ความคิดเห็นที่ 1 ปัญหาพี่น้องอิจฉากัน(Sibling rivalry) เป็นปัญหาคาใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่มาเนิ่นนานที่มาและทางออกของปัญหานี้คืออะไร? แท้จริงแล้ว Sibling rivalry เป็นเรื่องที่พบได้เป็นสากล เมื่อโลกทั้งใบของเด็กคือพ่อแม่และบ้านแต่นั่นเป็นสิ่งที่ต้องแบ่งปันกับคนอื่น คนมีพี่มีน้องล้วนผ่านช่วงเวลาที่รู้สึกเบื่อหน่ายรู้สึกน้อยใจ รู้สึกด้อยกว่า “เด็กอีกคน” ที่อยู่ร่วมกัน มากบ้าง น้อยบ้างจัดการความรู้สึกตัวเองได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เพียงแต่สิ่งเหล่านี้มีแนวโน้มจะถูกให้เก็บลงไปไม่ให้แสดงออกเนื่องจากคำสั่งสอน และมองประเด็น Rivalry นี้ในแง่ลบมองว่าเป็นสิ่งที่เด็ก “ไม่ควร” มี เช่นเดียวกับการแก้ปัญหาทุกอย่างจุดเริ่มต้นในการหาทางออก คงต้องเริ่มจากการยอมรับปัญหานั้นว่ามีอยู่ และการปฏิเสธอารมณ์ความรู้สึกของเด็กจะยิ่งทำให้เด็กจัดการความรู้สึกนั้นได้ยากขึ้น การที่คนเรามักเปรียบเทียบตนเองกับคนอื่นถ้าจะหาเหตุผลอื่นแบบกำปั้นทุบดินก็คือการที่คนเราทุกคนเกิดมาไม่เหมือนกันและชีวิตของคนนั้นก็ล้วนแต่มีรอยแผล แต่ด้วยความทุกข์ที่อยู่ตรงหน้าเรานั้นยิ่งใหญ่เสมอจนลืมไปกว่าการนำเปรียบเทียบกับคนอื่นนั้นไม่ค่อยยุติธรรมก็ในเมื่อคนเรามีแนวโน้มจะประเมินความทุกข์ของคนอื่นต่ำ และประเมินความสุขของคนอื่นสูงกว่าความเป็นจริง ในคนที่รู้สึก“เต็ม” กับชีวิตตนเองพอสมควร รู้สึกว่าตัวเองเป็นที่รัก มีคุณค่าในตัวเองสังเกตได้ว่าการเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นจะเกิดไม่บ่อยและไม่ได้ทำให้ขุ่นเคืองใจ แต่ความรู้สึก“ขาด” อย่างที่ได้เกริ่นไปบ้างแล้ว นั่นแหละที่เป็นปัจจัยสำคัญ มุตตาและมุนินทร์เวอร์ชั่น 2012 ดูจะเจ็บป่วยทางใจหนักกว่าเวอร์ชั่น 2001ทั้งสองคนดูสุดทางเกือบจะหลุดโลก แต่ด้วยเหตุนี้ก็ทำให้เห็นชัดว่าเด็กแฝดทั้งสองมีคาแรกเตอร์ที่แตกต่างกันชัดเจน มีปมขัดแย้งในใจที่ต่างกัน มุตตา หัวช้า ไม่ประสบความสำเร็จในการเรียนอาชีพการงาน ถูกตีตราว่าเป็นเด็กไม่ได้เรื่อง มุนินทร์ ถึงหัวดี แต่เป็นเด็กเลี้ยงยาก ซนถูกกำกับด้วยการดุว่าและลงโทษ ถูกตีตราว่าเป็นเด็กดื้อ ทั้งสองคนอยู่กับความรู้สึกไม่มั่นคง ขาดการยอมรับความรู้สึกเป็นที่รัก การมีคุณค่าในตัวเอง และรับรู้ภาพลักษณ์ของตนเองในทางลบ ภายหลัง ปมขัดแย้งในใจของทั้งคู่ส่งผลให้เกิดพฤติกรรมอย่างไรก็คงจะชัดเจนตามเนื้อเรื่อง แต่ก็เหลือคำถามว่า หากในตอนนั้น เราจะช่วย“เด็ก” ทั้งสอง เราจะมีทางออกอย่างไร เพื่อเลือกเติมให้ถูกกับสิ่งที่เค้าขาด? จากคุณ : ธาริตา เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 22:15:13

ความคิดเห็นที่ 2 คำถามคือ หากในตอนนั้น เราจะช่วย “เด็ก” ทั้งสองเราจะมีทางออกอย่างไร เพื่อเลือกเติมให้ถูกกับสิ่งที่เค้าขาด? ก่อนอื่นคงต้องเริ่มจากการยอมรับความแตกต่างของเด็กทั้งสอง เด็กทุกคนย่อมต่างการคาดหวังและตั้งเป้าหมายกับเด็กที่ต่างด้วยเกณฑ์มาตรฐานเดียว เช่นต้องเรียนดีต้องเรียบร้อย อาจส่งผลทางลบเมื่อเด็กไม่อาจทำได้อย่างที่หวัง แต่ในการดูแลเด็กนั้นมีหนึ่งเป้าหมายที่อยากให้คุณพ่อคุณแม่ตั้งไว้ในใจว่าอยากให้เกิดกับเด็กทุกคนคือการสร้างให้เด็กเกิดความรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่า เป็นที่รัก เนื่องจากสิ่งนี้เป็นความต้องการพื้นฐานของเด็กทุกคนเด็กที่รู้ว่าตนมีดีจะผลักดันตัวเองไปในทางที่ดีโดยธรรมชาติ แต่เด็กที่เชื่อตามที่ถูกตีตราว่าไม่มีดีเสียแล้ว ก็เสียกำลังใจทำดีไปตั้งแต่ต้น เด็กที่หัวช้า เรียนอ่อน อย่างมุตตาจะสามารถสร้างความรู้สึกมีคุณค่าได้อย่างไร? ชีวิตของเด็กมีอาชีพที่เลือกไม่ได้คือเป็นนักเรียนการวัดผลสำเร็จไปตกอยู่ที่ผลการเรียนเป็นส่วนใหญ่พ่อแม่หลายคนนึกข้อดีของเด็กเรียนหัวอ่อนแทบไม่ได้ แต่แท้จริงแล้วคุณค่าของตัวเด็กมีมากมายกว่านั้นหากเราจะเปิดใจ การช่วยให้เด็กเห็นข้อดีอื่นๆในตัวเอง แม้จะเล็กน้อยก็ช่วยให้เด็กรู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้น ทั้งนี้เราไม่จำเป็นรอให้เด็กทำสิ่งต่างๆได้ดีจึงค่อยให้กำลังใจเพราะเด็กที่มีข้อจำกัดบางคนอาจไม่สามารถทำได้ตามที่หวังแต่ควรเสริมคำชมในความตั้งใจระหว่างทาง ชมเด็กที่ความพยายาม ความใฝ่ดีไม่เน้นผลสัมฤทธิ์แต่อย่างเดียว แล้วเด็กเลี้ยงยาก ซุกซน แบบมุนินทร์จะกำกับอย่างไร ไม่ให้เด็กรู้สึกไม่เป็นที่รัก? การกำกับพฤติกรรมเด็กนั้นไม่จำเป็นต้องดุดันหรือรุนแรงแต่กุญแจสำคัญคือความหนักแน่นและเอาจริง เคารพกฎกติกาที่สร้างขึ้นร่วมกัน การตำหนิและลงโทษเด็กรุนแรงบางครั้งอาจทำให้เกิดผลข้างเคียงเด็กอาจรับรู้แต่อารมณ์โกรธของตัวเองจนไม่สามารถเชื่อมโยงได้ว่าการลงโทษมีเหตุมาจากอะไร เริ่มจากเข้าใจธรรมชาติของเด็ก และเมื่อเด็กทำผิดไม่ควรห้ามอย่างเดียวแต่ควรชี้แนะว่าที่ถูกแล้วเค้าควรจะทำเช่นไร การกำกับพฤติกรรมนั้นเหมือนเสาเข็มที่ควรตั้้งอยู่บนพื้นฐานของสัมพันธภาพที่ดีระหว่างด็กและพ่อแม่ หากความรุนแรงมาทำลายพื้นฐานให้พังเสียแล้ว กฏกติกาก็ตั้งอยู่ไม่ได้เมื่อเด็กและพ่อแม่ไม่ถูกกัน จะดุจะว่าอย่างไรก็เข้าหูได้ยาก อีกประเด็นนึง คือมุนินทร์มักถูกพร่ำบอกว่า“เด็กดื้อไม่มีใครรัก” ซึ่งมุนินทร์เชื่ออย่างนั้นจริงๆ ความหมายที่เธอได้ยินคือ เธอเป็นเด็กดื้อและเธอไม่มีใครรัก ซึ่งไม่เหลือที่ว่างให้เธอออกจากการตีตรานี้ไปได้ การเหมารวมและตีตราเด็กว่าเป็น “เด็กดื้อ”“เด็กไม่ดี” นั้นไม่ควรปล่อยให้เกิดขึ้น เนื่องจากจะทำให้เด็กมองตัวเองในแง่ลบและสั่นคลอนให้เกิดความรู้สึกไม่มั่นคง ไม่เป็นที่รัก หากเด็กมีพฤติกรรมที่ไม่ดีควรแจกแจงให้เห็นว่า ไม่ชอบพฤติกรรมอะไรบ้างที่เด็กทำแต่ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ชอบ หรือไม่รักตัวตนของเด็ก นอกจากความรู้สึก “ขาด” ที่เกิดขึ้น จากตัวเด็กแล้วปัจจัยสำคัญอย่างนึงที่เติมไฟให้กับ Sibling rivalry ก็คือการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ คุณแม่ของมุตตา-มุนินทร์ เวอร์ชั่น2012 ดูป่วยพอๆกับลูกสาวทั้งสองอารมณ์ล้นเหมือนคนไม่พอใจชีวิต และคิดเปรียบเทียบคนโน้นคนนี้บ้านโน้นบ้านนี้อยู่ตลอด ซึ่งอาจทำให้คนดูละครรู้สึกว่าไกลตัว จริงๆแล้ว อยากชวนให้ไปย้อนดูคุณแม่เวอร์ชั่น 2001 จะรู้สึกว่านี่คือแม่ทั่วๆไปนี่แหละที่รักลูก เพียงแต่หวังดี และมองว่าการยกตัวอย่าง การเปรียบเทียบเป็นกลวิธีการสอนลูกอย่างหนึ่ง การแก้ปัญหาการอิจฉากันของพี่น้องทุกท่านคงเดาได้ว่าควรยุติการเปรียบเทียบแต่การเปรียบเทียบนั้นไม่ได้อยู่แค่การบอกว่าใครดีกว่าใคร ใครแย่กว่าใครแต่อาจปนอยู่กับการชมการตำหนิ เพราะอะไรจึงไม่ควรตำหนิเด็กด้วยการเปรียบเทียบ? เด็กจะไม่ได้รับสารที่เราตั้งใจจะสื่อแต่ใจเค้าจะออกไปอยู่กับบุคคลที่ 3 เด็กไม่ได้กลับไปทบทวนตัวเองและปรับแก้พฤติกรรมของตัวเองซึ่งไม่ตรงกับเป้าประสงค์ที่เราจะสื่อ เพราะอะไรจึงไ ม่ควรชมเด็กดวยการเปรียบเทียบ? เพราะเราต้องการให้เด็กหลุดออกจากวงจรการเปรียบเทียบและได้มีโอกาสชื่นชม รู้สึกดีกับตนเอง โดยไม่ต้องพะวงถึงบุคคลอื่น สิ่งสุดท้ายที่เน้นย้ำอีกครั้งคือเด็กที่รู้สึกขาด แม้จะได้สิ่งของเท่ากัน ก็ยังรู้สึกว่าได้น้อยกว่า เมื่อเด็กท้วงติงและเรียกร้องพ่อแม่มักจะรู้สึกว่าถูกกล่าวโทษว่าเป็นพ่อแม่ที่ไม่ยุติธรรมและยืนยันกับเด็กว่าเด็กได้รับทุกอย่างเท่าเทียม ได้รับความรักเท่ากัน ซึ่งการยืนยันเช่นนี้ไม่เกิดประโยชน์ ไม่มีวันเป็นไปได้อยู่แล้วที่เราจะสามารถให้ทุกอย่างเด็กสองคนได้เท่ากันและการได้ทุกอย่างเหมือนกันก็ไม่ใช่สิ่งที่เด็กต้องการ ดังนั้น การแก้ปัญหาการเปรียบเทียบเราควรหยิบเอาการเปรียบเทียบออกไป รวมถึงการ “เปรียบเทียบว่าเท่ากัน”ก็ควรหยิบออกไปด้วย และเน้นให้เด็กกลับมาทบทวน ความต้องการของตัวเองเติมให้เต็มในแบบที่เฉพาะในเด็กแต่ละคน จากคุณ : ธาริตา เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 22:15:56

ความคิดเห็นที่ 3 แงแง เยอะจัง อ่านกว่าจะจบ ตอนเด็ก เราก็ชอบอิจฉาพี่ชายตัวเองค่ะ พี่ชายมีอะไร เราก็แย่งเอามาหมด แต่พี่ชายเราใจดี ให้ตลอดเลย เราเลยเคยตัวค่ะ จากคุณ : มิยุจังน่ารักค่ะ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 23:20:00

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Ohm-Good & Mamy เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 22:09:40