ความคิดเห็นที่ 12
จะเล่าให้ฟังว่าเกิดไรขึ้นมั่งช่วงระหว่างไฟดับ
แบบว่าอยู่ในเหตุการณ์ -_-'
เรื่องมันเริ่มจากว่า..
บ่ายสองครึ่งเลิกเรียนเสร็จลงไปห้องคอม
เพื่อที่จะมาปริ้นต์วิธีแก้ไวรัสหนอนบ้าที่เพิ่งโดนไป
บ่ายสามครึ่งออกมาจากมหาลัย
นัดเพื่อนไว้ที่ 14th Street ซึ่งห่างกันไม่มากนัก
เดินไปได้..
บ่ายสามสี่สิบห้าเจอเพื่อนแล้ว
ก็คุยกันซักพักนึงแล้วก็แยกย้ายกัน
สี่โมงเย็นกับสิบนาทีได้เวลาออกเดินทาง
วันนี้ต้องไปที่ร้านแถวบรูคลิน..
ก็เดินลงไปในซับเวย์ตามปกติ
พอเดินมาถึงชานชาลาที่จะต้องขึ้นรถซับเวย์ก็เห็นซับเวย์
เพิ่งวิ่งผ่านหน้าไปเพียงเสี้ยววินาที
รอคันใหม่ก็ได้วะ..(คิดในใจ)
ผ่านไปไม่ถึงสองนาทีดี
จู่ ๆ ทุกอย่างก็ดับพรึ่บ...มืดอย่างที่ไม่เคยมืดมาก่อน
ถ้าใครคิดไม่ออกว่ามันมืดยังไง..
ลองนึกภาพว่าตัวเองติดอยู่ในอุโมงค์อะไรซักอย่างที่ลึก ๆ
แถมไม่มีอากาศให้หายใจ...นั่นแหล่ะ อย่างนั้นแหล่ะ ใช่เลย
ตอนนั้นสายตาเรามองอะไรไม่เห็นเลย
อย่างกับมีใครมาปิดตาเราไว้
สิ่งแรกที่นึกถึงคือ"ไฟ"
เลยหยิบมือถือขึ้นมาเพราะอย่างน้อยมันก็ยังคงพอมีไฟนำทาง
แต่คราวนี้คิดผิดถนัด เพราะแสงไฟจากมือถือมันไม่ช่วยอะไรเลย
ตอนนั้นก็ดันยืนอยู่ใกล้รางรถไฟซะด้วย
ใจก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ เพราะในความมืดเราไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย
แถมในตัวก็ดันพกตังค์เยอะผิดปกติอีก ซึ่งปกติเป็นคนไม่ค่อยพกตังค์อยู่แล้ว
เกิดมีใครมาแอบตีหัวดักปล้นอยู่ตรงนี้ทำไงดีวะเนี่ย ?
อย่ากระนั้นเลย..เอาไฟที่มีอยู่น้อยนิดที่ส่องอะไรไม่ค่อยเห็นนี่แหล่ะ นำทางไป
ยังไปไม่ถึงไหนเลย ก็เอาไฟไปส่องหน้าใครที่ไหนก็ไม่รู้
เลยเซย์ ซอรี่ไปทีนึง .. แล้วก็เดินต่อ
พอเดินไปได้ซักหน่อยนึง ไฟสำรองก็มา
เฮ่อ..คราวนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย
เลยมายืนรอรถตรงบันได (ยังไม่เข็ดค่ะ)
คิดว่าเดี๋ยวซักพักก็คงหาย
สิบนาทีผ่านไป ทุกอย่างยังนิ่งสนิทเหมือนเดิม
ผู้คนเริ่มค่อย ๆ ทยอยเดินออกจากสถานีซับเวย์
เราก็เลยเริ่มรู้สึกว่า ไฟมันยังคงไม่มาเร็ว ๆ นี้แน่
ออกจากที่นี่แล้วนั่งแท็กซี่ไปดีกว่า..
ก่อนออกจากสถานีก็โผล่หน้าไปดูรถไฟทีนึง..
ก็ปรากฎว่าเห็นปลายขบวนของรถไฟที่เพิ่งวิ่งออกจากสถานีไปเมื่อกี้จอดนิ่งสนิทอยู่
ในใจนึกห่วงคนที่อยู่ในซับเวย์ เพราะไม่รู้จะออกมายังไง ซ้ายก็หิน ขวาก็หิน แถมรางซับเวย์ก็สกปรกซ๊า..
น้ำคลำนี่ไหลตลอดทาง (ใครคิดว่านิวยอร์กสวยงามไปหมดนี่เปลี่ยนความคิดใหม่ได้นะคะ)
โอ้...
สี่โมงครึ่ง เดินออกมาจากสถานีซับเวย์
เห็นผู้คนยืนออกันเป็นล้าน..
ประสบการณ์สอนว่า ไม่ควรเรียกแท็กซี่ตรงนี้เด็ดขาด
ก็เลยเดินหนีไปจากแหล่งชุมชนจากตรงนั้นไปหลายบล็อกพอควร
ระหว่างเดินก็เรียกแท็กซี่ไปด้วยโทรศัพท์ไปด้วย
แต่ไม่มีแท็กซี่คันไหนจอดเลย
ช่วงนั้นสัญญาณโทรศัพท์มือถือเริ่มมีปัญหาแล้ว
พอมองซ้ายขวาหาตู้โทรศัพท์
ก็พบภาพผู้คนต่อคิวกันเป็นวา...งั้นก็ขอลาก่อน
ไม่ทง..ไม่โทรมันแล้ว
ระหว่างนั้น
ก็ไปได้แท็กซี่มาคันนึง
เลยกระโดดขึ้นแล้วบอกว่าจะไป Brooklyn
มันบอกว่า..มันซอรี่ มันไม่ไปหรอกบรูคลินน่ะ
because traffic is worse มันบอกงั้น..
โอเค..worse ก็ worse ไปคันอื่นก็ได้
ห่างกันไม่นาน มีแท็กซี่หลงมาอีกคันนึง
ถามมันว่าไปบรูคลินรึเปล่า ?
ยังได้คำตอบเดิมว่า..ไม่ไป..
ตอนนั้นก็เริ่มเรียนรู้แล้วว่า..มัวแต่เรียกแท็กซี่ไม่ได้ผลแน่
สงสัยจะต้องติดอยู่แถวนี้อีกนาน..
ระหว่างนั้นก็เพิ่งเริ่มสังเกตเห็นว่า ไฟจราจรมันไม่ติด
การจราจรบนท้องถนน เริ่มกลายเป็นจราจล
เลยเรียนรู้เพิ่มอีกอย่างนึงว่า..มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ ๆ เลย
พอดีตอนนั้นรถเมล์วิ่งผ่านมาพอดี
ป้ายบอกว่าไป Lower East Side ก็เลยกระโดดขึ้นอย่างไม่ลังเล
เพราะอย่างน้อยมันก็ใกล้ที่ ๆ เราจะไปมากขึ้น
แต่จะไปยังไงต่อนั้นค่อยว่ากันอีกที
นั่งรถเมล์ไปได้ไม่กี่ป้ายมันก็บอกว่า..เนี่ยป้ายสุดท้ายมันแล้ว
อ้าว..มันยังไม่ Lower East Side นิหว่า
คนขับก็บอกว่าต้องไปต่อคันอื่นแล้วแหล่ะ เพราะ traffic แย่มาก
เลยถามคนขับก่อนลงว่าเกิดไรขึ้น ?
เค้าบอกว่าตอนนี้โรงไฟฟ้ามันระเบิด ก็เลยทำให้ NY กลายเป็นอัมพาต
แล้ว transportation ทุกอย่างตอนนี้หยุดหมดเพราะไม่มีกระแสไฟฟ้าเพียงพอ
อ่อ..ไอซี อย่างนี้นิเอง
ทุกคนก็พากันลงแล้วก็ทำหน้าเป็นปริศนาซึ่งกันและกันว่า..
ตรูจะไปต่อยังไงดี เพราะตอนนี้มีแต่รถส่วนตัวเท่านั้น
ที่จะไปไหนมาไหนได้..
อย่ากระนั้นเลย นนน.
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วโบกรถมันเลยดีกว่า ฮ่ะฮ่า
ว่าแล้วก็เดินไปโบกรถไป แบบที่เคยเห็นในหนังกันนั่นแล
มันส์ซะไม่มี
แต่ดั๊นนนนไม่มีใครจอดเลย ..
ระหว่างที่เราเดิน...ผู้คนมากมายก็พากันเดินเหมือนกัน
ร้านค้าด้านซ้าย และ ขวามือพากันเริ่มปิดตัวลง
ผู้คนในร้านออกมาข้างนอก เพราะ มันร้อนมาก
บางร้านก็พยายามหาทางเซฟร้านตัวเองกัน
เพราะว่าทุกอย่างล้วนใช้ไฟฟ้า
พอไฟฟ้าดับ...ระบบความปลอดภัยก็เหลือศูนย์
ทุกครั้งที่เดินผ่านสี่แยก
จะเห็นการจราจลในจราจรเกิดขึ้น
ต่างคนก็ต่างจะไป
ต่างคนก็ต่างคิดว่ากรูจะไป..กรูจะไป ใครจะทำไม
เวลาผ่านไป..รถเริ่มติดขึ้นเรื่อย ๆ
ผู้คนที่ออกเดินตามท้องถนนก็มากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกัน
จนถึงสี่แยกนึง เราเห็นรถ 4x4 Benz คันนึงเจ้าของหล่อมาก (อันนี้เป็น option เสริม กิกิ)
เลยโบกดู..ปรากฎว่าเค้าจอด
เราและชาวเมกันอีกสองคนก็เลยถามว่าเค้าจะไปไหน
เค้าบอกว่า..เค้าจะไปบรูคลิน อ๊ะ ! ได้ที
ไปโตย..ไปโตย
คุยกันในรถก็ได้ความมาว่าเค้าชื่อ Adam (หล่อจริง ๆ คนอาราย)
กำลังจะไปรับลูกชายอายุสองขวบที่โรงเรียน
(ว้า..อกหักเลยเรา)
วันนี้เนี่ยวันเกิดเค้า...เค้าก็เลยไปสปา ไปบลา บลา บลา มา
ก่อนที่กำลังจะไปดินเนอร์กับภรรยา และ ลูกของเค้า
แต่ดูนี่สิ..เกิดไรขึ้นเนี่ย ?
เค้าก็ถามเราว่าจะไปไหน
เราก็บอกว่าจะไปที่ตรง Bedford AV. ใน Brooklyn
เค้าบอกว่าเค้าไปคนละทางกัน แต่ไม่เป็นไร
เดี๋ยวยังไงเค้าสามารถ drop เราได้ที่ตีนสะพาน Williamsburg
เราก็บอกว่า..ขอบคุณมาก แค่นั้นก็โอเคแล้วแหล่ะ
(คนอารายหล่อแล้วยังใจดีอีก..กี๊ดดดดดด)
พอถึงตีนสะพานก็เลยลากันเรียบร้อย
หนึ่งในคนที่โบกรถมากับเราก็บอกทางว่าให้เดินไปไงต่อ
(โอ้..น้ำใจในเมืองหลวง นาน ๆ ทีจะเห็น)
แล้วการเดินทางของเราก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง !
ความยาวของสะพาน Williamsburg เนี่ยก็น้อง ๆ สะพานพระรามเก้า
เห็นความยาวแล้วท้อ แต่ก็รู้สึกดีหน่อยตรงที่
อย่างน้อยก็ไม่ต้องเดินอยู่คนเดียว ฮ่า ฮ่า
ระหว่างเดินก็ให้ความรู้สึกเหมือนเดินเทิดพระเกียรติยังไงอย่างงั้น..
ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาเดินกันมาก
ระหว่างทางก็มีช่างภาพมาคอยถ่ายรูปเก็บภาพประปราย
บนท้องฟ้าก็มีเฮลิคอปเตอร์บินกันให้ว่อนเลยหล่ะ
แล้วที่โชคดีของทุกคนคือเมื่อวานเป็นวันที่ร้อนมากกกกก
เพราะฉะนั้นอาบเหงื่อต่างน้ำกันทุกคนเจ้าค่ะ
พอเดินจากตีนสะพานข้ามสะพานมา
นนน.ก็ต้องเดินต่ออีกประมาณสิบสองบล็อกถึงจะถึงจุดหมาย
เล่าให้พี่แถวนี้ฟังเค้าถามว่า..ทำไมไม่กลับบ้าน ?
ก็เลยบอกไปว่า..ก็ตอนนั้นมันก็ตั้งใจจะไปร้านอยู่แล้ว
The show must go on
อีกอย่าง..ก็ไม่คิดว่ามันจะดับหนักหนาสาหัสขนาดนี้ด้วย
และที่สำคัญคือ อย่างน้อยไปที่ร้านก็มีข้าว มีน้ำ ให้กิน มีเงินให้หยิบ (แล้วค่อยเอามาคืน) อย่างน้อยถึงที่ร้านแล้วยังไงก็ต้องมีคนมาส่งบ้าน
เพราะฉะนั้น..ไปที่ร้านดีกว่าถอยหลังกลับบ้านแน่นอน
แล้วก็เป็นไปตามคาดจริง ๆ
เฮ่อ..ผ่านนรกไปหนึ่งวัน
กว่าไฟจะติดก็ตีห้าของวันรุ่งขึ้น
ไฟติดปุ๊บ ก็ต้องมานั่งแก้ไวรัสก่อนปั๊บ
ไม่งั้นจะหงุดหงิดใจ ทำไมมันซวยอย่างนี้
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริง ๆ อิฉัน
และหลังจากวันนั้นก็มาคุยกันในบรรดานิ้วโยกเก้อทั้งหลาย
แต่ละคนก็มีประสบการณ์ต่างๆ กันไป
มีพี่คนนึงดั๊นนน..ติดอยู่ในซับเวย์
ซวยมาก แล้วดันอยู่ในช่วงที่มันเป็นอุโมงค์ด้วย
เพราะฉะนั้นออกไปไหนไม่ได้เลย
แถมอากาศก็ไม่มีหายใจ
พวกผู้คนรอบข้างเริ่มร้องไห้
ประมาณว่าตายแน่แล้ว
เพราะ จนท.บอกว่าให้รอ FDNY มาก่อน
ถึงจะออกได้
เพราะว่าไม่มีไฟเลย ทุกอย่างมืดสนิท
แถมถ้าออกเดินตอนนั้น
เกิดไฟมา..รถไฟจะวิ่งอัตโนมัติ
โดนรถไฟทับตายกันทุกคนแน่
สุดท้ายเค้าก็รอคนมาช่วย
แล้วก็พากันเดินตามทางซับเวย์เน่า ๆ
จนออกมาได้...
ฟังแล้วเหนื่อยแทน..
จากคุณ :
น้องแหนมเนือง 
- [
19 ส.ค. 46 22:58:32
]
|
|
|
