ความคิดเห็นที่ 1 พวกเขาเดินมุ่งหน้ากลับสู่ย่านบังเงา ย่านบังเงานี้เป็นย่านบังเงาแห่งเก่า พลตระเวนไม่เคยย่างกรายเข้าใกล้บริเวณนี้ จะว่าไปกับย่านบังเงาใหม่ก็ไม่ได้ดีไปกว่าย่านบังเงาเก่าซักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยพวกในย่านบังเงาใหม่ก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกนั้นทำร้ายพลตระเวน ตอนนี้วิมส์มีแต่คู่ป้ามหาภัยที่ตามอยู่ในเงามืดข้างหลังเท่านั้นที่คอยคุ้มกัน “เธอไม่ได้อยู่ที่นั่นใช่ไหม เมียคุณน่ะ” โรซี่เอ่ยขึ้น “นั่นมันบ้านของพระแรมกินส์ คุณมีเรื่องอยู่กับเขาหรือ” “ไม่เคยเจอเขาด้วยซ้ำ” วิมส์ตอบอย่างใจลอย “คุณยังโชคดีนะที่มีคนบอกเราว่าคุณไปทางไหน พวกคนที่ทำร้ายคุณน่ะอาจถูกเขาจ้างมาก็ได้ เมืองนี้น่ะอยู่ในกำมือพวกเขา” จริงอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ ความไม่เท่าเทียมของสังคมนั้นหมายความว่ากฎหมายขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนใช้และใครเป็นคนถูกใช้ มีคนสองพวกที่เยาะเย้ยกฎหมาย คนที่ละเมิดมันเพราะไม่มีใครกล้าใช้กับเขากับคนที่ตั้งมันขึ้นเพื่อใช้มันกับคนอื่น แต่อย่างน้อยในเวลาที่เขาจากมา เหตุทั้งหมดนี้ก็เพราะไอ้พวกพ่อมดนั่นแหละ พ่อมด! ใช่แล้ว พรุ่งนี้เขาจะไปที่มหาวิทยาลัย ไปอธิบายให้พวกนั้นฟัง พวกนั้นจะเข้าใจแล้วก็จะส่งเขากลับไป มหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยพ่อมด พวกนั้นทำได้แน่ ๆ อันที่จริงเขาไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้ก็ได้ เขาจะไปที่มหาวิทยาลัยเดี๋ยวนี้เลยแหละ วิมส์เริ่มมีความหวังกระทั่งแทบลืมเลือนสัญชาติญานตำรวจ พวกโรซี่ตามเขามาทันได้อย่างไร แล้วพวกเขารู้ได้อย่างไรว่าวิมส์อยู่ที่ไหน โรซี่บอกว่ามีคนบอกกับเธอ แต่วิมส์มั่นใจว่าตลอดทางที่เขาวิ่งฝ่าความมืดไปถึงถนนสคูนส์นั้นไม่มีใครให้ความสนใจมากพอจะจำหน้าเขาได้ เขาไม่รู้จักใครที่นี่เวลานี้และแน่นอนว่าไม่มีใครที่นี่เลานี้ที่รู้จักเขา “บอกผมได้ไหม” วิมส์พูดอย่างระมัดระวัง “ใครที่บอกคุณว่าผมไปทางไหน” “รู้สึกจะเป็นพระแก่ ๆ นะ ในแองค์มอร์ปอร์คมีพระพวกนี้อยู่ตั้งเยอะ” “พระแก่ ๆ ไหน?” “ฉันจะไปรู้ได้ไง พวกนี้ดูเหมือน ๆ กันไปหมด แก่ หัวล้าน ใส่จีวรแล้วก็ถือไม้กวาด เราเจอเขาแถวถนนฟีเดอร์” “แล้วคุณก็ถามเขาว่าผมไปทางไหน?” “ว่าไงนะ เปล๊า อยู่ดี ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นบอกว่า – คุณคีลวิ่งไปทางถนนสคูนส์แน่ะ -- แล้วเขาก็ก้มหน้าก้มตากวาดพื้นต่อ” “กวาดพื้น?” “ฮื่อ คงเป็นวิธีสร้างกุศลของพวกเขามั้ง กวาดกิเลสอะไรทำนองนั้น หรือไม่งั้นพวกนี้อาจจะแค่ชอบทำความสะอาดเฉย ๆ ใครจะอยากรู้ว่าพระพวกนี้กวาดถนนไปทำไม” “แล้วคุณไม่คิดว่ามันแปลกรึ” “ทำไม? ฉันนึกว่าคุณจะเป็นพวกที่เห็นใจขอทานเสียอีก” โรซี่ฉุน จากคุณ : Away from Thailand - [ 26 ต.ค. 46 11:05:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิมส์พยายามสรุปกับตัวเองว่าพระพวกนี้ไม่น่าเป็นปัญหา บางทีพวกเขาอาจจะหยั่งรู้อะไรโดยปุ๊บปั๊บ ก็เท่านั้น พวกนี้ชอบทำอะไรอย่างนี้รู้แล้วไม่ใช่รึ กระนั้นสัญชาติญานตำรวจบอกเขาอย่างหนึ่งว่า พระรูปนี้รู้ได้อย่างไรว่าเขาใช้ชื่อคีล เรื่องนี้มันชักแหม่ง ๆ ชอบกล “ฟังนะ ผมมีอะไรสักอย่างต้องทำ” วิมส์บอกโรซี่ “แล้วผมจะกลับมา ” “ก็ไม่มีคนล่ามโซ่คุณไว้นี่” โรซี่ยิ้มเย็นชา “แต่ถ้าคุณไม่กลับมา ละถ้าคุณยังอยู่ในเมืองนี้ ไม่เร็วก็ช้าคุณได้พบกับดอทซี่และซาดี้แน่” “ผมสัญญาได้เลย สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากทำคือการไปจากแองค์มอร์ปอร์ค” วิมส์สัญญา “แปลกที่ฉันคิดว่าคุณพูดจริง จะไปก็รีบไป นี่มันหลังเวลาจำกัดบริเวณแล้ว แต่นั่นคงไม่มีผลกับคุณ จริงไหม” ขณะที่วิมส์วิ่งห่างออกไป ดอทซี่เดินเข้าใกล้โรซี่ “จะให้เราตามเขาไปไหม?” “ไม่ต้อง ตอนนี้เป็นช่วงที่เราควรจะหลีกเลี่ยงเรื่องยุ่งยากมากกว่า มันใกล้ได้เวลาเต็มทีแล้ว ” “นี่ไม่ใช่เวลาเดินถนนนะไอ้หนุ่ม” วิมส์หันมาตามเสียง วิมส์เองทุบประตูมหาวิทยาลัยที่ปิดสนิทนี้มาได้ครู่ใหญ่แล้ว ข้างหลังเขานั้นยืนไว้ด้วยพลตระเวนสามคน คนหนึ่งนั้นถือคบไฟ คนหนึ่งนั้นถือธนู ขณะที่อีกหนึ่งที่เหลือนั้นมือเปล่า วิมส์ค่อย ๆ ยกสองมือขึ้น “ข้าว่าหมอนี่อยากนอนในห้องกรงของเราว่ะ” คนถือคบคิดว่าตัวเองตลกนักหนา ให้ตายเถอะ วิมส์คิด พลตระเวนในแบบของวิมส์นั้นไม่ควรทำตัวเป็นตัวตลก “ผมแค่แวะดูมหาวิทยาลัยเท่านั้นเอง” “งั้นรึ” คนมือเปล่าพูดขึ้นบ้าง จากแสงคบ วิมส์มองเห็นแถบเครื่องหมายจ่าบนชุดของเขา “บ้านแกอยู่ไหนวะ” “ผมมาจากเมืองอื่นครับ เพิ่งมาถึง จะไปเดี๋ยวนี้ละครับ คือผมไม่มีเงินน่ะ กำลังมองหางาน การไม่มีเงินนี่ไม่ผิดกฎหมายใช่ไหมครับ” “ผิดแน่ แกออกนอกบ้านหลังเวลาว่ะ” “ยิ่งการไม่มีเงินในแองค์มอร์ปอร์คนี่ ยิ่งผิดกฎหมายหนัก ฮี่ ฮี่” ไอ้คนที่คิดว่าตัวเองตลกพูดขึ้นบ้าง แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นสายตาของวิมส์ “จ่าครับ ผมขอร้องเรียนจะได้ไหม” วิมส์เอ่ยขึ้น “เรื่องอะไร” “เรื่องจ่า” วิมส์พูด “กับไอ้ตัวตลกพวกนี้ ถ้าจะจับใครก็จับซะ พวกจ่ามีทั้งตราแล้วก็อาวุธ จริงมั้ย แล้วอีกฝ่ายหนึ่งก็ยกมือแล้วด้วย ระหว่างที่อีกฝ่ายังงง ๆ คุณก็รีบซักเข้า ทุกคนน่ะต้องเคยทำผิดมาทั้งนั้นแหละจ่า อย่ามัวแต่ตลกเพราะมันทำให้จ่าเสียสมาธิ อ้อแล้วอย่ามัวแต่ฟังอีกฝ่ายหนึ่งพูดเพราะมันเปิดโอกาสให้อีกฝั่งขยับอย่างนี้ จับแขนจ่าดึงอย่างนี้ซึ่งเจ็บพอจะหักแขนคุณได้ ซึ่งจะเปิดโอกาสให้เขาเขาแย่งดาบมาจ่อคอจ่าไว้อย่างนี้ บอกคนของจ่าให้ทิ้งอาวุธซะ เดี๋ยวมันจะไปทำอะไรใครเข้า” จ่าออกเสียงคร่อก ๆ ในลำคอ “นั่น อย่างนั้น ใช้ได้” วิมส์พูด “อ้อ จ่า จ่าเรียกนี้ว่าดาบหรือ เอาไว้ทำอะไรน่ะ เถืออีกฝั่งให้ช้ำในตายหรือไง ลับมันซะบ้าง เอาละจ่า ตอนนี้ผมจะปล่อยให้พวกจ่าไปทางนี้ ส่วนผมจะไปทางโน้นนะ กว่าพวกจ่าจะรวบรวมคนและอาวุธกลับมาตามผมได้ -- เชื่อผมเถอะจ่า จ่าควรจะตามคนแล้วก็นำอาวุธมาเยอะ ๆ ถ้าจ่าคิดจะตามจับผม – ผมก็จะหนีไปจนไกลแล้ว ไม่มีปัญหานะจ่า” พลตระเวนทั้งสามเงียบกริบ ขณะที่วิมส์ได้ยินเสียงขึ้นนกเบา ๆ ของหน้าไม้ก่อนที่ปลายหน้าไม้จะทิ่มเข้ามาที่ข้างหูของเขา “ผมมีปัญหาครับท่าน” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง “ผมว่าท่านหัดฟังสิ่งที่ท่านพูดเองบ้างคงจะดีนะครับ” วิส์รู้สึกว่าปลายหน้าไม้ถูกกดเข้ามาอีก วิมส์สงสัยเหลือเกินว่าลูกหน้าไม้ที่ถูกยิงมันจะไปได้ไกลซักแค่ไหน สำหรับตอนนี้แล้วถ้ามันพุ่งไปได้ซักนิ้วนึงมันก็ไปได้ไกลเกินพอแล้ว วิมส์ปล่อยจ่าก่อนจะค่อย ๆ วางดาบลงช้า ๆ ขณะที่พลตระเวนคนที่สี่ยังคงเล็งเขาอยู่ “ผมคงต้องยืนกางขาด้วยซินะ” วิมส์ว่า “เออว่ะ” จ่าหงุดหงิด “เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลยว่ะคืนนี้ อ้อ ทำได้ดีมากพลฝึกหัด แกจะได้เป็นพลตระเวณที่ดีแน่ ๆ” “ใช่ ดีมาก” วิมส์จ้องไปที่พลฝึกหัด ทว่าจ่าและพวกเริ่มต้นคุยกับเขาแล้ว แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 46 18:50:42 จากคุณ : Away from Thailand - [ 26 ต.ค. 46 11:05:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วิมส์ตื่นขึ้น ความเจ็บปวดลดลงมากแล้ว ขณะนี้วิมส์กำลังนอนอยู่กับเตียงไม้กระดานแข็ง ๆ อันที่จริงความเจ็บปวดที่เขาได้รับนั้นก็ไม่ได้หนักหนากว่าเกินกว่าที่เขาจะทานรับ อย่างนั้นพวกจ่าก็ไม่ได้รู้เลยว่าถ้าคุณม้วนตัวให้ถูกจังหวะ คุณจะสามารถลดแรงกระแทกลงไปได้ไม่น้อย แปลกที่ดูราวว่าวิมส์พอใจที่จะถูกซ้อม ไม่ใช่ว่าเขาชอบความเจ็บปวด แต่ดูเสมือนว่าเขาพอใจความป่าเถื่อน พอใจที่จะวิวาทแม้กระทั่งว่าเหตุและผลของการวิวาทนั้นจะเลือนหายไร้ความหมายไปแล้ว วิมส์รู้ว่าในตัวของเขามีสัตว์ป่าแฝงอยู่ ปรกติแล้ววิมส์พยายามอย่างยิ่งที่จะกดดันมันมันเอาไว้ ทว่าความเจ็บปวดและความกลัวเป็นตัวชักนำมันออกมา เพราะมันเขาเคยฆ่ามนุษย์หมาป่าด้วยมือเปล่า (จากตอน ช้างตัวที่ห้า Fifth Elephant -- ผู้เรียบเรียง) และตอนนี้มันเริ่มเผยตัวออกมาอีกแล้ว “สวัสดี ใต้เท้าวิมส์ เราเจอกันอีกแล้ว” วิมส์ลุกขึ้นในทันที เขากำลังอยู่ในห้องขังซึ่งมีลูกกรงล้อมอยู่สามด้าน ในห้องขังที่อีกด้านหนึ่งของลูกกรงนั้น คาร์เซอร์นอนเอามือหนุนหัวอยู่บนเตียงไม้กระดาน จากคุณ : Away from Thailand - [ 26 ต.ค. 46 11:06:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Thank krub. จากคุณ : Ronachai - [ 26 ต.ค. 46 12:09:38 A:129.94.6.28 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 Saved จากคุณ : booklovers - [ 27 ต.ค. 46 07:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Discworld - Night Watch (7) ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2516264 จากคุณ : Away from Thailand - [ 28 ต.ค. 46 21:23:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊ะ ใกล้จะตกแล้วยังไม่ได้ขอบคุณเลยครับ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 14 พ.ย. 46 16:23:46 ]