ความคิดเห็นที่ 1 เกริ่นนำ : เรื่องสั้นทั้งหมดนี้ แต่งขึ้นจากกิจวัตรประจำวัน(ช่วง 2- 3 วันนี้) ของผมเอง 90 % ... ลองเอามาใส่อารมณ์เรื่องในหลายรูปแบบ จะดูว่าเรื่องราวปกติที่เราเจอะเจอทุกวัน จะสามารถนำมาเขียนให้อ่านสนุกๆ ได้หรือเปล่า... บางตอนอ่านแล้วอาจไม่เก็ท เนื่องจากเนื้อเรื่องอ้างอิงข้อความของกระทู้เก่า และอ้างอิงเวลาจริงขณะโพสกระทู้ และเนื่องจากเป็นการแต่งสดบนหน้าจอคอมในรอบแรกเลย... จึงขอนำมาเรียบเรียงอีกครั้งให้ถูกต้องยิ่งขึ้น... เอาละ.... จะช้าอยู่ไย ไปกันเลย... GO! GO!.. จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 20:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Day 1: การกลับมา..... ข้อแนะนำ : เพื่อเพิ่มอารมณ์ของเรื่อง ลองไล่อ่านกระทู้เก่าดูนะครับ... รูปประกอบ : จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 20:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากวันนั้น ผ่านมาเกือบ 2 อาทิตย์... ในยามค่ำคืนอันเงียบสงบ... สายลมพัดไหวโชยอ่อน ปะทะเข้าหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา... เขากลับมาแล้ว.... ตาจ้องมองหน้าจอคอมฯ นิ้วสัมผัสที่คีย์... พร้อมที่จะพิมพ์แสดงความในใจที่อัดอั้น... อันความรู้สึกที่เขาไม่สามารถทนเก็บกดมันได้อีกแล้ว จากการที่ไม่ได้เขียนตอบกระทู้ พูดคุยสารทุกข์สุขดิบกับเธอ... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 20:52:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เนื่องจากภาระอันหนักหน่วง หน้าที่การงานที่ต้องปฎิบัติ... แม้จะไม่ได้ยากลำบาก แต่ก็ไม่สามารถปลีกตัวเพื่อแวะทักทาย... และไม่ได้เขียนจดหมายส่งถึงเธอตามที่สัญญา... สถานที่ที่เขาไปทำงาน... ช่างแปลกตา แตกต่างจากสถานที่ที่เค้าเคยทำงานอยู่มากมาย... พลุพล่านไปด้วยผู้คน ตึกราสูงเสียดฟ้า รถราแออัด.. ย่านใจกลางเมือง ถิ่นฐานอันศิวิไลซ์ อุปกรณ์ไฮเทคมากมาย.... แต่..... มันกลับไม่มีอินเตอร์เนตให้เล่น ฮือ..... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 20:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "ไม่เป็นไร... ไม่ใช่ปัญหา" "หลังเลิกงาน ค่อยกลับบ้านต่อเนตเล่นก็ได้..." อุปสรรคนี้แม้จะใหญ่หลวง แต่ไม่สามารถกีดขวางความรักอันบริสุทธิ์ของเขาที่มีต่อเธอได้.... ณ. เวลานี้.... ตอนนี้... เขาได้ทำสิ่งที่เค้าต้องการแล้ว... เขาได้กลับมาอ่านข้อความเก่าๆ ที่เขาและเธอเขียนขึ้น พูดคุย ยอกเย้ากัน.... ในกระทู้ที่เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์.... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 20:55:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สายตาของเขาจ้องมองไปทุกตัวอักษร.. จินตนาการถึงความรู้สึกในช่วงเวลาที่ผ่านมา... ไม่ถึง 2 อาทิตย์ ที่ไม่ได้แวะเวียนมา ดูเหมือนช่างยาวนานมากสำหรับเขา... เขากวาดตาอ่านอย่างรวดเร็ว.... ข้อความแล้ว ข้อความเล่า.. จนมาถึงข้อความสุดท้าย ... เธอมาตอบกระทู้ พร้อมทั้งนำของขวัญชิ้นใหญ่มาฝาก... ภาพวัยเด็กอันสุดหวงแหนของเธอ... สร้างความประทับใจให้เขาอย่างยิ่ง... มันทำให้เขาตื้นตันใจมาก... ไม่มีคำบรรยายใดๆที่เขาอยากจะบอกต่อเธอได้มากไปกว่าข้อความนี้.... "แหม... หล่อน โพสท่าตั้งแต่เด็กเชียวนะ... โตขึ้นจะไปเป็นนางแบบหรืองัยยะ" จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 20:58:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Day 2 : ความปรารถนาอันแรงกล้า... วันที่สองของการหมกหมุ่นแต่งเรื่องสั้น ในอินเตอร์เนท... แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 46 21:47:02 จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:02:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 13 กุมภาพันธ์ 2546 ..... เวลา 04.45 น. ตุ๊ด... ตุ่ด.. ตู๊ด...ตุ๊ด... ตุ๊ด...ตุด.. ตู๊ดดดด..... ตืด ตี้ด..... อี้ด.... แอ้ดด....... แอ้ด...... ตี้ด.. แอ้ด............... 15 นาทีก่อน... ในเช้าวันใหม่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของมวลอากาศบริสุทธิ์.... เขาตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่า... หลังจากได้พักผ่อนเป็นเวลานาน.... ขณะนี้เขากลับมานั่งประจำตำแหน่งในห้องปฎิบัติการที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ไฮเทคมากมาย.. เครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่กำลังประมวลผลข้อมูล... หลังจากทำการเชื่อมต่อระบบเข้าสู่ไซเบอร์สเปซ... เขาบังคับหนูอิเลคทรอนิกส์อย่างรวดเร็ว ทำการเปิดกระทู้ เพื่ออ่านข้อความ..... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:07:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เวลา 04.50 น. คลิ๊ก .... คลิ๊ก .... ตึก... ตึก... ตึก... เขาพิมพ์กระทู้ตอบเข้าไปในหน่วยความจำของระบบคอมพิวเตอร์เมนเฟรม "PANTIP" ทันทีหลังอ่านข้อความจบ... เธอได้รับข้อความที่เขาส่งให้แล้ว... เขานึกในใจ... ปรากฎรอยยิ้มที่มุมปากของเขา หลังจากที่เขาได้อ่านข้อความของเธอ... แม้ในเวลานี้... ตาของเขาจะยังไม่เปิดโพรงถึงที่สุด... แต่สมองของเขาก็ตื่นตัวเต็มที่ พร้อมที่จะบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ในวันที่ผ่านมาได้..... เขามองออกไปในบรรยากาศมืดสลัว ผ่านหน้าต่างห้องบฎิบัติการ.... "ยามนี้โลกช่างสวยงามจริงๆ" ... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:09:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ย้อนกลับไปเมื่อเวลา.. 11.00 น. วันที่ 12 กุมภาพันธ์ 2546... วันนี้เป็นวันที่ 5 ที่เค้าย้ายที่ทำงานมายังศูนย์วิจัยภาคพื้นดินแห่งใหม่... ท่ามกลางเทคโนโลยีทันสมัย และสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย... 11.05.. ภารกิจใหม่ของเขา เริ่มต้นขึ้น... Boss เจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองระดับสูง.. กำหนดภารกิจ การแสวงหาวัตถุดิบสำเร็จรูปที่ช่วยในการสร้างโปรแกรมคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่.... นำกลับมาวิจัยเพื่อให้เข้ากับโครงงาน... ดังนั้นจึงเป็นข่าวดีสำหรับเขา ที่จะมีโอกาสได้ทำการเชื่อมต่อเข้าสู่โลกไซเบอร์สเปซ... เขาอาจจะได้รับข่าวสารจากเธอเร็วขึ้น... "ตึก ตัก... ตึก...ตัก..." ใจเขาเต้นรัวขึ้นด้วยความดีใจ.... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 13.00 น.. เริ่มการเชื่อมต่อ ขั้นที่ 1.....พร้อม... กำหนดเป้าหมาย....... พร้อม... เริ่มทำการเชื่อมต่อ.... .... ตืด ตี้ด..... อี้ด.... แอ้ดด....... แอ้ด...... ตี้ด.. แอ้ด............... กึก. การเชื่อมต่อเข้าสู่ไซเบอร์สเปซ.... เสร็จสิ้น... ทันใดนั้น รอยยิ้มก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าเขาอย่างชัดเจน... ไม่รอช้า เขาบังคับหนูอิเลคทรดนิกส์ มุดเข้าสู่ห่วงไซเบอร์สเปซ... มุ่งหน้าสู่บอร์ด "PANTIP" อาณาจักรที่เขาปรารถนาจะแวะเวียนเสมอมา... แต่ช้าก่อน... ภารกิจเหนือสิ่งอื่นใด... เขาข่มกลั้นความต้องการไว้ในใจ และบังคับทิศทางไปอีกสถานที่แห่งหนึ่ง... มีชื่อว่า "Google.com" เพื่อค้นหาร่องรอยของวัตถุดิบที่ต้องการทันที.... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:15:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 15.15 น.. ในที่สุด เขาก็ค้นพบชิ้นส่วนวัตถุดิบลึกลับมาสองชิ้น... เขารีบทำการตรวจสอบชิ้นส่วนนั้นทันที... ตืด...... ครืน.............................................. ........................................................ เครื่องประมวลผลขนาดใหญ่ ส่งเสียงดังขณะดำเนินการ แสงไฟของเครื่องส่องสว่างจ้า จนทำให้ตาลาย.... วูบ.... การดำเนินการเสร็จสิ้น... ผลที่ได้รับยังไม่เป็นที่พอใจ เนื่องจากชิ้นส่วนดังกล่าว ไม่สามารถทำงานร่วมกับระบบงานอื่นได้.... เขาตัดสินใจกลับเข้าไปค้นหาชิ้นส่วนอีกครั้ง.... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:16:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 16.00.. "ทำการจัดเก็บชิ้นส่วนเสร็จสิ้น" ข้อความในเครื่องคอมพิวเตอร์แจ้งเตือน... ในที่สุดเขาก็ค้นพบชิ้นส่วนอีกชิ้น ชิ้นส่วนนี้ ท่าทางจะเข้ากับระบบงานได้.. เขารีบสร้างห้องบนเครือข่าย และเคลื่อนย้ายวัตถุดิบนั้นไปเก็บทันที.... เขาเหลียวมองหน้าปัดดิจิตอลบอกเวลาที่อยู่บนแผงควบคุม "16.20. แล้ว"... ด้วยความคาดหวังว่าจะได้เข้าไปรับข้อความจากเธอ... ไม่รอช้า เขารีบบังคับหนูอิเลคทรอนิกส์ พุ่งตรงไปยังสถานที่แห่งแรกอีกครั้งอย่างรวดเร็ว... จนลืมภารกิจไปสนิท... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 16.45 น.. เหลือเวลาของการเชื่อมต่ออีก 15 นาที... เขายังคงมุ่งตรงเข้าสู่จุดนัดพบอย่างเร่งรีบ... เวลาเหลือไม่มากสำหรับเขาแล้ว... คลิ๊ก.... คลิ๊ก... ในที่สุด เข้าก็มาถึง... คลิ๊ก... ป้ายชื่อห้อง โชว์หล่า.... "คุณช้อนชาสีน้ำเงิน" เขาก้าวเข้าไปในห้อง ด้วยหัวใจเต้นระทึก... ตุบ..ตุบ... ด้วยความคาดหวังที่จะได้รับข้อความใหม่... ตุบ.. ตุบ... สัญลักษณ์ IE อันเป็นสัญลักษณ์ในการโหลดข้อมูลหมุนอย่างรวดเร็ว ตามจังหวะการเต้นของหัวใจ... กึก... สัญลักษณ์หยุดลงแล้ว เขารีบเลื่อนดูข้อความอย่างรวดเร็ว... น่าแปลกที่ข้อความที่โหลดได้แสดงเพียง 19 คคห. เท่านั้น... เขาทำการโหลดข้อความใหม่อีกครั้ง ด้วยความผิดหวัง.... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 16.55 น.. เริ่มนับถอยหลังสู่การยกเลิกการติดต่อ.... คคห. 25... คคห. 46... คคห. 50... ความพยายามครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่เป็นผล... จำนวนข้อความที่โหลดได้ ไม่มากไปกว่านี้... เขาเริ่มท้อใจ.... และแล้ว... ความคิดหนึ่งก็จุดประกายขึ้นในสมองของเขา... "ใช่แล้ว ยกเลิกการโหลดรูปภาพ เพื่อโหลดแต่ข้อความ... น่าจะ work นะ..." เขารีบจัดแจงเปลี่ยน option ของระบบทันที... ยกเลิก "Show picture"... "OH! Yes" เขาเผลอสบถออกมาเป็นภาษาปะกิด ที่เขาไม่ค่อยถนัดด้วยความดีใจ... คลิ๊ก.... เขาโหลดข้อความอีกครั้ง.... เริ่มนับถอยหลัง.... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 16.59 น.. คคห. 121... คคห. 122... คคห. 123... "Yes" อีกครั้งที่เขาร้องออกมา คคห. 124... คคห. 125... เครื่องคอมพิวเตอร์ยังคงโหลดข้อความอย่างไม่มีท่าทีหยุดพัก... คคห. 126... คคห. 127... เขาหลับตาลง... ปรารถนาอย่างแรงกล้าให้การโหลดข้อความสำเร็จลุล่วง... เขาลืมตาขึ้นอย่างช้า... เพ่งมองอย่างแน่วแน่... บัดนี้คอมพิวเตอร์โหลดข้อความเสร็จสิ้นแล้ว... "โอ้พระเจ้า"... เขาสบถ "เซ็งโคตร"... "แค่ คคห. 129 เอง..."... "บ้าฉิบ..."... เขาสบถไม่เลิก... "ไม่เอาแล้ว.. เว้ย.. กลับบ้านค่อยดูดีกว่า" "ทำงานต่อ... ทำงานต่อ... " เขายอมรับชะตากรรมแต่โดยดี... สิ้นสุดการเชื่อมต่อ.......... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:27:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กลับสู่โลกแห่งความจริง .... เขาเหลือบมองนาฬิกาบอกเวลา บนคอมพิวเตอร์อันแสนจะช้าและเก่าของเขา... ไร้อุปกรณ์ทันสมัยใดๆ มีเพียงโมเด็มผุที่เป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขา... นาฬิกาบอกเวลา 06.30 น. แล้ว "ตูมาทำอะไรอยู่นี่ เดี๋ยวก็ไปทำงานไม่ทันหรอก..." "เอิ๊กๆ...." เขาหัวเราะเยาะตัวเอง.. และแล้วเค้าก็เตรียมตัวอาบน้ำ อาบท่าไปทำงานทันที.... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:28:55 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ลองอ่านเรื่องสั้น(สั้นจริงๆ)ที่แต่งไป 2วัน ได้มา 2 เรื่อง ดูนะครับ... ลองแต่งเป็นสองแนวดู เดี๋ยวดึกๆ จะกลับมาแต่งเรื่องที่ 3 ต่อ... ตอนนี้ขอตัวไปงีบเอาแรงก่อน.. ฝากคำติชมไว้ด้วยครับ.... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 13 ก.พ. 46 21:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขออภัย กระทู้นี้ นอกเหนือจากคุณช้อนชาก็อ่านไดัใช่ไม๊ ถ้าใช่............. ขอถามอีกข้อ กระทู้นี้สำหรับคนทั่วๆไปอ่านรึป่าว? ข้าน้อยต้องใช้ความพยายามในการตีความสูงมาก แต่ไม่เป็นไร พยายามต่อไปนะ จากคุณ : ข้าน้อยพเนจร - [ 13 ก.พ. 46 21:33:10 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เฮ่ย! เอาจริงเลยเหรอ? เรายุเล่นๆนะเฟ้ย! แต่ก็แอบลุ้นอยู่นา จากคุณ : d4b - [ 13 ก.พ. 46 21:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณ d4b อิชั้นยุจริง ๆ ฮ่ะ ^^" คุณ Hiro รักแล้วลุยหน่อย เอาใจเชียร์ค่ะ ลุ้น ๆๆๆๆ วุ้ยกระทู้บอกความในใจเนี่ยชอบจังค่ะ จากคุณ : YaiJomZon - [ 13 ก.พ. 46 21:43:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาแล้วครับ... มาไขข้อข้องใจนะครับ... กระทู้นี้ผมตั้งให้เพื่อนชาวคลับทุกคนอ่านครับ... ไม่ได้เจาะจง... จริงๆมันเป็นเรื่องชีวิตประจำวันของผมเอง... แค่อยากลองแต่งดูว่า เรามีความสามารถแค่ไหน... ถ้าเผื่อมีแวว ก็กะจะเปลี่ยนอาชีพซะนี่ อิ อิ... ปล. คุณ d4b กับคุณ YaiJomZon อย่าหวังยุให้ยากเลย... ผมเชื่อตัวผมเองนะ... 555 จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 00:38:49 ]

ความคิดเห็นที่ 23 Day 3 : หวาดกลัว... บทพิสูจน์ของความน่ากลัว แม้ในชีวิตประจำวันธรรมดา... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 00:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตี้ด ตี้ด.. ตี้ด ตี้ด..... ตี้ด ตี้ด.. ตี้ด ตี้ด..... เสียงมือถือ ที่ใช้ประโยชน์เป็นนาฬิกาปลุกมากกว่าโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น... ปลุกเขาให้ตื่นจากการงีบหลับครั้งที่สองของวัน... "จะตีหนึ่งแล้วเหรอเนี่ย"... เขาจำใจฝืนสังขารขึ้นมา เพื่อต่ออินเตอร์เนต... ด้วยสมองที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ เขานึกอยู่อย่างเดียวว่าต้องลุกขึ้นมาโพสกระทู้ แต่งเรื่องสั้นของวันที่ 3... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 00:43:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เขาล้างหน้าด้วยน้ำเย็น เพื่อให้ตาสว่าง... และมองตัวเองในกระจกส่องหน้าบานใหญ่ในห้องน้ำ... "เรื่องที่ 3 จะแต่งยังงัยดีนะ"... เขาคิดอยู่นาน จริงๆ พล๊อตเรื่อง และแนวเรื่องที่จะแต่งต่อไป เค้าได้คิดมาแล้ว ระหว่างเดินทางกลับบ้านบนรถที่แออัด... แต่... เค้าไม่ยังคิดมุขไม่ออกมาจะให้เรื่องจบอย่างไรดี... เขากวักน้ำล้างหน้าอีกครั้ง ก่อนออกจากห้องน้ำ... และเดินตรงมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์อีกครั้ง... ระหว่างรอคอมพิวเตอร์สตาร์ทอัพ... เขาหวนนึกถึงกิจกรรมที่ผ่านมาของวันว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง... วันนี้ช่างเป็นวันที่เงียบเหงาของเขาจริงๆ... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 00:50:14 ]

ความคิดเห็นที่ 26 "เฮ้ย.. วันนี้เป็นอะไรว่ะ หน้าหม่นๆ แถมขอบตาคล้ำเชียว... ไม่ได้นอนมาเหรอว่ะ" เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง ถามขึ้นก่อนมื้อเที่ยง "เออว่ะ เมื่อวานนอนเร็ว.. เลยตื่นมาตอนตี 4 ...นั่งเล่นเนตต่อถึงเช้า..." เขาตอบ "งั้นเดี๋ยว กินข้าวเที่ยงเสร็จแล้ว ก็มางีบเด่ะ" "เออวะ ว่าจะทำงั้นเหมือนกัน..." แม้ว่าจะได้พักเที่ยงหนึ่งตื่น ก็ยังไม่ทำให้เขาแจ่มใสขึ้นเท่าไหร่... แอบสัปงกในระหว่างเวลาทำงาน... จนเจ้านายมาเห็น... "เฮ้อ ซวยจริงๆ..." จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 00:54:09 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตอนนี้เครื่องคอมพิวเตอร์ และโมเด็มต่อเข้าอินเทอร์เนตเรียบร้อยแล้ว... เขากลับเข้าไปอ่านกระทู้เดิมนั้นทันที ด้วยใจที่อยากรู้ว่า มีอะไรคืบหน้าบ้างเป็นที่สุด... เธอจะโพสข้อความอะไรน้า... "146 คคห. เพิ่มมาอันเดียวเอง"... เป็น คคห.ของเธอแน่นอน เชื่อขนมกินได้... เขาคิด หลังจากอ่านข้อความแล้ว เขาแอบยิ้มเล็กน้อย... ถ้อยคำเชิงชม และ แซวเล็กๆ ของเธอทำให้หัวใจของเขาพองโต... แต่.... ในใจ เขากลับหวาดกลัวว่า เธอคงเริ่มเบื่อกระทู้นี้แล้ว "เธอตอบแค่ข้อความเดียวเอง"... "เธอต้องเบื่อแล้วแน่เลย"... "เราจะทำยังงัยดี"... ความคิดฟุ้งซ่าน เริ่มเข้ามาแทนที่... "อืม... ช่างเถอะ ยังงัยซะเธอก็ยังอ่านเรื่องของเรา.. ฉะนั้นเริ่มบรรเลงเรื่องที่ 3 ดีกว่า".. จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 00:59:50 ]

ความคิดเห็นที่ 28 "โฮ่ง โฮ่ง.. " หมาน้อยพันธุ์ญี่ปุ่นที่ที่บ้านเลี้ยงไว้เห่าขึ้น ขณะเขานั่งแต่งเรื่องอยู่ที่หน้าคอมฯ มันชื่อ "ผักบุ้ง" เป็นหมาพันธ์ ซิซุ ... เอาอย่างนี้ดีกว่า เอามันเป็นตัวละครในเรื่องนี้ดีกว่า... ไม่ทันขาดคำ เขาก็คว้ากล้องดิจิตอลมาถ่ายรูปมันทันที... แช๊ะ... แช๊ะ... เขารีบจัดแจงถ่ายข้อมูลรูปภาพเข้าคอมทันที... "เฮ้ย... ทำมั๊ย ตามันเป็นสีเขียวว่ะ" เขาอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นภาพทั้งสองรูป... "ขนลุกเลยหว่ะ" "โฮ่ง... โฮ่ง..." เจ้าผักบุ้งมันยังเห่าไม่เลิก ไม่รู้มันเห่าอะไรของมันใส่กำแพง... คงไม่ได้เห็นผีนะ... บ้า... คิดไปนั้น... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 01:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ผ่านมาครึ่ง ชม.แล้ว เรื่องสั้นของเขายังครึ่งๆกลางๆ อยู่เลย... จะเขียนยังงัยให้ตรงกับคอนเซปชื่อตอนหว่า "หวาดกลัว.. หวาดกลัว..." ท่องไว้ในใจ.. บรรยากาศตอนนี้ก็มืดสนิท วังเวง ...น่ากลัวเหมือนกันกับคนที่ต้องนั่งคนเดียว ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เขาไม่กล้าเลียวหลังไปมองว่ามีอะไรอยู่ข้างหลังเขา... แต๊ง... เสียงนาฬิกาลูกตุ้มดังขึ้นฝ่าเข้ามาในความเงียบสงบ... เขาสะดุ้งเล็กน้อย... "เฮ้อ เที่ยงคืนครึ่งแล้ว..." "เอาวะ รีบแต่งให้เสร็จดีกว่า"... เขาเงยหน้าขึ้นมาเพดาน ถอนหายใจ... ทันใดนั้นเอง ... ตาของเขาก็มองไปเห็นสัตว์ที่เขารังเกียจที่สุด... อี๊.. มันคือ... จิ้งจก... "มันอยู่ตรงหัวเลย... เอิ๊ก" ในชีวิตเขาเกลียดสัตว์ชนิดนี้มาก เนื่องจาก มันเป็นสัตว์ชนิดเดียวที่ชอบหล่นมาตกบนหน้าผากของเขา... 3 ครั้งแล้วที่มันกล้าตกมาแปะบนหน้าผาก... และทุกครั้ง เขาจะสะดุ้งตกใจ จนเกือบเสียสติ... เขาไม่ได้กลัวมันหรอก แต่... แค่เกรงใจ "อย่าตกมานะเว้ย... ไม่งั้นแกตาย.." เขานึกพร้อมเลื่อนเก้าอี้หลบเล็กน้อย... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 01:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ผ่านไปอีกพักใหญ่ เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม... แต่..ดูเหมือนเค้าจะคิดอะไรไม่ออกแล้ว... "จบเรื่องลงแค่นี้เลยดีกว่า... สงสัยเรื่องแนวน่ากลัว จะแป็กแหะ.." "ขออภัย เพื่อนๆที่อ่านมาถึงตรงนี้ด้วยแล้วกัน... ไว้มีมุขแล้วจะมาแก้ตัว" เขารู้สึกผิดอย่างแรง... เขาง่วงเต็มที่แล้วตอนนี้ คลิ๊ก ... Disconnect... shut down... คอมพิวเตอร์ดับไปแล้ว... เขาลุกขึ้นมาเพื่อดึงปลั๊กคอมฯ ออก.. "เฮ้ย...." เสียงตะโกนสุดเสียงออกมาจากปาก "ไม่ได้เสียบปลั๊กคอมนี่หว่า.." เขาหวาดกลัวจนขุนลุกซู่...ผวาจากเก้าอี้อย่างเร็ว เขาพยายามสงบสติอารมณ์ไว้ ... มันไม่ใช่นิยายน้ำเน่า ที่พอถึงจุดไคลแมกซ์แล้ว ตัวละครจะต้องสะดุ้งตื่นทันที.. มันไม่ใช่อย่างนั้น... มันไม่ใช่อย่างนั้น... เขาพยายามสำรวจอีกครั้ง... "เฮ้อ.. ใครย้ายปลั๊กมาเสียบสามตาตัวนี้ฟ่ะ..." ปริศนาทุกอย่างคลี่คลายด้วยดี.... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 01:38:51 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ทันใดนั้นเอง... ขณะกำลังเดินขึ้นไปนอนที่ชั้นบน... เขาก็ต้องสะดุ้งโหย่ง เมื่อเห็นเจ้าผักบุ้งนอนชักอยู่... มันไม่ได้เห่ามานานแล้ว เขาเพิ่งสังเกต "เฮ้ยย... เป็นอะไรว่ะ" มันไม่เพียงแต่ชัก น้ำลายฟู่ปากด้วย... มันดิ้นด้วยความทรมาน... "เฮ้ย... กินอะไรเข้าไป" เหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มผุดบนใบหน้าของเขา "อ้าปากซิ อ้าปาก..." เขาพยายามงั้นปากมันสุดแรง เพื่อดูว่าอะไรติดในลำคอ... ไม่มีอาการตอบสนองในทางดีขึ้นกลับมา... "แม่.. แม่... ไอ้ผักบุ้งมันเป็นอะไรไม่รู้..." เขาตะโกนสุดเสียง "แม่.. แม่..." เลือดไหลออกมาจากปากของมัน... พร้อมเสียงลมหายใจอันรวยระริน .."แฮ่ก..แฮ่ก..." มือเค้าแดงไปด้วยเลือดของมัน ทั้งๆที่ช่วยอะไรไม่ได้... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 01:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ในห้วงความคิดมืดหมุ่นนั้นเอง.... เขา..... ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง..... ขนลุกสุดขีด.... "ฮือ.... ฮือ..." มืออันเย็นยะเยือกเอื้อมมาแตะที่บ่าของเขาจากด้านหลัง.... หัวใจเขาแทบหยุดเต้น... ใบหน้าซีดเผือด... เลือดในกายเย็นเฉียบ.... "อ๊าก..........."เขาแหกปากร้องลั่น ด้วยความกลัวสุดขีด.... "เฮ้ย... มานอนอะไรหน้าคอมฯ คอมก็ไม่ปิด... ง่วงก็ขึ้นไปนอนข้างบนสิ" "แล้ว เมื่อกี้ตะโกนโวกเวกเรียกแม่ทำมั๊ย... บ้าจริง"... เขาตื่นขึ้นจากการงีบหลับเป็นครั้งที่ 3 ด้วยอาการงุนงง.... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 01:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เฮ้อ... จบได้ซะที... เล่นเอาหมดมุขเลย... แต่งเรื่องน่ากลัวนี่ยากดีนะ... หุ หุ จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 01:51:09 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ยังไม่จบแฮะ ตามมาจากกระทู้เก่า คุณช้อนชาหายไปไหนซะละเนี่ย คุณ Hiro เขียนเรื่องได้ดีนะครับ มีแววเปลี่ยนอาชีพได้แน่ เหอๆๆๆ จากคุณ : don_custom - [ 14 ก.พ. 46 11:57:22 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อ่า......... ท้ายๆเริ่มอ่านรู้เรื่องแล้ว มาแนวนี้เวิร์คกว่าเจงๆ สงสัยจะถูกทาง พยายามต่อไปนะ จากคุณ : ข้าน้อยพเนจร - [ 14 ก.พ. 46 12:51:41 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เมนเฟรม อิอิ เชยเชียว เปลี่ยนเป็นคลัสเตอร์ซิสเต็มดีมั้ยครับเนี่ย ทันสมัย จากคุณ : Oakyman - [ 14 ก.พ. 46 13:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 37 น่า จังเลย น้องผักบุ้งอะ ว่างๆ เอามาเล่นกับ จีจี๊ส์ ของ ช้อนฯ มั้ยคะ จากคุณ : ช้อนชาสีน้ำเงิน - [ 14 ก.พ. 46 14:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 38 แหม ตอบคุณ hiro ความเห็นเดียว ใช่จะหมายความว่า อิฉันเบื่อที่ไหนกันเล่า ชอบมากๆ เลย เขียนเรื่อยๆ นะคะ จะกลับมาอ่านอีก วันนี้เข้าคลับมาช้าไปหน่อย อะ ต้องขออำภัย เรื่องที่ 4 มาเมื่อไหร่ เมลไปบอกกันมั้งนะคะ อิอิ happy valentine Day นะคะ ทุกคน คุณ hiro ด้วย วันนี้ ไปเดทที่ แม็กโคร กันมั้ยคะ อิอิ จากคุณ : ช้อนชาสีน้ำเงิน - [ 14 ก.พ. 46 14:11:28 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เอ้า!! เห็นไม๊ ว่าสาวเจ้าเค้าชวนเดทแล้ว งานนี้มีลุ้นวุ้ย จากคุณ : ข้าน้อยพเนจร - [ 14 ก.พ. 46 15:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 40 คุณ don_custom คุณข้าน้อยพเนจร... ขอบคุณสำหรับคำชมครับ.. คุณ Oakyman ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ... ความคิดผมตกรุ่นซะแล้ว... 555 คุณช้อนชาครับ... ไปตอนนี้ยังทันมั๊ยเนี่ย... ว่าแต่ชวนไปเดทแน่นะครับ... ไม่ได้ไปจ่ายตลาดนะ... ปล. เจ้า จีจี๊ส์ ของ คุณ คงจะไม่ชอบกินผักบุ้งนะครับ... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 21:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 41 Day 4 : รำลึก... เรื่องราวความหลังฝังใจ วันวาเลนไทน์... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 21:57:19 ]

ความคิดเห็นที่ 42 บทนำ... เขา... หนุ่มน้อยร่างสันทัด ผู้มีบุคคลิกสุภาพ สำรวม และค่อนข้างเงียบขรึม... แม้กระนั้นเขาก็ยังสามารถสนุกสนาน เฮฮากับเพื่อนฝูงได้เป็นประจำด้วยมุขอันเหลือหลาย... ปีนี้เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้เป็นครั้งที่สอง... เธอ... เด็กสาวหน้าตาน่ารัก ร่าเริง มีเสน่ห์ และมีนิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจตัวเองอยู่เป็นนิจ... และเป็นหัวโจกของเพื่อนในกลุ่มผู้หญิง... ปีนี้ เธอก็เอนท์เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับเขา.. จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 22:00:38 ]

ความคิดเห็นที่ 43 แรกพบ... มีใครบางคนเคยบอกว่า "รักแรกพบมักยากจะลืมเลือน" เขา... เป็นเพื่อนผู้ชายคนแรกของเธอ เนื่องจากอยู่ห้องเดียวกัน และ รู้จักกันตั้งแต่วันรับน้อง... พบกันในงานกิจกรรมก้าวแรกสู่รั้วมหาวิทยาลัย...  9 มีนาคม วันนั้น วันแรก... ไม่มีทางลืมเลือนจากความนึกคิดของเขา... เธอ... แต่งตัวในชุดลำลองเพื่อมาประกอบพิธีรับน้องใหม่... ชุดสีแดงสด กางเกงยีนส์ ...ช่างเป็นชุดที่เข้ากับเธอซะจริงๆ... พวกเขา... รู้จักกันเพราะเล่นเกมด้วยกัน...เธอจึงเป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกของเขาเช่นกัน... เขา... ไม่รู้เลยว่า ผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่ในใจเขาตั้งแต่เมื่อไหร่... แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 46 22:13:43 จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 22:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คบหา... มีใครบางคนเคยบอกว่า "ความรักมักเกิดจากความเป็นเพื่อน" เขา... เข้าชั้นเรียนโดยมุ่งหวังที่จะได้พบหน้าเธอทุกวัน... ทุกคาบเรียน... เขาไม่เคยเบื่อหน่ายกับชีวิตการเรียนที่มีเธออยู่เลย... บ่อยครั้งที่เขาและเธอได้ทำกิจกรรมการเรียนด้วยกัน เพราะเลขที่ใกล้กัน... เขาดีใจมาก และมุ่งหวังจะทำงานเพื่อเธอเต็มที่... เธอ... เข้าชั้นเรียนทุกครั้งเช่นกัน จะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม... แต่ไม่ใช่เพราะเขาแน่นอน.. เธอ... ไม่รู้เลยว่า คนใกล้ชิดเธอคิดอย่างไรกับเธอ... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 22:16:31 ]

ความคิดเห็นที่ 45 หลงไหล... มีใครบางคนเคยบอกว่า "ความรักทำให้คนเราตาบอด" เขา... ไม่ค่อยมีโอกาสเข้าไปสนิทสนมกับเธอเท่าที่ควร... ได้แต่แอบมองห่างๆ และพูดคุยด้วยเฉพาะเวลาทำกิจกรรมร่วมกัน... เธอ... มักจะอยู่กับกลุ่มเพื่อผู้หญิงกลุ่มใหญ่.... ยากนักสำหรับชายใดจะเข้าไปทำความรู้จักได้... ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้สำหรับเขา... เพราะเขาแทบจะไม่มีความกล้าในเรื่องนี้เลย... แม้กระนั้น... เขาก็ยังมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเธอ... หนังเรื่องแรกและเรื่องเดียวที่เขาและเธอได้ดูด้วยกัน แม้จะมีเพื่อน 1 คนมาเป็น กขค.ก็คือ เจอร์รี่ แมคไกว์... เขากับเธอ...นั่งติดกัน... เขาแอบเหลียวมองเธออยู่บ่อยครั้ง... เธอยิ้มและหัวเราะกับมุขของหนัง... เขาไม่มีวันลืมภาพแสงจากจอภาพยนตร์ตกกระทบใบหน้าเธอเลย รอยยิ้มของเธอช่างสวยงามยิ่งนัก... ไม่มีใคร... รู้เลยว่า จริงๆ แล้ว "ความรักไม่ได้ทำให้คนตาบอด" แต่ "ความรักทำให้คนหลงไหล ดึงดูดให้เห็นแต่ความสวยงาม จนลืมมองในสิ่งรอบข้างไป" ต่างหาก... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 22:31:48 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ใกล้ชิด... มีใครบางคนเคยบอกว่า "รักแท้แพ้ความใกล้ชิด" เขา... นั่งมองเธอในท่าอ่านหนังสือ... เขานั่งบนม้านั่งหินอ่อนยาวติดกำแพง... ใกล้สอบปลายภาคปี 1 เทอม 2 แล้ว... หลังจากสอบเสร็จ เขาทั้งสองต้องแยกภาควิชาเรียนกัน... โอกาสที่จะเข้าชั้นเรียนด้วยกันเหลือน้อยเต็มที... เธอ... นั่งอ่านหนังสือที่ม้านั่งยาวเหมือนกัน แต่เธอนั่งขัดสมาธิบนพื้นหินอ่อน และวางหนังสือบนม้านั่ง... เธอตั้งใจอ่านหนังสือสอบอย่างจริงจัง.. บรรยากาศเงียบสงบ... สายลมพัดเบาๆ... บรรยากาศตอนนี้ ช่างสดชื่นจริงๆ... เขาอยากหยุดเวลานั้นไว้เหลือเกิน... เขา... รู้แล้วว่าเวลาสำหรับเขาที่จะอยู่ใกล้เธอเหลือน้อยเต็มที... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 22:46:03 ]

ความคิดเห็นที่ 47 กล้า... มีเพลงๆ หนึ่ง ร้องว่า "ถ้าหากรักนี้ ไม่บอก ไม่พูด ไม่กล่าว... แล้วเค้าจะรู้รึเปล่า..." เขา... ตัดสินใจ ต้องบอกรักเธอให้ได้... วันที่ 14 กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์... เขาแอบสืบที่อยู่บ้านของเธอ และลองไปสำรวจเอาไว้นานแล้ว... เขาไปถึงบ้านเธอตั้งแต่6 โมงเย็น พยายามสร้างความกล้าเพื่อบอกสิ่งที่ต้องการให้ได้... 20.00 เขาโทรนัดเธอออกมาหน้าซอย... เธอ... ยืนอยู่หน้าเขา ด้วยท่าทางประหลาดใจว่า เขารู้จักบ้านเธอได้ยังงัย... เขาไม่ตอบ... เขา... ยื่นช่อดอกกุหลาบสีขาว 2 ดอก ราคา 300 บาทให้เธอ... แต่เขาพูดอะไรไม่ออก..."เอ..อ...เออ ...เราให้นะ" เธอ... รับดอกกุหลาบอย่างงงๆ ... แล้วพูดว่า "เนื่องในโอกาสอะไร..." เขาและเธอ... คุยกันอีกนิดหน่อย... เธอลาเขากลับเข้าบ้าน เพราะกลัวพ่อดุ... แต่เธอก็ไม่ลืมส่งเขาขึ้นรถเมล์... เธอ... รู้แล้วว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเธอ... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 22:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เปลี่ยนแปลง... มีใครบางคนเคยบอกว่า "ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์" เขา... แทบไม่มีโอกาสใกล้ชิดเธออีกเลย... แค่การทักทายเมื่อเดินมาเจอกัน เท่านั้นที่เขาทำได้... เท่านั้นจริงๆ... จากวัน เป็นเดือน เป็นปี... ความรู้สึกเก่าๆ เริ่มเปลี่ยนแปลง และจางหาย... กลายเป็นความรู้สึกอย่างเพื่อน บวกกับความผิดหวัง และความทุกข์ใจ... เธอ... ก็เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเช่นกัน... การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่... เธอมีแฟนแล้ว... ทุกคนรู้... ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 23:06:33 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อีกครั้ง... "บางครั้ง ความรัก ความจริงใจที่ให้ไป ก็ไม่ต้องการอะไรตอบแทน" เขา... นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในวันเดียวกัน แต่เป็นอีกปีถัดมา... เขาไม่มีโอกาสสร้างเซอร์ไพส์ให้เธออีก... เขาต่ออินเตอร์เนตเข้าเวปไซด์ Bluemountain เพื่อเลือก E-card อวยพรวันวาเลนไทน์ให้เธอ...เขาตรวจทานข้อความที่เขียนลงไปในการ์ด รอบแล้ว รอบเล่า... เพื่อให้ข้อความออกมาดีที่สุด... เมื่อส่งเสร็จ เขารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก... เขาหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด... เธอ... กำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้... เขา... ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกเดิม... ข้างหน้าของเขาคือคอมพิวเตอร์... แต่ไม่ใช่คอมพิวเตอร์เครื่องเดิม... บรรยากาศและสภาพห้องเปลี่ยนแปลงไป... นับจากวันนั้น.... 7 ปีแล้ว ที่เขารู้จักกับเธอ... แต่บัดนี้ เขาไม่ได้รู้สึกรักเธอเหมือนเดิมแล้ว... ได้แค่ รักแบบเพื่อน.... เท่านั้น... ทุกปี ในวันนี้ เขาจะส่งการ์ดอวยพรวันวาเลนไทน์ให้เธอ... เป็นรูปดอกกุหลาบขาว และคำว่า Happy valentine's Day ... my friend. เธอ... มักจะตอบการ์ดเขากลับมาทุกครั้ง... แค่นั้นก็ทำให้เขาปลื้มใจมากแล้ว... จากคุณ : <-Hiro-> - [ 14 ก.พ. 46 23:12:00 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ณ.เวลานี้ เขากำล