PANTIP.COM : A12720070 [แปล] การเดินทางของคิโนะ เล่ม 10 ตอนหนึ่ง [การ์ตูน]

ความคิดเห็นที่ 1

ปกในบทที่สอง

คำอธิษฐานของที
-จงเป็นจริง!-

ผมชื่อริคุ ผมเป็นสุนัข
ผมมีขนยาวสีขาว ใบหน้าดูเหมือนจะยิ้มตลอดเวลา แต่ผมไม่ได้ยิ้มเพราะสนุกหรอกนะ มันเป็นมาตั้งแต่เกิดต่างหาก

ท่านชิสุคือเจ้านายของผม ท่านเป็นชายหนุ่ม มักสวมสเวตเตอร์สีเขียว ท่านสูญเสียบ้านเกิดด้วยเหตุผลที่ซับซ้อน ตอนนี้กำลังเดินทางด้วยรถบักกี

ผู้ร่วมเดินทางของเรา เป็นเด็กผู้หญิงเงียบๆ ชื่อที ชอบพกระเบิดมือ เธอสูญเสียบ้านเกิดไปด้วยเหตุผลอันซับซ้อน แล้วร่วมเดินทางไปกับเรา

พวกเราเดินทางผ่านทุ่งหญ้าสูงที่โบกลู่ไปตามลม รถบักกีไปหยุดที่เมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง พวกเขากำลังจัดงานเทศกาลอะไรสักอย่างพอดี
มันเป็นงานเฉลิมฉลองการเก็บเกี่ยวที่ถูกจัดขึ้นเพียงปีละครั้ง ผู้คนในเมืองตื่นเต้นกันมาก ท่านชิสุลงจากรถไปหาด่านตรวจคนเข้าเมือง เผื่อจะแวะพักและดูว่าจะปักหลักถาวรที่เมืองนี้ได้หรือไม่ ตามทางเต็มไปด้วยการเฉลิมฉลองสุดลูกหูลูกตา

ผมกับทีเดินไปตามถนนสายหลัก ที่นั้นมีภาพวาดหุ่นอยู่บนตึกอิฐ ทั่วทั้งร่างถูกแปะไปด้วยแผ่นโลหะมากมายจนดูคล้ายกับชุดเกราะ แต่ละแผ่นมีข้อความเขียนด้วยดินสอถ่าน
พวกเราฟังคนแถวนั้นคุยกัน จนพอจะจับใจความได้ว่า พวกเขาเขียนคำอธิษฐานลงไปบนแผ่นโลหะเหล่านั้น ดูเหมือนว่าการทำเช่นนั้นระหว่างเทศกาลจะทำให้ความปรารถนาเป็นจริง
เมื่อเงยหน้ามอง ก็เห็นความหวังมากมายตั้งแต่...
“ขอให้เงินเดือนขึ้นทีเถอะ” “ฉันขอให้ปีหน้าเพาะปลูกได้ดี” “หนูขอให้ได้เกรดดีๆ”
ไปจนถึง
“ฉันขอให้ครอบครัวมีสุขภาพแข็งแรง” “ขอให้เด็กคลอดออกมาปลอดภัย” “ขอให้เขารักฉันตอบทีเถอะ”
...ฯลฯ คำอธิษฐานเหล่านั้นดูไม่ยิ่งใหญ่แต่ก็เห็นแก่ตัวอยู่ดี
“เอาล่ะ คุณนักเดินทาง รับแผ่นโลหะไปเขียนบ้างสิครับ”
ท่านชิสุหันมาหาที ผมคิดว่าท่านคงขอให้เจอเมืองที่พวกเราจะอาศัยอยู่ได้เสียที
แต่...
“การกระทำสำคัญการการขอนะ”
ท่านว่าอย่างนั้นแล้วทิ้งผมกับทีไว้ที่นี้ ส่วนท่านก็เดินไปถามหาวิธีขออนุญาตเข้าเมือง

“……”
ดินสอถ่านกับแผ่นโลหะอยู่ในมือทีเสียแล้ว เธอเขียนคำอธิษฐานลงบนนั้นได้นะ ผมอธิบายให้ทีซึ่งทำหน้าตายฟัง แล้วผมก็บอกให้เธอเขียน
“……”
เงียบ... เธอเริ่มเขียน นั้นคงเป็นคำตอบล่ะนะ
เธอจับแท่งดินสอ แล้วเขียนคำอธิษฐานด้วยตัวบรรจง

“ขอให้คำอธิษฐานของทุกคนเป็นจริง”
ผมตกตะลึง นี้เป็นเรื่องดีที่สุดที่ผมเคยเห็นเธอทำเลยทีเดียว
“……”
ทีผู้เฉยเมยส่งแผ่นโลหะให้คนในเมือง
“ว้าว ยอดไปเลย ! ”

ชายวัยกลางคนคนนั้นส่งยิ้มกว้างและส่งคนข้างๆ ดู คนข้างๆ ออกความเห็นเหมือนชายคนนั้นแล้วเริ่มไต่บันได คำอธิษฐานของทีถูกติดบนนั้น กลายเป็นส่วนหนึ่งของชุดเกราะ
ผมเงยหน้ามองทีแล้วพูดว่า “นั่นเป็นคำอธิษฐานที่อ่อนโยนและวิเศษจริงๆ แต่ทำไมถึงขอแบบนั้นหละ บอกหน่อยได้มั้ย”
ผมคิดว่าทีคงไม่ตอบอะไรเหมือนทุกครั้ง แต่แล้วเธอก็ชำเลืองมองผม เอ่ยขึ้นว่า
“เพราะมันไม่มีทางเป็นจริงอยู่แล้วนะซิ”

ท่านชิสุกลับมาแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเราจะเข้าเมืองไม่ได้

จากคุณ : บะหมี่หนึ่งชาม

เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 10:45:20

ความคิดเห็นที่ 5

อ้าว มีลิขสิทธิ์แล้วเหรอคะ ขอลงอีกตอนเดียวแล้วกัน ไหนๆก็แปลแล้ว

บทที่สอง
เรื่องเล่าของเหล่าคนขี้โม้
—Fantasy—
เรื่องราวเกิดขึ้นที่ห้องโถงโรงแรมในเมืองแห่งหนึ่ง
ห้องรับประทานอาหารค่ำอยู่ที่ชั้นแรกของอาคารไม้แห่งนี้ ทั้งพื้นและกำแพงบุด้วยไม้ มีขื่อกว้างพาดผ่านกำแพงสูง ระหว่างขื่อแต่ละขื่อ และระหว่างขื่อกับกำแพง มีเชือกเส้นบางแขวนไว้

มันคือเชือกแบบเดียวกับที่พบบนเรือใบ เชือกสิบเส้นห้อยต่ำจนแตะหัวคนข้างล่างได้ โต๊ะกลมประมาณยี่สิบตัวตั้งเรียงอยู่บนพื้น มีเพียงโต๊ะตัวเดียวเท่านั้นที่มีเก้าอี้ นักเดินทางสี่คนนั่งรวมกันอยู่ที่นั่น

ทั้งสี่คนเพิ่งมาถึงเมืองวันนี้เอง
คนหนึ่งเป็นผู้ชายอายุประมาณห้าสิบ เดินทางด้วยรถม้า
คนหนึ่งเป็นผู้หญิงอายุประมาณสามสิบ มาพร้อมกับรถสี่ล้อ
คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบ เขาผูกมิตรกับหญิงคนนั้นและอาศัยติดรถมาด้วยจึงไม่ต้องเดินเท้าเปล่า เหมือนอย่างเคย
คนสุดท้ายอายุประมาณสิบห้าสิบหก ห้อยปืนรีวอลเวอร์ที่สะโพก ขี่มอเตอร์ราด (หมายเหตุ รถสองล้อที่ไม่บินบนฟ้า)

หลังจากทั้งสี่รับประทานอาหาร พวกเขาก็แลกเปลี่ยนข้อมูลพลางจิบน้ำชาไปพลาง ไม่มีลูกค้าคนอื่นเลย แม้แต่บาเทนเดอร์ก็ไม่อยู่หลังเคาร์เตอร์ และแล้ว...
“มีนักเดินทางมาที่นี้หล่ะ !! ”
ชาวเมืองกรูเข้ามาห้อมล้อมและส่งเสียงเซ็งแซ่ จู่ๆ คนสามสิบคนก็โผล่ขึ้นมารุมล้อมนักเดินทางที่กำลังตกใจ

หลังจากทักทายกันตามมารยาท ชาวเมืองคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“นี่นะ คุณนักเดินทางทั้งหลาย เวลาคุณเล่าประมาณว่า “นี้คือที่ที่ฉันเคยไปมา” แล้วคนฟังก็ไม่เชื่อเพราะพิสูจน์ไม่ได้ว่าจริงรึเปล่า คุณก็จะลงเอยด้วยการโกหกให้พวกเขาพอใจใช่มั้ย เอาอย่างนี้นะ ลองเล่าเรื่องที่คุณเคยโม้มา ให้พวกเราฟังหน่อยสิ อะไรก็ได้ที่มันสร้างสรรค์หน่อยน่ะ แบบเรื่องแปลกๆ ที่เป็นไปไม่ได้ พวกเราอยากฟังเรื่องทำนองนั้นจังเลย”

นักเดินทางประหลาดใจมาก แต่จะให้นั่งเงียบๆ ได้อย่างไร ในเมื่อพวกเขาบอกว่า คุณจะได้กินฟรี ถ้าเล่าเรื่องแบบนั้นให้ฟัง

ชายชราเล่าว่า
“ครั้งหนึ่งฉันเคยเห็นเมืองที่ทุกคนยังกะถังน้ำมันหมูแน่ะ คือ อ้วนแผละจนไม่คิดว่าเป็นมนุษย์เลย ฉันว่า พวกเขาคงคิดว่า ยิ่งอ้วนยิ่งสวยน่ะ จะยังไงก็เถอะ พวกเขาเอาแต่สวาปามทุกวี่ทุกวัน โรคที่เกิดจากความอ้วนก็รุ้มเร้าที่ละโรคๆ แต่พวกเขาก็ไม่สนสักนิด พออ้วนจนเดินไม่ได้ก็จะได้รับการบูชาเป็น “นักบุญ” มีคนอื่นมาค่อยดูแล แล้วก็ใช้ชีวิตที่เหลือกินๆๆ อย่างเดียวจนกว่าจะตาย คนพวกนี้ส่วนใหญ่จะน้ำหนักเกินสามร้อยกิโลเลยนะ พวกเขาอ้วนจนเนื้ออยู่ห่างจากกระดูกเกินไปเลยเคลื่อนไหวไม่ได้อีกไง โอ๊ย จะเรียกว่ามนุษย์ยังไม่ได้ด้วยซ้ำ”

ผู้หญิงเล่าว่า
“เมืองที่ทำให้ฉันอึ้งที่สุดคงเป็นที่นี้ละมั้ง ที่นั้นมีธรรมเนียมตัดแขนหรือขาเด็กแรกเกิดด้วยแหละ พวกเขาบอกว่า การมีแขนขาครบน่ะมันสมบูรณ์แบบเกินไป “นี่มันไม่ใช่ความงามตามแบบฉบับของมนุษย์” เขาว่าอย่างนั้นนะก็เลยต้องตัดแขนหรือขาข้างหนึ่งออก ขนาดที่ว่ามีเครื่องมือตัดขายกันในเมืองด้วยนะ แน่นอนว่าทุกคนไม่แขนก็ขาต้องหายไปข้าง แต่มันก็เป็นไปตามมาตราฐานความงามของพวกเขาล่ะนะ ไม่ว่าฉันจะเดินไปไหน เขาก็ขมวดคิ้วใส่แล้วก็ถามอยู่นั้นแหละว่า ‘เธอไม่ขายขี้หน้าบ้างหรือไง ที่มีแขนขาครบอย่างนี้นะ’ ในที่สุดเกือบโดนจับตัดแขนตัดขา ฉันเลยยิงพวกเขาทิ้งซะอย่างนั้น”

ชายหนุ่มเล่าว่า
“เมืองที่ผมเคยไปเนี้ยสุดๆ ไปเลย มีกฎหมายที่เรียกว่า “กฎหมายคุ้มครองวัยกลางคน” น่ะครับ คือ ถ้าคนวัยกลางคนก่ออาชญากรรม จะถือว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ และถ้าพวกเขายอมเข้ารับการปรับความประพฤติก็ไม่ต้องติดคุก ดูเหมือนเมืองนี้จะมีหลักการพิพากษาว่า : ผู้ใหญ่เป็นวัยอ่อนไหว คงจะก่อคดีขึ้นเพราะไม่มีทางเลือกแน่เลย ดังนั้น เราจะลงโทษเขาไม่ได้นะ” เมืองนี้เลยมีคติว่า “ถ้าจะก่ออาชญากรรมละก็ รอจนกว่าจะถึงวัยกลางคนสิ” จริงๆ ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ในเมืองก็ปกติดีนะครับ แต่คนแหกกฎกันเยอะจนจะบ้าตายให้ได้ ผมเลยอยู่ในเมืองแปปเดียว”

คนขี่มอเตอร์ราดเล่าว่า
“ครั้งหนึ่งเคยเห็นเมืองเคลื่อนที่ฮะ เมืองนั้นใหญ่พอๆ กับเมืองนี้เลย แต่ใต้เมืองมีตีบตะขาบเป็นล้านๆ ตัว เคลื่อนไหวไม่หยุดไม่หย่อน คนก็อาศัยอยู่ข้างบน แล้วก็เดินทางไปเรื่อยๆ อย่างนั้นแหละฮะ ตอนที่อยู่ที่เมือง มีเมืองอื่นขวางทางเมืองเคลื่อนที่พอดี เมืองเคลื่อนที่เลยใช้เลเซอร์พลังสูงเผากำแพงเมืองนั้นเหมือนเผากระดาษ แล้วก็สะท้อนมิดไซล์ที่ถูกยิงใส่กลับไปหมดเลย ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในหนึ่งนาทีเท่านั้นนะฮะ ตอนนี้ยังคิดๆ อยู่เลยว่า เมืองนั้นคงเคลื่อนไปไหนต่อไหนแล้ว”

เรื่องเล่าจบลง
พวกชาวเมืองทึ้งมาก พวกเขาเบิ้งตากว้างแล้วหัวเราะ “ฮ่าๆ ไม่จริงแหงๆ”
จากนั้นก็ขอบคุณเหล่านักเดินทางสำหรับช่วงเวลาสุดวิเศษ พวกเราจะจ่ายค่าอาหารละ พวกเขาพูด ใกล้จะเข้าแล้ว เพราะงั้นพวกเราขอตัวก่อนละนะ
พวกเขาจากไปอย่างปุ๊ปปั๊ป เหมือนตอนที่เข้ามา

เหลือเพียงนักเดินทางสี่คน ชาวชราพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นกะทันหันในห้องรับประทานอาหาร
“พวกเธอคงขี้เกียจปั้นเรื่องโกหก สุดท้ายก็เลยเล่าเรื่องที่ไปเจอมาจริงๆ กันใช่มั้ย ”
สามคนที่เหลือพยักหน้า พลางจ้องชายชรา
“เออ ฉันก็ด้วย”
เขาสารภาพ แล้วก็
“ที่ที่เราพูดถึงเมื่อกี้จะดูเหลือเชื่อไปหน่อยก็เถอะ...”
ทั้งสามคนพยักหน้า แล้วทั้งสี่ก็เงยหน้ามองเชือกที่แขวนอยู่
“เมืองนี้เองก็น่าทึ่งพอกัน”
แล้วทั้งสามพยักหน้ารับเสียงพึมพำของชายชรา

ส่วนชาวเมืองที่มาล้อมรอบพวกเขาเมื่อครู่ ตอนนี้กำลังห้อยตัวลงมาจากเชือกเหล่านั้น นักเดินทางสี่คนยังคงจ้องมองเชือกต่อไป

ที่เคาเตอร์บาร์ บาเทนเดอร์ห้อยตัวลงมาจากด้านบน มีเชือกมัดอยู่ที่เข่า
“จะรับอีกสักแก้วมั้ยครับ”
เขาถามอย่างสุภาพ ขณะขัดแก้ว

จากคุณ : บะหมี่หนึ่งชาม

เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 12:37:39