ความคิดเห็นที่ 1 FanFiction : ลำนำแห่งฟาเรเบธ หลังการล่มสลายของอัลคาเรนอันเป็นที่พำนักเดิม และเหล่าเทพวาลาร์ย้ายมาพำนักที่วาลินอร์และเริ่มงานอีกครั้ง ในวันที่เทพียาวานนาขับร้องเพลงต่อหน้าเหล่าวาลาร์ และบังเกิดทวิพฤกษาขึ้นในวาลินอร์ เมื่อเลาเรลินและเทลเพริออนประสานแสงพร้อมกันในครั้งแรก ไมอาร์คนสุดท้ายก็มาถึงเบื้องหน้าเหล่าวาลาร์ ไมอาร์ที่มีชะตาผูกพันกับทวิพฤกษาตราบจนวาระสุดท้ายแห่งอาร์ดา ไม่มีผู้ใดเลยในเหล่าวาลาร์ยกเว้นเทพบดีมานเวที่จะทราบว่าไมอาร์คนสุดท้ายนี้ลงมาด้วยภาระกิจอันใด ด้วยว่านางนั้นเป็นขนิษฐาของเมลคอร์ หากแต่เทพีวาร์ดาและเทพอุลโมกลับเชื้อเชิญนางด้วยความยินดี แต่นางก็มิได้กล่างถึงเหตุผลที่ลงมาแก่ผู้ใด นางมีนามว่า “ฟาเรเบธ” จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ด้วยว่านางสวมอาภรณ์แห่งอาร์ดาในยามที่ทวิพฤกษากำเนิด ร่างของนางจึงถูกห่อหุ้มด้วยแสงจากทวิพฤกษา และดวงตาของนางมีประกายแสงแห่งทวิพฤกษาสถิตอยู่ เทพบดีมานเวจึงให้นางมีหน้าที่คอยดูแลทวิพฤกษา นับแต่นั้นมานางจะสถิตอยู่ที่ทวิพฤกษา นางจะนั่งบนคาคบไม้ร้องเพลงกล่อมเลาเรลินในยามที่เทลเพริออนส่องแสง และร้องเพลงปลุกเทลเพริออนในยามที่เลาเรลินเริ่มผ่อนแสง เหล่าวาลาร์จะชินตากับการเห็นนางวิ่งเล่นอยู่ในวาลินอร์ และนั่งอยู่บนคาคบของต้นทวิพฤกษา ซึ่งแตกต่างจากเหล่าวาลาร์องค์อื่นๆ ที่จะเพียงนั่งใต้ทวิพฤกษาเท่านั้น เทพียาวานนาคือสหายที่นางไปพบบ่อยที่สุด ด้วยว่านางนั้นมีใจรักในต้นไม้เช่นเดียวกัน นางมักจะนั่งสนทนากับเทพียาวานนานานๆ นอกจากต้นไม้แล้วนางยังรักในสายลม เกลียวคลื่น ภูเขา และงานอื่นๆ ที่เหล่าวาลาร์ได้สร้างสรรค์ไว้ แต่ยามเมื่อนางอยู่เพียงลำพังที่ทวิพฤกษา นางมักจะมองไปทางทิศตะวันออก แล้วเบนสายตาไปทางทิศตะวันตกด้วยสายตาเศร้าสร้อยราวกับกำลังรอสัญญาณอันใดอยู่ วันหนึ่งขณะที่นางนั่งเล่นอยู่บนต้นเลาเรลินในยามที่เทลเพริออนส่องแสง นางก็เห็นเทพวาลาร์องค์หนึ่งเดินมาหยุดใต้ต้นเลาเรลินและมองมาที่นาง เทพองค์นั้นรูปงามยิ่งนัก มีเกศาสีเงิน ดวงตาสีน้ำทะเล สวมอาภรณ์สีเงิน พระองค์คือ เทพอุลโม นั่นเอง ทั้งสองมองกันอยู่นานในที่สุดนางจึงร้องถามไปว่าประสงค์สิ่งใดเทพอุลโมจึงตอบด้วยเสียงราบเรียบว่า ปรารถนาจะคุยกับนาง แต่ว่านางมิได้ปรารถนาจะคุยกับผู้ใด จึงปฏิเสธไป แต่เทพอุลโมยังคงประทับนิ่งอยู่ นางมองด้วยความประหลาดใจ ทันใดนั้นกิ่งของเลาเรลินหักสะบั้นลงตรงตำแหน่งที่เทพอุลโมประทับอยู่ นางนั้นตกใจด้วยว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนจึงรีบกระโดดลงไปหาเทพอุลโม แล้วร้องขออภัยต่อเทพอุลโม พร้อมกับขอดูแผล ในขณะที่มือของนางสัมผัสกับใบหน้าอันงดงามของเทพอุลโม ฟาเรเบธก็ต้องชะงักด้วยความตกใจ ด้วยเทพอุลโมคว้ามือนั้นแล้วนำมากุมไว้ พร้อมกับมองเข้าไปในดวงตาของนาง นางรีบชักมือกลับคว้ากิ่งเลาเรลินแล้ววิ่งจากไปในทันที จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากฟาเรเบธวิ่งหนีมาไกล จึงหยุดแล้วเหลียวมองกลับไปยังทวิพฤกษา แต่ไม่เห็นเทพอุลโมอยู่ที่นั่นแล้ว ฟาเรเบธตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางต้องวิ่งหนีมาด้วย ครั้นแล้วนางมองกิ่งเลาเรลินที่หักนางจึงไปหาเทพียาวานนาเพื่อไปปรึกษา นางเดินเข้าไปในสวนของเทพียาวานนาและเห็นเทพียาวานนานั่งอยู่ที่นั่น เมื่อเดินเข้าไปใกล้จึงรู้ว่าเทพียาวานนามิได้อยู่เพียงลำพัง หากแต่เทพบดีมานเว เทพีวาร์ดา และเทพอุลโมอยู่ที่นั่นด้วย ฟาเรเบธชะงักจะหันกลับแต่เทพบดีมานเวเรียกไว้ และตรัสแก่เทพียาวานนาว่านางมีเรื่องจะปรึกษา ฟาเรเบธไม่มีทางเลือกจึงนั่งลงเคียงข้างเทพียาวานนากล่าวปรึกษาถึงกิ่งเลาเรลินที่หักว่าจะขอให้สามารถใช้กิ่งนี้ปลูกเป็นต้นได้หรือไม่ เทพียาวานนาทรงยิ้มและยกพระหัตถ์เหนือกิ่งเลาเรลินและให้พร แก่ กิ่งนั้นให้สามารถเติบโตเป็นต้นได้ ฟาเรเบธกล่าวขอบพระทัยเบาๆ นางมอบกิ่งนั้นให้เทพบดีมานเว แล้วจึงทูลลา เมื่อนางเดินจากมา นางได้ยินเสียงเรียกจึงหันกลับไป เทพอุลโมนั่นเองที่เดินตามนางมา เทพอุลโม กล่าวขออภัยที่จับมือของฟาเรเบธ นางตอบว่าไม่เป็นไร แต่เทพอุลโมกล่าวต่อว่า อยากให้เข้าใจความรู้สึกของพระองค์บ้าง ฟาเรเบธนิ่งเงียบก่อนจะกล่าวตอบว่า ยินดีจะเป็นเพื่อนคุยด้วยแต่ตนเองคุยไม่เก่ง เทพอุลโมกล่าวตอบว่าไม่เป็นไร นับแต่นั้นมา เทพอุลโมจะแวะไปยังทวิพฤกษาบ่อยครั้ง และทุกครั้งฟาเรเบธจะนั่งรออยู่ที่โคนต้นทวิพฤกษา และทั้งสองจะเดินเคียงกันไปในวาลินอร์ เทพอุลโมจะคอยเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟาเรเบธฟัง ซึ่งนางก็ตั้งใจฟังอย่างยิ่งและยังซักถามถึงความเป็นไปในมิดเดิ้ลเอิร์ธ และความเคลื่อนไหวของเมลคอร์ และทุกครั้งที่เทพอุลโมเล่าถึงความเลวร้ายที่เมลคอร์สร้างไว้แก่อาร์ดา ฟาเรเบธจะนิ่งเงียบไป ดูโศกเศร้า และเหม่อมองไปราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่าง เทพอุลโมจึงตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างที่จะขั้นกลางระหว่างพระองค์และฟาเรเบธ แต่มิได้ทรงซักถามนางเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่อย่างใด แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 46 21:03:44 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 46 23:09:51 จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:16:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กาลเวลาอันสงบสุขได้ผันผ่าน ยามเมื่อเทพีวาร์ดานำละอองจากเทลเพริออนประดับนภากลายเป็นดวงดาราต่างๆ และเหล่าปฐมชนลืมตาตื่น วาระนั้นฟาเรเบธได้เฝ้ามองการมาถึงของปฐมชนอย่างเงียบๆ ใต้ต้นทวิพฤกษา เงาแห่งความโศกเศร้าได้ปรากฎแก่นาง ด้วยนางรับรู้ได้ว่าจะเกิดเหตุอันใดในอนาคตจากการตัดสินใจของเหล่าวาลาร์ในการนำเหล่าปฐมชนมายังอามัน แต่นางมิได้ทัดทานด้วยตระหนักว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนอยู่ในมหาคีตาที่เหล่าวาลาร์ได้ร่วมกันบรรเลงไว้ ในที่สุด เพื่อปกป้องเหล่าปฐมชนจากเมลคอร์ เหล่าวาลาร์จึงตัดสินใจโจมตีและจับกุมเมลคอร์เสียให้ได้ ก่อนการเดินทางเทพอุลโมมาพบฟาเรเบธที่ใต้ต้นทวิพฤกษาเพื่อบอกกล่าวแก่นางถึงศึกของเหล่าวาลาร์ “ขอให้ท่านรีบเดินทางเถิด ด้วยว่าศึกครั้งนี้ มิจบลงเช่นศึกคราก่อน แต่ถึงกระนั้นอาร์ดาคงต้องสูญเสียบางสิ่งบางอย่างเป็นการตอบแทน...” ฟาเรเบธกล่าวในที่สุด เทพอุลโมมองดวงหน้าของฟาเรเบธด้วยความรู้สึกเสียใจและอยากจะปลอบประโลมนางเป็นที่สุดแต่ด้วยหน้าที่เทพอุลโมจำเป็นต้องจากนางไป ฟาเรเบธยืนใต้ต้นทวิพฤกษาด้วยความเศร้าโศก กิ่งเลาเรลินและเทลเพริออนสั่นไหวบังเกิดเสียงไพเราะราวกับต้องการจะปลอบประโลมนาง จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 การโจมตีเมลคอร์เกิดอย่างรวดเร็วและรุนแรง จนในที่สุดเทพทุลคัสจับตัวเมลคอร์ไว้ได้ และล่ามด้วยโซ่ตรวนของเทพอาวเล กองทัพของเหล่าวาลาร์กลับมาถึงวาลินอร์พร้อมชัยชนะ เหล่าไมอาร์ต่างมาต้อนรับกองทัพด้วยความยินดี และฟาเรเบธก็ยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าไมอาร์นั้นด้วย เมื่อขบวนของเทพทุลคัสซึ่งมีเทพอุลโมประทับเคียงข้างมาใกล้ฟาเรเบธ เทพทุลคัสเห็นฟาเรเบธยืนอยู่ร้องทักด้วยเสียงอันดัง “ดูซิท่านอุลโม แม่นางน้อยแห่งทวิพฤกษามาต้อนรับท่านด้วย ไปซิไปหานาง” ด้วยเหตุนั้นเหล่าไมอาร์จึงหลีกทางให้เทพอุลโมเดินไปหาฟาเรเบธได้โดยสะดวก “ท่านได้รับบาดเจ็บ!!” ฟาเรเบธกล่าวอย่างตกใจเมื่อเห็นแขนของเทพอุลโมมีเลือดไหล เทพอุลโมกล่าวพร้อมกับยิ้ม “เพียงความห่วงใยของท่านเพียงน้อยนิดช่วยปัดเป่าความเจ็บปวดของเราให้หายสิ้น” ฟาเรเบธได้ยินดังนั้น ก็เกิดความเขินอายหลบสายตาจากเทพอุลโม แล้วนางหันไปเห็นเมลคอร์ในสภาพถูกจอมจำจึงตกใจและสงสารยิ่งนัก ผละจะวิ่งไปหา แต่เทพอุลโมคว้าตัวไว้ได้ก่อน และเทพทุลคัสก้าวมาขวางหน้าไว้ “บัดนี้ เมลคอร์เป็นนักโทษของข้าแล้ว ห้ามผู้ใดเข้าใกล้เด็ดขาด แม้จะเป็นท่านก็ตาม...ฟาเรเบธ”ว่าแล้วเทพทุลคัสจึงสั่งให้เคลื่อนขบวนไปต่อ ฟาเรเบธได้แต่มองตามด้วยความโศกเศร้า เทพอุลโมได้แต่กอดนางไว้ในอ้อมแขน สักพักนางจึงรู้สึกตัวว่าตนเองอยู่ให้อ้อมกอดของเทพอุลโม “ได้โปรดปล่อยตัวข้าได้เแล้ว ท่าน” เทพอุลโมจึงคลายแขนออก ฟาเรเบธถอยหนีออกมา “เราต้องไปแล้ว ประเดี๋ยวจะมีการพิพากษาโทษของเมลคอร์” เทพอุลโมกล่าวพร้อมกับเดินจากไป แต่ฟาเรเบธวิ่งตามและคว้าแขนของเทพอุลไมไว้ “ได้โปรดเถิด ให้ข้าเข้าร่วมฟังการพิพากษาด้วยเถิด” เทพอุลโมกุมมือของฟาเรเบธไว้ แล้วทรงตรัสอย่างอ่อนโยน “ด้วยความยินดี” ฟาเรเบธยิ้มตอบ แล้วทั้งสองจึงเดินไปเคียงกัน แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 46 22:22:59 จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ในที่ประชุมมนตรีแห่งการพิพากษา เมลคอร์คุกเข่าอยู่ต่อหน้าเทพบดีมานเว หลังจากเทพทุลคัสประกาศความผิดและคณะมนตรีฯ มีมติให้จองจำเมลคอร์ไว้นานสามยุค เมลคอร์ได้แต่ร้องขออภัยโทษ ฟาเรเบธเห็นดังนั้น จึงอาจหาญก้าวไปคุกเข่าเคียงข้างเมลคอร์ วิงวอนขออภัยโทษให้แก่เมลคอร์ เทพบดีมานเวเห็นดังนั้นจึงตรัสแก่ฟาเรเบธว่า “เจ้ามิอาจขออภัยโทษให้เมลคอร์ได้ทุกครั้งไป และครานี้เรายังมิอาจอภัยโทษให้ได้ เมลคอร์ต้องรับโทษไปตามนั้น” เทพอุลโมก้าวมาข้างหน้าฟาเรเบธและรับมือของนางให้ลุกขึ้น ฟาเรเบธได้แต่โศกเศร้าเสียใจยิ่งและยอมรับคำตัดสินไปแต่โดยดี นางหันไปหาเมลคอร์ “โอ้...พี่ชายแห่งข้า ด้วยว่าครานี้หนักหนายิ่ง ขอท่านอย่าได้แค้นใจไปเลย” แต่เมลคอร์มิได้กล่าวอะไร ได้แต่จ้องมองฟาเรเบธและเหล่าคณะมนตรี จนกระทั่งถูกพาตัวไป ไม่มีผู้ใดเข้าใจสายตาของเมลคอร์ที่จ้องมองมาได้ ยกเว้นฟาเรเบธ จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:21:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันเวลาผ่านไป และอามันยังคงสงบสุข เหล่าวาลาร์มีมติให้พาเหล่าปฐมชนมายังอามัน โดยมอบเป็นหน้าที่เทพอุลโม ฟาเรเบธจึงต้องครวญเพลงเพียงลำพังใต้ต้นทวิพฤกษา ทั้งสองมิได้พบกันบ่อยนักด้วยว่าภาระกิจนั้นยุ่งยากยิ่งนัก เหล่าปฐมชนได้มาถึงยังอามันและได้รับการสั่งสอนจากเหล่าวาลาร์ในการสร้างสรรค์งานด้านต่างๆ จนมีฝีมือรุดหน้า และเหล่าปฐมชนจึงได้สร้างสรรค์สิ่งอันสวยงามในอามันและมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุขท่ามกลางแสงแห่งทวิพฤกษา ฟาเรเบธมิได้ไปเยี่ยมเยียนเหล่าปฐมชนเลย นางจะครวญเพลงอย่างเศร้าโศรกถึงความทุกข์ทรมานของเมลคอร์ บางครั้งทวิพฤกษาจะขยับใบไม้ส่งเสียงประสานไปกับเสียงเพลงของฟาเรเบธ มีเพียงเทพอุลโมเท่านั้นที่มักจะมาเพื่อปลอบประโลมนางให้คลายเศร้า กาลเวลาผ่านไปจวบจนครบวาระแห่งการจองจำ เมลคอร์ถูกนำมาเบื้องหน้าคณะมนตรีแห่งการพิพากษาอีกครั้งและได้รับการอภัยโทษในที่สุด หากแต่คราวนี้ฟาเรเบธมิได้อยู่ที่ท้องพระโรงด้วย เทพอุลโมมาพบฟาเรเบธที่ใต้ต้นทวิพฤกษาและแจ้งข่าวการอภัยโทษเมลคอร์แก่ฟาเรเบธ นางเพียงกล่าวขอบพระทัย แล้วจึงนิ่งไป เทพอุลโมรู้สึกเป็นห่วงยิ่งนักรวมทั้งรู้สึกไม่ไว้ใจเมลคอร์ จึงคอยจับตามองเมลคอร์อยู่ตลอด เมลคอร์มิได้เคลื่อนไหวอะไร แต่ยามเมื่อเมลคอร์ท่องไปในอามันได้เห็นความงดงามของวาลินอร์และความรุ่งเรื่องของเหล่าปฐมชนจึงเกิดความริษยาในสิ่งเหล่านั้น และได้เก็บงำทุกสิ่งไว้ในจิตใจอันดำมืด จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เมลคอร์มาพบฟาเรเบธที่ต้นทวิพฤกษา เขามาเพื่อกล่าวขอบใจฟาเรเบธที่ช่วยขออภัยโทษในครั้งก่อนและกล่าวต่อว่าด้วยความน้อยใจที่ฟาเรเบธไม่ได้ไปหาในวันที่เขาได้รับการอภัยโทษ ฟาเรเบธกล่าวขออภัยแก่เมลคอร์ด้วยว่าติดภารกิจในการดูแลทวิพฤกษา ชั่วครู่หนึ่ง แววตาของเมลคอร์ส่องประกายแห่งความอิจฉาอย่างยิ่ง ด้วยว่า แค้นใจที่ตนต้องถูกขังอยู่เดียวดายในความมืดแต่ฟาเรเบธกลับได้อยู่ท่ามกลางแสงแห่งทวิพฤกษาและเหล่าวาลาร์ ทำให้เมลคอร์ชิงชังทวิพฤกษาและเหล่าวาลาร์ยิ่งนักที่ช่วงชิงน้องสาวของตนไป ฟาเรเบธแลเห็นแววตานั้น จึงรีบพูดว่า ตนคิดถึงเมลคอร์ยิ่งและรู้สึกยินดีที่พี่ชายได้เป็นอิสระ และขอร้องให้ดีต่อเหล่าวาลาร์ เมลคอร์กระหยิ่มยิ้ม และรับปากฟาเรเบธว่าจะทำดีกับเหล่าวาลาร์ให้มากโดยเฉพาะเหล่าปฐมชน ฟาเรเบธได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสังหรณ์ใจยิ่งนัก ในขณะที่ทั้งสองสนทนาอยู่นั้นเองเทพอุลโมได้เสด็จมาถึง "แปลกใจอย่างยิ่งที่เห็นท่าน ณ ที่แห่งนี้"เมลคอร์ร้องทัก "เรามาพบฟาเรเบธนะ"  เทพอุลโมตอบด้วยเสียงราบเรียบ เมลคอร์ได้ฟังจึงรู้สึกไม่พอใจ "มาทำไมกันประเดี๋ยวภารกิจสำคัญของท่านจะไม่เกิดปัญหาเอาหรือไร?" "ขอบคุณที่ห่วงใย ด้วยว่าภารกิจของเราในยามนี้ได้เสร็จเรียบร้อยแล้ว และเราไม่อาจปล่อยให้ฟาเรเบธอยู่เพียงลำพังได้" เทพอุลโมกล่าวตอบ "ไม่จำเป็นต้อนนี้ฟาเรเบธมีตนอยู่แล้ว คงไม่รบกวนเวลาอันมีค่าของท่านหรอก"  ว่าแล้วเมลคอร์จึงก้าวมาขวางเทพอุลโมและฟาเรเบธไว้ เทพอุลโมเห็นดังนั้น จึงไม่อยากมีเรื่อง "หากเป็นเช่นนั้น เราขอตัวกลับก่อน แล้วจะมาใหม่นะ" "ไม่จำเป็น"  เมลคอร์ตอบไปทันที เทพอุลโมจึงเสด็จจากที่แห่งนั้นไป เมลคอร์หันมาหาฟาเรเบธ "ไปคุยกับเทพอุลโมตั้งแต่เมื่อไหร่ " "สถานที่นี้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เหล่าวาลาร์สามารถมาได้เสมอ ไม่แปลกอะไรที่ตนจะสนทนากับเหล่าวาลาร์ที่มาพักผ่อน ณ สถานที่นี้" ฟาเรเบธกล่าวตอบ เมลคอร์ได้ฟังดังนั้นจึงไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่ก็มิอาจทำอะไรได้จึงได้แต่จากไปด้วยความขุ่นข้องหมองใจ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 46 23:24:55 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 46 23:22:20 จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:27:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 วันเวลาผ่านไปอย่างสงบสุข และการจับตาเมลคอร์เริ่มปล่อยวาง เมลคอร์จึงเริ่มแผนอันชั่วร้ายของตนทันที เขาเริ่มเข้าแทรกแซงเหล่าเอลฟ์ และเริ่มตีสนิทเฟอานอร์บุตรแห่งฟินเว ด้วยเล็งเห็นว่าจิตวิญญาณของเฟอานอร์คือไฟ ซึ่งจะมิยอมผู้ใดโดยง่าย แต่ก็ง่ายแก่การเติมเชื้อฟืนให้ลุกโหม จึงทำเป็นให้คำแนะนำแก่เหล่าเอลฟ์ในงานช่าง แต่ในขณะเดียวกันก็หว่านเมล็ดแห่งความมืดเอาไว้ ในที่สุดจึงเมื่อเห็นว่าเมล็ดนั้นเริ่มเบ่งบาน จึงเริ่มยุแหย่ให้เหล่าเอลฟ์แข็งข้อต่อเหล่าวาลาร์ งานของเมลคอร์ดำเนินไปอย่างช้าๆ แต่ออกผลดียิ่ง เมล็ดแห่งความชั่วร้ายค่อยๆ ฝังตัวลงไปท่ามกลางความมืดมิด งานฝีมือของเฟอานอร์นั่นเป็นเลิศ และได้รับการยกย่องจากเหล่าเอลฟ์เป็นอันมาก และเฟอานอร์ก็ภูมิใจในฝีมือของตนยิ่ง และวันหนึ่งวันแห่งโชคชะตาแห่งเฟอานอร์และซิลมาริลได้มาบรรจบกัน เฟอานอร์นั้นได้เห็นแสงแห่งทวิพฤกษาและเกิดความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะได้ยลโฉมทวิพฤกษายิ่งนัก จึงได้มุ่งหน้าไปยังเนินเอเซลโลฮาร์ อันเป็นที่สถิตของทวิพฤกษา เมื่อเฟอานอร์มาถึงก็ทึ่งกับความงดงามของทวิพฤกษายิ่งนัก แต่ขณะที่เฟอานอร์ชื่นชมกับความงามของทวิพฤกษาอยู่นั่นเอง ฟาเรเบธก็ปรากฎกาย ณ ใต้ต้นทวิพฤกษา นั่นคือการพบกันของแสงแห่งทวิพฤกษาและนายช่างฝีมือผู้ยิ่งยง จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:28:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดวงหน้างามผุดผ่อง อ่อนแอ่นอรชร ผมสีเงินส่องแสงประกายทอง แสงสว่างอยู่รอบกายนาง แต่ที่งดงามที่สุดคือดวงตาสีฟ้าอ่อนที่มีประกายแสงเงินแสงทองแห่งทวิพฤกษาระยิบระยับราวกับกำลังเต้นรำอยู่ในดวงตาทั้งสองของนาง สิ่งเหล่านี้ล้วนสะกดเฟอานอร์มิให้ไหวติง จนเกือบจะหยุดหายใจ ฟาเรเบธร้องถามว่าป็นผู้ใต เสียงอันไพเราะของนางดึงเฟอานอร์กลับฟื้นคืนสติ แล้วเฟอานอร์จึงแนะนำตัว และกล่าวขอทราบนามของนาง ขณะนั้นเทพอุลโมดำเนินมาถึงพอดี จึงแนะนำเฟอานอร์แก่ฟาเรเบธแล้วส่งยิ้มให้นาง เฟอานอร์เห็นดังนั้นจึงขอตัวกลับด้วยว่าเข้าใจว่าตนมิอาจเทียบเทพอุลโมได้ แต่ความหลงใหลในความงามของฟาเรเบธนั้นเผาพลาญจิตใจของเฟอานอร์ยิ่งนัก เฟอานอร์จึงคิดประดิษฐ์อัญมณีที่จะมีความงดงามเพียงพอที่จะเทียบความงามแห่งฟาเรเบธให้ได้ แต่ไม่ว่าเฟอานอร์จะสร้างสรรค์อัญมณีออกมาได้งดงามเพียงได้ก็มิอาจทำให้อัญมณีนั้นส่องแสงงดงามแห่งทวิพฤกษาออกมาได้เลย จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ด้วยความกลัดกลุ้มใจเฟอานอร์จึงหอบอัญมณีทั้งหมดไปยังต้นทวิพฤกษา และทิ้งตัวนั่งคร่ำครวญอยู่ตรงนั้นเอง ฟาเรเบธเมื่อได้ยินเสียงคร่ำครวญของเฟอานอร์ก็เกิดความสงสารยิ่ง จึงปรากฎกายเคียงข้างกองอัญมณี เฟอานอร์เห็นดังนั้นจึงคุกเข่าต่อหน้าฟาเรเบธ คร่ำครวญถึงสิ่งที่ตนพยายามจะสร้างสรรค์ขึ้น ฟาเรเบธเห็นดังนั้นจึงรับรู้ได้ทันทีว่า กาลสิ้นสุดแห่งทวิพฤกษาในยามนี้ได้ใกล้เข้ามาแล้ว “พื้นดินของยาวานนายังมิอาจรองรับประกายแสงแห่งทวิพฤกษาได้ จักมีสิ่งใดในอาร์ดาอีกที่จักเก็บแสงของเราได้ จงดูเถิดเฟอานอร์ สิ่งที่เจ้าพยายามจักสร้างสรรค์อาจนำมาถึงซึ่งวาระสุดท้ายแห่งความสงบสุขแห่งอาร์ดา และอาจสร้างความเดือนร้อนแก่ตัวเจ้าและตระกูลของเจ้า ถึงกระนั้นเจ้ายังยึนยันที่จะสร้างสรรค์งานของเจ้าต่อไปอีกหรือ?” เฟอานอร์แม้จะได้ยินดังนั้นก็ยังคงยืนยันที่จะสร้างสรรค์งานของตนต่อไป ฟาเรเบธจึงหักกิ่งของเลาเรลินและเทลเพริออนให้เฟอานอร์อย่างละกิ่ง แล้วคลายมวยผมตัดเส้นผมยาวสลวยมอบให้เฟอานอร์สามเส้น “จงรับไปเถิด แล้วจงใช้ความรู้ที่เจ้ารับจากเทพอาวเล แสงจากผืนดินแห่งยาวานนา สร้างสรรค์งานของเจ้า แล้วจงรำลึกไว้เถิดว่า งานของเจ้าชิ้นนี้สำเร็จได้ด้วยสิ่งใด จงอย่าปล่อยให้ไฟแห่งจิตใจเผาไหม้เสียจนมองไม่เห็นสิ่งล้ำค่าอื่นๆ ที่อยู่เคียงข้างเจ้า” เฟอานอร์รับกิ่งทวิพฤกษาและเส้นผมของฟาเรเบธมาด้วยความปิติยิ่ง กล่าวขอบพระทัยนาง แล้วจึงรีบรุดกลับมาสร้างสรรค์ผลงานของตน จนในที่สุด ซิลมาริลจึงได้ถือกำเนิดขึ้นและนำมาซึ่งหายนะแห่งวาลินอร์ในกาลต่อมา... จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เมลคอร์ซึ่งเฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวของเหล่าเอลฟ์ได้เริ่มงานของตนอีกครั้ง เมลคอร์ล่อลวงเฟอานอร์ ฟาดแส้ลงไปท่ามกลางความร้าวรานของเหล่าบุตรแห่งฟินเว จนในที่สุดเกิดการพิพาทระหว่างฟินโกลฟินและเฟอานอร์ และเฟอานอร์ถูกเนรเทศจากทิริออนและแผนการร้ายของเมลคอร์จึงถูกเปิดโปงแก่เหล่าวาลาร์ แต่ความชั่วร้ายของเมลคอร์ยังมิสิ้นสุดด้วยว่าเมลคอร์ปรารถนาจะครอบครองซิลมาริลจึงได้เดินทางไปยังป้อมเฟอานอรสและพูดจายั่วยุเฟอานอร์อีก แต่ผลของแผนนี้กลับทำให้เฟอานอร์ปฏิเสธเมลคอร์สิ้นและขับไล่เมลคอร์ไปเสียจากป้อม เมลคอร์ทั้งสุดแสนอับอายและแค้นใจจึงได้เร้นกายออกจากวาลินอร์โดยรวดเร็ว ด้วยสารจากพระเจ้าฟินเว เหล่าคณะมนตรีฯ จึงมีมติให้จับตัวเมลคอร์ แต่เทพอาวเลและเทพทุลคัสนั้นหาตัวเมลคอร์พบไม่ และไม่มีผู้ใดทราบได้ว่าเมลคอร์บัดนี้นั้นอยู่ที่ใด แล้วข่าวคราวของเมลคอร์จึงเงียบหายไป จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:42:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอ่อ........ ยาวมากกกก อ่านหมดแล้วววคร้าบ วันหลังเอาลงทีละนิดๆเน้อ วันหลังเอาฟิคตัวเองมาแข่งมั่งดีก่า อุอุอุ จากคุณ : natalear - [ 24 ก.ย. 46 22:43:43 A:202.28.102.112 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 และครานี้เวลาแห่งการผลิบานและสุกงอมของพืชพันธุ์แห่งยาวานนาได้มาถึง เทพบดีมานเวทรงมีพระบัญชาให้จัดงานฉลองให้ยิ่งใหญ่กว่าทุกครา และรับสั่งให้ทุกคนมาเข้าเฝ้าในท้องพระโรงเหนือยอดเขาทานิเควทิล ในการนี้ทรงมีรับสั่งให้ฟาเรเบธมาร่วมงานด้วย เมื่อนางได้รับฟังพระกระแสรับสั่งก็เกิดความกังวลใจยิ่งนักแต่มิอาจขัดรับสั่งได้ ด้วยว่านางมิเคยห่างจากทวิพฤกษาไปเป็นเวลานาน เมื่อถึงเวลาเทพอุลโมจึงเสด็จมารับฟาเรเบธไปยังท้องพระโรง นางจึงเด็ดดอกเทลเพริออนและเลาเรลินอย่างละดอก บรรจุลงในกล่องไม้ที่ทรงขอร้องให้เทพอาวเลสร้างสรรค์ให้แล้วจึงฝังลงระหว่างกลางต้นทวิพฤกษา ดอกของทวิพฤกษายามเมื่อถูกเด็ดจากต้นนั้นมิได้หลั่งสายน้ำแห่งประกายแสงออกมา แต่ด้วยว่าถูกเด็ดด้วยหัตถ์แห่งฟาเรเบธ แสงแห่งทวิพฤกษาจึงยังคงสถิตอยู่ในดอกของมัน เมื่อฟาเรเบธฝังกล่องไม้เรียบร้อยแล้วจึงเดินไปหาเทพอุลโมที่ยืนคอยอยู่นางหันมามองทวิพฤกษาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินเคียงเทพอุลโมไป ณ ท้องพระโรงเหนือยอดเขาทานิเควทิลเหล่าเทพวาลาร์ พร้อมด้วยเหล่าไมอาร์ทั้งปวง และเหล่าเอลฟ์ทั้งวายาร์และโนลดอร์ต่างมาร่วมงาน เหล่าปวงเทพวาลาร์ต่างตั้งแถวตามลำดับพระสิริโฉมและอาวุโส ฟาเรเบธจะไปยืนในตำแหน่งท้ายสุดด้วยว่านางมาถึงอาร์ดาเป็นคนสุดท้ายแต่เทพอุลโมไม่ยอม กลับพานางมายังเบื้องหน้าเทพบดีมานเว ฟาเรเบธตกใจยิ่งนัก แต่เทพบดีมานเวมิได้รับสั่งอันใด พระองค์ทรงส่งยิ้มให้ฟาเรเบธและมีรับสั่งให้ฟาเรเบธประทับเคียงข้างเทพอุลโม สร้างความประหลาดใจแก่ฟาเรเบธยิ่ง นางหันไปหาเทพียาวานนาและเทพีวาร์ดา ทั้งสองท่านต่างพยักหน้าสนับสนุน ฟาเรเบธจึงต้องจำใจประทับเคียงข้างเทพอุลโม และเหล่าไมอาร์ต่างขับร้องเพลงและเริงระบำเบื้องหน้าพระพักรต์เทพบดีมานเว ทุกสิ่งต่างตกอยู่ในห้วงแห่งความสงบสุขจากบทเพลงของเหล่าไมอาร์ เฟอานอร์เสด็จมาถึงยังท้องพระโรงและได้พบฟินโกลฟินต่อหน้าพระพักตร์ของเทพบดีมานเว ยามนั้น แสงแห่งทวิพฤกษาได้ส่องแสงสว่างไสว จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 22:46:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แต่ไกลออกไปเงาทะมึนแห่งอนธกาฬได้เยื้องย่างมาถึงโดยที่มิมีผู้ใดทันระวัง เมลคอร์และอุลโกเลียนได้มาถึงยังเนินเอเซลโลฮาร์ และทำลายต้นทวิพฤกษาลง ในคราเดียวกันนั้นเองยามเมื่อเมลคอร์ฟันต้นเลาเรลิน ได้บังเกิดความเจ็บปวดแก่ดวงเนตรข้างซ้ายของฟาเรเบธ และเมื่อเมลคอร์ฟันต้นเทลเพริออนก็สร้างความเจ็บปวดแก่ดวงเนตรข้างขวาของนาง บัดนั้นฟาเรเบธเจ็บปวดที่ดวงเนตรทั้งสองข้าง นางยกหัตถ์ขึ้นปิดดวงเนตร เทพอุลโมตกใจมาก ร้องถามฟาเรเบธว่าเป็นอะไร ในยามนั้นอุลโกเลียนได้ดูดกลืนน้ำแห่งทวิพฤกษาและพิษของมันทำลายทวิพฤกษาไปจนถึงราก บังเกิดสายน้ำสีเลือดหลั่งออกจากตาทั้งสองข้างของฟาเรเบธ เหล่าวาลาร์ต่างตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น และพลันแสงดับวูบลง ฟาเรเบธสิ้นสติอยู่ในอ้อมแขนของเทพอุลโมนั่นเอง เทพีวาร์ดาทรงให้นำน้ำจากทวิพฤกษาที่ถูกเก็บรักษาไว้อยู่มารักษาดวงตาของฟาเรเบธ แล้วทรงมองเห็นอนธกาฬเงื้อมทะยานอยู่ในความมืดครึ้ม แต่เทพบดีมานเวทรงทอดพระเนตรเห็นความมืดมิดพุ่งมาจากทางเหนืออย่างรวดเร็วจึงรู้ว่าเมลคอร์ได้มาถึงและจากไปแล้ว ดังนั้นการไล่ล่าจึงเริ่มขึ้น แต่กองทัพอาชาของเทพทุลคัสกลับติดใยแห่งความมืดมิอาจติดตามไปได้ ฟาเรเบธเมื่อได้รับน้ำแห่งทวิพฤกษามารักษาดวงตาจึงฟื้นขึ้นและได้ทราบความทั้งหมดว่าเกิดสิ่งใด ยามนั้นเมลคอร์เร่งเดินทางไปกับอุลโกเลียนทันใดนั้น เมลคอร์ก็รู้สึกว่าตนตกอยู่ในความมืดเพียงลำพัง ฉับพลันบังเกิดแสงสว่างจ้าเบื้องหน้าเมลคอร์ ปรากฎร่างฟาเรเบธยืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่างนั้น ฟาเรเบธกล่าวเตือนในสิ่งที่เมลคอร์ได้ทำลงไปและสิ่งที่จะบังเกิดขึ้นจากผลที่ทำ คำพูดของฟาเรเบธทำให้จิตใจของเมลคอร์หวั่นไหวแต่อุลโกเลียนปรากฎกายขึ้นเคียงข้างเมลคอร์และใช้ขาข้างหนึ่งแทงฟาเรเบธ พลันแสงสว่างนั้นดับไปและความมืดมิดได้เข้ามาคลอบคลุมดังเดิม จิตใจของเมลคอร์ก็ตกอยู่ในห้วงแห่งอนธกาฬอีกครั้ง จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 23:27:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยามที่อุลโกเลียนแทงฟาเรเบธนั้นสร้างความเจ็บปวดแก่ฟาเรเบธยิ่ง นางนั้นนอนอยู่ในอ้อมแขนของเทพอุลโมมีบาดแผลที่หน้าอกตำแหน่งเดียวกับที่อุลโกเลียนแทง เทพบดีมานเวทรงประทับลงเคียงข้างเทพอุลโมแล้วกล่าวแก่ฟาเรเบธว่า “ด้วยอำนาจแห่งอนธกาฬมิอาจดับแสงแห่งองค์เอรูได้” ฉับพลันบาดแผลนั้นก็หายไปในบัลดล ถึงแม้แผลที่หน้าอกของฟาเรเบธจะหายแต่ดวงตาของฟาเรเบธมิอาจเป็นเช่นเดิมได้เฉกเช่นเดียวกับทวิพฤกษา ถึงแม้นางจะสามารถมองเห็นได้ดังเดิม แต่ดวงตาที่เคยเป็นสีฟ้างดงามบัดนี้กลับกลายเป็นสีดำด้วยพิษจากอุลโกเลียน แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 46 23:29:11 จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 23:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เมื่อเทพทุลคัสกลับมาพร้อมข่าวการหลบหนีของเมลคลอร์ เหล่าวาลาร์ต่างประทับนิ่งบนบังลังก์และดำเนินการอยู่ในห้วงแห่งดำริ และเหล่าวาลาร์ต่างเศร้าโศกเสียใจในผลจากสิ่งที่เมลคลอร์ได้กระทำลงไปด้วยว่าต่างเศร้าใจถึงการสูญเสียเฟอานอร์ ในยามนั้นฟาเรเบธจึงได้เข้าใจในไฟอันสว่างไสวของเฟอานอร์ นางนั้นสบตากับเทพบดีมานเว และต่างเข้าใจในความหมายเดียวกันถึงแม้จะโศกสลดแต่ทรงไว้ซึ่งความมุ่งมั่นอันยากจะหาผู้ใดเทียบเท่า และฟาเรเบธจึงได้ตระหนักถึงวาระแห่งภาระกิจของตนว่าใกล้เข้ามาแล้ว ยามเมื่อเหล่าวาลาร์ได้ทราบถึงการเดินทางของเหล่าโนลดอร์ไปยังมิชณิมโลก จึงได้ผุดลุกขึ้นเละเริ่มต้นการประชุมในการแก้ไขความชั่วร้ายของเมลคอร์ แล้วเทพบดีมานเวทรงมีรับสั่งให้เทพียาวานนาและเทพีนีเอนนาใช้พลังอำนาจทั้งหมดเพื่อการเยียวยารักษาแต่มิอาจบรรเทาบาดแผลปางตายของทวิพฤกษาได้ ยามนั้นฟาเรเบธได้มาถึงยังต้นทวิพฤกษาและได้เห็นสภาพของทวิพฤกษาทรงกรรแสงร่ำไห้ และทูลแก่เทพบดีมานเวว่าตนได้ฝังดอกของทวิพฤกษาไว้จักขอนำขึ้นมาเพื่อวางเคียงข้างต้นทวิพฤกษา เทพบดีมานเวทรงอนุญาตและให้ขุดกล่องไม้ของฟาเรเบธขึ้นมาเมื่อเปิดฝาออกก็พบดอกเลาเรลรินและเทพเพริออนส่องแสงอ่อนๆ อยู่ในกล่อง ฟาเรเบธนำดอกไม้ทั้งสองไปวางไว้เคียงข้างลำต้นทวิพฤกษาฉับพลันบังเกิดแสงสว่างจ้าและดอกของทวิพฤกษาก็จางหายไป และในบัลดลเทลเพลิออนจึงผลิดบุบผาสีเงินไร้ใบมาช่อหนึ่งและเลาเรลินก็ผลิบุปฝาสีทองไร้ใบมาอีกช่อหนึ่ง ฟาเรเบธจึงเก็บช่อดอกไม้ทั้งสองมอบแก่เทพียาวานนา หลังจากนั้นทวิพฤกษาจึงทอดกายลงหลับไหลชั่วนิรันดร์อยู่ในวัลมาร์นั่นเอง จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 23:32:02 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เทพบดีมานเวทรงสักการะดอกทวิพฤกษาและดำริว่าแสงแห่งทวิพฤกษานี้จักขัดขวางภารกิจแห่งเมลคลอร์และเป็นแสงสว่างแห่งดินแดงอาร์ดา เทพอาวเลทรงประดิษฐ์ขวดแก้วเพื่อถนอมรักษาแสงรัศมีเอาไว้ และมอบแด่เทพีวาร์ดาเพื่อเป็นดวงชวาลาแห่งสรวงสวรรค์ พระนางได้มอบพลังแก่ช่อดอกไม้ทั้งสองให้ส่องทะลุลงถึงพื้นดินแห่งอาร์ดา และกำหนดให้โคจรไปตามเส้นทางที่กำหนดไว้ จากปัจจิมสู่บูรพาและย้อมกลับมาที่เดิม สตรีซึ่งเทพวาลาร์ทรงเลือกในการนำขวดแก้วขึ้นไปนั้นในคราแรกมีดำริจะเลือกฟาเรเบธด้วยว่านางนั้นผูกพันกับทวิพฤกษา แต่เทพบดีมานเวทัดทานด้วยว่านางนั้นมีภาระกิจอื่นรอคอยอยู่ ดังนั้นเหล่าวาลาร์จึงเลือกอาริเอนให้นำชวาลาแห่งเลาเรลินและทิเลียนนำชวาลาแห่งเทลเพลิออนไป นับจากบัดนั้น ด้วยการขึ้นและตกของดวงมณีอนาร์เหล่าวาลาร์จึงจดจำวันวารด้วยปีแห่งดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ ยามเมื่อบังเกิดแสงแห่งอนาร์ขึ้นแก่อาร์ดา เหล่าเอลฟ์ต่างพากันปิติยินดีในแสงแห่งอนาร์ หากแต่เมลคอร์ชิงชังแสงสว่างใหม่ยิ่งนักจึงส่งวิญญาณแห่งความมืดเข้าจู่โจมทิเลียม แต่ทิเลียมได้รับชัยชนะ เหล่าวาลาร์จึงตระหนักถึงความชั่วร้ายและเล่ห์เหลี่ยมของเมลคอร์แต่มิได้มีพระสงค์จะทำศึกในมัชณิมโลกด้วยเหล่าวาลาร์ยังคงจดจำการล่มสลายของนครอัลมาเรนได้ เหล่าวาลาร์จึงได้สร้างกำแพงภูผาแห่งเพโลรี แล้ววาลินอร์จึงถูกอำพรางเสียจากมัชณิมโลก จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 23:35:48 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หลังจากประทานแสงสว่างแก่มัชณิมโลกแล้ว เหล่าวาลาร์ต่างประทับอย่างสงบเบื้องหลังเทือกเขาสูง หากแต่ฟาเรเบธได้เดินทางมาพบเทพบดีมานเวซึ่งท่านได้รออยู่แล้วพร้อมเทพมานดอส ครั้นแล้วเทพบดีมานเว ทรงมีรับสั่งให้เทพมานดอสแสดงอำนาจแห่งการหยั่งรู้แก่ฟาเรเบธ นางได้เห็นกำเนิดของบุตรแห่งองค์เอลูวาตาร์ ความรุ่งเรืองของเหล่าเอลฟ์ สงครามและการล่มสลายของเหล่าปฐมชนและมรรตัยชน สิ่งชั่วร้ายต่างๆ ที่เมลคอร์จักสร้างบาดแผลแก่อาร์ดา และในท้ายที่สุดด้วยอำนาจอันมิอาจหยั่งถึงของฟาเรเบธเอง นางได้เห็นสงครามแห่งความรุ่งโรจน์ของมรรตัยชน หรือสงครามแหวนในยุคที่สามนั่นเอง จวบจนถึงวาระสุดท้ายแห่งอาร์ดา และได้หยั่งรู้ถึงภาระกิจอันยากลำบากและยาวนานของตน ดังนั้น เทพบดีมานเวจึงเรียกประชุมคณะมนตรีอีกครา และฟาเรเบธได้ประกาศความตั้งใจที่จะร่วมชะตากรรมเดียวกับเหล่าปฐมชนเพื่อต่อสู้กับเมลคอร์ผู้เป็นดั่งพี่ชายของตน คำประกาศของฟาเรเบธได้ทำให้เทพอุลโมเศร้าโศกยิ่งด้วยว่าเงามืดที่ทอดกั้นระหว่างพระองค์และฟาเรเบธนั้นดำทะมึนยิ่งนัก แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 46 23:43:00 จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 23:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ครั้นแล้วเทพบดีมานเวทรงประทับยืนขึ้นและเสด็จมาหาฟาเรเบธกล่าวแก่นางด้วยพระสุรเสียงอ่อนโยน “ฟาเรเบธท่านทราบกฎของการออกนอกวาลินอร์ดีอยู่แล้ว” “หม่อมฉันทราบดีเพคะ และยอมรับตามนั้น” ฟาเรเบธทูลตอบ “ภารกิจนี้หนักหนาและยาวนานยิ่ง เราคิดว่าท่านคงมีคนที่อยากจะคุยด้วยก่อนที่จะไปปฏิบัติภารกิจนั้น” ว่าแล้วเทพบดีมานเวทรงตรัสเรียกเทพอุลโมให้มาพบฟาเรเบธ จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 23:38:51 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เทพอุลโมมองฟาเรเบธด้วยสายตาปวดร้าวแต่แฝงด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง ฟาเรเบธมองลึกลงไปในดวงตานั้นและเข้าใจในความหมายนั้นดี “ฟาเรเบธ เรา...” เทพอุลโมกล่าวได้เพียงนั้นฟาเรเบธก็ยกมือแตะริมฝีปากเทพอุลโมเป็นเชิงห้าม “ได้โปรดเถิดเพคะ อย่าได้ตรัสสิ่งใด ด้วยว่าภาระกิจของหม่อมฉันยากลำบากและยาวนานยิ่งขอได้โปรดอย่าทรงติดตามหม่อมฉันไป ด้วยหม่อมฉันเข้าใจในสิ่งที่พระองค์อยากจะตรัส ได้โปรดเถิดอย่าทรงทำให้พระองค์เองตกอยู่ในความลำบากเลยเพคะ หม่อมฉันปรารถนาที่จะเห็นพระองค์อยู่อย่างมีความสุข” เทพอุลโมจับมือที่สัมผัสริมฝีปากตนมาแนบอก แล้วกล่าวกับฟาเรเบธ “เราเองก็หวังอยากให้ท่านอยู่อย่างมีความสุข” แต่ฟาเรเบธส่ายหน้า “ตราบที่เมลคลอร์ยังสร้างบาดแผลแก่อาร์ดา และเหล่าบุตรแห่งองค์เอลูยังเดือดร้อนหม่อมฉันไม่อาจมีความสุขได้เพคะ ด้วยว่าเมลคอร์คือพี่ชายหม่อมฉัน มิมีผู้ใดอีกแล้วในอาร์ดาจะหยุดยั้งเค้าได้ ให้หม่อมฉันไปเถิดเพคะ” ฟาเรเบธวิงวอนต่อเทพอุลโม เทพอุลโมมองลงไปในดวงตาฟาเรเบธและได้เห็นถึงความตั้งใจอันแข็งแกร่งของนางจึงได้ตระหนักว่ามิอาจทัดทานได้พระองค์จำต้องปล่อยนางไปด้วยความปวดร้าวใจ เมื่อเทพอุลโมมิทัดทานแล้ว ฟาเรเบธจึงประกาศแก่คณะมนตรีอีกครั้ง “ด้วยว่า ณ ที่นี้ หม่อมชั้นได้ปฎิญาณว่าจะร่วมชะตากรรมเช่นเดียวกับเหล่าเอลฟ์ หม่อนฉันจึงขอมีรูปกายเช่นเดียวกับเหล่าเอลฟ์” สิ้นคำของฟาเรเบธแสงสว่างรอบกายนางพลันดับวูบ เส้นผมยาวสลวยของนางพลันเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทด้วยแสดงถึงความผูกพันกับเมลคลอร์ นางสวมอาภรณ์เช่นเดียวกับเหล่าปฐมชน แล้วฟาเรเบธจึงเดินทางออกจากวาร์ลินอร์ไป โดยไม่มีผู้ใดทราบถึงภาระกิจของนางด้วยว่าไม่มีตำนานหรือบทเพลงใดกล่าวถึงวีรกรรมของฟาเรเบธเลย จากคุณ : ISSIS - [ 24 ก.ย. 46 23:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอขอบคุณ : คุณสาวน้อยร้อยแปด คุณนานานะจัง และคุณวัชที่แปลซิลมาริลไว้อย่างงดงามอันเป็นแรงบันดาลใจในการแต่งฟิคในครั้งนี้ ขอขอบคุณ : คุณช่างไม้ คุณScarborough คุณZerbirus คุณBeeJang คุณnangoing natalear และAlexanderที่ได้ช่วยตรวจทานและชี้จุดบกพร่องจนฟิคนี้เสร็จลงได้ ขอบคุณค่ะ และขอขอบคุณทุกท่านๆ ที่สละเวลามาอ่านฟิคของข้าเจ้า ขอบคุณสำหรับทุกความเห็น ขอบคุณสำหรับทุกแรงใจ เอ๊ะ ชักยังไงๆ อย่างไรก็ตามอย่าลืมไปงานมิตติ้งฤดูหนาวของชาวอาร์ดานะคะ^ ^ จากคุณ : ISSIS - [ 25 ก.ย. 46 00:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 o___O แต่ง Fic กันใหญ่ ยาวจัง จะพยายามอ่านนะฮับ ^ ^ จากคุณ : ตาอิน - [ 25 ก.ย. 46 00:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จากคุณ : Elf-Oil (น้ำมันพราย) - [ 25 ก.ย. 46 10:06:17 ]

ความคิดเห็นที่ 25 save เอาไปอ่านตอน offline จากคุณ : Pride - [ 25 ก.ย. 46 11:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โอ่ะโอ๋ คุณ Pride ไม่เจ๊อะกันนาน คิดถึงจังเล้ยยยยย (เอ้ย เอ้ย เอ้ย เอคโคด้วย) อิอิอิอิ จากคุณ : Zerbirus - [ 25 ก.ย. 46 16:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 27 :D ยาวดีจังเลยค่า... อืม จบแบบเศร้าๆ ซะด้วย จากคุณ : สามจุดเองค่ะ - [ 25 ก.ย. 46 17:58:10 A:203.107.218.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 เก่งจังเลยค่ะ เรายังไม่เคยแต่งฟิคเลยสักกะหน้า...แหะ ๆ แต่งได้แค่กลอนปุ ๆ พัง ๆ เช่นว่า ดาวเคลื่อนเดือนคล้อย หัวใจน้อย ๆ ออกเดินทาง โลกกว้างฟ้าไกล พาหัวใจบินตามฝัน คงจะมีสักวัน ที่ความฝันจะเป็นจริง..... จากคุณ : eridanus - [ 25 ก.ย. 46 22:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เก่งจังเลยค่า...O_o จะเซฟไว้อ่านนะคะ แต่งฟิกกันเยอะดีจัง ชอบๆ (เดี๋ยวว่างๆแต่งมั่งดีกว่า ^^) จากคุณ : นานานะจัง - [ 26 ก.ย. 46 09:40:39 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แต่งเก่งจังเลยค่ะ ^ ^ จากคุณ : nenya - [ 26 ก.ย. 46 14:48:22 A:202.57.167.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 สุดยอดเลยค่ะ เป็นฟิคซิลที่สนุกมาก ๆ เลย ชอบวิธีการผูกเรื่องของท่านมาก ๆ เลยค่ะ แต่งอีกนะคะ จากคุณ : enedtarma (enedtarma) - [ 26 ก.ย. 46 22:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ยังขอยืนยันคำเดิมกับคุณ ISSIS เรื่องเทพอุลโมค่ะ อิๆ ^^ จากคุณ : scarborough - [ 27 ก.ย. 46 00:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เทพอุลโมทำไมเหรอ o__O ไม่รู้เรื่องเดียวกันป่าว เพราะหายหัวจากเน็ตไปหลายวัน แต่ว่า วาลาร์ที่นำทางพวกปฐมชนมาอามันนั้น คือเทพโอโรเมต่างหาก หาใช่เทพอุลโมไม่ จึงขอแจ้งมา ณ ที่นี้ เกรงจะจำกันไปผิดๆ เน้อ.. จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 30 ก.ย. 46 21:53:47 A:203.113.35.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 เรื่องที่หนูยันกับคุณ ISSIS เรื่องเทพอุลโมไม่ใช่เรื่องนี้ค่ะพี่สาวน้อย ^^ เป็นอะไรที่ฮากว่านั้น กล่าวคือ... หนูนึกภาพเทพอุลโมหล่อๆแบบในเรื่องไม่ออกค่ะ ^^" แหะๆ ปล. แต่อีกที เทพอุลโมก็ใส่ใจมิดเดิลเอิร์ธพอตัวอยู่นะคะพี่สาวน้อย อาจจะไม่เชี่ยวเหมือนโอโรเมแต่ก็อุตส่าห์เคยไปตามลูกๆกลับบ้านนา (นัยว่าพ่อแม่ให้อภัยแล้ว...ก็ได้) แล้วยังรับทูออร์เป็นเด็กเส้นในสังกัดอีกนะ ^^ จากคุณ : scarborough - [ 30 ก.ย. 46 23:36:05 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอเซฟไว้อ่านทีหลังอีกคน ท่าทางเรื่องน่าสนใจดี เอ่อ ขอเสริมอีกนิดข้อมูลจากในชุด HoME จำไม่ได้ว่าใน Sil มีลงไว้หรือเปล่า Manwe เป็นพี่ชายของ Melkor ทั้งคู่มีฤทธานุภาพเทียบเทียมกัน แต่เป็นคนละขั้ว เหตุนี้เมื่อตอนที่เมลคอร์ตีหน้าซื่อทำสำนึกผิดหลังจากถูกจองจำมาสามยุค มันเวจึงใจอ่อนให้อภัยเขา โดยทั้งที่เทพอื่นๆ เช่นทุลคัส อุลโม หรือแม้แต่วาร์ดาไม่เห็นด้วย จากที่เปิดเรื่องไว้ ถ้านางไมอานั้นเป็นน้องของเมลคอร์ ก็คือต้องเป็นน้องของมันเวด้วยนะ จากคุณ : Hiril Los'loriol - [ 1 ต.ค. 46 01:09:25 A:203.151.127.148 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 เออ จริงด้วย เทพอุลโมที่มาปรากฎตัวต่อหน้าทูออร์เนี่ย .... (ไม่กล้าบรรยาย เดี๋ยวโดนสาป อิอิ ^_^) จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 1 ต.ค. 46 14:30:09 ]