ความคิดเห็นที่ 1 เปิดตอนมาต่อจากตอนที่แล้วที่ริคุกับพลพรรคจาก F.L.A.G. รวมกำลังกันมุ่งหน้าไปหาเอนเดเพื่อตามหาที่อยู่ของทาคาโอะและตามตัวเรน่ากลับคืนมา ฉากตัดไปยังภาพย้อนเหตุการณ์ในอดีตเมื่อหลายเดือนก่อน ณ ช่วงเวลาหลังจาก "ยุทธการบุกจู่โจมหอคอยเศษเหล็กของคาราซาว่า" เพิ่งสิ้นสุดไปไม่นานนัก ภาพฉายให้เห็นเอนเดในสภาพเปลือยเปล่าเกือบทั้งตัวยืนอยู่ท่ามกลางเศษซากซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นหอคอยเศษเหล็ก มีผ้าผืนใหญ่ที่ขาดรุ่งริ่งเพียงผืนเดียวพันอยู่รอบกาย เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยเคจขนาดมหึมาอย่างตะลึงลาน "เอมบริโอหายไปไหน...!?" เด็กสาวร้องพลางเบิกตาเลิ่กลั่กมองมือทั้งสองข้างของตนเอง อวดแววไม่เข้าใจเต็มสองตา "การเชื่อมต่อถูกตัดขาดไป...พลังก็ใช้ไม่ได้อีก!? นี่มันอะไรกัน?" ตอนนั้นเองที่เสียงซ่าคุ้นหูคล้ายเสียงทีวีเวลาสัญญาณถูกตัดขาดก็ดังขึ้น เด็กสาวหันไปมองตามเสียง พบกับทีวีเครื่องใหญ่เครื่องหนึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางกองเศษเหล็ก หน้าจอของทีวีนั้นส่องแสงสว่างวาบพร้อมไฟกระพริบซ่าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะฉายภาพออกมา ...ภาพที่ทำให้เอนเดทั้งตื่นตะลึงและยินดีที่สุดในชั่ววินาทีนั้น... ...เพราะนั่นคือภาพของ 'คาราซาว่า ชิโร่' เจ้านายและมนุษย์ผู้เดียวที่เธอทั้งรักทั้งเคารพที่สุดนับตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาในฐานะคิวกิ... เด็กหญิงถลาเข้าไปหาทีวีเครื่องนั้นในทันใด สองมือเอื้อมเปะปะไปตามจอแก้วที่ฉายภาพของคาราซาว่าราวกับพยายามจะคว้าตัวอีกฝ่ายออกมาจากทีวีนั้นให้ได้ ขณะที่ปากก็ละล่ำละลักถามความปลอดภัยของผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทว่า ผู้เป็นนายกลับมองตรงมายังเอนเดด้วยแววตาเศร้าสร้อยพร้อมส่งยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่างออกมา ...บางอย่างที่เอนเดไม่อาจได้ยิน แม้จะพยายามเงี่ยหูฟังสักเท่าไหร่... และก่อนที่เด็กหญิงจะทันได้ถามออกไปว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ภาพคาราซาว่าบนหน้าจอทีวีก็พลันดับวูบลง ปิดการสื่อสารเพียงทางเดียวที่เด็กหญิงจะพูดคุยกับคนที่รักไปโดยสิ้นเชิง "เมื่อกี้...ว่าอะไรนะคะ..." เอนเดเอ่ยปากเสียงแหบแห้ง พยายามอย่างไร้ผลที่จะถามคำถามที่ตนไม่ได้เอ่ยปากเมื่อครู่ออกไป...แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางได้ยินอีก "เมื่อกี้...ว่าอะไรนะคะ...นายท่าน..." ชั่วขณะที่เด็กหญิงมัวแต่สนใจจอทีวีที่ผู้เป็นนายหายวับไปอยู่นั้นเอง เสียงดังเกรื่องกร่างแสบแก้วหูปนเสียงทื่อๆ ฟังดูคล้ายท่อนเหล็กท่อนปูนกระทบกันก็ดังขึ้น เด็กสาวสะดุ้งโหยงหันไปมองอีกรอบ ...และพบกับภาพอันแสนจะน่ากลัว... เด็กหนุ่มผมขาวผิวคล้ำทั้งตัวคนหนึ่งกำลังยันกายขึ้นมาจากกองเศษเหล็กเศษปูนที่ทับถมกันอยู่ ร่างกายมีแต่บาดแผลน้อยใหญ่ยับเยินไปทั้งร่าง เลือดสีแดงฉานอาบไปทั่วทั้งร่างกาย ในมือของเด็กหนุ่มผู้นั้นกำดาบซามูไรสีดำสนิทไว้แน่น อวดแววดุดันอาฆาตมาดร้ายทั้งสีหน้าและดวงตา ...ไม่ใช่ใครที่ไหน 'ทาคาโอะ ริวเซย์' นักล่าจิงกินั่นเอง... "เอ...น...เด...!!" เขาเค้นเสียงคำรามผ่านลำคอ ก่อนจะถลันเข้าหาเอนเด ผลักจนล้มโครมลงกับพื้น แล้วกระโจนขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว พร้อมเงื้อดาบสีดำจนสุดแขนทำท่าจะแทงลงไป หากชั่วพริบตาก่อนที่ดาบสีดำจะแทงทะลุหัวใจของเอนเดนั้นเอง เสียงแหบพร่าแต่ทรงอำนาจเสียงหนึ่งก็ดังมาจากโทรศัพท์มือถือของทาคาโอะที่ตั้งอยู่ในบริเวณนั้นเสียก่อน "หยุดก่อนไอ้หนู อย่าฆ่าคิวกินั่นนะ" เป็นเสียงของตาแก่เจ้าตระกูลทาคาโอะ เจ้าคุณปู่จอมโหดของทาคาโอะ ริวเซย์นั่นเอง คำสั่งเฉียบขาดของผู้เป็นปู่ทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับชะงักดาบได้แต่เงื้อง่าค้างท่าอยู่อย่างนั้นไม่ยอมแทงลงไป "จงทำให้คิวกินั่นเชื่อฟังแกซะ! ถ้าเป็นตอนที่อยู่ในสถานะสูญเสียเจ้านายไปอย่างตอนนี้ต้องทำได้แน่..." ตาแก่ยังคงไซโคต่อไป "ทำตามที่ชั้นสั่งซะ! ไม่อยากคืนชีพให้จูริรึยังไง! ถ้าพวกชั้นไม่ร่วมมือด้วยละก็ ความหวังของแกจะไม่มีวันเป็นจริงตลอดกาลนะ ริวเซย์! ได้ยินมั้ยริวเซย์!!" นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เอนเดได้เห็น...ก่อนที่จะลืมตาตื่นและพบว่าภาพเหล่านั้นเป็นเพียงความฝันจากอดีต... ...เพียงความฝันจากอดีตอันแสนเจ็บปวดและยาวไกลเท่านั้น... แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 55 20:36:29 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:35:43

ความคิดเห็นที่ 2 ฉากตัดอีกครั้ง มายังเอนเดที่นอนเฝ้ากองภูเขาทีวี...หรืออีกชื่อหนึ่ง "วงจรดัก"...อันเป็นเหมือนหลุมฝังศพของคาราซาว่าไปพลาง ส่งพลังคอยกางอาณาเขตผ่านกองภูเขาทีวีเหล่านั้นไปพลางอยู่คนเดียว เด็กหญิงค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ใช้หลังนิ้วปาดคราบน้ำตาที่ใต้ตากับพวงแก้มทั้งสองข้างออก...น้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวยามหลับฝันถึงเหตุการณ์อันน่าเศร้าแสนเลวร้ายที่สุดในชีวิต...ก่อนจะยันตัวขึ้นนั่งบนกองภูเขาทีวี พยายามอย่างเต็มที่ที่จะบังคับประสาทที่เริ่มล้าด้วยความง่วงและความเมื่อยขบให้ตื่นตัวอยู่ได้ แม้หลายครั้งที่ความง่วงจะหวุดหวิดเป็นฝ่ายชนะก็ตาม นั่งเหม่อคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง เด็กหญิงก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างผิดปกติที่รายล้อมอยู่รอบโรงเก็บของขนาดใหญ่อันเป็นที่ตั้งของกองภูเขาทีวีนั้น เด็กสาวชันตัวขึ้นจากท่านั่งชันเข่าตามสบายกลับมาตั้งท่าตื่นตัวขึ้นทันควัน ดวงตาเหม่อลอยเปลี่ยนเป็นระแวดระวัง จับจ้องไปยังประตูชัตเตอร์ขนาดใหญ่ที่เปิดอ้าค้างไว้เขม็ง ก่อนจะเอ่ยปากไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงแววเฉียบขาด "ใครอยู่ที่นั่นคะ?" บรรยากาศกดดันอันเงียบงันปกคลุมอยู่รอบบริเวณนั้้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงฝีเท้าสามเสียงพร้อมกับเสียงทักทายของใครคนหนึ่งจะดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน "...ครั้งก่อนทำเราเสียแสบเลยนะคะ คุณเอนเด" และพร้อมๆ กับเสียงทักทายนั้น ก็ปรากฏร่างคนสามคนเดินเข้ามาจากหน้าประตูชัตเตอร์ใหญ่ของโรงเก็บของอันเป็นที่ซ่อนตัวของเอนเด ...สามคนที่ทำให้เอนเดถึงกับตัวเกร็งวูบขึ้นมาในทันใด... ...เพราะทั้งสามคนนั้นก็คือริคุ คลาร่า กับซาโตมิ หนึ่งในผู้ใช้จิงกิของสำนักงานใหญ่ F.L.A.G. นั่นเอง... "F.L.A.G. ...กับเจ้านายของคิวกิอามาเนะ" เอนเดเอ่ยปากขึ้นอย่างเรียบเฉย แต่สีหน้าฉายแววเป็นศัตรูอย่างไม่ปิดบัง ทีท่าตื่นตัวเปลี่ยนไปเป็นท่าพร้อมต่อสู้ในทันใด ดวงตาฉายแววเคร่งเครียด พร้อมจับจ้องทุกอากัปกิริยาของฝ่ายตรงข้ามเพื่อเตรียมรับมือการจู่โจมใดๆ ที่อาจโถมเข้ามา ทว่าที่พวกริคุทั้งสามคนกระทำหลังจากนั้น กลับเป็นกิริยายกมือสองข้างขึ้นแบออกในระดับศีรษะพร้อมพลิกไปพลิกมาราวกับกำลังตั้งท่ายอมแพ้หรือยอมจำนน "ไม่ต้องระวังจนตัวเกร็งแบบนั้นก็ได้ เราไม่ได้มาหาเรื่อง" เป็นซาโตมิ หนึ่งในผู้ใช้จิงกิของ F.L.A.G. ที่เริ่มเอ่ยปากขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลราวกับพยายามปรามเด็กที่กำลังงอนพ่อแม่ "แค่อยากคุยด้วยเท่านั้นเอง" เด็กหญิงงงงันไปชั่ววูบด้วยรู้สึกผิดคาด ไม่นึกว่า F.L.A.G. ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นศัตรูต่อสู้ชนิดถึงเลือดถึงเนื้อกันมาก่อน อยู่ๆ กลับมาแสดงทีท่าโอนอ่อนให้แบบนี้ ได้แต่ยืนนิ่งอย่างตกตะลึง ปล่อยให้ทั้งสามคนเดินเข้ามาถึงระยะประชิดตัวได้โดยไม่แสดงอาการขัดขืนหรือเป็นปฏิปักษ์แม้แต่นิดเดียว "เอาขนมมั้ย?" ซาโตมิว่าพลางหยิบกระติกน้ำร้อนออกมารินน้ำชาแล้วยื่นส่งให้เอนเดด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร หนึ่งในสามนางพญาแห่งคังชุทั้งปวงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งกับทีท่าแสดงออกของซาโตมิ มองฝากระติกใส่น้ำชาร้อนกรุ่นในมือของอีกฝ่ายไปพลางสลับกับใบหน้าฉายแววเป็นมิตรของอีกฝ่าย (กับสีหน้าเหมือนจะยิ้มปุเลี่ยนๆ ของบักริคุกับคลาร่า) ราวกับกำลังสับสนว่าควรจะแสดงทีท่าอย่างไรต่อไปดี และแล้วหลังจากงงงันอยู่ครู่หนึ่ง เอนเดก็ค่อยๆ ยื่นมือออกไปรับถ้วยชาจากมือของอีกฝ่าย เอ่ยปากขอบคุณด้วยกิริยาขัดเขิน ก่อนจะยกถ้วยขึ้นดื่มอย่างเงอะๆ งะๆ เห็นเอนเดเริ่มมีทีท่าอ่อนลงดังนั้น ฝ่ายริคุทั้งสามคนจึงค่อยเริ่มแสดงทีท่าผ่อนคลายลงมากขึ้น ก่อนจะเข้าไปร่วมวงสภากาแฟกับเอนเดด้วย ยืนจิบชาแทะขนมกันไปได้ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเอนเดเริ่มมีทีท่าอ่อนลงไม่แสดงความเป็นศัตรูเช่นเมื่อครู่อีก ซาโตมิก็เริ่มเปิดฉากคุยธุระทันที โดยเริ่มจากถามถึงที่อยู่ของ "มิทามะ" หรือ "เรน่า" ก่อน ทว่ายังไม่ทันที่ซาโตมิจะเอ่ยปากบอกรายละเอียดคำถามไป ริคุผู้ร้อนใจจะไปช่วยเรน่าให้ได้ก็ชิงทะลุกลางปล้องถามออกมาซะก่อน กิริยาลนลานไร้ความเยือกเย็นของริคุทำเอาคลาร่าต้องสะกิดเตือนว่าใจเย็นๆ หน่อย อย่าใจร้อนนักซี่ แต่ริคุไม่สนใจ เขาเล่ารายละเอียดเรื่องทั้งหมดให้เอนเดฟังคร่าวๆ ว่าเมื่อเช้านี้เรน่าอยู่ๆ ก็หายตัวไปบอกว่าจะไปหาทาคาโอะ ตัวเขากับพรรคพวกจึงตัดสินใจมาหาเอนเดที่ตอนนี้ทำงานร่วมกับทาคาโอะอยู่เพื่อถามความเคลื่อนไหวของทาคาโอะว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่ และตอนนี้ทั้งเรน่ากับทาคาโอะไปอยู่ที่ไหน ได้ยินคำถามของริคุดังนั้น เอนเดก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเอาของอย่างหนึ่งออกมายื่นส่งให้ริคุ ริคุรับไปดู แล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตะลึง ...เพราะนั่นคือเสื้อคลุมสีแดงของเรน่า...ของรักของหวงที่เจ้าตัวมักสวมติดตัวอยู่เสมอแทบไม่เคยปล่อยให้ห่างกาย... "สองคนนั้นตัดสินใจที่จะลุกขึ้นสู้แล้ว" คือคำอธิบายของเอนเดต่อริคุผู้ยืนเบื้อใบ้มองเสื้อคลุมของเรน่าในมือตัวเองอยู่ "เพื่อวันดำเนินศึกตัดสินที่จะมาถึงในอีกไม่ช้า" คำพูดของเอนเดทำเอาทั้งริคุตะลึง ร้องถามขึ้นทันทีว่าแล้วตอนนี้พวกนั้นไปที่ไหนกันแล้ว เอนเดก็ตอบว่าตนเองรู้แค่ว่าสองคนนั้นกำลังเตรียมตัวเพื่อต่อสู้ในศึกตัดสินเท่านั้น ส่วนจะเตรียมตัวแบบไหน เตรียมตัวยังไงนั้น แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เช่นกัน คลาร่าก็ถามว่าแล้วเอนเดใช้ความสามารถตามหาตัวไม่ได้เหรอ เอนเดก็ตอบว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีเจ้านายแล้ว (เพราะคาราซาว่ากลายเป็นความทรงจำไปแล้ว) จึงไม่สามารถใช้ความสามารถสืบค้นหรือสืบหาในรัศมีกว้างๆ ได้อีก ฝ่ายริคุได้ยินดังนั้นก็ออกอาการร้อนใจขึ้นมา เขาตรงเข้าไปคว้าไหล่ทั้งสองข้างของเอนเดไว้แน่น แล้วถามย้ำซ้ำๆ ว่าไม่รู้อะไรอื่นอีกแล้วจริงๆ เหรอ ร้อนถึงคลาร่าต้องเข้ามาปรามไว้อีกรอบว่าให้ใจเย็นๆ หน่อย ริคุถึงค่อยสงบลงบ้าง แต่ก็ยังไม่คลายจากอาการร้อนใจอยู่ดี เห็นริคุทำสีหน้าร้อนรนมายืนวิงวอนแทบจะกราบกรานอยู่ต่อหน้าแบบนั้น เอนเดก็รู้สึกปวดแปลบในใจขึ้นมา เธอก้มหน้าลง ท่าทางเหมือนคนสำนึกผิด แล้วเอ่ยปากขอโทษริคุเป็นเชิงบอกว่าตนเองไม่รู้อะไรมากกว่าที่เล่าไปแล้วจริงๆ คำตอบของเอนเดทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวด เขาปล่อยมือจากไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหญิง แล้วยกมือขวาขึ้นกุมศีรษะข้างหนึ่งไว้แน่นจนแทบจะจิกทั้งเส้นผมทั้งหนังหัวให้หลุดติดมือออกมา "อุตส่าห์สาบานว่าครั้งนี้ละจะตามไปให้ได้แท้ๆ..." เขาพึมพำออกมาอย่างเจ็บใจทั้งๆ ที่ขบกรามกัดฟันจนแน่น "แต่ลงท้าย...ก็เจอทางตันอีกแล้วเรอะเนี่ย..." ความรู้สึกที่มีต่อเรน่า รวมถึงกิริยาเจ็บปวดเมื่อได้รู้ว่าตนเองไม่อาจไล่ตามเรน่าไปได้...ความรู้สึกทั้งมวลที่ริคุแสดงออกอย่างไม่ปิดบังนั้นกระทบจิตใจของเอนเดอย่างรุนแรง มันกระตุ้นให้เด็กหญิงนึกถึงคำถามบางอย่างที่ค้างคาในจิตใจของตนมาตลอด ...คำถามที่มีเพียงผู้อยู่ในฐานะ "เจ้านาย" ของคิวกิเท่านั้นจึงจะตอบได้... คิดได้ดังนั้น เด็กหญิงก็ปรับสีหน้าของตนเองให้เป็นปกติ แล้วเอ่ยปากถาม "คำถามนั้น" กับริคุออกไป "คุณเจ้านายคะ" เด็กสาวตั้งต้นเอ่ยปากด้วยกิริยาเยือกเย็นอย่างที่เห็นเป็นปกติวิสัย ยังผลให้เด็กหนุ่มผู้กำลังร้อนรนและเจ็บปวดกับหนทางมืดแปดด้านเบื้องหน้าชะงักกึก เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าประหลาดใจ "ระหว่างคิวกิอามาเนะกับท่านมิทามะ...คนไหนสำหรับคัญกว่ากันสำหรับคุณคะ? ในฐานะเจ้านายแล้ว คุณควรให้ความสำคัญกับคิวกิของตนเองที่สุดไม่ใช่หรือคะ?" ริคุถึงแก่นิ่งอึ้งไปกับคำถามไม่ทันตั้งตัวของเด็กหญิง ได้แต่เบิกตากว้างมองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าลง ค่อยๆ ตะกุกตะกักตอบอย่างช้าๆ "...ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ชั้นคงตอบคำถามนั้นไม่ได้...แต่ว่า..." ว่าถึงตรงนี้ เด็กหนุ่มก็ชะงักคำพูดของตนไปอีกครั้งนานกว่าเก่า แล้วจึงเงยหน้าขึ้นยิ้มปุเลี่ยนๆ เหมือนอึดอัดใจที่จะตอบคำถามนั้น ก่อนจะเอ่ยปากออกไป "โทษทีนะ...ถึงตอนนี้ชั้นก็ยังตอบไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ..." คำตอบที่ฟังเหมือนคนรวนเรไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาดของริคุทำเอาเอนเดถึงกับอึ้งไปชั่วขณะอย่างคาดไม่ถึง แม้แต่คลาร่ากับซาโตมิยังอดอึ้งตามไม่ได้ (คลาร่าถึงกับแอบล้อริคุเรื่องทำตัวเป็นพระเอกแนวฮาเร็มเลยนะ ) ก่อนที่อยู่ๆ เด็กหญิงจะแสดงอาการโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาในทันใด "หมายความว่ายังไงคะที่ว่า 'ตอบไม่ได้' น่ะ...! เรื่องแบบนั้นถ้ากระทั่ง' เจ้านาย' อย่างคุณยังตอบไม่ได้ แล้วคิวกิจะทำยังไงคะ!? เจ้านายอีกคนของชั้นทิ้งชั้นเอาไว้ทั้งๆ ที่ไม่ได้บอกอะไรสักอย่างถึงเรื่องนั้นนะคะ...!" ว่าถึงตรงนี้ เด็กหญิงก็หลับตาลงแน่น แล้วตะเบ็งเสียงใส่ริคุด้วยกิริยาโกรธเกรี้ยว...ที่ดูยังไงก็เหมือนกิริยาของเด็กฟาดงวงฟาดงาเสียมากกว่า "ชั้นอยากรู้เรื่องนั้น! อยากรู้เรื่องนั้นนะคะ!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเด็กหญิงกับกิริยาฟาดงวงฟาดงาเป็นเด็กเอาแต่ใจทำเอาพวกริคุถึงกับสะดุ้ง ไม่นึกว่าอยู่เอนเดจะแสดงอารมณ์รุนแรงผิดอิเมจเด็กหญิงผู้เยือกเย็นที่พวกเขาต่างคุ้นเคยกันมาตลอดแบบนี้ ตอนนั้นเองที่ริคุสะกิดใจกับอะไรบางอย่างในคำพูดระเบิดอารมณ์ของเอนเดเมื่อครู่นี้ได้...บางอย่างซึ่งยืนยันถึง "สมมติฐาน" ซึ่งเขาเคยตั้งเกี่ยวกับเอนเดรวมทั้งคิวกิทุกตน 'อยากรู้คำตอบ...งั้นเหรอ?' ทว่ายังไม่ทันที่ริคุจะทันได้เอ่ยปากหรือทำประการใดต่อไป คลาร่าก็ดันทำวงแตกซะก่อน ด้วยการพูดจาเป็นเชิงแหย่เอนเดตามประสาคนปากตะไกรว่า "สรุปก็คือเธอน่ะถูกทิ้งต้องอยู่คนเดียวเปลี่ยวเอกางั้นสินะคะ?" แน่นอนนั่นเป็นเพียงการหยอกแหย่จิกกัดธรรมดาแบบเอาฮาตามนิสัยของเจ้าตัวคนพูดเท่านั้น ทว่าเอนเดกลับไม่ได้ตลกตามไปด้วย น้ำตาเม็ดเท่าถั่วร่วงเผาะๆ เป็นสายจากสองตาของเด็กหญิง ขณะที่เจ้าตัวเบ้หน้าราวกับพยายามจะกลั้นเสียงร้องไห้ไว้อย่างเต็มที่ แม้กระนั้น น้ำเสียงที่หลุดรอดออกมาก็ยังเครือเสียงสะอื้นอย่างช่วยไม่ได้ "ระ...เรื่องนั้นชั้นไม่ยอมรับเด็ดขาดค่ะ! ชั้นไม่ได้ถูกทิ้งซักหน่อยค่ะ...ชั้น...เค้า...เค้า...!" "เค้าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวซักหน่อย!!" พร้อมๆ กับน้ำเสียงราวกับเด็กระเบิดอารมณ์โกรธในท่อนท้าย คลื่นพลังอันรุนแรงก็แผ่วูบออกจากร่างของเอนเดพุ่งเข้าใส่พวกริคุทั้งสามคนในทันที!!! --------------------------------------- นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "อย่าแหย่เอนเด" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:45:00

ความคิดเห็นที่ 3 แรงกระแทกมหาศาลของคลื่นพลังทำเอาพวกต้องกระโจนหลบเข้าหาที่กำบังกันจ้าละหวั่น (หลังหลบยังมีหันไปด่าส่งใส่คลาร่าฐานปากเสียผิดเวลาอีกตะหาก) เห็นเอนเดอาละวาดดังนั้น ซาโตมิก็ตัดสินใจยกเลิก "แผน A" (เจรจาต่อรอง) แล้วส่งสัญญาณบอกให้ทีมผู้ใช้จิงกิที่ซุ่มอยู่ด้านนอกให้เปลี่ยนแผนเป็น "แผน B" (ล้อมจับด้วยกำลัง) แทน หน่วยสนับสนุนข้างนอกได้ยินดังนั้น ก็เร่งเดินเครื่อง "รีโซเนเตอร์" เครื่องแจมเมอร์สำหรับต่อต้านคังชุขนาดใหญ่ (ใหญ่ขนาดเครื่องนึงต้องใช้รถบรรทุกขนมาเลย) ทั้ง 9 เครื่องซึ่งทางหน่วยขนมาตั้งล้อมรอบโกดังที่เอนเดใช้เป็นที่ซ่อนตัวอยู่ตั้งแต่ก่อนพวกริคุสามคนเข้าไปเจรจาเพื่อสะกดพลังของเอนเดทันที โดยมีโทโงในสภาพติดตั้งโพสิตรอนไรเฟิลคอยซ่อนตัวคุ้มกันอยู่ด้านนอกเผื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นระหว่างที่ทำการล้อมจับ ทว่าแม้จะอยู่ในสภาพสูญเสียพลังไปมากเพราะขาดเจ้านาย เอนเดก็ยังคงยืนหยัดต่อต้านอำนาจสะกดของรีโซเนเตอร์ทั้ง 7 เครื่องอยู่ได้ไม่ยอมหมดฤทธิ์ง่ายๆ ยังคงกางรยางค์ลวดสะบัดจู่โจมกวาดไปกวาดมารอบตัวอย่างบ้าคลั่ง แม้อำนาจการโจมตีจะตกลงอย่างมากมายชนิดที่เทียบกันไม่ได้กับสมัยที่เผชิญหน้ากันครั้งแรกก็ตาม ฝ่ายโจได้ยินดังนั้นก็หันไปบอกพวกหน่วยสนับสนุนและผู้ใช้จิงกิคนอื่นๆ ให้เตรียมพร้อมทำการล้อมจับทันที แต่แล้ว ท่ามกลางสถานการณ์ที่เครียดเขม็งถึงที่สุดนั้นเอง ริคุกลับเป็นฝ่ายร้องห้ามโจกับหน่วยสนับสนุนคนอื่นที่ล้อมกรอบเตรียมพร้อมจะบุกเข้ามาเอาไว้ สร้างความงุนงงและตกตะลึงให้กับบรรดาเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ อย่างมากว่าสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดคิวกิอาละวาดระเบิดพลังแบบนี้ยังจะมาบอกให้รออะไรกันอยู่อีก "อย่างที่คิดเลย...เอนเดยังเป็นเด็กอยู่!" ริคุให้เหตุผล "ตั้งแต่วันที่เจ้าหล่อนเกิดมา จนถึงวันที่เกาะฮัตสึมิหายไปก็แค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น แถมหลังจากนั้นยังนอนหลับมาตลอด...! กิริยากับการใช้คำพูดอาจดูเหมือนผู้ใหญ่ก็จริง...แต่นั่นเป็นเพราะถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นแบบนั้นเท่านั้น" ได้ยินริคุอธิบายดังนั้น ทั้งซาโตมิและคลาร่าก็หันไปมองเอนเดพร้อมๆ กันในทันที ...และพบกับภาพที่น่าตื่นตะลึงอยู่ ณ ตรงนั้น... ภาพเด็กหญิงผู้เป็นถึงนางพญาของเหล่าคังชุทั้งปวง มีอำนาจมหาศาลเหนือกว่าผู้ใช้จิงกินับร้อยนับพันคนรวมกัน...กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นยกมือปาดน้ำตาป้อยๆ เหมือนเด็กๆ เวลาที่เจ็บปวดหรือเสียใจท่ามกลางเศษซากพังทลายที่ตนเป็นผู้ทำให้เกิดขึ้นเอง แม้กระนั้นเด็กหญิงนั้นก็ยังไม่หยุดร้องไห้ ยังคงสะอึกสะอื้นปาดน้ำตาไปพลาง ร่ำร้องเรียกหา "นายท่านๆ" ไปพลางซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น ...นายท่านที่ไม่มีวันกลับมา...ต่อให้คร่ำครวญสักเพียงไหน... "เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่สูญเสียพ่อแม่ต้องอยู่อย่างเดียวดายตามลำพัง...นั่นต่างหากคือตัวจริงของเอนเด...!" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:47:38

ความคิดเห็นที่ 4 "แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ!?" คลาร่าร้องแย้งขึ้นทันควัน "พวกข้างนอกเตรียมจะบุกกันเข้ามาแล้วนะ" "ไม่ได้!! แบบนั้นได้จบแบบไม่โสภากันทั้งสองฝ่ายแน่!" ริคุแย้งสวน "ชั้นจะใช้ 'ไอ้นั่น'...!" ซาโตมิกับคลาร่าสะดุ้งโหยง เบิกตากว้างอย่างตกตะลึงทันทีที่ได้ยินริคุพูดดังนั้น ต่างขยับ:-)ยจะห้ามริคุไม่ให้ทำ "อะไรบางอย่าง" ซึ่งริคุพูดถึงเมื่อครู่ ทว่ายังไม่ทันจะออกปากห้ามหรือทำอะไร เด็กหนุ่มก็ขยับตัววูบ ถลันพรวดออกไปจากที่กำบัง แล้วร้องตะโกนออกไปจนสุดเสียง "มาเป็นเพื่อนกันเถอะ! เอนเด-------!!" คำพูดอันไม่คาดคิดจากปากของริคุทำเอาเอนเดที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ถึงกับชะงักกึกไป (กระทั่งซาโตมิกับคลาร่าที่แอบอยู่ยังทำหน้าอึ้งกิมกี่) เด็กสาวหันใบหน้าที่บิดเบี้ยวจากการร้องไห้และนองไปด้วยน้ำตามายังริคุ แววปวดร้าวในดวงตาเปลี่ยนเป็นแววงุนงงและสับสนในทันใด "...เพื่อนเหรอ..." เด็กหญิงตะกุกตะกัก "แต่นายท่าน...สั่งไว้ว่าห้ามเป็นเพื่อนกับ 'คนแปลกหน้า' นี่นา" "ไม่ใช่คนแปลกหน้าซักหน่อย" ริคุบอกเอนเด "ชั้นรู้จักเธอนะ เอนเด... รู้ดีเลยว่าพวกคาราซาว่ารอให้เธอเกิดมาด้วยความรู้สึกแบบไหน..." ว่าจบ เด็กหนุ่มก็ถีบเท้าพุ่งพรวดเข้าใส่ รวดเร็วเหมือนสุนัขป่ากระโจนเข้าตะครุบเหยื่อ ฝ่ายเอนเดตกใจที่อยู่ๆ ริคุก็พุ่งเข้าใส่ด้วยกิริยาเหมือนจะมุ่งร้ายจึงสะบัดรยางค์ลวดโจมตีสวนทันที ทว่าพริบตาก่อนที่รยางค์เหล่านั้นจะถึงตัวริคุ คลาร่าก็บังคับจิงกิหุ่นเชิดของตนให้ออกมาขวางหน้าริคุไว้ ป้องกันรยางค์ทั้งหมดที่จู่โจมเข้าใส่ริคุได้อย่างฉิวเฉียด เด็กหญิงตะลึงที่การโจมตีของตนโดนขัดขวางจนเผลอชะงักการเคลื่อนไหวไปวูบหนึ่ง ...แต่เพียงวูบนั้นก็มากพอแล้วสำหรับริคุ... "เมื่อกี้เธอบอกเองไม่ใช่เหรอ...ว่า 'อยากรู้' น่ะ" เด็กหนุ่มร้องบอกเอนเดอีกครั้ง "งั้นก็รับรู้ให้เต็มที่ซะเลยสิ!" สิ้นสุดคำพูดนั้น เด็กหนุ่มก็ยื่นมือออกไปคว้ารยางค์ลวดเส้นหนึ่งของเอนเดไว้ แล้วปักสวบลงไปที่กลางหน้าผากของตนทันที!!!! เอนเดเบิกตากว้าง อวดแววตื่นตะลึงเต็มสองตาต่อการกระทำอันหาเหตุผลไม่ได้ของเด็กหนุ่มตรงหน้า ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าเหตุใดเขาถึงต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อให้เธอได้รับรู้ถึงอะไรก็ตามที่ไม่ใช่หน้าที่ของเขาในการต้องบอกเธอเลยซักนิดด้วย แต่แล้วพริบตาถัดมานั้นเอง เอนเดก็กลับต้องเบิกตากว้างยิ่งกว่าเดิมเมื่อสัมผัสได้ถึงกระแสบางอย่างที่ไหลทะลักผ่านสมองของอีกฝ่ายเข้ามาในประสาทการรับรู้ของเธอผ่านทางรยางค์ลวดนั้น กลบกลืนประสาทรับรู้ถึงสิ่งอื่นรอบตัวไปหมดสิ้น เด็กหญิงเห็นภาพมากมาย...ไม่ใช่ด้วยดวงตา แต่สัมผัสได้ผ่านทาง "กระแสความทรงจำ" จากสมองของเด็กหนุ่ม เธอเห็นภาพใบหน้าของคาราซาว่า...ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านายของเธอ มองเห็นรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนของเขายามอยู่ต่อหน้าหญิงสาวผู้หนึ่ง...หญิงสาวที่มีใบหน้าคล้ายกับเธอราวกับถอดพิมพ์เดียวกันมา...ได้เห็นสีหน้าตลกโปกฮาของเขายามอยู่ต่อหน้าเด็กชายอีกคนหนึ่งซึ่งคลับคล้ายกับใครอีกคนที่เธอรู้จัก ได้เห็นรอยยิ้มอบอุ่นราวกับกำลังเฝ้ามองน้องชายตัวเล็กๆ บนใบหน้าของนายท่าน ...ล้วนแต่เป็นภาพของ 'นายท่าน' ที่เธอไม่เคยรู้จักเลยแม้แต่น้อย... ครั้นแล้วภาพเหล่านั้นก็พลันเปลี่ยนไป กลายเป็นภาพของอามามิ ริคุ...เด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้านายของคิวกิอามาเนะ... เด็กหญิงได้เห็นเด็กหนุ่มตะโกนร่ำไห้ด่าทอความโง่เขลาของตนเอง ได้เห็นเด็กหนุ่มตะเกียกตะกายพยายามฉุดกระชาก "ท่านมิทามะ" ออกมาจากการเกาะกุมของกลุ่มมือผีสีดำที่พยายามดึงท่านมิทามะลงไปข้างล่าง ได้ยินทุกคำพูดที่เด็กหนุ่มตะโกนร่ำร้องบอกเด็กสาว ตอนนั้นเองที่เอนเดสัมผัสได้ว่าไม่ได้มีเพียงตนเองเท่านั้นที่เฝ้ามองเด็กหนุ่มเด็กสาวทั้งคู่อยู่ เด็กหญิงหันกลับไปมอง พบกับร่างเรืองแสงโปร่งใสของคาราซาว่าลอยอยู่ตรงนั้น ทั้งร่างเหลือเพียงใบหน้ากับลำตัวช่วงบนที่ค่อยๆ แตกสลายกลายเป็นสะเก็ดแสงปลิวหายไปช้าๆ เด็กหญิงได้แต่มองตาค้าง ขณะที่ผู้เป็นนายของเธอค่อยๆ ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหลับตาลงด้วยสีหน้าอย่างคนหมดห่วง แล้วพึมพำออกมาอย่างแผ่วเบาจนไม่มีผู้ใดได้ยิน ...แบบนี้แหละดีแล้ว... คำพูดแผ่วเบาของผู้เป็นนายที่ได้ยินอยู่ต่อหน้า กระตุ้นให้เอนเดนึกขึ้นได้ถึงความทรงจำครั้งสุดท้ายที่ได้พบกับนายของตนในทันที ตอนนั้นเด็กสาวแน่ใจว่าตนเองไม่ได้ยินคำพูดใดๆ แน่นอน แม้ว่าจะเห็นกิริยาขยับปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างของอีกฝ่ายก็ตาม ทว่าเมื่อได้เห็นคาราซาว่ามาพูดขยับปากให้ได้เห็น ซ้ำยังได้ยินเสียงกันชัดๆ ตรงหน้าแล้ว เด็กสาวก็นึกออกขึ้นมาได้ในรทันที ...ว่าในยามนั้น แท้จริงนายท่านของเธอต้องการพูดอะไร... ...ว่าแท้จริงเธอจำคำพูดของนายท่านในตอนนั้นได้...แม้ในใจจะพยายามปฏิเสธแค่ไหนก็ตาม... "แบบนี้แหละดีแล้ว...ฉันจะคอยเฝ้าดูเธอตลอดไปเอง..." ยังไม่ทันหายตะลึงจากความทรงจำที่กลับคืนมาอย่างกะทันหัน ภาพที่เห็นในมโนสำนึกก็พลันตัดวาบ กลับเป็นภาพของใครอีกคนหนึ่ง ภาพของทาคาโอะ ริวเซย์ในคืนวันเดียวกับที่นายท่านหายไป...ขณะยืนค้ำอยู่เหนือร่างของเด็กสาวพร้อมเงื้อดาบขึ้นเหนือหัว ดวงตาเหมือนหมาบ้าพร้อมจะแทงลงไปทุกเมื่อ ดุร้ายหมายมาดพร้อมจะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าให้แหลกละเอียดไป ทว่าความเป็นจริงกลับมิได้เป็นเช่นนั้นแม้แต่น้อย เมื่อบัดนี้ภาพใบหน้าของชายผู้นั้นที่เธอได้เห็นอีกครั้งในความทรงจำ...กลับแตกต่างจากภาพที่เด็กหญิงเคยชื่อว่าเป็นมาตลอดเหลือเกิน ...ใบหน้าและดวงตาที่บิดเบี้ยวจวนเจียนคลั่ง...ด้วยความเจ็บแค้นและปวดร้าวต่อชะตากรรมอันบัดซบของตนเอง... "บัด...ซบ..." เด็กหนุ่มส่งเสียงคราบแหบโหยราวกับสัตว์ป่าที่ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บ "ทั้งที่เคยบอก...ว่าจะเฝ้าดูคอยปกป้องตลอดไปแท้ๆ... "ชิโร่...อาจารย์ซาโยโกะ..." ภาพความทรงจำอันมากหลายที่ได้พบเห็นตลอดเวลาที่มองผ่าน "กระแส" ความทรงจำอันยาวนานของริคุ กระตุ้นให้เอนเดนึกถึงความทรงจำอีกอย่างหนึ่งขึ้นมาในทันใด ...ความทรงจำที่อยู่กับตัวเธอมาตลอดนับแต่ลืมตาขึ้นมาดูโลกในฐานะคิวกิ แต่กลับโง่เง่าขนาดไม่เข้าใจถึงความหมายของความทรงจำเหล่านั้น... ในความทรงจำนั้นมีเพียงเพดานไม้เก่าคร่ำคร่าอยู่เหนือศีรษะ ชายผุ้เป็นนายของเธอโอบอุ้มร่างเล็กๆ บอบบางอย่างทารกของเธอไว้แนบอก มีเด็กชายผิวคล้ำอีกคนหนึ่งก้มหน้ามองอยู่ในระยะไม่ห่างด้วยแววตาทั้งตื่นเต้น ทั้งคาดหวัง และหวาดหวั่นในขณะเดียวกัน "ทาคาโอะคุง" เสียงเจ้านายของเธอเอ่ยปากขึ้นอย่างแผ่วเบา "มาคอยเฝ้าดู คอยปกป้องเด็กคนนี้ด้วยกันตลอดไปนะ" "เพื่อให้เด็กคนนี้ได้พบกับความสุขในสักวัน" ลำคอของเด็กสาวผู้มีศักดิ์ศรีเหนือกว่าคังชุหรือผู้ใช้จิงกิทั้งปวงถึงแก่ตีบตันไปต่อภาพที่เห็นเบื้องหน้า ภาพอันอ่อนโยนที่อยู่ในความทรงจำของเธอตลอดเวลา แต่กลับถูกบดบังถูกลืมเลือนมาตลอดด้วยสิ่งต่างๆ ที่ตนเองเข้าใจผิดมาตลอดว่านั่นคือการแสดงความภักดีต่อเจ้านายผู้เป็นที่รัก น้ำตาอุ่นๆ ไหลเป็นทางจากดวงตาของเด็กหญิง ขณะที่ความอบอุ่นอันมากมายเหลือคณานับค่อยๆ เต็มตื้นขึ้นในจิตใจของเด็กสาว บัดนี้จิตใจของเด็กสาวไม่เหลือความสับสนหรือลังเลต่อ "ความไม่รู้" ดังเช่นที่เคยเป็นมาอีกต่อไป เพราะบัดนี้เอนเดได้รับรู้แล้ว...ว่าสิ่งซึ่งตนเองไขว่คว้าปรารถนามาตลอดนั้น แท้จริงกลับอยู่กับตนเองมาตั้งแต่แรกแล้ว ...ในที่สุด ก็ได้รู้เสียที... ...คำพูดที่เราไม่ได้ยินในวันนั้น... ...นายท่านไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว... ...แต่ก็ยังเฝ้าดูเราคอยปกป้องเราอยู่เสมอ... ...ดังนั้น ไม่เป็นไรหรอก... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:53:57

ความคิดเห็นที่ 5 ฉากตัดอีกครั้ง มายังภาพในปัจจุบันที่ริคุกำลังเอารยางค์ลวดของเอนเดจิ้มใส่สมองของตัวเองเพื่อถ่ายทอดความทรงจำให้กับอีกฝ่ายโดยตรง โดยมีเพื่อนๆ ทั้งผู้ใช้จิงกิและประดาหน่วยสนับสนุนรุมล้อมอยู่รอบๆ ด้วยความเป็นห่วง เพราะการเชื่อมต่อสมองของตนเองเข้ากับคิวกิโดยตรงนั้นถือเป็นเรื่องอันตรายอย่างยิ่งยวด เนื่องจากในสภาพที่สมองเชื่อมต่อกับอีกฝ่ายโดยตรงนั้น คิวกิสามารถดูดเอาความทรงจำของตัวผู้เชื่อมต่อคือริคุได้โดยตรงโดยที่ตัวริคุนั้นไม่อาจขัดขืนได้เลย ดังนั้น ตอนที่ริคุเสนอจะใช้แผนการนี้ในทีแรกนั้นจึงไม่มีใครเห็นด้วยแม้แต่น้อย เพราะเป็นแผนการที่ผู้ลงมืออย่างริคุต้องเสี่ยงตายมากที่สุด ดังนั้นจึงถูกเก็บไว้เป็นไพ่ตายสุดท้ายในกรณีที่ไม่อาจใช้วิธีอื่นในการขอความร่วมมือกับเอนเดได้แล้วจริงๆ เท่านั้น เรียกว่าจัดไว้หลังแผน "ล้อมจับ" อันเป็นแผนเอาน้ำร้อนเข้าสาดเสียด้วยซ้ำ ผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดเอนเดก็ยอมดึงเอารยางค์ออกจากหัวของริคุจนได้ เด็กหนุ่มทรุดลงนั่งกองกับพื้นอย่างหมดแรง เห็นดังนั้น ประดาพวกพ้องก็กรูกันเข้าไปดูอาการของริคุอย่างเป็นห่วงในทันใด สาละวนเช็คสภาพร่างกายของริคุกันจ้าละหวั่นว่ามีส่วนใดผิดเพี้ยนไปรึเปล่า ซึ่งผลก็คือ นอกจากเลือดแดงฉานไหลเป็นทางยาวจากรูบนหน้าผากตรงตำแหน่งที่รยางค์ของเอนเดแทงเข้าไปแล้ว ริคุยังคงปกติดีทุกอย่าง ไม่มีอาการเอ๋อปัญญาอ่อนอย่างคนโดนทำลายความทรงจำหรือสมองจนเสียหายไปบางส่วนเลยแม้แต่น้อย ครั้นเช็คจนแน่ใจแล้วว่าริคุปลอดภัยไร้กังวลจริงๆ โจก็เปิดฉากด่าส่งเข้าให้ว่ามีไอ้บ้าที่ไหนเค้าทำบ้าๆ กันแบบนี้จริงบ้างวะ ซึ่งริคุก็ได้แต่ยิ้มตอบแบบโรยๆ ไม่มีแรงเท่านั้น ข้างฝ่ายเอนเดเมื่อสงบใจควบคุมอารมณ์ของตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็เดินตรงมาหาริคุที่นั่งพังพาบอยู่กับพื้น สีหน้าและแววตาฉายแววขัดเขินอย่างเห็นได้ชัด ฝ่ายผู้ใช้จิงกิคนอื่นกับพวกหน่วยสนับสนุนเห็นเอนเดเดินเข้ามาแบบนั้นก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมจะรับมือทันที แต่ริคุร้องห้ามไว้ พร้อมกับลุกขึ้นนั่งชันเข้ากับพื้น เงยหน้าขึ้นมองเอนเดด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรที่สุดเท่าที่ร่างกายตัวเองจะทำได้ "จะขอร้องอีกครั้งนะ เอนเด" เด็กหนุ่มเอ่ยปาก "ชั้นต้องการพลังของเธอเพื่อต่อกรกับพี่อามาเนะ...คิวกิอามาเนะ เพราะงั้นจะมาร่วมมือกันได้มั้ย?" ใบหน้าของเอนเดซับสีเรื่อขึ้นในทันทีที่ได้ยินคำขอนั้นของริคุ มุมปากสองข้างยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างนุ่มนวล ขณะที่ดวงตาซึ่งมองตรงไปยังริคุนั้นฉายแววรู้คุณอย่างชัดเจน "ค่ะ" เด็กสาวตอบคำขอของเด็กหนุ่ม "หากคุณยอมเป็นเพื่อนกับชั้นนะคะ นายท่าน" ขาดคำ เด็กหญิงก็ค่อยๆ ค้อมศีรษะลงต่อหน้าริคุอย่างเคารพนบนอบที่สุด กิริยานอบน้อมแทบไม่ต่างกับหญิงรับใช้ที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:56:24

ความคิดเห็นที่ 6 คำตอบรับของเอนเดสร้างความโล่งใจให้กับประดาผู้ใช้จิงกิและหน่วยสนับสนุนที่ลุ้นตัวโก่งอยู่ด้านข้างเป็นอันมาก หลายคนถึงแก่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ที่แผนการสำเร็จลงได้โดยไม่ต้องเกิดการสูญเสีย (เสียแค่เลือดหัวของบักริคุไม่กี่ซีซีเอง ) แต่ทันใดนั้น อยู่ๆ เอนเดก็หมดแรงล้มฮวบลงชนหน้าอกของริคุเต็มๆ ริคุเห็นดังนั้นก็ตกใจมาก ค่อยๆ ประคองร่างของเอนเดให้นอนซบกับอกของตัวเองไว้ไม่ให้ล้มฟาดพื้นพลางร้องถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า "ขอโทษด้วยนะคะ...แต่ชั้นออกไปจากที่นี่ไม่ได้" เด็กสาวตอบด้วยกิริยาระโหยโรยแรงอย่างเห็นได้ชัด "ชั้น...ต้องอยู่กางอาณาเขตที่นี่ค่ะ" "ทาคาโอะสั่งให้ทำแบบนั้นเหรอ!?" ริคุร้องถาม "ไม่ใช่ค่ะ..." เด็กสาวตอบกลับ ดวงตาเริ่มปรือลงราวกับคนใกล้จะหลับลงทุกที "นี่เป็น...ของของคิวกิ...คือสิ่งที่มีไว้สำหรับเวลาแบบนี้..." ทว่ายังไม่ทันพูดจบประโยค ดวงตาของเด็กหญิงก็ปิดลงจนสนิท พร้อมกับเสียงหายใจแผ่วเบาเป็นจังหวะสม่ำเสมอที่ดังขึ้นแทนที่ อันเป็นสัญญาณว่าความง่วงที่รุมเร้ามาตั้งแต่เมื่อครู่ (ก่อนจะชนกับพวกริคุซะด้วยซ้ำ) เป็นฝ่ายชนะในที่สุด กิริยานอนหลับเป็นตายของเอนเดทำเอาพลพรรคชาว F.L.A.G. ถึงกับเหวอแตกอึ้งกิมกี่ โจเห็นแบบนั้นก็บ่นขึ้นมาว่ามีแต่ช่องว่างเต็มไปหมดชัดๆ เลยนี่หว่า พร้อมกับบ่นขึ้นมาว่างานนี้สำเร็จเอาดื้อๆ เลยแฮะ ริคุก็แย้งว่าไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย พร้อมกับชี้นิ้วลงพื้นเป็นเชิงบอกให้ทุกคนก้มลงมองพื้นใต้ตัว โจก็ยอมทำตามแบบงงๆ แล้วก็ต้องตกตะลึงจนตาค้างอยู่กับที่...เมื่อพบว่าบนพื้นใต้ตัวที่มองเผินๆ เหมือนไม่มีอะไรเลยนั้น แท้จริงถูกปกคลุมไว้ด้วยรยางค์ลวดนับสิบๆ หรือนับร้อยๆ เส้น เรียงต่อกันเป็นร่างแหขนาดมหึมากระจายอยู่เต็มพื้น ครอบคลุมรัศมีทุกพื้นที่ในบริเวณที่คนของ F.L.A.G. ที่บุกเข้ามาในโกดังร้างยืนอยู่แทบทุกคน "นี่เตรียมจู่โจมขั้นต่อไปไว้ระหว่างที่เครื่องแจมเมอร์ทำงานอยู่งั้นเหรอ" คลาร่าร้องขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ในใจนึกสยดสยองต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากเมื่อครู่นี้ฝ่าย F.L.A.G. ตัดสินใจดำเนินแผน "เอาน้ำร้อนเข้าสาด" บุกเข้าใช้กำลังจับกุมต่อ แทนที่จะปล่อยให้ริคุ "เอาน้ำเย็นเข้าลูบ" เกลี้ยกล่อมเอนเดจนสำเร็จ "ประมาทไม่ได้เลยน้า" โจโพล่งขึ้นมาเสียงดัง ขณะก้มลงมองใบหน้าหลับใหลราวกับเด็กน้อยของเอนเด ก่อนจะบ่นต่อว่า "เป็นเด็กที่ร้ายกาจเป็นบ้าเลยแฮะ ถึงหน้าตาตอนนอนจะไม่บอกยี่ห้อเลยก็เหอะ" - จบตอนที่ 79 - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 21:09:05

ความคิดเห็นที่ 7 spoil ตอนนี้จัดเต็มละเอียดดีมากครับ   /me  แต่เดี๋ยวกลับมาอ่านอีกรอบครับ   zZZZZZ ปล.  จริงๆแล้วริคุมันไม่ใช้สายค้ำคอร์ แต่เป็นสาย  Tantacle สินะ  ชอบรยางค์เอนเดเขา  จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 21:13:25

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านตอนนี้จบแล้วบอกได้คำเดียวว่า ตั้งแต่ปิดสกิล Mad Enhancement (โหมดหมาบ้า) ของเบอร์เซอร์เกอร์แล้ว สกิล Charisma ของบักริคุก็ยิ่งเพิ่มสูงขึ้นเลยสินะเนี่ย โอ้โลมแบบถึงเนื้อถึงตัว (และถึงเลือดถึงเนื้อ) แค่แป๊บเดียวก็ลากเอา "หนึ่งในสามตัวละครหญิงที่แข็งแกร่งที่สุดในเรื่องนี้" มาเข้าปาร์ตี้ได้หน้าตาเฉยเลย เหอๆๆ ว่าแต่ที่เค้าว่าตัวละครฝ่ายตรงข้ามกับพระเอกที่เทพมากๆ จนพระเอกแทบจะทำอะไรไม่ได้ ถ้าย้ายข้างมาอยู่ฝั่งพระเอกเมื่อไหร่ เลเวลจะตกแบบฮวบฮาบนี่ท่าจะเป็นเรื่องจริงสินะ...ถึงในกรณีของเอนเดจะบอกไม่ได้ซะทีเดียวว่าเป็นแบบนั้นแน่รึเปล่าก็เถอะ เพราะเอนเดเลเวลตกเพราะสูญเสียเจ้านายไปเท่านั้น เพราะงั้นถ้าเอนเดยอมรับริคุเป็น "เจ้านาย" คนใหม่เมื่อไหร่ ก็มีความเป็นไปได้สูงมากที่เอนเดจะกลับมาโหดเหมือนเดิมเหมือนกัน สุดท้ายนี้ แถมทิ้งท้ายเล็กน้อยกับภาพรอยยิ้มพิมพ์ใจสุดน่ารักของน้องเอนเดในตอนนี้ครับ...เห็นรอยยิ้มของน้องเค้าในภาพนี้แล้วได้แต่บอกจริงๆ ว่า "ปักธงติดแล้วแน่ๆ" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 21:16:26

ความคิดเห็นที่ 9 หลังจากที่ได้ของฝากจากนานามิมา รู้สึกว่าริคุมันคุมสติตัวเองได้ดีขึ้น(มาก) แถมปักธงเก่งขึ้นอีก -*- จากคุณ : เพื่อนคาคาชิ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 21:50:57

ความคิดเห็นที่ 10 เอนเด้ เตรียมย้ายข้างอวยได้ 555+ นี่ขนาดเลเวลตกนะเนี่ยยังโหดขนาดนี้ ถ้าริคุหยุดไม่ได้ก่อนมีหวัง F.L.A.G คงเละ ว่าแต่จูริจะได้กลับมามีร่างของตัวเองอีกไหมเนี่ย จากคุณ : SirHibari เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 22:37:57

ความคิดเห็นที่ 11 นี่ก็หาซื้อเล่ม 1 ไม่ได้อีกเหมือนกัน -0- จากคุณ : supatpit เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 23:04:51

ความคิดเห็นที่ 12 นอกจากปักธงแล้ว สารภาพว่าอ่านคำบรรยายของคุณ Drake แล้วน้ำตาคลอมาก ว่าไปบักริคุมันก็ "กดตอบพลาด" มาหลายเคสแล้วแหละ ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องเนเน่ เรื่องเรน่าอีก หลอนไปพอควรกับเรื่องแบบนี้ ถ้าเกิดมันมาเดจาวูอีกก้าวก็น่ากลัวเกิน = =" นับว่าที่พลาดไปไม่เสียเปล่า ริคุเอ๊ยยยยยยยย ตอนนี้แกก็ทำสำเร็จไปหนึ่งอย่างแล้ว >< จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 00:15:55

ความคิดเห็นที่ 13 นั่งอ่านสปอยด์คุณ Drake ได้อารมณ์มากๆ ปล. ไปอ่านรวมเล่มจะได้อารมณ์อย่างนี้ไหมหว่า? - -. จากคุณ : Delclaw เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 09:48:55

ความคิดเห็นที่ 14 เรียกว่าุถ้าบักริคุเอาเข้าตี้ไม่สำเร็จนี่มีหวังตายหมู่กันยกแก๊งแล้วใช่ไหมนี่? จากคุณ : NetNN เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:25:07