PANTIP.COM : A12880189 [แปล] การเดินทางของคิโนะ เล่ม 10 ตอน1.1 นครแห่งการสัมภาษณ์ [การ์ตูน]

ความคิดเห็นที่ 1

นครแห่งการสัมภาษณ์
- Out of the question -

หนังสือพิมพ์แห่งชาติ
หัวข้อเด่นประจำวัน สัมภาษณ์สัญจร
คิโนะ นักเดินทางวัยรุ่นผู้ใฝ่หาอนาคต

ยินดีต้อนรับสู้คุณผู้อ่านสู่บทความพิเศษ “สัมภาษณ์สัญจร” บทความที่จะพาคุณไปรู้จักกับวิถีชีวิตของคนบนท้องถนน ผ่านการสัมภาณษ์สดๆ จากปากนักเดินทางล้วนๆ !!
คราวนี้เรามาพบกับคุณคิโนะ นักเดินทางที่เข้าเมืองมาเมื่ออาทิตย์ก่อนและออกจากเมืองหลังจากผ่านไปสามวัน
หนึ่งในนักข่าวของเราบังเอิญเจอคุณคิโนะก่อนออกจากเมือง และขอสัมภาษณ์ไว้พอดี ทำไมวัยรุ่นคนนี้ต้องออกเดินทางกันนะ นักเดินทางคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

เมื่อเห็นคุณคิโนะแล้ว เรามั่นใจทันทีว่า ไม่มีใครเด็กเกินออกเดินทาง คุณคิโนะบอกเราว่า ตัดสินใจจากบ้านเกิดตั้งแต่อายุสิบสองเท่านั้น

คิโนะ : ที่เมืองของฉัน อายุสิบสองขึ้นไปก็นับว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วค่ะ ถึงคนอื่นจะไม่ค่อยเห็นด้วย แต่สำหรับฉันแล้ว อายุสิบสองนี่แหละ คือวัยที่เหมาะสมที่สุด ฉันตัดสินใจออกเดินทางในวันเกิดอายุสิบสอง พอรู้ตัวอีกทีวันเกิดปีถัดมาก็อยู่นอกเมืองซะแล้วค่า (หัวเราะ)

หากใครอนุญาตให้เด็กของเราขี่มอเตอร์ราดไปโน่นไปนี่ และออกจากเมืองในวัยที่กำลังอ่อนไหวแบบคุณคิโนะก็นับว่าสิ้นคิดมาก แต่เราต้องไม่ลืมว่า เมืองต่างๆ ย่อมมีวิถีชีวิตและการศึกษาที่ต่างกันออกไป อย่างไรก็ตาม ผู้สื่อข่าวของเราเชื่อว่า ไม่มีใครเด็กเกินไปที่จะฝันและมุ่งไปสู้เป้าหมายนั้นด้วยปณิธานอันแรงกล้า ว่าแต่พ่อแม่ของคุณนักเดินทางไม่ต่อต้านบ้างหรือ

คิโนะ : พวกเขาห้ามอยู่แล้วค่ะ (หัวเราะ) แต่พ่อแม่เขาเป็นพวกหัวดื้อน่ะ จะทำอะไรแล้วต้องให้ถึงที่สุด พอฉันตัดสินใจ พวกเขาก็สนับสนุนจากก้นบึ้งของหัวใจ มาคิดๆ ดูแล้ว ฉันก็เหมือนพวกเขาในแง่นั้นแหละค่ะ (หัวเราะ)

และนี่คือเรื่องราวเมื่อคุณคิโนะออกบ้านเกิด อย่างไรก็ตาม การเดินทางระยะไกลเป็นปัญหาหนักหนาอยู่ไม่น้อย คุณคิโนะจึงออกเดินทางไปๆ มาๆ ระหว่างเมืองใกล้ๆ เท่านั้นและกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดเป็นประจำ แต่การเดินทางก็เต็มไปด้วยความยากลำบากอยู่ดี โดยเฉพาะในวัยที่อ่อนด้อยประสบการณ์เช่นนี้ การเดินทางของคุณคิโนะเต็มไปด้วยความล้มเหลวและความผิดหวัง ในช่วงเวลาที่ตกอยู่ในความทุกข์ระทมนั้น คุณคิโนะพบกับหญิงชรา ซึ่งเธอเรียกว่า “อาจารย์” กลางป่า ช่างเป็นการพบพานแห่งโชคชะตา

คิโนะ : ฉันเพิ่งรู้ตอนนั้นเองค่ะ ว่าด้อยประสบการณ์แค่ไหน ฉันเลยพักอยู่กับอาจารย์ระยะหนึ่ง เรียนรู้เรื่องราวหลายๆ อย่าง เช่น วิธีใช้ปืน

เมื่อรู้ว่า ต้องใช้ความมานะอุสาหะในการเตรียมตัวและฝึกฝน คิโนะฝากชีวิตไว้กับอาจารย์ ฝึกฝนเพื่อให้ตนพร้อมสำหรับการเดินทางต่อไป

คิโนะ ; มาคิดๆ ตอนนี้ เรื่องนี้มันออกจะบังเอิญไปหน่อยนะ คุณว่าไหมคะ

คุณคิโนะยังคงข้องใจมาจนถึงบัดนี้ การพบกับสุภาพสตรีชราแสนใจดี อ่อนโยนคนนั้นเป็นเพียงเหตุบังเอิญจริงๆ หรือพ่อแม่ผู้แสนห่วงใยส่งคนรู้จักมาช่วยดูแลเธอให้ปลอดภัยกันแน่นะ

คิโนะ : อาจจะเป็นอย่างนั้นแหละค่ะ แต่ตอนนี้...ถึงรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

น่าเศร้าใจเหลือเกิน พ่อแม่ของคุณคิโนะเสียชีวิตในกองเพลิงระหว่างที่คิโนะออกเดินทาง คุณคิโนะบอกเราว่า ทันทีที่ทราบข่าวอันน่าสลดนี้ ความคิดที่จะย้อนกลับไปบ้านเกิดอีกครั้งก็อันตธานหายไปทันที

คิโนะ : ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจออกเดินทางไปไกลๆ บ้าง ยิ่งอาจารย์พูดว่า “เธอพร้อมแล้วหล่ะ” ยิ่งมีความกล้ามากขึ้น ฉันตัดสินในเดินทางไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นสามปีหลังจากวันเกิดอายุสิบสอง
คิโนะ : กังวลเรื่องอะไรที่สุดเหรอคะ อาหารค่ะ (หัวเราะ) ฉันกินอาหารกระป๋องประทังชีวิต พออยู่บนถนน ฉันก็กินผลไม้ที่เจอตามทางไม่มียั้งเลยค่ะ (หัวเราะ)

หากมนุษย์ขาดอาหาร ก็ไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ คุณคิโนะเองก็ไม่ต่างอะไรจากพวกเรา

คิโนะ : นอกจากอาหารกระป๋องก็กินปลา ตกเอาแล้วก็ย่างปลาอะไรก็ได้ไปตามเรื่องตามราว ยิ่งในฤดูหนาวแบบนี้แหละดีจริงๆ นะคะ เก็บไว้ก็ไม่เน่า ครั้งหนึ่งฉันเคยแขวนเนื้อไว้รอบมอเตอร์ราดจนเกือบถูกนกขโมยไปแน่ะค่ะ (หัวเราะ)
เธอยังบอกอีกว่า เมื่อออกเดินทาง เธอสัมผัสได้ถึงความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับธรรมชาติ

คิโนะ : พอได้เห็นทิวทัศน์อันงดงามที่ธรรมชาติบรรจงสร้างไว้ ก็รู้สึกดีใจเหลือเกินที่ตัดสินใจออกเดินทาง ฉันตื้นตันใจมากค่ะ เวลาเจอนักเดินทางคนอื่นๆ พวกเขาดีกับฉันมากจริงๆ ยิ่งเห็นว่าฉันค่อนข้างเด็ก ก็ช่วยกันดูแล คอยถามอยู่ตลอดว่าสบายดีมั้ย หรือมีอะไรกินหรือเปล่า นักเดินทางคนหนึ่งถึงกับแบ่งอาหารให้ฉันเชียวนะคะ แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยมีเสบียงติดตัวมากนักก็ตาม

บรรดานักเดินทางให้ความสำคัญกับมิตรภาพเสมอ พวกเขาต้องห่างบ้าน ห่างครอบครัว จึงใจดีและเห็นอกเห็นใจนักเดินทางคนอื่นๆ ที่ต้องจากบ้านมาเช่นกัน เมื่อไหร่คนที่เอาแต่ทะเลาะกันในเมืองของเราจะมีจิตใจที่งดงามเช่นนี้นะ

เราถามคุณคิโนะเกี่ยวกับแผนการในอนาคต คุณคิโนะยิ้มอย่างสดใส

คิโนะ : ฉันจะเดินทางต่อไปเรื่อยๆ ค่ะ แต่หลังจากนั้น อีกสักพัก พักใหญ่ๆ ฉันก็จะกลับบ้านเกิด ไปเป็นคุณครู ฉันอยากจะเล่าเรื่องราวที่เคยพบเคยเห็นระหว่างการเดินทางให้เด็กๆ ฟัง ก็ไม่ได้อยากให้พวกเขาเป็นนักเดินทางเหมือนฉันหรอกนะคะ แต่ในวันข้างหน้า เมื่อพวกเขาเติบใหญ่ขึ้น อยากให้นำความรู้ที่ฉันได้สอนมาพัฒนาบ้านเกิด

ผู้สื่อข่าวของเรามั่นใจว่า ความใฝ่ฝันอันงดงามของคุณคิโนะจะต้องเป็นจริง วันที่คุณคิโนะได้เป็น “อาจารย์” คงมาถึงในเร็ววันอย่างแน่นอน

คิโนะ : พอได้เป็นคุณครูแล้ว ฉันจะอวดเด็กๆ ว่า “ครั้งหนึ่งเคยมีหนังสือพิมพ์มาสัมภาษณ์เรื่องการเดินทางของครูเชียวนะ” (หัวเราะ)
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

จากคุณ : บะหมี่หนึ่งชาม

เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 02:24:30

ความคิดเห็นที่ 4

“.....อา...ครับ หลังจากนั้น คุณคิโนะก็ออกเดินทางใช่มั้ยครับ”
“เปล่าฮะ ถึงเรื่องการเดินทางของท่านสมัยสาวๆ อาจจะทำให้สนใจนิดหน่อยก็เถอะ...”
“งั้นคงจะมีเหตุการณ์อะไรบางอย่าง ทำให้คุณคิโนะออกเดินทางใช่มั้ยครับ”
“ฮะ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ มีเหตุการณ์หนึ่งทำให้ผมเริ่มคิดเรื่องการออกเดินทาง
“ว่าแล้วเชียว เรื่องอะไรหรือครับ”
“จำนักเดินทางที่ผมพูดถึงเมื่อกี้ได้มั้ยครับ คนที่ตายเพราะผมน่ะ คือ ผมบังเอิญไปเจอแม่ของเขา”
“โอ้โห ! บังเอิญจังเลยนะครับ”
“เขาตายเพราะผม ถ้ามีโอกาสได้เจอกับคนที่เคยรู้จักเขา ก็อยากขอโทษมาตลอด”

“พอคุณคิโนะเจอแม่ของเขาแล้วเกิดอะไรขึ้นครับ”
“ผมเล่าเรื่องลูกชาย เธอขอบคุณที่ผมเล่าให้ฟัง”
“เข้าใจหล่ะ คุณออกเดินทางเพราะได้รับแรงบันดาลใจจากความอบอุ่น ใจดี อ่อนโยนของคุณแม่เขาซินะครับ”
“เปล่าฮะ พอเล่าจบปุป เธอก็วางยาผมแล้วพยายามบีบคอผม”
“เอ่อ......”
“ผมเลยยิงเธอตาย”
“แล้วก็กลับไปหาอาจารย์ ตอนนั้นสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ฮะ ฟังท่านเล่าเรื่องการเดินทางของท่านเลยอยากลองเดินทางเองบ้าง”
“ละ แล้วคุณก็ไปปรึกษาท่านซินะ”
“ไม่เลยครับ ผมกลัวท่านจะบอกว่า ผมทำไม่ได้ เลยขี่เฮอร์เมสออกมา ผมเอาของหลายอย่างออกจากบ้านโดยไม่ขออนุญาต ถ้ากลับไปท่านคงไม่ยินดีต้อนรับผมเท่าไหร่หรอกฮะ”

“อะ อา ครับ ขอบคุณที่เล่าให้เราฟังนะครับ เอ่อ ต่อไปผมขอถามเรื่องชีวิตการเดินทางได้มั้ยครับ”
“ฮะ”
“ระหว่างเดินทาง คุณคิโนะกังวลเรื่องอะไรมากที่สุดครับ”
“เรื่องอาหารมั้งฮะ”
“อ้อ การหาอาหารเป็นสำคัญที่สุดซินะ ปกติแล้วทานอะไรเหรอครับ”
“ส่วนมากก็กินอาหารกระป๋องแหละฮะ ถ้าเจอสัตว์ที่พอกินได้ก็จะยิงทันที ปกติแล้วกินกระต่ายไม่ก็นก บางทีก็เจอกวางในป่า แต่มันตัวใหญ่ไปหน่อย กินไม่หมดหรอกฮะ เลยมักจะปล่อยมันไป แต่พวกลูกกวางเนี้ย ขนาดกำลังดีเลยฮะ แถมยิงง่ายด้วย ถ้าเจอก็จะไล่แม่มันไปแล้วฆ่าทิ้งซะ”
“ห่ะ.... คะ ครับ ผมว่าคุณคงย่างมันใช่มั้ย”
“แน่นอนฮะ เนื้อเป็นแหล่งพลังงานชั้นเยี่ยมเลยนี่ฮะ”
“อืม”
“ฤดูหนาวแบบนี้เหมาะกับการกินเนื้อมากนะฮะ มันไม่ค่อยเน่า บางทีผมขี่มอเตอร์ราดไป แขวนเนื้อกวางหรือขาหมูไปด้วย แต่เฮอร์เมสไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เลย อ๋อ แล้วก็ต้องระวังเหยี่ยวบินมาโฉบไปด้วยนะฮะ”

“อืม.เอ่อ..นอกจากเรื่องอาหารแล้ว มีอะไรเป็นปัญหารองลงมาครับ”
“อืมมมม ก็ถนนขรุขระ อากาศไม่ดี ไม่ได้อาบน้ำเป็นชาติ แล้วก็เรื่องอาหารซึ่งผมพูดไปแล้ว แต่เรื่องที่น่ากลัวที่สุดคือ”
“อะไรครับ”
“คนเป็นๆ”
“ประทานโทษนะครับ หมายถึงคนจริงๆ หน่ะเหรอ”
“นั่นแหละฮะ”
“แต่ผมคิดว่า คนที่คุณพบระหว่างทางคงจะมีเรื่องราวสนุกๆ มาเล่าให้ฟัง หรือให้คำแนะนำดีๆ ซะอีก”
“ฮะ นั่นก็จริง”
“คงจะมีมิตรภาพอันแสนงดงามระหว่างนักเดินทางด้วยกัน”
“ก็มีบ้างฮะ แต่ก็แค่ครึ่งเดียวเท่านั้นเอง อีกครึ่งเป็นพวกอันตรายมากๆ บางคนพยายามปล้น มาร้ายมากกว่ามาดี บางทีก็....เอ่อ เป็นพวกหัวรุนแรงน่ะ ส่วนใหญ่ผมก็แยกแยะออกว่าเขาเป็นคนยังไง ดูจากเวลาเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน หรือดูจากวิธีการพูดของเขา ดังนั้นต้องเตรียมพร้อมอยู่เสมอ บางคนก็รู้ว่าผมรู้ทันเลยไม่ทำอะไร แต่บางคนก็ไม่เป็นแบบนั้นหรอกฮะ ”

“เอ่อ.....แล้ว เวลาที่...แบบว่า โดนโจมตี คุณคิโนะทำยังไงเหรอครับ”
“สู้กลับซิฮะ”
“อืมมมม แล้วถ้าเกิดว่า.....”
“ถ้าเขาเล็งเพอร์ซูเอเดอร์มา แสดงว่ามีแนวโน้วจะยิง เราต้องชิงฆ่าเขาก่อนฮะ”
“ฆ...ฆ่า....”
“ฮะ เวลามีเรื่องกับคนพกเพอร์ซูเอเดอร์ใจอ่อนไม่ได้หรอก อย่างปืนชื่อ “คานอน” ของผมเป็นเพอร์ซูเอเดอร์ขนาดใหญ่ ต่อให้โดนแขนหรือขาก็ทำให้บาดเจ็บสาหัสได้แล้ว ส่วนใหญ่ตายเพราะเสียเลือดหลังจากนั้น”
“ต ตะ แต่ ไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ...ฆ ฆ่าคน”
“ไม่มั้งฮะ ตอนนั้นชีวิตเราแขวนอยู่บนเส้นด้ายนี่”

“เอ่อ....อา... คุณคงลำบากแย่เลยนะครับ...เอ่อ ขอถามหน่อยได้มั้ย ว่าทำไมถึงเน้นว่า คนเป็นๆ”
“เพราะว่าคนตายไม่เป็นอันตรายไงฮะ ก็มีบ้างเหมือนกันที่เจอศพอยู่ตามถนน บ้างก็ศพนักเดินทาง บ้างก็ไม่ใช่”
“คุณคงสวดให้ไปสุ่สุคติ แล้วฝังให้ซินะครับ”
“อ๋อ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอกฮะ เดี๋ยวสัตว์ป่าแถวนั้นก็มาจัดการให้เอง”
“...”

“เวลาเจอศพ พวกเรา นักเดินทางมักจะ...”
“ครับ?”
"…"
“ค้นดูเผื่อมีของที่เป็นประโยชน์”
“ถ้าไม่มีอะไรก็ปล่อยศพไว้อย่างนั้นแหละ แต่บางครั้งก็เจอพวกอัญมณี เสบียง อาวุธ กระสุน แล้วก็ของมีค่าอื่นๆ เหมือนกัน”
“อย่าบอกนะว่า คุณเอาของๆ คนตาย”
“อ๋อ ต้องเอาซิฮะ ยกเว้นของใหญ่ๆ นะฮะ ขนไม่ไหว ของเฉพาะตัวอย่างแหวนก็ไม่เอามาเหมือนกัน จะได้ไม่ถูกเข้าใจผิด คือ ไม่อยากให้คนอื่นหาว่าฆ่าเขาหน่ะฮะ อ้อ บางคนดูในปากศพด้วยนะฮะ เผื่อมีฟันทอง จะได้ง่างปากแงะออกมา แต่ส่วนตัวแล้วไม่ค่อยชอบทำแบบนั้นเท่าไหร่หรอกฮะ”
"…"

“สัมภาษณ์เสร็จแล้วเหรอ คิโนะ”
“อืม”
“เสร็จเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย”

จากคุณ : บะหมี่หนึ่งชาม

เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 02:28:13