ความคิดเห็นที่ 1 1.3 Italianamerican (14.00 น.) อเมริกา , 47 นาที Martin Scorsese กำกับ ครอบครัวของสกอร์เซซี่คุยเรื่องชีวิตอพยพจากอิตาลีมาสู่อเมริกา มาร์ติน สกอร์เซซี (ผู้กำกับดังจาก Mean Streets, Cape fear, Raging Bull , Taxi Driver, Gangs of New York) คุยกับพ่อแม่ของเขาขณะทานอาหาร นอกจากนั้นแม่ของเขายังบอกสูตรอาหารจานเด็ดให้เราอีกด้วย ข้อความข้างล่างมาจากหนังสือ Martin Scorsese ของ แอนดี ดูแกน ในปี 1976 ซึ่งเป็นปีที่สหรัฐกำลังจะฉลองครบรอบ 200 ปีของการก่อตั้งประเทศ สำนักงาน National Endowment for the Humanities ตัดสินใจสร้างหนังสารคดีสั้นชุด Storm of Strangers โดยแต่ละเรื่องในชุดนี้จะพูดถึงกลุ่มเชื้อชาติ 1 กลุ่ม ซึ่งรวมถึงกลุ่มชาวไอริช, ชาวโปล, ชาวยิว และกลุ่มอื่นๆ เพื่อแสดงให้เห็นว่าผู้อพยพเหล่านี้มีความสำคัญต่อประวัติศาสตร์อเมริกาอย่างไร และมีการติดต่อให้สกอร์เซซีมากำกับหนังสั้นเกี่ยวกับชาวอิตาลีในสหรัฐ แต่สกอร์เซซีปฏิเสธโครงการนี้ในตอนแรก “แต่หลังจากนั้นผมก็พูดว่า “ก็ได้ ผมจะทำ แต่เราจะไม่ทำหนังในแบบที่คุณมักพบเห็นกัน” ผมไม่ต้องการกลับไปหาฟุตเตจภาพเก่าในปี 1901 และให้คนมาบรรยายว่าในปี 1901 เกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมบอกว่า “เรามาถามคำถามพ่อแม่ของเรากันดีกว่า” เพราะพ่อแม่ของผมทำงานในย่านสิ่งทอมาตลอดชีวิตของพวกท่าน พวกท่านจะแสดงอารมณ์ออกมา และนั่นคือสิ่งที่ผมต้องการจะได้ยิน ผมต้องการได้ยินอารมณ์” สกอร์เซซีกล่าว Italianamerican เป็นหนังที่มีมนต์เสน่ห์น่าประทับใจและแสดงให้เห็นถึงฝีมือการทำหนังแบบผู้ใหญ่ หนังเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าฝีมือการทำหนังของเขาเติบโตเต็มตัวแล้ว หนังเรื่องนี้ถ่ายในวันเสาร์และวันอาทิตย์ในบ้านของพ่อแม่ของสกอร์เซซีขณะรับประทานอาหารเย็น ซึ่งเป็นบ้านที่สกอร์เซซีเติบโตขึ้นมาและเขาเพิ่งย้ายออกจากบ้านนี้ไปได้ไม่นาน สกอร์เซซีถ่ายฟุตเตจทั้งหมดด้วยฟิล์ม 16 มม.เป็นความยาว 6 ชั่วโมง โดยบันทึกภาพพ่อแม่ของเขาขณะตอบคำถามที่เขากับเพื่อนๆคิดขึ้นมา ซึ่งเป็นคำถามเกี่ยวกับประสบการณ์แรกๆในสหรัฐ ทั้งนี้ ชาร์ลส์กับแคเธอรีน สกอร์เซซี ซึ่งเป็นพ่อแม่ของเขาตรึงความสนใจของคนดูไว้ได้โดยไม่ยาก พวกเขาเป็นธรรมชาติมากและทำเหมือนกับว่าพวกเขาเคยทำเรื่องอย่างนี้มาแล้วตลอดทั้งชีวิต “แม่ของผมพูดเยอะและพ่อค่อนข้างเงียบ ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติ เขานั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของเก้าอี้ใหญ่ในห้องนั่งเล่นและแม่ก็นั่งอยู่ที่อีกมุมหนึ่ง พอกล้องแพนมาแม่ก็พูดว่า “เอาล่ะ ลูกอยากให้แม่พูดอะไร” ซึ่งผมก็ตอบว่า “พูดไปเถอะ” เราไม่ได้ถามคำถามอะไรไปในตอนนั้น แม่ก็เลยหันไปมองพ่อและพูดว่า “ทำไมพ่อถึงนั่งตรงนั้นล่ะ” และในตอนนั้นผมก็รู้ได้ในทันทีว่า “นี่จะต้องง่ายกว่าที่เราคิดไว้แน่”” ความอบอุ่นและความจริงใจของสกอร์เซซีสร้างความประทับใจอย่างมากให้กับผู้ชม ผู้ชมรู้สึกดีกับพ่อแม่ของสกอร์เซซีและรู้สึกประหลาดใจในขณะเดียวกันกับความทรหดอดทนของพวกเขาในการรับมือกับอุปสรรคที่ผ่านเข้ามาในชีวิต สกอร์เซซีเองก็รู้สึกประหลาดใจกับพ่อแม่ของเขาเอง และประสบการณ์ในการกำกับหนังเรื่องนี้ทำให้สกอร์เซซีรู้สึกว่าเขาได้เห็นพ่อแม่มีชีวิตในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน นอกจากนี้ สกอร์เซซียังเคยกล่าวว่า Italianamerican เป็นหนังที่ดีที่สุดที่เขาเคยสร้างมาด้วย “ผมได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับพ่อแม่ของผมซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน ผมได้รู้ว่าพวกเขามาจากไหน ได้รู้ว่าพวกเขาใช้ชีวิตอย่างไรในทศวรรษ 1920 และ 1930 และผมมองเรื่องนี้ว่าเป็นเรื่องราวของประชาชนสองคนนี้ ก่อนหน้านี้ผมเคยมองพวกเขาว่าเป็นพ่อแม่ แต่ไม่ได้มองพวกเขาว่าเป็นประชาชน แต่ในทันใดนั้นพวกเขาก็กลายเป็นประชาชนและเรื่องนี้ก็กลายเป็นเรื่องราวของความรัก” สกอร์เซซีกล่าว “ผมได้ทักษะเรื่องจังหวะเวลามาจากแม่ แม่เป็นนักเล่าเรื่องที่เก่งมาก ท่านมีอารมณ์ขันและแสดงอารมณ์ชัดเจน ในขณะที่พ่อก็เล่าเรื่องเก่งเหมือนกัน แต่เรื่องของท่านค่อนข้างเครียดกว่า แม่เป็นคนที่ชอบแสดงอารมณ์ แต่โครงสร้างของหนังเรื่องนี้ไม่ได้ตรงไปตรงมา ในบางครั้งผมก็สนใจกับอารมณ์ในช็อตแต่ละช็อต และลืมที่จะให้ข้อมูลที่จำเป็นต้องให้กับผู้ชม” สกอร์เซซีกล่าว สกอร์เซซีแทบไม่ได้ใช้เทคนิคหวือหวาในการถ่ายภาพและตัดต่อในเรื่องนี้เลย เขาลดความหวือหวาลง ซึ่งสไตล์นี้จะพบใน Taxi Driver และ Raging Bull ด้วย “ผมคิดว่าหนังควรสร้างด้วยวิธีการเดียวกับที่พ่อและแม่ของผมใช้ในการเล่าเรื่องใน Italianamerican มันควรจะเรียบง่ายแบบนั้น มันขึ้นอยู่กับภาพ ภาพแต่ละภาพที่แตกต่างกัน บางภาพก็ไม่น่าดูอย่างมากๆ แต่พลังของเรื่องคือสิ่งที่สำคัญที่สุด นั่นคือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จาก Italianamerican” “ผมได้เรียนรู้อย่างมากจากแม่และจากครอบครัวของแม่ เรียนรู้เรื่องอารมณ์ขันและความเชื่อเรื่องชะตากรรมแบบชาวซิซิลี ซึ่งก็คือความเชื่อที่ว่า “ไม่ต้องกังวลกับมันหรอก อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด และเรื่องที่เกิดก็จะเป็นเรื่องแย่” ส่วนพ่อของผมเป็นคนที่แข็งมาก ผมคิดว่าคุณคงเห็นจุดนี้ในหนัง Italianamerican พ่อเป็นคนที่มีวิธีการควบคุมคนอื่นตามแบบของเขา และผมไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่าพ่อกับแม่สร้างความสมดุลเรื่องการปกครองครอบครัวได้อย่างไร แต่คุณคงเห็นได้ว่ามันมีทั้งการรับและการให้ และเห็นความสัมพันธ์ในแบบที่ไม่เหมือนใคร” “Italianamerican ทำให้ผมได้พบกับความจริงบางอย่างตอนที่ผมได้ดูมันในจอ หนังเรื่องนี้สอนผมว่าควรเล่าเรื่องอย่างไร โดยดูจากความสมดุลระหว่างพ่อกับแม่ ผมจะจำสิ่งที่พ่อกับแม่พูดเอาไว้ และผมจะจดมันลงไปในแบบเดียวกัน” สกอร์เซซีกล่าว จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:09:12 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 1.4 From the Journals of Jean Seberg (15.00 น.) อเมริกา , ประมาณ 90 นาที Mark Rappaport กำกับ ชีวิตของดาราสาว จีน ซีเบิร์กจากมุมมองของ แรพพาพอร์ท ที่ผ่านการเล่าเรื่องใหม่ โดยนักแสดงคนอื่น (แมรี่ เบธ เฮิร์ท)ที่มาแสดงเป็นซีเบิร์ก เธอเล่าเรื่องชีวิตการแสดงของเธอในฮอลลีวู้ดที่เริ่มต้นจากบทนักบุญ โจน ออฟ อาร์ค และเด็กสาววัยรุ่นที่มีปัญหาในหนังของ อ็อตโต้ พรีมิงเจอร์ , สาวอเมริกันในปารีสเรื่อง Breathless ของ ฌอง-ลุค โกดาร์ , ชีวิตแต่งงานที่ล้มเหลวของเธอกับ โรแมง การี นักเขียนฝรั่งเศสที่ชอบดูถูกผู้หญิงในหนังสือและหนังที่เขาทำ ในการผสมผสานฉากแสดง หนังข่าว หนังที่ซีเบิร์กตัวจริงแสดงในชีวิตจริง และหนังที่ดาราสาวคนอื่นในยุคไล่เลี่ยกันแสดง (เช่น เจน ฟอนด้า และ วาเนสซ่า เรดเกรฟ) แรพพาพอร์ทสร้างบทสำรวจชีวิตของซีเบิร์กสัมพันธ์กับตำแหน่งของผู้หญิงในฮอลลีวู้ดได้อย่างเฉียบคมอย่างเพลิดเพลินและเหลือเชื่อ 2.แนะนำผลงานการแสดง 11 เรื่องของ Jean Seberg นอกจาก Breathless ที่กำกับโดยฌอง-ลุค โกดาร์ด ซึ่งเป็นหนังที่หลายคนคงคุ้นเคยกันดีแล้ว ซีเบิร์กยังเคยแสดงนำในหนังดังต่อไปนี้ 2.1 SAINT JOAN (1957, OTTO PREMINGER) ออตโต เพรมิงเกอร์ เคยนำบทละครเวทีของจอร์จ เบอร์นาร์ด ชอว์เกี่ยวกับ Joan of Arc วีรสตรีฝรั่งเศส มาสร้างเป็นภาพยนตร์เรื่อง Saint Joan (1957) โดยให้เกรแฮม กรีนเป็นผู้เขียนบทภาพยนตร์ และให้จีน ซีเบิร์ก นำแสดง ส่วนดาราคนอื่นๆที่ร่วมแสดงในเรื่องนี้รวมถึงริชาร์ด วิดมาร์ค, จอห์น กีลกูด, ริชาร์ด ทอดด์, แอนตัน วอลบรูค และแฮร์รี แอนดรูว์ส 2.2 BONJOUR TRISTESSE (1958, OTTO PREMINGER) ในหนังน้ำเน่าเรื่องนี้ ซีเบิร์กรับบทเป็นเด็กวัยรุ่นที่ถูกตามใจจนเคยตัวและพยายามทำลายความสัมพันธ์รักระหว่างพ่อของเธอซึ่งเป็นพ่อม่าย (เดวิด นิเวน) กับคนรักของเขา (เดบอราห์ เคอร์) โดยนักวิจารณ์ให้ความเห็นว่าเคอร์แสดงได้ดีในขณะที่นิเวนก็เหมาะกับบทเพลย์บอยอย่างนี้มาก แต่น่าเสียดายที่ซีเบิร์กไม่ดังจากหนังเรื่องนี้ 2.3 THE MOUSE THAT ROARED (1958, JACK ARNOLD) หนังเรื่องใดก็ตามที่นำแสดงโดยปีเตอร์ เซลเลอร์สในยุคที่เขาเฟื่องฟูย่อมกลายเป็นหนังที่สนุกสนาน ซึ่งรวมถึงหนังอังกฤษเรื่องนี้ โดยหนังเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับประเทศเล็กๆแห่งหนึ่งในยุโรปที่วางแผนหาเงินเข้าคลังที่ร่อยหรอด้วยวิธีการที่แปลกประหลาด โดยประเทศนี้ใช้วิธีประกาศสงครามกับสหรัฐ และวางแผนว่าจะแพ้ให้กับสหรัฐและเก็บเงินค่าซ่อมแซมความเสียหายจากสงครามจากชาวสหรัฐ อย่างไรก็ดี แผนไม่ได้เป็นไปตามคาด และก่อให้เกิดอะไรตลกๆตามมา ทั้งนี้ ลีโอ แมคเคิร์นร่วมแสดงในเรื่องนี้ด้วย 2.4 TIME OUT FOR LOVE (1961, JEAN VALERE) ในหนังโรแมนติกเรื่องนี้ ซีเบิร์กรับบทเป็นสาวอเมริกันที่เข้าไปพัวพันในความสัมพันธ์รักที่ล่มสลายระหว่างนักขับรถแข่งกับนักออกแบบแฟชั่นคนหนึ่งที่มีแนวโน้มจะฆ่าตัวตาย โดยมี Micheline Presle ร่วมแสดง 2.5 LILITH (1964, ROBERT ROSSEN) หนังที่เคร่งขรึมและเข้าใจยากเรื่องนี้เป็นการเดินทางเข้าสู่ส่วนที่ดำมืดในจิตใจมนุษย์ โดยในเรื่องนี้วอร์เรน เบตตีรับบทเป็นจิตแพทย์หนุ่มในสถานบำบัดคนไข้โรคจิต เขาตกหลุมรักคนไข้สาวสวยที่เป็นโรคจิตเภท ((ซีเบิร์ก) และส่งผลให้เกิดโศกนาฏกรรมตามมา หนังเรื่องนี้มีงานด้านภาพที่น่าประทับใจมาก และมีจุดเด่นที่การนำเสนอพรมแดนที่พร่าเลือนระหว่างความบ้ากับความมีสติดี ปีเตอร์ ฟอนดา, คิม ฮันเตอร์, แอนน์ มีแชม, เจสสิกา วอลเตอร์ และยีน แฮคแมนร่วมแสดง 2.6 A FINE MADNESS (1966, IRVIN KERSHNER) หนังเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับกวีที่หัวรุนแรงและออกจะบ้าๆ ซึ่งรับบทโดยฌอน คอนเนอรี และหนังเรื่องนี้ถือเป็นข้อพิสูจน์ได้เป็นอย่างดีว่าคอนเนอรีเล่นหนังแนวอื่นๆได้ดีเช่นกันในทศวรรษ 1960 นอกเหนือจากหนังชุดเจมส์ บอนด์ หนังเรื่องนี้สามารถเรียกเสียงฮาได้มาก โดยเฉพาะในส่วนที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างกวีกับภรรยา (โจแอนน์ วูดเวิร์ด) 2.7 LA ROUTE DE CORINTHE (1968, CLAUDE CHABROL) สายลับของฝ่ายศัตรูพยายามกวนสัญญาณเรดาร์ขององค์การนาโต้ด้วยกล่องดำลึกลับที่พวกเขานำมาซ่อนไว้ตามที่ต่างๆในกรีซ บ็อบ ฟอร์ด (Christian Marquand จาก Une Vie และ And God Created Woman) ซึ่งเป็นสายลับสหรัฐถูกฆ่าตายขณะตามล่าสายลับฝ่ายศัตรู ส่งผลให้แชนนี (ซีเบิร์ก) ซึ่งเป็นภรรยาของเขาสาบานว่าจะแก้แค้นแทนสามีและตามหากล่องดำให้ได้ ถึงแม้เด็กซ์ (มอริซ โรเนต์ จาก Le Feu Follet) ซึ่งเป็นสายลับสหรัฐเตือนเธอว่าไม่ควรทำเช่นนั้นก็ตาม 2.8 PAINT YOUR WAGON (1969, JOSHUA LOGAN) Paint Your Wagon (1969) เป็นหนังที่นักวิจารณ์หลายคนถือว่าเป็นจุดต่ำสุดของภาพยนตร์เพลง โดยในเรื่องนี้ คลินท์ อีสท์วูด และลี มาร์วิน แสดงเป็นชายหนุ่มสองคนในยุคตื่นทองของรัฐแคลิฟอร์เนียที่มีภรรยาคนเดียวกัน (จีน ซีเบิร์ก จาก Breathless) โดยทั้งสองซื้อภรรยาคนนี้มาจากนักท่องเที่ยวชาวมอร์มอน (จอห์น มิทชัม) ทั้งนี้ ฉากหนึ่งที่ได้รับคำติเตียนอย่างมากในเรื่องนี้คือฉากที่ลี มาร์วินร้องเพลง I Was Born Under a Wandr'in Star ด้วยเสียงที่ผิดคีย์ ส่วนผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้คือโจชัว โลแกน (Bus Stop, Camelot, Ensign Pulver) 2.9 PENDULUM (1969, GEORGE SCHAEFER) หนังแนวลึกลับเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับตำรวจคนหนึ่ง (จอร์จ เปปปาร์ด) ที่ต้องข้อหาฆาตกรรม เขาต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองและต้องตามหาอาชญากรตัวจริงให้ได้ หนังเรื่องนี้มีจุดเด่นที่นักแสดง แต่มีจุดด้อยที่บท โดยมี Richard Kiley และ Charles McGraw ร่วมแสดง 2.10 MACHO CALLAHAN (1970, BERNARD KOWALSKI) เดวิด แจนเซนแสดงได้ดีในบทของมาโช คัลลาแฮน ผู้ชายที่เคยติดคุกที่โหดร้ายในช่วงสงครามกลางเมืองสหรัฐ ประสบการณ์ในคุกทำให้จิตใจของเขาหยาบกระด้างขึ้น และเมื่อเขาฆ่าชายผู้หนึ่ง (เดวิด คาร์ราดีน) ตายเพียงเพราะทะเลาะกันเรื่องแชมเปญขวดเดียว เจ้าสาวของชายผู้นั้น (ซีเบิร์ก) ก็หาทางแก้แค้นเขา ลี เจ.ค็อบบ์, เจมส์ บูธ, เดวิด คาร์ราดีน และโบ ฮอปกินส์ นำแสดง 2.11 AIRPORT (1970, GEORGE SEATON) หนังแนวระทึกขวัญตื่นเต้น/เมโลดรามาเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับเครื่องบินที่อาจถูกวางระเบิดและท่าอากาศยานที่ถูกหิมะปิดล้อม ในขณะที่บุคคลต่างๆที่เกี่ยวข้องกับท่าอากาศยานและเครื่องบินต่างก็มีปัญหาส่วนตัวที่แตกต่างกันไป หนังเรื่องนี้นำแสดงโดยเบิร์ต แลงคาสเตอร์, ดีน มาร์ติน, เฮเลน เฮย์ส, แจ็กเกอลีน บิสเซ็ท, แวน เฮฟลิน และจอร์จ เคนเนดี มีการสร้างภาคต่อตามมาอีกหลายภาค ซึ่งรวมถึง Airport 1975 ที่นำแสดงโดยชาร์ลส์ตัน เฮสตัน, Airport’77 ที่นำแสดงโดยแจ็ค เลมมอน และ Airport’79: The Concorde ที่นำแสดงโดยอเลน เดอลอง นอกจากนี้ หนังชุด Airport ยังถูกนำมาล้อเลียนในหนังชุด Airplane! (1980) ที่กำกับโดยจิม อับราฮัมส์, เดวิด ซัคเกอร์ และเจอร์รี ซัคเกอร์ด้วย จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:11:10 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 3. แนะนำหนัง 6 เรื่องที่กำกับโดย Mark Rappaport 3.1 CASUAL RELATIONS (1973) นำแสดงโดย Sis Smith, Mel Austin, Paula Barra, Peter Campus หนังเรื่องนี้เป็นผลงานการกำกับหนังยาวเรื่องแรกของแรพพาพอร์ท และเป็นบทเรียนที่ดีในการเปลี่ยนข้อจำกัดด้านงบประมาณให้กลายเป็นข้อได้เปรียบ โดยเนื้อหาของหนังเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคนโรควิตกจริตหลายคนในนิวยอร์คที่ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว และพวกเขาได้ใช้ชีวิตตามโลกแฟนตาซีที่ตัวเองใฝ่ฝันโดยได้รับความช่วยเหลือจากโทรทัศน์และความทรงจำที่มีต่อหนังเรื่องต่างๆ หนังเรื่องนี้สนุกมาก และจิตแพทย์อย่างลาคองคงเรียกหนังเรื่องนี้ว่าเป็นการนำหัวข้อเรื่องคนโรคจิตขึ้นมาปรับปรุงแก้ไขใหม่ หนังเรื่องนี้เป็นการคารวะต่อหนังรุ่นเก่าเรื่อง Sunset Boulevard และ Johnny Guitar ด้วย เพราะหนังเก่าๆเหล่านี้ปรากฏอยู่ในทีวีที่ตัวละครชม โดยชีวิตของตัวละครในเรื่องนี้พิสดารกว่าชีวิตในโทรทัศน์ที่พวกเขาชมอยู่เสียอีก มีเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นหลายเหตุการณ์ในเรื่องนี้ซึ่งรวมถึง 1.ผู้หญิงคนหนึ่งที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและมีจุดมุ่งหมายเพียงอย่างเดียวในชีวิต นั่นก็คือดูทีวีตลอดทั้งวัน 2.ผู้หญิงที่เห็นภาพหลอนเป็นมือๆหนึ่งบนกำแพง และคิดว่าภาพนั้นเป็นความจริง 3.คู่รักที่หย่าร้างกันเพราะปัญหาด้านการสื่อสาร โดยทั้งสองกินอาหารด้วยกันในร้านก่อนจะนั่งรถไปด้วยกันโดยไม่มีการพูดกัน แต่เมื่อฝ่ายหญิงเปิดวิทยุ ฝ่ายชายก็เลยพูดออกมาว่าเขาไม่มีสมาธิในการขับรถขณะที่วิทยุเปิดอยู่ 4.ผู้หญิงที่ถูกผู้ชายคนหนึ่งข่มขู่ด้วยมีด โดยผู้ชายคนนี้ไม่ต้องการคำปฏิเสธจากฝ่ายหญิงหลังจากที่เขาจูบเธอ แต่ต่อมาฝ่ายชายก็ให้การในเรื่องนี้ในแบบที่แตกต่างจากฝายหญิง (ฉากนี้มีลักษณะคล้ายหนังเรื่อง Rashomon) 5.เกย์คนหนึ่งที่ชอบดูข่าวเกี่ยวกับหายนะภัย เขาได้พบกับเกย์อีกคนในโรงละครเพื่อแบ่งปันประสบการณ์ให้ฟัง 6.ผู้ชายคนหนึ่งดูภาพถ่ายภาพหนึ่งในแกลเลอรีทุกวัน และรู้สึกว่าภาพถ่ายนั้นจ้องตอบเขา 7.ผู้หญิงที่นอนกลิ้งเกลือกไปมาบนเตียง เธอนอนไม่หลับเพราะฝันร้าย 8.ผู้ชายคนหนึ่งที่เมายาเสพติด เขาบอกว่าเขาไม่ต้องการจะตาย และเขาจะไม่เสพยาอีกถ้าหากเขามีชีวิตรอด 9.เลขานุการคนหนึ่งกำลังพิมพ์ดีดในที่ทำงาน และเธอก็จำได้ว่าเธอฝันเห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งเมื่อคืนก่อน แต่เธอรู้สึกแย่มากๆที่ผู้ชายกลุ่มนี้ไม่ยอมแตะต้องตัวเธอเลยในฝัน 3.2 MOZART IN LOVE (1975) นำแสดงโดยริช ลา บอนเต ในบทโมสาร์ท หนังเรื่องที่สองของแรพพาพอร์ทเรื่องนี้เป็นหนังที่ทั้งสนุกกว่าเรื่องแรกและแสดงให้เห็นถึงความมั่นใจกว่าเรื่องแรก และหนังเรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นว่าแกรนด์ โอเปราก็เป็นสิ่งที่ยืดหยุ่นได้อย่างไม่คาดฝัน โดยจุดเริ่มต้นของหนังเรื่องนี้คือความสัมพันธ์ที่กึ่งจริงจังของโมสาร์ทกับสามพี่น้องตระกูลเวเบอร์ และมีการนำผลงานของโมสาร์ทมาใช้เป็นดนตรีประกอบ โดยนักแสดงในเรื่องนี้ใส่ชุดย้อนยุคและแสดงละครใบ้ได้อย่างยอดเยี่ยมสมบูรณ์แบบมาก นี่คือหนังที่เหมือนกับได้รับแรงบันดาลใจจากสรวงสวรรค์ และมีการใช้ศิลปะมาเป็นเครื่องมือในการวิพากษ์วิจารณ์ชีวิตได้อย่างน่าสนใจ ในบรรดาสามพี่น้องเวเบอร์นั้น โมสาร์ทรักหลุยซ่า แต่หลุยซ่าไม่รักเขา, โมสาร์ทรักคอนสแตนซา และแต่งงานกับเธอ ส่วนโซฟีนั้นหลงรักโมสาร์ท แต่โมสาร์ทไม่รักเธอ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:12:57 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 3.3 THE SCENIC ROUTE (1978) หนังเรื่องนี้ได้รับคำชมว่ามีเสน่ห์, ชาญฉลาด และจริงจัง โดยมีเนื้อหาเกี่ยวกับพี่สาวน้องสาวคู่หนึ่งในนิวยอร์ค ซึ่งได้แก่เอสเตลล์ (แรนดี แดนสัน) และลีนา (มาริลิน โจนส์) และทั้งสองรักพอล (เควิน เวด) ซึ่งเป็นผู้ชายที่ชอบเต๊ะท่าทำมาดแมน และชอบนิ่งขรึมจนน่าหัวร่อ โดยทั้งสองตกหลุมรักพอลพร้อมกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ในขณะที่พอลเองก็ใฝ่ฝันว่าเขาอยากจะมีเซ็กส์กับเอสเตลล์และลีนาพร้อมๆกัน ทั้งนี้ ความสนใจของพอลที่มีต่อพี่น้องคู่นี้เกิดจากสัญชาตญาณดิบ โดยเอสเตลล์นั้นเป็นคนที่โรแมนติกและมีหน้าอกที่งดงาม ในขณะที่ลีนาเป็นผู้หญิงที่ติดดิน, ไม่โรแมนติก, มีเสน่ห์ดึงดูด แต่มีปัญหาเรื่องสภาพจิตและการควบคุมอารมณ์รุนแรง เอสเตลล์เป็นสาวช่างฝันที่เป็นโรควิตกจริต เธอชอบเขียนไดอารี่ และยังทำหน้าที่พากย์เสียงบรรยายการกระทำในฉากต่างๆ เธอกลายเป็นตัวตลกในหนังเรื่องนี้เมื่อเธอสารภาพเรื่องบางเรื่อง นอกจากนี้ เธอยังเป็นผู้หญิงที่ถูกครอบงำด้วยความรู้สึกผิดทางจิตวิทยาและทางศาสนา ในสมุดบันทึกของเอสเตลล์ เธอเขียนถึงสิ่งต่างๆที่เธอสังเกตเกี่ยวกับความรัก อย่างเช่นเรื่องที่ว่าผู้ชายมักสนใจผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว เพราะเขาคิดว่าการได้ชนะใจผู้หญิงที่แต่งงานแล้วเป็นเรื่องที่น่าท้าทาย นอกจากนี้ เธอยังบันทึกความรู้สึกอิจฉาริษยาและความไม่ไว้วางใจคนอื่นๆ ซึ่งรวมถึงคนที่เธอเคยรักอย่างเช่นพอล, ลีน่า และสามีเก่า เอสเตลล์และลีนามาอาศัยอยู่ด้วยกันอีกครั้งหลังจากห่างเหินจากกันมานาน โดยสาเหตุหลักมาจากการที่เอสเตลล์รู้สึกผิดกับสิ่งที่เธอเคยปฏิบัติต่อน้องสาวในอดีต ดังนั้นเอสเตลล์เลยอนุญาตให้ลีมามาอยู่ด้วย ถึงแม้จริงๆแล้วเอสเตลล์ไม่ต้องการลีนาเท่าใดนัก และต่อมาทั้งสองก็พบว่าทั้งสองต่างก็ได้ออกเดทกับผู้ชายคนเดียวกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็คือพอล ผู้หญิงบางคนในหนังเรื่องนี้ทำตัวเป็นนักกดขี่ บางคนก็ทำตัวเป็นผู้เสียสละ และบางคนก็เป็นทั้งสองอย่าง ในขณะที่บทผู้ชายในหนังเรื่องนี้ไม่มีความสำคัญมากนัก บทของเขาเป็นเหมือนกับอุปกรณ์ที่ช่วยให้ผู้หญิงดำรงเผ่าพันธุ์ต่อไปได้ มีการใช้ภาพวาดแบบคลาสสิคมาประกอบหนังเรื่องนี้ และมีการใช้กลวิธีให้ตัวละครมาสังเกตชีวิตของตัวเองเหมือนกับผู้สังเกตการณ์เป็นคนอีกคนหนึ่ง ซึ่งผู้สังเกตการณ์ในเรื่องนี้ก็คือเอสเตลล์ ประเด็นเรื่องความรุนแรงเป็นอีกจุดหนึ่งที่น่าสนใจในเรื่อง โดยมีข่าวลือว่ามีฆาตกรโรคจิตกำลังออกอาละวาดในเมืองนี้ ซึ่งข่าวนี้ทำให้เอสเตลล์พูดถึงตัวเองว่า “เธอไม่กล้าออกนอกบ้าน แต่เธอก็กลัวที่จะอยู่ในบ้าน” และเอสเตลล์ยังคิดอีกด้วยว่าแจ็ค (แกรนท์ สจ็วร์ต) ซึ่งเป็นสามีเก่าของเธออาจเป็นฆาตกร เนื่องจากเขาชอบแสดงอาการก้าวร้าวอย่างน่าประหลาดในบางครั้ง ฉากหนึ่งที่น่าสนใจในเรื่องนี้คือฉากที่มีผู้ชาย (อาร์เธอร์ กินส์เบิร์ก) สะกดรอยตามลีน่า แต่ลีน่ากลับเปิดฉากเป็นฝ่ายจีบเขาอย่างซึ่งๆหน้า และทำให้เขาหนีไปพร้อมกับพูดว่าเขาน่าจะเรียกตำรวจมาจับเธอ หนังเรื่องนี้มีฉากภายในอาคารที่อลังการและมีทั้งฉากที่เหมือนกับละครโอเปราและฉากที่เหมือนกับละครน้ำเน่า ฉากเหล่านี้ในบางครั้งอาจดูไม่เกี่ยวเนื่องกัน แต่สิ่งที่ช่วยเชื่อมโยงฉากเหล่านี้เข้าด้วยกันคือสไตล์ด้านภาพที่ไม่มีที่ติและอารมณ์ขันที่มีอยู่อย่างต่อเนื่อง นอกจากนี้ นักวิจารณ์บางรายยังกล่าวว่าหนังเรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นถึงความนับถือตัวเองจนถึงขั้นเย่อหยิ่งอีกด้วย ประโยคที่น่าสนใจในเรื่องนี้รวมถึงประโยคที่เอสเตลล์พูดว่า “ฉันต้องการตำนานใหม่ๆให้กับชีวิตของฉัน เพราะตำนานเก่าๆไม่มีประโยชน์อีกต่อไป” โดยหนังเรื่องนี้เป็นการล้อเลียนตำนานออร์ฟีอุส-ยูริดิซี และเอสเตลล์ยังพูดอีกด้วยว่า “เธอให้โอกาสพอลสองครั้งในการพาเธอออกจากขุมนรก แต่เขาก็ล้มเหลวทั้งสองครั้ง ออร์ฟีอุสยังได้รับโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้นเอง” อีกประโยคที่น่าสนใจในเรื่องนี้คือประโยคที่พอลพูดกับเอสเตลล์ว่า “ผมจะไม่พูดโกหกกับคุณ และไม่พูดความจริงกับคุณอย่างแน่ๆ” 3.4 IMPOSTORS (1979) นำแสดงโดยปีเตอร์ อีแวนส์, เอลเลน แมคเอลดัฟฟ์, ชาร์ลส์ ลัดลัม, ไมเคิล เบิร์ก,ลีนา ทอดด์ และแรนดี แดนสัน หนังเรื่องนี้เกี่ยวกับตัวละคร 5 คนในนิวยอร์คที่สามารถเปลี่ยนแปลงบุคลิกตัวเองได้หลายรูปแบบ ซึ่ง 5 คนนี้ได้แก่ฝาแฝดที่เป็นนักมายากล/มือสังหาร, ผู้หญิงลึกลับ 2 คน และคนอ่อนแอที่มีฐานะร่ำรวย 1 คน ทั้ง 5 คนนี้ซ่อนความปรารถนาไว้ภายใต้ท่าทางเท่ๆ และสร้างความบันเทิงให้กับผู้ชมได้อย่างแปลกประหลาดในหนังแนวเบาสมอง-โอเปรา-เมโลดรามาตามแบบฉบับของแรพพาพอร์ท หนังเรื่องนี้เต็มไปด้วยภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจหลายภาพที่ส่งผลกระทบทางอารมณ์ รวมทั้งมีบทตลก และมีพล็อตหลายพล็อตอยู่ในเรื่องนี้โดยบางพล็อตแทบไม่เกี่ยวเนื่องกัน หนังเรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงลักษณะเฉพาะตัวของหนังอินดี้นิวยอร์ค และเหมาะสำหรับผู้ชมในวงกว้าง นอกจากนี้ หนังเรื่องนี้ยังมีคุณภาพไม่ด้อยไปกว่าผลงานก่อนหน้านี้ของแรพพาพอร์ทอย่างเรื่อง LOCAL COLOR หรือ THE SCENIC ROUTE อีกด้วย จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:14:06 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 3.5 CHAIN LETTERS (1985) มีการส่งจดหมายลูกโซ่เกิดขึ้นหลังจากพนักงานออฟฟิซคนหนึ่งถูกผู้ชายที่สวมหน้ากากเล่นสกีสีแดงใช้เชือกรัดคอจนตาย ฆาตกรคนนี้ขโมยจดหมายมาจากเหยื่อและเอาจดหมายบางอันไปส่ง หนังเรื่องนี้เป็นการแสดงความเห็นเรื่องความรุนแรง, ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง, ความหวาดระแวง, ความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง และความสัมพันธ์ของเกย์ โดยผ่านทางตัวละคร 9 คนที่มีเส้นทางชีวิตตัดผ่านมาพบกับจดหมายเหล่านี้ โดยตัวละครบางคนในเรื่องนี้เป็นคนที่กระหายเซ็กส์และความรุนแรง ตัวละคร 9 คนในเรื่องนี้ได้แก่:- ในช่วงแรกของเรื่องนี้เราจะเห็น (1) พอล (มาร์ค อาร์นอทท์) พูดคุยกับ (2) เบธ (แรนดี แดนสัน) เกี่ยวกับหนังเกี่ยวกับสงครามโลกครั้งที่สองที่เขาได้ดู โดยเขาเชื่อว่าทุกอย่างในชีวิตเป็นสิ่งที่ถูกวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว และชีวิตจะกลายเป็นเรื่องง่ายถ้าหากเราเพียงแค่เข้าใจแผนนี้ เบธเป็นผู้หญิงที่กระหายเซ็กส์ เธอกำลังออกเดทกับ (3) ฟิล (เดวิด บริสบิน) ซึ่งเป็น brother ของพอล โดยฟิลนั้นเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย และเบธเป็นลูกศิษย์ของเขา เธอนั่งฟังเขาบรรยายเรื่องฉลามซึ่งมีไข่ประเภทที่เรียกว่า ovaphagos โดยไข่ประเภทนี้จะกินตัวอ่อนอื่นๆที่อยู่ในรังไข่เดียวกัน (4) อีฟลิน (โจน แมคอินทอช) เป็นผู้หญิงที่พอลมีเซ็กส์ด้วย แต่เธอมองชีวิตว่าเป็นเหมือนกับแม่น้ำที่น้ำขุ่นคลั่กไปด้วยโคลน เธอทำงานในสำนักงานของสถาปนิก และมี sister ชื่อ (5) เทรซีซึ่งเป็นคนที่เธอไม่ชอบอย่างมาก (6) สตีฟ (แดน เดวิส) เป็นผู้ชายที่แสดงความสนใจในตัวอีฟลินระหว่างนั่งรถไฟคันเดียวกันในนิวยอร์ค เขาทำงานในธุรกิจผลิตอุปกรณ์รักษาความปลอดภัยแบบไฮเทค (7) เกร็ก (รีด เบอร์นีย์) ซึ่งนั่งรถไฟคันเดียวกันเป็นเกย์ แต่เขาก็ให้บริการทางเพศกับผู้หญิงด้วยเช่นกัน ทั้งนี้ หลังจากที่เขาได้รับจดหมายลูกโซ่ เขาก็ได้ทำความรู้จักกับฟิล และบอกฟิลว่าเขารู้ว่าฟิลแอบปิดบังความต้องการทางเพศแบบโฮโมเซ็กชวลเอาไว้ (8) อีวา (เอลเลน แมคเอลดัฟฟ์) เป็นภรรยาเก่าของสตีฟ และเป็นลูกค้าของเกร็ก เธอกำลังกังวลเรื่องอายุ และทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ด้านการวิจัย เธอเคยออกเดทกับฟิลมาก่อน และกลับมาสนใจในตัวฟิลอีกครั้งหลังจากได้รับจดหมายลูกโซ่ นอกจากนี้ เธอยังเป็น sister ของเบธด้วย เทรซี (มาริลิน โจนส์) เคยเป็นดาราวัยรุ่นในละครน้ำเน่ามาก่อน แต่ตอนนี้เธอทำงานในซูเปอร์มาร์เก็ต เธอใช้ชีวิตอยู่กับ (9) ริค (โรเบิร์ต เชนแคน) ซึ่งชอบวางมาดแมน, ชอบควงปืน, ชอบใส่แจ็คเก็ตหนังสีดำ และมีใบหน้าคล้ายเกร็ก ต่อมาริคกับเกร็กได้พบกัน และเกร็กก็พยายามผูกสัมพันธ์กับริคโดยแอบหวังว่าริคอาจเป็นเกย์ หรืออย่างน้อยที่สุดก็หวังจะได้เป็นเพื่อนกับริค 3.6 ROCK HUDSON’S HOME MOVIES (1993) กำกับ,อำนวยการสร้าง และเขียนบทโดยแรพพาพอร์ท และถ่ายภาพโดยมาร์ค แดเนียลส์ บทเรียนทางวิดีโอเรื่องนี้เป็นบทเรียนที่ฮามาก โดยหนังเรื่องนี้นำหนังเก่าๆที่นำแสดงโดยร็อค ฮัดสันมาตัดต่อให้เราดูกันใหม่ และหยุดให้เราได้ดูภาพบางภาพอย่างชัดๆ จนกระทั่งเราเห็นอย่างชัดเจนถึงความเป็นเกย์ที่อยู่ในตัวของร็อค ฮัดสัน ทั้งนี้ นอกจากฮัดสันจะเป็นนักแสดงแล้ว เขายังเป็นนายแบบโชว์หุ่นและเคยเป็นคนขับรถบรรทุกด้วย หนังเรื่องนี้อุทิศให้กับร็อค ฮัดสันและวิจารณ์ฮัดสันไปด้วยในขณะเดียวกัน โดยมีการวิเคราะห์บทของเขาในหนัง และมีการเตือนผู้ชม โดยฮัดสันนั้นป่วยเป็นโรคเอดส์และเสียชีวิตในปี 1985 และการเป็นโรคเอดส์ของเขาสร้างความประหลาดใจให้กับคนหลายคนในยุคนั้น ในหนังเรื่องนี้เราจะได้ชมภาพตัวอย่างจากหนังยุคแรกของฮัดสันที่เล่นให้กับสตูดิโอยูนิเวอร์แซล, หนังแนวผจญภัยที่เขาเล่นในทศวรรษ 1950, หนังเรื่องไจแอนท์ที่ทำให้เขาได้เข้าชิงรางวัลออสการ์, หนังแนวเมโลดรามาที่เขาเล่นให้กับดักลาส เซิร์ค , หนังแนวโรแมนติกเบาสมองที่เขาเล่นคู่กับดอริส เดย์ จนถึงหนังเบาสมองและละครน้ำเน่าที่เขาเล่นในยุคหลังๆ เอริค ฟาร์ รับบทเป็นร็อค ฮัดสันในหนังเรื่องนี้ โดยเขาทำตัวเป็นวิญญาณของฮัดสันที่ลุกออกมาจากหลุมศพเพื่อมาโต้แย้งข้อกล่าวหาต่างๆ รวมทั้งมีการตะคอกคนดูในบางครั้ง อย่างเช่นในฉากที่ร็อคอธิบายให้พอล่า เพรนทิสใน Man’s Favourite Sport? ฟังเกี่ยวกับการที่เขาไม่ชอบ “ปลา” เอริค ฟาร์ก็จะตะคอกคนดูว่า “พวกคุณคิดว่าสองคนนี้กำลังคุยเรื่องอะไรกัน เจ้าพวกโง่” ซึ่งลีลาก้าวร้าวแบบนี้อาจดูน่าเบื่อในบางฉาก แต่โดยรวมๆแล้วถือว่าเป็นลีลาที่ใช้ได้ดีทีเดียว จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:14:53 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 4. AMERICAN SPLENDOR หนังที่มีบางอย่างเกี่ยวข้องกับ Crumb เว็บไซท์ metacritic.com ที่รวบรวมคะแนนจากนักวิจารณ์ระบุว่าหนังเรื่อง American Splendor ได้คะแนนเฉลี่ยสูงถึง 92 คะแนน โดยได้คะแนน 100 เต็มจากซานฟรานซิสโก โครนิเคิล, บอสตัน โกลบ, วอชิงตัน โพสท์, ชิคาโก ซัน-ไทม์ส, พรีเมียร์, วอลล์ สตรีท เจอร์นัล, ยูเอสเอ ทูเดย์,คริสเตียน ไซเอนซ์ มอนิเตอร์ และเอ็นเตอร์เทนเมนท์ วีคลี หนังเรื่องนี้กำกับและเขียนบทโดย Shari Springer Berman และ Robert Pulcini โดยดัดแปลงมาจากหนังสือการ์ตูนชุด American Splendor ของ Harvey Pekar กับ Our Cancer Year ของ Joyce Brabner หนังเรื่องนี้ได้รับรางวัลหนังยอดเยี่ยมในเทศกาลหนังซันแดนซ์เมื่อต้นปีนี้ American Splendor มีเนื้อหาเกี่ยวกับฮาร์วีย์ เพคาร์ นักวาดการ์ตูนที่มีอารมณ์ซึมเศร้าตลอดเวลา และความสัมพันธ์ของเขากับจอยซ์ แบรบเนอร์ ซึ่งจุดเด่นของภาพยนตร์เรื่องนี้คือการผสมผสานเนื้อหาที่สร้างขึ้นจากเรื่องแต่ง, วิดีโอเทปที่บันทึกภาพเพคาร์ตัวจริง และงานอะนิเมชั่นเข้าด้วยกัน "เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างมากที่ผู้ชมสามารถยอมรับภาพยนตร์เกี่ยวกับสิ่งธรรมดาๆในชีวิต" ชารี สปริงเกอร์ หนึ่งในผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้กล่าวตอนรับรางวัลที่ซันแดนซ์ และเธอกล่าวเสริมว่า American Splendor ไม่มีฉากระเบิดและฉากแอคชั่น โรเจอร์ อีเบิร์ต นักวิจารณ์ชื่อดังของชิคาโก ซัน-ไทม์ส ให้ดาวหนังเรื่องนี้ถึง 4 ดาวเต็ม และข้อมูลข้างล่างนี้ตัดทอนมาจากบทความของอีเบิร์ตค่ะ หนึ่งในฉากท้ายๆของ American Splendor คือฉากงานเลี้ยงเกษียณอายุที่จัดให้กับเพคาร์ โดยเขากำลังจะเกษียณจากงานเจ้าหน้าที่ดูแลแฟ้มของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในคลีฟแลนด์ ฉากนี้เป็นการบันทึกภาพงานปาร์ตี้เกษียณอายุของเพคาร์ตัวจริง โดยเพคาร์นั้นทำงานในตำแหน่งนี้มานาน 30 ปีแล้ว ถึงแม้เขาจะเป็นพระเอกในหนังสือการ์ตูนและเคยออกรายการโทรทัศน์ของเดวิด เลตเตอร์แมนมาหลายครั้งก็ตาม ทั้งนี้ จอยซ์ แบรบเนอร์ ซึ่งเป็นภรรยาของเขาเล่าให้อีเบิร์ตฟังว่าหลังจากทำงานมานาน 30 ปี เพคาร์ก็อยู่ในระดับ G-4 ในขณะที่ระดับ G-2 คือระดับค่าแรงต่ำสุด เพคาร์เคยพบกับอาร์. ครัมบ์ นักวาดการ์ตูนชื่อดังระดับตำนานในทศวรรษ 1970 และเพคาร์ก็ตั้งข้อสังเกตด้วยการมองโลกในแง่ร้ายตามแบบฉบับของเขาว่าไม่เคยมีคนเขียนหนังสือการ์ตูนเกี่ยวกับมนุษย์ที่มีลักษณะคล้ายเขามาก่อน และคำพูดของเพคาร์ในครั้งนั้นจุดประกายให้กับครัมบ์ และนั่นคือต้นกำเนิดของหนังสือการ์ตูนชุด American Splendor ที่มีเพคาร์เป็นคนเขียนเรื่อง และมีครัมบ์เป็นคนวาดรูปประกอบ หนังสือการ์ตูนชุดนี้เล่าเรื่องของผู้ชายคนหนึ่งที่มีส่วนคล้ายฮาร์วีย์ เพคาร์มากๆ โดยพระเอกหนังสือการ์ตูนชุดนี้ทำงานที่น่าเบื่อ และมีเพื่อนในที่ทำงานที่รู้สึกเบื่อเหมือนกัน (เพื่อนร่วมงานของเขาคนหนึ่งชื่อ Toby Radloff ซึ่งมีลักษณะเหมือนเด็กคงแก่เรียน) แต่เพื่อนร่วมงานของเขาก็ไม่รู้สึกเศร้าใจกับชีวิตมากเท่าเพคาร์ จอยซ์ แบรบเนอร์ซึ่งเป็นแฟนหนังสือการ์ตูนชุดนี้เดินทางมาขอพบเพคาร์ตัวจริง และจอยซ์ก็สามารถเข้าใจตัวตนของเพคาร์ได้อย่างแทบไม่น่าเชื่อ ทั้งสองกลายเป็นสามีภรรยากัน และหลังจากนั้นทั้งสองก็มีลูกสาวบุญธรรมชื่อ Danielle Batone ด้วยกัน โดยในตอนแรกนั้น Batone เป็นลูกสาวของเพื่อน แต่หลังจากเธอได้มาเยี่ยมครอบครัวของเพคาร์ เธอก็ตัดสินใจอยู่กับครอบครัวนี้เสียเลย หนังสือการ์ตูนชุดนี้เล่าเรื่องราวชีวิตของเพคาร์, จอยซ์ และแดเนียลล์ ในขณะที่ Our Cancer Year ของจอยซ์เล่าเรื่องราวความทุกข์ทรมานของเพคาร์หลังจากเพคาร์พบก้อนผิดปกติที่ถุงอัณฑะของเขา การ์ตูนชุดนี้เป็นการ์ตูนที่สมจริง, ลึกซึ้ง และสนุก เพราะการ์ตูนเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างเราๆก็เป็นซูเปอร์ฮีโร่ที่ต้องต่อสู้กับผู้ร้ายอยู่ทุกวันเหมือนกัน เราทุกคนต่างก็มีความสามารถลี้ลับที่คนอื่นๆไม่รู้ และมีบุคลิกบางอย่างซ่อนไว้ภายใน ศัตรูของเราอาจไม่มีสีสันมากเท่าศัตรูของมนุษย์ค้างคาวหรือศัตรูของออสติน พาวเวอร์ส แต่ก็ชั่วร้ายพอๆกัน และศัตรูเหล่านี้รวมถึงเจ้านายของเรา, คนเก็บค่าเช่าของเรา และเจ้าหน้าที่บางคนในโรงพยาบาล และเพคาร์ก็นำความโกรธเคืองที่มีต่อคนเหล่านี้มาระบายผ่านทางการ์ตูนของเขา ในขณะที่การ์ตูนชุด American Splendor แสดงให้เห็นโลกในจินตนาการที่เป็นภาพสะท้อนของโลกแห่งชีวิตจริง หนังเรื่อง American Splendor ก็นำความจริงกับเรื่องแต่งมาผสมเข้าด้วยกัน โดยในเรื่องนี้เราจะได้เห็นเพคาร์ตัวจริง, แบรบเนอร์ตัวจริง, และToby Radloff ตัวจริง และได้เห็น Paul Giamatti แสดงเป็นเพคาร์, เห็นโฮป เดวิส แสดงเป็นจอยซ์ แบรบเนอร์ และเห็น Judah Friedlander แสดงเป็น Radloff และเราก็จะพบว่านักแสดงเหล่านี้แสดงได้เหมือนกับตัวจริงมาก ทั้งในเรื่องของรูปร่างหน้าตา, ความรู้สึก และจิตใจ เพคาร์เคยออกโทรทัศน์ในรายการของเลตเตอร์แมนหลายครั้งในทศวรรษ 1980 โดยเขาไม่พยายามบิดเบือนบุคลิกของตัวเองขณะออกรายการ ต่อมาความไม่พอใจและความโกรธของเขาก็ทำให้เขาเริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับความจริงของรายการนี้ และส่งผลให้เขาถูกไล่ออกจากรายการในที่สุด โดยในหนังเรื่องนี้เราจะได้เห็นฟุตเตจจากรายการจริงของเลตเตอร์แมน และเห็นฉากที่เป็นการจำลองการปรากฏตัวครั้งสุดท้ายของเพคาร์ในรายการนี้ เราจะเห็นได้ว่าเลตเตอร์แมนไม่ใช่คนเลว แต่เขาจำเป็นต้องรักษารายการของตัวเองเอาไว้ ถึงแม้เพคาร์อาจจะสูญเสียโอกาสดีๆในชีวิต ซึ่งรวมถึงการออกอากาศทางโทรทัศน์ แต่เขาก็เคยพบกับโอกาสดีๆในชีวิตด้วยเช่นกัน และเมื่อเราได้มองดูชีวิตของเพคาร์ เราก็จะพบว่าเขาไม่เคยทำอะไรด้วยการเสแสร้ง ทุกการตัดสินใจและปฏิกิริยาของเขามาจากความมั่นใจอย่างล้นเหลือในตัวเขาเอง นอกจากนี้ เรายังพบอีกด้วยว่าถึงแม้เพคาร์เป็นคนที่จมอยู่ในอารมณ์หม่นหมอง เขาก็ยังมีความอ่อนหวานและความหวังบางอย่างซ่อนอยู่ข้างในตัว บทของเพคาร์ที่ Giamatti แสดงในหนังเรื่องนี้เป็นบทที่ไม่แตกต่างจากบทของเขาในหนังเรื่องอื่นๆ ซึ่งรวมถึงเรื่อง Storytelling (A), Private Parts และ Man on the Moon แต่โฮป เดวิส คือคนที่ควรได้รับคำชมอย่างมาก เพราะบทของเธอในเรื่องนี้แตกต่างจากบทหมอฟันของเธอใน The Secret Lives of Dentists ที่ออกฉายในสหรัฐในเวลาไล่เลี่ยกัน บทที่เดวิสแสดงในหนัง 2 เรื่องนี้ไม่เหมือนกันเลยทั้งในเรื่องของรูปร่างหน้าตาหรือสไตล์การใช้ชีวิต American Splendor คือปาฏิหาริย์อย่างหนึ่งของวงการภาพยนตร์ และต้นกำเนิดของปาฏิหาริย์นี้คือฮาร์วีย์ เพคาร์ตัวจริง ทั้งนี้ อีเบิร์ตยังเปิดเผยอีกด้วยว่าเขาได้คุยกับแดเนียลล์ ซึ่งเป็นลูกสาวบุญธรรมของเพคาร์ และ แดเนียลล์บอกอีเบิร์ตว่าเธอต้องการทำงานในวงการบันเทิง แต่ไม่ต้องการเป็นนักแสดง เพราะนักแสดงหญิงมักตกงานเมื่ออายุเกิน 40 ปี ดังนั้นเธอเลยต้องการทำงานหลังกล้องมากกว่าเพราะจะได้อยู่ในวงการได้นานกว่า (ผู้ที่ชอบเรื่องราวเกี่ยวกับคนวาดการ์ตูน ขอแนะนำให้ดูหนังเรื่อง Chasing Amy ที่นำแสดงโดยเบน แอฟเฟลค กับโจอี ลอเรน อดัมส์ และ The Dangerous Lives of Altar Boys ที่นำแสดงโดยโจดี ฟอสเตอร์) จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:16:03 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 5.เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับมาร์ติน สกอร์เซซี ผู้กำกับ Italianamerican ที่จะฉายที่ธรรมศาสตร์ 5.1 เกรกอรี เป็คเคยแสดงใน Cape Fear เวอร์ชันดั้งเดิมที่สร้างในปี 1962 และกลับมารับบทเล็กๆใน Cape Fear (1991) ที่กำกับโดยมาร์ติน สกอร์เซซี ซึ่งสกอร์เซซีเคยให้ความเห็นเกี่ยวกับเป็คว่าเป็ค "เข้าใจเรื่องความเครียดและความลังเลสงสัย ความขัดเคืองใจและความผิดหวังในตัวมนุษย์ที่เป็นผู้ดี ในตัวละครที่ไม่สามารถระเบิดอารมณ์ออกมาต่อหน้าสาธารณชน และในตัวละครที่จำเป็นต้องควบคุมตัวเองให้ได้" 5.2 โรเจอร์ คอร์แมน มีชื่อเสียงด้านการค้นพบผู้กำกับหน้าใหม่ ซึ่งรวมถึงผู้กำกับอายุน้อยอย่างมาร์ติน สกอร์เซซี, ฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปลา (The Conversation, The Cotton Club) และเจมส์ คาเมรอน (Titanic) ที่ได้รับการผลักดันจากคอร์แมนให้กลายเป็นผู้กำกับที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเวลาต่อมา มาร์ติน สกอร์เซซีระบุไว้ในหนังสือ Scorsese on Scorsese ว่า ในระหว่างการสร้างภาพยนตร์เรื่อง Boxcar Bertha นั้น "โรเจอร์แค่บอกผมให้อ่านบท แล้วก็ปรับบทใหม่ยังไงก็ได้ตามที่ต้องการ และเขาก็กล่าวว่า 'แต่อย่างหนึ่งที่คุณต้องจำ มาร์ตี้ คุณต้องใส่ฉากโป๊เข้าไปทุกๆ 15 หน้า'" อย่างไรก็ดี เมื่อนักข่าวถามคอร์แมนถึงเรื่องนี้ คอร์แมนก็หัวเราะและกล่าวว่าเขาแค่บอกให้สกอร์เซซีใส่ฉากโป๊เข้าไปแค่ 2-3 ฉากเท่านั้น 5.3 โรเจอร์ อีเบิร์ต เคยตั้งข้อสังเกตว่านับตั้งแต่ภาพยนตร์เรื่อง Goodfellas (1990) ของมาร์ติน สกอร์เซซีเป็นต้นมา ภาพยนตร์มาเฟียหลายเรื่องก็เปลี่ยนวิธีการนำเสนอตัวละครมาเฟียไปจากเดิม โดยหันมาให้ภาพของตัวละครมาเฟียที่มีอารมณ์ความรู้สึก แทนที่จะมีแต่ความโหดเหี้ยมเหมือนภาพยนตร์มาเฟียในทศวรรษ 1930 5.4 ผู้กำกับภาพยนตร์ชื่อดังรุ่นหลังบางคนได้นำสไตล์ของอังเดร เดอ ทอธไปใช้ ซึ่งรวมถึงมาร์ติน สกอร์เซซี (Cape Fear, Casino, Goodfellas) และเควนติน ทารันติโน (Reservoir Dogs, Pulp Fiction, Jackie Brown) ทั้งนี้ ไมเคิล วิลมิงตัน นักวิจารณ์ของชิคาโก ทริบูนระบุว่า "ภาพยนตร์ของอังเดร เดอ ทอธมีสไตล์ที่หดหู่และหนักอึ้งที่สุดเมื่อเทียบกับภาพยนตร์แนวฟิล์มนัวร์ด้วยกัน เขามีความถนัดเป็นพิเศษในการสร้างตัวละครพระเอกที่มึลักษณะกึ่งผู้ร้าย และสร้างผู้ร้ายที่เป็นโรคจิต” อังเดร เดอ ทอธเป็นผู้กำกับที่สวมผ้าคาดปิดตาข้างหนึ่ง และมีชื่อเสียงด้านการกำกับภาพยนตร์แนวฟิล์มนัวร์, คาวบอย และสยองขวัญ ซึ่งรวมถึงเรื่อง The House of Wax นอกจากนี้ เขายังประสบความสำเร็จด้านคำวิจารณ์ในการสร้างภาพยนตร์สามมิติในทศวรรษ 1950 ด้วย เดอ ทอธเสียชีวิตในช่วงปลายเดือนต.ค.ปีที่แล้วด้วยโรคหลอดเลือดโป่งพองขณะอายุราว 90 ปี เขาก้าวเข้าสู่วงการฮอลลีวู้ดด้วยการทำงานเป็นผู้ช่วยผู้กำกับในกองถ่ายภาพยนตร์เรื่อง The Jungle Book (1942) ที่กำกับโดยอเล็กซานเดอร์ คอร์ดา เดอ ทอธกำกับภาพยนตร์แนวคาวบอยเรื่อง The Gunfighter, Ramrod, Riding Shotgun และ The Bounty Hunter และกำกับภาพยนตร์เกี่ยวกับวงการมาเฟียเรื่อง Pitfall และ Crime Wave 5.5 สกอร์เซซีพูดถึงหนังเรื่อง Shadows (1959) ที่กำกับโดย John Cassavetes “Shadows ไม่เหมือนกับหนังเรื่องใดๆที่ผมกับเพื่อนๆได้ดูในตอนนั้น หนังเรื่องนี้แรงมากและผมดูเพียงครั้งเดียวก็รู้สึกเต็มที่กับหนังแล้ว หนังเรื่องนี้ถ่ายทอดความรู้สึกที่สมจริงและซื่อตรงระหว่างตัวละครออกมาได้มากจนถึงขั้นน่าตกใจ และเนื่องจากหนังเรื่องนี้ถ่ายด้วยฟิล์ม 16 มม. ดังนั้นผู้กำกับที่กลัวค่าใช้จ่ายสูงและอุปกรณ์ที่เทอะทะจึงไม่มีข้อแก้ตัวได้อีก” “ทุกครั้งที่ผมพบผู้กำกับรุ่นใหม่ที่ต้องการคำแนะนำ ผมจะบอกให้เขาหรือเธอดูตัวอย่างจาก John Cassavetes ซึ่งเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด จอห์นทำให้ผมตระหนักถึงความจริงที่ว่าจริงๆแล้วเราก็สร้างหนังได้ ซึ่งนั่นเป็นความคิดที่บ้ามากเพราะการสร้างหนังเป็นสิ่งที่ต้องใช้ความอุตสาหะอย่างมาก และคุณเพิ่งรู้ว่างานมันหนักขนาดไหนก็ต่อเมื่อคุณได้ทำมันจริงๆ แต่เมื่อถึงเวลานั้นมันก็สายไปแล้ว” 6. MY VOYAGE TO ITALY หนังสารคดีที่กำกับโดยมาร์ติน สกอร์เซซี จากข่าวที่ออกมาในเดือนก.ย.ปี 1999 ตอนนั้นหนังเรื่อง My Voyage to Italy ยังใช้ชื่อเรื่องชั่วคราวว่า Il Dolce Cinema มาร์ติน สกอร์เซซี ผู้กำกับชื่อดังของสหรัฐได้แสดงความคารวะต่อวงการภาพยนตร์อิตาลีด้วยการสร้างภาพยนตร์เรื่อง Il Dolce Cinema (Sweet Cinema) เพื่อ "คืนบางสิ่งให้กับวัฒนธรรมอิตาลี" โดยเขาได้นำภาพยนตร์ที่ยังถ่ายทำไม่เสร็จนี้ไปเปิดฉายในพิธีปิดเทศกาลภาพยนตร์เวนิซปี 1999 สกอร์เซซีเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Taxi Driver, The Color of Money, Cape Fear, Raging Bull, The Last Temptation of Christ, The Age of Innocence และ Casino และเคยได้รางวัลผู้กำกับยอดเยี่ยมในเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์จากภาพยนตร์เรื่อง After Hours ด้วย สกอร์เซซีกล่าวว่าภาพยนตร์เรื่องนี้คือบันทึกการเดินทางส่วนตัวของเขาผ่านภาพยนตร์ต่างๆที่มีส่วนในการหล่อหลอมชีวิตเขาและหล่อหลอมประวัติศาสตร์วงการภาพยนตร์ โดยเขากล่าวว่า "ภาพยนตร์อิตาลีมีความสำคัญต่อโลกเท่ากับที่โอเปราอิตาลีมีความสำคัญต่อโลก และภาพยนตร์อิตาลีคือสมบัติอันล้ำค่าและควรถนอมรักษาไว้เป็นอย่างดี" Il Dolce Cinema ที่ฉายในเทศกาลภาพยนตร์เวนิซนั้นมีความยาวเพียง 90 นาที และภาพยนตร์เรื่องนี้มีความยาวทั้งสิ้น 4 ชั่วโมง 6 นาทีเมื่อถ่ายทำแล้วเสร็จ สกอร์เซซีเติบโตขึ้นในชุมชนผู้อพยพชาวอิตาลีในนิวยอร์ค และเมื่อเขายังเป็นเด็ก เขาก็ได้ชมภาพยนตร์คลาสสิคแนวนีโอเรียลลิสม์เรื่อง Paisa ที่กำกับโดยโรแบร์โต รอสเซลลินี และ Bicycle Thieves ที่กำกับโดยวิตตอริโอเด ซิกา ร่วมกับปู่ย่าของเขาที่อพยพออกจากซิซิลีตั้งแต่ปี 1909 Paisa เป็นภาพยนตร์เรื่องแรกที่สกอร์เซซีได้ชมขณะอายุได้ 6 ปี และภาพยนตร์เรื่องนี้มีอิทธิพลต่อเขามากแม้เวลาจะผ่านมาแล้วหลายสิบปี โดยเขากล่าวว่า "ผมตื่นเต้นเมื่อผมได้ชมภาพยนตร์เหล่านี้ และผมตื่นเต้นที่ได้กระตุ้นให้คนรุ่นใหม่หันมาชมภาพยนตร์เหล่านี้ ซึ่งผมต้องการให้คนที่ไม่เคยดูภาพยนตร์อิตาลีคลาสสิคได้ดูภาพยนตร์สารคดีของผมเรื่องนี้" ทั้งนี้ Paisa นั้นเป็นภาพยนตร์ในปี 1946 ที่แสดงให้เห็นถึงสภาพความโหดร้ายทุกข์ทรมานในอิตาลีในช่วงสงคราม และแสดงให้เห็นถึงการล่มสลายของระบบฟาสท์ซิสท์ในอิตาลีด้วย สกอร์เซซีมีบทบาทสำคัญในการผลักดันให้ภาพยนตร์ยุโรปหลายเรื่องได้เข้ามาฉายในสหรัฐหรือได้ออกจำหน่ายเป็นวิดีโอในสหรัฐ โดยเฉพาะภาพยนตร์เรื่อง Belle de Jour และ Peeping Tom ที่ถูกแบนในสหรัฐเป็นเวลานานกว่าจะได้เปิดฉายในช่วงทศวรรษ 1990 ด้วยการผลักดันของสกอร์เซซี นอกจากนี้ เขายังผลักดันให้ภาพยนตร์เรื่อง Purple Noon ที่นำแสดงโดยอเลน เดอลองได้ออกจำหน่ายเป็นวิดีโอในสหรัฐด้วย Il Dolce Cinema อาจวางจำหน่ายในรูปแบบวิดีโอหลังถ่ายทำเสร็จแล้ว โดยมีจอร์จิโอ อาร์มานี ดีไซเนอร์ชื่อดังทำหน้าที่เป็นผู้อำนวยการสร้างฝ่ายบริหาร ทั้งนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดฉากด้วย Paisa ก่อนจะย้อนกลับไปยังภาพยนตร์คลาสสิคเรื่อง Cabiria ในปี 1914 ที่กำกับโดยโจวานนี ปาสโตรเน ผู้บุกเบิกวงการภาพยนตร์อิตาลี และถือเป็นภาพยนตร์แนวอีพิคที่มีอิทธิพลต่อวงการภาพยนตร์มากที่สุดด้วย Il Dolce Cinema เป็นการรวบรวมผลงานของผู้กำกับชื่อดังเช่นลูชิโน วิสคอนติ, เฟเดอริโก เฟลลินี และไมเคิลแองเจโล อันโตนิโอนีไว้ด้วย ก่อนจะจบลงในช่วงทศวรรษ 1970 จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:17:11 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 7. BRINGING OUT THE DEAD หนังที่กำกับโดยสกอร์เซซี จากข่าวที่ออกมาในเดือนต.ค.ปี 1999 นิโคลาส เคจกล่าวว่าเขาเริ่มหลงใหลในสิ่งต่างๆที่น่ากลัวตั้งแต่เขาอายุ 4 ขวบและถึงแม้เขาจะมีอายุ 35 ปีแล้ว เขาก็ยังหลงใหลในเรื่องพวกนี้อยู่ ทั้งนี้ เคจเคยแสดงเป็นชายติดเหล้าที่ต้องการทำลายตัวเอง, นักสืบเอกชนที่สืบสวนคดีการฆาตกรรมในระหว่างถ่ายภาพยนตร์ และคนคลั่งเซ็กส์ที่เป็นโรคจิตมาแล้ว และขณะนี้เขาได้แสดงนำในภาพยนตร์เรื่อง Bringing Out the Dead ในบทของคนขับรถพยาบาลที่กำลังจะเสียสติ ถึงแม้เคจเคยแสดงเป็นเทวดาและฮีโร่ในภาพยนตร์แอคชั่น แต่เขาก็ได้กล่าวว่า เขารู้สึกสบายใจกว่าหากได้แสดงด้านมืดของชีวิตออกมา โดยเคจนั้นมีนิสัยชอบสะสมค้างคาวที่ตายแล้วและกิ้งก่า และมีปลาหมึกเป็นสัตว์เลี้ยงประจำตัว เคจให้สัมภาษณ์ว่า "ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมมีความโน้มเอียงไปในด้านมืด ในฐานะนักแสดงผมต้องแสดงบทบาทในด้านต่างๆและผมต้องการจะทำเช่นนั้น ถึงแม้ผมชอบภาพยนตร์โรแมนติกเบาสมอง แต่ผมจะรู้สึกสบายมากกับการแสดงแต่ภาพยนตร์ในด้านมืด" เคจเปิดเผยว่า "นิสัยนี้เริ่มขึ้นเมื่อผมอายุราว 4 ขวบ ผมกลัวมาก ผมฝันร้ายและนอนแทบไม่หลับ ผมเป็นเด็กขวัญอ่อน และผมคิดว่าเมื่อผมโตขึ้นแทนที่ผมจะหยุดกลัว ผมกลับเป็นเพื่อนกับมัน และการได้แสดงภาพยนตร์เกี่ยวกับเรื่องน่ากลัวอาจเป็นวิธีการเข้าถึงความกลัวที่ดีที่สุด" Bringing Out the Dead เป็นผลงานการกำกับของมาร์ติน สกอร์เซซี และมีเนื้อหาเกี่ยวกับการผจญภัยที่เหมือนกับฝันร้ายของผู้ช่วยแพทย์ในนิวยอร์ค โดยภาพยนตร์เรื่องนี้เขียนบทโดยพอล ชเรเดอร์ ซึ่งโด่งดังมาจากการเขียนบทในภาพยนตร์เรื่อง Taxi Driver ที่มีสกอร์เซซีเป็นผู้กำกับเช่นกัน และการร่วมงานกันของสกอร์เซซีกับชเรเดอร์นั้นเป็นที่คาดกันว่าจะเรียกเสียงชื่นชมจากนักวิจารณ์ได้อย่างมาก เคจกล่าวว่าการได้ร่วมงานกับสกอร์เซซีกับชเรเดอร์ทำให้เขารู้สึกกลัว, กังวล และตื่นเต้น โดยเขากล่าวเสริมว่า "สกอร์เซซีกับชเรเดอร์เหมือนกับเดอะ บีทเทิลส์ ผมรู้สึกเหมือนจอร์จ แฮร์ริสันกับพอล แมคคาร์ทนีย์กำลังพูดกับผมว่า "นี่ ร้องส่วนของจอห์น เลนนอนสิ" ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก" ในเรื่องนี้เคจรับบทเป็นแฟรงค์ เพียร์ซ ผู้ช่วยแพทย์ผลัดกลางคืนที่กำลังจะควบคุมสภาพจิตตนเองไว้ไม่ได้อีกต่อไปหลังจากต้องพบกับความสิ้นหวังของผู้คนรอบข้างอย่างต่อเนื่อง โดยในเรื่องนี้เพียร์ซบรรยายงานของตัวเองว่าเป็นผู้ปัดกวาดความเศร้าโศก เคจมีการศึกษาที่ต่ำกว่าชั้นไฮสกูลและเริ่มต้นอาชีพการแสดงเมื่ออายุ 18 ปีภายใต้ชื่อนิโคลาส คอปโปลาซึ่งเป็นชื่อจริงของเขา โดยเขาได้แสดงในภาพยนตร์เรื่อง Fast Times at Ridgemont High ในปี 1982 ต่อมาเขาได้เปลี่ยนชื่อเป็นนิโคลาส เคจ และแสดงในภาพยนตร์แนวศิลปะเรื่อง Rumble Fish ในปี 1983 ซึ่งกำกับโดยฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปลา (The Godfather) ลุงของเขาเอง เคจตกเป็นข่าวเกี่ยวกับอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดของเขา โดยมีข่าวว่าเขาทำลายห้องพักในโรงแรมและกินแมลงสาบเป็นๆในระหว่างถ่ายทำภาพยนตร์เรื่อง Vampire's Kiss (1989) รวมทั้งข่าวทำลายรถเทรลเลอร์ในฉากภาพยนตร์เรื่อง The Cotton Club (1984) ด้วย โดยข่าวระบุว่าเคจทำสิ่งเหล่านี้เพื่อพยายามทำให้ตัวเองเข้าถึงบทอันธพาลผู้ชั่วร้าย เคจยังคงศึกษาบทที่เล่นอย่างจริงจัง เขาใช้เวลาหลายคืนไปกับการนั่งรถร่วมกับผู้ช่วยแพทย์ในนิวยอร์คและลอสแองเจลิสเพื่อจะได้เข้าถึงบทพนักงานบริการฉุกเฉินได้อย่างสมจริง โดยเขากล่าวว่า "ผมเห็นบางสิ่งที่หลอกหลอนผมตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมเห็นหน้าที่ถูกกรีดและเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่งที่หายใจไม่ได้และสมองถูกทำลาย มันน่าสยดสยองมาก" เคจกล่าวว่า "คนเราจะพูดในอะไรก็ตามที่เขาอยากจะพูด ผมชอบการแสดงของผมใน Con Air และตราบใดที่ผมทำในสิ่งที่กระตุ้นตัวผมได้ ผมก็ไม่สนใจหรอกว่านักวิจารณ์จะว่าอะไร ขอแค่ผมจริงใจกับตัวเองก็พอแล้ว และผมก็รู้สึกจริงใจกับภาพยนตร์แอคชั่น ผมชอบการแข่งรถ ผมชอบแข่งมอเตอร์ไซค์ นั่นคือบุคลิกที่จริงใจของผม แต่นั่นไม่ใช่เพียงส่วนเดียว ผมไม่เคยพูดว่าผมจะเลิกทำสิ่งนั้นเพื่อจะได้มาทำสิ่งนี้เพียงสิ่งเดียว นั่นคงเป็นเรื่องโง่มาก เพราะผมต้องการจะทำหมดทุกอย่าง" มาร์ติน สกอร์เซซี ผู้กำกับ Bringing Out the Dead นั้นเคยเข้าชิงรางวัลออสการ์สาขาผู้กำกับ 3 ครั้งจากภาพยนตร์เรื่อง Raging Bull, The Last Temptation of Christ และ Goodfellas และเคยเข้าชิงรางวัลออสการ์ผู้เขียนบทจาก Goodfellas กับ The Age of Innocence ด้วย นอกจากนี้ สกอร์เซซียังเคยได้รางวัลปาล์มทองคำจากเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ด้วยผลงานเรื่อง Taxi Driver ในปี 1976 และเคยได้รางวัลสิงโตเงินผู้กำกับยอดเยี่ยมจากเทศกาลภาพยนตร์เวนิซในปี 1990 จากเรื่อง Goodfellas ด้วย พอล ชเรเดอร์ ผู้เขียนบท Bringing Out the Dead นั้นเคยถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลลูกโลกทองคำสาขาผู้เชียนบทจากภาพยนตร์เรื่อง Raging Bull และ Taxi Driver และเคยถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลอินดิเพนเดนท์ สปิริทสาขาผู้กำกับและผู้เขียนบทจากภาพยนตร์เรื่อง Affliction ในปีนี้ และจากภาพยนตร์เรื่อง Touch ในปี 1998 นอกจากนี้ ชเรเดอร์ยังเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Light Sleeper, The Comfort of Strangers, Patty Hearst, Light of Day, Mishima, Cat People และ American Gigolo ด้วย จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:18:58 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 8. THE SOUL OF A MAN หนังที่อำนวยการสร้างโดยสกอร์เซซี และกำกับโดยวิม เวนเดอร์ส หลังจากวิม เวนเดอร์ส ผู้กำกับภาพยนตร์ชาวเยอรมันช่วยให้ดนตรีคิวบาโด่งดังไปทั่วโลกเมื่อเขากำกับภาพยนตร์เรื่อง The Buena Vista Social Club เขาก็อาจทำให้ดนตรีบลูส์โด่งดังขึ้นมาเช่นกันด้วยภาพยนตร์เรื่องใหม่ของเขาที่มีชื่อว่า The Soul of a Man ภาพยนตร์สารคดีเรื่องล่าสุดของเวนเดอร์สเป็นการอุทิศให้แก่นักดนตรีบลูส์ที่มีอิทธิพลต่อนักร้องหลายรุ่น ตั้งแต่วงครีมมาจนถึงลู รีด "เพลงเหล่านี้มีความหมายกับผมมาก ผมรู้สึกว่าเพลงเหล่านี้มีความจริงบรรจุอยู่มากกว่าหนังสือเล่มใดก็ตามที่ผมเคยอ่านเกี่ยวกับสหรัฐ หรือภาพยนตร์เรื่องใดก็ตามที่ผมเคยชม" เวนเดอร์สกล่าว "ผมพยายามบรรยายถึงสิ่งที่สร้างความประทับใจอย่างมากต่อผมด้วยวิธีการที่คล้ายกับบทกวีมากกว่าภาพยนตร์สารคดี" เวนเดอร์สกล่าว Soul of a Man พูดถึงเรื่องของตำนานแห่งวงการดนตรีบลูส์ 3 คน ซึ่งได้แก่ไบลด์ วิลลี จอห์นสัน, สกิป เจมส์ และเจ.บี. เลอนัวร์ โดยมีลอว์เรนซ์ ฟิชเบิร์น นักแสดงผิวดำชื่อดังจาก The Matrix มาให้เสียงบรรยายในเรื่องนี้ หนังสือพิมพ์วาไรตีประทับใจกับภาพยนตร์เรื่องนี้มากจนถึงกับนำบทวิจารณ์ภาพยนตร์เรื่องนี้มาลงในหน้าแรกของฉบับที่รายงานข่าวเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ "หนังที่น่าพอใจอย่างมากเรื่องนี้จะสร้างความประทับใจให้ผู้ชมได้หลายกลุ่มนอกเหนือจากแฟนดนตรี และหนังเรื่องนี้ปฏิบัติต่อดนตรีบลูส์ในแบบเดียวกับที่เวนเดอร์สปฏิบัติต่อดนตรีคิวบาใน The Buena Vista Social Club" วาไรตีระบุ เวนเดอร์สกล่าวว่า "เพลงของคนยาก" เหล่านี้จะดำรงอยู่ต่อไป เนื่องจากยานอวกาศวอยเอเจอร์ที่เดินทางออกไปนอกระบบสุริยะได้นำแผ่นเสียงดนตรีบลูส์ติดไปในยานเพื่อให้มนุษย์ต่างดาวได้ฟังด้วย 9. มาร์ติน สกอร์เซซี พูดถึงฮาร์วีย์ ไวน์สไตน์ จากข่าวในนสพ.กรุงเทพธุรกิจฉบับวันที่ 15 ม.ค. 2546 มาร์ติน สกอร์เซซี ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่อง Gangs of New York กล่าวว่าฮาร์วีย์ ไวน์สไตน์ ประธานบริษัทมิราแมกซ์ ฟิล์มส์เหมือนกับผู้บริหารสตูดิโอยุคเก่า โดยสกอร์เซซีกับไวน์สไตน์เคยมีเรื่องขัดแย้งกันเกี่ยวกับทุนสร้างและความยาวของภาพยนตร์เรื่องนี้ "ผมทำงานอย่างหนึ่ง แต่ฮาร์วีย์ทำงานอีกอย่างหนึ่ง ไวน์สไตน์เป็นเหมือนกับเจ้าของสตูดิโอฮอลลีวู้ดที่ยิ่งใหญ่ในยุคเก่า เหมือนกับแฮร์รี โคห์น หรือหลุยส์ บี เมเยอร์ พวกเขาเป็นคนที่เชื่อมั่นในความเห็นของตัวเองอย่างรุนแรง แต่ก็สามารถผลิตหนังที่ยิ่งใหญ่ได้" สกอร์เซซีกล่าวกับรอยเตอร์ Gangs of New York นำแสดงโดยลีโอนาร์โด ดิคาปริโอ, คาเมรอน ดิแอซ และแดเนียล เดย์-ลูว์อิส และมีเนื้อหาเกี่ยวกับแก๊งอันธพาลและอาชญากรรมในย่าน Five Points ของเกาะแมนฮัตตันในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 19 โดยในช่วงนั้นมีผู้อพยพมาขึ้นฝั่งที่สหรัฐเป็นจำนวนหลายพันคนต่อวัน และสร้างความโกรธเคืองให้กับกลุ่มคนที่เกิดในสหรัฐ การสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ประสบปัญหาต้นทุนบานปลาย และไวน์สไตน์ต้องเข้ามาควบคุมค่าใช้จ่ายด้วยตัวเอง นอกจากนี้ ยังมีข่าวออกมาอีกด้วยว่า Gangs of New York ฉบับตัดต่อครั้งแรกมีความยาวกว่า 3 ชั่วโมงครึ่ง และไวน์สไตน์เป็นผู้สั่งให้ตัดต่อภาพยนตร์เรื่องนี้ใหม่เพื่อให้สั้นลง "เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าทำไมฮาร์วีย์ ไวน์สไตน์ถึงต้องกังวลกับต้นทุนของภาพยนตร์และต้องมาหาผมเพื่อพยายามตกลงกันว่าสิ่งใดบ้างที่ผมจำเป็นต้องใช้จริงๆ เขาให้ของบางอย่างที่ผมสามารถนำไปใช้ และตัดบางสิ่งออกไป" สกอร์เซซีกล่าว สกอร์เซซีกล่าวว่าแฮร์รี โคห์น ผู้ก่อตั้งสตูดิโอโคลัมเบีย พิคเจอร์สก็เคยสั่งให้แฟรงค์ คาปรา ผู้กำกับภาพยนตร์ชื่อดังถ่ายฉากแต่ละฉากเพียงเทคเดียวเท่านั้น ดังนั้นคาปราจึงหาทางเลี่ยงคำสั่งนี้ด้วยการใช้วิธีบรรจุฟิล์มเต็มม้วนเข้าไปในกล้องและถ่ายฉากแต่ละฉากโดยเปลี่ยนวิธีการถ่ายไปเรื่อยๆราว 7-8 ครั้งโดยไม่มีการหยุดจนกว่าฟิล์มจะหมดม้วน "มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาแล้วบ่อยครั้ง ผู้กำกับต้องการมากกว่าที่ผู้อำนวยการสร้างสามารถให้ได้" สกอร์เซซีกล่าวพร้อมกับหัวเราะ Gangs of New York ฉบับที่ออกฉายมีความยาว 2 ชั่วโมง 45 นาที และสกอร์เซซีปฏิเสธข่าวที่ว่ามีเวอร์ชันที่เสร็จสมบูรณ์ที่ยาวกว่านี้ โดยเขากล่าวว่าการตัดต่อภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการตัดต่อตามปกติ โดยเขานำ Gangs of New York ไปฉายให้เพื่อนๆดูเพื่อขอความเห็น หลังจากนั้นเขาก็นำฉากมาร้อยเรียงใหม่และตัดบางฉากทิ้งไป "เราสามารถมองได้ว่าหนังเรื่องนี้ยังคงอยู่ในระหว่างการเขียนบท นี่ไม่ใช่การวิจารณ์ แต่เป็นธรรมชาติของภาพยนตร์เรื่องนี้ หนังเรื่องนี้ได้รับการปรับบทใหม่ตลอดเวลาในระหว่างการตัดต่อ ซึ่งเป็นวิธีการเดียวกับที่ผมใช้กับ Casino และ Kundun" สกอร์เซซีกล่าว ถึงแม้ภาพยนตร์แนวอีพิคหลายเรื่องในปัจจุบันใช้คอมพิวเตอร์ในการสร้างอาคารและภาพคน สกอร์เซซีกลับสร้าง Gangs of New York โดยใช้วิธีการแบบเก่า โดยเขาสร้างอาคารขึ้นมาจริงๆและใช้ตัวประกอบฉากที่เป็นคนจริงๆ กองถ่ายภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างเมืองนิวยอร์คขนาดย่อมขึ้นในอิตาลีเพื่อใช้ถ่ายภาพยนตร์ และจ้างตัวประกอบหลายร้อยคนมาใส่ชุดโบราณเพื่อเข้าฉาก โดยสกอร์เซซีกล่าวว่าการทำเช่นนี้ทำให้ภาพยนตร์มีบรรยากาศที่สมจริงและทำให้การแสดงดูสมจริง "ผมคิดว่าบรรยากาศและพลังบางอย่างจะเกิดขึ้นถ้าหากคุณพยายามทำให้ฉากดูสมจริงมากที่สุด มันเหมือนกับอยู่ในสถานที่จริงและนักแสดงก็กลายเป็นคนจริงๆที่อาศัยอยู่ในย่าน Five Points" สกอร์เซซีกล่าว แฟรงค์ คาปราเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Arsenic and Old Lace, The Bitter Tea of General Yen, Mr. Deeds Goes to Town, Mr. Smith Goes to Washington และ It Happened One Night ส่วนหลุยส์ บี. เมเยอร์ เคยอำนวยการสร้างภาพยนตร์เรื่อง Greed (1925), The Inferior Sex (1920), Dimples (1916), In Old Kentucky (1919) และ A Question of Honor (1922) ทางด้านแฮร์รี โคห์นเคยอำนวยการสร้างเรื่อง When Husbands Flirt (1925), Platinum Blonde (1931), It Happened One Night และ Lady for a Day จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:20:05 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 10. A DECADE UNDER THE INFLUENCE นอกจาก Comandante แล้ว ภาพยนตร์เรื่องอื่นๆที่น่าสนใจที่เปิดฉายในเทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์ปีนี้รวมถึงภาพยนตร์สารคดีเรื่อง A Decade Under the Influence ที่กำกับโดยเท็ด เด็มมี กับริชาร์ด ลากราเวนีซ โดยภาพยนตร์เรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงในวงการฮอลลีวู้ดในทศวรรษ 1970 ซึ่งเป็นช่วงที่นักสร้างภาพยนตร์กลุ่มหนึ่งเริ่มต้นถ่ายทอดกระแสการต่อต้านสถาบันในยุคสมัยนั้น และสามารถหว่านล้อมให้ผู้บริหารสตูดิโอฮอลลีวู้ดยอมลงทุนในภาพยนตร์แนวนี้ ซึ่งผลที่ได้ก็คือช่วงทศวรรษ 1970 กลายเป็นช่วงที่ฮอลลีวู้ดได้ทดลองสร้างภาพยนตร์ที่มีความเป็นตัวของตัวเอง, ท้าทายภาพยนตร์ยุคก่อน และพูดถึงประเด็นที่เกี่ยวข้องกับสังคมยุคนั้น ตั้งแต่ประเด็นเรื่องสิทธิสตรี, การต่อต้านสงคราม และการคอร์รัปชันในแวดวงการเมือง ในภาพยนตร์เรื่องนี้ผู้ชมจะได้ชมบทสัมภาษณ์คนดังอย่างฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปลา (The Godfather, Apocalypse Now), วิลเลียม ฟรีดกิน (The Exorcist, The French Connection), จูลี คริสตี (Afterglow, Billy Liar, Darling), เอลเลน เบอร์สตีน (Alice Doesn't Live Here Anymore, The Exorcist) และพอลลี แพลทท์ โดยมีการนำตัวอย่างภาพยนตร์คลาสสิคในยุคนั้น อย่างเช่น Easy Rider, M.A.S.H. และ Coming Home มารวมไว้ด้วย ถึงแม้ A Decade Under the Influence แสดงความเสียใจต่อการที่วงการภาพยนตร์ฮอลลีวู้ดยอมตกเป็นทาสของการตลาดในช่วงทศวรรษ 1980 ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นว่านักสร้างภาพยนตร์ในทศวรรษ 1970 ได้ฉวยโอกาสอันหายากในยุคนั้นในการสร้างเอกลักษณ์ให้แก่ภาพยนตร์อเมริกันและภาพยนตร์ในยุคนั้นยังคงส่งอิทธิพลสืบเนื่องมาจนถึงปัจจุบันนี้ ลากราเวนีซเคยเข้าชิงรางวัลออสการ์บทภาพยนตร์ดั้งเดิมจาก The Fisher King และเคยเขียนบทภาพยนตร์เรื่อง The Ref, A Little Princess, Unsung Heroes, The Bridges of Madison County, The Horse Whispere และ Beloved นอกจากนี้ เขายังเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Living Out Loud ด้วย เท็ด เด็มมี เป็นหลานชายของโจนาธาน เด็มมี เจ้าของรางวัลออสการ์ผู้กำกับยอดเยี่ยมจาก Silence of the Lambs โดยเท็ดเพิ่งเสียชีวิตในช่วงต้นปีที่แล้วจากอาการหัวใจวายขณะอายุ 38 ปี เท็ดเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Blow ซึ่งนำแสดงโดยจอห์นนี เด็ปป์ และเพเนโลเป ครูซ และมีเนื้อหาเกี่ยวกับชีวิตจริงของจอร์จ จุง เจ้าพ่อค้ายาเสพติดที่นำโคเคนเข้ามาเผยแพร่ในสหรัฐในทศวรรษ 1970 นอกจากนี้ เท็ดยังเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Beautiful Girl ที่นำแสดงโดยแม็ทท์ ดิลลอน, อูมา เธอร์แมน, ไมรา ซอร์วิโน, ทิโมธี ฮัตตัน และโรซี โอ'ดอนเนลด้วย เท็ดเคยได้รับรางวัลเอ็มมีในปี 1999 ในฐานะผู้อำนวยการสร้างฝ่ายบริหารของภาพยนตร์เรื่อง A Lesson Before Dying ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับชายผิวดำผู้หนึ่งที่ถูกใส่ความว่าฆ่าเจ้าของร้านผิวขาวรายหนึ่งทางตอนใต้ของสหรัฐ 11. EASY RIDERS, RAGING BULL จากข้อมูลในนสพ.กรุงเทพธุรกิจเมื่อราวเดือนส.ค.ปี 2545 หนังสือพิมพ์เดลี่ วาไรตีรายงานว่า จะมีการนำหนังสือ Easy Riders, Raging Bulls มาดัดแปลงสร้างเป็นภาพยนตร์สารคดีสำหรับออกอากาศทางสถานีโทรทัศน์ช่อง Trio ในสหรัฐ โดยหนังสือของปีเตอร์ บิสกินด์เล่มนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับนักสร้างภาพยนตร์ในทศวรรษ 1970 ที่สร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆให้กับวงการ หนังสือเล่มนี้มีชื่อเต็มว่า Easy Riders, Raging Bulls: How the Sex-Drugs-And-Rock-'N'-Roll Generation Saved Hollywood และเป็นหนังสือที่เปิดโปงชีวิตของผู้กำกับและดาราชั้นนำจำนวนมากในทศวรรษ 1970 ที่ประพฤติตัวแตกต่างจากผู้กำกับและดาราฮอลลีวู้ดยุคก่อนๆ เนื่องจากผู้กำกับและดาราในทศวรรษ 1970 มีความกล้าคิดกล้าทำและกล้าทดลองสิ่งใหม่ๆทั้งในและนอกจอ โดยบิสกินด์เขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาจากการสัมภาษณ์คนในวงการหลายคน และเขานำเสนอความประพฤติที่พิลึกพิลั่นของบุคคลเหล่านี้จากทั้งสองด้าน โดยเปิดโอกาสให้ผู้ที่ถูกกล่าวหามีโอกาสแก้ข้อกล่าวหาด้วย Easy Riders เป็นชื่อของภาพยนตร์ทุนต่ำในปี 1969 ที่สั่นสะเทือนวงการฮอลลีวู้ดด้วยความสำเร็จอย่างไม่คาดฝัน โดยภาพยนตร์ที่ชื่นชมเช็กส์,ยาเสพติด และดนตรีร็อคเรื่องนี้ถือเป็นจุดเริ่มต้นของทศวรรษ 1970 ซึ่งเป็นทศวรรษที่นักสร้างภาพยนตร์หัวขบถรุ่นใหม่ช่วยกันปฏิวัติวงการฮอลลีวู้ด โดยภาพยนตร์ที่สำคัญในทศวรรษนี้รวมถึงเรื่อง The Godfather, Chinatown, Shampoo, Nashville, Taxi Driver และ Jaws หนังสือเล่มนี้เล่าถึงเหตุการณ์ที่น่าสนใจหลายเหตุการณ์ ซึ่งรวมถึงความขัดแย้งระหว่างเดนนิส ฮอปเปอร์ กับปีเตอร์ ฟอนดาในระหว่างการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่อง Easy Riders, การที่ฮัล แอชบี ถูกจับเข้าคุกในโตรอนโตในข้อหาเกี่ยวกับยาเสพติด, การที่ฮัล แอชบีวางแผนจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายแต่ล้มเลิกแผนหลังจากเขาไม่สามารถหาชุดว่ายน้ำที่ถูกใจ, การที่ FBI ต้องคอยอารักขามาร์ติน สกอร์เซซีขณะที่เขาไปร่วมงานประกาศผลรางวัลออสการ์ในปีที่ภาพยนตร์เรื่อง Taxi Driver ของเขาได้เข้าชิง, การที่สกอร์เซซีวิ่งเปลือยกายไปตามถนน Mulholland Drive เพื่ออ้อนวอนแฟนสาวไม่ให้ทิ้งเขาไป, การที่จอร์จ ลูคัส ตัดผมของตัวเองเนื่องจากเครียดหนักขณะเขียนบท Star Wars, การที่บ้านขนาดย่อมของมาร์ก็อต คิดเดอร์ ซึ่งเป็นนางเอกในภาพยนต์เรื่องซุปเปอร์แมน กับเจนนิเฟอร์ ซอลท์ กลายเป็นสำนักงานใหญ่อย่างไม่เป็นทางการของกลุ่มคนรุ่นใหม่ในฮอลลีวู้ด, การที่วิลเลียม ฟรีดกิน พยายามสร้างความอับอายให้กับแบร์รี ดิลเลอร์ ผู้บริหารใหญ่ของสตูดิโอพาราเมาท์, การที่พอล ชเรเดอร์ เล่นเกมรัสเซียนรูเล็ต, การปล้นหลุมฝังศพในกองถ่ายภาพยนตร์เรื่อง Apocalypse Now, การที่คอปโปลาวางแผนจะนำบทประพันธ์เรื่อง Elective Affinities ของเกอเธ่ มาสร้างเป็นภาพยนตร์ 3 มิติความยาว 10 ชั่วโมง และการที่เฟย์ ดันนาเวย์สาดปัสสาวะใส่ใบหน้าของโรมัน โปลันสกี ในกองถ่ายภาพยนตร์เรื่อง Chinatown หลังจากความสำเร็จของ Easy Riders ผู้กำกับภาพยนตร์รุ่นใหม่หลายคนกลายเป็นที่ต้องการของฮอลลีวู้ด ซึ่งรวมถึงฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปลา, ปีเตอร์ บ็อกดาโนวิช, จอร์จ ลูคัส และมาร์ติน สกอร์เซซี นอกจากนี้ ดารารุ่นใหม่ของทศวรรษ 1970 หลายคนก็มีบุคลิกที่แตกต่างจากดาราในยุคก่อนๆ ซึ่งดารารุ่นทศวรรษ 1970 นี้รวมถึงแจ็ค นิโคลสัน, โรเบิร์ต เดอ นีโร, ดัสติน ฮอฟแมน และเฟย์ ดันนาเวย์ อย่างไรก็ดี ศิลปะภาพยนตร์ในทศวรรษ 1970 ต้องถึงแก่กาลอวสานเมื่อภาพยนตร์เรื่อง Jaws และ Star Wars ประสบความสำเร็จด้านการทำเงิน เพราะความสำเร็จดังกล่าวทำให้วงการภาพยนตร์ฮอลลีวู้ดหันมาสร้างภาพยนตร์ฟอร์มใหญ่เพื่อหวังเงินแทนที่จะเน้นสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆให้แก่วงการ ในการเขียนหนังสือเล่มนี้ บิสกินด์สัมภาษณ์ทั้งผู้กำกับ, ผู้อำนวยการสร้าง, ดารา, เอเยนต์, นักเขียนบท, ผู้บริหารสตูดิโอ รวมทั้งคนรักและอดีตคนรักของบุคคลเหล่านี้ โดยบุคคลที่ถูกสัมภาษณ์รวมถึงสกอร์เซซี, คอปโปลา, ลูคัส, เดวิด เกฟเฟน, วอร์เรน เบตตี, พอลีน เคล, โรเบิร์ต อัลท์แมน และ สตีเวน สปีลเบิร์ก ฮัล แอชบี เคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Harold and Maude, The Last Detail, Shampoo, Coming Home และ Being There ในทศวรรษ 1970 ส่วนวิลเลียม ฟรีดกินเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง The Boys in the Band, The French Connection, The Exorcist, Sorcerer และ Cruising ภาพยนตร์เรื่อง Cruising (1980) ของฟรีดกินนำแสดงโดยอัล ปาชิโน ในบทของตำรวจหนุ่มที่ต้องปลอมตัวเข้าสู่สังคมเกย์ในนิวยอร์คเพื่อตามหาฆาตกรโรคจิตที่ฆ่าหั่นศพเกย์ โดยเขาต้องทำงานนี้เพียงลำพัง, ต้องอยู่ห่างจากแฟนสาวของตัวเอง และต้องเรียนรู้หลักเกณฑ์ที่ซับซ้อนในสังคมนี้ และในที่สุดเขาก็พบว่าการทำงานนี้ทำให้ตัวเขาเปลี่ยนไปจากเดิม พอล ชเรเดอร์ เคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Blue Collar, Hardcore, American Gigolo, Cat People และ Mishima ปีเตอร์ บ็อกดาโนวิชเคยเข้าชิงรางวัลออสการ์ผู้กำกับยอดเยี่ยมจาก The Last Picture Show ในปี 1972 และเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Nickelodeon, Mask (1985), Paper Moon, Saint Jack, Noises Off... และ What's Up, Doc? จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:21:11 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 12.THE WATERMELON WOMAN นอกจาก Gigli แล้ว ภาพยนตร์เกี่ยวกับเลสเบียนที่น่าสนใจในระยะนี้รวมถึงภาพยนตร์แนว "หนังซ้อนหนัง" เรื่อง The Watermelon Woman (1996) ที่กำกับโดยเชอริล ดันย์ (Cheryl Dunye) และ Flat Is Beautiful (1996) ที่กำกับโดยซาดี เบนนิง The Watermelon Woman มีเนื้อหาเกี่ยวกับเชอริล (เชอริล ดันย์) เลสเบียนสาวผิวดำที่ทำงานในฟิลาเดลเฟียร่วมกับเพื่อนสนิทชื่อทามารา (วาเลอรี วอล์คเกอร์) โดยเชอริลใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับโครงการสร้างภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง โดยภาพยนตร์เรื่องนี้จะถ่ายทำด้วยวิดีโอ และมีเนื้อหาเกี่ยวกับความพยายามของเชอริลในการตามหาตัวนักแสดงหญิงผิวดำที่มีสมญานามว่า The Watermelon Woman (ลิซา มารี บรอนสัน) โดยนักแสดงผู้นี้มาจากฟิลาเดลเฟียเหมือนกันและเคยแสดงภาพยนตร์ในทศวรรษ 1930 เรื่อง Plantation Memories หลังจากเชอริลพบเบาะแสหลายอย่างจากการสัมภาษณ์ผู้สูงอายุ, นักเก็บบันทึกประวัติ และนักวิชาการในฟิลาเดลเฟีย เชอริลก็ค้นพบชื่อจริงและชื่อที่ใช้ในการแสดงของ The Watermelon Woman และคาดเดาว่าดาราผู้นี้เคยเป็นคนรักของมาร์ธา เพจ ผู้กำกับหญิงเพียงไม่กี่คนในฮอลลีวู้ดยุคนั้น โดยเพจเป็นคนผิวขาว ในขณะที่การสืบหาความจริงกำลังดำเนินอยู่ เชอริลก็เริ่มมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงชื่อไดอานา (กินีเวียร์ เทอร์เนอร์ ซึ่งเคยแสดงภาพยนตร์เลสเบียนเรื่อง Go Fish) ซึ่งเป็นหญิงผิวขาว และความสัมพันธ์ดังกล่าวสร้างความตึงเครียดให้แก่มิตรภาพระหว่างเชอริลกับทามารา The Watermelon Woman ได้รับรางวัลเท็ดดีสาขาภาพยนตร์เกย์ยอดเยี่ยมในเทศกาลภาพยนตร์เบอร์ลิน และได้รับรางวัลขวัญใจผู้ชมในเทศกาลภาพยนตร์แอลเอ เอาท์เฟสท์ The Watermelon Woman เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ขนาดยาวเรื่องแรกๆที่กำกับโดยผู้กำกับหญิงเลสเบียนผิวดำ และมีจุดเด่นตรงการผสมผสานสไตล์ภาพยนตร์สารคดีเข้ามาไว้ในเรื่อง เชอริล ดันย์ซึ่งมีอายุ 37 ปี และเกิดที่ไลบีเรีย รับหน้าที่ทั้งกำกับ, นำแสดง, เขียนบท และตัดต่อภาพยนตร์เรื่องนี้ นอกจากนี้ เธอยังเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Stranger Inside, Greetings from Africa และ The Potluck and the Passion 13. FLAT IS BEAUTIFUL ภาพยนตร์เลสเบียนอีกเรื่องหนึ่งที่ได้รับการยกย่องอย่างมากในระยะหลังรวมถึง Flat Is Beautiful (1998) ซึ่งเป็นภาพยนตร์แนวกึ่งอัตชีวประวัติที่กำกับโดยซาดี เบนนิง โดยภาพยนตร์เรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับเทย์เลอร์ (แซมมี สตีล) เด็กหญิงวัย 12 ปีในชนชั้นแรงงานที่ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวในทศวรรษ 1980 เธออาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์ขนาดเล็กในเมืองมิลวอคีกับแม่และผู้ชายที่เป็นเกย์ (มาร์ค อีเวิร์ท) และในบางครั้งเธอก็จะได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากพ่อของเธอ (ฮัวคิน เดอ ลา ปวนเต) ซึ่งทำงานเป็นผู้บรรยายในพิพิธภัณฑ์ เบนนิงเคยให้สัมภาษณ์ในเว็บไซท์ www.eye.net เกี่ยวกับ Flat Is Beautiful ว่าชื่อของภาพยนตร์เรื่องนี้ "เป็นเหมือนกับคำถามมากกว่าเป็นการประกาศจุดยืน ฉันได้ชื่อเรื่องนี้มาจากเสื้อยืดที่ฉันพบในร้านขายของเก่า มันมาจากทศวรรษ 1970 เพราะผู้หญิงหน้าอกแบนในยุคนั้นต้องการแสดงออกให้โลกรู้ว่าพวกเธอก็เซ็กซี่เหมือนกัน ดังนั้นพวกเธอก็เลยโฆษณาว่า 'เฮ้ หนุ่มๆ หน้าอกแบนก็สวยเหมือนกันนะ' แต่ยิ่งฉันคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ฉันก็เห็นว่าประโยคนี้คือการตั้งคำถามเกี่ยวกับวิธีการที่เราใช้ในการกำหนดว่าสิ่งใดคือสิ่งที่สวยงาม" เบนนิงกล่าวเสริมว่า "หนังเรื่องนี้เป็นอัตชีวประวัติของฉันเองเหมือนกับหนังทุกเรื่องของฉัน แต่ในหนังเรื่องนี้ ฉันต้องการนำความรู้สึกแปลกแยกมาใช้กับสิ่งที่ทุกคนในหนังมองว่าเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ ตัวละครเทย์เลอร์ในเรื่องนี้บอกกับคนอื่นๆว่าเธอจะเป็นผู้ชายเมื่อเธอโตขึ้น เธอทำเหมือนกับว่าเธอสามารถเลือกเพศได้เอง ส่วนแม่ของเธอก็ทำงานหนักเกินไปและกินจุเกินไป ส่วนเกย์ที่เป็นเพื่อนบ้านก็ชอบสวมชุดของผู้หญิงและเต้นรำไปกับเพลง Crazy on You ของวงฮาร์ท" เบนนิงเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง German Song (1994) และ The Judy Spots (1995) โดยจุดเด่นในภาพยนตร์ของเบนนิงคือการถ่ายด้วยกล้องพิกเซล ซึ่งเป็นกล้องพลาสติกสำหรับเด็กที่ใช้เทปบันทึกเสียงเป็นอุปกรณ์ในการถ่ายแทนเทปบันทึกภาพ 14. SEARCHING FOR DEBRA WINGER ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจฉบับวันที่ 20 มิ.ย. 2545 โรแซนนา อาร์เควทท์ ดาราสาววัย 42 ปีหันมากำกับภาพยนตร์เรื่องแรกชื่อ Searching for Debra Winger โดยมีดาราดังหลายคนมาร่วมงานกับเธอในเรื่องนี้ ตั้งแต่เจน ฟอนดา, กวิเน็ธ พัลโทรว์, วาเนสซา เรดเกรฟ, ชารอน สโตน, เอ็มมานูแอล เบอาร์ท, แคทริน คาร์ทลิดจ์, ลอรา เดิร์น, วูปี โกลด์เบิร์ก, เมลานี กริฟฟิธ และเดบรา วิงเกอร์ โรแซนนาเคยแสดงในภาพยนตร์เรื่อง Big Bad Love, Things Behind the Sun, The Whole Nine Yards, Pulp Fiction, Nowhere to Hide, Crash, After Hours, The Big Blue, New York Stories และ Flight of the Intruder Searching for Debra Winger ได้เปิดฉายในเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ในเดือนที่แล้ว โดยมีเนื้อหาเกี่ยวกับชีวิตของดาราหญิงหลายคน ซึ่งโรแซนนากล่าวว่าการได้ร่วมงานกับดาราเหล่านี้ทำให้การถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่น่ารื่นรมย์มากถึงแม้ต้องใช้เวลาถ่ายทำนานถึง 10 เดือนก็ตาม "เป็นประสบการณ์ที่วิเศษมากที่ได้นำดาราหญิงเหล่านี้มารวมกัน พวกเธอเป็นดาราหญิงที่ให้แรงบันดาลใจกับฉัน พวกเราไม่ได้แข่งขันกันอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนที่คนส่วนใหญ่คิดกัน พวกเรารู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกันและต่างสนับสนุนซึ่งกันและกัน" โรแซนนากล่าว โครงการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้เริ่มต้นจากความพยายายามของโรแซนนาในการสร้างความสมดุลระหว่างหน้าที่ของเธอในฐานะนักแสดง, แม่ และแฟน "นี่ไม่ใช่แค่ปัญหาสำหรับนักแสดงหญิงเท่านั้น แต่เป็นปัญหาสำหรับผู้หญิงทำงานทุกคน เราจะสร้างความสมดุลให้กับชีวิตของเราด้วยวิธีการเช่นไร ความสมดุลระหว่างศิลปะของเรา, งานของเรา และครอบครัวของเรา" โรแซนนากล่าว ภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้นำเสนอชีวิตของนักแสดงหญิงหลายคน และทำให้ผู้ชมได้รู้จักนักแสดงหญิงเหล่านี้ในฐานะคนที่มีเลือดเนื้อจริงๆ ไม่ใช่ในฐานะนางเอกบนจอภาพยนตร์เท่านั้น โดยนักแสดงหญิงหลายคนพบว่าวงการฮอลลีวู้ดเป็นวงการที่ปราศจากความเมตตา และคนในวงการมักปฏิบัติต่อเธอเหมือนเธอเป็นเศษขยะหลังจากที่เธอมีอายุเกิน 40 ปีแล้ว ความโหดเหี้ยมของฮอลลีวู้ดนี้เองที่ทำให้เดบรา วิงเกอร์ (An Officer and a Gentleman, Shadowlands, A Dangerous Woman) ตัดสินใจลาออกจากวงการขณะที่เธอยังดังอยู่ อย่างไรก็ดี โรแซนนากล่าวว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่โอกาสให้นักแสดงหญิงได้ระบายความคับแค้นใจเท่านั้น โดยเธอกล่าวว่า "นี่ไม่ได้เป็นหนังเกี่ยวกับความขมขื่นใจหรือหนังรวมนางอิจฉา แต่เป็นเพียงเรื่องที่จำเป็นต้องได้รับการบอกเล่า มีนักธุรกิจจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆที่เข้ามาเทคโอเวอร์บริษัทผลิตภาพยนตร์ พวกเขาสร้างภาพยนตร์โดยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับศิลปะภาพยนตร์เลย พวกเขาเปรียบเหมือนกับยาพิษ พวกเขาทำลายศิลปะและนั่นเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก" โรแซนนากล่าวว่าเธอคาดหวังในแง่ดีกับเทคโนโลยีดิจิตัล เพราะเทคโนโลยีนี้ช่วยให้คนจำนวนมากสร้างภาพยนตร์ได้โดยใช้เงินลงทุนเพียงเล็กน้อย หลังจากกำกับภาพยนตร์เรื่องแรกแล้ว โรแซนนาวางแผนจะสร้างภาพยนตร์สารคดีเรื่องต่อไปซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับนักดนตรี แต่เธอยังไม่ได้มองว่าตัวเองเป็นผู้กำกับภาพยนตร์ที่แท้จริง "ฉันเพียงแค่นำประสบการณ์ของตัวเองใส่ลงไปในภาพยนตร์เท่านั้น ฉันไม่คิดว่าตัวเองเป็นผู้กำกับภาพยนตร์หรอก" โรแซนนากล่าวพร้อมกับหัวเราะ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:22:58 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 15. A CERTAIN KIND OF DEATH A Decade Under the Influence ได้เข้าชิงรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมในเทศกาลซันแดนซ์ ซึ่งภาพยนตร์อีกเรื่องที่ได้เข้าชิงในสาขาเดียวกันคือเรื่อง A Certain Kind of Death ที่กำกับโดยโกรเวอร์ แบบค็อค และบลู ฮาแด็กห์ โดยภาพยนตร์เรื่องนี้สามารถคว้ารางวัลพิเศษในงานมาได้ A Certain Kind of Death มีเนื้อหาเกี่ยวกับพนักงานเขตลอสแองเจลิสที่ทำงานสืบหาว่าศพนิรนามหลายศพที่ปรากฏอยู่ในเขตนี้เป็นศพของผู้ใด โดยพนักงานเหล่านี้ซึ่งมีจำนวนหลายสิบคนต้องรวบรวมหลักฐานและเบาะแสต่างๆเข้าด้วยกันเพื่อหาชื่อของบุคคลที่ถูกหลงลืมเหล่านี้ A Certain Kind of Death แสดงให้เห็นถึงสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเราทุกวัน นั่นคือการที่คนหลายคนเสียชีวิตลงโดยปราศจากญาติ และผู้ที่พบศพคนเหล่านี้มีตั้งแต่พนักงานไปรษณีย์, พนักงานในโรงแรม และเพื่อนบ้าน นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังพยายามตอบคำถามที่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปถ้าหากไม่มีผู้มาระบุชื่อของบุคคลที่ตาย, เป็นไปได้หรือที่จะมีผู้ใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวเช่นนี้ และทางการจะจัดการกับศพอย่างไร จุดเด่นของ A Certain Kind of Death คือการไม่เสแสร้งและการแสดงให้เห็นว่าความตายเป็นสิ่งที่ธรรมดาสามัญ ในขณะที่พนักงานของเขตก็ให้สัมภาษณ์ขณะที่ทำงานไปด้วยตามปกติ ทั้งนี้ นักวิจารณ์ตั้งข้อสังเกตว่าตอนจบของภาพยนตร์เรื่องนี้แตกต่างจากาพยนตร์ฮอลลีวู้ด และคนตายในเรื่องนี้ดูเหมือนจะ "มีชีวิต" มากกว่าพนักงานเขตที่ทำงานอยู่ นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังยืนยันความจริงที่ว่าเป็นเรื่องยากที่จะตอบให้ได้ว่าอะไรคือความหมายของชีวิต ฮา:-)ห์และแบบค็อคเป็นสามีภรรยากัน โดยทั้งสองได้ไอเดียในการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้เมื่อตำรวจพบศพของเพื่อนบ้านของทั้งสองอยู่ในสนามหน้าบ้านที่มีหญ้าขึ้นรกในวันหลังจากวันขอบคุณพระเจ้า และตำรวจยังพบว่าเพื่อนบ้านผู้เก็บตัวผู้นี้ไม่มีครอบครัวเลย 16. STONE READER ภาพยนตร์ที่น่าสนใจอีกเรื่องที่เปิดฉายในสหรัฐขณะนี้คือภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Stone Reader ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับการสืบค้นหาความจริงเกี่ยวกับนักประพันธ์ผู้หนึ่ง โดยภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นผลงานการกำกับของมาร์ค มอสโควิทซ์ มอสโควิทซ์มีอาชีพเป็นนักโฆษณา ส่วนในยามว่างนั้นเขาเป็นคนที่ชอบอ่านนิยายอย่างมาก โดยในช่วงที่เขายังเป็นวัยรุ่น เขาเคยซื้อนิยายเรื่อง The Stones of Summer (1972) ที่ประพันธ์โดยดาว มอสแมน หลังจากเห็นว่านิยายเรื่องนี้ได้รับคำชมจากนิวยอร์ค ไทม์ส บุ๊ค รีวิว มอสโควิทซ์เพิ่งมีโอกาสหยิบนิยายเล่มนี้ขึ้นมาอ่านเมื่อเวลาผ่านไป 25 ปี เขาชื่นชอบนิยายเรื่องนี้มาก แต่ก็รู้สึกแย่เมื่อทราบความจริงว่ามอสแมนแทบไม่เคยได้รับการกล่าวขวัญถึงในวงการวรรณกรรมอีกเลย ดังนั้นมอสโควิทซ์จึงตัดสินใจออกติดตามค้นหาความจริงเกี่ยวกับนักประพันธ์ผู้นี้ และตั้งคำถามกับคนหลายคนว่าเพราะเหตุใดนักประพันธ์บางคนถึงผลิตผลงานออกมาเพียงเล่มเดียว ซึ่งผู้ที่ตอบคำถามนี้รวมถึงนักวิจารณ์, บรรณาธิการ, นักประพันธ์ และอดีตเอเยนต์ของมอสแมน อย่างไรก็ดี โจนาธาน โรเซนบอม นักวิจารณ์ของชิคาโก รีดเดอร์ตั้งข้อสังเกตว่าในที่สุดแล้วภาพยนตร์เรื่องนี้กลับเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับตัวมอสโควิทซ์มากกว่ามอสแมน Stone Reader ได้รับรางวัลสเปเชียล จูรี อวอร์ดในเทศกาลภาพยนตร์สแลมแดนซ์ปี 2002 และได้เข้าชิงรางวัลอินดิเพนเดนท์ สปิริทสาขา Truer Than Fiction ประจำปีนี้ แต่รางวัลดังกล่าวตกเป็นของภาพยนตร์เรื่อง Love and Diane ที่กำกับโดยเจนนิเฟอร์ ดวอร์กิน จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:24:17 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 17. BREAKFAST WITH HUNTER ภาพยนตร์ที่เปิดฉายในวงแคบในสหรัฐในช่วงนี้รวมถึงภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Breakfast with Hunter ซึ่งใช้เวลาถ่ายทำนานถึง 18 ปีและมีเนื้อหาเกี่ยวกับฮันเตอร์ เอส. ธอมป์สัน นักข่าวชื่อดังที่เน้นรายงานข่าวจากมุมมองเฉพาะของตัวเอง และเขาเป็นผู้ประพันธ์หนังสือเรื่อง Hells Angels และ Fear and Loathing in Las Vegas ด้วย Breakfast with Hunter เป็นผลงานการกำกับของเวย์น อีวิง และแสดงให้เห็นถึงความรักและความเคารพที่มีต่อตัวฮันเตอร์เป็นอย่างมาก โดยภาพยนตร์เรื่องนี้สามารถนำเสนอเรื่องราวของฮันเตอร์อย่างใกล้ชิด เนื่องจากอีวิงเป็นทั้งเพื่อน, เพื่อนบ้าน และเพื่อนร่วมงานของฮันเตอร์ อีวิงเคยกำกับและถ่ายภาพละครโทรทัศน์บางเรื่อง ซึ่งรวมถึง Frontline และ Homicide ในขณะที่ฮันเตอร์กับดอน จอห์นสัน เคยเขียนบทละครโทรทัศน์ชุด Nash Bridges (1996) ทั้งนี้ มีคนดังบางคนมาร่วมให้สัมภาษณ์ในภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วย ซึ่งรวมถึงจอห์นนี เดปป์, เบนิซิโอ เดล โตโร (Traffic) และจอห์น คูแซค (Identity) โดยคนดังเหล่านี้ไม่ได้แสดงท่าอวดโอ่ว่าตัวเองเป็นคนดัง แต่แสดงความรู้สึกตื่นเต้นยินดีที่ตัวเองได้อยู่กับธอมป์สัน อีวิงถ่ายภาพยนตร์เรื่องนี้โดยใช้ทั้งฟิล์มภาพยนตร์และกล้องดิจิตัล และเหตุการณ์ส่วนใหญ่ใน Breakfast with Hunter เกี่ยวข้องกับช่วงชีวิตของฮันเตอร์ในปี 1996-1997 ซึ่งเป็นช่วงที่เขาต้องรับมือกับปัญหาใหญ่ 3 อย่าง ซึ่งได้แก่การที่เขาถูกจับกุมตัวในเมืองแอสเพน รัฐโคโลราโดในข้อหาขับรถขณะมึนเมา ซึ่งเขาระบุว่าข้อกล่าวหานี้ไม่เป็นความจริงและการจับกุมตัวในครั้งนั้นมีเรื่องการเมืองอยู่เบื้องหลัง, เรื่องที่เขาปรากฏตัวในงานฉลองครบรอบ 25 ปีของหนังสือ Fear and Loathing in Las Vegas ที่ออกวางจำหน่ายในปี 1971 และเรื่องที่เขาต้องพบกับอุปสรรคในการดัดแปลงหนังสือเล่มนี้มาเป็นภาพยนตร์ นักวิจารณ์ให้ความเห็นว่าการต่อสู้ของฮันเตอร์กับปัญหาสุดท้ายถือเป็นช่วงที่ทรงพลังมากในภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยฮันเตอร์มีความเห็นขัดแย้งกับผู้เขียนบท (ท็อด เดวีส์)และผู้กำกับ (อเล็กซ์ ค็อกซ์) ชุดแรกที่ได้รับการวางตัวให้สร้าง Fear and Loathing in Las Vegas โดยในตอนแรกนั้นอเล็กซ์ ค็อกซ์ดูเหมือนเป็นคนที่เหมาะสมจะมากำกับภาพยนตร์เรื่องนี้ เพราะเขาเคยกำกับภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับคนที่ประพฤติตัวนอกลู่นอกทางมาก่อนแล้ว โดยเฉพาะเรื่อง Sid and Nancy และ Straight to Hell การร่วมงานกันระหว่างคนทั้งสามพบกับทางตันเมื่อเดวีส์และค็อกซ์เล่าให้ฮันเตอร์ฟังว่าจะถ่ายทอดตอนสำคัญในหนังสือเล่มนั้นออกมาเป็นภาพได้อย่างไร ซึ่งธอมป์สันไม่ประทับใจกับความคิดของทั้งสอง และเขารู้สึกโมโหมากเพราะเนื้อหาช่วงนั้นของหนังสือถือเป็น "หนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเขียนมา" นอกจากนี้ ทั้งเดวีส์และค็อกซ์ยังดื้อดึงที่จะทำตามความคิดเห็นของตัวเองอีกด้วย ทั้งนี้ เมื่อเบนิซิโอ เดล โตโร ได้ชมเทปบันทึกภาพการทะเลาะกันระหว่างทั้งสองฝ่ายในเวลาต่อมา เดล โตโรก็แสดงความรู้สึกประหลาดใจมากที่เดวีส์กับค็อกซ์ไม่ยอมประนีประนอมและไม่ยอมหุบปากทั้งๆที่ควรจะทำเช่นนั้น เชอรี ลินเดน นักวิจารณ์ของฮอลลีวู้ด รีพอร์ทเตอร์ประทับใจกับฉากความขัดแย้งในครั้งนี้มาก และเปรียบเทียบฉากนี้กับฉากที่บ็อบ ดีแลน นักร้องชื่อดังกลั่นแกล้งโดโนแวนในภาพยนตร์สารคดีระดับคลาสสิคเรื่อง Don't Look Back (1967) ที่กำกับโดยดี.เอ. เพนน์เบเกอร์ โดย Don't Look Back มีเนื้อหาเกี่ยวกับการทัวร์คอนเสิร์ตของดีแลนในอังกฤษในปี 1965 ในที่สุดโครงการสร้างภาพยนตร์ Fear and Loathing in Las Vegas (1998) ก็ได้เทอรี กิลเลียม มาเป็นผู้กำกับและเขียนบทแทนที่เดวีส์และค็อกซ์ โดยมีดาราดังมาร่วมแสดงอย่างคับคั่ง ซึ่งรวมถึงจอห์นนี เดปป์, เบนิซิโอ เดล โตโร, โทบี มาไกวร์, เอลเลน บาร์กิน, แกรี บิวซี (Identity), คริสตินา ริชชี, มาร์ค ฮาร์มอน, คาเมรอน ดิแอซ, เคร็ก เบียร์โก และไลล์ โลเวทท์ 18. WADD: THE LIFE AND TIMES OF JOHN C. HOLMES ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจฉบับวันที่ 4 ต.ค. 2545 หนังสือพิมพ์เดลี่ วาไรตีของสหรัฐรายงานว่า วาล คิลเมอร์ (The Doors, The Saint, Willow) จะรับบทเป็นจอห์น โฮล์มส์ ดาราหนังโป๊ชื่อดังในภาพยนตร์เรื่อง Wonderland ซึ่งสร้างจากเรื่องจริงเกี่ยวกับการที่โฮล์มส์และคู่รักวัยรุ่นของเขาเข้าไปพัวพันกับการฆาตกรรม 4 ศพในปี 1981 ในถนนวันเดอร์แลนด์ในลอสแองเจลิส โดยมีบริษัทไลออนส์ เกท ฟิล์มส์รับหน้าที่จัดจำหน่าย ผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้กับไลออนส์ เกท เจรจาต่อรองกับโจช ลูคัส (Sweet Home Alabama), เคท บอสเวิร์ธ (Blue Crush), ลิซา คุดโรว์ (Friends) และคริสตินา แอปเปิลเกท (The Sweetest Thing) เพื่อให้มาแสดงในภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วย ดาราคนอื่นๆในเรื่องนี้ยังรวมถึงทิม เบลค เนลสัน, เอริค โบโกเซียน, แคร์รี ฟิชเชอร์, จานีน กาโรฟาโล และดีแลน แมคเดอร์มอทท์ การถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้เริ่มต้นในช่วงต้นเดือนพ.ย.2002ภายใต้การกำกับของเจมส์ ค็อกซ์ (Highway) โดยโฮล์มส์ตัวจริงนั้นมีชื่อเสียงโด่งดังเนื่องจากมีข่าวว่าอวัยวะเพศของเขามีความยาวถึง 13 นิ้วครึ่ง อย่างไรก็ดี เขาเสียชีวิตด้วยโรคเอดส์ในปี 1988 ก่อนหน้านี้เคยมีผู้นำชีวิตจริงของโฮล์มส์มาสร้างเป็นภาพยนตร์สารคดีชื่อ WADD: The Life and Times of John C. Holmes ในปี 1998 โดยฝีมือการกำกับของแคส พาเลย์ และภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้นำหนังโป๊ที่โฮล์มส์เคยแสดงมาใช้ประกอบในเรื่องด้วย แต่ไม่ได้นำฉากที่เห็นการร่วมรักอย่างโจ่งแจ้งมาใช้ นอกจากนี้ นักวิจารณ์ยังกล่าวว่าผู้ที่ต้องการชมภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้เพราะต้องการเห็นอวัยวะเพศของโฮล์มส์คงรู้สึกผิดหวังเนื่องจาก WADD ให้ผู้ชมเห็นภาพอวัยวะดังกล่าวผ่านทางภาพถ่ายเพียงในช่วงระยะสั้นๆเท่านั้น พาเลย์สัมภาษณ์คนหลายคนที่รู้จักกับโฮล์มส์ในเรื่องนี้ ซึ่งรวมถึงบิล เอเมอร์สัน ซึ่งเป็นผู้จัดการ, ชารอน โฮล์มส์ ภรรยาคนแรก, ดอว์น ซึ่งเป็นชู้รัก และผู้กำกับหนังโป๊บางคน โดยผู้ให้สัมภาษณ์แต่ละคนต่างแสดงความเห็นที่แตกต่างกันไป โดยบางคนก็กล่าวว่าโฮล์มส์นิสัยไม่ดีและบางคนก็กล่าวว่าโฮล์มส์เป็นคนที่อ่อนโยนและเป็นมิตร อย่างไรก็ดี ทุกคนที่ให้สัมภาษณ์ต่างไม่เชื่อคำอวดอ้างของโฮล์มส์ที่ว่าเขาเคยนอนกับผู้หญิงมาแล้วถึง 14,000 คน โดยผู้ให้สัมภาษณ์เชื่อว่าตัวเลขจริงๆอยู่ที่ระดับราว 1,000 คนเท่านั้น นอกจากนี้ โฮล์มส์ยังเคยอ้างอีกด้วยว่าเขาบินไปอังกฤษทุกปีเพื่อนอนกับหญิงผู้ร่ำรวยคนหนึ่งที่จะตอบแทนเขาด้วยเพชรพลอยทุกครั้ง พอล โธมัส แอนเดอร์สัน (Magnolia, Hard Eight) ให้สัมภาษณ์ในภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วย โดยเป็นที่เชื่อกันว่าแอนเดอร์สันสร้างตัวละคร "เดิร์ค ดิกเลอร์" ในภาพยนตร์เรื่อง Boogie Nights โดยได้แรงบันดาลใจมาจากโฮล์มส์ WADD ได้รับรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมจากเทศกาลภาพยนตร์ South By South West ที่จัดขึ้นในเมืองออสติน รัฐเท็กซัส จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:25:37 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 19. หนังสารคดี/กึ่งสารคดี 10 เรื่องที่เคยดูแล้วชอบมาก (ตอนที่สอง) A+ ชอบสุดๆ Baraka (Blessing) (1992, Ron Fricke) ดูที่โรงหนังในฮอลลีวู้ดสตรีท I am Cuba (1964, Mikhail Kalatozov) ดูในรูปแบบวิดีโอ The Housewife’s Flower (Die Blume der Hausfrau) (1999, Dominik Wessely) ดูที่สถาบันเกอเธ่ ซ.สาทร 1 อเมซิ่งไทยแลนด์ (พ.ศ. 2541) กำกับโดยโสรยา นาคะสุวรรณ และปณัฏฐา อยู่สุขสวัสดิ์ A ชอบอย่างรุนแรง Nine Good Teeth (2002, Alex Halpern) ดูที่สยามดิสคัฟเวอรี Buenos Aires, meine Geschicte (1998, German Kral) คราลคนนี้ชื่นชมยกย่องวิม เวนเดอร์สมาก (ดูที่สถาบันเกอเธ่) The Buena Vista Social Club (1998, Wim Wenders) ดูวิดีโอ A- ชอบมากๆ Haxan: Witchcraft Through the Ages (1921,Benjamin Christensen) ดูวิดีโอ My Dearest Enemy (1999, Werner Herzog) ดูที่เอ็มโพเรียม B+ ชอบมาก Gesualdo: Death for Five Voices (1995, Werner Herzog) ดูวิดีโอ 20.บางความเห็นเกี่ยวกับเทศกาลหนังเมลเบิร์น นักวิจารณ์ในเว็บไซท์ www.sensesofcinema.com ได้รายงานความเคลื่อนไหวในเทศกาลหนังเมลเบิร์นที่จัดขึ้นในช่วงปลาย เดือนก.ค.-กลางเดือนส.ค.ที่ผ่านมาค่ะ ก็เลยคัดลอกข้อมูลบางส่วนจากเว็บไซท์นั้นมาลงให้อ่านกัน โดยเฉพาะในส่วนที่เกี่ยวกับความเห็นในทางบวกที่มีต่อ Blissfully Yours ขอเริ่มด้วยความเห็นของฟิโอนา เอ. วิลเลลลา บรรณาธิการหญิงของ sensesofcinema.com ที่มีต่อ Blissfully Yours Posted Friday 1 August Comments by Fiona A. Villella Blissfully yours (Apichatpong Weerasethakul, 2002) Nothing short of an experimental feature film, Blissfully yours invests all in the surface of things. The film centres on three main characters: Roong, (a young Thai woman), Min (a young Burmese illegal immigrant living in Thai) and Orn (an older Thai woman). Roong has taken Min under her wing, by teaching him Thai and paying Orn to take care of him whilst she's at work. At the film's beginning, Min is at the doctor's, with Roong and Orn, being treated for some kind of skin ailment (a scene that's very reminiscent of Tsai Ming-liang's cinema). We then follow the characters through various circumstances: Orn decides to make her own cream to treat Min; Min takes Roong to a quiet recluse in the jungle in order to relax after a long, hard day at work; and Orn also winds up at the same recluse but for the intention of having sex with her husband's co-worker. The film maintains a carefully distanced observational regard toward its characters. There is no overt dramatic structure through which we can grasp their feelings, desires, motivations, and so on. And yet the temperament that exists between each character is so incredibly emphatic ... built up merely through quiet dialogue, and specific well-defined gestures. We learn of the strong sexual tension between Roong and Min, of the antagonism between Roong and Orn, and of the desire object that Min is for both of them. Coincidentally, their entanglements become clear in the setting of a jungle. For the most part, story details flash by in spurts, for example, via voice-over, or sudden actions. Generally, however, the film's pace is extraordinarily languid and, for the most part, we are left with the image. In one scene, there is a close-up of Roong lying alongside Min, murmuring his name, whilst he sleeps. The sense of emotion, of sheer wanting, cutting through the static scene is almost palpable. This sense of 'reading' the image extends to the strange drawings that appear intermittently on the screen. The very directness with which Weerasethakul tackles life and the everyday is astonishing. So far, a Festival highlight. และนี่เป็นความเห็นของนักวิจารณ์บางคนว่าตัวเองชอบหนังเรื่องอะไรมากที่สุดในเทศกาลหนังเมลเบิร์นปีนี้ Posted Saturday 16 August (Festival Wrap-Up) 1. Michelle Carey Ten favourites (in alphabetical order): Blissfully Yours (Apichatpong Weerasethakul, 2002) Crimson Gold (Jafar Panahi, 2003) Dolls (Takeshi Kitano, 2002) Gozu (Takashi Miike, 2003) Oasis (Lee Chang-dong, 2002) Oui Non (Jon Jost, 2002) Swimming Pool (Francois Ozon, 2003) Ten (Abbas Kiarostami, 2002) Time of the Wolf (Michael Haneke, 2003) Turning Gate (Hong Sang-soo, 2002) 2. Albert Fung Out of the 40 or so films I saw at this year's MIFF, this is a list of the films (in no particular order) I most enjoyed watching: Oasis (Lee Chang-dong, 2002) The Afghan Alphabet (Mohsen Makhmalbaf, 2002) Taste of Cherry (Abbas Kiarostami, 1996) Ten (Abbas Kiarostami, 2002) The Wind Will Carry Us (Abbas Kiarostami, 1999) Domestic Violence (Frederick Wiseman, 2001) Gozu (Takashi Miike, 2003) Blind Shaft (Li Yang, 2003) Blissfully Yours (Apichatpong Weerasethakul, 2003) Resurrection of the Little Match Girl (Jang Sun-woo, 2002) Terminal Bar (Stephan Nadelman, 2002) Long Gone (Jack Cahill & David Eberhardt, 2003) 3.George Papadopoulos My favourite films at MIFF 2003: 1. Capturing The Friedmans (Andrew Jarecki, 2002) 2. Summer Dress (short film by François Ozon, 1996) 3. Spellbound (Jeffrey Blitz, 2002) 4. The Wind Will Carry Us (Abbas Kiarostami, 1999) 5. Raising Victor Vargas (Peter Sollett, 2002) 6. Gozu (Takashi Miike, 2003) 7. Blissfully Yours (Apichatpong Weerasethakul, 2002) 8. Swimming Pool (François Ozon, 2003) 9. Morvern Callar (Lynne Ramsay, 2002) 10. Ten (Abbas Kiarostami, 2002) 4. Fiona A. Villella My favourite films at MIFF 2003 (in no particular order): Osama (Siddiq Barmak, 2003) Morvern Callar (Lynne Ramsay, 2002) Oui Non (Jon Jost, 2002) The Great Dictator (Charlie Chaplin, 1940) Ten (Abbas Kiarostami, 2002) ABC Africa (Abbas Kiarostami, 2001) The short films of Abbas Kiarostami Trouble Every Day (Claire Denis, 2002) Turning Gate (Hong Sang-soo, 2002) Blissfully Yours (Apichatpong Weerasethakul, 2002) Come Drink with Me (King Hu, 1966) จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 25 ส.ค. 46 18:29:16 A:203.156.48.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขออนุญาตเอารูปประกอบ 47 รูปไปแปะไว้ที่เว็บบอร์ดของนิตยสาร Bioscope นะคะ ดูรูปที่ได้แอดเดรสข้างล่างนี้ค่ะ http://www.bioscopemagazine.com/webboard/index-in.php?id=2653 http://www.bioscopemagazine.com/webboard/index-in.php?id=2676 จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 26 ส.ค. 46 21:39:16 A:203.148.178.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 http://www.bioscopemagazine.com/webboard/index-in.php?id=2653 http://www.bioscopemagazine.com/webboard/index-in.php?id=2676 จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 27 ส.ค. 46 13:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณคุณนู๋เองง่ะมากๆเลยค่ะ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 29 ส.ค. 46 22:29:27 A:203.156.48.39 X: ]