PANTIP.COM : A12593865 อ้าว! " มีการข่มขืน แล้วได้ดี " ใน "รักเกิดในตลาดสด" ด้วยรึ [บันเทิงวิทยุ-โทรทัศน์]

ความคิดเห็นที่ 33

คืนเดียวกันที่เกาะ ณดาแง้มผ้าม่านดูเห็นคนงานสองคนยืนตบยุงอยู่หน้าบ้าน ณดารีบปิดม่านลงแล้วใช้ความคิด จนหันไปเห็นสเตอริโอที่วางอยู่ คนงานหันไปมองบนบ้านเมื่อได้ยินเสียงสเตอริโอ แล้วครู่หนึ่งไฟในบ้านถูกดับลง ณดาแง้มม่านดูอีกทีเห็นคนงานทั้งสองพูดอะไรกันบางอย่างแล้วเดินออกไป ณดารีบคว้าห่อผ้าที่เตรียมไว้แล้วปีนออกทางหน้าต่างหลังบ้าน

ณดาปีนออกมาจากหน้าต่างอย่างคล่องแคล่ว แล้วกวาดตามองหาอะไรบางอย่าง ณดาเจอสิ่งที่ต้องการคือไม้ ณดาหักไม้ดังกล่าวออกมาจากส่วนหนึ่งของลำต้น
“ไม่รู้จักเนตรนารีเก่าซะแล้ว” ณดาเอ่ยขึ้น แล้วเอาห่อผ้าสอดกับกิ่งไม้แบกขึ้นบ่า ค่อยๆเดินย่องออกไป

ณดาเดินหลงไปในป่า ยิ่งเดินยิ่งหลงลึก เธอพยายามมองดาวแต่ก็ยังหาทางออกไม่ได้
“อันไหนดาวเหนือ ดาวใต้เนี่ย เนตรนารีชักมึน พักเอาแรงก่อนดีกว่า” ณดาบ่นแล้ววางถุงผ้าลง จากนั้นค่อยๆเปิดออกจึงเห็นว่ามีข้าวของที่ณดาเอามาจากในบ้าน เช่น มีดปอกผลไม้ ผลไม้ น้ำ ห่อข้าวใส่ใบตอง ไม้ขีด ตะเกียงเล็ก ณดาแก้ห่อใบตองออก ในจังหวะที่จะใช้มือเปิบข้าวในห่อออกศักดิ์ชายก็เอื้อมมาคว้าห่อข้าวไป
“นี่คุณกำลังคิดว่าเข้าค่ายอยู่รึยังไงฮะ หมดเวลาสนุกแล้ว กลับบ้าน” ศักดิ์ชายโผล่มาคว้าแขนณดาให้ลุกขึ้นยืน แต่ณดาสะบัดตัวออก
“ไม่ ชั้นไม่มีวันกลับไปกับคนชั่วๆอย่างคุณเด็ดขาด” ณดาเถียง
“นี่คุณเอาสมองส่วนไหนมาคิดว่าตัวเองจะหนีไปจากเกาะใหญ่ๆกลางทะเลแบบนี้ได้ ถ้าไม่ยอมกลับ คุณได้ตายเพราะสัตว์ร้ายในป่านี้แน่” ศักดิ์ชายเอ่ยขึ้น
“คุณมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับสัตว์ร้ายในป่านี่หรอก ให้ชั้นตายเพราะสัตว์แถวนี้ ชั้นก็ยังรู้สึกมีเกียรติกว่าตายเพราะคนอย่างคุณ”ณดาด่าศักดิ์ชายเสียงดัง
ศักดิ์ชายโกรธมาก จับณดาเหวี่ยงกระเด็นไปไกลด้วยความแรง ณดาเจ็บใจกับการกระทำป่าเถื่อนของศักดิ์ชาย แต่พอหันมาอีกทีเห็นงูที่แผ่แม่เบี้ยพุ่งเข้าฉกที่ขาของศักดิ์ชายจนเขาล้มลง
“โอ๊ย” ศักดิ์ชายร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด
“ชาย” ณดาลุกขึ้นยืนมองด้วยความตกใจ
ณดารีบคว้าไม้สามง่ามที่เตรียมมาพุ่งไปใส่งูที่ยังอยู่ใกล้ศักดิ์ชาย พองูเลื้อยหนีไป
“คุณ เป็นไงบ้าง” ณดารีบเข้าไปหาศักดิ์ชายที่นั่งอยู่กับพื้นด้วยความเป็นห่วง ระหว่างนั้นณดาเห็นกุญแจเรือในกระเป๋าเสื้อของศักดิ์ชายเกิดความคิดลังเล แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจล้วงกระเป๋าเสื้อศักดิ์ชายเพื่อหยิบกุญแจแล้วลุกขึ้นวิ่งออกไป ศักดิ์ชายเห็นการกระทำของณดาถึงกับต้องหลับตาทำใจด้วยความผิดหวัง แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ศักดิ์ชายตกใจเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ณดายืนอยู่ด้วยความรู้สึกผิดและทิ้งศักดิ์ชายในภาวะนี้ไปไม่ได้จริงๆ
ณดาไม่พูดพล่ามทำเพลงลงนั่งฉีกผ้าที่ใช้ห่อข้าวของมา แต่ฉีกไม่สำเร็จจึงเปลี่ยนมาฉีกชายเสื้อตัวเองที่ผ้าบางกว่าจนทำให้เสื้อตัวเองกลายเป็นเสื้อเอวลอย ณดารีบผูกผ้าเหนือบาดแผลงูกัดให้ศักดิ์ชายอย่างแคล่วคล่อง
“อย่าขยับตัวมาก เดี๋ยวพิษกระจาย” ณดาหักกิ่งไม้มาขันชะเนาะให้ด้วย
“ทนหน่อยนะ” ณดาบอก
ปฐมพยาบาลให้ศักดิ์ชายเสร็จ ณดากรีบร้อนลุกขึ้นวิ่งออกไป คราวนี้ศักดิ์ชายทำใจจริงๆว่าณดาไปแน่แต่ปรากฏว่าณดาวิ่งไปยืนตะโกนให้คนช่วย
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย คุณชายโดนงูกัด ช่วยด้วยค่ะ” ณดาตะโกนลั่นป่า
ศักดิชายได้ยินสิ่งที่ณดาพูดแล้วอดดีใจไม่ได้ แต่ทำได้แค่ยิ้มด้วยความเจ็บปวดด้วยฤทธิ์งูกัด ณดาเห็นศักดิ์ชายจะนอนราบกับพื้นยิ่งตกใจ รีบเข้ามาตบหน้าเบาๆเพราะกลัวศักดิ์ชายจะหลับ
“อย่าหลับนะคุณ อย่าหลับ...ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” ณดาเอ่ยกับศักดิ์ชายด้วยความห่วงใย
เวลานั้นไม่มีใครได้ยินเสียงของณดาร้องขอความช่วยเหลือ มีเพียงแสงจันทร์และแมกไม้ที่กำลังมองดูทั้งคู่

เช้าวันใหม่ ศักดิ์ชายนอนหน้าซีดเซียวอยู่บนเตียง ศักดิ์ชายสะลึมสะลือตื่นขึ้น เหลือบไปเห็นณดานั่งหลับข้างเตียงอยู่ใกล้ๆ ศักดิ์ชายแอบยิ้มเพราะมือของณดาจับมือตัวเองอยู่ เขาจึงพยามยามตะแคงตัวเพื่อจ้องมองหน้าณดา ณดารับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวจึงตื่นขึ้น พอลืมตารู้ว่าตัวเองจับมือศักดิ์ชายอยู่เธอรีบเอามือออก
“ตื่นนานแล้วเหรอคะ คุณเป็นยังไงบ้าง” ณดาถามขึ้น
“แค่รู้สึกเหมือนมีไข้นิดๆเท่านั้นล่ะครับ เหลือเชื่อเลยว่าผมรอดมาได้ยังไง” ศักดิ์ชายเอ่ยขึ้น
“ก็เมื่อคืนพวกเพื่อนคุณเค้าช่วยกันบดสมุนไพรกรอกปากคุณกันใหญ่น่ะซิ ชั้นนึกว่าคุณจะสำลักตายก่อนตายเพราะพิษงูซะแล้ว” ณดาเล่า
ศักดิ์ชายค่อยๆลุกขึ้นนั่งโดยมีณดาคอยช่วย
“จริงด้วย ผมลืมไปเลยพวกนั้นเค้าเก่งเรื่องสมุนไพร ยังไงก็ขอบคุณ คุณมากนะที่เมื่อคืนไม่ทิ้งผมไว้ในป่า” ศักดิ์ชายว่า ณดาแกล้งไม่รู้ไม่ชี้
“ถ้าคุณอยากจะแสดงความกตัญญูจริงๆก็พาชั้นกลับบ้านเป็นการตอบแทนซิ” ณดาบอก
“ยังจะมีหน้ามาทวงบุญคุณอีก ที่ผมเกือบตายนี่ไม่ใช่เพราะช่วยผลักคุณให้ไม่โดนงูฉกเหรอ” ศักดิ์ชายสวนกลับ จนณดาอึ้งไป
“ถ้างั้นก็ถือว่าเราหายกัน คุณทำชั่วกับชั้นไว้ แล้วก็ทำดีไถ่โทษถือว่าไม่มีอะไรติดค้าง เพราะฉะนั้นควรเลิกแล้วต่อกัน” ณดาได้ทีรีบสวนขึ้นมา
“นี่คิดว่าจะต่อรองกับคนชั่วที่คุณขยันด่าปาวๆได้เหรอ” ศักดิ์ชายเอ่ย
“คุณมันก็สัญชาติเดียวกับไอ้ตัวที่กัดคุณเมื่อคืนน่ะล่ะ ชั้นไม่น่าหลงผิดคิดไปช่วยคุณเลย” ณดาเริ่มโกรธจะออกไป แต่ศักดิ์ชายเรียกไว้
“เดี๋ยว ก่อนจะไปเอากุญแจเรือมาคืนผมด้วย” ศักดิ์ชายถาม
“แล้วทำไมชั้นต้องให้ ถ้าไม่คิดจะพาชั้นกลับก็ไม่ต้องเอาไป” ณดาบอก
“ก็ตามใจ ถ้าคิดว่าจะขับเรือที่น้ำมันหมดแล้วได้ก็ตามใจ เพราะคุณไม่มีทางรู้หรอกว่าน้ำมันที่จะเติมมันอยู่ไหน” ศักดิ์ชายว่า
ณดาคว้ากุญแจจากตัวมาออกมากำไว้ด้วยความโกรธ
“เอ้อ คุณใส่เสื้อขาดๆแล้วก็ดูเซ็กซี่เนอะ” ศักดิ์ชายแกล้งแซว
ณดาก้มลงมองพุงตัวเองแล้วรีบเอามือปิด ขณะที่อีกมือขว้างกุญแจใส่ศักดิ์ชายด้วยความโมโห
“ไอ้คนลามก....”
ณดารีบเดินออกจากห้องไป ศักดิ์ชายมองตามอย่างชอบใจ แอบยิ้มกับตัวเองและแอบรู้สึกดีกับณดาไม่น้อย
แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 12:58:28
แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 12:57:53

จากคุณ : S77

เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 12:55:06

ความคิดเห็นที่ 35

คืนเดียวกันที่เกาะส่วนตัวของศักดิ์ชาย ณดาหลับอยู่เพราะจมน้ำ แต่ครู่หนึ่งเธอค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นศักดิ์ชายหลับอยู่ข้างๆนอนกอดเธอไว้แน่น ณดาเงื้อมือฟาดศักดิ์ชายจนอีกฝ่ายสะดุ้งตื่นขึ้น
“ไอ้คนเฮงซวย นี่แกแอบทำอะไรชั้นอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ยไอ้บ้า...” ณดาฟื้นขึ้นมาแล้วยังด่าต่อ

“คุณน่ะซิบ้า ผมไปทำอะไรคุณที่ไหน” ศักดิ์ชายตอบกลับรีบคว้าตัวณดาไว้
“ก็แกนอนกอดชั้นแน่นขนาดนั้น แล้วก่อนจะกอดแกทำอะไรชั้นไปบ้างก็ไม่รู้” ณดาเอ่ย
“นี่ คุณนั่นล่ะที่มาซุกมาไซ้ผมก่อน ร้องครวญครางว่าหนาวอย่างงั้นอย่างงี้ ไข้ขึ้นจนเพ้ออะไรออกไปบ้างไม่รู้ตัวเลยใช่มั้ย” ศักดิ์ชายเอ่ยขึ้นบ้าง
ณดาชะงัก เพราะคิดว่าที่ศักดิ์ชายพูดอาจเป็นเรื่องจริง
“ไอ้เราก็อุตส่าห์ช่วยให้ความอบอุ่น รู้งี้ปล่อยให้จมน้ำตายสมใจอยากก็ดี” ศักดิ์ชายบ่นปนน้อยใจ
“ใครบอกว่าชั้นอยากตาย” ณดาผลักศักดิ์ชายออกไปจากการเกาะกุมตัวเอง
“ไม่งั้นคุณจะเดินลุยทะเลประชดผมแบบนั้นทำไม” ศักดิ์ชายถาม
“สำคัญตัวผิดแล้ว ชั้นไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายจริงๆซะหน่อย ตอนนั้นตะคริวมันกินก็เลยผิดแผน ชั้นไม่โง่พอที่จะเอาชีวิตไปแลกกับคนไม่มีค่าอย่างคุณหรอก” ณดาเผยความจริง

“ใครมันจะไปมีค่าสู้ไอ้ต๋องของคุณล่ะ ถึงได้ระริกระรี้อยากเป็นเมียมันนัก ทั้งๆที่มันไม่ได้รักคุณเลย หน้าไม่อาย” ศักดิ์ชายพูดไปพลางขับแขนณดาขึ้นมาด้วยความโกรธ
“สำหรับชั้น ความรักน่ะสร้างเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้าเจอผู้ชายดีๆอย่างคุณต๋องก็ต้องรีบคว้าไว้ จะได้ไม่ตกกระไดพลอยโจนไปกับผู้ชายเลวๆ” ณดาพูดใส่หน้าศักดิ์ชาย พร้อมสะบัดมือออกด้วยความเจ็บใจ
“ไม่ใช่ไอ้ผู้ชายเลวๆคนนี้เหรอที่ช่วยชีวิตคุณไว้สองครั้งสองคราเพื่อให้คุณมายืนด่าฉอดๆแบบนี้
แค่คำขอบใจซักคำยังไม่เคยมี” ศักดิ์ชายพูดด้วยความเนื้อน้อยต่ำใจ
“จะให้ชั้นขอบใจไอ้คนใจทรามที่เคยข่มเหงย่ำยีชั้นงั้นเหรอ” ณดารีบสวนทันที
“ผมไม่เคยทำอะไรคุณทั้งนั้นเข้าใจมั้ย” ศักดิ์ชายลืมตัวเผลอโพล่งบอกความจริงออกไปด้วยความโมโห ศักดิ์ชายอึ้งไปที่เผลอปากโพล่งออกไป
“คุณนี่มันหน้าด้านจริงๆ ทุกทีอ้างสิทธิ์ว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของชั้นมาตลอด แต่พอจนมุมก็บอกว่าไม่ได้ทำชั่วอะไร” ณดางง
“ผมมันชั่วเพราะคุณคอยยัดเยียดความชั่วให้น่ะซิ ที่คอนโดวันนั้น แค่คุณเห็นร่างกายตัวเองล่อนจ้อนเพราะแม่บ้านถอดเสื้อผ้าให้ คุณก็รีบตราหน้าว่าเป็นผลงานความชั่วช้าของผมแล้ว ทั้งๆที่คืนนั้นผมไม่ได้อยู่ร่วมห้องกับคุณเลยทั้งคืน” ศักดิ์ชายโพล่งความจริงออกมา
“แล้วทำไมวันนั้นคุณไม่ปฏิเสธ” ณดาย้อนถาม
“ก็เพราะมันอาจจะเป็นโอกาสเดียวที่ทำให้คนอย่างคุณหันมามองคนไม่มีค่าอย่างผมบ้างยังไงล่ะ แต่มันก็เป็นข้อต่อรองโง่ๆที่ผมเอามาใช้หลอกตัวเองไปวันๆ แล้วผมก็คิดผิด เพราะจนวันนี้คุณก็ไม่เคยเห็นผมในสายตา” ศักดิ์ชายตอบ ณดาฟังแล้วถึงกับอึ้ง
“ผมยอมรับนะว่าผมมันไม่ใช่คนดีอะไร แต่คุณรู้มั้ยว่าทำไมคนเลวๆอย่างผมถึงทำอะไรที่ไม่เคยทำให้ผู้หญิงคนไหนเท่ากับที่ทำให้คุณ” ศักดิ์ชายเอ่ยขึ้น
“ทำไม” ณดาถามกลับด้วยหัวใจสั่นไม่เหมือนทุกครั้ง
“ช่างมันเถอะ” ศักดิ์ชายจะอ้าปากพูดแต่แล้วก็นิ่งเงียบไป
ศักดิ์ชายเดินจ๋อยไป ปล่อยให้ณดายืนนิ่งและใจสั่นกับสิ่งที่ศักดิ์ชายโพล่งออกมา

คืนนั้น ศักดิ์ชายนั่งอยู่ริมหาดทรายพร้อมเหล้าและท้องทะเลยามค่ำคืนอันแสนเศร้า
“ไม่มีทาง ผมไม่มีทางรู้สึกอะไรแบบนั้นกับคุณ” ศักดิ์ชายพยายามสลัดความคิดที่รักณดา ศักดิ์ชายกระดกเหล้าเข้าปากคล้ายกับอยากลบณดาไปจากหัวใจ

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ที่เกาะส่วนตัวของชายศักดิ์ ณดาเดินตามหาศักดิ์ชายด้วยความกังวล
“ไปไหนของเค้าเนี่ย”
ณดาเดินมาเจอศักดิ์ชายกระดกเหล้าเข้าปาก แถมยังรินเติมอย่างต่อเนื่อง ขณะที่ศักดิ์ชายกำลังจะกระดกแก้วเข้าปาก ณดาดึงแก้วออกมาแต่ศักดิ์ชายคว้าแก้วกลับแล้วยกซดเข้าปาก
“จะดื่มให้ตายรึไง คุณเมามากแล้วนะ” ณดาเอ่ยขึ้น
“ถ้าผมตายคนที่ดีใจที่สุดน่าจะเป็นคุณไม่ใช่เหรอ” ศักดิ์ชายเอ่ยอย่างน้อยใจ
“ชั้นจะดีใจได้ไง” ศักดิ์ชายแปลกไม่คิดว่าณดาจะพูดแบบนี้
“ถ้าคุณตายไปแล้วใครจะพาชั้นกลับบ้าน” ณดาเอ่ยต่อ
“คุณมันก็ห่วงอยู่เรื่องเดียว” ได้ยินเหตุผลที่แท้จริง ศักดิ์ชายถึงกับหมดอารมณ์
“ยังจะมีหน้ามาพูด ตกลงว่าคุณไม่ได้สำนึกเลยใช่มั้ยว่าทำอะไรกับชั้นไว้” ณดาเอ่ยขึ้น
“คุณคงเกลียด คงขยะแขยงผมเต็มทนแล้วซินะ ถ้าคนที่อยู่ตรงนี้เป็นไอ้ต๋องไม่ใช่ผม คุณคงอยากอยู่ที่นี่กับมันไปตลอดชีวิต ผู้ชายอย่างมันดีเลิศเลออะไรนักหนา คุณถึงได้หลงใหลได้ปลื้มนัก” ศักดิ์ชายเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
“คุณมันก็คิดได้แค่ว่าวันๆชั้นคอยแต่ไล่ตามจับผู้ชาย แล้วมันผิดตรงไหนถ้าชั้นจะชอบคนดีๆ ในเมื่อที่ผ่านๆมาผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตชั้น ถ้าไม่หวังตัวชั้น ก็หวังสมบัติของชั้น ไม่งั้นก็คิดว่าชั้นเป็นเครื่องประดับที่ควรค่าสำหรับชีวิต ในขณะที่คุณต๋องเค้าไม่เคยคิดอะไรกับชั้นแบบนั้นเลย” ณดาสวน
“ก็ใช่ไง เค้าไม่ได้คิดอะไรเลย แม้แต่คิดจะรักคุณ” ศักดิ์ชายตอกย้ำ
“ไม่ต้องกรอกหูชั้นนักหรอก เพราะจริงๆชั้นก็ไม่ได้รักอะไรเค้านักหนา” ณดาเอ่ย
ศักดิ์ชายฟังณดาแล้วอึ้งไป
“เรื่องความรักน่ะชั้นเจอมาเยอะจนแทบจะหมดศรัทธาแล้ว ชั้นถึงรู้ไงว่าชีวิตนี้แค่เจอคนดีๆซักคนมันยิ่งกว่าได้เจอมหาสมบัติ” ณดาพร่างพรูออกมา
“ผู้ชายอย่างผมมันคงเลวในสายตาคุณมากซินะ” ศักดิ์ชายโพล่งออกมา
ณดานิ่งไป
“ชั้นก็ไม่ได้คิดว่าคุณแย่ขนาดนั้นหรอกนะ ไม่งั้นคุณจะช่วยชีวิตชั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่ชั้นว่าคุณสารพัดเหรอ แต่ชั้นก็ไม่เข้าใจว่ามันเป็นไปได้ยังไงที่คนที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชั้นจะเป็นคนคนเดียวกัน
กับที่ทำเรื่องแย่ๆกับชั้นแบบนี้” ณดาเอ่ย ศักดิ์ชายพูดไม่ถูก
“ผมมันไม่ดีเองล่ะ แล้วก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวด้วยแต่ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าอะไรๆที่ทำไปมันจะฉุกกระชากลากถูผมมาไกลมากขนาดนี้ ไกลจนทำให้ ความรู้สึกของผมเปลี่ยน” ศักดิ์ชายพูดคล้ายสิ้นฤทธิ์
“ชั้นรู้นะว่าคุณรู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่มันไม่ถูกต้อง แต่ทำไม....” ณดาพูดไม่ทันจบ ศักดิ์ชายรับแทรกขึ้น
“คุณว่าความรักทำให้คนเปลี่ยนแปลงได้มั้ย” ศักดิ์ชายโพล่งขึ้น
ณดาอึ้งไป รู้ทันทีว่าศักดิ์ชายจะบอกอะไร
“ช่างมันเถอะ อย่าถือสาคนเมาเลย ผมไปนอนนะ” พอเห็นทีท่าอึกอักของณดาแล้วศักดิ์ชายใจเสีย
ลุกพรวดแต่เซจะล้ม
“ชั้นช่วย” ณดารีบเข้าไปช่วยประคองไว้ทัน
“ไม่เป็นไร” ศักดิ์ชายพยายามจะเดินเอง แต่ทำท่าจะล้มอีกจนณดาต้องตามไปประคองอีกครั้ง
“ผมบอกแล้วไงว่า....”ศักดิ์ชายพยายามจะเดินเอง
“เงียบน่ะ แล้วเดินไป” ณดาดุใส่ศักดิ์ชาย
ณดาจริงจังจนศักดิ์ชายทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////

คืนนั้น ศักดิ์ชายเมานอนสะลึมสะลืออยู่บนเตียง ในบ้านหลังเล็กที่เกาะส่วนตัว ณดาถืออ่างแก้วเล็กๆพร้อมผ้าขนหนูมากนั่งใกล้บนเตียงแล้วจัดการเช็ดเนื้อตัวให้ศักดิ์ชาย

“ไม่เอา ผมไม่เช็ด” ศักดิ์ชายเอามือป้องปัดตัวเองไปมา
“ไม่เช็ดได้ยังไง เนื้อตัวคุณมีแต่เหงื่อแต่ทรายเต็มไปหมด” ณดาไม่ยอม
“ไม่ต้อง คุณไม่ชอบหน้าผม ก็ไม่ต้องมาทำดีกับผม” ศักดิ์ชายพูดด้วยอาการเมา
“เอ๊ะคุณนี่ ยังไงนะ” ณดาเอ่ย
ทั้งคู่ทั้งยื้อทั้งต่อสู้กันไปมา ศักดิ์ชายออกแรงดึงผ้าจากมือณดา จนณดาเสียหลักล้มลงมาทับร่างตน ริมฝีปากทั้งคู่แตะกันปากชนปาก ต่างคนต่างอึ้งไปครู่ใหญ่ พอได้สติ ณดาผละออกจากศักดิ์ชายแต่ศักดิ์ชายกับรั้งตัวเธอไว้ แล้วตัดสินใจบอกความในใจกับณดา
“ณดา คุณจะเชื่อมั้ยถ้าผมบอกว่าผม...เอ่อ....รักคุณ” ศักดิ์ชายเอ่ยจากใจ
“คุณไม่ได้รักชั้นหรอก คุณก็แค่อยากได้ตัวชั้น” ณดาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้นทำไมผมถึงไม่ทำอะไรคุณไปตั้งนานแล้ว ทั้งที่มีโอกาสไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง” ศักดิ์ชายเอ่ยขึ้น
“เพราะผมอยากให้คุณรู้สึกกับผมเหมือนที่ผมรู้สึกกับคุณไง” ศักดิ์ชายพูดต่อ
ณดาเถียงไม่ออก
“ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่เชื่อมั่นในความรักอีกต่อไปแล้ว แล้วชั้นก็ไม่เชื่อว่าใครจะมารักชั้นจริง”
ณดารู้สึกตามนั้นแต่แอบกลัวในใจ
“คุณกลัวต่างหากณดา คุณกลัวว่าความรักจะทำให้คุณผิดหวังอีก” ศักดิ์ชายเอ่ยอย่างรู้ทัน
ณดาน้ำตาคลอเมื่อโดนจี้จุด
“ที่ผ่านมามันยังไม่พิสูจน์ให้เห็นอีกเหรอว่าผมรู้สึกกับคุณยังไง” ศักดิ์ชายเอามือซับน้ำตาให้ณดาอย่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ณดาสับสนในหัวใจ
“ให้โอกาสผมได้มั้ย” ศักดิ์ชายเอ่ยขึ้น
เวลานั้น ศักดิ์ชายบรรจงจูบงบนหน้าผากณดา อีกฝ่ายไม่ได้ขัดขืน ศักดิ์ชายไล่จูบมาถึงจมูก ณดายิ่งสั่น ศักดิ์ชายไล่มาจูบมาที่ริมฝีปาก ณดาราวกับหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง ปลดปล่อยอารมณ์เป็นหนึ่งเดียวกับศักดิ์ชายราวกับโหยหาความรักแท้จริงที่เฝ้ารอมาทั้งชีวิต โคมไฟในห้องสว่างไสว ราวกับเป็นพลังความหวังครั้งใหม่ของคนทั้งคู่

จากคุณ : S77

เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 12:55:39