ได้ดู [อย่างจริงๆจังๆ] ซะที สำหรับ Cast Away เป็นอันสะอึก.. TOT
|
|
[คำเตือน จขกท. อาจสปอยด์ เนื้อหา โดยไม่รู้ตัว ขออภัย และเตือนล่วงหน้าแล้วนะจร๊าาา]
ได้ยินกิตติศัพท์มานานแล้วค่ะสำหรับ หนังเรื่องนี้ Cast Away อันที่จริงก็เคยเห็น แว๊บๆ แบบผ่านๆไม่ได้ตั้งใจดู (มากมาย) เพราะจำได้ว่าพ่อเคยชวนดู พอได้ยินชื่อ Tom Hanks ก็หูผึ่ง แต่ก็ต้องถามต่อยอดว่า "หนังเครียดรึปล่าวค่ะ" พ่อบอก "แน่นอนที่สุด" เลย Say บ๊าย บาย ไปก่อน เพราะสภาพจิตตอนนั้นยังมิสามารถรับชมหนังเช่นนี้ได้
วันดีคืนดี หลายปีผ่านไป วันนี้ก็เลยไปขุดคุ้ยหามาดูจนได้ (ต้องสอบปากคำคุณพ่ออยู่นาน กว่าท่านจะจำได้ว่าไปเก็บไว้ไหน ฮ่าๆๆ) และในที่สุดก็เตรียมพร้อมรับความหดหู่เต็มสตรีม เปิดดูในที่สุด
......... 2 ชั่วโมง กว่าๆ ผ่านไป .............
นั่งมองเครดิต อยู่ซักพัก ลุกปิดทีวี เดินเข้าห้องน้ำ และก็นั่งร้องไห้ (เป็นเอามากนะเรา ฮ่าๆๆ) รู้สึกเหมือนอารมณ์มันยังค้างอยู่เลย คือโดยปกติในขณะที่ดูอยู่เราจะไม่ร้องไห้หรอกค่ะ แต่มันจะตกตะกอนในช่วงเวลาผ่านๆมา ซึ่งสำหรับ Cast Away นี้เข้าขั้นรุนแรงทีเดียว ในช่วง Tom Hanks ติดเกาะช่วงแรกๆ เรารู้สึกสิ้นหวังแทนมากๆค่ะ รู้สึกทึ่งในการที่ตัวหนังสามารถสื่อถึงการ พยายามเอาชีวิตรอด การปรับตัวของมนุษย์คนหนึ่งได้สมจริงขนาดนี้ Tom Hanks เล่นได้สุดยอดมากๆๆๆๆๆ จริงๆเรื่องนี้ โดยส่วนตัวก็ชอบนะค่ะเป็นแฟนคลับเค้ามาตลอด (ชอบนาย Gump มากๆๆ) แต่ไม่ค่อยจะเข้าใจว่าทำไมคนในครอบครัวเราชอบอวยคนนี้เหลือเกินแต่พอได้ดู (รู้แล้วว่าทำไม ถึงเป็น ดาราคนโปรด ประจำครอบครัวเรา)ก็ อ๋อๆๆๆ มิน่าหล่ะ รู้สึกว่า ลุง ทอม คนนี้เค้าเล่นได้ทุกบทจริงๆ ไม่ว่าจะ ดราม่า ตลก แอคชั่น โอ๊ย เล่นได้แทบจะทุกบท และก็ตะขิดตะขวงใจหน่อยๆที่เค้า พลาดออสการ์ จากเรื่องนี้ไป (ถึงยังไงก็เถอะ เราก็ชอบ เฮีย โครว์ ในเกลดิเอเตอร์ เหมือนกัน เอาเป็นว่า สมศักศรีดิ์ กันทั้งคู่)
ดูหนังไปเรื่อยๆ เราเริ่มรู้สึกว่าความรู้สึกหดหู่สิ้นหวัง มันค่อยๆเปลี่ยนมาเป็น อารมณ์ของความหวัง ความพยายาม และการเอาชนะตัวเอง (ทั้งกายและใจ) โดยเฉพาะฉากที่ ฝ่าคลื่นออกมาได้ โล่งอกตามเค้าไปด้วย และก็ยังมีฉากระดับตำนาน ที่ใครเคยดูแล้ว จะร้องอ๋อ นั่นก้คือ "วิลสันนนนนนน" ฮ่าๆๆ คงพอจะนึกออก แต่ถึงกระนั้นเราก็ยังใจแข็งไม่ร้องออก มา พอมาถึงช่วงท้าย ไม่ไหวจริงๆค่ะ หลังจากที่กลับมาแผ่นดินใหญ่ได้ กลับมามีชีวิตเหมือนเดิมได้ แต่ยังไง ลุง ทอม ก็ยังต้องเสียคนรักของเค้าไป(อีกครั้ง)อยู่ดี (เจ๊ เฮเลน ฮันท์ พึ่งรู้เหมือนกัน ว่าเล่นเป็นนางเอก ไม่งั้นคงขวนขวายมาดูเร็วกว่านี้) ฉากที่ ลุง ทอม มาหา เจ๊ ฮันท์ โอ๊ยๆๆ บร๊ะๆๆๆ มันชั่งซึ่งสะอึกสะอื้นอะไรอย่างนั้น ฉากที่ลุงทอม มานั่งปรับทุกข์กับเพื่อนเค้า ก็ได้มอบข้อคิดดีๆจากหนังให้กับผู้ชมไปตามหน้าที่ และในที่สุดฉากจบก็มาถึง ซึ่งเราว่ามันเจ๋งมาก เพราะสามารถเชื่อมฉากเปิดกับฉากจบเข้าด้วยกันได้ [ขอไม่สปอยด์นะค่ะ เดียวเสียอรรธรส สำหรับคนไม่เคยดู ไปดูเองนะจ๊]
สรุปง่ายๆ หนังเรื่องนี้กลายเป็นหนังในดวงใจของเรา ไปแล๊วว ค่ะ ควรค่าแก่การเอามาดูใหม่ (แต่นานๆดูทีก็ดี) สมบูรณ์แบบสุดๆ ในความคิดเรา ทั้งเนื้อหา ผกก. ดนตรี โปรดักชั่น นักแสดง [กลายเป็นสมาชิกแฟนคลับ ทอม แฮงค์ ประจำครอบครัวแล้วค่ะ ฮ่าๆๆ]
| จากคุณ |
:
Zenturiana 
|
| เขียนเมื่อ |
:
21 พ.ย. 55 00:13:30
|
|
|
| 
