ความคิดเห็นที่ 5
ตอนที่ 4 เลขที่ 12 กริมโมลด์เพลซ
อะไรคือ... แฮร์รี่เริ่มต้นขึ้น
ไม่ใช่ที่นี่ เด็กน้อย มู้ดดี้คำราม คอยก่อนจนกว่าเราจะเข้าไปข้างใน
เขาดึงเอากระดาษออกไปจากมือของแฮร์รี่แล้วจุดไฟด้วยปลายไม้กายสิทธิ์ของเขาแล้วในขณะที่ข้อความนั้นม้วนตัวอยู่ในเปลวไฟและลอยตกลงสู่พื้น แฮร์รี่ก็หันไปมองบ้านหลังนั้นอีกครั้ง บ้านนี้ตั้งอยู่ด้านนอกของบ้านเลขที่ 11 เขามองไปทางซ้ายก็เห็นบ้านเลขที่ 10 อย่างไรก็ตามด้านขวาก็เป็นเลขที่13
แต่ อยู่ที่ไหน
คิดถึงสิ่งที่เธอจำได้สิลูปินบอกเบาๆ
แฮร์รี่คิดและทันทีที่เขามาถึงบริเวณบ้านเลขที่ 12 กริมโมลด์เพลซ ประตูที่มีรอยทุบตีก็เปิดออกจากสักที่หนึ่งระหว่างบ้านเลขที่ 11และ13 ตามมาในทันทีด้วยกำแพงสกปรกและหน้าต่างมืดทึบน่ากลัว มันเหมือนกับบ้านแบบพิเศษที่สูบลมให้พองขึ้นมาทำเอาแฮร์รี่ตะลึงอ้าปากค้าง เครื่องเสียงในบ้านเลขที่ 11 หล่นดังตุ้บแต่เห็นได้ชัดว่าพวกมักเกิ้ลไม่ได้รู้สึกตัวเลย
มานี่สิ แฮร์รี่ มู้ดดี้คำรามพร้อมกระทุ้งแฮร์รี่จากทางด้านหลัง
แฮร์รี่เดินขึ้นไปบนบันไดหินที่สึกกร่อนและมองไปที่ประตูที่เพิ่งเกิดขึ้น สีดำที่ทาไว้ดูโทรมและมีรอยขีดข่วน ที่เคาะประตูสีเงินเป็นรูปงูนอนขดตัว ไม่มีรูกุญแจหรือกล่องใส่จดหมาย ลูปินหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วเคาะเบาๆครั้งหนึ่งที่ประตู แฮร์รี่ได้ยินเสียงจำนวนมาก เสียงของโลหะแล้วก็เสียงที่ฟังดูเหมือนเสียงโซ่กระทบกันแล้วประตูก็เปิดเสียงดังเอี๊ยด
เข้ามาข้างในเร็ว แฮร์รี่ลูปินกระซิบ แต่อย่าพยายามเข้าไปข้างในและอย่าแตะต้องทุกอย่าง
แฮร์รี่ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปในห้องโถงที่เกือบจะมืดสนิท เขาได้กลิ่นผุพัง ฝุ่นและความชื้นของสถานที่ที่มีบรรยากาศของตึกร้าง เขามองข้ามไหล่ขึ้นไปเห็นคนอื่นๆกำลังเดินเรียงตามหลังเขามา ลูปิน ท็องส์ที่ถือหีบเดินทางของเขากับกรงเฮ็ดวิกอยู่ มู้ดดี้ยืนอยู่ที่บันไดขั้นบนสุดพร้อมกับปล่อยลูกบอลแสงที่รวบรวมแสงจากไฟทางเดิน แสงไฟวิ่งกลับไปที่หลอดไฟแล้วจัตุรัสก็สว่างขึ้นด้วยไฟสีส้มก่อนที่มู้ดดี้จะเดินกะเผลกเข้ามาข้างในแล้วปิดประตูหน้าเพื่อให้ในห้องโถงมืดสนิท
ที่นี่ เขาเคาะที่หัวของแฮร์รี่ด้วยไม้กายสิทธิ์ แฮร์รี่รู้สึกเหมือนมีอะไรร้อนๆไหลลงไปตามหลังและรู้ว่านี่เป็นคาถาทำให้รู้สึกตัว
ตอนนี้อยู่นิ่งๆขณะที่ฉันจะให้แสงนิดๆหน่อยในนี้ มู้ดดี้กระซิบ
เสียงคนอื่นที่เงียบลงทำให้แฮร์รี่มีลางสังหรณ์แปลกๆเหมือนกับว่าพวกเขาเข้ามาในบ้านของคนตาย เขาได้ยินเสียงซี่ซ่า มีตะเกียงแบบโบราณเรียงรายอยู่ตามกำแพง แสงไฟส่องประกายริบหรี่บนวอลล์เปเปอร์ที่หลุดลอกและพรมยาวขาดวิ่นในทางเดินห้องโถงที่มืดสลัวที่มีใยแมงมุมส่องแสงเป็นประกายอยู่ด้านบน ภาพเหมือนสีดำเข้มแขวนอยู่บนกำแพง แฮร์รี่ได้ยินเสียงวิ่งอยู่ด้านหลังไม้ประกบฝาผนัง ทั้งโคมไฟระย้าและเทียนบนโต๊ะที่จวนเจียนจะพังล้วนมีรูปร่างคล้ายกับงู มีเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งแล้วแม่ของรอน นางวีสลีย์ ก็โผล่ออกมาจากประตูที่ปลายห้องโถง เธอยิ้มเบิกบานเป็นการต้อนรับขณะที่กำลังรีบตรงมาหาพวกเขา ถึงกระนั้นแฮร์รี่ก็สังเกตเห็นว่าเธอค่อนข้างผอมและซีดเซียวกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอกัน
โอ้ แฮร์รี่ ดีใจที่ได้เจอเธอจ้ะ เธอพูดเบาๆพร้อมกับดึงเขาไปกอดก่อนที่จะยกแขนของเขาขึ้นแล้วตรวจดูอย่างพินิจพิจารณา เธอดูแย่มากเลย ต้องบำรุงกันหน่อยแต่ต้องรอหน่อยนะสำหรับอาหารค่ำ ฉันเกรงว่าต้องเป็นอย่างนั้น แล้วเธอก็หันไปหากลุ่มพ่อมดด้านหลังและกระซิบคุยกันอย่างรีบร้อน เขาเพิ่งจะมาถึง การประชุมเพิ่งจะเริ่มขึ้น
พ่อมดด้านหลังแฮร์รี่ส่งเสียงแสดงความสนใจและความตื่นเต้นแล้วเริ่มเดินเรียงผ่านแฮร์รี่ตรงไปยังประตูที่นางวีสลีย์ใช้ออกมา แฮร์รี่เตรียมจะตามลูปินไปแต่นางวีสลีย์ดึงเขาไว้
ไม่ แฮร์รี่ การประชุมสำหรับสมาชิกเท่านั้น รอนกับเฮอร์ไมโอนี่อยู่ชั้นบน เธอคอยอยู่กับพวกเขาจนกว่าการประชุมจะผ่านไปแล้วถึงจะกินอาหารค่ำกัน แล้วก็เงียบเสียงด้วยเวลาอยู่ในห้องโถง เธอกระซิบเสริมอย่างรีบเร่ง
ทำไมครับ
ฉันไม่อยากให้ใครก็ตามตื่นขึ้นมา
แล้วอะไรคือ
ฉันจะอธิบายทีหลังนะ ฉันต้องรีบแล้ว ฉันคิดว่าฉันต้องไปประชุม ฉันต้องบอกเธอก่อนว่าจะไปนอนที่ไหน เธอกดนิ้วกับริมฝีปากแล้วก็เดินด้วยปลายเท้านำเขาผ่านทางเดินที่มีผ้าม่านคล้ายกับผีเสื้อราตรีอยู่ด้านหลัง แฮร์รี่คิดว่าต้องมีประตูอีกแห่งหนึ่งแล้วก็มีร่มคันใหญ่ตั้งอยู่ ดูเหมือนกับมันทำมาจากขาของโทรลล์ดุร้าย พวกเขาเดินขึ้นบันไดอันมืดมิดผ่านแถวของรูปศีรษะเล็กๆที่ประดับบนกำแพง พอมองใกล้ๆแฮร์รี่ถึงรู้ว่ามันเป็นศีรษะของเอลฟ์ประจำบ้านซึ่งทั้งหมดมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกันคือจมูกที่เหมือนจมูกหมู ความสับสนของแฮร์รี่มีมากขึ้นทุกครั้งที่เขาก้าวเดิน พวกเขากำลังทำอะไรกันในบ้านที่ดูเหมือนเป็นบ้านของพ่อมดศาสตร์มืด
คุณนายวีสลีย์ครับ ทำไม
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่จะอธิบายทุกอย่างเองจ้ะ ที่รัก ฉันต้องรีบจริงๆ นางวีสลีย์พูดเบาๆเพื่อเบนความสนใจ ตรงนั้นนะ พวกเขาเดินมาถึงชานพักชั้นสองของบันได เธออยู่ตรงประตูด้านขวาแล้วฉันจะมาเรียกตอนที่การประชุมผ่านไปแล้ว แล้วเธอก็รีบเดินลงบันไดไปชั้นล่าง
แฮร์รี่ก้าวผ่านลานพักบันไดที่มอซอไปยังลูกบิดประตูห้องนอนซึ่งรูปร่างเหมือนหัวงูแล้วเปิดประตูออก แฮร์รี่มองเพดานสูงที่มืดทึบผ่านๆ มีเตียงแฝดแล้วก็มีเสียงจ๊อกแจ๊กตามมาด้วยเสียงกรีดร้องที่ดังกว่าแล้วภาพที่เห็นก็กลับมืดลงเพราะผมพองฟูจำนวนมาก เฮอร์ไมโอนี่เหวี่ยงตัวมาทับเขาในท่ากอดที่เกือบจะทำให้เขาแบน ขณะที่นกฮูกตัวจิ๋วของรอน พิกวิดเจียน พุ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้นแล้วบินไปรอบหัวแฮร์รี่
แฮร์รี่ รอน! เขาอยู่นี่ แฮร์รี่อยู่นี่ เราไม่ได้ยินเสียงเธอเข้ามาเลย โอ้ เธอสบายดีไหม เป็นยังไงบ้าง โกรธเราหรือเปล่า พนันได้เลยว่าเธอโกรธ ฉันรู้ว่าจดหมายของเราไม่มีประโยชน์เลยแต่เราไม่สามารถบอกอะไรเธอได้ ดัมเบิลดอร์ให้เราสาบานว่าเราจะไม่ทำ โอ้ เรามีหลายอย่างจะบอกเธอแล้วเธอก็คงมีหลายอย่างจะบอกเรา ผู้คุมวิญญาณอย่างหนึ่งละ ตามที่เราได้ยินมานะแล้วก็การพิจารณาคดีของกระทรวง มันรุนแรงมากแต่ฉันค้นหาทั้งหมดแล้ว พวกเขาไม่สามารถไล่เธอออกได้ พวกเขาเพียงแต่ไม่สามารถทำได้นะ มีมาตรการเตรียมไว้ในกฤษฎีกาควบคุมการใช้เวทมนตร์เมื่อยังไม่บรรลุนิติภาวะสำหรับกรณีการใช้เวทมนตร์ในสถานการณ์ที่เป็นอันตรายต่อชีวิต
ให้เขาพักหายใจบ้างสิ เฮอร์ไมโอนี่ รอนบอกพร้อมกับยิ้มยิงฟันตอนที่เขาปิดประตูตามหลังแฮร์รี่ ดูเหมือนเขาจะสูงขึ้นอีกหลายนิ้วในช่วงที่ผ่านมาแต่จมูกยาว ผมแดงเพลิงและกระก็ยังเหมือนเดิม ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังยิ้มกว้างก็ยอมปล่อยแฮร์รี่แต่ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรอีก ก็มีเสียงเบาๆพร้อมกับบางอย่างสีขาวพุ่งเข้ามาจากบนตู้เสื้อผ้ามืดสนิทและมาหยุดเบาๆตรงไหล่ของแฮร์รี่
เฮ็ดวิก นกฮูกหิมะส่งเสียงและจิกที่หูด้วยความรักเมื่อแฮร์รี่ลูบขนของมัน
มันอยู่ในที่ที่เหมาะสม รอนเอ่ย จิกเราเกือบตายแหนะตอนที่มันเอาจดหมายฉบับล่าสุดของนายมาให้ ดูนี่สิ
เขาเอานิ้วชี้มือขวาให้แฮร์รี่ดู ซึ่งเกือบหายเป็นปกติแล้วแต่ก็ยังเห็นบาดแผลได้ชัดเจน
อ๋อ ใช่ แฮร์รี่พูดต่อ ขอโทษด้วยสำหรับเรื่องนั้นแต่ฉันต้องการคำตอบนี่นา นายก็รู้
เราก็อยากจะบอกนายนะ เพื่อน รอนพูดอีก เฮอร์ไมโอนี่ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกนาย เธอบอกว่านายอาจจะทำอะไรโง่ๆได้ถ้านายต้องอยู่กับตัวเองโดยไม่มีข่าวอะไรเลย แต่ว่าดัมเบิลดอร์ให้เรา เอ่อ
สาบานว่าจะไม่บอกฉัน แฮร์รี่ช่วยตอบ ใช่แล้ว เฮอร์ไมโอนี่เคยบอกแล้ว
ความร้อนในตัวของแฮร์รี่เพิ่มขึ้นเมื่อได้เห็นเพื่อนที่ดีที่สุดสองคนหายไป เหมือนมีบางอย่างเย็นเฉียบไหลเข้ามาในท้อง ความปรารถนาที่จะพบทั้งสองคนมาร่วมเดือนทำให้เขารู้สึกเหมือนรอนและเฮอร์ไมโอนี่ทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง เกิดความเงียบชวนอึดอัดขณะที่แฮร์รี่ลูบเฮ็ดวิกโดยไม่สนใจมองอย่างอื่น
ดูเหมือนเขาจะคิดว่าสิ่งนั้นดีที่สุด เฮอร์ไมโอนี่พูดหอบ ฉันหมายถึงดัมเบิลดอร์หนะ
ถูกต้อง แฮร์รี่ตอบ เขาสังเกตที่มือของเธอด้วย มันมีรอยปากเฮ็ดวิกและเขาเองก็ไม่รู้สึกเสียใจเลย
ฉันคิดว่าเขาคงคิดว่านายจะปลอดภัยที่สุดเมื่ออยู่กับพวกมักเกิ้ล รอนเริ่มต้นต่อ
ใช่ แฮร์รี่พูดพร้อมกับเลิกคิ้ว นายโดนผู้คุมวิญญาณเล่นงานตอนหน้าร้อนเหมือนกันเหรอ
ก็ไม่นะ แต่นั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำไมคนขององค์กรถึงติดตามนายตลอดเวลา
แฮร์รี่รู้สึกกระทบกระเทือนที่ลำไส้อย่างแรงเหมือนกับว่าเขาก้าวขึ้นบันไดแล้วพลาดตกลงมา ถ้าอย่างนั้นทุกคนก็รู้ว่าเขากำลังถูกติดตามยกเว้นตัวเขา
เขาโกรธมากเลยแหละ เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เกรงกลัว ดัมเบิลดอร์หนะ เราเห็นตอนที่เขารู้ว่ามันดังกัสหายไปก่อนที่แผนการของเขาจะสิ้นสุด เขาน่ากลัวมากทีเดียว
ฉันดีใจด้วยซ้ำที่เขาหายไป แฮร์รี่พูดอย่างเย็นชา ถ้าไม่หายไปฉันก็คงไม่ได้ใช้เวทมนตร์แล้วดัมเบิลดอร์ก็อาจจะทิ้งฉันไว้ที่ซอยพรีเว็ตตลอดหน้าร้อน
แล้วเธอ แล้วเธอไม่กังวลเรื่องการพิจารณาคดีของกระทรวงเวทมนตร์เลยเหรอ เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ
ไม่เลย แฮร์รี่โกหก เขาเดินห่างออกมาแล้วมองไปรอบๆ มีเฮ็ดวิกเบียดตัวอย่างสบายใจอยู่บนไหล่ แต่ห้องนี้ดูจะไม่ช่วยให้สบายใจขึ้นเลย ทั้งชื้นทั้งมืด ภาพกระเป๋าที่เปิดอ้าไว้ในกรอบรูปหรูหราเป็นสิ่งที่พอจะช่วยลดความว่างเปล่าของกำแพงที่หลุดลอกได้บ้าง และขณะที่แฮร์รี่เดินผ่าน เขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนแอบหัวเราะอยู่
แล้วทำไมดัมเบิลดอร์ต้องแอบดูแลฉัน แฮร์รี่ถามด้วยความพยายามอย่างยากลำบากให้น้ำเสียงเป็นปกติ พวกนายไปรบกวนขอร้องเขาใช่ไหม
เขาหันมามองทันได้เห็นสีหน้าพวกเขาเปลี่ยนไป เขาถึงรู้ว่าเขากำลังทำในสิ่งที่พวกเขากลัวว่าเขาจะทำ มันไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นแต่อย่างใด
เราบอกดัมเบิลดอร์ว่าเราอยากบอกนายว่าเกิดอะไรขึ้น รอนบอก เราทำอย่างนั้นจริงๆแหละ เพื่อน แต่เขายุ่งมาก เราเจอเขาแค่สองครั้งตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่แล้เขาก็ไม่มีเวลามากนัก เขาแค่ให้เราสาบานว่าเราจะไม่บอกเรื่องสำคัญเวลาเราเขียนจดหมาย เขาบอกว่านกฮูกอาจจะถูกดักจับได้
เขายังให้ฉันบอกสิ่งที่เขาต้องการด้วย แฮร์รี่พูดสั้นๆ นายไม่ยอมบอกฉัน เขาไม่รู้วิธีส่งข้อความโดยไม่ใช้นกฮูกหรอก
เฮอร์ไมโอนี่มองหน้ารอนแล้วพูดว่า ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันแต่เขาไม่อยากให้นายรู้อะไรเลย
บางทีเขาคงคิดว่าไว้ใจฉันไม่ได้ แฮร์รี่พูดพร้อมกับสังเกตท่าทางของพวกเขา
อย่าโง่ไปหน่อยเลย รอนพูดดูเหมือนเขาจะลำบากใจเอามากๆ
หรือว่าฉันดูแลตัวเองไม่ได้
จากคุณ :
มะ ใหม่ 
- [
12 ต.ค. 46 19:26:52
]
|
|
|
