[Special Fiction] The New Journey ตอนที่ 2

    Author's note : ขอโทษนะคะที่มาช้า คนเขียนขึ้นชื่อมากเรื่องการดอง แฮ่ๆ

    Title : The New Journey (RPS, AU, PWP) ตอนที่ 2 แล้ว
    Main Characters : ....
    Authors : 13 Black birds from onering
    Warning : เนื่องจากเรื่องนี้เขียนโดยผู้สิงสถิตในโลกมืด ย่อมอดไม่ได้ที่จะมีความมืดเข้าแอบแฝง อาจโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ท่านใดที่ไม่ชอบ กรุณาทำไม่รู้ไม่ชี้ ลืม ๆ ข้าม ๆ ไป

    อนึ่ง เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ชื่อเสียงเรียงนามอันใด อาจจะซ้ำกับผู้ที่มีตัวตนจริง ซึ่งนั่นเป็นความบังเอิญโดยตั้งใจของเรา
    -------------------------------

    “วิ่ง!!!”

    สิ้นเสียงตะโกนของตัวเอง พ่อมดเทาแกนดัล์ฟก็ออกวิ่งหัวซุนนำคณะพันธมิตรแห่งแหวนที่เพิ่งจะได้หยุดพักจากการต่อสู้กับทั้งออร์คและโทรลยังไม่ทันจะหายหอบ มุ่งหน้าไปตามทางยาวเท่าที่ความสลัวของแสงจากปลายไม้เท้าจะนำทางไปได้…เสียงกลองที่สงบไปชั่วครู่ดังขึ้นมาใหม่ ด้วยท่วงทำนองที่ถี่กระชั้นยิ่งกว่าเก่า…เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังคึ่กคั่กมาจากทุกซอกทุกมุมของซอกหินมืดสนิทราวกับหลับตา หินผารอบกายราวกับเปล่งเสียงกัมปนาทออกมาได้จากตัวของมันเอง ร่วมหลอกหลอนเหล่าคณะพันธมิตรที่ต่างก็ซอยฝีเท้าจี๋ไม่คิดชีวิต

    เลโกลัสกำธนูจนเหงื่อชื้น…ความสามารถในการมองเห็นของพรายหนุ่มเหนือกว่าเพื่อนร่วมทาง จึงสังเกตได้ถึงจำนวนเงาดำที่ว่อบแว่บอยู่รอบกาย…มากมายจนน่ากลัว…โฟรโดกำสติงเล่มน้อยแน่น…ดวงตาจ้องมองแสงเรืองจากดาบพรายราวกำลังจ้องคมเคียวมัจจุราช

    ความรีบร้อน ทำให้พ่อมดเทาละล้าละลังด้วยความไม่แน่ใจในทิศทางที่ตนเองกำลังมุ่งหน้า…สะพานแห่งคาซัดดูมอยู่ตรงไหน…เสียงฝีเท้าที่รายล้อมใกล้เข้ามา ทำให้พ่อมดไม่มีโอกาสได้หยุดคิดหรือพิจารณาทางที่ถูกต้อง นอกจากซอยฝีเท้ามันเรื่อยไป

    “โอ๊ะ แกนดัล์ฟ!” เลโกลัสร้องออกมาพร้อมกับใช้ธนูชี้ไปทางขวาของทิศทางที่กำลังวิ่ง “ข้าเห็นแสงแว่บมาจากทางโน้น!”

    “งั้นวิ่งตรงไปทางนั้น!” พ่อมดตะโกนพร้อม ๆ กับเปลี่ยนทิศทาง…ไม่มีเวลาเหลือแม้แต่จะให้หายใจหอบ “พวกผีร้ายเกลียดชังแสงสว่าง ภาวนาให้นั่นเป็นแสงสว่างจากข้างนอกทีเถอะน่า!”

    -------------------------------------------------

    “ปี๊บ ปี๊บ ปี๊บ ปี๊บ”

    เสียงสัญญาณแหลม ๆ ถี่ ๆ บ่งบอกถึงความอับคลื่นพอ ๆ กับความอับโชคของชายหนุ่มในชุดน้ำเงินผู้เป็นเจ้าของโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งจะแคะกระปุกออมสินรูปหมูน้อยไปถอยมาเมื่อวานนี้เอง ตาอินแทบอยากจะเขวี้ยงมันลงกับพื้นห้องน้ำให้กระจายตามหลอดไฟนีออนไปเสียให้มันรู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่าราคาของมันเทียบเท่าความพยายามในการเก็บหอมรอมริบของเขามาตลอดชั่วอายุหนุ่มตั้งแต่ยังเรียนอยู่อนุบาลหมีน้อย

    “เท่าที่ผมติดตามข่าวสารวงการมือถือมาบ้าง” คุณวัชที่นั่งกอดเข่าจุ้มปุ๊กอยู่บนโถชักโครกพึมพำอย่างเลื่อนลอย “ผมยังไม่เคยได้ยินว่าทักษิณขยายเครือข่ายสัญญาณมาถึงคาซัดดูมแล้วเลยนะตาอิน”

    “งี่เง่าที่สุด” ตาอินบ่นกระปอดกระแปด นิ้วยังระดมจิ้มลงบนปุ่มโทรศัพท์ เปลี่ยนจากเบอร์คุณสาวน้อยร้อยแปดเป็นเบอร์คุณฮอบบิตั้ม เผื่อฟลุก “หลงยุคเข้ามาในมอเรียเนี่ยนะ…มุขเก่าขนาดนี้แม้แต่ละครน้ำเน่าช่วงไพร์มไทม์ยังเลิกทำไปแล้วเลย…แถมหลงยุคทั้งที ทำไมต้องมาหลงกับผู้ชายด้วยกันละเนี่ย…ถ้าหลงกับผู้หญิง…ถึงวายก็จะไม่ว่าเลยซักคำ แง่ง ๆ ติดซิฟะ” ประโยคสุดท้ายเสียงดังขึ้นเหมือนจะกลบคำพูดก่อนหน้า

    “อย่าหวังเลย ตาอิน” เสียงคุณวัชยังคงเลื่อนลอย “แค่สุรินทร์มันยังไม่มีสัญญาณเลย…นับประสาอะไรกับคาซัดดูม”

    ในที่สุดชายหนุ่มก็ยอมแพ้ วางโทรศัพท์มือถือที่ยังเปล่งแสงเรืองรองลงข้างตัว “สุดท้ายก็เป็นได้แค่ไฟฉายราคาแพง…” ตาอินบ่นพลางค้อนขวับ

    “ตายแน่ ตายแหง ๆ ตายแน่ไม่ต้องสงสัย” คุณวัชยังคงพึมพำเสียงโมโนโทน “เราไม่มีทางจะอยู่ในมอเรียได้หรอก…นอกจากจะแปลงร่างเป็นออร์คหรือโทรล…จริงด้วย ฮ่า ๆ ทีสวย ๆ อย่างเอลฟ์ยังกลายเป็นออร์คได้นี่นา แล้วทำไมเราจะเป็นบ้างไม่ได้ ฮ่า ๆ แทบไม่ต้องโมดิฟายด์เลยด้วยซ้ำ…ฮือ ๆ” คุณวัชเดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้

    “เฮ้ย หัวกระแทกจนฟั่นเฟือนแล้วเรอะ คุณวัช” ตาอินตกอกตกใจ กระดืบแทรกเท้าผ่านเศษแก้วเข้ามาลูบหัวลูบหูดูอาการ “อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปเลยน่า…ยิ่งมีกันอยู่แค่นี้ด้วย”

    “รู้มั้ยตาอิน” คุณวัชยึดเสื้อตาอินแน่น “ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นยังงี้…ผมจะทำทุกอย่างที่อยากทำ ผมจะกระโดดชกหน้าคู่อริที่เขม่นกันมาตั้งแต่เรียนอนุบาลสามโดยไม่สนใจว่าพ่อมันจะเป็นส.ส. …ผมจะสั่งทาร์ตครีมหน้าสตรอเบอรี่มากินโดยไม่สนใจสายตาชาวบ้าน…ผมจะไปเที่ยวดรีมเวิล์ดแล้วแหกปากกรี๊ดซะให้สะใจตอนอยู่บนไวกิ้ง ไม่ทำเป็นอมภูมิกลัวเสียหล่อ…ผมจะนั่งดูไททานิคแล้วร้องไห้ตอนแจ็คตายด้วย…ฮือ~~~”

    “เฮ่ย ไม่เอาน่า” ตาอินกระเถิบ ๆ ออกห่างเท่าที่ระยะเสื้อจะยืดถึง “มองโลกในแง่ดีหน่อยสิคุณวัช ตอนนี้เราอยู่ในมอเรียนะ มอเรีย” เขาทำเสียงตื่นเต้น “จะมีซักกี่คนที่ได้มาถึงมอเรียจริง ๆ อย่างที่เรามา ต่อให้พี่สาวน้อยหรือท่านเซอร์ก็ต้องอิจฉาเรา คิดดูสิคุณวัช เราจะได้ไปเคารพหลุมศพบาลิน ลอร์ดแห่งมอเรีย…ของจริงด้วยนะ ไม่ใช่ในหนัง…จะได้ขุดหามิธริล…จะได้เห็นบัลร็อคตัวเป็น ๆ”

    ดวงตาที่เลื่อนลอยของคุณวัชเริ่มรวมศูนย์ “บาลิน…มิธริล…บัลร็อค…”

    “ใช่ ๆ แล้วนอกจากนี้ ถ้าเราหาทางออกไปได้” ตาอินแทบจะสะบัดปอมปอม “เราอาจจะได้ไปเจอเลดี้กาลาเดรียลผู้สูงศักดิ์ ดาราสนธยาอาร์เวน หรือว่าแม่หญิงเอโอวีนคนงามแห่งโรฮันก็ได้นะ”

    “เจ๋งสุด ๆ !” คุณวัชกระโดดขึ้นยืนบนโถส้วมทันที ดวงตาเป็นประกาย “งั้นเราจะมามัวเสียเวลาอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ตาอิน! รีบออกไปให้พ้นเหมืองมืด ๆ อึดอัดนี่กันทีเถอะ…แล้วก็อย่าลืมมองซ้ายมองขวาหาแสงแวบ ๆ ด้วย เผื่อเจอมิธริลตกอยู่มุมไหน ไหนเอามือถือมาส่องทางหน่อยซิ” คุณวัชกระโดดลงจากโถ เดินนำออกมายังหน้าประตูทางออกจากห้องน้ำอย่างองอาจ ยกมือถือขึ้นสูงเพื่อให้แสงไฟสลัว ๆ นั้นสาดส่องไปทั่ว ๆ มองเห็นทางได้ราง ๆ “มีทางเดินด้วย ตาอิน” คุณวัชร้องบอกเพื่อนร่วมทางคนเดียว “มืดชะมัด…อะ…นั่น มีอะไรวอบแวบอยู่ข้างหน้า…ไหน…นั่น…เฮ้ย! พุ่งมาทางนี้ด้วย เฮ้ยยยยยย!!”

    ยังไม่ทันขาดคำ อะไรบางอย่างก็กระแทกเข้ากับลิ้นปี่คุณวัชอย่างแรงจนกระเด็นไปถึงอ่างล้างหน้า จุกจนร้องไม่ออก เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนตามมาติด ๆ “โฟรโด! นั่นเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า!”

    ตาอินเหลียวมองร่างของคุณวัชกับก้อนอะไรเล็ก ๆ ป้อม ๆ ที่ขดอยู่ใต้อ่างล้างหน้าอย่างตกตะลึง ก่อนจะเหลียวกลับมาหาทางต้นเสียง คราวนี้เสียงไพเราะอีกเสียงหนึ่งตะโกนลั่น พร้อมกับเสียงดังขวับคล้ายขึ้นสายธนู “อีร์ค!!”

    “เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน พวกผมไม่ใช่ออร์คนะคร๊าบบบ!!” ตาอินตะโกน ยกสองมือชูหรา แยกเท้าในท่าพร้อมให้ตรวจค้นอาวุธด้วยความเคยชิน ปากตุ้ยสารพัดภาษาเท่าที่สามารถนึกออกได้ในตอนนี้ “พวกผมเป็นคน…ง่า…เป็นมนุษย์ครับ…นอทออร์ค…แมนน่ะแมน เข้าใจบ่ครั่บ”

    แสงสว่างจากปลายไม้เท้าของพ่อมดเทาที่เพิ่งวิ่งตามมาทัน ส่องให้เห็นธนูที่กำลังถูกลดลงช้า ๆ สีหน้าของชายหนุ่มผมทองร่างระหงเต็มไปด้วยความพิศวง พอ ๆ กับพรรคพวกอีกเจ็ดแปดคนที่วิ่งตามเข้ามาสมทบ “มนุษย์งั้นเหรอ?”

    “แม่นแล้วครับ มนุษย์ของแท้และดั้งเดิมแต่กำเนิดไม่มีอะไรเจือปน” ตาอินชูมือหราเจรจา

    “โกหก!” เลโกลัสน้าวสายธนูขึ้นเล็งอีกครั้ง “มนุษย์ที่ไหนจะมาอาศัยอยู่ในมอเรีย! เจ้าต้องเป็นพวกเดียวของอสูรร้ายแน่ ๆ”

    “บอกว่าไม่ช้ายยยยย” ตาอินโบกไม้โบกมือทั้ง ๆ ที่ยังชูหรา “เป็นมนุษย์จริง ๆ นะครับ แต่เรื่องมันยาว เอาเป็นว่า…เอ้อ…เฮ้ย คุณวัช…ช่วยกันพูดหน่อยเซ่!!”

    จากคุณ : 1 of 13 Blackbirds - [ 17 ก.ย. 46 22:44:15 A:202.28.179.1 X:unknown ]