ความคิดเห็นที่ 1 ใกล้ช่วงคริสมาสต์แล้ว หิมะขาวโปรยปรายลงมาจนรอบปราสาทขาวโพลนไปหมด ราวกับโลกแห่งความฝัน นักเรียนหลายคนเริ่มนับวันตั้งตารอวันคริสมาสต์ โดยเฉพาะนักเรียนปี 1 ซึ่งมักจะยังคิดถึงบ้านเพราะเพิ่งจากบ้านมาเป็นครั้งแรก ดูเหมือนนักเรียนส่วนใหญ่จะเป็นเช่นนั้น เว้นแต่นักเรียนชื่อซิริอัส แบล็คเป็นกรณียกเว้น ไม่ใช่ว่าซิริอัสจะไม่คิดถึงบ้าน แต่เขานึกภาพไม่ออกเลยว่า จะฉลองคริสต์มาสด้วยการเจอแม่เกรี้ยวกราดใส่ น้องชายทำทีข่ม และก็เอลฟ์ประจำบ้านที่ชอบพร่ำบ่นเหมือนแม่ได้อย่างไร ดังนั้นเมื่อ ศ. แม็กกอนากัล บอกให้นักเรียนที่จะอยู่ช่วงคริสต์มาสมาลงชื่อ เขาจึงลงชื่อเอาไว้ก่อน เพราะไม่แน่ใจว่า แม่เขาอยากเจอหน้าเขาหรือยัง ถ้าหากแม่ส่งนกฮูกมาเรียก เขาควรจะเลือกทำยังไงดี ซิริอัสค่อนข้างแน่ใจว่า ปีนี้เขาคงต้องฉลองคริสมาสต์ที่โรงเรียนคนเดียวแล้ว เพราะปีเตอร์กับรีมัสเองก็ตั้งใจจะกลับไปฉลองที่บ้าน แต่แค่หนึ่งวันก่อนคริสมาสต์ เจมส์ก็เดินมาบอกเขาว่า เขาไปลงชื่อเพื่ออยู่ตอนคริสมาสต์แล้ว เจมส์ไม่ได้บอกว่าทำไมถึงอยู่ ทั้งที่ไม่มีวี่แววมาก่อน แต่ซิริอัสก็แน่ใจว่า เจมส์เลือกที่จะอยู่โรงเรียนเป็นเพื่อนเขา เพราะหลังจากเขาลงชื่อ วันนั้นเจมส์ก็ส่งจดหมายไปหาพ่อกับแม่ทันที "สำรวจปราสาทกันช่วงที่ไม่มีใครอยู่โรงเรียนให้มันส์กันไปเลย !" เจมส์ประกาศดังก้องไปทั้งห้องนอน รีมัสซึ่งนั่งเก็บของลงกระเป๋าหันมามองแล้วยิ้ม "ไม่เคยพักเรื่องนี้เลยนะ เจมส์ ยังมีซอกมุมไหนของปราสาทที่นายยังไม่เคยไปอีกหรือ" รีมัสถามเรียบ ๆ "ยังมีอีกเพียบเลย แม้แต่ซอกมุมเดิมฉันก็ยังไม่แน่ใจเลยว่า มันอยู่ที่เดิมแน่หรือเปล่า" เจมส์อมยิ้ม ส่วนปีเตอร์ไม่สนใจฟังเลยเพราะเขาสนกระเป๋าที่อัดแน่นจนปิดไม่ลงของเขามากกว่า จนเจมส์กับซิริอัสทนไม่ไหวต้องช่วยรื้อของไม่จำเป็นออก แล้วจัดให้ใหม่ "นี่นายพกหมอนกับผ้าห่มมาจากบ้านรึเนี่ย" เจมส์ชูมันขึ้นมาไว้ในมือและพบว่าไม่ใช่ของโรงเรียน "ก็ถ้าไม่ใช่อันนี้แล้วฉันนอนไม่หลับนี่" ซิริอัสกับเจมส์ทำหน้าเหนื่อยอ่อนขึ้นมาในทันใด ส่วนรีมัสได้แต่ทำหน้าเหรอ และพยายามฝืนยิ้ม หลังจากเดินไปส่งเพื่อนทั้งสองที่สถานีฮอกวอตส์เอ็กซ์เพรส ทั้งเจมส์และซิริอัสก็บ่ายหน้าเข้าห้องสมุดทันที พวกเขารื้อหนังสือเล่มใหญ่ทุกเล่มที่พูดถึงมนุษย์หมาป่า ปฏิทินบอกข้างขึ้นข้างแรม หนังสือดาราศาสตร์ รวมถึงหนังสือสัตว์มหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ ซึ่งพวกเขาใช้เรียนอยู่ด้วย หนังสือและเอกสารกองสูงบนโต๊ะที่เขาทั้งสองนั่งอยู่ ทั้งคู่นั่งไล่อ่านหนังสือกันในห้องสมุดที่แทบจะไม่มีใครอยู่เลย พวกเขาจึงสามารถกางหนังสือและพูดกันอย่างเปิดเผยได้เต็มที่ "อืม เล่มนี้มีบอกอาการของมนุษย์หมาป่าหลังคืนพระจันทร์เต็มดวงด้วย หลังจากมนุษย์หมาป่ากลับคืนร่างมนุษย์ จะมีอาการอิดโรย ใบหน้าและร่างกายซีดเซียว เนื่องจากการเปลี่ยนร่างแบบปัจจุบันทันด่วน เพราะร่างกายถูกบังคับให้เปลี่ยนรูปตามอิทธิพลของพระจันทร์" ซิริอัสถือหนังสืออ่านให้เจมส์ฟัง "นี่ ๆ ตรงนี้บอกว่า 'พระจันทร์สีน้ำเงิน คือการที่มีพระจันทร์เต็มดวงสองหนในเดือนเดียวกัน รวมถึงพระจันทร์เต็มดวงครั้งที่สามในฤดูกาลนั้น ๆ ด้วย' พระจันทร์สีน้ำเงินส่งผลต่อการกลายร่างใช่ไหม ฉันว่า คุ้น ๆ เหมือนเราเคยอ่านเจอนะ" เจมส์อ่านหนังสือของเขาให้ฟังบ้าง "ระยะเวลาของพระจันทร์คือ 29 วัน 12 ชั่วโมง 44 นาที กับอีก 2.78 วินาที หรือ 29.531 วัน" "อ้าวเล่มนี้มีพูดถึงดาวซิริอัสอีกแล้ว ชื่อนายดังจริง ๆ นะ" "อืม นายอ่านเล่มที่พูดถึงตำนานกรีกโรมันหรือยังล่ะ ซิริอัสเป็นสุนัขที่ไล่ตามเจ้าของที่ตายไปแล้ว จนเทพีอาธีน่าส่งให้ขึ้นไปเป็นดาวบนฟ้าน่ะ" ซิริอัสยังอ่านหนังสือที่เขาถืออยู่ต่อไปโดยไม่สนใจมากนัก "ชื่อคนทั้งตระกูลฉันอยู่ในหนังสือดาราศาตร์กันหมดเลย" "ท่าทางพวกนายจะขยันกันผิดปกติจริงนะ สองคู่หูนรก" เสียงคุ้นหูแว่วมาจากด้านหลังเขา ซิริอัสสะดุ้งเฮือกรีบปิดหนังสือดังปัง ก่อนจะหันไปเห็นเสนปยืนโค้มตัวกวาดตามองกองหนังสือระเกะระกะทั่วโต๊ะ จนเส้นผมเหนียวเหนอะของเขาสะบัดไปมา ซิริอัสหันกลับมาก็เห็นเจมส์หมอบตัวลงบังหนังสืออยู่ "มีธุระอะไรอีกล่ะ" ซิริอัสทักตาขวาง "เปล่า แค่สงสัยว่าคราวนี้พวกนายวางแผนป่วนโรงเรียนยังไงอีก เพราะท่าทางฟิลช์จะยังตามเล่ห์เหลี่ยมของพวกนายไม่ทัน" เสนปกอดอก พลางเชิดหน้าเหลือบตามองเป็นเชิงข่ม "ฉันเลยต้องคอยจับตามองพฤติกรรมของพวกมีชื่อเสียงในทางเสื่อมเอาไว้ไม่ให้คลาดสายตา" "รีบไปให้ไกล ๆ จะดีกว่านะ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องสมุด มาดามพินซ์ก็ยุ่งอยู่กับการตกแต่งต้นคริสมาสต์ ฉันสาปนายลงไปกองกับพื้นได้สบายแน่" เจมส์ขู่พลางปิดหนังสือไปเรื่อย ๆ "เฮอะ ฉันไม่อยากให้คริสมาสต์นี้หมดสนุกเพราะนายต้องไปนอนแหมะที่ปีกพยาบาลหรอกนะ ไม่งั้นการที่ฉันอุตส่าห์อยู่โยงที่นี่ก็ไร้ความหมายน่ะสิ" เสนปหัวเราะหึ ๆ ก่อนจะหันหลังกลับ "รีบ ๆ ก่อเรื่องเข้าล่ะ ฉันจะได้รีบไปบอกฟิลช์ให้ลงโทษนายหนัก ๆ เลย" "จะตามหลอกหลอนอย่างนี้ไปถึงไหนนะ" เจมส์บ่น พร้อมพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ "ฉันว่า ทางบ้านเขาคงไม่อยากให้หมอนี่กลับไปมากกว่า . . . เหมือนฉันไง" ซิริอัสทำหน้ามุ่ยด้วยความเซ็งระเบิด เมื่อเสนปไปแล้ว ทั้งเจมส์และซิริอัสก็หมดอารมณ์ค้นต่อ (อีกอย่างคือกลัวคนอื่นมาเห็นว่าพวกเขาค้นอะไรอยู่) ทั้งคู่จึงเก็บหนังสือเข้าชั้น แล้วหยิบยืมเฉพาะเล่มที่มีเนื้อหาเยอะเท่านั้น คืนนั้นหิมะตกหนัก ดูท่าปีนี้พวกเขาคงได้ฉลองคริสมาสต์สีขาวเป็นแน่ * * * รุ่งขึ้น เจมส์รีบปลุกเขาขึ้นมาเพื่อแกะของขวัญคริสมาสต์ที่เพิ่งมาถึงเมื่อเช้า เจมส์ได้ไพ่เวทย์มนต์เป็นของขวัญ แม้ซิริอัสจะไม่แน่ใจนักว่าเขาจะได้กับเขาไหม แต่ก็พบว่าแม่เขาส่งกบช็อกโกแลตมาให้ (กล่องดูเยินไปหน่อย เหมือนถูกแกะมาแล้ว พอซิริอัสแกะดู ก็พบว่าข้างในเป็นการ์ดพ่อมด ซึ่งมีสายเลือดบริสุทธิ์) โดยมีโน๊ตสั้น ๆ แค่ว่า เมอร์รี่คริสมาสต์ จากแม่และรีกุลัส ทว่าเพียงแค่นั้น ซิริอัสก็ยิ้มออกแล้ว การฉลองวันหยุดคริสมาสต์ที่โรงเรียนก็ไม่เลวนัก เพราะถึงคนจะน้อย แต่บรรยากาศในห้องโถงก็ดูอบอุ่นและน่าสนุก แฮกริดจัดการตั้งต้นสน แล้วบรรดาศาสตรจารย์ก็ช่วยกันประดับตกแต่งต้น ตรงยอดต้นประดับด้วยดาวสีเงินส่องประกาย หมุนไปมา โดยมีนางไม้ตัวเล็ก ๆ บินวนรอบ ศ. ฟลิตวิกเสกให้มีหิมะบาง ๆ ตกใส่เฉพาะต้นคริสมาสต์นี้ ส่วนกล่องของขวัญเล็ก ๆ ที่ประดับอยู่รอบต้นก็สามารถส่งเสียงเพลงจิงเกิลเบลได้ ถ้าใครไปแตะถูก ซิริอัสกับเจมส์นั่งเล่นไพ่เวทย์มนต์ที่เจมส์เพิ่งได้มา โดยมีนักเรียนคนอื่น ๆ ที่อยู่ฉลองที่โรงเรียนเหมือนกันล้อมวงดูอยู่ รวมถึงสไปค์ซึ่งแต่งชุดสโนว์แมนด้วย "เอลฟ์ของนายเจ็บหนักแล้ว ยอมแพ้โจรสลัดของฉันซะดี ๆ ดีกว่า" เจมส์ยิ้มอย่างมีชัย เขาก้มลงมองร่างสามมิติของโจรสลัดจิ๋วซึ่งออกมาจากไพ่ของเขา "ฉันยังไม่แพ้หรอก เพราะตอนนี้ฉันจับได้ไพ่น้ำตานกฟีนิกส์แล้ว เท่านี้เอลฟ์ของฉันก็หายดีดังเดิม" ซิริอัสหยิบไพ่ออกมา แล้วร่างเอลฟ์ตัวจิ๋วซึ่งอยู่ฝั่งเขาก็ส่องแสง และบาดแผลก็หาย จากนั้นมันก็พุ่งเข้าโจมตีร่างโจรสลัดจิ๋วที่อยู่ฝั่งของเจมส์จนตายและหายวับไป "ฉันชนะแล้ว" ซิริอัสยิ้มกว้าง "เชอะ เท่านี้ก็เป็นชนะสอง แพ้สอง มาเล่นกันอีกเกมดีกว่า" เจมส์เริ่มสับไพ่หลังจากร่างสามมิติหายไปจากโต๊ะเมื่อเกมจบ "นักเรียนได้เวลาฉลองแล้วจ๊ะ !" ศ. แม็กกอนากัลประกาศ ทุกคนจึงลุกขึ้นไปรวมกันที่โต๊ะยาวตัวเดียวที่ดัมเบิลดอร์เสกให้อยู่ตรงกลางห้อง "ไว้เล่นกันต่อวันหลังละกัน" ทั้งสองช่วยกันเก็บไพ่แล้วไปรวมกับทุกคน เมื่อทุกคนนั่งประจำที่ ดัมเบิลดอร์ก็เริ่มจุดพลุวิเศษดังปัง แล้วสายรุ้งหลากสีก็พุ่งโปรยปรายลงมาที่นักเรียนทุกคนอย่างสวยสดงดงาม (แต่พันหมวกเขากวางของเจมส์ซะยุ่งเหยิงไปหมด) ตามด้วยเสียงเพลงประจำวันคริสมาสต์ที่ดังขึ้นอย่างไม่รู้ที่มาที่ไปตลอดคืน ประธานชญานิศเองก็มีท่าทางตื่นตาตื่นใจ เหมือนเพิ่งเคยเห็นแบบนี้เป็นครั้งแรก แม้แต่เสนปเองก็เก๊กหน้าขรึมไม่ค่อยอยู่ อาหารมากมายหลายอย่างผุดขึ้นมาบนโต๊ะ แถมยังรสชาติอร่อยเป็นพิเศษยิ่งกว่าทุกวันด้วย จนสไปค์ต้องถอดหัวสโนว์แมนออกเพราะกินไม่ถนัด คงเป็นเพราะเอลฟ์ประจำบ้านได้ทำอาหารน้อยกว่าที่เคย เลยตั้งใจทำเต็มที่ วันนี้ทุกคนจึงอิ่มอร่อยกันเป็นพิเศษ แม้ว่าตอนที่พุดดิ้งชาเขียวเสริฟบนโต๊ะ หลายคนจะอิ่มแปร้จนท้องแทบแตกแล้ว ก็ยังต้องกินขนมอย่างสุดท้ายนี้จนหมดเกลี้ยงอยู่ดี จากคุณ : Motif - [ 25 ส.ค. 46 15:37:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หนุกค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : miew2000 - [ 25 ส.ค. 46 19:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สนุกดีครับ แล้วซิริอัส ดัมฯ แมกฯ สเนป ใส่หมวกไรครับ เห็นมีเจม กับสไป ใส่หมวก เข้าใจว่าเป็นคริสมาสแฟนซี ป่าวครับ จากคุณ : แมวน้ำขี้เซา - [ 26 ส.ค. 46 00:06:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลืมบอกไปว่า แฮกริดใส่ชุดซานต้า พร้อมกับมีกวางเดินไปรอบ ๆ ห้องโถง อันนี้ไม่ใช่งานแฟนซีหรอกค่ะ แต่สไปค์เขาเป็นพวกชอบแต่งตัวให้เข้ากับงาน ส่วนหมวกแฟนซีที่ดัมเบิลดอร์แจกทุกคนนั้น บางคนก็ไม่ใส่เพราะถือ (เนื่องจากอยู่ในที่ร่ม) คนที่ใส่เขาก็รีบถอดทันทีที่ดัมเบิลดอร์ยิงพลุวิเศษค่ะ เลยมีแต่เจมส์ที่ไม่ยอมถอด ถึงได้โดนสายรุ้งพันหมวกเสียรุ่มร่าม จากคุณ : Motif - [ 26 ส.ค. 46 11:14:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากกินพุดดิ้งชาเขียวอ่ะ ขนาดอิ่มยังกินจนเกลี้ยงแสดงว่าอร่อยสุดๆ สนุกดีค่ะ แต่งต่อเร็วๆ น้า จากคุณ : Forge - [ 27 ส.ค. 46 11:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ..อยากอ่านตอนที่ 1กะ 2 อ่ะค่ะ ตามมาอ่านไม่ทัน สนุกมากๆเลยค่ะ :-) จากคุณ : ยุ่งเหยิง - [ 27 ส.ค. 46 15:39:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องเล่าของเหล่าตัวกวน บทที่ 1 การพบกันครั้งแรกของเหล่าตัวกวน ณ บ้านเลขที่สิบสอง กริมมอลด์ เพลซ "ดูผังครอบครัวตระกูลเราให้ดีนะจ๊ะ สักวันลูกจะสืบสานกิ่งก้านของแผนผังเลือดบริสุทธิ์ให้ยิ่งใหญ่กว่าเดิม" คุณแม่วางมือทั้งสองลงบนบ่าของลูกชายวัยสิบเอ็ดขวบของเธอ วันนี้เป็นวันเดินทางไปเรียนฮอกวอตส์วันแรกของลูกชายคนโตของเธอ "ทำไมพ่อถึงไม่อยู่ล่ะฮะ วันนี้ พ่อสัญญาแล้วแท้ ๆ" เด็กชายหันไปถามมารดาเหมือนไม่สนใจเรื่องที่เธอเพิ่งพูดนัก "มันช่วยไม่ได้นี่จ๊ะซิริอัส พ่อเขามีงานด่วน" "แต่นี่ผมยังไม่ได้บอกลาพ่อเลย แล้วพ่อก็ไม่กลับบ้านมาตั้งสามวันแล้วด้วย" "ก็บอกแล้วไงว่า พ่อมีงานน่ะ พูดไม่รู้เรื่องรึไง! เพราะพ่อน่ะเป็นพ่อมดสายเลือดบริสุทธิ์ถึงได้ต้องทำงานเผื่อเจ้าพวกเลือดไม่สมประกอบ เลือดสีโคลนทั้งหลายไง" แม่ของเขาเริ่มทำเสียงดุ "ถ้ามีเลือดสมบูรณ์แล้วไม่ได้อยู่บ้าน มันจะมีความหมายอะไรล่ะครับ" หางเสียงซิริอัสเจือด้วยความเศร้า ลุงของเขายังสนิทกับเขามากกว่าพ่อเสียอีก "เอ๊ะ เจ้าเด็กนี่ ยอกย้อนจริง มัวแต่ขลุกอยู่กับลูกพี่ลูกน้องใฝ่ต่ำอย่างอันโดรเมด้าบ่อย ๆ น่ะสิ ถึงได้เป็นแบบนี้ นังนั่นน่ะ ขนาดบ้านสลิทเธอรีนยังไม่ได้เข้าเลย พอตอนนี้ปีกกล้าขาแข็งถึงได้ตีตัวออกห่างไปซะได้หรอก แกต้องเอาอย่างเบลลาทริกซ์นะรู้ไหม เขาน่ะฉลาดที่แต่งงานกับคนที่มีเลือดสูงศักดิ์เช่นเดียวกับพวกเรา" ซิริอัสไม่ได้ว่าอะไร แต่ใจจริงเขาไม่เห็นด้วยที่แม่ว่าลูกพี่ลูกน้องที่เขาชอบแบบนั้น อันโดรเมด้าออกจะคุยสนุก ไม่เคยถือตัว แถมยังสอนอะไรเขาหลายอย่างด้วย เพียงแต่หลังจากเธอจบฮอกวอตส์ ก็ไปทำงานที่แวดล้อมไปด้วย "พวกเลือดสีโคลน" เต็มไปหมด ตอนนี้แม่ของเขาจ้องจะลบชื่อเธอออกจากผังแทบทุกวันแล้ว จริง ๆ แม่เขาไม่รู้ว่าอันโดรเมด้ากำลังเดทกับเท็ด ท๊องซ์ซึ่งมีเลือดมักเกิ้ล 100% อยู่นะเนี่ย "เอาล่ะ ได้เวลาเดินทางแล้ว" พวกเขามาถึงสถานีรถด่วนฮอกวอตส์ที่ชานชาลาเลยที่เก้าเศษสามส่วนสี่ พ่อมดแม่มดมากมายต่างพากันมาส่งลูกหลานที่กำลังจะออกเดินทางไปเรียน "ทีนี้ลูกก็จะได้ไปอยู่บ้านสลิทเธอรีนเหมือนพ่อกับแม่แล้ว จำไว้นะว่า พวกเลือดบริสุทธิ์น่ะหายาก เพราะฉะนั้นมองหาเด็กผู้หญิงที่มีเลือดบริสุทธิ์ในบ้านสลิทเธอรีนไว้ให้ดีล่ะ เพราะฉันไม่ยอมให้แกไปเกลือกกลั้วกับพวกที่มีเลือดชั้นต่ำกว่าเราเด็ดขาด จำไว้" "ครับ" ซิริอัสรับคำอย่างเนือย ๆ ทั้งที่ใจจริงนั้นเบื่อหน่ายยิ่งกว่าที่แสดงออกหลายเท่านัก "แม่ย้ำคำนี้กับผมมาตั้งแต่จำความได้แล้วนะ" "ผมว่าพี่ควรจะทำตามที่แม่พูดนะ เพราะพวกที่ไม่ใช่เลือดบริสุทธิ์น่ะไร้ค่า" รีกุลัส น้องชายซิริอัสผู้มีเค้าใบหน้าหล่อเหลาเหมือนซิริอัสกลับพูดข่มพี่ชาย พร้อมกับกอดอกแบบวางมาด "เห็นไหม ขนาดน้องชายแกยังรู้เรื่องดีกว่าแกเสียอีก" แม่ว่าพลางดึงรีกุลัสมากอดอย่างรักใคร่ ซิริอัสถอนหายใจก่อนก้าวขึ้นรถไฟไป เขาพยายามทำเป็นหาที่นั่งนาน ๆ โดยลากสัมภาระไปตลอดทางเดินรถไฟ และภาวนาให้รถออกเร็ว ๆ ในที่สุดเสียงหวูดรถไฟก็ดัง ซิริอัสจึงวางสัมภาระไว้แล้วเดินกลับมาหาแม่และน้องชาย "ลาก่อนครับแม่ รีกุลัส แล้วเจอกันตอนปิดเทอมนะครับ" "อย่าลืมนะ ซิริอัส คบแต่พวกเลือดบ. . ." "ผมไปแล้วครับ" ซิริอัสรีบหลบกลับขึ้นรถไฟก่อนแม่ของเขาจะทันพูดจบประโยค ซิริอัสยืนอยู่ตรงทางเดินรถไฟ สายตามองไปที่ชานชาลา แม่เขายังคงตะโกนแต่คำว่าเลือดบริสุทธิ์กับสลิทเธอรีนไม่เลิก จนคนที่ยืนอยู่บนชานชาลาเริ่มหันมามองด้วยสายตารังเกียจ แต่ซิริอัสไม่ได้สนใจแล้ว สายตาของเขาเหลือบมองครอบครัวอื่นที่โบกมือและกล่าวคำอำลาลูกหลานของตนที่อยู่บนรถไฟที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากชานชาลา ผู้ใหญ่บางคนอวยพร บางคนก็บอกให้ตั้งใจเรียน เป็นเด็กดี บางคนก็บอกให้ส่งจดหมายมาบ่อย ๆ "ทำไมครอบครัวเราไม่เป็นอย่างนี้บ้างนะ" ซิริอัสรำพึงออกมาเบา ๆ ขณะที่สายตามองตามสุนัขตัวหนึ่งที่วิ่งไล่ตามรถไฟ สายตาของมันจดจ้องไปที่ตู้หนึ่งที่อยู่ถัดไปทางด้านหลังของเขาราวกับจะมาร่วมส่งเจ้าของที่ต้องเดินทางจากไปเรียนด้วยเช่นกัน รถไฟวิ่งมาไกลแล้ว แต่ซิริอัสยังคงทอดสายตามองร่างที่ปรากฎอยู่ไกลลิบของสุนัขตัวนั้นอยู่ พยายามคิดว่ามันมาส่งเขาด้วย "เฮ้ ขอทางไปหน่อยสิ" เสียงทักดังมาจากข้างหลังเขา เขาหันไปก็พบเด็กชายผมสีดำยุ่ง ๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลแดงฉายอยู่หลังแว่นตา มือหนึ่งลากหีบสัมภาระ กำลังมองเขาอยู่ "อ้อ โทษที" ซิริอัสหลบไปจากทางเดินและเพิ่งนึกได้ว่า เขาวางสัมภาระทิ้งไว้ตรงทางเดิน "ปีหนึ่งเหมือนกันรึ" "อืม ยังหาตู้ว่าง ๆ ไม่เจอเลย นายก็เหมือนกันหรือ" "ใช่ อ้อ ลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อซิริอัส แบล็ค แล้วนายล่ะ" ซิริอัสหันมาถามหลังจากเดินมาถึงหีบที่วางไว้ "เจมส์ พ็อตเตอร์" เจมส์ปล่อยมือจากสัมภาระออกมาจับมือกับซิริอัส "เซเวอรัส เสนป" เจมส์กับซิริอัสหันไปมองก็พบเด็กผู้ชายผมสีดำมันปลาบยาวประบ่ากำลังยืนกอดอก เชิดหน้ามาทางพวกเขาอยู่ "ยินดีที่ได้รู้จัก" เจมส์ยื่นมือไปหาเสนป แต่เขามองกลับอย่างเหยียด ๆ "ฉันไม่ได้ทักนายสักหน่อย ฉันทักทายาทตระกูลแบล็ค ผู้มีสายเลือดพ่อมดบริสุทธิ์อยู่ต่างหาก" เสนปปรายตาไปที่ซิริอัส พลางยื่นมือไปหาเขา "ฉันเองคงต้องขอบอกว่า ฉันก็ไม่ได้ทักนายเหมือนกัน" ซิริอัสกอดอกตอบอย่างเย็นชา "หึ" เสนปแค่นหัวเราะพลางชักมือกลับ "มิน่า แม่นายถึงนั่งตะโกนอยู่ตรงชานชาลาไม่หยุด ว่าให้ทำตัวดี ๆ ในบ้านสลิทเธอรีน เพราะไอ้เลือดบริสุทธิ์ในตัวนาย มันผ่านเข้าไปไม่ถึงสมองนี่เอง" เสนปหัวเราะเยาะพลางหันหลังเดินจากไป "อย่าลืมกราบเท้าหมวกคัดสรรให้ส่งนายไปอยู่บ้านสลิทเธอรีนล่ะ เราจะได้เป็นเพื่อนกัน" ซิริอัสกับเจมส์ยังคงมองตามอย่างขุ่นเคือง จากนั้นทั้งคู่ก็ชวนกันไปหาตู้รถไฟที่ว่างอยู่ และมาเจอเอาตรงตู้สุดท้ายนั่นเองที่ว่างสุด แต่ที่นั่นมีเด็กชายคนหนึ่งนั่งมองวิวข้างนอกอยู่แล้ว "เอ่อ จะเป็นไรไหม ถ้าเราขอนั่งที่ตู้นี้ด้วย" ซิริอัสเอ่ยถาม "อ้อ ไม่เป็นไรหรอก นั่งสิ ฉันกำลังอยากได้เพื่อนร่วมเดินทางพอดี" เด็กชายผมสีอ่อนหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน "ฉันเพิ่งเข้าปีนี้ปีแรกนะ ชื่อซิริอัส แบล็ค" "ฉันเจมส์ พ็อตเตอร์ เด็กใหม่เหมือนกัน" "ฉันก็เป็นนักเรียนใหม่เหมือนกัน ชื่อรีมัส ลูปิน ยินดีที่ได้รู้จัก" ซิริอัสและเจมส์จับมือกับรีมัสแล้วนั่งลงด้วยกัน ไม่นานทั้งสามก็คุยกันอย่างสนุกสนานไปตลอดการเดินทาง เมื่อทั้งหมดลงรถจากรถไฟ ชายร่างยักษ์ใหญ่ในชุดเสื้อคลุมสีน้ำตาลคล้ายหมีก็ออกมาต้อนรับ "เด็กใหม่ปีหนึ่งมาทางนี้" เจมส์ ซิริอัส และรีมัสลงเรือลำเดียวกันมุ่งสู่ปราสาท ศ. แม็กกอนากัลออกมาต้อนรับพวกนักเรียนใหม่ที่ด้านหน้าห้องโถง เพื่อนำพวกเขาเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ เมื่อนักเรียนทุกคนเข้ามาเรียบร้อยแล้ว เธอก็ประกาศให้นักเรียนทุกคนในห้องโถงใหญ่ทราบว่าจะให้หมวกคัดสรรเลือกบ้านให้กับนักเรียนปีแรก จากนั้นเธอก็ประกาศเรียกชื่อตามลำดับตัวอักษร ซิริอัสคิดในใจว่า ถ้าเขาถูกเลือกให้ไปอยู่สลิทเธอรีน เขาก็จะเดินตามรอยของสายเลือดตระกูลแบล็คทุกคนต่อไป คบแต่พวกเลือดบริสุทธิ์ ทำงานกับพวกเลือดบริสุทธิ์ แต่งงานกับคนเลือดบริสุทธิ์ จากนั้นก็มีลูกเพื่อพร่ำสอนถึงวิถีชีวิตของเลือดบริสุ. . . . "แบล็ค ซิริอัส!" ถึงตาเขาแล้ว ซิริอัสเดินขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ เขาพยายามระงับมือที่สั่น ก่อนที่ศ. แม็กกอนากัลจะสวมหมวกคัดสรรให้เขา "อืม ตระกูลแบล็คอีกแล้วรึ แถมยังมีสายเลือดบริสุทธิ์อีกต่างหาก หายากแล้วนะ สมัยนี้ ทุกคนในตระกูลเธออยู่บ้านสลิทเธอรีนทั้งนั้นเลยด้วย อ้อ จะยกเว้นก็อันโดรเมด้าคนนึงเท่านั้นล่ะ ช่างเถอะ เอาเป็นว่า ฉันจะส่งเธอไปบ้านนี้ละกัน" หมวกคัดสรรบอกคำข้างหูซิริอัส แต่เขารีบปฏิเสธก่อนที่มันจะประกาศชื่อบ้านออกมา "ไม่นะ! ไม่เอาสลิทเธอรีนเด็ดขาด" ซิริอัสพึมพัม "หืม ทำไมล่ะ ฉันว่าเธอมีคุณสมบัติเพียงพอสำหรับบ้านนั้นนะ ไม่เอาหรือ ถ้าอย่างนั้นก็ กริฟฟินดอร์!" หมวกคัดสรรประกาศออกมาเสียงดัง ซิริอัสยิ้มออกมาด้วยความโล่งอกพลันความคิดหนึ่งก็แว่บขึ้นมาว่า ถ้าเขาส่งนกฮูกไปบอกแม่ว่าเขาไม่ได้อยู่บ้านสลิทเธอรีนเหมือนทุกคนในตระกูลแบล็ค แม่จะโวยวายขนาดไหนน้า. . . ศ. แม็กกอนากัลยังคงขานชื่อต่อไป "ลูปิน รีมัส!" "พ็อตเตอร์ เจมส์!" "กริฟฟินดอร์" หมวกคัดสรรส่งทุกคนมาอยู่บ้านเดียวกันหมด "เสนป เซเวอรัส!" "สลิทเธอรีน" หมวกคัดสรรประกาศทันทีที่เสนปสวมหมวก "สมกับเจ้าหมอนั่นแล้วล่ะ ถ้ามันได้อยู่บ้านอื่นสิแปลก" เจมส์บ่นออกมาดัง ๆ เสนปดูเหมือนจะได้ยินเพราะเขาหันมาส่งสายตาเขม่นใส่เจมส์ เมื่อหมวกคัดสรรแบ่งนักเรียนเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามก็ได้เอร็ดอร่อยกับอาหารค่ำด้วยกันจนอิ่มหนำ พร้อม ๆ กับได้ทักทายนิกหัวเกือบขาด ผีประจำหอคอยกริฟฟินดอร์ ในที่สุดดัมเบิลดอร์ก็ลุกขึ้นกล่าวทักทายนักเรียน หลังจากจานขนมสะอาดเรียบวุธ และนักเรียนเริ่มมีอาการอิ่มจนเริ่มง่วง "ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนฮอกวอตส์" เขาเริ่มพูด "ฉันมีเรื่องจะขอประกาศเล็กน้อย เช่นเดียวกับทุกปี นักเรียนปีหนึ่งไม่ควรเข้าไปในป่าต้องห้าม และปีนี้เราได้มีการนำต้นวิลโลว์จอมหวดมาปลูกไว้ ซึ่งนับเป็นต้นไม้โบราณที่ประมาณค่ามิได้ แต่ขอแนะนำว่าพวกเธอไม่ควรเข้าใกล้มันจะดีกว่านะ เพราะมันเป็นจอมหวดสมชื่อ ถ้าใครย่างกรายเข้าไปอยู่ในระยะหวดล่ะก็" นักเรียนส่งเสียงฮือฮา บางคนก็มีสีหน้าตื่นเต้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ซิริอัสสังเกตว่ารีมัสดูจะเฉย ๆ ไม่เหมือนเจมส์ที่นัยน์ตาเป็นประกายราวกับได้ยินโฆษณาของเล่นชิ้นใหม่ ในที่สุด ดัมเบิลดอร์ก็บอกให้ทุกคนสลายตัวไปเข้านอนกันได้ นักเรียนปีหนึ่งจึงทยอยเดินตามพรีเฟ็คออกไปจากห้องโถงใหญ่ แยกย้ายกันไปตามบ้านของนักเรียนแต่ละคน ทุกคนปีนผ่านช่องประตูซึ่งมีภาพวาดสุภาพสตรีอ้วน เข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมทรงกลมของบ้านกริฟฟินดอร์ จากนั้นก็แยกกันเดินขึ้นบันไดเวียนไปยังหอนอนชายและหอนอนหญิง ซิริอัส เจมส์ และรีมัส พบหีบสัมภาระของพวกเขาซึ่งถูกนำมาไว้ในห้องนอนเรียบร้อย สักพักเพื่อนร่วมห้องคนที่สี่ก็ตามเข้ามา เขาเป็นเด็กชายตัวอ้วนเตี้ย นัยน์ตาหยี จมูกแหลม และมีผมสีอ่อน "หวัดดี ฉันปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์ เด็กบ้านกริฟฟินดอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก" เขาแนะนำตัวอย่างลนลาน คืนนั้น แม้จะเหนื่อยจากการเดินทางแต่หลังจากหลับไปได้สักพักซิริอัสก็ตาสว่าง เขายังคงรู้สึกตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ จนต้องลุกขึ้นมามองวิวยามค่ำคืนของฮอกวอตส์ ท้องฟ้าที่พร่างพราวไปด้วยแสงดาวระยับช่างงามจับตา โอบล้อมไปด้วยความรู้สึกสงบสุขเหลือเกิน ตอนนี้ซิริอัสอิ่มเอมใจเสียจนอยากตื่นอยู่อย่างนี้ทั้งคืนเสียด้วยซ้ำ แต่ในที่สุดกลิ่นอายของสายลมยามค่ำคืนเจือด้วยกลิ่นน้ำค้างจากยอดหญ้าก็กล่อมให้เขาหลับสนิทไปทั้งคืน จากคุณ : Motif - [ 27 ส.ค. 46 17:30:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ 2 ท้าดวลที่ห้องเรียนคาถา รุ่งขึ้น ซิริอัสไปโรงนกฮูกแต่เช้าตรู่ เพราะถูกแม่กำชับไว้ว่าให้ส่งจดหมายไปบอกผลการคัดเลือกบ้านโดยด่วน (ซิริอัสไม่ยอมให้แม่ซื้อนกฮูกให้เพราะไม่อยากเจอคำประกาศิตผ่านไปรษณีย์นกฮูกทุกเช้า) แม้ใจหนึ่งจะหวั่น ๆ อยู่ว่า แม่เขาต้องไม่พอใจมากแน่ ๆ แต่อีกใจหนึ่ง ก็ดีใจที่ไม่ต้องตามรอย วิถีทางแห่งสายเลือดบริสุทธิ์ตระกูลแบล็คอันทรงเกียรติ ซิริอัสคิดว่าเขาน่าจะตามรอยลุงอัลฟาร์ดหรืออันโดรเมด้ามากกว่า เขาออกจากโรงนกฮูกแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องโถงใหญ่ เพื่อทานอาหารเช้าที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ เขาเห็นเจมส์ รีมัส และปีเตอร์กำลังนั่งกินอาหารด้วยกันอยู่ "นายหายไปไหนแต่เช้าเชียว" เจมส์ถาม "ส่งข่าวสำคัญ . . . . สำหรับทางบ้านน่ะ" ซิริอัสตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก พลางหยิบขนมปังปิ้งในตะกร้ามาทาแยมมาร์มาเลด แล้วหยิบเหยือกน้ำฟักทองมาเทใส่แก้วใส "ดูเหมือนคนอื่นก็เหมือนกันนะ" รีมัสพูดในขณะที่สายตาเหลือบมองขึ้นไปทางหน้าต่าง จากนั้นนกฮูกไปรษณีย์นับสิบ ๆ ตัวก็บินโฉบลงมาหานักเรียน เขารีบยกชามซุปเห็ดขึ้นทันก่อนที่นกฮูกจะพุ่งลงมาตรงหน้า "พ่อแม่ฉันเขียนจดหมายมาหาแน่ะ" "เพิ่งเข้ามาวันเดียวเอง อะไรจะรีบขนาดนั้น" เจมส์ถาม "ฮะ ๆ บังเอิญฉันเป็นลูกที่ทำให้พ่อแม่เป็นห่วงน่ะ" รีมัสหัวเราะเบา ๆ แต่ท่าทางไม่ร่าเริงเลยสักนิด มีเพียงเจมส์กับซิริอัสเท่านั้นที่สังเกตเห็น เพราะปีเตอร์ก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้าตรงหน้าโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเลย หลังจัดการอาหารเช้าเสร็จ ทุกคนก็ไปดูตารางเรียน เจมส์ร้องยี้เมื่อพบว่ามีหลายวิชาที่ต้องเรียนร่วมกับสลิธเทอรีน เริ่มเรียนวันแรก พวกเขาก็ได้สนุกกันทันที เพราะมีวิชาฝึกบิน ถึงจะแย่ที่ต้องเรียนร่วมกับบ้านสลิธเทอรีน (หมายถึงการที่ต้องเจอเสนป) แต่นักเรียนทุกคนต่างก็พากันตื่นเต้นกันว่าจะทำได้หรือไม่ โดยเฉพาะปีเตอร์ที่ดูจะตื่นเต้นจนกลายเป็นตื่นตระหนก เพราะเขาวิ่งวุ่นถามทุกคนไปทั่วว่า ใครมีเคล็ดในการขี่ไม้กวาดบ้าง "ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นน่า ปีเตอร์" รีมัสพยายามปลอบ "ช่าย ฉันเองก็เพิ่งจะได้จับไม้กวาดครั้งแรกก็วันนี้แหละ" ซิริอัสเสริม "ไม่ต้องห่วง ถ้านายตกลงมา ฉันจะช่วยพาไปปีกพยาบาลเอง" เจมส์ยิ้มร่าบอก ปีเตอร์หน้าซีดเซียวหนักกว่าเดิมทันที เมื่อถึงเวลาเรียน นักเรียนทุกคนก็ออกไปที่สนามหญ้า มาดามฮูชเดินออกมาชานชื่อนักเรียนก่อนเริ่มสอน "ยื่นมือขวาออกมาเหนือไม้กวาด แล้วพูดดัง ๆ ว่า 'จงลอย' " นักเรียนทุกคนทำตาม แต่มีไม่กี่คนที่ไม้กวาดลอยขึ้นมาติดมือทันที เจมส์เป็นหนึ่งในนั้น รวมทั้งเสนปด้วย เมื่อทุกคนขึ้นไม้กวาดเรียบร้อย มาดามฮูชก็สั่งให้นักเรียนถีบขาเพื่อให้ไม้กวาดลอยตัว ไม้กวาดหลายอันบินป่ายไปมา ไม่เป็นทิศเป็นทาง ส่วนปีเตอร์พยายามวิ่งแต่ไม้กวาดก็ยังไม่มีทีท่าจะลอยขึ้นมาจากพื้นแม้แต่เซนต์เดียว รีมัสยังบังคับทิศให้ไม้กวาดไม่ค่อยได้ ของซิริอัสลอยขึ้นจากพื้นได้สักพักก็พอจับจังหวะได้บ้าง แต่ของเจมส์กลับแล่นฉิวเป็นอิสระราวกับขนนกล่องลอยในสายลมเย็นสบายอวลไปด้วยกลิ่นหญ้าสด แม้แต่มาดามฮูชก็ยังเอ่ยปากชมว่าให้ดูเจมส์เป็นตัวอย่าง เสนปเห็นแล้วก็รู้สึกหมั่นไส้จึงพยายามบินขึ้นไปให้สูงกว่า "เฮอะ เป็นไง ฉันน่ะ บินเล่นที่สนามหน้าบ้านมาตั้งหลายปีแล้วนะจะบอกให้" "อยากจะอวดน่ะ เอาไว้บังคับไม้กวาดได้แม่นยำกว่านี้ดีกว่านะ แค่ลอยสูง ๆ น่ะลูกโป่งก็ทำได้" เจมส์สวนกลับไป เสนปยังมีทีท่าไม่ยอมง่าย ๆ แต่เขาเห็นมาดามฮูชขี่ไม้กวาดขึ้นมาทางพวกเขา เพราะเห็นว่าเสนปบินในระดับที่สูงเกินไปแล้ว เขาจึงร่อนลงโดยพูดทิ้งท้ายว่า "อย่าคิดว่ามาหาเรื่องฉันแล้วมันจะจบง่าย ๆ" เจมส์ยังมองตามเสนปลงไปด้วยสายตาชิงชัง * * * จากคุณ : Motif - [ 27 ส.ค. 46 17:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 "ทำไมแกเป็นคนอย่างนี้ !" จดหมายกัมปนาทส่งเสียงดังไปทั่วห้องโถงใหญ่ในเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากฝูงนกฮูกไปรษณีย์พากันโบยบินเข้ามา รวมทั้งค้างคาวตัวหนึ่งของนักเรียนบ้านฮัฟเฟิลพัฟซึ่งมาจากทรานซิลวาเนียด้วย ซิริอัสอุดหูอย่างเบื่อ ๆ ราวกับคาดคิดไว้ก่อนแล้ว "ไม่อยากจะเชื่อเลย แกไม่ได้อยู่บ้านสลิธเทอรีน แกพลาดก้าวสำคัญในชีวิตไปแล้ว รู้ไหม!!!" จดหมายสีแดงก่ำระเบิดออกแล้วสลายเป็นขี้เถ้าไปต่อหน้าเขา ซิริอัสเอามือออกจากหู พลางถอนหายใจด้วยสีหน้าเบื่อ ๆ นักเรียนรอบห้องอาหารหันไปจัดการกินอาหารต่อ "แม่นาย . . . ดุจัง" เจมส์พูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่าควรพูดยังไงดี รีมัสก็มองด้วยสีหน้าเป็นห่วง "เขายึดติดเกินไปน่ะ ยังกะฉันเป็นคนสั่งให้หมวกคัดสรรส่งมากริฟฟินดอร์ได้งั้นหล่ะ" ซิริอัสไม่ได้โกหก แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดดีไหม เรื่องปฏิเสธบ้านสลิธเทอรีน จนหมวกเลือกบ้านอื่นให้ "อย่างที่ฉันว่าไม่ผิด เลือดนายมันขึ้นไปไม่ถึงสมอง หมวกคัดสรรถึงไม่อยากส่งนายมาบ้านฉันไง" เสียงประชดประชันดังมาจากด้านหลัง ไม่ต้องหันไปมองก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นเสนป "แต่ฉันคิดว่า เขาได้เข้ากริฟฟินดอร์เพราะเขาไม่ใช่ไอ้ขี้ขลาดชอบแว้งกัดเหมือนใครบางคนแถวนี้มากกว่า" เจมส์สวนแทนให้ เขาจ้องตาเสนปยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ "งั้นอย่างนายก็คงจะกล้ามากงั้นสิ พ็อตเตอร์" เสนปเยาะ "มากกว่านายละกัน" เจมส์ย้อน ซิริอัสชักห่วงว่า เจมส์โกรธมากยิ่งกว่าตัวเขาเองเสียอีก "พิสูจน์ให้ดูหน่อยสิ" เสนปท้า รีมัสมีสีหน้ากังวลว่าจะต้องมีเรื่องยุ่ง ๆ แน่ คืนนั้น เจมส์กับซิริอัสย่องลงมาจากหอนอนชายตอนดึก รีมัสถึงจะเอ่ยปากห้ามไม่ให้ไปแต่ก็ขอตามมาและพยายามกล่อมทั้งสองคนไปด้วย "ฉันว่านี่ไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่หรอกนะ" ทั้งสามปีนผ่านช่องรูปภาพของสุภาพสตรีอ้วนออกไป ดวงจันทร์ส่องแสงสีเหลืองนวลกระจ่างอยู่บนท้องฟ้า ซิริอัสแหงนหน้ามองแล้วก็ร้อง "ว้าว พระจันทร์เต็มดวงสวยเชียว !" รีมัสสะดุ้งเฮือก "เฮ้ ! เป็นอะไรหรือเปล่า รีมัส นายหน้าซีดเชียว" เจมส์ทัก "อะ. . . .เปล่า" รีมัสก้มลงมองมือตัวเอง "พระจันทร์แค่เกือบเต็มดวงเท่านั้น" เขารำพึงเหมือนพูดกับตัวเอง แต่สีหน้าเขายังดูตกใจไม่หาย เจมส์กับซิริอัสงงกับท่าทีของรีมัส แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก เพราะใกล้จะถึงเวลาที่เสนปนัดท้าดวลพ่อมดแล้ว ทั้งสามจึงรีบไปกันต่อก่อนที่จะมีอาจารย์หรือผีตนไหนมาพบเข้า เมื่อไปถึงห้องเรียนวิชาคาถา พวกเขามาถึงก่อนเวลานัดนิดหน่อย แต่ไม่พบวี่แววของเสนป ทั้งสามเลยนั่งลงหลังโต๊ะเรียน สักครู่ก็มีเสียงฝีเท้าดังกอกแกก เจมส์เลยลุกขึ้นยืนและตะโกนออกมาดัง ๆ ว่า "มาช้าจริงนะ ไอ้หน้าหนอน" แต่ทว่าคนที่เขาหันไปเห็นไม่ใช่เสนป แต่กลับกลายเป็นฟิลช์ภารโรงจอมโหดเสียนี่ แถมดูท่าจะโกรธเพราะนึกว่าถูกนักเรียนด่าใส่อีกต่างหาก เจมส์อ้าปากค้าง ซิริอัสสงสัยก็เลยผุดลุกขึ้น "มีอะไรหรือ เจมส์" แต่พอเขาเห็นว่าใครเข้ามาในห้อง เขาก็มีอาการไม่ผิดแผกไปเลย "โอ้ มีหนูสกปรกโผล่มาอีกตัวแล้ว" ฟิลช์พูดอย่างยินดีปรีดา "นักเรียนที่กลางค่ำกลางคืนไม่ยอมนอน มาเตร็ดเตร่ทำอะไรข้างนอกนี่กันหา" รีมัสขยับตัวทำท่าจะลุกแต่ซิริอัสรีบกดหัวเขาเอาไว้ ทว่าฟิลช์สายตาเฉียบคมเรื่องจับผิดอยู่แล้ว "มีอะไรหรือ แกซ่อนอะไรเอาไว้ เอาออกมาซะดี ๆ นะ" ฟิลช์ขู่คำรามน้ำลายไหลยืดออกมาอย่างน่ากลัว "เปล่าครับ ชายเสื้อคลุมผมมันติดอยู่ใต้เก้าอี้เลยต้องออกแรงดึงนิดหน่อย" ซิริอัสพยายามทำหน้าตายและพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ก็ยังแปร่ง ๆ ไปบ้าง เขาไม่ยอมให้รีมัสต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยแน่ ซิริอัสเลยสะกิดเจมส์ให้เดินไปรับโทษจากฟิลช์แต่โดยดี ฟิลช์เลยหัวเราะเยาะ "เหอ เหอ พอถูกจับได้ก็ทำตัวเป็นเด็กดีทันทีเชียวนะ ตามมาที่ห้องทำงานฉันซะดี ๆ หล่ะ ฉันเตรียมบทลงโทษที่มันสาสมกับพวกเด็กเกเรอย่างเธอไว้เพียบแหละ" รีมัสชะโงกหัวออกมาด้วยความเป็นห่วง แต่เจมส์ซึ่งเหลือบเห็นรีบบุ้ยปากบอกให้หนีไป เจมส์กับซิริอัสเดินตามฟิลช์ไปตามระเบียง ทั้งคู่หวั่นว่าชะตากรรมของพวกเขาจะเป็นยังไงต่อไป แต่ยังดีที่อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมทุกข์ด้วยกัน และรีมัสก็ไม่ต้องพลอยโดนหางเลขจากความรั้นของพวกเขาด้วย ทั้งสามหยุดตรงหน้าห้องทำงานฟิลช์ ขณะที่เขาหากุญแจอยู่ ก็มีเสียงดังโครมครามมาจากเหนือหัว "พีฟ !!!! แกอีกแล้วใช่ไหม ฉันรู้นะ !!" ฟิลช์ฉุนจัด เขาหันมาทางเด็กทั้งสอง แล้วเกิดลังเลชั่วครู่ แล้วเขาก็ตัดสินใจว่าการเอาเรื่องพีฟให้ได้สำคัญกว่า "วันนี้พวกแกกลับไปได้แล้ว ถ้าฉันเห็นพวกแกอีกล่ะก็ พวกแกจะไม่ได้เห็นแสงตะวันอีกเป็นครั้งที่สอง" พูดจบเขาก็รีบวิ่งตามต้นเสียงไป ปล่อยให้ซิริอัสและเจมส์ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงระเบียบอาบแสงจันทร์ "ได้ผลแฮะ !" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเจมส์กับซิริอัส เมื่อทั้งคู่หันไปก็พบว่าเป็นรีมัสนั่นเอง "ทำไมนายมาอยู่ . . . นั่นฝีมือนายรึ" เจมส์ถามด้วยความอยากรู้ "ทำได้ไงน่ะ !" ซิริอัสทึ่งจัด "ฉันเจอเซอร์นิโคลัสตอนออกมาจากห้องเรียนคาถา เลยขอร้องเขาให้ช่วยทำเสียงดังเป็นพีฟเพื่อล่อฟิลช์ไป" "ฉลาดมาก !" เจมส์พูดด้วยความชื่นชมจากใจจริง "ขอบใจนายมากเลยที่อุตส่าห์กลับมาช่วย" ซิริอัสเอ่ย เขาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาขอบคุณรีมัสดีที่ช่วยพวกเขาจากนาทีวิกฤตนี้ "เอ้อ. . . เรารีบกลับหอกันก่อนที่ฟิลช์จะเปลี่ยนใจกลับมาเพราะไม่เจอพีฟดีกว่านะ" รีมัสพูดแก้เขิน แล้วทั้งสามก็รีบวิ่งกลับหอกันสุดฝีเท้า รุ่งขึ้น เสนปแปลกใจมากที่พวกเขายังนั่งทานอาหารเช้าได้อย่างสบายใจไร้กังวลอยู่เหมือนเดิม มิหนำซ้ำเจมส์ยังตะโกนใส่เขาว่า "ไง ไอ้ขี้ขลาด เมื่อวานฉันนั่งรอนายทั้งคืนเลยนะ" (หลังจากที่เจมส์แน่ใจแล้วว่าฟิลช์ไม่อยู่แถวนี้) รีมัสโล่งใจที่วันนี้ไม่มีเรียนร่วมกับสลิธเทอรีน ไม่งั้นวันนี้คงได้เปิดศึกใหม่กันอีกแหง ๆ หลังจบคาบวิชาแปลงร่าง ศ. แม็กกอนากัลพูดว่า "คุณลูปิน กรุณาอยู่ในห้องก่อนได้ไหม ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย" เจมส์กับซิริอัสเลยรอเขาอยู่หน้าห้องเรียน เพราะกังวลว่าจะเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่า รีมัสออกมาก็ตกใจที่เห็นเพื่อนยังคอยอยู่ แต่ทั้งคู่ไม่ทันสังเกต "นายโดนเรียกไว้ทำไมน่ะ ศ. แม็กกอนากัลรู้เรื่องเมื่อคืนหรือ" เจมส์รีบถามโดยด่วน ซิริอัสเองก็มีสีหน้ากังวล รีมัสทำหน้าโล่งใจแล้วตอบว่า "ไม่ใช่หรอก อาจารย์เขาฝากให้เอาเอกสารนี่ไปให้มาดามพรอมฟรีย์เท่านั้นน่ะ เอ่อ. . . แล้วก็ให้ฉันอยู่ช่วยงานคืนนี้ด้วย" รีมัสชูม้วนกระดาษมีหยดครั่งสีแดงและตราประทับของแม็กกอนากัล "เฮ่อ ค่อยยังชั่ว" ซิริอัสถอนหายใจโล่งอก "งั้นนายก็เอาไปให้มาดามพรอมฟรีย์แล้วไปกินข้าวเย็นกัน" เจมส์เสนอความคิด "ไม่ล่ะ ฉันว่าพวกนายไปกินข้าวกันก่อนเถอะ ฉันจะไปปีกพยาบาลเลยแล้วกัน" รีมัสพูดพลางเดินออกไป "เฮ้ ! แล้วนายไม่กินข้าวเย็นเหรอ" ซิริอัสตะโกนไล่หลังตาม "ไม่เป็นไร ฉันไม่หิว" รีมัสตะโกนตอบกลับมา เจมส์กับซิริอัสมองตามรีมัสไป แล้วหันมาสบตากันด้วยสีหน้าฉงนทั้งคู่ "งานอะไรจะเร่งด่วนกันขนาดนั้น" ซิริอัสเอ่ย "ชนิดที่รอพระอาทิตย์ตกก่อนไม่ได้เลยเนี่ย" เจมส์เสริม คืนนั้น แม้จะดึกมากแล้ว รีมัสก็ยังไม่กลับมานอน ซิริอัสวางจานอาหารเย็นครอบฝาที่อุตส่าห์เก็บไว้ให้ตรงโต๊ะข้างเตียงเขา ซิริอัสกับเจมส์เริ่มง่วงและรอต่อไม่ไหว ทั้งสองจึงเข้านอนตามปีเตอร์ซึ่งนอนกรนเพราะหลับสนิทไปก่อนนานแล้ว เช้าวันต่อมา ทันทีที่ซิริอัสและเจมส์ตื่นขึ้นก็รีบมองไปที่เตียงรีมัส แต่ไม่มีร่องรอยใดบ่งบอกว่าเจ้าของกลับมานอนเมื่อคืนเลย ทั้งสองจึงแต่งตัวเพื่อไปทานอาหารเช้าที่ห้องโถงใหญ่ แต่ที่นั่นก็ไม่มีวี่แววของรีมัสเช่นกัน แม้พวกเขาทั้งคู่จะอ้อยอิ่งอยู่จนใกล้เวลาเรียนก็ตาม แต่หลังจากเลยเวลาเรียนไปสิบนาที รีมัสก็วิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับปีเตอร์ เจมส์กับซิริอัสอยากถามใจจะขาดว่าทำไมถึงมาช้า แต่รีมัสกับปีเตอร์ไปนั่งเก้าอี้สองตัวที่ว่างอยู่ด้านหลังห้อง ทั้งคู่เลยต้องรอจนหมดคาบเรียน "นายหายไปไหนมาน่ะ" ซิริอัสถามด้วยความห่วง "คือ เมื่อคืนฉันนั่งทำงานจนเผลอหลับไปน่ะ แล้วพอตื่นขึ้นมาตอนเช้าเลยรีบกลับหอนอน ก็เจอปีเตอร์ที่ยังหลับอุตุอยู่เลย ก็เลยมาด้วยกัน แต่ปีเตอร์ไปผิดทางนิดหน่อยน่ะ ถึงได้เข้าห้องเรียนสาย" รีมัสยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ขอบตาเขาดำคล้ำราวกับอดนอนมาทั้งคืน "พวกนายไม่ช่วยปลุกฉันเลย" ปีเตอร์บ่น "ก็ปกติ รีมัสปลุกนายอยู่ทุกวันนี่นา นี่หมายความว่าถ้าไม่มีคนปลุกนายจะไม่ยอมตื่นเลยใช่ไหม" ซิริอัสเอ็ดใส่ปีเตอร์ แต่เจมส์ยังสนใจเรื่องรีมัสอยู่ "เผลอหลับเนี่ยนะ งานนายคงหนักมากเลยสิเนี่ย" "ท่าทางอิดโรยเชียว ตกลงเมื่อวานนายไปช่วยงานอะไรมาเนี่ย" ซิริอัสถามบ้าง "เอ่อ ก็เรื่องทั่ว ๆ ไปแหละ" รีมัสยกมือขึ้นลูบท้ายทอยไปมา แขนเสื้อจึงเลื่อนลงเผยให้เห็นผ้าพันแผลตรงข้อมือ "นั่นมือนายเป็นอะไรน่ะ" เจมส์ถามด้วยความเป็นห่วง "อ๋อ มีดบาดนิดหน่อยน่ะ แผลไม่ใหญ่หรอก แต่ฉันกลัวมาเรียนไม่ทันเลยพันแผลเองไว้ก่อนน่ะ" รีมัสตอบพลางดึงแขนเสื้อลง "ฉันว่าเรารีบไปหาห้องเรียนวิชาต่อไปกันเถอะ" พูดจบรีมัสก็รีบเดินจ้ำออกไป เจมส์กับซิริอัสเพิ่งนึกได้ว่าคาบเรียนต่อไปจะเริ่มแล้วเลยรีบตามรีมัสไป โดยมีปีเตอร์วิ่งสุดฝีเท้าสั้น ๆ ของเขาเพื่อตามทั้งสามให้ทัน จากคุณ : Motif - [ 27 ส.ค. 46 17:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 keep going na ka...sa-nook dee...^_^ จากคุณ : Run_J@ng - [ 27 ส.ค. 46 23:24:54 ]