ความคิดเห็นที่ 1 ภาพยนตร์จันดารา เป็นผลงานที่ใช้หลักการเดียวกันตามเอกลักษณ์งานกำกับของหม่อมน้อยที่กล่าวมาข้างต้น เพียงแต่ จันดารา มีสาระหลักที่ต้องการทำให้เห็นโศกนาฎกรรมชีวิตของจัน และวิปริตตัณหาเรื่องเพศที่เป็นเครื่องมือแสดงอำนาจของชีวิตมนุษย์ และด้วยการที่มีตัวละครมากมายจึงไม่สามารถเล่าจบได้ภายในภาคเดียว ด้วยเหตุผลว่าตัวละครทุกตัวต่างมีปม และต้องการปูเบื้องหลังของตัวละครให้ครบเพื่อเพิ่มอรรถรส แต่ด้วยวิธีการนำเสนอที่ใช้หลักการหาความหมายหรือดำเนินเรื่องจากบทสนทนาและการแสดง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใดที่ทำให้หนังมันแสนยืดยาว เพราะกว่าจะผ่านไปแต่ละฉากของภาพยนตร์ได้นั้น ใช้เวลามากโขหลายนาที แต่ถ้าลองแตกฉากนั้นออกมาให้เห็นแล้ว เทียบกับความคุ้มค่าที่ได้จากการแสดงเพื่อกะเทาะความหมายที่ได้จากฉากนั้นออกมา เทียบกับเวลาที่สูญเสียไป เห็นได้ว่าบางฉาก บางช่วงหรือบางตอน มันแสดงถึงการยืดมากจนเกินไปในเวลาของภาพยนตร์เพราะความหมายที่ได้คืนมานั้นกลับมีนิดเดียว ดังคำที่ว่า “ได้ไม่คุ้มเสีย”ดีๆนี่เอง ยกตัวอย่างเช่น การเปิดตัวละคร เคน กระทิงทอง(นิว ชัยพล) ที่ต้องการปูถึงความแข็งแรงของร่างกาย รวมทั้งการสนิทสนมกับ จัน แต่ต้องเน้นย้ำทั้งการโชว์การชกมวยอย่างยาวนาน เพื่อจะบอกว่า เคน แข็งแรง ที่สามารถปกป้อง จัน ได้ ในฉากที่ จัน กำลังจะโดนข่มขืน ซึ่งเป็นการเป็นยืดยาดคูณ 2  เพราะเป็นการเน้นย้ำให้เห็นถึงความอ่อนแอและไร้อำนาจของจัน ซึ่งนี่คือบางฉากที่ผู้เขียนยกตัวอย่างมา เพื่อจะบอกว่า จันดารา เวอร์ชั่นนี้ มีฉากที่เป็นลักษณะยืดยาวกินเวลานานกว่าสิ่งที่จำเป็นมากเลยทีเดียว ทั้งๆที่ บางฉากเป็นเพียงแค่การบ่งบอกคาแรคเตอร์หรือเน้นย้ำอะไรบางอย่างที่มากจนเกิน โดยยังไม่เข้าสาระสำคัญของเรื่องด้วยซ้ำไป เช่นเดียวกับฉากเซ็กซ์ ที่ถูกประโคมใส่ผู้ชมอย่างมากมาย เพื่อจะบ่งบอกแรงขับดันด้านเพศของตัวละคร และความดำมืดของจิตใจ แต่สิ่งที่ปรากฏให้ผู้ชมเห็นนั้นกลับขัดแย้งในตัวมันเอง เซ็กซ์ถูกนำเสนออย่างสวยงามและหอมหวาน ทั้งการใช้ฉาก การจัดแสงและเงา ลีลาท่าประกอบ สโลว์โมชั่นนิ่งไหว ทำให้ในปฐมบทนี้ไม่เห็นวี่แววของการเปิดเปลือยความดำมืดที่ควรจะเป็นออกมาได้เลย หรือรวบรัดว่า มันไม่ได้ทิ้งปมแก่นสารอะไรเอาไว้ตามเนื้อเรื่องเลยยกเว้นแต่ เล่าเรื่องดั่งว่าแก่นเรื่องของมันคือ เซ็กซ์คือสิ่งงดงาม แรงขับดันทางด้านเพศมีอยู่ในทุกคนและควรใช้มันออกมาเหมือนดังเป็นสัญชาติญาณจงอย่าปกปิดมันเอาไว้ และจงใช้อำนาจกดขี่เท่าที่เราต้องการอย่างสาสม(นี่คือความคิดหลักที่ได้รับจากภาคนี้ โดยไม่รวมภาคจบ)   ส่วนเรื่องการแสดงซึ่งถือเป็นส่วนสำคัญในขับแก่นสาระของเรื่องตามที่กล่าวมาแล้ว ซึ่งพบวิธีการใกล้เคียงจาก 2 เรื่องก่อนหน้านี้ของหม่อมน้อย คือ การแสดง”เยอะ” ตามแบบละครเวที แต่ด้วยข้อจำกัดที่ต่างกัน ของละครเวทีกับภาพยนตร์ โดยละครเวที แสดงเยอะเพื่อแสดงอารมณ์ให้ถึงคนที่นั่งหลังสุดเพื่อให้คุ้มค่ากับตั๋วเข้าชม แต่ภาพยนตร์การแสดงเยอะไปไม่ได้ทำให้ผู้ชมรู้สึกคุ้มค่ามากขึ้นแต่อย่างใด กลับทำให้ผู้ชมรู้สึกเกิดอารมณ์ไม่จริงขึ้นมาในจิตใจ อาจเพราะการที่มันไปปรากฏอยู่บนจอภาพยนตร์ขนาดใหญ่มหึมา(ผู้เขียนสงสัยถ้ามันอยู่ในหน้าโทรทัศน์ที่เล็กลงอาการเยอะที่ว่าอาจลดจนถึงขั้นพอดีก็เป็นได้) --มีต่อ-- จากคุณ : A-Bellamy เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 22:10:49

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ใช่ว่าทุกคนจะเล่นเยอะอย่างที่ว่าไว้ เพราะตัวละครบางตัวก็เล่นน้อยจนแอบแปลกใจว่าเป็นการให้เสรีภาพในการแสดงออกของนักแสดงใช่หรือไม่ เหมือนว่าทีมงานแสดงแค่บอกนักแสดงให้เข้าใจถึงตัวตนและจิตใจของตัวละคร ส่วนการแสดงออกมานั้นเป็นหน้าที่ของนักแสดงในการแสดงออกมา มากน้อยถือเป็นวิธีการที่แตกต่างกันไป ซึ่งจุดนี้ถือเป็นการเรียกศักยภาพที่ดีของนักแสดง แต่ในอีกแง่หนึ่งเมื่อมันอยู่ในภาพยนตร์เรื่องเดียวกัน โดยมีการแสดงที่เหมือนไม่ได้ถูกควบคุมให้อยู่ในระนาบเดียวกันมันทำให้เกิดความรู้สึกแปลกแปร่งอย่างถึงที่สุด ส่วนการใช้ทฤษฎีจิตวิเคราะห์ของ ซิกมันต์ ฟรอยด์เข้ามาใส่ตัวละคร โดยเฉพาะตัวละครจันที่เห็นชัดเจนจากการติดปมโอดิปุส(Oedipus complex) ที่รักแม่ อิจฉาพ่อ ทั้งที่อยากกำจัดพ่อ แต่กลัวที่จะถูกกลไกทางจิตสำนึกจะทำโทษ ภาพยนตร์ทำให้เห็นถึงการลงโทษด้วยไม้เรียวที่ตีจันในวันที่จันรู้สึกฉันท์ชู้สาวกับคุณบุญเลื่อง(รฐา โพธิ์งาม) จนเกิดรู้สึกผิด(ฉากนี้ใช้กล้องเป็นมากกว่าสายตาผู้ชม เล่นกับความรู้สึกผู้ชมด้วย) แต่ถ้าลองมองสิ่งที่หนังนำเสนอออกมาแล้วนั้นจะพบว่า ตามหลักแล้วปมโอดิปุส จะหมดไปเมื่อเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น แต่ด้วยวัยของ จันที่เห็นในภาพยนตร์แล้ว ทำให้ความน่าเชื่อถืออันนี้มีน้ำหนักไม่เพียงพอ โดยเฉพาะการโหยหา หน้าอกของผู้เป็นแม่ ซึ่งหมายถึงหน้าอกของ น้าวาด(บงกช คงมาลัย) โดยปริยายน้าวาดเป็นผู้เลี้ยงดูจันแต่เด็กจนเหมือนเป็นแม่ แต่ตามทฤษฎีแล้วนั้นการโหยหาอยากดูดนมแม่นั้น จะอยู่ช่วงเด็กแรกเกิดจนอยู่ในราวหนึ่งปี แต่ภาพยนตร์พยายามเน้นย้ำการโหยหาหน้าอกแม่ แม้กระทั่ง จัน โตเป็นวัยรุ่นแล้วก็ตาม โดยการเน้นย้ำการสลับภาพ การมีเซ็กซ์ระหว่างคุณหลวงกับน้าวาดเข้ามา กับใบหน้าของจัน และที่ยิ่งน่าตลกคือการเน้นสีชมพูจุดเดียวในจอภาพ เพื่อเน้นย้ำการโหยหาตรงจุดนั้น แน่นอนว่ายังรวมถึงการโหยหาหน้าอกของคุณบุญเลื่องด้วยก็ตาม ทั้งๆที่มันน่าจะเป็นการ ต้องการทางเพศเพื่อต้องการเอาชนะพ่อให้ได้มากกว่าจะเป็นการโหยหาหน้าอกแม่เพียงแค่นั้นเหมือนดั่งว่า จันยังเป็นเด็กแบเบาะ และนั้นทำให้อาจเกิดปัญหาในการฟูมฟักแรงแค้นของ จัน จะมีน้ำหนักพอไหมในการกลับมาแก้แค้นในภาคต่อไป  (เรื่องทฤษฎีจิตวิทยานี้มีตั้งแต่ในวรรณกรรม แต่การถ่ายทอดออกมาเป็นภาพยนตร์ ยังทำให้ปมตรงจุดนี้ไม่ได้น่าค้นหาเท่าที่ควร ) รวมถึงการเน้นบริบทการเมืองในช่วงเปลี่ยนแปลงการปกครอง พ.ศ. ๒๔๗๕ เข้ามาซ้อนทับกับเรื่องราวในบ้าน วิสนันท์ของคุณหลวง แต่เป็นในลักษณะของการทำให้เห็นถึงความชัดเจนของหม่อมน้อยในการแฝงทัศนคติชัดเจนว่า เป็นการวิพากษ์วิจารณ์การปฎิวัติของคณะราษฎรที่ทำให้สยามประเทศรับวัฒนธรรมฝรั่งเข้ามามาก โดยเฉพาะการเปรียบเปรย ในการขึ้นเป็นใหญ่ในบ้านวิสนันท์ ของคุณหลวง ด้วยคำว่าเป็นการปฎิวัติรัฐประหาร และยังใช้คำแดกดันประชดประชันว่าคุณหลวงเป็นเหมือนสัตว์ แต่การซ้อนทับการเมือง และการใช้คำที่แทบไม่ต้องตีความ ทำให้เห็นชัดถึงทัศนคติทางการเมืองที่ไม่ต้องผ่านการครุ่นคิดตีความ จะพบว่าผู้กำกับต้องการสื่อสารและวิพากษ์อะไรในสังคมไทย   --มีต่อ-- จากคุณ : A-Bellamy เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 22:12:04

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ด้วยวิธีการที่กล่าวมาจึงแลดูเหมือนเป็นการสั่งสอนผู้ชมเสียมากกว่า (ที่ใช้คำสั่งสอนเพราะทำได้อย่างไม่แนบเนียน) และยิ่งการนำเสนอภาพของฝรั่งเป็นเหมือนสิ่งอื่นในภาพยนตร์เรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นการวิพากษ์ถึงสังคมไทยในช่วงเวลานั้นที่เปิดรับวัฒนธรรมฝรั่งเข้ามาอย่างมาก ด้วยการนำเสนอให้บ้านของวิสนันท์เป็นบ้านที่เปิดไม่เว้นแม้กระทั่งคนใช้อย่าง ไอเคน ที่สามารถออกไปนอกบ้านได้ เหมือนเป็นสัญญะของเปิดรับที่เลื่อนไหลไปที่ต่างๆ  ทั้งการเดินทางไปต่างประเทศของคุณท้าวพิจิตรรักษา(รัดเกล้า อามระดิษ) หรือการจัดปาร์ตี้ในวันที่คุณหลวงเลี้ยงต้อนรับคุณบุญเลื่องเข้าบ้านเป็นวันแรกซึ่งมีแขกเหรื่อเป็นฝรั่ง แต่ที่ตลกร้ายคือ หญิงฝรั่งที่เข้ามาได้เสียกับเคน เป็นเหตุให้เคน ติดโรค ซึ่งเป็นนัยแฝงแห่งการการวิพากษ์ฝรั่งที่เป็นดั่งโรคร้ายของสังคมไทย และยังรวมถึงสถานะภาพของคุณบุญเลื่องที่ไปอาศัยอยู่ในปารีส หรือจะเป็นการเรียนพิเศษภาษาอังกฤษของจันและไฮซินท์(สาวิกา ไชยเดช)เอง ซึ่งถ้าขมวดรวมและครุ่นคิดจากสิ่งที่ผู้กำกับต้องการบอกอาจหมายถึง การป้ายความชั่วร้ายทั้งหมดให้กับการที่สยามประเทศเริ่มรับวัฒนธรรมตะวันตกในรัชกาลที่ 6 จนถึงขั้นเกิดการปฎิวัติจากคณะราษฎร จนเป็นเป็นเนื้อร้ายให้เห็นจนถึงทุกวันนี้ จากทั้งหมดที่กล่าวมาทำให้เห็นว่า ตลอดระยะเวลา 2 ชั่วโมงครึ่งในโรงภาพยนตร์ กับภาพยนตร์เรื่องนี้ยังไม่ได้คืบหน้าทางแก่นเรื่องที่หนังจะนำเสนอเท่าที่ควร ทั้งที่ความจริงแล้ว มันสามรถลดทอนรายละเอียดต่างๆให้มันกลมกล่อมพอดีคำอย่างไม่ยากนัก แต่จากสไตล์ของผู้กำกับที่มั่นคงกับการใช้การจัดแสดงทางละครเวทีเข้ามาอยู่ในงานของภาพยนตร์ ทำให้การเล่าเรื่องยังยึดติดด้วยการนำเสนอแบบ ฉากชนฉาก (มักเฟดดำเมื่อจบฉาก เช่นการปิดม่านเปลี่ยนฉากในละครเวที) ทำให้ทุกสิ่งดูอืดอาดยืดยาด ไม่ได้ก้าวหน้าเท่าที่ควร แม้มันจะอุดมไปด้วยความสวยงามเคลือบแฝงตลอดเรื่องให้ผู้ชมได้เอนหลังพิงเก้าอี้เฝ้าติดตามอย่างสบายอุราก็ตาม แต่หากวัดระดับความคุ้มค่ากับสาระของวรรณกรรมเรื่องนี้ที่กำลังนำเสนอออกมาผ่านคุณค่าของภาพยนตร์แล้วนั้นยังนับว่ามีข้อบกพร่องอยู่พอสมควร ไม่ใช่เพราะความน้อยไป แต่เพราะที่ความที่หนังใส่ทุกอย่างมากล้นในทุกๆขั้นตอน แต่วิธีการเหล่านั้นไม่ได้ขับเน้นให้สิ่งที่บอกออกมาอย่างโดดเด่น ทำให้สิ่งที่ทำนั้นเกือบเสียเปล่าเลยทีเดียว หรือภาษาภาพยนตร์เรียกว่า “ทำมากแต่ได้น้อย” นั่นเอง สุดท้ายจึงกล่าวได้ว่า ภาพยนตร์จันดารา ปฐมบท จึงดูเหมือนการเริ่มต้นอย่างที่ ทีมผู้สร้างต้องการให้เป็นจริงๆ เพราะมันเป็นเพียงการที่พาผู้ชมไปรู้จักตัวละคร ที่มาที่ไปและปูมหลังเพียงเท่านั้น หากเปรียบเป็นภาพยนตร์เพียงหนึ่งเรื่อง ปฐมบทจึงเป็นเพียงการ เริ่มเข้าสู่ความขัดแย้ง ซึ่งเกิดขึ้นหลังจาก จัน ต้องหนีไปอยู่ในเมืองพิจิตร และความเข้มข้นทั้งหลายจะเริ่มบังเกิดขึ้นในภาคปัจฉิมบท โดยหวังว่า ภาคหลังนั้นมันจะช่วยยกระดับภาคแรกให้กลายเป็นภาพยนตร์ที่มีคุณค่ามากกว่าเดิมได้ เพราะในแง่ของการดูภาคแรกนั้น คำปลอบใจเดียวคือการอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจอะไร ได้แต่คล้อยตามกับคำพูดคนอื่นที่ว่า “โปรดติดตามชมบทสรุปต่อไป” “จันดารา ปัจฉิมบท” คะแนน 6 /10 ติดตามบล็อกของผมที่ : http://a-bellamy.bloggang.com พูดคุยทางเฟสบุค: http://www.facebook.com/A.Surrealism แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 55 23:12:46 จากคุณ : A-Bellamy เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 22:13:57

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่งดูเมื่อวาน เราให้ 5/5 แล้วกัน จากคุณ : เส้นขอบฟ้าลายสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 22:54:33

ความคิดเห็นที่ 5 วิจารณ์ได้ชัดเจนมากครับ ผมชอบความเห็นคุณ จากคุณ : ลูกยาง เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 22:59:41

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้โห การจะสร้างภาพยนตร์สักเรื่อง มีอะไรให้คิดเยอะขนาดนี้เลย จากคุณ : ปากหนัก เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 22:59:45

ความคิดเห็นที่ 7 เอากับฉันสิ... คุณขยันเขียนมายาวแค่ไหน เราก็อ่านมันได้หมดละกัน 55555 เราเข้าใจที่จขกท.อธิบายมานะ คือหนังมันไม่กระชับ และไปเสียเวลากับสิ่งที่ไม่ควรจะเสียมากเกินไป เรามักจะได้ยินเสมอในหนังของหม่อมน้อยก็คือ ภาพสวย งานศิลปะ และเราก็นึกค้านอยู่ในใจว่าถ้าทำฉากเซ็กส์ซีนให้ออกมาดูสวยงาม นุ่มนวลแล้วเนี่ย คนดูจะรู้สึกถึงความต่ำตมของมนุษย์หรือไม่นะ ถ้าคนดูไม่มีอารมณ์ด้านนั้นเลยในการดูปฐมบทนี้เราคิดว่าหนังทำได้ดีนะ แล้วอยากรู้อีกอย่างว่า คือคิดเล่นๆนะ ถ้าทำจันดาราโดยที่ไม่มีฉากเซ็กส์ซีนเลยเนี่ย หนังเรื่องนี้จะสามารถสอนคนดูได้เท่ากับมีฉากแบบนี้ไหม คือสมมุติว่าทำยังไงก็ได้ให้คนดูรู้ว่ามีการเสพสมกันเกิดขึ้นแต่ไม่ต้องแสดงให้ดู ในเมื่อหนังบอกว่าไม่ได้ขายเซ็กส์ เราอยากรู้ว่าจันดาราจะให้ความสนุกกับคนดูได้หรือไม่ จากคุณ : muggle_th เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:02:43

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ ^^ ^^ คนไปดูที่อยากจะได้รับบทเรียน แว่คิด จากหนังเรื่องนี้ มีจริง ๆ สักกี่คนเชียว ภาพยนตร์มัน commercial ก็ต้องเน้นที่คนส่วนใหญ่ชอบ อย่กดู งั้นเดี๋ยวได้ไม่คุ้มทุน แต่เราชอบบทวิจารณ์ของ จขกท นะ เราคิดหมือนกัน แต่จับมาวิจารณ์เป็นประด็นๆ อย่าง จขกท ไม่ได้ :) จากคุณ : keylime เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 00:39:52

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยเลยครับ อืดอาด ยืดยาด ประดิษฐ์ประดอย ไม่สมจริงอะไรเลย ภาพสวยอย่างเดียว จากคุณ : นายตลก เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 00:41:17

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาอ่าน และลงชื่อไว้นะคร้าาาาาา เพราะไม่คิดจะไปดู ขอตามอ่านบทวิจารณ์ ก็พอ เพราะเห็นหน้าดาราแล้วไม่อยากดู เล่นเป็นเด็กรุ่นเดียวกันยังได้ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 55 04:55:13 จากคุณ : Shine A light เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 04:49:24

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบ ค.ห 7 คุณ muggle_th -- ถ้าจันดารา ไม่มีฉากเซ็กส์ซีนเลยเนี่ย จะสอนคนดูเท่ากับมี หรือเปล่า -- ผมว่าคำถามข้อนี้คงคิดตรงกันคือ ไม่น่าจะสอนเลยครับ แต่จะใช้กลวิธีอะไรอันนี้ขึ้นอยู่กับผู้กำกับ อย่างเรื่องนี้เน้นสวยงาม เพลินตาไป ทำให้ยังมองไม่เห็นว่าเซ็กซ์จะพาสู่หนทางที่ไม่ดี คืออาจจะเป็นเพราะหนังมันแตกเป็น 2 ภาคด้วย ทำให้อารมณ์เหมือนค้างคา ดูได้แค่แค่ครึ่งเรื่องแล้วจบ แต่ในความเห็นผมนะ สำหรับคุณหลวงที่จัดให้อยู่ในประเภทคนไม่ดีตั้งแต่ต้นแล้ว เซ็กซ์ที่รุนแรง และดิบเถื่อน น่าจะเหมาะกว่าหรือเปล่า (อันนี้คือความเห็น) ตอบ ค.ห 8 คุณ keylime จริงครับ ที่ไม่ใช่ทุกคนที่เข้าไปรับบทเรียนแง่คิดอะไร เน้นทำให้คนชอบหรืออะไรก็ว่ากันไป ^^ ส่วนผมก็ชอบหนังที่มีความสนุก และมีแง่คิดเพื่อสร้างคุณค่าให้กับตัวหนัง ดังนั้นผมก็พยายามประเมินค่าตามหลักการที่ผมคิด การเลือกเชื่อหรือไม่เชื่อก็คงแล้วแต่ผู้อ่าน เพราะว่าสำหรับบางคน หนังเรื่องนี้อาจมีคุณค่าในใจเขามากๆก็ได้ จากคุณ : A-Bellamy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 09:18:33

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบที่คุณวิจารณ์ค่ะ เรื่องการใส่เยอะแต่ได้น้อย แต่ถ้าลองคิดเป็นอีกมุมละคะว่า นี่คือสไตล์แบบหนึ่ง เรียกว่าสไตล์ไทยเดิมได้ไหม เพราะนาฎศิลป์ไทยมักจะใช้การแสดงแบบที่คุณว่าคือรายละเดียดเยอะแม้สิ่งที่ต้องบอกมีนิดเดียว ซึ่งแตกกต่างกับสไตล์ตะวันตกที่เล่าเรื่องเร็วหรือสไตล์ญี่ปุ่นที่เน้นความเรียบความน้อยแต่บอกอะไรเยอะ ถ้าคิดว่านี่คือสไตล์หนึ่ง การที่ใครบางคนบอกว่าการทำอย่างนี้มีจุดเด่นจุดด้อย มันอาจเป็นที่รสนิยมหรือไม่คะ บางทีอาจเป็นเพราะเราเติบโตกับวัฒนธรรมตะวันตกและดูแต่หนังตะวันตกที่ดำเนินเรื่องแบบตะวันตก พอดูการดำเนินเรื่องแบบนี้จึงรู้สึกขัดหรือไม่คะ โดยส่วนตัวชอบที่หม่อมน้อยทำเพราะรู้สึกถึงความเป็นไทยโบราณและมีเอกลักษณ์ อย่างน้อยๆการทำหนังของท่านก้อเรียกได้ว่ามีลายเซนต์เฉพาะตัวนะคะ อยากให้หนังไทยมีลายเซนต์แบบไทยๆชัดๆบ้างน่ะค่ะ จากคุณ : lace_like เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 14:35:47

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ น่าสนใจมากเลยครับ วิธีคิด ที่บอกว่าหนังของหม่อมน้อย เหมือนมีกลิ่นของความเป็นนาฎศิลป์ไทย ที่เน้นรูปแบบวิธีการที่จัดจ้านเพลินตา โดยที่ผู้ชมอาจจะไม่ได้ซึมซับความหมายของสิ่งที่บอกได้เลย ซึ่งจะเรียกว่าเป็นรสนิยมแบบหนึ่งก็ว่าได้ ศิลปะของภาพยนตร์ก็ถูกพัฒนามาจากอดีตจนผ่านยุคสมัย ผ่านการทดลอง จนมีหลักการรองรับว่าแบบไหนที่ดีหรือมีคุณค่าที่สุด แต่มันก็ไม่เสมอไปเพราะ ก็มีงานหลายๆชิ้นที่ต้านทฤษฎี แต่กลับเป็นงานที่มีคุณค่า แต่สิ่งที่เห็นคือ หลักการตรงนั้น ไม่เคยถูกทำลาย ทุกคนยังคงดำเนินรอยตามมา ส่วนที่บอกว่า การทำอย่างไรให้ ภาพยนตร์ไทยมีเอกลักษณ์ โดยที่ผมรู้สึกคือ คุณคิดว่า หนังไทยควรที่มีความเป็นนาฎศิลป์ไทย อยู่ เพราะคิดว่านี่คือเอกลักษณ์ ของไทย อันนี้ก็ต้องเกิดการตีความว่าอะไรคือ เอกลักษณ์ความเป็นไทย เท่าที่ผมเห็นยังเป็นปัญหาที่ถกเถียงกันไม่ตก แต่ ถ้ามอง นาฎศิลป์ไทย คือเอกลักษณ์ ของไทย และต้องรณรงค์ให้มันอยู่ในภาพยนตร์ไทย อันนี้ยิ่งทำให้ ภาพยนตร์กลายเป็นเครื่องประโลมซะอย่างเดียว เพราะถ้าศึกษาจริงๆ แล้ว ภาพยนตร์เป็นเครื่องมือที่ทรงอานุภาพกว่านั้น แต่ถ้าชอบวิธีการแบบหม่อมน้อย ที่ประยุกต์ใช้ละคร กับ ภาพยนตร์ ให้เข้ากันในแบบนี้ ผมว่าคุณโชคดีแล้ว ที่เจอความชอบ ซึ่งมันเป็นรสนิยมส่วนตัว(อาจเป็นส่วนหมู่มากด้วย อันนี้ไม่แน่ชัด) จากคุณ : A-Bellamy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 17:07:29

ความคิดเห็นที่ 14 ผมมองว่า หม่อมน้อยมีข้อด้อยประจำตัว คือเล่าเรื่องเป็นละครเวที ฉากต่อฉากต่อฉากต่อฉาก พอเอามาต่อๆกัน เลยไม่เหมือนดูหนัง การร้อยเรียงเรื่องมันไม่ฮาร์โมนี่ ไม่สมูท เพราะทุกฉากมันเป็นเหมือนละครเวทีแต่ละองก์ๆ พอมารวมกัน มันเหมือนรถไฟที่ต่อขบวนกันยาวขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เริ่มฉากใหม่ก็ผูกโบกี้ ยาวขึ้นไปอีก ใหญ่ขึ้น ยาวขึ้นเรื่อยๆ หนังเลยดูอุ้ยอ้าย เทอะทะ เยิ่นเย้อ ยืดยาด อืดอาด เน้นแต่โปรดักชั่น การจัดภาพ แสง ดูหลอกๆนะเรื่องนี้ ในหลายๆฉาก ที่สำคัญ หม่อมเข้าใจคำว่าอีโรติกรึป่าว? ผมว่าหม่อมดึงความอีโรติกในหนังสือ ออกมาเป็นหนังไม่ได้เลย ไม่แข็งครับ ทั้งที่ดาราพร้อมจะทำให้ทุกอย่าง แต่ก็ไม่สามารถถ่ายทอดเซ็กซ์ ที่เร้าอารมณ์แต่ไม่อนาจาร ได้ซะงั้น ดูๆไปเหมือนดูสารคดีผสมพันธ์ุ เฉยๆ ไม่มีความเร้าอารมณ์อะไรเลย ~"~ ส่วนเรื่องสาส์น ที่ต้องการจะส่ง ถือว่าพอรับได้ คิดซะว่าเรื่องนี้เป็นบทเริ่ม ปูพื้นตัวละคร เพื่อรอนำเสนอสาส์นสำคัญในภาคต่อไป ถ้าภาคต่อทำไม่ดี โดนด่าหนักกว่านี้แน่ๆครับ จากคุณ : tarodanex เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 00:30:04

ความคิดเห็นที่ 15 ขอวิจารณ์ตามแนวคนดูหนังไม่เป็นละกัน ผมว่า หนังฉากสวย แต่ไม่สมูทไม่สมจริงดูแล้วไม่มีอารมย์ร่วม เทียบกับ เดอะเลิฟเว่อร์ ซึ่งออกแนวอีโรติคเดียวกัน ยังห่างชั้นครับ อีกอย่างบทประพันธ์มีการเปลี่ยนแปลงจนมีกลิ่นตุๆ ไม่กลมกล่อม เรื่องบางเรื่องไม่ควรเอามาสอดแทรกในอารมย์ ที่หนังแนวนี้จะดึงไป จากคุณ : หลวงน้า เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 15:24:25

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณมากค่ะ กำลังคิดว่าจะไปดูดีไหม .. สรุปว่าไม่ไปดีกว่า ถ้าเน้นฉากเซ็กส์แต่ดำเนินเรื่องกลวงๆน้ำๆ ก็เสียเวลา ไว้ดูภาคสองอีกที จากคุณ : on XperiaP (Animator's ART) เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 16:48:33

ความคิดเห็นที่ 17 จัดองค์ประกอบได้ดี หนังดูสวยดีครับ แต่ไม่ได้ความรู้สึกถึงอารมณ์ของหนังเรื่อง จันดารา ไม่ได้รู้สึกคล้อยตามอารมณ์หนัง ถ้าได้ดู จันดารา ก่อนหน้านี้ฉากเซ็กส์น้อยแต่สื่อได้เยอะ แต่จันดาราปฐมบท เยอะ แต่สื่อได้น้อยไปหน่อยครับ..... จากคุณ : ทะเลเจ็ดสี (ทะเลเจ็ดสี) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 00:20:17