 |
That's not the end.
แต่นั่นก็ยังไม่ใช่ตอนจบของเรื่อง
After God had vanished in a glow of light, Alessa reappeared and gave me a baby. She looked a lot like that girl so long ago. And then Alessa was gone, dead. There was nothing I could have done to help. I simply clutched the baby to my chest and ran off. The whole thing felt like a dream, but I had proof that it wasn't. The girl was nowhere to be found, and in my arms...the baby.
หลังจากที่พระเจ้าหายไปท่านกลางแสงเรืองรอง อเลสซ่าก็ปรากฏตัวอีกครั้งและมอบทารกคนหนึ่งให้พ่อ เธอช่างเหมือนลูกน้อยที่จากไปแล้ว จากนั้นอเลสซ่าก็สิ้นใจ ไม่มีอะไรที่พ่อจะทำเพื่อช่วยเธอได้เลย พ่อได้แต่อุ้มทารกแนบอกแล้วออกวิ่ง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันราวกับฝันไป แต่พ่อก็มีหลักฐานว่ามันไม่ใช่แค่ฝัน พ่อหาเด็กคนนั้นไม่พบ จะมีก็แต่เด็กน้อนในวงแขน ทารกนั่น
Now 17 years have passed. It feels like only yesterday, and again it feels like a million years ago. I confess I had reservations at first about raising that baby. Could I love her? Her existence was thoroughly unexplainable. I thought, "She could be that young woman who snatched away my beloved daughter." That led to sadness, anger...there were times when I put my hands around her tiny little throat. Several times I even considered abandoning her. That's what a terrible person I am.
รู้สึกเตอนนี้ผ่านมาครบ 17 ปีแล้ว แต่กลับหมือนทุกอย่างเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้ แต่ก็อีกนั่นแหละบางครั้งมันก็รู้สึกเมือยนานนับล้านปีมาแล้ว ขอสารภาพว่าในทีแรกพ่อก็สงสัยตัวเองว่า พ่อจะสามารถเลี้ยงดูเด็กคนนี้ได้ไหมหรือไม่ พ่อจะสามารถรักเธอได้ไหมนะการมีตัวตนอยู่ของเด็กคนนี้มันอยู่นอกเหลือคำอธิบายใดๆ บางครั้งพ่อก็เกิดความรู้สึกขึ้นมาว่า "บางทีเด็กนี่คงเป็นคนๆเดียวกับผู้หญิงที่พรากเอาลูกของพ่อไป" เมื่อคิดดังนั้นมันทำให้พ่อทั้งโกรธทั้งโสกเศร้า มีอยู่หลายครั้งที่พ่อเอามือบีบรอบลำคอเล็กจ้อยนั่น บ่อยครั้งที่พ่อคิดจะทอดทิ้งเธอไป พ่อช่างเป็นคนที่เลวอะไรเช่นนี้
But I decided to raise her after all. I just couldn't seem to let her go. When she...when you look at me, you laugh, so...
แต่ในที่สุดพ่อก็ตัดสินใจว่าจะเลี้ยงดูเธอให้เติบใหญ่ พ่อไม่อาจหักใจปล่อยเธอไปได้ เวลาที่เธอ เวลาที่สายตาของลูกเวลาที่มองพ่อ ยามที่ลูกหัวเราะ มันช่าง...
Even now, I can't forget about that girl. But I love you. I have no doubts about that. That's all I ask you to believe.
แม้ในตอนนี้พ่อก็ยังไม่อาจทำใจลืมลูกคนนั้นของพ่อได้ แต่พ่อก็รักลูก พ่อไม่เคยสงสัยตัวเองเลยในเรื่องนี้ และนั่นเป็นสิ่งเดียวที่พ่อขอให้ลูกจงเชื่อ
To my precious daughter...
แด่ลูกสาวอันเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อ
- Harry Mason
แฮรี่ เมสัน
-----------------------------------
อยากสารภาพว่าตอนที่อ่านข้อความในบันทึกนี่เราแอบตกใจกับด้านมืดของ แฮรี่ นิดหน่อยล่ะค่ะ เพราะในสายตาเราแฮรี่ นี่เป็นคนที่ดูซับซ้อนน้อยที่สุดละมั้ง
แต่ก็อีกนั่นแหละค่ะที่เป็นเสน่ห์ของ Silent Hill คือตัวละครทุกตัวไม่ขาวไม่ดำ เป็นสีเทาๆหมดทุกคน
| จากคุณ |
:
shadowlady  
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 พ.ย. 55 00:51:40
|
|
|
|
|
วิเคราะห์Silent Hill Revelation 3D ฉบับหนังปะทะเกม [Spoiled!]{แตกประเด็นจาก A12832518}
