คืนนั้นริคเอาแต่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูรั้วจนเช้า..
แอนเดรีย : ได้หลับบ้างรึยังน่ะ?
ริค : เกือบแล้วล่้ะ ยืนตรงนี้อีกไม่กี่นาทีคงได้ไปเฝ้าพระอินทร์..
แอนเดรีย : ชั้นก็เพลียพอๆกับคุณนั่นแหละ แต่มันก็รู้สึกดีนะว่ามั้ย? ในที่เราก็สามารถซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองกันได้ซักที แอนเดรีย : ชั้นดีใจนะที่ตัวเองยังรู้สึกอะไรแบบนี้อยู่ จากทุกอย่างที่เราเคยเจอกันมา ชั้นล่ะกลัวการรู้สึกว่ากลับเป็นคนปกติแบบนี้แล้วจริงๆ.. แอนเดรีย : ดีที่ได้รู้ว่าตัวเองก็ยังกลัวเป็น..
ริค : แต่ถ้ากลัวเกินไปเมื่อวานคุณก็คงช่วยชีวิตผมเอาไว้ไม่ได้.. ริค : ขอบคุณมากเลยนะ..
แอนเดรีย : ชั้นยิงได้เทพสุดๆเลยใช่มั้ยล่ะ?
ริค : ผมยังทึ่งเลยว่าคุณหาตัวมือปืนคนที่เล็งผมอยู่เจอได้ยังไง โชคดีจริงๆที่คุณหาตัวเขาเจอทันเวลาพอดี ริค : ไม่งั้นเขาคงฆ่าผมไปแล้ว..
แอนเดรีย : ชั้นเห็นหมอนั่นเป็นคนแีรกเลยล่ะ เขาปีนขึ้นไปอยู่บนกันสาดของตึกธนาคารฝั่งตรงข้าม ส่วนชั้นอยู่สูงกว่าเขา... แอนเดรีย : พอเห็นเขาชั้นถึงได้เห็นคนอื่นๆที่กำลังไปที่ประตู แต่ตอนแรกชั้นก็ยังไม่แน่ใจว่าพวกมันมาด้วยกันรึเปล่า จนกระทั่งมันเล็งปืนใส่คุณนั่นแหละ ถึงได้มั่นใจ.. แอนเดรีย : นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมชั้นถึงไม่ได้ยิงพวกมันซะตั้งแต่แีรก..
แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 55 02:49:25
จากคุณ |
:
Evageline A.K. Mcdowell
|
เขียนเมื่อ |
:
7 พ.ย. 55 02:10:40
|
|
|
|