ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 15 แสงและเงา โลก ปัจจุบัน ณ สานามบินนาริตะ กรุงโตเกียว เวลากลางคืน    ชิซุกะรีบเดินออกจากตัวเครื่องเพื่อเข้าไปยังตัวท่าอากาศยาน แต่เมื่อเธอได้เข้าในตัวอาคารก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอ “คุณมินาโมโตะ ชิซุกะหรือเปล่าครับ” ชายคนหนึ่งในสองคนที่แต่งตัวเหมือนเจ้าหน้าที่ร้องทักชิซุกะขึ้น “ใช่ค่ะ” ชิซุกะตกใจนิดๆ “ไม่ทราบว่าพวกคุณคือ” “เราเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายป้องกันของกระทรวงวิทยาศาสตร์ ได้รับคำสั่ง ให้มารับตัวคุณที่นี่ครับ” ชายอีกคนในกลุ่มกล่าวขึ้นมา “ตามที่คุณโยชิโอะร้องขอมา” “คุณพ่อ?” ชิซุจังอุทานเบาๆ ภายในรถที่ติดตรากระทรวงฯ  ชิซุจังนั่งในเบาะด้านหลังคนชับ รถเริ่มออกวิ่ง ชายที่นั่งข้างๆเธอแนะนำตัวเองตัวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ชั้นชื่อแอนเดอร์สัน เป็นผอ.ของกระทรวงฯ ความจริงแล้วชั้นงานยุ่งมากๆจนไม่อยากจะมารับเธอด้วยตัวเองหรอก นี่ถ้าไม่ติดว่ามิสเตอร์มินาโมโตะกำชับว่าอยากให้ชั้นมาด้วยตัวเองล่ะก็....” จากการออกตัวแบบนั้นของแอนเดอร์สัน ทำให้ชิซุจังรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที “ขอบคุณมากค่ะ แล้วนี่พวกคุณจะไปส่งหนูตามสถานที่ที่หนูได้บอกใช่มั้ยคะ” ชิซุกะถามแบบเกรงใจ แอนเดอร์สันนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า “การเดินทางไปอนาคตเพียงลำพังในสถานการณ์เช่นนี้ มันอันตรายมากๆ” เค้าค่อยๆหันมาจ้องหน้าชิซุกะ “ก่อนอื่นขอชั้นดูเจ้าเครื่องมือนั่นหน่อยซิ” “หนูใส่มันติดตัวไว้ค่ะ” ชิซุกะพูดจนทำให้แอนเดอร์สันสังเกตเห็นเข็มขัดของเธอว่าแท้จริงแล้วคือเข็มขัดกาลเวลานั่นเอง แอนเดอร์สันคิดในใจ ‘นี่เจ้าหนูเดคิสุงิทำได้ขนาดนี้เลยหรือเนี่ย แต่ดันแอบเก็บเป็นความลับไว้ ทั้งที่เค้าใส่ติดตัวอยู่ตลอดเวลาเหมือนเข็มขัดธรรมดาเส้นหนึ่ง แต่ชั้นไม่เคยสังเกตเลย’ หลังจากนั้นเมื่อรถได้ขับผ่านไปยังย่านชานเมืองอยู่ๆคนขับรถก็เบรกกะทันหัน “เอี๊ยด” จนทำให้คนที่นั่งอยู่ในนั้นถึงกับหัวเกือบทิ่มไปข้างหน้า “นี่นายขับรถภาษาอะไรกันเนี่ย” แอนเดอร์สันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “ขอโทษด้วยครับท่านผอ.” เจ้าหน้าที่ที่เป็นคนขับรถตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “แต่อยู่ๆก็มีคนตัดหน้าเราครับ เหมือนกับอยู่ๆก็โผล่ออกมากะทันหัน” คนขับรถพูดถึงชายที่เพิ่งโผล่ออกมาจากผ้าคลุมล่องหน ซึ่งปรากฏตัวออกมาตรงหน้ารถ “ว่ายังไงนะ” ยังไม่ทันที่แอนเดอร์สันจะพูดจบพวกเค้าที่อยู่ในรถก็รู้สึกตัวแล้วว่ามีคนมาล้อมรอบพวกเค้าพร้อมกับอาวุธปืนในมือ “ลงมาจากรถเดี่ยวนี้” หนึ่งในกลุ่มคนที่ล้อมรถไว้เอ่ยขึ้นมา พวกแอนเดอร์สัน ชิซุกะและคนในรถจำยอมต้องก้าวลงมา “พวกแกเป็นใครกันแน่” แอนเดอร์สันยังคงวางมาด “หึๆ ไม่ต้องอ้อมค้อมล่ะนะ พวกเราคือสมาชิกกลุ่มอัลฟ่า” ชายคนหนึ่งซึ่งดูท่าทางเหมือนจะเป็นหัวหน้าเอ่ยขึ้นมา “ไม่บ่อยเลยที่ท่าน ผอ. จะออกมาข้างนอกด้วยตัวเอง พวกเรารอเวลานี้มานานแล้ว” “นี่ พวกแกต้องการอะไรกันแน่ และรู้ได้ยังไงว่าชั้นจะออกมาตอนนี้” แอนเดอร์สันทำหน้าเจ็บแค้นยิ่งนัก “ชั้นไม่จำเป็นจะต้องตอบว่ารู้ได้ยังไง แต่รู้ตัวไว้ซะว่าแกตกอยู่ในฐานะของตัวประกันแล้ว ชั้นจะจับตัวแกไว้เพื่อต่อรองให้ปล่อยตัวอดีตหัวหน้ากลุ่มอัลฟ่าของพวกเรา คุณทาเครุ ที่พวกตำรวจจับตัวไว้” ชายคนนั้นอธิบายถึงจุดประสงค์ “ถ้าไม่เป็นเพราะเจ้าเด็กที่ชื่อโนบิตะนั่น คุณทาเครุคงไม่..” “เอ๊ะ” ชิซุกะอุทานขึ้นมาเบาๆ “ถ้าพวกแกต้องการแค่ตัวชั้น ชั้นจะยอมให้พวกแกจับไปแต่โดยดี แต่พวกแกจะต้องปล่อยตัวพวกลูกน้องชั้นและเด็กผู้หญิงคนนี้ไป พวกเค้าไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย” แอนเดอร์สันเจรจากับชายที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม “นี่ท่าน ผอ. ยังคิดว่าตัวเองอยู่ในฐานะที่ต่อรองได้อีกเหรอ” ชายที่เป็นหัวหน้ากลุ่มพูดแบบกวนๆพร้อมกับเหนี่ยวไกปืน “เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง” กระสุนถูกยิงออกไปสามนัดใส่เจ้าหน้าที่ของกระทรวงฯอีกสามคนจนล้มลงไปนอนดิ้นพล่าน ชิซุกะหวาดผวาสุดขีดแต่ไม่กล้าจะร้องออกมา “เราไม่อยากฆ่าเด็กผู้หญิง แต่เธอจะต้องไปกับคุณด้วยในฐานะตัวประกัน” ชายที่เป็นหัวหน้าพูดอย่างเยือกเย็น ทำให้แอนเดอร์สันและชิซุกะต้องยอมตามพวกอัลฟ่าไปขึ้นรถแต่โดยดี “คุณเฮลม์ครับ แล้วจะทำยังไงกับพวกนี้ดี” ชายอีกคนในกลุ่มอัลฟ่าถามกับชายที่เป็นหัวหน้า ถึงเจ้าหน้าที่ที่เพิ่งจะโดนยิงลงไปนอนดิ้นที่พื้น “ฆ่าพวกมันซะ” เฮลม์พูดอย่างหน้าตาเฉย พวกอัลฟ่าได้พาตัวแอนเดอร์สันและชิซุจังมายังสถานที่ลึกลับแห่งหนึ่ง โดยขังพวกเค้าทั้งสองไว้ในห้องแคบๆ “คุณมินาโมโตะ โชคดีที่พวกมันไม่รู้เรื่องเข็มขัดกาลเวลา ถ้าสบโอกาสเราจะหนีข้ามเวลาไปด้วยกัน” แอนเดอร์สันกระซิบกับชิซุกะเบาๆ “ค่ะ แต่เข็มขัดนี่มันไปได้ทีละคนเท่านั้น” ชิซุกะกระซิบกลับไปเช่นกัน แอนเดอร์สันทำหน้าผิดหวังไปนิดนึงก่อนจะเอ่ยว่า “งั้นเหรอ ไม่เป็นไร ชั้นจะหาทางช่วยเธอเอง” “แต่ว่าถ้าทำอย่างนั้น คุณก็จะ...” ชิซุจังยังคงเป็นห่วง “ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกมันยังไม่กล้าทำอะไรชั้นหรอก อย่างน้อยก็ตราบเท่าที่พวกมันยังไม่ได้ตัวเจ้าทาเครุ” แอนเดอร์สันอธิบายอย่างเบาๆ “แล้ว เมื่อกี้ที่พวกนั้นพูดถึง โนบิตะ หมายถึง โนบิ โนบิตะเพื่อนหนูหรือเปล่าคะ” ชิซุกะยังคาใจกับเรื่องนี้ แอนเดอร์สันหันกลับมามองชิซุกะก่อนจะค่อยๆเอ่ยขึ้นมา “ไหนๆเรื่องก็มาถึงตรงนี้แล้ว ชั้นจะเล่าให้เธอฟังละกัน...มีอยู่ครั้งหนึ่งเจ้าทาเครุหัวหน้าพวกอัลฟ่าคนเก่าและลูกน้อง ได้ลอบเข้าไปที่พิพิธภัณฑ์ปืนโบราณ เพื่อต้องการขโมยของบางอย่าง แต่มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งได้ขัดขวางเอาไว้” “เด็กหนุ่มคนนั้น คือโนบิตะ?” ชิซุกะถามขึ้นมา “ถูกต้องแล้ว พิพิธภัณฑ์ปืนโบราณนอกจากจะมีปืนรุ่นหายากๆเยอะแยะมากมายที่เอาไว้จัดแสดงแล้ว บางส่วนยังคงใช้งานได้จริงด้วย แต่เนื่องจากเป็นพิพิธภัณฑ์การป้องกันเลยค่อนข้างจะอ่อน เจ้าทาเครุและลูกน้องเลยอาศัยจุดอ่อนตรงนี้เพื่อหวังจะขโมยอาวุธปืนไปซ่องสุมไว้ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่พวกนั้นคิด เพราะคุณโนบิ ที่ทำงานในนั้นบังเอิญไปเจอตอนที่พวกนั้นกำลังลงมือ จึงแอบแจ้งกับเจ้าหน้าที่และทำการถ่วงเวลาพวกนั้นไว้ด้วยการดับไฟตึกทั้งหมด จนทำให้จับตัวเจ้าทาเครุได้ แต่ลูกน้องมันดันรอดไป" แอนเดอร์สันร่ายยาว "หลังจากเจ้าทาเครุถูกจับตัวได้ การสอบสวนหาเบาะแสและหลักฐานต่างๆ จึงทำให้พบกับเรื่องที่ใหญกว่านั้นเข้าไปอีก ทั้งเรื่องที่พวกนี้มีส่วนพัวพันกับข่าวลือเรื่องการยิงนิวเคลียร์ เรื่องอัลฟ่าและโอเมก้า สุดท้ายทางรัฐบาลจึงตัดสินใจตั้งโปรเจค Seven ขึ้นมา แต่คุณโนบิเองก็ไม่ได้รู้รายละเอียดเรื่องกลุ่มอัลฟ่าหรอกนะ แถมเจ้าตัวยังขอร้องให้ปิดเรื่องที่เค้าช่วยเจ้าหน้าที่ไว้เป็นความลับ นอกจากพวกเจ้าหน้าที่แล้วจึงไม่ค่อยจะมีใครรู้ เพราะกลัวอันตรายจะเกิดกับเค้าและคนรอบข้าง แต่ก็ดูเหมือนพวกอัลฟ่าจะรู้ตัวแล้วล่ะว่าคุณโนบิเป็นตัวการและดูพวกมันท่าทางจะแค้นน่าดู” "อ่า เรื่องนี้หนูก็เพิ่งจะทราบนี่แหล่ะ" ชิซูกะยังตกใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ฟัง “เฮ้ย นี่พวกแกคุยอะไรกันน่ะ” เจ้าหน้าที่ที่เฝ้าห้องของทั้งสองตะโกนออกมา “เดี๋ยวถ้ามีโอกาส เธอรีบใช้เข็มขัดกาลเวลาหนีไปเลยนะ คุณมินาโมโตะ จะให้พวกมันเห็นตอนที่เธอใช้เข็มขัดนี้ไม่ได้เด็ดขาด แม้ว่าสถานที่จะคลาดเคลื่อนไปบ้างแต่น่าจะไม่เป็นไร ลองเสี่ยงดู ดีกว่าให้พวกมันรู้เรื่องเข็มขัดนี้แล้วจะยิ่งไปกันใหญ่” แอนเดอร์สันแนะนำ “เข้าใจแล้วค่ะ” ชิซุกะตอบรับพร้อมกับเตรียมใจ ทันใดนั้นแอนเดอร์สันลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู “นี่แกช่วยไปบอกหัวหน้าของแกทีว่า ชั้นตกลงรับข้อเสนอปล่อยตัวเจ้าทาเครุแล้ว ขอให้พวกแกไว้ชีวิตชั้นก็พอ” แอนเดอร์สันบอกกับคนเฝ้าประตู “หึๆ รักตัวกลัวตายเหมือนกันนี่น่า ท่าน ผอ.” ชายที่เฝ้าประตูพูดพร้อมกับเดินจากไป “ตอนนี้แหล่ะ คุณมินาโมโตะ” แอนเดอร์สันรีบหันมาบอก “ค่ะ” ชิซุกะรีบตั้งวันเวลาและกดปุ่มที่เข็มขัดทันที ทันใดนั้นร่างของเธอก็ได้หายวับไปต่อหน้าต่อตาแอนเดอร์สัน “ยอดเยี่ยมจริงๆ เดคิสุงิ...” แอนเดอร์สันบอกกับตัวเอง โลกอนาคต “ชั้นคิดว่าการตายของหมอโยเฮย์จะต้องเกี่ยวกับเรื่องโดราเอมอนแน่นอน” เซวาชิพูดกับโดรามี่ในขณะที่ยังขับรถเหาะอยู่ “แล้วเราจะทำยังไงกันต่อดีล่ะ” โดรามี่พูดพลางคิด “เอาอย่างนี้มั้ย เราน่าจะลองไปตรวจสอบที่พักของโยเฮย์ เผื่อจะเจอเบาะแสอะไรบ้าง” “แต่ว่าเราไม่รู้จักที่อยู่ของเค้านี่” เซวาชิเอ่ย “เรื่องนี้ไม่ยาก เราก็แกล้งบอกว่าเป็นญาติของหมอโยเฮย์แล้วโทรไปถามที่อยู่จากคลินิกของเค้าก็ได้ เหมือนกับว่าเราไม่ได้เจอเค้ามานานแล้ว  อะไรประมาณนี้” โดรามี่ออกไอเดีย “ความคิดไม่เลวเลย โดรามี่” เซวาชิยิ้มตอบ หลังจากที่ทั้งสองได้ที่อยู่แมนชั่นของโยเฮย์มาแล้วก็รีบมุ่งตรงไปที่นั่น ขณะนั้นเองด้านล่างของแมนชั่นพวกเค้าก็ได้พบไจแอนท์และซูเนโอะที่นอนหลับอย่างหมดเรี่ยวแรงอยู่ตรงนั้น “อ๊ะ นั่นพวกเพื่อนๆของคุณปู่นี่” เซวาชิรีบอุทานออกมา “ใช่จริงๆด้วย พวกเค้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย” โดรามี่ก็แปลกใจไม่แพ้กัน “คุณไจแอนท์ คุณซูเนโอะ” เซวาชิตะโกนเรียก จนทั้งสองตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมา “อ๊ะ เซวาชิและโดรามี่!” ไจแอนท์ตะโกนทักด้วยความดีใจพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา “ดีจังเลย พวกนายมาที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย” หลังจากทั้งสี่ขึ้นมานั่งบนรถเหาะแล้วและพวกไจแอนท์ก็เล่าเรื่องที่โยเฮย์พามาที่แมนชั่นรวมถึงเรื่องที่เค้าเล่าว่าโดราเอมอนมีโอกาสจะฟื้นขึ้นมาได้ให้เซวาชิและโดรามี่ฟัง “พี่มีโอกาสจะฟื้นได้ด้วยเหรอ ชั้นดีใจจริงๆที่ได้ยินอย่างนี้” โดรามี่รู้สึกมีความหวังขึ้นมา “แต่คุณโยเฮย์เสียชีวิตแล้วนะตอนนี้ เค้าถูกฆ่า...” เซวาชิเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าวิตกกังวล “ว่าไงนะ!” ไจแอนท์และซูเนโอะตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน “อ้าวแล้วโนบิตะล่ะ เป็นยังไงบ้างเนี่ย เค้าออกไปด้วยกันตอนหลายชั่วโมงก่อน” “พูดจริงเหรอเนี่ย แต่ในข่าวรายงานถึงแค่การตายของคุณโยเฮย์คนเดียว บางทีคุณปู่น่าจะยังปลอดภัยนะตอนนี้” เซวาชิตกใจแต่ก็พยายามนึกถึงเนื้อหาในข่าวที่ได้ฟัง ไม่นานนักทั้ง 4 คนก็ได้ยินเสียงเหมือนหวอของตำรวจใกล้เข้ามา "ท่าทางพวกตำรวจจะมาสืบค้นแมนชั่นของคุณโยเฮย์แน่ๆ" โดรามี่เอ่ยขึ้นมา “งั้นพวกเรารีบออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ เดี๋ยวจะลำบาก แล้วค่อยปรึกษากันระหว่างทางว่าจะไปตามหาโนบิตะได้ยังไง” ซูเนโอะเสนอความคิดเห็นหลังจากนั้นรถเหาะของเซวาชิก็ได้พุ่งออกไปจากบริเวณหน้าแมนชั่นของโยเฮย์ ในเวลาดึกสงัด ชิซุกะก็ได้วาร์ปมาถึงโตเกียวในยุคอนาคตแล้ว แต่สถานที่ที่เธอมาถึงดันเป็นซอกของตึกร้างๆแห่งหนึ่ง... "อ่า นี่เรามาถึงโลกอนาคตแล้วใช่มั้ยเนี่ย" ชิซุกะอุทานกับตัวเอง "ดูท่าทางที่นี่จะไม่มีใครนะ โชคดีจริงๆ" ชิซูกะรำพึงรำพันพลางรีบถอดเข็มขัดกาลเวลาออกและเก็บซ่อนไว้ในตัว แต่ทันใดนั้นเองเธอได้ยินเสียงคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ ทำให้เธอต้องรีบซ่อนตัวที่เงามืดของมุมตึกทันที "รอแค่พรุ่งนี้เท่านั้น ชั้นก็จะได้เงินก้อนโตและตำแหน่งใหม่ในกลุ่มโอเมก้า หึๆๆ" ดาตั้นพูดขึ้นมาโดยเค้ากำลังลากกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่อยู่ข้างๆ เหมือนกำลังจะเดินทางไปที่ไหนซํกแห่ง โดยไม่รู้ตัวว่ามีเด็กสาวคนหนึ่งแอบเห็นอยู่ไม่ไกล "โอเมก้า?" ชิซุกะอุทานในใจโดยที่ตัวเองยังคงแอบฟังอยู่ในมุมมืด "โชคร้ายหน่อยนะเจ้าหนู อุตส่าห์ดั้นด้นเดินทางมาจากโลกอดีต แต่เพราะเธอดันเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเจ้าหุ่นโดราเอมอน ไม่งั้นเธอก็คงไม่ต้องมานอนสลบอยู่ในกระเป๋านี่หรอก" ดาตั้นพูดเหมือนจะเห็นใจพลางเหลือบมองไปที่กระเป๋าเดินทางของเค้า "อะไรกัน นี่เค้าหมายถึงโนบิตะงั้นเหรอ และในกระเป๋านั่นก็!" ชิซุกะที่กำลังตื่นกลัวพยายามจับใจความจากคำพูดของดาตั้น "งั้นชั้นต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว!" ชิซูจังกำลังตัดสินใจจะทำอะไรบางอย่าง ---จบบทที่ 15 --- แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 17:46:21 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 17:46:07 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 14:57:31 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 14:19:49 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 14:16:13 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 14:11:12

ความคิดเห็นที่ 2 จขกท. ทำผมอารมณ์ค้างไปหลายวันนะนั่น จากคุณ : nattapon86 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 14:18:12

ความคิดเห็นที่ 3 ^ ต้องขอโทษด้วยครับ พอดีช่วงนี้ติดภาระกิจส่วนตัวหลายอย่าง ^ ^! จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 14:32:26

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาด่วน จากคุณ : gus9642 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 14:43:54

ความคิดเห็นที่ 5 รออยู่นะครับ จากคุณ : char_asnabel เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 14:53:41

ความคิดเห็นที่ 6 ลุ้นตลอด ไม่ได้หยุดหายใจมั่งเลย แต่ก็ดีกว่าเรื่องดราม่าทั้งเรื่อง ปวดกะบาลซะจนเลิกอ่าน *เพิ่มเติมข้อความ* เข้าใจหาที่หย่อนลงให้ชิซุกะซะด้วย งานนี้นางเอกช่วยพระเอกแฮะ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 16:17:22 จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 15:16:58

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกจังครับ ติดตามอ่านอยู่นะครับ จากคุณ : หนูเอว เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 15:33:46

ความคิดเห็นที่ 8 ง่ะ กำลังสนุกเลย จากคุณ : nithar28 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:45:42

ความคิดเห็นที่ 9 รอ รอ รอ...... จากคุณ : เดนิลสัน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 17:26:42

ความคิดเห็นที่ 10 มาติดตามครับ สนุกมากๆ จากคุณ : สิงโตอ้วน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:24:47

ความคิดเห็นที่ 11 มาปูเสื่อรอตอนที่ 16 ครับ จากคุณ : ton_ck เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:25:01

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ 16 คราวชนะของคนขี้แพ้ “กลับมาแล้วครับ” เด็กชายชั้นป.6 วิ่งกลับเข้ามาที่บ้านหลังเลิกเรียนเหมือนเช่นเคย “อย่าลืมทำการบ้านนะโนบิตะ” ผู้เป็นแม่ตะโกนบอก แต่ดูเหมือนโนบิตะจะไม่สนใจนัก เค้ารีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของเค้า “นี่โดราเอมอน เมื่อวานชั้นลืมทำการบ้าน วันนี้คุณครูเลยให้การบ้านมาเพิ่มอีกเพียบเลย แต่ชั้นมีธุระด่วน จะต้องรีบไปเล่นกับชิซุจัง นายช่วยเอาเครื่องทำการบ้านออกมาทีนะ” โนบิตะพูดแบบร่าเริงพร้อมทั้งทิ้งกระเป๋าลงบนพื้นและเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก “แล้วชิซุจังเค้าไม่ว่าอะไรเหรอ การบ้านนายยังมีอีกเพียบขนาดนี้” โดราเอมอนถามขึ้นมา “ว่าสิ แต่ชั้นโกหกเธอไปว่าคุณครูเค้ายอมให้ส่งอีก 3 วันข้างหน้า ฮ่าๆๆ ชั้นฉลาดมั้ยล่ะ” โนบิตะพูดอย่างภูมิใจ “แต่จริงๆต้องส่งพรุ่งนี้แล้วล่ะ ยังไงนายช่วยทำหน่อยนะ ไปล่ะ” “ไม่...” โดราเอมอนพูดด้วยสีหน้าเพิกเฉย “นายว่ายังไงนะ” โนบิตะที่กำลังจะวิ่งออกไปหยุดชะงัก “ชั้นบอกว่าไม่ไงล่ะ” โดราเอมอนมองหน้าโนบิตะ “จริงๆแล้วชั้นว่าจะบอกนายมานานแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสซักที ชั้นตัดสินใจแล้วว่า ชั้นจะกลับโลกอนาคตวันนี้” “อ่อ จะกลับไปเยี่ยมโดรามี่กับเซวาชิเหรอ ได้สิ แต่อย่าลืมทิ้งกระเป๋าวิเศษสำรองไว้ด้วยล่ะ แล้วจะไปกี่วัน” โนบิตะพูดขึ้นมา “เปล่า.. ชั้นหมายถึงว่า ชั้นจะกลับไปแล้วจะไม่กลับมาอีกแล้ว” โดราเอมอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เอ๋ ทำไมล่ะ ล้อกันเล่นหรือเปล่าเนี่ย” โนบิตะชักไม่แน่ใจ “ชั้นพูดจริง ชั้นมาคิดๆดูแล้ว ชั้นเองก็อยู่กับนายมาตั้งนาน คอยช่วยเหลือนายมาตลอด แต่ก็ยังไม่เห็นนายจะดีขึ้นมาเลย ชั้นเลยคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะว่าชั้นยังอยู่ก็ได้ เลยทำให้นายขี้เกียจน่ะ” โดราเอมอนอธิบาย “ไม่นะ นายจะทิ้งชั้นไปไม่ได้นะ ถ้านายไปแล้วชั้นจะทำการบ้านยังไง แล้วถ้าเจ้าไจแอนท์รังแกชั้นล่ะ ใครจะคอยช่วย ไหนจะเจ้าซูเนโอะที่ชอบโอ้อวดอีก แล้ว แล้วชิซุจังล่ะเธอจะยังได้เป็นเจ้าสาวของชั้นในอนาคตอยู่มั้ย” โนบิตะเริ่มฟูมฟาย “เพราะนายไม่เคยคิดจะพึ่งตัวเองเลยน่ะสิ!” โดราเอมอนดุขึ้นมา “หัดทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง ไม่ว่ามันจะยากลำบากแค่ไหน หรือว่าทำแล้วมันจะไม่ประสบความสำเร็จ แต่อย่างน้อยก็ยังได้ชื่อว่าทำด้วยตัวเอง” “โดราเอมอน นายอย่าไปไหนเลยนะ ชั้น ชั้นสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น นะโดราเอมอนนะ” โนบิตะเริ่มจะร้องไห้ “ไม่ ครั้งนี้ชั้นตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ไม่ว่านายจะพูดยังไงก็ตาม ความจริงแล้วชั้นกำลังจะไปอยู่แล้วล่ะ เตรียมตัวอะไรหมดแล้ว เพียงแต่แค่จะรอบอกนายเท่านั้น” โดราเอมอนบอกกับโนบิตะ “โดราเอมอน.. “ โนบิตะไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน “ถ้าซักวันหนึ่ง นายปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นได้จริง ชั้นจะกลับมาหานายเองแหล่ะ” โดราเอมอนยิ้มบอกกับโนบิตะก่อนที่จะกระโดดเข้าในลิ้นชักเพื่อจะออกเดินทางไปกับไทม์แมทชีน “ลาก่อน...” โดราเอมอนกล่าวลาเป็นประโยคสุดท้ายกับโนบิตะโดยที่ไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา เพราะเค้าเองก็กำลังแอบร้องไห้อยู่ จึงไม่อยากให้โนบิตะได้เห็น... “ไม่นะ โดราเอมอน” โนบิตะตะโกนเรียก แต่ไม่ทันเสียแล้ว... ‘โดราเอมอน ชั้น... ถึงชั้นจะยังไม่ได้ดีเลิศอะไรในตอนนี้ แต่อย่างน้อยชั้น ชั้นก็แค่อยากจะให้นายได้มาเห็นว่าชั้นก็ยังดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนนะ’ โนบิตะกำลังคิดรำพึงรำพันในใจ “แล้วนี่นายจะยังมัวแต่นอนอีกนานมั้ยเนี่ย” เสียงใครคนหนึ่งลอยเข้ามาในหัวของโนบิตะ “โดราเอมอน โดราเอมอนใช่มั้ย นี่นายอยู่ที่ไหนเนี่ย” โนบิตะจำเสียงนั้นได้แม่น “นี่ไม่ใช่เวลาที่นายจะมัวแต่นอนอยู่นะ รีบตื่นได้แล้ว เร็วเข้า” เสียงนั้นยังคงก้องอยู่ในหัวโนบิตะ โนบิตะค่อยๆรู้สึกตัว ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ทุกอย่างดูมืดมิดรอบๆตัวเค้า แขนขาขยับได้ไม่ถนัดนัก เค้าเริ่มดิ้น “เอ๊ะ อะไรกันนี่  เจ้าหนูนั่นรู้สึกตัวแล้วเหรอ ไม่น่าเป็นไปได้ ยาสลบนี่มันน่าจะออกฤทธิ์มากกว่า 8 ชม. นะ” ดาตั้นรู้สึกว่ากระเป๋าเดินทางที่เค้าลากมาเริ่มจะขยับและสั่นๆ “โนบิตะ?” ชิซุกะที่แอบตามมาห่างๆอุทานขึ้นมา “บ๊ะ สงสัยจะต้องฉีดอีกซักเข็ม” ดาตั้นทำท่าจะก้มลงเพื่อเปิดกระเป๋าเดินทางออก “ไม่มีโอกาสอีกแล้ว” ชิซุกะคิดในใจพลางรีบกวาดตามองไปรอบๆตัวก่อนจะไปสะดุดตากับท่อนไม้ท่อนหนึ่งซึ่งขนาดพอดีกับมือที่วางกลิ้งอยู่แถวๆนั้น “เอาล่ะ” เธอรีบหยิบท่อนไม้นั้นขึ้นมากำไว้แน่น เหงื่อออกชุ่มเต็มมือทั้งที่อากาศค่อนข้างเย็น แล้วตัดสินใจรวบรวมความกล้าพุ่งเข้าไปหาดาตั้นซึ่งตอนนี้กำลังนั่งลงเพื่อจะเปิดกระเป๋าออกมา “เปรี้ยง!” ชิซุกะฟาดท่อนไม้เข้าไปที่ท้ายทอยของดาตั้น แต่ด้วยความที่เป็นแรงของผู้หญิงจึงไม่ถึงกับทำให้ดาตั้นสลบได้ “อู้ย อะไรกันนี่” ดาตั้นยังคงมึนงง ระหว่างนั้นเองชิซุกะก็รีบเปิดกระเป๋าเดินทางนั้นออก “โนบิตะ!” ชิซุกะตะโกนเรียก “เอ๋ เกิดอะไรขึ้น อ๊ะนั่น นั่นชิซุจังเหรอเนี่ย ชั้นฝันไปหรือเปล่าเนี่ย” โนบิตะที่เริ่มปรับสายตากับแสงได้บ้างแล้วพูดขึ้นมา “เรารีบหนีไปกันเถอะ เร็วเข้า” ชิซุจังรีบช่วยพยุงตัวโนบิตะออกมาจากกระเป๋าเดินทางนั่นอย่างทุกลักทุเล “นี่เธอตามมาที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย” โนบิตะพูดพลางทรงตัวลุกขึ้น “อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย รีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะ” ชิซุกะรีบพูดตัดบท แต่ทันใดนั้นเองดาตั้นก็รู้สึกตัวแล้วเช่นกัน “นี่ เธอเป็นใครกันน่ะ” ดาตั้นตะโกนขึ้นมา “จะมาช่วยเจ้าหนูนี่เหรอ อยากตายกันมากนักใช่มั้ย” เค้าเริ่มจะโมโหพร้อมกับกำลังจะล้วงปืนออกมา ตอนนั้นเองโนบิตะกับชิซุกะก็ได้ออกตัววิ่งทันที “ปัง ปัง” เสียงปืนจากดาตั้นที่ยิงไล่ตามหลังมาไม่ห่างนัก “หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ดาตั้นตะโกนร้อง “ชั้นบอกให้หยุดไง โธ่โว้ย” “ปัง ปัง ปัง” ดาตั้นยังคงพยายามสาดกระสุนเข้าใส่ แต่ด้วยความที่บริเวณนั้นค่อนข้างจะมืดมากจึงทำให้เล็งได้ไม่ถนัดนัก แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 21:26:28 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:26:15

ความคิดเห็นที่ 13 เย้ มาแล้วๆๆ จากคุณ : เพียงพิณ เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:27:10

ความคิดเห็นที่ 14 “แฮ่กๆ” โนบิตะและชิซุกะเริ่มจะหอบแต่ก็ยังคงวิ่งต่อไปไม่หยุด “ผลั่ก” “ว้าย” เสียงของชิซุกะตะโกนร้อง เธอสะดุดกับอะไรบางอย่างที่พื้น สิ่งนั้นก็คือท่อน้ำที่ลอยอยู่เหนือพื้นนั่นเอง ทำให้เธอล้มลงไป “ชิซุจัง” โนบิตะรีบกลับตัววิ่งมาหาชิซุกะทันที แต่ทันใดนั้นเองดาตั้นก็มาหยุดยืนจังก้าอยู่ด้านหลังของชิซุกะซะแล้ว “นี่น้าเองเหรอเนี่ย” โนบิตะเพิ่งจะมาสังเกตว่าคนที่จับเค้ามาคือคนเดียวกันกับที่พาเขาไปเลี้ยงอาหารเมื่อตอนค่ำ “แฮ่กๆ เล่นไล่จับกันเสร็จละยังเจ้าหนู ชั้นเหนื่อยเต็มทีแล้ว” ดาตั้นพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก “คุณต้องการอะไรกันแน่” โนบิตะถาม “อ๊ะ หรือว่า คุณเป็นพวกโอเมก้า” “หึๆ ฉลาดดีนี่” ดาตั้นตอบพร้อมกับจ่อปืนไปที่ชิซุกะซึ่งยังคงล้มลงอยู่ตรงนั้น “ถ้าไม่อยากให้นังนี่ตาย จงยอมตามชั้นมาแต่โดยดี” “อย่าทำอะไรเธอนะ!” โนบิตะตะโกนลั่น “มันก็อยู่ที่ว่าแกจะยอมตามชั้นมาแต่โดยดีหรือเปล่าล่ะนะ เจ้าหนู” ดาตั้นขู่ “ก็ได้ๆ ชั้นยอมแล้ว ปล่อยเธอไปซะ” โนบิตะรีบรับปาก “งั้นมานี่ มาให้ชั้นฉีดยาสลบที่แกอีกรอบซะดีๆ” ดาตั้นพูดขึ้นมาพร้อมกับใช้มืออีกข้างหยิบเข็มยาสลบขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ โนบิตะค่อยๆเดินเข้าไปหาดาตั้นที่ยังเอาปืนจ่อที่ชิซุกะอยู่ “เร็วๆ!” ดาตั้นตะโกนเร่ง ในเสี้ยววินาทีนั้นเองชิซุกะอาศัยจังหวะที่ดาตั้นกำลังเพ่งความสนใจไปที่โนบิตะ คว้าเอาเข็มในมือดาตั้นปักเข้าที่ขาของมันอย่างเต็มแรง “อ๊าก นังนี่” ดาตั้นตะโกนร้องด้วยความตกใจ “อยากตายมากนักใช่มั้ย” ดาตั้นกำลังจะเหนี่ยวไกปืน “ผลั่ก” โนบิตะทุ่มสุดแรงเอาตัวชนเข้าไปที่ท้องของดาตั้นจนดาตั้นกระเด็นไปและทำให้ปืนหลุดจากมือกระเด็นตกลงไปในหลุมระบายน้ำใกล้ๆนั่นเอง “ไหวมั้ย ชิซุจัง” โนบิตะเอามือไปดึงชิซุกะให้ลุกขึ้นมา “ขอบใจจ๊ะ โนบิตะ” ชิซุกะรีบดันตัวเองขึ้น จังหวะนั้นเอง ดาตั้นที่ลุกขึ้นมาได้แล้วกำลังจะพุ่งตัวเข้ามาใส่โนบิตะและชิซุกะ “หลบไป” โนบิตะผลักชิซุกะให้พ้นทางโดยที่ตัวเองโดนดาตั้นชนใส่เต็มรัก ทั้งคู่กลิ้งไปกองอยู่ด้วยกัน โดยมีชิซุกะที่ล้มลงอีกครั้งทรุดอยู่คนละทาง ข้อเท้าเธอพลิกซะแล้ว ทำให้ตอนนี้เธอไม่สามารถที่จะพยุงตัวเพื่อลุกขึ้นมาได้ทันที “พลั่กๆๆ” ดาตั้นรัวหมัดเข้าใส่โนบิตะอย่างรุนแรง “นี่แก ทำตัวยุ่งยากนักใช่มั้ย” ดาตั้นเริ่มเลือดขึ้นหน้า แต่ในตอนนั้นเองยาสลบก็เริ่มค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในตัวของดาตั้นจนเค้ารู้สึกได้ “โนบิตะ!” ชิซุกะตะโกนร้องทั้งน้ำตา ดาตั้นเองที่ตอนนี้เริ่มขยับตัวลำบากและตาเริ่มจะลายเพราะฤทธิ์ยา ทำให้โนบิตะสบโอกาสผลักดาตั้นให้กระเด็นไปได้นิดนึง “อูย แก บังอาจ” ดาตั้นคำราม “ชั้นจะฆ่าพวกแกทั้งสองคนซะ “ไม่มีทาง ชั้นจะปกป้องชิซุจังเอง ด้วยชีวิตของชั้น!” โนบิตะตะโกนก้อง “โนบิตะ...” ชิซุกะอุทานเบาๆ แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 10:11:51 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:50:52

ความคิดเห็นที่ 15 เย้ๆมาแล้วๆๆ จากคุณ : สิงโตอ้วน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:02:13

ความคิดเห็นที่ 16 ดาตั้นพุ่งเข้าใส่โนบิตะอีกครั้งและชกเข้าไปที่หน้า “ผลั่ก” ทำให้แว่นตาของโนบิตะกระเด็นหลุดออกไป “หึๆ เป็นยังไงล่ะ” ดาตั้นเอ่ยขึ้นมา โดยที่ตัวเองก็เริ่มจะเซไปเซมาเพราะฤทธิ์ยาแล้ว “หมัดของน้ากระจอกมาก เทียบกับหมัดไจแอนท์ที่ชั้นโดนชกเป็นประจำไม่ได้เลยซักนิด” โนบิตะตอบโต้กลับก่อนที่จะชกกลับไปที่หน้าของดาตั้นอย่างสุดแรงเกิด “ตูม” ดาตั้นกระเด็นลอยไปและล้มฟุบลงอยู่ตรงนั้น เค้านอนแน่นิ่ง ไม่ไหวติงใดๆ... “แฮ่กๆๆ” โนบิตะหอบถึงขีดสุดเหมือนกันก่อนที่เค้าจะก้มลงเก็บแว่นตาที่กระเด็นไปมาสวม หลังจากนั้นเค้าค่อยๆเดินไปหาชิซุกะที่ยังคงลุกไม่ขึ้น “เห็นหรือยัง ว่าชั้นสามารถปกป้องเธอได้นะ นี่เป็นชัยชนะครั้งแรกในการชกต่อยของชั้นเลยนะเนี่ย เธอเห็นมันมั้ย” โนบิตะยิ้มพูดกับชิซุกะ เค้าดีใจอย่างกับเด็กๆ... “เห็นแล้วจ๊ะ โนบิตะ ชั้นเห็นแล้วว่าเธอปกป้องชั้นได้” ชิซุกะถึงกับน้ำตาไหลออกมา... โนบิตะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ชิซุกะโผเข้ากอดโนบิตะเบาๆ ทั้งคู่กอดกันนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาเท่าไหร่ไม่รู้ เหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวได้หยุดลง ก่อนที่โนบิตะจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อนว่า “เราไปช่วยโดราเอมอนกันเถอะนะ” โนบิตะค่อยๆจับไหล่ชิซุกะให้เคลื่อนออกจากตัวอย่างช้าๆ... “ได้จ๊ะ” ชิซุกะยิ้มพร้อมกับยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา” --- จบบทที่ 16 --- แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 22:23:27 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 22:07:10 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:06:01

ความคิดเห็นที่ 17 ใจจะขาดรอนๆๆๆ อย่าให้ขาดตอนสิจ๊ะ จากคุณ : เจน (F-Ban de nu hai) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:06:14

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณทุกท่านที่อยู่เป็นเพื่อนกันจนถึงตอนนี้ พบกับบทที่ 17 ได้ในวันพรุ่งนี้นะครับ ^ ^ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:22:32

ความคิดเห็นที่ 19 โอเค พรุ่งนี้มาใหม่ค่า จากคุณ : เพียงพิณ เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:41:51

ความคิดเห็นที่ 20 ฝันดีค่ะ ^^ จากคุณ : นางสาวอาริน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:52:55

ความคิดเห็นที่ 21 ฉากแอ็คชั่นเขียนได้มันส์มากๆ เห็นภาพเลยจ้ะ จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 08:48:09

ความคิดเห็นที่ 22 ชัยชนะครั้งแรกของโนบิตะคือ ชนะคนแก่ที่โดนยาสลบ5555. จากคุณ : เดนิลสัน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 11:08:20

ความคิดเห็นที่ 23 สนุกมากเลยค่ะ รอๆๆๆๆ ต่อไป ^^ จากคุณ : fulllove4ever เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 11:17:47

ความคิดเห็นที่ 24 บทที่ 17 นีโอ ไทม์แมทชีน ภายหลังจากที่โนบิตะกับชิซุกะสามารถจัดการกับดาตั้นได้ พวกเค้าก็ได้มัดดาตั้นไว้โดยที่ดาตั้นยังคงสลบอยู่ ชิซุกะได้เล่าให้โนบิตะฟังเกี่ยวกับเรื่องที่เธอเดินทางข้ามเวลามาที่นี่ "โชคดีจังเลยนะ ที่เธอวาร์ปมาตรงนี้พอดี ไม่อย่างนั้นชั้นคง..." โนบิตะกล่าวอย่างขอบคุณชิซุกะ พร้อมทั้งเล่าเรื่องส่วนความทรงจำของโดราเอมอน และเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับพวกเค้าให้ชิซูกะฟัง "เราจะทำยังไงกับคนคนนี้ดีจ๊ะ" ชิซูกะเอ่ยถามกับโนบิตะ "จริงๆแล้วเราน่าจะนำตัวเค้าส่งตำรวจ แต่ว่าถ้าเราทำอย่างนั้น เราจะลำบากไปด้วย เรื่องที่เรามาจากโลกอดีตจะแตกขึ้นมา" โนบิตะกำลังครุ่นคิด "แต่ชั้นอยากจะถามอะไรหมอนี่ซักหน่อย เกี่ยวกับเรื่องส่วนความทรงจำของโดราเอมอน ที่ตอนนี้น่าจะอยู่ในมือพวกโอเมก้าแล้ว" "ซ่า" โนบิตะหาน้ำจากแถวนั้นสาดเข้าใส่ดาตั้นเพื่อพยายามจะปลุกให้ตื่น พร้อมกับเขย่าตัว สักพักดาตั้นเริ่มจะได้สติ "นี่ น้า" โนบิตะตะโกนเรียก "เอ๊ะ อ่า นี่พวกแก" ดาตั้นพยายามจะดิ้นจากเชือกแต่เนื่องจากร่างกายยังคงอ่อนแรงจากฤทธิ์ยาสลบอยู่จึงทำให้ไม่มีแรง "พวกแกจะทำยังไงกับชั้น" "เราจะไม่ทำอะไรน้าหรอก เพียงแต่น้าต้องเล่าให้เราฟังถึงเรื่องพวกโอเมก้ามาก่อน" โนบิตะที่ตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่าพยายามจะเค้น "เชอะ ชั้นไม่บอกอะไรกับพวกแกหรอก" ดาตั้นยังขัดขืน "ถ้าอย่างนั้นเราจะโยนน้าลงไปในท่อระบายน้ำตรงนั้นนะ" โนบิตะพยายามขู่โดยที่รู้ตัวดีว่าไม่กล้าทำ "คิดจะขู่กันงั้นเหรอ เอาสิ" ดาตั้นกล่าวอย่างท้าทาย โนบิตะเริ่มทำอะไรไม่ถูก ในขณะนั้นชิซูกะก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเอาจริงว่า "มาช่วยกันเถอะโนบิตะ ช่วยกันลากน้าคนนี้ไปที่ท่อระบายน้ำกัน" พลางเดินเข้ามาลากตัวดาตั้น โดยโนบิตะที่ยังยืนงงอยู่ตรงนั้นก็จำเป็นต้องมาร่วมมือด้วย "เฮ้ๆ นี่พวกแกจะเอาจริงเหรอเนี่ย" ดาตั้นเริ่มตกใจ "นี่มันฆาตกรรมเชียวนะ" "ก็เมื่อกี้นี้น้ายังเกือบจะฆ่าพวกเราแล้วนี่" ชิซุกะยังคงพูดหน้าตาเฉยในขณะที่ทั้งสองลากตัวดาตั้นมาจนเกือบจะถึงปากท่อระบายน้ำแล้ว "เอาล่ะนะ" ชิซุกะพูดเหมือนออกคำสั่ง "เดี๋ยวๆ ชั้นยอมแล้ว" ดาตั้นรีบโวยวายออกมา ชิซุกะหันมายิ้มพร้อมขยิบตาให้โนบิตะ โนบิตะคิดในใจว่า 'เธอนี่เข้มแข็งกว่าชั้นซะอีกนะ ชิซุกะ' จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 12:17:50

ความคิดเห็นที่ 25 "จริงๆแล้ว ชั้นเพิ่งจะรู้จักกับพวกโอเมก้าได้ไม่นานหรอก" ดาตั้นเริ่มเล่า "พวกนั้นพยายามจ้างวานพวกคนที่มีความสามารถในด้านต่างๆไว้มากมาย เพื่อที่จะช่วยให้งานของพวกนั้นดำเนินการไปได้ด้วยง่าย ชั้นเองซึ่งเป็นนักสืบ ก็ถูกพวกนั้นว่าจ้างเหมือนกัน" "แล้วตอนนี้พวกนั้นกำลังจะทำอะไรกับส่วนความทรงจำของโดราเอมอน" โนบิตะถาม "ชั้นเองก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดเยอะหรอก รู้แต่เพียงว่า ส่วนความทรงจำของหุ่นยนต์ตัวนั้น จะเป็นกลไกสุดท้ายที่จะทำให้นีโอไทม์แมทชีนทำงานได้ เพียงแต่ส่วนความทรงจำนั้นมันไม่สมบูรณ์ จึงเป็นสาเหตุให้ชั้นต้องมาพาตัวเธอไป เพื่อจะใช้ความทรงจำของเธอด้วย" ดาตั้นเล่าเท่าที่เค้ารู้ "แล้วนีโอไทม์แมทชีน มันคืออะไร" โนบิตะเริ่มสงสัย "ชั้นก็รู้แค่ว่ามันเป็นไทม์แมทชีนอย่าหนึ่ง พวกนั้นคงคิดจะใช้มันทำอะไรบางอย่าง ขั้นก็รู้เท่านี่แหล่ะ เพราะงั้นปล่อยชั้นไปได้ละยัง" ดาตั้นบอก "งั้นน้าต้องบอกมาอีกเรื่องว่า ที่อยู่ของเจ้าพวกนั้นอยู่ที่ไหน" โนบิตะถามคำถามสำคัญ "อ่า คือ" ดาตั้นอึกอัก "อย่าบอกพวกนั้นนะว่ารู้ที่อยู่มาจากชั้น พวกนั้นกระจายตัวกันอยู่หลายที่รอบๆกรุงโตเกียว ชั้นเองก็ไม่รู้ทังหมดหรอก แต่สถานที่ที่ชั้นจะพาตัวเธอไปส่งให้พวกนั้นคือตึกเจเนซิสในเขต 2 ซึ่งเป็นแถวชานเมือง ดูผิวเผินก็เหมือนตึกบริษัททั่วไปนี่แหล่ะ" "โอเค พวกเราเชื่อใจน้า เราจะไปเอาส่วนความทรงจำของโดราเอมอนคืนมาตามสถานที่ที่น้าบอก" โนบิตะพูดพร้อมกับแกะเชือกของดาตั้นออก "ถึงยังไงดูท่าทางน้าก็น่าจะยังไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ในตอนนี้ หวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันอีกแล้วนะ" โนบิตะพูดทิ้งท้ายพร้อมกับวิ่งจากไปกับชิซุกะ "เธอนี่เก่งจังเลยนะชิซุจัง ขู่หมอนั่นซะจนยอม" โนบิตะพูดชมชิซุกะระหว่างกำลังวิ่ง "แหะๆ ชั้นก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าทำไปได้ยังไง นึกแล้วยังตื่นเต้นไม่หาย" ชิซุกะพูดขึ้นมาแต่เธอเองไม่สามารถวิ่งได้เร็วนักเพราะยังเจ็บข้อเท้าที่พลอกเมื่อกี้อยู่ "เธอไหวมั้ย ให้ชั้นแบกเธอไปดีกว่ามั้ย" โนบิตะถามด้วยความเป็นห่วง "ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ แล้วนี่เราจะทำยังไงกันต่อ" ชิซุกะถาม "ตอนนี้เรารู้ที่อยู่ของเจ้าพวกนั้นแล้ว ก่อนอื่นเราจะต้องรีบตามหาตัวไจแอนท์และซูเนโอะก่อน ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนั้นเป็นยังไงบ้าง จะยังอยู่ที่แมนชั่นของหมอโยเฮย์หรือเปล่าน้า" โนบิตะพูดขึ้นมา "งั้นเราควรจะไปถามสถานที่จากตำรวจดีมั้ย" ชิซุกะเอ่ยขึ้นมา "ทำงั้นไม่ได้หรอก พวกเค้าน่าจะจำหน้าชั้นได้ เรื่องที่ชั้นมาจากไทม์แมทชีน" โนบิตะแย้ง ชิซุกะยิ้มพร้อมกับชี้ที่ตัวเอง "แต่ไม่มีใครรู้จักชั้นนี่จ๊ะ" "อ๊ะ จริงด้วย" โนบิตะอุทานออกมา "งั้นเรารีบไปหาชุดในยุคนี้มาเปลี่ยนให้เธอดีกว่า ว่าแต่ว่าเราจะไปหาที่ไหนดี พวกเราไม่มีเงินในยุคนี้ซะด้วย" โนบิตะเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ "เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงจ๊ะ หลังจากเดคิสุงิเค้าเล่าให้ชั้นฟังเรื่องสถานการณ์ของที่นี่ ชั้นก็ได้เตรียมชุดที่เคยใส่ตอนแสดงละครล้ำยุคที่โรงเรียนในปารีสมาด้วย จริงๆกะจะเปลี่ยนก่อนวาร์ปมาด้วยซ้ำ แต่มันกระทันหันเลยไม่มีเวลาจะเปลี่ยน ชั้นพับมันเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ข้างหลังนี่จ๊ะ" ชิซุกะพูดถึงประเป๋าเป้ใบเล็กที่ห้อยอยู่ด้านหลังเธอซึ่งติดตัวเธอมาตลอดตั้งแต่ลงจากเครื่องบิน "วิเศษไปเลย" โนบิตะอดจะชื่นชมไม่ได้ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 12:55:36

ความคิดเห็นที่ 26 ภายในตัวตึกเจเนซิส "รอแค่พรุ่งนี้เท่านั้น สิ่งที่เราเตรียมการมาเป็นเวลานานก็จะเป็นจริง เรื่องนีโอไทม์แมทชีนเธอเตรียมมันพร้อมแล้วใช่มั้ย เดบบ้า" เคออสกล่าวกับหญิงคนหนึ่ง "ค่ะ คุณเคออส ตอนนี้ส่วนของความทรงจำอยู่ในมือเราแล้ว รอแค่เจ้าดาตั้นนำตัวคนที่ว่ามาส่งในเช้าวันพรุ่งนี้เท่านั้น" เดบบ้ารายงาน "ดีมาก งั้นสั่งการให้เจ้าหน้าที่ฝ่ายไอทีของเราแฮคเข้าไปในเว็บไซต์ของรัฐบาลโลก พร้อมประกาศทำสงคราม เราต้องสร้างความสับสนให้กับพวกมัน เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ"เคออสสั่งการ "หลังจากนั้นให้กองกำลังบางส่วนของเราเตรียมตัวเข้าก่อกวนรัฐสภา แต่เราจะส่งกองกำลังหลักไปกับนีโอไทม์แมทชีนในเวลาเดียวกัน จุดมุ่งหมายคือโตเกียวในยุคอดีต" เคออสย้ำแผนการกับเดบบ้าอีกครั้ง "รับทราบค่ะ" เดบบ้าปลีกตัวไปจัดการ หลังจากนั้นไม่นานนักเดบบ้าก็ติดต่อมาหาเคออสทางดิติตอลทีวีอีกครั้ง "เจ้าหน้าที่ของเราทำการแฮคข้อมูลเรียบร้อยแล้วค่ะ" "ดีมาก ตอนนี้พวกมันคงจะปั่นป่วนกันไปหมดแล้ว ฮ่าๆๆ" เคออสหัวเราะอย่างพออกพอใจ "นี่ก็ใกล้จะเช้าแล้ว เจ้าดาตั้นใกล้จะมาถึงหรือยังนะ" เคออสพูดพลางต่อสายหาดาตั้น "ว่าไงดาตั้น นี่นายอยู่แถวไหนแล้ว" เคออสทักทายไปก่อน ดาตั้นนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า "คุณเคออสครับ เจ้าเด็กนั่น หนีไปแล้วครับ..." "ว่าไงนะ! ไหนแกพูดใหม่อีกทีซิ" เคออสเดือดขึ้นมา "ครับ มันหนีไปแล้ว" ดาตั้นพูดย้ำอีกครั้ง "แกปล่อยให้มันหนีไปได้ยังไง" เคออสเสียงดังขึ้นทุกขณะ "มีเพื่อนมันมาช่วยครับ ตอนนี้ผมเองยังขยับเขยื้อนตัวไปไหนไม่ได้เลย" ดาตั้นตอบอย่างอ่อนแรง "ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน" เคออสตะคอกถาม ดาตั้นบอกที่ที่ตัวเองอยู่ไป เคออสปาโทรศัพท์ทิ้ง "กรอด เจ้าบ้าดาตั้น แกทำให้แผนการณ์ของเราพัง" "ออกคำสั่งด่วน เดบบ้า! ให้หน่วยสืบค้นของเราทุกคนออกไปตามหัวตัวเจ้าเด็ก 3 คนที่มาจากโลกอดีตมาทั้งหมด ก่อนพรุ่งนี้เช้า ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ต้องเอาตัวมันมาให้ได้ ไม่อย่างนั้นพวกมันจะต้องถูกจับยิงเป้าทั้งหมด" เคออสออกคำสั่งกับเดบบ้าผ่านดิจิตอลทีวีอย่างคลุ้มคลั่ง "ค่ะ ท่าน" เดบบ้ารีบตอบรับด้วยเสียงสั่น "แล้วจะทำยังไงกับเจ้าดาตั้นดีคะ" "ส่งคนไปเก็บมันซะ ก่อนที่ตำรวจจะพบตัวมัน" เคออสกล่าวทิ้งท้าย... ---จบบทที่ 17--- จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 13:14:02

ความคิดเห็นที่ 27 บทที่ 18 มาเมื่อไหร่คะ ^^ จากคุณ : fulllove4ever เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 13:38:19

ความคิดเห็นที่ 28 โอ้ว จากคุณ : เพียงพิณ เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 13:39:20

ความคิดเห็นที่ 29 บทที่ 18 - 21 จะเป็นช่วงสุดท้ายของเนื้อเรื่องแล้วครับ แม้ว่าพล็อตจะถูกกำหนดไว้แต่แรกแล้ว แต่ผมอยากจะใช้เวลาเพื่อขัดเกลาเนื้อหาในแต่ละบทให้ออกมาดีที่สุด ยังไงขอเวลาผมหน่อยนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ ^ ^ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 13:45:09

ความคิดเห็นที่ 30 ขอค็อปเตอร์ไม้ไผ่ด้วยครับ เรื่องโดเรม่อนจะไม่มีค้อปเตอร์ไม้ไผ่ได้ไง5555. จากคุณ : เดนิลสัน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 14:49:11

ความคิดเห็นที่ 31 อ่า แล้วดาตั้นไม่เอะใจเลยเหรอครับว่า ถ้าบอกตำแน่งของตัวเองไป แล้วจะโดนเก็บอ่ะ ตอนแรกผมนึกว่าดาตั้นจะเอะใจแล้วรีบวางสายซะอีก จากคุณ : ton_ck เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 20:41:41

ความคิดเห็นที่ 32 ^ แอบสปอยให้นิดนึงครับ ดาตั้นเค้ารู้ทางหนีทีไล่ครับ ^^ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:37:18

ความคิดเห็นที่ 33 รอบทที่ 18-21 แบบไม่กดดันจขกท.ค่ะ จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 09:22:26

ความคิดเห็นที่ 34 มารอด้วยค่ะ ^^ จากคุณ : นางสาวอาริน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 11:42:05

ความคิดเห็นที่ 35 ชักจะไม่ใช่ฟิคเด็กแล้วมั้ง เก็บกันง่ายไปหน่อยป่ะ เดี๋ยวเปรี้ยงๆ ชักปืนไวจัง แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 12:27:05 จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 12:26:40

ความคิดเห็นที่ 36 ^ เรื่องของดาตั้นยังมีอะไรให้ลุ้นอยู่ครับ ^ ^! จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 15:27:35

ความคิดเห็นที่ 37 คนเขียนรีบมาอัพไวๆ เดี๋ยวคนอ่านลงแดง เขียนจนคนอ่านติดต้องรับผิดชอบนะจ๊ะ จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 18:30:14

ความคิดเห็นที่ 38 ^ ได้ครับ สัญญาว่าจะทำช่วงโค้งสุดท้ายของเรื่องให้ออกมาดีที่สุด ^ ^ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 18:45:26

ความคิดเห็นที่ 39 มาให้กำลังใจผู้แต่งครับ อิอิ รออ่านครับ จากคุณ : สิงโตอ้วน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 19:13:56

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 19:17:28

ความคิดเห็นที่ 41 ยังไม่มาอีก จากคุณ : gus9642 เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 19:35:04

ความคิดเห็นที่ 42 สวัสดีครับ คุณ Babilon ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ตามอ่านคดีฆาตกรรมโดราเอมอนที่คุณแต่งมาตั้งแต่แรก ๆ ขออนุญาตแสดงความเห็นหน่อยนะครับ ในบทที่ 17 ตอนที่ชิซุกะบอกว่า"ชั้นก็ได้เตรียมชุดที่เคยใส่ตอนแสดงละครล้ำยุคที่โรงเรียนในปารีสมาด้วย" ผมว่าออกจะเหลือเชื่อไปหน่อยที่ชุดที่ใช้แสดงละครในยุคปัจจุบัน จะถูกออกแบบได้เหมือนกับแฟชั่นในอีก 200 ปีข้างหน้าพอดีเป๊ะ ถึงแม้ว่าปารีสจะเป็นมหานครแห่งแฟชันก็ตาม สมมติถ้าผมจะขออนุญาตเสนอเปลี่ยนบทให้ชิซุกะพูดว่า "โนบิตะ เธออย่าลืมซิว่า ที่ชั้นไปเรียนที่ปารีสน่ะ ไปเรียนแฟชั่นดีซายน์นะ และนักเรียนแฟชั่นก็ต้องพกอุปกรณ์ตัดเย็บติดตัวอยู่แล้ว และเท่าที่ดูจากเสื้อผ้าของคนในยุคนี้ ชั้นว่าเราคงดัดแปลงจากชุดที่ใส่อยู่นี้ได้ไม่ยากเท่าไหร่" ไม่ทราบว่าแบบนี้จะสมจริงกว่ารึเปล่า แค่เสนอนะครับ จากคุณ : ton_ck เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 20:06:05

ความคิดเห็นที่ 43 ^ คุณ ton_ck คหสต. ที่คุณว่ามาก็เข้าเค้าอยู่ แต่ป้าว่า บทเดิมก็พอไปได้นะ แล้วถ้ามัวแต่ดัดแปลงชุดคงเสียเวลาไปช่วยโดราเอมอนแย่เลย ย้ำ.. คหสต. นะคะ ไม่ได้จะขัดคุณ จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 08:01:45

ความคิดเห็นที่ 44 เข้ามารอจ้า ^^ จากคุณ : fulllove4ever เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 09:50:20

ความคิดเห็นที่ 45 มาหรือยังจ้ะ จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 12:43:05

ความคิดเห็นที่ 46 คดีฆาตกรรมโดราเอมอน บทที่ 18 - 21 (ช่วงจบ) จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 15:38:35