บทถัดไปเป็นตอนยาว
เราได้รู้เรื่องของเรย์โกะเพิ่มว่า
เธอเหลือตัวคนเดียวจริง ๆ
มนุษย์ที่เคยรู้จักเธอ และยังมีชีวิตอยู่ มีแต่ญาติฝ่ายพ่อของนัตซึเมะ
และที่รู้จักเธอ ก็เพราะเธอเป็นแม่ของแม่เขา ที่เป็นคู่ชีวิตกับพ่อเขาซึ่งเป็นญาติของคนเหล่านี้เท่านั้น
พวกเขาคิดว่าเรย์โกะสติไม่ค่อยดี
ไม่มีใครรู้ว่าเธอท้องกับใครจนมีแม่เขาออกมา และพูดกันไปต่าง ๆ นา ๆ
ทุกคนพูดถึงเธอในแง่ลบ จนนัตซึเมะไม่กล้าพูดถึงเรื่องเรย์โกะกับอาจารย์เหมียว
ถ้าเทียบกับสิ่งที่มนุษย์พูดถึงเธอแล้ว
พวกภูตมองเธอดีกว่าที่มนุษย์ด้วยกันมองมาก
เขาไม่อยากทำลายภาพของเรย์โกะที่อาจารย์เหมียวรู้จัก
เขาได้เห็นจากความทรงจำว่า เรย์โกะก็พยายามจะทำดีกับมนุษย์
แต่มันสื่อไปไม่ถึงใคร
ถึงจะลำบากเอาตุ๊กตาที่ภูตโขมยจากเด็ก กลับไปคืนเด็ก
แต่แม่ของเด็กกลับเข้าใจว่าเธอเป็นฝ่ายอยากได้หรืออยากแกล้งจึงแย่งไปจากลูก
เธอจึงยกตุ๊กตานั้นให้เรย์โกะ
สายตาที่มองมานั้นคือความสงสาร ระอาใจ หรือหวาดกลัว ก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่ทุกคนตัดสินว่าเธอแปลกแยกไปเรียบร้อยแล้ว