ความคิดเห็นที่ 1 พลตระเวณ (Night Watch) นิยายแห่งพิภพแบน โดย เทอรี แพรทเช็ท เรียบเรียง โดย Away from Thailand แซม วิมส์ ถอนใจเมื่อได้ยินเสียงร้องโหยหวนที่เบื้องนอก จะยังไงเขาก็โกนหนวดจนเสร็จก่อนที่จะลงมือจัดการกับเสียงร้องนั่น เมื่อวิมส์ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เขาออกเดินลงไปในสวน เช้าแห่งปลายฤดูใบไม้ผลินี้ดูสดใสไม่น้อย นกส่งเสียงร้องเพลงอยู่บนต้นไม้ ฝูงผึ้งบินวนเวียนอยู่รอบดอกไม้ผลิใหม่ เสียงฟ้าร้องไกล ๆ บอกให้รู้ว่าคืนนี้คงมีฝนตกหนัก อย่างไรก็ตามตอนนี้อากาศเรียกได้ว่าดีไม่น้อย ที่คูหมักปุ๋ยข้าง ๆ เพิงไม้ริมสวนนี้เอง วิมส์เห็นวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังพยายามตะกุยตะกายแหวก --น้ำ-- เข้ามา วิมส์หยุดยืนห่างคูออกมาพอสมควรก่อนจะจุดบุหรี่ ไม่ปลอดภัยนักถ้าจะจุดไฟใกล้คูหมักปุ๋ย การที่วัยรุ่นนั่นร่วงจากหลังคาเพิงลงมาในคูทำให้ปุ๋ยแห้งข้างบนแตกออกและก๊าซในคูฟุ้งไปทั่ว “อรุณสวัสดิ์” วิมส์ทักทาย “อรุณสวัสดิ์ค่ะใต้เท้า” เสียงวัยรุ่นผู้พยายามตะกาย --น้ำ-- ตอบกลับมา เสียงที่ตอบนั้นสูงแหลมกว่าที่วิมส์คาด วิมส์พิ่งสังเกตเห็นว่าวัยรุ่นคนนี้เป็นสาวน้อย อันที่จริงสำหรับเหล่า “มือสังหาร” แล้ว การเป็นหญิงหรือชายก็ไม่ได้มีความแตกต่างอันใดนัก กระนั้น สำหรับวิมส์แล้ว นี่เป็นสถานการณ์ที่อึดอัดเล็กน้อย “ฉันไม่คิดว่าเราเคยเจอกันมาก่อน จริงมั้ย” วิมส์ว่า “แต่ฉันก็คิดว่าแม่หนูรู้ว่าฉันเป็นใคร แล้วแม่หนูชื่อว่า ” “หนูชื่อวิกส์ค่ะ” สาวน้อยตก --น้ำ-- ตอบ “ชื่อเต็มคือ โจคาสตา วิกส์ เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยค่ะที่ได้พบใต้เท้า” “วิกส์เรอะ” วิมส์กล่าวตอบ “เรียกฉันว่าท่านก็พอ ตระกูลใหญ่ในหมู่มือสังหารเลยนี่ ฮืม คิดว่าฉันเคยหักขาพ่อเธอนะ” “ใช่คะท่าน คุณพ่อฝากความระลึกถึงมายังท่านด้วยค่ะ” โจคาสตากล่าวรับ “หนูไม่คิดว่าหนูเด็กไปรึที่รับงานนี้น่ะ” วิมส์ซัก “จริง ๆ ก็ไม่ใช่งานหรอกค่ะ” โจคาสตาเริ่มสำลัก --น้ำ-- “ไม่จริงมั้ง แม่หนูวิกส์ ค่าหัวฉันน่ะน่าจะมีราคาไม่น้อยกว่า ...” วิมส์แย้ง “สมาคมเพิ่งประกาศออกมาค่ะ” สาวน้อยยังคงตะเกียกตะกาย “ท่านถูกถอดถอนออกจากรายชื่อเป้าหมาย คือว่าตอนนี้เราไม่รับงานของท่านค่ะ” “จริงรึ ทำไมล่ะ” “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” แม่หนูวิกส์ตอบ เธอตะเกียกตะกายมาถึงริมตลิ่งจนได้ ทว่าเมื่อเธอพยายามจะเหนี่ยวตัวเองขึ้น ตลิ่งกลับพังลงมาและเธอจมกลับลงไปใน --น้ำ-- อีกครั้ง วิมส์ใช้เวลาหลายชั่วโมงทีเดียวในแต่ละบ่ายไปกับการปรับแต่งตลิ่งกระทั่งมันพังได้ง่าย ๆ อย่างนี้ “ถ้าอย่างนั้น ใครส่งหนูมาล่ะนี่” “คุณครูแบนด์ค่ะ เธอบอกว่าหนูต้องฝึกภาคสนาม” โจคาสตาตอบ “ท่านคะ ตลิ่งของท่านลื่นจังเลยนะคะ” “ใช่ ลื่นจริง ๆ ด้วย” วิมส์เห็นด้วย “เธอคงไม่ได้ดื้อกับครูแบนด์ใช่มั้ย คงสร้างปัญหาเยอะละซิ” “มิได้ค่ะท่าน แต่ครูก็บอกว่าหนูมีความมั่นใจในตัวเองมากไปหน่อย เลยลองให้หนูฝึกภาคสนามค่ะ” “เข้าใจละ” วิมส์จำคุณนายอลิซ แบนด์ได้ ได้ยินมาเหมือนกันว่าเธอเป็นครูที่นิยมให้นักเรียนของเธอเรียนผ่านประสบการณ์จริง “ก็เลยส่งหนูมาฆ่าฉันงั้นซิ” “มิได้ค่ะ แค่ทดสอบจริง ๆ นะคะ ดูซิคะกระทั่งหน้าไม้ประจำตัวหนูก็ไม่มี ครูแบนด์แค่ให้หนูเข้าใกล้ท่านในระยะสังเกตการณ์ก่อนจะกลับไปรายงานเท่านั้นแหละค่ะ” “แล้วเธอจะเชื่อหรือว่าหนูเข้าใกล้ฉันได้จริง” “แน่นอนค่ะท่าน” โจคาสตาตอบด้วยน้ำเสียงคล้ายน้อยใจ “ด้วยเกียรติของมือสังหารค่ะท่าน” วิมส์หายใจลึก “คืองี้นะ แม่หนูวิกส์ มีมือสังหารจากสมาคมตั้งมากมายพยายามลอบฆ่าฉันมาตลอด เพราะยังงี้ฉันก็เลยค่อนข้างจะขี้ระแวงซักหน่อย” “หนูเข้าใจค่ะ” น้ำเสียงของโจคาสตาบอกให้รู้ว่าเธอเข้าใจดีว่าโอกาสรอดของเธอขึ้นอยู่กับความใจดีของคนที่ไม่มีความจำเป็นต้องใจดีคนนี้ “เพราะฉนั้น หนูก็คงเข้าใจดีว่าทำไมฉันถึงได้มีกับดักเต็มไปหมดอย่างนี้” วิมส์เริ่มอวด “บางอันนี่น่ะฉันบอกได้เลยว่าออกแบบได้ฉลาดมากทีเดียวนะนี่” “ค่ะ ที่แน่ ๆ หนูไม่เคยคิดว่ากระเบื้องหลังคาบนเพิงจะไหลได้อย่างงั้นเลยค่ะท่าน” “เพราะมันอยู่บนรางเคลือบน้ำมันไง” “ฉลาดมากเลยค่ะท่าน” “กับดักบางอันนี่ถึงตายเชียวนะ” “งั้นที่หนูตกลงมาในไอ้นี่ ก็ต้องบอกว่าหนูโชคดีใช่มั้ยคะท่าน” “ไอ้นี่น่ะรึ ไอ้นี่ก็อันตรายไม่น้อยเหมือนกันแหละ” วิมส์ตอบ แม้ว่าวิมส์จะไม่ค่อยยินดีนักกับการเป็นเป้าสังหาร แต่ก็อดรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่สมาคมถอดชื่อเขาออก ใช่ว่าวิมส์จะสนุกกับการถูกลอบยิงด้วยหน้าไม้จากคนคลุมหน้าที่ถูกจัดจ้างมาโดยศัตรูจำนวนมากของเขาแต่อย่างน้อยมันก็เป็นเครื่องชี้ให้เห็นว่าเขากำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง อย่างน้อยมันก็ชี้ให้เห็นว่าพวกรวย ๆ ทั้งหลายกำลังหมั่นใส้เขาและเขากำลังกระตุกหนวดพวกที่ควรถูกกระตุกหนวดอยู่ จะว่าไปการเอาชนะพวกมือสังหารพวกนี้ก็ทำได้ไม่ยาก พวกเขามีกฎระเบียบผูกมัดมากมายและทั้งยังเป็นพวกที่มีความหยิ่งทระนงในตัวเองสูงมาก กับวิมส์ซึ่งไม่ได้ใส่ใจใด ๆ กับสิ่งเหล่านี้ นี่เป็นข้อได้เปรียบของเขาทั้งสิ้น ถอดชื่อเรอะ วิมส์เคยได้ยินข่าวลือว่ามีเพียงคนเดียวก่อนหน้านี้ที่สมาคมมือสังหารถอดชื่อ ใครคนนั้นก็คือพระยาเวที เจ้าเมืองแห่งแองค์มอร์ปอร์ค เหตุเพราะว่าสมาคมเข้าใจดีถึงเกมการเมืองของแองค์มอร์ปอร์คและถ้าสมาคมถอดชื่อใครออก มันก็แสดงว่าสมาคมเห็นว่าการที่ใครคนนั้นตายไปคงทำให้เกมไม่สนุกเท่าที่ควรและอาจเป็นการล้มกระดานเสียด้วยซ้ำ “จะเป็นความกรุณาอย่างมากเลยค่ะท่าน ถ้าท่านจะช่วยดึงหนูขึ้นไปหน่อย” โจคาสตาอ้อนวอน “หือ ว่าไงนะ โอ๊ะเห็นจะไม่ได้ล่ะ พอดีฉันใส่เสื้อใหม่น่ะ” วิมส์ตอบ “เอางี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันเข้าบ้านไปแล้วฉันจะบอกพ่อบ้านให้เอาบรรไดมาให้ดีไหม ว่าไงล่ะ” “ขอบพระคุณมากเลยค่ะท่าน ยินดีที่ได้พบท่านค่ะ” จากคุณ : Away from Thailand - [ 15 ต.ค. 46 07:12:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิมส์เดินมุ่งหน้ากลับเข้าบ้าน ถอดชื่อเรอะ เขาควรจะประท้วงดีไหมนี่ บางทีเขาน่าจะ กลิ่นหอมลอบมาตามลม วิมส์เงยหน้าขึ้นมอง เหนือสีรษะเขาขึ้นไป ต้นไลแลคออกดอกบานสะพรั่ง ให้ตายเถอะวะ เขาลืมมันไปได้อย่างไรกันนะ ไม่ใช่หรอกเขาไม่ได้ลืม เขาพยายามไม่นึกถึงมันต่างหาก ความจำที่ทรงค่าที่เขาพยายามซุกงำมันเอาไว้ และทุกปีมันจะหวนกลับมาทิ่มแทงจิตใจเขา วิมส์เอื้อมมือที่สั่นระริกขึ้นไปเด็ดดอกไลแลค สูดดมมันเบา ๆ วิมส์หยุดยืนนิ่ง จ้องมองออกไปอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะประคองดอกไลแลคขึ้นไปยังห้องแต่งตัว พ่อบ้านวิลลิกินส์จัดเตรียมเครื่องแบบเต็มยศไว้ให้เขาโดยเฉพาะ แซม วิมส์เหม่อมองอยู่นานกว่าเขาจะระลึกได้ว่าวันนี้เขามีประชุมกรรมาธิการ เพราะฉนั้นแค่เสื้อเกราะผุ ๆ ตามปรกติคงไม่พอ อย่างน้อยก็คงไม่พอแน่สำหรับบุคคลในตำแหน่งสมุหกลาโหม ผู้บัญชาการพลตระเวณแห่งแองค์มอร์ปอร์คเช่นเขา พระวิมส์ และนั่นก็เป็นสิ่งที่พระยาเวทีพร่ำบอกกับเขา วิมส์ยิ่งหงุดหงิดยิ่งขึ้น เมื่อเขาเองก็สามารถเข้าใจได้ถึงความจำเป็นของเครื่องแบบเช่นนี้ เขาเกลียดเครื่องแบบเต็มยศแต่ขณะเดียวกันเขาก็รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นเพียงแซม วิมส์ แซม วิมส์อาจไปประชุมได้ในชุดเสื้อเกราะผุ ๆ และพระวิมส์อาจสามารถใส่เสื้อเกราะได้ทั้งวันแต่กับสมุหกลาโหมแล้วนี่เป็นไปไม่ได้ มันก็เหมือนกับการที่สมุหกลาโหมไม่สามารถจะใส่กางเกงตูดขาดไปเจรจาความเมืองกับแขกต่างประเทศนั่นแหละ และถึงแม้แซม วิมส์เองจะไม่เคยใส่กางเกงตูดขาดความแตกต่างของมันคงอยู่ที่ว่าคงไม่มีใครประกาศสงครามเพราะเห็นก้นแซม วิมส์ ทว่ากับก้นสมุหกลาโหมแล้ว นั่นก็ไม่แน่ กระนั้นวิมส์ก็พยายามสู้กับมันอย่างเต็มที่ วิมส์สั่งเลิกติดพู่หมวก เลิกใช้กางเกงรัดรูปที่ดูงี่เง่า อย่างน้อยตอนนี้เครื่องแบบเต็มยศของเขาก็ดูตลกน้อยลงถึงแม้ว่าเครื่องทองที่ประดับประดาอยู่บนเสื้อจะชวนให้รู้สึกเวียนหัวก็เถอะ วิมส์รู้สึกเหมือนเป็นคางคกขึ้นวอทุกครั้งที่ใส่ชุดนี้ เขาเกลียดนักเมื่อคิดว่าใคร ๆ จะมองพวกเขาเป็นพวกไฮโซของแองค์มอร์ปอร์ค วิมส์หมุนดอกไลแลคในมือไปมาก่อนจะยกมันขึ้นดมอีกครั้ง ใช่ละ เขาจำได้ดีว่าอดีตของเขาเป็นอย่างไร วิมส์รู้สึกเหมือนใครซักคนกำลังพูดกับเขา “ว่าไงนะ” วิมส์พูดห้วน ๆ “เอ้อ ผมแค่ถามว่าคุณผู้หญิงเป็นอย่างไรบ้างน่ะครับ ใต้เท้า” พ่อบ้านตอบกลับมาด้วยท่าทางตกใจ “ท่านสบายดีหรือเปล่าครับ ใต้เท้า” “เอ้อ ฉันไม่เป็นไรหรอก คุณผู้หญิงก็สบายดี ขอบใจที่ถาม เพิ่งแวะไปดูเมื่อสักครู่นี่แหละ คุณนายคอนเทนต์คอยดูแลคุณผู้หญิงอยู่ เธอว่าคงอีกสักพักแหละ” “ผมสั่งโรงครัวให้เตรียมน้ำร้อนเอาไว้แล้ว แค่เผื่อไว้น่ะครับ” วิลลิกินส์ว่าขณะใช้แปลงขนนกปัดเครื่องทองบนเครื่องแบบของวิมส์ “ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าพวกเขาเอาน้ำร้อนพวกนี้ไปทำอะไร แกรู้ไหมฮึ” “ไม่รู้เหมือนกันครับท่าน” วิลิกินส์ตอบ “บางเรื่องนี่ ผมว่าเราไม่รู้จะดีกว่า” วิมส์พยักหน้า อันที่จริงซีบิลก็สั่งห้ามไว้ชัดเจนไม่ให้วิมส์เข้ามาวุ่นวายกับเรื่องนี้ จะว่าไปวิมส์ก็โล่งใจอยู่ลึก ๆ ที่ไม่ต้องไปเกี่ยวข้อง วิมส์ส่งดอกไลแลคให้วิลลิกินส์ ซึ่งวิลลิกินส์ก็รับไปเงียบ ๆ ก่อนจะจุ่มก้านดอกไลแลคลงในหลอดเงินบรรจุน้ำซึ่งจะช่วยให้ดอกไลแลคดูสดอยู่ได้ทั้งวันก่นจะกลัดมันเข้ากับหน้าอกเครื่องแบบของวิมส์ “เวลาผ่านไปไวจังเลยนะครับ ใต้เท้า” วิลลิกินส์เอ่ยลอย ๆ ขณะปัดเครื่องแบบของเขาด้วแปรงเล็ก ๆ “ใช่ เวลาผ่านไปไวจริง ๆ” วิมส์ก้มมองนาฬิกาพก “ฉันจะแวะที่โรงพักซักหน่อยก่อนจะไปที่วัง ตรวจดูเอกสารถ้ามีแล้วจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด” สายตาของวิลิกินส์ที่มองเขาเป็นยิ่งกว่าสายตาของพ่อบ้าน “คุณผู้หญิงจะไม่เป็นไรแน่ครับใต้เท้า ถึงแม้เธอจะ เอ่อ เธอ ” “ฉันรู้ เธอเลยวัยสาวน้อยไปพอดู” “ผมอยากจะบอกว่าเธอแค่มีประสบการณ์การมีชีวิตมากกว่าคนอื่น ก็เท่านั้น” วิลลิกินส์กล่าวเรียบ ๆ “แต่เธอก็มีสุขภาพดีมาตลอด ตระกูลของเธอเองก็ไม่เคยมีปัญหากับการให้กำเนิดผู้สืบสกุลมาก่อน ผมแน่ใจเลยว่าคุณผู้หญิงจะดีใจที่ได้ทราบว่าท่านออกไปจับผู้ร้ายอยู่ข้างนอกนั่นมากกว่าที่จะเดินจับเจ่าไปมาอยู่ในบ้าน” “ที่แกว่ามาก็ถูก วิลลิกินส์ อ้อ ฉันเพิ่งนึกได้ ข้างนอกนั่นตรงคูหมักปุ๋ย แกจะเห็นเด็กผู้หญิงตกอยู่ข้างใน” “ทราบแล้วครับท่าน ผมจะให้เด็กโรงครัวเอาบรรไดไปเดี๋ยวนี้เลย จะให้ส่งข้อความไปให้สมาคมมือสังหารด้วยไหมครับ” “ก็ดี หาน้ำท่าให้แม่หนูนั่นอาบกับเอาเสื้อผ้าให้แม่หนูนั่นเปลี่ยนซะด้วยล่ะ” “ใช้สายฉีดน้ำน่าจะดีกว่านะครับผมว่า” “เห็นด้วย เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว” จากคุณ : Away from Thailand - [ 15 ต.ค. 46 07:13:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในโรงพักใจกลางย่านซูโดโปลิส จ่าโคลอนใช้มือจับดอกไลแลคที่เสียบอยู่บนหมวกอย่างใจลอย “มันก็แปลก ๆ นะนอบบี้” เขากล่าวขณะที่พลิกหน้าบันทึกประจำวันไปมา “คงแค่สัญชาติญาณตำรวจกระมัง คล้ายกับตอนที่ฉันมีลูกแหละ มันจะทำให้แกรู้สึกแกร่งขึ้น” “หมายความว่าไง แกร่งขึ้น?” หัวหมู่นอบบี้ถาม นอบบี้คงเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดว่าคนกับลิงมีจุดเริ่มของวิวัฒนาการร่วมกัน “ก็อย่างเช่นว่า ” โคลอนเอนหลังลงกับเก้าอี้ “อย่างเช่น ถ้าแกอายุเท่าข้า ” โคลอนชำเลืองมองนอบบี้และลังเล นอบบี้บอกใคร ๆ มาตลอดเขามีอายุแค่ราว ๆ  34 มาหลายปีแล้ว ตระกูลนอบคงไม่ค่อยเก่งนับเลขซักเท่าไหร่ “คนเราน่ะ พอมีอายุถึงจุดหนึ่ง” โคลอนเรียบเรียงคำพูดใหม่ “เราก็เริ่มเข้าใจได้ว่าโลกของเรามันไม่ได้สมบูรณ์ไปซะทุกอย่าง เราจะเริ่ม ” “ปิดหูปิดตา?” นอบบี้เดา ที่หลังหูของนอบบี้ซึ่งปรกติแล้วมีไว้ทัดบุหรี่ ตอนนี้ทัดไว้ด้วยดอกไลแลค “ตรงเผง” โคลอนตอบ “เพราะโลกมันไม่สมบูรณ์ เราก็เลยทำแค่เราคิดว่าเราทำได้ แต่พอเรามีลูก ความคิดเราก็เปลี่ยนไป ถึงตอนนี้เรากลับบอกว่า --เฮ้ย ลูกข้าจะต้องโตขึ้นมาในโลกใบนี้นะโว้ย ข้าคงต้องทำให้มันดีขึ้นซักหน่อยซะแล้วล่ะ --  แล้วเราก็จะเริ่มจู้จี้และหงุดหงิด แกคอยดูนะถ้าเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับจ่าสตรองอินดิอาร์มล่ะก็ เราได้เดือดร้อนกันแน่ ๆ   อรุณสวัสดิ์ครับ ท่านวิมส์” “กำลังนินทาฉันรึไงฮึ” วิมส์พูด ทุกที่ที่เขาเดินผ่าน เหล่าพลตระเวณล้วนลุกขึ้นแสดงความเคารพโดยทันที อันที่จริงวิมส์ไม่ได้ยินสิ่งที่โคลอนพูด แต่วิมส์เรียนที่จะอ่านสีหน้าคน และสีหน้าของโคลอนอ่านได้ง่ายราวกับหนังสือที่เปิดกว้างอย่างไรก็อย่างนั้น “คือเราแค่เดาว่าเมื่อไหร่จะถึงเวลาน่ะครับท่าน” โคลอนเดินตามหลังวิมส์ขึ้นบรรไดไปยังห้องทำงาน “ยังอีกซักพักแหละ” วิมส์ตัดบท ก่อนจะผลักประตูห้องทำงาน “อรุณสวัสดิ์ แครอท” ผู้กองแครอทลุกแสดงความเคารพอย่างกระฉับกระเฉง “อรุณสวัสดิ์ครับท่าน คุณผู้หญิง เธอ ” “ยังหรอก แครอท ว่าแต่เมื่อคืนนี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้างละนี่” สายตาแครอทมองกวาดไปที่ดอกไลแลคก่อนจะกวาดกลับไปประสานสายตากับวิมส์ “ไม่ดีเลยครับ เราเสียพลตระเวณไปหนึ่งคน” วิมส์หยุดเดินในทันที “ใคร?” “จ่าสตรองอินดิอาร์มครับผม บริเวณถนนทรีเคิลไมน์ ฝีมือคาร์เซอร์ครับผม” วิมส์ก้มมองนาฬิกา เขามีเวลาสิบนาทีที่จะไปให้ถึงวัง แต่ตอนนี้เวลาไม่มีความหมายแม้แต่น้อย วิมส์นั่งลงที่โต๊ะของเขาก่อนเอ่ยถาม “มีพยานไหม?” “สามคนครับ” “มากขนาดนั้น?” “คนแคระทั้งหมดครับ จ่าสตรองอินดิอาร์มเองตอนนั้นก็ออกเวรแล้วด้วย เขาเพิ่งออกจากโรงพักก่อนจะแวะซื้อมันทอดกับพายหนู โชคไม่ดีเขาเดินออกมาพบกับคาร์เซอร์พอดี ไอ้บ้านั่นเชือดคอเขาก่อนจะหนีไป” “ให้ตายเถอะ เราค้นหามันมาทั้งอาทิตย์ แล้วคนที่เจอมันกลับเป็นตำรวจออกเวรที่กำลังจะกินมื้อเช้างั้นรึ แล้วนี่แกให้อังกัวตามกลิ่นไปหรือยัง” “เราก็พยายามครับ” แครอทกล่าวอย่างขลาด ๆ “แต่อังกัวโดนระเบิดกลิ่นเข้าตรงจตุรัสซาเตอร์ คิดว่าฝีมือเจ้าคาร์เซอร์อีกนั่นแหละ ” วิมส์ถอนใจ พวกอาชญากรปรับตัวกันได้เร็วมาก เพียงไม่นานหลังจากที่ข่าวลือว่ามีมนุษย์หมาป่าอยู่ในกองตระเวณแพร่ออกไป เหล่าอาชญากรที่หวาดเกรงจมูกของกฎหมายก็เริ่มใช้ระเบิดกลิ่น ไม่ต้องอะไรมากแค่น้ำมันสนหรือเปปเปอร์มินท์ขวดเล็ก ๆ โยนลงกลางฝูงชน ก็มากพอจะทำให้จ่าอังกัวสับสนและปวดหัวอย่างหนักกับการดมกลิ่นกระทั่งต้องยกเลิกการไล่ล่า วิมส์นั่งฟังรายงานจากผู้กองแครอทอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก แม้กำลังพลตระเวณทั้งหมดถูกกระจายออกสอดส่องทั่วทั้งเมือง วิมส์ก็รู้ดีว่าเขามีโอกาสไม่มากในการจับตัวคาร์เซอร์ แม้กองตระเวณจะมีขนาดใหญ่ขึ้นมากภายใต้การนำของวิมส์ กำลังพลทั้งหมดยังคงเป็นเพียงหลักร้อยเทียบกับพลเมืองนับล้านและเทียบกับที่ซ่อนอีกนับพันล้านภายในแองค์มอร์ปอร์ค วิมส์คุ้นเคยเป็นอย่างดีกับเรื่องบ้าบอทั้งหลายในแองค์มอร์ปอร์ค ขนาดว่าการตีกันจนตายเพียงเพราะว่าฝ่ายหนึ่งจามเสียงดังไปหน่อยยังนับได้ว่าเป็นเรื่องไม่แปลกนัก ทว่าคาร์เซอร์กลับเป็นฝันร้ายยิ่งกว่า ฆาตกรส่วนใหญ่แล้วยังพอจะมีสำนึกแฝงที่คอยหักล้างความป่าเถื่อนที่แฝงในจิตใจอยู่บ้าง จะมากจะน้อยก็แล้วแต่ ทว่ากับคาร์เซอร์แล้วสำนึกที่เขามีล้วนแล้วแต่กระตุ้นความเลวใน:-)ให้เลวร้ายยิ่งขึ้น ดูเสมือนว่าคาร์เซอร์มิได้รู้สึกสำนึกผิดใด ๆ กับสิ่งที่เขาทำ หากเขาถูกจับได้ในสภาพมือเปื้อนเลือด โดยมีสมบัติของคนตายในกระเป๋า คาร์เซอร์คงจะยังสามารถทำหน้าเหรอหราและพูดปฏิเสธอย่างบริสุทธ์ใจได้ว่าเขามิได้ทำอะไรผิดกฏหมายแม้สักน้อย รอจนคุณมองลึกลงไปในดวงตาของเขานั่นแหละ คุณจึงจะมองเห็นดวงตาของปีศาจที่จ้องกลับมาอย่างอาฆาตมาดร้าย อนึ่ง คุณไม่ควรจ้องตาเขานานนัก เพราะการทำเช่นนั้นทำให้คุณคลาดสายตาไปจากมือของคาร์เซอร์ มือที่ปรากฏมีดและพร้อมจะกระซวกคุณได้ทุกเมื่อ กับพลตระเวณแล้ว การจัดการกับคนอย่างคาร์เซอร์ทำได้ยากนัก พวกเขาคุ้นเคยมากกว่ากับอาชญากรที่รู้ว่าถึงเวลายอมแพ้หรืออย่างน้อยก็หยุดเจรจาเมื่อถูกล้อมพลตระเวณจำนวณมากกว่าหลายเท่า กับคนที่ฆ่าเพียงเพื่อนาฬิการาคาแค่ห้าดอลลาร์แล้วพลตระเวณไม่อาจเข้าใจพฤติกรรมเช่นนี้ได้เลย (เออ ถ้าเป็นนาฬิการาคาร้อยดอลลาร์ค่อยสมกับเป็นแองค์มอร์ปอร์คซักหน่อย) “จ่าสตรองอินดิอาร์มมีลูกเมียหรือเปล่า” วิมส์ถาม “ไม่มีครับ แกอาศัยอยู่กับพ่อแม่ในย่านนิวคอบเบลอร์” พ่อแม่เรอะ นี่ยิ่งแย่ขึ้นไปอีก วิมส์คิด “มีใครไปแจ้งพวกเขาหรือยัง” วิมส์ถาม “หวังว่าคงไม่ใช่นอบบี้นะ ฉันไม่อยากให้เรื่องมันแย่ลงไปอีก” “ผมไปเองครับ ทันทีที่ทราบข่าวเลย” “แล้วพวกเขาว่าไง รับได้หรือเปล่า” “ก็แย่หน่อยครับ” วิมส์ถอนใจ เขานึกภาพได้ชัดเจนถึงอาการของพวกเขา “ฉันจะเขียนจดหมายถึงพ่อแม่จ่า” วิมส์พูด พร้อมกับเปิดลิ้นชัก “ให้ใครเอาจดหมายฉันไปส่งให้เขาด้วย บอกพวกเขาด้วยว่าฉันจะไปพบพวกเขาด้วยตนเองอีกที แม้ว่านี่จะไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะพูดเรื่องค่าทำศพ ”  เอ เรากำลังพูดถึงคนแคระนี่นะ วิมส์คิด “ไม่ต้อง บอกพวกเขาว่าเราจะจัดการเรื่องบำเหน็จกับสวัสดิการให้ทุกอย่าง” วิมส์รื้อตู้เอกสาร “แล้วนี่แฟ้มเขาไปไหนล่ะนี่” “นี่ครับท่าน” แครอทส่งแฟ้มที่ถืออยู่ให้ “ท่านจำได้ใช่ไหมครับว่าเรามีประชุมกรรมาธิการตอนสิบโมงที่วัง” แครอทกล่าวเสริมอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสีหน้าของวิมส์ “อย่างไรก็ตามผมคิดว่าพวกเขาคงเข้าใจถ้าเราจะไปสายซักหน่อย ผมจะไปเก็บของในตู้ของจ่าสตรองอินดิอาร์มนะครับ เข้าใจว่าพวกไอ้เณรข้างล่างจะช่วยกันบริจาคเงินเป็นค่าดอกไม้แล้วก็อื่น ๆ ด้วย” หลังผู้กองแครอทออกจากห้องไปแล้ว วิมส์ยังคงนั่งจ้องแฟ้มในมืออยู่นาน แฟ้มงั้นรึ วิมส์ยังจำได้ตอนที่กองตระเวณมีกำลังไม่กี่คนและเขาจำรายละเอียดของทุกคนได้โดยขึ้นใจ จ่าดิกกินส์ใช่มั้ยที่เคยพูดไว้นานมาแล้วว่าพวกเขาต้องดูแลกันเองน่ะ วิมส์เป็นคนพูดไม่เก่ง ยิ่งการเขียนยิ่งแย่ขึ้นไปอีก กระนั้นเขาก็ต้องเขียน อาศัยข้อมูลในแฟ้ม วิมส์เริ่มต้นเขียนจดหมายด้วยใจจดจ่อ แม้ว่าจ่าสตรองอินดิอาร์มจะเข้ามาเป็นพลตระเวณไม่ใช่เพราะใจรัก แต่เพราะว่างานตระเวณให้ค่าแรงที่ไม่เลวนักกับทั้งมีสวัสดิการและการรักษาพยาบาลฟรี (ถ้าใครก็ตามกล้าพอจะให้อิกอร์ผ่าตัดให้) ยิ่งกว่านั้นพลตระเวณที่ฝึกจากแองค์มอร์ปอร์คยังเป็นที่ต้องการอย่างมากในมหานครอื่น ๆ บนพิภพแบน พลตระเวณเหล่านี้ถูกเรียกเล่น ๆ ว่า “แซมมี” (เพียงเพราะว่าพวกเขาถูกฝึกขึ้นโดยแซม วิมส์) สำหรับวิมส์แล้วนี่เป็นความสำเร็จที่น่าภาคภูมิใจที่สุด พลตระเวณที่เขาฝึกขึ้นมีวินัย คิดเป็น และไม่กินสินบน (มากนัก) เสียงแผ่นดินสะเทือนดังขึ้น จ่าดีทริทัสเพิ่งวิ่งนำขบวนพลตระเวณใหม่กลับมาจากการฝึกภาคเช้า เพลงปลุกใจที่พวกเขาร้องบอกให้รู้ว่ามีแต่โทรลอย่างดีทริทัสเท่านั้นที่จะแต่งขึ้นมาได้ อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่วิมส์ไม่ชอบใจนักก็คือการที่พลตระเวณฝึกใหม่บางส่วนลาออกทันทีที่ผ่านการประเมินเพียงเพื่อจะไปสมัครเป็นพลตระเวณในเมืองอื่นที่ให้ตำแหน่งสูงกว่า กระนั้นนี่ก็มีข้อดีของมันอยู่ ทุกวันนี้กระทั่งอูเบอร์วาลด์ก็มีแซมมี ถึงการเมืองจะหมายถึงว่าเจ้าเมืองทั้งหลายจะไม่ยอมคุยกัน แต่แซมมีคุยกันตลอดเวลา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับวิมส์ วิมส์เพิ่งรู้ตัวว่าเขากำลังฮัมเพลงอยู่ เขานึกว่าเขาลืมเพลงนี้ไปแล้ว คงเพราะดอกไลแลคนี่เองที่นำมันกลับมา เขาหยุดร้องและเริ่มรู้สึกผิด เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขณะที่วิมส์กำลังจะเขียนจดหมายเสร็จ “รอเดี๋ยว เกือบเสร็จแล้ว” วิมส์ตะโกน “พ้มเองขรับ ทั่น” หมวดอิกอร์ยื่นหน้าเต็มไปด้วยรอยเย็บเข้ามา “อิกอขรับ” “ว่าไง อิกอร์” วิมส์เอ่ย อิกอร์ทำงานกับกองตระเวณในฐาณะเจ้าหน้าที่ชันสูตรและเจ้าหน้าที่พยาบาล และตอนนี้อิกอร์มีความคิดจะเสนอกับวิมส์ “คือว้า พ้มหยากจะบอกว้า พ้มซ้ามาดชุบชีวิตจ่าซะตองอินดิอามได้นะขอรับ” วิมส์ถอนใจ เขาเห็นได้ว่าอิกอร์มีความมุ่งมั่นขนาดไหนกับงานของตัวเอง แต่เขาไม่อาจทำใจยอมรับข้อเสนอของอิกอร์ได้ “เราเคยคุยกันแล้วใช่ไหม อิกอร์ การชุบชีวิตน่ะมันไม่ใช่แค่การเย็บแขนขาด ขาขาดกลับเข้าไปนะอิกอร์ อีกอย่าง ฉันไม่คิดว่าพวกคนแคระเขาจะยอมหรอก” “อันถี่จิง การชุบชีวิดก้อไม่เห็นเป็นการฝืนทำมะชาดซักน่อย ตัวจ่าก้อยังอุ่นยู้ตอนแกมาถึงพ้ม” “กฏก็ต้องเป็นกฏ อิกอร์ ยังไงก็ขอบใจล่ะนะ” “ถ้าทั่นหว่ายั่งงั้น ผมก้อหว่าตามทั่นแหละ” อิกอร์ยอมแพ้ แต่ก็ไม่ก่อนที่จะเอ่ยถาม “คุนพู่หยิงเป็นหยั่งงัยบ้างขรับทั่น” วิมส์เองคิดอยู่แล้วว่าอิกอร์ต้องถาม ใช่ว่าวิมส์จะไม่ชอบอิกอร์ สำหรับพลตระเวณแล้ว หลายคนคงไม่มีโอกาสได้เดินอีกเลยถ้าไม่ใช่เพราะฝีมือการเย็บอวัยวะของอิกอร์ แต่ยังไงก็ตามความคิดที่จะให้อิกอร์ช่วยทำคลอดซีบิลเป็นสิ่งสยดสยองยิ่งสำหรับวิมส์ “เธอสบายดี อิกอร์” “พ้มเพียงแต่ด้ายหยินว่าคุนหนายคอนเทนอาจจะไม่ไหว” “อิกอร์ บางทีนะมันก็มีสิ่งที่เราไม่ควรเข้าไปยุ่ง ว่าแต่แกรู้เรื่องผู้หญิงกับเด็กทารกซักแค่ไหนล่ะ” “ก๊อไม่มากเท่าไหร แต่พ้มลุยได้ ให้ล้วง ๆ ควัก ๆ ซักแป๊บเดี๋ยว พ้มก้อคล่องแล้ว” วิมส์แทบจะหยุดจินตนาการไม่ทันตรงจุดนี้ “ขอบใจ อิกอร์ แต่ยังไงคุณนายคอนเทนต์ก็เป็นหมอตำแยมือดีล่ะนะ” วิมส์บังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น “แล้วแต่ทั่นว่า ขอรับ” อิกอร์ตอบ “ฉันต้องไปละ” วิส์พูด “วันนี้ฉันคงยุ่งทั้งวันทีเดียวแหละ” วิมส์วิ่งลงบรรไดไปชั้นล่าง ยื่นจดหมายให้จ่าโคลอนพร้อมกับพยักหน้าให้ผู้กองแครอท ก่อนจะมุ่งหน้าพร้อมกันไปยังวังของพระยาเวที หลังจากประตูโรงพักปิดลง พลตระเวณคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นจากการเขียนบันทึกประจำวันและเอ่ยปากถาม “จ่า?” “ว่าไง พล ฯ ปิง” “ทำไมพวกจ่าถึงปักดอกไลแลคกันน่ะ” เสียงในโรงพักเงียบกริบ ทุกใบหูกำลังเงี่ยฟังคำตอบอย่างจดจ่อ “คือว่า” พล ฯ ปิงขยายความ “ปีที่แล้ววันนี้แหละผมก็เห็นจ่า พล ฯ เร็ก กับนอบบี้ ปักดอกไลแลค แล้วปีนี้ก็อีก ผมเลยชักสงสัยว่ามันเป็นประเพณีหรือเปล่า จะให้พวกเราแต่งด้วยมั้ย ” พล ฯ ปิงชะงักเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของจ่าโคลอน อาการเช่นนี้น่าจะบอกให้เขารู้ว่าเขาอาจจะยุ่งเรื่องคนอื่นมากเกินไปเสียแล้ว “คือว่า คุณนายเจ้าของบ้านที่ผมเช่าอยู่น่ะแกมีสวนดอกไม้นะแล้วผมตัดมันมาให้ได้ ” พล ฯ ปิงดูเหมือนจะมีความสามารถในการหาเรื่องใส่ตัวเป็นพิเศษ “แกอยากปักดอกไลแลคในวันนี้ด้วยงั้นซิ” จ่าโคลอนตอบเสียงเรียบผิดปรกติ “ผมแค่หมายความว่า ถ้าจ่าอยากให้ผมแต่งผมก็แต่งได้ ” “แล้วแกอยู่ที่นั่นด้วยหรือไง หือ!” จ่าโคลอนตะโกน พร้อมกับลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงเก้าอี้แกล้มดังโครมใหญ่ “ใจเย็น ๆ เฟรด” นอบบี้เตือน “ผมขอโทษครับจ่า ผมไม่ตั้งใจ” พล ฯ ปิงพยายามขอโทษ “แต่จ่าหมายถึงว่าผมอยู่ที่ไหนเหรอ” จ่าโคลอนยื่นหน้าแดงก่ำข้ามโต๊ะเข้ามาประชิดพล ฯ ปิง “ถ้าแกไม่รู้ว่าที่ไหน มันก็แสดงว่าแกไม่ได้อยู่ที่นั่น” และด้วยเสียงเรียบกว่าปรกติ “ข้ากับนอบบี้มีธุระต้องไปข้างนอก พวกแกอยู่เฝ้าโรงพักซะ” แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 46 07:32:56 จากคุณ : Away from Thailand - [ 15 ต.ค. 46 07:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ทราบว่าโครงการแปลเรื่องก่อน Triplanetary นี่ยกเลิกไปแล้วเหรอครับ ??? จากคุณ : depend ayu - [ 15 ต.ค. 46 18:26:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังครับ เพียงแต่ Lensman Series นั้นยาวมาก กะจะแปลให้ที่เดียวจบ ส่วน NW นี้เรียบเรียงเพราะมันมีโครงเรื่องชวนให้นึกถึง 14 ต.ค. คนแก่ ก็อย่างนี้แหละครับ ชอบรำลึกความหลัง จากคุณ : Away from Thailand - [ 16 ต.ค. 46 06:19:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ได้อ่านผลงานของคุณ Away from Thailand อีกแล้ว เย้ เย้ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Eowy - [ 16 ต.ค. 46 11:18:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Discworld--Night Watch (2) ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2501241 จากคุณ : Away from Thailand - [ 17 ต.ค. 46 06:35:32 ]