เล่ม 5 บทที่ 2

    บทที่ 2 นกฮูกรุมจิก

    "หา" แฮรี่ร้องอย่างงงงวย
    "เขาหายไป !" มิสซิสฟิกก์กล่าว "ไปหาคนอื่นกับแค่เรื่องหม้อชุดนึงหล่นใส่ไม้กวาด ! ฉันเตือนเขาแล้วแท้ ๆ ว่าถ้าเขาไปล่ะก็ ฉันจะถลกหนังหัวเขาทั้งเป็น แล้วดูสิ ! ผู้คุมวิญญาณ ! โชคดีนะที่ฉันให้มิสเตอร์ทิบเบิ้ลคอยประจำการ ! แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เราจะมัวยืนอยู่หรอกนะ ! เร็วเข้า ตอนนี้เราต้องรีบพาเธอกลับก่อน ! โอ้ ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ ! ฉันฆ่าเขาแน่ !"
    "แต่ -" ความจริงที่ว่าเพื่อนบ้านชราผู้หลงใหลแมวกลับรู้เรื่องผู้คุมวิญญาณทำให้เขาช็อคมากแทบจะพอ ๆ กับการเจอพวกมันสองตนในตรอกเลย "คุณ --- คุณเป็นแม่มดหรือฮะ"
    "ฉันเป็นสควิบบ์ ซึ่งข้อนี้มันดังกัสรู้ดีเลยแหละ ว่าฉันจะไปช่วยเธอสู้ผู้คุมวิญญาณได้ยังไง เขาทิ้งเธอไปโดยไม่บอกกล่าวเลย ทั้งที่ฉันเตือนเขาแล้วนะ ---"
    มันดังกัสคนนั้นตามเราอยู่หรือ เดี๋ยวก่อน ! เขานี่เอง - ที่หายตัวไปจากตรงหน้าบ้านเรา
    "ใช่ ใช่ ใช่ ยังดีนะที่ฉันให้มิสเตอร์ทิบเบิ้ลส์คอยประจำการอยู่ใต้ท้องรถเอาไว้ มิสเตอร์ทิบเบิ้ลส์เลยมาเตือนฉันได้ แต่ตอนฉันไปถึงบ้านเธอ เธอก็ไม่อยู่แล้ว --- แล้วดูตอนนี้สิ โอย ดัมเบิลดอร์จะว่าอย่างไรนะ แกน่ะ !" เธอกรีดร้องใส่ดัดลีย์ ซึ่งยังนิ่งอยู่กับพื้น รีบยกก้นอ้วน ๆ ขึ้นจากพื้นเร็วเข้า !"
    "คุณรู้จักดัมเบิลดอร์หรือครับ" แฮรี่ถามพลางจ้องเธอ
    "ฉันต้องรู้จักดัมเบิลดอร์อยู่แล้วสิ ใครเล่าจะไม่รู้จักดัมเบิลดอร์ แต่ไว้ก่อนเถอะ -- ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้ถ้าพวกมันย้อนกลับมา ฉันเปลี่ยนร่างถุงชายังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ"
    เธอค้อมตัวลงดึงแขนใหญ่ ๆ ของดัดลีย์ขึ้นมาด้วยมือลีบ ๆ ของเธอ
    "ลุกขึ้น เจ้าก้อนเนื้อไร้ประโยชน์ ลุกขึ้นสิ !"
    แต่ดัดลีย์ไม่มีทีท่าว่าจะขยับเลย เขายังนิ่งอยู่กับพื้น ด้วยเนื้อตัวสั่นเทา หน้าซีด ปากปิดสนิท
    "ผมเอง" แฮรี่ดึงแขนดัดลีย์แล้วยกขึ้นยืนด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี ดัดลีย์ดูจะยังอ่อนล้าอยู่ นัยน์ตาหยีกลอกไปมาก เหงื่อหยดทั่วใบหน้า พอแฮรี่ปล่อยเขา เขาก็ตัวแกว่งอย่างน่ากลัว
    "เร็วเข้า !" มิสซิสฟิกก์เร่งอย่างตื่นกลัว
    แฮรี่ดึงแขนใหญ่ของดัดลีย์ไว้รอบไหล่เขา แล้วดึงเขามาตามถนน แม้จะเอนเอียงไปบ้างเพราะน้ำหนัก มิสซิสฟิกก์เดินโงนเงนอยู่เบื้องหน้า เธอเพ่งมองไปรอบ ๆ มุมถนนอย่างหวาดระแวง
    "เอาไม้กายสิทธิ์ออกมา" เธอบอกแฮรี่ เมื่อพวกเขาเข้าสู่วิสเทอเรีย วอล์ค "ช่างกฏการปิดเป็นความลับไว้ก่อน ยังไงมันก็ต้องกลายเป็นนรกอยู่แล้ว เราอาจโดนจับแขวนให้มังกรเลยก็เป็นได้ พูดถึงข้อห้ามที่สมเหตุผลสำหรับพ่อมดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ . . . เรื่องนี้มันเป็นอย่างที่ดัมเบิลดอร์กลัวเป๊ะเลย - เกิดอะไรขึ้นที่ปลายสุดถนนรึ อ๋อ นั่นแค่คุณเพรนทิซเท่านั้นเอง . . . อย่าถือไม้กายสิทธิ์ดี ๆ สิ เจ้าหนู ฉันพร่ำบอกเธออยู่นี่ไม่ใช่รึว่าฉันช่วยอะไรไม่ได้น่ะ"
    ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะถือไม้กายสิทธิ์ให้นิ่งพร้อม ๆ กับที่ลากดัดลีย์ไปด้วย แฮรี่จิกซึ่โครงลูกพี่ลูกน้องอย่างไม่เกรงใจ แต่ดูเหมือนดัดลีย์จะไม่รู้สึกอยากเคลื่อนไหวเองเอาเสียเลย เขาทิ้งน้ำหนักลงบนไหล่แฮรี่ โดยที่เท้าใหญ่ ๆ ลากไปกับพื้น
    "ทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณเป็นสควิบบ์ล่ะฮะ มิสซิสฟิกก์" แฮรี่ถาม เขาหอบจากความอุตสาหะที่ต้องก้าวต่อไป "ตลอดเวลาที่ผมไปบ้านคุณ - ทำไมคุณไม่เคยพูดถึงเลย"
    "คำสั่งดัมเบิลดอร์น่ะ ฉันต้องคอยเฝ้ามองเธอ แต่ห้ามพูดอะไรทั้งสิ้น เธอยังเด็กเกินไป ฉันเสียใจที่ทำให้เธอต้องทนทุกข์ แต่ครอบครัวเดอร์สลีย์คงไม่ปล่อยให้เธอมาแน่ ถ้าเขาคิดว่าเธอสนุก มันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ เธอก็รู้ . . . แต่ คำพูดฉัน" เธอพูดอย่างเศร้าสร้อย และบีบมืออีกครั้ง "ตอนดัมเบิลดอร์ได้ยินเรื่องนี้นะ - ว่ามันดังกัสหายตัวไป เขาควรอยู่ประจำหน้าที่จนกว่าจะเที่ยงคืน --- เขาไปไหนนะ ฉันจะบอกเรื่องที่เกิดนี่ให้ดัมเบิลดอร์รู้ได้ยังไงนะ ฉันหายตัวไม่ได้"
    "ผมมีนกฮูกตัวนึง ผมให้คุณยืมได้" แฮรี่คราง เขากลัวว่ากระดูกสันหลังเขา อาจจะพับเพราะน้ำหนักของดัดลีย์เข้าให้
    "แฮรี่ เธอไม่เข้าใจ! ดัมเบิลดอร์ต้องจัดการโดยเร็วที่สุดที่จะทำได้ ทางกระทรวงมีวิธีตรวจสอบเวทย์มนต์ของผู้ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ตอนนี้พวกเขารู้แล้วแน่ ๆ เธอจำคำฉันไว้ได้เลย"
    "แต่ผมขับไล่ผู้คุมวิญญาณนะ ผมต้องใช้เวทย์มนต์ - พวกนั้นน่าจะห่วงเรื่องผู้คุมวิญญาณลอยไป
    ลอยมาในวิสเทอเรีย วอล์คมากกว่าจริงไหมครับ"
    "โธ่ พ่อหนู ฉันก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น แต่ฉันเกรงว่า - มันดังกัส เฟลตเชอร์ ฉันจะฆ่าแก !"
    มีเสียงดัง แกร็ง ตามด้วยกลิ่นซอสพริกบูดผสมกลิ่นเหล้าฉุนในอากาศ เมื่อชายร่างอ้วนเตี้ย ไม่โกนหนวดเคราในชุดโค๊ทรุ่งริ่งปรากฏตรงหน้าพวกเขา เขามีขาสั้นโค้ง ผมสีเหลืองยาวสยาย ตาโป่งจนดูเหมือนสุนัขบาสเส็ต ฮาวน์ เขากำห่อของสีเงิน ซึ่งแฮรี่จำได้ทันทีว่า นั่นคือผ้าคลุมล่องหน
    "เงียบ ๆ ฟิกกี้" เขาพูด แล้วไล่มองตั้งแต่มิสซิสฟิกก์ ไปที่แฮรี่และดัดลีย์ "เกิด ไร ถึงเลิกปกปิดตัวตนล่ะ"
    "แกก็ปกปิดไปเองสิ !" มิสซิสฟิกก์กรีดร้อง "ผู้คุมวิญญาณนะ เจ้าคนใช้ไม่ได้ เจ้าโจรย่องเบา !"
    "ผู้คุมวิญญาณรึ" มันดังกัสย้ำด้วยอาการตกตะลึง "ผุ้คุมวิญญาณ ที่นี่รึ"
    "ใช่สิ ที่นี่ เจ้าเศษขี้ค้างคาว ที่นี่ !" มิสซิสฟิกก์ร้อง "ผู้คุมวิญญาณทำร้ายเด็กตอนช่วงเวลารับผิดชอบของนาย !"
    "ให้ตายสิ" มันดังกัสร้องอย่างอ่อนแรง เขาไล่มองตั้งแต่มิสซิสฟิกก์ ไปจนแฮรี่อีกครั้ง "ให้ตายสิ ฉัน -"
    "แล้วแกดันหายไปซื้อหม้อที่ถูกขโมยมา ! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไป"
    "ฉัน - เอ้อ - ฉัน" มันดังกัสดูจะไม่สบายใจอย่างมาก "มัน - มันเป็นธุรกิจดี ที่มีโอกาส -"
    มิสซิสฟิกก์ยกมือซึ่งมีถุงของเธอแกว่งไปมาอยู่ แล้วหวดมันดังกัส ฟังจากเสียงแก๊งแล้วน่าจะมีอาหารแมวอยู่เต็ม
    "โอ้ย - เบา - เบา ยายค้างคาวอาละวาด ! ต้องมีคนไปบอกดัมเบิลดอร์นะ !"
    "เออ - ต้อง --- มี !" มิสซิสฟิกก์ตะโกน พร้อมกับเหวี่ยงถุงอาหารแมวใส่ทุกส่วนของร่างมันดังกัสที่เธอจะทำได้ "และ - คงดี - ถ้า - เป็น - แก - แล้ว - แก - ยัง - ตอบ - เขา - ได้ - ว่า - ทำไม - แก - ไม่ - อยู่ - ช่วย !"
    "จัดที่ครอบผมเธอเหอะน่า !" มันดังกัสเอ่ย เขาเอามือป้องหัว "ฉันไปแล้ว ฉันไปแล้ว !"
    หลังมีเสียงดัง แกร็ง อีกหน เขาก็หายตัวไป
    "ฉันอยากให้ดัมเบิลดอร์ฆ่าหมอนี่ซะ !" มิสซิสฟิกก์พูดอย่างเดือดดาล "เอาล่ะ มาได้แล้ว แฮรี่ มัวรออะไรอยู่ล่ะ"
    แฮรี่ตัดสินใจว่า ไม่ควรปล่อยกำลังที่เหลืออยู่ให้หมดไปกับการถกเถียง เพราะเขาแทบทนเดินต่อโดยแบกดัดลีย์ไม่ไหวแล้ว เขาพยุงดัดลีย์ซึ่งแทบไร้สติแล้วพยายามลากไปข้างหน้า
    "ฉันจะส่งเธอที่ประตูนะ" มิสซิสฟิกก์กล่าว เมื่อพวกเขาเข้าสู่ไพรเว็ต ไดรฟ์ "เผื่อยังมีพวกมันอยู่รอบ ๆ . . . อ้อ คำพูดฉัน หายนะจริง ๆ . . . เธอต้องสู้พวกนั้นด้วยตัวเอง . . . ดัมเบิลดอร์สั่งเราไม่ให้เธอใช้เวทย์มนต์ใดทั้งสิ้นแท้ ๆ . . . เอ่อ การร้องไห้ใส่ยาวิเศษมันไม่ดีหรอก ฉันว่า . . . แต่ตอนนี้แมวอยู่กลางหมู่พิกซี่แล้ว"
    "งั้น" แฮรี่หอบ "ดัมเบิลดอร์ก็ . . . คอย . . . เฝ้าผมอยู่หรือ"
    "เขาต้องเฝ้าอยู่แล้ว" มิสซิสฟิกก์พูดอย่างหงุดหงิด "เธอคงไม่คิดว่าเขาจะปล่อยเธอเดินไปทั่วเอง หลังจากเกิดเรื่องเมื่อเดือนมิถุนาหรอกนะ พระเจ้า พ่อหนู พวกเขาบอกฉันว่าเธอฉลาด . . . ใช่แล้วล่ะ . . . เข้าไปแล้วอยู่ในนั้นซะ" เธอบอก เมื่อพวกเขาเดินมาถึงบ้านเลชที่สี่ "ฉันว่าคงมีใครติดต่อเธอเร็ว ๆ นี้แหละนะ"
    "คุณจะทำอะไรต่อหรือฮะ" แฮรี่ถามโดยเร็ว
    "ฉันจะตรงดิ่งกลับบ้าน" มิสซิสฟิกก์ตอบ พลางจ้องไปรอบถนนมืด ๆ แล้วตัวสั่น "ฉันต้องรอคำสั่งอื่นน่ะ อยู่ในบ้านไปละกัน ราตรีสวัสดิ์"
    "เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป ! ผมอยากรู้ - "
    แต่มิสซิสฟิกก์วิ่งออกไปแล้ว รองเท้าแตะของเธอดังเตาะแตะ ถุงเขย่าดังก๊องแก๊ง
    "เดี๋ยว !" แฮรี่ตะโกนตามหลังเธอ เขามีคำถามอยากถามใครก็ตามที่ติดต่อกับดัมเบิลดอร์อยู่สักล้านคำ แต่ชั่ววินาที มิสซิสฟิกก์ก็หายไปกับเงามืด แฮรี่แยกเขี้ยวแล้วดึงดัดลีย์ไว้บนไหล่ ก่อนจะค่อย ๆ ย่างเท้าอย่างทรมานไปบนทางเดินของสวนบ้านหมายเลขสี่

    จากคุณ : Motif - [ 26 ส.ค. 46 09:45:38 ]