กระทู้นี้แตกประเด็นมาจาก A2498193

“คือว่า …” ท่าทางวันนี้จะไม่ใช่วันที่ดีเท่าไรนักสำหรับพล ฯ ปิง
“มีอะไรว่ามา” จ่าโคลอนตะคอก
“คือมันเป็นระเบียบน่ะจ่า แบบว่าจ่าเป็นเจ้าหน้าที่ชั้นประทวนใช่มั้ยส่วนผมมันก็แค่ไอ้เณร คือผมก็ไม่อยากขัดจ่าหรอก แต่ว่ามันเป็นระเบียบไงว่าถ้าจ่าจะออกไปไหน จ่าต้องบอกผมด้วยเผื่อว่ามีคนตามหาไง ผมต้องเขียนรายงานอีกต่างหากด้วย” พล ฯ ปิงพยายามอธิบาย
“แกรู้มั้ยวันนี้วันอะไรหือ ปิง”
“เออ ... วันที่ 25 พฤษภาคม ครับจ่า”
“แล้วแกรู้มั้ยว่ามันหมายความว่ายังไงหือ ปิง”
“คือว่า ...”
“มันก็หมายความว่า...” นอบบี้กล่าวแทรก “ใครก็ตามที่สำคัญพอที่ต้องการตามหาเรา …”
“… รู้ดีว่าจะพบพวกเราได้ที่ไหน” จ่าโคลอนสรุป ก่อนจะผลักประตูปิดตามหลัง


สุสานแห่งจุลเทพเป็นสุสานของคนไร้ศาสนา คนที่ตัดสินใจไม่ได้ว่าเขาศรัทธาในเทพองค์ไหน หรือแม้แต่ว่าเขาเชื่อเรื่องชีวิตหลังความตายหรือเปล่า ที่สำคัญคนพวกนี้ส่วนใหญ่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาตายยังไง พวกเขาใช้ชีวิตไปวัน ๆ โดยไม่มีความแน่นอนกระทั่งวันหนึ่งความแน่นอนก็เอาชีวิตพวกเขา หากเปรียบไปสุสานแห่งนี้ก็คือตู้เอกสารที่บรรยายได้ด้วยคำว่า “อื่น ๆ” อันแสดงว่าล้วนบรรจุไว้ด้วยแฟ้มที่จัดเข้ากลุ่มไม่ได้ ก็ เท่านั้น

พลตระเวณส่วนใหญ่ถูกฝังที่นี่ กับตำรวจทั้งหลายแล้ว พวกเขาพบว่าคนเราล้วนไว้ใจไม่ได้ ประสาอะไรจะไปเชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็น

แปลกนัก ที่วันนี้ไม่มีฝน มีเพียงสายลมซึ่งโชยพัดผ่านทำให้ไม้เลื้อยบนกำแพงสั่นไหว

“เราน่าจะมีดอกไม้มาด้วย” จ่าโคลอนเอ่ยขึ้นขณะที่พวกเขาลุยฝ่าพงหญ้า
“ผมอิ๊บมาจากหลุมคนอื่นมาให้ก็ได้นะจ่า” นอบบี้เสนอ
“ขอสักครั้งเถอะวะนอบบี้ ข้าไม่อยากได้ยินคำพูดอย่างนี้จากแกในวันนี้” จ่าโคลอนรำพึง
“ขอโทษครับจ่า”
“เวลาอย่างนี้น่ะเป็นเวลาที่คนเราควรจะนึกสร้างสิ่งที่เป็นอมตะ สิ่งที่จะเป็นประวัติศาสตร์ ถ้าข้าเป็นแกนะนอบบี้ ข้าจะทำอย่างงั้น”
ที่สุดกำแพงนั้นเอง ต้นไลแลคมากมายออกดอกบานสะพรั่ง ครั้งหนึ่งในอดีต ใครสักคนปลูกต้นไลแลคที่นี่ และบัดนี้มันได้เติบโตขยายพันธ์เลื้อยไปทั่วบริเวณ ข้างใต้ต้นไลแลคเหล่านี้คือหลุมศพจำนวนหนึ่งซึ่งทอดยาวอยู่

ที่หน้ากำแพง จ่าโคลอนและนอบบี้มองเห็น “เชือดคอตัวเอง” ดิบเบลอร์ พ่อค้าผู้ประสบความสำเร็จน้อยที่สุดแห่งแองค์มอร์ปอร์คยืนเคารพหลุมศพ ดิบเบลอร์เองก็มีดอกไลแลคกลัดไว้ที่หมวก

ดิบเบลอร์สังเกตเห็นพลตระเวนทั้งสองและพยักหน้าให้ พวกเขาเองเพียงก็ผงกศีรษะกลับไป ทั้งสามยืนมองหลุมศพทั้งเจ็ดอยู่เงียบ ๆ  คงมีเพียงหลุมเดียวเท่านั้นที่ยังอยู่ในสภาพดี มีป้ายหลุมศพทีพอจะดูสะอาด สดใส และมีพื้นหินหน้าป้ายที่ยังเด่นชัด กับอีกหกหลุมที่เหลือนั้น ป้ายหลุมซึ่งเป็นไม้ล้วนปกคลุมด้วยตะไคร่น้ำ อย่างไรก็ตามที่หลุมกลางนั้น ใครสักคนขัดตะไคร่น้ำออกเผยให้ชื่อเจ้าของหลุม
-- จอห์น คีล --

ใต้ชื่อนั้น ใครสักคนนั้นใช้ความพยายามอย่างยิ่งสลักไว้ว่า

-- พวกเขายืนประจัญ ไม่พรั่น ไม่หวั่นไหว --

พวงหรีดขนาดใหญ่ทำจากดอกไลแลคผูกด้วยริบบ้ินสีม่วงวางพาดอยู่หน้าหลุม กลางพวงหรีดนั้นวางไว้ด้วยไข่ใบหนึ่งซึ่งพันด้วยริบบิ้นสีม่วงเช่นกัน

“คุณนายปาล์ม คุณนายแบตอายแล้วก็พวกผู้หญิงมาที่นี่เช้านี้” ดิบเบลอร์อธิบาย “เธอต้องการให้แน่ใจว่าไม่มีใครลืมเรื่องไข่”
“ดีนะ ที่พวกเขายังจำได้” จ่าโคลอนว่า

ทั้งสามยืนนิ่งเงียบ ปรกติแล้วพวกเขาก็ไม่ใช่คนที่สามารพูดสิ่งที่ลึกซึ้งสำหรับเวลาเช่นนี้ กระนั้นนอบบี้ก็รู้สึกว่าเขาต้องพูดอะไรซักอย่าง
“เขาเคยให้ช้อนผมคันหนึ่งล่ะ” เขากล่าวขึ้นกับสายลม
“อือ ข้ารู้” จ่าโคลอนตอบ
“ถึงสุดท้ายแล้วพ่อผมจะโขมยมันไปหลังจากที่พ่อออกมาจากคุก แต่อย่างน้อยผมก็เคยมีช้อน” นอบบี้รำพัน “จ่ารู้มั้ยว่ามันมีความหมายกับเด็กอย่างผมตอนนั้นแค่ไหน ผมมีช้อนของตัวเองเชียวนะ”
“จะว่าไป เขาก็เป็นคนแรกที่เลื่อนตำแหน่งข้าขึ้นมาเป็นจ่า” จ่าโคลอนย้อนความหลัง “ถึงจะโดนถอดยศทีหลังก็เถอะแต่ข้าก็รู้แล้วว่าข้าทำได้ เขาเป็นตำรวจที่ดีจริง ๆ”
“เขาซื้อพายจากข้าครั้งหนึ่ง วันนั้นข้าเพิ่งเริ่มขายของเป็นครั้งแรก” ดิบเบลอร์พูดบ้าง “กินมันหมดเลย ไม่มีคายออกมาซักคำ”

เงียบไปอีกพักใหญ่
จ่าโคลอนกระแอมขึ้นในที่สุด เป็นสัญญาณว่าช่วงเวลาแห่งความหลังจบลงแล้ว
“ว่ามั้ยว่า เราน่าจะหาเวลามาทำความสะอาดที่นี่บ้าง” จ่าโคลอนเสนอ
“จ่าก็ว่ายังงี้ทุกปี” นอบบี้พูดขณะที่พวกเขาเดินห่างออกไป “แต่ก็ไม่เห็นเคยทำซักครั้ง”
“ถ้าข้าได้หนึ่งดอลลาร์ทุกครั้งที่ข้ามางานศพตำรวจละก็” จ่าโคลอนคิดดัง ๆ “ป่านนี้ข้าคงเก็บได้ซัก ... สิบเก้าดอลลาร์กับห้าสิบเพนซ์”
“ห้าสิบเพนซ์?” นอบบี้งง
“งานศพของพล ฯ ฮิลเดลบิดเดิลน่ะ แกฟื้นขึ้นมาทันก่อนจะถูกฝัง” จ่าโคลอนอธิบาย “ตอนนั้นแกยังไม่เป็นพลตระเวณเลย ใคร ๆ ก็ว่านั่นน่ะปาฏิหารย์ชัด ๆ”

“คุณจ่า?” เสียงคนตะโกนเรียก

คนทั้งสามหยุดเดินและหันมามอง คนที่เดินจ้ำมาหาพวกเขานั้นห่อหุ้มร่างผอม ๆ อยู่ในเสื้อคลุมดำ เขาคือ เลกิติเมท เฟิร์สท์ สัปเหร่อของสุสานแห่งนี้
โคลอนถอนใจ “ว่าไงเลกกี้”
“ปฏิคมสั่งให้ข้าบอกพวกท่านว่า สุสานพวกนั้นถึงเวลาขุดขึ้นแล้ว” สัปเหร่อตอบ “นี่มันสามสิบปีแล้วนะ ถึงเวลาเก็บกระดูกเสียที”
“ไม่ได้” จ่าโคลอนไม่ยอม

แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 46 06:40:39

แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 46 06:39:13