A2458103 - ooo - จากการนอนดึกเมื่อคนทำให้ดู ถึงลูก ถึงคน.. เฮ้อ.. โรคร้ายเปลี่ยนชีวิตคนเราแค่ข้ามคืน... - ooo

ความคิดเห็นที่ 6

กรี๊ดดดดดดดดดดด อยากจะบ้าตาย

พิมพ์มาตั้งยาว คอมพ์แฮ้งค์อีก

เฮ้อ....เล่าใหม่ก็ได้อ่ะ

เป็นเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่งชื่อคุณแตง (ชื่อจริงจำไม่ได้ จำได้แต่นามสกุลว่องไววิทย์) คุณแตงเป็นลูกคนมีอันจะกิน พ่อแม่ทำธุรกิจส่วนตัว มีพี่สาวหนึ่งคนชื่อพี่ตาล น้องชายชื่อน้องต้น

คุณแตงเคยเรียนที่มาแตร์ เป็นหัวโจกของเพื่อนๆ บุคลิกออกจะทอมๆ หน่อย เพื่อนติดและติดเพื่อนมาก ออกจะเฮี้ยวๆ เกเรนิดๆ พอจบมาแตร์ก็มาเรียนหอการค้า แต่เรียนไม่จบ คุณพ่อเลยบังคับให้ไปเรียนอเมริกาเพราะคิดว่ายังไงไปเรียนเมืองนอกไม่ได้อะไรก็ได้ภาษากลับมาช่วยธุรกิจทางบ้านก็ยังดี ก็ส่งไปเรียนอเมริกาทั้ง 3 คนพี่น้อง

คุณแตงไปเรียนที่บอสตัน น้องต้นเรียนอยู่นิวแฮมเชียร์ ส่วนพี่ตาลนั้นจำไม่ได้ว่าอยู่โคโรลาโด หรือเปล่า

คุณแตงไปเรียนศิลปะที่บอสตัน ทั้งๆที่วาดรูปก็ไม่เป็น มีเพื่อนเยอะ ทุกวันเอาแต่ปาร์ตี้ เที่ยวกันทั้งวัน เรียนอยู่ได้ 3 ปี อีก 1 ปีจะจบ เรื่องก็เกิดขึ้น คือวัน 16 กันยา เมื่อ 9 ปีที่แล้ว ก่อนจะถึงวันเกิดคุณแตง คุณแตงก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนตามเคย และจะมีปาร์ตี้กันตอนเย็นด้วยก็ออกไปซื้อของไปเที่ยว แต่ก็รู้สึกว่าเจ็บคอ ก็นึกว่าจะเป็นหวัด เลยบอกเพื่อนว่าปาร์ตี้วันนี้ไม่ไหวแล้ว ขอนอนพัก เพื่อจะเก็บแรงไปปาร์ตี้วันเกิดตัวเองวันพรุ่งนี้ ก็มีเพื่อนชื่ออรคอยดูแลอยู่ทั้งคืน

จนถึงเช้าวันที่ 17 กันยา คือวันเกิดของคุณแตง คุณพ่อก็โทรมาจากเมืองไทยไปอวยพรวันเกิด คุณแตงก็มารับโทรศัพท์แล้วบอกว่าไม่ไหวแล้ว คุณพ่อก็รู้สึกว่าผิดปกติมากๆ (ปกติโทรมาก็ไม่เคยเจอ เพราะคุณแตงออกไปเที่ยวตลอด) ไม่พูดไม่จาทั้งๆที่พ่อโทรมาอวยพรวันเกิด ก็ไม่ยอมพูด บอกว่าเจ็บคอ ก็เลยโทรไปหาลูกชายให้ไปดูพี่สาวหน่อย แต่ว่าน้องต้นก็เหมือนคุณแตงคือไม่ค่อยอยู่บ้าน พ่อกับแม่เลยสุ่มโทรไปบ้านเพื่อนน้องต้น โทรไปครั้งแรกปรากฎว่าน้องต้นเป็นคนมารับโทรศัพท์เองเลย ก็เลยบอกให้ไปดูพี่สาวด้วย ผิดปกติแล้ว น้องต้นกับเพื่อนก็เลยขับรถไปบอสตัน ซิ่งไปเต็มที่ใช้เวลาประมาณ 20-30 นาทีก็ถึง (ปกติใช้เวลาประมาณ 45นาทีถึง 1 ชั่วโมง)

พอน้องต้นไปถึงบ้านพี่สาวก็รีบไขกุญแจวิ่งไปดูในห้องนอน เห็นคุณแตงนอนช็อคอยู่ ร่างกายเป็นจ้ำๆม่วงๆ เหมือนคนโดนทุบมาน่วม ก็ให้เพื่อนไปโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล ตัวเองก็ดูแลพี่สาวและก็คิดว่าทำไมเหมือนอาการของกาฬโรคจังเลย โทรบอกพ่อ ก็บอกว่าพี่แตงมันเป็นอะไรไม่รู้เหมือนกาฬโรค พ่อก็ถามว่ารู้ได้ไง น้องต้นก็บอกว่าก็เคยอ่านหนังสือมา

พอรถพยาบาลมาถึง เจ้าหน้าที่ 2-3คนก็รีบวิ่งมาดูคนไข้แล้วบอกว่าจะเทสต์ น้องต้นคิดว่าจะเทสต์เลือดหรืออะไร แต่ไม่ใช่ เจ้าหน้าที่ถามคุณแตงว่าชื่ออะไร เกิดวันเดือนปีอะไร วันนี้วันที่เท่าไหร่ น้องต้นก็ฉุนว่าคนจะตายอยู่แล้วมาถามอะไรเลอะเทอะอยู่ได้ เจ้าหน้าที่บอกว่าต้องเทสต์ว่าคนไข้ยังมีสติอยู่ไหม ซึ่งตอนนั้นคุณแตงก็ตอบได้หมด แต่คุณแตงเล่าว่าไม่รู้เรื่องเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องต้นโทรมาหาก่อนที่จะขับรถมาหา จำได้ครั้งสุดท้ายก็ตอนที่คุณพ่อโทรมาอวยพรวันเกิดแล้วตอบไปว่า เจ็บคอ ไม่ไหวแล้ว แค่นั้น

เจ้าหน้าที่ก็ถามน้องต้นว่าจะไปโรงพยาบาลไหน น้องต้นบอกว่าไปไหนก็ได้ที่ใกล้ที่สุด ก็เลยไปโรงพยาบาลชื่อยาวๆ เป็นโรงพยาบาลยิว พอถึงโรงพยาบาลเขาก็เอาคุณแตงเข้าห้องฉุกเฉิน แล้วเอาเข้าห้องปลอดเชื้อเลย ใครเข้าห้องนั้นต้องทานยากันไว้ทุกคน น้องต้นก็โทรไปหาพ่อ พ่อก็ติดต่อเพื่อนที่เป็นหมออยู่บอสตันชื่อหมอพัฒน์ แต่ตอนนั้นหมอพัฒน์รู้สึกจะติดผ่าตัดอยู่เลยยังไม่ได้มาดู

อีก 6 ชั่วโมงผ่านไป หมอเรียกน้องต้นเข้าไปคุยบอกว่าพี่สาวคุณเป็นโรคนี้ๆๆๆ บอกมาเป็นภาษาหมอเลย น้องต้นก็บอกว่า ผมไม่รู้เรื่อง บอกคร่าวๆได้ไหมว่ามันเป็นยังไง ไอ้โรคนี้ หมอก็บอกว่า เป็นแบคทีเรียอยู่ในเส้นเลือด มันจะไปทำให้เลือดหยุดเป็นลิ่มตรงปลายประสาท พอเลือดที่ไหวเวียนด้วยความเร็วเท่าเดิมแต่มันถูกกั้นไว้ ไหลไม่ได้ก็ระเบิด เส้นเลือดก็แตก ร่างกายเลยเป็นจ้ำๆ อย่างที่เห็น ตอนนี้ต้องถ่ายเลือดเพื่อเอาออกมาฟอกแล้วค่อยไหลเวียนเข้าร่างกาย คุณจะยอมไหม น้องต้นก็ถามหมอว่าถ้าไม่ทำโอกาสรอดมีแค่ไหน หมอบอกว่าถ้าไม่ทำโอกาสรอดเหลือ 10 % ถ้าถ่ายเลือด ก็ 50-50 น้องต้นโทรหาพ่อ พ่อก็บอกว่าทำไปเถอะ แล้วพ่อจะรีบตามไป

หมอพัฒน์เพื่อนของพ่อพอเสร็จธุระก็รีบไปดูอาการคุณแตงที่โรงพยาบาลยิวนั่น ก็รู้ว่าอาการแย่แล้วเลยโทรบอกว่าพ่อคุณแตงว่าให้รีบมาเลย เพราะไม่รู้ว่าคุณแตงจะเสียชีวิตเมื่อไหร่ มันร้ายกาจมาก ไม่ใช่หวัดธรรมดา ฝ่ายพ่อแม่ก็คุยกันว่าให้พ่อไปคนเดียว เพราะถ้าแม่ไปด้วย เกิดขาดเหลือเรื่องเงินทองขึ้นมาก็ไม่มีใครจัดการ แม่จะคอยอยู่ที่เมืองไทย คอยส่งเงินไปให้ก็แล้วกัน

พี่ตาลบินจากโคโรลาโดมาถึงก่อนพ่อนิดหน่อย พ่อบิน 24 ชั่วโมงไปถึงบอสตัน ตอนนั้นคุณแตงก็อาการหนักแล้ว ปลายเท้า ปลายนิ้วมือเริ่มเกิดแกงกรีน คือเนื้อตาย ดำแข็งไปหมดแล้ว อวัยวะข้างในก็แย่ไปหมด ไตวาย หัวใจ ตับ ปอด เสียหมด หมอบอกว่าจะต้องตัดขานะ พ่อก็บอกว่า ทำไมถึงกับจะตัดขาล่ะ ขาเป็นแผลดำๆ น่าจะรักษาได้ พยาบาลเลยบอกว่า ดูฝ่าเท้าสิ เนื้อมันตายไปหมดแล้วนะ พ่อเลยคิดหนัก ไม่รู้จะทำยังไงดี ถึงลูกจะตายก็อยากจะให้ตายทั้งอวัยวะครบ 32 หมอก็เร่งว่ารีบๆตัดสินใจ ถ้าผ่าตอนนี้ยังรักษาชีวิตได้ แต่ถ้านานไปกว่านี้ ถ้าเกิดอาการแทรกซ้อนเข้ามา ตัดสินใจตอนนั้นก็จะช่วยอะไรไม่ได้นะ

ตอนที่พ่อเฝ้าดูอยู่ที่โรงพยาบาล มีบาทหลวงเข้ามาถามพ่อเลยว่า ถ้าตายแล้วจะทำพิธีศพยังไง ที่ไหน ถ้าจะเอากลับเมืองไทยก็ต้องซื้อโลงนะ เตรียมไว้เสีย พ่อก็ถามไปทั่วเลยว่า ไอ้โลงเหล็กที่ใส่ศพมีขายที่ไหน ยังไง คือเตรียมใจว่าลูกคงตายแน่ๆ เลยเตรียมการไว้หมด ถ้าลูกตายปุบปับขึ้นมาก็จะได้ไม่โกลาหล ก็มาปรึกษาพี่ตาลกับน้องต้นว่าจะเอายังไงดี จะสู้ไหม จะเก็บเขาไว้ไหม หรือจะปล่อยเขาไป แต่ถ้าคุณแตงเสียชีวิตไป พ่อก็จะให้ลูกทั้งสองกลับไปเรียนเมืองไทยนะ ไม่ให้อยู่อเมริกาแล้ว เป็นห่วง ทุกคนก็บอกว่าสู้ต่อ ก็รักษากันต่อไป

หมอก็ให้เพนนิซิลินแบบเต็มโดสเพื่อรักษากาฬหลังแอ่น ก็ฆ่าเชื้อให้ตายได้เรียบร้อย แต่ฟื้นฟูสภาพอวัยวะข้างใน แต่ยังมีไข้อยู่ เพราะแกงกรีนที่ขาและปลายนิ้วนั้นเกิดการอักเสบขึ้นมา ทำให้ต้องรีบตัดสินใจเรื่องตัดขาและนิ้วมือ แต่พ่อก็ตัดสินใจไม่ได้ หมอพัฒน์เลยบอกว่า ขอให้หมอเป็นคนตัดสินใจแทนพ่อได้ไหม เพราะหมอพัฒน์ก็รักคุณแตงเหมือนลูก และเป็นหมอ รู้อาการดีกว่าควรจะตัดสินใจอย่างไร หมอพัฒน์ก็ตัดสินใจให้ตัดขาและนิ้วมือ

พี่ตาลบอกว่า คุณแตงเขาอึดมาก ที่รอดมาได้ เป็นคนอื่นคงจะตายไปแล้ว เพราะสภาพแย่มากๆ เนื้อส่วนเท้าตายลามมาเกินข้อเท้า ดำแข็ง เหมือนกระดูกเลย ขาก็บวมเน่า ปลายนิ้วมือก็ตาย ดำแข็งมาถึงข้อนิ้ว ตอนแรกที่พ่อไม่อยากให้ผ่าเพราะเห็นว่าตรงปลายจมูกก็ดำเหมือนกัน แต่เลือดก็ไหวเวียนผ่านไป ก็ไม่เป็นไร ก็หายได้ ส่วนปลายนิ้วกับขาก็น่าจะหายเหมือนกัน แต่หมอบอกว่า ไม่ใช่ ตรงจมูกนั้นเป็นส่วนกลางประสาทเลือดไหลเวียนได้เลยสามารถกลับมาเป็นปกติได้ แต่ขาและปลายนิ้วนั้นเป็นส่วนปลายประสาท เลือดไปเลี้ยงไม่ถึงก็ตายแล้ว ฟื้นฟูไม่ได้ พ่อเลยยอมให้ผ่า

จากนั้นคุณแตงก็นอนหลับไม่รู้สึกตัวไปอีก 2-3 เดือน ตอนที่รู้สึกตัวนั้นคิดว่าอยู่เมืองไทย เพราะเห็นทั้งพ่อ ทั้งแม่ พี่สาว น้องชาย ก็เลยบอกพี่ตาลว่า อยากกินข้าวต้มปลาสะพานเหลือง ไปซื้อหน่อยสิ พี่ตาลก็บอกว่า อยู่อเมริกา จะไปหาสะพานเหลืองที่ไหนกัน

จากนั้นพอเริ่มรู้สึกจะขยับตัวก็รู้สึกว่าเบาๆชอบกล ก็เห็นว่าขาสองข้างหายไป ถูกตัด ถามพ่อ พ่อก็ไม่บอก ถามพี่ถามน้องว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่มีใครบอก คุณแตงนอนร้องไห้ทุกคืนเป็นเวลา 1 เดือน พ่อก็มาปลอบ คุณแตงถามว่าทำไมต้องตัดขาเธอด้วย พ่อเลยเอารูปที่ถ่ายไว้มาให้ดู แล้วถามว่า เป็นอย่างนี้น่ะ จะให้ตัดไหม คุณแตงเห็นรูปแล้วบอกคำเดียวเลยว่า ให้ตัด

รายการก็จบเท่านี้ จะมีต่อวันนี้ ดูแล้วน่าจะเรียกน้ำตาอีกแน่ๆ ทั้งคุณแตง คุณพ่อ ร้องไห้กันใหญ่ เห็นตัวอย่างนิดหน่อยว่าหลังจากกลับเมืองไทย คุณแตงก็อาละวาดหนักเหมือนกันและคุณสรยุทธก็บอกว่า จะบอกอะไรพ่อไหม วันนี้ คุณแตงก็น้ำตาไหลเลย บอกว่า จะบอกอะไรล่ะ ก็ขอโทษพ่อที่เคยอาละวาดมามากมาย พ่อก็น้ำตาคลอเบ้า บอกว่า พ่อไม่ยกโทษหรอก เพราะลูกไม่มีโทษอะไรเลย

คอยติดตามกันต่อคืนนี้นะคะ เห็นว่าจะมีหมอมาพูดเรื่องโรคกาฬหลังแอ่นอย่างละเอียดด้วย

และขออวยพรสุขสันต์วันเกิดให้คุณแตงและมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างเข้มแข็งนะคะ
แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 46 10:49:13

จากคุณ : [NostalgiA] - [ 17 ก.ย. 46 10:32:53 ]

ความคิดเห็นที่ 23

ชีวิตที่หวิด…ตาย

หากตื่นขึ้นมา… แล้วมือเท้าถูกตัดทิ้ง… จะทำอย่างไร…?!! "ถึงลูกถึงคน" ครั้งนี้ จะพาไปสัมผัสเรื่องจริงของชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ต้องประสบกับเชื้อร้าย ที่ว่ากันว่า หายสาบสูญจากโรคนี้ไปแล้ว… "ไข้กาฬหลังแอ่น" โรคร้ายที่กลับมาเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ความน่ากลัว และความร้ายกาจของเชื้อร้ายชนิดนี้ เป็นอย่างไร ทุกประสบการณ์ที่เกิดขึ้น จะมาถกกันให้รู้จริง และร่วมเจาะลึกกับชีวิตที่หวิด… ตาย กันต่อได้คืนนี้ ในรายการ "ถึงลูกถึงคน" เวลา 23.00 น. ทางโมเดิร์นไนน์ ทีวี และเชิญร่วมแสดงความคิดเห็น รวมถึงร่วมแลกเปลี่ยนประสบการณ์ ที่สร้างสรรค์ต่อสังคมไทย ซึ่งทุกความคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ จะถูกนำขึ้นบนหน้าจอโทรทัศน์ ทางโมเดิร์นไนน์ ทีวี

ผู้ร่วมรายการ
------------------------------------------
1. สุชาติ ว่องไววิทย์ บิดา
2. ลีลาวดี ว่องไววิทย์ มารดา
3. ปิยวดี วงศ์ภักดี พี่สาว
4. สุทธีทิพ ว่องไววิทย์ ผู้ป่วยโรคกาฬหลังแอ่น ที่เกือบเอาชีวิตไม่รอด
5. กรณธัช ว่องไววิทย์ น้องชาย

เรื่องจาก หนังสือ "ชีวิตที่หวิด… ตาย" โดย สุทธีทิพ ว่องไววิทย์ (ขอขอบคุณข้อมูล)

โรคร้ายที่หายไปจากโลกนี้กว่า 30 ปี และนี่คือ… เนื้อหาบางส่วนจาก ผู้ประสบเหตุการณ์จริง รวบรวมขึ้นเล่าถึงชีวิตที่ผลิกผัน เพียงเสี้ยววินาที ที่ไม่คาดคิดเลยว่า โรคร้ายจะจู่โจมกระทันหัน จากคนแข็งแรง รู้สึกเจ็บคอ อาการคล้ายเป็นโรคหวัด หรือหลอดลมอักเสบ จึงไม่ได้รักษา คิดว่านอนพักไม่นานคงหาย แต่กลับลุกลามใหญ่โตจนแทบเอาชีวิตไม่รอด ถึงกับต้องสูญเสียมือ และเท้า กลายเป็นคนพิการด้วยอายุเพียง 23 ปี จากความรู้สึกสุดท้าย ที่นอนหลับ ภายหลังจึงรู้ว่าหลับหมดสติไปเกือบ 3 เดือน พอรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่า ขาทั้งสองข้างถูกตัดทิ้งไปแล้ว และนิ้วมือทั้งสิบกำลังจะถูกตัดทิ้งอีก เป็นใครก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

ในขณะนั้น เรียกว่า โคม่าจริงๆ เพราะเส้นเลือดฉันแตกทั้งตัว คุณหมอบอกว่า โรคกาฬหลังแอ่นนี้ เวลาแบคทีเรีย เข้าไปในเส้นเลือด จะทำให้เลือดแข็งตัวเป็นลิ่ม ซึ่งทำให้การเดินทางของเลือดไม่สะดวก เพราะลิ่มเลือดจะไปบล็อคเส้นโลหิตฝอย ทำให้เลือดไม่ไปเลี้ยงส่วนปลายของร่างกาย เช่น ปลายข้อมือ ปลายเท้า และศีรษะ พอไปบล็อคเส้นเลือดก็โป่ง แล้วแตกออกข้างๆ ก็ทำให้ร่างกายเป็นสีม่วง และดำ ซึ่งจะทำให้เนื้อส่วนที่เลือดไปเลี้ยงไม่ถึงนั้นตาย (gangrene) เมื่อเลือดเป็นลิ่ม ไต ก็ไม่สามารถฟอกเลือดได้ ตอนนั้นเนื้อส่วนปลายขา และนิ้วมือตายแล้ว เป็นสีดำไปหมด ตั้งแต่ใต้หัวเข่าลงไปถึงเท้า และขาบวมมากๆ ปลายจมูกก็ดำ ไตวาย หัวใจก็จะหยุดเต้น ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ และเครื่องฟอกไตอยู่เกือบเดือน และทุกเรื่องราวต่อจากนี้ ติดตามต่อได้จาก ผู้ที่ต้องเผชิญหน้ากับโรคร้าย ที่ไม่มีใครอยากเป็น…"ชีวิตที่หวิด... ตาย"

สรยุทธ : ตอนนั้น “แตง” (สุทธีทิพ) จบที่มาร์แตฯ แล้วยังไงต่อ
สุทธีทิพ : แล้วไปเรียน ม.หอการค้า 2 ปี มัวแต่เที่ยว ไม่ได้เรียน คุณพ่อเลยตัดสินใจส่งไปเมืองนอกดีกว่า อย่างน้อยคิดว่าไม่ได้วิชา ก็ได้ภาษากลับมา
สรยุทธ : ตอนนั้นที่แตงไปเมืองนอกอายุเท่าไหร่
สุทธีทิพ : ประมาณ 19 ปี ตอนนั้นอีกปีเดียวก็จะจบแล้วก็มาไม่สบายตอนอายุ 23 ปี
สรยุทธ : ไปเรียนสาขา ?
สุทธีทิพ : วาดรูป ตอนแรกคิดจะไปเรียนนิเทศน์ อยากทำงานกองถ่าย ชอบลุยๆ
สรยุทธ : ตอนนั้นคุณพ่อเป็นยังไง ตอนนั้นน้องแตงเกเรใช่ไม๊ครับ เย้วๆ
สุชาติ : บางทีเด็กเกเรก็น่ารัก หรือซนในสิ่งที่ไม่เลวก็ใช้ได้
สรยุทธ : ตอนนั้นเขาดูแข็งแรงใช่ไม๊
ลีลาวดี : แข็งแรงค่ะ คล่องแคล่ว และเป็นนักกีฬา เหมือนเป็นผู้ชายแบบทอม
สรยุทธ : บางคนเรียกเป็น “เจ้าแม่” เลยนะ
ลีลาวดี : มีน้องๆ ติดเยอะ แต่แตงมีโรคประจำตัวคือโรคภูมิแพ้ ซึ่งคุณหมอก็บอกว่าพยายามอย่าให้เครียด พักผ่อนมากๆ ไม่เช่นนั้นหากป่วยขึ้นมาก็จะเป็นหนักกว่าคนอื่น
สรยุทธ : ตอนนั้นคุณพ่อคิดยังไงตัดสินใจส่งแตงไปเรียนเมืองนอก
สุชาติ : การค้าของผม ถ้าภาษาอังกฤษดี ก็ค้าขายได้
สรยุทธ : เขาอยากไปไม๊ตอนนั้น
สุชาติ : พ่อให้ไป ต้องไปอยู่แล้ว
สุทธีทิพ : ไปตามคำขู่
สรยุทธ : ตอนนั้นไป เต็มใจเลย
สุทธีทิพ : ไม่ ติดเพื่อน เพราะมีเพื่อนอยู่ทางนี้หมดเลย
สรยุทธ : แต่เราก็ได้เพื่อนที่อยู่ที่โน่นเยอะแยะเลย
สุทธีทิพ : และยังเจอเพื่อนที่เรียนมาร์:-)้วยนะ ตามไปเรียนอีก
สรยุทธ : ช่วงใกล้เกิดเหตุคือวันที่ 16 กันยายน เล่าให้ฟังหน่อย
สุทธีทิพ : เมื่อช่วงเช้าเพื่อนโทรมาให้ไปงานรับปริญญาของพี่สาว ก็เลยนั่งรถไป ก็หลับไปในรถ ตอนนั้นรู้สึกว่าเริ่มเจ็บคอ พอไปถึงก็ลงไปถ่ายรูปเฮฮากัน แล้วก็กลับบอสตัน ตอนนั้นเริ่มมีอาการเจ็บคอมาก ไปปาร์ตี้ไม่ไหวแล้ว
ปิยวดี : ตอนนั้นในงานปาร์ตี้ รู้สึกว่าแตงพูดไม่ไหวแล้ว ขอนอน รู้สึกว่าผิดปกติ เพราะนิสัยของเขาไม่ใช่อย่างนี้ค่ะ
กรณธัช : ตอนที่พ่อโทรมาบอกให้ไปดูพี่แตง คิดว่าอาการคงแย่แน่ๆ เลย เพราะปกติถ้าไหว ก็คงออกจากบ้านไปเที่ยวแล้ว พอไปถึงเขาก็บอกว่าเจ็บคอ เราก็เรียกเพื่อนขับรถส่งบ้าน พอเปิดไฟในห้องนอน เริ่มเห็นสีผิวเป็นม่วงๆ ทั้งตัว เหมือนโดนไม้ตีจนเป็นรอยช้ำ ใบหน้าก็มีบ้างนิดหน่อย ก็เลยบอกเพื่อนโทรเรียกรถพยาบาล พอบุรุษพยาบาลมาถึง ก็บอกว่าจะทดสอบบางอย่าง ผมก็นึกว่าจะตรวจสอบเลือด หรืออาการอะไร ปรากฏว่าบุรุษพยาบาลถามวันเดือนปีเกิดพี่สาว และถามว่าวันนี้เป็นวันอะไร ผมก็แปลกใจว่าคนจะตายอยู่แล้ว ยังมาถามอะไรเลอะๆเทอะๆ แต่จริงๆ ที่เขาถามก็ต้องการตรวจสอบว่าพี่สาวมีสติหรือเปล่า
สุทธีทิพ : ตอนนั้นก็ตอบได้ แต่ไม่รู้ตัวแล้ว มันอาจจะเหลือค้างๆ อยู่บ้าง
สุชาติ : ได้ข่าวตอนนั้นไข้สูงมากๆ
กรณธัช : ตอนนั้นนึกว่าเป็นกาฬโรค เพราะตอนเด็กๆ เคยเรียนและคิดว่าอาการแบบนี้น่าจะใช่ และไปส่งโรงพยาบาลของชาวยิว ซึ่งใหญ่มาก นำพี่แตงไปห้องไอซียู ก็เลยโทรหาพ่อ ก็บอกว่าไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไร แต่เหมือนกาฬโรค เพราะเห็นในหนังสือเรียน มันใกล้เคียงเหลือเกิน ตอนนำเข้าห้องไอซียู พี่แตงบอกว่าเจ็บหลัง
สรยุทธ : เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อกี่ปี
สุทธีทิพ : 9 ปี ปี 2537
สรยุทธ : ตอนที่หมอตรวจ บอกว่าเป็นโรคอะไร
สุทธีทิพ : แมนีโกฟอกซีเนียร์
กรณธัช : หมอบอกว่าเป็นแบคทีเรียอยู่ในเลือด ซึ่งแบคทีเรียจะทำให้เลือดแข็งตัว เลยทำให้เส้นเลือดระเบิดออก วิธีรักษาต้องใช้วิธีถ่ายเลือดแล้วมาฟอกใหม่ หมอบอกว่าถ้ารักษาโอกาสรอดยัง 50 : 50 แต่ถ้าไม่รักษา โอกาสรอดเหลือแค่ 10%
สุชาติ : ตอนนั้นตกใจมาก เพราะหมอที่นั่น ซึ่งรู้จักกัน ก็บอกอาการลูกสาวว่า ไม่ใช่หวัดธรรมดา โรคนี้ร้ายมาก อาจจะไม่ได้เห็นหน้าลูก เพราะอาจตายได้ภายในไม่กี่ชั่วโมง ตอนนั้นตกใจมาก กะว่าจะรีบบินไปหาเลย
ลีลาวดี : หมอบอกว่าให้มาภายใน 18 ชม. เราก็เห็นว่ามันเป็นไปได้ ตอนนั้นคิดว่าคงแย่แล้ว และคิดว่าโรคอะไรถึงได้หนักหนาขนาดนั้น คิดจะเตรียมจัดงานศพให้ลูกสาวในเมืองไทย แต่ก็ให้สามีไป เพื่อตัวดิฉันเองจะได้รับเรื่องและเตรียมงานที่นี่
สรยุทธ : รู้สึกตัวขึ้นมาแล้วไม่มีขา รู้สึกยังไงตอนนั้น
สุทธีทิพ : แตงร้องไห้อยู่เดือนนึง ร้องทุกวัน
สรยุทธ : โกรธคุณพ่อไม๊ตอนนั้น
สุทธีทิพ : เป็นอารมณ์ไม่เข้าใจมากกว่า ตอนนั้นเรายังไปปาร์ตี้ส์ได้ อยู่ดีๆ มาตัดขา หรือว่าไม่อยากให้เราเที่ยว
สรยุทธ : ตอนนั้นพ่อนั่งเครื่องบินไปหาคุณแตง คิดอะไรยังไง
สุชาติ : คิดว่าคงจะแย่ ขนาดหมอพัฒน์ (หมอที่รู้จักกันที่นั่นที่บอกข่าวมา) ซึ่งเป็นหมอเก่งเฉพาะทางด้วย พูดอย่างนี้ เราก็คิดว่าโอกาสรอดคงน้อย ตอนไปถึง เห็นอาการลูก ก็ตกใจ เพราะผิวหนังเปลี่ยนไปหมดเลย เป็นดำจ้ำๆ คือเชื้อแบคทีเรียเข้าไปบล็อกปลายประสาท ทำให้เลือดไม่เดิน ก็เลยเส้นเลือดระเบิด และเลือดก็ออกมาตามผิวหนัง
กรณธัช : ช่วงประมาณ 6 ชม.ที่อยู่ในห้องไอซียู ซึ่งเป็นห้องปลอดเชื้อ ปรากฏว่ารอยแผลฟกช้ำก็ลามอีกเท่าตัวจากที่เห็นตอนแรก
สรยุทธ : ตอนนั้นเห็นน้อง จำได้ไม๊
ปิยวดี : จำไม่ได้ เพราะมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ตาบวมมาก ตาแดงมาก จนกระทั่งหนังตาปิดไม่ลง
สรยุทธ : คุณพ่อปรึกษากับลูกสองคน ตอนนั้นแตงไม่รู้สึกตัว ก็คิดถึงเรื่องงานศพแล้ว
สุชาติ : ตอนนั้นบราเดอร์ (นักบวชศาสนาคริสต์) เทียบเคียงถามว่าจะจัดพิธียังไง ผมก็ถามเป็นข้อมูลเกี่ยวกับโลงศพ ไม่เช่นนั้นหากถึงเวลาฉุกเฉินก็จะหาโลงไม่ได้ และที่นั่นหมอค่อนข้างจะยอมรับความจริง ถึงมาถามเราตรงๆ ว่าอาการลูกสาวแบบนี้จะสู้เหรอ เพราะค่อนข้างไม่มีหวัง เพราะถ้าหากคนไข้ต้องถูกตัดอวัยวะไป จะยอมรับได้หรือ
ปิยวดี : และไม่ได้เป็นแค่ภายนอก แต่ภายใน คือไต ก็ไปด้วย
สุชาติ : ตอนนั้นดูเนื้อใต้เท้า ผิวหนังแข็งหมดเลย คือเนื้อตายทั้งขาแล้ว ส่วนนิ้วก็แข็งเหมือนก้อนหินเลย
ปิยวดี : เหมือนกล้วยแห้งค่ะ
สรยุทธ : ที่ทรุดลงไป หัวใจก็เป็น ไตก็เป็น ตับก็เป็น แขนขาก็ลามขึ้นมาเรื่อยๆ มือก็เป็นๆ อยู่ดี ๆ มันทรุดลงไป หรือทรงแล้ว
สุชาติ : คือหมอให้ยาวเพนนิซิลลินอย่างแรงที่สุดเลยประมาณ 7-8 วัน เชื้อโรคก็แพ้ และเริ่มดีขึ้น
ลีลาวดี : ตอนนั้นแตงก็มีชีวิตรอดแล้ว แต่จะมีชีวิตรอดแบบไหน ก็มาดูอาการที่แขนขา ซึ่งยังเป็นปัญหาต่อไป
สุชาติ : ตอนนั้นยังไม่รู้สึกตัวและยังมีไข้ เพราะเนื้อที่ตายเกิดอักเสบและลามขึ้นมา
สรยุทธ : นี่ล่ะที่หมอฝรั่งก็ถามตรงๆว่าจะเอาไว้ไม๊
สุชาติ : เขาบอกว่าต้องให้รีบตัดสินใจด้วย ไม่เช่นนั้นหากมีโรคแทรกซ้อนก็จะรักษาหายขาดยาก หรือไม่เช่นนั้นคนไข้ก็อาจเสียชีวิตได้
กรณธัช : ตอนนั้นคิดว่าพ่อตัดสินใจดีที่สุดแล้ว
สุชาติ : ตอนนั้นหมอพัฒน์ก็บอกว่าให้ตัดไปเลย มีอะไรเขารับผิดชอบเอง เขาก็รักเหมือนลูกหลาน
สรยุทธ : ตอนนั้นคุณแม่บอกไม่ให้ตัด
ปิยวดี : คือตอนนั้นคุณแม่อยู่เมืองไทย ยังไม่เห็นภาพ คิดว่าแค่นี้ทำไมรักษาหายไม่ได้
ลีลาวดี : ตอนนั้นแค่ฟังดู คิดว่าเป็นแผลอักเสบธรรมดา ไม่น่ามาผ่าตัด
สรยุทธ : ปัญหาอีกข้อที่ต้องคิดก็คือ ถ้าตัดแล้วเมื่อแตงฟื้นขึ้นมา
สุชาติ : ถ้าตอนนั้นแตงถามผม ผมก็แย่ เลยต้องรีบถ่ายรูป เพื่อไว้เป็นหลักฐานให้ลูกได้เห็นถึงความจำเป็น และถ้าตัดช้าไป 10 วัน อาจจะต้องตัดมากกว่านี้
ปิยวดี : คุณพ่อพยายามยื้อ อยากให้ลูกอยู่ครบทุกอวัยวะ เลยยังตัดสินใจไม่ได้
สรยุทธ : แตงหลับไปกี่เดือน
สุทธีทิพ : เกือบ 3 เดือน หมอให้มอร์ฟีนด้วย เพื่อให้เบลอๆ ไม่รู้เรื่อง
สรยุทธ : รู้สึกตัวมาครั้งแรก จำได้ไม๊ว่าเกิดอะไรขึ้น
สุทธีทิพ : ตอนนั้นคิดว่าอยู่เมืองไทย เพราะเห็นครอบครัวอยู่ครบทุกคน เลยบอกพี่สาวว่าอยากกินข้าวต้มปลาสะพานเหลือง ไปซื้อให้หน่อยสิ พี่ก็บอกว่าตอนนี้อยู่อเมริกา จะไปหาสะพานเหลืองที่ไหน หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา แล้วก็หัดเขียนหนังสือ แม้ถูกตัดนิ้วไป แต่หัดเขียนไม่ยากเท่าเดิน
สรยุทธ : แล้วรู้สึกตัวแล้วไม่มีขา ตอนนั้นรู้สึกยังไง
สุทธีทิพ : ตอนนั้นจะพลิกตัว รู้สึกเบาๆ ก็เลยถามคุณพ่อว่าตัดขาทำไม คุณพ่อก็ไม่ยอมบอก จนกระทั่งผ่านไป 1 เดือน ไม่มีใครบอกเลย และมีอยู่วันหนึ่งคุณพ่อคงทนไม่ไหว เลยโชว์รูปถ่ายให้ดูว่าถ้าเป็นอย่างนี้สมควรให้ตัดไม๊ พอเราเห็นรูปถ่ายขาของเราเอง ก็ตอบว่าให้ ให้คำเดียวเลย
สรยุทธ : มีอะไรอยากจะบอกพ่อไม๊
สุทธีทิพ : ต้องขอโทษคุณพ่อ
สุชาติ : พ่อไม่มีอะไรที่ต้องทำโทษ.

คืนนี้ (17/09/2003) รายการถึงลูกถึงคนจะเสนอเรื่องนี้เป็นตอนที่สอง

จากคุณ : NaturalGal - [ 17 ก.ย. 46 13:50:55 ]