็กหนุ่มหน้าตาดีและดูท่าทางฉลาด กำลังเดินเข้ามาหาพวกโนบิตะพร้อมกับหญิงสาวที่ดูสูงวัยกว่าพวกเขาเล็กน้อย "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะทุกคน" เดคิสุงิยิ้มทักทายด้วยประโยคทั่วๆไป... "ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์ออกมาเจอพวกเรา ชั้นรู้ว่างานนายต้องยุ่งมากแน่ๆ" โนบิตะทักทายกลับไปด้วยรอยยิ้ม "ไม่เป็นไรๆ ชั้นขอแนะนำให้พวกนายรู้จักกับหัวหน้างานของชั้น ดอกเตอร์ มิโยโกะ" เดคิสุงิกล่าวถึงหญิงสาวที่เดินมากับเค้า "สวัสดีจ๊ะ ชั้นได้ยินเรื่องของพวกเธอจาก เดคิสุงิ บ่อยๆ รวมไปถึงเรื่องของหุ่นยนต์ที่ชื่อ โดราเอมอนด้วย" มิโยโกะ ยิ้มทักทายกับพวกโนบิตะ "มันฟังดูวิเศษและเหลือเชื่อมากๆเลยนะ ที่พวกเธอได้ใช้ประสบการณ์ดีๆกับหุ่นยนต์ที่มาจากโลกอนาคตแบบนั้น" เธอพูดคุยกับพวกโนบิตะเกี๋ยวกับเรื่องของโดราเอมอนอยู่ซักพักหนึ่ง "เอาเป็นว่าตามสบายละกันนะ เดี่ยวชั้นขอตัวไปทำงานต่อก่อน" มิโยโกะยิ้มพร้อมกับจากไป... หลังจากนั้นทั้ง 4 คนได้เริ่มต้นการสนทนาขึ้น "นายดูจดหมายนี่แล้วคิดว่ายังไงบ้าง เดคิสุงิ" โนบิตะพูดพร้อมกับยื่นจดหมายให้เดคิสุงิดู เดคิสุงิใช้เวลาพักหนึ่งในการพินิจพิเคราะห์จดหมายนั้น ทุกคนต่างนิ่งเงียบ "ฮะๆๆ ชั้นว่านี่มันเป็นแค่เรื่องล้อเล่นจากใครสักคนแน่ๆ" เดคิสุงิพูดขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ "ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ" ไจแอนท์ถามด้วยหน้าตาฉงน "คิดดูสิ ถ้าเกิดโดราเอมอนกำลังตกอยู่ในอันตรายจริงๆ ทำไมเค้าจะต้องติดต่อมาหาโนบิตะด้วยล่ะ เค้าน่าจะบอกกับตำรวจในโลกอนาคตไม่ดีกว่าเหรอ" เดคิสุงิแสดงความคิดเห็น "เค้าอาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำอย่างนั้นไม่ได้หรือเปล่า" โนบิตะแย้ง "อีกอย่างชั้นว่าลายมือมันก็เหมือนกับของโดราเอมอนมากเลยๆนะ" โนบิตะพยายามยืนยัน "ตอนแรกๆชั้นก็คิดแบบนายนะ เดคิสุงิ แต่ชั้นยังคิดเหตุผลไม่ออกว่า ใครจะมาล้อเล่นเรื่องโดราเอมอน" ซูเนโอะพูดขึ้นมาบ้าง “อย่าลืมนะว่ามีแค่ไม่กี่คน ที่รู้ว่าโดราเอมอนเคยอยู่กับโนบิตะ ถ้าจะมีคนล้่อเล่นก็ต้องเป็นหนึ่งในพวกเราสิ ดังนั้นเรื่องนี้มันน่าจะมีมูลอะไรอยู่บ้าง"ซูนโอะพูดอย่างมีเหตุมีผล จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 12:38:27

ความคิดเห็นที่ 6 "เอาเหอะ ถึงสมมติว่ามันเป็นเรื่องจริง แล้วพวกนายจะทำยังไงต่อไป จะไปหาโดราเอมอนในโลกอนาคตเหรอ" เดคิสุงิ พูดพลางเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือด้วยท่าทางรีบๆ "อย่างที่พวกเรารู้ดี หลังจากโดราเอมอนจากไป ช่องทางของไทม์แมทชีนในลิ้นชักห้องโนบิตะก็ถูกปิดตายไป ใช่มั้ยล่ะ" เดคิสุงิพูดแล้วมองไปที่โนบิตะ "ใช่ เพราะอย่างนี้ไง พวกเราถึงต้องมาขอคำปรึกษาจากนาย" โนบิตะตอบคำถาม "เราคิดว่านายพอจะหาทางพาพวกเราไปโลกอนาคตได้" ซูเนโอะกล่าวขึ้นมา "ฮะๆๆ" เดคิสุงิหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง "พวกนายคิดว่าเราอยู่ในยุคไหนกัน ชั้นจะบอกอะไรให้นะ ในยุคของพวกเรา เทคโนโลยียังไปไม่ถึงขนาดสร้างไทม์แมทชีนได้หรอก พวกนายคิดอะไรเพ้อเจ้อเกินไปหรือเปล่า" เดคิสุงิพยายามอธิบาย "งั้น พวกเราควรจะทำยังไงกันดี ชั้นก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากหรอกนะ ชั้นแค่อยากจะช่วยเพื่อน ถ้าโดราเอมอนตกอยู่ในอันตรายจริงๆ" ไจแอนท์เริ่มโมโหนิดๆที่เดคิสุงิดูจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือนัก "มันมีเรื่องไม่สมเหตุสมผลเยอะไปหมดจากที่พวกนายเล่ามา เช่น จดหมายนั่นถูกส่งมาได้ยังไง ถูกส่งมาจากโลกอนาคตจริงๆเหรอ และที่สำคัญคนที่ส่งมาจะเป็นโดราเอมอนจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ดังนั้นชั้นขอสรุปว่ามันเป็นเพียงเรื่องแกล้งกันเล่นเท่านั้นแหล่ะ" เดคิสุงิ ยังยืนยันคำเดิม "โทษทีนะ ชั้นมีงานต้องทำอีกเยอะ คงต้องขอตัวก่อนล่ะ ยังไงชั้นว่าพวกนายอย่าไปคิดมากเรื่องนี้เลย มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆหรอกน่า"เดคิสุงิพยายามตัดบท "นายจะไม่ลองช่วยคิดอีกนิดนึงเลยเหรอเดคิสุงิ เก็บจดหมายนี่ไว้ก่อนก็ได้นี่" โนบิตะพยายามโน้มน้าว พร้อมกับยื่นจดหมายให้เดคิสุงิ "ไม่ล่ะ ชั้นไม่มีเวลาว่างมาคิดเรื่องไร้สาระอย่างนี้หรอก" เดคิสุงิพูดพลางหยิบจดหมายจากมือโนบิตะมา และขยำมันทิ้งพร้อมกับทำท่าจะลุกไป "นายทำอะไรน่ะ!" ไจแอนท์ตะโกนพร้อมกับเข้าไปผลักเดคิสุงิจนล้มดังโครม คนในกระทรวงฯเริ่มมามุงดู โนบิตะและซูเนโอะต้องพยายามห้ามไจแอนท์ไว้ จากนั้นไม่นานยามก็มาลากตัวพวกโนบิตะออกไปข้างนอก "ชั้นมองนายผิดไปจริงๆ เดคิสุงิ" ไจแอนท์ไม่วายตะโกนทิ้งท้าย ก่อนจะโดนลากออกไป หลังจากเหตุการณ์สงบลง เดคิสุงิก้มลงไปเก็บจดหมายที่ตนขยำทิ้งขึ้นมาเปิดอ่านอีกครั้ง "ทำอย่างนี้แล้วจะดีจริงๆเหรอ เดคิสุงิ" มิโยโกะซึ่งเดินเข้ามาข้างหลังเดคิสุงิพูดขึ้น.... "นี่เป็นทางที่ดีที่สุดแล้วครับดอกเตอร์ เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในโลกอนาคต มันอันตรายเกินกว่าจะให้เด็กอย่างพวกเค้าไปเสี่ยงกับมัน" เดคิสุงิพูดโดยที่สายตาของเค้าก็กำลังมองข้อความในจดหมายอย่างตั้งใจอยู่... "พูดอย่างกับตัวเองไม่ใช่เด็ก" มิโยโกะพูดพลางส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ ด้วยความเอ็นดู "ผมจะจัดการกับเรื่องนี้เอง นี่เป็นจดหมายจากโดราเอมอนแน่นอน นึกไม่ถึงว่าเรื่องที่เราคาดการณ์ไว้ จะเกิดขึ้นเร็วเพียงนี้นะครับดอกเตอร์" เดคิสุงิพูดพลางเดินไปกับมิโยโกะ "จะช้าจะเร็วมันก็ต้องเกิด ดีที่พวกเราทำการทดลองนี้มาเป็นเวลาพอสมควรแล้ว แต่ติดที่ว่ามันยังไม่สมบูรณ์ 100%" มิโยโกะพูดถึงเรื่องการทดลองลับๆของกระทรวงฯ "ผมสามารถแก้สมการสุดท้ายได้แล้วครับดอกเตอร์ เมื่อคืนนี้เอง หลังจากที่พวกโนบิตะติดต่อมา ผมก็รู้ตัวดีว่าไม่มีเวลาอีกแล้ว" เดคิสุงิพูดพร้อมกับมองหน้ามิโยโกะ "จริงเหรอเนี่ย!" มิโยโกะอุทาน "สมการที่เราให้นักวิทยาศาสตร์หัวกะทิกว่า 20 คนแก้มาเป็นเวลาหลายเดือน กลับกลายเป็นเด็กชั้นมันธยมปลายอย่างเธอที่แก้มันได้" มิโยโกะยังไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน "เรารีบไปที่ห้องทดลองกันดีกว่าครับดอกเตอร์" เดคิสุงิพูดพลางเร่งฝีเท้า "เดี๋ยวก่อน ชั้นลืมบอกเธอไป ผอ.ให้ชั้นมาตามเธอไปที่ห้องเค้าหน่อย มีแขกระดับพิเศษรอพบกับเธออยู่" มิโยโกะเพิ่งนึกขึ้นมาได้ "แขกระดับพิเศษ?" เดคิสุงิทำหน้าแปลกใจ "ใช่ เป็นคนที่เธอคาดไม่ถึงทีเดียวล่ะ" มิโยโกะพูดแบบมีเสศนัย ---------จบบทที่ 4--------- แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 21:31:11 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 21:30:07 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 13:22:44 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 12:38:57

ความคิดเห็นที่ 7 ส่วนบทต่อๆไปจะทยอยตามมาเรื่อยๆนะครับ จะเป็นบทที่สมบูรณ์และไม่มีการแก้ไขแล้ว ^ ^! จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 12:40:12

ความคิดเห็นที่ 8 ลงชื่ออ่านค่ะ ^^ ปล. ตอน ลางร้าย(คห.3) โพสซ้ำ 2 ทีนะคะ จากคุณ : เพียงพิณ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 12:56:03

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ขอบคุณมากครับที่ช่วยสังเกต ^ ^ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 13:01:19

ความคิดเห็นที่ 10 ลงชื่อจ้า ตามอ่านตั้งแต่สองทู้แรกแล้ว จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 13:05:43

ความคิดเห็นที่ 11 รออยู่นะครับ อิอิ จากคุณ : jazpada เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 13:08:24

ความคิดเห็นที่ 12 สนุกดี มีพล็อตมีโครงเรื่อง ไม่ได้แค่เขียนไปเรื่อยๆ คนแก่รออ่านต่อนะ โตมากับโดราเอมอนก่อนคนเขียนเกิดอีก จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 13:09:36

ความคิดเห็นที่ 13 กำลังสนุกเลย อยากอ่านต่อแล้วค่ะ ^O^ จากคุณ : rain_ryu เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 13:39:20

ความคิดเห็นที่ 14 รออ่านด้วย แต่เรามีลูกเล็กต้องเลี้ยงอะ รบกวน จขกท. หรือคนใจดีหลังไมล์ลิงค์มาให้ได้มั้ยคะ กลัวตามไม่ได้ตลอดค่ะ จากคุณ : เจน (F-Ban de nu hai) เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 13:39:29

ความคิดเห็นที่ 15 ว้าว จขกท. เก่งจังเลยค่ะ เนื้อเรื่องน่าติดตามมากเลย อยากอ่านจนจบเลย จากคุณ : นะโมยิ้มแป้น เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 13:48:18

ความคิดเห็นที่ 16 รออ่านต่อนะคะ ^^ จากคุณ : นางสาวอาริน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 13:48:40

ความคิดเห็นที่ 17 ลงชื่อตามติดนะคะ จากคุณ : กุบกิบจุบจิบ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 13:53:03

ความคิดเห็นที่ 18 ลงชื่อไว้ก่อน กลับบ้่านเดี๋ยวมาตามอ่านต่อ จากคุณ : Tm_Rovers เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 13:53:58

ความคิดเห็นที่ 19 เจ๋งครับ รออ่านต่อ จากคุณ : char_asnabel เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 14:01:43

ความคิดเห็นที่ 20 มาลงชื่อตามอ่าน จากคุณ : darkness2 เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 14:09:44

ความคิดเห็นที่ 21 ลงชื่อติดตามด้วยครับ ชอบมากครับ สนุกดี จากคุณ : อุลตร้ามิลาโน่21 เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 14:12:33

ความคิดเห็นที่ 22 บทที่ 5 เงื่อนไข ในขณะเดียวกัน ที่โลกอนาคตซึ่งผู้คนยังคงใช้ชีวิตอย่างสงบสุข พวกเขาหารู้ไม่ว่าภัยร้ายครั้งใหญ่ที่สุดในประวิตศาสตร์กำลังจะมาเยือนอีกไม่นาน ภายในห้องรับแขกของคลีนิกเครื่องแห่งความฝันซึ่งโยเฮย์เป็นเจ้าของอยู่ เซวาชิ โดรามี่ และ ดาตั้น นั่งรอโยเฮย์ที่กำลังให้ปากคำกับตำรวจสากลอยู่ภายนอกห้อง บรรยากาศในตอนนี้ดูวุ่นวายมาก โดรามี่กำลังร่ำไห้ไม่หยุดโดยที่เซวาชิกำลังปลอบอยู่ข้างๆ “เราต้องสืบหาความจริงให้ได้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโดราเอมอน ชั้นขอสัญญา” เซวาชิพูดแบบจริงจัง “พวกเราช้าไปนิดเดียว” ดาตั้นซึ่งนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ถึงเราจะทำตามแผนการที่นายเสนอมา ชั้นก็คิดว่าเราไม่ทันอยู่ดี” เซวาชิพูดถึงเรื่องที่เค้าคุยกับดาตั้นตอนเมื่อวาน “อย่างที่ชั้นเล่าให้นายฟัง ความจริงแล้วเราจะต้องรีบแอบเข้าไปชิงตัวโดราเอมอนออกมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่พวกเธอดันไม่ยอมร่วมมือ” ดาตั้นพูดพลางทำหน้าตาครุ่นคิด “เรื่องที่นายเล่าให้พวกชั้นฟัง ชั้นบอกตรงๆว่ายังไม่อยากจะเชื่อ 100% ไม่คิดว่าโดราเอมอนจะมีความลับที่สำคัญขนาดนั้น” เซวาชิยังคงกังขา “จนถึงตอนนี้แล้วนายยังไม่ยอมเชื่ออีกเหรอเนี่ย ให้ตายสิ เห็นๆอยู่ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น โดราเอมอนไม่อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ด้วยฝีมือของใครซักคน” ดาตั้นพูดอย่างเซ็งๆ ไม่นานนักโยเฮย์ก็เดินเข้ามาหาพวกเซวาชิในห้อง “รอนานหน่อยนะ กว่าจะให้ปากคำกับตำรวจเสร็จ ไม่นึกเลยว่าเรื่องนี้ตำรวจสากลจะลงมาจัดการเอง” โยเฮย์กล่าวพลางนั่งลงอย่างเหนื่อยๆ แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 15:50:37 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 15:39:11 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 14:36:42

ความคิดเห็นที่ 23 รอต่อเลย จากคุณ : gus9642 เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 14:41:08

ความคิดเห็นที่ 24 เรื่องจะลงในกระทู้นี้จนหมดรึเปล่าอ่า ถ้าจะต่ออีกบทไปกระทู้อื่น ฝากเม้นในกระทู้นี้ด้วยนะคะ ว่าแตกไปแล้ว ไม่งั้นหาไม่เจอ อิอิ กระทู้ห้องนี้วิ่งไวมาก รออ่านอยู่จ้าาา จากคุณ : ไข่เจียวต้นหอม เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 14:57:17

ความคิดเห็นที่ 25 "คุณบอกพวกเราช้าไปนะหมอ" เซวาชิเริ่มต่อว่า "ทั้งที่เรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อวานแล้ว" "ขอโทษทีนะ หลังจากเกิดเรื่อง ทางเราก็มีอะไรหลายๆอย่างต้องเคลียร์ เลยยุ่งมากจนเพิ่งจะได้มีเวลาบอกพวกเธอในวันนี้ แล้วคุณคนนั้นคือ.." โยเฮย์พยายามแก้ตัวพร้อมกับมองไปทางดาตั้น "ผมชื่อดาตั้นครับ อิชิคาว่า ดาตั้น นักสืบเอกชน ความจริงแล้วเมื่อวานผมก็มาที่นี่ทีหนึ่งแล้วล่ะ แต่ไม่ได้พบกับคุณหมอ" ดาตั้นกล่าวพร้อมกับยื่นนามบัตรให้กับโยเฮย์ "เค้าตามมาพบกับผมเมื่อวาน พร้อมกับเล่าเรื่องสำคัญอย่างหนึ่งเกียวกับโดราเอมอนให้พวกเราฟัง" เซวาชิเริ่มอธิบาย "ให้ผมเล่าเองดีกว่า” ดาตั้นแทรกขึ้นมา “โดราเอมอนเป็นหุ่นยนต์ที่สำคัญมากๆสำหรับโลกอนาคต เนื่องจากนับได้ว่าเป็นแค่หุ่นยนต์ตัวเดียวที่ได้มีโอกาสใช้ชีวิตอยู่ในโลกอดีตมาเป็นเวลายาวนาน จนทางรัฐบาลตั้งระดัีบความสำคัญของหุ่นยนต์ให้อยู่ในระดับ R-CLASS (rare class) ซึ่งมีแค่เจ้าหน้าที่ระดับสูงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้” ดาตั้นเริ่มร่ายยาว “พวกรัฐบาลจึงทำการจับตาดูโดราเอมอนอย่างลับๆมาตลอด รวมไปถึงเรื่องที่โดราเอมอนเข้ามาที่คลินิคนี้ด้วย” ดาตั้นโยงเข้าประเด็น “แล้วรัฐบาลต้องการอะไรจากโดราเอมอนล่ะ” โยเฮย์เริ่มตั้งคำถาม “ถ้าคุณเป็นรัฐบาลคุณจะต้องการอะไรล่ะ” ดาตั้นพูดอย่างยิ้มๆ “อย่างที่เรารู้กันดี หลังจากเกิดเหตุโศกนาฏกรรมที่เขต 7 ของกรุงโตเกียวเมื่อสามปีก่อน จนทำให้เขต 7 หายไปตลอดกาลนับจากเหตุการณ์นั้น จนรัฐบาลทั่วโลกได้ทำสนธิสัญญาห้ามใช้ไทม์แมทชีนโดยเด็ดขาด พร้อมกับทำลายไทม์แมทชีนทั้งหมดทิ้งด้วย” ดาตั้นช่วยเตือนความจำทุกคนขึ้นมาอีกครั้ง ถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้น แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 15:15:09 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 15:04:42

ความคิดเห็นที่ 26 รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ จากคุณ : หมาน้อยกะหมาใหญ่ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 15:05:43

ความคิดเห็นที่ 27 ... ลงชื่อติดตาม จากคุณ : ดาราวิปลาส เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 15:17:40

ความคิดเห็นที่ 28 ตามด้วยครับ...ผมติดนิยายเรื่องนี้ซะแล้ว จากคุณ : เดนิลสัน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 15:21:14

ความคิดเห็นที่ 29 เพลินดี จากคุณ : Nicoligent เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 15:28:11

ความคิดเห็นที่ 30 “หลังจากนั้นเราจึงผลิตเครื่องแห่งความฝันขึ้นมาแทนที่ยังไงล่ะ” โยเฮย์กล่าวแทรกขึ้นมา “แล้วคุณดาตั้นยังบอกกับผมเมื่อวานนี้ว่า ยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ต้องยังคงต้องการจะใช้ไทม์แมทชีน และโดราเอมอนเป็นหนึ่งในกุญแจสำคัญสำหรับการจะสร้างมันขึ้นมาอีกครั้ง” เซวาชิพยายามโยงเข้าเรื่อง “อย่างที่เจ้าหนูนั้นพูดแหล่ะ ข้อมูลและแปลนโครงสร้างทั้งหมดเกี่ยวกับไทม์แมทชีนก็ได้ถูกทำลายไปพร้อมกับเครื่องแล้ว แต่หากทำการชำแหละโดราเอมอน ชั้นอาจจะใช้คำตรงไปนะ โดยดึงข้อมูลความทรงจำทั้งหมดออกมาก็ยังพอจะมีทางสร้างไทม์แมทชีนได้อีกครั้ง” ดาตั้นกล่าวสรุป ระหว่างนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น โยเฮย์ทำการรับสาย “เข้าใจแล้วครับ จะรีบไปเดี๋ยวนี้” “ขอโทษด้วยนะผมคงต้องขอตัวก่อน ตอนนี้ร่างของโดราเอมอนกำลังจะถูกตำรวจสากลนำไปสอบสวนแล้ว ผมในฐานะหมอที่ดูแลอยู่ต้องไปเซ็นต์รับทราบ” โยเฮย์อธิบาย “เราจะไม่ยอมให้ใครเอาโดราเอมอนไปไหนทั้งนั้น” เซวาชิโพล่งขึ้นมา “คุณหมอมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกเราหรือเปล่า” ดาตั้นชิงถามอย่างตรงประเด็น แต่เหมือนโยเฮย์จะไม่สนใจนักพลางจะลุกเดินออกไป เซวาชิพยายามวิ่งมาขวางแต่ดูเหมือนสายไปเสียแล้ว “ขอเชิญพวกคุณซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับหุ่นยนต์โดราเอมอนไปสอบสวนที่กองตำรวจกลางด้วยครับ” ตำรวจนายหนึ่งซึ่งเดินเข้ามาในห้องพอดีกล่าวขึ้นมา “ว่าไงนะ” เซวาชิกับดาตั้นพูดขึ้นมา แต่ทันใดนั้นก็มีเจ้าหน้าที่อีกสองคนทำการล็อคตัวทั้งคู่ไว้พร้อมกับจะพาตัวออกไป “เราไม่ได้เป็นนักโทษนะ” เซวาชิเริ่มโวยวาย แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไร แต่ในตอนนั้นเอง โดรามี่ ได้หายตัวไปจากห้องนั้นโดยที่ไม่มีใครได้ทันสังเกตุ ห่างออกไปภายนอกคลีนิคไม่ไกลนัก โดรามี่ได้โผล่ออกมาจากห่วง 4 มิติ ซึ่งเป็นหนึ่งในของวิเศษของเธอ “ขอโทษด้วยนะเซวาชิที่ชั้นต้องทิ้งเธอมา ชั้นจะต้องหาทางนำร่างของพี่คืนมาให้ได้” โดรามี่คิดในใจ พลางมุ่งหน้าไปยังเขต 7 ซึ่งเป็นสถานที่ต้องห้ามในการควบคุมของรัฐบาล “ของของพี่จะยังต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน” โดรามี่คุยกับตัวเอง ---------จบบทที่ 5------------ แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 16:22:34 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 16:15:36 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 15:43:52

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านแล้วสนุกน่าติดตามดีคะ จากคุณ : lekworld เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 16:08:36

ความคิดเห็นที่ 32 วันนี้ขออีกสักสามตอนนะครับ จากคุณ : jazpada เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 16:23:32

ความคิดเห็นที่ 33 รออ่านครับ อ่านลื่น ตื่นเต้น ลุ้นดี จากคุณ : bun-ji เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 16:43:56

ความคิดเห็นที่ 34 แอบสะเทือนใจกับการเสียชีวิตของโดราเอม่อน :'( จากคุณ : กุบกิบจุบจิบ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 20:04:51

ความคิดเห็นที่ 35 บทที่ 6 ความทรงจำที่ลางเลือน ณ โลกปัจจุบัน ภายในห้องทำงานของ ผอ. กระทรวงวิทยาศาสตร์ฯ ชายชาวยุโรปสูงวัยที่ดูท่าทางเป็นคนเจ้าระเบียบและไม่ใช่คนใจดีนัก นามว่า ผอ. แอนเดอร์สัน  กำลังนั่งสนทนากับชายอีกคนหนึ่งอย่างเคร่งเครียด ไม่นานนักเดคิสุงิและมิโยโกะก็เดินเข้ามาในห้อง "เธอมาช้านะเดคิสุงิ" แอนเดอร์สันทำเสียงเข้ม "ขอโทษครับ ผอ. พอดีเพื่อนของผมเพิ่งจะแวะมาเที่ยวหา" เดคิสุงิรีบอธิบาย "นั่งลงสิ เธอด้วยมิโยโกะ" แอนเดอร์สันออกคำสั่ง ทั้งคู่จึงนั่งลง "เธอน่าจะรู้จักแขกที่มาพบเธอวันนี้ดีนะ" แอนเดอร์สันพูดถึงชายที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาค่อยๆหันหน้ามาพบกับเดคิสุงิ "คุณอา!" เดคิสุงิอุทานขึ้นมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขารู้จักชายผู้นี้เป็นอย่างดี ชายผู้นี้ดูมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเขา ใบหน้าดูมีรอยเหี่ยวย่นและผมสีขาว แต่แววตาแฝงไปด้วยความอ่อนโยน เค้าคือ มินาโมโตะ โยชิโอะ หรือคุณพ่อของชิซุจังนั่นเอง จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 20:09:22

ความคิดเห็นที่ 36 "คุณโยชิโอะเป็นผู้ที่สนับสนุนเรื่องเงินทุนให้เรามาอย่างลับๆนานแล้ว ชั้นคิดว่าเธอควรจะรู้ไว้ เพราะนอกจากเค้าจะเป็นประธานกิติมศักดิ์ของกระทรวงฯแล้ว เค้ายังเป็นพ่อของเพื่อนสนิทเธอด้วยใช่มั้ย" มิโยโกะแนะนำถึงความสัมพันธ์ของโยชิโอะและกระทรวงฯ หลังจากโยชิโอะและครอบครัวได้ย้ายไปอยู่ที่ฝรั่งเศส เค้าก็ได้เริ่มทำธุรกิจนำเข้าสินค้าจากฝั่งเอเชียจนเติบโตเป็นมหาเศรษฐี หลังจากนั้นเค้าก็ได้ทำการสนับสนุนกระทรวงฯแห่งนี้เพื่อแลกกับตำแหน่งบางอย่างในกระทรวงฯ "ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะครับเนี่ย ผมนึกว่าคุณอาอยู่ที่ฝรั่งเศสกับชิซุจังซะอีก" เดคิซุงิยังคงประหลาดใจอยู่ "แล้วคุณอามีธุระอะไรกับผมเหรอครับ" เดคิซุงิเริ่มอยากรู้ โยชิโอะยิ้มอย่างใจดีก่อนจะเอ่ยว่า "ไปอยู่ด้วยกันที่ปารีสเถอะเดคิสุงิ อาอยากให้ชิซุกะได้แต่งงานกับเธอ" "อะไรนะครับ" เดคิสุงิประหลาดใจ "มิสเตอร์มินาโมโตะเค้าเคยปรึกษาเรื่องนี้กับทางเรามานานแล้ว แม้ว่าเธอจะเรียนและทำงานอยู่ที่นี่กับเรามานานแต่เราก็ลงความเห็นกันว่ามันคงจะถึงเวลาแล้ว" แอนเอร์สันช่วยขยายความให้ "แต่เราทั้งคู่เพิ่งจะอยู่มอปลายเองนะครับ" เดคิสุงิแย้งกลับไป "อารู้เรื่องการทดลองของที่นี่และสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปเป็นอย่างดี โตเกียวจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว" โยชิโอะเริ่มพูดจริงจังมากขึ้น "ถ้าคุณอารู้เรื่องนี้ดี ผมยิ่งต้องขออยู่ที่นี่ต่อครับ ผมไม่สามารถจะทิ้งครอบครัวและเพื่อนๆไปได้หรอก" เดคิสุงิพยายามแสดงจุดยืน "เรื่องครอบครัวของเธอชั้นได้คุยกับพวกเค้าแล้ว พวกเค้าไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่แต่เราสองครอบครัวได้ตกลงกันว่าจะไปร่วมทำธุรกิจและใช้ชีวิตร่วมกันที่นู่น" โยชิโอะพูดขึ้นมา จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 20:30:01

ความคิดเห็นที่ 37 รออย่างใจจดจ่อ >.< จากคุณ : นางสาวอาริน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 20:39:08

ความคิดเห็นที่ 38 "แต่ว่า..." เดคิสุงิพยายามขอความเห็นใจ "ถ้าอย่างนั้นชั้นขอสั่งในฐานะของประธานกิติมศักดิ์ ขอสั่งให้เธอย้ายงานไปอยู่ที่กระทรวงฯของฝรั่งเศส คำสั่งถือว่ามีผลตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป" โยชิโอะพูดเสียงแข็ง เดคิซุงิกำลังคิดในใจว่า เมื่อก่อนคุณพ่อของชิซุจังไม่ได้เป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้นี่น่า มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นซักอย่างแน่ๆ "ดอกเตอร์ช่วยพูดอะไรซักอย่างสิครับ" เดคิสุงิพยายามขอร้องมิโยโกะ มิโยโกะรู้สึกเห็นใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก "ความจริงแล้วคนที่แนะนำให้รับเธอเข้ามาทำงานที่นี่ก็คือคุณโยชิโอะนี่แหล่ะ" "อะไรนะครับ ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลย ผมนึกว่าผมได้เข้ามาทำงานที่นี่เพราะความสามารถของผมเองเสียอีก" เดคิสุงิยังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน "แต่ ผอ. คะ อย่างน้อยก็ให้เดคิซุงิได้ลองแก้สมการสุดท้ายของโปรเจค Seven ก่อนได้มั้ยคะ" มิโยโกะพยายามช่วยพูด "อะไรนะ นี่เธอแก้มันได้แล้วงั้นเหรอ เดคิสุงิ" แอนเดอร์สันทำหน้าประหลาดใจ "อืม งั้นก็ทำให้เสร็จภายในคืนนี้นะ แล้วพรุ่งนี้ก็เตรียมตัวออกเดินทางได้" แอนเดอร์สันยังคงยืนกรานคำเดิม "เดี๋ยวพรุ่งนี้อาจะมารับแต่เช้านะ ชิสุกะอยากจะพบเธอมากเลยหลานรัก" โยชิโอะกล่าวด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินจากไป แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 21:28:39 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 20:42:40

ความคิดเห็นที่ 39 ลึกลับ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อนมากขึ้นทุกที จากคุณ : ton_ck เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 20:43:07

ความคิดเห็นที่ 40 สนุก น่าติดตามมาก เหมือนอ่านโดราเอมอนผสมโคนัน ชอบๆๆ คุณBabilon แต่งเนื่อเรื่องได้ดีมาก จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 20:57:33

ความคิดเห็นที่ 41 "เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้ความลับของเรารั่วไหล ชั้นขอยึดอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดของเธอรวมไปถึงการใช้อินเตอร์เน็ตด้วยจนกว่าเธอจะออกจากที่นี่ไป" แอนเดอร์สันออกคำสั่งสุดท้ายกับเดคิสุงิ... "แย่แล้วล่ะ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแบบนี้ แล้วนี่เราจะติดต่อกับพวกโนบิตะอย่างไรเนี่ย" เดคิสุงิคิดในใจพลางเดินไปที่ห้องทดลองกับมิโยโกะ ในสถานที่ของห้วงความทรงจำแห่งหนึ่ง จิตของหุ่นยนต์แมวตัวสีฟ้ากำลังล่องลอยอยู่ในนั้น "โนบิตะนายจะเป็นอย่างไรบ้างนะตอนนี้ ชั้นอยากพบกับนายเหลือเกิน..." ----จบบทที่6----- แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 21:23:57 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 21:23:24

ความคิดเห็นที่ 42 รอๆๆๆๆ ลุ้นๆๆๆ โนบิตะจะโดนแย่เจ้าสาวซะแล้ว จากคุณ : benztomhiphop เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 22:29:00

ความคิดเห็นที่ 43 เปิดมาดูเล่นๆแต่ติดตามอ่านจนจบเลย เยี่ยมมากๆครับ จากคุณ : สิงโตอ้วน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 22:48:42

ความคิดเห็นที่ 44 เอาแค่ความรู้สึก เหมือนอ่านโดเรม่อน+มอนสเตอร์ ฮ่าๆ จากคุณ : jazpada เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 23:36:46

ความคิดเห็นที่ 45 รออ่านครับ ^^ จากคุณ : สิบพฤษภาคม เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 07:02:28

ความคิดเห็นที่ 46 ลงชื่อว่าอ่านถึงตรงนี้ จากคุณ : nattapon86 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 07:55:34

ความคิดเห็นที่ 47 ลงชื่อต่อ จากคุณ : darkness2 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 08:33:03

ความคิดเห็นที่ 48 ลงยาวๆ หน่อยซีคุณ ลงทีละหน่อยแบบนี้ อารมณ์คนอ่านสะดุดหมด จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 08:47:28

ความคิดเห็นที่ 49 คห.48 กำลังมันใช่มั้ย 5555 ถ้าตั้งกระทู้ใหม่รบกวนแตกประเด็นหรือลงแจ้งทู้นี้ด้วยนะครับ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 10:24:11 จากคุณ : darkness2 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 10:23:22

ความคิดเห็นที่ 50 กลายเป็นกระทู้ที่กดเข้ามาดูบ่อยมาก อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววว จากคุณ : กุบกิบจุบจิบ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 10:37:03

ความคิดเห็นที่ 51 รอค่ะรอ :) จากคุณ : Syusuke_chint เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 10:59:22

ความคิดเห็นที่ 52 ช่วยโหวตขึ้นไปกันหน่อยจะได้หากันง่ายๆครับ จากคุณ : char_asnabel เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 11:19:16

ความคิดเห็นที่ 53 มารอๆๆ จากคุณ : Danclave เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 11:20:00

ความคิดเห็นที่ 54 บทที่ 7 Seven ภายหลังจากที่พวกโนบิตะไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากเดคิสุงิได้ พวกเค้าจึงทำการปรึกษากันเองอีกครั้งในวันเดียวกันนั้น ว่าจะหาทางพิสูจน์เรื่องนี้ได้อย่างไรบ้าง ภายในห้องโถงที่บ้านของซูเนโอะ “ไม่นึกเลยนะว่าหมอนั่นจะไม่ยอมช่วยเราจริงๆ” ไจแอนท์ยังคงอารมณ์ค้าง “ส่วนตัวแล้วชั้นยังคงปักใจเชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริง ยังไงก็ต้องขอบใจพวกนายทั้งสองคนมากๆนะ ที่ยอมรับฟังเรื่องของชั้น” โนบิตะพูดขอบคุณเพื่อนๆ ตอนนั้นเองเสียงเตือนในโทรศัพท์ของโนบิตะก็ดังขึ้นมา โนบิตะค่อยๆหยิบมันขึ้นมาดู หลังจากนั้นซักพักโนบิตะก็เอ่ยขึ้นมา “ชิซุจังตอบเมลกลับมาแล้วล่ะ เธออยากจะมาช่วยพวกเรามากๆแต่ติดที่เธอกำลังสอบอยู่ ถ้าเธอสอบเสร็จจะหาทางรีบมาเจอพวกเรา” ทันใดนั้นเองเสียง อินเตอร์คอม ในห้องโถงก็ดังขึ้น “คุณหนูซูเนโอะึคะ มีแขกมาขอพบค่ะ” เสียงจากแม่บ้านนั่นเอง “ใครกันเหรอ” ซูเนโอะถามกลับไป “ชั้นกำลังยุ่งอยุ่นะตอนนี้” “เค้าบอกว่าเค้าชื่อ มิโยโกะค่ะ คุณหนู” แม่บ้านแจงรายละเอียด “มิโยโกะ... ใช่คนที่อยู่กับเดคิสุงิหรือเปล่าน้า” โนบิตะพูดขึ้นมา “งั้นให้เข้ามาได้” ซูเนโอะตอบกลับไป ไม่นานนักมิโยโกะก็เข้ามาพบกับพวกโนบิตะในห้องโถง เธอแต่งกายมาที่นี่ด้วยชุดไปรเวททั่วไปไม่เหมือนกับชุดยูนิฟอร์มยามที่แต่งในกระทรวงฯ “สวัสดีจ๊ะทุกๆคน ชั้นมีเวลาไม่มากนัก ขอเข้าประเด็นเลยก็แล้วกัน เมื่อประมาณสามปีก่อนพวกเธอเคยได้ยินข่าวลือเรื่องการยิงจรวดนิวเคลียร์ลับๆ ของกลุ่มลัทธิที่เรียกตัวเองว่า อัลฟ่า มั้ย” มิโนโกะเข้าเรือ่งทันที “เหมือนจะเคยได้ยินอยู่ครับ ที่มีข่าวลือว่าพวกนั้นเล็งเป้านิวเคลียร์จากที่ไหนซักแห่งมาที่โตเกียวด้วย” ซูเนโอะพูดถึงเรื่องที่ตนเองเคยได้อ่านผ่านๆตาทางอินเตอร์เน็ท “แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่ครับ แล้วก็ไม่มีใครยืนยันได้ว่ามีกลุ่มนี้จริงหรือเปล่า และหลังจากนั้นเรื่องนี้ก็เงียบหายไป” “มันเกิดขึ้นจ๊ะ เพียงแต่ไม่ใช่ที่ยุคนี้...” มิโยโกะพูดด้วยแววตาที่เศร้า “กลุ่มอัลฟ่ามีอยู่จริง พวกนี้เป็นกลุ่มลัทธิหัวรุนแรงซึ่งวางแผนการลับอะไรบางอย่างอยู่ และพวกนี้ยังแอบติดต่อกับกลุ่มอีกกลุ่มหนึ่งที่มีอุดมการณ์เดียวกันซึ่งเรียกตัวเองว่า โอเมก้า ในโลกอนาคต” “การยิงนิวเคลียร์ลูกนั้นเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 3 สิงหาคม 2009 ไม่มีใครรู้ว่ายิงมาจากที่ไหน เพราะเชื่อกันว่ากลุ่มนี้ได้รับอุปกรณ์ที่ไฮเทคมากๆมาจากกลุ่มโอเมก้าในอนาคต เพียงแต่ว่านิวเคลียร์ที่ถูกยิงออกมา ผ่านน่านฟ้าของโตเกียวแล้วอยู่ๆก็หายไปไร้ร่องรอย แต่ก็ยังมีบางคนทันถ่ายรูปหรือคลิปไว้” มิโยโกะอธิบายอย่างละเอียด “แล้วมันหายไปไหนล่ะครับ” โนบิตะถามขึ้นมา “ไทม์แมทชีนไงล่ะจ๊ะ นิวเคลียร์ลูกนั้นยิงผ่านน่านฟ้าของโตเกียวที่ถูกเปิดช่องไทม์แมทชีนขนาดใหญ่เอาไว้ เพื่อให้มันไปตกในพื้นที่เดียวกันแต่เป็นอีก 100 กว่าปี ปีข้างหน้า ในวันที่ 3 สิงหาคม 2132 นั่นคือเขต 7 ของโตเกียวในโลกอนาคต ซึ่งหลังจากนั้นทำให้เขต 7 สูญหายไปตลอดกาล” มิโยโกะอธิบายต่อ “ซึ่งเขต 7 ที่ว่านี้ก็คือเมืองที่เราอยู่กันตอนนี้แหล่ะ” มิโยโกะกล่าวสรุป พร้อมกับอาการตื่นตะลึงของ โนบิตะ ไจแอนท์ และซูเนโอะ ที่เพิ่งจะเคยได้ยินเรื่องนี้ “แล้วพวกอัลฟ่าทำอย่างนั้นเพื่ออะไรครับ” ซูเนโอะถามด้วยเสียงที่สั่นเทา... แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 22:53:14 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 22:53:06 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 13:00:16 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 11:36:19 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 11:34:20 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 11:31:46 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 11:30:37

ความคิดเห็นที่ 55 “เพื่อข่มขู่รัฐบาลในโลกอนาคตยังไงล่ะ แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่พวกอัลฟ่าและโอเมก้าคาดคิด รัฐบาลโลกของโลกอนาคตได้ทำการกวาดล้างไทม์แมทชีนและแบบแปลนโครงสร้างทั้งหมด ไม่แค่นั้นนะพวกอุปกรณ์ต่างๆที่พวกเธอเรียกว่าของวิเศษที่เป็นประเภทอาวุธก็ได้ถูกทำลายไปหมดด้วย แม้ว่ารัฐบาลโลกจะไม่สามารถตามหาตัวพวกโอเมก้าได้แต่อย่างน้อยก็เป็นการปิดกั้นช่องทางการติดต่อหรือลำเลียงอาวุธข้ามกาลเวลาได้” มิโยโกะอธิบายถึงสาเหตุ “งั้นก็หมายความว่าพวกกลุ่มอัลฟ่ายังคงอยู่ในโลกปัจจุบันนี้สินะครับ” โนบิตะพูดขึ้นมาบ้าง “แล้วทำไมคุณมิโยโกะถึงรู้เรื่องนี้ละเอียดจัง” “ชั้นคงไม่สามารถเล่าอะไรไปมากกว่านี้ได้แล้ว บอกได้แค่เพียงว่า เดคิสุงิเชื่อว่านั่นเป็นจดหมายจากโดราเอมอนแน่นอน โดราเอมอนเป็นที่ต้องการตัวของกลุ่มโอเมก้า และเรื่องเขต 7 ที่เกิดขึ้นก็เกี่ยวข้องโดยตรงกับการทดลองที่ชื่อโปรเจ็ค Seven ของทางกระทรวงฯ” มิโยโกะสรุปแต่ละประเด็นให้ฟัง “งั้นทำไมเดคิสุงิถึง” ไจแอนท์ยังคงไม่เข้าใจ มิโยโกะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกล่าวว่า “เดคิสุงิเป็นคนดีมากเลยนะจ๊ะ เค้าเป็นห่วงพวกเธอมากๆนะ ชั้นต้องไปแล้วล่ะ อ่อ เดคิสุงิฝากสิ่งนี้ให้พวกเธอด้วย” มิโยโกะยื่นกระดาษโน้ตแ่ผ่นหนึ่งให้กับโนบิตะก่อนจะจากไป ไม่ไกลจากบ้านของซูเนโอะนัก มีชายสามคนแต่งตัวเหมือนทหารยืนรออยู่ที่รถของมิโยโกะ “ไวจริงๆพวกนาย ชั้นนึกว่าไม่มีใครจะตามมาแล้วนะ” มิโยโกะกล่าวกับชายทั้งสามคนโดยไม่ตื่นกลัว “มีคำสั่งจาก ผอ. แอนเดอร์สัน ให้ทำการจับกุมตัวคุณไว้ในข้อหาแพร่งพรายเรื่องภายในกระทรวงครับ ขออนุญาตด้วย” หนึ่งในสามคนนั้นเ่อ่ยขึ้นมา “ชั้นก็คิดไว้แล้วล่ะว่าต้องเป็นแบบนี้” มิโยโกะพูดพร้อมกับโดนจับกุมตัวไป “เดคิสุงิ ชั้นทำตามคำขอร้องของเธอแล้วนะ ที่เหลือก็ต้องฝากความหวังไว้กับพวกเพื่อนๆของเธอ” มิโยโกะคิดในใจระหว่างนั่งอยู่ในรถ ----จบบทที่ 7---- แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 12:32:58 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 12:14:17

ความคิดเห็นที่ 56 ตอนนี้เนื้อเรื่องก็ได้ดำเนินมาถึง 1 ใน 3 แล้วนะครับ ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามอ่านกันมาตลอด ^ ^ บทต่อๆมาขอเวลาในการขัดเกลาบทอีกนิด แล้วจะรีบนำมาลงต่อนะครับ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 12:16:40

ความคิดเห็นที่ 57 รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ 555+ นี้เป็นกระทู้แรกเลยอ่ะ ที่รออ่านข้ามวันข้ามคืน สู้ๆ นะคะ จขกท มีคนรออ่านเยอะเลย ^^ จากคุณ : นะโมยิ้มแป้น เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 12:18:54

ความคิดเห็นที่ 58 สั่นเทา.. นะจ๊ะ พ่อหนุ่ม ไม่ใช่ สั่นคลอ... ระวังภาษาไทยนี้ดนึงค่ะ จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 12:53:53

ความคิดเห็นที่ 59 ^ แก้ละครับ ขอบคุณมาก จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 12:59:44

ความคิดเห็นที่ 60 ลงชื่อรออ่านอีกรอบค่า ^^ จากคุณ : เพียงพิณ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:38:46

ความคิดเห็นที่ 61 มันส์มากครับ จากคุณ : emsrinan เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:43:07

ความคิดเห็นที่ 62 ทำไงจะหาได้ง่ายๆอะคะ หายากจัง จากคุณ : F-Ban de nu hai เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 16:25:30

ความคิดเห็นที่ 63 ช่วยกันโหวตขึ้นกระทู้ แนะนำไปเลย ดีไหมครับ ผู้อ่านทั้งหลายจะได้ หา กระทู้ง่ายๆ อ้ะ..... อิอิ จากคุณ : plenoinarak เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 16:36:20

ความคิดเห็นที่ 64 ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 16:39:24 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 16:38:37

ความคิดเห็นที่ 65 รออยู่นะครับ มาอัพไวๆนะครับ จากคุณ : darkness2 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 17:00:40

ความคิดเห็นที่ 66 รอ ร๊อ รอ สนุกมากค่ะ ^^ จากคุณ : นางสาวอาริน เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 17:38:04

ความคิดเห็นที่ 67 นานเกินไปแล้วน๊า >.< จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 20:00:28

ความคิดเห็นที่ 68 คดีฆาตกรรมโดราเอมอน (ฉบับปรับปรุง) บทที่ 8 - 14 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 20:36:05

ความคิดเห็นที่ 69 สนุกมากๆครับ รออ่านตอนต่อไปนะครับ ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านนะครับ จากคุณ : ราชันย์ชุดหมี เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 21:12:46

ความคิดเห็นที่ 70 ติดตามบทที่ 8 - 14 ได้ที่กระทู้นี้เลยนะครับ ^ ^ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A12550447/A12550447.html จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 21:20:11

ความคิดเห็นที่ 71 สนุกจริงครับ เหมือนกำลังอ่านนิยายไซไฟ-สืบสวนเลย แต่สงสัยเรื่องเวลา ถ้านิวเคลียร์ระเบิดในปี 2209 (ศตวรรษที่ 23) ป่านนี้พวกเซวาชิไม่เป็นปู่ไปแล้วเหรอนั่น อยากให้แก้ไขตรงปีหน่อยนะครับ จากคุณ : La Luz เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 21:32:44

ความคิดเห็นที่ 72 ^ ขอบคุณมากครับสำหรับข้อสังเกตุ ^ ^! แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 22:55:34 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 22:53:55 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 22:46:13

ความคิดเห็นที่ 73 ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนที่ 1 ก่อนฉบับแก้ไข และยังคงตามลุ้นต่อไปครับ จากคุณ : ton_ck เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 18:44:58