ความคิดเห็นที่ 1 เข้ามารอเลยค๊ะ จากคุณ : น้องสบายกะโชคดี เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 15:42:58

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 18 ของวิเศษ โลกอนาคต ก่อนจะรุ่งสาง ณ สถานีตำรวจของกรุงโตเกียว เขต 20 โนบิตะและชิซุกะได้เดินทางไปจนถึงที่นั่น "เธอรออยู่แถวนี้ก่อนนะ โนบิตะ เดี๋ยวชั้นจะเข้าไปถามข้างในให้" ชิซุกะที่ตอนนี้ได้เปลี่ยนชุดที่เตรียมมาแล้วบอกกับโนบิตะพร้อมกับเดินเข้าไปในสถานี "มีอะไรหรือจ๊ะหนู" นายตำรวจคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ตรงเคาท์เตอร์ทักทายชิซุกะก่อน "พอดีว่าหนูมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยน่ะค่ะ พอดีว่าหนูอยากจะทราบที่อยู่ของคุณหมอโยเฮย์ พอจะช่วยหาให้หนูได้มั้ยคะ"  ชิซุกะตอบกลับไป "หมอโยเฮย์เหรอ เดี๋ยวแป้บหนึ่งนะ โห มีหมอชื่อโยเฮย์ตั้งหลายคน เค้าชื่อเต็มๆว่าอะไรล่ะ" นายตำรวจเอ่ยขึ้นมาขณะที่เค้ากำลังคีย์ข้อมูลค้นหา "อ่า เอ่อ.." ชิซุกะลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย "อ่า คุณหมอโยเฮย์ที่เค้าทำเกี่ยวกับคลีนิคเครื่องแห่งความฝันน่ะค่ะ" ชิซูกะรีบบอกออกไป "แล้วหนูเป็นอะไรกับเค้าล่ะ" นายตำรวจเริ่มสงสัยพลางคีย์ข้อมูลต่อ "อ่า คือหนูเป็นญาติของเขาค่ะ" ชิซุกะไม่รู้จะบอกอะไรไปได้ดีกว่านี้แล้ว "ถ้าอย่างนั้นขอดูบัตรประจำตัวของหนูหน่อยนะ ทางเราจะสุ่มสี่สุ่มห้าให้ข้อมูลมั่วๆไม่ได้" นายตำรวจแจ้งกลับมาพร้อมรอยยิ้ม ชิซุกะคิดในในใจ "แย่แล้ว ลืมคิดไปเลยว่าจะต้องเป็นแบบนี้ จะทำยังไงดีเนี่ย" "พอดีหนู..." ชิซุกะกำลังจะอธิบาย ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของตำรวจคนนั้นก็ดังขึ้น "ฮัลโหลครับ อ่า ครับๆ เจ้าพวกกลุ่มโอเมก้าเหรอครับ ครับ ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรีบตรวจสอบข้อมูลเดี๋ยวนี้ครับ" นายตำรวจคนนั้นวางสายลง "ขอโทษด้วยนะหนู พอดีชั้นมีงานด่วนจะต้องรีบตรวจสอบ หนูช่วยไปนั่งรอตรงนั้นก่อนนะ" นายตำรวจบอกพลางชี้ไปยังที่นั่งด้านหน้า ชิซุกะเดินละจากเคาท์เตอร์มาพร้อมกับแอบเดินออกไปข้างนอกสถานีทันที.. "มันไม่ง่ายอย่างที่คิดจริงๆด้วยแฮะ" โนบิตะคุยกับชิซุกะด้วยสีหน้าครุ่นคิด "แล้วเราจะทำยังไงกันดีจ๊ะ" ชิซุกะกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวล "หรือว่าเราจะพยายามหาทางติดต่อกับเซวาชิและโดรามี่" โนบิตะเสนอความคิดเห็น "อ่า แล้วเราจะหาข้อมูลยังไงดีจ๊ะ" ชิซุกะเห็นด้วยแต่ก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ "ปัญหาคือเราไม่มีบัตรประจำตัวของยุคนี้เลย" โนบิตะทำหน้าแย่ๆ ในขณะเดียวกัน ฝั่งของเซวาชิและพวกไจแอนท์ที่กำลังเร่งรีบในการตามหาตัวโนบิตะกันอยู่ "ก่อนอื่นเธอรีบเอากล้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าในยุคอนาคตให้คุณไจแอนท์และคุณซูเนโอะก่อนดีกว่านะ" เซวาชิเอ่ยขึ้นมา หลังจากนั้นไจแอนท์และซูเนโอะก็ได้เสื้อผ้าใหม่เรียบร้อย ดูแล้วเหมือนคนในยุคอนาคตทุกอย่าง "หล่อเหมือนกันแฮะเรา" ซูเนโอะรู้สึกพึงพอใจ "ตกลงเธอมีของวิเศษอะไรดีๆบ้างที่จะช่วยตามหาตัวคุณปู่" เซวาชิถามกับโดรามี่อีกครั้ง ขณะนั้นเอง อยู่ๆฝนก็เกิดตกขึ้นมา "เอ้ แปลกจริงๆเลย ฝนตกอีกแล้วเหรอเนี่ย" เซวาชิพึมพำ "โดรามี่ เธอมีพวกร่มวิเศษอะไรติดตัวมาบ้างมั้ย เผื่อบางทีเราอาจจะต้องลงเดินตามหาคุณปู่กัน" "ร่ม? เย้ ชั้นนึกออกแล้ว เราใช้ของนี่ตามหาตัวโนบิตะกันดีกว่า" โดรามี่ร้องตะโกนขึ้นมาด้วยความดีใจพร้อมกับหยิบของวิเศษขึ้นมาจากกระเป๋าของเธออย่างหนึ่ง "มันคือ ร่มหาคน ความจริงแล้วเมื่อก่อนมันทำงานได้ดีมากๆเลยนะแต่พักหลังมันชักจะรวนๆ แต่ถ้าเป็นตอนที่ฝนตกลงมาล่ะก็ มันจะทำงานได้แม่นยำ 100%" "รีบตามหาตัว โนบิ โนบิตะ ด่วนที่สุดเลย!" โดรามี่ออกคำสั่งกับร่มทันที หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง ร่มหาคน ก็ได้นำรถเหาะของเซวาชิ ซึ่งวิ่งมาอย่างรวดเร็วจนถึงเขต 20 จนได้เจอกับโนบิตะและชิซุกะซึ่งกำลังนั่งปรึกษากันพร้อมกับหลบฝนไปด้วยอยู่ตรงบริเวณม้านั่งแบบมีหลังคาที่ริมถนน ซึ่งตอนนี้แทบจะไม่มีผู้คนเลย "คุณปู่!" เซวาชิรีบตะโกนเรียกโนบิตะด้วยความดีใจ ""อ๊ะ! แล้วนั่น ชิซุจัง มาได้ไงเนี่ย" ไจแอนท์และซูเนโอะอุทานด้วยความดีใจ "ทุกคน! นี่ชั้นฝันไปหรือเปล่าเนี่ย" โนบิตะถึงกับร้องไห้ด้วยความดีใจ เขาและชิซุกะรีบกระโดดวิ่งออกไปหาพวกเซวาชิ หลังจากที่ทุกคนได้เล่าเรื่องของแต่ละฝ่ายที่เพิ่งประสบมาให้กันฟังแล้ว... "ใครกันนะที่จับตัวนายไปโนบิตะ" ไจแอนท์ถามขึ้นมา "ไม่แน่ใจเหมือนกัน รู้แค่ว่าเป็นคนของพวกโอเมก้าน่ะ" โนบิตะตอบขึ้นมา "ไม่น่าเชื่อเหมือนกันนะ หมอโยเฮย์เค้าจะวางแผนไว้ตั้งแต่แรก" ซูเนโอะแสดงความคิดเห็น "ดีที่ชิซุจังมาช่วยโนบิตะไว้ทันพอดี" "โดรามี่ เธอช่วยเปลี่ยนชุดให้คุณปู่หน่อย จะได้ไม่น่าสงสัย ส่วนของคุณชิซุกะไม่ต้องก็ได้ และตอนนี้สรุปว่าส่วนความทรงจำของโดราเอมอน อยู่กับพวกโอเมก้าแล้วใช่มั้ย" เซวาชิเปิดประเด็น "อือ ถ้าคุณน้าคนนั้นไม่หรอกเรา เราจะต้องรีบไปที่ตึกเจเนซิสกัน" โนบิตะสรุป "แต่ตึกนั่นน่าจะมีการคุ้มกันแน่นหนาอยู่ พวกเราไม่น่าจะเข้าไปได้ง่ายๆแน่ๆ" เซวาชิออกความเห็น "ชั้นว่านะ ตอนนี้ถึงพวกเราไม่ไปหาพวกนั้น พวกนั้นก็คงกำลังออกตามหาตัวเราให้วุ่นเลยแหล่ะ" ซูเนโอะวิเคราะห์ได้ถูก "ถ้าอย่างนั้น ก่อนอื่นเรารีบนำร่างของพี่ไปเก็บไว้ที่อพาร์ทเมนท์ของเซวาชิกันก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยวางแผนกันอีกทีดีมั้ยจ๊ะ" โดรามี่เสนอ "โอเค ตกลงตามนั้น ที่สำคัญพวกเราหิวมากแล้วด้วย" ไจแอนท์เห็นด้วยเต็มที่ ระหว่างเดินทางกลับไปที่บ้านของเซวาชิซึ่งอยู่ที่เขต 9 เสียงรายงานข่าวด่วนก็แทรกเข้ามา "ประกาศด่วน ขณะนี้พวกกลุ่มโอเมก้าได้ทำการประกาศศึกกับทางรัฐบาลโลกแล้ว โดยตอนนี้เจ้าหน้าที่ผู้เชี่ยวชาญกำลังสืบค้นความจริงจากเรื่องนี้อยู่ว่า จะเป็นเรื่องจริงหรือเป็นการแกล้งจากผู้ไม่ประสงค์ดีเท่านั้น หากว่านี่เป็นเรื่องจริง อาจจะมีการประกาศสภาวะฉุกเฉินในหลายๆเขตของโตเกียว เพราะฉะนั้นทุกท่านโปรดติดตามข่าวนี้อย่างใกล้ชิด" ผู้ประกาศข่าวรายงาน "บ้าจริง พวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้วเหรอเนี่ย" เซวาชิเอ่ยขึ้นมาหลังจากได้ฟัง "แต่ถ้าฟังจากที่โนบิตะเล่า เรายังมีไพ่ตายสุดท้ายคือโนบิตะอยู่ ถ้าตราบใดที่โนบิตะยังอยู่กับเราพวกนั้นจะไม่มีทางใช้งานไอ้เจ้าเครื่องนีโอไทม์แมทชีนได้ ใช่มั้ย" ซูเนโอะทบทวนเรื่องราวอีกครั้ง "คิดว่างั้นนะ แต่บางทีเรื่องการประกาศศึกกับรัฐบาลโลกอาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนีโอไทม์แมทชีนก็ได้" โนบิตะยังไม่มั่นใจนัก "แต่ชั้นคิดว่าเกี่ยวนะ" ชิซุกะออกความเห็นบ้าง "เพราะถ้าให้เดาจากสถานการณ์แล้วมันประจวบเหมาะเกินไปที่อยู่ๆพวกกลุ่มโอเมก้าเริ่มเคลื่อนไหวทันทีในตอนนี้ น่าจะเป็นเพราะพวกนั้นได้ส่วนความทรงจำของโดราเอมอนไปแล้ว และอีกอย่างถ้าไม่มีอะไรพลาดพวกนั้นก็น่าจะได้ตัวโนบิตะแล้วในเวลาอันใกล้นี้ จริงมั้ยจ๊ะ" "ชั้นเห็นด้วยกับชิซุจังนะ" โดรามี่บอก ใกล้จะฟ้าสางแล้ว ทั้งหมดก็ได้เดินทางมาถึงอพาร์ทเมนท์ของเซวาชิที่เขต 9 ซึ่งเป็นย่านที่มีผู้คนอาศัยอยู่เยอะ อพาร์ทเมนท์ของเซวาชิอยู่ชั้นที่ 105 ทั้งหมดต้องเดินทางผ่านลิฟท์สูญญากาศจากชั้นล่าง "ว้าวเสียวนิดๆแฮะ มองเห็นทะลุไปได้รอบตัวเลย" ซูเนโอะเอ่ยขึ้นมาระหว่างกำลังอยู่ในลิฟท์ "เอาล่ะ เราเก็บโดราเอมอนไว้ที่นี่น่าจะดีที่สุดแล้ว" เซวาชิเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่ทั้งหมดเข้ามาในห้องแล้ว โดรามี่ทำหน้าเศร้าเมื่อกำลังพินิจพิเคราะห์ร่างที่แน่นิ่งของโดราเอมอน พลางกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ โนบิตะไม่กล้าแม้แต่จะดูร่างนั้น ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นมาว่า "ชั้นสัญญา โดราเอมอน ชั้นจะต้องช่วยนายให้ได้" "แล้วสมมติว่าถึงเราจะได้ส่วนความทรงจำมาแล้วจริงๆ แล้วเราจะหาทางประกอบหรือว่าใส่เข้าไปยังไงให้โดราเอมอนฟื้นขึ้นมาได้ เพราะเราคิดแค่ว่าน่าจะทำได้แต่ไม่มีใครรู้วิธีเลย" ซูเนโอะพูดอย่างน่าคิด "เรื่องนั้น ชั้นจะลองศึกษากลไกทั้งหมดของพี่ดูอีกครั้ง เพราะหลังจากที่ชั้นได้รู้เรื่องส่วนความทรงจำและโอกาสในการจะฟื้นขึ้นมาของพี่ ชั้นก็พยายามคิดมาตลอด แต่ยังไงก็ตามชั้นยังไม่รู้คำตอบแน่ชัด เพราะฉะนั้นแล้วชั้นคิดว่าชั้นคงจะต้องอยู่ที่นี่กับพี่เพื่อทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ก่อน ชั้นสังหรณ์ว่าถ้าปล่อยไว้เนิ่นนานบางทีมันอาจจะสายเกินไป" โดรามี่อธิบาย "ชั้นต้องขอโทษทุกคนด้วย ชั้นคงไม่ได้ไปกับพวกเธอ ยังไงชั้นขอร้องให้พวกเธอช่วยนำส่วนความทรงจำของพี่กลับมาให้ได้นะจ๊ะ" "เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ชั้นจะต้องทำให้ได้ โดรามี่ ขอบใจเธอมากๆนะ ที่ช่วยเหลือพวกเรา" โนบิตะเอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจัง "งั้นชั้นว่านายน่าจะอยู่ที่นี่กับโดรามี่นะ" ไจแอนท์เสนอ "เพราะพวกมันก็กำลังตามหาตัวนายอยู่ด้วย จริงมั้ย" "แต่ชั้นไม่คิดว่าที่นี่จะปลอดภัยสำหรับปู่หรอกนะ" เซวาชิแย้ง "เพราะพวกโอเมก้าน่าจะสืบค้นจนเจออพาร์ทเมนท์ของชั้นที่เกี่ยวข้องกับโดราเอมอนจนได้" "ชั้นเห็นด้วยนะ" ซูเนโอะพูดขึ้นมาบ้าง "ยังไงโนบิตะน่าจะอยู่กับพวกเรา น่าจะปกป้องได้ง่ายกว่า" "งั้นชิซุจังอยู่ที่นี่กับโดรามี่นะ" โนบิตะพูดขึ้นมา "พวกเราทั้ง 4 คนจะรีบกลับมา" "อ๊ะ ชั้นไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ ให้ชั้นไปด้วยดีกว่า ชั้นคิดว่าชั้นจะต้องช่วยอะไรพวกเธอได้แน่ๆจ๊ะ" ชิซุกะไม่เห็นด้วยกับโนบิตะ "แต่ว่ามันอันตรายมากๆนะ" โนบิตะกังวล "แต่ดูสิโนบิตะ" ซูเนโอะเอ่ยขึ้นมา "ไม่ใช่เพราะชิซุจังหรอกเหรอ นายถึงไม่โดนจับตัวไป ดังนั้นถ้าตัดเรื่องความเป็นผู้หญิงออกไป ชั้นว่าชิซุจังจะเป็นกำลังที่ดีให้กับเราเลยล่ะ" "ชั้นก็เห็นด้วยนะ" ไจแอนท์พูด "พวกเราจะปกป้องเธอเอง" "ชอบใจมากจ๊ะ ทุกๆคน" ชิซุกะยิ้มตอบ "ก่อนอื่นผมจะขอบอกไว้อย่างนะครับทุกคน" เซวาชิพูดเป็นงานเป็นการ "ครั้งนี้ ศัตรูของพวกเราเป็นองค์กรในระดับที่อันตรายมาก หลังจากเหตุการณ์โศกนาฏกรรมกรรมเขต 7 ชื่อของกลุ่มโอเมก้าก็สร้างความหวาดกลัวในจิตใจของชาวญี่ปุ่นโดยเฉพาะในโตเกียวมาตลอด ดังนั้นอยากให้พวกเราระวังตัวกันให้มาก" ทุกคนรับทราบถึงข้อนี้ โดรามี่ที่นิ่งคิดไปได้ครู่หนึ่งเธอก็เอ่ยขึ้นมาว่า "แม้ว่าของวิเศษประเภทเชิงอาวุธจะไม่มีเหลือแล้ว แต่ก่อนที่จะไปกัน ชั้นอยากจะให้พวกเธอนำของวิเศษบางอย่างที่น่าจะใช้งานได้ในสถานการณ์แบบนี้ติดตัวไปด้วย" พร้อมกับทำการหยิบของวิเศษจากกระเป๋าของเธอออกมา 5 อย่างด้วยกัน "เริ่มจาก โนบิตะ เธอเอานี่ไป น้ำยาหายตัว ถ้าดื่มเข้าไปแล้วร่างกายจะสลายกลายเป็นน้ำไปชั่วขณะหนึ่ง ทำให้สามารถหลบหนีไปได้ทุกซอกทุกมุมในสถานการณ์คับขัน เพราะเธอน่าจะอยู่แนวหลังเนื่องจากเธอเป็นที่ต้องการตัวของพวกโอเมก้ามากที่สุด" โดรามี่ยิ้มพร้อมกับมอบให้โนบิตะ "เซวาชิ เธอค่อนข้างจะไหวพริบดี เธอน่าจะเป็นหน่วยสอดแนมและชี้เป้าของทีม งั้นเธอเอานี่ไป กล้องส่องทางไกลมองทะลุ กล้องนี้จะสามารถส่องมองทะลุผ่านกำแพงหรือตัวตึกได้ในระยะประมาณ 20 เมตร" โดรามี่มอบกล้องให้กับเซวาชิ "ส่วนไจแอนท์ แน่นอนว่าเธอจะต้องเป็นแนวหน้า เพราะศักยภาพทางด้านร่างกายของเธอดีที่สุดในกลุ่ม ของวิเศษชิ้นนี้น่าจะเหมาะกับเธอ เครื่องปั๊มร่างกาย หากใช้เครื่องนี้ปั๊มเข้าที่ส่วนไหนของร่างกายแล้วจะทำให้ส่วนนั้นใหญ่ขึ้นและแข็งแรงขึ้นมาได้" โดรามี่พูดพลางมอบให้กับไจแอนท์ "ชิซุจัง เธอเอานี่ไป เครื่องรัศมีป้องกัน เครื่องนี่จะทำการสร้างรัศมีป้องกันมาได้รอบๆตัวประมาณ 4-5 เมตร เธอสามารถใช้มันป้องกันตัวเองและคนในทีมได้ แต่ต้องระวังนิดหนึ่งนะถ้ามันโดนโจมตีมากๆมันจะอ่อนกำลังลง" โดรามี่อธิบายการใช้งาน "เอาล่ะ" โดรามี่พูดเหมือนจะสรุปทันใดนั้นเองซูเนโอะก็รีบแทรกขึ้นมา "เฮ้ๆ เดี๋ยวก่อนสิ แล้วของชั้นล่ะ" "ชั้นกำลังจะบอกว่าเอาล่ะ ตอนนี้เราจำเป็นจะต้องเลือกหัวหน้าทีม ที่จะต้องคอยกำหนดแผนการณ์และแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า ชั้นคิดว่าซูเนโอะเหมาะสมกับหน้าที่นี้มากจ๊ะ" โดรามี่พูดอย่างยิ้มๆ "เอ๊ะ ว่าไงนะ" ซูเนโอะอุทานขึ้นมา "นี่ ชั้นว่าให้ชั้นเป็นดีกว่านะ เจ้าซูเนโอะคงไม่ไหวหรอก" ไจแอนท์ไม่ค่อยเห็นด้วย "เพราะว่าซูเนโอะเป็นคนที่เจ้าเล่ห์ที่สุดในกลุ่มแล้ว อุ๊บส์ ขอโทษด้วยนะจ๊ะที่ต้องพูดตรงๆ"โดรามี่เผลอพูดออกไป ทุกคนพากันหัวเราะ "สรุปแล้วชั้นคิดว่าซูเนโอะน่าจะทำหน้าที่นี้ได้ดี ทุกคนคิดว่ายังไงบ้างจ๊ะ" โดรามี่ถามทุกคนอีกครั้ง "ชั้นเห็นด้วยนะ ให้ซูเนโอะคอยกำกับและวางแผน เค้าเป็นคนที่มีสัญชาติญาณในการเอาตัวรอดสูง น่าจะช่วยให้พวกเรารอดปลอดภัยได้" โนบิตะเห็นด้วย "นี่ชมชั้นใช่มั้ยเนี่ย" ซูเนโอะไม่ค่อยแน่ใจนัก "ชั้นก็คิดว่าซูเนโอะเหมาะกับหน้าที่นี้จ๊ะ"ชิซุกะตอบด้วยรอยยิ้ม "ถ้าทุกคนว่างั้นชั้นก็ไม่ขัดข้อง"ไจแอนท์เลยตามเลย "แต่นายต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดนะ" "งั้นซูเนโอะเอานี่ไปจ๊ะ หมวกมั่นใจ หากสวมมันไว้แล้วล่ะก็จะทำให้มีความมั่นใจและตัดสินใจทำอะไรได้แม่นยำมากขึ้น" โดรามี่มอบหมวกให้กับซูเนโอะ และสุดท้ายชั้นอยากให้พวกเธอเอา ดาวขอพร ไปด้วย ปกติแล้วเราจะสามารถตั้งจิตขอพรจากของสิ่งนี้ได้ 1 อย่าง แต่ชั้นเองก็ไม่แน่ใจหรอกว่ามันจะทำงานได้ดีแค่ไหน อย่างน้อยก็นำติดตัวไปเผื่อภาวะคับขันละกันนะ "เอาล่ะ รีบไปช่วยโดราเอมอนกันเถอะ" ทุกคนตะโกนพร้อมกัน แต่ทว่าเหตุการณืที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นทันทีเมื่อพวกเค้าทั้ง 5 คนลงจากลิฟท์สูญญากาศมาถึงลานจอดรถด้านล่างกลับพบกว่ารถเหาะของเซวาชิถูกทำลายยับเยินไปเสียแล้ว "นี่ นี่ฝีมือของใครกัน" โนบิตะตกใจ "จะต้องเป็นฝีมือของเจ้าพวกโอเมก้าแน่ๆ เจ้าพวกนั้นมันไวกว่าที่เราคิดไว้เสียอีก" เซวาชิออกความคิดเห็น "พวกนั้นรู้แล้วล่ะว่าชั้นซึ่งเกี่ยวข้องกับโดราเอมอนอาศัยอยู่ที่นี่ เลยทำลายรถของชั้นก่อนเพื่อให้ชั้นเดินทางไปไหนมาไหนได้ลำบากขึ้น" "งั้นเราจะต้องรีบแล้ว" ซูเนโอะเอ่ยขึ้นมา ทันใดนั้นเองก็มีชาย 3 คนซึ่งแอบซุ่มดูพวกโนบิตะมาซักพักหนึ่งแล้วเดินออกมาจากมุมกำแพงเผชิญหน้ากับพวกโนบิตะซึ่งยืนตกใจอยู่ตรงลานจอดรถ "โอ๊ะโอ๋ นี่พวกเราท่าทางจะเจอแจ๊คพอตแล้วล่ะ" ชายคนหนึ่งในกลุ่มซึ่งหน้าตาโหดเหี้ยมยิ่งนักพูดขึ้นมา "ชั้นเดาว่าเจ้าคนที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเจ้าหุ่นนั่นจะต้องอยู่ในกลุ่มนี้แน่ๆ" ---จบบทที่ 18--- แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 20:29:33 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 19:55:23 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 18:01:44 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 15:47:30

ความคิดเห็นที่ 3 ขออนุญาตปาดนะคะ ตามติด+รอๆๆ จ้า จากคุณ : fulllove4ever เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 16:20:57

ความคิดเห็นที่ 4 เลิกงานแล้ว กลับบ้านไปรออ่านจ้า จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 16:59:01

ความคิดเห็นที่ 5 ตามติดครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : anantook เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 18:00:44

ความคิดเห็นที่ 6 "แต่ตึกนั่นน่าจะมีการคุ้มกันแน่นหนาอยู่ พวกเราไม่น่าจะเข้าไปได้ง่ายๆแน่ๆ" เดคิซุงิออกความเห็น ^ ^ ^ พิมพ์ผิดรึเปล่าครับ เดคิสุงิไม่ได้มาด้วยนี่นา ^^ รออ่านบทต่อไปนะครับ สนุกมากมาย :D จากคุณ : Mr.Novel เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 18:16:34

ความคิดเห็นที่ 7 เอาไปสร้างเป็นตอนพิเศษ แบบภาคmovie ได้เลยนะคะเนี่ย จากคุณ : natchii เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 19:31:52

ความคิดเห็นที่ 8 ใจนึงก็อยากรู้ตอนจบ อีกใจก็คิดว่าถ้าจบแล้วต่อไปจะอ่านอะไรสนุกๆแบบนี้ >.< จากคุณ : นางสาวอาริน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 19:44:38

ความคิดเห็นที่ 9 ตามติด จากคุณ : gus9642 เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 19:46:47

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณทุกท่านมากครับที่เข้ามาอ่านกัน ปล. คห.ที่6 พิมพ์ผิดจริงๆด้วยครับ จริงๆต้องเป้น เซวาชิ ^ ^! จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 19:55:58

ความคิดเห็นที่ 11 แต่ทว่าเหตุการณืที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นทันทีเมื่อพวกเค้าทั้ง 5 คนลงจากลิฟท์สูญญากาศมาถึงลานจอดรถด้านล่างกลับพบกว่ารถเหาะของเดคิสุงิถูกทำลายยับเยินไปเสียแล้ว ^ ^ ^ อันนี้ด้วยจ้า จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 20:14:42

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ 19 โลกอนาคต เดือด! ณ ลานจอดรถหน้าอพาร์ทเมนท์ของเซวาชิ “พวกแกทั้งหมด ถ้าไม่อยากให้มีใครตายล่ะก็ จงตามพวกเรามาเสียดีๆ” ชายในกลุ่มนั้นขู่กับพวกโนบิตะ “เอายังไงกันดีเนี่ย” โนบิตะเริ่มกลัว “ใจเย็นๆ ยังไงเราก็เตรียมใจจะเจอกับสถานการณ์แบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แค่มันมาเร็วไปหน่อยเท่านั้นเอง” ซูเนโอะเริ่มทำหน้าที่หัวหน้าทีมทันทีพร้อมกับรีบหยิบหมวกมั่นใจขึ้นมาสวม “ทุกคนยืนยืนหันหลังเข้าหากันเป็นวงกลม” ซูเนโอะออกคำสั่ง ทุกคนทำตาม “อ่อ นี่แสดงว่าพวกแกจะขัดขืนใช่มั้ย” ชายคนนั้นกับพวกอีกสองคนเริ่มขยับตัว “สงสัยจะต้องเชือดไก่ให้ลิงดูซะแล้ว เฮ้ย ยิงพวกมันซักคนซิ แต่ห้ามให้ตายนะ เอาแค่พิการก็พอ”ชายคนนั้นสั่ง “ปัง!” เสียงปืนดังขึ้นมา “ชิซุจัง กางรัศมีป้องกันเร็ว” ซูเนโอะสั่งการ “แวบ”ทันใดนั้นเองม่านบาเรียบางๆก็ได้กางออกมาคลุมพวกเค้าทั้งห้า “แก้ง” เสียงกระสุนปืนที่ดีดออกมาเนื่องจากไม่สามารถจะเจาะเข้าไปในรัศมีป้องกันได้ “อะไรกัน นี่พวกมันมีของวิเศษด้วยเหรอเนี่ย” ชายคนที่ยิงปืนถึงกับอุทานออกมา “เอาล่ะ  ทีนี้ไจแอนท์ นายปั๊มส่วนแขนของนายซะ” ซูเนโอะดำเนินการต่อไป “แล้วพวกเราวิ่งไปหาพวกนั้นพร้อมๆกัน เอ้าวิ่ง” ทุกคนวิ่งตรงไปหาชายทั้งสามคนนั้นพร้อมๆกันโดยที่ไจแอนท์ได้ปั๊มแขนตัวเองเรียบร้อยแล้ว ชายทั้งสามคนพยายามยิงปืนสวนเข้ามาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เนื่องจากรัศมีป้องกันกำลังทำงานอยู่ “สอยมันเลย ไจแอนท์!” ซูเนโอะตะโกน “เปรี้ยง!” ท่อนแขนและหมัดที่ใหญ่โตกว่าเดิมถึงหลายเท่าตัวของไจแอนท์ได้ฟาดเข้าไปที่ชายสามคนนั้นอย่างแรง จนทำให้พวกนั้นถึงกับกระเด็นไปไกล “เซวาชิ ชั้นเดาว่าหลังกำแพงนั่นน่าจะมีรถเหาะของพวกมันจอดอยู่โดยที่เสียบกุญแจคาไว้ นายลองใช้กล้องส่องดูซิว่า  ”ซูเนโอะไม่รอช้าที่จะออกคำสั่งต่อไป โดยเซวาชิรีบทำตามโดยทันที เค้าใช้กล่องส่องมองทะลุส่องไปที่หลังกำแพงซึ่งรถของทั้งสามคนนั้นจอดอยู่“อ๊ะ มีครับคุณซูเนโอะ มีรถและมีกุญแจเสียบคาไว้ด้วย ตามที่คุณคาดการณ์ไว้จริงๆ” “เอาล่ะ พวกเราทุกคนรีบตรงไปที่รถเหาะของพวกนั้นกันเลย” ซูเนโอะตะโกนบอก “และชิซุจัง เธอปิดรัศมีป้องกันซะ ต้องประหยัดพลังงานไว้ พวกเรายังต้องพึ่งมั่นอีกหลายครั้งแน่นอน” หลังจากนั้นทั้งห้าคนจึงรีบวิ่งอ้อมกำแพงแล้วขึ้นไปในรถเหาะที่ว่านั้นทันที “ปัง” เสียงประตูรถเหาะที่ปิดลงอย่างอัตโนมัติเมื่อมีคนเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้ว เซวาชิทำหน้าที่เป็นคนขับ รถเหาะพุ่งทยานตัวออกไปจากด้านหน้าอพาร์ทเมนท์ทันที "ฟ้าวว" จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 20:28:57

ความคิดเห็นที่ 13 “แฮ่กๆๆ นายนี่เยี่ยมไปเลยนะซูเนโอะ ตัดสินใจในสถานการณ์คับขันได้ดีมากๆ” โนบิตะชมไปเหนื่อยไป “แฮ่กๆ ไม่ต้องชมชั้นหรอก ยกความดีความชอบให้หมวกใบนี้เถอะ” นานๆครั้งซูเนโอะจะถ่อมตัว ”ไม่หรอกหมวกนั้นมันแค่ช่วยทำให้คนที่สวมมันมีความมั่นใจมากขึ้นในการที่จะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างเท่านั้นแหล่ะ ถ้าคุณซูเนโอะไม่คิดแผนการออกมาก็แย่เหมือนกัน” เซวาชิอธิบาย “อย่างนี้ค่อยมีความมั่นใจขึ้นมาหน่อย แล้วเราจะเอาไงต่อดีตอนนี้” ไจแอนท์พูดขึ้นมา “เรารีบบุกเข้าไปชิงส่วนความทรงจำของโดราเอมอนกลับมาดีกว่า พวกมันน่าจะส่งคนหลายคนตามหาตัวพวกเรารอบๆเมืองโตเกียวแน่ๆ พวกมันคงคิดไม่ถึงว่าเราจะรู้ที่อยู่ของมันหรือแม้กระทั่งบุกเข้าไปหา” ซูเนโอะเริ่มวิเคราะห์ “งั้นหัวหน้าว่าไงว่าตามกันค่ะ” ชิซุกะตอบรับด้วยรอยยิ้ม “จุดมุ่งหมายต่อไป ตึกเจเนซิส!” โนบิตะตะโกนขึ้นมา ฝั่งของกลุ่มชายทั้งสามคนที่ยังนอนเจ็บอยู่ที่หน้าอพาร์ทเมนท์เริ่มค่อยๆขยับตัวได้ “อูยย ฮัลโหลครับ คุณเคออส  ผมคิดว่าผมเจอพวกมันแล้ว ตอนนี้มันใช้ของวิเศษบางอย่างจัดการกับพวกผม แต่พวกมันพลาดไปอย่างที่ดันเอารถของเราไป คุณเคออสเช็คกับดาวเทียมถึงตำแหน่งของรถแล้วส่งคนตามไปจัดการได้เลยครับ หมายเลข ID รถผมคือ qq026” ชายคนนั้นรายงานกับเคออส “โอเค ดีมาก” เคออสรับรู้และวางสายลง หลังจากนั้นไม่นานนักโทรศัพท์ของเค้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ว่าไง... อะไรนะ ไม่พบตัวเจ้าดาตั้นงั้นเหรอ พวกแกหาดีละยังเนี่ย”เคออสโวยวาย “หาดีแล้วครับ เรามาตามที่อยู่ที่มันบอกกับคุณเคออสแล้ว ตอนนี้พวกเราอยู่ที่สวนสาธารณะเขต 30 มาตั้งแต่เช้ามืดแล้ว แต่หาจนทั่วก็ไม่เจอแม้แต่เงาของมันเลยครับ” คนในสายรายงาน “ฮึ่ม ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะมันบอกเองว่ามันขยับตัวไปไหนยังไม่ได้เพราะฤทธิ์ยาของมันเอง” เคออสบ่นพึมพำ “เดี๋ยวชั้นจะโทรหามันเอง” เคออสรีบต่อสายหาดาตั้นทันที “ฮัลโหล ว่าไงดาตั้น นี่นายอยู่ที่ไหนเนี่ย เห็นคนของชั้นรายงานว่าไม่เจอนายเลย” “ไม่เจอผม? หมายความว่ายังไง คุณส่งคนมาตามหาผมเหรอ ไม่เห็นคุณบอกผมตั้งแต่แรกเลย” ดาตั้นพูดด้วยน้ำเสียงเฉยๆ “อ่า ใช่ๆ ชั้นเห็นว่านายขยับไม่ได้เลยจะส่งคนไปช่วยนายน่ะ แล้วตกลงตอนนี้นายอยู่ที่ไหน” เคออสรีบแก้ตัว “หึๆๆ คิดว่าผมโง่เหรอคุณเคออส ผมเองตอนนี้มันก็หมดประโยชน์กับคุณแล้วสินะ คงคิดจะส่งคนมายิงผมล่ะสิท่า” ดาตั้นสวนกลับไป “เจ้าบ้า แกรีบบอกมาดีกว่าว่าตอนนี้แกอยู่ที่ไหน”เคออสพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะโมโห “ตรู้ด ๆ ๆ...” ดาตั้นตัดสายไปทันทีพร้อมกับกระทืบโทรศัพท์ทิ้งเพราะตอนนี้เค้าเริ่มจะขยับตัวได้แล้ว ‘เจ้าโง่ ชั้นไม่ยอมตายง่ายๆหรอกน่า แล้วเราจะได้เห็นดีกัน’ ดาตั้นซึ่งยังคงอยู่ที่แถวซอกตึกร้างตั้งแต่เมื่อคืนคุยกับตัวเองอย่างเจ็บแค้น... โลกปัจจุบัน... “เฮอะ นี่แกจะปากแข็งไปถึงไหนเจ้าแอนเดอร์สัน” เฮล์มพยายามเค้นถามกับแอนเดอร์สันที่ตอนนี้ถูกจับมัดไว้กับเก้าอี้เรื่องชิซุกะที่อยู่ๆก็หายตัวไป “แล้วเมื่อไหร่คนของพวกแกจะปล่อยตัวคุณทาเครุซักที” “เอ๊คุณเฮล์มครับ หรือว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นหนีข้ามเวลาไป” ชายคนหนึ่งในกลุ่มของอัลฟ่าฉุกคิดขึ้นมาได้ แอนเดอร์สันที่ได้ฟังดังนั้นถึงกับเหงื่อตก “แล้วแกรู้ได้ยังไง ไจโร่” เฮล์มถาม “เพราะว่าที่ผมได้แอบใช้ผ้าคลุมล่องหนติดตามความเคลื่อนไหวของเจ้าเด็กที่ชื่อโนบิตะนั่นไงครับ ที่ผมเล่าให้คุณฟังแล้วว่าล่าสุดพวกนั้นหายวับไปต่อหน้าต่อตาผมโดยใช้ไทม์แมทชีน” ไจโร่เล่าให้ฟังอีกครั้ง “อ่ะฮ้า เข้าเค้าแฮะ” เฮล์มอุทานขึ้นมา “งั้นแสดงว่าพวกกระทรวงฯของแก ผลิตไทม์แมทชีนได้แล้วงั้นเหรอ เก่งเป็นบ้าเลยแฮะ” “แกพูดอะไรบ้าๆ กระทรวงฯของเรายังทำของแบบนั้นไม่ได้หรอก” แอนเดอร์สันตอบเรื่องจริง “เอาเหอะ ชั้นคิดอะไรดีๆออกแล้ว นี่บางทีนอกจากเราจะได้ตัวคุณทาเครุกลับมาแล้ว เราอาจจะได้ไทม์แมทชีนของพวกมันมาด้วย ฮ่าๆๆ เอ้า ท่านผอ.ช่วยต่อสายไปอีกครั้งซิ” เฮล์มเริ่มคิดแผนการที่ชั่วร้าย แอนเดอร์สันคิดในใจ ‘อืม บางทีอย่างนี้มันก็อาจจะดีเหมือนกันก็ได้…’ “โอเคชั้นจะเร่งพวกนั้นให้นะ“ แอนเดอร์สันบอกกับเฮล์ม “แล้วอย่าลืมซะล่ะ เรื่องไทม์แมทชีนของพวกแกด้วย” เฮล์มย้ำอีกครั้ง หลังจากที่พวกอัลฟ่าต่อสายให้แอนเดอร์สัน “ฮัลโหล นี่ชั้น แอนเดอร์สันนะ พวกแกรีบบอกให้เจ้าหน้าที่ ปล่อยตัวเจ้าทาเครุออกมาได้แล้ว” “อ่า ได้ครับท่านผอ. ท่านยังปลอดภัยดีนะครับ”คนของกระทรวงฯถามแอนเดอร์สันด้วยความเป็นห่วง “อืม ชั้นสบายดี แล้วขอชั้นคุยกับมิโยโกะหน่อย” แอนเดอร์สันตอบกลับไป “เอ๊ะอะไรนะครับ ก็.. คุณมิโยโกะ..”คนของกระทรวงฯงงกับคำร้องขอของแอนเดอร์สัน “เถอะน่า ชั้นสั่งก็รีบทำตามสิ” แอนเดอร์สันตะคอกใส่ ไม่นานนักคนของกระทรวงฯก็ปล่อยตัวมิโยโกะออกมาจากห้องควบคุมตัว... “ฮัลโหล มิโยโกะพูดค่ะ หนูรู้เรื่องของท่านผอ.จากทางเจ้าหน้าที่แล้วท่านผอ.ยังปลอ..” มิโยโกะพูดไม่ทันขาดคำแอนเดอร์สันก็แทรกขึ้นมาว่า“เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ชั้นมันแก่แล้ว เธอเตรียมไทม์แมทชีนเอาไว้ด้วยนะ เจ้าพวกที่จับตัวชั้นมาต้องการมันด้วย” “ค่ะ ท่านผอ. ไทม์แมทชีนนะคะ หนูจะให้คนของเราเตรียมไว้ แต่ท่านผอ.จะต้องเป็นคนมาสแกนลายนิ้วมือด้วยตัวเองนี่คะ ไม่งั้นมันจะทำงานไม่ได้” มิโยโกะตอบรับ “โอเคเข้าใจแล้ว แล้วจะแจ้งสถานที่ส่งมอบอีกทีละกัน” แอนเดอร์สันกล่าวทิ้งท้ายก่อนที่ทางมิโยโกะจะวางสายไป “ก็อย่างที่พวกแกได้ยินนั่นแหล่ะ ยังไงชั้นก็ต้องไปเพื่อทำให้ไทม์แมทชีนมันทำงานได้” แอนเดอร์สันบอกกับพวกอัลฟ่าถึงเงื่อนไข เพราะพวกนั้นก็ฟังเสียงจากปลายสายของทางกระทรวงฯด้วยอยู่แล้ว “ก็ได้ๆ เอาตามนั้นละกัน แต่ห้ามตุกติกนะเฟ้ย ไม่งั้นงานนี้มีคนตายแน่นอน” เฮล์มขู่ แอนเดอร์สันคิดในใจ “ฉลาดมากมิโยโกะ...” ณ กระทรวงฯ “เอ้ คุณมิโยโกะครับ ทางกระทรวงฯของเราไม่มีไทม์แมทชีนนี่ครับ” เจ้าหน้าที่ที่รับสายเป็นคนแรกเอ่ยถามกับมิโยโกะ มิโยโกะทำหน้าเครียดไปพักหนึ่งก่อนจะตอบว่า “มันเป็นโค้ดจากท่านผอ. ที่รู้กันระหว่างชั้นและท่าน หากท่านพูดคำว่า ชั้นมันแก่แล้ว ประโยคหลังจากนั้นก็คือเรื่องโกหกทั้งหมด แสดงว่าท่านต้องการให้ชั้นทำอะไรบางอย่าง รีบแจ้งเจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมของรัฐบาลให้มาช่วยเหลือเราเรื่องนี้ด่วน ตอนนี้ให้รอทางนั้นแจ้งสถานที่มาแล้วเราจะตลบหลังเจ้าพวกอัลฟ่าอีกที” มิโยโกะออกคำสั่งทิ้งท้าย... แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 22:02:08 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 21:39:41 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 20:57:45

ความคิดเห็นที่ 14 บทที่ 19 ยังไม่จบนะครับ พอดีผมต้องได้ออกไปทำธุระด่วน พบกันใหม่วันพรุ่งนี้ครับทุกท่าน ^ ^! ปล.ขอบคุณ คุณ ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) ด้วยครับ แก้ไขแล้วครับผม แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 21:17:21 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 21:16:22

ความคิดเห็นที่ 15 มาติดตามก่อนนอนครับ ดีใจจังที่ยังไม่จบ จะได้ติดตามอ่านต่อ ขอบคุณหลายๆครับ จากคุณ : สิงโตอ้วน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 22:29:24

ความคิดเห็นที่ 16 ในขณะเดียวกันที่โลกอนาคต พวกโนบิตะกำลังเร่งรีบไปที่ตึกเจเนซิสอย่างเต็มกำลัง "อีกไม่กี่นาทีเราก็จะถึงตัวตึกกันแล้ว" เซวาชิบอกทุกคน "เตรียมพร้อมกันแล้วใช่มั้ย" ทางฝั่งของเคออส "ดูท่าทางพวกนั้นจะตรงมาที่นี่แฮะ สงสัยเจ้าดาตั้นจะปากสว่างบอกเรื่องที่อยู่ของเราซะแล้ว แต่อย่างนี้ก็ยิ่งดี" เคออสพูดขึ้นมาหลังจากมองดูที่จอเรดาร์ "ไม่ต้องไปตามหาตัวให้เสียเวลา เข้ามาให้จับถึงที่ หึๆๆ โง่จริงๆ" และแล้วพวกโนบิตะก็มาถึงที่หน้าตึกเจเนซิสจนได้ ตัวตึกมีความสูงประมาณ 100 กว่าชั้น ลักษณะของตึกดูผิวเผินก็เหมือนกับตึกทั่วๆไปในโลกอนาคต ดูทันสมัยและแข็งแรง เสียงประกาศฉุกเฉินดังขึ้นมาในรถของพวกโนบิตะ "ประกาศข่าวด่วน ขณะนี้ทางเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลได้ตรวจสอบแล้วว่า ข้อความจากพวกที่อ้างตัวเป็นกลุ่มโอเมก้าเป็นเรื่องจริง ดังนั้นขอประกาศใช้สภาวะฉุกเฉินนับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป" ผู้ประกาศข่าวรายงาน "พวกนั้นเริ่มแล้วสินะ" โนบิตะเอ่ยขึ้นมา ในขณะเดียวกันพวกเค้าทั้งหมดก็เห็นรถเหาะจำนวนมากที่ดูเหมือนจะติดอาวุธไว้ด้วยพุ่งออกจากตัวตึกเจเนซิส "อ๊ะ พวกนั้นออกมาแล้ว" เซวาชิเอ่ยขึ้นมา "พวกเราจะทำยังไงกันดี" แต่ดูเหมือนว่ารถเหาะจำนวนหลายลำนั้นจะไม่สนใจพวกโนบิตะเท่าไหร่ พวกนั้นเหาะข้ามรถเหาะของพวกโนบิตะไปเฉยๆ ปล่อยให้พวกโนบิตะยังงงๆอยู่ "เอ๊ะทำไมพวกนั้นไม่สนใจเรานะ" ไจแอนท์พูดขึ้นมา "บางทีพวกนั้นอาจจะนึกว่าเราเป็นพวกเดียวกันถ้าดูจากรถที่เราใช้" โนบิตะแสดงความคิดเห็น "งั้นก็เป็นโอกาสที่ดีเลย ที่เราจะบุกเข้าไปชิงส่วนความทรงจำของโดราเอมอนกลับคืนมาตอนนี้" ดังนั้นพวกโนบิตะจึงจอดรถเหาะไว้ที่ด้านหน้าตึก เตรียมอุปกรณ์ของแต่ละคนให้พร้อม ซูเนโอะซึ่งตอนนี้สวมหมวกมั่นใจแล้วเริ่มออกคำสั่ง "ชั้นคิดว่าสิ่งที่พวกเราต้องทำก็คือ รีบชิงส่วนความทรงจำของโดราเอมอนกลับมาให้เร็วที่สุด แล้วหนีออกมาซะ เรื่องของพวกโอเมก้าที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจดีกว่า" ด้านในตึกเจเนซิส พวกเคออสซึ่งได้เตรียมพร้อมรับมืออยู่แล้ว... "เข้ามาติดกับจนได้นะ" เคออสพูดกับเดบบ้า "เดบบ้า ถ้าพวกนั้นเข้ามาในตึกให้จับกุมตัวทุกคนไว้ทันที แล้วเราจะไล่ทดสอบทีละคนเลยว่าเจ้าคนที่จะทำให้ส่วนความทรงจำสมบูรณ์คือคนไหน" ในขณะเดียวกัน ก็ได้เกิดการประทะกันระหว่างเจ้าหน้าที่ตำรวจและกลุ่มโอเมก้าในหลายๆเขตของกรุงโตเกียว ส่งผลให้ประชาชนเกือบทั้งหมดต้องเก็บตัวอยู่กับบ้าน... --- จบบทที่ 19 --- แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 10:51:14 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 10:28:00

ความคิดเห็นที่ 17 มาแล้วๆ จากคุณ : สิงโตอ้วน เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 10:38:33

ความคิดเห็นที่ 18 บทที่ 20 รอยต่อ หลังจากที่พวกโนบิตะได้วางแผนกันและเซวาชิก็ได้มอบเครื่องส่งสัญญาณให้แต่ละคนไว้เพื่อใช้ในการติดต่อกัน โนบิตะ ชิซุกะ ไจแอนท์ และ ซูเนโอะก็ได้เข้ามาในตัวตึกเจเนซิส ที่ชั้น 1 ทันทีที่เข้ามาข้างในก็มีพวกคนของโอเมก้ารอต้อนรับอยู่แล้ว "โหพวกนั้นอยู่กันเต็มเลย" โนบิตะอุทานขึ้นมา "เอาล่ะ ชิซุจัง กางรัศมีป้องกันตอนนี้ซะ" ซูเนโอะคอยกำกับ ทันใดนั้นเองรัศมีป้องกันก็เริ่มทำงาน "ทุกคนอยู่ประชิดกันไว้นะ" พวกคนของโอเมก้าได้พยายามล้อมกรอบพวกโนบิตะไว้ แต่ก็ไม่สามารถเข้ามาจับตัวได้ "ท่าทางพวกมันจะใช้รัศมีป้องกันแฮะ" หนึ่งในกลุ่มโอเมก้าเอ่ยขึ้นมา "หึๆเล่นไม่ยาก กระหน่ำยิงพวกมันไปเรื่อยๆ รัศมีป้องกันก็จะอ่อนลงเอง" ชายอีกคนของกลุ่มโอเมก้าออกไอเดีย "ปัง ปัง ปัง" เสียงปืนกระหน่ำยิงเข้ามายังพวกของโนบิตะ "เราต้องรีบแล้วล่ะ ก่อนที่รัศมีป้องกันจะใช้การไม่ได้" ซูเนโอะรีบบอก "รีบวิ่งไปหาลิฟท์กันเถอะ มันจะต้องอยู่แถวๆนี้แหล่ะ" เซวาชิที่แยกตัวออกมาตามแผนตอนแรกกำลังใช้คอปเตอร์ไม้ไผ่บินสำรวจรอบๆบริเวณตึก เพื่อที่จะใช้กล้องมองทะลุเพื่อค้นหาชั้นที่เก็บส่วนความทรงจำอยู่ ในระหว่างที่พวกโนบิตะกำลังดึงความสนใจของพวกโอเมก้า ไม่นานพวกโนบิตะก็มาถึงลิฟท์จนได้ โดยที่พวกโอเมก้าก็ล้อมเข้ามาแล้ว "อย่าให้พวกมันขึ้นลิฟท์ได้ ตัดระบบไฟของลิฟท์ซะ" หนึ่งในกลุ่มโอเมก้าตะโกนสั่ง ไม่นานนักลิฟท์ก็ถูกตัดไฟทันที หลังจากชายคนหนึ่งกดปุ่มอะไรบางอย่างแถวบริเวณเคาท์เตอร์ "เอาไงดีซูเนโอะ พวกนั้นตัดไฟลิฟท์แล้ว ตรงแถวๆเคาท์เตอร์นั้น่ะ" ไจแอนท์ถามด้วยท่าทางกังวล ซูเนโอะใช้เวลาคิดอยู่สักคู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "เอาอย่างนี้ โนบิตะ นายทำตามนี้นะ" ซูเนโอะกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับโนบิตะ "ไจแอนท์ นายพอจะจัดการพวกนั้นซัก 4- 5 คนไหวมั้ย" ซูเนโอะถาม "น่าจะได้อยู่" ไจแอนท์พูดพร้อมกับปั๊มแขนของตัวเองให้ใหญ่ขึ้น ทั้งหมดวิ่งเข้าหาพวกโอเมก้าอีกครั้ง โดยที่โนบิตะใช้ยาสารละลายปลีกตัวออกจากกลุ่มไปแล้ว ด้วยความสามารถของรัศมีป้องกันทำให้ไจแอนท์สามารถจัดการกับพวกโอเมก้าไปได้หลายคน ขณะที่เหตุการณ์กำลังชุลมุนวุ่นวายกันอยู่นั้น โนบิตะซึ่งอยู่ในสภาพสารละลายก็ได้ลอบมาถึงบริเวณเคาท์เตอรแล้ว ชายที่ยืนคุมปุ่มตัดระบบของลิฟท์กำลังเผลอ "ตูม" โนบิตะซึ่งคืนร่างในตอนนั้นทันทีได้หยิบเอากระถางต้นไม้ที่วางอยู่แถวนั้นฟาดเข้าใส่ชายที่ยืนคุมเคาท์เตอร์อยู่ทันที "ปุ่มไหนเนี่ย เยอะแยะไปหมด" โนบิตะเริ่มงงกับปุ่มตรงนั้นที่มีหลายอัน "ลองไล่กดดูไปเรื่อยๆก็แล้วกัน" โนบิตะเริ่มลงมือทันที "ติ้ดๆๆ" หลังจากนั้นไม่นานสัญญาณไฟที่ลิฟท์ก็ดังขึ้น โนบิตะรีบใช้สารละลายกลับมารวมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆทันที "ทำได้ดีมากโนบิตะ" ซูเนโอะชม หลังจากที่ไจแอนท์จัดการพวกโอเมก้าไปได้ส่วนใหญ่แล้ว "แต่ดูเหมือนรัศมีป้องกันจะอ่อนตัวลงมากแล้วนะตอนนี้ สังเกตุดูสิว่าพวกกระสุนเริ่มจะยิงมาตกใกล้ตัวพวกเรามากขึ้นเรื่อยๆ รีบเข้าลิฟท์ไปกันเถอะ" "อย่าหวังว่าพวกแกจะหนีจากชั้นนี้ไปได้นะ" ชายคนหนึ่งในกลุ่มโอเมก้าตะโกนขึ้นมาพร้อมกับใช้เครื่องยิงจรวด ยิงมายังพวกโนบิตะ "ตูม" แม้ว่ารัศมีป้องกันจะช่วยกันพวกโนบิตะไว้ได้ แต่ตอนนี้ทำให้รัศมีป้องกันพังลงอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่อย่างน้อยพวกโนบิตะก็เข้ามาในลิฟท์ได้ "จะไปชั้นไหนดี เซวาชิยังไม่ติดต่อมาอีกเหรอ" โนบิตะถามขึ้นมา "ยังไม่เห็นว่าไงเลยนะ อ๊ะ ทำไมอยู่ๆลิฟท์ก็ค้างล่ะนี่" ซูเนโอะอุทานขึ้นมา "สงสัยเจ้าพวกนั้นกดปุ่มตัดระบบไฟอีกรอบแน่ๆ" ไจแอนท์เดาได้ถูก ทันใดนั้นเอง เซวาชิก็ได้ติดต่อเข้ามา "ทุกคนครับ หลังจากผมใช้กล้องมองทะลุส่องดูแล้ว พบว่าชั้นที่น่าสงสัยจะมีอยู่ด้วยกัน 3 ชั้นคือ ชั้นที่ 5 ชั้น 32 และชั้น 50" เซวาชิรายงานอย่างรวดเร็ว "เพราะดูแล้วชั้นพวกนั้นเหมือนกำลังทำการทดลองอะไรบางอย่างอยู่" "ขอบใจมากเซวาชิ แต่ตอนนี้พวกเรากำลังติดอยู่ในลิฟท์และท่าทางอีกไม่นานพวกนั้นจะต้องหาทางเข้ามาในลิฟท์เพื่อจับตัวพกวเราแน่ๆ" ซูเนโอะเล่าสถานการณ์ให้ฟัง "ทุกคนถอยไป" ไจแอนท์ได้ปั๊มพลังที่แขนของเค้าอีกครั้ง แต่สังเกตดูจะเห็นได้ว่าแขนของไจแอนท์นั้นมีสีแดงกร่ำเพราะใช้งานมาค่อนข้างจะหนักแล้ว "นี่นายเอาจริงเหรอเนี่ย" โนบิตะถาม "แน่นอน จะให้อยู่รอพวกมันมาเล่นงานที่นี่ได้ยังไง" ไจแอนท์กำลังรวบรวมสมาธิ "แต่เราไม่รู้ว่าตรงนี้มันอยู่ระหว่างชั้นหรือเปล่าจ๊ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นอาจจะมีแต่กำแพงรอบด้าน" ชิซุกะอดเป็นห่วงไม่ไ่ด้ "ภาวนากันไว้ละกัน" ไจแอนท์พูดก่อนจะปล่อยหมัดที่ปั๊มมาเต็มที่แล้วออกไป "ตูม" มันได้ผล หมัดของไจแอนท์ทำลายประตูลิฟท์กระเด็นออกไปได้ ด้านหน้าของพวกเค้าคือห้องโถงโล่งๆ ที่ไม่มีคน "สำเร็จ!" โนบิตะตะโกนด้วยความดีใจ "นายนี่สุดยอดไปเลยนะไจแอนท์" "แฮ่กๆๆ" ไจแอนท์เริ่มหอบ "แต่ดูเหมือนว่าปั๊มขยายส่วนมันจะใช้ไม่ได้แล้วนะ ชั้นลองกดๆดูแต่มันไม่ขึ้นแล้ว" "อ่า อย่างนี้ก็แย่สิ นี่เป็นอาวุธเดียวท่เรามีอยู่ตอนนี้เลยนะเนี่ย" โนบิตะชักจะใจคอไม่ดี "โชคดีที่ชั้นนี้ไม่มีคนอยู่ แต่ว่าเราจะนิ่งนอนใจนานนักไม่ไ่ด้ สรุปว่าตอนนี้ทั้งรัศมีป้องกัน และปั๊มขยายส่วน ไม่สามารถใช้งานได้แล้ว" ซูเนโอะพูดขึ้นมา "เหลือแต่หมวกของชั้นกับน้ำยาสารละลาย โนบิตะมันเหลือเยอะมั้ยในขวดน่ะ" โนบิตะหยิบออกมาดู "เหลืออยู่ประมาณ 4 ใน 5 ของขวด" "โอเคเยี่ยม ฟังนะ ตอนนี้พวกเราจะต้องแยกตัวกันไปตามชั้นที่เซวาชิบอก" ซูเนโอะพูดพลางมองดูป้ายบอกชั้น "ตอนนี้เราอยู่ชั้น 3 ชั้นจะไปที่ชั้น 5 เอง ส่วนไจแอนท์ ไปที่ชั้น 32 โนบิตะและชิซุจังไปที่ชั้น 50 เข้าใจนะ" "เราแยกกันอย่างนี้จะดีเหรอ" โนบิตะไม่แน่ใจนัก "นี่เป็นทางเดียว ขืนอยู่ด้วยกันก็จบเห่แน่ๆ ทุกคนดื่มยาสารละลายซะ ในเมื่อตอนนี้ใช้ลิฟท์ไม่ได้ก็ให้แฝงตัวไปทางบันไดก็แล้วกัน" ซูเนโอะสั่งการ หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปโดยอยู่ในรูปแบบของน้ำ ซึ่งไม่มีใครสังเกตได้ ยาสารละลายถูกใช้จนหมดขวดแล้วตอนนี้ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 14:31:19 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 14:30:50

ความคิดเห็นที่ 19 ณ ชั้น 5 ซึ่งซูเนโอะได้แฝงตัวมาถึงแล้วในตอนนี้ ชั้นนี้จะเป็นเหมือนห้องทดลองอะไรซักอย่าง ในนั้นไม่มีใครพกอาวุธ หากมีแต่คนที่แต่งตัวเหมือนพวกนักวิทยาศาสตร์อยู่ 5-6 คน "อืมๆ อย่างนี้ท่าทางจะเล่นไม่ยากแฮะ เราอยู่ในรูปแบบของน้ำตอนนี้ น่าจะค่อยๆสำรวจไปได้ ปัญหาคือไม่รู้ว่ายาสารละลายนี่จะหมดฤทธิ์ตอนไหน" ซูเนโอะคิดวิเคราะห์ในใจ หลังจากที่ซูเนโอะได้สำรวจดูรอบๆได้ซักพักหนึ่ง ก็ไม่พบกับกับอะไรที่ดุจะคล้ายกับส่วนของความทรงจำเลย "ท่าทางจะไม่ใช่ชั้นนี้ ดูแล้วเหมือนคนพวกนี้กำลังทดลองอย่างอื่นมากกว่า" ซูเนโอะสรุปกับตัวเอง "งั้นเรารีบตามไปสมทบกับไจแอนท์ที่ชั้น 32 ดีกว่า" หลังจากนั้นซูเนโอะก็จากชั้นนั้นไป ตอนนี้พวกกลุ่มโอเมก้ากำลังตามหาตัวพวกโนบิตะกันให้วุ่น "คุณเคออสครับ แปลกมากๆตอนนี้เราไม่เห็นมีวี่แววของเจ้าเด็กพวกนั้นเลยครับ" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งของพวกโอเมก้ารายงาน "พวกมันน่าจะใช้ของวิเศษซักอย่างหนึ่งแฝงตัวอยู่" เคออสออกความคิดเห็น "ไม่เป็นไร เท่าที่ชั้นรู้ของวิเศษทุกอย่างมีเวลาที่จะหมดฤทธิ์ทั้งนั้น กระจายกำลังของเราไว้ ตรวจตาให้ทั่วทุกชั้น ไม่นานพวกนั้นจะต้องโผล่ตัวออกมาแน่" เคออสสั่งการ พร้อมกับต่อสายหาเดบบ้าทันที "เดบบ้า นีโอไทม์แมทชีนพร้อมใช้งานแล้วใช่มั้ย" "ค่ะ เราเชื่อมต่อส่วนความทรงจำเข้าไปแล้ว เหลือแค่นำตัวเจ้าเด็กคนที่ว่ามาดึงความทรงจำในส่วนที่เหลือให้สมบูรณ์ นีโอไทม์แมทชีนก็จะสามารถเดินทางข้ามเวลาได้แล้วค่ะ" เดบบ้ารายงาน "ดีมาก อีกนิดเดียวเท่านั้น" เคออสรู้สึกมั่นใจ ณ ชั้น 32 ไจแอนท์ก็มาถึงที่นี่จนได้ ชั้นนี้จะสังเกตุได้ว่ามีเพดานที่สุงผิดปกติมากกว่าชั้นอื่นๆ ภายในชั้นนี้มีกำลังคุ้มกันอยู่แน่นหนารอบๆพื้นที่การทดลองอะไรบางอย่างอยู่ ตรงกลางมีเครื่องจักรกลขนาดใหญ่สีดำทะมึนตั้งตระหง่านอยู่ ขนาดประมาณตึก 2 ชั้น รอบๆตัวเครื่องจักรมีอาวุธหนักหลายอย่างติดตั้งเอาไว้แล้ว "นั่นมันตัวอะไรน่ะ" ไจแอนท์อุทานในใจ "ทดสอบครั้งสุดท้าย นีโอไทม์แมทชีน เซ็ท" เจ้าหน้าที่ที่แต่งตัวเหมือนนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งออกคำสั่ง ไม่นานนักไฟรอบๆตัวนีโอไทม์แมทชีนก็ได้ติดขึ้น นีโอไทม์แมทชีนค่อยๆขยับตัวเล็กน้อย... "โอเค ทุกอย่างพร้อม" เจ้าหน้าที่คนนั้นสรุป "อ่า นั่นคือนีโอไทม์แมทชีนเหรอเนี่ย" ไจแอนท์ตกใจ "แสดงว่าส่วนความทรงจำของโดราเอมอนจะต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ แต่นี่ก็หมายความว่า มันถูกฝังเข้าไปในตัวเจ้าเครื่องจักรนี่แล้วสินะ รีบบอกทุกคนก่อนดีกว่า" ขณะที่ไจแอนท์กำลังจะติดต่อกับทุกคน ยาสารละลายก็เริ่มอ่อนแรงลง ตัวของไจแอนท์ที่เป็นน้ำเริ่มจะค่อยๆแข็งตัว เนื่องจากไจแอนท์มีสรีระที่ใหญ่กว่าคนอื่นๆ ทำให้ยาสารละลายเริ่มจะเสื่อมตัวลงเร็วกว่า "แย่ล่ะสิ ต้องรีบแล้ว" ไจแอนท์คิดในใจพร้อมกับหลบไปอยู่ตรงบริเวณที่ปลอดคน "พวกนายทุกคน ชั้นคิดว่าส่วนความทรงจำของโดราเอมอนจะต้องอยู่ที่ชั้น 32 แน่ๆ เพราะเจ้าเครื่องจักรที่เรียกว่านีโอไทม์แมทชีนอยู่ที่นี่ ดังนั้น." ยังไม่ทันที่ไจแอนท์จะอธิบายจบร่างของเค้าก็คืนร่างเดิมทันที "อ๊ะๆ แย่ล่ะสิ" ไจแอนท์ตกใจ ในตอนนั้นเองก็ได้มีเจ้าหน้าที่สองคนเดินเข้ามาตรงนั้นพอดี "อ๊ะ แก หยุดนะ อย่าขยับ" เจ้าหน้าที่ท้งสองยกปืนขึ้นมาขู่ไจแอนท์ ไจแอนท์ที่ไม่มีทางเลือกต้องยอมโดนจับไปแต่โดยดี แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 16:43:47 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 16:36:38 แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 15:15:46 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 14:56:44

ความคิดเห็นที่ 20 ฝั่งของโนบิตะ ชิซุกะ และซูเนโอะ กำลังรีบมุ่งไปยังชั้น 32 เซวาชิที่ยังคงอยู่นอกอาคารก็ได้ทราบข้อมูลเช่นกัน "เราจะแอบเข้าไปช่วยพวกเค้ายังไงดีเนี่ย พวกนั้นคุ้มกันแน่นหนาไปหมด" ในขณะเดียวกัน ณ สถานีตำรวจโลกอนาคต "อ๊ะ นี่คุณ ตอนนี้เค้าประกาศสภาวะฉุกเฉินนะ ทำไมถึงไม่อยู่กับบ้าน" นายตำรวจที่เฝ้าสถานีถามกับชายผู้หนึ่งที่เดินอ่อนแรงเข้ามา "ผมชื่อ อิชิคาว่า ดาตั้น ครับ ผมจะมาแจ้งเบาะแสและที่อยู่ของพวกโอเมก้า ผมมีข้อมูลที่เชื่อถือได้" ดาตั้นเอ่ยขึ้นมา... "เจ้าอ้วน ถ้าแกไม่ยอมบอกว่าพวกเพื่อนๆของแกไปหลบกันอยู่ที่ไหนล่ะก็ ชั้นจะยิงแกแน่ๆ" เคออสขู่ไจแอนท์หลังจากที่พวกโอเมก้าทดลองนำตัวไจแอนท์ไปเข้าเครื่องสแกนแล้ว แต่ปรากฎว่าไม่สามารถจะใช้ความทรงจำของไจแอนท์กับนีโอไทม์แมทชีนได้ ไจแอนท์ยังคงนิ่งเงียบ พลางคิดในใจว่า "พวกนายทุกคน.. อย่ามาที่ชั้นนี้เลยนะ" แต่ในตอนนั้นเองซูเนโอะที่มาถึงชั้นนี้เป็นคนแรก และยังอยู่ในร่างของน้ำอยู่ กำลังวิเคราะห์สถานการณ์ "อืมๆ ดูเหมือนยาสารละลายของไจแอนท์จะหมดฤทธิ์ก่อนเพื่อน ดังนั้นในพวกเรา ชิซุจังที่น้ำหนักน้อยที่สุดก็น่าจะหมดฤทธิ์เป็นคนสุดท้ายสินะ ว่าแต่เราจะช่วยไจแอนท์ยังไงดีเนี่ย" "เอาล่ะ ท่าทางมันจะไม่ยอมบอกจริงๆ งั้นยิงมันเลย" เคออสออกคำสั่ง "หยุดนะ" โนบิตะซึ่งเพิ่งจะมาถึงและกลับคืนสู่ร่างเดิมแล้วตะโกนออกมา "ชั้นนี่แหล่ะ คือคนที่พวกแกต้องการ" "หวา เจ้าบ้า พูดอะไรออกไปน่ะ" ซูเนโอะถึงกับอุทานออกมาในใจ "ว่าไงนะ นี่แกพูดจริงเหรอเนี่ย" เคออสพูดออกมา "ใช่แล้ว ชั้นจะยอมให้พวกนายใช้ความทรงจำของชั้น แต่ขออย่างเดียว ให้ปล่อยตัวเพื่อนของชั้นไปซะ" โนบิตะต่อรอง "เฮอะ แกไม่มีสิทธิืจะมาต่อรองอะไรทั้งนั้น เจ้าหน้าที่ ไปจับตัวมันมา" เคออสออกคำสั่ง โนบิตะยอมโดนจับแต่โดยดี แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง ชิซุกะซึ่งยังอยู่ในร่างของน้ำ ได้แฝงตัวเข้าไปใน นีโอไทม์แมทชีนแล้ว แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 16:45:55 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 15:12:34

ความคิดเห็นที่ 21 อย่าลืมความสามารถของโนบิตะน่ะคับ เรื่องยิงปืนแม่นอ่ะ จากคุณ : winpa เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 15:24:36

ความคิดเห็นที่ 22 ตามคำขอเลย มีค็อปเตอร์ไม้ไผ่แล้ว5555. จากคุณ : เดนิลสัน เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:00:40

ความคิดเห็นที่ 23 ภายในนีโอไทม์แมทชีน ชิซุกะซึ่งลอบเข้ามาได้สำเร็จและตอนนี้เธอได้คืนร่างแล้วเพราะฤทธิ์ยาหมด เธอกำลังเร่งค้นหาส่วนความทรงจำโดยด่วน "ถ้าตามที่เราคาดคิดไว้ ส่วนความทรงจำน่าจะอยู่ที่แผงควบคุมอะไรซํกอย่าง" ชิซุกะคิดในใจพร้อมกับพยายามมองหาส่วนควบคุม "จากคำบอกเล่าของพวกโนบิตะ ส่วนความทรงจำจะเป็นผลึกแก้วใสๆใช่มั้ยนะ" ฝั่งของซูเนโอะที่ตอนนี้ต้องหลบซ่อนตัวอยู่เพราะฤทธิืยาสารละลายหมดแล้วเช่นกัน กำลังใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อจะแก้ไขสถานการณ์นี้ โนบิตะถูกจับตัวไว้แล้วพวกเจ้าหน้าที่ของโอเมก้ากำลังจะนำตัวโนบิตะมาแสกนความทรงจำ โดยที่เคออสเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง ทันใดนั้นเองก็ได้มีเสียงประกาศจากเจ้าหน้าที่ตำรวจดังขึ้นทั่วตึก "ตอนนี้เจ้าหน้าที่ได้ล้อมไว้หมดแล้ว ขอให้พวกโอเมก้าทุกคนยอมมอบตัวเสียโดยดี" "ว่าไงนะ พวกเจ้าหน้าที่ มันมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย" เคออสประหลาดใจ "ส่งคนของเราออกไปต้อนรับมันหน่อยซิ" "เพล้ง" เสียงกระจกบานใหญ่ในชั้น 32 แตกละเอียด พวกเจ้าหน้าที่ของโอเมก้าถึงกับตกใจ ภายนอกหน้าต่างนั้นพบยานของตำรวจสองลำบินลอยตัวอยู่ตรงนั้น "นี่แหล่ะครับ ชั้นที่ผมบอก" เซวาชินั่นเองที่นั่งยานมากับพวกตำรวจ โชคดีที่เค้าได้เจอกับกองกำลังตำรวจที่มาถึงตัวตึกนี้จากการแจ้งเบาะแสของดาตั้น ยานเหาะทั้งสองลำพุ่งผ่านกระจกที่พวกเค้าเพิ่งจะยิงแตกเข้าไป "บ้าที่สุด" เคออสโวยวาย "คุณเคออสครับ เจ้าหนูคนนี้ใช่คนที่ว่าจริงๆครับ ความทรงจำของมันสามารถเข้ากับส่วนความทรงจำของเจ้าหุ่นนั้นได้" เจ้าหน้าที่รีบตะโกนบอกเคออสหลังจากที่ทำการสแกนโนบิตะเสร็จแล้ว ยานเหาะจอดลงพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายนายลงมาจากยานพร้อมอาวุธ เกิดการประทะกันระหว่างกลุ่มตำรวจและพวกโอเมก้า "เอาล่ะ เจ้าหนูมากับชั้น และเธอเดบบ้า ตามมาด้วย" เคออสออกคำสั่งก่อนที่จะลากตัวโนบิตะเข้าไปในนีโอไทม์แมทชีนและเดบบ้ารีบตามไปไม่ห่าง "ตอนนี้แผนการของเราผิดพลาดไปเยอะมาก แต่ไม่เป็นไร โชคดีที่เจ้าหนูนี่อยู่ในมือเราแล้ว เราจะเดินทางย้อนไปยังโลกอดีตเพื่อไปร่วมกับพันธมิตรของเรากลุ่มอัลฟ่า พร้อมกับอาวุธและทรัพยากรในยุคนั้นและกลับมาล้างแค้นเจ้าพวกรัฐบาลโลกในยุคนี้อีกครั้ง" เคออสเปลี่ยนแผนใหม่ ภายในนีโอไทม์แมทชีน ชิซุกะซึ่งยังคงหาส่วนความทรงจำที่ว่าไม่เจอก็ได้ยินเสียงคนเข้ามาด้านใน "อ๊ะมีคนมาเหรอเนี่ย" ชิซุกะคิดในใจ เคออส โนบิตะ และเดบบ้าเข้ามาข้างในแล้ว ชิซุกะต้องซ่อนตัวอยู่ในมุมอับสายตา เคออสจับโนบิตะมานั่งลงตรงที่นั่งข้างคนขับ พร้อมกับนำอุปกรณ์บางอย่างที่ดูคล้ายกับหมวกแต่มีสายระโยงระยางสวมลงไปที่หัวของโนบิตะ "เอาล่ะเดบบ้า เปิดเครื่องได้" เคออสออกคำสั่ง เครื่องเริ่มทำงาน โนบิตะเริ่มรู้สึกปวดหัวจนสั่นไปทั้งตัว ในขณะนั้นเองตรงที่ใกล้ๆกับที่โนบิตะนั่งก็ได้มีแสงบางอย่างเป็นประกายวาววับขึ้นมา "หรือว่าจะเป็นตรงนั้น ส่วนความทรงจำของโดราเอมอน" ชิซุกะอุทานขึ้นมาในใจ "SYSTEM READY" ระบบอัตโนมัติของนีโอไทม์แมทชีนแจ้งขึ้นมา "ฮ่าๆๆ เยี่ยมจริงๆ เท่านี้นีโอไทม์แมทชีนก็สมบูรณ์แบบแล้ว" เคออสหัวเราะอย่างสะใจ "แล้วเราจะทำยังไงกับเจ้าเด็กนี่ดีคะ "เดบบ้าถามขึ้นมา "ตอนนี้เจ้าเด็กนี่กับส่วนความทรงจำของเจ้าหุ่นนั่นไม่จำเป็นอีกแล้ว" เคออสกล่าวขึ้นมา "ไว้ไปถึงโตเกียวในยุคอดีต เราค่อยจัดการกับมัน ชั้นไม่อยากให้เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นที่นี่ก่อนเราจะออกเดินทาง เธอรีบตั้งวันเวลาที่เราจะไปได้แล้ว เดบบ้า" "รับทราบค่ะ ตั้งวันเวลาเรียบร้อยแล้ว นับถอยหลัง 3.. 2..1" "ซูมม!" นีโอไทม์แมทชีนได้หายไปต่อหน้าต่อตาทุกคนในชั้นที่ 32 โดยที่ เคออส โนบิตะ เดบบ้า และชิซุกะซึ่งยังคงซ่อนตัวอยู่ เดินทางไปในนั้น --- จบบทที่ 20 --- จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:52:04

ความคิดเห็นที่ 24 มาลุ้นตอนจบครับ จากคุณ : สิงโตอ้วน เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 17:35:04

ความคิดเห็นที่ 25 มันส์มากก อารมณ์ขาดตอนอีกแล้ววว จากคุณ : ## DevilZangJuri ## เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 19:02:20

ความคิดเห็นที่ 26 ใกล้แล้ว ลุ้นๆๆๆๆ จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 21:24:42

ความคิดเห็นที่ 27 พบกับบทที่ 21 (บทสุดท้าย) ได้ในวันพรุ่งนี้ครับทุกท่าน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเช่นเคย ^ ^ ยังไม่อยากให้จากกันเร็วไป 555 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 22:05:12

ความคิดเห็นที่ 28 ตอนจบมาเมื่อไหร่คะ ^^ จากคุณ : fulllove4ever เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 22:20:49

ความคิดเห็นที่ 29 เครื่องปั๊มร่างกาย : หากใช้เครื่องนี้ปั๊มเข้าที่ส่วนไหนของร่างกายแล้วจะทำให้ส่วนนั้นใหญ่ขึ้นและแข็งแรงขึ้นมาได้ อืม...มม น่าใช้นะเนี่ย จากคุณ : ton_ck เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 22:51:10

ความคิดเห็นที่ 30 ใจนึงก็อยากอ่านตอนจบเร็วๆ อีกใจก็เสียดายถ้ามันจบเร็ว งงตัวเอง จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 09:14:00

ความคิดเห็นที่ 31 มานั่งรีเฟรชรอตั้งแต่เช้า จากคุณ : ton_ck เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 12:10:43

ความคิดเห็นที่ 32 บทที่ 21 คอปเตอร์ไม้ไผ่..จะพาเราบินไปได้ไกลขนาดไหนกันนะ... ภายในนีโอไทม์แมทชีนซึ่งตอนนี้กำลังเดินทางข้ามเวลา "ทำไมมันใช้เวลานานขนาดนี้ ปกติมันเร็วกว่านี้เยอะนี่เดบบ้า" เคออสถามด้วยความสงสัย "น่าจะเป็นเพราะระบบเพิ่งทำงานครั้งแรกและส่วนความทรงจำที่ใช้มาจากสองส่วน ดูจากข้อมูลแล้วเราจะใช้เวลาอีกประมาณ 30 นาทีค่ะ ก่อนจะเดินทางไปถึงโตเกียวในยุคอดีต" เดบบ้ารายงาน "อีก 30 นาที เราต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว ชิซุจังเธอยังอยู่ข้างในนี้ด้วยกันมั้ยเนี่ย" โนบิตะที่ตอนนี้ถูกจับมัดอยู่คิดในใจ... ณ โลกปัจจุบันในช่วงเวลาก่อนที่นีโอไทม์แทมชีนจะวาร์ปจากตึกเจเนซิสประมาณ 1 ชั่วโมง ฝั่งของพวกอัลฟ่าที่จับตัวแอนเดอร์สันไว้ได้มาพบกับมิโยโกะและคนของกระทรวงฯตามสถานที่นัดพบ บริเวณทุ่งร้างแห่งหนึ่งของชานเมืองโตเกียว "ไหนล่ะ คุณทาเครุ" เฮล์มซึ่งจับตัวแอนเดอร์สันมัดเอาไว้ตะโกนถามพวกมิโยโกะ "พาตัวเค้าออกมาซิ" มิโยโกะสั่งเจ้าหน้าที่ของกระทรวงฯให้พาตัวทาเครุออกมาจากรถ "ขอบใจมากเฮล์ม ที่มาช่วยชั้น..." ชายแก่ซึ่งผมเผ้าและหนวดเครารุงรังนามว่าทาเครุค่อยๆเดินไปหาพวกอัลฟ่า "ยินดีต้อนรับกลับครับ คุณทาเครุ" เฮล์มเอ่ยด้วยสีหน้ายินดี "เอาล่ะแล้วไทม์แมทชีนอยู่ที่ไหน" "เอาไทม์แมทชีนให้พวกนั้นไป" มิโยโกะออกคำสั่งกับเจ้าหน้าที่อีกครั้ง หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ก็ขนเครื่องกลบางอย่างลงมาจากด้านหลังรถกระบะมีรูปร่างเป็นวงกลมคล้ายกับยาน UFO "นี่เหรอ ไทม์แมทชีน" เฮล์มเอ่ยด้วยความสงสัย "ถูกต้อง จะใช้งานมันได้จะต้องนำไปชาร์จพลังงานทิ้งไว้ประมาณ 1 วัน" มิโยโกะอธิบาย "เนื่องจากพวกนายรีบร้อนนัดเจอ ทางเราเลยไม่มีเวลาจะชาร์จให้" "เฮอะ เอาล่ะ ปล่อยตัวเจ้าแอนเดอร์สันไป" เฮล์มออกคำสั่งให้ลูกน้อยปล่อยตัวแอนเดอร์สันกลับไปหาพวกกระทรวงฯ "เราจะต้องได้เจอกันอีกแน่ ชั้นยังไม่อยากประทะกับพวกแกที่นี่เพราะจะทำให้สูญเสียกำลังคนของเราโดยใช่เหตุ อีกไม่นานกลุ่มของเราและกลุ่มโอเมก้าจะรวมกันอีกครั้ง ถึงตอนนั้นเวลาของพวกแกจะจบลง" เฮล์มเอ่ยทิ้งท้ายพร้อมกับพาตัวทาเครุและไทม์แมทชีนกลับไป "ขอบใจมาก มิโยโกะ และต้องขอโทษเรื่องที่จับเธอไปสอบสวน..." แอนเดอร์สันเอ่ยทัก "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรารีบกลับกันเถอะ" มิโยโกะตอบด้วยรอยยิ้ม ภายในรถของกระทรวงฯที่กำลังเดินทางกลับ "เรื่องไทม์แมทชีนปลอมๆนั้น อีกไม่นานพวกมันก็คงจะรู้ตัวแล้ว" แอนเดอร์สันเอ่ยกับมิโยโกะ "ใช่ค่ะ จริงๆแล้วมันคือ UFO ของเล่นที่เราให้นักวิทยศาสตร์ที่มาฝึกงานลองทำกันดูเท่านั้น แต่อีกไม่นานหรอกค่ะ เจ้าพวกนั้นจะต้องถูกจับแน่" มิโยโกะยิ้มอย่างมีเลศนัย "เธอหมายความว่ายังไง" แอนเดอร์สันอดสังสัยไม่ได้ ณ รังของกลุ่มอัลฟ่า "ทางเราดีใจจริงๆที่คุณทาเครุกลับมา จากนี้ไปเราจะผนึกกำลังกับกลุ่มโอเมก้าอีกครั้ง เพื่อดำเนินการปฏิวัติโลกใบนี้ให้เป็นไปตามอุดมการณ์ของเรา ฮ่าๆๆ" เฮล์มหัวเราะอย่างสะใจ ทาเครุไม่รู้สึกยินดีไปด้วย เค้านิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า "ชั้นว่าพวกเราพอเถอะ..." ทุกคนในห้องถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ... "คุณว่าอะไรนะครับ" เฮล์มไม่อยากจะเชื่อที่ตัวเองได้ยิน "ระหว่างที่ชั้นอยู่ในคุก ชั้นมีเวลาว่างมากพอที่จะคิดทบทวนอะไรได้หลายๆอย่าง..." ทาเครุเริ่มเล่า "มนุษย์เรานี่ก็แปลกนะ ทั้งๆที่ประวัติศาสตร์ก็บ่งบอกชัดเจนอยู่แล้วว่าการใช้อาวุธนิวเคลียร์หรือการทำสงคราม ก็ไม่ได้ก่อให้เกิดผลดีเลย แต่เราก็ยังเลือกที่จะต่อต้านมัน" "คุณนี้แก่ไปมากจริงๆนะคุณทาเครุ" เฮล์มเริ่มไม่พอใจ "ชั้นอยากจะให้พวกเรายุติกันแค่นี้เถอะ แล้วใช้ชีวิตต่อไปเพื่อครอบครัวหรือคนที่เรารัก ดีกว่าที่จะงมงายกับอุดมการณ์ปลอมๆที่เรายึดติดกับมันมาตลอด..." ทาเครุเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทุกคนในห้องอึ้งหนักเข้าไปอีกครั้ง "หัวที่ไม่ประโยชน์ย่อมจะทำให้ส่วนตัวเน่าเสียไปด้วย" เฮล์มเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะเล็งปืนไปทางทาเครุ "หึๆๆ" ทาเครุหัวเราะเบาๆ "ปีกกล้าขาแข็งแล้วนะ เจ้าหนูเฮล์ม" "ปัง!" เสียงปืน 1 นัดดังขึ้น ทาเครุกระเด็นไปติดข้างฝาอย่างเต็มแรง "ผมเสียใจที่ต้องทำแบบนี้ คุณคงจะอยู่ในคุกนานจนเลอะเลือนแล้วล่ะ" เฮล์มพูดขึ้นพร้อมกับเดินตามเข้ามา "อั่ก" ทาเครุซึ่งกระอั่กเลือดอยู่ตรงนั้นเอ่ยขึ้นมาว่า "หึๆๆ ตอนนี้มันคงสายไปแล้วล่ะสินะ" ทันใดนั้นเองก็เกิดเสียงดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง "ตูม!" ก่อนที่กลุ่มควันจะปกคลุมไปทั่วรังของพวกอัลฟ่า "แค่กๆ นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย" พวกอัลฟ่าตะโกนร้องอย่างสับสน "ขอให้ทุกคนทิ้งอาวุธให้หมด ตอนนี้กองกำลังตำรวจสากลมากกว่า 1,000 นายได้ล้อมที่นี่ไว้หมดแล้ว" เสียงประกาศจากกองตำรวจสากลดังกึกก้องไปทั่ว "ว่าไงนะ นี่พวกมันรู้จักที่นี่ได้ยังไงเนี่ย" เฮล์มตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ "หึๆ ก่อนชั้นตายชั้นจะบอกให้ก็ได้ เพื่อไถ่บาปที่ชั้นเคยก่อ ชั้นยอมร่วมมือกับทางกระทรวงฯให้ฝังชิปติดตามไว้ในตัวชั้นก่อนจะมาที่นี่" ทาเครุซึ่งใกล้จะหมดสติเต็มทีเอ่ยขึ้นมา "นี่ แก" เฮล์มเคียดแค้นยิ่งนักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะตอนนี้หน่วยจู่โจมของตำรวจสากลได้บุกเข้ามาภายในรังของพวกอัลฟ่าแล้วและเกิดการประทะกันอย่างรุนแรง แต่ด้วยกำลังคนที่น้อยกว่าหลายเท่าตัวของกลุ่มอัลฟ่า ทำให้สุดท้ายไม่สามารถจะต้านทานได้ กลุ่มอัลฟ่าถูกจับกุมตัวได้ทั้งหมด มีบางส่วนเสียชีวิตจากการประทะ ส่วนทาเครุ สิ้นลมหายใจ... แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 16:31:49 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 13:07:43 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 13:07:17

ความคิดเห็นที่ 33 ตัดกลับมาที่นีโอไทมืแมทชีน ตอนนี้เหลือเวลาอีกประมาณ 25 นาทีก่อนจะทำการวาร์ปสู่โตเกียวในยุคอดีต "นี่ ถ้าหยุดทำเรื่องแบบนี้แล้วยอมมอบตัวซะ อาจจะยังไม่สายเกินไปนะ" โนบิตะที่ถูกมัดอยู่พยายามดิ้นพร้อมบอกกับเคออส "หึๆๆ เจ้าหนูนี่ท่าทางจะเพี้ยนแล้วแฮะ ขืนแกพูดมากกว่านี้ชั้นจะยิงแกตรงนี้จริงๆด้วย" เคออสพูดด้วยสายตาที่เย็นชา "คุณเคออสคะ เกิดความผิดปกติบางอย่างที่ห้องเครื่องค่ะ เหมือนกับระบบจ่ายเชื้อเพลิงจะรวนๆ" เดบบ้าซึ่งนั่งประจำแท่นคนขับเห็นถึงความผิดปกติอะไรบางอย่างของระบบ "ว่าไงนะ เธอขับต่อไป เดี๋ยวชั้นจะเข้าไปดูเอง"เคออสพูดพร้อมกับเดินไปยังห้องเครื่อง "หรือว่าจะเป็น ชิซุจัง.." โนบิตะคิดในใจ ภายในห้องเครื่อง ชิซุกะที่พยายามสุ่มกดปุ่มต่างๆภายในนั้น เพื่อหวังจะให้นีโอไทม์แมทชีนหยุดชะงักก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เธอต้องรีบหลบอยู่ในซอกผนังของห้องเครื่องทันที ทันใดนั้นเองเคออสที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับปืนในมือก็เอ่ยขึ้นมาว่า "อะไรกันนี่ สัญญาณไฟรวนไปหมด หรือว่าจะมีใครแอบอยู่ในนี้นะ" ว่าแล้วเคออสก็ลงมือแก้ไขระบบทันที "กึ่ก!" "นั่นเสียงใครน่ะ "เคออสตะโกนลั่น เป็นชิซุกะนั่นเองที่กำลังจะแอบหนีออกจากห้องเครื่องแต่ไปสะดุดตรงแถวประตูเข้า แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอหยุดวิ่ง เธอรีบวิ่งไปที่ส่วนคนขับซึ่งเดบบ้าและโนบิตะอยู่ตรงนั้น โดยที่เคออสวิ่งตามมาติดๆ "ชิซุจัง" โนบิตะถึงกับตกใจ "แฮ่กๆ หยุดนะ ถ้าเข้ามาใกล้ล่ะก็ ชั้นจะใช้ไขควงนี่แทงผู้หญิงคนนี้จริงๆด้วย" ชิซุกะขู่เคออสโดยเธอเอาไขควงที่เก็บได้จากห้องเครื่องจ่อไปที่เดบบ้าซึ่งไม่มีทางป้องกันตัวไดเพราะกำลังขับนีโอไทม์แมทชีนอยู่ "หึๆๆ พวกแกนี่ดูหนังมากเกินไปหรือเปล่า คิดหรือว่าคนอย่างชั้นจะยอมใจอ่อนกับเรื่องแบบนี้" เคออสพูดอย่างไม่แยแส "คุณเคออส" เดบบ้าถึงกับอุทานออกมา "ชั้นจะยิงพวกแกทิ้งเสียตรงนี้ให้แหมดแหล่ะ" เคออสพูดพร้อมกับยิงปืนออกไปทันที "ปัง!" ทันใดนั้นเองโนบิตะซึ่งถูกมัดไว้แต่ขาขยับได้กระโดดพุ่งเข้าใส่ชิซุกะและเดบบ้าทำให้ทั้งหมดหลบกระสุนของเคออสพ้น แต่โนบิตะโดนเข้าถากๆบริเวณขา "ฮึ่มพวกแก" เคออสพูดอย่างเคียดแค้น แต่เพราะแรงสั่นสะเทือนของกระสุนที่เคออสยิงออกไปทำให้นีโอไทม์แมทชีนสั่นไปหมด "อะไร อะไรกันเนี่ย" เคออสมองไปรอบๆตัวเพราะตกใจจากแรงสั่นสะเทือน จังหวะนั้นเองชิซุกะสบโอกาสจึงขว้างไขควงที่อยู่ในมือไปที่ใบหน้าของเคออสทันที "ก๊อง!" ไขควงฟาดเข้าใส่หน้าของเคออสอย่างจังจนทำให้เคออสล้มลม "รีบแก้มัดชั้นหน่อย ชิซุจัง!" โนบิตะร้องบอก ชิซุกะรีบแก้มัดให้ทันที โนบิตะรีบพุ่งตัวเข้าหาเคออสหมายจะแย่งปืนมา เคออสที่ยังมึนๆอยู่นั้นไม่สามารถจะป้องกันตัวได้จึงโดนโนบิตะแย่งปืนไปในที่สุด "แฮ่กๆๆ อย่าขยับนะ" โนบิตะซึ่งเล็งปืนไปทางเคออสเอ่ยขึ้นมา เคออสซึ่งนั่งอยู่ตรงนั้นถึงกับไม่กล้าขยับ "เดบบ้า ช่วยชั้นด้วย" เคออสร้องตะโกนขึ้นมา แต่เดบบ้าดูจะเฉยๆกับคำร้องขอของเคออสก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า "...คุณยังมีหน้ามาขอให้ชั้นช่วยอีกเหรอคะ" "นี่ เธอ!" เคออสเคียดแค้นยิ่งนัก แต่ในขณะนั้นก็เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นอีกครั้งภายในตัวนีโอไทม์แมทชีน "ครืนๆ!" เคออสจึงอาศัยจังหวะตรงนี้พุ่งเข้าใส่โนบิตะที่ยืนตกใจอยู่เบื้องหน้าจนทั้งคู่กระเด็นไปด้านหลังยาน "ฮ่าๆๆ ตายซะเถอะเจ้าหนู" เคออสที่แย่งปืนคืนมาได้เล็งปืนไปที่โนบิตะซึ่งล้มลงอยู่ใกล้ๆ แต่โนบิตะก็ไวพอที่จะรีบเอื้อมเข้าไปจับที่ข้อมือของเคออสแล้วสะบัดขึ้น "ปัง" เสียงกระสุนดังขึ้นอีกหนึ่งนัดจนทะลุหลังคาของนีโอไทม์แมทชีนออกไป "ปัง ปัง ปัง" เสียงกระสุนยังคงดังขึ้นอีกหลายนัด "แก่กๆ" "หนอย กระสุนหมดแล้วงั้นเหรอ" เคออสบ่นกับตัวเอง "หึๆ แต่ไม่ต้องมีปืนชั้นก็ฆ่าแกได้" เคออสบีบคอโนบิตะทันที ชิซุกะกำลังจะหาทางเข้าไปช่วยโนบิตะ เธอวิ่งเข้าไปจะไปผลักเคออสออก แต่ด้วยแรงของผู้หญิงทำให้ชิซุกะถูกเคออสสวนกลับมาจนเธอกระเด็นไปอยู่อีกทาง "ชิซุจัง" โนบิตะตะโกนลั่นแต่ตัวเองก็กำลังโดนบีบคออยู่ ทันใดนั้นเอง โนบิตะก็ได้ยินเสียงใครบางคนแวบเข้ามาในหัว "โนบิตะ อย่ายอมแพ้นะ ไหนนายบอกว่านายจะเข้มแข็งกว่านี้ไง" เสียงของโดราเอมอนนั่นเอง "โดราเอมอน ชั้น.. ชั้นขอโทษ ชั้นชักจะไม่ไหวแล้ว" สติของโนบิตะเริ่มจะเลือนลาง... "ถ้านายเข้มแข็งกว่านี้ ชั้นจะกลับมาหานายตามที่สัญญาไว้ไงล่ะ" เสียงของโดราเอมอนดังก้องในหัวของโนบิตะอีกครั้ง โนบิตะรวบรวมสติและกำลังทั้งหมดฝืนดึงแขนของเคออสออก "ฮึ๊บบ" แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องง่ายนัก "อะไรกัน นี่แกยังไม่สลบอีกเหรอเนี่ย" เคออสตกใจนิดๆ "ฮึ๊บบ" โนบิตะพยายามอย่างสุดแรงเกิดเพื่อจะง้างมือของเคออสออกจากคอ "ฮ่าๆๆ เจ้าโง่ จะตายอยู่แล้วยังทำซ่าอีก" เคออสหัวเราะออกมาอย่างสะใจก่อนจะโน้มตัวลงไปบีบคอโนบิตะอีกครั้ง "กึก!" ทันใดนั้นเองเคออสก็ได้รู้สึกตัวว่ามีอะไรบางอย่างมาพันอยู่ตรงบริเวณเอว "อะไรกันเนี่ย นี่มันเข็มขัดอะไรกัน" เคออสอุทานด้วยความตกใจ เป็นชิซุกะนั่นเองที่แอบย่องเข้ามาคาดเข็มขัดกาลเวลาที่เธอพกติดตัวไว้เสมอเข้าที่เอวของเคออส "โนบิตะ กดปุ่มตรงเข็มขัดเลย!" ชิซุกะตะโกนบอก "แว้บ!" ร่างของเคออสหายวับไปต่อหน้าทุกคนทันทีหลังจากโนบิตะกดปุ่ม แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 16:56:31 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 16:53:10 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 16:52:27 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 13:48:58

ความคิดเห็นที่ 34 "แฮ่กๆๆ ขอบใจมากนะชิซุจัง เธอช่วยชีวิตชั้นไว้อีกครั้งแล้ว" โนบิตะเอ่ยกับชิซุกะ "ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ถ้าเธอเป็นอะไรไปล่ะก็ ชั้น.." ชิซุกะตอบ "อ่า แล้วเจ้าหมอนั่นจะหายไปที่ไหนกันนะ" โนบิตะชักสงสัยเรื่องของเคออส "ไม่รู้เหมือนกันสิจ๊ะ ชั้นตั้งเวลาไปมั่วๆ" ชิซุกะเอ่ยขึ้นมา "เค้าจะติดอยู่ในห้วงกาลเวลาตลอดไป" เดบบ้าที่เดินมาด้านหลังทั้งสองคนเอ่ยขึ้นมา "อ๊ะ" โนบิตะและชิซุกะตกใจ "ไม่ต้องตกใจหรอก ชั้นไม่มีอาวุธอะไรติดตัว" เดบบ้ากล่าว "เนื่องจากตอนนี้เรายังอยู่ในห้วงมิติแห่งกาลเวลา หากเกิดการวาร์ปข้ามเวลาไม่ว่าจะไปที่ไหนภายในนห้วงมิตินี้ คนคนนั้นก็จะติดอยู่ในมิติกาลเวลาตลอดไป ตามทฤษฎีของไทม์แมทชีน..." "นี่เป็นสัญญาณจากระบบ อีก 10 นาทีเราจะเดินทางถึงจุดมุ่งหมาย" เสียงของระบบดังขึ้น ขณะนั้นเองที่โลกปัจจุบัน ณ กระทรวงฯ "ท่านผอ.ครับ มีสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น มีวัตถุบางอย่างกำลังเดินทางข้ามเวลา และจะมาถึงโลกปัจจุบันใน 10 นาทีข้างหน้านี้" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบรายงานกับแอนเดอร์สัน "อะไรนะ เจ้าพวกโอเมก้ามันจะมาถึงแล้วเหรอ เอาล่ะ ออกคำสั่งฉุกเฉิน ไปที่หน่วยโปรเจค Seven เตรียมตัวยิงปืนสลายมิติทันที!" แอนเดอร์สันออกคำสั่ง หลังจากนั้นไม่กี่นาที ทางกระทรวงฯก็ได้เปิดเพดานชั้นดาดฟ้าของตัวตึกออก ปืนใหญ่สลายมิติโผล่ออกมาตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น พร้อมจะยิงทุกเมื่อ "กะเวลาให้เหมาะที่สุดนะ ให้เจ้าวัตถุนั้นมาอยู่ใกล้กับประตูเวลาให้มากที่สุด ไมว่ามันจะโผล่มาตรงไหนของโตเกียวก็ตาม แต่ปืนของเราทำงานครอบคลุมได้ทั่วน่านฟ้าโตเกียว" แอนเดอร์ซึ่งตอนนี้อยู่ในห้องควบคุมสั่งการกับเจ้าหน้าที่ ภายในนีโอไทม์แมทชีน "สัญญาณเตือนภัย สัญญาณเตือนภัย ระบบป้องกันตัวอัตโนมัติของเราแจ้งมาว่า ทันทีที่เราถึงปากประตูกาลเวลา เราจะถูกโจมตีด้วยอาวุธบางอย่าง" ระบบอัตโนมัติของนีโอไทม์แมทชีนรายงานเสียงดังไปทั่วยาน "ว่าไงนะ" โนบิตะอุทานขึ้นมา "ยุ่งล่ะสิ สงสัยพวกโลกอดีตรู้เรื่องที่เราจะข้ามเวลามานานแล้ว" เดบบ้าพูดขึ้นมาขณะที่เครื่องกำลังมุ่งหน้าสู่ประตูมิติเวลาเข้าไปทุกขณะ "เราจะหยุดเครื่องได้มั้ยคะ" ชิซุกะถามขึ้นมา เดบบ้าส่ายหน้า "ไม่ได้หรอก เมื่อกี้ตอนที่เกิดเหตุวุ่นวายขึ้น ชั้นก็ได้ตั้งระบบบังคับอัตโนมัติไว้แล้ว ทำให้ไม่สามารถจะหยุดจนกว่าจะถึงเป้าหมายได้" "อย่างนั้นก็แย่สิ" โนบิตะรีบใช้ความคิด "สงสัยจะเป็นทางกระทรวงฯของคุณมิโยโกะแน่ๆ พวกเค้าไม่รู้ว่าเราอยู่ในนี้ด้วย และที่สำคัญ ส่วนความทรงจำของโดราเอมอน..." "อีก 30 วินาที จะถึงประตูมิติเวลา" เสียงของระบบดังขึ้น "อ๊ะ นี่ไง ดวงดาวขอพร" ชิซุกะรีบนึกขึ้นมาได้ เธอนั่นเองที่เป็นคนเก็บของวิเศษชิ้นนี้ไว้ "จริงๆด้วย รีบขอกับดวงดาวนั่นเร็ว แล้วจะขอว่าอะไรดี" โนบิตะลนลาน "อีก 10 วินาที" เสียงสัญญาณดังขึ้นอีกครั้ง ชิซุกะรีบร้องขอกับดวงดาวขอพร "ขอให้พวกเราปลอดภัยยยย!" "ตูมมมมมมมม!" เสียงระเบิดดังสนั่นทั่วน่านฟ้าของกรุงโตเกียว ผู้คนต่างตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น "เรียบร้อยแล้วสินะ" แอนเดอร์สันถามกับเจ้าหน้าที่ "ครับ จากระบบตรวจจับพบว่าไม่มีวัตถุแปลกปลอมใดๆข้ามมาสู่โตเกียวในยุคเราแล้วครับ" เจ้าหน้าที่รายงานพร้อมกับเสียงเฮที่ดังลั่นด้วยความดีใจภายในห้องควบคุมของกระทรวงฯ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 17:01:17 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 14:12:45

ความคิดเห็นที่ 35 ต่อเลยจ้า ลุ้นๆๆๆๆ จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 14:18:02

ความคิดเห็นที่ 36 "โนบิตะ โนบิตะ" เสียงบางอย่างดังก้องในหัวของเค้า "โดราเอมอน นายอยู่ที่นี่เหรอ" โนบิตะรำพึง "อื้อ ใช่แล้วล่ะ ชั้นอยู่เคียงข้างนายเสมอมา ชั้นภูมิใจในตัวนายจริงๆ ต้องขอบใจนายมากๆนะที่ช่วยชั้นไว้" เสียงของโดราเอมอนตอบโต้กับโนบิตะ "อ่า นี่หมายความว่า จากนี้ไป นายจะกลับมาอยู่กับชั้นแล้วใช่มั้ย โดราเอมอน" โนบิตะเพ้อด้วยความดีใจ "..." ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา "โนบิตะ เฮ้ โนบิตะ" เสียงของไจแอนท์กำลังตะโกนเรียก ทันใดนั้นโนบิตะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ที่ห้องๆหนึ่งในโรงพยาบาล มีผู้คนมากมายรายล้อมอยู่ รวมไปถึง ชิซุกะ ไจแอนท์ ซูเนโอะ เซวาชิและโดรามี่ ด้วย "ทุกคน.." โนบิตะเริ่มจะขยับปากพูด ชิซุกะก็ก้มลงกอดโนบิตะพร้อมกับร่ำไห้ทันที "โนบิตะจ๊ะ ชั้น ชั้นเป็นห่วงเธอมากเหลือเกิน" "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย" โนบิตะยังคงมึนงงอยู่ "ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดวงดาวขอพรที่พวกเธอใช้หรือเปล่านะ แต่เนื่องจากมีแรงสั่นสะเทือนเกิดขึ้นหลายครั้งเกินไปในนีโอไทม์แมทชีน ช่วงที่เกิดการประทะกันระหว่างพวกเธอกับคุณเคออส ระบบเลยรวนจนส่งตัวเองกลับมายังโลกอนาคตเหมือนเดิมได้ทันแบบเฉียดฉิวก่อนที่พวกเราจะไปถึงประตูมิติเวลา" เดบบ้าอธิบาย "อ่า นี่ก็หมายความว่า เราอยู่ในโลกอนาคตใช่มั้ยเนี่ย" โนบิตะกำลังทบทวนความทรงจำ "เอาล่ะ ไปโรงพักกันเถอะ" เจ้าหน้าที่ตำรวจพาตัวเดบบ้าออกไป "อ่า คุณชื่อเดบบ้า ใช่มั้ยครับ ขอบคุณมากนะครับ" โนบิตะตะโกนบอก เดบบ้าไม่หันกลับมาตอบใดๆทั้งสิ้น เธอได้แต่ก้มหน้ายิ้มๆพร้อมเดินจากไปกับพวกตำรวจ พวกตำรวจสามารถกวาดล้างกลุ่มโอเมก้าได้ รวมไปถึงสืบหาบุคคลที่เกี่ยวข้องได้อีกหลายคน รวมไปถึงดอบเบิ้ลที่แฝงตัวอยู่ในกองตำรวจสากลด้วย ส่วนดาตั้นหายไปตัวอย่างลึกลับหลังจากที่แจ้งเบาะแสกับทางตำรวจ... "ทางเราต้องขอบใจพวกเธอมากๆนะ ที่อุตส่าห์เดินทางมาจากโลกอดีตเพื่อมาช่วยเราจัดการกับเจ้าพวกโอเมก้าได้" นายตำรวจคนหนึ่งพูดออกมา "จริงๆแล้วพวกเราแค่ต้องการจะมาช่วยเพื่อนของเราเท่านั้นแหล่ะฮะ" โนบิตะตอบก่อนจะอุทานขึ้นมาทันที "อ๊ะ จริงสิ แล้วโดราเอมอนล่ะ โดราเอมอนเป็นยังไงบ้าง" โดรามี่ทำหน้าเศร้าๆก่อนจะตอบกลับไปว่า "ชั้นพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ดูเหมือนจะยังไม่พบทางที่จะประกอบส่วนความทรงจำของพี่กลับเข้าไปในร่าง" "ว่าไงนะ เธอกำลังจะบอกว่าโดราเอมอนจะไม่ฟื้นขึ้นมาแล้วงั้นเหรอ" โนบิตะอุทานด้วยความตกใจ "ใจเย็นๆก่อนหนู" นายตำรวจคนนั้นเอ่ยขึ้นมา "เราทราบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ตอนนี้ส่วนความทรงจำอยู่ในมือของตำรวจแล้ว เพื่อเป็นการตอบแทนพวกเธอ เราจะให้นักวิทยาศาสตร์มือหนึ่งของญี่ปุ่นช่วยประกอบความทรงจำของเพื่อนเธอเข้าไปอีกครั้ง ชั้นคิดว่าเค้าจะต้องทำได้แน่ๆ" "จริงเหรอครับ" ทุกๆคนตะโกนพร้อมกัน โดรามี่กับโนบิตะถึงกับร่ำไห้ออกมา "จริงสิ แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่ง..." นายตำรวจกล่าวแบบชวนสงสัย หลังจากนั้น 2 วัน ภายในกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติของกรุงโตเกียว โลกอนาคต... ภายในห้องห้องหนึ่งซึ่งร่างที่ถูกซ่อมแซมแล้วของโดราเอมอนนอนแน่นิ่งอยู่ตรงกลาง มีนักวิทยศาสตร์สองสามคนห้อมล้อมอยู่ "เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว" หนึ่งในนักวิทยาศาสตร์เอ่ยขึ้นมา โนบิตะ ชิซุกะ ไจแอนท์ ซูเนโอะ โดรามี่ เซวาชิ และนายตำรวจคนเดียวกันกับที่โรงพยาบาลต่างก็ยืนรอลุ้นด้วยใจระทึก "จะเปิดสวิทส์ล่ะนะ" พวกนักวิทยาศาสตร์เอ่ยขึ้นมา พร้อมกับดึงหางของโดราเอมอน "กิ๊ง" โดราเอมอนค่อยๆขยับตัวพร้อมกับลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ทุกคนในห้องโห่ร้องด้วยความดีใจ "อ๊ะ อะไรกันนี่ ที่นี่ที่ไหนกัน" โดราเอมอนยังคงงงๆอยู่ เซวาชิและโดรามี่รีบเดินเข้ามาหา โดรามี่สวมกอดโดราเอมอนทันที "พี่จ๊ะ ดีจริงๆเลย" โดรามี่ร้องไห้อีกครั้ง "จ้าๆ น้องนี่ก้ขี้แยเหมือนกันนะเนี่ย" โดราเอมอนลูบหัวโดรามี่เบาๆ "โดราเอมอน ชั้นดีใจมากๆเลยที่นายตื่นขึ้นมาอีกครั้ง" เซวาชิยิ้มพูดกับโดราเอมอน "อืม ชั้นจำได้ล่าสุดว่าชั้นเองนอนหลับไปในเครื่องแห่งความฝัน ท่าทางจะนานเอาการนะเนี่ย" โดราเอมอนเริ่มจะทบทวนความทรงจำพร้อมกับกวาดตามองไปยังพวกโนบิตะ "แล้วคนพวกนั้นคือใครกัน?" โดราเอมอนถามด้วยความสงสัย โนบิตะถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ "อ่า คือ.." โดรามี่กำลังพยายามจะอธิบาย แต่ทันใดนั้นเองโนบิตะก็เดินเข้ามาหาโดราเอมอนทันที "ชั้นชื่อ โนบิตะ ชั้นเป็นเพื่อนของเซวาชิ ยินดีที่ได้รู้จักนะ โดราเอมอน.." โนบิตะยิ้มทั้งน้ำตาเอ่ยกับโดราเอมอนก่อนที่เขาจะสวมกอดโดราเอมอนอย่างแนบแน่น จนโดราเอมอนงงไปหมด.. ชิซุกะเองก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่เช่นกัน ก่อนที่นายตำรวจจะปลอบว่า "เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ เพื่อความปลอดภัยของโดราเอมอนเอง เราจึงจำเป็นจะต้องลบความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวกับโลกอดีตในหัวของเค้าออกไป..." ด้านหน้าของกระทรวงฯในโลกอนาคต โนบิตะ ชิซุกะ ไจแอนท์และซูเนโอะกำลังเตรียมตัวจะเดินทางกลับโลกปัจจุบัน... "คุณปู่และทุกๆคนครับ ผมต้องขอบคุณมากๆนะ สำหรับทุกอย่าง" เซวาชิเอ่ยขึ้นมาโดยที่โดรามี่และโดราเอมอนก็ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย "เอาล่ะ ทางเราได้ซ่อมเจ้าเครื่องที่เรียกว่านีโอไทม์แมทชีนจนสมบูรณ์แบบแล้ว และได้เพิ่มตัว protection ไว้พรางร่องรอยในการเดินทาง เพื่อป้องกันการเข้าใจผิดกับทางเจ้าหน้าที่ของโลกอดีต จากเรื่องที่พวกเธอเล่ามา" นายตำรวจอธิบาย "แต่นี่จะเป็นการใช้มันครั้งสุดท้ายแล้ว หลังจากส่งพวกเธอเสร็จ ทางเราจะทำลายมันทิ้งซะ จากนี้ตลอดไป โลกอดีตและอนาคตจะไม่มาบรรจบกันอีกแล้ว..." ทุกๆคนกำลังทยอยเข้าไปในนีโอไทม์แมทชีน โดยมีนักวิทยศาสตร์คนหนึ่งทำหน้าที่เป็นคนขับให้ โนบิตะที่กำลังจะขึ้นไปเป็นคนสุดท้ายก็ได้หันกลับลงมามองโดราเอมอนอีกครั้ง... "ลาก่อนนะ โดราเอมอนนนนน!" โนบิตะตะโกนก้องพร้อมกับร้องไห้ออกมา "..โนบิตะ" โดราเอมอนยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น "ซูมมม" เสียงนีโอไทม์แมทชีนวาร์ปหายไปจากตรงนั้น ทุกคนที่นั่งอยู่ภายในเงียบไปตลอดทาง โนบิตะหยุดร้องไห้แล้ว แต่ทุกคนก็เข้าใจความเจ็บปวดของโนบิตะเป็นอย่างดี ไม่นานนักทั้งหมดก็เดินทางมาถึงโลกปัจจุบันโดยปลอดภัย... "โนบิตะจ๊ะ" ชิซุกะกำลังจะเข้าไปปลอบ "ไม่เป็นไรหรอก" โนบิตะชิงพูดด้วยรอยยิ้มเศร้าๆขึ้นมาก่อน "เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว เพื่อตัวของโดราเอมอนเองด้วย อย่างน้อยๆเค้าก็ได้เห็นแล้วว่าชั้นทำตัวดีขึ้น เข้มแข็งขึ้น ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วเค้าจะจำชั้นไม่ได้ก็ตาม... แต่เค้าจะอยู่ในใจของชั้นตลอดไป" "ของพวกเราทุกคนด้วย"ชิซุกะ ไจแอนท์และซูเนโอะพูดขึ้นมาพร้อมกัน.... อากาศในกรุงโตเกียวยังคงหนาวเย็นอยู่ แต่ท้องฟ้ากลับแลดูสดใส เหมือนกับพายุเพิ่งได้ผ่านพ้นไป... แม้ว่าจากนี้ไปจะไม่มีโลกอนาคตและอดีตหรือแม้แต่ของวิเศษต่างๆนานาในศตวรรษนี้อีกแล้ว แต่ความทรงจำดีดีที่อยู่ในใจนั้นต่างหาก ที่มีค่ายิ่งกว่าของวิเศษใดๆ... -----จบบริบูรณ์---- แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 17:07:38 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 17:05:39 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 16:27:36 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 15:45:06 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 15:38:59 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 15:32:20

ความคิดเห็นที่ 37 มาจนถึงตรงนี้ ก็ต้องขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งที่ติดตามอ่านกันมาตั้งแต่แรกนะครับ ดูเหมือนจะยาวนานมากสำหรับผมเหมือนกัน นี่เป็นฟิคเรื่องแรกที่เขียนในชีวิตเลย ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะเขียนอะไรได้ยาวขนาดนี้ 555 ชอบไม่ชอบยังไงก็คุยกันได้เลยนะครับ เพราะเรื่องราวจบลงแล้ว... ขอบคุณทุกคนจากใจครับ Babilon 1 กย. 2555 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 15:35:11

ความคิดเห็นที่ 38 ติดตามและลุ้นมาตั้งแต่แรก สนุกมากๆเลยค่ะ ไว้ถ้าเขียนเรื่องอื่นอีก จะคอยติดต่ามอ่านนะคะ ^^ จากคุณ : LEAVING ON THE JET PLANE เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 16:09:02

ความคิดเห็นที่ 39 ^ ขอบคุณมากครับผม ที่ติดตามมาตั้งแต่แรก^ ^ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 16:37:09 จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 16:13:08

ความคิดเห็นที่ 40 เก่งมากจ้ะ ลุ้นสนุกตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วก็จบได้สวยมากด้วย เขียนฟิคเรื่องต่อไป อย่าลืมบอกด้วยนะ จะตามไปอ่าน ^_^ จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 16:17:19

ความคิดเห็นที่ 41 ^ ขอบคุณมากๆครับ ที่ติดตามเป็นกำลังใจให้กันมาตลอด ถ้าเขียนฟิคเรื่องใหม่เสร็จจะเชิญมาอ่านใหม่นะครับ^ ^ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 16:24:03

ความคิดเห็นที่ 42 รอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปด้วยคนค่ะ จากคุณ : ขนมจีนของน้องบีน (bestmdt1) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 16:41:38

ความคิดเห็นที่ 43 ^ ขอบคุณมากครับผม ที่ตามมาให้กำลังใจทุกตอนเลย ^ ^ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 17:06:41

ความคิดเห็นที่ 44 ตอนจบทําเอาร้องไห้เลย >.< สนุกมากๆค่ะ จากคุณ : นางสาวอาริน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 17:23:54

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบพระคุณมากครับ มาติดตามจนจบ สนุกมากครับ ขอสมัครเป็นแฟนคลับติดตามผลงานนะครับ จากคุณ : สิงโตอ้วน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 17:26:20

ความคิดเห็นที่ 46 ^ ขอบคุณมากครับผมที่ติดตามมาตลอด อยากจะกลับมาเจอทุกคนอีกครั้งครับ กับเรื่องใหม่ๆ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 17:26:35

ความคิดเห็นที่ 47 สนุกมากและน่าติดตามสุดๆคับ แม้ตอนจบจะปนเศร้าไปนิด แต่ก็ประทับใจคับ จากคุณ : winpa เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 19:03:21

ความคิดเห็นที่ 48 ^ ขอบคุณมากครับ ที่ติดตามและสำหรับคำชม จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 20:01:49

ความคิดเห็นที่ 49 อยากเห็นแบบเป็นแอนิเมชั่นใจจะขาดรอนๆ สนุกมากๆครับ จากคุณ : ## DevilZangJuri ## เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 21:13:27

ความคิดเห็นที่ 50 ^ ขอบคุณมากครับ ผมก็อยากเห็นเหมือนกัน ^ ^! จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 21:15:24

ความคิดเห็นที่ 51 จบซึ้ง แต่เศร้าอ่ะครับ จากคุณ : ton_ck เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 21:32:50

ความคิดเห็นที่ 52 ^ ขอบคุณมากครับ ที่ติดตามกันมาตลอด จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 21:50:48

ความคิดเห็นที่ 53 โดราเอมอนจำโนบิตะไม่ได้ T___T จากคุณ : babe_pingu เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 22:59:18

ความคิดเห็นที่ 54 สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่เขียนขึ้นมา เรื่องหน้ามาโพสบอกกันด้วยนะคะ จากคุณ : Ichibanya เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 23:52:17

ความคิดเห็นที่ 55 ขอบคุณครับ แต่อยากให้จบสวย สมกับเป็นเรื่องโดราเอมอนหน่อยครับ :) จากคุณ : หนูเอว เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 00:38:46

ความคิดเห็นที่ 56 ^ ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นครับ  ^ ^ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 08:03:02

ความคิดเห็นที่ 57 สนุกมากค่ะ ชอบมาก แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า โดเรมอนน่าจะจำโนบิตะได้บ้างแล้วอ่ะ ^^ จากคุณ : fulllove4ever เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 10:15:29

ความคิดเห็นที่ 58 แล้วเสียงที่แวบเข้ามาในหัวโนบิตะ ตกลงมันคืออะไรอ่ะ จากคุณ : MarMan เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 10:36:29

ความคิดเห็นที่ 59 ^ ขอบคุณที่ติดตามครับ เรื่องเสียงที่เข้ามาในหัวโนบิตะ อยากให้ท่านผู้อ่านตีความกันเอาเองครับผม ^ ^ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 11:30:56

ความคิดเห็นที่ 60 สุดยอดด  สนุกมากก น้ำตาจะไหล  TT^TT จากคุณ : -minivet- เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 14:22:03

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณที่ชอบนะครับ ดีใจมาก ^ ^ จากคุณ : Babilon เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 18:30:11

ความคิดเห็นที่ 62 คดีฆาตกรรมโดราเอมอน alternative ending จากคุณ : ton_ck เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 19:18:33

ความคิดเห็นที่ 63 เพิ่งได้มาอ่านตอนจบ T__T ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ จากคุณ : เพียงพิณ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 00:12:18

ความคิดเห็นที่ 64 สนุกดีค่ะ ขอชื่นชมๆ จากคุณ : fake barbie เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 11:23:59