มันเป็นหนังเรียบง่ายแต่จับใจเหลือเกิน
ดำเนินเรื่องเรียบ ง่าย ธรรมดา จับต้องได้
มันไม่หวือหวา ไม่สนุกออกรสมาก แต่ดูได้จนจบตลอดทั้งเรื่องโดยที่ไม่รู้สึกเบื่อหน่าย

ตอนต้นเรื่องบอกเอาไว้ว่ามันทำมาจากเรื่องจริง
ตัวละครหลักมีอยู่สองคน หนึ่งคือ นายจ้าง อีกหนึ่งคือ คนรับใช้
หนังเล่าชีวิตความผูกพันธ์ของคนสองคน คนสองรุ่น รุ่นต่อรุ่น รุ่นสู่รู่น
แม้ฐานะจะไม่เท่ากันทางสังคม แต่ในแง่ความสัมพันธ์เขาและเธอเป็นครอบครัวเดียวกัน

เธอเลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิด, เคยดูแลกระทั่งแม่ของเขา และต่อมาถึงหลานของเขา
เธออยู่ในครอบครัวของเขามาราว 60 ปี – ระยะเวลายาวนานในการดูแลเอาใจใส่
เมื่อวันที่เธอดูแลคนที่เธอรักและกระทั่งตัวเธอเองไม่ได้อีกต่อไป
เขายื่นมือมาจับเธอไว้พร้อมกับการเอาใจใส่ดูแลด้วยหัวจิตหัวใจของคนในครอบครัวเดียวกัน
แม้บางครั้งเธอจะบ่ายเบี่ยงปฎิเสธเพียงเพราะเกรงใจ ไม่อยากต้องเป็นภาระยุ่งยากให้กับใคร
แต่ความดีใจและความภูมิอกภูมิใจมันแสดงออกทางสีหน้าและแววตาของเธออย่างปิดบังไม่ได้

เขาไม่ละทิ้งในวันที่สังขารเธอง่อนแง่น
เขาไม่เพิกเฉยต่อความชราภาพของเธอ

ภาพความชราเป็นสิ่งที่น่ากลัวและไม่พึงประสงค์ต่อใครหลายๆ คน
แต่มันเป็นภาพที่สะท้อนความเป็นจริงของมนุษย์ได้อย่างดีที่สุด
เมื่อเราเกิดมานั้นย่อมช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และดำเนินชีวิตจนถึงจุดที่กลับไปตั้งต้นอีกครั้ง,
นั่นคือ ต้องพึ่งพิงอิงพาผู้อื่น

ใครๆ ก็ต้องแก่แม้จะไม่อยากแค่ไหนก็ตาม
จะดึงรั้งอย่างไรก็ต้องแก่เฒ่า
คนแก่เองก็อยากมีชีวิตอย่างเป็นปกติเหมือนในวัยที่ล่วงผ่าน
แต่สังขารไม่เอื้อ ร่างกายไม่อำนวยทำให้อึดอัดคับข้องใจ
โรครุมเร้า แต่ลูกหลานไม่รุมล้อมอีกต่อไป

ไม่มีคนแก่คนไหนที่อยากเป็นภาระ
พวกเขาแค่อยากเป็นภาระผูกพันธ์ทางใจกับใครสักคนในวัยใกล้ฝั่ง
พวกเขาแค่อยากมีตัวตน พวกเขาแค่ควบคุมร่างกายไม่ได้ พวกเขาแค่ต้องรอการประคับประคอง

ฉันชอบที่หนังเรียบๆ เรื่องนี้พาไปเจอเรื่องราวของวัยชราภาพ
มันเป็นเรื่องราวเล็กๆ ในมุมหนึ่งของสังคมยุคปัจจุบันที่อาจถูกมองข้าม
เราอาจไม่เคยเห็นชีวิตความเป็นอยู่ และสังคมเล็กๆ ของผู้คนในสถานสงเคราะห์คนชรา
เราอาจไม่เคยเห็นกระทั่ง…หัวใจที่ใกล้ริบหรี่

และที่ชอบที่สุด คือ หนังไม่ได้พยายามทำตัวเองให้เป็นหนังเศร้า
ไม่ได้กดดันให้เราบีบคั้นเค้นน้ำตาออกมาขณะที่ดู
แต่หนังทำให้เราได้คิด, คิดถึงเรื่องของคนแก่ที่บ้านที่เราควรต้องเอาใจใส่ให้มาก
และทำให้เราเริ่มคิดกังวลถึงตัวเองในอนาคตที่ต้องแก่ตัวลงบ้าง ซึ่งทางที่ดีที่สุดคงต้อง ปลง

หนังทำให้เรายังมีความหวัง,
ความหวังอันน่าตื้นตันว่าบนโลกวุ่นวายใบนี้ที่ทุกคนกำลังพล่านทุกวิถีทางในการเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง
กระทั่งเอาเปรียบ โกง หาผลประโยชน์บนหัวคนอื่น
ยังมีใครบางคน, และหลายๆ คนที่ไม่ได้หวังผลในทางใดๆ กับใคร เพียงแค่หวังดีและทำดีกับคนรอบๆ ข้างเท่านั้นเอง

A Simple Life สะท้อนภาพชีวิตที่ไม่ได้โหดร้ายแต่จริงจนบางทีเราก็จุกและจำอยู่ในหัวใจ