ความคิดเห็นที่ 1 ฮิคารุ เซียนโกะ จากคุณ : น้องแนนแฟนคลับลำดับที่หนึ่ง เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 00:41:14

ความคิดเห็นที่ 2 นึกถึง อิคิงามิ นะ ออกแนว feel good หน่อยๆ จากคุณ : valor เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 00:41:27

ความคิดเห็นที่ 3 Honey&Clover =v= จากคุณ : kuryu เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 00:50:53

ความคิดเห็นที่ 4 ต้องทำใจไว้ด้วยส่วนหนึ่งนะคะ อ่านการ์ตูนแค่เล่มสองเล่มไม่สามารถทำให้นิสัยเปลี่ยนได้ นอกจากเจ้าตัวตั้งใจที่จะเปลี่ยนเอง #น้องชายเราก็แบบนี้แหละ ทำใจ ตอนเด็กเราอ่าน "โทมัส อัลวา เอดิสัน" ฉบับการ์ตูน ภาพอาจไม่สวยเท่าไหร่ แต่เนื้อเรื่องสนุกดีให้ข้อคิดเรื่องความพยายามด้วย จากคุณ : แม่มดมายา เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 00:51:34

ความคิดเห็นที่ 5 หายากหน่อยแต่ลองดูครับ http://www.oknation.net/blog/print.php?id=684063 จากคุณ : บอนตะคุง เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 00:53:48

ความคิดเห็นที่ 6 ผมว่าน้องคุณเองก็ตอบถูกนะ และ มันก็เป็นคำตอบของผมด้วย และคิดว่ามันเป็นสัจธรรมของโลก ลองนึกว่า - มดแอบขนน้ำตาลมันเป็นความพยายามหรือสัญชาตญาณ - แมงมุมชักใยเป็นความพยายามหรือธรรมชาติ แทนที่คุณจะเบือนหน้าหนีออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ คุณเองน่าจะพูดคุยกับเขาให้มากขึ้น ให้การบ้านเขาไปเลยว่า แล้วใครหละที่ไม่พยายามแล้วประสบความสำเร็จได้ "แล้วเรื่องไหนหละที่ไม่พยายาม" คุณเองก็ต้องพยายามให้มากกว่านี้ ลองศึกษาหาเรื่องราวมาพูดคุยกับน้องมากขึ้น มากกว่าการบอกว่า "ให้น้องพยายาม" โดยที่ยังไม่ได้ชี้นำต่อไปว่าควรพยายามยังไง อย่างไร ลองถามน้องเขาสิว่าชอบทำอะไร แล้วให้น้องเขาทำเหมือนที่มดชอบขนน้ำตาล ทำเหมือนแมงมุมที่ชอบชักใย ทำอะไรที่เป็นธรรมชาติ ที่เป็นตัวเขาเองมากที่สุด อย่าให้มดไปขนน้ำผึ้ง หรือ อย่าให้แมงมุมต้องเอาลิ้นตวัดกินแมลง จะว่าผมตรรกะวิบัตก็ไม่เชิง แต่ผมชอบเล่นลิ้นมากกว่า เอาว่าตอนนี้ น้องคุณจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ไหม ขึ้นกับตัวคุณแล้วหละ ถ้าคุณเลิกพยายาม น้องคุณก็คงเห็นว่าพี่เขายังเลิกพยายามเลย เอาใจช่วยครับ จากคุณ : Cocopok เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 00:59:45

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ กำลังจะเข้ามาแนะนำเรื่องนี้ ถ้าให้แนะนำเรื่องอื่นๆก็เช่น การ์ตูนเกี่ยวกับ 7-11 ในญี่ปุ่น,การ์ตูนประวัติโซอิจิโร ฮอนด้า ผู้สร้างฮอนด้า,ประวัติผู้ริเริ่มเครื่องใช้ไฟฟ้ามัตซูชิตะ(พานาโซนิค),ประวัติ อ. เท็ตซึกะ โอซามุ ฯลฯ ตอนเด็กๆชอบอ่านครับ พอโตขึ้นเริ่มมีความรู้มากขึ้นการศึกษามากขึ้น รู้สึกว่าคนญี่ปุ่นยุคหลังแพ้สงครามโลกครั้งที่2 "เท่จริงๆ" (ในหลายวงการเสียด้วย) ปล.ทั้งนี้ทั้งนั้นการ์ตูนเป็นแรงบัลดารใจ เป็นแรงขับได้ครับ แต่การเปลี่ยนตัวเองต้องเริ่มจากข้างใน จากคุณ : Longinus เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 01:03:20

ความคิดเห็นที่ 8 ผมว่าถ้าจะตะล่อมสอนน้อง ไม่ควรใช้การ์ตูนแนวที่เน้นการคิดค้น การประดิษฐ์ หรือเน้นเรื่องการเรียน ผลประโยชน์จากความขยัน โดยตรงนะครับ โดนเข็นตรงๆแบบนั้นมีแต่จะยิ่งต่อต้านมากกว่าผมว่า ถ้าจะเน้น ไปเน้นแนวการ์ตูนกีฬาดีกว่า ไม่แนะนำแฟนตาซี ผมไม่รู้นะว่าน้องคุณติดเกมอะไรบ้าง แต่โดยพื้นฐาน เกมสมัยนี้เน้นแนวแฟนตาซี มันกลับจะยิ่งทำให้น้องคุณคิดถึงเกม จริงๆเอาการ์ตูนผู้หญิงแนวรักใสๆก็ไม่เลวนะ ถ้าน้องคุณยอมอ่าน เพราะบางทีผมก็ชอบอ่าน อ่านแล้วมันเบาหัวดี หลังจากเรียนมาเครียดๆ จากคุณ : Glacial เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 01:22:04

ความคิดเห็นที่ 9 Harlem Beat เรื่องเกี่ยวกับบาสเก็ตบอล เป็นเรื่องเด็กหนุ่ม ที่ทำอะไรไม่เคยสำเร็จ จนมาเล่นบาส เลยพยายามเพื่อให้ตัวเองเก่งขึ้น อ่านกี่ครั้งก็ให้อารมณ์แบบว่า ถ้าเราพยายามเพิ่มขึ้น ทุกสิ่งก็ต้องสำเร็จ จากคุณ : มนตรานิรันดร์ (Blue-Sheep) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 01:45:14

ความคิดเห็นที่ 10 ผมไม่คิดว่าการอ่านการ์ตูนจะเป็นทางออกสำหรับปัญหานี้นะครับ ตรรกะของผมก็เพี้ยนๆ ตอบกระทู้นี้คงนอกประเด็น จะดีไม่ดีก็สุดแท้แต่ครับ จากที่คุณบอกว่าน้อง เล่นเกมส์คอม ถูกสั่งห้าม ไม่สนใจเรียน ไม่อยากคิดตามแบบคนทั่วๆ ไป บางทีน้องคุณอาจเป็นพวกชอบเอาชนะ และเป็นตัวของตัวเองสูง ดังนั้นการเรียนในห้องที่ไม่ค่อยชอบ เลยทำผลงานเด่นๆ ไม่ได้ ยิ่งทำให้ไม่สนใจ ประมาณว่าถ้าเรียกร้องความสนใจ-ชนะคนอื่น-เป็นจุดเด่นไม่ได้ ก็เรื่อยๆ ไปเรียงๆ ดีกว่า เพราะมันไม่ใช่แนว   (เป็นพวกที่ชอบเห็นผลสำเร็จเร็วๆ ถ้าพยายามเท่าที่คิดแล้วไม่ได้ ก็ไม่เอา) สิ่งที่คุณควรจะทำ คือ การสร้างแรงจูงใจ มากกว่าเปลี่ยนทัศนคติ ถามว่าเขาอยากทำอะไรเลี้่ยงตัวเป็นอาชีพ แล้วก็มุ่งไปทางนั้นครับ บางทีเราไม่จำเป็นต้องเป็นแกะที่เดินตามคนอื่นๆ เรียนไม่เก่ง แต่ถ้าค้นพบความสิ่งที่ชอบ และรู้จักใช้ประโชยน์จากสิ่งนั้น จะดีกว่าฝืนทำในสิ่งที่ "ต้องทำ" แล้วไม่มีอะไรดีขึ้นมา แต่ถ้าน้องขี้เกียจมันซะทุกอย่าง บางทีตอนนี้อาจยังไม่ใช่เวลา คนบางคนต้องถึงจุดต่ำสุดก่อน แล้วค่อยไต่ขึ้นมา ถ้าไต่ขึ้นมาได้ก็ดีไป ถ้าไม่ได้ก็...นะ คนมีความรู้  ก็ทำงานสบาย  มีเงินซื้อหาปัจจัยให้ตัวเองครับ คนไม่มีความรู้ ทำงานลำบาก เหนื่อยกว่าคนมีความรู้ คนไม่เรียน เรียนไม่จบ ตอนทำงานก็ต้องเจียดเวลามาเรียนเสริม ออกเงินเอง วันหยุดก็ต้องไปเรียนอัพเกรด อัพเงินเดือน เห็นมาแล้ว บอกได้คำเดียวว่า ยากกว่าเดิม %จบก็ต่ำ เหนื่อยมาก คนขยันก็ทำมาหาเลี้ยงตัวเองได้ เลี้ยงคนอื่นได้ คนขี้เกียจ ก็เป็นขอทาน ไม่ก็เป็นโจร ถ้าเลือกแบบประคองตัว ต้องบอกว่าสังคมมันแก่งแย่งครับ ไม่เก่งจริง ก็ถูกถีบออกมา เป็นขอทานต่อ ว่าแต่น้องคุณอายุเท่าไหร่ครับ  ถ้าอายุห่างกันมาก คุณต้องให้โอกาสเขาได้พัฒนาความคิดตามวัยของเขาด้วย ค่อยๆ แนะนำกันไป อย่ายัดเยียดครับ เดี๋ยวจะยิ่งไปกันใหญ่ (ยาวซะ) ปล. การ์ตูนแนะนำไม่มีครับ แนะนำให้ดูโฆษณา จน เครียด กินเหล้า ครับ คนไม่ซึ้งไม่อ่านการ์ตูน อ่านๆ ไป ก็เหมือนให้ไปฟังเทศฟังธรรม ดีแต่มันเลี่ยนครับ จากคุณ : -เกียฮุ้น- เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 01:56:52

ความคิดเห็นที่ 11 เมื่อก่อนผมก็เป็นแบบน้อง จขกท นั้นละครับ ไม่ค่อยสนโลกสักเท่าไหร่ ไม่มีเป้าหมายชีวิต พ่อแม่เป็นห่วง ผมคิดว่าไม่มีใครเข้าใจผม พี่ชายผมก็เข้ามาพูดด้วยบอกว่าคิดเรื่องอนาคตไว้มั่งยัง ผมตอบอย่างง่ายๆว่าชีวิตผมไม่ต้องห่วงหรอกผมดูแลตัวเองได้ พี่ผมบอกว่าจะไม่ห่วงได้ไง ดูแล้วไม่ได้คิดอะไรไว้เลยนิ ผมก็ได้แต่เงียบๆเพราะไม่อยากคุยด้วย พี่ชายชายผมก็พยายามชวนคุยอยากทำนู้นไหม ทำนี้ไหมอยากนั้นไหม ผมก็โมโหตอบไปตรงๆว่าไม่อยากทำไรเลย อยากอยู่เฉยๆไปวันๆ พี่บอกมันเป็นไปไม่ได้ คนเราต้องทำอะไรสักอย่าง ผมเลยตอบไปง่ายๆว่างั้นทำงานไปวันๆถึงเวลากลับบ้านเล่นเกมดูการ์ตูน พี่ผมก็ตอบกลับมาว่า งั้นก็เอาดิ ทำอย่างที่อยากทำอะ ละอยากทำงานไรอะ ตอนนั้นผมโมโหมากที่มีคนมาเซ้าซี้ ในใจก็คิดว่าอะไรนักหน่า แต่พี่ผมก็ยังพูดต่อไป ผมโมโหก็เลย ตะโกนบอกว่าไม่มีใครเข้าใจผมหรอก พี่ผมกลับตอบว่า พี่ไม่เข้าใจหรอก แต่พี่อยากเข้าใจ บอกพี่ได้ไหม พี่อยากเข้าใจเรานะ ท่าไม่บอกแล้วเมื่อไหร่พี่จะเข้าใจ มันเป็นครั่งแรกที่ผมคุยกับพี่แบบจิงจัง พี่บอกผมว่าเราก็มีกันแค่พี่น้อง ท่าไม่บอกพี่จะไปบอกใคร ท่าพี่ไม่เข้าใจน้องพี่จะยังเป็นพี่ได้ยังไง พี่ก็เล่าเรื่องตัวเองให้ฟัง เรื่องที่ผมในชีวิตไม่เคยคิดจะสนใจ เรื่องของพี่ มันทำให้ผมกล้าพูดเรื่องของตัวเอง เรื่องความฝัน พี่ผมบอกว่าความฝันอะ มันอาจจะไม่เป็นจิงหรอก แต่ท่าเราได้พยายามเพื่อมันเราก็มีความสุขแล้ว พี่ผมพูดว่าทำแบบที่อยากทำอะ ไม่ต้องเก่งก็ได้แค่ทำสิ่งที่อยากทำ อะไรก็ได้ ผมไม่ใช่คนประสบความสำเร็จอะไรหรอก เรียนก็ไม่ได้เก่ง และตอนนี้ก็ยังเรียนอยู่ ผมไม่เคยลืมที่ได้คุยกะพี่วันนั้น มันเป็นกำลังใจอย่างนึง ที่ผมไม่เคยลืม พิมมาตั้งยาว อยากบอก จขกท นะครับว่าคุยกับน้องดีที่สุดครับ คุยกันสองคนตัวๆตามภาษาพี่น้องแหละครับ จขกท จะพยายามยัดเยียดยังไงเขาก็ไม่สนหรอก ต้องเปิดใจก่อน ในฐานะที่ผมเคยเป็นแบบนั้นนะ ผมคิดว่าเวลานั้นผมรู้ดีที่สุดว่าตัวเองเป็นยังไง ไม่ต้องมีใครมายุุ่ง ผมไม่อยากพยายามอะไร เพราะ พยายามไปก็ไม่มีอะไรดี แต่จขกท ต้องให้กำลังใจเขาครับ พูดเปิดใจกันไปเลย มันก็มีบ้างเรื่องที่พูดกับพ่อแม่ไม่ได้ แต่พูดกับพี่ได้นะครับ ผมอยากเอาใจช่วยเพราะผมก็เคยผ่านจุดๆนี้มา มันยากหน่อยแต่เป็นไปได้ครับ ผมไม่รู้จะแนะนำเรื่องอะไรนะครับขอโทษด้วยที่ไม่ได้แนะนำอะไรเลย เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : ค้ำคืนกับคนเงียบ เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 02:16:07

ความคิดเห็นที่ 12 อ่า สนใจคุยกับผมแบบส่วนตัวไหมครับ คือ ก็ไม่รู้ว่ามีแนวทางทางออกที่ดีให้ไหม ลองฟังเหตุผลของผมหน่อยละกันนะครับ ประเด็นแรกที่คุณบอกมามันเป็นปัญหาที่กว้างนะครับ เด็กไม่ตั้งใจเรียน ส่วนมากมักจะเน้นความสนใจไปที่อื่น ซึ่งในกรณีนี้อาจเป็นคอมพิวเตอร์ ซึ่งการห้ามเล่นมันก็เหมือนเป็นการปิดโลกของเค้าครับ ทางที่ดีให้สนับสนุนให้ไปให้ถูกทางดีกว่าที่จะห้ามแบบหักดิบ เด็กจะมีวัยต่อต้านครับ ผมเคยคิดว่าผมจะไม่เป็นก็ยังเป็น การที่เราห้ามเค้าผมว่าจะเป็นการทำให้เค้าปิดตัวเองจากครอบครัวมากกว่า ประเด็นต่อมา การที่คุณจะให้น้องคุณอ่านการ์ตูนเพื่อเพิ่มทัศนะคติ หรือเปิดโลก ผมต้องถามคุณก่อนว่า น้องคุณเป็นคนอ่านหนังสือรึปล่าว และทางบ้านให้ความสำคัญกับการอ่านและการสอนให้ลูกๆ คิดแบบไหน(ขออภัยถ้าให้ถ้อยคำไม่ดี) ถ้ามีการสอนให้รักการอ่านและคอยอธิบายมาตั้งแต่เด็ก การอ่านหนังสือก็จะทำให้ผู้อ่านมีมุมมองหลายมุมครับ ในบางครั้ง น้องคุณอาจไม่เหมาะกับสายสามัญก็ได้ แต่อาจจะเหมาะกับการไปทางสายอาชีพซึ่งในปัจุบันก็ไม่ได้น้อยหน้ากว่ากันซักเท่าไรคุณเป็นพี่ ผมว่าคุณน่าจะรู้จักน้องดีระดับที่จะรู้ว่าควรจะเข้าทางไหน และเค้าเป็นอย่างไร หนังสือทุกเล่นมีคุณค่าสอดแทรกไว้หมดครับ แต่ถ้าผุ้อ่าน ไม่สามารถตีความได้ มันก็จะเป็นแค่เครื่องบันเทิงเท่านั้น ทั้งนี้ทั้งนั้น ทุกอย่างอยู่ที่ครอบครัวเป็นหลักว่าจะให้คำตอบแก่คนในครอบครัวยังไง การหักดิบ ไม่ได้ช่วยอะไรหรอกครับ หาทางทำความเข้าใจในธรรมชาติของน้องคุณก่อนดีกว่า เริ่งจากการคุยให้เข้าใน และหากิจกรรมให้เค้าทำ ถ้าเค้าอยากอ่านนะครับ ให้หาเป็นหนังสือให้เค้าอ่านดู เป็นการฝึกจินตนาการครับ ถ้าที่ผมพูดมาทั้งหมดทำให้ใครก็ตามรู้สึกแย่ หรือโกรธขออภัยมา ณ ตรงนี้นะครับ ถ้าคิดว่าสิ่งที่ผมพูดมาสามารถใช้ได้เมลมาคุยกันได้ครับ djtor_pg@hotmail.com จากคุณ : ptoryuwa เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 02:16:54

ความคิดเห็นที่ 13 ผมขอแนะนำของ "เดอะดวง" ครับผมว่ามันใช่กว่านะ จากคุณ : LeemoMamili เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 02:24:37

ความคิดเห็นที่ 14 น้องชายอายุเท่าไรแล้ว? ถ้าเป็นเด็กม.ต้น อันนี้อาจจะแค่เป็นวัยต่อต้านเฉยๆ พอโตกว่านี้เขาจะเปลี่ยนแปลงเอง แต่ม.ปลายนี่ค่อยข้างซีเรียส เพราะเป็นวัยค้นหาตัวตน และการตัดสินใจของเขาต้องมีเหตุผล น้องชายเป็นคนที่มีความถนัดทางด้านไหนสักอย่างมากๆหรือเปล่า? เขาอาจกำลังพยายามสุดชีวิตเพื่ออะไรสักอย่าง โดยที่ไม่มีใครเห็น หรืออาจจะเห็น แต่ไม่มีใครสนับสนุน น้องชายหัวไวหรือเป็นผุ้ใหญ่กว่าเด็กวัยเดียวกันหรือเปล่า? เขาอาจจะเข้ากับการศึกษาในระบบไม่ได้ เพราะมันไม่เหมาะกับเขา หรืออาจจะเข้ากับเพื่อนวัยเดียวกันได้ไม่ดี จนไม่อยากไปเรียน น้องชายเก่งในด้านที่โรงเรียนปกติตอบโจทย์ไม่ได้หรือเปล่า? อาจจะเป็นด้านศิลป์ หรือด้านวิศวกรรมการช่าง ที่ในโรงเรียนไม่มีสอน ความสนใจที่ต่างกันทำให้อยุ่ในระบบไม่ไหว น้องชายถุกคาดหวังในสิ่งที่เขาไม่ต้องการหรือเปล่า? อาจจะต้องการให้รับช่วงกิจการของครอบครัว หรือเรียนหมอแบบเปปทีน เป้าหมายของเขาไม่ตรงกับสิ่งที่ถุกคาดหวัง จนเขาคิดว่าพังๆไปซะก็ดีหรือเปล่า น้องชายง่วนทำอะไรในคอมที่โดนห้ามเล่น? เขาอาจมีงานอดิเรกเล่นเกม แต่เขาเล่นจนวิเคราะห์ได้หรือไม่ว่าเกมที่ดีเป็นยังไง ระบบเกม กราฟฟิค ถ้าเขาได้สร้างเกมเองจะวางระบบยังไงบ้าง จิตวิทยาของคนโตแล้วกับเด็กต่างกันมาก มากจนแทบจะเข้าใจกันไม่ได้ ทั้งที่ห่างกันแค่ไม่กี่ปี แต่คุณตอนนี้ยังเป็นคนที่รับฟังเขา ถ้าคุณเผลอเร่งรัดเกินไปเมื่อไร เขาอาจจะเห็นคุณเป็นศัตรู ถึงตอนนั้นเขาก็กู่ไม่กลับอีกแล้ว... เขาต้องการให้ใครเตะโดนจุดที่เขารอให้เตะมานานรึเปล่า ถ้าคุณเจอจุดนั้นเข้า การ์ตูนไม่ต้องใช้ แค่พูดคำเดียวก็ดึงเขากลับมาได้แล้ว แต่ถ้าไม่เจอ จะอ่านสักสิบหรือร้อยเล่ม ก็ไม่ได้ผล ตอบโจทย์ของเขาให้ได้ ถ้าตอบไม่ได้ ทำยังไงก็ไม่เข้าใจ ลองปล่อยให้เขาลองผิดลองถุก โดยที่คอยเฝ้ามองห่างๆ ไม่ให้ออกนอกลุ่ทางมากเกินไปก็พอ น่าดีใจแทนน้องชายที่มีพี่ชายที่เอาใจใส่เขาขนาดนี้ //แต่เอาเข้าจริง คำตอบของคุณน้องชายถ้าไม่ได้ลอกใครมาหรือตอบเอาเท่ คำตอบแนวๆนี้เข้าขากับอาจารย์วิชาปรัชญาได้เวิร์คเลยล่ะ ไม่แน่ สักวันเขาอาจเป็นนักเขียนนักคิดแนวปรัชญาที่ดีคนหนึ่งก็ได้นะ... //อะไรนะ ตอบโลกสวยไป? ช่างเถอะ ตอบแบบโลกเน่ามัน too mainstream ไปแล้ว! จากคุณ : bete noire เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 02:27:12

ความคิดเห็นที่ 15 Replay J จากคุณ : อั้ม ติ่งเหลือม เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 02:51:38

ความคิดเห็นที่ 16 ถ้ามีคนถามผมมาแบบนั้นผมก็คงตอบแบบคล้ายๆน้อง จขกท น่ะแหละ ประมาณว่าไม่ชอบถูกบีบรึเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆแบบว่าน้องคุณเข้าใจคุณนะ(ดูจากไม่ได้เถียงข้างๆคูๆแต่ตอบว่า อาจจะถูกหรือผิด) แต่คุณยังไม่เข้าใจน้องคุณ แต่ผมเข้าใจความรู้สึกคุณนะคงเป็นความรู้สึกเดียวกับแม่ผมเมื่อหลายปีก่อน ถ้าน้องคุณตอนนี้มีเรื่องที่เค้าชอบหรือสนใจทำจริงๆแล้วละก็ไม่ค่อยน่าห่วงหรอก แต่ถ้ายังไม่รู้ตัวว่าชอบอะไรก็น่าห่วงหน่อยๆนะ จากคุณ : zielfiend เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 03:19:07

ความคิดเห็นที่ 17 ขอนอกเรื่องหน่อย ถ้ามันไม่สมควรก็ขออภัย #11 จริงๆแล้วคุณชื่อ อุจิวะ ซาสึเกะ และมีพี่ชายชื่ออิทาจิ ใช่หรือไม่ = = พี่ชายคุณสุดยอดมาก ผมก็เป็นพี่เหมือนกัน แต่คิดว่าชาตินี้ยังไงก็เป็นคนที่เข้าใจน้องเหมือนพี่ชายคุณไม่ได้แน่ๆ คุณเขียนจนผมเองก็อยากได้พี่เลยอ่ะ จากคุณ : Glacial เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 03:32:45

ความคิดเห็นที่ 18 เราคิดว่าการ์ตูนไม่ใช่ทางออกที่ดีเท่าไรในกรณีนี้ ดีไม่ดีอาจจะสร้างปัญหาด้วย ขออภัยที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ด้วยเพราะเราเคยเจอภาวะคล้ายๆ อย่างนี้มาก่อน  เรามองว่า "ถ้า" น้องชายคุณยอมอ่านการ์ตูนที่คุณแนะนำไป อาจจะมีเรื่องให้ทะเลาะกับพ่อและโดนสั่งให้เลิกอ่านการ์ตูนอีก (ผู้ใหญ่บางคน มองแค่แวบเดียวก็ตัดสินอะไรต่อมิอะไรไปหมดโดยไม่รู้เหตุที่มาที่ไปเลย) ในสายตาผู้ใหญ่ เกม การ์ตูน อินเตอร์เนต เป็นเรื่องที่ไร้สาระ และเสียเวลาในชีวิตมากๆ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว มันอยู่ที่มุมมองและวิธีคิด มีการ์ตูนและเกมหลายเรื่องที่ช่วยจุดประกายเรา และทำให้เราเกิดความสนใจที่จะต่อยอดหาความรู้เพิ่มเติม ทำให้ตำราเรียนกลายเป็นเรื่องสนุก คอมพิวเตอร์กับอินเตอร์เนตเป็นตัวช่วยในการค้นคว้า จากเหตุการณ์ที่คุณเจ้าของกระทู้บอกว่า ผมถามน้องว่า "คนเราเกิดมาต้องมีความพยายาม คิดว่าถูกหรือผิด" น้องตอบว่า "อาจจะถูกหรือผิดก็ได้" แล้วยกตัวอย่างว่า ถ้าคนที่ประสบความสำเร็จเค้าบอกว่าเค้าไม่พยายามล่ะ นั่นเป็นบทสนทนาหลังจากที่น้องผมต่อต้าน ไม่ยอมตั้งใจเรียน เรากลับรู้สึกว่า น้องคุณไม่ได้มองโลกแคบเลย อาจจะมองโลกกว้างกว่าคุณและคนที่บ้านคุณด้วยซ้ำ เป็นไปได้ว่าน้องคุณอาจจะเห็นความล้มเหลวในระบบการศึกษา ที่วันๆ เอาแต่เรียนเพื่อทำข้อสอบ แต่พอใช้ในชีวิตจริงๆ ไม่ได้สักอัน อันนี้เราไม่ได้หมายความว่าการศึกษาไทยยัดเยียดเยอะไปนะ แต่เราหมายถึงระบบการเรียนที่ต้องเข้ากวดวิชา เรียนเทคนิคการทำโจทย์ การเดาข้อสอบ... มากกว่าที่จะเรียนเพื่อเข้าใจและประยุกต์ใช้ให้เป็น (เราเคยเจอนักศึกษาบางกลุ่ม ที่ทำโจทย์เลขไม่ได้เลย ถ้าไม่บอกว่าจากบทเรียนเรื่องอะไร พวกเขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าจะใช้สูตรไหนในการแก้ปัญหาโจทย์... ) เราเห็นด้วยกับหลายๆ ความเห็นที่แนะนำให้คุณกับน้องและคนที่บ้านหันหน้าคุยกัน อย่าคุยด้วยอารมณ์  อย่าคุยด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงอำนาจที่เหนือกว่า และแม้ว่าอีกฝ่ายจะเกรี้ยวกราดใส่ คุณก็ต้องนิ่งให้ได้  ที่สำคัญคือ อย่าพูดแทรก ให้เขาได้พูดจนจบประโยค จบความที่เขาอยากพูด แล้วคุณค่อยพูดต่อ น้องคุณอาจจะแค่คิดต่างจากคนอื่นๆ ไปบ้าง และความคิดต่างนั้นอาจจะไม่ใช่ตรรกกะวิบัติ ..  เรียนรู้มุมมอง และเข้าใจในความแตกต่างค่ะ และคุณอาจจะเห็นความหวังในตัวน้องของคุณก็เป็นได้ ป.ล.  ที่บอกว่าเราเคยเจอภาวะที่คล้ายๆ อย่างนี้ หมายถึงเราเคยเป็นคล้ายๆ น้องชายเจ้าของกระทู้นะ และพ่อแม่พี่น้องก็ไม่เข้าใจเรา มองว่าเราเหลวแหลก ทั้งๆ ที่เราไม่เคยได้ออกไปเที่ยวเล่นอะไรเลย แค่อ่านการ์ตูน เล่นเกม ดูหนังแค่นั้น เราก็ถูกมองว่าเสียผู้เสียคนไปแล้ว... ตอนนั้นทะเลาะกันหนักมาก จนเกือบจะลาออกทั้งจากมหาวิทยาลัยและชีวิต โชคดีที่ได้อาจารย์ที่ปรึกษาที่เข้าใจ และแนะนำให้ไปพบนักจิตวิทยาครอบครัว ตอนแนะนำน่ะ อาจารย์แนะนำให้พาเราไปบำบัด แต่นักจิตวิทยาขอคุยกับทุกคนในบ้านด้วย เลยต้องไปทั้งครอบครัว ...  ถ้าบอกว่าต้องบำบัดทั้งครอบครัวเขาคงไม่ยอมไปและเราก็คงไม่ได้มานั่งพิมพ์ตอบกระทู้อย่างนี้ จากคุณ : S.S. เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 03:45:49

ความคิดเห็นที่ 19 เรียกร้องความสนใจครับ ไม่มีอะไรมาก แนะนำให้ ตบเกรียนซักที แล้วให้ไปตั้งใจเรียนซะ ไม่งั้นอาจจะกู่ไม่กลับ ผมก็เคยเป็นครับ จากที่ไม่เคยมีอะไรในชีวิตเลย เป็นโอตาคุกากๆคนหนึ่ง ที่คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางทุกสิ่ง ทุกวันนี้ผมได้ที่เรียนดีๆ เพื่อนดีๆ มีแฟนสวย เพียงแต่เลือกที่จะทำตามบรรทัดฐานของสังคมไทยว่าเป็นเด็กหน้าที่ คือเรียน คนที่่ไม่มีโอกาสอยากเรียน มีอีกเยอะ และ ผมก็ไม่ลืมที่จะทิ้งสิ่งที่ผมรัก นั่นคือ การ์ตูนอนิเม ทั้งหลายทั้งปวง เหมือนอีกครึ่งชีวิตผมเลย ไม่มีมันก็ไม่มีผมวันนี้ จากคุณ : Palaraxer เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 04:35:38

ความคิดเห็นที่ 20 เมื่อตอน 7 ขวบ หนังสือเรื่องหนึ่งที่ทำให้ผมกลายเป็นคนบ้าการอ่านหนังสือ และเปิดโลกทัศน์ในการมองทุกสิ่งในชีวิตผมไปอย่างมาก และจนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังมีหนังสือเรื่องนี้เป็นส่วนสำคัญของชีวิต กระทั่งการทำงาน หรือต่อจากนี้ไป นั่นคือ "สามก๊ก" แต่ฉบับแรกสุดในชีวิตของผมเป็นหนังสือการตูนภาพสามก๊ก เล่มเดียวจบ เล่มหนาพอสมควร แต่ก็เป็นหนังสือประกอบนิทานภาพง่ายๆ แทรกเนื้อเรื่องที่จำเป็นต่อการเข้าใจปวศ. และหนังสือเล่มนั้นก็ส่งให้ผมเริ่มหาสามก๊กของแท้มาอ่าน และส่งไปถึงการอ่านหนังสืออื่นๆทั้งหมดในชีวิตกว่าสามสิบปี ดังนั้นอาจจะเริ่มจากการตูนง่ายๆก็ได้ครับ ถ้ามีความสนใจไปจนถึงความชอบ เดี๋ยวที่เหลือมันจะมาเอง จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 05:19:25

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยผมได้เรื่องนี้เป็นแรงบันดาลใจนะ Love Hina หรือในชื่อภาษาไทย บ้านพักอลเวง ไม่รู้จะช่วยได้ไหม คนเรามันมีแรงบันดาลใจที่ต่างกัน ถ้าไม่ได้พบได้เจอด้วยตัวเองแล้ว ผมว่ายากที่จะจุดประกายไฟอะไรขึ้นมาสักอย่าง ในเรื่องกล่าวถึงชีวิตเด็กซิ่วที่เอ็นท์ไม่ติดมหาลัย ตัวเอกซิ่วแล้วซิ่วอีก จนสุดท้ายเขาก็ใช้ความพยายามของเขาจนทำให้ตัวเองเอ็นท์ติดได้ สำหรับผม ผมกล้าพูดได้เต็มปาก ถ้าผมไม่ได้อ่านเรื่องนี้ ชีวิตผมก็คงไม่มาถึงจุดนี้จริงๆ ได้เรียนมหาวิทยาลัยของรัฐดีๆที่นึง ได้เจอเพื่อน ได้เจออาจารย์ที่ดีๆ คอยเป็นที่ปรึกษาให้ผมตลอด โดยส่วนตัวแล้ว ผมก็เป็นเด็กติดเกม เล่นมาตั้งแต่ม.2 ได้ เอาจริงๆจนถึงวันนี้ก็ยังติดอยู่ - -" ตอนนั้นผมก็โดนแม่ด่าเยอะ เถียงกลับ ด่ากลับก็มี แต่ในใจลึกๆก็รู้นะ ว่ามันผิด มันไม่ดี ตอนม.ปลายก็แทบจะหาจุดมุ่งหมายของชีวิตไม่เจอ มาเจอเอาตอนใกล้จะสอบเข้าพอดี ผมลองคิดว่าตัวเองชอบเรียนอะไร อยู่กับมันทั้งชีวิตได้ไหม สุดท้ายผมก็เจอ และตอนนี้ก็ได้เรียนในสิ่งที่ผมชอบ แต่เมื่อลองย้อนคิดกลับไปดู ถ้าผมไม่ติดเกมในตอนนั้น ผมก็คงไม่ได้เรียนทางด้านคอมพิวเตอร์ในวันนี้เช่นกัน ทุกๆเรื่องมันย่อมมีทั้งข้อดีและข้อเสียของมัน อยู่ที่มุมมองของคน ว่าจะมองในรูปแบบไหน เอาเป็นว่าตามที่ด้านบนๆเขาบอก ลองสังเกต ลองถามดูว่าน้องคุณทำอะไรกับคอมบ้าง ถ้าคุณรู้ก็พิมพ์เลย ช่วยได้ผมจะช่วย ปล. การหักดิบ มันไม่ช่วยอะไรเลย ขอย้ำ เพราะผมประสบกับตัวเองมาแล้ว ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ต้องค่อยๆละ ลด เลิก หาจุดที่ยอมรับกันได้ทั้ง 2 ฝ่าย ลองดูครับ จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 06:58:16

ความคิดเห็นที่ 22 อืม... ไม่รู้สิแฮะ เวลาแบบนี้ ส่วนตัวคิดว่า การ์ตูนเสียดสีสังคมแล้วให้แง่ติดหลายๆอย่างแบบ "ลาก่อนคุณครูผู้สิ้นหวัง" น่าจะเข้าเค้ามากกว่านะครับ จากคุณ : Lemonade4-0 เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 07:07:39

ความคิดเห็นที่ 23 ส่วนตัวว่าไม่มีประโยชน์น่ะครับ   เพราะเรื่องพวกนี้ถ้าไม่เจอเหตุเข้ากับตัวเค้าไม่มีทางเข้าใจแน่ๆครับ วิธีที่ดีและได้ผลที่สุดคือให้ออกไปเจอโลกกว้างด้วยตัวเองครับ  จะได้รู้ว่าโลกนี้มันอยู๋ยากแค่ไหนครับ  อยากให้ลองออกไปหางานทำรับผิดชอบตัวเองช่วงปิดเทอม อ้อที่ว่ามาไม่ได้ให้ไล่ไปอยู่ข้างนอกนะครับ ปล.น้องผมก็เป็นแบบนั้น  แต่ตอนนี้ดีขึ้นมาหน่อย(แค่หน่อยเดียวเองจริงๆ)แต่ก็รู้จักทำงานรู้จักเรียนขึ้นมาเพราะมันจำเป็นกับชีวิตครับ แต่ส่วนตัวการ์ตูนที่สอนแง่คิดดีๆก็มีเยอะครับ  อยู่ที่ว่าคนอ่านเค้ารับมันไปได้หรือเปล่า ไม่ว่าจะโดราเอม่อน  ฮิคารุ FMA อื่นๆอีกตั้งหลายเรื่อง จากคุณ : Tsundere no tsukaima เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 07:55:23

ความคิดเห็นที่ 24 การ์ตูนกีฬาหลายเรื่อง ถึงแม้พระเอกจะต้องพยายามกว่าจะลำเร็จ แต่คนเขียนมักกำหนดให้มีพรสวรรค์หรือพื้นฐานแน่นมาบ้าง อย่าง Harlem Beat พระเอกกระโดดลอยตัวอยู่บนอากาศได้นาน เลยทำท่าแอร์ได้ เรื่อง ก้าวแรกสู่สังเวียน พระเอกทำงานออกเรือ เลยมีร่างกายแข็งแรง และมีสมดุลขาที่มั่นคง เรื่อง ฮิคารุ มีพรสวรรค์ แถมมีครูดี จากคุณ : RX-93 เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 09:09:53

ความคิดเห็นที่ 25 คิดเหมือน คห. 6 และ คห. 23 ค่ะ (ไม่มีกีฟแล้ว อยากให้มากเลย ^_^) ตรรกะของน้องคุณไม่ได้แปลก คุณว่าแปลกเพราะคุณเอาสิ่งที่คนส่วนใหญ่คิดมาสอนน้อง คุณต้องปล่อยให้น้องเผชิญโลกด้วยตัวเองแล้วค่ะ ปิดเทอมพอดี ให้เค้าได้ออกไปหางานพิเศษทำ เมื่อเค้ารู้ถึงความยากลำบากในการหาเงิน เจอกับคนหลายรูปแบบ ปัญหามากมาย อาจจะสนุก หรือ ทุกข์ก็ได้ ถึงตอนนั้นบางทีเค้าคงตัดสินใจได้ว่าตัวเองอยากทำอะไร ไม่ต้องไปกะเกณฑ์เค้าหรอกค่ะ ว่าเค้าควรเป็นแบบไหน เค้าอาจจะเลือกทำงาน เพราะรู้สึกดีกว่าเรียนหนังสือ รู้สึกตัวว่าทำงานแล้วสนุก หรือ เค้าอาจจะเลือกหันกลับมาหาการเรียนก็ได้ คนในครอบครัวมีหน้าที่คอยสังเกตุและให้คำปรึกษาค่ะ คอยระวังอย่าให้เค้าเดินผิดทางก็พอ ถ้าไม่จำเป็นต้องพูดแบบโจ่งแจ้งก็ได้ ถามอ้อม ๆ คอยจับสังเกตุ แสดงให้เห็นว่าไว้ใจเค้า เชื่อใจเค้านะคะ อย่าไปคอยจับผิด ยิ่งถ้าเค้าเข้ากับคุณพ่อ หรือ คุณแม่ไม่ได้ คุณยิ่งต้องทำตัวเป็นที่พึ่งพิงให้เค้ากล้าเข้ามาปรึกษาค่ะ ณ จุดนี้คิดว่าการ์ตูนช่วยไม่ได้ค่ะ มันไม่สามารถเปลี่ยนทัศนคติคนได้ซักเท่าไหร่หรอก ยิ่งกับคนที่ไม่ค่อยอ่านการ์ตูนด้วยแล้ว ^_^ จากคุณ : Furious+Rivery เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 09:10:37

ความคิดเห็นที่ 26 ผมว่าหาพวกชีวประวัติบุคคลที่ประสบความสำเร็จหลายๆคนให้เค้าดูดีกว่าครับ แต่ละคนต้องล้มลุกคลุกคลานกันไม่รู้กี่ครั้งกี่หน กว่าจะมีทุกวันนี้ อย่างเจ้าสัวหลายๆคนในบ้านเราก็เริ่มมาจากเสื่อผืนหมอนใบทั้งนั้น จากคุณ : welzer เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 09:26:36

ความคิดเห็นที่ 27 เรารู้สึกว่าชีวิตคนเรามันไม่มีเป้าหมายจริงๆ นะ คุณเคยเล่น the sims ไหม?? เราแอบเชื่อว่าหลายคนที่เล่นจนบรรลุ คือขีดความสามารถทุกอย่างเต็มหมดแล้ว หน้าที่การงานของคุณเริ่ดสุดในสายงานนั้นแล้ว คุณจะรู้สึกว่า เฮ้ยย .. อะไรอะ มันไม่ได้อะไรเลย มันไม่ได้อิ่มเอมหรือสุขใจอย่างที่คิดไว้เลย ตรงกันข้าม มันว่างเปล่า มันน่าเบื่อหน่าย เมื่อคุณพบว่ามันไม่มีอะไรให้ทำอีกแล้ว เรื่องเดิมๆ ทำไปมันก็เหมือนเดิม สุดท้ายคุณก็จะคิดว่า เฮ้ยย ถ้างั้นแล้วจะทำอะไรต่อดีละ จากนั้นทุกคนก็จะหาวิธีฆ่าตัวซิมกันแบบแปลกๆ ฮาๆ แกล้งทำครัวให้ไฟไหม้ โดยเอาอุปกรณ์ดับไฟออก แกล้งเอาตัวซิมลงสระว่ายน้ำ แล้วเอาบันได้ออก (ฮา) เพราะเราไม่รู้จะทำอะไร ไม่มีอะไรทำ และไม่รู้จะทำอะไรไปทำไม ที่เรารู้มีเพียงว่า พอบรรลุทุกอย่างแล้วมันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย.. มันก็แค่ความว่างเปล่า แต่ที่คนเราไม่ทำแบบนั้น เพราะในชีวิตจริงมันไม่ได้ไปถึงขีดสุดง่ายๆ แบบในเกมส์ ก็เลยดิ้นรนใช้ชีวิตกันต่อไป หาเงินๆๆ หาเพื่อนๆๆ หาแฟนๆ เหมือนใน the sims นั่นแหละ แต่เรากลับรู้สึกว่า มันไม่ใช่อ่ะ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ ถึงเราจะยังไม่ได้บรรลุขีดสุดของชีวิตในทุกๆ แถบสกิล แต่เรารู้แล้วว่าไอ้หลอดที่เราบรรลุมาได้นั้น มันก็ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขอะไร เพราะงั้นต่อให้เราหลอกตัวเอง พยายามๆๆๆ จนบรรลุมันทุกหลอด เราก็ไม่มีทางมีความสุขขึ้นมาได้ ดังนั้นตราบใดที่เรายังหาสิ่งที่เราต้องการไม่เจอ เราก็ไม่รู้ไงว่าจะพยายามไปทำไม เพื่ออะไร และเพื่อใคร การที่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร แล้วไปมั่วๆ มีลูกมาให้เป็นภาระจะได้รู้สึกว่ามีอะไรต้องทำ นั่นก็ไม่ใช่วิธีคิดของเราแน่นอน เราคงไม่ให้ชีวิตนึงเกิดมาเป็นแค่เหยื่อของเราเพราะความไม่มีเป้าหมายในชีวิต และเราก็ไม่ได้รู้สึกว่าต้องการแบบนั้นด้วย ตราบใดที่เรายังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ว่าตัวเองต้องการอะไร เกิดมาทำไม และอยู่ไปทำไม มีเป้าหมายอะไร เราก็ไม่มีความพยายาม ไม่คิดอยากจะทุ่มเททำอะไรเหมือนกัน เอาการ์ตูนมาให้เราอ่านกี่ล้านเล่มก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอก จากคุณ : สาวแว่นเลี้ยวซ้าย เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 09:38:07

ความคิดเห็นที่ 28 การ์ตูนที่ผมคิดว่า สอนคนได้ดีที่สุด คือ .. โดราเอมอน แต่ผมก็คิดว่า ถ้าเป็นคนไม่ชอบอ่านหนังสือ .. ต่อให้เป็นหนังสือการ์ตน เค้าก็คงไม่อ่าน .. ถึงจะลองอ่าน ก็ไม่ได้ความว่า จะจับประเด็นของการ์ตูนได้ในเร็ววัน .. และนอกจากจะต้องจับประเด็นที่การ์ตูนต้องการจะสื่อแล้ว .. ยังต้องมีการนำมาประยุกต์ใช้กับตัวเองอีก .. ฉะนั้น คงเป็นเรื่องที่ต้องใช้ระยะเวลาเหมือนกัน ถ้าต้องการจะให้เปลี่ยนทัศนคติให้ได้จริง ๆ .. ทางที่ดีที่สุด .. คือ การให้น้องของคุณได้ลองทำในสิ่งที่เค้าอยากจะทำจริง ๆ .. ผมเชื่อว่า ประสบการณ์จะเป็นตัวสอนเค้าเองว่า อะไรคือ "สิ่งดี"  ที่เค้าควรจะทำ  หรืออะไรที่มันเป็น  "สิ่งไม่ดี"  ที่เค้าไม่ควรทำ เพราะมันจะยิ่งฉุดให้ชีวิตของเค้าแย่ลงไปอีก .. คุณต้องยอมรับว่า คนเรานั้น ไม่เหมือนกัน .. บางคน เราสอนอะไรไปเค้าก็ไม่ฟัง .. ต้องลองให้เค้าใช้ชีวิตในแบบของเค้าเอง .. เมื่อถึงจุด ๆ หนึ่ง เค้าจะรู้ได้เองว่า .. ควรจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อไป .. บางครั้ง .. ถ้าไม่ลองทำให้ตัวเอง  "ลำบาก"  ก่อน .. ก็ยากที่จะเรียนรู้ว่าอะไรคือ  "สบาย" .. จากคุณ : ห ล่ อ ทุ ก อ ณู รู ขุ ม ข น เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 09:39:33

ความคิดเห็นที่ 29 อือ เราก็คิดว่า คุณน่าจะไปคุยกับน้องตรงๆว่า น้องชอบอะไร ตอนนี้มีความฝันอะไร แล้วช่วยให้น้องทำสิ่งนั้นให้สำเร็จ ครั้งแรกอาจต้องช่วยเยอะหน่อย จะได้ไม่ท้อ ให้น้องรู้จักคำว่า สำเร็จด้วยความพยายามสักครั้ง ทำให้รู้จักชีวิตที่มีแก่นสาร มันสนุกกว่าชีวิตที่ไร้สาระไปวันๆ ในสิ่งที่ดูเหมือนไร้สาระมันต้องมีสิ่งที่ทำให้เป็นสาระได้แน่ๆ บางคนชอบเกม ชอบมากจนเลือกจะเป็นคนทำเกม ต่องานไปในสายซีจ อนิเมชั่น ไปต่างๆนานา แต่บางคนก็แค่ชอบเล่น แต่ชอบทำอย่างอื่น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนอย่างไร ก็ได้แต่ปล่อยไป จากคุณ : พี่น้องที่เคารพ เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 10:18:29

ความคิดเห็นที่ 30 ให้ไปทำงานดีกว่า จะงานอะไรก็ได้ อาจจะให้ไปฝึกงาน คือถ้ารู้จักหาเงินเองได้ ก็โอเคเยอะแล้ว จากคุณ : Robonin S.knight เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 13:05:54

ความคิดเห็นที่ 31 แซงจัวรี่ ครับ ให้แรงบันดาลใจในการสู้ชีวิตได้ดี จากคุณ : P Q BOY เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 19:08:03

ความคิดเห็นที่ 32 ลองบอกน้องดูครับ ถ้าคนเราดินทางอาจจะเดินไม่ถึงจุดหมายได้ แต่คนที่ไม่เดินทางจะไม่มีวันถึงแน่นอน ผลของความพยายามของเราไม่เท่ากัน บางคนอาจจะไม่พยามเลยในขณะที่อีกคนพยามแทบตายได้ไม่เท่า อย่างโรนันโด้เค้าอาจไม่ได้พยามมากมาย แต่เค้าก็ซ้อมรองนานักบอลเก่งๆที่ไม่ซ้อมได้ นั่นล่ะคนที่ประสบความสำเร็จโดยไม่พยายามล่ะ  คนที่ประสบความสำเร็จเค้าบอกว่าเค้าไม่พยายามล่ะ อาจจะแค่เก่ง เค้าเลยไม่รู้สึกต้องพยายาม จากคุณ : Thanathoz เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 19:30:32

ความคิดเห็นที่ 33 Space Brothers Eyeshield21 แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 55 20:33:08 จากคุณ : pepoporing เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 20:30:34

ความคิดเห็นที่ 34 REAL จากคุณ : giser เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 23:21:42

ความคิดเห็นที่ 35 #19 วิธีแบบนั้นอาจจะใช้ได้ผลเป็นบางคนครับ และในทางตรงกันข้ามอาจจะส่งผลร้ายมากกว่าเดิมก็ได้ครับ จากคุณ : maniastyle เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 23:27:02

ความคิดเห็นที่ 36 ยังทันมั้ย อย่าเอาพวกการ์ตูนชีวประวัติคนที่มีความพยายามครับมันน้ำเน่า แนะนำ บาคุมัง วัยซนคนการ์ตูน เพราะ ตัวเอกไม่ใกล้ชิดกับพ่อ ใกล้เคียงสถานการณ์นี้น่าจะทำให้คุณน้องเข้าถึงการ์ตูน ตัวเอกมุ่งมั่นกับความฝันตัวเอง ตัวเอกโยนตำราสอนการ์ตูนทิ้งเพราะลงมือปฏิบัติจริงแทน ตัวเอกคิดอย่างรอบด้านในการวางแผนหากินด้วยการ์ตูนพร้อมรับความเสี่ยง พระเอกเคยหมดศรัทธาในการใช้ชีวิตแต่เมื่อตั้งเป้าแล้วกล้าไปส่งต้นฉบับไม่ใช่แค่คิดแล้วไม่ทำ พระเอกไม่รอคอยให้เวลาช่วงมัธยมต้องสูญเปล่าและพิสูจน์ตัวเองให้กองบ.ก.เห็น พระเอกรับฟังความเห็นคนอื่นและโต้แย้งด้วยเหตุผลแม้แต่หัวหน้าบก.ถ้าเชื่อว่าตนคิดดีแล้ว ฯลฯ สรุปว่าเป็นโลกของวัยรุ่นอิสระจากผู้ปกครองที่เข้าสังคมผู้ใหญ่ด้วยวิธีคิดผู้ใหญ่อะครับลองอ่านเองก่อนว่าชอบมั้ย อยากให้มองว่าคนเคยบ้าเกมส์ทำงานด้านคอมเยอะ"ถ้า"ชักนำให้ถูกทาง และเด็กติดเกมส์พอได้เล่นเกมส์จัดๆซักวันละ6ชมX2-3เดือนก็เลิกเล่นเกมส์แทบจะถาวรหลายราย และปัญหาติดเกมส์จริงๆหลายกรณีมาจากชีวิตจริงมันไม่มีความสุขอะครับเลยต้องหนีเข้าโลกส่วนตัว ถ้าอายุคุณต่างกับน้องคุณไม่มากลองดึงเขาเข้าสู่สังคมของคุณให้เขามีเพื่อนรุ่นโตบ้าง แต่ถ้าแก่กว่าซัก3ปีคุณน่าจะต้องลดไปอยู่สังคมเขาดู หางานอดิเรกทำร่วมกันเช่นเช่าการ์ตูน ดูหนัง ฟังกามิกาเซ่ฯลฯ ชวนคุยเรื่องที่เขาสนใจก่อนแล้วค่อยใช้วิธีพูดแซะเขามาสู่โลกกว้าง ถ้าความเห็นเวิ่นเว้อของผมน่าสนใจหลังไมค์มาคุยได้นะครับ ช่วงนี้ว่าง^^ จากคุณ : mkhazard เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 01:15:43

ความคิดเห็นที่ 37 เปลี่ยน เป็น จขกท. มาลองมาฟังเพลง Stand by me ดูไหมครับ จากคุณ : himajin006 เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 03:03:24

ความคิดเห็นที่ 38 ถ้าคิดจะปลุกไฟลูกผู้ชาย  แนะนำ กุเร็นลากันฑ์ เลยครับ  ถ้ายังไม่ได้ผลต้องได้ยาแรง  แนะนำคุโรไมตี้คับ จากคุณ : MS USM เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 07:35:06

ความคิดเห็นที่ 39 เรื่องนี้ครับ จากคุณ : โลลิร่าเริง เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 13:14:51

ความคิดเห็นที่ 40 ของเราเหมือนกับคห. 21 ค่ะ เลิฟฮินะเป็นแรงบันดาลใจให้อยากเข้ามหาลัยอันดับต้นๆของประเทศเหมือนโทได เป็นแรงผลักดันว่าพระเอกซิ่วสามครั่งก็ไม่ยอมแพ้ เราอ่านเรื่องนี้ตอนประถม ผ่านไปหกเจ็ดปีเราเอ็นท์ติดตามที่หวังไว้ สิ่งที่เราได้จากการ์ตูนไม่ใช่เรื่องของความเพ้อฝัน แต่เป็นความพยายามที่จะทำให้ได้ค่ะ การ์ตูนญี่ปุ่นเป็นจุดเริ่มต้นให้เราเลือกเรียนภาษาญี่ปุ่น เป็นจุดเริ่มต้นให้เรามีเป้าหมายในชีวิต อยากแนะนำการ์ตูนเรื่อง H2, ทัช, ครอสเกม ของอาจารย์อาดาจิด้วยค่ะ เรื่องพวกนี้สอนอะไรหลายอย่างจริงๆ สอนความฝันของเด็กมัธยมว่าต้องมีเป้าหมาย สอนว่าความรักในชีวิตจริงอาจจะไม่ได้สมหวังกับคนที่เราอยากได้ที่สุด แต่อาจจะเป็นคนที่เหมาะกับเราที่สุด และอื่นๆมากมายที่ได้จากการ์ตูนค่ะ :) ป.ล. ขอให้ทุกอย่างดีขึ้นนะคะ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 21:35:20

ความคิดเห็นที่ 41 ...เราคิดว่าน้องจขกทมีมุมมองที่กว้างกว่าจขกทนะ และก็ไม่ได้เข้าวัยต่อต้านด้วย เพราะคำตอบว่า "อาจจะถูกหรือผิดก็ได้" ตรงนี้มุมมองกว้างกว่าจขกทชัวร์ เพราะในใจจขกทต้องคิดว่า "มีแค่คนพยายามเท่านั้นจึงจะประสบความสำเร็จ" ซึ่งหากผูกขาดกับความคิดนี้โดยอธิบายไม่ได้ต่างหากคือความคิดของคนที่มีมุมมองคับแคบ เพราะในโลกความเป็นจริง อาจไม่มีอะไรที่ต้องเป็นเช่นนั้นเสมอไปก็ได้ อีกทั้ง หากฝ่ายน้องเข้าวัยต่อต้าน เขาก็ต้องตอบว่า "ไม่ใช่" ในทันที ทว่าการตอบว่า "อาจจะถูกหรือผิด" แปลว่าเขาเห็นและพบอะไรบางอย่างที่จึงได้ตอบเช่นนั้นออกมา และจุดนี้ สิ่งที่จขกทต้องทำคืออะไร ? แนะนำการ์ตูนให้อ่าน ? ...ตรรกะแปลกมาก ! เพราะทำไมคอมไม่ได้แต่การ์ตูนกลับได้ ? จขกทมีอคติอะไรอยู่หรือเปล่า ? ซึ่งจากการที่ถูกห้ามเล่นคอมแล้ว ก็ย่อมมีโอกาสสูงที่จะโดนห้ามอ่านการ์ตูนด้วย ดังนั้นการแนะนำให้อ่านการ์ตูนจึงไม่ใช่สิ่งที่ถูก หากเป็นการพูดคุยให้เข้าใจต่างหาก ซึ่งเราคิดว่า จขกท ไม่เข้าใจ น้องตัวเองแน่ ๆ และคิดว่าน้องของท่านนั้นผิด ทั้งที่ตัวน้องอาจจะถูกแต่ตัวท่านอาจจะผิดอยู่ต่างหาก ดังนั้นลองพูดคุยให้เข้าใจดูก่อน โดยสิ่งที่ต้องพูดคุยมีดังต่อไปนี้ - แน่ใจหรือว่าจะเป็นเช่นนั้นจริง ? - มีอะไรที่อยากทำอยู่หรือไม่ ? 2 ข้อนี้ก็พอ ซึ่งคำตอบที่ได้เราขอเดาว่าเป็นดังนี้ - แน่ใจหรือว่าเป็นเช่นนั้นจริง ตอบว่า: ไม่แน่ใจ ถ้าตอบเช่นนี้ก็บอกว่าให้น้องของท่านขยันสิ เพราะยังไงคนขยันก็มีโอกาสประสบความสำเร็จมากกว่าอยู่แล้ว ตอบว่า: แน่ใจ ถ้าตอบเช่นนี้ก็ให้พูดไปว่า "หากเขาโกหกล่ะ ?" หรือ "หากเขาพยายามจนชินจนไม่รู้สึกตัวว่าตนเองกำลังพยายามอยู่ล่ะ ?" ซึ่งสองข้อนี้ก็เป็นการเปิดประเด็นที่ดีที่จะให้น้องของท่านรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองเชื่อนั้นผิดอยู่ นอกจากนี้ประเด็นที่น่าพูดก็คือ "คิดว่าคนที่ไม่พยายามกับพยายามใครประสบความสำเร็จมากกว่ากัน ?" ตรงนี้แหละที่สำคัญ แม้คนที่ไม่พยายามอาจจะมีโอกาสประสบความสำเร็จก็จริง แต่จะมีสักกี่คนที่ทำเช่นนั้นได้ ? คนที่ขยันต่างหากที่มีโอกาสทำได้จริงมากกว่า ดังนั้นการขยันไว้ก่อนจึงไม่เสียหาย และแม้จะสำเร็จโดยไม่พยายามก็จริง แต่ไม่คิดหรือว่าหากพยายามจะยิ่งประสบความสำเร็จยิ่งกว่าเดิม ? ตรงนี้น่าจะช่วยให้น้องของท่านคิดอะไรขึ้นมาได้บ้างนะ ต่อมา - มีอะไรที่อยากทำอยู่หรือไม่ ? ตอบว่า: ไม่มี ถ้าตอบเช่นนี้ก็บอกไปว่า ให้ขยันเรียนไปก่อน เพราะยังไงการเรียนมันก็เป็นเส้นทางประสบความสำเร็จที่ชัวร์ที่สุดแล้ว เพราะหากทีหลังคิดได้ว่าอยากเข้าคณะไหนแล้วปรากฏว่าสอบไม่ได้เพราะคะแนนไม่ดี จะสายไปและเสียใจเอาทีหลังได้ ตอบว่า: มี ถ้าตอบเช่นนี้ก็บอกไปว่า แล้วสิ่งนั้นแน่ใจว่ามันใช้เลี้ยงชีพได้หรือไม่ ถ้าไม่ก็ไม่สมควรที่จะทิ้งทางสายหลักเช่นการเรียนเพื่อโดดไปทำสิ่งนั้น เพราะแม้จะมีคนทำสายที่คนไม่ค่อยทำแล้วประสบความสำเร็จก็จริง ทว่าจำนวนที่ว่าก็มีน้อยเมื่อเทียบกับคนที่ล้มเหลว ดังนั้นเพื่อความชัวร์ ตั้งใจเรียนไว้ก่อน แล้วทำสิ่งที่ชอบเป็นงานอดิเรกก็ยังไม่สาย โดยระหว่างที่เรียนอาจจะลองเข้าแข่งขันหรือส่งงานประกวดที่อยู่ในสายนั้นดู เพราะจุดนี้จะพิสูจน์ได้ว่าตนเองมีฝีมือและความสามารถพอจะอยู่ในสายนั้นได้หรือไม่ หรือหากใช้เลี้ยงชีพได้จริง ยังไงมันก็ต้องพึ่งการเรียนอยู่ดี สู้ขยันเรียนไปก่อนจะไม่ดีกว่าหรือ ? กระนั้น หากน้องของท่านไม่อาจแย้งด้วยเหตุผลกลับมาได้ แปลว่าน้องของท่านกำลังแถและตะแบงเพื่อจะให้ตนเองขี้เกียจต่อไป ดังนั้นท่านไม่ต้องสนใจอะไรเขาหรอก แค่บังคับให้ทำตามก็พอ เพราะหากเป็นคนประเภทนี้การพูดคุยด้วยเหตุผลจะไม่มีวันทำได้ อย่างไรก็ตาม ต้องแน่ใจว่าน้องของท่านตะแบงจริง หาไม่เช่นนั้นแล้ว ท่านกำลังกีดกันพัฒนาการที่ถูกที่ควรของน้องตนเองอยู่ แต่ยังไงเราคิดว่า จขกทอาจพูดทำนองนี้ไม่ได้ทั้งยังทำให้สถานการณ์เลวร้ายมากขึ้น (เพราะยังไงการเข้าใจแล้วพูด กับการจำไปพูด มันต่างกันอยู่แล้ว) ดังนั้น เราขอแนะนำให้จขกทส่งกระทู้นี้ให้น้องของท่านดูดีกว่า เพราะยังไงคนในกระทู้นี้ก็ให้คำแนะนำที่ดี ๆ เยอะ หากน้องของท่านมีหัวปฏิวัติ มีความเฉลียวฉลาด และมีแรงมุ่งมั่นอะไรบางอย่างอยู่ การมาดูกระทู้นี้นี่แหละ จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในทางดีกับน้องของท่านแน่ ๆ ปล. แต่ยังไงเราก็ไม่เชื่อหรอกนะว่าคนที่ไม่พยายามจะประสบความสำเร็จได้น่ะ คนที่ทำอะไรสำเร็จต้องพยายามทั้งนั้น เพราะคนที่แค่งอมืองอเท้าเฉย ๆ ยังไงก็ไม่มีทางทำอะไรได้สำเร็จหรอก เช่นแต่งนิยายที่ขายดีเป็นอันดับหนึ่งสักเรื่องนึงโดยมีสักพันหน้า หากขี้เกียจไม่เขียนเลยมันจะจบไหม ? ซึ่งเรื่องนี้จะพบว่ามันต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เพราะตั้งพันหน้าเชียวนะไม่มีทางจบได้ง่าย ๆ แน่ ทว่าในทางกลับกัน คนที่ชอบและทำมันจนชิน ขอแค่ห้าหน้าทุก ๆ วัน สักครึ่งปีมันก็จบ ดังนั้นสำหรับคนกลุ่มนี้จึงไม่คิดว่าตัวเองต้องพยายามหรอก เพราะทำจนชินไปแล้ว แต่แน่นอน ในสายตาคนอื่น เขากำลังพยายามอยู่อย่างแน่นอน (ดังนั้น ถ้าคนอื่นมองยังไงมันต้องใช้ความพยายาม แต่คนที่ทำได้สำเร็จอาจคิดว่าไม่ต้องใช้ก็ได้) แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 55 19:40:58 แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 55 19:31:50 จากคุณ : ซ่อนนาม เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 19:27:13