ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 แปลโดยคุณ โอ๊ว จอร์จ   Dudley Demend วันที่ร้อนที่สุดในฤดูร้อนปีนี้เกือบสิ้นสุดลงแล้ว ความเงียบงันปกคลุมไปทั่วบ้านรูปทรงสี่เหลี่ยมหลังใหญ่ในซอยพริเว็ต รถยนต์ที่เคยสะอาดเป็นประกายเงาวับจอดนิ่งเต็มไปด้วยฝุ่น สนามหญ้าที่ครั้งหนึ่งเคยเขียวชอุ่มนั้น บัดนี้มีสีเหลืองเหี่ยวเฉา เพราะถูกห้ามใช้สายยางรดน้ำเนื่องจากเป็นฤดูแล้ง ชีวิตประจำวันของผู้อาศัยในซอยพริเว็ตที่ไม่ได้ทำกิจกรรมล้างรถ ตัดหญ้ากลางแจ้งอย่างเคย ต้องอาศัยเปิดหน้าต่างรับลมที่แทบจะหาไม่ได้ มีเพียงคนเดียวที่อยู่นอกชายคาบ้านในตอนนี้คือ เด็กหนุ่มที่นอนเหยียดยาวในแปลงดอกไม้ของบ้านเลขที่ 4 เขาซูบผอม มีผมดำ สวมแว่นตา มีลักษณะบางอย่างที่บอกว่าเขาโตขึ้นมากในช่วงเวลาสั้นๆ กางเกงยีนนั้นมีรอยขาดและมอมแมม เสื้อยืดคอกลมดูซีดและหลวมโพรก ขอบยางรอบรองเท้าผ้าใบหลุดออกจากตัวรองเท้า สภาพในตอนนี้ของแฮร์รี พอตเตอร์คงทำให้เพื่อนบ้านประเภทที่คิดว่าคนสกปรกจะต้องถูกกฎหมายลงโทษไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก แต่เนื่องจากเย็นวันนี้ เขาหลบอยู่หลังพุ่มไฮเดรนเยียพุ่มใหญ่ ทำให้คนที่ผ่านไปมามองแทบไม่เห็น อันที่จริงทางเดียวที่จะทำให้ถูกสังเกตได้ก็คือตอนที่ลุงวอร์นอนกับป้าเพตทูเนียยื่นศีรษะออกมาจากหน้าต่างห้องนั่งเล่นแล้วมองลงมาด้านล่างที่บริเวณแปลงดอกไม้ โดยรวมแล้ว แฮร์รีก็พอใจที่หลบอยูที่นี่ บางทีการนอนบนพื้นดินที่แข็งและร้อนอาจจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ แต่มองอีกแง่หนึ่งแล้วก็ไม่มีใครมองเห็นเขาได้ ไม่มีใครมาคอยทำท่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจนเขาแทบไม่มีสมาธิฟังข่าว หรือ คอยถามคำถามที่ไม่น่าฟังกับเขาเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ทุกครั้งเวลาที่แฮร์รีพยายามจะนั่งฟังข่าวในห้องนั่งเล่น ดูเหมือนว่าความคิดเจ้ากรรมนี้จะลอยผ่านเข้าไปทางหน้าต่าง เสียงลุงเวอร์นอนพูดขึ้นมาทันที “ฉันดีใจ ที่ไม่เห็นเจ้าเด็กนั่นทำท่ามานั่งดูทีวีในนี้ ว่าแต่ว่า เจ้านั่นไปไหนล่ะ” “ไม่รู้สิ” ป้าเพตทูเนียตอบอย่างเย็นชา “ไม่ได้อยู่ในบ้านนี่” ลุงเวอร์นอนพูด “ดูๆข่าวแล้ว...ฉันละอยากรู้จริงๆว่าเจ้านั่นวางแผนทำอะไรอยู่ จะเหมือนกับเด็กผู้ชายปกติที่คอยฟังข่าวสารบ้านเมือง หรือเรื่องอื่นๆบ้างมั้ย สงสัยจริงว่าเจ้านั่นจะรู้มั้ยว่าตอนนี้ใครเป็นนายกฯของเรา" “จุ๊ๆๆ หน้าต่างเปิดอยู่นะ” ป้าเพตทูเนียพูด “เออ ขอโทษทีจ้ะ ที่รัก” แล้วเสียงสามีภรรยาเดอรส์ลีย์ก็เงียบไป แฮร์รีได้ยินเสียงเพลงโฆษณาอาหารประเภทซีเรียลยี่ห้อฟรุตแอนบาร์น ในขณะที่เขามองดูมิซซิสฟิกก์ผู้หลงใหลแมวที่ดูเหมือนค้างคาว เธอเดินมาจากย่านวิคตอเรียวอล์คที่อยู่ใกล้ๆ และทำหน้านิ่วคิ้วขมวดบ่นพึมพำกับตัวเอง แฮร์รีดีใจที่แอบอยู่หลังพุ่มไฮเดรนเยียร์ตอนนี้ เพราะช่วงที่ผ่านมา เมื่อไรก็ตามที่มิซซิสฟิกก์เจอแฮร์รี เธอมักเอ่ยชวนให้เขาไปดื่มชาที่บ้าน มิซซิสฟิกก์เลี้ยวหายไปตรงมุมถนนก่อนที่เสียงของลุงเวอร์นอนจะลอยมาจากหน้าต่างอีกครั้ง “ดัดเดอร์สไปดื่มชาข้างนอกเหรอ” “เขาไปที่บ้านครอบครัวโพลคิสน่ะ” เสียงป้าเพตทูเนียตอบอย่างรักใคร่ “ดัดเดอร์สมีเพื่อนเยอะเลยนะ ใครๆก็ชอบเค้าทั้งนั้น” แฮร์รีต้องกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองอย่างลำบาก ลุงกับป้าดูจะหน้ามืดตามัวในเรื่องลูกชายอย่างไม่น่าเชื่อ ต่างก็หลงเชื่อคำโกหกติงต๊องของดัดลีย์ที่ว่าจะไปดื่มชากับพรรคพวกในตอนเย็นฤดูร้อน แฮร์รีรู้ดีว่าดัดลีย์กับพวกจะใช้เวลาตอนเย็นแบบนี้ทำลายข้าวของสาธารณะในที่ต่างๆ แอบสูบบุหรี่ตามมุมถนน คอยเอาก้อนหินขว้างปารถรากับบรรดาเด็กๆที่ผ่านไปมาแถวนั้น เขาเคยเห็นเด็กกลุ่มนี้ในเย็นวันหนึ่งขณะที่เขากำลังเดินเล่นรอบๆลิตเติ้ลวิงกิ้ง แฮร์รีใช้เวลาวันหยุดส่วนใหญ่เดินไปตามถนนและคุ้ยหาหนังสือพิมพ์ในถังขยะตลอดทาง เสียงเพลงดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าได้เวลาของข่าวหนึ่งทุ่มแล้ว ท้องไส้ของเขากำลังปั่นป่วน หลังจากที่ต้องรอคอยเป็นเวลาแรมเดือน บางทีอาจจะเป็นคืนนี้ “มีประชาชนที่เดินทางท่องเที่ยวในวันหยุดจำนวนมากมาแออัดอยู่ที่สนามบินในขณะที่ฝ่ายขนส่งสัมภาระของประเทศสเปนก่อการประท้วงเป็นสัปดาห์ที่ 2 แล้ว ” “ฉันละอยากจะให้พวกนี้ได้นอนกลางวันกันตลอดชีวิตเลย” ลุงเวอร์นอนพูดอย่างขุนเคืองหลังจากที่ฟังผู้ประกาศข่าวจนจบประโยค ท้องไส้ของแฮร์รีดูจะวูบๆวาบๆมากขึ้น “ถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้น ก็ต้องเป็นข่าวแรกในรายการ แต่ข่าวเกี่ยวกับการตายและเหตุการณ์ที่เกิดความเสียหายดูจะน่าสนใจกว่าเรื่องของนักท่องเที่ยวที่ติดอยู่ที่สนามบิน” แฮร์รีถอนใจ ยาว ลึก ดวงตาจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีฟ้ากระจ่าง... ทุกวันในฤดูร้อนก็ยังเหมือนเดิม ... บรรยากาศตึงเครียดในบ้าน ความคาดหวัง ความรู้สึกโล่งใจชั่วครู่ แล้วจากนั้นก็กลับสู่สภาวะตึงเครียดอีกครั้ง สิ่งที่ยังคงค้างคาใจอยู่ตลอดเวลา คือ ทำไมยังไม่มี สัญญาณ เกิดขึ้นสักที เขายังคอยเงี่ยหูฟังข่าวตลอด เผื่อว่าจะเป็นสัญญาณบอกเหตุเล็กๆน้อยๆที่พวกมักเกิ้ลส่วนใหญ่ไม่รู้ความหมายที่แท้จริง อาจจะเป็นข่าวการหายตัวไปอย่างลึกลับ หรือ อุบัติเหตุแปลกๆ หลังจากจบข่าวพนักงานขนส่งสัมภาระของประเทศสเปนประท้วงก็ตามมาด้วยข่าวความแห้งแล้งที่เกิดขึ้นแถบทางตะวันออกเฉียงใต้ “หวังว่าเจ้าคนข้างบ้านเรากำลังดูข่าวนี้อยู่นะ” เสียงลุงเวอร์นอนพูดโดยเฉพาะเจ้าคนที่แอบลุกขึ้นมาเปิดสปริงเคิลรดน้ำตอนตี 3 น่ะ จากนั้นก็เป็นข่าวเฮลิคอปเตอร์เกือบตกในสนามบริเวณเซอร์รีย์ และต่อด้วยข่าวดาราสาวหย่าร้างกับสามีชื่อดังของเธอ ( "ทำยังกับว่าเราอยากจะรู้เรื่องข่าวฉาวโฉ่พวกนี้หนักหนา" มีเสียงจากป้าเพ็ตทูเนียพูดพลางทำเสียงฟึดฟัด ที่จริงเธอติดตามข่าวพวกนี้อย่างใกล้ชิดจากนิตยสารทุกฉบับที่จะหาอ่านได้ ) แฮร์รีปิดตาหลบแสงเจิดจ้าของดวงอาทิตย์ยามเย็น ในขณะที่ผู้ประกาศข่าวกล่าวรายงานว่า “และข่าวสุดท้าย นกบันจี้พบวิธีคลายร้อนในฤดูร้อนนี้ นกบันจี้ที่อาศัยในแถบไฟว์ฟีเชอร์ ในบาร์นลีย์ได้หาวิธีคลายร้อนด้วยการเล่นสกีน้ำ ! แมรี ดอร์กินส์ผู้สื่อข่าวของเราจะพาท่านไปพบกับรายละเอียดครับ...” แฮร์รีลืมตาขึ้นอีกครั้ง “ถ้ามีข่าวนกบันจี้เล่นสกีน้ำก็คงจะไม่มีข่าวสำคัญพอที่จะรอฟังอีกแล้วละมัง” เขาพลิกตัวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังและอยู่ในท่าหมอบ ก่อนที่จะคุกเข่าคลานออกจากบริเวณใต้หน้าต่าง เขาขยับไปสัก 2 นิ้วเห็นจะได้ในขณะที่มี บางอย่าง เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและรวดเร็ว เสียงของแตกดังก้องขึ้นในความเงียบงันเหมือนเสียงปืน แมวกระโจนออกจากรถที่จอดอยู่และหายไปในพริบตา เสียงหวีดร้องและเสียงตะโกนสบถดังมาจากห้องนั่งเล่นของครอบครัวเดอร์ลีย์ และดูเหมือนว่าแฮร์รีกำลังรอคอยสิ่งนี้อยู่ เขากระโดดยืนขึ้น ฉวยไม้กายสิทธิ์ออกมาจากห่วงร้อยเข็มขัดกางเกง ว่องไวเหมือนชักดาบออกจากฝัก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะยืดขึ้นเต็มตัว ศรีษะแฮร์รีก็กระแทกกับขอบหน้าต่างที่เปิดอยู่ของห้องนั่งเล่น เสียงกระแทกหน้าต่างทำให้ป้าเพ็ตทูเนียกรีดร้องดังกว่าเดิม เขารู้สึกเหมือนว่าศรีษะจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ดวงตาฝ้าฟาง เดินโซเซ พยายามเพ่งสายตาหาที่มาของเสียงบนถนน พยายามทรงตัวยืนขึ้นแต่มือของลุงเวอร์นอนโผล่พรวดออกมาจากหน้าต่าง ตะปบเข้าที่คอ “เอามันเก็บเดี๋ยวนี้” เสียงขู่อยู่ข้างหู “เดี๋ยวนี้ ก่อนที่คนอื่นจะเห็นเข้า” “ปล่อยผมนะ” แฮร์รีพูดพลางหอบ ช่วงเวลาที่ยื้ดยุดกันอยู่นั้น แฮร์รีพยายามใช้มือซ้ายดึงนิ้วอ้วนเป็นไส้กรอกออกจากคอ ส่วนมือขวายังคงถือไม้กายสิทธิ์ชูขึ้น แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 46 12:58:07 จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 12:54:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 และเหมือนกับว่าเกิดพลังบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ในตัวแฮร์รี จู่ๆลุงเวอร์นอนร้องโอ๊ยและปล่อยมือจากเขา แฮร์รียืนหอบ แล้วล้มตัวไปข้างหน้าที่พุ่มไฮเดรนเยีย จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและมองไปรอบๆ ไม่มีสัญญาณใดที่บอกถึงที่มาของเสียงนั่น และตอนนี้หลายๆคนโผล่หน้าออกมาทางหน้าตาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แฮร์รีรีบเก็บไม้กายสิทธิ์ไว้ที่กางเกงยีนส์และทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ เย็นนี้อากาศดีนะครับ” เสียงลุงพูดพลางโบกมือให้ผู้หญิงในบ้านเลขที่ 7 ฝั่งตรงข้ามที่ตอนนี้กำลังมองมาอย่างไม่พอใจ “ เอ่อ คุณได้ยินเสียงดังนั่นมั้ยครับ แหม ทำเอาผมกับภรรยาตกใจเลยล่ะครับ” ลุงพยายามฝืนยิ้มให้บรรดาเพื่อนบ้านทั้งหลายที่ตอนนี้ ค่อยๆหายเข้าไปในบ้านแล้ว จากนั้นรอยยิ้มก็เปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว ลุงเวอร์นอนพยักหน้าเรียกให้แฮร์รีเดินเข้าไปหา เขาค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปโดยระวังให้อยู่ในจุดที่ลุงเวอร์นอนจะเหยียดแขนมาบีบคอเขาไม่ถึง “นี่แกทำบ้าๆแบบนี้ หมายความว่ายังไง ไอ้หนู” ลุงเวอร์นอนถามด้วยเสียงต่ำๆที่สั่นด้วยความโกรธจนฟังดูเหมือนเสียงกบ “หมายความว่าอะไร ยังไงหรือฮะ” แฮร์รีถามกลับอย่างไม่สนใจ สายตายังคงมองไปที่ถนนทางซ้ายที ขวาที หวังว่าเจอที่มาของเสียง “ก็แกทำเสียงแร็กเก็ตให้เหมือนเสียงปืนไง” “ผมไม่ได้ทำนะฮะ” แฮร์รียืนยัน ใบหน้าผอมยาวเหมือนม้าของป้าเพ็ตทูเนีย โผล่มาข้างๆ ดูโกรธมาก “เธอมาแอบอยู่ใต้หน้าต่างทำไม” “เออ ถามได้ดีเพ็ตทูเนีย แกมาทำอะไรนี่ใต้หน้าต่างนี่ ไอ้หนู” “ผมมาฟังข่าว” แฮร์รีตอบ ใจชื้นขึ้นเล็กน้อย “ก็ข่าวมันเปลี่ยนทุกวันไม่ใช่หรือฮะ” “นี่แกอย่ามาทำเจ้าเล่ห์กับฉันเลย ไอ้หนู ฉันรู้ว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ ทีหลังแกอย่ามาพูดว่า มาฟังข่าวอีกนะ” “เบาๆหน่อย เวอร์นอน” ป้าเพ็ตทูเนียพูดค่อยๆ ลุงเวอร์นอน จึงลดเสียงพูดลงจนแฮร์รีแทบไม่ได้ยินที่เขาพูด “ไม่มีเรื่องของแก ในข่าวของพวกเราหรอก” “ลุงก็รู้นี่” ลุงเวอร์นอนกับป้าเพ็ตทูเนียมองหน้ากัน แล้วถลึงตาใส่แฮร์รี ป้าพูดขึ้นว่า “แกมันจอมโกหกจริงๆ” “ แล้วพวก....” ตอนนี้เสียงเธอแผ่วลงจนแฮร์รีต้องใช้วิธีอ่านปากคำต่อไป “.....นกฮูกบินมาทำไมล่ะ ถ้ามันไม่ได้มาส่งข่าวให้เธอ” “ ไอ้หนู” ลุงเวอร์นอนพูดออกมาอย่างผู้ชนะ “บอกความจริงมาเถอะ ยังกับว่าเราไม่รู้ว่าแกได้ข่าวมาจากไอ้นกบ้านั่น” แฮร์รีลังเลอยู่ชั่วครู่ บางทีเขาอาจจะได้รับผลเสียบางอย่างถ้าบอกความจริงไปคราวนี้ ป้ากับลุงคงจะไม่รู้หรอกว่าเขาต้องลำบากใจแค่ไหนที่จะบอกเรื่องนี้ “นกฮูกไม่ได้ส่งข่าวอะไรหรอกฮะ” แฮร์รีพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันไม่เชื่อ” ป้าเพตทูเนียตอบทันที “ฉันก็ด้วย” ลุงเวอร์นอนพูด “เรารู้ว่าเธอกำลังวางแผนอะไรประหลาดๆอยู่” ป้าเพ็ตทูเนียบอก “เราไม่โง่หรอกนะ” ลุงเวอร์นอนสำทับ “เอ๊ะ ดูจะมีข่าวส่งมาถึงผม” แฮร์รีพูด ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน และก่อนที่สองสามีภรรยาจะเรียกเขากลับมาทัน แฮร์รีก็หันหลังแล้วรีบวิ่งหนีออกไปทางสนามด้านหน้าข้างกำแพงสวนและเดินจ้ำอ้าวไปทางถนน ตอนนี้เขารู้ดีว่าเขาต้องเดือดร้อนแน่ เขาคงต้องเผชิญหน้ากับลุงและป้าภายหลังและถูกลงโทษฐานที่หยาบคายกับทั้งคู่ แต่ตอนนี้แฮร์รีไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นัก เพราะเขายังมีเรื่องอื่นที่ต้องคิด แฮร์รีแน่ใจว่าเสียงหักดังเป๊าะนั้นต้องเป็นการใช้เวทย์มนต์ในการย้ายที่ เขาจำได้ว่าเป็นเสียงของด๊อบบี้เอลฟ์ประจำบ้าน เคยใช้ตอนที่ด๊อบบี้หายตัวไปในอากาศ เป็นไปได้ไหมที่ด๊อบบี้จะมาที่ซอยพริเว็ตแห่งนี้ และตอนนี้ด๊อบบี้กำลังแอบตามเขาอยู่ เขาคิดถึงเรื่องนี้แล้วมองกลับไปที่ซอยพรีเว็ตอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่า มัน จะหายไปแล้ว หายไปอย่างไร้ร่องรอย แฮร์รีนึกในใจว่าด๊อบบี้คงไม่จักวิธีการล่องหนแบบนี้ เขายังคงเดินต่อไป ไม่สนใจว่าจะเดินไปที่ไหน เพราะเขาใช้เส้นทางนี้บ่อยมากจนดูเหมือนว่าเท้าของเขาจะนำทางอัตโนมัติ ทุกๆก้าวเขาจะเหลือบมองกลับไปด้านหลัง เขาแน่ใจว่ามีคนใช้เวทมนต์ตามเขามาตลอด ตั้งแต่ตอนที่เขานอนอยู่ในพุ่มไม้เหี่ยวๆนั่นแล้ว แต่ทำไมคนนั้นไม่ยอมพูดกับแฮร์รี ไม่ส่งสัญญาณใดๆเพื่อขอติดต่อด้วยและทำไมต้องหลบๆซ่อนๆแฮร์รีด้วย เมื่อความหงุดหงิดมีมากขึ้น จิตใจของแฮร์รีก็หวั่นไหวมากขึ้นด้วย บางทีอาจจะไม่ใช่เสียงการใช้เวทมนต์อะไรหรอก แฮร์รีอาจจะจิตใจจดจ่อกับการฟังสัญญาณจากโลกเวทมนต์มากเกินไป จนคิดมากกับเสียงธรรมดาๆที่ได้ยินก็เป็นได้ จะแน่ใจได้อย่างไรว่ามันไม่ใช่เสียงของแตกที่มาจากบ้านใกล้ๆ แฮร์รีรู้สึกมึนงง ท้องไส้ปั่นป่วนและรู้สึกว่าความสิ้นหวังตลอดหน้าร้อนนี้ได้กลับมาครอบครองจิตใจเขาอีกครั้ง พรุ่งนี้ตีห้านาฬิกาก็คงจะปลุกเขาให้นกฮูกไปซื้อ เดลี่พรอเฟ็ตอย่างเคย แต่มันจะมีหัวข้อข่าวอะไรหรือเปล่า ทุกวันนี้ แฮร์รีจะอ่านแต่หน้าแรก "ท้ายที่สุดตอนนี้เจ้าโง่ที่ทำหนังสือพิมพ์เดลี่ พรอเฟ็ต ก็จะได้รู้ว่า ลอร์ตโวลเดอมอร์กลับมา แล้วก็คงจะพาดหัวข่าว” และสิ่งนี้เป็นเรื่องเดียวที่แฮร์รีสนใจ ถ้าโชคดีพอ วันนี้อาจจะมีข่าวสารจากรอนและเฮอร์ไมโอนีส่งมาทางนกฮูกบ้าง นานแล้วที่แฮร์รีได้รับจดหมายจากพวกเขาทั้งสอง ฉันจะพูดมากถึง คนที่นายก็รู้ว่าใคร ไม่ได้หรอกนะ เขาห้ามไม่ให้บอกเรื่องสำคัญๆ เผื่อว่าจดหมายจะไม่ถึงคนรับ ตอนนี้ฉันก็กำลังยุ่งๆอยู่ แต่บอกรายละเอียดนายมากไม่ได้ มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแยะเลย แล้วเดี๋ยวจะบอกตอนที่เจอกับนายนะ แล้วเมื่อไหร่จะได้จะกันซะทีล่ะ ไม่มีใครระบุวันที่ชัดเจน เฮอร์ไมโอนีเคยเขียนหวัดๆบอกผ่านทางการ์ดวันเกิดที่ส่งมาให้แฮร์รีว่า ฉันว่า เราคงจะได้เจอกันเร็วๆนี้แหละ แล้วเร็วๆนี้มันเมื่อไหร่ล่ะ เท่าที่แฮร์รีเดาได้จากใจความคลุมเครือในจดหมาย เขาคิดว่า รอนกับเฮอร์ไมโอนีคงจะอยู่ที่เดียวกัน เขาเดาว่าคงเป็นบ้านของรอน แฮร์รีแทบไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ว่า สองคนนี้สนุกอยู่ด้วยกันที่เบอร์รีย์ ในขณะที่เขาต้องอยู่ที่นี่ จริงๆแล้วจะเรียกว่าโกรธเลยก็ได้ แฮร์รีขว้างกล่องช็อคโกแล็ตฮันนีดุกส์ที่ยังไม่ได้เปิดทิ้ง มันเป็นของขวัญที่พวกเขาให้แฮร์รีในวันเกิด แต่หลังจากขว้างทิ้งไปแล้ว แฮร์รีก็รู้สึกเสียใจ แล้วที่รอนกับเฮอร์ไมโอนีบอกว่ากำลังยุ่งอยู่นั้น พวกเขากำลังทำอะไรอยู่ แล้วตัวแฮร์รีล่ะ หรือว่าเขาพิสูจน์ตัวเองไม่พอว่ามีความสามารถมากกว่าเพื่อนๆ พวกเขาลืมสิ่งที่แฮร์รีได้ทำไว้แล้วหรือ ไม่ใช่แฮร์รีหรอกหรือที่ฝ่าเข้าไปในสุสานแล้วเห็นเซดริกที่ถูกมัดไว้และกำลังจะถูกฆ่า “อย่าคิดถึงเรื่องนี้เลย” แฮร์รีบอกกับตัวเองเป็นร้อยๆครั้งแล้ว ในฤดูร้อนนี้ ซึ่งในเวลากลางคืน เขามักฝันไปว่าได้ไปที่สุสานนั้นอีก แฮร์รีเลี้ยวตรงหัวมุมถนนเข้าสู่ถนนแม็กโนเลีย เครสเซนต์ เดินผ่านทางแคบๆซึ่งมีโรงรถที่เขาได้พบกับพ่อทูนหัวของเขาเป็นครั้งแรก อย่างน้อยซิเรียสก็เป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกของแฮร์รี ในจดหมายของซีเรียสไม่ได้เล่าเรื่องที่น่าสนใจอย่างของรอนหรือเฮอร์ไมโอนี แต่ก็มีการปลอบใจและตักเตือนมากกว่าการบอกเรื่องราวเป็นนัยๆให้แฮร์รีอยากรู้ ฉันรู้ว่ามันอาจทำให้เธอข้องใจ แต่อย่าละเมิดกฏ และอย่าใจร้อนทำอะไรเป็นอันขาด แฮร์รีคิดในขณะที่ข้ามถนนแมกโนเลียเครสเซนต์มาถึงถนนแม็กโนเลีย และเดินตรงไปในสนามที่กำลังจะปิด เขาทำตามที่ซีเรียสบอก ( ส่วนใหญ่ ) อย่างน้อยก็พยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ผูกหีบสัมภาระกับไม้กวาดแล้วเดินทางไปเบอร์รีย์ อันที่จริงแฮร์รีคิดว่าตัวเองทำได้ดีมาก เมื่อเทียบกับความรู้สึกโกรธเคืองที่ต้องติดอยู่ในซอยพรีเว็ตนี้จนต้องทำให้เขาไปแอบอยู่ที่แปลงดอกไม้โดยหวังว่าจะได้ยินข่าวเรื่องลอร์ดโวลเดอร์มอรต์บ้าง แต่อย่างไรก็ตามการที่มีคนติดคุกพ่อมดมา12 ปี แถมยังหลบหนีออกมาพร้อมกับขโมยฮิปโปกริฟ มาบอกให้แฮร์รีทำตัวดีๆนั้น แฮร์รีคิดว่าค่อนข้างจะไม่ยุติธรรมเท่าไหร่นัก แฮร์รีกระโดดข้ามประตูรั้วที่ถูกล็อคไว้ และเดินข้ามสนามหญ้าที่เหี่ยวเฉาที่เหี่ยวเฉา ในสวนปราศจากผู้คนเช่นเดียวกับถนนโดยรอบ เมื่อแฮร์รีเดินมาถึงชิงช้า เขาทรุดตัวลงนั่งบนชิงช้าที่ยังเหลืออยู่ จากการทำลายของดัดลีย์และเพื่อนๆ มือข้างหนึ่งโอบรอบสายโซ่ห้อยชิงช้า สายตามองทอดต่ำไปที่พื้นด้วยความหงุดหงิด ตอนนี้จะหนีไปซ่อนที่แปลงดอกไม้ในบ้านเดอร์สลีย์ก็คงไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องหาวิธีใหม่ในการฟังข่าว ในช่วงเวลานี้ แฮร์รีไม่มีอะไรที่จะต้องรอคอยอีก มีเพียงคืนวันอันน่าเบื่อ แม้ว่าเขาจะไม่ฝันถึงเซดริก แต่เขากลับฝันถึงเฉลียงทางเดินอันมืดมิด ไม่ว่าจะไปทางไหนก็เป็นทางตัน และล้วนแต่เป็นประตูที่ปิดตายทั้งสิ้น ช่วงเวลาปกติ เขาคิดหาวิธีจัดการกับความรู้สึกเหมือนติดอยู่ในกับดักนั้น บ่อยครั้งที่เขารู้สึกเจ็บแปลบที่แผลเป็นบนหน้าผาก แฮร์รีจะไม่หลอกตัวเองอีกต่อไป แม้ว่าอาการนี้จะเคยทำให้ รอน เฮอร์ไมโอนี และซีเรียสสนใจมาก แต่ตอนนี้ลอร์ดวอลเดอร์มอรต์กลับมาแล้ว อาการเจ็บที่หน้าผากอาจจะเกิดขึ้นจากความรู้สึกที่น่าจะต้องเกิดก็ได้ ไม่ต้องกังวลหรอก มีแต่เรื่องที่ผ่านมาแล้วทั้งนั้น จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 12:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แฮร์รีรู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมที่อัดแน่นอยู่ในใจ จนอยากจะตะโกนออกมาด้วยความโกรธ ถ้าไม่ใช่เพราะแฮร์รี ก็คงไม่มีใครรู้ว่าลอร์ดโวลเดอร์มอร์กลับมาแล้ว แต่สิ่งที่เขาได้รับก็คือการติดอยู่ที่ลิตเติ้ลวิงจิ้ง 4 สัปดาห์รวด ถูกตัดขาดจากโลกเวทมนต์อย่างสิ้นเชิง ทั้งยังต้องทนนั่งอยู่ในพุ่มไม้เหี่ยวแห้ง เพื่อจะฟังเรื่องนกบันจี้เล่นน้ำ ทำไมดัมเบิลดอร์ถึงลืมเขาได้ง่ายดายเพียงนี้ ทำไมรอนกับเฮอร์ไมโอนีถึงไปด้วยกันโดยไม่ได้บอกเขา จะต้องทนสภาพนั่งเฉยๆ ทำตัวเป็นเด็กผู้แสนดีแบบที่ซีเรียสบอกไปถึงไหน แล้วยังจะต้องทนข่มใจไม่ให้เขียนจดหมายไปต่อว่าหนังสือพิมพ์ เดลี่ พรอเฟ็ตโทษฐานที่ลงข่าวไร้สาระ จริงๆแฮร์รีอยากจะเขียนบอกไปเลยด้วยซ้ำว่า ลอร์ดโวลเดอร์มอร์กลับมาแล้ว ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวแฮรี่ตลอดเวลา บรรยากาศขณะนั้นร้อนอบอ้าว เริ่มมีแสงดาวส่องให้เห็นทั่วฟ้า กลิ่นหญ้าแห้งลอยฟุ้งอยู่ทั่ว มีเพียงเสียงยวดยานพาหนะทั้งหลายแว่วมาจากถนนที่ไกลออกไป แฮร์รีจำไม่ได้ว่าเขานั่งในท่านั้นนานเท่าไหร่ ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงที่ทำให้ตื่นจากภวังค์ เมื่อเงยหน้าขึ้น แสงไฟของถนนทำให้เห็นเงาของกลุ่มคนที่เดินผ่านมาทางสนาม หนึ่งในนั้นตะโกนร้องเพลงที่มีเนื้อเพลงประเภททะลึ่งทะเล้น ทำให้คนที่เหลือในกลุ่มพากันหัวเราะเสียงดัง เสียงปั่นจักรยานราคาแพงของเด็กกลุ่มนั้น ดังเข้ามาใกล้ แฮร์รีรู้จักเด็กกลุ่มนี้ดี เงาคนที่อยู่ข้างหน้าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจะเป็นดัดลีย์ เดอร์สลีย์ ลูกพี่ลูกน้องของเขาที่กำลังจะกลับบ้าน โดยมีเพื่อนทั้งแก๊งติดตามมา ดัดลีย์ก็ยังตัวใหญ่เหมือนเดิมแต่ผลจากการลดน้ำหนักอย่างหนัก 1 ปี และการค้นพบพรสวรรค์ด้านการชกมวย ทำให้ร่างการของดัดลีย์เปลี่ยนแปลงไปมาก ลุงเวอร์นอนพอใจที่ได้บอกกับคนที่รู้จักว่า ดัดลีย์เป็นแชมป์ในการแข่งขันชกมวย รุ่นจูเนียร์เฮฟวี่เวท แถบภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้ ลุงเวอร์นอนบอกว่า “มวยเป็นกีฬาชั้นสูง” ทำให้ดัดเลย์รู้สึกกร่างมากกว่าตอนที่อยู่โรงเรียนประถมเสียอีก และตอนนั้นแฮร์รีถือเป็นเป้าซ้อมมืออันดับหนึ่ง แต่ตอนนี้แฮร์รีไม่รู้สึกกลัวดัดเลย์อีกต่อไป เด็กๆละแวกซอยพริเว็ตล้วนแล้วแต่ก็กลัวดัดเลย์ทั้งสิ้น แต่สิ่งที่ทำให้เด็กๆหวาดหวั่นยิ่งกว่าก็คือ “เจ้าเด็กพอตเตอร์” เพราะผู้ใหญ่ต่างก็เตือนว่า แฮร์รีเป็นเด็กเหลือขอ อันธพาล และเคยอยู่ในสถานพินิจเซ็นต์บรูตัสซึ่งเป็นแหล่งรวมเด็กที่มีแนวโน้มเป็นฆาตรกรมาแล้ว แฮร์รีนั่งมองเด็กกลุ่มนั้นผ่านสนามหญ้า นึกสงสัยว่าคืนนี้ พวกเขาจะไปหาเรื่องต่อยกับใครอีก “มองมาทางนี้สิ” แฮร์รีคิดในใจ ขณะที่นั่งจ้องเด็กกลุ่มนั้นอยู่ “หันมาทางนี้ ฉันอยู่คนเดียวนะ มาสิ มาลองกันได้เลย” แฮร์รี่รู้ว่าถ้าพรรคพวกดัดลีย์เห็นเขา คงต้องปรี่เข้าใส่แน่ๆ แล้วทีนี้ดัดเลย์จะทำอย่างไร คงไม่อยากจะอับอายต่อหน้าลูกน้องตัวเอง แต่ดัดลีย์ก็คงไม่กล้าทำให้แฮร์รีโมโห เขานึกสนุกที่จะได้พูดจากวนโมโหดัดเลย์และเห็นดัดเลย์ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่มีทางจะตอบโต้แฮร์รีได้ แล้วถ้ามีใครซักคนในกลุ่มอยากจะชกแฮร์รีล่ะก็ เขาก็พร้อมเสมอ .... ก็เขามีไม้กายสิทธิ์อยู่ด้วยนี่นา ให้พวกนั้นเข้ามาเลย แฮร์รีนึกอยากจะระบายความขุ่นเคืองกับเด็กพวกนี้บ้าง เพราะครั้งหนึ่งเคยทำให้ชีวิตของเขาเหมือนตกนรก แต่เด็กพวกนั้นไม่ได้หันมามองอย่างที่นึกไว้ ตอนนี้พวกเขาไปถึงกรงรั้วเหล็กแล้ว แฮร์รีต้องข่มความรู้สึกที่อยากจะตะโกนเรียกพวกนั้น การหาเรื่องทะเลาะกันไม่ใช่เรื่องฉลาดเลย นอกจากนี้ เขายังต้องไม่ใช้เวทมนต์ด้วย เขากำลังเสี่ยงกับการถูกไล่ออกอีกครั้งหนึ่ง เสียงของดัดลีย์กับพวกค่อยๆเบาลง ภาพของเด็กกลุ่มนั้นลับตาไปทางถนนแม็กโนเลีย แฮร์รีรู้สึกเบื่อๆเมื่อคิดถึงที่ซีเรียสบอก อย่าทำอะไรอีกล่ะ อย่าสร้างปัญหา อย่าใจร้อน เขาลุกขึ้นยืน เหยียดแข้งเหยียดขาออก ดูเหมือนว่าป้าเพ็ตทูเนียและลุงเวอร์นอนจะคิดว่าเวลาที่ ดัดลีย์กลับบ้านเป็นเวลาที่เหมาะสมแล้ว และเวลาหลังจากนั้นจะเรียกว่ากลับช้า ลุงเคยขู่ว่าจะจับแฮร์รีขังไว้ในห้องถ้ากลับมาช้ากว่าดัดลีย์อีก แฮร์รีอ้าปากหาว แต่ก็ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี และก้าวเท้าเดินไปที่ประตูสวน ถนนแม็กโนเลีย ก็เหมือนซอยพริเว็ต มีแต่บ้านรูปทรง 4 เหลี่ยมหลังใหญ่ ที่ตกแต่งสวนอย่างดี แทบทุกหลังจะมีเจ้าของเป็นชายตัวใหญ่ หัวโบราณ ขับรถที่ขึ้นเงาวับเช่นเดียวกับลุงเวอร์นอนทั้งนั้น แต่เขาชอบลิตเติ้ลวิงจิ้งในเวลาค่ำคืน เพราะเมื่อปิดม่านหน้าต่างกันหมดแล้ว ทำให้ดูสวย เหมือนสีอัญมณีสีเหลืองอร่าม ส่องแสงท่ามกลางความมืด ช่วงเวลาแบบนี้เขาออกวิ่งได้โดยที่ไม่ต้องได้ยินเสียงใครบ่นไม่พอใจสารรูปที่มอมแมมของแฮร์รี เมื่อเดินจ้ำอ้าวจนไปถึงครึ่งทางของถนนแมกโนเลีย เครสเซนต์ แฮร์รีก็เห็นพวกดัดลีย์อีกครั้ง พวกนั้นกำลังร่ำลากันอยู่ เขารีบหลบเข้าไปรอในเงาของไลแล็กต้นใหญ่ “....ร้องเป็นหมูถูกเชือดเลยใช่มั้ยล่ะ” มัลคัมพูด คนอื่นๆพากันหัวเราะสนุกสนาน “..ปล่อยหมัดฮุกได้เจ๋งจริงๆ บิ๊กดี” “ เจอกันพรุ่งนี้ เวลาเดิมแล้วกัน” ดัดลีย์บอก “เจอกันที่บ้านของฉันแล้วกัน พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะไม่อยู่น่ะ” “ เออ แล้วเจอกัน” “ไปล่ะ ดั๊ด” “พรุ่งนี้นะ บิ๊กดี” แฮร์รีรอจนทุกคนสลายตัวไปจนหมด จึงเริ่มก้าวเท้าเดิน มุ่งหน้าไปทางถนนแม็กโนเลีย เครสเซนต็อย่างรวดเร็ว และสักครู่ก็มาถึงพร้อมกับส่งเสียงทักดัดลีย์แต่ไกล ขณะนั้นดัดลีย์กำลังเดินปล่อยอารมณ์ ฮัมเพลงอย่างสบายอกสบายใจ “ว่าไง บิ๊กดี” ดัดเลย์หันขวับกลับมา “ ... แกนี่เอง” “ช่วงนี้เป็นไงมั่งล่ะ บิ๊กดี” “หุบปากเหอะ ...” ดัดเลย์ตอบกระชากเสียง หันหน้าหนีไปทางอื่น “ชื่อเท่จังนะ” แฮร์รีพูดยิ้มๆ และก้าวตามทันดัดเลย์จนได้ “แต่ยังไงนายก็เป็น ดัดลีย์ที่น่าเกลียดสำหรับฉันอยู่ดี” “ หุบปากนะ ” ดัดลีย์ตะคอก อยู่ในท่ากำหมัดแน่น “จะไปไหนก็ไปเลยไป” “ไม่เห็นนายไล่แม่นายเลย เวลาที่แม่นายเรียก เจ้าหมูน้อย เจ้าตัวน้อยดิ๊ดดี้ ฉันจะเรียกนายแบบนั้นได้หรือเปล่า” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 12:55:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดัดลีย์นิ่งเงียบ ดูจะใช้พยายามทั้งหมดในการข่มใจไว้ไม่ให้ชกแฮร์รี “แล้วคืนนี้ ไปต่อยใครมาล่ะ” แฮร์รีถาม ใบหน้าที่มีรอยยิ้มกวนประสาท จางหายไป “เด็กสิบขวบอีกแล้วล่ะสิ ฉันรู้นะว่านายต่อย มาร์ค อีวาน เมื่อ 2 คืนก่อน” “ก็เขาหาเรื่องฉันเองนะ” ดัดลีย์กระชากเสียง “อ๋อ เหรอ” “อยากมาล้อเลียนฉันทำไม” “เหรอ เขาบอกรึเปล่า ว่านายดูเหมือนหมูตอนที่ฝึกให้เดินด้วยขาหลังน่ะ แต่มันเป็นเรื่องจริงนะ ดั๊ด” ดัดลีย์กัดกรามแน่นจนนูนเป็นสัน แฮร์รีรู้สึกสะใจมากที่รู้ว่า เขาทำให้ดัดลีย์โกรธได้มากขนาดนี้ เหมือนกับว่าเขาได้ระบายความโกรธเคืองทั้งหลายกับดัดลีย์ ซึ่งเป็นการปลดปล่อยวิธีเดียวที่หาได้ตอนนี้ พวกเขาเลี้ยวไปทางขวา สู่ตรอกแคบๆที่แฮร์รีพบซีเรียสเป็นครั้งแรก ทางนี้เป็นทางลัดระหว่างถนนแม็กโนเลีย เครสเซนต์ กับวิคตอเรีย วอล์ค ในตรอกไร้ผู้คนและมืดกว่ากว่าถนน 2 สายที่เป็นทางเชื่อม เพราะไม่มีไฟถนน แทบไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเด็กชายทั้งคู่ เนื่องจากมีกำแพงหนา หนัก และโรงรถด้านข้างเหมือนเป็นสิ่งดูดกลืนเสียง “นายคิดว่านายแน่มากเลยเหรอ เวลาที่นายถือ ไม้นั่นน่ะ “อะไรนะ” “นั่นน่ะ...ไม้นั่นที่นายซ่อนไว้ไง” แฮร์รีฉีกยิ้มอีกครั้ง “นายก็ไม่ได้โง่อย่างที่คิดนี่นา ดั๊ด แต่ฉันว่าถ้านายโง่นะ นายคงพูดและเดินไปพร้อมกันแบบนี้ไม่ได้หรอก” แฮร์รีดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา “เขาห้ามนายไม่ให้ใช้ ถ้านายใช้นายจะถูกไล่ออกจาก โรงเรียนบ้านั่น” “ แล้วนายจะรู้ได้ไง ถ้าเขาเปลี่ยนกฏน่ะ บิ๊กดี” “เขาไม่เปลี่ยนหรอกน่า” ดัดลีย์พูด น้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจ แฮร์รีหัวเราะเบาๆ “ตอนนายมีพวก 4 คนอยู่ด้วย นายก็กล้าชกเด็ก 10 ขวบ นายรู้จักคู่ชกของนายรึเปล่า คู่ชกของนายอายุเท่าไหร่ 7 ขวบ หรือว่า 8 ขวบ” “หมอนั่นอายุ 16 นะ พอต่อยกับฉันแล้วยังสลบไปอีก 20 นาที แถมเขายังหนักกว่านายสัก 2 เท่าได้มั้ง เดี๋ยวก่อนเถอะ คอยดู ฉันจะบอกพ่อว่านายเอาไม้นั่นออกมาอีก” “วิ่งไปบอกพ่อนายตอนนี้เลยสิ บอกเขาด้วยว่าแชมป์ชกมวยอย่างนายทั้งเกลียดทั้งกลัวไม้{^_^}ๆนี่” “นายน่ะ ไม่กล้าตอนกลางคืนหรอก” ดัดเลย์ตอบเย้ยหยัน “ นี่ก็กลางคืนแล้วนะ หนูน้อยดิ๊ดดี้ เรียกว่ากลางคืนได้เพราะมืดแล้ว” “ฉันหมายถึงตอนที่นายเข้านอนต่างหาก” ดัดลีย์หยุดเดิน แฮร์รีจ้องหน้าดัดลีย์และยืนหยุดอยู่กับที่ เท่าที่แฮร์รีมองเห็นได้จากสีหน้าของดัดลีย์ตอนนี้ คือ รอยยิ้มเหยียดแปลกๆของผู้ชนะ “นายหมายความว่ายังไง... ฉันไม่กล้าเวลาที่ฉันเข้านอนเหรอ” แฮร์รีถามอย่างงงๆ “ฉันกลัวอะไรเหรอ... กลัวหมอน หรือว่าอะไร” “ฉันได้ยินเสียงนายเมื่อคืนนี้” ดัดลีย์พูดอย่างแทบไม่หายใจ “นายละเมอ แล้วก็ร้องครวญคราง” “นายหมายถึงอะไรน่ะ” แฮร์รีถามซ้ำ รู้สึกเย็นวาบที่ท้อง เมื่อคืนนี้เขาฝันว่าไปที่สุสานอีกครั้ง ดัดลีย์หัวเราะเยาะหยัน จากนั้นทำเสียงแหลม เล็ก ร้องว่า “อย่าฆ่าเซดริกนะ อย่าฆ่าเขา” “ใครน่ะ เซดริก แฟนนายเหรอ” “ฉัน....... นาย -โก- หก” แฮร์รีสวนตอบอัตโนมัติ แต่รู้ว่าดัดเลย์พูดความจริง ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นดัดเลย์จะรู้เรื่องเซดริกได้อย่างไร “พ่อครับ ช่วยผมด้วย พ่อ มันกำลังจะฆ่าเซดริกแล้ว พ่อครับ วี้ดวิ่ว” “หุบปากนะ” แฮร์รีพูด “เงียบเดี๋ยวนี้ ดัดลีย์ ฉันขอเตือนนาย” “มาช่วยผมด้วย พ่อ แม่มาช่วยผมหน่อย เขากำลังจะฆ่าแล้ว-เซดริก - พ่อ -ช่วยด้วย - เขากำลังจะ..........” “นายอย่าเอาไม้นั่น ชี้มาทางนี้นะ” ดัดลีย์ถอยกรูดไปชิดกำแพง แฮร์รีกำลังชี้ไม้ตรงไปที่หัวใจของเขา 14 ปี ที่แฮร์รีรู้สึกได้ถึงความเกลียดชังทีมีต่อดัดลีย์ ซึ่งตอนนี้มันไหลพลุ่งพล่านในตัวเขา ทำไมเขาไม่เคยโต้ตอบบ้าง ดีล่ะ คราวนี้เขาจะสาปให้ดัดลีย์พบแต่เรื่องโชคร้าย คลานกลับบ้าน 4 ขาอย่างลูกหมา ต้องเสกให้มีเขาแมลงงอกออกมา...... “ห้ามพูดเรื่องนั้นอีก” เขาตะคอก “เข้าใจที่พูดมั้ย” “ชี้ไม้นั่นไปทางอื่นก่อนสิ” “นายเข้าใจที่พูดหรือเปล่า” แต่ดัดลีย์ส่งเสียงหายใจหอบแปลกๆ เหมือนเขาตกลงไปในอ่างน้ำแข็ง คืนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้น ท้องฟ้าสีม่วงเข้มเบื้องบนที่เคยมีดาวกระจัดกระจายทั่วฟ้า กลับกลายเป็นสีดำมืดมิด ไร้แสงใดๆทั้งสิ้น ทั้งดวงดาว ดวงจันทร์ แสงเรืองๆจากดวงไฟถนนอีกด้านหนึ่งของตรอกกลับเลือนหายไป เสียงยวดยานพาหนะที่ดังแว่วอยู่ไกลๆก็เงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงต้นไม้ใบหญ้ายามถูกลมพัด บรรยากาศหัวค่ำที่สดชื่น พลันมีแต่ความเย็นเยียบจับหัวใจเข้ามาแทน แฮร์รีและดัดเลย์ตกอยู่ในท่ามกลางความมืดมิด ราวกับว่าภูติยักษ์ได้ทำเสื้อคลุมสีดำอันหนาวเหน็บร่วงหล่นลงคลุมทั่วทั้งตรอก จนพวกเขามองไม่เห็นสิ่งใดทั้งสิ้น ในวินาทีแรกนั้น แฮร์รีนึกไปว่าเขาใช้เวทมนต์อย่างไม่ตั้งใจ ซึ่งเขาเองพยายามข่มใจตัวเองแล้ว แต่ถัดมาเขาก็นึกได้ด้วยสัญชาติญาณว่า ตัวเองไม่มีพลังพอที่จะบดบังแสงดาวได้ เมื่อแฮร์รีพยายามปรับสายตามอง กระแสความมืดนั้นก็ยิ่งหลั่งไหลเข้ามาเหมือนผืนผ้าสีดำสนิท แฮร์รีได้ยินเสียงน้ำเสียงหวาดกลัวของดัดลีย์ “นะ นาย กะ กำลังทำอะไร” “หยะ หยุด นะ” “ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย เงียบด้วย แล้วอย่าขยับ” “ ฉะ ฉัน มองไม่เห็น ตะ ตาฉันบะ บอดแล้ว ฉัน.....” “ฉันบอกให้นายหุบปาก” แฮร์รียืนนิ่ง ตกตะลึง พยายามมองทั้งทางด้านซ้ายและขวา บรรยากาศหนาวจนแฮร์รีสั่นไปหมดทั้งร่าง ขนบริเวณท้ายทอยลุกซู่ พยายามเปิดตาให้กว้างมากที่สุด เพื่อจ้องมองรอบๆ แต่ก็มองไม่เห็นอะไรเลย “เป็นไปไม่ได้ ..........ไม่มีทางที่พวกมันจะมาอยู่ที่ลิตเติ้ลวิงจิ้ง” ดวงตาของแฮร์รีเบิ่งกว้าง เขาเคยเห็นพวกมันมาก่อน “ฉะ ฉัน จะฟ้องพ่อแน่ นะ นายอยู่ไหนน่ะ” “นะ นาย ทะ ทำอะ.....” “ช่วยเงียบหน่อยได้มั้ย” แฮร์รีตะคอกเบาๆ เขาได้ยินเสียงบางอย่างที่น่าสะพึงกลัว มีบางอย่างในตรอกนี้กำลังหายใจยาวๆ ดังฟืดฟาด แฮร์รีกลัวจนสั่นไปหมด บรรยากาศรอบตัวยังคงหนาวเย็นยะเยือก “หยุดเดี๋ยวนี้ หยุด ฉะ ฉันจะ ชะ ชกนาย ฉันสาบาน ฉันชกนายแน่” “ดัดลีย์..........หุบ...” “ตูม” เสียงบางอย่างพุ่งเข้ามาทางด้านข้างของศรีษะแฮร์รี เขาล้มลง แสงสีขาวสว่างวาบเข้าตา นี่เป็นครั้งที่สองในชั่วโมงนี้ ที่แฮร์รีรู้สึกว่าศีรษะเขาจะแตกเป็นเสี่ยง วินาทีต่อมาร่างเขากระแทกลงกับพื้น ไม้กายสิทธิ์กระเด็นหลุดจากมือ “โอ๊ย....................ดัดลีย์” แฮร์รีตะโกน น้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวดเพราะแรงกระแทก ท่ามกลางความมืดมิด เขารู้สึกกลัวจนทำอะไรไม่ถูก แฮร์รีเสียงฝีเท้าดัดลีย์เดินเปะปะ ในความมืด จนไปชนรั้ว “กลับมานะ ดัดลีย์ นายกำลังเข้าไปหามัน” มีเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวดังขึ้น แล้วเสียงฝีเท้าของดัดลีย์ก็เงียบไป ในเวลาเดียวกันนั้น แฮร์รีรู้สึกได้ถึงความรู้สึกอันน่าขยะแขยงที่เกิดขึ้นเบื้องหลัง ซึ่ง มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นได้ ............. มันมีมากกว่า 1 ตัว “ดัดลีย์..เงียบ ไม่ว่านายจะทำอะไรอยู่ หุบปากซะ” “ไม้กายสิทธิ์” แฮร์รีละล่ำละลักพูด ยกมือขึ้นเหนือพื้น ทำมือรูปร่างเหมือนแมงมุม “อยู่ไหน ไม้กายสิทธิ์ มาสิ” “ลูมอส” เขาท่องคาถาหวังให้เกิดความสว่างให้พอมองเห็นได้ และไม่น่าเชื่อ มีประกายไฟสว่างวาบจากปลายไม้กายสิทธิ์ในมือขวาของแฮร์รี เขาลุกขึ้นยืนและมองไปรอบๆ ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด ร่างสูงทะมึน ยืนตระหง่านในชุดคลุมแบบมีหมวก กำลังค่อยเคลื่อนเข้ามาหาแฮร์รี ร่างนั้นลอยอยู่เหนือพื้น ภายใต้ผ้าคลุมที่ปราศจากแขนและใบหน้านั้น เหมือนจะดูดกลืนความมืดรอบตัวทุกๆครั้งที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ แฮร์รีผงะไปด้านหลัง เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้น “เอ็กซเปกโต พาโตรนุม” มีควันสีเงินลอยออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ ผู้คุมวิญญาณเคลื่อนไหวช้าลง แต่คาถาของเขายังไม่สมบูรณ์ แฮร์รีก้าวเท้าพลาด ทำให้ล้มคะมำ ในขณะที่พวกมันเคลื่อนเข้ามาหา มีสมาธิหน่อยสิ ผู้คลุมวิญญาณยื่นมือลีบยาวสีเทาที่มีแต่สะเก็ดแผลตะปุ่มตะป่ำออกมาจากผ้าคลุม มือทั้งคู่ยื่นเข้ามาหาแฮร์รี “เอ็กซเปกโต พาโตรนุม” เสียงท่องคาถาของเขาฟังดูแผ่วเบาเหลือเกิน กลุ่มควันสีเงินลอยออกมาจากปลายไม้เพียงบางเบา น้อยกว่าครั้งที่แล้วเสียอีก เขาทำไม่ได้อีกแล้ว เขาใช้เวทมนต์ไม่ได้ มีเสียงหัวเราะดังขึ้นในความคิดของแฮร์รี เสียงนั้นแหลมสูง ระคายหุ แฮร์รีได้กลิ่นลมหายใจเหม็นเน่าฟุ้งอยู่ทั่ว และทำให้เขารู้สึกง่วงอย่างประหลาด คิดสิ คิดถึงสิ่งที่มีความสุข นิ้วเย็นเฉียบของผู้คุมวิญญาณกำลังใกล้ถึงลำคอเขาแล้ว เสียงหัวเราะแหลมสูงนั้นดังขึ้น และดังขึ้นทุกที........ มีเสียงดังขึ้นในหัวแฮร์รีว่า “จงน้อมรับความตาย แฮร์รี มันไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อย” แฮร์รีคิดในใจว่าเขาคงไม่ได้กลับไปหารอนและเฮอร์ไมโอนีอีกแล้ว ใบหน้าของเพื่อนทั้งสองผุดขึ้นมาอย่างชัดเจนในความรู้สึก ในขณะที่เขาพยายามหายใจแล้วพูดว่า “เอ็กซเปกโต พาโตรนุม” กลุ่มควันสีเงินรูปกวางตัวผู้ ผุดพลุ่งขึ้นมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ กวางควบฝีเท้าและใช้เขาขวิดผู้คุมวิญญาณที่บริเวณหัวใจ มันผงะไปด้านหลัง เมื่อกวางสีเงินวิ่งเข้าไปหามันอีกครั้ง ผู้คุมวิญญาณก็เคลื่อนหายไปเหมือนกับค้างคาว และเป็นฝ่ายแพ้ “ทางนี้” แฮร์รีตะโกนเรียกกวางสีเงิน เขาวิ่งนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว มือถือไม้กายสิทธิ์ยกขึ้นสูง “ดัดลีย์ ..ดัดลีย์” เขาวิ่งไม่ถึง 12 ก้าว ก็เห็นตัวดัดลีย์แล้ว ภาพที่เห็นคือดัดลีย์นอนม้วนกองอยู่ที่พื้น ยกแขนขึ้นปิดหน้า ผู้คุมวิญญาณตัวที่สองกำลังก้มตัวลงไปหาดัดลีย์ มือของมันจับแขนดัดลีย์ไว้ ดูเหมือนใบหน้าแทบจะสัมผัสริมฝีปากดัดลีย์........ “จัดการเลย” แฮร์รีตะโกนสุดเสียง มีเสียงดังสนั่น กวางสีเงินวิ่งควบฝีเท้าผ่านแฮร์รีไป ตอนนี้ใบหน้าที่มองไม่เห็นของผู้คุมวิญญาณ หางจากหน้าดัดลีย์แทบไม่ถึงนิ้ว จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 12:56:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เขากวางที่พุ่งทะยานเสียบเข้าที่ผ้าคลุม ร่างของมันถูกสะบัดลอยขึ้นไปในอากาศ และหายไปในความมืด ส่วนกวางสีเงินวิ่งเหยาะๆไปทางท้ายตรอกและหายไปกับหมอกสีเงิน ดวงจันทร์ ดวงดาวกลับปรากฏให้เห็นอีกครั้ง แสงไฟบนถนนส่องแสงเรืองๆเช่นเดิม กระแสลมอันอบอุ่นที่พัดผ่านตรอก ทำให้ต้นไม้ใบหญ้าเกิดเสียงยามโยกไหวเช่นเคย พวกเขาได้ยินแว่วเสียงยวดยานพาหนะที่ไกลออกไป ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพปกติ แฮร์รียืนนิ่ง ใจที่เต้นรัวเข้าสู่สภาวะปกติอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขาเริ่มรู้สึกได้ว่าเสื้อยืดที่สวมอยู่นั้นเปียกแนบลำตัวและชุ่มไปด้วยเหงื่อ แทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเหตุการณ์ได้ผ่านไปแล้ว ผู้คุมวิญญาณอยู่ที่นี่ ที่ลิตเติ้ลวิงจิ้ง ดัดลีย์ยังคงนอนกองอยู่ที่พื้น ตัวสั่นเทา แฮร์รีก้มตัวลงดูว่าดัดลีย์ลุกไหวหรือไม่ ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้าคนวิ่งมาหาเขาจากด้านหลัง ด้วยสัญชาติญาณ แฮร์รียกไม้เท้ากายสิทธิ์ขึ้นโดยอัตโนมัติ แล้วหันตัวกลับไปเผชิญหน้ากับผู้มาถึง มิสซิสฟิกก์ หญิงชราเพื่อนบ้านนั่นเอง เธอยืนหอบด้วยความเหนื่อย ผมบางส่วนหลุดออกมาจากที่ครอบผม จนดูรุ่มร่าม ถุงช็อบปิ้งแกว่งไปมาจากแรงเหวี่ยงขณะวิ่ง เท้าโผล่ออกมาจากรองเท้าแตะผ้าเสียครึ่งหนึ่ง แฮร์รีรีบเก็บไม้กายสิทธิ์ก่อนที่เธอจะมองเห็น แต่................ “อย่าเก็บนะ ” เธอแผดเสียงแหลม “ถ้าพวกมันอยู่แถวนี้อีก จะทำยังไง โอย ฉันจะต้องฆ่าเจ้ามันดังกัส เฟรทเชอร์ให้ได้” ********************************************************** จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 12:56:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 2 แปลโดยคุณ motif A Peck of Owls "หา" แฮร์รี่ร้องอย่างงงงวย "เขาหายไป ! " มิสซิสฟิกก์กล่าว "ไปหาคนอื่นกับแค่เรื่องหม้อชุดนึงหล่นใส่ไม้กวาด ! ฉันเตือนเขาแล้วแท้ ๆ ว่าถ้าเขาไปล่ะก็ ฉันจะถลกหนังหัวเขาทั้งเป็น แล้วดูสิ ! ผู้คุมวิญญาณ ! โชคดีนะที่ฉันให้มิสเตอร์ทิบเบิ้ลคอยประจำการ ! แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เราจะมัวยืนอยู่หรอกนะ ! เร็วเข้า ตอนนี้เราต้องรีบพาเธอกลับก่อน ! โอ้ ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ ! ฉันฆ่าเขาแน่ !" "แต่ -" ความจริงที่ว่าเพื่อนบ้านชราผู้หลงใหลแมวกลับรู้เรื่องผู้คุมวิญญาณทำให้เขาช็อคมากแทบจะพอ ๆ กับการเจอพวกมันสองตนในตรอกเลย "คุณ --- คุณเป็นแม่มดหรือฮะ" "ฉันเป็นสควิบบ์ ซึ่งข้อนี้มันดังกัสรู้ดีเลยแหละ ว่าฉันจะไปช่วยเธอสู้ผู้คุมวิญญาณได้ยังไง เขาทิ้งเธอไปโดยไม่บอกไม่กล่าวเลย ทั้งที่ฉันเตือนเขาแล้วนะ ---" มันดังกัสคนนั้นตามเราอยู่หรือ เดี๋ยวก่อน ! เขานี่เอง - ที่หายตัวไปจากตรงหน้าบ้านเรา " ใช่ ใช่ ใช่ ยังดีนะที่ฉันให้มิสเตอร์ทิบเบิ้ลส์คอยประจำการอยู่ใต้ท้องรถเอาไว้ มิสเตอร์ทิบเบิ้ลส์เลยมาเตือนฉันได้ แต่ตอนฉันไปถึงบ้านเธอ เธอก็ไม่อยู่แล้ว --- แล้วดูตอนนี้สิ โอย ดัมเบิลดอร์จะว่าอย่างไรนะ แกน่ะ !" เธอกรีดร้องใส่ดัดลีย์ ซึ่งยังนิ่งอยู่กับพื้น " รีบยกก้นอ้วน ๆ ขึ้นจากพื้นเร็วเข้า ! " "คุณรู้จักดัมเบิลดอร์หรือครับ" แฮร์รี่ถามพลางจ้องเธอ "ฉันต้องรู้จักดัมเบิลดอร์อยู่แล้วสิ ใครเล่าจะไม่รู้จักดัมเบิลดอร์ แต่ไว้ก่อนเถอะ -- ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้ถ้าพวกมันย้อนกลับมา ฉันเปลี่ยนร่างถุงชายังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ" เธอค้อมตัวลงดึงแขนใหญ่ ๆ ของดัดลีย์ขึ้นมาด้วยมือลีบ ๆ ของเธอ " ลุกขึ้น เจ้าก้อนเนื้อไร้ประโยชน์ ลุกขึ้นสิ ! " แต่ดัดลีย์ไม่มีทีท่าว่าจะขยับเลย เขายังนิ่งอยู่กับพื้น ด้วยเนื้อตัวสั่นเทา หน้าซีด ปากปิดสนิท "ผมเอง" แฮร์รี่ดึงแขนดัดลีย์แล้วยกขึ้นยืนด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี ดัดลีย์ดูจะยังอ่อนล้าอยู่ นัยน์ตาหยีกลอกไปมาก เหงื่อหยดทั่วใบหน้า พอแฮรี่ปล่อยเขา เขาก็ตัวแกว่งอย่างน่ากลัว "เร็วเข้า !" มิสซิสฟิกก์เร่งอย่างตื่นกลัว แฮร์รี่ดึงแขนใหญ่ของดัดลีย์ไว้รอบไหล่เขา แล้วดึงเขามาตามถนน แม้จะเอนเอียงไปบ้างเพราะน้ำหนัก มิสซิสฟิกก์เดินโงนเงนอยู่เบื้องหน้า เธอเพ่งมองไปรอบ ๆ มุมถนนอย่างหวาดระแวง "เอาไม้กายสิทธิ์ออกมา" เธอบอกแฮร์รี่ เมื่อพวกเขาเข้าสู่วิสเทอเรีย วอล์ค " ช่างกฏการปิดเป็นความลับไว้ก่อน ยังไงมันก็ต้องกลายเป็นนรกอยู่แล้ว เราอาจโดนจับแขวนให้มังกรเลยก็เป็นได้ พูดถึงข้อห้ามที่สมเหตุผลสำหรับพ่อมดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ . . . เรื่องนี้มันเป็นอย่างที่ดัมเบิลดอร์กลัวเป๊ะเลย - เกิดอะไรขึ้นที่ปลายสุดถนนรึ อ๋อ นั่นแค่คุณเพรนทิซเท่านั้นเอง . . . ถือไม้กายสิทธิ์ดี ๆ สิ เจ้าหนู ฉันพร่ำบอกเธออยู่นี่ไม่ใช่รึว่าฉันช่วยอะไรไม่ได้น่ะ" ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะถือไม้กายสิทธิ์ให้นิ่งพร้อม ๆ กับที่ลากดัดลีย์ไปด้วย แฮร์รี่จิกซึ่โครงลูกพี่ลูกน้องอย่างไม่เกรงใจ แต่ดูเหมือนดัดลีย์จะไม่รู้สึกอยากเคลื่อนไหวเองเอาเสียเลย เขาทิ้งน้ำหนักลงบนไหล่แฮร์รี่ โดยที่เท้าใหญ่ ๆ ลากไปกับพื้น " ทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณเป็นสควิบบ์ล่ะฮะ มิสซิสฟิกก์" แฮร์รี่ถาม เขาหอบจากความอุตสาหะที่ต้องก้าวต่อไป "ตลอดเวลาที่ผมไปบ้านคุณ - ทำไมคุณไม่เคยพูดถึงเลย" "คำสั่งดัมเบิลดอร์น่ะ ฉันต้องคอยเฝ้ามองเธอ แต่ห้ามพูดอะไรทั้งสิ้น เธอยังเด็กเกินไป ฉันเสียใจที่ทำให้เธอต้องทนทุกข์ แต่ครอบครัวเดอร์สลีย์คงไม่ปล่อยให้เธอมาแน่ ถ้าเขาคิดว่าเธอสนุก มันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ เธอก็รู้ . . . แต่ คำพูดฉัน " เธอพูดอย่างเศร้าสร้อย และบีบมืออีกครั้ง "ตอนดัมเบิลดอร์ได้ยินเรื่องนี้นะ - ว่ามันดังกัสหายตัวไป เขาควรอยู่ประจำหน้าที่จนกว่าจะเที่ยงคืน --- เขาไปไหนนะ ฉันจะบอกเรื่องที่เกิดนี่ให้ดัมเบิลดอร์รู้ได้ยังไงนะ ฉันหายตัวไม่ได้" "ผมมีนกฮูกตัวนึง ผมให้คุณยืมได้" แฮร์รี่คราง เขากลัวว่ากระดูกสันหลังเขา อาจจะพับเพราะน้ำหนักของดัดลีย์เข้าให้ "แฮร์รี่ เธอไม่เข้าใจ! ดัมเบิลดอร์ต้องจัดการโดยเร็วที่สุดที่จะทำได้ ทางกระทรวงมีวิธีตรวจสอบเวทย์มนต์ของผู้ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ตอนนี้พวกเขารู้แล้วแน่ ๆ เธอจำคำฉันไว้ได้เลย" "แต่ผมขับไล่ผู้คุมวิญญาณนะ ผมต้องใช้เวทย์มนต์ - พวกนั้นน่าจะห่วงเรื่องผู้คุมวิญญาณลอยไป ลอยมาในวิสเทอเรีย วอล์คมากกว่าจริงไหมครับ" "โธ่ พ่อหนู ฉันก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น แต่ฉันเกรงว่า - มันดังกัส เฟลตเชอร์ ฉันจะฆ่าแก !" มีเสียงดัง แกร็ง ตามด้วยกลิ่นซอสพริกบูดผสมกลิ่นเหล้าฉุนในอากาศ เมื่อชายร่างอ้วนเตี้ย ไม่โกนหนวดเคราในชุดโค๊ทรุ่งริ่งปรากฏตรงหน้าพวกเขา เขามีขาสั้นโค้ง ผมสีเหลืองยาวสยาย ตาโป่งจนดูเหมือนสุนัขบาสเส็ต ฮาวน์ เขากำห่อของสีเงิน ซึ่งแฮรี่จำได้ทันทีว่า นั่นคือผ้าคลุมล่องหน "เงียบ ๆ ฟิกกี้" เขาพูด แล้วไล่มองตั้งแต่มิสซิสฟิกก์ ไปที่แฮร์รี่และดัดลีย์ "เกิด'ไร ถึงเลิกปกปิดตัวตนล่ะ" "แกก็ปกปิดไปเองสิ !" มิสซิสฟิกก์กรีดร้อง "ผู้คุมวิญญาณนะ เจ้าคนใช้ไม่ได้ เจ้าโจรย่องเบา !" "ผู้คุมวิญญาณรึ" มันดังกัสย้ำด้วยอาการตกตะลึง "ผุ้คุมวิญญาณ ที่นี่รึ" "ใช่สิ ที่นี่ เจ้าเศษขี้ค้างคาว ที่นี่ !" มิสซิสฟิกก์ร้อง "ผู้คุมวิญญาณทำร้ายเด็กตอนช่วงเวลารับผิดชอบของนาย !" "ให้ตายสิ" มันดังกัสร้องอย่างอ่อนแรง เขาไล่มองตั้งแต่มิสซิสฟิกก์ ไปจนแฮร์รี่อีกครั้ง "ให้ตายสิ ฉัน -" "แล้วแกดันหายไปซื้อหม้อที่ถูกขโมยมา ! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไป" "ฉัน - เอ้อ - ฉัน" มันดังกัสดูจะไม่สบายใจอย่างมาก "มัน - มันเป็นธุรกิจดี ที่มีโอกาส -" มิสซิสฟิกก์ยกมือซึ่งมีถุงของเธอแกว่งไปมาอยู่ แล้วหวดมันดังกัส ฟังจากเสียงแก๊งแล้วน่าจะมีอาหารแมวอยู่เต็ม "โอ้ย - เบา - เบา ยายค้างคาวอาละวาด ! ต้องมีคนไปบอกดัมเบิลดอร์นะ !" "เออ - ต้อง --- มี !" มิสซิสฟิกก์ตะโกน พร้อมกับเหวี่ยงถุงอาหารแมวใส่ทุกส่วนของร่างมันดังกัสที่เธอจะทำได้ "และ - คงดี - ถ้า - เป็น - แก - แล้ว - แก - ยัง - ตอบ - เขา - ได้ - ว่า - ทำไม - แก - ไม่ - อยู่ - ช่วย !" "จัดที่ครอบผมเธอเหอะน่า !" มันดังกัสเอ่ย เขาเอามือป้องหัว "ฉันไปแล้ว ฉันไปแล้ว !" หลังมีเสียงดัง แกร็ง อีกหน เขาก็หายตัวไป "ฉันอยากให้ดัมเบิลดอร์ฆ่าหมอนี่ซะ !" มิสซิสฟิกก์พูดอย่างเดือดดาล "เอาล่ะ มาได้แล้ว แฮร์รี่ มัวรออะไรอยู่ล่ะ" แฮร์รี่ตัดสินใจว่า ไม่ควรปล่อยกำลังที่เหลืออยู่ให้หมดไปกับการถกเถียง เพราะเขาแทบทนเดินต่อโดยแบกดัดลีย์ไม่ไหวแล้ว เขาพยุงดัดลีย์ซึ่งแทบไร้สติแล้วพยายามลากไปข้างหน้า "ฉันจะส่งเธอที่ประตูนะ" มิสซิสฟิกก์กล่าว เมื่อพวกเขาเข้าสู่ซอยพรีเว็ต "เผื่อยังมีพวกมันอยู่รอบ ๆ . . . อ้อ คำพูดฉัน หายนะจริง ๆ . . . เธอต้องสู้พวกนั้นด้วยตัวเอง . . . ดัมเบิลดอร์สั่งเราไม่ให้เธอใช้เวทย์มนต์ใดทั้งสิ้นแท้ ๆ . . . เอ่อ การร้องไห้ใส่ยาวิเศษมันไม่ดีหรอก ฉันว่า . . . แต่ตอนนี้แมวอยู่กลางหมู่พิกซี่แล้ว" จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 12:59:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 "งั้น" แฮร์รี่หอบ "ดัมเบิลดอร์ก็ . . . คอย . . . เฝ้าผมอยู่หรือ" "เขาต้องเฝ้าอยู่แล้ว" มิสซิสฟิกก์พูดอย่างหงุดหงิด "เธอคงไม่คิดว่าเขาจะปล่อยเธอเดินไปทั่วเอง หลังจากเกิดเรื่องเมื่อเดือนมิถุนาหรอกนะ พระเจ้า พ่อหนู พวกเขาบอกฉันว่าเธอฉลาด . . . ใช่แล้วล่ะ . . . เข้าไปแล้วอยู่ในนั้นซะ" เธอบอก เมื่อพวกเขาเดินมาถึงบ้านเลชที่สี่ "ฉันว่าคงมีใครติดต่อเธอเร็ว ๆ นี้แหละนะ" "คุณจะทำอะไรต่อหรือฮะ" แฮร์รี่ถามโดยเร็ว "ฉันจะตรงดิ่งกลับบ้าน" มิสซิสฟิกก์ตอบ พลางจ้องไปรอบถนนมืด ๆ แล้วตัวสั่น "ฉันต้องรอคำสั่งอื่นน่ะ อยู่ในบ้านไปละกัน ราตรีสวัสดิ์" "เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป ! ผมอยากรู้ - " แต่มิสซิสฟิกก์วิ่งออกไปแล้ว รองเท้าแตะของเธอดังเตาะแตะ ถุงเขย่าดังก๊องแก๊ง "เดี๋ยว !" แฮร์รี่ตะโกนตามหลังเธอ เขามีคำถามอยากถามใครก็ตามที่ติดต่อกับดัมเบิลดอร์อยู่สักล้านคำ แต่ชั่ววินาที มิสซิสฟิกก์ก็หายไปกับเงามืด แฮร์รี่แยกเขี้ยวแล้วดึงดัดลีย์ไว้บนไหล่ ก่อนจะค่อย ๆ ย่างเท้าอย่างทรมานไปบนทางเดินของสวนบ้านหมายเลขสี่ แสงจากทางเดินส่องสว่าง แฮร์รี่ยัดไม้กายสิทธิ์กลับลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ แล้วกดกริ่ง มองเงาป้าเพ็ตทูเนียซึ่งใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ แต่ดูบิดเบี้ยวแปลก ๆ เมื่อมองผ่านกระจกประตูหน้า "ดิดดี้ ! ได้เวลาพอดี แม่แสนจะ - จะ ดิดดี้ เกิดอะไรขึ้น" แฮร์รี่มองไปทางดัดลีย์ และรีบหลบทันเวลาก่อนที่ดัดลีย์จะเอนลงมาพอดี ใบหน้าเขาเขียวซีด . . . จากนั้นเขาก็อ้าปากแล้วอาเจียนทั่วเสื่อตรงประตู "ดิดดี้ ! ดิดดี้ เกิดอะไรขึ้นกับลูกจ๊ะ เวอร์นอน เวอร์นอน" ลุงของแฮร์รี่รีบเผ่นพรวดจากห้องรับแขก หนวดสองแฉกปลิวไปทางนั้นทางนี้ดังเช่นทุกคราเวลาเขาร้อนรน เขารีบวิ่งตรงมาช่วยป้าเพ็ตทูเนีย พูดกับดัดลีย์ซึ่งเข่าอ่อนอยู่ตรงธรณีประตู โดยพยายามไม่เหยียบกับระเบิด "เขาไม่สบายน่ะ เวอร์นอน !" "มันอะไรกันเนี่ย ลูกรัก เกิดอะไรขึ้น คุณนายโพลคิสเอาอาหารแปลก ๆ มาให้ลูกกินกับน้ำชาหรือไง" "ทำไมตัวลูกมอมแมมอย่างนี้ล่ะ ลูกจ๋า ลูกล้มหรือไง" "เดี๋ยวลูกไม่ได้โดนจี้ใช่ไหม" ป้าเพ็ตทูเนียกรีดร้อง "โทรเรียกตำรวจเร็ว เวอร์นอน ! เรียกตำรวจมา ! ดิดดี้ ลูกรัก พูดกับแม่สิ ! ใครทำอะไรลูก" ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย ไม่มีใครรับรู้เลยว่าแฮร์รี่อยู่ตรงนี้ ซึ่งก็เหมาะกับเขาดี เขาเข้ามาข้างในก่อนที่ลุงเวอร์นอนจะกระแทกประตู ในระหว่างที่พวกเดอร์สลีย์ส่งเสียงดังลั่นตั้งแต่ทางเดินไปยันท้ายครัว แฮร์รี่ก็ค่อย ๆ ย่องขึ้นบันไดไปอย่างเงียบกริบ "ใครทำลูกหา บอกชื่อมันมา เราจะไปจัดการมันเอง ไม่ต้องห่วง" "ชู่ว ! เขาพยายามพูดอะไรอยู่ เวอร์นอน ! ใครจ๊ะ ดิดดี้ บอกแม่สิ !" เท้าแฮร์รี่เพิ่งแตะบันไดขั้นสุดท้ายตอนที่ดัดลีย์ออกเสียง "เขา" แฮร์รี่ตัวแข็ง เท้ายังคงค้างอยู่ตรงบันได ใบหน้าบิดเบี้ยว สติขาดผึง "เจ้าหนู ลงมานี่ !" ด้วยความรู้สึกกลัวปนโกรธ แฮร์รี่ค่อย ๆ ย่างเท้าลงบันไดมาอย่างช้า ๆ แล้วเดินเข้าไปหาพวกเดอร์สลีย์ ห้องครัวสะอาดเอี่ยมส่องแสงสว่างแปลก ๆ เมื่อเทียบกับความมืดภายนอก ป้าเพ็ตทูเนียพาดัดลีย์ลงไปนั่งอย่างลำบาก เขาหน้าเขียวซีดยังกับศพ ลุงเวอร์นอนยืนอยู่เบื้องหน้ากระดานระบายหน้า เขาจ้องแฮร์รี่ด้วยสายตาเล็กหยี "แกทำอะไรกับลูกชายฉัน" เขาคำรามอย่างบ้าคลั่ง "เปล่า" แฮร์รี่ตอบ เขารู้ดีว่าลุงเวอร์นอนไม่มีทางเชื่อเขาแน่ "มันทำอะไรลูกจ๊ะ ดิดดี้" ป้าเพ็ตทูเนียถามด้วยเสียงสั่นเครือ พยายามเช็ดคราบอ๊วกที่เลอะแจ็กเก็ตหนังของดัดลีย์ "มันเป็น - เป็นอย่างที่ลูกรู้หรือเปล่าจ๊ะ ลูกจ๋า เขาใช้ - ของเขาใช่ไหม" ดัดลีย์พยักหน้าสั่น ๆ อย่างช้า ๆ "ผมเปล่า !" แฮร์รี่เกรี้ยวกราด เมื่อป้าเพ็ตทูเนียปล่อยโฮ ส่วนลุงเวอร์นอนชูกำปั้น "ผมไม่ได้ทำอะไรเขา ไม่ใช่ผมนะ มันคือ - " ทว่าทันใดนั้น นกฮูกก็บินโฉบเข้ามาทางหน้าต่างห้องครัว เฉียดหัวลุงเวอร์นอนไปหน่อยเดียว มันโฉบเข้ามาในครัวแล้วทิ้งจดหมายหนาปึ๊กจากกรงเล็บใส่เท้าแฮร์รี่ แล้วหันกลับอย่างยินดี ปลายปีกของมันสัมผัสด้านบนของตู้เย็น แล้วบินออกไปข้างนอก ผ่านสวนดอกไม้ไป "นกฮูก !" ลุงเวอร์นอนคำราม เขาโกรธจัดจนเส้นเลือดปูดก่อนจะปิดหน้าต่างครัวแรง ๆ "นกฮูกอีกแล้ว ! ฉันไม่ยอมให้นกฮูกเข้ามาในบ้านฉันอีกแล้ว !" แต่แฮร์รี่เปิดซองจดหมายออกแล้ว เขาดึงจดหมายออกมา หัวใจเขาเต้นตุบ ๆ สะเทือนมาถึงคอหอย สวัสดี คุณพอตเตอร์ เราได้รับแจ้งว่าคุณได้เสกผู้พิทักษ์เมื่อเวลาสามทุ่มยี่สิบสามนาที กลางเขตที่อยู่อาศัยของมักเกิ้ล ต่อหน้ามักเกิ้ลคนหนึ่ง การละเมิดกฎการห้ามใช้เวทย์มนต์ของพ่อมดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอย่างร้ายแรงข้อนี้ เป็นผลให้คุณถูกไล่ออกจากโรงเรียนพ่อมดแม่มดและเวทย์มนศาสตร์ฮอกวอตส์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผู้แทนกระทรวงจะเดินทางไปยังที่พำนักของคุณเพื่อทำลายไม้กายสิทธิ์ของคุณในไม่ช้า ตามที่ท่านเคยได้รับการแจ้งเตือนมาก่อนหน้านี้ ตามกฎสหพันธ์พ่อมดนานาชาติมาตรา 13 เราขอแสดงความเสียใจที่ต้องแจ้งให้ทราบว่า คุณต้องไปรายงานตัวที่ ห้องพิจารณาคดี กระทรวงเวทย์มนต์ในวันที่สิบสอง สิงหาคม ในเวลาเก้านาฬิกา หวังว่าคุณคงสบายดี ขอแสดงความนับถือ มาฟัลดา ฮอพเคิร์ก กองการใช้เวทย์มนต์ในทางที่ผิด กระทรวงเวทย์มนต์ แฮร์รี่อ่านทวนจดหมายสองรอบ เขารู้สึกเพียงได้ยินเสียงลุงเวอร์นอนกับป้าเพ็ตทูเนียแว่ว ๆ หัวเขาเย็นจับแข็งไปหมดแล้ว ความจริงข้อนี้ซึมซาบเข้าสู่จิตสำนึกของเขารวดเร็วราวกับตัวปรสิต เขาถูกไล่ออกจากฮอกวอตส์แล้ว ทุกอย่างจบลงแล้ว เขาจะไม่ได้กลับไปอีกแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมองพวกเดอร์สลีย์ ลุงเวอร์นอนโกรธจนหน้ากลายเป็นสีม่วง เขาตะโกนและยังชูกำปั้นอยู่ ป้าเพ็ตทูเนียโอบแขนรอบตัวดัดลีย์ซึ่งอาเจียนออกมาอีกรอบ แฮร์รี่ได้สติหลังจากสมองนิ่งงันไปชั่วขณะ ผู้แทนกระทรวงจะเดินทางไปยังที่พำนักของคุณเพื่อทำลายไม้กายสิทธิ์ของคุณในไม่ช้า มีทางเดียวเท่านั้น เขาต้องรีบหนี - เดี๋ยวนี้ เแต่เขาจะไปไหนดี แฮร์รี่ยังไม่รู้เลย แต่เขารู้แน่อยู่อย่างว่า ไม่ว่าเขาจะอยู่ในฮอกวอตส์หรือข้างนอก เขาต้องการไม้กายสิทธิ์ ในภาวะกึ่งฝันเช่นนี้ เขาดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาและหันหน้าหนีออกจากห้องครัว "นั่นแกคิดว่าแกจะไปไหน" ลุงเวอร์นอนตะโกน เมื่อแฮร์รี่ไม่ยอมตอบ เขาก็พุ่งข้ามห้องครัวไปขวางประตูไว้ไม่ให้ออกไปที่ทางเดิน "ฉันยังจัดการธุระกับแกไม่เสร็จนะ เจ้าหนู !" "ถอยไป" แฮร์รี่พูดเบา ๆ "แกต้องอยู่ตรงนี้ แล้วอธิบายว่าทำไมลูกฉัน - " "ถ้าคุณไม่ถอยออกไป ผมจะสาปคุณเดี๋ยวนี้" แฮร์รี่พูดพลางยกไม้กายสิทธิ์ "แกทำไม่ได้หรอก !" ลุงเวอร์นอนแยกเขี้ยวใส่ "ฉันรู้ว่าแกไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้มันนอกบ้านบ้า ๆ ที่แกเรียกว่าโรงเรียน !" "บ้านบ้า ๆ เพิ่งตะเพิดผมออกมา" แฮร์รี่พูด "เพราะงั้นตอนนี้ผมจะทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ คุณมีเวลาสามวินาที หนึ่ง - สอง - " จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:00:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เสียงแกร๊กดังขึ้นในครัวอีก ป้าเพ็ตทูเนียกรีดร้อง ลุงเวอร์นอนตะโกนแล้วหลบ แต่คืนนี้แฮร์รี่เจอสิ่งรบกวนซึ่งเขาไม่ได้ก่อเป็นหนที่สามแล้ว เขาจำมันได้ทันที นกฮูกนาขนยุ่งท่าทางมึน ๆ กำลังนั่งอยู่ตรงธรณีหน้าต่าง เพราะเพิ่งชนหน้าต่างที่ปิดอยู่ แฮร์รี่ไม่สนเสียงตะโกนว่า "นกฮูก !" ของลุงเวอร์นอนเลย เขาเดินข้ามห้องแล้ววิ่งไปเปิดหน้าต่าง นกฮูกยื่นขาข้างที่ผูกจดหมายม้วนเล็ก ๆ มาให้ พลางสลัดขน มันบินจากไปทันทีที่แฮร์รี่รับจดหมายไป เขาคลี่ฉบับที่สองออกด้วยมือสั่นเทา ข้อความถูกเขียนอย่างรีบเร่งและเต็มไปด้วยหยดหมึกดำ แฮร์รี่ ดัมเบิลดอร์เพิ่งมาถึงกระทรวงและเขาพยายามจัดการเรื่องนี้อยู่ อย่าออกจากบ้านป้าและลุงของเธอ ห้ามใช้เวทย์มนต์อีก อย่ามอบไม้กายสิทธิ์ให้เด็ดขาด อาเธอร์ วีสลีย์ ดัมเบิลดอร์พยายามจัดการเรื่องนี้อยู่ . . . หมายความว่ายังไง ดัมเบิลดอร์มีอำนาจเหนือกว่ากระทรวงเวทย์มนต์เท่าไรกัน มีโอกาสที่เขาจะได้กลับไปฮอกวอตส์หรือเปล่า แล้วไงต่อ ? ความหวังลึก ๆ ผุดขึ้นในอกของแฮร์รี่ ตามด้วยความตื่นตระหนกในทันใด เขาจะปฏิเสธการมอบไม้กายสิทธิ์โดยไม่ใช้เวทย์มนต์ได้ยังไง เขาอาจต้องสู้กับตัวแทนกระทรวง แล้วถ้าเขาทำอย่างนั้น เขาอาจโชคดีที่หนีออกจากอัซคาบันได้ นับประสาอะไรกับการถูกไล่ออก ใจเขากำลังสู้กันอยู่ . . . เขาอาจหนีได้และก็เสี่ยงที่จะถูกกระทรวงจับ หรือจะอยู่นิ่ง ๆ รอให้พวกนั้นหาตัวเขาพบ ช่วงก่อนหน้าเขาถูกยั่วยุอย่างหนัก แต่เขานึกถึงนายวีสลีย์มากที่สุด . . . ถึงอย่างนั้น การที่ดัมเบิลดอร์พยายามหาทางแก้ ดูจะยิ่งแย่ใหญ่ "ก็ได้" แฮร์รี่เอ่ย "ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมจะอยู่" เขานั่งลงกับโต๊ะครัว ประจันหน้ากับดัดลีย์และป้าเพ็ตทูเนีย พวกเดอร์สลีย์ท่าทางงงกับการเปลี่ยนใจแบบปัจจุบันทันด่วนของเขา ป้าเพ็ตทูเนียสบตาลุงเวอร์นอนอย่างสิ้นหวัง เส้นเลือดบนหน้าสีม่วงของลุงดูจะเต้นหนักกว่าเดิม "เจ้าพวกนกฮูกสีแดงนี่มาจากใครกันมั่ง" เขาคำราม "ตัวแรกมาจากกระทรวงเวทย์มนต์ เพื่อไล่ผมออก" แฮร์รี่พูดอย่างใจเย็น เขาเงี่ยหูฟังเสียงจากนอกบ้าน เผื่อตัวแทนกระทรวงโผล่มา ซึ่งคำตอบนี้ก็ง่าย และสั้นพอจะตอบคำถามลุงเวอร์นอนไม่ให้เขาเริ่มโมโหแล้วคำรามอีก "ตัวที่สองมาจากพ่อรอน เพื่อนผม เขาทำงานอยู่ในกระทรวง" "กระทรวงเวทย์มนต์รึ" ลุงเวอร์นอนคำรามอีก "คนอย่างพวกแกทำงานในกระทรวงรึ อ้อ เรื่องนี้อธิบายได้ทุกอย่าง ทุกอย่างเลย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าประเทศนี้อยู่ในมือเจ้าพวกแบบนี้" เมื่อแฮร์รี่ไม่ตอบ ลุงเวอร์นอนก็คำรามใส่เขา แล้วพ่นใส่ว่า "แล้วทำไมแกถึงถูกไล่ออกล่ะ" "เพราะผมใช้เวทย์มนต์" "ฮ่า !" ลุงเวอร์นอนคำราม พลางทุบกำปั้นลงบนตู้เย็นจนเปิด ขนมไร้ไขมันของดัดลีย์หลายห่อร่วงลงมากระจายทั่วพื้น "ในที่สุด แกก็ยอมรับ ! แกทำอะไรดัดลีย์" "เปล่าเลย" แฮร์รี่ตอบ เริ่มจะใจเย็นน้อยลง "นั่นไม่ใช่ผม - " "ใช่สิ" ดัดลีย์พึมพัมออกมาอย่างไม่คาดฝัน แล้วลุงเวอร์นอนกับป้าเพ็ตทูเนียก็ทำทีสะบัดใส่แฮร์รี่เพื่อให้เขาเงียบทันที ขณะที่ทั้งคู่ก้มลงไปหาดัดลีย์ "ว่าต่อสิ ลูก" ลุงเวอร์นอนเอ่ย "มันทำอะไรลูก" "บอกเราสิจ๊ะ ลูกจ๋า" ป้าเพ็ตทูเนียกระซิบ "ชี้ไม้กายสิทธิ์ใส่ผม" ดัดลีย์พึมพำ "ใช่ผมชี้ แต่ผมไม่ได้ใช้ - " แฮร์รี่เริ่มโกรธ แต่ - "หุบปาก !" ลุงเวอร์นอนคำรามเช่นเดียวกับป้าเพ็ตทูเนีย "ว่าต่อไปเลยลูก" ลุงเวอร์นอนย้ำ หนวดเขาลุกชันด้วยความโกรธ "ทุกอย่างมืดไปหมด" ดัดลีย์พูดเสียงแหบด้วยเนื้อตัวสั่นเทา จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:00:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 "ทุกที่ดับวูบ แล้วผมก็ได้ยิน . . . บางสิ่ง ใน ห - หัวผม" ลุงเวอร์นอนกับป้าเพ็ตทูเนียมองตากันด้วยความสะพรึงกลัว หากสิ่งที่พวกเขาชอบน้อยที่สุดในโลกคือเวทย์มนต์ - ตามติดด้วยเพื่อนบ้านฝ่าฝืนข้อห้ามไม่ให้สายยางบุกรุกแล้ว - เรื่องคนที่ได้ยินเสียงต่าง ๆ ดูจะอยู่อันดับโหล่สุด ท่าทางพวกเขาจะคิดว่าดัดลีย์เสียสติซะแล้ว "ลูกได้ยินเสียงแบบไหนหรือจ๊ะ หนูจ๋า" ป้าเพ็ตทูเนียหายใจหอบ ใบหน้าเธอขาวซีด มีน้ำตาคลอหน่วย แต่ดัดลีย์ท่าทางเหมือนตอบไม่ได้ เขาตัวสั่นอีกและสั่นหัวสีบลอนด์ของเขา แม้อารมณ์ด้านชารุนแรงจะครอบงำจิตใจแฮร์รี่นับจากนกฮูกตัวแรกมาเยือน ทว่าเขาก็ยังรู้สึกสงสัย ผู้คุมวิญญาณดึงประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุดของคน ๆ หนึ่งออกมา แล้วเรื่องแบบไหนกันนะที่คนอย่างดัดลีย์จอมขโมย เอาแต่ใจ ช่างรังแก ถูกบังคับให้ได้ยิน "ลูกล้มได้ยังไงหา" ลุงเวอร์นอนถามด้วยเสียงเบาผิดปกติ ราวกับกระซิบข้างเตียงผู้ป่วยหนัก "ละ - ลื่น" ดัดลีย์ตอบตัวสั่น "แล้วก็ - " เขาทำท่าชี้ไปที่อกกลม ๆ ของเขา แฮร์รี่เข้าใจทันที ดัดลีย์นึกถึงความหนาวเยือกในปอดได้ ราวกับความหวังและความสุขถูกพรากไปจนหมด "น่ากลัวมาก" ดัดลีย์ร้อง "หนาว หนาวจริง ๆ" "โอเค" ลุงเวอร์นอนพูด โดยพยายามข่มเสียงให้ดูใจเย็น ส่วนป้าเพ็ตทูเนียเอามือแตะหน้าผากดัดลีย์เพื่อวัดอุณหภูมิอย่างร้อนใจ "แล้วเกิดอะไรขึ้นอีกจ๊ะ ดัดเดอร์ส" "รู้ . . . รู้สึก . . . ยัง . . . ยังกับ . . ." "ยังกับนายจะไม่มีความสุขอีกต่อไป" แฮร์รี่ช่วยตอบให้จบ "ใช่" ดัดลีย์กระซิบ เนื้อตัวสั่น "ถ้างั้น" ลุงเวอร์นอนเอ่ยด้วยเสียงที่กลับไปดังอย่างเดิม เมื่อเขาลุกขึ้น "แกก็ใช่คาถาบ้าบอกับลูกฉันจนเขาได้ยินเสียง จนเขาเชื่อว่า - ว่าเขาต้องตกทุกข์ได้ยากหรืออะไรทำนองนั้นใช่ไหม" "ผมพร่ำบอกตั้งกี่เที่ยวแล้ว" แฮร์รี่พูด ทั้งเสียงและอารมณ์เริ่มพุ่ง "ว่าไม่ใช่ผม ! เป็นฝีมือผู้คุมวิญญาณสองตนต่างหาก !" "ผู้คุมยานอะไร - สองตนนะ" "ผู้ - คุม - วิญญาณ" แฮร์รี่พูดช้า ๆ ชัด ๆ "สองตน" "แล้วไอ้ผู้คุมวิญญาณมันคืออะไรกัน" "พวกเขาทำหน้าที่เฝ้าอัซคาบัน คุกพ่อมด" ป้าเพ็ตทูเนียตอบ หลังคำพูดนี้ดังออกมา ก็บังเกิดความเงียบงันขึ้นสองวินาทีก่อนที่ป้าเพ็ตทูเนียจะรีบปิดปาก เหมือนเธอเผลอหลุดคำสบถหยาบคายออกมา ลุงเวอร์นอนกลอกตาใส่เธอควัน มิสซิสฟิกก์เว้นไว้คนหนึ่งละ - แต่ป้าเพ็ตทูเนียเนี่ยนะ? "เธอรู้ได้ยังไง" ลุงถามป้าด้วยความแปลกใจ ป้าเพ็ตทูเนียดูราวกับจะใจหาย เธอสบตาลุงเวอร์นอนด้วยสายตาขอโทษอย่างกลัวเกรง แล้วลดมืดที่ปิดฟันม้าของเธอลง "ฉันเคยได้ยิน - เด็กผู้ชายประหลาดนั่น - บอก เธอ เรื่องพวกมัน - เมื่อหลายปีก่อน" เธอพูดตะกุกตะกัก "ถ้าป้าหมายถึงแม่ผมกับพ่อผมล่ะก็ ทำไมไม่ใช้ชื่อพวกเขาล่ะ" แฮร์รี่พูดดัง ๆ แต่ป้าเพ็ตทูเนียไม่สนใจ เธอท่าทางกลัวจนตัวสั่น แฮร์รี่ตัวแข็ง แค่พูดออกมาหนนึงเมื่อหลายปีก่อน ในเมื่อป้าเพ็ตทูเนียเฝ้าพร่ำตะโกนว่า แม่แฮร์รี่เป็นพวกพิลึก เขาไม่เคยได้ยินป้าพูดถึงน้องสาวของเธอมาก่อน เขางงว่าเธอจำข้อมูลเพียงเศษเสี้ยวของโลกเวทย์มนต์มายาวนานขนาดนี้ได้อย่างไร ในเมื่อเธอทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อแสร้งว่ามันไม่มีอยู่จริง ลุงเวอร์นอนอ้าปาก แล้วหุบลงไป แล้วอ้าปากอีก แต่แล้วก็หุบอีก หลังจากที่เขาพยายามดิ้นรน จนจำวิธีพูดได้แล้ว เขาก็อ้าปากครั้งที่สามด้วยเสียงติดอ่าง "แล้ว - แล้ว - พวกมัน - เอ่อ - พวกมัน - เอ่อ - พวกมันมีอยู่จริง ๆ พวกมัน - เอ่อ - ผู้คุ้ม - อะไรน่ะ" ป้าเพ็ตทูเนียพยักหน้า ลุงเวอร์นอนมองไล่ตั้งแต่ป้าเพ็ตทูเนีย ไปดัดลีย์ ไปถึงแฮร์รี่ เหมือนอยากให้ใครสักคนตะโกนออกมาว่า "เอพริล ฟูล !" แต่เมื่อไม่มีใครทำ เขาก็อ้าปากอีก แต่ความพยายามสรรหาคำพูดก็โดนขัดโดยการมาเยือนของนกฮูกตัวที่สามเสียก่อน มันพุ่งผ่านช่องหน้าต่างที่เปิดค้างอยู่ราวกับลูกปืน ก่อนร่อนลงบนโต๊ะครัวเสียงดัง ทำเอาพวกเดอร์สลีย์ทั้งสามตกใจกลัวกันหมด แฮร์รี่แกะจดหมายที่ดูเป็นทางการฉบับที่สองจากขานกฮูก แล้วเปิดออกเมื่อนกฮูกโฉบกลับไปสู่ราตรี "นกฮูก - พอ - กัน - ที" ลุงเวอร์นอนพึมพัมไม่ได้ศัพท์ เขาย่ำเท้าไปที่หน้าต่างแล้วปิดกระแทกลงอีก สวัสดี คุณพอตเตอร์ อ้างถึงจดหมายของทางเราที่ท่านได้รับเมื่อประมาณยี่สิบสองนาทีที่ผ่านมา ทางกระทรวงเวทย์มนต์ได้มีการทบทวนคำตัดสินเรื่องการทำลายไม้กายสิทธิ์ของคุณแล้ว คุณสามารถเก็บไม้กายสิทธิ์เอาไว้ได้จนกว่าจะถึงวันพิจารณาคดีในวันที่สิบสอง สิงหาคม ตามเวลาที่เจ้าหน้าที่ระบุ ตามที่ได้พูดคุยกับอาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนพ่อมดแม่มดและเวทย์มนศาสตร์ฮอกวอตส์ ทางกระทรวงเห็นชอบว่าการพิจารณาการไล่ออกจะตัดสินในเวลาเดียวกัน ด้วยเหตุนี้คุณควรงดการสืบข่าวคราวจากทางโรงเรียนไว้ก่อน ด้วยความปรารถนาดี ขอแสดงความนับถือ มาฟัลดา ฮอพเคิร์ก กองการใช้เวทย์มนต์ในทางที่ผิด กระทรวงเวทย์มนต์ แฮร์รี่รีบอ่านจดหมายแบบผ่าน ๆ สามรอบ ปมความเศร้าที่ผูกรัดหน้าอกเขาไว้ค่อยคลายตัวลง เมื่อเขาพอรู้ว่ายังไม่ถูกไล่ออกเสียจริง ๆ แม้ความกลัวจะยังไม่สลายไป ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการพิจารณาคดีในวันที่สิบสอง สิงหาคม "ไง" ลุงเวอร์นอนถาม ดึงแฮร์รี่ให้กลับมาสู่โลกแห่งความจริง "อะไรอีกล่ะ พวกเขาพิพากษาแกว่าไง พวกแกมีโทษประหารหรือเปล่า" เขาเสริมอย่างมีความหวัง หลังไตร่ตรองได้พักนึง จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 "ผมต้องเข้าพิจารณาคดี" แฮรี่ตอบ "แล้วเขาจะส่งแกไปที่นั่นไหม" -- เขาคิดว่างั้น "ฉันยังไม่เลิกหวังหรอกนะ" ลุงเวอร์นอนพูดอย่างขุ่นเคือง "งั้น ก็แค่นี้แหละ" แฮร์รี่พูดพลางยืนขึ้น เขาสิ้นหวังจนไม่อยากอยู่คนเดียว แล้วคิดมากอีก เขาน่าจะส่งจดหมายหา รอน เฮอร์ไมโอนี่ ไม่ก็ซิเรียส "ยัง มันยังไม่จบแค่นี้ !" ลุงเวอร์นอนคำราม "นั่งลงเดี๋ยวนี้ !" "อะไรอีกล่ะฮะ" แฮร์รี่ถามอย่างหงุดหงิด "ดัดลีย์ไง !" ลุงเวอร์นอนคำรามก้อง "ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับลูกฉันกันแน่ !" "ก็ได้ !" แฮร์รี่ตะโกน ด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน จนแสงสีแดงและสีทองพุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ ซึ่งยังแน่นค้างอยู่ในมือเขา เดอร์สลีย์ทั้สามผงะด้วยความหวาดกลัว "ดัดลีย์กับผมอยู่ในตรอก ระหว่างแมกโนเลีย เครสเซนต์กับ วิสเทอเรีย วอล์ค" แฮร์รี่พูดโดยเร็ว พยายามควบคุมอารมณ์ไว้ "ดัดลีย์คิดว่าเขาฉลาดนัก ผมเลยดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาแต่ยังไม่ได้ใช้ แล้วผู้คุมวิญญาณสองตนก็โผล่มา - " "แต่ไอ้ผู้คุมวงเวียนมันคืออะไรกัน" ลุงเวอร์นอนถามอย่างหัวเสีย "มันทำอะไร" "ผมบอกแล้วไง - พวกเขาดูดความสุขทั้งมวลออกไปจากตัวคุณ" แฮร์รี่พูด " แล้วถ้าพวกมันมีโอกาส พวกมันก็จะจูบ - " "จูบเหรอ" ลุงเวอร์นอนถาม ตาถลน "จูบเหรอ" "ใช้เรียกเวลาพวกมันดูดวิญญาณใครออกทางปาก" ป้าเพ็ตทูเนียกรีดร้องออกมาอย่างอ่อนแรง "วิญญาณหรือ พวกมันยังไม่ได้ - เขายังมี - " เธอดึงไหล่ดัดลีย์ขึ้นมาเขย่า ราวกับจะทดสอบว่าจะได้ยินเสียงวิญญาณเขาเขย่าดังแกรก ๆ อยู่ข้างในหรือเปล่า "แน่ล่ะว่า พวกนั้นยังไม่ได้รับวิญญาณเขาไป ถ้าพวกมันเอาไป คุณก็ต้องรู้" แฮร์รี่แหย่ "ลูกสู้มันกลับใช่ไหม" ลุงเวอร์นอนพูดดัง ๆ เหมือนพยายามจะกลับเข้าสู่การสนทนาที่เขาพอเข้าใจได้ "ปล่อยหมัดหนึ่ง-สอง ใส่มันใช่ไหม" "ลุงจะปล่อยหมัดหนึ่ง-สองใส่ผู้คุมวิญญาณไม่ได้หรอก" แฮร์รี่พูดผ่านไรฟัน "งั้นทำไมเขาปลอดภัยล่ะ" ลุงเวอร์นอนตะคอก "ทำไมร่างนี้ยังมีวิญญาณอีกล่ะ" "นั่นเพราะผมใช้ผู้พิทักษ์ - " พึบ ตามด้วยเสียงดัง ปีกคู่หนึ่งสะบัด ผงฝุ่นร่วงลงเล็กน้อย นกฮูกตัวที่สี่พุ่งออกมาจากเตาผิงห้องครัว "เห็นแก่พระเจ้าเถอะ !" ลุงเวอร์นอนคำรามจนเผลอดึงหนวดหลุดออกมากระจุกใหญ่ อย่างที่เขาไม่ได้ทำมานาน "ฉันไม่ยอมให้นกฮูกเข้ามาอีกแล้ว ฉันไม่ยอมใจกว้างอีกแล้ว ขอบอกไว้เลย !" แต่แฮร์รี่ดึงม้วนกระดาษออกจากขานกฮูกเรียบร้อยแล้ว เขาเชื่อว่าจดหมายฉบับนี้ต้องมาจากดัมเบิลดอร์พร้อมอธิบายทุกอย่างไว้แน่ - ทั้งเรื่องผู้คุมวิญญาณ มิสซิสฟิกก์ กระทรวงจะทำไงต่อ ตัวดัมเบิลดอร์ตั้งใจจะจัดการเรื่องนี้ยังไง - นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาผิดหวังที่เห็นลายมือซิเรียส เขาไม่สนลุงเวอร์นอนที่ยังพร่ำบ่นเรื่องนกฮูกต่อไป เขาหยีตาสู้กับผงฝุ่นระลอกสองเมื่อนกฮูกตัวล่าสุดบินกลับเข้าไปในปล่องไฟ แฮร์รี่อ่านข้อความของซิเรียส อาเธอร์เพิ่งบอกเราว่าเกิดอะไรขึ้น ห้ามออกจากบ้านอีก ไม่ว่าเธอจะทำยังไงก็ตาม แฮร์รี่รู้สึกว่าจดหมายตอบแค่นี้ยังไม่สาสมกับเรื่องที่เกิดในคืนนี้เลย เมื่อเขาม้วนกระดาษดังเดิม เขามองหาจดหมายส่วนอื่น แต่ก็ไม่มีอะไรเขียนเพิ่มเติม บัดนี้อารมณ์เขาเริ่มพลุ่งพล่านขึ้นอีก ไม่มีใครคิดจะบอกว่า 'ดีมาก' ที่สู้ผู้คุมวิญญาณเพียงลำพังได้ ทั้งนายวีสลีย์และซิเรียสทำยังกับเขาทำผิด แถมยังเอาแต่ว่า โดยไม่ถามให้รู้แน่เลยว่า เรื่องมันใหญ่โตแค่ไหน "รุม . . . ฉันหมายถึง ฝูงนกฮูกโฉบเข้า ๆ ออก ๆ บ้านฉัน ฉันไม่ยอมแล้วนะ เจ้าหนู ฉันไม่ - " "ผมหยุดนกฮูกไม่ให้มาไม่ได้หรอก" แฮร์รี่พูดขัด เขาขยำจดหมายของซิเรียสไว้ในกำมือ "ฉันอยากรู้เรื่องจริงที่เกิดขึ้นในคืนนี้ !" ลุงเวอร์นอนเห่า "ถ้าเป็นฝีมือเจ้าผู้คุมยานที่ทำร้ายดัดลีย์ ทำไมแกถึงโดนไล่ออก " แกทำ อย่าง - ที่ - แก - รู้ ใช่ไหม รับมาซะดี ๆ" แฮร์รี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างสม่ำเสมอ เริ่มปวดหัวขึ้นมาอีก เหนืออื่นใดเขาอยากออกไปจากห้องครัว ไปให้ห่างจากพวกเดอร์สลีย์ "ผมใช้คาถาผู้พิทักษ์ เพื่อขับไล่พวกผู้คุมวิญญาณไป" เขาเอ่ย พยายามควบคุมตัวเองให้สงบ "เป็นวิธีเดียวที่จะใช้สู้มันได้" "แต่ไอ้พวกผู้คุมวงเวียนพวกนี้มาทำอะไรใน ลิตเติ้ล วิงจิ้ง" ลุงเวอร์นอนกระชากเสียง "บอกไม่ได้เหมือนกัน" แฮร์รี่ตอบอย่างอ่อนล้า "นึกไม่ออกเลย" เขาเริ่มปวดหัวตุบ ๆ เขาคลายความโกรธลงไปมากแล้ว เขารู้สึกหมดกำลังอ่อนล้าไปหมด ในขณะที่พวกเดอร์สลีย์ต่างจ้องมองเขา "แกนั่นแหละ" ลุงเวอร์นอนพูดเชิงบังคับ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 "ต้องเป็นเพราะแกแน่ ๆ เจ้าหนู ฉันรู้ดี ไม่งั้นพวกนั้นจะโผล่มาที่นี่ทำไม ทำไมพวกนั้นถึงโผล่มาในตรอก แกเป็นคนเดียวที่ - ที่เป็น - " เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อาจบังคับตัวเองให้พูดคำว่า พ่อมด ออกมาได้ "เป็น อย่างที่ - แก - ก็รู้ ในละแวกนี้" "ผมไม่รู้ว่าเจ้าพวกนี้มาที่นี่ทำไม" แต่เมื่อลุงเวอร์นอนพูดออกมา สมองอ่อนล้าของแฮรี่ก็เริ่มทำงานอีก ทำไมผู้คุมวิญญาณถึงมาที่ลิตเติ้ล วิงจิ้ง พวกมันมาเดินในตรอกที่แฮร์รี่อยู่โดยบังเอิญได้ยังไง พวกมันถูกส่งมาหรือ หรือว่ากระทรวงเวทย์มนต์สั่งผู้คุมวิญญาณไม่ได้แล้ว พวกมันทิ้งอัซคาบ้น แล้วไปเข้าร่วมกับโวลเดอร์มอร์ อย่างที่ดัมเบิลดอร์ทำนายไว้หรือเปล่า "เจ้าพวกผู้คุมวงเวียนนี่เฝ้าคุกพิลึกอยู่หรือ" ลุงเวอร์นอนถามไปเรื่อยตราบที่สติแฮร์รี่ยังคงอยู่ "ใช่" แฮร์รี่ตอบ ถ้าเพียงเขาเลิกปวดหัว ถ้าเพียงเขาออกไปจากห้องครัว แล้วกลับขึ้นห้องนอนมืด ๆ จะได้คิด . . . "โอ้ ! พวกนั้นมาจับแกนี่เอง !" ลุงเวอร์นอนพูดอย่างมีชัย เหมือนเพิ่งแก้ปัญหาที่ตอบไม่ได้ "ใช่ไหม เจ้าหนู แกหนีมือกฏหมายอยู่ !" "ไม่ได้ทำอยู่แล้ว" แฮร์รี่พูด พลางส่ายหัวเหมือนไล่แมลงวัน ในใจเขาเริ่มสู้กันเองอีก "งั้นทำไม - " "เขาเป็นคนส่งพวกมันมาแน่" แฮร์รี่พูดเบา ๆ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าลุงเวอร์นอน "อะไรล่ะ ใครส่งมันมา" "ลอร์ดโวลเดอร์มอร์" แฮร์รี่ตอบ เขาต้องยอมรับว่าเป็นเรื่องแปลกจริง ๆ ที่พวกเดอร์สลีย์ซึ่งมักจะสะดุ้ง ผงะ ร้องเสียงหลง ทุกคราที่ได้ยินคำว่า พ่อมด เวทย์มนต์ หรือ ไม้กายสิทธิ์ จะได้ยินชื่อพ่อมดผู้ชั่วร้ายที่สุดโดยไม่มีอาการหวาดผวาเลยแม้แต่น้อย "ลอร์ด - เดี๋ยวก่อน" ลุงเวอร์นอนเอ่ย หน้าเขาขมวดเกลียว ประกายแห่งความเข้าใจผุดขึ้นมาในดวงตารูปหมูของเขา "ฉันเคยได้ยินชื่อนี้นี่ . . . นั่นมันเป็นคนที่ - " "ใช่ ฆ่าพ่อแม่ผม" แฮร์รี่พูดอย่างมึนตึง "แต่เขาจากไปแล้ว" ลุงเวอร์นอนพูดอย่างหงุดหงิด โดยไม่มีทีท่าสนใจแม้แต่น้อยว่าการพูดถึงการฆาตกรรมพ่อแม่แฮร์รี่จะเป็นเรื่องเจ็บปวด "เจ้ายักษ์นั่นพูดงั้นนี่ ว่าเขาจากไปแล้ว" "เขากลับมาแล้ว" แฮร์รี่พูดอย่างเหนื่อยหนัก น่าแปลกอยู่ กับการยืนอยู่ในครัวสะอาดเอี่ยมของป้าเพ็ตทูเนีย ข้าง ๆ ตู้เย็นรุ่นล่าสุด กับทีวีจอกว้าง แล้วนั่งพูดเรื่องลอร์ดโวลเดอร์มอร์กับลุงเวอร์นอนอย่างใจเย็น การที่ผู้คุมวิญญาณมาถึงลิตเลิ้ล วิงจิ้ง ดูจะทลายกำแพงยักษ์ล่องหนที่กั้นโลกไร้เวทย์มนต์อันทารุณในซอยพรีเว็ทกับอีกโลกหนึ่ง ชีวิตสองแบบของแฮร์รี่เริ่มหลอมรวมกัน ทุกอย่างกลับตาลปัตรหมด พวกเดอร์สลีย์นั่งถามเรื่องโลกเวทย์มนต์ มิสซิสฟิกก์รู้จัก อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ผู้คุมวิญญาณลอยล่องรอบ ๆ ลิตเติ้ล วิงจิ้ง และเขาอาจไม่ได้กลับไปฮอกวอตส์ แฮร์รี่เริ่มปวดหัวหนักเหลือเกิน "กลับมาหรือ" ป้าเพ็ตทูเนียกระซิบ เธอมองแฮร์รี่อย่างที่ไม่เคยมองมาก่อน ทันใดนั้น ราวกับเป้นครั้งแรกในชีวิตที่แฮร์รี่ตระหนักอย่างแท้จริงว่า ป้าเพ็ตทูเนียเป็นพี่สาวของแม่เขา เขาบอกไม่ได้ว่าทำไม มันช่างโดนใจเขาในตอนนี้อย่างแรงเหลือเกิน เขารู้เพียงว่า เขาไม่ใช่คนเดียวในห้องที่เฉลียวใจว่าการที่โวลเดอร์มอร์กลับมาหมายถึงอะไร ป้าเพ็ตทูเนียไม่เคยมองเขาเช่นนี้มาก่อนเลย นัยน์ตาซีดดวงใหญ่ (ผิดกับนัยน์ตาของน้องเธอ) ไม่หยีเล็กลงด้วยความโกรธเกลียดอีก แต่กลับเบิกกว้างด้วยความกลัว ป้าเพ็ตทูเนียซึ่งพร่ำบอกเป็นฟืนเป็นไฟมาตลอดชีวิตของแฮร์รี่ - ว่าไม่มีเวทย์มนต์ หรือโลกอื่นใดนอกจากโลกที่เธออาศัยอยู่กับลุงเวอร์นอน - ดูราวกับจะมลายหายไป "ใช่ฮะ" แฮร์รี่ตอบ ตอนนี้เขาพูดกับป้าเพ็ตทูเนียตรง ๆ แล้ว "เขากลับมาแล้วเมื่อเดือนก่อน ผมเห็นเขา" มือของเธอแตะเจอเสื้อหนังกองใหญ่ของดัดลีย์ แล้วหยิบขึ้นมา "เดี๋ยวก่อน" ลุงเวอร์นอนเอ่ยพลางมองไล่จากภรรยาเขามาที่แฮร์รี่กลับมาอีก เขาดูสับสนงงงวยเนื่องจากความเข้าใจเรื่องอื่นซึ่งไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุด ผุดขึ้นมากลางวง "เดี๋ยวก่อน แกบอกว่าลอร์ดโวลดี้นี่กลับมาแล้ว" "ใช่" "เจ้าคนที่ฆ่าพ่อแม่แกหรือ" "ใช่" "แล้วเขาก็ส่งผู้คุมวงเวียนมาล่าตัวแก" "เหมือนจะเป็นงั้น" แฮร์รี่ตอบ "เข้าใจล่ะ" ลุงเวอร์นอนพูด เขามองภรรยาซึ่งใบหน้าซีดขาว ไปที่แฮร์รี่ แล้วเลื่อนกางเกงขึ้น เขาดูจะเบิกบานขึ้น ใบหน้าใหญ่สีม่วงโผล่มาเบื้องหน้าแฮร์รี่ "งั้นก็ตกลงกันได้เสียที" เขาพูด เสื้อเชิ๊ตลั่นเปรี๊ยะเมื่อเขายืดตัวข่ม "แกรีบไสหัวออกไปจากบ้านนี้ได้แล้ว เจ้าหนู !" "หา" แฮร์รี่เอ่ย "แกได้ยินฉันแล้ว - ออกไป !" ลุงเวอร์นอนคำราม จนแม้แต่ป้าเพ็ตทูเนียกับดัดลีย์ยังตกใจ "ออกไป ! ออกไป!" "ฉันน่าจะทำอย่างนี้มาตั้งหลายปีดีดักแล้ว ! ฝูงนกฮูกทำยังกะที่นี่เป็นรังพวกมันงั้นแหละ พุดดิ้งระเบิด เล้าน์จพังไปครึ่งแถบ ดัดลีย์มีหาง มาร์จลอยติดเพดาน แล้วยังฟอร์ด แองเกลียบินได้อีก - ออกไปซะ ! ออกไป! แกได้ยินแล้วนี่ แกเป็นอดีตไปแล้ว! แกไม่ได้อยู่ที่นี่แน่ ถ้าเจ้าพวกบ้ายังติดต่อแกอยู่ แกจะไม่ได้ทำอันตรายภรรยากับลูกชายฉัน แกไม่มีทางหาเหาใส่หัวพวกเราได้อีก ถ้าเพียงแต่แกไปซะเหมือนพ่อแม่ไร้ประโยชน์ของแก ฉันทำได้แล้ว! ออกไป !" แฮร์รี่ยืนนิ่งอยู่กับที่ จดหมายจากกระทรวง จากนายวีสลีย์ และจากซิเรียสถูกขยำรวมกันอยู่ในมือซ้ายเขา อย่าออกจากบ้านอีก ไม่ว่าเธอจะทำอะไร อย่าออกจากบ้านป้าและลุงของเธอ "แกได้ยินฉันแล้ว !" ลุงเวอร์นอนเริ่มย่างสามขุมเข้ามา ใบหน้ากลมม่วงของเขาจ่อติดหน้าแฮร์รี่ จนเขารู้สึกว่าโดนน้ำลายกระเซ็นใส่หน้า "อยากออกก็ไปสิ ! แกอยากออกไปใจจะขาด เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนนี่ ฉันสนับสนุนแกเต็มที่แล้วไง ออกไปซะแล้วอย่าได้เหยียบย่างเข้ามาอีก ทำไมเราถึงต้องรับเลี้ยงแกไว้ตั้งแต่ตอนนั้นนะ มาร์จพูดถูก เราน่าจะยกให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เรามันใจอ่อนเกินไป ใจดีเกินไป อุตส่าห์นึกว่าเราจะบีบมันออกจากตัวแกได้ อุตส่าห์คิดว่าเราจะทำให้แกกลับเป็นผู้เป็นคนได้ แต่แกมันเน่ามาตั้งแต่ต้นแล้ว แล้วฉันก็เจอ - นกฮูกมาเกินพอแล้ว !" นกฮูกตัวที่ห้าพุ่งลงมาตาม อย่างเร็วจนมันชนกับพื้นอย่างจังก่อนจะพุ่งขึ้นมาบนอากาศอีกดังเอี๊ยด แฮร์รี่ชูมือขึ้นเพื่อคว้าจดหมายในซองสีแดง แต่มันกลับโฉบข้ามหัวเขาตรงดิ่งไปหาป้าเพ็ตทูเนีย ซึ่งกรีดร้องและรีบหลบ พร้อมเอามือป้องใบหน้า นกฮูกทิ้งจดหมายสีแดงลงบนหัวของเธอ แล้วบินกลับไปทางปล่องไฟ แฮรี่รีบพุ่งไปหยิบจดหมาย แต่ป้าเพ็ตทูเนียตีเขา "ป้าจะเปิดเองก็ได้" แฮร์รี่พูด "แต่ไงผมก็ได้ยินอยู่ดี เพราะมันคือจดหมายกัมปนาท" "ทิ้งไปเร็ว เพ็ตทูเนีย !" ลุงเวอร์นอนคำราม "อย่าจับนะ อาจจะอันตรายก็ได้" "จ่าหน้าถึงฉัน" ป้าเพ็ตทูเนียพูดเสียงสั่น "มันจ่าหน้าถึงฉัน เวอร์นอน ดูสิ มิสซิสเพ็ตทูเนีย เดอร์สลีย์ ห้องครัว บ้านหมายเลขสี่ ซอยพรีเว็ต - " เธอผวาจนลืมหายใจ ซองจดหมายสีแดงเริ่มมีควัน "เปิดเร็ว !" แฮร์รี่สั่งเธอ "อย่ากลัวฮะ ! ยังไงมันก็ต้องเกิด" "ไม่" ป้าเพ็ตทูเนียมือสั่น เธอมองกวาดไปรอบครัวราวกับจะหาทางหนี แต่สายไปแล้ว - ซองจดหมายไหม้กลายเป้นเปลวไฟ ป้าเพ็ตทูเนียกรีดร้องแล้วทิ้งมันลง เสียงน่าสะพรึงดังก้องไปทั้งครัว จากจดหมายที่กำลังไหม้อยู่บนโต๊ะ "จำคำสุดท้ายของฉันให้ดี เพ็ตทูเนีย" ป้าเพ็ตทูเนียดูราวกับจะเป็นลม เธอนั่งจมอยู่กับเก้าอี้ข้างดัดลีย์ ซบหน้าลงบนฝ่ามือ ซองจดหมายไหม้กลายเป็นเถ้าไปเงียบ ๆ "นี่มันอะไรกัน" ลุงเวอร์นอนถามอย่างดุดัน "อะไร - ฉันไม่ - เพ็ตทูเนีย" ป้าเพ็ตทูเนียไม่พูดอะไรออกมา ดัดลีย์จ้องแม่เขาอย่างเอ๋อ ๆ โดยอ้าปากค้าง มีแต่ความเงียบงันน่าอึดอัด แฮร์รี่มองป้าของเขาพูดงึมงัมอย่างงงงัน หัวเขาเต้นตุบ ๆ จวนระเบิด "เพ็ตทูเนียจ๊ะ ที่รัก ?" ลุงเวอร์นอนเรียกอย่างหวาด ๆ "พ - เพ็ตทูเนีย" เธอเงยหน้าขึ้นโดยยังสั่น ๆ อยู่ แล้วเธอก็กลืนน้ำลาย "เด็กคนนี้ - เด็กคนนี้ต้องอยู่นี่นะ เวอร์นอน" เธอพูดอย่างอ่อนแรง จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:03:43 ]

ความคิดเห็นที่ 12 "ห - หา" "เขาต้องอยู่" เธอพูดโดยไม่มองแฮร์รี่ แล้วลุกขึ้นมาอีกครั้ง "เขา . . . แต่เพ็ตทูเนีย . . ." "ถ้าเราทิ้งเขา พวกเพื่อนบ้านจะนินทา" เธอพูด เธอคืนสติดังเดิมและพูดขัดโดยเร็ว ถึงใบหน้าเธอจะยังซีดเซียวก็ตาม "พวกเขาต้องถามเรื่องไม่น่าตอบแน่ พวกเขาอาจรู้ว่าเขาหายไปไหน เราต้องเก็บเขาไว้" ลุงเวอร์นอนพ่นลมออกมาเหมือนยางรถเก่า ๆ "แต่เพ็ตทูเนีย ที่รักจ๊ะ - " ป้าเพ็ตทูเนียไม่สนใจลุง เธอหันมาที่แฮร์รี่ "แกกลับห้องไปได้แล้ว" เธอบอก "แกห้ามออกจากบ้าน กลับเข้าห้องไปเดี๋ยวนี้" แต่แฮร์รี่ไม่ยอมขยับ "จดหมายกัมปนาทนั่นมาจากใครฮะ" "ห้ามถาม" ป้าเพ็ตทูเนียพูดขัด "คุณติดต่อกับพวกพ่อมดด้วยหรือ" "ฉันสั่งให้ไปนอนไง !" "หมายความว่ายังไง ที่ว่าจำอะไรสุดท้าย" "ไปนอนซะ !" "ทำไม - " "แกได้ยินป้าแกสั่งแล้วนี่ รีบไปนอนเดี๋ยวนี้นะ ! " *************************************** จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:04:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บทที่ 3 แปลโดยคุณ Motif ขบวนคุ้มกัน ฉันเพิ่งถูกผู้คุมวิญญาณจู่โจม แล้วก็อาจถูกไล่ออกจากฮอกวอตส์ ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และเมื่อไหร่ฉันจะได้ออกไปให้พ้นจากที่นี่เสียที แฮรี่คัดลอกข้อความเหล่านี้ลงบนกระดาษสามแผ่นทันทีที่เขาเดินมาถึงโต๊ะในห้องนอนมืด ๆ ของเขา ฉบับแรกเขาส่งถึงซิเรียส ฉบับที่สองถึงรอน และฉบับที่สามถึงเฮอร์ไมโอนี่ เฮ็ดวิก นกฮูกของเขาออกไปล่าสัตว์ กรงบนโตีะว่างเปล่า แฮรี่เดินวนไปมาระหว่างรอให้นกกลับมา หัวเขาปวดตุบ ๆ สมองก็สับสนเกินกว่าจะหลับลง แม้จะทั้งปวดทั้งแสบตาด้วยความเพลีย แถมยังปวดหลังจากการแบกดัดลีย์กลับบ้านอีก ซ้ำยังปวดหัวโนอีกตั้งสองจุดเพราะโดนดัดลีย์กับหน้าต่างกระแทก เขาก้าวไป ๆ มา ๆ ด้วยโกรธปนผิดหวัง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางกำกำปั้น เขาปั้นหน้าโกรธขึ้งใส่อากาศ เห็นดาวกระจ่างฟ้าทุกครั้งที่เดินผ่านหน้าต่าง ผู้คุมวิญญาณถูกส่งมาเล่นงานเขา มิสซิสฟิกก์กับมันดังกัส เฟลทเชอร์แอบตามเขาอย่างลับ ๆ แล้วยังโดนพักการเรียนฮอกวอตส์กับมีพิจารณาคดีที่กระทรวงเวทย์มนต์อีก - ขนาดนี้แล้วยังไม่มีใครบอกเขาอีกว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเจ้าจดหมายกัมปนาทนั่นมันอะไร อะไรกัน เสียงสะท้อนบ้าคลั่งน่ากลัวในครัวนั่นเป็นเสียงใครกัน ทำไมเขาต้องติดแหงกอยู่ที่นี่โดยไม่รู้อะไรเลยเนี่ย ทำไมทุกคนทำยังกับเขาเป็นแค่เด็กซน ๆ อย่าใช้เวทย์มนต์อีก จงอยู่กับบ้าน . . . เขาเตะหีบของโรงเรียนพอเดินผ่าน แต่การระบายความโกรธของเขายิ่งทำให้รู้สึกแย่ลง เขาปวดจิ๊ดที่นิ้วเท้าเพิ่มจากอาการเจ็บปวดร่างกายส่วนอื่น ๆ ทันทีที่เขาเขยกตัวผ่านหน้าต่าง เฮ็ดวิกก็บินโฉบเข้ามาดังฝุบเบา ๆ ราวกับผีตัวเล็ก ๆ "มาได้เวลาเลย !" แฮรี่คำราม เมื่อเธอร่อนลงบนกรงเบา ๆ "เธอวางลงก่อนก็ได้ ฉันมีงานให้ทำ !" ตากลมโตของเฮ็ดวิกจ้องเขาอย่างตำหนิ โดยที่กรงเล็บจิกกบตายอยู่ "มานี่สิ" แฮรี่พูดพลางหยิบม้วนจดหมายเล็ก ๆ สามฉบับผูกเชือกหนังขึ้นมา แล้วผูกม้วนกระดาษเข้ากับขาเป็นเกล็ด "เอาจดหมายพวกนี้ส่งตรงถึงซิเรียส รอน แล้วก็เฮอร์ไมโอนี่เลยนะ แล้วอย่ากลับมาจนกว่าจะได้จดหมายตอบยาว ๆ ล่ะ ถ้าจำเป็นก็จิกพวกนั้นจนกว่าจะยอมเขียนคำตอบยาวพอนะ เข้าใจไหม" เฮ็ดวิกส่งเสียงร้องฮูก กรงเล็บเธอยังคีบกบไว้อยู่ "ไปได้เลย" แฮรี่บอก เธอบินออกไปทันที พอเธอลับตาไปแล้ว แฮรี่ก็ทุ่มตัวลงบนเตียงทั้งที่ยังไม่เปลี่ยนเสื้อ แล้วจ้องมองเพดานมืด ๆ นอกจากความรู้สึกเศร้าซึมแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกผิดที่ใส่อารมณ์กับเฮ็ดวอก เธอเป็นเพื่อนคนเดียวของเขาในบ้านเลขที่สี่ ไพรเว็ตไดรฟ์แห่งนี้ แต่เขาจะแก้ตัวตอนเธอกลับมาพร้อมคำตอบจากซิเรียส รอน และเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาต้องรีบเขียนกลับมา ไม่มีทางละเลยเรื่องการโจมตีของผุ้คุมวิญญาณแน่ เขาคงจะตื่นมาวันรุ่งขึ้นและพบจดหมายหนาปึ๊กสามฉบับ ร่ายยาวถึงความเห็นใจและวางแผนจะรีบพาเขาไปที่บ้านโพรงกระต่ายทันที พอคิดเรื่องสบายใจแล้ว เขาก็ผลอยหลับไป ไม่อาจคิดอะไรต่อได้อีกแล้ว * * * แต่เฮ็ดวิกก็ไม่กลับมาในเช้าวันรุ่งขึ้น แฮรี่ใช้เวลาทั้งวันในห้องนอน จะผละออกไปบ้างก็เพียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำ ป้าเพ็ตทูเนียโยนอาหารสามเวลาเข้ามาในห้องผ่านประตูแมว ที่ลุงเวอร์นอนติดไว้เมื่อสามปีก่อน ทุกครั้งที่แฮรี่ได้ยินเธอเดินมา เขาก็พยายามถามเธอเรื่องจดหมายกัมปนาท แต่เขาก็ไม่ต่างจากการถามกลอนประตูเพราะนั่นคือคำตอบเดียวที่เขาได้รับ อีกอย่าง พวกเดอร์สลีย์ไม่ยอมเข้าใกล้ห้องนอนเขาเลย แฮรี่จึงคิดว่าไม่มีประโยขน์ที่จะไปคาดคั้งเรื่องสังคมของเขาจากพวกนั้น ถึงอย่างไรก็คงไม่มีประโยชน์อันใด ดีไม่ดีอาจทำให้เขาโกรธจนเผลอใช้เวทย์มนต์ผิดกฎหมายอีกก็ได้ ผ่านไปสามวันเต็มแล้ว แฮรี่เต็มไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิดจนเขาสงบใจไม่ไหว เขาเดินไปมาในห้องนอนด้วยความโกรธขึ้งที่ทุกคนปล่อยให้เขาจมปลักอยู่อย่างนี้ เขาเซื่องซึมจัดจนนอนอยู่กับเตียงเป็นชั่วโมง เหม่อมองความว่างเปล่า ทั้ง ๆ ปวดใจเมื่อคิดถึงเรื่องการพิจารณาคดีของกระทรวง ถ้าพวกเขาตัดสินว่าเขาผิดล่ะ ถ้าเขาถูกไล่ออกแล้วต้องหักครึ่งไม้กายสิทธิ์ของเขาล่ะ เขาจะทำยังไงดี เขาจะไปอยู่ไหน เขาไม่อาจกลับมาอยู่กับพวกเดอร์สลีย์ตลอดเวลาอีกแล้ว ในเมื่อบัดนี้เขารู้จักอีกโลกหนึ่งแล้ว โลกที่เหมาะกับเขาจริง ๆ บางทีเขาอาจย้ายไปอยู่บ้านซิเรียส อย่างที่ซิเรียสเคยพูดไว้เมื่อหนึ่งปีก่อน ก่อนที่เขาจะโดนกระทรวงตามล่า แฮรี่จะได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นั่นเพียงลำพังแม้ว่าจะยังไม่บรรลุนิติภาวะไหมนะ หรือว่าหลังการตัดสินแล้ว ต้องดูด้วยว่าเขาจะไปอยู่ไหน ถ้าเขาทำผิดกฏหมายการรักษาความลับนานาชาติจะถูกส่งเข้าห้องขังในอัซคาบันหรือเปล่า ทุกครั้งที่แฮรี่คิดเรื่องนี้ เขาก็มักจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเดินมาอีก คืนที่สี่นับจากเฮ็ดวิกจากไป แฮรี่นอนอย่างเฉื่อยชาเป็นระยะ เขาจ้องมองเพดาน จิตใจที่อ่อนล้านั้นว่างเปล่า แม้ยามที่ลุงเขาเข้ามาในห้องนอน แฮรี่หันไปมองเขาช้า ๆ ลุงเวอร์นอนสวมชุดสูทตัวเก่งด้วยความสบายใจอย่างสุดแสน "เราจะออกไปข้างนอก" เขาบอก "อะไรนะฮะ" "เรา - ขอบอกเลยว่า ป้าเธอ ดัดลีย์แล้วก็ฉัน - จะออกไปข้างนอก" "ก็ดี" แฮรี่เอ่ยอย่างเซ็ง ๆ พลางมองกลับขึ้นไปบนเพดาน "แกห้ามออกนอกห้องนอก ตอนเราไม่อยู่" "ก็ได้" "แกห้ามแตะทีวี สเตอริโอ และทรัพย์สินชิ้นใดของเราก็ตาม" "อือ" "ห้ามแกขโมยอาหารในตู้เย็นด้วย" "ก็ได้" "ฉันจะล็อกห้องแกซะ" "ลุงทำอยู่แล้วนี่" ลุงเวอร์นอนจ้องแฮรี่ เห็นได้ชัดว่าเขาสงสัยที่ไม้ได้ยินคำโต้แย้งใด ๆ ก่อนจะกระทืบเท้าออกจากห้องแล้วปิดประตูลง แฮรี่ได้ยินเสียงบิดกุญแจล็อก ตามด้วยเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของลุงเวอร์นอนลงบันไดไป ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ได้ยินเสียงกระแทกประตูรถ สตาร์ทเครื่อง ตามด้วยเสียงรถวิ่งฉิวออกไป แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 46 13:07:50 จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แฮรี่ไม่รู้สึกอะไรเป็นพิเศษที่พวกเดอร์สลีย์ออกไป ถึงยังไงไม่ว่าพวกนั้นจะอยู่หรือไม่ก็ไม่ต่างกันสำหรับเขา เขาไม่อาจรวบรวมกำลังลุกขึ้นมาเปิดไฟห้องนอนเลยด้วยซ้ำ ห้องเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ ระหว่างที่เขานอนฟังเสียงแห่งราตรีจากหน้าต่างที่เขาเปิดทิ้งไว้ตลอดเพื่อรอช่วงเวลาแห่งความยินดีเมื่อเฮ็ดวิกกลับมา บ้านที่ว่างเปล่าส่งเสียงลั่นรอบกาย ท่อน้ำสั่นไหว แฮรี่นอนนิ่งอย่างเกียจคร้าน โดยไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้น เลิกคิดเรื่องหดหู่ ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงกระแทกดังในครัวข้างล่างแทบจะชัดเจน เขาลุกขึ้นนั่งโดยเร็ว พวกเดอร์สลีย์ยังไม่กลับมาแน่ มันเร็วเกินไป ที่สำคัญเขาไม่ได้ยินเสียงรถเลย เงียบไปครู่หนึ่งก็มีเสียงใครหลายคนดังขึ้น ขโมยรึ เขาคิดพลางเลื่อนตัวลุกจากเตียง - แต่วินาทีต่อมาเขาก็คิดขึ้นได้ว่าขโมยต้องไม่ส่งเสียงสิ แต่ใครก็ตามที่เดินไปมาในครัวไม่สนใจเรื่องนั้นเลย เขาคว้าไม้กายสิทธิ์จากโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาแล้วยืนแนบประตูห้องนอน พยายามฟังเสียงเท่าที่จะทำได้ แต่ครู่ต่อมา เขาก็ต้องตกใจเมื่อกลอนส่งเสียงดังกริ๊กก่อนจะเปิดผางออก แฮรี่ยืนไร้ความรู้สึก เขาจ้องประตูที่เปิดค้างออกไปสู่บันไดลงมืด ๆ พยายามเงี่ยหูฟังเสียงอื่นแต่ก็เงียบกริบ เขาลังเลอยู่สักพักจึงรีบออกจากห้องไปที่บันไดอย่างเงียบกริบ หัวใจเขาเต้นแรงถึงลำคอ มีคนยืนอยู่ในห้องโถงมืด ๆ ข้างล่าง เงาดำพาดผ่านจากไฟถนนเข้ามาทางประตูกระจก เท่าที่เขาเห็นพวกนั้นแปดถึงเก้าคนกำลังมองขึ้นมาที่เขาทุกคน "ลดไม้กายสิทธิ์ลงซะ เจ้าหนู ก่อนที่เธอจะควักลูกนัยน์ตาคนอื่น" เสียงต่ำดังคำรามออกมา หัวใจแฮรี่เต้นถี่รัว เขารู้จักเสียงนั้น แต่ก็ยังไม่ยอมลดไม้กายสิทธิ์ลง "ศ - ศาสตราจารย์มู้ดดี้หรือฮะ" เขาถามอย่างไม่มั่นใจ "ฉันไม่ค่อยรู้เรื่อง "ศาสตราจารย์" นักหรอก" เสียงนั้นคำราม "ฉันยังไม่เคยสอนสักครั้งนี่ ลงมาให้พวกเราเห็นเธอชัด ๆ หน่อยสิ" แฮรี่ลดไม้กายสิทธิ์ลงนิดหน่อย แต่ยังไม่ยอมคลายมือที่กำเอาไว้ ซ้ำยังไม่ขยับด้วยซ้ำ เขาควรที่จะสงสัย ในเมื่อเก้าเดือนก่อนเขาคิดว่าเป็นแม้ดอาย มู้ดดี้เป็นพวก ก่อนจะพบว่านั่นไม่ใช่มู้ดดี้สักหน่อย แต่เป็นตัวปลอม ที่สำคัญเป็นตัวปลอมที่พยายามฆ่าแฮรี่ก่อนที่จะถอดหน้ากาก ทว่าก่อนที่เขาจะตัดสินใจได้ว่าจะทำยังไงต่อ เสียงที่สองซึ่งแหบนิด ๆ ก็ลอยมาจากชั้นบน "ไม่เป็นไรหรอกแฮรี่ พวกเรามารับเธอน่ะ" แฮรี่ใจชื้นขึ้น เขารู้จักเสียงนั้นเช่นกัน แม้จะไม่ได้ยินมากว่าปีนึงแล้วก็ตาม "ศ - ศาสตราจารย์ลูปินหรือฮะ" เขาถามราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง "นั่นครูหรือฮะ" "ทำไมเราต้องยืนอยู่ในที่มืด ๆ ด้วยล่ะ" เสียงที่สามเอ่ย เป็นเสียงผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย "ลูมอส" ปลายไม้กายสิทธิ์อันหนึ่งสว่างวาบ ห้องโถงสว่างด้วยแสงแห่งเวทย์มนต์ แฮรี่กระพริบตา กลุ่มคนข้างล่างล้อมวงอยู่ที่บันไดขั้นสุดท้าย พลางจ้องขึ้นมามองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ บางคนชะเง้อคอเพื่อให้เห็นชัดขึ้น รีมัส ลูปินยืนอยู่ใกล้เขาที่สุด แม้ลูปินจะยังค่อนข้างหนุ่มแต่ก็ดูเหน็ดเหนื่อย เหมือนไม่สบาย เขามีผมเทามากกว่าตอนที่แฮรี่บอกลาเป็นครั้งสุดท้ายเสียอีก เสื้อคลุมก็ปอนและมีรอยปะยิ่งกว่าเดิม ถึงกระนั้นเขาก็ยังยิ้มกว้างให้แฮรี่ ผู้พยายามยิ้มตอบแม้จะยังตกใจอยู่ก็ตาม "ว้าววว เขาเหมือนอย่างที่ฉันคิดไว้เลย" แม่มดซึ่งขูไม้กายสิทธิ์ส่องแสงเอ่ย เธอดูอ่อนวัยที่สุดในกลุ่ม ใบหน้าซีดเป็นรูปหัวใจ นัยน์ตาสีเข้มเป็นประกาย ผมสั้นแหลมเป็นสีม่วงแปร๋น "หวัดดี แฮรี่ !" "อืม ฉันเข้าใจแล้วว่านายหมายความว่าไง รีมัส" พ่อมดผิวดำ ศีรษะล้านซึ่งยืนอยู่หลังสุดเอ่ย - เขาพูดช้า ๆ ด้วยเสียงทุ้ม หูข้างหนึ่งห้อยห่วงทองหนึ่งอัน - "เขาดูเหมือนเจมส์เปี๊ยบเลย" "ยกเว้นนัยน์ตา" เสียงอู้อี้ดังขึ้นจากพ่อมดผมสีเงินที่อยู่ด้านหลัง "นัยน์ตาของลิลี่" แม้ดอาย มู้ดดี้ซึ่งไว้ผมสีเทายาว และจมูกแหว่งไปเยอะ กำลังชำเลืองมองแฮรี่อย่างสงสัย ด้วยดวงตาที่ไม่เข้าคู่กันเลย นัยน์ตาข้างหนึ่งเล็กวาว สีเข้ม ในขณะที่อีกข้างกลมใหญ่ สีฟ้า - เป็นตาวิเศษที่สามารถมองทะลุกำแพง ประตูหรือแม้แต่หลังหัวมู้ดดี้เองก็ยังได้ "เธอแน่ใจหรือว่าใช่เขา ลูปิน" เขาคำราม "ฉันว่าดูให้รู้แน่ก่อนดีกว่าว่าเราไม่ได้พาผู้เสพความตายที่ปลอมตัวเป็นเขากลับไป เราน่าจะถามเรื่องที่มีแต่พ็อตเตอร์ตัวจริงเท่านั้นที่รู้นะ เว้นแต่จะมีใครเอาสัจจะเซรุ่มมาด้วย" "แฮรี่ ร่างผู้พิทักษ์ของเธอคืออะไร" ลูปินถาม "กวางฮะ" แฮรี่พูดอย่างตื่น ๆ "เขาแหละ แม้ดอาย" ลูปินบอก ทุกคนยังจดจ้องเขาอยู่ทุกขณะ แฮรี่ลงบันไดพลางยัดไม้กายสิทธิ์ไว้ที่กระเป๋าหลังยีนส์เมื่อลงไปถึง "อย่าเก็บไม้กายสิทธิ์เธอไว้ตรงนั้น เจ้าหนู !" มู้ดดี้ตะคอก "ถ้าเกิดมันทำงานขึ้นมาล่ะ พ่อมดที่เก่งกว่าเธอเคยทำก้นหายไปแล้วนะ รู้ไหม !" "คุณรู้จักใครที่ก้นหายไปงั้นหรือ" ผู้หญิงผมสีม่วงถามแม้ดอายอย่างสนอกสนใจ "ช่างเถอะ แค่อย่าเก็บไม้กายสิทธิ์ไว้ที่กระเป๋าหลังเธอก็พอ !" แม้ดอายคำราม "ความปลอดภัยขั้นต้นของไม้กายสิทธิ์น่ะ ไม่มีใครสนเรื่องนี้อีกแล้ว" เขาเดินโยกเยกตรงไปที่ห้องครัว "และฉันเห็นนะ" เขาเสริมอย่างหงุดหงิด เมื่อผู้หญิงกลอกตาไปที่เพดาน ลูปินยื่นมือออกไปจับมือแฮรี่ "สบายดีไหม" เขาถามพลางมองแฮรี่ใกล้ ๆ "ส - สบายดีฮะ" แฮรี่แทบไม่เชื่อว่านี่เป็นความจริง สี่สัปดาห์ที่ล่วงเลยโดยไม่มีแม้วี่แววสักเศษเสี้ยวถึงแผนที่จะพาเขาออกจากไพรเว็ต ไดรฟ์ แล้วจู่ ๆ พ่อมดทั้งฝูงก็มายืนอยู่ในบ้านด้วยท่าทางจริงจัง ราวกับเป็นแผนการระยะยาว เขาเหลือบตามองคนที่อยู่รอบ ๆ ลูปิน พวกนั้นยังจ้องเขาอยู่อย่างใคร่รู้ จนเขารู้สึกตัวว่าเขาไม่ได้หวีผมมาสี่วันแล้ว "ผม - คุณโชคดีมากเลยที่พวกเดอร์สลีย์ออกไป . . ." เขาพึมพัม "โชคดีรึ !" ผู้หญิงผมม่วงเอ่ย "ฉันต่างหากที่ล่อพวกนั้นออกไป ฉันส่งจดหมายทางไปรษณีย์มักเกิ้ลบอกว่าพวกเขาเป็นแขกกิตติมศักดิ์ใน งานแข่งขันการดูแลสนามหญ้าชานเมืองยอดเยี่ยมแห่งอังกฤษ พวกเขาเลยตรงดิ่งออกไปรับรางวัล . . . ที่พวกเขาคิดว่าได้น่ะ แฮรี่นึกภาพลุงเวอร์นอนออกเลย เมื่อเขาพบว่าไม่มีงานแข่งขันการดูแลสนามหญ้าชานเมืองยอดเยี่ยมแห่งอังกฤษจริง ๆ "เราจะออกไปกันใช่ไหมฮะ" เขาถาม "เร็ว ๆ นี้หรือ" "เกือบจะเดี๋ยวนี้เลย" ลูปินบอก "เราแค่รอให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อน" "เราจะไปไหนฮะ บ้านโพรงกระต่ายหรือ" แฮรี่ถามอย่างมีหวัง "ไม่ใช่บ้านโพรงกระต่ายหรอก" ลูปินตอบ พลางเรียกแฮรี่ให้ไปที่ครัว พ่อมดกลุ่มเล็ก ๆ ตามมา ทุกคนยังคงมองแฮรี่อย่างสนใจ "เสี่ยงเกินไป เราตั้งสำนักงานใหญ่ ณ ที่ซึ่งไม่อาจค้นพบได้ คงใช้เวลาสักพักน่ะ . . ." จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:08:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แม้ดอาย มู้ดดี้กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะห้องครัวพลางดื่มน้ำอึกใหญ่จากกระติกข้างตัว นัยน์ตาวิเศษของเขาหมุนวนไปทุกทิศทาง รวมทั้งเครื่องมือประหยัดแรงงานทั้งหลายของพวกเดอร์สลีย์ "นี่คือ อลาสเตอร์ มู้ดดี้นะ แฮรี่" ลูปินพูดต่อ พลางชี้ไปที่มู้ดดี้ "ฮะ ผมรู้" แฮรี่พูดอย่างอึดอัด รู้สึกแปลก ๆ ที่ได้รับการแนะนำให้รู้จักคนที่เขานึกว่ารู้จักมาเป็นปีแล้ว "ส่วนนี่ นิมฟาโดร่า -" "อย่าเรียกฉันว่านิมฟาโดร่าสิ รีมัส" แม่มดสาวว่าพลางยักไหล่ "ท๊องซ์ต่างหาก" "นิมฟาโดร่า ท๊องซ์ ผู้ที่อยากให้คนอื่นรู้เพียงนามสกุลเธออย่างเดียว" ลูปินพูดต่อจนจบ "คุณเองก็คงเหมือนกันแหละ ถ้าแม่คุณเรียกคุณว่านิมฟาโดร่า" ท๊องซ์พึมพัม "ส่วนนี่ คิงสลีย์ แช็คเกิลโบลต์" เขาแนะนำพ่อมดผิวดำตัวสูงซึ่งโค้งให้ "เอลฟิอัส โดกี้" พ่อมดเสียงอู้อี้พยักหน้า "เดดาลัส ดิกเกิ้ล -" "เราเคยพบกันแล้ว" ดิกเกิ้ลร้องเสียงแหลมด้วยความตื่นเต้นจนทำหมวกสีม่วงหล่น "เอ็มเมลีน ว้านซ์" แม่มดท่าทางสง่า ห่มผ้าคลุมไหล่สีเขียวมรกต ก้มหัว "สเตอร์จิส พ็อดมอร์" พ่อมดคางเหลี่ยม ไว้หนวดเฟิ้มสีเหลืองฟางขยิบตาให้ "และเฮสเทีย โจนส์" แม่มดแก้มแดง ผมสีดำ อยู่ข้าง ๆ เครื่องปิ้งขนมปังโบกมือให้ แฮรี่ก้มหัวให้เมื่อทุกคนถูกแนะนำทีละคนอย่างตื่น ๆ เขาอยากให้ทุกคนมองอย่างอื่นนอกจากเขาบ้าง ยังกับเขากำลังยืนอยู่บนเวทียังไงยังงั้น อีกอย่างเขาสงสัยเหลือเกินว่าทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่กันตั้งหลายคน "กลุ่มคนที่อาสามารับเธอด้วยจำนวนที่น่าตกใจน่ะ" ลูปินบอกราวกับอ่านใจแฮรี่ออก เขาเบ๊มุมปากนิดหน่อย "อืม ก็ ยิ่งมากยิ่งดี" มู้ดดี้พูดเสียงขุ่น "พวกเรามาคุ้มกันเธอน่ะ พ็อตเตอร์" เรารอสัญญาณอยู่ว่าจะออกไปได้อย่างปลอดภัยหรือยัง" ลูปินบอกพลางมองออกไปนอกหน้าต่างครัว "เรามีเวลาราวสิบห้านาที" "สะอาดมากเลยนะ พวกมักเกิ้ลที่นี่น่ะ" แม่มดชื่อท๊องซ์ซึ่งมองไปรอบครัวอย่างสนอกสนใจเอ่ย "พ่อฉันก็เป็นพวกมักเกิ้ล แต่เป็นจอมสกปรกเลย สงสัยคงมีหลายแบบเหมือนพวกพ่อมดล่ะมั้ง "เอ่อ - ฮะ" แฮรี่เอ่ย "เอ้อ -" เขาหันกลับไปหาลูปิน "เกิดอะไรขึ้นฮะ ผมไม่รู้เรื่องอะไรจากใครเลย แล้วโวล -" แม่มดและพ่อมดหลายคนส่งเสียงร้องแปลก ๆ ออกมา เดดาลัส ดิกเกิ้ลทำหมวกหล่นลงไปอีก ส่วนมู้ดดี้ก็คำราม "เงียบนะ !" "อะไร" แฮรี่ถาม "เราไม่คุยอะไรกันที่นี่ เสี่ยงเกินไป" มู้ดดี้บอกพลางเหลือบตาปกติมามองแฮรี่ ส่วนตาวิเศษยังคง มองบนเพดานอยู่ "บ้าจริง" เขาเสริมอย่างโกรธเกรี้ยว พลางเอื้อมมือหนึ่งไปที่ตาวิเศษ "มันคอยติดอยู่เรื่อย - ตั้งแต่ไอ้ชั่วนั่นเอาไปใส่" หลังจากเสียงพล็อบดังอย่างแรงเหมือนเสียงดึงจุกออกจากอ่าง นัยน์ตาเขาก็หลุดออกมา "แม้ดอาย คุณก็รู้ว่ามันน่าขยะแขยงออกนี่" ท๊องซ์พูดเรื่อยเปื่อย "หยิบน้ำให้แก้วนึงได้ไหม แฮรี่" มู้ดดี้ขอร้อง แฮรี่เดินไปที่ที่ล้างจานแล้วหยิบแก้วสะอาดมาใส่น้ำตรงอ่าง กลุ่มพ่อมดยังคงมองเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาชักเริ่มรำคาญที่พวกนั้นจ้องเขาไม่วางตา "ไชโย" มู้ดดี้เอ่ย เมื่อแฮรี่ยื่นแก้วให้เขา เขาหย่อนลูกตาวิเศษลงในน้ำแล้วกระทุ้งขึ้น ๆ ลง ๆ ดวงตาพุ่งปรู๊ดไปรอบ ๆ พลางจ้องกลับทุกคน "ฉันอยากมองให้ชัดทั้ง 360 องศาตลอดช่วงเดินทางกลับน่ะ" "เราจะไป - เอ่อที่ไหนก็ตามนั่นยังไง" แฮรี่ถาม "ไม้กวาดสิ" ลูปินบอก "เป็นทางเดียวที่ทำได้ เธอยังอายุน้อยเกินไปที่จะหายตัว แล้วพวกเขาก็จับตาดูเครือข่ายผงฟลู แล้วมันก็ไม่คุ้มที่จะเสี่ยงชีวิตเราด้วยการใช้กุญแจนำทางโดยไม่ได้รับอนุญาต" "รีมัสบอกว่าเธอบินเก่ง" คิงสลีย์ แช็คเกิลโบลต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้ม "เก่งมากเลยล่ะ" ลูปินบอกพลางดูนาฬิกา "ยังไงเธอก็ไปเก็บของก่อนดีกว่า แฮรี่ เราต้องพร้อมทันทีที่มีสัญญาณ" "ฉันไปช่วยเอง" ท๊องซ์บอกอย่างร่าเริง เธอตามแฮรี่กลับไปที่ทางเดินแล้วขึ้นบันไดไป พลางสอดส่ายสายตามองด้วยความอยากรู้อยากเห็นและสนใจใคร่รู้ "ที่นี่พิกลดีนะ" เธอบอก "สะอาดเกินเหตุไงไม่รู้ ว่าไหม ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเลย โอ๊ะ ที่นี่ดีกว่าอีก" เธอเสริม หลังจากพวกเขาเข้ามาในห้องนอนของแฮรี่ แล้วเขาก็เปิดไฟ ห้องของเขาสกปรกกว่าส่วนอื่นใดในบ้านนี้มาก เพราะเขาถูกขังอยู่ในห้องนี้ถึงสี่วันทั้งที่อารมณ์บูด แฮรี่จึงไม่ทำความสะอาดเลย หนังสือของเขาส่วนใหญ่กระจายเกลื่อนพื้น เขาพยายามก้มหยิบทีละเล่มแล้วโยนไว้ข้าง ๆ กรงเฮ็ดวิกต้องทำความสะอาดเพราะเริ่มส่งกลิ่นแล้ว หีบเขาก็เปิดอ้าทิ้งไว้ เผยให้เห็นกองเสื้อมักเกิ้ลปนอยู่กับเสื้อคลุมพ่อมดโดยมีบางส่วนอยู่กับพื้น แฮรี่เริ่มเก็บหนังสือแล้วรีบโยนลงหีบ ท๊องซ์หยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าที่เปิดทิ้งไว้เพื่อดูเงาสะท้อนจากกระจกด้านในประตู "รู้ไหม ฉันว่าสีม่วงไม่เหมาะกะฉันเลย" เธอรำพึง พลางกำผมแหลม ๆ ไว้กำนึง "เธอว่าฉันดูสุดโต่งไปหน่อยหรือเปล่า" "เอ่อ -" แฮรี่เผ่ยพลางเงยหน้าขึ้นมองเธอเหนือหนังสือ ทีมควิดดิชแห่งเครือจักรภพและไอร์แลนด์ "ใช่สินะ" ท๊องซ์พูดสรุป เธอย่นตาด้วยอารมณ์บูดเหมือนพยายามนึกถึงอะไรสักอย่าง ครู่ต่อมาผมเธอก็กลายเป็นสีชมพูแปร๋น "คุณทำได้ยังไงน่ะ" แฮรี่ถาม พลางอ้าปากหวอ เมื่อเธอลืมตาอีกที "ฉันเป็นเมตามอร์ฟเมจัส" เธอบอก พลางมองเงาสะท้อนของตัวเธอแล้วหันหัวเพื่อมองผมจากทุกทาง "หมายถึงฉันเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้ดังใจนึก" เธอเสริมเมื่อเห็นสีหน้าตะลึงงันของแฮรี่ข้างหลังเธอในกระจก "ฉันเป็นมาแต่เกิด แล้วก็ได้คะแนนวิชาปกปิดและปลอมตัวสูงสุดช่วงที่ฝึกเป็นมือปราบมารโดยไม่ต้องเรียนเลย แจ๋วสุด ๆ" "คุณเป็นมือปราบมารหรือฮะ" แฮรี่เอ่ยอย่างประทับใจ การเป็นคนจับพ่อมดศาสตร์มืดเป็นอาชีพเดียวที่เขานึกถึงหลังจบจากฮอกวอตส์ "อื้อ" ท๊องซ์ตอบด้วยท่าทีภูมิใจ "คิงสลีย์ก็เหมือนกัน แต่เขาเก่งกว่าฉันนิดหน่อย ฉ้นเพิ่งจบเมื่อหนึ่งปีก่อนน่ะ เกือบตกวิชาขโมยและแกะรอย เพราะฉันมันจอมซุ่มซ่าม เธอได้ยินฉันทำจานแตกที่ชั้นล่างตอนเรามาถึงหรือเปล่าล่ะ" "คุณเรียนการเป็นเมตามอร์ฟเมจัสได้ไหมฮะ" แฮรี่ถามเธอพลางลุกขึ้นยืน โดยลืมเรื่องเก็บของเสียสนิท ท๊องซ์หัวเราะ "บางครั้งเธอก็คงอยากซ่อนแผลเป็นนั่นใช่มะ" เธอมองแผลเป็นรูปสายฟ้าบนหน้าผากแฮรี่ "เปล่า ผมไม่อยาก" แฮรี่พูดอุบอิบแล้วหันหนี เขาไม่ชอบให้ใครจ้องแผลเป็นเขาเลย "เอ่อ ฉันเกรงว่าเธอคงต้องเรียนหนักเลยล่ะ" ท๊องซ์เอ่ย "เมตามอร์ฟเมไจมีน้อยมาก เป็นมาแต่เกิด ไม่ได้ฝึกน่ะ พ่อมดส่วนใหญ่ต้องใช้ไม้กายสิทธิ์ ไม่ก็ยาวิเศษเพื่อเปลี่ยนรูปลักษณ์ แต่เราต้องรีบแล้วนะ แฮรี่ เราควรเก็บของนี่นา" เธอเสริมอย่างรู้สึกผิด พลางมองข้าวของที่วางเกลื่อนอยู่กับพื้น "อ๊ะ - จริงสิ" แฮรี่พูดพลางเก็บหนังสือเพิ่มอีกสองสามเล่ม "อย่าทึ่มไปหน่อยเลย คงเร็วกว่านี้เยอะ ถ้าให้ฉัน - เก็บ !" ท๊องซ์ร้องพลางวาดไม้กายสิทธิ์ด้วยท่ากวาดเป็นทางยาวเหนือพื้น หนังสือ เสี้อผ้า กล้องโทรทรรศน์ และตาชั่งลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะหมุนคว้างลงในหีบ "ไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่" ท๊องซ์เอ่ยพลางเดินมาที่หีบแล้วก้มลงมองของที่ปนกันยุ่งอยู่ข้างใน "แม่ฉันจัดการเรื่องพวกนี้ได้เรียบร้อยมากเลย - ท่านทำให้ถุงเท้าพับตัวเองยังได้ - แต่ฉันไม่เคยทำได้อย่างท่านเลย - เป็นท่าสะบัดน่ะ -" เธอสะบัดไม้กายสิทธิ์ของเธออย่างคาดหวัง ถุงเท้าข้างหนึ่งของแฮรี่กระดิกตัวอย่างอ่อนแรงก่อนจะร่วงกลับไปบนกองเละเทะในหีบ "อ่า แฮะ ๆ" ท๊องซ์เอ่ยพลางกระแทกหีบปิด "อย่างน้อยก็เก็บทุกอย่างเสร็จล่ะนะ น่าจะทำความสะอาดนิดนึงด้วยนะ" เธอชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่กรงเฮ็ดวิก "ซเคอจิฟาย" แล้วขนนกและมูลก็หายไป "อื้ม ค่อยดีขึ้นหน่อย - ฉันไม่เคยใช้คาถาประเภทดูแลบ้านช่องเลย เอาล่ะ - เก็บทุกอย่างหมดแล้วนะ หม้อ ไม้กวาด ว๊าว ! - ไฟรโบลต์หรือ" ตาเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นไม้กวาดในมือขวาแฮรี่ นี่เป็นของขวัญเปี่ยมสุขที่น่าภูมิใจจากซิเรียส ไม้กวาดมาตรฐานโลก "ฉันยังใช้โคเม็ตสอง หกสิบอยู่เลย" ท๊องซ์พูดอย่างอิจฉา "อ๊ะ แล้วก็ . . . ไม้กายสิทธิ์ยังอยู่ในกางเกงยีนส์เธอหรือ ก้นสองข้างยังอยู่ใช่ไหม โอเค ไปกันเถอะ โลโคมอเตอร์ หีบ" หีบของแฮรี่ลอยเหนือพื้นสองสามนิ้ว เธอถือไม้กายสิทธิ์แบบคฑาของวาทยากร ท๊องซ์บังคับให้หีบลอยข้ามห้องออกไปนอกประตูตรงหน้า โดยถือกรงเฮ็ดวิกไว้ในมือซ้าย แฮรี่ตามเธอลงไปโดยถือไม้กวาดของเขาเองไว้ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:09:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เมื่อกลับเข้าไปในครัว ก็พบว่ามู้ดดี้ใส่ลูกตากลับเข้าไปแล้ว หลังทำความสะอาดก็หมุนเร็วซะจนแฮรี่เห็นแล้วรู้สึกแหยง คิงสลีย์ แช็คเกิลโบลต์ กับ สเตอร์จิส พ็อดมอร์ กำลังพิจารณาเตาไมโครเวฟ ส่วนเฮสเทีย โจนส์กำลังหัวเราะไปที่เครื่องปอกมันฝรั่งที่เดินไปดู หลังจากคุ้ยลิ้นชักเสียกระจาย ด้านลูปินกำลังผนึกจดหมายจ่าหน้าถึงพวกเดอร์สลีย์ "ดีมาก" ลูปินเอ่ย พลางเงยหน้าขึ้นเมื่อท๊องซ์กับแฮรี่เข้ามา "ฉันว่าเรามีเวลาสักนาทีนึงนะ ถ้าพร้อมแล้วก็ควรออกไปที่สวนกันดีกว่า แฮรี่ ฉันจะทิ้งจดหมายบอกลุงกับป้าเธอไว้ว่าไม่ต้องห่วง -" "เขาไม่ห่วงหรอก" แฮรี่เอ่ย " - ว่าเธอปลอดภัย -" "มีแต่จะทำให้พวกเขาผิดหวังมากกว่า" " - และเธอจะกลับมาหาพวกเขาในฤดูร้อนหน้า" "ผมต้องกลับมาด้วยหรือฮะ" ลูปินเพียงแค่ยิ้มแต่ไม่ตอบ "มานี่ เจ้าหนู" มู้ดดี้ห้วน ๆ พลางกวักไม้กายสิทธิ์เรียกแฮรี่มาหาเขา "ฉันต้องปลดปล่อยเธอ" "คุณต้องทำอะไรนะฮะ" แฮรี่ถามอย่างหวาด ๆ "คาถาปลดปล่อยน่ะ" มู้ดดี้ว่าพลางยกไม้กายสิทธิ์ "ลูปินบอกว่าเธอมีเสื้อคลุมล่องหน แต่ระหว่างเราบินมันอาจจะหลุดก็ได้ แบบนี้จะพรางตัวเธอได้ดีกว่า เอาล่ะ - " เขาเคาะหัวแฮรี่อย่างแรงจนเขารู้สึกแปลก ๆ คล้ายมู้ดดี้เพิ่งตอกไข่ใส่ ความเย็นไหลรินราวกับวิ่งจากจุดที่ไม้กายสิทธิ์เคาะลงมาทั่วร่างกายเขา "แจ๋วเลย แม้ดอาย" ท๊องซ์พูดอย่างชื่นชมพลางจ้องกระบังลมแฮรี่ แฮรี่ก้มลงมองร่างกายตัวเอง หรือตรงที่น่าจะเป็นร่างกายเขา เพราะมันดูไม่เหมือนตัวเขาเองเลย ไม่ได้ล่องหน แต่มีสีและรูปทรงเหมือนกับเครื่องครัวด้านหลังเขาเลย เขาเหมือนกลายเป็นมนุษย์กิ้งก่าไปแล้ว "มาสิ" มู้ดดี้บอกพลางเปิดกลอนประตูหลังด้วยไม้กายสิทธิ์ ทุกคนก้าวออกมาตรงสนามหญ้าที่ดูแลได้อย่างสุดสวยของลุงเวอร์นอน "ฟ้าโปร่ง" มู้ดดี้คำราม ดวงตาวิเศษของเขากำลังตรวจสอบสวรรค์อยู่ "คงดีถ้ามีเมฆบังกว่านี้หน่อย เอาล่ะ เธอ" เขาคำรามใส่แฮรี่ "เราจะบินในแบบปิดนะ ท๊องซ์จะอยู่ด้านหน้าเธอ ตามหลังเธอให้ดีล่ะ ลูปินจะกันเธอจากด้านล่าง ส่วนฉันจะคุ้มกันด้านหลัง พวกที่เหลือจะคอยล้อมเราเอาไว้ เราต้องไม่แตกแถวเด็ดขาด เข้าใจไหม ถ้ามีใครสักคนถูกฆ่า -" "จริง ๆ หรือฮะ" แฮรี่ถามอย่างหวาดหวั่น แต่มู้ดดี้ไม่สนใจ " - คนอื่น ๆ ก็บินต่อไปนะ ห้ามหยุด ห้ามแตกแถว ถ้ามันจัดการพวกเราหมดทุกคนแล้วเธอรอดนะ แฮรี่ หน่วยคุ้มกันชุดหลังจะอยู่รับช่วงต่อไม่ไกลนัก บินต่อไปทางตะวันออกแล้วพวกเขาจะมารับเธอเอง "อย่าร่าเริงนักสิ แม้ดอาย เดี๋ยวเขาก็คิดว่าเราไม่เอาจริงหรอก" ท๊องซ์พูดพลางรัดหีบของแฮรี่กับกรงเฮ็ดวิกไว้กับบังเหียนซึ่งห้อยลงมาจากไม้กวาดเธอ "ฉันเพิ่งบอกแผนกับเด็ก" มู้ดดี้คำราม "งานของเราคือส่งเขาไปถึงสำนักงานอย่างปลอดภัย และหากพวกเราตายเพราะฝีมือ -" "จะไม่มีใครตายหรอกน่า" คิงสลีย์ แช็คเกิลโบลต์พูดด้วยเสียงทุ้มอย่างสงบ "ขึ้นไม้กวาดซะ นี่คือสัญญาณแรก" ลูปินบอกอย่างเฉียบขาด พลางชี้ขึ้นไปบนฟ้า สูงขึ้นไปไกล สายฝนประกายแสงสีแดงสว่างขึ้นท่ามกลางหมู่ดาว แอรี่จำได้ทันทีว่านั่นคือแสงจากไม้กายสิทธิ์ เขาวาดขาขวาขึ้นเหนือไฟรโบลต์ของเขา พลางจับไม้ไว้แน่น และรู้สึกว่ามันสั่นน้อย ๆ ราวกับมันเองก็ใจจดใจจ่อที่จะได้กลับขึ้นไปกลางอากาศเช่นเดียวกับเขา "สัญญาณที่สอง ไปได้ !" ลูปินบอกเสียงดังเมื่อประกายแสงซึ่งคราวนี้เป็นสีเขียว ระเบิดสูงขึ้นไปเหนือตัวพวกเขา แฮรี่ถีบขาขึ้นจากพื้นอย่างแรง สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดผ่านเส้นผม เมื่อสวนเหลี่ยมเรียบร้อยของไพรเว็ต ไดรฟ์ห่างไป จมหายไปท่ามกลางสีเขียวเข้มปนกันกับสีดำ ความคิดเรื่องการพิจารณาคดีของกระทรวงพัดหายไปจากใจเหมือนสายลมแรงพัดออกไปจากหัว เขารู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิดด้วยความยินดี เขาได้บินอีกครั้งแล้ว บินหนีไปจากไพรเว็ต ไดรฟ์อย่างที่เขาคิดฝันมาทุกหน้าร้อน เขากำลังจะได้กลับบ้านแล้ว . . . ช่วงเวลาแห่งความปีตินี้ ปัญหาทั้งหลายแหล่ที่เขามีหายไปหมด ไม่มีความสำคัญใดเลยท่ามกลางฟ้ากว้างพร่างดาว "ระวังซ้าย ระวังซ้าย มีมักเกิ้ลคนนึงมองขึ้นมา" มู้ดดี้ตะโกนจากด้านหลังเขา ท๊องซ์หักเลี้ยวโดยมีแฮรี่ตามเธอไปพลางมองหีบของเขาแกว่งอย่างแรงใต้ไม้กวาดเธอ "เราต้องบินสูงกว่านี้ . . . ขึ้นไปอีกสี่ร้อยเมตรซิ !" ตาของแฮรี่เปียกชื้นด้วยความหนาวเย็นเมื่อพวกเขาพุ่งขึ้นไป เขามองข้างล่างไม่เห็นอะไรนอกจากจุดแสงเล็ก ๆ จากไฟหน้ารถและไฟถนน สองแสงเล็ก ๆ นั่นอาจเป็นรถลุงเวอร์นอนก็ได้ . . . พวกเดอร์สลีย์น่าจะกลับมายังบ้านที่ว่างเปล่าแล้ว และคงโมโหสุดแรงเกิดเพราะการแข่งขันสนามหญ้าที่ไม่มีตัวตน . . . จนแฮรี่หัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อคิดอย่างนั้น แม้เสียงของเขาจะถูกกลบหมดด้วย เสียงเสื้อคลุมสะบัด เสียงบังเหียนซึ่งยึดหีบกับกรงของเขาไว้ดังเอี๊ยด รวมทั้งเสียงลมหวีดหวิวในหูยามพวกเขาพุ่งฝ่าอากาศ เขาไม่เคยรู้สึกมีชีวิตชีวาอย่างนี้หรือมีความสุขเช่นนี้มาเป็นเดือนแล้ว "แล่นไปทางใต้ !" แม้ดอายตะโกน "เมืองอยู่ข้างหน้า !" พวกเขาโฉบไปทางขวาเพื่อเลี่ยงการบินผ่านกลุ่มแสงสว่างราวใยแมงมุมเบื้องล่างตรง ๆ "ไปทางตะวันออกเฉียงใต้ แล้วไต่ขึ้นไปเรื่อย ๆ มีเมฆต่ำข้างหน้าให้เราพรางตัวได้ !" มู้ดดี้บอก "เราไม่บินฝ่าเมฆหรอก !" ท๊องซ์ตะโกนอย่างโกรธ ๆ "เดี๋ยวก็เปียกโชกกันพอดีสิ แม้ดอาย !" แฮรี่โล่งใจที่ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น มือเขาเริ่มระบมอยู่กับที่จับไฟรโบลต์แล้ว เขาคิดว่าน่าจะสวมเสื้อโค๊ตไว้ก่อน เพราะเขาเริ่มหนาวสั่นแล้ว พวกเขาเปลี่ยนเส้นทางทุกระยะตามคำแนะนำของแม้ดอาย ตาของแฮรี่เริ่มขมวดต้านพายุน้ำแข็งซึ่งเริ่มทำให้เขาปวดหู เขาเคยเจอความหนาวเย็นระดับนี้เพียงหนเดียว เมื่อครั้งแข่งควิดดิชกับฮัฟเฟิลพัฟตอนปีสามท่ามกลางพายุ หน่วยคุ้มกันรอบตัวเขายังคงล้อมเป็นวงกลมเหมือนเหยื่อนกยักษ์ แฮรี่จำเวลาไม่ได้แล้ว เขาอยากรู้เหลือเกินว่าบินกันมานานแค่ไหนแล้ว เพราะรู้สึกเหมือนนานอย่างน้อยสักชั่วโมง "หันไปทางตะวันตกเฉียงใต้" มู้ดดี้ตะโกน "เราต้องเลี่ยงทางด่วน !" แฮรี่ตอนนี้หนาวสั่นจนนึกถึงไออุ่นแห้ง ๆ ข้างในรถที่อยู่ข้างล่าง และเริ่มคิดถึงการเดินทางโดยใช้ผงฟลู ถึงแม้การหมุนติ๊วในเตาผิงจะไม่สบายเท่าไหร่แต่อย่างน้อยอยู่ในไฟก็ยังอุ่น . . . คิงสลีย์ แช็คเกิลโบลต์บินวนรอบตัวเขา ศีรษะล้านและต่างหูสะท้อนแสงจันทร์น้อย ๆ . . ตอนนี้เอ็มเมลีน ว้านซ์มาอยู่ด้านขวาของเขา พร้อมกับไม้กายสิทธิ์ในมือ เธอหันซ้ายหันขวา . . . จากนั้นก็บินขึ้นไปเหนือเขา แล้วสเตอร์จิส พ็อดมอร์ก็มาแทนที่ "เราน่าจะย้อนกลับไปหน่อย ให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามเรามา !" มู้ดดี้ตะโกน "คุณจะบ้าเหรอ แม้ดอาย" ท๊องซ์ร้องมาจากข้างหน้า "พวกเราทั้งหมดจะตัวแข็งติดไม้กวาดอยู่แล้ว ! ถ้าเราเอาแต่วนไปมา มีหวังอาทิตย์หน้าก็ไปไม่ถึง ! อีกอย่างพวกเราจะถึงแล้วนะ !" "ได้เวลาลดระดับแล้ว !" เสียงลูปินดังขึ้น "ตามท๊องซ์ไป แฮรี่ !" แฮรี่ดำดิ่งตามท๊องซ์ลงไป พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปที่แสงกลุ่มใหญ่สุดที่เขาเห็น กากบาทชิ้นใหญ่สว่างทอดตัวยาวเป็นทาง โปรยปรายท่ามกลางความมืดมิดเป็นหย่อม ๆ เมื่อพวกเขาบินต่ำลงไปเรื่อย ๆ จนแฮรี่เห็นไฟหน้ารถ ไฟถนน ปล่องไฟ และเสาโทรทัศน์ เขาอยากลงพื้นมากแม้จะแน่ใจว่าต้องมีใครช่วยแกะเขาออกจากไม้กวาด "ถึงแล้ว !" ท๊องซ์ร้อง แล้วสองวินาทีต่อมาเธอก็ถึงพื้น แฮรี่แตะพื้นข้าง ๆ เธอ เขาลงจากไม้กวาดสู่ผืนหญ้ารุงรังกลางสี่แยกเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ท๊องซ์แก้หีบของแฮรี่ออกแล้ว แฮรี่มองไปรอบ ๆ ด้วยความหนาวสั่น บ้านหลายหลังที่ล้อมรอบมีหน้าบ้านสกปรกไม่น่าดูเลย บางบ้านหน้าต่างแตก สะท้อนแสงมัว ๆ จากไฟถนน สีทาประตูหลายบานลอกหลุด ขยะกองใหญ่สุมอยู่หลายกองตรงบันไดประตูหน้า "เราอยู่ที่ไหนฮะ" แฮรี่ถามแต่ลูปินเอ่ยเบา ๆ ว่า "สักเดี๋ยวนะ" มู้ดดี้ค้นข้างในเสื้อคลุมของเขา มือตะปุ่มตะป่ำของเขาเอื่อยด้วยความหนาว "เจอแล้ว" เขาพึมพัมพลางชูสิ่งที่ดูเหมือนไฟแช็คสีเงินขึ้นในอากาศแล้วกระดิก ไฟถนนที่ใกล้ที่สุดดับลงพร้อมกับเสียงฝุบ เขากระดิกเครื่องปิดไฟอีกหน ไฟถนนถัดไปดับลง เขากระดิกเรื่อยไปจนกระทั่งไฟตลอดสี่แยกดับลง และแสงเดียวที่ยังเหลืออยู่มากจากหน้าต่างปิดม่าน โดยมีดวงจันทร์เสี้ยวอยู่เหนือหัว "ยืมมาจากดัมเบิลดอร์น่ะ" มู้ดดี้คำรามพลางเก็บเครื่องดับลงกระเป๋า "คงกันไม่ให้มักเกิ้ลที่มองออกมานอกหน้าต่างเห็นได้น่ะ เอาล่ะ มาเร็ว" เขาดึงแขนแฮรี่แล้วพาเขาออกจากผืนหญ้า ข้ามถนนไปที่บาทวิถี ลูปินกับท๊องซ์ตามมาพร้อมช่วยกันยกหีบของแฮรี่ หน่วยคุ้มกันที่เหลือต่างดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาขนาบข้างตัว เสียงเสตอริโอดังอู้อี้มาจากหน้าต่างบนบ้านใกล้เคียง กลิ่นขยะเหม็นเน่าลอยมาจากถุงขยะโป่งกองหนึ่งข้างในประตูพัง ๆ "เอ้านี่" มู้ดดี้พึมพัมพลางยัดกระดาษแผ่นหนึ่งลงในมือของแฮรี่ซึ่งได้รับการปลดปล่อยแล้วจ่อไม้กายสิทธิ์ส่องแสงใกล้ ๆ เพื่อส่องแสงให้กระดาษ "รีบอ่านแล้วจำให้ได้ล่ะ" แฮรี่ก้มลงมองกระดาษแผ่นนั้น ลายมือหวัด ๆ ดูคุ้นเคยอยู่ราง ๆ เขียนไว้ว่า สำนักงานภาคีฟินิกซ์ตั้งอยู่ที่หมายเลขสิบสอง กริมมอลด์เพลซ ลอนดอน จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 บทที่ 4 แปลโดยคุณ LOOKMOO เลขที่ 12 กริมโมลด์เพลซ “อะไรคือ...” แฮร์รี่เริ่มต้นขึ้น “ไม่ใช่ที่นี่ เด็กน้อย” มู้ดดี้คำราม “คอยก่อนจนกว่าเราจะเข้าไปข้างใน” เขาดึงเอากระดาษออกไปจากมือของแฮร์รี่แล้วจุดไฟด้วยปลายไม้กายสิทธิ์ของเขาแล้วในขณะที่ข้อความนั้นม้วนตัวอยู่ในเปลวไฟและลอยตกลงสู่พื้น แฮร์รี่ก็หันไปมองบ้านหลังนั้นอีกครั้ง บ้านนี้ตั้งอยู่ด้านนอกของบ้านเลขที่ 11 เขามองไปทางซ้ายก็เห็นบ้านเลขที่ 10 อย่างไรก็ตามด้านขวาก็เป็นเลขที่13 “แต่ อยู่ที่ไหน” “คิดถึงสิ่งที่เธอจำได้สิ”ลูปินบอกเบาๆ แฮร์รี่คิดและทันทีที่เขามาถึงบริเวณบ้านเลขที่ 12 กริมโมลด์เพลซ ประตูที่มีรอยทุบตีก็เปิดออกจากสักที่หนึ่งระหว่างบ้านเลขที่ 11และ13 ตามมาในทันทีด้วยกำแพงสกปรกและหน้าต่างมืดทึบน่ากลัว มันเหมือนกับบ้านแบบพิเศษที่สูบลมให้พองขึ้นมาทำเอาแฮร์รี่ตะลึงอ้าปากค้าง เครื่องเสียงในบ้านเลขที่ 11 หล่นดังตุ้บแต่เห็นได้ชัดว่าพวกมักเกิ้ลไม่ได้รู้สึกตัวเลย “มานี่สิ แฮร์รี่” มู้ดดี้คำรามพร้อมกระทุ้งแฮร์รี่จากทางด้านหลัง แฮร์รี่เดินขึ้นไปบนบันไดหินที่สึกกร่อนและมองไปที่ประตูที่เพิ่งเกิดขึ้น สีดำที่ทาไว้ดูโทรมและมีรอยขีดข่วน ที่เคาะประตูสีเงินเป็นรูปงูนอนขดตัว ไม่มีรูกุญแจหรือกล่องใส่จดหมาย ลูปินหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วเคาะเบาๆครั้งหนึ่งที่ประตู แฮร์รี่ได้ยินเสียงจำนวนมาก เสียงของโลหะแล้วก็เสียงที่ฟังดูเหมือนเสียงโซ่กระทบกันแล้วประตูก็เปิดเสียงดังเอี๊ยด “เข้ามาข้างในเร็ว แฮร์รี่”ลูปินกระซิบ “แต่อย่าพยายามเข้าไปข้างในและอย่าแตะต้องทุกอย่าง” แฮร์รี่ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปในห้องโถงที่เกือบจะมืดสนิท เขาได้กลิ่นผุพัง ฝุ่นและความชื้นของสถานที่ที่มีบรรยากาศของตึกร้าง เขามองข้ามไหล่ขึ้นไปเห็นคนอื่นๆกำลังเดินเรียงตามหลังเขามา ลูปิน ท็องส์ที่ถือหีบเดินทางของเขากับกรงเฮ็ดวิกอยู่ มู้ดดี้ยืนอยู่ที่บันไดขั้นบนสุดพร้อมกับปล่อยลูกบอลแสงที่รวบรวมแสงจากไฟทางเดิน แสงไฟวิ่งกลับไปที่หลอดไฟแล้วจัตุรัสก็สว่างขึ้นด้วยไฟสีส้มก่อนที่มู้ดดี้จะเดินกะเผลกเข้ามาข้างในแล้วปิดประตูหน้าเพื่อให้ในห้องโถงมืดสนิท “ที่นี่” เขาเคาะที่หัวของแฮร์รี่ด้วยไม้กายสิทธิ์ แฮร์รี่รู้สึกเหมือนมีอะไรร้อนๆไหลลงไปตามหลังและรู้ว่านี่เป็นคาถาทำให้รู้สึกตัว “ตอนนี้อยู่นิ่งๆขณะที่ฉันจะให้แสงนิดๆหน่อยในนี้” มู้ดดี้กระซิบ เสียงคนอื่นที่เงียบลงทำให้แฮร์รี่มีลางสังหรณ์แปลกๆเหมือนกับว่าพวกเขาเข้ามาในบ้านของคนตาย เขาได้ยินเสียงซี่ซ่า มีตะเกียงแบบโบราณเรียงรายอยู่ตามกำแพง แสงไฟส่องประกายริบหรี่บนวอลล์เปเปอร์ที่หลุดลอกและพรมยาวขาดวิ่นในทางเดินห้องโถงที่มืดสลัวที่มีใยแมงมุมส่องแสงเป็นประกายอยู่ด้านบน ภาพเหมือนสีดำเข้มแขวนอยู่บนกำแพง แฮร์รี่ได้ยินเสียงวิ่งอยู่ด้านหลังไม้ประกบฝาผนัง ทั้งโคมไฟระย้าและเทียนบนโต๊ะที่จวนเจียนจะพังล้วนมีรูปร่างคล้ายกับงู มีเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งแล้วแม่ของรอน นางวีสลีย์ ก็โผล่ออกมาจากประตูที่ปลายห้องโถง เธอยิ้มเบิกบานเป็นการต้อนรับขณะที่กำลังรีบตรงมาหาพวกเขา ถึงกระนั้นแฮร์รี่ก็สังเกตเห็นว่าเธอค่อนข้างผอมและซีดเซียวกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอกัน “โอ้ แฮร์รี่ ดีใจที่ได้เจอเธอจ้ะ” เธอพูดเบาๆพร้อมกับดึงเขาไปกอดก่อนที่จะยกแขนของเขาขึ้นแล้วตรวจดูอย่างพินิจพิจารณา “เธอดูแย่มากเลย ต้องบำรุงกันหน่อยแต่ต้องรอหน่อยนะสำหรับอาหารค่ำ ฉันเกรงว่าต้องเป็นอย่างนั้น” แล้วเธอก็หันไปหากลุ่มพ่อมดด้านหลังและกระซิบคุยกันอย่างรีบร้อน “เขาเพิ่งจะมาถึง การประชุมเพิ่งจะเริ่มขึ้น” พ่อมดด้านหลังแฮร์รี่ส่งเสียงแสดงความสนใจและความตื่นเต้นแล้วเริ่มเดินเรียงผ่านแฮร์รี่ตรงไปยังประตูที่นางวีสลีย์ใช้ออกมา แฮร์รี่เตรียมจะตามลูปินไปแต่นางวีสลีย์ดึงเขาไว้ “ไม่ แฮร์รี่ การประชุมสำหรับสมาชิกเท่านั้น รอนกับเฮอร์ไมโอนี่อยู่ชั้นบน เธอคอยอยู่กับพวกเขาจนกว่าการประชุมจะผ่านไปแล้วถึงจะกินอาหารค่ำกัน แล้วก็เงียบเสียงด้วยเวลาอยู่ในห้องโถง” เธอกระซิบเสริมอย่างรีบเร่ง “ทำไมครับ” “ฉันไม่อยากให้ใครก็ตามตื่นขึ้นมา” “แล้วอะไรคือ” “ฉันจะอธิบายทีหลังนะ ฉันต้องรีบแล้ว ฉันคิดว่าฉันต้องไปประชุม ฉันต้องบอกเธอก่อนว่าจะไปนอนที่ไหน” เธอกดนิ้วกับริมฝีปากแล้วก็เดินด้วยปลายเท้านำเขาผ่านทางเดินที่มีผ้าม่านคล้ายกับผีเสื้อราตรีอยู่ด้านหลัง แฮร์รี่คิดว่าต้องมีประตูอีกแห่งหนึ่งแล้วก็มีร่มคันใหญ่ตั้งอยู่ ดูเหมือนกับมันทำมาจากขาของโทรลล์ดุร้าย พวกเขาเดินขึ้นบันไดอันมืดมิดผ่านแถวของรูปศีรษะเล็กๆที่ประดับบนกำแพง พอมองใกล้ๆแฮร์รี่ถึงรู้ว่ามันเป็นศีรษะของเอลฟ์ประจำบ้านซึ่งทั้งหมดมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกันคือจมูกที่เหมือนจมูกหมู ความสับสนของแฮร์รี่มีมากขึ้นทุกครั้งที่เขาก้าวเดิน พวกเขากำลังทำอะไรกันในบ้านที่ดูเหมือนเป็นบ้านของพ่อมดศาสตร์มืด “คุณนายวีสลีย์ครับ ทำไม” “รอนกับเฮอร์ไมโอนี่จะอธิบายทุกอย่างเองจ้ะ ที่รัก ฉันต้องรีบจริงๆ” นางวีสลีย์พูดเบาๆเพื่อเบนความสนใจ “ตรงนั้นนะ” พวกเขาเดินมาถึงชานพักชั้นสองของบันได “เธออยู่ตรงประตูด้านขวาแล้วฉันจะมาเรียกตอนที่การประชุมผ่านไปแล้ว” แล้วเธอก็รีบเดินลงบันไดไปชั้นล่าง แฮร์รี่ก้าวผ่านลานพักบันไดที่มอซอไปยังลูกบิดประตูห้องนอนซึ่งรูปร่างเหมือนหัวงูแล้วเปิดประตูออก แฮร์รี่มองเพดานสูงที่มืดทึบผ่านๆ มีเตียงแฝดแล้วก็มีเสียงจ๊อกแจ๊กตามมาด้วยเสียงกรีดร้องที่ดังกว่าแล้วภาพที่เห็นก็กลับมืดลงเพราะผมพองฟูจำนวนมาก เฮอร์ไมโอนี่เหวี่ยงตัวมาทับเขาในท่ากอดที่เกือบจะทำให้เขาแบน ขณะที่นกฮูกตัวจิ๋วของรอน พิกวิดเจียน พุ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้นแล้วบินไปรอบหัวแฮร์รี่ “แฮร์รี่ รอน! เขาอยู่นี่ แฮร์รี่อยู่นี่ เราไม่ได้ยินเสียงเธอเข้ามาเลย โอ้ เธอสบายดีไหม เป็นยังไงบ้าง โกรธเราหรือเปล่า พนันได้เลยว่าเธอโกรธ ฉันรู้ว่าจดหมายของเราไม่มีประโยชน์เลยแต่เราไม่สามารถบอกอะไรเธอได้ ดัมเบิลดอร์ให้เราสาบานว่าเราจะไม่ทำ โอ้ เรามีหลายอย่างจะบอกเธอแล้วเธอก็คงมีหลายอย่างจะบอกเรา ผู้คุมวิญญาณอย่างหนึ่งละ ตามที่เราได้ยินมานะแล้วก็การพิจารณาคดีของกระทรวง มันรุนแรงมากแต่ฉันค้นหาทั้งหมดแล้ว พวกเขาไม่สามารถไล่เธอออกได้ พวกเขาเพียงแต่ไม่สามารถทำได้นะ มีมาตรการเตรียมไว้ในกฤษฎีกาควบคุมการใช้เวทมนตร์เมื่อยังไม่บรรลุนิติภาวะสำหรับกรณีการใช้เวทมนตร์ในสถานการณ์ที่เป็นอันตรายต่อชีวิต “ให้เขาพักหายใจบ้างสิ เฮอร์ไมโอนี่” รอนบอกพร้อมกับยิ้มยิงฟันตอนที่เขาปิดประตูตามหลังแฮร์รี่ ดูเหมือนเขาจะสูงขึ้นอีกหลายนิ้วในช่วงที่ผ่านมาแต่จมูกยาว ผมแดงเพลิงและกระก็ยังเหมือนเดิม ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังยิ้มกว้างก็ยอมปล่อยแฮร์รี่แต่ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรอีก ก็มีเสียงเบาๆพร้อมกับบางอย่างสีขาวพุ่งเข้ามาจากบนตู้เสื้อผ้ามืดสนิทและมาหยุดเบาๆตรงไหล่ของแฮร์รี่ “เฮ็ดวิก” นกฮูกหิมะส่งเสียงและจิกที่หูด้วยความรักเมื่อแฮร์รี่ลูบขนของมัน “มันอยู่ในที่ที่เหมาะสม” รอนเอ่ย “จิกเราเกือบตายแหนะตอนที่มันเอาจดหมายฉบับล่าสุดของนายมาให้ ดูนี่สิ” เขาเอานิ้วชี้มือขวาให้แฮร์รี่ดู ซึ่งเกือบหายเป็นปกติแล้วแต่ก็ยังเห็นบาดแผลได้ชัดเจน “อ๋อ ใช่” แฮร์รี่พูดต่อ “ขอโทษด้วยสำหรับเรื่องนั้นแต่ฉันต้องการคำตอบนี่นา นายก็รู้” “เราก็อยากจะบอกนายนะ เพื่อน” รอนพูดอีก “เฮอร์ไมโอนี่ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกนาย เธอบอกว่านายอาจจะทำอะไรโง่ๆได้ถ้านายต้องอยู่กับตัวเองโดยไม่มีข่าวอะไรเลย แต่ว่าดัมเบิลดอร์ให้เรา เอ่อ” “สาบานว่าจะไม่บอกฉัน” แฮร์รี่ช่วยตอบ “ใช่แล้ว เฮอร์ไมโอนี่เคยบอกแล้ว” ความร้อนในตัวของแฮร์รี่เพิ่มขึ้นเมื่อได้เห็นเพื่อนที่ดีที่สุดสองคนหายไป เหมือนมีบางอย่างเย็นเฉียบไหลเข้ามาในท้อง ความปรารถนาที่จะพบทั้งสองคนมาร่วมเดือนทำให้เขารู้สึกเหมือนรอนและเฮอร์ไมโอนี่ทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง เกิดความเงียบชวนอึดอัดขณะที่แฮร์รี่ลูบเฮ็ดวิกโดยไม่สนใจมองอย่างอื่น “ดูเหมือนเขาจะคิดว่าสิ่งนั้นดีที่สุด” เฮอร์ไมโอนี่พูดหอบ “ฉันหมายถึงดัมเบิลดอร์หนะ” “ถูกต้อง” แฮร์รี่ตอบ เขาสังเกตที่มือของเธอด้วย มันมีรอยปากเฮ็ดวิกและเขาเองก็ไม่รู้สึกเสียใจเลย “ฉันคิดว่าเขาคงคิดว่านายจะปลอดภัยที่สุดเมื่ออยู่กับพวกมักเกิ้ล” รอนเริ่มต้นต่อ “ใช่” แฮร์รี่พูดพร้อมกับเลิกคิ้ว “นายโดนผู้คุมวิญญาณเล่นงานตอนหน้าร้อนเหมือนกันเหรอ” “ก็ไม่นะ แต่นั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำไมคนขององค์กรถึงติดตามนายตลอดเวลา” แฮร์รี่รู้สึกกระทบกระเทือนที่ลำไส้อย่างแรงเหมือนกับว่าเขาก้าวขึ้นบันไดแล้วพลาดตกลงมา ถ้าอย่างนั้นทุกคนก็รู้ว่าเขากำลังถูกติดตามยกเว้นตัวเขา “เขาโกรธมากเลยแหละ” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เกรงกลัว “ดัมเบิลดอร์หนะ เราเห็นตอนที่เขารู้ว่ามันดังกัสหายไปก่อนที่แผนการของเขาจะสิ้นสุด เขาน่ากลัวมากทีเดียว” “ฉันดีใจด้วยซ้ำที่เขาหายไป” แฮร์รี่พูดอย่างเย็นชา “ถ้าไม่หายไปฉันก็คงไม่ได้ใช้เวทมนตร์แล้วดัมเบิลดอร์ก็อาจจะทิ้งฉันไว้ที่ซอยพรีเว็ตตลอดหน้าร้อน” “แล้วเธอ แล้วเธอไม่กังวลเรื่องการพิจารณาคดีของกระทรวงเวทมนตร์เลยเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ “ไม่เลย” แฮร์รี่โกหก เขาเดินห่างออกมาแล้วมองไปรอบๆ มีเฮ็ดวิกเบียดตัวอย่างสบายใจอยู่บนไหล่ แต่ห้องนี้ดูจะไม่ช่วยให้สบายใจขึ้นเลย ทั้งชื้นทั้งมืด ภาพกระเป๋าที่เปิดอ้าไว้ในกรอบรูปหรูหราเป็นสิ่งที่พอจะช่วยลดความว่างเปล่าของกำแพงที่หลุดลอกได้บ้าง และขณะที่แฮร์รี่เดินผ่าน เขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนแอบหัวเราะอยู่ “แล้วทำไมดัมเบิลดอร์ต้องแอบดูแลฉัน” แฮร์รี่ถามด้วยความพยายามอย่างยากลำบากให้น้ำเสียงเป็นปกติ “พวกนายไปรบกวนขอร้องเขาใช่ไหม” เขาหันมามองทันได้เห็นสีหน้าพวกเขาเปลี่ยนไป เขาถึงรู้ว่าเขากำลังทำในสิ่งที่พวกเขากลัวว่าเขาจะทำ มันไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นแต่อย่างใด “เราบอกดัมเบิลดอร์ว่าเราอยากบอกนายว่าเกิดอะไรขึ้น” รอนบอก “เราทำอย่างนั้นจริงๆแหละ เพื่อน แต่เขายุ่งมาก เราเจอเขาแค่สองครั้งตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่แล้เขาก็ไม่มีเวลามากนัก เขาแค่ให้เราสาบานว่าเราจะไม่บอกเรื่องสำคัญเวลาเราเขียนจดหมาย เขาบอกว่านกฮูกอาจจะถูกดักจับได้” “เขายังให้ฉันบอกสิ่งที่เขาต้องการด้วย” แฮร์รี่พูดสั้นๆ “นายไม่ยอมบอกฉัน เขาไม่รู้วิธีส่งข้อความโดยไม่ใช้นกฮูกหรอก” เฮอร์ไมโอนี่มองหน้ารอนแล้วพูดว่า “ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันแต่เขาไม่อยากให้นายรู้อะไรเลย” “บางทีเขาคงคิดว่าไว้ใจฉันไม่ได้” แฮร์รี่พูดพร้อมกับสังเกตท่าทางของพวกเขา “อย่าโง่ไปหน่อยเลย” รอนพูดดูเหมือนเขาจะลำบากใจเอามากๆ “หรือว่าฉันดูแลตัวเองไม่ได้” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 18 “เขาไม่คิดอย่างนั้นแน่นอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างกระวนกระวายใจ “แล้วทำไมฉันต้องไปอยู่ที่บ้านเดอร์สลีย์ขณะที่เธอสองคนได้มีส่วนร่วมกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่” แฮร์รี่พูด เสียงของเขาดังขึ้นในทุกคำพูด “แล้วเธอสองคนได้รับอนุญาตให้รู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้ยังไง” “เราไม่ได้ทำอย่างนั้น” รอนขัดขึ้น “แม่ไม่ยอมให้เราเข้าใกล้การประชุมเลย แม่บอกว่าเรายังเด็กเกินไปที่จะ” แต่ก่อนที่เขาจะได้รู้อะไรอีก แฮร์รี่ก็ตะโกนออกมา “พวกนายไม่ได้เข้าร่วมประชุม ปัญหาใหญ่เลยแหละ แต่นายยังอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอไง ยังอยู่ด้วยกัน ส่วนฉันต้องไปติดอยู่ที่บ้านเดอร์สลีย์เป็นเดือน ต้องจัดการเรื่องต่างๆมากกว่าที่เธอสองคนเคยจัดการ แล้วดัมเบิลดอร์ก็รู้ดี ใครกันที่ปกป้องศิลาอาถรรพณ์ ใครที่กำจัดริดเดิ้ล ใครที่ปกป้องเธอจากผู้คุมวิญญาณ” ความขมขื่นทั้งหมดที่แฮร์รี่มีค่อยๆทยอยออกมา ความอึดอัดใจที่ไม่ได้รับข่าวคราว ความเจ็บปวดที่พวกเขาอยู่ร่วมกันโดยไม่มีเขา ความโกรธที่ถูกติดตามโดยไม่บอกกล่าว เฮ็ดวิกตกใจเสียงดังจนบินกลับขึ้นไปอยู่บนตุ้เสื้อผ้าอีกครั้ง พิกวิดเจียนร้องเอะอะและบินไปรอบๆหัวของพวกเขา “ใครกันที่ต้องฝ่ามังกรกับสฟิงซ์ และความผิดพลาดทั้งหมดเมื่อปีที่แล้ว ใครบ้างที่เห็นเขากลับมา ใครทีต้องหนีจากเขา ฉันเอง” รอนยังยืนอ้าปากค้าง ตะลึง ลังเลที่จะพูด ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็แทบจะร้องไห้ออกมา “แต่ฉันก็ควรจะได้รู้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ใครสักคนช่วยบอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” “แฮร์รี่ เราก็อยากบอกเธอ เราอยากทำอย่างนั้นจริงๆนะ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มต้น “เธอทำอะไรมากไม่ได้ไม่ใช่เหรอ หรือถ้าจะส่งนกฮูกมาหาฉัน ดัมเบิลดอร์ก็ให้สาบานอีก” “ใช่ เขาทำอย่างนั้น” “สี่อาทิตย์ที่ฉันติดอยู่ในซอยพรีเว็ต ต้องขโมยกระดาษจากถังขยะมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่” “เราก็อยากจะ” “ฉันคิดว่าพวกเธอจะหัวกันซะอีกไม่ใช่เหรอ ได้มาอยู่รวมกันแบบนี้” “ไม่ใช่จริงๆนะ” “แฮร์รี่ เราเสียใจจริงๆ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสิ้นหวัง ดวงตาของเธอประกายด้วยน้ำตา เธอถูกต้องอยู่แล้วหละ แฮร์รี่ ฉันก็คงโกรธเหมือนกันถ้าเป็นฉัน” แฮร์รี่มองหน้าเธอแล้วหายใจลึก หันกลับไปอีกครั้งแล้วเดินไปมา เฮ็ดวิกส่งเสียงร้องด้วยความเศร้าจากบนตู้เสื้อผ้า เกิดความเงียบเป็นเวลานาน มีแต่เสียงเอี๊ยดอ๊าดของพื้นใต้เท้าแฮร์รี่ “ที่นี่คือที่ไหนกัน” เขายิงคำถามใส่รอนและเฮอร์ไมโอนี่ “สำนักงานใหญ่ของดิออเดอร์ออฟเดอะฟีนิกซ์” รอนตอบทันที “มีใครพอที่จะบอกฉันได้บ้างว่ามันคืออะไร” “มันเป็นสมาคมลับ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรวดเร็ว “ดัมเบิลดอร์มีส่วนร่วมก่อตั้ง เป็นที่รวบรวมคนที่ต่อต้านคนที่เธอก็รู้ว่าใครครั้งก่อน” “มีใครบ้างเหรอ” แฮร์รี่ถามพร้อมกับเอามือซุกในกระเป๋า “ไม่มากหรอก” “เราพบประมาณ 20 คน” รอนบอก “แต่เราคิดว่ามีมากกว่านี้” แฮร์รี่จ้องมองพวกเขา” “แล้วไงอีก” เขาถามพร้อมกับมองจากคนหนึ่งไปยังอีกคนหนึ่ง “เอ่อ” รอนถามต่อ “แล้วไง อะไรเหรอ” “โวลเดอมอร์ต” แฮร์รี่พูดอย่างเกรี้ยวกราดและทั้งรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็สะดุ้ง “เกิดอะไรขึ้น เขาเป็นยังไงบ้าง เขาอยู่ที่ไหน เราจะหยุดเขาได้ยังไง” “เราบอกเธอแล้ว องค์กรไม่ให้เราเข้าประชุม” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเป็นกังวล “เพราะงั้นพวกเราก็เลยไม่รู้รายละเอียดแต่เราก็รู้แนวคิดรวมๆ” เธอเสริมอย่างรีบร้อนหลังจากเห็นสีหน้าของแฮร์รี่ “เฟร็ดกับจอร์จประดิษฐ์หูยืดได้” รอนพูด “มันมีประโยชน์มากเลย” “อะไรยืดได้นะ” “ หู ใช่แล้วแต่เราต้องหยุดใช้มันเพราะแม่มาพบเข้าเลยไล่เตลิดเปิดเปิงไปเลย เฟร็ดกับจอร์จเลยต้องซ่อนไม่ให้แม่ค้นเจอ แต่เราก็ได้อะไรมาบ้างนิดหน่อยก่อนที่แม่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรารู้ว่ามีพวกเราบางคนกำลังติดตามผู้เสพความตาย คอยจับตาดูพวกนั้นอยู่ นายก็รู้” “แล้วพวกเราบางคนก็ไปหาสมาชิกเพิ่มให้องค์กร” เฮอร์ไมโอนี่พูด “แล้วก็มีบางคนคอยปกป้องบางอย่างอยู่” รอนพูดต่ออีก “พวกเขาพูดถึงหน้าที่ของผู้พิทักษ์เสมอ” “คงไม่ใช่ฉันหรอกใช่ไหม” แฮร์รี่พูดกระทบกระเทียบ “อ้อ ใช่แล้ว” รอนตอบด้วยอาการที่ดูเหมือนจะเข้าใจดี แฮร์รี่หายใจฟืดฟาด เขาเดินไปรอบๆห้องอีกครั้ง มองไปทุกที่ยกเว้นรอนและเฮอร์ไมโอนี่ “แล้วพวกเธอทำอะไรกันอยู่ถ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมประชุม” แฮร์รี่ถามต่อ “เธอบอกว่ากำลังยุ่งมาก” “เรากำลังยุ่งเลยหละ” เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างรวดเร็ว “เรากำลังทำความสะอาดบ้านหลังนี้ มันถูกทิ้งร้างไว้หลายปีแล้วก็มีตัวอะไรบางอย่างมาแพร่พันธุ์ที่นี่ เราจัดการทำความสะอาดห้องครัว ห้องนอนส่วนใหญ่และฉันคิดว่าเรากำลังจัดการกับห้องรับแขกกันอยู่” เกิดเสียงดังขึ้นสองครั้งแล้วพี่ชายฝาแฝดของรอน เฟร็ดกับจอร์จ ก็ปรากฏตัวขึ้นตรงกลางห้อง พิกวิดเจียนร้องดังขึ้นยิ่งกว่าเดิมและบินไปรวมกับเฮ็ดวิกบนตู้เสื้อผ้า “หยุดทำอย่างนี้ซะทีเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอ่อนแรงกับฝาแฝดที่มีผมสีแดงเพลิงเหมือนรอนแต่เตี้ยกว่านิดหน่อย “สวัสดี แฮร์รี่” จอร์จพูดพร้อมกับส่งยิ้มอย่างเบิกบานมาให้เขา “เราคิดว่าเราได้ยินเสียงนายนะ” “นายไม่ต้องเก็บความโกรธเอาไว้อย่างนั้นหรอก ปล่อยมันออกมาให้หมด” เฟร็ดพูดแล้วก็ยิ้มอีกเช่นกัน “อาจจะมีใครสักคู่ที่อยู่ห่างออกไปสัก 50 ไมล์ยังไม่ได้ยินเสียงนาย” “นายสองคนผ่านการทดสอบการหายตัวแล้วเหรอ” แฮร์รี่ถามด้วยความหงุดหงิด “อย่างเหนือชั้นเลยแหละ” เฟร็ดตอบแล้วมีเส้นยาวสีเนื้ออยู่ในมือ “พวกนายใช้เวลาเกินกว่า 30 วินาทีเพื่อจะเดินลงบันไดเลยเหรอไง” รอนพูดบ้าง “เวลาเป็นสิ่งมีค่านะ น้องชาย” เฟร็ดบอก “แต่ยังไงก็ตาม แฮร์รี นายมาขัดจังหวะ หูยืดได้” เขาเสริมเป็นการสนองกับการอาการเลิกคิ้วของแฮร์รี่แล้วก็ยกเส้นที่ตอนนี้แฮร์รี่เห็นแล้วว่ามันลากยาวไปตามพื้น “เรากำลังพยายามฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างที่ชั้นล่าง” “พวกนายระวังให้ดีหละ” รอนพูดแล้งมองไปที่หู “ถ้าแม่เห็นอีกครั้งละก็” “มันคุ้มค่ากับการเสี่ยง พวกเขากำลังประชุมครั้งใหญ่อยู่” เฟร็ดพูดต่อ ประตูเปิดออกแล้วผมยาวสีแดงก็ปรากฏขึ้น “อ้อ สวัสดีค่ะ แฮร์รี่” น้องสาวของรอนเอ่ยขึ้น จินนี่นั่นเอง “หนูคิดว่าหนูได้ยินเสียงคุณ” แล้วเธอก็หันไปหาเฟร็ดกับจอร์จพร้อมกับพูดว่า “ไม่ต้องเอาหูยืดได้ไปด้วยหรอก เธอไปแล้วแต่ก็ร่ายคาถาสกัดภัยไว้ที่ประตูห้องครัวด้วย” “เธอรู้ได้ยังไง” จอร์จพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูผิดหวังมาก “ท็องส์บอกหนูว่าจะรู้ได้ยังไง” จินนี่ตอบแล้วอธิบายต่อไปว่า “แค่โยนอะไรก็ได้ไปที่ประตูแล้วมันไม่ชนกับประตูที่สกัดภัยไว้ หนูก็เลยโยนระเบิดเหม็นจากบันไดขั้นบนสุดแต่มันก็ดีดห่างจากประตู เพราะฉะนั้นไม่มีทางที่หูยืดได้จะหาช่องว่างเข้าไปได้” เฟร็ดถอนหายใจแล้วก็พูดว่า “น่าเสียดาย ฉันอุตส่าห์จินตนาการว่าสเนปกำลังยุ่งอยู่กับอะไร” “สเนป” แฮร์รี่พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “เขาอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” “ใช่” จอร์จตอบพร้อมกับปิดประตูอย่างระมัดระวังแล้วนั่งลงที่เตียงอันหนึ่ง เฟร็ดกับจินนี่ก็ทำตาม “มาส่งรายงานฉบับหนึ่ง ลับสุดยอด” “ตอนนี้เขาอยู่ฝ่ายเราแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูด รอนทำเสียงฮึแล้วบอกว่า “ดูวิธีที่เขามองเราเวลาเห็นเราสิ” “บิลก็ไม่ชอบเขาเหมือนกัน” จินนี่พูดเหมือนกับว่ามันสามารถยุติเรื่องนี้ได้” แฮร์รี่ไม่แน่ใจว่าความโกรธของเขาลดลงหรือยังแต่ความอยากรู้อยู่เหนือความต้องการจะตะโกนต่อ เขานั่งลงบนเตียงตรงข้ามกับคนอื่น “บิลอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” แฮร์รี่ถามต่ออีก “ฉันคิดว่าเขายังทำงานอยู่ที่อียิปต์ซะอีก “เขาสมัครงานที่สำนักงานเพื่อที่เขาจะได้กลับบ้านแล้วก็ทำงานให้องค์กรได้” เฟร็ดตอบแล้วบอกว่า “เขาบอกว่าเขาคิดถึงสุสานหละ แต่เขายิ้มเจื่อนๆ มีสิ่งตอบแทน” “นายหมายถึงอะไร” “จำเฟลอร์ เดอลากูร์ได้ไหม” จอร์จพูดแทน “เธอได้งานที่กริงกอตส์เพื่อฝึกภาษาอังกฤษ” “แล้วบิลก็สอนบทเรียนส่วนตัวกับเธอไปมาก” เฟร็ดหัวเราะคิกๆ “ชาร์ลีย์ก็อยู่กับองค์กรเหมือนกัน” จอร์จพูดต่ออีก “แต่เขาก็ยังอยู่ที่โรมาเนีย ดัมเบิลดอร์ต้องการพ่อมดต่างชาติมากเท่าที่จะเป็นไปได้ ดังนั้นชาร์ลีย์ก็เลยพยายามติดต่อกับพวกเขาตั้งแต่วันที่เขาจากไป” “แล้วทำไมเพอร์ซี่ถึงไม่ทำงานนี้หละ” แฮร์รี่ถาม ครั้งสุดท้ายที่เขาได้ยินข่าว พี่ชายคนที่สามทำงานในกองความร่วมมือด้านเวทมนตร์ระหว่างประเทศที่กระทรวงเวทมนตร์ คำพูดของแฮร์รี่ทำให้วีสลีย์ทั้งหมดและเฮอร์ไมโอนี่สีหน้าเปลี่ยนไป “ไม่ว่านายจะทำอะไรก็ตาม อย่าพูดถึงเพอร์ซี่ต่อหน้าพ่อกับแม่เด็ดขาด” รอนบอกแฮร์รี่ด้วยน้ำสเยงเคร่งเครียด “ทำไมหละ” “ทุกครั้งที่มีการเอ่ยถึงชื่อของเพอร์ซี่ พ่อจะทำทุกอย่างที่ถืออยู่หล่นแตกแล้วแม่ก็ทำท่าจะร้องไห้” เฟร็ดตอบ “มันแย่มากเลย” จินนี่พูดเศร้าๆ “ฉันคิดว่าเรารู้จักเขาดีซะอีก” จอร์จพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดไปจากปกติ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่” แฮร์รี่ถามอีก “เพอร์ซี่กับพ่อทะเลาะกัน” เฟร็ดตอบ “ฉันไม่เคยเห็นพ่อทะเลาะกับใครแบบนี้มาก่อน ปกติแล้วจะเป็นแม่มากกว่าที่จะตะโกนด่า” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:17:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 “มันเกิดขึ้นหลังจากปิดเทอมได้อาทิตย์เดียวเอง” รอนพูดต่อ “เรากำลังจะมาร่วมกับองค์กร แต่เพอร์ซี่กลับมาที่บ้านแล้วบอกว่าเขาได้เลื่อนตำแหน่ง” “ล้อเล่นน่า” แฮร์รี่พูดแม้เขาจะรู้ดีว่าเพอร์ซี่ทะเยอทะยานมาก สิ่งที่ประทับใจแฮร์รี่มากก็คือเรื่องที่เพอร์ซี่ไม่ประสบความสำเร็จอย่างมากกับงานแรกของเขาที่กระทรวงเวทมนตร์ เพอร์ซี่มองข้ามความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่ว่านายของเขาถูกควบคุมโดยลอร์ดโวลเดอมอร์ต(กระทรวงก็ไม่เชื่อเช่นกัน พวกเขาคิดว่านายเคร้าช์เป็นบ้า) “ใช่แล้ว เราแปลกใจกันมาก” จอร์จพูดขึ้น “เพราะว่าเพอร์ซี่มีส่วนอย่างมากเรื่องนายเคร้าช์ มีการสอบสวนทุกอย่าง พวกเขาบอกว่าเพอร์ซี่ควรจะได้รู้ว่าเคร้าช์ลาพักงานและแจ้งกับผู้มีตำแหน่งสูงกว่ารับทราบแล้วแต่นายก็รู้จักเพอร์ซี่ดี เคร้าช์ปล่อยให้เขารับผิดชอบ เขาก็เลยไม่บ่นเรียกร้องอะไรเลย” “แล้วพวกเขาเลื่อนตำแหน่งให้เพอร์ซี่เพื่ออะไร” “นั่นเป็นสิ่งที่เราสงสัย” รอนบอกด้วน้ำเสียงที่พยายามทำให้เรียบเฉยหลังจากที่แฮร์รี่หยุดตะโกน “เขากลับมาบ้านด้วยความภาคภูมิใจในตนเองมากยิ่งกว่าที่เคยเป็น ถ้านายพอจะนึกภาพออกนะ แล้วเขาก็บอกพ่อว่าเขาได้รับการเสนอตำแหน่งในสำนักงานของฟัดจ์ซึ่งเป็นข้อเสนอที่ดีมากสำหรับใครสักคนที่จบจากฮอกวอตส์มาได้แค่ปีเดียว รองผู้ช่วยรัฐมนตรี เขาคิดว่าพ่อคงจะประทับใจนะ ฉันคิดว่าอย่างนั้น” “แต่พ่อไม่ได้เป็นอย่างที่คิด” เฟร็ดพูดอย่างเคร่งขรึม “ทำไมหละ” แฮร์รี่ถามอีก “คือเห็นได้ชัดว่าฟัดจ์พยายามเอะอะไปทั่วกระทรวงเพื่อตรวจดูว่าไม่มีใครที่แอบติดต่อกับดัมเบิลดอร์” จอร์จตอบ “ชื่อของดัมเบิลดอร์เป็นที่ขุ่นเคืองของกระทรวงไปแล้วในตอนนี้” เฟร็ดพูดต่อ “พวกเขาคิดว่าดัมเบิลดอร์ทำเรื่องวุ่นวายกับการบอกว่าคนที่นายก็รู้ว่าใครกลับมาแล้ว” “พ่อบอกว่าฟัดจ์ทำให้แน่ใจว่าใครก็ตามที่สนับสนุนดัมเบิลดอร์จะถูกขับไล่ออกไป” จอร์จบอก “ปัญหาคือ ฟัดจ์สงสัยพ่อ เขารู้ว่าพ่อเป็นมิตรกับดัมเบิลดอร์แล้วก็คิดเสมอว่าพ่อออกจะประหลาดเพราะฝักใฝ่กับพวกมักเกิ้ล” “แต่เขาต้องทำแบบนั้นกับเพอร์ซี่ด้วยสิใช่ไหม” แฮร์รี่ถาม “พ่อมีความเห็นว่าฟัดจ์อยากให้เพอร์ซี่อยู่ในสำนักงานของเขาเพราะต้องการให้เขาสืบเรื่องราวในครอบครัวแล้วก็ดัมเบิลดอร์” แฮร์รี่ผิวปากเบาๆ “แต่เพอร์ซี่ชอบแบบนั้น” รอนหัวเราะแบบเสแสร้ง “เขาเป็นบ้าไปแล้ว เขาบอกว่า ก็ดี แล้วเขายังบอกอีกว่าเขาต้องต่อสู้กับชื่อเสียงแย่ๆของพ่อตั้งแต่เข้าไปทำงานที่กระทรวงและการที่พ่อไม่มีความทะเยอทะยานและเรื่องที่ทำไมเราถึง เอ่อ นายก็รู้ ไม่ค่อยมีเงินมากนักอยู่เสมอ ฉันหมายถึง เอ่อ” “อะไร” แฮร์รี่ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ ขณะที่จินนี่ทำเสียงเหมือนแมวโกรธ “ฉันรู้” รอนพูดเสียงเบา “แล้วมันก็แย่ยิ่งกว่าเดิม เขาบอกว่าพ่องี่เง่าที่ทำตามดัมเบิลดอร์ การที่ดัมเบิลดอร์หันหน้าเข้าหาความยุ่งยากครั้งใหญ่และพ่อก็จะตกต่ำไปพร้อมกันด้วย แล้วเรื่องที่เขา-เพอร์ซี่รู้ดีถึงที่ที่เขาควรจะจงรักภักดีแล้วมันก็คือกับกระทรวง แล้วถ้าพ่อกับแม่จะเป็นกบฏกับกระทรวง เขาก็จะทำให้ทุกคนที่รู้จักแน่ใจว่าเขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแล้ว แล้วเขาก็เก็บกระเป๋าออกไปในคืนเดียวกัน ตอนนี้เขาอยู่ในลอนดอน” แฮร์รี่ชอบเพอร์ซี่น้อยที่สุดในจำนวนพี่ชายทั้งหมดของรอนแต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าเพอร์ซี่จะพูดอย่างนี้กับนายวีสลีย์ “แม่อยู่ในสภาพแย่” รอนพูดต่อ “นายก็รู้ ร้องไห้ เธอมาที่ลอนดอนและพยายามพูดกับเพอร์ซี่แต่เขากลับปิดประตูใส่หน้าแม่ ฉันว่าเขาคงทำแบบเดียวกันกับพ่อเวลาเจอกันที่กระทรวง ไม่สนใจพ่อ” “แต่เพอร์ซี่ต้องรู้ว่าโวลเดอมอร์ตกลับมาแล้ว” แฮร์รี่พูดช้าๆ “เขาไม่โง่ เขาต้องรู้ว่าพ่อกับแม่จะไม่ยอมเสี่ยงกับอะไรก็ตามที่ไม่มีข้อพิสูจน์” “ใช่เลย ชื่อของนายถูกดึงเข้ามาเกี่ยวด้วย” รอนพูดไปชำเลืองมองแฮร์รี่ไป “เพอร์ซี่พูดว่าหลักฐานเพียงอย่างเดียวก็คือคำพูดของนายและเขาไม่คิดว่ามันดีพอ” “เพอร์ซี่อ่านเดลี่พรอเฟ็ตอย่างจริงจัง” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรุนแรงและคนอื่นก็พยักหน้ารับ “พวกนายพูดถึงอะไรกัน” แฮร์รี่ถามแล้วก็มองไปทางทุกคนที่มองมาทางเขาเช่นกัน “เธอไม่ได้อ่านเดลี่พรอเฟ็ตเลยเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความกังวล “อ่านสิ” แฮร์รี่ตอบ “เธอได้อ่านทั้งหมดหรือเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความกังวลมากขึ้น “ไม่ได้อ่านทุกหน้า” แฮร์รี่ตอบแล้วยังถามว่า “ถ้ามีรายงานเรื่องเกี่ยวกับโวลเดอมอร์ตมันก็น่าจะเป็นพาดหัวข่าวไม่ใช่เหรอ” คนอื่นสะดุ้งที่ได้ยินชื่อแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็รีบพูดต่อ “เอาหละ เธอต้องอ่านทุกหน้าแต่พวกเขา เอ่อ พวกเขาพูดถึงเธอประมาณอาทิตย์ละสองหน” “แต่ฉันเห็น” “ไม่ ถ้าเธออ่านเฉพาะหน้าแรก เธอจะไม่เห็น” เฮอร์ไมโอนี่พูดไปส่ายหัวไป “ฉันไม่ได้พูดถึงบทความขนาดใหญ่ เขาเพิ่มชื่อเธอเข้าไปเหมือนเธอเป็นตัวตลก” “เธอหมายถึงอะไร” “มันน่ารังเกียจมากจริงๆ” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยเสียงที่สะกดให้นิ่ง” พวกเขาสร้างเรื่องตามแบบที่ริต้าทำ” “แต่เธอก็ไม่ได้เขียนอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ” “อ๋อ ไม่แล้ว เธอรักษาสัญญาไม่ทำแม้ว่าเธอจะมีทางเลือก” เฮอร์ไมโอนี่เสริมด้วยความพอใจ “แต่เธอก็วางพื้นฐานให้สิ่งที่พวกเขากำลังพยายามทำกันอยู่ตอนนี้” “ตกลง มันคืออะไรกันแน่” แฮร์รี่ถามอย่างหมดความอดทน “ตกลง เธอรู้ว่าริต้าเขียนเรื่องที่เธอล้มเจ็บและบอกว่าแผลเป็นของเธอเจ็บแล้วก็เรื่องอื่นอีก” “ใช่” แฮร์รี่ตอบรับ ไม่มีใครลืมที่ริต้า สกีตเตอร์เขียนถึงเขาได้หรอก “คือพวกเขาเขียนถึงเธอเหมือนกับว่าเธอเป็นพวกชอบหลอกลวง อยากเป็นจุดสนใจสำหรับคนที่คิดว่าเธอเป็นวีรบุรุษผู้น่าสงสารหรืออย่างอื่น” เฮอร์ไมโอนี่พูดเร็วมากเหมือนกับว่าจะลดความไม่พอใจของแฮร์รี่โดยพูดเรื่องจริงพวกนี้เร็วๆ “พวกเขาสอดแทรกบทวิจารณ์เกี่ยวกับเธอว่าถ้าเรื่องเหลือเชื่อนี้เกิดขึ้นจริงๆ พวกเขาก็จะพูดบางอย่างแบบว่า เรื่องที่น่าสรรเสริญยิ่งของแฮร์รี่ พอตเตอร์ แล้วถ้ามีใครมีเหตุการณ์ตลกหรืออย่างอื่นแบบนี้ ขอให้มีความหวังว่าเขาไม่มีแผลเป็นบนหน้าผากหรือเราจะถูกขอร้องให้นับถือเขาต่อไป” “ฉันไม่ต้องการให้ใครมานับถือฉัน” แฮร์รี่เริ่มต้นอย่างดุเดือด “ฉันรู้ว่าเธอไม่เป็นอย่างนั้น” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเร็วและดูตื่นตระหนก “ฉันรู้ แฮร์รี่ แต่เธอก็เห็นแล้วว่าพวกเขากำลังทำอะไรกัน พวกเขาต้องการเปลี่ยนให้เธอเป็นคนที่ไม่มีใครเชื่อถืออีกต่อไป ฟัดจ์อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ พนันเอาอะไรก็ได้ พวกเขาต้องการให้พ่อมดตามท้องถนนคิดว่าเธอเป็นเด็กงี่เง่าที่แต่งเรื่องตลกออกมาอย่งไร้สาระเพราะเขารักที่จะมีชื่อเสียงและต้องการให้มันเป็นต่อไป “ฉันไม่ได้ขอร้อง ไม่ได้ต้องการ โวลเดอมอร์ตฆ่าพ่อแม่ของฉัน” แฮร์รี่พูดรัวเร็ว “ฉันมีชื่อเสียงเพราะเขาฆาตกรรมพ่อแม่ของฉันแต่ฆ่าฉันไม่ได้ ใครอยากจะมีชื่อเสียงแบบนี้บ้าง พวกเขาไม่เคยคิดบ้างเลยรึไงว่าฉันไม่เคยต้องการ” “เรารู้ดีค่ะ แฮร์รี่” จินนี่พูดอย่างจริงจัง “แล้วก็แน่นอน พวกเขาไม่ได้รายงานข่าวที่ผู้คุมวิญญาณทำร้ายเธอ” เฮอร์ไมโอนี่บอกต่ออีกว่า “มีบางคนบอกให้พวกเขาเงียบไว้ มันน่าจะเป็นข่าวใหญ่ ผู้คุมวิญญาณที่ขาดการควบคุม พวกเขาไม่รายงานแม้แต่เรื่องที่เธอแหกกฎการปกปิดความลับนานาชาติ เราคิดว่าพวกเขาติดภาพว่าเธอเป็นพวกงี่เง่าชอบโอ้อวด แล้วเราก็คิดว่าพวกเขากำลังรอโอกาสจนกว่าเธอจะถูกไล่ออกแล้วพวกเขาก็จะเข้าไปในเมือง ฉันหมายถึงว่าถ้าเธอถูกไล่ออกแล้ว” เธอพูดเสริมอย่างรีบร้อน “เธอไม่น่าจะเป็นแบบนั้นได้ ไม่ ถ้าพวกเขายังรักษากฎหมายของตัวเองอยู่ ไม่มีกรณีการต่อต้านเธอ” พวกเขากลับไปรอฟังการพิจารณาคดีและแฮร์รี่ก็ไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้น เขาคิดจะเปลี่ยนเรื่องแต่มันก็ต้องพักไว้ก่อนด้วยความจำเป็นว่ามีเสียงฝีเท้าเดินขึ้นบันไดมา “อะฮ้า” เฟร็ดส่งสายขนาดใหญ่ของหูยืดได้แล้วก็มีเสียงดังขึ้นแล้วเขากับจอร์จก็หายไป ไม่กี่วินาทีต่อมา นางวีสลีย์ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูห้องนอน “การประชุมจบแล้ว พวกเธอลงมาทานอาหารค่ำกันได้แล้วหละจ้ะ ทุกคนอยากพบเธอมากเลยนะ แฮร์รี่ แล้วใครกันที่ทิ้งระเบิดเหม็นพวกนั้นไว้นอกประตูห้องครัว” “ครุกแชงก์ค่ะ” จินนี่ตอบทันที “มันชอบเล่นของพวกนั้น” “อ้อ” นางวีสลีย์พูดต่อ “แม่คิดว่าเป็นเคร็ชเชอร์ซะอีก เขาชอบทำอะไรประหลาดแบบนั้น แล้วอย่าลืมเบาเสียงด้วยนะเวลาอยู่ในห้องโถง จินนี่ มือลูกสกปรกนะ ทำอะไรกันอยู่เนี่ย ไปล้างซะก่อนทานอาหารค่ำด้วยนะ” จินนี่ทำหน้าเบ้ให้คนอื่นแล้วตามแม่ออกจากห้องไป ปล่อยให้แฮร์รี่อยู่ตามลำพังกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งสองคนมองเขาด้วยความกังวลราวกับพวกเขากลัวว่าแฮร์รี่จะเริ่มตะโกนต่ออีกเมื่อทุกคนออกไปแล้ว สายตาของพวกเขาดูวิตกกังวลมากจนทำให้แฮร์รี่รู้สึกสำนึกผิดเล็กน้อย “ดู....” แฮร์รี่พูดพึมพำแต่รอนส่ายหัวและเฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ “เรารู้ว่าเธอโกรธ แฮร์รี่ เราไม่ตำหนิเธอเลยจริงๆ แต่เธอต้องเข้าใจ เราพยายามชักชวนดัมเบิลดอร์แล้ว” “ใช่ ฉันรู้” แฮร์รี่พูดสั้นๆ แฮร์รี่พยายามหาเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับอาจารย์ใหญ่มาพูดเพราะความคิดเกี่ยวกับดัมเบิลดอร์ส่วนใหญ่ทำให้ในตัวของแฮร์รี่ร้อนผ่าวด้วยความโกรธอีกครั้ง “ใครคือเคร็ชเชอร์เหรอ” แฮร์รี่ถาม “เอลฟ์ประจำบ้านที่อยู่ที่นี่หนะ” รอนตอบ “นัตเตอร์ไม่เคยพบใครแบบนี้มาก่อน” เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่รอน “เขาไม่ใช่นัตเตอร์นะรอน” “ความใฝ่ฝันในชีวิตของเขาคือการได้ตัดหัวตัวเองแล้วเอาไปตั้งบนแท่นหินเมือนแม่ของเขา” รอนพูดอย่างหงุดหงิด “นั่นปกติเหรอ เฮอร์ไมโอนี่” “เอาเหอะ ถึงเขาจะแปลกๆสักหน่อยแต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขา” รอนกลอกตาให้แฮร์รี่แล้วบอกว่า จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:18:35 ]

ความคิดเห็นที่ 20 “เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ยอมเลิก สรร-สอ” “ไม่ใช่ สรร-สอซักหน่อย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างดุเดือด “มันคือสมาคมส่งเสริมสิทธิเอลฟ์แล้วก็ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวด้วย ดัมเบิลดอร์บอกว่าเราควรจะทำดีกับเคร็ชเชอร์ด้วย” “ใช่ ใช่เลย” รอนพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “มาเหอะ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว” รอนนำทางออกจากประตูลงไปยังชานพักบันได แต่ก่อนที่พวกเขาจะลงบันได “รอเดี๋ยว” รอนพูดพร้อมกับเหวี่ยงแขนออกมากันแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินตามหลังมาแล้วบอกว่า “พวกเขายังอยู่ในห้องโถง เราคงจะได้ยินอะไรบ้าง” พวกเขาสามคนมองอย่างระมัดระวังผ่านราวบันได ทางเดินในห้องโถงที่มืดสลัวเต็มไปด้วยพ่อมดแม่มดจำนวนมาก รวมทั้งผู้พิทักษ์ของแฮร์รี่ พวกเขากำลังกระซิบกระซาบอย่างตื่นเต้น ในกลุ่มตรงกลางแฮร์รี่เห็นศีรษะที่มีผมสีดำเป็นเมือกมัน จมูกงุ้มของอาจารย์ที่เขาชอบน้อยที่สุดที่ฮอกวอตส์ ศาสตราจารย์สเนป แฮร์รี่ยืนตัวออกไปนอกราวบันได มองอย่างระมัดระวัง เขาสนใจสิ่งที่สเนปกำลังทำให้องค์กรเป็นอย่างมาก สายเล็กๆสีเนื้อไหลมาอยู่ต่อหน้าสายตาแฮร์รี่ พอมองขึ้นไปเขาก็เห็นเฟร็ดกับจอร์จบนชานพักบันไดด้านบนมองอย่างระมัดระวัง โดยส่งหูยืดได้ลงไปยังกลุ่มคนด้านล่าง ช่วงเวลาต่อมาพวกเขาก็เริ่มเคลื่อนเข้าไปยังประตูหน้าแล้วก็หายลับไปจากสายตา “ให้ตายเถอะ” แฮร์รี่ได้ยินเสียงเฟร็ดบ่นขณะที่เขาดึงเอาหูยืดได้กลับขึ้นไป พวกเขาได้ยินเสียงประตูหน้าเปิดออกแล้วก็ปิด “สเนปไม่ได้กินข้าวที่นี่” รอนบอกแฮร์รี่เบาๆ “ขอบคุณพระเจ้า มาเถอะ” “แล้วอย่าลืมเบาเสียงด้วยเวลาอยู่ในห้องโถง แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบบอก ขณะที่พวกเขาเดินผ่านแถวศีรษะของเอลฟ์ประจำบ้านบนกำแพง พวกเขาก็มองเห็นลูปิน นางวีสลีย์และท็องส์อยู่ที่ประตูหน้า ปิดล็อกกุญแจกับลูกบิดด้วยเวทมนตร์อย่างแน่นหนา “เรากำลังทานอาหารกันอยู่ในห้องครัว”นางวีสลีย์กระซิบบอก “ไปเจอพวกเขาที่บันไดด้านล่าง แฮร์รี่ที่รัก ถ้าเธอเดินผ่านห้องโถงไปก็จะผ่นประตู้นี่...” “ตุ้บ” “ท็องส์” นางวีสลีย์ร้องขึ้นด้วยความโมโหขณะที่หันกลับไปมองด้านหลัง “ฉันเสียใจนะ”ท็องส์ที่กำลังนอนบนพื้นร้องครวญคราง “เจ้าร่มงี่เง่า ครั้งที่สองแล้วนะที่ฉันสะดุดล้ม....” แต่คำพูดที่เหลือของเธอถูกกลบด้วยเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูจนแทบจะทำให้เลือดแข็งตัว ผ้าม่านกำมะหยี่ลายผีเสื้อราตรีที่แฮร์รี่เดินผ่านตอนแรกปลิวไสวแต่ไม่มีประตูอยู่ด้านหลังแล้ว เวลาผ่านไปไม่กี่วินาทีแฮร์รี่ก็คิดว่าเขากำลังมองผ่านหน้าต่างที่ด้านหลังมีแม่มดแก่ใส่ผ้าคลุมหน้าสีดำกำลังกรีดร้องราวกับกำลังถูกทรมาน แล้วแฮร์รี่ก็นึกขึ้นได้ว่ามันเป็นรูปภาพขนาดเท่าคนจริงแต่เหมือนจริงมาก แล้วก็ไม่น่าพอใจมากนักเพราะเขาเคยเห็นมันมาก่อนในชีวิต แม่มดแก่กลอกตา ใบหน้าสีเหลืองบิดเบี้ยวขณะที่กรีดร้อง แล้วตามแนวกำแพงด้านหลังพวกเขา รูปภาพอื่นๆก็ตื่นขึ้นมาร้องตะโกนด้วย จนแฮร์รี่ต้องปิดตาแล้วเอามืออุดหู ลูปินกับนางวีสลีย์พุ่งออกมาข้างหน้าและพยายามดึงผ้าม่านปิดรูปหญิงชราแต่พวกเขาก็ปิดไม่ได้และเธอยิ่งร้องดังหนักกว่าเดิมพร้อมกับเหวี่ยงเล็บมือไปมาราวกับจะข่วนหน้าตัวเอง “โสโครก พวกสิ่งสกปรก พวกอมนุษย์ กลายพันธุ์ สัตว์ประหลาด ออกไปจากที่นี่ซะ กล้าดียังไงถึงเข้ามาในบ้านพ่อฉัน” ท็องส์ขอโทษซ้ำแล้วซ้ำอีกพร้อมกับลากขาโทรลล์ที่ทั้งใหญ่และหนักออกไปจากตรงนั้น นางวีสลีย์เลิกปิดผ้าม่านแล้วรีบไปที่ห้องโถง รูปภาพอื่นๆสงบนิ่งด้วยไม้กายสิทธิ์แล้วชายคนหนึ่ง ผมยาวสีดำก็ออกมาจากประตูตรงหน้าแฮร์รี่ “เงียบก่อน ยัยแม่มดแก่ เงียบ”เขาตะโกนแล้วจับผ้าม่านที่นางวีสลีย์ปล่อยทิ้งไว้ หญิงชราหน้าซีด “อู้วว” เธอร้องโหยหวน สายตาจ้องไปที่ชายคนนั้น “เลือด กบฏ ความเกลียดชัง” “ฉันบอกให้เงียบ” ชายหนุ่มตะคอกและด้วยความพยายามอย่างหนัก ทั้งเขาและลูปินก็จัดการปิดผ้าม่านลงได้ เสียงร้องของหญิงชราเงียบลง เสียงสะท้อนก็พลอยหายไปด้วย เขาหอบนิดหน่อยแล้วปัดผมยาวสีดำออกไปจากลูกตา พ่อทูนหัวของแฮร์รี่ ซิเรียส หันมาหาเขา “สวัสดี แฮร์รี่” เขาพูดอย่างร่าเริง “ฉันเห็นเธอไปพบกับแม่ของฉัน จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 21 บทที่ 5 แปลโดยคุณ คนเมืองวัด "อะไรของคุณนะ?" "ใช่แล้ว คุณแม่ที่รักของฉันเอง" Seriusพูด "พวกเราพยายามมาเป็นเดือนแล้วที่จะแกะท่านลงมา แต่ดูเหมือนว่าท่าจะเสก Charm ไว้ที่หลังรูปให้รูปติดกับผนังถาวรน่ะ ลงไปชั้นล่างกันเถอะ รีบไปก่อนที่พวกนั้นจะตื่นกันหมดอีก" "แต่ว่าทำไมถึงมีรูปของคุณแม่ของคุณอยู่ที่นี่ได้ล่ะ" Harryถามอย่างงงๆในขณะที่พวกเขาทั้งสองผ่านประตูจากห้องโถง และเดินต่อไปยังบันไดหินเก่าๆ คนอื่นๆก็เดินตามหลังทั้งสองมา "ยังไม่มีใครบอกเธอเลยเหรอ นี่เป็นบ้านของพ่อแม่ฉันเอง" Seriusพูด "แต่ฉันเป็นคนสุดท้ายของตระกูล Black ที่เหลืออยู่ ดังนั้นตอนนี้บ้านนี้ก็เป็นของฉันและฉันเลยเสนอบ้านนี้ให้ Dumbledore สำหรับเป็นกองบัญชาการ---มันก็เป็นเรื่องเดียวที่ฉันจะทำประโยชน์ได้น่ะ" Harry ผู้ซึ่งได้คาดหวังถึงการต้อนรับที่อบอุ่นกว่านี้ ก็ยังรู้สึกถึงความยากลำบากและความขมขื่นที่อยู่ในน้ำเสียงของSerius เขาเดินตามพ่ออุปถัมภ์ของเขาลงบันไดจากนั้นก็ผ่านประตูเข้าไปยังห้องครัวที่ชั้นไต้ดิน ห้องนี้แทบจะไม่สว่างกว่าห้องโถงด้านบนเลย ห้องมีลักษณะเหมือนถ้ำและมีผนังเป็นหินหยาบๆ แสงส่วนใหญ่ในห้องมาจากไฟที่อีกด้านของห้อง ควันจางๆจากกล้องยาสูบลอยอยู่ในอากาศราวกับเป็นควันจากสนามรบ (battle fumes) ทำให้เห็นเพียงเงาลางๆของหม้อเหล็กและกะทะรูปร่างอันตรายที่แขวนอยู่ที่เพดานมืดๆ เก้าอี้หลายตัวถูกยัดเข้ามาในห้องเพื่อใช้สำหรับการประชุม โดยมีโต็ะไม้ตัวยาวอยู่ตรงกลาง ม้วนเอกสาร, แก้ว, ขวดไวน์เปล่าและกองของผ้าขี้ริ้ววางกระจัดกระจายอยู่บนโต็ะ คุณ Weasley และ Bill ลูกชายคนโตกำลังหันหน้าเข้าหากันพูดกันเงียบๆอยู่ที่ปลายโต็ะ คุณนาย Weasley กระแอม สามีของเธอหันมาและยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาผอม ใส่แว่นทรงแหลม (horn-rimmed)และผมสีแดงของเขาเริ่มบาง “Harry!” คุณ Weasley พูดพร้อมทั้งเดินเข้ามาทักทายเขาอย่างรีบร้อนและจับมือกับเขาอย่างดีใจ “ดีใจที่ได้พบเธออีก” Harry มองผ่านใหล่ของคุณ Weasley ไปและเห็น Bill ซึ่งยังคงไว้ผมยาวหางม้ากำลังม้วนเอกสารที่ยังเหลืออยู่บนโต็ะอย่างรีบเร่ง “การเดินทางไม่มีปัญหาใช่ใหม Harry?” Bill พูดขณะที่พยายามรวบรวมม้วนบันทึก 12 อันในพร้อมกัน “Mad-Eyeไม่ได้นำเธอมาผ่านทาง Greenland สินะ?” “เขาก็พยายามนะ” Tonks พูดขณะที่สาวเท้าเข้าไปเพื่อที่จะช่วย Bill และทำเทียนล้มใส่เอกสารชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่บนโต็ะ “โอไม่ -- ขอโทษนะ --” “เอ้า, นี่จ๊ะ” คุณนาย Weasley พูดอย่างเริ่มเซ็ง เธอซ่อมม้วนเอกสารด้วยการโบก Wand ของเธอหนึ่งครั้ง ด้วยแสงแว๊บจากเวทย์มนตร์ของคุณนาย Weasley, Harry เห็นสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นแผนผังของอาคารแว๊บๆ คุณนาย Weasley ก็เห็นว่าเขามองอยู่ เธอรีบดึงแผนผังนั้นออกจากโต็ะและยัดมันให้ Bill ที่ถือของอยู่จนเต็มแล้ว “ของพวกนี้น่าจะถูกจัดการให้เรียบร้อยตั้งแต่ตอนประชุมเสร็จแล้ว” เธอตำหนิ ก่อนที่จะเดินไปยกถ้วยชามลงจากตู้เก็บที่ดูโบราณมาก Bill หยิบ Wand ของเขาออกมาแล้วพึมพำว่า 'Evanesce!' ม้วนเอกสารก็อันตรธานไป “นั่งลง Harry” Siriusพูด “เธอได้พบกับ Mundungus” แล้วใช่ใหม สิ่งที่ Harry คิดว่าเป็นกองผ้าขี้ริ้วส่งเสียงกรนยาวๆคล้ายเสียงตะคอกออกมา จากนั้นก็สะดุ้งตื่นขึ้น จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:20:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 “มีใครเรียกชื่อฉันหรือเปล่า” Mundugus พูดอย่างงัวเงีย “ฉันเห็นด้วยกับ Sirius...” เขายกมืออันสกปรกขึ้นเหมือนกำลังออกเสียงในการประชุมอยู่ ตาที่แดงช้ำของเขาไม่รวมศูนย์ Ginny หัวเราะร่วน “นี่ Dung การประชุมจบน่ะไปแล้ว” Sirius พูดในขณะที่พวกเขานั่งลงที่โต็ะ “Harry ก็มาถึงแล้ว” “เอ๋?” Mundungus พูดพร้อมทั้งเพ่งมองที่ Harry “เยี่ยมปายเลยยย เธอยังครบ 32 อยู่ช่ายหมายย เอรี่” “ครับ” Harry พูด Mundungus จ้อง Harry ต่อพร้อมกับควานเข้าไปในกระเป๋าอย่างกระวนกระวายและหยิบเอากล้องยาสูบสีดำฝุ่นเขรอะออกมา เขายัดมันเข้าไปในปาก จุดไฟด้วย Wand และสูบควันเข้าไปคำใหญ่ กลุ่มควันสีเขียวปกคลุมตัวเขาอย่างรวดเร็ว “ยังติดค้างคำขอโทษนายอยู่” เสียงกล่าวออกมาจากกลุ่มควัน “ให้ฉันพูดเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ Mundungus” คุณนาย Weasley เรียก “เธออย่าไอ้นั่นในห้องครัวได้ใหม โดยเฉพาะตอนที่เรากำลังจะทานอาหารกันน่ะ!” “อ๊ะ” Mundungus พูด “จริงสินะ ขอโทษที Molly” กลุ่มควันหายไปทันที่ที่ Mundungus เก็บกล้องยาสูบกลับเข้ากระเป๋า แต่กลิ่นฉุนเหมือนถุงเท้าใหม้ยังค้างอยู่ในอากาศ “แล้วก็มาช่วยกันหน่อย ถ้าพวกเธออยากทานอาหารค่ำกันก่อนเที่ยงคืน” คุณนาย Weasly พูดรวมๆกับทุกคนในห้อง “ไม่ ไม่เป็นไร Harry เธอนั่งตรงนั้นไปเถอะ เธอเดินทางมาไกลแล้ว” “แล้วจะให้ฉันทำอะไรดี Molly?” Tonksพูดอย่างกระตือรือร้นและตั้งท่าเตรียมพร้อม คุณนาย Weasley ลังเล มองไปรอบๆอย่างหวั่นๆ “เอ่อ -- ไม่ ไม่เป็นไรหรอก Tonks เธอก็พักเถอะ วันนี้เธอเหนื่อยมาพอแล้ว” “ไม่ ไม่เป็นไร ฉันอยากจะช่วยนะ!” Tonksพูดอย่างร่าเริง เธอเตะเก้าอี้ล้มในขณะที่เดินเข้าไปช่วย Ginny รวบรวมช้อนส้อมจากตู้ถ้วยชาม ไม่นาน เหล่ามีดทำครัวก็เริ่มสับเนื้อและผักอัตโนมัติโดยมีคุณ Weasley เป็นผู้ควบคุมในขณะที่คุณนาย Weasley กำลังคนหม้อซุปบนไฟ คนอื่นๆก็ช่วยกันหยิบจาน ถ้วยและอาหารออกมาจากห้องเก็บอาหาร Harry นั่งอยู่ที่โต็ะพร้อมกับ Sirius และ Mundungus ซึ่งยังคงนั่งกะพริบตาปริบๆมองเขาอย่างสำนึกผิด “หลังจากนั้นได้เจอ old Figgy (หมายถึงมิสซิสฟิกก์ บ้างหรือเปล่า” เขาถาม “ไม่ครับ” Harry พูด “ผมไม่ได้เจอใครเลย” “ตอนนั้นฉันไม่น่าจะหลบออกมาเลย” Mundungus พูดพร้อมทั้งโน้มตัวไปด้านหน้า มีความวิงวอนอยู่ในน้ำเสียงของเขา “แต่ตอนนั้นฉันมีธุรกิจต้องทำ --” Harry สะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมาถูกับเข่าของเขา แต่มันคือ Crookshanks แมวขาโก่งสีน้าตาลเหลืองของ Hermione's มันเดินรอบขาของ Harry ส่งเสียงคราง จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปบนตักของ Sirius จากนั้นก็ขดนอนอยู่ตรงนั้น Sirius เกามันเบาๆที่หลังหูขณะที่เขาหันมาพูดกับ Harry ด้วยหน้าที่ยังดูเคร่งขรึม “ปิดเทอมหน้าร้อนเป็นยังไงบ้างล่ะ?” “ไม่ไหวเลย” Harry พูด เป็นครั้งแรกที่อะไรบางอย่างคล้ายรอยยิ้มโฉบผ่านใบหน้าของ Sirius “ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงบ่นนะ” “หา?” Harry พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “ในความคิดของฉัน ฉันอยากโดน Dementor โจมตีมากกว่า ได้สู้สุดใจขาดดิ้นเพื่อป้องกันวิญญานของตัวเองคงจะทำให้ฉันหายเบื่อจากความจำเจ เธอว่าเธอเจอเรื่องแย่ๆมาเยอะ แต่อย่างน้อยเธอก็ยังได้ออกแรงยืดแข้งยืดขายืดเส้นยืดสาย ได้สู้กับพวกนั้น... แต่ฉันสิ ติดอยู่ในนี้เป็นเดือนแล้ว ” “ทำไมล่ะ?” Harry ถามพร้อมทั้งขมวดคิ้ว “เพราะกระทรวงเวทย์มนตร์ยังตามล่าฉันอยู่ แถมตอนนี้ Voldemort ก็รู้แล้วว่าฉันเป็นพวกที่เปลี่ยนร่างเป็นสัตว์ได้ Wormtail คงบอกเขาไปแล้ว ดังนั้นการแปลงโฉมของฉันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ทำให้ฉันทำอะไรเพื่อ The order of Phoenix ไม่ได้ หรืออย่างน้อย Dumbledore ก็รู้สึกอย่างนั้น” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จากน้ำเสียงที่ราบเรียบของ Sirius ในขณะที่พูดถึงชึ่อของ Dumbledore ทำให้ Harry รู้สึกว่า Sirius ก็ไม่ค่อยพอใจท่านอาจารย์ใหญ่อยู่เช่นกัน Harry รู้สีกชอบพ่ออุปถัมภ์ของเขาขึ้นมาทันที “แต่อย่างน้อยคุณก็ได้รู้ว่าความคืบหน้าของแผนการ” เขาพูดอย่างสดชื่น “ก็ใช่นะ” Sirius พูดอย่าง:-)ดัน “ฟังแต่รายงานของ Snape แล้วก็ต้องมานั่งถ่างหูฟังมันพูดเป็นนัยว่ามันกำลังเสี่ยงชีวิตปฏิบัติงานอยู่ในขณะที่ฉันนั่งสบายอยู่ที่นี่ ... แล้วก็ถามฉันว่าการทำความสะอาดไปถีงไหนแล้ว --” “การทำความสะอาด ?” Harry ถาม “พวกเรากำลังพยายามทำให้ที่นี่เป็นที่ๆมนุษย์อยู่อาศัยได้น่ะสิ” Sirius พูดพร้อมกับกวาดมือไปรอบๆห้องครัวซอมซ่อ “ไม่มีใครอยู่ที่นี่มาสิบปีแล้ว ตั้งแต่ตอนที่คุณแม่ที่รักของฉันเสีย อ้อ, นอกจากเธอจะนับเจ้า house-elf แก่ตนนั้นด้วยนะ แต่มันก็เดินไปเดินมาในบ้านโดยที่ไม่ได้ทำความสะอาดอะไรเลยเป็นชาติแล้ว” “Sirius” Mundungus พูด เขาจะไม่ได้สนใจฟังบทสนทนาของทั้งสองเลย แต่กำลังเพ่งความสนใจไปยังถ้วยทรงสูงใบหนึ่งบนโต็ะ “เงินแท้ใช่ใหมเพื่อน?” “ใช่” Sirius พูดมองมันด้วยความรังเกียจ “ถ้วยเงินสมัยศตวรรษที่ 15 เกรดเยี่ยมหลอมโดย goblin สลักตราตระกูล Black” “ใช้ได้เลย” Mundungus พึมพำพร้อมกับเช็ดมันด้วยแขนเสื้อ “Fred----Gorge----อย่า ยกมัน ใช้มือยกมัน!” คุณนาย Weasley กรีดร้อง Harry, Sirius และ Mundungus หันไปมอง ในเสี้ยววินาทีนั้นพวกเขาพุ่งหลบจากโต็ะทันที Fred กับ George ได้เสกหม้อสตูใบเขื่อง, เหยือกเหล็กใส่ Butterbeer และกระดานวางขนมปังใบใหญ่พร้อมมีดส้อมครบชุดให้พุ่งตรงมาทางพวกเขา หม้อสตูไถลไปตลอดความยาวโต็ะก่อนที่จะหยุดพอดีที่ขอบโต็ะทิ้งรอยใหม้สีดำไว้บนผิวของมัน เหยือก Butterbeer ตกกระแทกโต็ะ Butterbeer หกกระจายไปทั่ว มีดหั่นขนมปังไถลออกจากถาดและพุ่งตรงไปปักตรงตำแหน่งที่มือขวาของ Sirius วางอยู่เสี้ยววินาทีก่อนหน้านี้ “ให้ตายเถอะ” คุณนาย Weasley กรีดร้อง “มันไม่จำเป็นเลย----- พอเสียที---- ถึงตอนนี้พวกเธอจะได้รับอนุญาตให้ใช้เวทย์มนตร์แล้วก็ตาม พวกเธอก็ไม่จำเป็นต้องใช้มันทำแม้กระทั่งงานเล็กๆน้อยๆทุกอย่างไม่ใช่หรือ!” “เราแค่พยายามจะประหยัดเวลาเท่านั้นเอง!” Fred พูดในขณะที่เขาพยายามดึงมีดหั่นขนมปังออกจากโต็ะ “โทษทีนะ Sirius กันไม่ได้ตั้งใจที่จะ ---” “”Harry กับ Sirius กำลังหัวเราะกันร่วน Mundungusซึ่งหงายหลังตกจากเก้าอี้สบถพร้อมกับลุกขึ้นยืน Crookshanks ส่งเสียงขู่อย่างโกรธๆ จากนั้นก็พุ่งไปซ่อนอยู่ใต้ตู้ถ้วยชาม ตาสีเหลืองกลมใหญ่ของมันเป็นประกายอยู่ในความมืด “เด็กๆ” คุณ Weasley พูดพร้อมกับยกหม้อสตูกลับไปไว้ที่กลางโต็ะ “แม่ของเธอพูดถูก พวกเธอน่าจะแสดงให้เห็นว่าเธอมีความรับผิดชอบแล้วนะ อายุของพวกเธอก็---” “พี่น้องของพวกเธอไม่เคยก่อปัญหาแบบนี้เลย!” Weasley ตวาดใส่คู่ฝาแฝดในขณะที่เธอกระแทกเหยือก Butterbear เหยือกใหม่ลงบนโต็ะ Butterbeer กระฉอกออกเกือบหมดอีกครั้ง “Bill ไม่เคยต้องใช้เวทย์มนตร์เคลื่อนย้ายตัวทุกๆเมตร! Charlie ก็ไม่ได้เสกใส่ทุกอย่างที่เจอ Percy ---” เธอนิ่งอึ้งไป หอบหายใจพร้อมกับมองอย่างหวาดๆไปที่สามีของเธอซึ่งท่าทางแข็งกระด้างขึ้นมาในทันที “มาลงมือกินกันเถอะ” Bill รีบพูด “มันดูน่ากินมากเลย Molly” Lupin พูดพร้อมกับตักสตูใส่จานส่งให้เธอ ความเงียบปกคลุมห้องครัวอยู่หลายนาที มีเพียงเสียงกระทบกันของจานกับมีดส้อม ก่อนที่คุณนาย Weasley จะหันไปพูดกับSirius “ฉันอยากจะพูดกับเธอมานานแล้ว Sirius มันมีตัวอะไรไม่รู้ติดอยู่ในโต็ะเขียนหนังสือในห้องรับแขก มันสั่นอยู่ตลอดเลย มันอาจจะเป็นแค่ตัว Boggart น่ะ แต่ยังไงฉันว่าเราน่าจะขอให้ Alastor ลองดูมันสักทีก่อนที่จะปล่อยมันออกมานะ” “ยังไงก็ได้ตามใจเธอ” Sirius พูดเฉื่อยๆ “ผ้าม่านในห้องนั้นก็มีแต่ตัว Doxy เต็มไปหมด” คุณนาย Weasley พูดต่อ “ฉันว่าเราน่าจะลองจัดการมันพรุ่งนี้นะ” “พร้อมเสมอ” Sirius พูด Harry ได้ยินความ:-)ดันในน้ำเสียงของเขา แต่เขาไม่แน่ใจว่าคนอื่นจะได้ยินด้วยหรือเปล่า “”ตรงข้ามกับ Harry Tonks กำลังเล่นสนุกกับ Hermione กับ Ginny ด้วยการเปลี่ยนรูปจมูกของเธอ เธอทำตาหยีด้วยความเจ็บปวดเหมือนตอนที่เธออยู่ในห้องนอนของ Harry จมูกของเธอพองเป็นรูปจงอยเหมือนจมูกของ Snape จากนั้นก็หดจนเป็นปุมคล้ายเห็ด จากนั้นขนจมูกกระจุกใหญ่ก็งอกออกมาจากรูจมูกของเธอ ดูเหมือนเธอจะเล่นอย่างนี้บ่อยระหว่างการทานอาหารเพราะ Hermione กับ Ginny เริ่มที่จะเรียกร้องจมูกรูปโปรดของพวกเธอ “เอาแบบจมูกหมูนะ Tonks” “”Tonks ทำตาม Harry เงยหน้าขึ้นมอง เขารู้สึกเหมือน Dudleyหญิงกำลังมองพร้อมทั้งส่งยิ้มให้เขาข้ามจากอีกฟากของโต็ะ คุณWeasley, Bill และLupin กำลังถกกันอย่างเคร่งเครียดเกี่ยวกับ Goblin “พวกมันยังไม่ส่งสัญญานอะไรเลย” Bill พูด “ผมยังหาคำตอบไม่ได้ว่าพวกมันเชื่อหรือเปล่าว่าเขากลับมาแล้ว แต่ยังไงพวกมันก็คงไม่เลือกเข้าข้างใครทั้งนั้น คงพยายามไม่ยุ่งกับปัญหาน่ะ” “ฉันว่ายังไงพวกมันก็คงไม่ไปเข้ากับ You-Know-Who” คุณWeasley พูดพร้อมกับสั่นหัว “ตอนนั้นพวกมันก็เสียหายเหมือนกัน ยังจำครอบครัว Goblin ที่เขาฆ่าเมื่อครั้งที่แล้วได้ใหมล่ะ สักที่แถวๆ Nottingham?” “แต่ฉันว่ามันขึ้นกับว่าพวกมันได้รับข้อเสนออะไรมากกว่า” Lupin พูด “และฉันไม่ได้หมายถึงทองนะ ถ้าพวกมันได้รับข้อเสนอถึงอิสระที่พวกเราไม่ยอมให้มาหลายร้อยปีล่ะก็ พวกมันต้องลังเลแน่ แล้วเรื่อง Ragnok เป็นยังไงบ้างล่ะ Bill?” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 “ตอนนี้เขารู้สึกต่อต้านพ่อมดอย่างหนักครับ” Bill พูด “เขายังไม่หายโกรธเรื่องการค้าของพวกพ่อค้าเร่ เขาต้องการให้ทางกระทรวงทำอะไรบางอย่าง ไอ้เจ้าพวก Goblin พวกนั้นไม่มีทางได้เงินสักแดงจากเขา---” เสียงหัวเราะดังขึ้นกลบคำพูดที่เหลือของ Bill. Fred, Gorge, Ron, Mundungus กำลังหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง “...แล้วก็นะ ..” Mundungusพูดอย่างกระท่อนกระแท่น เขาหัวเราะจนน้ำตาไหล “แล้ว.. ถ้าพวกนายเชื่อที่ฉันเล่านะ ไอ้เจ้านั่นก็พูดว่า ‘เอ๋ Dung นายไปเอาไอ้เจ้าคางคกพวกนั้นมาจากไหนน่ะ มีไอ้เลวตัวไหนก็ไม่รู้ขโมยคางคกฉันไปหมดเลย!’ฉันก็เลยพูดว่า ‘จิ๊กคางคกนายไปหมดเลยเหรอ ถ้างั้นนายก็ต้องอยากได้ของใหม่สินะตอนนี้’ แล้วก็นะ ถ้าพวกนายเชื่อที่ฉันเล่านะ ไอ้เจ้า Gargoyle ทึ่มนั่นก็ซื้อต่อคางคกของมันเองไปแพงบรรลัยกว่าที่มันจะจ่ายตอนแรกอีก---” “ฉันว่าเราไม่จำเป็นที่จะต้องฟังเรื่องธุรกิจของเธอต่อแล้ว ขอบใจมาก Mundungus” คุณนายWeasley กัดในขณะที่ Ron ฟุบไปกับโต็ะโหยหวนด้วยเสียงหัวเราะ “โทษทีๆ Molly” Mundungus พูดปาดน้ำตาพร้อมกับขยิบตาให้ Harry “แต่จริงๆแล้วไอ้หมอนั่นก็ขโมยมันมาจาก Warty Harris อีกที ดังนั้นจริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” “ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอเรียนรู้อะไรมาเกี่ยวกับความถูกผิด Mundungus แต่ดูท่าทางเธอจะไม่ได้เรียนบทเรียนสำคัญมานะ” คุณนาย Weasley พูดอย่างเย็นชา Fred กับ George ซบหน้าลงกับถ้วย Butterbeer George สะอึกพร้อมกับหัวเราะ ด้วยเหตุผลบางอย่าง คุณนาย Weasley มอง Sirius อย่างมาดร้ายก่อนที่เธอจะเดินไปยกพุดดิ้งถาดใหญ่มา Harry หันไปมองพ่ออุปถัมภ์ของเขา “Molly ไม่ยอมรับ Mundungus” Sirius พูดเสียงต่ำ “ทำไมเขาถึงอยู่ในขบวนการด้วยล่ะ?” Harry ถามด้วยเสียงเกือบกระซิบ “เขามีประโยชน์” Sirius พึมพำ “รู้จักพวกมิจฉาชีพทุกคน--- มันก็น่าอยู่นะ ก็เขาเองก็เป็นนี่นา แต่เขาก็ภักดีกับ Dunbledore มากเพราะ Dumbledore ช่วยเขาให้รอดตัวมาครั้งหนึ่ง ยังไงเราก็ต้องมีคนอย่าง Dung ไว้สักคน เขาได้ข่าวที่เราไม่ได้ แต่ Molly คิดว่ามันเกินไปที่จะเชิญเขามาทานอาหารด้วย เธอยังไม่ยกโทษให้เขาที่เขาแอบหลบไปตอนที่เป็นเวรเขาที่จะต้องตามเฝ้าเธอ” ผ่านขนม Rhubarb crumble และตบท้ายด้วยพุดดิ้งไปสามจานทำให้ Harry รู้สึกว่าเอวของกางเกงยีนส์เขาคับขึ้นมาทันที (ซึ่งก็บอกอะไรบางอย่างเพราะกางเกงนี้เป็นของ Dudley มาก่อน) ในตอนที่เขาวางช้อนลงทุกคนก็กำลังสนทนากันอย่างสบายๆ คุณWeasley เอนพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมภ์ Tonks หาวปากกว้างจมูกของเธอกลับเป็นปรกติแล้ว Ginny ซึ่งล่อ Crookshanks ออกมาจากใต้ตู้แล้วกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น กลิ้งฝาจุก Butterbear ให้ crookshanks วิ่งไล่ “ใกล้จะได้เวลานอนแล้วสินะ” คุณนาย Weasley พูดพร้อมกับหาว “ยังหรอก Molly” Sirius พูดพร้อมกับผลักจานของเขาออกและหันไปมอง Harry “ความจริงฉันรู้สึกประหลาดใจนะ ฉันนึกว่าสิ่งแรกที่เธอจะทำเมื่อมาที่นี่คือถามคำถามเกี่ยวกับ Voldemort เสียอีก” “”บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปในทันทีทำให้ Harry นึกถึงการมาของ Dementors เมื่อครู่ก่อนหน้านี้ทุกคนดูหนังท้องตึงหนังตาหย่อน แต่ตอนนี้กลายเป็นดูเคร่งเครียดระมัดระวัง ความเครียดแพร่กระจายไปทั้งโต็ะเมื่อมีคนกล่าวถึงชื่อของ Voldemort. Lupin ซึ่งกำลังจะจิบไวน์วางแก้วของเขาลงพร้อมกับทำหน้าระมัดระวัง “ผมถามแล้ว!” Harry พูดอย่างขุ่นเคือง “ผมถาม Ron กับ Hermione แล้วแต่พวกเขาบอกว่าเราไม่ได้รับอนุญาตให้ร่วมกับขบวนการ ผมก็เลย---” “และพวกเขาก็พูดถูก” คุณนาย Weasley พูด “พวกเธอยังเด็กเกินไป” เธอนั่งหลังตรง กำปั้นของเธอกดแน่นอยู่บนพนักเก้าอี้ ความง่วงเหงาหาวนอนอันตรธานไปจากเธอโดยสิ้นเชิง “กฏที่ว่าคนที่จะถามคำถามได้ต้องอยู่ในขบวนการออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” Sirius ถาม “Harry ติดอยู่ในบ้าน Muggle นั่นตั้งเป็นเดือน เขามีสิทธิที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น----” “เดี๋ยวก่อน!” George ขัดขึ้นเสียงดัง “ทำไม Harry ถึงได้รับคำตอบล่ะ?” Fred พูดอย่างมีโทสะ “พวกเราก็พยายามหาคำตอบจากพวกคุณเป็นเดือนแต่พวกคุณก็ไม่เคยบอกอะไรเราเลย!” George พูด “พวกเธอยังเด็กไป พวกเธอไม่ได้อยู่ในขบวนการ” Fred พูดทำเสียงสูงเลียนแบบแม่ของเขา “Harry อายุยังไม่ถึงด้วยซ้ำ!” “มันไม่ใช่ความผิดของฉันที่ไม่มีใครบอกพวกเธอว่าขบวนการกำลังทำอะไรอยู่” Sirius พูดอย่างใจเย็น “มันเป็นการตัดสินใจของพ่อแม่ของพวกเธอ ในขณะที่ Harry---” “อะไรจะเหมาะสมสำหรับ Harry ไม่ได้ขึ้นกับการตัดสินใจของเธอ!” คุณนาย Weasley พูดอย่างดุเดือด ใบหน้าของเธอที่ปรกติดูใจดีตอนนี้ดูอันตราย “เธอลืมที่ Dumbledore ไปแล้วกระมัง?” “ตรงส่วนไหนล่ะ” Sirius ถามอย่างสุภาพ แต่ด้วยท่าทางของคนที่เตรียมพร้อมจะต่อสู้ “ก็ส่วนที่เกี่ยวกับว่าไม่ให้บอก Harry เกินกว่าที่เขาจำเป็นต้องรู้” คุณนาย Weasley พูดพร้อมกับเน้น 4 พยางค์หลัง Ron, Hermione, Fred และ George หันหน้าไปมาระหว่างคุณนาย Weasley กับ Sirius เหมือนพวกเขากำลังดูเทนนิสอยู่ Ginny นั่งคุกเข่าอยู่กลางกองจุก Butterbeer ปากของเธออ้าค้างเล็กน้อยขณะที่ฟังบทสนทนา ตาของ Lupin จับจ้องอยู่ที่ Sirius “ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะบอกเขามากกว่าที่เขาต้องรู้ Molly” Sirius พูด “แต่เขาเป็นคนที่เห็น Voldemort กลับมา” (เกือบทุกคนขนลุกอีกครั้งเมื่อได้ยินชื่อนี้) “เขามีสิทธิมากกว่าหลายๆคนที่จะ---” “เขาไม่ได้เป็นสมาชิกของ The order of the Phoenix!” คุณนาย Weasley พูด “เขาเพิ่งจะ 15 และ-----” “และเขาก็จัดการกับหลายเรื่องไม่น้อยไปกว่าสมาชิกหลายคน” Sirius พูด “และยังมากกว่าบางคน” “ไม่มีใครไม่ยอมรับว่าเขาทำอะไรมาบ้าง!” คุณนายWeasleyพูด เสียงของเธอเริ่มดังขึ้น กำปั้นของเธอเริ่มสั่นบนพนักเก้าอี้ของเธอ “แต่เขาเพิ่งจะ---” “เขาไม่ใช่เด็กแล้ว” Sirius พูดอย่างหมดความอดทน “แต่เขาก็ยังไม่เป็นผู้ใหญ่เหมือนกัน!” คุณนาย Weasley พูด แก้มของเธอเริ่มเปลี่ยนสี “เขาไม่ใช่ James นะ Sirius!” “ฉันเข้าใจชัดเจน ว่าเขาเป็นใคร ขอบใจนะ Molly” Sisius พูดอย่างเย็นชา “แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเธอรู้นะ!” คุณนาย Weasley พูด “บางครังเธอพูดถึงเขาราวกับว่าเธอกำลังได้เพื่อนรักเธอกลับมาอีกครั้ง!” “แล้วมันไม่ดียังไงล่ะครับ?” Harry พูด “มันไม่ดียังไง Harry ก็เพราะว่าเธอไม่ใช่คุณพ่อของเธอน่ะสิ ต่อให้เธอดูเหมือนเขายังไงก็ตาม” คุณนาย Weasley พูด ตาของเธอยังจ้องเขม็งอยู่ที่ Sirius “เธอยังเป็นนักเรียนอยู่ และผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบเธอไม่ควรลืมข้อนี้!” “หมายความว่าฉันเป็นพ่ออุปถัมภ์ที่ไม่รับผิดชอบหรือ?” Sirius ถามอย่างเรียกร้อง เสียงของเขาเริ่มดังขึ้น “หมายความว่าเธอชอบทำอะไรหุนหันน่ะสิ Sirius นั่นคือเหตุผลที่ Dumbledore คอยเตือนเธอให้อยู่ที่บ้าน และ----” “เราจะไม่พูดถึงคำสั่งของ Dumbledore ต่อฉันตอนนี้ ได้ใหม!” Sirius พูดเสียงดัง “Arthur!” คุณนาย Weasley พูดพร้อมกับหันไปมองสามีของเธอ “Arthur สนับสนุนฉันหน่อย!” คุณ Weasley ไม่ได้พูดออกมาทันที เขาถอดแว่นออกและเช็ดมันช้าๆด้วยเสื้อคลุมของเขา ไม่ได้มองไปยังภรรยาของเขา เขาเริ่มตอบเมื่อเขาใส่แว่นกลับเข้าที่อีกครั้ง “Dumbledore รับทราบแล้วว่าตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว Molly เขายอมรับแล้วว่า Harry ควรจะได้รู้ข้อมูลที่เขาควรจะ เมื่อเขาตอนนี้อยู่ที่ฐานบัญชาการแล้ว” “ก็ใช่ แต่นั่นมันก็ต่างกับการเชิญให้เขาถามทุกอย่างที่เขาต้องการนะ!” “โดยส่วนตัวนะ” Lupin พูดเงียบๆ ละสายตาจาก Sirius ในที่สุดเมื่อคุณนาย Weasley หันมาทางเขาอย่างรวดเร็วด้วยความหวังว่าในที่สุดเธอจะมีพวกเสียที “ฉันว่ามันจะดีกว่าที่ Harry จะรู้ความจริง---- ไม่ใช่ทั้งหมด Molly แต่เป็นภาพรวม ---- จากพวกเรา ดีกว่าไปรู้แบบสับสนจากคนอื่น ” ที่ทางของเขาดูนุ่มนวลแต่ Harry รู้สึกมั่นใจว่าอย่างน้อย Lupin ต้องรู้ว่ามีหูดักฟังระยะไกล (Extendabel ears) ที่รอดพ้นจากหูตาของคุณนาย Weasley “ก็ได้” คุณนาย Weasley พูดพร้อมกับหายใจลึกๆและมองไปรอบห้องหาการสนับสนุนซึ่งไม่มีมา “ก็ได้ ฉันรู้แล้วว่าฉันเป็นเสียงส่วนน้อย แต่ฉันจะขอบอกอะไรไว้อย่างนะ Dumbledore จะต้องมีเหตุผลของเขาที่เขาไม่ต้องการให้ Harry รู้มากเกินไป และขอพูดในฐานะของคนที่เป็นห่วง Harry เป็นอย่างสูง---” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:23:39 ]

ความคิดเห็นที่ 25 “เขาไม่ใช่ลูกชายเธอนะ” Sirius พูดเบาๆ “แต่เขาก็เป็นเหมือนคนหนึ่ง” คุณนาย Weasley พูดอย่างดุดัน “เขายังเหลือใครอีกล่ะ?” “เขามีฉันไง!” “ใช่” คุณนาย Weasley พูดพร้อมทั้งม้วนปาก “แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าเธอคงดูแลเขาได้ลำบากในขณะที่เธอโดนขังอยู่ใน Azkaban หรือไม่ใช่?” Sirius ทำท่าจะลุกจากเก้าอี้ “Molly เธอไม่ใช่คนๆเดียวในโต็ะนี้ที่เป็นห่วงสนใจ Harry นะ” Lupin พูดขึ้นทันที “Sirius นั่งลง” ริมฝีปากล่างของคุณนาย Weasley สั่น Sirius นั่งลงช้าๆ หน้าของเขาขาวซีด “ฉันคิดว่า Harry ควรจะได้รับอนุญาตให้ออกความเห็นในเรื่องนี้” Lupin พูดต่อ “เขาอายุมากพอที่จะตัดสินใจด้วยตัวเองแล้ว” “ผมอยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” Harry พูดขึ้นทันที เขาไม่ได้มองไปยังคุณนาย Weasley เขารู้สึกสะเทือนอารมภ์ที่เธอพูดเกี่ยวกับเขาเป็นเหมือนลูกชายของเธอ แต่เขาก็ทนไม่ได้เช่นกันกับการทะนุถนอมจนเกินเหตุของเธอ Sirius พูดถูก เขาไม่ใช่เด็กแล้ว “ก็ได้” คุณนาย Weasley พูด เสียงของเธอ เริ่มสั่น “Ginny --- Ron ---Hermione ---- Fred ---- George ---- พวกเธอออกไปจากห้องครัวเดี๋ยวนี้ ” มีเสียงประท้วงเกิดขึ้นทันที “พวกเราอายุเกินแล้ว” Fred กับ George ตะโกนขึ้นพร้อมกัน “ถ้า Harry ได้รับอนุญาตล่ะก็ ทำไมผมถึงไม่ได้ล่ะ?” Ron ตะโกน “คุณแม่ หนูก็อยากฟังนะ” Ginny คร่ำครวญ “ไม่ได้!” คุณนาย Weasley ตะโกนพร้อมทั้งยืนขึ้น ตาของเธอลุกโชน “ฉันไม่ยอมเด็ดขาด---” “Molly เธอไม่มีสิทธิ์ห้าม Fred กับ George ” คุณ Weasly พูดอย่างอ่อนล้า พวกเขาอายุถึงแล้ว “แต่พวกเขายังไปโรงเรียนอยู่เลย” “แต่พวกเขาเป็นผู้ใหญ่แล้วในทางกฏหมาย” คุณ Weasley พูดอย่างเหนื่อยหน่ายอีกครั้ง ใบหน้าคุณนาย Weasley กลายเป็นสีแดงก่ำ “ฉัน---- โอว์ ก็ได้ถ้างั้น Fred กับ George อยู่ฟังได้แต่ Ron----” “ยังไง Harry ก็ต้องบอกทุกอย่างที่ได้ยินกับผมกับ Hermione อยู่ดี” Ron พูดอย่างร้อนแรง “ใช่ใหม--- ใช่ใหม Harry ?” เขาหันไปถาม Harry อย่างไม่แน่ใจพร้อมกับสบตา Harry ในเสี้ยววินาที Harry คิดถึงการที่เขาจะบอก Ron ว่าเขาจะไม่เล่าอะไรให้ฟังแม้แต่นิดเดียว ให้เขาลองรสชาดของการถูกกักอยู่ในความมืด แต่ความคิดอันสกปรกนี้อันตรธานไปเมื่อพวกเขาสบนากัน “แน่นอน” Harry พูด Ron และ Hermione ยิ้ม “ก็ได้!” คุณนาย Weasley ตะโกน “ก็ได้! Ginny ---- ไปนอน!” Ginny ไม่ได้ไปอย่างเงียบๆ พวกเขาได้ยินเสียงเธอบ่นอย่างโมโหใส่แม่ของเธอไปตลอดทาง และเมื่อเธอไปถึงห้องโถงเสียงฉีกแก้วหูของคุณนาย Black ก็ดังขึ้นอีกครั้ง Lupin รีบรุดไปที่รูปภาพ เพื่อไปทำให้มันสงบลง Sirius รอจนเขากลับมา ปิดประตูห้องครัว และนั่งลงที่โต็ะจึงเริ่มพูดขึ้น “Ok Harry... เธออยากรู้อะไรล่ะ” Harry สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วจึงถามคำถามที่รบกวนจิตใจเขามาตลอดเดือน “ตอนนี้ Voldemort อยู่ที่ใหน?” เขาถาม ไม่สนใจอาการขนลุกของคนที่โต็ะเมื่อได้ยินชื่อ “เขากำลังทำอะไรอยู่ ผมพยายามดูข่าวของพวก Muggle แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่เหมือนเป็นฝีมือเขาเลย ไม่มีการตายแปลกๆหรืออะไรทั้งนั้น” “นั่นเป็นเพราะยังไม่มีการตายแบบแปลกน่ะสิ” Sirius พูด “เท่าที่พวกเรารู้นะ...และที่พวกเรารู้ก็เยอะนะ” “มากกว่าที่เขาคิดว่าเรารู้” Lupin พูด “มันเป็นไปได้ยังไงที่เขาหยุดฆ่าคน?” Harry ถาม เขารู้ว่า Voldemort ได้ฆ่าคนไปมากกว่าหนึ่งครั้งเฉพาะในปีที่แล้ว “เพราะเขาไม่ต้องการจะดึงความสนใจเข้าหาตัวน่ะสิ” Sirius พูด “มันจะอันตรายสำหรับเขา การกลับมาของเขาไม่ค่อยจะเป็นไปตามที่เขาคาดการไว้ เธอก็รู้ เขาทำมันผิดพลาดไป” “หรือจะพูดอีกอย่างก็คือเธอทำให้มันผิดพลาด” Lupin พูดพร้อมทั้งยิ้มอย่างพึงพอใจ “ยังไงครับ?” Harry ถามอย่างงงงวย “เพราะเธอไม่น่าจะรอดชีวิตกลับมาน่ะสิ!” Sirius พูด “นอกจากพวก Death Eaters ของเขาแล้วไม่ควรมีใครจะรู้ว่าเขากลับมาแล้ว แต่เธอรอดชีวิตมาเป็นพยานการกลับมาของเขา!” “และคนที่เขาไม่อยากให้รู้ถึงการกลับมาของเขาคีอ Dumbledore” Lupin พูด “และเธอก็ทำให้ Dumbledoreรู้ทันที” “แล้วมันช่วยยังไงครับ?” Harry ถาม “เธอล้อเล่นหรือเปล่า?” Bill พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “Dumbledore เป็นคนเดียวที่ You Know Who กลัวนะ!” “เพราะเธอ Dumbledore เลยสามารถเรียกรวม The order of the Phoenix ภายในหนึ่งชั่วโมงหลังจากการกลับมาของ Voldemort” Sirius พูด “แล้วขบวนการได้ทำอะไรไปแล้วบ้างล่ะครับ?” Harry พูดพร้อมทั้งมองไปรอบๆที่ทุกคน “ก็ทำทุกอย่างสุดความสามารถเพื่อให้ Voldemort ไม่สามารถทำตามแผนการของเขาได้” Sirius พูด “แล้วพวกคุณรู้ได้ยังไงว่าแผนการของเขาเป็นยังไงล่ะครับ?” Harry ถามอย่างรวดเร็ว “Dumbledore มีความคิดอันแหลมคม” Lupin พูด “และความคิดอันแหลมคมของเขามักจะถูกต้องเสมอ” “แล้ว Dumbledore คิดว่าเขากำลังวางแผนอะไรอยู่ล่ะครับ?” “อย่างแรกเขาก็ต้องพยายามที่จะสร้างกองทัพของเขาอีกครั้ง” Sirius พูด “สมัยนั้นเขามีลูกสมุนมากมายภายใต้การควบคุม พ่อมดและแม่มดที่ทั้งเขาบังคับ และใช้เวทย์มนตร์ทำให้เชื่อฟังเขา พวก Death Eater ที่ซึ่อสัตย์ของเขา แล้วก็สิ่งมีชีวิตโลกมืดอีกมากมาย เธอได้ข่าวว่าเขาวางแผนที่จะเอาพวกยักษ์เป็นพวกใช่ใหมล่ะ นั่นมันแค่พวกเดียวที่เขากำลังพยายามอยู่ แน่นอนว่าเขาคงไม่พยายามที่จะรบกับกระทรวงเวทย์มนตร์ด้วยพวก Death Eaters หยิบมือหนึ่งหรอก” “หมายความว่าพวกคุณกำลังพยายามไม่ให้เขาหาพวกเพิ่มได้?” “พวกเรากำลังทำสุดความสามารถ” Lupin พูด “ยังไงล่ะครับ?” “อย่างแรกก็ด้วยการพยายามทำให้คนจำนวนมากที่สุดเชื่อว่าเขากลับมาแล้ว ให้พวกเขาเริ่มระวังป้องกันตัวเอง” Bill พูด “แต่มันก็ยากน่ะนะ” “ทำไมล่ะครับ?” “เพราะทัศนคติของทางกระทรวงน่ะสิ” Tonks พูด “เธอก็เห็นCornelius Fudge แล้วนี่ หลังจากที่ You know who กลับมา Harry. เขาไม่ได้เปลี่ยนความคิดของเขาเลย เขายังคงปฏิเสธอย่างเด็ดขาดที่จะเชื่อว่ามันเกิดขึ้นแล้ว” “แต่ว่า.. ทำไมล่ะ?” Harry พูดอย่างหมดหวัง “ทำไมเขาถึงทำตัวโง่อย่างนี้ ถ้า Dumbledore ---” “นั่นล่ะ เธอชี้ได้ตรงประเด็นปัญหาแล้ว” คุณ Weasley พูดพร้อมทั้งยิ้มแห้งๆ “Dumbledore” “Fudge กลัวเขาน่ะ” Tonks พูดอย่างเศร้าใจ “กลัว Dumbledore?” Harry พูด แทบไม่เชื่อหูตัวเอง “กลัวสิ่งที่เขาวางแผนจะทำ” คุณ Weasley พูด “Fudge คิดว่า Dumbledore กำลังวางแผนจะโค่นเขา เขาคิดว่า Dumbledore ต้องการกระทรวงเวทยมนตร์” “แต่ Dumbledore ไม่ได้ต้องการ---” “แน่นอนเขาไม่ต้องการ” คุณ Weasley พูด “เขาไม่เคยต้องการเป็นเจ้ากระทรวง ถึงแม้ว่าจะมีคนมากมายต้องการให้เขาเป็นในตอนที่ Milicent Bagnold เกษียณ Fudge เข้ามาครองอำนาจแทนในตอนนั้น แต่ว่าเขาก็ไม่เคยลืมว่ามีคนมากขนาดไหนที่สนับสนุน Dumbledore แม้ว่า Dumbledore จะไม่เคยสนใจงานนั้นเลย” “Fudge รู้สึกอยู่ลึกๆว่า Dumbledore ฉลาดกว่าเขามากมาย เป็นพ่อมดที่มีพลังมากกว่ามากมาย และตอนที่เขาเข้ารับตำแหน่งใหม่ๆเขามักจะขอคำแนะนำและความช่วยเหลือจาก Dumbledore เสมอ” Lupin พูด “แต่ดูเหมือนว่าเขาเริ่มติดใจในอำนาจ แล้วก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น เขารักที่จะเป็นเจ้ากระทรวงเวทย์มนตร์ และสุดท้ายเขาก็หลอกตัวเองว่าเขาฉลาดกว่า Dumbledore และ Dumbledore พยายามก่อปัญหาเพราะหวังในเก้าอี้ของเขา” “เขาคิดอย่างนั้นได้ยังไง?” Harryพูดอย่างโกรธแค้น “เขาคิดได้ยังไงว่า Dumbledore กุเรื่องทั้งหมดขึ้นมา--- ว่าผมกุเรื่องทั้งหมดขึ้นมา?” “เพราะการยอมรับว่า Voldermort กลับมาแล้วจะทำให้กระทรวงต้องเผชิญกับปัญหาในระดับที่ไม่ได้เจอมาเกือบ 40 ปี” Sirius พูดอย่างขมขื่น “Fudge ก็แค่ไม่สามารถเผชิญหน้ากับความจริง มันสบายกว่ามากที่จะหลอกตัวเองว่า Dumbledore กำลังโกหกเพื่อที่จะบั่นทอนเสถียรภาพของเขา” “เธอเห็นถึงปัญหาแล้วใช่ใหม” Lupin พูด “ตราบใดที่ทางกระทรวงยังยืนยันว่า Voldemort ยังไม่กลับมา มันก็เป็นการยากที่จะทำให้คนทั่วไปเชื่อว่าเขากลับมาแล้ว โดยเฉพาะเมื่อตัวพวกเขาเองก็ไม่ต้องการที่จะเชื่อเช่นนั้น นอกจากนี้ทางกระทรวงยังแทรกแซง The Daily Prophet ไม่ให้รายงานไอ้ที่พวกเขาเรียกกันว่า ข่าวลือDumbledore ดังนั้นคนส่วนใหญ่ในสังคมพ่อมดเลยยังไม่รู้สึกโดยสิ้นเชิงถึงอะไรทั้งนั้น และนั่นก็ทำให้พวกเขาตกเป็นเป้าอันง่ายดายของพวก Death Eaters ถ้าพวกมันใช้ Imperius Curse (คำสาปทรมาณ)” “แต่พวกคุณก็พยายามบอกคนทั่วไปอยู่ใช่ใหมครับ หรือไม่ใช่?” Harry พูด มองไปรอบๆที่คุณ Weasley Sirius Bill Mundungus Lupin และ Tonks “พวกคุณกำลังพยายามบอกคนอื่นๆว่าเขากลับมาแล้วใช่ใหมครับ?” ทุกคนยิ้มแห้งๆ “ทุกคนคิดว่าฉันเป็นฆาตกรบ้าเลือดและทางกระทรวงก็ตั้งค่าหัวฉันไว้หมื่น Galleon ฉันคงจะเดินส่ายอาดๆไปตามถนนแจกใบปลิวไม่ได้ใช่ใหม? หรือเธอว่าไง”Sirius พูด “ฉันก็ไม่เป็นที่ต้อนรับของเกือบทุกสังคม” Lupin พูด “การที่ฉันเป็นมนุษย์หมาป่าทำให้ฉันถูกขึ้นทะเบียนเป็นตัวอันตรายและไม่มีใครจ้างฉันทำงาน” “Tonks กับ Arthur จะถูกไล่ออกจากกระทรวงถ้าพวกเขาเริ่มพูดเรื่องนี้” Sirius พูด “และมันก็สำคัญมากที่เราจะต้องมีสาย(สืบ)อยู่ในกระทรวง เพราะพนันกันได้เลยว่า Voldemort ก็ต้องมีเหมือนกัน” “แต่เราก็ทำให้หลายคนเชื่อเราได้แล้วนะ” คุณ Weasley พูด “อย่างเช่น Tonks เป็นต้น เธออายุน้อยเกินกว่าที่จะเข้าร่วมขบวนการเมื่อคราวที่แล้ว และการที่มี Aurors อยู่ฝ่ายเราก็เป็นประโยชน์มากทีเดียว --- Kingsley Shackbolts ก็มีประโยชน์มากนะ เขาได้รับหน้าที่ให้ตามล่า Sirius และเขาก็ทำรายงานส่งทางกระทรวงว่า Sirius หนีไปซ่อนที่ทิเบต” “แต่ถ้าไม่มีใครพยายามบอกข่าวออกไปว่า Voldemort กลับมาแล้ว ---” Harry เริ่มอีกครั้ง จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:24:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 “แต่ถ้าไม่มีใครพยายามบอกข่าวออกไปว่า Voldemort กลับมาแล้ว ---” Harry เริ่มอีกครั้ง “ใครว่าไม่มีใครในพวกเราพยายามบอกข่าวออกไป?” Sirius พูด “ทำไมเธอถึงคิดว่า Dumbledore กำลังตกที่นั่งลำบากอย่างนั้นล่ะ?” “หมายความว่ายังไงครับ?” Harry ถาม “พวกนั้นกำลังพยายามทำลายชื่อเสียงของเขา” Lupin พูด “เธอไม่ได้อ่าน The Daily Prophet เมื่อสัปดาห์ที่แล้วหรือ? มันรายงานว่าเขาถูกโหวตออกจากประธานสมาพันธ์พ่อมดสากลเพราะเขาแก่แล้วและก็เริ่มหลงๆลืมๆ แต่มันไม่จริง เขาถูกโหวตออกเพราะเขาปราศรัยประกาศเรื่อง Voldemort กลับมาแล้ว นอกจากนี้พวกเขาลดชั้นเขาจากตำแหน่งหัวหน้าพ่อมดของ Wizengamot ด้วย --- มันคือศาลสูงของพวกพ่อมดน่ะ และพวกนั้นยังพูดกันถึงการเรียกคืน Order of Merlin First Class (คงคล้ายเครื่องราช น่ะครับ) ด้วย” “แต่ Dumbeldore บอกว่าเขาไม่สนใจหรอก ตราบใดที่พวกนั้นไม่เอาการ์ดชอกโกแลตกบของเขาไป” Bill พูดยิ้มๆ “มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ” คุณ Weasley พูด “ถ้าเขายังท้าทายกระทรวงอยู่อย่างนี้ต่อไปสุดท้ายเขาอาจจะต้องไปอยู่ที่ Azkaban ก็ได้ และเรื่องที่เราไม่ต้องการที่สุดก็คือการที่ Dumbledore ถูกขังอยู่ที่อื่น You know who จะปฏิบัติงานอย่างระมัดระวังถ้าเขารู้ว่า Dumbledore ยังอยู่และจับตาดูเขาอยู่ ถ้า Dubbledore พ้นทางไปแล้วล่ะก็ --- ทีนี้ทุกอย่างก็จะโล่งสำหรับ You know who ล่ะ” “แต่ถ้า Voldemort กำลังพยายามหา Death eater เพิ่มนั่นก็ต้องหมายความว่าเขากลับมาแล้วไม่ใช่หรือครับ” Harry ถามอย่างอ่อนใจ “Voldemort ไม่ได้เดินไปเคาะประตูบ้านคนเพื่อหาพวกนะ Harry ” Sirius พูด “เขาใช้วิธี หลอก jinx และก็แบล็คเมล์ เขามีความสามารถสูงในการดำเนินการอย่างเป็นความลับ อย่างไรก็ตามการรวบรวมผู้ติดตามก็เป็นแค่อย่างหนึ่งที่เขาสนใจ เขายังมีแผนอื่นอีก แผนที่เขาสามารถดำเนินการได้อย่างเงียบจริง และตอนนี้เขาก็กำลังทุ่มเทให้แผนนั้นอยู่” “มันคืออะไรครับ นอกเหนือจากการหาผู้ติดตาม” Harryถามอย่างรวดเร็ว เขาเห็น Sirius กับ Lupin สบตากันอย่างรวดเร็วก่อนที่ Sirius จะตอบคำถาม “ของที่เขาจะเอามาได้โดยการขโมยเท่านั้น” เมื่อ Harry ยังทำหน้างงอยู่ Sirius พูดต่อว่า “ก็อย่างเช่นอาวุธไง ของที่เขาไม่มีเมื่อคราวที่แล้ว” “ที่เขาจะใช้มันได้อย่างทรงพลังเหรอครับ?” “ใช่” “อย่างเช่นอาวุธแบบไหนครับ?” Harry พูด “จะเป็นอะไรที่แย่ยิ่งกว่า Avada Kedavra ---? (ถ้าจำไม่ผิดเป็นเวทย์มนตร์ที่ทำให้ตายในทันทีนะครับ ไม่แน่ใจเหมือนกัน)” “พอแล้ว พอเท่านี้!” “”คุณนาย Weasley พูดจากเงาหลังประตู Harry ไม่ได้ทันสังเกตว่าเธอกลับมาจากส่ง Ginny ขึ้นชั้นบนแล้ว เธอยืนกอดอกอยู่ด้วยท่าทางโกรธจัด “พวกเธอทุกคนไปนอนเดี๋ยวนี้ ทุกคน” เธอพูด มองไปรอบๆยัง Fred George Ron และ Hermione “แม่สั่งผมไม่ได้----” Fred เริ่มพูด “ลองดูไหมล่ะ” คุณนาย Weasley คำราม เธอสั่นเล็กน้อยในขณะที่เธอจ้องไปที่ Sirius “เธอให้ข้อมูล Harry ไปเยอะแล้ว ถ้าให้มากกว่านี้ก็เหมือนให้เขาเข้าร่วมขบวนการแล้วนะ” “ทำไมไม่ได้ล่ะครับ” Harry พูดอย่างรวดเร็ว “ผมอยากเข้าร่วมนะ ผมอยากช่วยต่อสู้” “ไม่ได้” ครั้งนี้ไม่ใช่คุณนาย Weasley พูด แต่เป็น Lupin “คนที่จะเข้าร่วมได้ต้องเป็นพ่อ(แม่)มดที่อายุเกินเท่านั้น” เขาพูด “พ่อมดที่จบจากโรงเรียนแล้ว” เขาเสริมเมื่อ Fred กับ Geroge อ้าปากจะพูด “มันเกี่ยวพันกับอันตรายมากจนพวกเธอนึกไม่ถึง พวกเธอทุกคน...ฉันว่า Molly พูดถูกนะ Sirius พวกเราพูดไปพอแล้ว” ”Sirius ยักใหล่เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เถียงอะไร คุณนาย Weasley ทำหน้าเคร่งส่งสัญญานให้ลูกๆของเธอ และ Hermione พวกเขายืนขึ้นทีละคน Harry ยอมรับความพ่ายแพ้และตามพวกเขาไป จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 27 บทที่ 6 แปลโดยคุณ Kurenai — CHAPTER SIX —The Noble and Most Ancient House of Black คุณนาย Weasley เดินตามพวกเขาขึ้นบันไดด้วยท่าทางเคร่งขรึม “ฉันต้องการให้พวกเธอทุกคนเข้านอนทันทีนะ ไม่มีการพูดกัน” เธอพูดเมื่อทั้งหมดขึ้นถีงชั้นบน “เรามีงานหนักรออยู่พรุ่งนี้ ฉันคิดว่า Ginny คงหลับอยู่” เธอหันไปพูดกับ Hermione “ดังนั้นพยายามอย่าทำให้เธอตื่นนะจ๊ะ” “หลับอยู่ เฮอะ” Fred พูดเบาๆหลังจากที่ Hermione กล่าวราตรีสวัสดิ์กับพวกเขา และพวกเขากำลังขึ้นไปชั้นถัดไป “ถ้า Ginny ไม่ได้ตื่นรอ Hermione ขึ้นไปเล่าเรื่องที่เราได้ยินมาวันนี้ให้ฉันเป็น Flobberworm ...” “เอาล่ะ Ron Harry ” คุณนาย Weasley พูดพร้อมทั้งชี้ไปยังห้องนอนของพวกเขาหลังจากพวกเขาขึ้นถึงชั้นถัดมา “พวกเธอเข้านอนได้แล้ว” “ฝันดี” Harry กับ Ron พูดกับฝาแฝดทั้งสอง “หลับให้สนิทนะ” Fredพูดพร้อมทั้งขยิบตา คุณนาย Weasley ปิดประตูห้องดังกึก ห้องนอนยิ่งดูชื้นและมืดกว่าที่เห็นแว็บแรก รูปเปล่าบนผนังกำลังหายใจช้าๆและลึกๆดุจดังเจ้าของรูปล่องหนกำลังนอนหลับอยู่ Harry ใส่ชุดนอนของเขา ถอดแว่นออกและปีนขึ้นไปบนเตียงที่เย็นเฉียบของเขา Ron โยนอาหารนกฮูกขึ้นไปบนตู้เสื้อผ้าเพื่อให้ Hedwig กับ Pigwidgeon ซึ่งกำลังกระพือปีกอย่างกระสับกระส่ายสงบลง “เราปล่อยให้พวกมันออกล่าทุกคืนไม่ได้” Ron อธิบายในขณะทีเขากำลังใส่ชุดนอนเก่าเก็บของเขา “Dumbeldore ไม่ต้องการให้มีนกฮูกมากผิดสังเกตแถวนี้ มันจะดูน่าสงสัย อ้อ...ฉันลืมไป..” “”เขาเดินไปที่ประตูและลงกลอนอย่างแน่นหนา “นายทำยังงั้นทำไม?” “Kreacher” Ron พูดพร้อมกับปิดไฟ “คืนแรกที่ฉันมาที่นี่เขาเข้ามาป้วนเปี้ยนในนี้ตอนตีสาม เชื่อฉันสินายไม่อยากจะตื่นมาแล้วเห็นเขาเดินด้อมๆมองๆอยู่ในห้องหรอก แล้วก็...” เขาขึ้นไปบนเตียง มุดเข้าไปในผ้าห่มแล้วหันมาดู Harry ในความมืด Harry มองเห็นหน้าเขารางๆจากแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างที่เต็มไปด้วยฝุ่น “นายคิดว่าไง?” Harry ไม่ต้องถามก็รู้ว่า Ron หมายถึงอะไร “อืมม พวกเขาไม่ได้บอกเรามากขนาดที่เราจะเดาได้ ใช่ใหม?” เขาพูดพร้อมกับพยายามนึกถึงเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อครู่ “ฉันหมายความว่า จริงๆแล้วพวกเขาบอกเราแค่ว่าพวกเขากำลังพยายามขัดขวางไม่ให้ใครเข้าร่วมกับ Vol---” มีเสียงหายใจเข้าดังเฮือกจาก Ron “--demort” Harry พูดอย่างมั่นคง “เมื่อไหร่นายจะเริ่มเรียกชื่อเขาจริงๆซักที? Sirius กับ Lupin ก็เรียกแล้วนะ” Ron ไม่สนใจคำถามหลังสุด “ใช่นายพูดถูก” เขาพูด “พวกเรารู้ทุกอย่างที่พวกเขาบอกเราอยู่แล้วจากหูยืดได้ (Extendable ears) ส่วนที่เรายังไม่เคยได้ยินก็คือ---” เปรี๊ยะ “โอ๊ย!” “อย่าเอ็ดไป Ron ไม่งั้นแม่ต้องย้อนกลับขึ้นมาแน่” “”แต่พวกพี่สองคนเพิ่งหายตัวมาโผล่ (Apparate) บนตักของผมนะ “ก็มันยากขึ้นในความมืดนี่หว่า” Harry เห็นร่างรางๆของ Fred กับ George กำลังก้าวลงมาจากเตียง มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดของสปริงและฟูกของเตียงของเขายุบลงไปหลายนิ้วเมื่อ George นั่งลงใกล้ๆเท้าของเขา “ตกลงได้เรื่องหรือยัง?” George พูดอย่างกระตือรือล้น “อาวุธที่ Sirius พูดถึง?” Harry พูด “เขาหลุดมานะ” Fred ซึ่งขณะนี้นั่งอยู่ถัดจาก Ron พูดอย่างออกรส “เราไม่เคยได้ยินเรื่องนี้จากหูยืดได้ ใช่ใหม?” “แล้วพวกคุณว่ามันคิดว่ามันคืออะไรล่ะ?” “มันอาจจะเป็นอะไรก็ได้” Fred พูด “แต่มันก็ไม่น่าจะมีอะไรเลวร้ายไปกว่าคำสาป Avada Kedavra อีกแล้วไม่ใช่หรือ?” Ron พูด “จะมีอะไรแย่ไปกว่าความตาย?” “มันอาจจะเป็นอะไรที่สามารถฆ่าคนจำนวนมากได้ในพริบตา” George ออกความเห็น “หรือมันอาจจะเป็นวิธีการฆ่าคนอย่างทรมารแบบพิเศษ” Ron พูดอย่างหวาดๆ “เขามี คำสาป Cruciatus ไว้ทรมานคนอยู่แล้ว” Harry พูด “เขาไม่ต้องการอะไรที่มีประสิทธิภาพกว่านั้นอีกแล้ว” “”ห้องเงียบไปพักหนึ่งและ Harry ก็รู้ได้ว่าทุกๆคนก็กำลังคิดถึงเรื่องเดียวกับเขา...ว่าอาวุธใหม่นี้จะสามารถนำมาซึ่งความเลวร้ายน่ากลัวขนาดไหน แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 46 13:28:59 จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:27:21 ]

ความคิดเห็นที่ 28 “แล้วตอนนี้คิดว่าเจ้าอาวุธนี้มันอยู่ที่ใครอยู่ล่ะ” Geroge ถาม “ผมหวังว่ามันจะอยู่ที่ข้างเราน่ะ” Ron พูด น้ำเสียงบ่งถึงความกังวลเล็กน้อย “ถ้ามันอยู่ที่ฝ่ายเราก็น่าจะเป็น Dumbledore ที่เก็บมันไว้อยู่” Fred พูด “ที่ไหนล่ะ?” Ron พูดอย่างรวดเร็ว “Hogwarts?” “พนันกันได้เลยว่าต้องเป็นที่นั่น” George พูด “ตอนนั้นเขายังซ่อนหินนักปราชญ์(Philosopher’s stone)ไว้ที่นั่นเลย ” “แต่อาวุธมันจะต้องใหญ่กว่าหินนั่นมากนะ!” Ron พูด “ไม่จำเป็น” Fred พูด “ใช่ ขนาดไม่ได้รับประกันอานุภาพของมัน” George พูด “ดูอย่าง Ginny สิ” “หมายความว่าไง?” Harry พูด “นายไม่เคยรับเวทย์ Bat-Bogey ของเธอใช่ใหมล่ะ?” “ชู่ววว!” Fred พูด กึ่งลุกกึ่งนั่งจากเตียง “ฟัง!” พวกเขาเงียบเสียงในทันที มีเสียงคนกำลังขึ้นบันไดมา “แม่” George พูด ทันไดนั้นมีเสียงดัง crack และ Harry รู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่หายไปจากปลายเตียงของเขา ไม่กี่วินาทีถัดมาพวกเขาได้ยินเสียงพื้นที่นอกประตูดังเอี๊ยด คุณนาย Weasley กำลังเงี่ยหูฟังว่าพวกเขาแอบคุยกันอยู่หรือเปล่า Hedwig กับ Pigwidgeon ร้องอย่างเหงาหงอย เสียงไม้ดังอีกครั้งจากนั้นพวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอเดินขึ้นชั้นบนไปเช็คดู Fred กับ George “แม่ไม่ไว้ใจพวกเราเลย นายก็รู้” Ron พูดอย่างสำนึกผิด Harry แน่ใจว่าเขาต้องนอนไม่หลับแน่ มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายให้เขาคิดจนเขาคาดว่าตัวเขาเองจะต้องนอนสับสนกับเรื่องราวทั้งหมดไปอีกหลายชั่วโมง เขาอยากจะคุยกับ Ron ต่อ แต่คุณนาย Weasley กำลังเดินกลับมาชั้นล่างอีกครั้ง และเมื่อเธอไปแล้วเขาได้ยินเสียงคนอื่นๆกำลังเดินขึ้นบันไดไป...ไม่สิ สิ่งมีชีวิตหลายขากำลังวิ่งเหยาะๆขึ้นๆลงๆนอกห้อง และ Hagrid อาจารย์วิชาการดูแลสิ่งมีชีวิตในโลกเวทย์มนตร์ก็กำลังพูดว่า “พวกมันงดงามมากใช่ไหมล่ะ Harry? พวกเราจะเรียนเรื่องอาวุธกันในเทอมนี้...” และ Harry เห็นเจ้าสิ่งมีชีวิตนั้นมีหัวเป็ฯปืนใหญ่และกำลังหันมาเล็งมายังเขา...เขาก้มลงหลบ... เมื่อเขารู้สึกตัวเขาพบว่าตัวเองกำลังนอนขดอุ่นอยู่ใต้ผ้าห่มและ เสียงของ George ดังไปทั่วห้อง แม่บอกให้ตื่นได้แล้ว อาหารเช้าของพวกนายอยู่ในครัว เสร็จแล้วให้ไปช่วยเธอที่ห้องรับแขก เธอว่าที่นั่นยังมีตัว Doxy เหลืออีกเยอะกว่าที่เธอคาดไว้และเธอเจอรังของตัว Puffskeins ใต้โซฟาด้วย ครึ่งชั่วโมงต่อมา Harry กับ Ron ซึ่งได้แต่งตัวและกินอาหารเช้าอย่างรวดเร็วก็เข้าไปยังห้องรับแขกซึ่งอยู่บนชั้นหนึ่ง, ห้องนี้ยาวและมีหลังคาสูงมีกำแพงสีเขียวมะกอกคลุมไว้ด้วยพรมแขวนผนังสกปรก พรมที่พื้นก็พ่นฝุ่นออกมาทุกครั้งที่มีคนวางเท้าลง และผ้าม่านกำมะหยี่สีเขียวมอสก็ส่งเสียงหึ่งหึ่งราวกับมีฝูงผึ้งที่มองไม่เห็นตอมอยู่ คุณนาย Weasley Hermione Ginny Fred และ George ยืนรวมกลุ่มกันอยู่ใกล้ผ่าม่านนี่เอง ทุกคนดูแปลกตาเพราะมีผ้าผูกคลุมจมูกกับปากไว้ นอกจากนี้ทุกคนยังถือขวดขนาดใหญ่ใส่ของเหลวสีดำที่มีหัวฉีดอยู่ที่ปากขวดไว้ด้วย “คลุมจมูกกับปากพวกเธอไว้แล้วก็หยิบเสปรย์เตรียมพร้อม” คุณนาย Weasley บอก Harry กับ Ron เมื่อเธอเห็นพวกเขาพร้อมกับชี้ไปยังขวดใส่น้ำยาสีดำที่เหลืออีกสองขวดวางอยู่บนโต็ะขาเรียว “มันคือ Doxycide ฉันไม่เคยเห็นการแพร่รังควานขนาดนี้เลยนะเนี่ย---สิบปีที่ผ่านมานี่เจ้า House Elf นั่นมัวทำอะไรอยู่นะ---” ครึ่งหนึ่งของใบหน้าของ Hermione ถูกผ้าเช็ดตัวคลุมอยู่แต่ Harry ก็เห็นเธอมองคุณนาย Weasley ด้วยสายตาตำหนิอย่างชัดเจน “Kreacher เขาแก่มากแล้ว เขาอาจจะไม่สามารถ---” “เธอจะแปลกใจว่า Kreacher สามารถทำอะไรได้บ้างเมื่อเขาต้องการนะ Hermione” Sirius พูด เขาเพิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับถือถุงชุ่มเลือดใส่หนูตายอยู่ในมือ “ฉันเพิ่งให้อาหาร Buckbeak มาน่ะ” เขาพูดตอบต่อสายตาสงสัยของ Harry “ฉันเลี้ยงมันอยู่ในห้องนอนของแม่ฉัน ยังไงเถอะ...ไอ้เจ้าโต็ะเขียนหนังสือนี่...” เขาวางถุงหนูที่เก้าอี้รับแขกและก้มลงดูเก๊ะซึ่ง Harry สังเกตเห็นเป็นครั้งแรกว่ามันสั่นเล็กน้อย “อืม Molly ฉันค่อนข้างแน่ใจนะ ว่ามันเป็น Boggart” Sirius พูดพร้อมกับเพ่งมองลอดรูกุญแจ “แต่ยังไงเราก็ควรจะให้ Mad-Eye ลองดูมันก่อนที่เราจะปล่อยมันออกมานะ---ก็อย่างที่รู้ๆกันนะเกี่ยวกับแม่ของฉัน มันอาจจะเป็นอะไรที่แย่กว่านั้นมากก็ได้” “ตกลงตามนั้น Sirius ” คุณนาย Weasley พูด ทั้งสองคนพูดกันด้วยน้ำเสียงที่ระมัดระวังและสุภาพซึ่งบอก Harry อย่างชัดเจนว่าทั้งสองคนยังไม่ลืมความขัดแย้งเมื่อคืน มีเสียงระฆังดังจากชั้นล่าง ตามด้วยเสียงแผดกรีดร้องซึ่งถูก Tonks กระตุ้นขึ้นเมื่อคืนตอนที่เธอเดินเตะที่วางร่มล้มไป “ก็บอกตั้งหลายครั้งแล้ว ว่าอย่ากดกริ่งประตู!” Sirius พูดอย่างหงุดหงิดพร้อมกับรีบออกจากห้องไป พวกเขาได้ยินเขาพุ่งลงบันไดไปพร้อมกับเสียงโหยหวนของคุณนาย Black ดังก้องไปทั่วบ้านอีกครั้ง “เจ้ารอยด่างของวงตระกูล ไอ้คนทรยศต่อสายเลือด พวกกลายพันธุ์ ลูกไอ้คนโสโครก...” “ปิดประตูเถอะ Harry” คุณนาย Weasley พูด Harry แกล้วถ่วงเวลาให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะกล้าก่อนที่จะปิดประตู เขาต้องการฟังว่าอะไรเกิดขึ้นที่ชั้นล่าง ชัดเจนว่า Sirius สามารถปิดม่านคลุมบนรูปของคุณแม่ของเขาได้แล้วเพราะเสียงกรีดร้องของเธอเงียบไป เขาได้ยินเสียง Sirius เดินลงไปยังห้องโถง จากนั้นก็เสียงกระทบกันของโซ่ที่ประตูหน้า ตามด้วยเสียงห้าวๆที่เขาจำได้ว่าเป็นเสียงของ Kingsley Shackbolt กำลังพูดว่า “Hestia เพิ่งปล่อยฉันมาน่ะ ตอนนี้เธอก็มีเสื่อคลุมของ Moody แล้ว แล้วฉันก็ว่าจะทิ้งรายงานไว้ให้ Dumbledore...” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:30:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 Harry รู้สึกได้ถึงสายตาของคุณนาย Weasley ที่จ้องมาที่หลังของเขา เขาปิดประตูลงอย่างเสียดายและกลับไปรวมกับหน่วยกำจัด Doxy คุณนาย Weasley กำลังก้มลงตรวจดูความพร้อมจากหนังสือ คู่มือการกำจัดสิ่งรบกวนภายในบ้านโดย Gildery Lockhart ซึ่งว่างเปิดอยู่บนโซฟา “เอาล่ะพวกเธอทุกคน พวกเธอต้องระมัดระวังนะ เพราะตัว Doxy มันกัดคนและเขี้ยวของมันก็มีพิษ ฉันมียกแก้พิษขวดนึงแต่ยังไงก็ขออย่าให้มีใครต้องใช้เลย เธอยืดกายขึ้น ตั้งหลักเตรียมพร้อมอยู่หน้าม่านและส่งสัญญานให้พวกเขาเข้าประจำที่ “พอฉันให้สัญญานปุ๊บก็เริ่มฉีดสเปรย์ทันทีเลยนะ” เธอพูด “พวกมันคงบินออกมาแล้วตรงมาที่พวกเราแน่ แต่ในหนังสือเขียนไว้ว่าพวกมันจะสลบถ้าเราพ่นโดนมันจังๆ พอมันขยับไม่ได้ก็โยนมันทิ้งถังนั่น” เธอก้าวอย่างระมัดระวังออกจากเส้นประจัญบานและยกสเปรย์ของเธอขึ้น “เอาล่ะ ---- ฉีดดดด!!” “”Harry เพิ่งจะเริ่มฉีดสเปรย์ไปได้ไม่กี่วินาทีก่อนที่ตัว Doxy ขนาดโตเต็มวัยจะพุ่งออกมาจากกลุ่มผ้าม่าน ปีกสะท้อนแสงคล้ายแมลงเต่าทองของมันดังหวีดหวิว ฟันของมันเล็กละเอียดเรียงอยู่ในปาก ส่วนตัวที่คล้าย fairy ของมันถูกปกคลุมไปด้วยขนสีดำดกหนาและมือทั้งสี่ของมันกำแน่นด้วยความโกรธ Harry ฉีดสเปรย์ใส่โดนหน้ามันเต็มๆ มันชะงักกลางอากาศและตกลงพื้นพรมโทรมๆด้วยเสียง ตุบ ดังเกินความคาดหมาย Harry หยิบมันขึ้นและโยนมันลงถังขยะไป “Fred นั่นเธอทำอะไรอยู่?” คุณนาย Weasley พูดเสียงเฉียบขาด “สเปรย์มันแล้วก็โยนมันลงถังเดี๋ยวนี้!” Harry มองไป Fred กำลังถือตัว Doxy ที่ดิ้นอยู่ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วโป้งของเขา “รับทราบคร้าบบ” Fred พูดอย่างแจ่มใสพร้อมกับสเปรย์ใส่หน้าตัว Doxy มันสลบไป แต่ทันทีที่คุณนาย Weasley หันหลังให้เขาหย่อนมันลงไปในกระเป๋าทันที “เราอยากจะทดลองพิษของตัว Doxy กับ Skiving Snackboxes น่ะ” George กระซิบใส่ Harry Harry สเปรย์อย่างปราณีตใส่ตัว Doxy สองตัวที่พุ่งเข้าหาเขาตรงหน้า จากนั้นเขาแกล้งขยับเข้าใกล้า George และขมุบขมิบเสียงจากมุมปาก “Skiving Snackboxes ที่ว่านี่มันคืออะไรเหรอ?” “ก็คือขนมหลายแบบที่จะทำให้คนกินไม่สบาย” George กระซิบพร้อม ไม่ยอมวางตาจากหลังของคุณนาย Weasley “ไม่ได้ป่วยจริงๆ แค่พอที่จะให้คนกินขอออกจากห้องเรียนเมื่อไรก็ได้ที่ต้องการ Fred กับฉันพัฒนามันขึ้นมาระหว่างฤดูร้อนนี้น่ะ มันจะมีสองด้าน บอกด้านไหนเป็นอะไรด้วยสี ถ้านายกินด้านสีส้มของ ยาอมอ๊วก นายก็จะอาเจียน จากนั้นตอนที่นายรีบออกมาจากห้องเรียนตรงไปยังตึกพยาบาลนายก็กินอีกครึ่งสีม่วง---” “---ซึ่งก็จะรักษานายอย่างสมบูรณ์แบบ ทำให้นายสามารถใช้เวลาว่างที่ได้มาตามความต้องการระหว่างบางชั่วโมงเรียนที่นายอาจจะต้องเสียเวลาอย่างไร้ค่ากับความเบื่อหน่าย-- นี่คือประโยคที่เราเขียนไว้บนใบโฆษณาน่ะ” Fred กระซิบหลังจากที่เขาแอบเล็ดรอดออกมาจากสายตาของคุณนาย Weasley และกำลังรีบเก็บตัว Doxys จากพื้นใส่กระเป๋าของเขา “แต่มันก็ยังต้องพัฒนาต่อไปนะ ตอนนี้คนทดลองของเรายังมีปัญหาตรงที่เขาไม่สามารถหยุดอ๊วกนานพอที่เขาจะกินด้านสีม่วงลงไปได้” “คนทดลอง?” “ก็พวกเรานี่แหละ” Fred พูด “พวกเราสลับกันทดลอง George ลองขนมเป็นลม --- และพวกเราทั้งคู่ก็ช่วยกันลอง ตังเมเลือดกำเดา---” “แม่นึกว่าเราต่อยกัน” George พูด “ถ้างั้นร้าน Joke shop ก็ยังดำเนินการอยู่?” Harry ขมุบขมิบพร้อมกับแกล้งทำเป็นปรับหัวฉีดสเปรย์ของเขา “พวกเรายังไม่ใบอนุญาตน่ะ” Fred พูดด้วยเสียงที่เบาลงอีกเมื่อคุณนาย Weasley หันมาเช็ดเหงื่อก่อนที่จะหันกลับไปโจมตีต่อ “ดังนั้นตอนนี้พวกเราก็เลยใช้วิธีสั่ง-ขายทางไปรษณีย์แทน เราขึ้นโฆษณาใน Daily prophet เมื่อสัปดาห์ที่แล้วด้วยนะ” “ทุกอย่างก็ต้องขอบคุณนายนะ พรรคพวก” Geroge พูด “แต่ไม่ต้องห่วง....แม่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ยังไงเธอก็ไม่อ่าน Daily prophet แล้ว เพราะมันเขียนแต่เรื่องโกหกเกี่ยวกับนายกับ Dumbledore” Harry ยิ้ม เมื่อปีที่แล้วเขาได้บังคับให้ฝาแฝด Weasley ยอมรับเงินรางวัล 1000 Galleons ที่เขาได้รับจากการชนะเลิศ Triwizard tournament เพื่อที่จะให้พวกเขาฟื้นความทะเยอทะยานในการเปิดร้าน Joke shop นอกจากนี้เขายังพอใจที่รู้ว่าคุณนาย Weasley ยังไม่รู้ถึงบทบาทของเขาในความก้าวหน้าของแผนนี้ เธอไม่คิดว่าการเปิดร้าน Joke shop จะเป็นอาชีพที่เหมาะสมสำหรับลูกชายทั้งสองของเธอ กระบวนการกำจัด Doxy กินเวลาเกือบทั้งเช้า เลยเที่ยงไปอีกกว่าที่คุณนาย Weasley จะถอดผ้าผูกหน้าป้องกันของเธอออกแล้วนั่งลงบนเก้าอี้เท้าแขนโทรมๆและรีบกระโดดออกมาพร้อมกับร้องอย่างขยะแขยงเพราะเธอนั่งทับถุงใส่หนูตาย ผ้าม่านก็ไม่ส่งเสียงหึ่งๆออกมาแล้ว มันแฉะจากการฉีดสเปรย์อย่างหนัก ถังที่อัดแน่นตัว Doxy ที่สลบไปแล้ววางอยู่ใต้ผ้าม่าน วางเรียงต่อด้วยชามใส่ไข่สีดำของพวกมัน ซึ่ง Crookshanks ก็กำลังเข้ามาดมๆอยู่ และ Fred กับ George ก็มองอย่างต้องการ “ฉันว่าเราเก็บไอ้นั่นไว้จัดการหลังข้าวกลางวันเถอะ ” คุณนาย Werasley ชี้ไปยังตู้สองตัวที่วางอยู่สองด้านของหิ้งเหนือเตาผิง ในตู้อัดแน่นไปด้วยของแปลกๆหลากชนิด: ชุดมีดเก่าขึ้นสนิม กรงเล็บ ม้วนหนังงู และกล่องเงินหม่นๆติดด้วยฉลากที่เขียนด้วยภาษาที่ Harry ไม่เข้าใจ และที่แย่ที่สุดคือขวดคริสตัลสำหรับประดับซึ่งมีหิน opal เป็นจุกปิด ในขวดเต็มไปด้วยสิ่งที่ Harry มั่นใจว่าต้องเป็นเลือด เสียงระฆังที่ประตูดังอีกครั้ง ทุกคนมองไปที่คุณนาย Weasley “อยู่ที่นี่แหละ” เธอพูดอย่างมั่นคงพร้อมกับคว้าถุงหนูขึ้น ในขณะเดียวเสียงแผดร้องโหยหวนของคุณนาย Black ก็ดังมาจากด้านล่างอีกครั้ง “ฉันจะไปเอาแซนด์วิชขึ้นมาเอง” “”เธอออกไปจากห้องและปิดประตูอย่างระมัดระวัง ทุกคนรีบวิ่งทันทีไปดูที่หน้าต่างว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขามองเห็นด้านบนของหัวยุ่งๆและกองกาต้มน้ำ (cauldron) ที่กองกันอยู่อย่างระเกะระกะ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 “Mundungus!” Hermione พูด “เขาเอาไอ้เจ้ากาพวกนั้นมาทำไม?” “เป็นไปได้ว่าเขากำลังหาที่ๆปลอดภัยไว้เก็บพวกมันน่ะ” Harry พูด “ก็ไอ้นี่ไม่ใช่เหรอที่เขาทำในคืนที่เขาควรจะไปเข้าเวรระวังให้ฉัน? คอยจิ๊กพวกกาน่าสงสัยพวกนี้?” “นายเข้าใจถูกแล้ว!” Fred พูด ประตูหน้าเปิดออกและ Mundungus แบบกาของเขาเดินหายเข้าไป “แม่ต้องไม่ชอบแน่งานนี้....” เขาและ George ปิดประตูแล้วยืนข้างๆมัน พยายามฟังว่าอะไรเกิดขึ้น เสียงกรีดร้องของคุณนาย Black ก็เงียบไปแล้ว “Mundungus กำลังพูดอยู่กับ Sirius และ Kingsley” Fred พึมพำขมวดคิ้วพยายามตั้งใจฟัง “ได้ยินไม่ค่อยชัด...นายว่าเราควรจะเสี่ยงใช้หูยืดได้ใหม?” “อาจจะคุ้ม” George พูด “งั้นฉันแอบขึ้นชั้นบนไปเอาลงมาสักคู่---” ทันไดนั้นเองก็มีเสียงดังแผดก้องมาจากชั้นล่างซึ่งทำให้พวกเขาไม่จำเป็นต้องใช้หูยืดได้อีกต่อไป พวกเขาทุกคนได้ยินชัดเจนทุกคำที่คุณนาย Weasley กำลังตะโกนสุดเสียง “เราไม่ได้เป็นแหล่งเก็บของโจรนะ!!!” “ฉันชอบจริงๆไอ้การฟังแม่ตะโกนใส่คนอื่นที่ไม่ใช่ฉันเนี่ย” Fred พูดพร้อมด้วยรอยยิ้มอันพึงพอใจบนใบหน้าพร้อมกับเปิดประตูออกอีกนิ้วหนึ่งเพื่อที่จะให้เสียงของคุณนาย Weasley เข้ามาในห้องได้ชัดขึ้น “มันสร้างความเปลี่ยนแปลงได้ยอดจริงๆ” “----ไร้ความรับผิดชอบอย่างสิ้นเชิง แค่นี้เราก็มีเรื่องต้องเป็นห่วงมากพออยู่แล้ว นี่ยังต้องมาห่วงว่าเธอจะแอบเอากาที่ขโมยมาเข้าบ้าน----” “ไอ้งั่งนั่นกำลังปล่อยให้เธอเข้าจังหวะของเธอ” George พูดพร้อมกับส่ายหน้า “นายต้องพยายามเบี่ยงเบนประเด็นตั้งแต่ช่วงแรกๆไม่งั้นเธอก็จะเดือดแล้วระเบิดไปอีกเป็นชั่วโมง ยิ่งเธอหาโอกาสเล่นงาน Mundungus มาตลอดตั้งแต่ตอนที่เขาโดดเวรเฝ้านายน่ะ Harry--- แม่ของ Sirius เริ่มอีกแล้วสิ” เสียงของคุณนาย Weasley ถูกกลบด้วยเสียงแผดร้องของเหล่ารูปภาพในห้องโถง George ไปประตูเพื่อลดเสียงลง แต่ก่อนที่เขาจะจะทันได้ปิดประตูก็มี House-elf ตัวหนึ่งหลุดเข้ามา นอกจากผ้าขี้ริ้วซึ่งผูกเหมือนผ้าเตี่ยวอยู่บนตัวเขาแล้ว Houlse-elf ตนนี้ก็เปลือยหมดทั้งตัว มันดูแก่มาก และดูราวกับว่าผิวของมันใหญ่เกินไปมากสำหรับตัวมัน(หมายความว่าเหี่ยวมาก) และแม้ว่ามันจะหัวโล้นเหมือน House-elf ทั่วไปแต่ก็มีผมสีขาวขึ้นอยู่บนหูที่ใหญ่จนคล้ายค้างคาวของมัน ตาของมันแดงฉานและดูชื้น จมูกอ้วนๆของมันใหญ่และดูแหลม เจ้า elf ไม่ได้สังเกตเห็น Harry และคนอื่นๆเลย มันทำท่าราวกับว่ามันมองไม่เห็นพวกเขา มันเดินกระหย่องกระแหย่งหลังโกงไป ช้าๆแต่มุ่งมั่น ไปยังอีกด้านหนึ่งของห้องพร้อมกับพึมพำกับตัวเองตลอดเวลาด้วยเสียงอันลึกและแหบแห้งเหมือนกบ bullfrog “.....กลิ่นอย่างกับท่อระบายน้ำแถมดูโจรตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เธอก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย ไอ้เจ้าคนทรยศต่อสายเลือดกับพวกเด็กวายร้ายของเธอทำบ้านของนายหญิงยุ่งไปหมดแล้ว ถ้าเธอรู้เข้า...ถ้าเธอพวกเขาให้พวกเดนคนเข้ามาอยู่ในบ้านของเธอ เธอจะพูดกับไอ้เฒ่า Kreacher นี่ว่ายังไงนะ แล้วเราจะทำอะไรได้...” “ฮัลโหล Kreacher” Fred พูดดังมากพร้อมกับปิดประตูดังปัง House-elf หยุดอยู่กับที่ทันทีพร้อมกับหยุดพึมพำแล้วส่งเสียงพร้อมทำท่าแปลกใจอย่างเสแสร้งสุดๆ “Kreacher ไม่ทันเห็นนายน้อยครับ” เขาพูดแล้วหันมาโค้งให้ Fred “เด็กวายร้ายที่เจ้าคนทรยศพามา” เขาพูดต่อด้วยเสียงที่ทุกคนได้ยินชัดเจน “อะไรนะ?” George พูด “ไม่ทันได้ยินประโยชน์สุดท้าย” “Kreacher ไม่ได้พูดอะไรครับ” เจ้า elf พูดพร้อมกับแย็บใส่ George อีกทีในเสียงแกล้งกระซิบให้ทุกคนได้ยิน “แล้วก็ไอ้เจ้าฝาแฝดที่ มันพวกสัตว์ร้ายผิดธรรมชาติแท้ๆเลย” Harry ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะดีหรือไม่ เจ้า elf ยืดตัวขึ้นจ้องมองทุกคนอย่างมุ่งร้าย และดูเหมือนมันจะเข้าใจว่าไม่มีใครได้ยินเพราะมันยังคงพึมพำกับตัวเองต่อไป “แล้วก็ไอ้เจ้าเลือดโคลนนั่น ยืนวางก้ามสบายเลยนะ โอ้ถ้านายหญิงรู้เข้าล่ะก็ เธอต้องร้องไห้แน่ แล้วก็มีเจ้าเด็กมาใหม่นี่ Kreacher ไม่รู้ชื่อมัน มันมาทำอะไรที่นี่ Kreacher ไม่รู้...” “นี่ Harry” Hermione พยายามคุยด้วย “Harry Potter” ตาสีซีดของ Kreacher เบิกกว้างและเขาพึมพำเร็วขึ้นด้วยเสียงโกรธแค้นยิ่งขึ้น “ยายเลือดโคลนพูดกับ Kreacher ยังกับว่าเป็นเพื่อนของเขา โอ้ ถ้านายหญิงของ Kreacher จะว่ายังไงถ้าเห็นเขาอยู่กับพวกอย่างนี้----” “อย่าเรียกเธอว่า Mudblood!” Ron กับ Ginny พูดขึ้นพร้อมกันอย่างโกรธจัด “ไม่เป็นไรหรอก” Hermione กระซิบ “เขายังสติไม่ค่อยดี เขาไม่รู้ตัวว่าเขากำลัง---” “อย่าหลอกตัวเองน่ะ Hermione เขารู้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่” Fred พูดพร้อมกับจ้องมอง Kreacher อย่างไม่ชอบขี้หน้า Kreacher ยังคงพึมพำต่อไป ตาจับจ้องที่ Harry “จริงเหรอ? นี่ Harry Potter จริงเหรอ? Kreacher เห็นแผลเป็นของเขา งั้นมันต้องจริงสิ นี่มันเจ้าเด็กที่หยุดท่าน Dark Lord, Kreacher ประหลาดใจจริงๆว่าเขาทำได้ยังไง----” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 31 “หรือใครไม่ล่ะ Kreacher” Fred พูด “ว่าแต่นายต้องการอะไรกันแน่” George ถาม ตาอันมหึมาของ Kreacher พุ่งไปยัง George “Kreacher กำลังทำความสะอาดอยู่” เขาพูดกลบเกลื่อน “เหมือนจะใช่” เสียงมาจากข้างหลัง Harry Sirius กลับมาแล้ว เขาถลึกตามองเจ้า elf จากประตูทางเข้า เสียงดังจากห้องโถงเริ่มเบาลงแล้ว บางทีคุณนาย Weasley กับ Mundungus คงย้ายไปเถียงกันต่อในครัว ทันทีที่เห็น Sirius, Kreacher เหวี่ยงตัวเองลงเป็นที่โค้งต่ำทำความเคารพแบบตลกๆที่ทำให้จมูกแหลมๆของเขาทิ่มไปที่พื้น “ยืนขึ้น” Sirius พูดอย่างหมดความอดทน “ตกลงนายเล็งอะไรอยู่ล่ะรอบนี้” “Kreacher กำลังทำความสะอาดอยู่” Kreacher พูดอีกครับ “Kreacher มีชีวิตอยู่เพื่อรับใช้ตระกูล Black อันทรงเกียรติ---” “แล้วมันก็ดำขึ้น (เล่นคำว่า Blacker) ขึ้นทุกวันนะบ้านนี้ มันโสโครก” Sirius พูด “นายท่านชอบปล่อยมุขอยู่เรื่อย” Kreacher พูดพร้อมกับโค้งอีกครั้งและพูดต่อเบาๆ “นายท่านเป็นไอ้สารเลวอกตัญญูที่ทำให้คุณแม่ใจสลาย---” “แม่ของฉันไม่เคยมีหัวใจ Kreacher” Sirius :-)ดัน “เธอมีชีวิตอยู่ด้วยความมุ่งร้ายและโกรธแค้น” Kreacher โค้งอีกครั้งเมื่อเขาพูดต่อ “ก็แล้วแต่นายท่านจะว่า” เขาพึมพำอย่างโกรธแค้น “นายท่านไม่มีค่าพอแม้แต่จะขัดเศษโคลนจากรองเท้าของแม่ของเขา โอ้นายหญิงของ Kreacher เธอจะว่ายังไงถ้าเธอเห็น Kreacher รับใช้เขา ก็เธอเกลียดเขาขนาดนั้น เขาช่างน่าผิดหวัง----” “ฉันถามว่านายต้องการอะไร” Sirius พูดเสียงเย็น “ทุกครั้งที่นายโผล่หัวออกมาแสร้งทำเป็นทำความสะอาดนายต้องจิ๊กอะไรบางอย่างไปเก็บไว้ที่ห้องนายเพื่อที่เราจะได้ทิ้งไอ้นั่นไม่ได้” “Kreacher จะไม่เคลื่อนย้ายสิ่งของใดๆจากที่เหมาะสมของมันในบ้านของนายน้อย” เจ้า elf พูดจากนั้นพึมพำด้วยเสียงเร็วจัด “นายหญิงไม่มีทางอภัยให้ Kreacher แน่ถ้าพรมอันนั้นถูกทิ้ง มันอยู่กับครอบครัวนี้มาตั้งเจ็ดศตวรรษแล้ว Kreacher ต้องรักษามันไว้ Kreacher จะไม่ให้นายน้อยกับเจ้าคนทรยศต่อสายเลือดและพรรคพวกทำลายมัน---” “ฉันก็กะว่ามันน่าจะเป็นไอ้นั่น” Sirius พูดพร้อมกับมองอย่างเหยียดหยามไปยังกำแพงฝั่งตรงข้าม “ฉันมั่นใจว่านั่นเป็นอีกอันที่แม่ได้ใช้เวทย์มนตร์ติดถาวรเสกไว้ข้างหลังมัน แต่ถ้าฉันสามารถกำจัดมันได้ฉันทำแน่ เอาล่ะไสหัวไปได้แล้ว Kreacher” ดูเหมือนว่า Kreacher ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งที่ถูกสั่งโดยตรง อย่างไรก็ตามสายตาที่เขามอง Sirius ในขณะที่มันเดินกระย่องกระแย่งผ่านเขานั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างลึกล้ำและเขาเดินพึมพำไปตลอดทางออกจากห้อง “----กลับมากจาก Azkaban แล้วมาออกคำสั่ง Kreacher โอ้นายหญิงที่น่าสงสาร เธอจะพูดว่ายังไงนะถ้าเธอเห็นบ้านของเธอตอนนี้ มีพวกเศษขยะมาอาศัยอยู่ สมบัติของเธอโดนโยนทิ้ง เธอสาบานไว้ว่าเขาไม่ใช่ลูกชายเธออีกต่อไปและตอนนี้เขากลับมาแล้ว แถมมีคนบอกว่าเขาเป็นฆาตกรอีก----” “พึมพำต่อสิแล้วฉันจะเป็นฆาตกรให้ดู” Sirius พูดอย่างรำคาญเมื่อเขาปิดประตูดังโครมใส่หลังเจ้า elf “ตอนนี้สมองเขาไม่ค่อยปรกติน่ะค่ะ Sirius” Hermione วิงวอน “ฉันคิดว่าเขาไม่รู้ตัวว่าเราได้ยินเขา” “เขาอยู่คนเดียวนานเกินไป Sirius พูด คอยรับคำสั่งบ้าๆจากรูปของแม่ฉันและพูดกับตัวเอง แต่เขาก็เป็นไอ้เจ้าตัวแสบจิ๋วมาตลอด---” “บางทีหากเพียงแค่คุณปล่อยให้เขาเป็นอิสระ” Hermione พูดอย่างมีความหวัง “บางที---” “เราปล่อยให้เขาเป็นอิสระไม่ได้หรอก เขารู้เกี่ยวกับภาคีมากเกินไป” Sirius พูดห้วนๆ “แล้วก็นะ ความช็อคจะฆ่าเขา เธอลองบอกเขาให้ไปจากบ้านนี้สิแล้วดูว่าเขาจะตอบสนองยังไง” Sirius เดินข้ามไปอีกฝั่งของห้องไปยังผืนพรมแขวนที่ Kreacher พยายามจะปกป้อง มันแขวนอยู่เต็มความยาวผนัง Harry และทุกคนเดินตามไ พรมแขวนผนังผืนนั้นดูเก่ามาก ดูราวกับว่าพวก doxy ได้ยึดมันเป็นบ้านแล้วแต่ด้วยสีทองที่ปักอยู่บนมันยังคงทอประกายสว่างพอที่จะโชว์ให้พวกเขาเห็นถึงแผนภูมิตระกูลที่แตกแขนงย้อนกลับไป (นานเท่าที่ Harry จะนับถูก) ถึงยุคกลาง ประโยคที่ปักไว้ด้วยตัวใหญ่ด้านบนสุดของพรมเขียนว่า The Noble and Most Ancient House of Black Toujours pur' บ้านที่ทรงเกียรติและเก่าแก่ที่สุดของตระกูล Black Toujours pur' “คุณไม่อยู่ในนี้นี่!” Harry พูดหลังจากตรวจดูแถวล่างๆของแผนภูมิอย่างละเอียด “เมื่อก่อนชื่อฉันอยู่ที่นี่” Sirius พูดพร้อมกับชี้ไปยังรูใหม้กลมๆเล็กๆเหมือนรอยใหม้จากบุหรี่บนพรม “คุณแม่ที่รักของฉันลบชื่อฉันออกหลังจากฉันหนีออกจากบ้าน --- Kreacher ชอบพึมพำเรื่องนี้กับตัวเอง” “คุณหนีออกจากบ้าน?” “ตอนฉันอายุประมาณ 16 ” Sirius พูด “ตอนนั้นมันสุดทนแล้ว” “แล้วคุณไปอยู่ที่ไหนครับ?” Harry ถามพร้อมกับจ้องที่เขา “ที่บ้านของพ่อนาย” Sirius พูด “ปู่ย่าของนายดีกับฉันมาก พวกท่านรับฉันเป็นลูกคนที่สอง ใช่แล้วฉันไปอยู่ที่บ้านของพ่อนายในระหว่างที่โรงเรียนปิดเทอม พอฉันอายุ 17 ฉันก็มีที่อยู่เป็นของตัวเอง ลุง Alphard ของฉันทิ้งมรดกให้ฉันไว้เยอะทีเดียว --- ชื่อของท่านก็ถูกลบจากที่นี่เหมือนกัน มันคงจะเป็นเหตุผลที่--- เอาเถอะ หลังจากนั้นฉันก็ดูแลตัวเองแต่ฉันก็ได้ไปทานกลางวันวันอาทิตย์กับคุณและคุณนาย Potter บ่อยนะ และได้รับการต้อนรับอย่างดีทุกครั้ง จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:32:55 ]

ความคิดเห็นที่ 32 “แต่ว่าทำไมคุณ... ?” “หนีออกจากบ้าน?” Sirius ยิ้มอย่างขมขื่นและใช้มือของเขาเสยผมที่ไม่เรียบร้อยของเขา “ก็เพราะว่าฉันเกลียดพวกเขาทั้งหมดน่ะสิ: พ่อแม่ของฉันก็บ้าความเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ และพวกท่านเชื่อว่าแค่เป็นคนตระกูล Black ก็ทำให้นายเป็นเจ้าแล้ว ... เจ้าน้องชายปัญญาอ่อนของฉันก็อ่อนเกินไปจนเชื่อพวกเขา...นั่นไงเขา” Sirius ทิ่มนิ้วของเขาไปที่แถวล่างสุดของแผนภูมิที่ชื่อ Regulus Black วันเวลาเสียชีวิต(ประมาณ 15 ปีที่แล้ว)เขียนอยู่ต่อจากวันเกิด “เขาอ่อนกว่าฉัน” Sirius “และก็เป็นลูกที่ดีกว่ามาก เท่าที่ฉันจำได้” “แต่เขาตายแล้ว” Harry พูด “ใช่” Sirius พูด “เจ้าโง่ปัญญาอ่อนนั่น...เขาเข้าร่วมกับพวกผู้เสพความตาย” “คุณล้อเล่นใช่ใหมเนี่ย!” “โธ่ Harry นี่เธอยังเห็นบ้านนี้ไม่เยอะพอที่จะดูออกอีกเหรอว่าตระกูลฉันเป็นตระกูลพ่อมดแบบไหน?” Sisius พูดอย่างรำคาญ “งั้น---งั้นพ่อแม่ของคุณก็เป็นผู้เสพความตายด้วยหรือ?” “เปล่า ไม่ได้เป็น แต่เชื่อฉันสิ พวกท่านคิดว่า Voldemort มาถูกทางแล้ว พวกท่านสนับสนุนสุดตัวกับการทำให้เผ่าพันธุ์พ่อมดบริสุทธิ์ด้วยการกำจัดพวก กำเนิดจากMuggle และให้พวกเลือดบริสุทธิ์ปกครอง ไม่ได้มีแต่พวกท่านนะที่มีความคิดอย่างนี้ ยังมีคนอีกบางคน ก่อนที่ Voldemort จะเปิดเผยธาตุแท้ออกมา พวกคนที่คิดว่า Voldemort มีความคิดที่ถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้...พวกเขาได้แต่หวาดกลัวเมื่อพวกเขาเห็นว่าเขาได้เตรียมอะไรไว้ใช้เป็นเครื่องมือในการขึ้นครองอำนาจ แต่ฉันก็พนันได้เลยว่าพ่อแม่ของฉันคิดว่า Regulus เป็นฮีโร่ของพวกเขาที่เข้าร่วมกับ Voldemort ตั้งแต่แรก” “เขาถูกพวก Auror ฆ่าหรือครับ?” Harry ถามอย่างชั่งใจ “เปล่าหรอก” Sirius พูด “เขาถูก Voldemort ฆ่าน่ะ หรือจะพูดให้ถูกก็ต้องบอกว่าถูก Voldemort สั่งฆ่า ฉันไม่แน่ใจว่า Regulus จะมีความสำคัญขนาดที่ Voldemort จะลงมือด้วยตัวเองนะ จากที่ฉันรู้หลังจากเขาตายนะ เขาถลำตัวเข้าไปลึกมาก จากนั้นก็เริ่มกลัวในสิ่งที่เขาถูกสั่งให้ทำและเขาพยายามที่จะถอนตัวออกมา แต่เธอคงไม่คิดว่าแค่ยื่นใบลาออกกับ Voldemort แล้วก็หมดเรื่องใช่ใหมล่ะ ถ้าเธอเข้าร่วมแล้วเธอก็ต้องรับใช้เขาไปตลอดชีวิตหรือไม่ก็ตาย” “อาหารกลางวันเสร็จแล้ว” เสียงคุณนาย Weasley เธอถือ Wand ของเธอสูงอยู่ด้านหน้าเธอ พยายามควบคุมถาดขนาดใหญ่ใส่แซนด์วิชและเค็ก ใบหน้าของเธอแดงและยังดูมีน้ำโหอยู่ คนอื่นๆเดินอย่างกระตือรือล้นเข้าไปหาเธอเพื่อหยิบอาหาร แต่ Harry ยังยืนอยู่กับ Sirius ซึ่งกำลังก้มลงมองพรมแขวนผนังผืนนั้นอย่างใกล้ชิด “ฉันไม่ได้ดูมันมาหลายปีแล้วนะเนี่ย นั่นชื่อของ Phineas Nigellu... ปู่ของปู่ฉัน...ท่านเป็น Headmaster ของ Hogwarts ที่มีคนชอบน้อยที่สุดในประวติศาสตร์...แล้วนั่นก็ Araminta Meliflua...ลูกพี่ลูกน้องของคุณแม่ฉัน ...พยายามใช้อำนาจผ่านทางกระทรวงเพื่อที่จะใหการล่าพวก Muggle เป็นสิ่งถูกกฏหมาย และนั่นก็น้า Elladora สุดที่รัก...ท่านเป็นคนเริ่มประเพณีของตระกูลที่จะตัดหัว House elf ทุกตนที่แก่เกินกว่าจะยกถาดน้ำชาได้...และก็แน่นอน ถ้ามีใครละเมิดประเพณีของตระกูลคนนั้นก็จะไม่ได้รับการยอมรับ Tonks ถึงไม่ได้มีชื่ออยู่บนนี้ไง บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ Kreacher ไม่รับคำสั่งจากเธอ---ความจริงเขาต้องทำตามคำสั่งที่ทุกๆคนในตระกูลสั่งเขา---” “คุณกับ Tonks เป็นญาติกันหรือ?” Harry ถามอย่างคาดไม่ถึง “ใช่ แม่ของ Tonks, Andromeda เป็นลูกพี่ลูกน้องคนโปรดของฉัน” Sirius พูดพร้อมกับสำรวจพรมอย่างใกล้ชิด “ไม่แฮะ ไม่มีชื่อของ Andromeda ในนี้เหมือนกัน ดูนี่สิ----” เขาชี้ไปยังรอยใหม้อีกรอยหนึ่งระหว่างชื่อสองชื่อ Bellatrix กับ Narcissa “น้องสาวของ Andromeda ยังมีชื่ออยู่เพราะเธอแต่งงานกับพวกเลือดบริสุทธิ์ที่มีหน้ามีตา แต่ Andromeda ไปแต่งงานกับ พวกเกิดจาก Muggle, Ted Tonks ก็เลย---” Sirius ทำท่าทำลายแผนภูมิผืนนั้นด้วย wand และหัวเราะแห้งๆ แต่ Harry ไม่ได้หัวเราะไปด้วย เขากำลังจับจ้องมองรายชื่อที่อยู่ทางด้านขวาของรอยไหม้ของชื่อของ Andromeda ด้ายสีทองสองแถบเชื่อมชื่อ Narcissa Black กับ Lucius Malfoy และเส้นสีทองหนึ่งเส้นลากลงมายังชื่อ Draco “คุณเป็นญาติกับ Malfoy!” “พวกตระกูลเลือดบริสุทธิ์ก็เกี่ยวดองกับหมดล่ะ” Sirius พูด “ถ้าเธอต้องการให้ลูกชายกับลูกสาวของเธอแต่งงานแต่กับพวกเลือดบริสุทธิ์ด้วยกันล่ะก็ ทางเลือกของเราก็จะมีจำกัด มันแทบไม่มีพวกอย่างพวกเราเหลือแล้ว Molly กับฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกันจากการแต่งงานของญาติคนอื่นและ Arthur ก็ดูเหมือนจะเป็นลูกพี่ลูกน้องอีกระดับ แต่ไม่ต้องไปหาชื่อของพวกเขาในนี้หรอกนะ---ถ้าจะมีใครในพวกเราจะถูกจัดเป็นพวกทรยศต่อสายเลือดล่ะก็ก็พวก Weasley นี่แหละ” แต่ตอนนี้ Harry กำลังดูที่ชื่อที่อยู่ทางซ้ายของรอยไหม้ของชื่อ Andromeda, Belaltrix Black ซึ่งถูกเชื่อมด้วยแถบสองแถบไปยัง Rodolphus Lestrange “Lestranfe... ” Harry โพล่งออกมา ชื่อๆนี้สะกิดอะไรบางอย่างในความทรงจำของเขา เขาเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนสักที่ แต่ตอนนั้นเขาคิดไม่ออกว่าที่ไหนถึงแม้ว่าการคิดถึงมันจะทำให้เขารู้สึกแปลกๆและรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนก็ตาม “พวกเขาอยู่ใน Azkaban” Sirius พูดสั้นๆ Harry มองเขาอย่างสงสัย “Bellatrix กับสามีของเธอ Rodolphus เข้ามาพร้อมกับ Barty Crouch Junior ” Sirius พูดห้วนๆอีก “Rabastan พี่น้องของ Rodolphus ก็เข้ามาพร้อมกับพวกเขาเหมือนกัน” ตอนนั้นเองที่ Harry นึกขึ้นได้ เขาเห็น Bellatrix Lestrange ใน Pensive (อุปกรณ์เก็บความทรงจำ) ของ Dumbledore: ผู้หญิงตัวสูงผิวคล้ำที่มีเปลือกตาใหญ่(?) ยืนฟังการพิจรณาคดีของเธอพร้อมกับประกาศความจงรักภักดีของเธอต่อ Lord Voldemort, เธอดูภูมิใจที่เธอยังพยายามตามหาเขาหลังจากที่เขาตกต่ำและยังมั่นใจอีกด้วยว่าเธอจะต้องได้รับรางวัลจากความจงรักภักดีของเธอสักวัน “คุณไม่เคยพูดเลยว่าเธอเป็น---” “แล้วมันเป็นอะไรล่ะถ้าเธอจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน” Sirius สวน “สำหรับฉันแล้วพวกนั้นไม่ใช่ครอบครัว ยิ่งเธอคนนี้ยิ่งไม่ใช่ครอบครัวของฉัน ฉันไม่ได้เจอเธอตั้งแต่ตอนฉันอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอนะ Harry นอกจากจะนับรวมตอนที่ฉันเห็นเธอแว็บๆตอนเข้ามาใน Azkaban เธอคิดว่าฉันภูมิใจที่มีญาติอย่างนี้หรือไง?” “ขอโทษครับ” Harry รีบพูด “ผมไม่ได้หมายความว่า---ผมแค่คาดไม่ถึงเท่านั้นเอง---” “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องขอโทษ” Sirius พึมพำ เขาหันหน้าออกจากแผนภูมิ มือล้วงอยู่ในกระเป๋า “ฉันไม่ชอบที่จะต้องกลับมาอยู่ที่นี่เลย” เขาพูดพร้อมกับจ้องมองไปยังอีดฝั่งของห้องรับแขก “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาติดอยู่ในบ้านนี้อีกครั้ง” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 33 Harry เข้าใจเขาอย่างถ่องแท้ เขารู้ว่าตัวเขาจะ รู้สึกอย่างไรถ้าหากเขาโตขึ้นและคิดว่าตัวเองจะเป็นอิสระไปตลอดกาลแล้วสุดท้ายต้องไปอยู่กับบ้านหมายเลขสี่ที่ Privet Drive “แน่นอนว่ามันสมบูรณ์แบบที่จะเป็นฐานบัญชาการนะ” Sirius พูด “คุณพ่อของฉันเสกเวทย์ตรวจสอบความปลอดภัยทุกอย่างที่เหล่าพ่อมดจะมีบนบ้านหลังนี้ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ มันถูกกันให้ไม่สามารถเขียนลงบนแผนที่ได้ ดังนั้น Muggles ไม่สามารถผ่านเข้ามาได้---ยังไงพวกเขาก็คงไม่อยากเข้ามาอยู่แล้ว---และตอนนี้ Dumbledore ยังเสริมการป้องกันของเขาเข้าไปอีก คงจะยากที่จะหาบ้านที่ปลอดภัยไปกว่านี้อีกแล้วนะ Dumbledore เป็นผู้รักษาความลับของ Order ดังนั้นจะไม่มีใครสามารถหาที่นี่พบนอกจาก Dumbledore จะบอกคนๆนั้นเอง โน็ตที่ Moody ให้เธอดูเมื่อคืนนั่นก็มาจาก dumbledore... ” Sirius หัวเราะสั้นๆเสียงเหมือนเห่า “ถ้าพ่อแม่ของฉันได้มาเห็นว่าบ้านนี้ถูกใช้ไปยังไงตอนนี้ล่ะก็... รูปของแม่ฉันน่าจะทำให้เธอพอนึกออกนะ” ใบหน้าของเข้าบึ้งขึ้นอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะถอนหายใจ “ฉันจะไม่บ่นเลยถ้าฉันจะสามารถออกไปจากที่นี่เป็นบางครั้งบางคราวและทำประโยชน์อะไรบ้าง ฉันถาม Dumbledore ว่าฉันสามารถจะออกไปคุ้มกันเธอไปยังที่พิจรณาคดีของเธอได้หรือเปล่า---แน่นอนว่าไปด้วยร่าง Snuffle (ร่างสุนัขของ Sirius) ฉันจะได้ไปเป็นกำลังใจให้เธอด้วยไง เธอว่าไงล่ะ?” Harry รู้สึกราวกับว่าท้องไส้ของเขาได้ร่วงผ่านพรมฝุ่นเขรอะบนพื้น เขาไม่ได้นึกถึงการพิจรณาคดีของเขาเลยตั้งแต่อาหารค่ำเมื่อคืน ความตื่นเต้นที่เขาได้กลับมาอยู่กับหมู่คนที่เขาชอบและได้รับรู้ว่าอะไรเป็นอะไรได้ครอบงำความคิดของเขาโดยสมบูรณ์แบบ คำพูดของ Sirius ทำให้ความรู้สึกกังวลและหวาดกลัวหวนกลับมาอีกครั้ง เขามองไปยัง Hermione และพวก Wealsey ทุกคนกำลังกินแซนด์วิชของตัวเองอยู่ เขาเริ่มคิดว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรหากพวกนั้นทุกคนกลับไปยัง Hogwarts โดยไม่มีเขา “อย่าห่วงไปเลย” Sirius พูด Harry มองไปยังเขาและพบว่า Sirius ได้จ้องดูเขามาตลอด “ฉันมั่นใจว่าพวกนั้นต้องตัดสินให้นายบริสุทธิ์ มันมีกฏเขียนเอาไว้ในข้อตกลงนานาชาติเกี่ยวกับการอนุญาตให้ใช้เวทย์มนตร์เพื่อป้องกันชีวิตตัวเองได้” “แต่ถ้าเขาไล่ผมออก” Harry พูดเบาๆ “ผมจะกลับมาที่นี่แล้วอาศัยอยู่กับคุณได้ไหมครับ?” Sirius ยิ้มเศร้าๆ “แล้วค่อยว่ากันตอนนั้น” “ผมคงรู้สึกดีขึ้นมากเกี่ยวกับการพิจรณาคดีน่ะครับ ถ้าผมรู้ล่วงหน้าว่ายังไงผมก็ไม่ต้องกลับไปอยู่กับพวก Dursley” Harry เน้น “คงไม่ดีแน่ถ้าเธอจะชอบที่อย่างนี้มากกว่า” Sirius พูดอย่างเศร้าสร้อย “รีบๆมาเร็วเข้าพวกเธอทั้งคู่น่ะ เดี๋ยวก็ไม่มีอะไรเหลือหรอก” คุณนาย Weasley เรียก Sirius ถอนหายใจยาวอีกครั้ง มองอย่างไม่พอใจไปยังแผนภูมิ จากนั้นเขากับ Harry ก็เดินไปรวมกับคนอื่น Harry พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่คิดถึงการพิจรณาคดีของเขาในขณะที่เขาขนของออกจากตู้ข้างเตาผิง โชคดีสำหรับเขาที่มันเป็นงานที่ต้องใช้สมาธิเป็นอย่างสูงเนื่องจากดูเหมือนของส่วนใหญ่ในนั้นไม่ต้องการที่จะออกมาจากชั้นฝุ่นเขรอะในตู้นั้น Sirius โดนกล่องเงินในตู้กัดไปแผลใหญ่ และภายในไม่กี่วินาทีแผลของเขาก็มีเปลือกขึ้นมาคลุมไว้ราวกับถุงมือหนาๆสีน้ำตาล “ไม่เป็นไร” เขาพูดในขณะที่ตรวจสอบแผลอย่างสนใจก่อนที่จะเคาะมันเบาๆด้วย wand ของเขาและทำให้ผิวหนังส่วนนั้นกลับเป็นปรกติ “สงสัยจะมีผง wartcap อยู่ในกล่องนั้น” เขาโยนกล่องนั้นลงไปในถุงที่พวกเขาใช้ทิ้งของที่รื้อออกมาจากตู้ Harry เห็น George พันมือของเขาด้วยผ้าอย่างระมัดระวังก่อนที่จะหยิบเจ้ากล่องนั้นเก็บใส่กระเป๋าของเขาที่ใส่พวก Doxy จนเต็มอยู่แล้ว พวกเขาพบเครื่องมือทำจากเงินที่ดูไม่น่าไว้ใจ มันดูเหมือนแหนบที่มีปากคีบหลายคู่ มันวิ่งปราดขึ้นไปบนแขนของ Harry เมื่อเขาหยิบมันขึ้นจากนั้นพยายามที่จะเจาะผิวของเขา Sirius จับมันและทุบมันด้วยหนังสือชื่อ “ความสูงส่งแห่งคุณสมบัติ พันธุกรรมศาสตร์แห่งพ่อมด” ยังมีกล่องดนตรีเมื่อไขลานแล้วมันจะส่งเสียงดนตรีเบาๆ อย่างไพเราะและพวกเขาทุกคนพบว่าตัวเองรู้สึกอ่อนแอและง่วงนอนอย่างน่าประหลาด จน Ginny รู้สึกตัวและปิดฝากล่องลง มีจี้ห้อยคอที่พวกเขาไม่มีใครเปิดออก มีตราประทับโบราณหลายอัน และนอกจากนี้ยังมีตรา Order of Merlin First Class ที่ปู่ของ Sirius ได้รับจากการ“ทำงานให้กระทรวง”ใส่อยู่ในกล่องฝุ่นเขรอะอีกใบ “ก็หมายความว่าปู่ได้บริจาคเงินให้กระทรวงไปเยอะ” Sirius พูดอย่างเหยียดๆและโยนตรานั้นลงถุงขยะ Kreacher พยายามแอบเข้ามาในห้องและหยิบฉวยของหลายอย่างซ่อนในผ้าพันตัวของเขาออกไป เขาพึมพำสบถสาปแช่งอย่างหยาบคายทุกครั้งที่ถูกจับได้ ตอนที่ Sirius ปล้ำเอาแหวนทองขนาดใหญ่ที่มีตราตระกูล Black ออกจากมือของเขา Kreacher ถึงกับน้ำตาไหลด้วยความโกรธแค้นและเดินสะอื้นออกจากห้องไปและด่า Sirius ด้วยชื่อที่ Harry ไม่เคยได้ยินมาก่อน “มันเป็นของพ่อฉันน่ะ” Sisius พูดพร้อมกับโยนแหวนกลับลงถุง “Kreacher ไม่ได้ถวายชีวิตให้เขาเหมือนที่ให้แม่ของฉัน แต่ฉันก็ยังเห็นเขาแอบหยิบกางเกงเก่าของพ่อฉันไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว คุณนาย Weasley ใช้พวกเขาทำงานหนักมากตลอดสองสามวันถัดมา พวกเขาต้องใช้เวลาสามวันถึงจะทำความสะอาดห้องรับแขกเสร็จ ในที่สุดของสิ่งสุดท้ายที่ไม่เป็นที่ต้องการที่เหลืออยู่ในห้องคือแผนภูมิตระกูล Black ซึ่งไม่ว่าพวกเขาจะทำอย่างไรก็เอามันออกมาจากผนังไม่ได้ และก็โต็ะเขียนหนังสือที่สั่นอยู่ตลอดเวลา Moody ยังไม่ได้แวะมาที่ฐานบัญชาการทำให้พวกเขายังไม่มั่นใจว่ามีอะไรอยู่ในนั้น พวกเขาย้ายที่จากห้องรับแขกมายังห้องรับประทานอาหารบนชั้นแรกซึ่งพวกเขาพบแมงมุมตัวขนาดจานรองถ้วยไต่อยู่ในตู้เก็บถ้วยชาม (Ron รีบออกจากห้องโดยบอกว่าจะไปหาน้ำชากินและกลับมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงครึ่งผ่านไป) Sirius โยนเครื่องเคลือบซึ่งมีตราและภาษิตของตระกูล Black ทิ้งลงถุงขยะอย่างไม่ไยดี รูปถ่ายเก่าๆในกรอบเงินอย่างดีพบชะตากรรมอย่างเดียวกัน คนในรูปทุกคนกรีดร้องอย่างโหยหวนเมื่อกระจกที่กรอบรูปของพวกเขาแตก Snape อาจจะเรียกงานของพวกเขาว่า “การทำความสะอาด” แต่ Harry เห็นว่าพวกเขากำลังทำสงครามอยู่ในบ้าน ซึ่งศัตรูก็ต่อสู้ได้ดุเดือดจริงๆโดยได้รับความช่วยเหลือและสนับสนุนจาก Kreacher เจ้า House elf ปรากฏตัวขึ้นมาทุกที่ๆพวกเขารวมตัวกัน คำที่เขาพึมพำออกมาก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาพยายามที่จะหยิบของอะไรก็ตามออกมาจากถุงขยะ Sirius เลยเถิดถึงขั้นขู่เขาด้วยเสื้อผ้า แต่ Kreacher ก็จ้องเขากลับด้วยตาที่เต็มไปน้ำตาก่อนที่จะพูดว่า “เจ้านายสามารถทำได้อย่างที่เจ้านายต้องการ” ก่อนที่จะหันกลับไปและพึมพำเสียงดังว่า “แต่เจ้านายจะต้องไม่ไล่ Kreacher ไป ไม่ เพราะ Kreacher รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ โอ้ใช่ เขากำลังวางแผนต่อต้าน Dark lord ใช่ ร่วมมือกับพวกเลือดโคลน พวกทรยศต่อสายเลือดและก็พวกขยะ...” ซึ่ง Sirius ก็จับ Kreacher ที่ผ้าด้านหลังตัวเขาและโยนเขาออกจากห้องไปทันทีโดยไม่สนใจคำค้านของ Hermione จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:34:40 ]

ความคิดเห็นที่ 34 กริ่งประตูบ้านดังหลายครั้งในวันหนึ่งๆ ซึ่งทุกครั้งก็เป็นสัญญานที่บอกว่าแม่ของ Sirius จะกรีดร้องอีกแล้ว และก็เป็นสัญญานให้ Harry และพรรคพวกให้พยายามแอบฟังผู้มาเยือน แต่พวกเขาก็จับใจความได้เพียงเล็กน้อยจากบทสนทนาเป็นส่วนเสี้ยวซึ่งพวกเขาพอจะดักฟังได้ก่อนที่คุณนาย Weasley จะเรียกพวกเขากลับไปทำงานอีกครั้ง Snape เข้าๆออกๆบ้านอีกหลายครั้ง แต่ Harry ก็รู้สึกโล่งใจที่พวกเขาไม่เคยได้พบกันซึ่งๆหน้า นอกจากนี้ Harry ยังเห็นอาจารย์วิชาเปลี่ยนรูปของเขาโปรเฟสเซอร์ McGonagall ซึ่งดูแปลกมากในชุดเสื้อโค้ตของพวก Muggle และเธอก็ดูยุ่งเกินกว่าจะอ้อยอิ่งอยู่ในบ้าน บางครั้งผู้มาเยือนก็อยู่ช่วยพวกเขา Tonks เข้าร่วมกับพวกเขาในบ่ายวันหนึ่งที่น่าจดจำเมื่อพวกเขาเจอตัว ghoul แก่สุดโหดตัวหนึ่งอยู่ในห้องน้ำชั้นบน และ Lupin ซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นกับ Sirius แต่ได้ออกจากบ้านไปเป็นเวลานานเพื่อปฏิบัติงานลับให้กับ Order ก็ช่วยพวกเขาซ่อมนาฬิกาคุณปู่ (Grandfather clock นาฬิกาที่มีลูกตุ้มห้อย) ซึ่งคอยที่จะยิงลูกดอกใส่ทุกคนที่เดินผ่าน Mundungus กู้ภาพพจน์ของตัวเองในสายตาคุณนาย Weasley มาได้เล็กน้อยเมื่อเขาช่วย Ron จากกลุ่มเสื้อคลุมสีม่วงที่พยายามจะรัดคอเขาเมื่อเขาเอามันออกจากตู้ แม้ว่าเขายังนอนไม่ค่อยหลับ ยังฝันเห็นทางเดินยาวและประตูลงกุญแจซึ่ทำให้แผลเป็นของเขาเจ็บจี๊ดๆ Harry ก็ยังรู้สึกสนุกเป็นครั้งแรกในการปิดเทอมฤดูร้อนนี้ ตราบไดที่เขายังยุ่งอยู่เขาก็ยังมีความสุข แต่เมื่อกิจกรรมน้อยลง เมื่อเขาผ่อนคลายลงหรือเมื่อเขานอนแผ่ลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อนมองเงาลางๆเคลื่อนผ่านเพดาน ความคิดเกี่ยวกับการพิจรณาคดีที่น่ากลัวของเขาก็จะกลับมาทันที ความกลัวทิ่มแทงภายในร่างกายเขาคล้ายเข็มและเขาก็อยากรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเขาถ้าเขาถูกตัดสินออกจากโรงเรียน ความคิดนี้สำหรับเขามันแย่มากจนเขาไม่กล้าที่จะพูดออกมา แม้กระทั่งกับ Ron หรือ Hermione ซึ่งแม้เขาจะเห็นพวกเขากระซิบกระซาบกันอยู่สองคนและก็มองมายัง Harry แต่ก็ทำตามท่าทางของ Harry โดยไม่พูดถึงเรื่องนี้ บางครั้งเขาก็ห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะจินตนาการเห็นเจ้าหน้าที่ของกระทรวงกำลังหัก Wand ของเขาเป็นสองท่อนและสั่งให้เขากลับไปอยู่กับพวก Dursley แต่เขาจะไม่ไป เขาตัดสินใจแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาจะกลับมาอยู่ที่นี่ที่ Grimmauld Place และอยู่กับ Sirius เขารู้สึกราวกับแท่งอิฐได้ตกใส่ท้องของเขาเมื่อคุณนาย Weasley หันมาพูดกับเขาเบาๆในระหว่างอาหารค่ำในวันพุธว่า “ฉันรีดเสื้อผ้าชุดดีที่สุดของเธอเอาไว้แล้วสำหรับเช้าวันพรุ่งนี้นะ Harry และฉันอยากให้เธอสระผมด้วยนะคืนนี้ ความประทับใจแรกอาจมีผลมากก็ได้” Ron Hermione Fred George Ginny ทุกคนหยุดพูดและหันมามองที่เขา Harry พยักหน้าและพยายามกินเนื้อติดซี่โครงของเขาต่อ แต่ปากของเขาก็แห้งจนเขาเคี้ยวไม่ลง “ผมจะไปที่นั่นยังไงครับ?” เขาถามคุณนาย Weasley พยายามที่จะทำเสียงเป็นปรกติ “Arthur จะพาเธอไปตอนที่เขาออกจากบ้านไปทำงาน” คุณนาย Weasley พูดอย่างนุ่มนวล คุณ Wealsey ยิ้มให้กำลังใจเขาจากฝั่งตรงข้ามของโต็ะ “เธอจะรอการพิจรณาอยู่ในออฟฟิสของฉันก็ได้” เขาพูด Harry มองไปยัง Sirius แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ถามอะไร คุณนาย Weasley ก็ตอบออกมา “โปรเฟสเซอร์ Dumbledore ไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีที่จะให้ Sirius ไปกับเธอ และฉันก็---” “---คิดว่าเขาพูดถูก” Sirius พูดลอดไรฟัน คุณนาย Weasley ทำปากย่น “Dumbledore ได้บอกคุณเมื่อไรครับ?” Harry ถามพร้อมกับจ้องไปยัง Sirius “เขามาเมื่อคืน ตอนที่เธอเข้านอนแล้ว” คุณ Weasley พูด Sirius ใช้ส้อมจิ้มไปที่มันฝรั่งอย่างมีอารมภ์ Harry ก้มลงมองจานของตัวเอง ความคิดที่ว่า Dumbledore ได้มาที่บ้านในคืนวันก่อนการพิจรณาและไม่ได้มาพบเขาทำให้เขารู้สึกแย่ลงไปอีกถ้าไม่แย่ที่สุดอยู่แล้ว แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 46 13:37:15 จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:35:36 ]

ความคิดเห็นที่ 35 บทที่ 7 แปลโดยคุณ hs3puk บทที่ 7 กระทรวงเวทมนตร์ แฮรี่สะดุ้งตื่นนอนมาตอนตีห้าครึ่งของเช้าวันรุ่งขึ้นราวกับว่ามีใครตะโกนใส่หูเขา ชั่วครู่ที่เขานอนนิ่งๆเมื่อเรื่องการไต่สวนวันนี้เริ่มซึมเข้าทุกอณูสมองของเขา เมื่อรู้สึกว่าเลี่ยงไม่ได้ แฮรี่จึงลุกจากที่นอนแล้วสวมแว่นตา คุณนายวีสลีย์นำกางเกงยีนส์กับเสื้อยืดซักสะอาดๆมาวางไว้ที่ปลายเตียงของเขา แฮรี่คว้ามันมาสวม เสียงหัวเราะเบาๆดังออกมาจากรูปที่ผนัง รอนนอนหงายแผ่หราอ้าปากหวอ หลับสนิท เขาไม่ขยับตัวแต่อย่างใดขณะที่แฮรี่เดินผ่านออกจากห้อง แฮรี่ปิดประตูเบาๆ พยายามไม่คิดถึงว่าเมื่อไหร่เขาจะได้เจอรอนถ้าพวกเขาไม่ได้เรียนที่ฮ้อกวอตส์ด้วยกันอีก แฮรี่เดินลงบันไดเงียบๆ ผ่านบรรดาหัวของเอ้ลฟ์ประจำบ้าน บรรพบุรุษของครีเชอร์ ก่อนที่จะดิ่งไปห้องครัว แฮรี่คาดว่าตอนนี้ครัวคงจะว่างเปล่า แต่พอมาถึงประตูห้อง เขาก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันจากข้างใน แฮรี่เปิดประตูออกเขาเห็นนายและนางวีสลีย์ ซิริอัส ลูปินและท็องนั่งอยู่ ราวกับว่าพวกเขากำลังรอแฮรี่ ทุกคนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ยกเว้นแต่คุณนายวีสลีย์ที่ยังใส่ชุดถักสีม่วง เธอลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นแฮรี่เดินเข้ามา 'มื้อเช้า' เธอพูดพลางดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาและตรงไปที่เตา 'หวะ-หวัดดีตอนเช้า แฮรี่' ท็องทักไปหาวไป เช้านี้เธอไว้ผมบลอนด์หยิกๆ 'หลับสบายดีไหม?' 'ฮะ' แฮรี่ตอบ 'ฉะ-ฉันไม่ได้นอนทั้งคืนเลย' เธอพูดตามด้วยหาวอีกชุดด 'มานั่งตรงนี้สิ..' เธอดึงเก้าอี้ออกให้แฮรี่ มิวายชนเก้าอี้อีกตัวข้างๆกันล้ม 'กินอะไรดีแฮรี่' คุณนายวีสลีย์ถาม 'ข้าวต้มไหม มัฟฟิน ปลา เบคอนกับไข่ หรือว่าขนมปังปิ้ง' 'ขนมปังก็พอ ขอบคุณฮะ' แฮรี่พูด ลูปินเหลือบมามองที่แฮรี่ก่อนที่จะหันไปหาท็อง 'เมื่อกี้ว่าไงนะเกี่ยวกับสกริมกอร์' 'อ๋อ..ใช่ พวกเราต้องระวังตัวให้มากขึ้นน่ะนะ เขาน่ะถามคำฉันกับคิงสลี่ย์แปลกๆ' แฮรี่รู้สึกดีใจที่ไม่ถูกตัดจากบทสนทนาของพวกเขา ตอนนี้ข้างในของแฮรี่ปั่นป่วนไปหมด คุณนายวีสลีย์วางจานใส่ขนมปังสองแผ่นกับมามาเลดให้เขา แฮรี่พยายามที่จะกิน แต่เขารู้สึกราวกับกำลังเคี้ยวพรม คุณนายวีสลีย์นั่งลงอีกข้างหนึ่งของแฮรี่ เธอพยายามจัดเสื้อเขาให้เรียบร้อย จับป้ายยี่ห้อเสื้อกลับเข้าข้างในและลูบเสื้อบริเวณไหล่ให้เรียบร้อย แฮรี่หวังว่าเธอจะไม่ทำยังงั้น '...แล้วก็ ฉันว่าจะบอกดัมเบิลดอร์ว่า เข้าเวรคืนพรุ่งนี้ไม่ได้แล้วล่ะ เหนื่อยเกิน' ท็องพูดพร้อมกับหาวอีกครั้ง 'ฉันแทนก็ได้' นายวีสลีย์พูด 'มีรายงานจะต้องทำน่ะนะ แต่ก็โอเคล่ะ' นายวีสลีย์ไม่ได้ใส่เสื้อคลุมแบบพ่อมด เขาใส่กางเกงลายทางและเสื้อแจ้คเก็ตเก่าๆ นายวีสลีย์หันมาทางแฮรี่ 'รู้สึกไงบ้าง' แฮรี่ยักไหล่ตอบ 'เดี๋ยวมันก็จบล่ะ' คุณนายวีสลีย์ตอบ 'อีกไม่กี่ชั่วโมง เธอก็จะพ้นข้อกล่าวหา' แฮรี่ไม่พูดอะไรตอบ 'เขาจะตัดสินกันที่ชั้นเดียวกับออฟฟิศฉันแหละแฮรี่ ในออฟฟิศของ อมิเลีย โบนส์ เธอเป็นหัวหน้าแผนกการบังคับใช้กฎหมายเวทมนตร์ แล้วเธอก็จะเป็นคนไต่สวนเธอด้วย' 'อมิเลีย โบนส์โอเคเลยแฮรี่' ท็องพูด 'เธอยุติธรม เธอจะตัดสินให้นายพ้นผิด' แฮรี่พยักหน้า เขายังนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี 'อย่าอารมณ์เสียล่ะ' ซิริอัสพูดขึ้น 'สุภาพเข้าไว้แล้วก็ยึดอยู่กับความจริง' แฮรี่พยักหน้าอีกครั้ง 'กฎหมายอยู่ข้างนายแฮรี่' ลูปินพูดเบาๆ 'แม้แต่พ่อมดเยาว์วัยก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้หากตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต' ขณะนั้นความรู้สึกเย็นๆแผ่มาตามต้นคอด้านหลังของแฮรี่ ชั่วครู่ที่เขาคิดว่ากำลังโดนใครใช้คาถาอำพรางตัวกับเขาอยู่ ก่อนที่จะรู้ตัวว่าเป็นคุณนายวีสลีย์นั่นเองที่โจมตีเขาด้วยหวีเปียกๆ เธอกดหนักๆบนหัวของแฮรี่ 'มันเคยเรียบไหมเนี่ย' เธอกล่าวอย่างสิ้นหวัง แฮรี่ส่ายหน้าตอบ นายวีสลีย์มองนาฬิกาของเขาก่อนที่จะหันมามองแฮรี่ 'ฉันว่าเราควรไปได้แล้วล่ะ' เขาพูด 'มันยังเช้าไปหน่อย แต่ฉันว่าเธอไปรออยู่ที่กระทรวงดีกว่า' 'ฮะ' แฮรี่ตอบโดยอัตโนมัติ เขาหยุดกินขนมปังแล้วลุกขึ้นยืน 'เธอจะไม่เป็นไรแฮรี่' ท็องพูดขณะแตะที่แขนของแฮรี่เบาๆ 'โชคดีนะ' ลูปินพูดบ้าง 'ฉันแน่ใจว่าจะโอเค' 'และก็ ถ้าไม่นะ' ซิริอัสพูดขึ้น 'เดี๋ยวฉันจะไปเจออมิเลียโบนส์นั่นเอง..' แฮรี่ยิ้มแห้งๆ นางวีสลี่กอดเขา 'เราทุกคนจะเอาใจช่วยนะ' เธอพูด 'ฮะ' แฮรี่ตอบ 'งั้น แล้วเจอกันนะครับ' แฮรี่ตามนายวีสลีย์ขึ้นบันไดแล้วเดินไปตามห้องโถง เขาได้ยินเสียงฮึดฮัดๆขณะหลับของแม่ซิริอัสหลังม่านที่ปิดรูปของนาง นายวีสลีย์เปิดประตูออกและพวกเขาก้าวสู่อากาศเย็นนอกบ้านขณะที่ฟ้าเริ่มสาง 'ปกติคุณไม่ได้เดินไปทำงานใช่ไหมฮะ?' แฮรี่ถามนายวีสลีย์ ขณะเดินผ่านหัวมุม 'ไม่หรอก ปกติจะหายตัวไป' นายวีสลีย์ตอบ 'เธอยังทำไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ก็เลยคิดว่าเราไปแบบพวกไม่มีเวทมนตร์ดีกว่า ดูดีกว่าด้วยกับข้อหาที่เธอโดนอยู่' นายวีสลีย์สอดมือของเขาไว้ใต้เสื้อแจ๊คเก็ตตลอดเวลาขณะที่เดิน ซึ่งแฮรี่แน่ใจว่ามือนั้นกำไม้กายสิทธิ์อยู่แน่ๆ ถนนเบื้องหน้ายามนี้ไม่มีผู้คนเลยแต่พอพวกเขามาถึงสถานีรถไฟใต้ดินก็พบผู้โดยสารจำนวนมากแล้ว แม้พวกเขาจะดูเหมือนมักเกิ้ลคนอื่นๆที่ไปทำงานเช้ากันปกติ แต่นายวีสลีย์ก็เก็บอาการตื่นเต้นไม่ค่อยจะอยู่ 'ไมน่าเชื่อจริงๆ' เขากระซิบถึงเครื่องขายตั๋วตโนมัติ 'เครื่องประดิษฐ์ที่น่าอัศจรรย์' 'มันใช้งานไม่ได้ฮะ' แฮรี่พูดพลางชี้มือไปที่ป้ายที่แปะอยู่ 'ใช่ แต่ก็เถอะ..' นายวีสลีย์พูด มองที่เครื่องนั้นตาเป็นประกาย พวกเขาใช้วิธีซื้อตั๋วจากคนขายแทน (แฮรี่เป็นคนซื้อเนื่องจากนายวีสลีย์ไม่ค่อยถนัดการใช้เงินของมักเกิ้ล) ถัดจากนั้นราวห้านาทีพวกเขาก็ได้ขึ้นรถไฟที่มุ่งหน้าเข้าสู่ใจกลางของลอนดอน ซึ่งนายวีสลีย์จะคอยเช็คแผนที่สถานีเหนือหน้าต่าง เช็คแล้วเช็คอีก 'อีกสี่สถานีแฮรี่ สามแล้ว อีกแค่สอง แฮรี่...' พวกเขาออกจากรถไฟเมื่อถึงใจกลางของลอนดอน และก้าวอกจากสถานี เดินรวมไปกับกลุ่มคนใส่สูทถือกระเป๋าเอกสาร ขึ้นบันไดเลื่อน ผ่านประตูเช็คตั๋ว (นายวีสลีย์ตื่นเต้นกับวิธีที่มันดูดตั๋วเข้าไป) จากนั้นก็ขึ้นมาถึงถนนที่เต็มไปด้วยตึกสูงและการจราจรที่เริ่มติดขัด 'พวกเราอยู่ไหน?' นายวีสลีย์พูดงงๆ ชั่วครู่นั้นเองที่แฮรี่คิดว่าพวกเขาลงผิดสถานีซะแล้วแม้ว่านายวีสลีย์จะเช็คแผนที่ตลอดเวลาขนาดนั้น แต่ชั่วอึดใจ 'อ้า ใช่แล้ว..ทางนี้แฮรี่' เขาเดินนำแฮรี่ไปตามถนนข้างๆ 'ขอโทษนะ' เขาพูด 'แต่ฉันไม่เคยโผล่จากสถานีรถไฟมาก่อน แล้วมันก็ดูแปลกๆ ที่จริงน่ะฉันก็ไม่เคยเข้าทางประตูสำหรับผู้มาเยือนมาก่อนเหมือนกัน' ขณะที่เดินไปเรื่อยๆ ถนนก็แคบลง ตึกรามก็เล็กลงๆ จนกระทั่งพวกเขามาถึงถนนที่ตึกบริเวณรอบๆดูโทรม แฮรี่คาดว่าเขาจะจะเจอสถานที่ ที่น่าจะประทับใจกว่านี้ที่จะเป็นที่ตั้งของกระทรวงเวทมนตร์ 'ถึงแล้ว' นายวีสลีย์พูดขึ้นอย่างแจ่มใส พลางชี้นิ้วไปยังตู้โทรศัพท์สีแดงเก่าๆ ซึ่งกระจกแตกไปหลายบานและตั้งอยู่หน้ากำแพงที่เต็มไปด้วยรอยสีขีดเขียน 'เข้าไปก่อนแฮรี่' แฮรี่เปิดตู้โทรศัพท์ออก เขาก้าวเข้าไปข้างในพลางสงสัยว่านี่มันอะไรกันเนี่ย นายวีสลีย์ก้าวเข้าตามแฮรี่เข้ามา แล้วก็ปิดประตู ตู้นั้นค่อนข้างแน่น แฮรี่เบียดอยู่กับเครื่องโทรศัพท์ที่แขวนบิดเบี้ยวจากผนังราวกับว่าขโมยพยายาม ดึงมันออก นายวีสลีย์เอื้อมมือมายกหูโทรศัพท์ขึ้น 'เอ่อ ผมว่าเจ้านี่อาจจะใช้ไม่ได้เหมือนกันฮะ' แฮรี่พูด 'ไม่ ไม่ ฉันแนใจว่ามันโอเค' นายวีสลีย์พูดขณะยกหูโทรศัพ์ขึ้นมองที่แป้น 'ดูนะ 6...' เขาหมุนเบอร์โทรศัพท์ '2...4...แล้วก็ 4 อีกตัว ..แล้วก็ 2..' เมื่อแป้นหมุนกลับมาอยู่ที่เดิม เสียงของผู้หญิงก็ดังขึ้นภายในตู้โทรศัพท์ ไม่ได้ดังจากหูโทรศัพท์ในมือนายวีสลีย์แต่อย่างใด เสียงชัดเจนแจ่มแจ๋วราวกับ เจ้าของเสียงที่มองไม่เห็นนั้น อยู่ในตู้นั้นกับพวกเขาด้วย 'ยินดีต้อนรับสู่กระทรวงเวทมนตร์ กรุณาบอกชื่อและธุระของท่าน' 'เอ่อ..' นายวีสลีย์พูด เห็นได้ชัดว่าเขาไม่แน่ใจว่าควรจะพูดตอบใส่หูโทรศัพท์ไหม เขาตัดสินใจยกโทรศัพท์แนบหู 'อาเธอร์ วีสลีย์ แผนกควบคุมการใช้สิ่งประดิษฐ์ของมักเกิ้ล พาแฮรี่ พ้อตเตอร์มารับการไต่สวนในวันนี้..' 'ขอบคุณ' เสียงผู้หญิงคนเดิมดังขึ้น 'ผู้มาเยือน กรุณาติดเข็มกลัดที่เสื้อคลุมด้านหน้าด้วย' ขณะนั้นก็มีเสียงดังคลิ้ก แฮรี่มองเห็นบางอย่างไหลออกมาทางช่องที่ไว้สำหรับคืนเหรียญ เขาหยิบมันขึ้นมา บนเข็มกลัดสี่เหลี่ยมสีเงิน มันเขียนว่า "แฮรี่ พ้อตเตอร์ การไต่สวนทางวินัย" แฮรี่ติดเข็มลงที่เสื้อยืดของเขาขณะที่เสียงผู้หญิงดังขึ้นอีกครั้ง 'ท่านผู้มาเยือน ขอให้มอบไม้กายสิทธิ์เพื่อลงทะเบียนกับรปภ. ซึ่งโต๊ะจะตั้งอยู่ด้านหนึ่งของห้องโถง' จากนั้นพื้นของตู้โทรศัพท์ก็เริ่มสั่น พวกเขาเริ่มจมลงสู่พื่นเบื้องล่าง แฮรี่มองเห็นพื้นถนนเริ่มสูงขึ้นๆ ผ่านกระจกของตู้โทรศัพท์จนกระทั่งความมืดเข้าปกคลุม ทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นอะไรอีก เขาได้ยินแต่เพียงเสียงของตู้ โทรศัพท์ที่เคลื่อนที่ลงใต้ผิวโลกเท่านั้น ผ่านไปราวๆหนึ่งนาทีซึ่งดูยาวนานกว่านั้นสำหรับแฮรี่ แสงจ้าสีทองก็เล็ดลอดขึ้นมาที่เท้าของเขา แสงเริ่มแผ่ออก สูงขึ้นมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงตัวเขา จนกระทั่งส่องที่หน้าของแฮรี่ จนเขาต้องกระพริบตาเพื่อไม่ให้น้ำตาไหล 'ขอให้มีวันที่ดี' เสียงผู้หญิงคนเดิมพูด จากนั้นประตูของตู้ก็เปิดออกนายวีสลีย์ก้าวออกไปตามติดด้วยแฮรี่ซึ่งอ้าปากค้าง จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:39:49 ]

ความคิดเห็นที่ 36 พวกเขายืนอยู่บนด้านหนึ่งของห้องฮอลล์ที่ยาวและอลังการ พื้นไม้สีเข้มขัดมันวับ เพดานสีน้ำเงินปนเขียวกับสัญลักษณ์สีทองสว่างซึ่งขยับและเปลี่ยนไปมาราวกับเป็นกระดานปิดประกาศขนาดใหญ่ ส่วนผนังทำจากไม้สีเข้มเงา เป็นประกายที่มีเตาผิงสีทองหลายอันอยู่ ทุกๆอึดใจจะมีพ่อมดแม่มดโผล่เข้ามาจากเตาผิงอันใดอันหนึ่งทางด้านซ้ายมือ พร้อมๆกับเสียง 'วูช' เบาๆ ขณะเดียวกันก็มีแถวของพ่อมดแม่มด เข้าคิวกันอยู่หน้าเตาผิงฝั่งด้านขวามือ เพื่อรอที่จะเดินทางออกไป ประมาณครึ่งทางของฮอลล์จะมีน้ำพุ มีกลุ่มของรูปปั้นสีทองขนาดใหญ่โตกว่าของจริงตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางสระทรงกลม ที่สูงที่สุดตรงกลางคือรูปปั้นของพ่อมดที่ชี้ไม้กายสิทธิ์ขึ้นไปบนฟ้า ที่ยืนรอบๆเขาคือแม่มดหน้าตาสวย เซนทอร์ ก๊อบลินและเอ้ลฟ์ประจำบ้าน สามตัวหลังนั้นมองที่พ่อมดแม่มดอย่างชื่นชม สายน้ำพุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ ปลายศรของเซนทอร์ ยอดหมวกของก๊อบลินและปลายหูของเอ้ลฟ์ เสียงของน้ำไหลจากน้ำพุ ผสมผสานกับเสียงแคร้กและป้อบที่ดังขึ้นยามที่พ่อมดแม่มดหายตัว รวมไปถึงเสียงเดินเท้าของพ่อมดแม่มดร่วมร้อยคนที่หน้าตาไม่ค่อยสดใส หน้าตาของคนตื่นแต่เช้า ซึ่งแต่ละคนต่างมุ่งหน้าไปทางประตูสีทองที่ตั้งอยู่อีกด้านหนึ่งของฮอลล์ 'ทางนี้' นายวีสลีย์พูด พวกเขาเข้าไปร่วมกับฝูงชน บางคนถือม้วนผ้าเต็มมือ บางคนถือกระเป๋าเอกสาร แต่บางคนก็เดินไปอ่านเดลี่ โพรเฝ็ตไป ขณะเดินผ่านน้ำพุ แฮรี่สังเกตเห็นเหรียญซีคเกิ้ลสีเงินกับคนุตสีบรอนซ์สะท้อนแสงจากใต้สระน้ำ ป้ายเล็กๆเขียนว่า "รายได้จากน้ำพุแห่งพี่น้องผู้มีเวทมนตร์นี้จะบริจาคให้แก่โรงพยาบาลเซ้นต์มังโก้" ถ้าฉันไม่ถูกไล่ออจากฮ้อกวอตส์ จะกลับมาใส่ 10 กิลเลี่ยนเลย แฮรีพบว่าตัวเองคิดอย่างสิ้นหวัง 'ทางนี้ แฮรี่' นายวีสลีย์พูดและแยกออกจากฝูงชนที่ตรงดิ่งไปที่ประตูสีทอง ที่นั่งอยู่โต๊ะด้านซ้ายมือใต้ป้ายที่เขียนว่า รักษาความปลอดภัย คือชายหัวล้านที่ใส่เสื้อคลุมสีเขียวปนน้ำเงิน เขาวางเดลี่ โพรเฝ็ตลงเมื่อพวกแฮรี่เข้ามาใกล้ 'ฉันพาแขกเข้ามา' นายวีสลีย์พูดพลางผายมือมาที่แฮรี่ 'ก้าวมาทางนี้' ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ แฮรี่เดินไปใกล้ๆเขา ชายคนนั้นก็หยิบแท่งสีทองออกมา ผอมๆและยืดงอได้เหมือนกับเสาอากาศรถยนต์ แล้วยกมันขึ้นลงผ่านด้านหน้าและหลังของแฮรี่ 'ไม้กายสิทธิ์' เขาสั่งแฮรี่ขณะวางแท่งสีทองนั่นลงแล้วยื่นมือออกมาขอ เมื่อแฮรี่ยื่นไม้ให้ พ่อมดคนนั้นก็วางมันลงที่เครื่องมือทองเหลืองที่ดูแปลกๆ เหมือนตาชั่งที่มีถาดอันเดียว เจ้าเครื่องมือนั่นเริ่มสั่น ก่อนที่แผ่นกระดาษเล็กๆจะเด้งออกมาจากส่วนฐานของมัน พ่อมดคนนั้นฉีกกระดาษออกก่อนที่จะอ่านเสียงดัง '11 นิ้ว แกนใช้ขนนกฟีนิกซ์ ถูกใช้มาสี่ปีแล้ว ถูกไหม?' 'ใช่' แฮรี่เริ่มรู้สึกประสาทจะกิน 'ฉันเก็บนี่ไว้' พ่อมดพูด เสียบกระดาษเล็กๆนั้นไว้ที่แท่งทองเหลือง 'นายเอานี่คืนไป' เขาต่อพลางส่งไม้กายสิทธิ์คืนให้แฮรี่แรงๆ 'ขอบคุณ' 'เดี๋ยวก่อน...' พ่อมดพูดขึ้นช้าๆ สายตาของเขาเหลือบจากป้ายที่อกเสื้อของแฮรี่ไปที่หน้าผากของเขา 'ขอบคุณ อีริค' นายวีสลีย์พูดขึ้น เขาจับที่ไหล่แฮรี่และดันให้แฮรี่เดินออกมาจากโต๊ะเพื่อกลับมารวมกับฝูงชนอีกครั้งมุ่งหน้าสู่ประตูสีทอง แฮรี่ถูกเบียดเล็กน้อยจากฝูงชนขณะตามนายวีสลีย์เดินผ่านประตูเพื่อเข้าไปยังห้องฮอลล์ที่เล็กกว่าเบื้องหน้า ที่ห้องนั้นมีลิฟต์ราวๆ 20 ตัว ตั้งอยู่ข้างหลังลูกกรงเหล็กสีทอง แฮรี่ร่วมกับคนอื่นๆยืนรอที่หน้าลิฟต์ตัวหนึ่ง ใกล้ๆนั้น มีพ่อมดหนวดยาวยืนถือกล่องที่มีเสียงแหลมบาดหูเล็ดลอดออกมาเป็นระยๆ 'ไง อาเธอร์?' พ่อมดคนนั้นพูดขึ้นพลางก้มหน้าทักนายวีสลีย์ 'ได้อะไรมาบ๊อบ' นายวีสลีย์ถามพลางมองที่กล่อง 'เรายังไม่แน่ใจ' พ่อมดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง 'เราคิดว่ามันเป็นไก่จนกระทั่งมันเริ่มหายใจเป็นไฟ ดูเหมือนจะเป็นการแอบทดลองสายพันธุ์ที่ผิดกฎหมายน่ะนะ' ขณะนั้นเสียงลิฟต์เลื่อนลงมาก็ดังขึ้นและจอดที่หน้าของพวกเขา ลูกกรงเหล็กสีทองไสลด์เปิดไปข้างหลัง แฮรี่ นายวีสลีย์ก้าวเข้าไปตามด้วยคนอีกกลุ่มหนึ่ง แฮรี่รู้สึกว่าเขาถูกอัดติดผนังด้านหลัง พ่อมดแม่มดหลายคนมองที่เขาอย่างสงสัย แฮรี่มองที่เท้าตัวเอง เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะสบตากับใครขณะเดียวกันก็พยายามลูบผมด้านหน้าลงด้วย ลูกกรงเหล็กกระแทกปิดลงและลิฟต์เริ่มยกตัวขึ้นช้าๆ เสียงโซ่ลากเสียงดังแกร่กๆ ขณะที่เสียงของผู้หญิงคนเดิมในตู้โทรศัพท์ดังขึ้น 'ชั้นที่ 7 แผนกเกมส์และกีฬาเวทมนตร์, สำนักงานใหญ่ของกิจการควิดดิชระหว่างอังกฤษกับไอร์แลนด์, สโมสรก๊อบสโตน และสำนักงานสิทธิบัตร' ประตูของลิฟต์เปิดออก แฮรี่มองเห็นทางเดินที่ดูไม่ค่อยเรียบร้อยข้างหน้า ที่เต็มไปด้วยโปสเตอร์ของทีมควิดดิชติดตามผนัง พ่อมดคนหนึ่งในลิฟต์ที่หอบไม้กวาดอยู่เต็ม แหวกฝูงชนออกไปอย่างยากลำบาก ก่อนที่จะหายไปกับทางเดิน ประตูลิฟต์ปิดลง เสียงของผู้หญิงคนเดิมก็ดังขึ้นอีก 'ชั้นที่ 6 แผนกการขนส่งด้วยเวทมนตร์, การบริหารเครือข่ายการเดินทางด้วยผงฟลู, การควบคุมระเบียบของไม้กวาด, สำนักงานใหญ่กิจการพอร์ตคีย์ และศูนย์ทดสอบการหายตัว' อีกครั้งที่ประตูลิฟต์เปิดออก พ่อมดแม่มดสี่หรือห้าคนก้าวออกไป ขณะเดียวกันเครื่องบินกระดาษสี่ห้าอันก็บินเข้ามา แฮรี่จ้องขึ้นไปมองที่พวกมันขณะที่มันกระพือปีกนิ่งๆอยู่เหนือหัวของแฮรี่ พวกมันมีสีม่วงอ่อนๆและแฮรี่มอง เห็นคำว่า "กระทรวงเวทมนตร์" ปั้มอยู่ตามขอบของปีกเครื่องบิน 'แค่บันทึกช่วยจำระหว่างแผนกน่ะ' นายวีสลีย์บอกเขา 'พวกเราเคยใช้นกฮูก แต่วุ่นวายจนแทบไม่น่าเชื่อ.. พวกมันปล่อยจดหมายทั่วโต๊ะไปหมด...' ขณะที่พวกเขาเคลื่อนขึ้นข้างบนอีกครั้ง บันทึกช่วยจำก็ต่างกระพือปีกอยู่รอบๆหลอดไฟที่แกว่งไปมาใกล้ๆกับเพดานของลิฟต์ 'ชั้นที่ 5 แผนกความร่วมมือระหว่างประเทศ, กิจการการค้าระหว่างประเทศ, กฎหมายระหว่างประเทศ และสมาพันธ์แห่งเวทมนตร์โลก' เมื่อประตูเปิดออก บันทึกช่วยจำสองอันบินออกไปพร้อมๆกับพ่อมดแม่มดสองสามคน ขณะเดียวกับบันทึกช่วยจำอีกสี่ห้าฉบับก็บินเข้ามาบดบังแสงจากหลอดไฟข้างบน 'ชั้นที่ 4 แผนกระเบียบและการควบคุมสัตว์เวทมนตร์, ควบคุมสัตว์ร้าย, สิ่งมีชีวิตและวิญาน, ก๊อบลิน, ศูนย์แนะแนวสัตว์ที่อันตราย' 'โทษนะ' พ่อมดที่ถือกล่องใส่ไก่ที่หายใจไฟเป็นพูดขึ้น และก้าวออกจากลิฟต์ไปตามด้วยบันทึกช่วยจำอีกจำนวนหนึ่ง อีกครั้งที่ประตูปิดลง 'ชั้นที่ 3 แผนกดูแลอุบัติเหตุและหายนะแห่งเวทมนตร์ ร่วมกับทีมแก้ไขอุบัติเหตุ, สำนักงานใหญ่ของทีมล้างความจำ และคณะกรรมการดูแลสิทธิของมักเกิ้ล' ทุกคนออกจากลิฟต์ในชั้นนี้ ยกเว้นแฮรี่กับนายวีสลีย์และแม่มดที่กำลังอ่านม้วนผ้าที่ยาวจนกระทั่งปลายด้านหนึ่งถึงพื้น เมื่อลิฟต์เคลื่อนที่ขึ้นบันทึกช่วยจำที่เหลือก็เริ่มตีปีกกันอีก พอประตูเปิดออกอีกครั้งที่เสียงประกาศดังขึ้น 'ชั้นที่ 2 แผนกการควบคุมการใช้กฎหมายเวทมนตร์, ร่วมกับสำนักงานดูแลการใช้สิ่งประดิษฐ์มักเกิ้ลที่ไม่ถูกต้อง, สำนักงานใหญ่ของมือปราบวิญญาน และคณะกรรมการสภาสูงวิเซนกาม้อต' 'ที่นี่ล่ะ แฮรี่' นายวีสลีย์พูดขึ้น พวกเขาตามแม่มดคนนั้นออกมาจากลิฟต์ มาตามทางเดินที่มีประตูเรียงราย 'สำนักงานฉันอยู่ทางด้านโน้น' 'คุณวีสลีย์ฮะ' แฮรี่พูดขณะที่เดินผ่านหน้าต่างซึ่งมีแสงแดดลอดเข้ามา 'พวกเราอยู่ใต้ดินกันไม่ใช่เหรอฮะ?' 'ใช่' นายวีสลีย์ตอบ 'หน้าต่างใช้เวทมนตร์น่ะ ฝ่ายบำรุงรักษาอาคารจะตัดสินใจว่าพวกเราจะได้อากาศแบบไหนในแต่ละวัน พวกเราเคยเจอเฮอริเคนอยู่สองเดือนเต็มๆตอนที่พวกเขาประท้วงเรื่องการขึ้นเงินเดือน .. ผ่านโค้งนี่ก็ถึงแล้วแฮรี่' พวกเขาเลี้ยวที่หัวมุม เดินผ่านประตูไม้โอ้คหนาๆสองบาน ก่อนเข้าไปสู่พื้นที่กว้างๆที่กั้นแบ่งเป็นบู้ตสี่เหลี่ยมเล็กๆ ซึ่งมีเสียงหัวเราะและคุยกันดังออกมา บันทึกช่วยจำโฉบเข้า-ออกที่บู้ตเหล่านั้นราวกับจรวดขนาดเล็ก ป้ายเล็กๆติดที่บู้ตใกล้ที่สุดเขียนว่า "สำนักงานใหญ่มือปราบวิญญาน" แฮรี่มองเข้าไปยังประตูเวลาที่เขาเดินผ่าน พวกมือปราบวิญญานพากันแปะอะไรต่างๆนาๆบนผนังกั้นบู้ตของพวกเขา ตั้งแต่รูปภาพพ่อมดแม่มดที่กำลังตามล่าอยู่ ภาพของครอบครัว ภาพของทีมควิดดิชที่พวกเขาเชียร์อยู่รวมถึงบทความจากเดลี่ โฟรเฝ็ต พ่อมดในเสื้อคลุมสีแดงเลือดหมูที่ไว้ผมเปียยาวยิ่งกว่าของบิลล์ นั่งวางเท้าไว้บนโต๊ะ กำลังปั่นปากกาขนนกเขียนรายงาน ถัดไปจากนั้นแม่มดที่ปิดตาข้างหนึ่งกำลังยืนคุยข้ามบู้ตกับคิงสลีย์ แชคเกิ้ลโบ้ลต์ 'สวัสดีตอนเช้า วีสลีย์' คิงสลีย์พูดอย่างไม่ใส่ใจนัก 'ฉันกำลังรีบ' พวกเขาคุยกันราวกับไม่ค่อยรู้จักกัน และเมื่อแฮรี่กำลังจะอ้าปากเพื่อทักคิงสลีย์ ก็ถูกนายวีสลีย์เหยียบที่เท้า พวกเขาตามคิงสลีย์เข้าไปที่บู้ตเกือบสุดท้าย แฮรี่ตกใจ เมื่อภาพที่กระพริบตาอยู่รอบทิศคือใบหน้าของซิริอัส ทั้งภาพที่ตัดจากหนังสือพิมพ์หรือภาพเก่าๆ รวมถึงภาพที่ซิริอัสเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวในงานแต่งงานของพ่อแม่เขาด้วย ที่ว่างนอกจากภาพซิริอัสแล้ว เขาแปะแผนที่โลกไว้ ซึ่งบนนั้นมีหมุดสีแดงแปะอยู่ทั่วไปราวกับทับทิม 'เอ้า นี่' คิงสลีย์พูดกับนายวีสลีย์พลางยื่นม้วนผ้าให้เขา 'ฉันต้องการข้อมูลเกี่ยวกับพาหนะบินของมักเกิ้ลที่ถูกพบเห็นภายใน 12 เดือนที่ผ่านมานี้ อย่างละเอียด พวกเราได้รับข้อมูลมาว่าแบล้กยังคงเดินทางด้วยมอเตอร์ไซด์เหมือนเดิม' คิงสลีย์ขยิบตาให้แฮรี่ก่อนที่เขาจะพูดต่อเบาๆ 'เอาแมกกาซีนนั่นให้เขา เขาอาจจะเห็นว่ามันน่าสนใจ' ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นพูดเสียงดังเหมือนเดิม 'แล้วก็อย่านานเกินไปล่ะ วีสลีย์ รายงานเรื่อง "อาวัธ" ที่ล่าช้านั่นน่ะ ทำเอาพวกเราเสียเวลาในการสืบสวนไปเป็นเดือน' 'ถ้านายได้อ่านรายงานฉันจริงๆล่ะก็ นายจะรู้ว่าคำนั้นน่ะเขาเรียกว่า"อาวุธ"' นายวีสลีย์ตอบอย่างมีชัย 'และฉันคิดว่านายคงจะต้องรอรายงานเรื่องมอเตอร์ไซด์หน่อยล่ะ เพราะตอนนี้พวกเรายุ่งกันสุดๆ' เขาลดเสียงลงก่อนจะพูดต่อ 'ถ้านายออกจากนี่ได้ก่อนทุ่มนึงนะ มอลลี่น่ะจะทำมีตบอลล์' แล้วเขาก็หันมาทางแฮรี่ก่อนที่จะนำเขาออกจากบู้ตของคิงสลี่ย์ ผ่านประตูไม้โอ้คอีกสองตัวเข้าสู่ทางเดินที่ใหม่ เลี้ยวซ้ายแล้วก็เดินไปตามทาง เลี้ยวขวาเข้าสู่บริเวณที่แสงมัวๆ พร้อมกับทางเดินที่ค่อนข้างโทรม จนในที่สุดก็มาถึงทางตันที่ซึ่งด้านซ้ายมีประตูเปิดอยู่ เผยให้เห็นตู้เก็บไม้กวาด และด้านขวามีประตูที่มีข้อความเขียนไว้ "การใช้สิ่งประดิษฐ์มักเกิ้ลที่ไม่ถูกต้อง" ดูเหมือนว่าสำนักงานของนายวีสลีย์จะเล็กกว่าตู้เก็บไม้กวาดเล็กน้อย โต๊ะสองตัวถูกอัดเข้าไปอยู่ในห้องที่แทบจะไม่เหลือทางเดิน เพราะในห้องยังมีชั้นที่ใส่ของจนล้นวางเรียงรายตามผนัง ซึ่งบนหลังตู้เหล่านั้นยังมีแฟ้มเอกสารอยู่อีกเต็ม พื้นที่ว่างบนผนังที่ยังเหลืออยู่แสดงให้เห็นถึงความชอบส่วนตัวของนายวีสลีย์ เขาแปะโปสเตอร์รูปรถสี่ห้ารูป รวมถึงรูปที่ยกเครื่องยนต์ออกมา ภาพแสดงตู้ไปรษณีย์สองอันที่ดูเหมือนเขาจะตัดมันออกมาจากหนังสือสำหรับเด็ก และแผนภาพที่แสดงการต่อสายในปลั๊กไฟ ที่ตั้งอยู่บนถาดใส่เอกสารล้นๆของนายวีสลีย์คือเครื่องปิ้งขนมปังที่กำลังสะอึกอย่างหมดหวัง รวมถึงถุงมือหนังที่นิ้วโป้งหมุนอยู่ ข้างๆถาดมีรูปของครอบครัววีสลีย์ แฮรี่สังเกตเห็นว่า รูปของเพอร์ซี่ได้เดินหนีออกไปแล้ว จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:45:28 ]

ความคิดเห็นที่ 37 'ห้องเราไม่มีหน้าต่าง' นายวีสลีย์พูดอ่อยๆ พลางถอดเสื้อแจ้คเก็ตออกแล้ววางพาดเก้าอี้ไว้ 'เราขอไปแล้ว แต่ดูเหมือนพวกเขาไม่คิดว่าเราจำเป็นต้องมี นั่งสิแฮรี่ อย่าทำหน้าเหมือนเพอร์กิ้นมาแล้ว' แฮรี่นั่งที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงานของเพอร์กิ้นขณะที่นายวีสลีย์แกะดูห่อที่คิงสลีย์ให้มา 'อ่า' เขาพูดยิ้มๆ ขณะที่เขาดึงนิตยสารชื่อเดอะควิบเบอร์ออกมา 'ใช่..' เขาเปิดดูผ่านๆ 'ใช่เขาพูดถูก ซิริอัสต้องคิดว่ามันตลกแน่ โอ้ แล้วนี่อะไรอีก?' บันทึกช่วยจำโฉบเข้ามาทางประตูที่เปิดอยู่และจอดลงบนเครื่องปิ้งขนมปังที่กำลังสะอึก นายวีสลีย์แกะมันออกแล้วอ่านเสียงดัง '"รายงาน พบการล้นออกของส้วมสาธารณะครั้งที่สามที่เบธนัล กรีน, ช่วยตรวจสอบโดยด่วน" นี่มันชักจะเกินไปแล้ว..' 'ส้วมที่ล้นเหรอฮะ?' 'พวกที่ต่อต้านมักเกิ้ลน่ะ' นายวีสลีย์พูด 'สัปดาห์ที่แล้วเจอสองครั้ง ครั้งแรกที่วิมเบิลดัน อีกครั้งที่เอเลฟแฟ้นแอนด์คาสเซิ่ล ก็พอมักเกิ้ลกดชักโครกปั๊บ แทนที่ทุกอย่างจะหายไปใช่ไหม แต่กลายเป็นว่าล้นขึ้นมา..ก็อย่างงั้นล่ะ ทีนี้ พวกมักเกิ้ลที่น่าสงสารก็จะเรียก "นักท่อ" คิดว่ามันเรียกยังงั้นน่ะนะ เอ่อ คนที่แบบเชื่อมท่อแล้วก็อื่นๆน่ะ' 'ช่างท่อ?' 'ใช่ นั่นล่ะ พอมาดูแล้ว พวกเขาก็จะแค่งงว่าเกิดอะไรขึ้น หวังว่าเราจะจับตัวคนที่ทำนี่ได้ซะที' 'เดี๋ยวมือปราบวิญญานก็จะเป็นคนไปจับใช่ไหมฮะ?' 'โอ้ไม่หรอก งานนี้จิ๊บจ๊อยไปสำหรับมือปราบวิญญาน เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ควบคุมการใช้กฎหมายธรรมดาๆน่ะ อา แฮรี่ นี่คือ เพอร์กิ้น' พ่อมดสูงอายุไหล่งุ้มๆ ดูเรียบร้อย บนหัวมีผมขาวแซม เดินเข้ามาในห้อง ท่าทางเหนื่อยหอบ 'โอ อาเธอร์!' เขาพูด โดยที่ไม่มองหน้าแฮรี่แต่อย่างใด 'ขอบคุณพระเจ้า ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ไม่รู้ว่าควรจะรอนายที่นี่ดีไหม ฉันเพิ่งส่งนกฮูกไปที่บ้านนาย นี่แสดงว่านายไม่ได้รับมันก่อนอกมาใช่ไหม ฉันส่งข่าวสำคัญไปราวๆสิบนาทีแล้วล่ะ' 'ฉันรู้เรื่องชักโครกแล้ว' นายวีสลีย์พูด 'ไม่ ไม่ใช่เรื่องนั้น เรื่องไต่สวนเด็กพ้อตเตอร์น่ะ เขาเปลี่ยนเวลาแล้วก็สถานที่แล้ว เป็นเริ่มแปดโมงเช้าที่ห้องว่าความที่สิบข้างล่างนั่น-' 'ข้างล่าง..ในห้องเก่า... แต่เขาบอกฉันว่า.. ให้ตายเถอะ!' นายวีสลีย์มองที่นาฬิกาของเขา ร้องออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้น 'เร็วแฮรี่ เราควรจะอยู่ที่นั่นตั้งแต่ห้านาทีที่แล้ว!' เพอร์กิ้นเบียดพิงที่ชั้นข้างๆขณะที่นายวีสลีย์วิ่งออกจากสำนักงาน ตามติดด้วยแฮรี่ 'ทำไมเขาต้องเปลี่ยนเวลาฮะ?' แฮรี่พูดหายใจหอบ ขณะที่พวกเขาจ้ำผ่านสำนักงานใหญ่ของมือปราบวิญญาน ผู้คนลุกขึ้นมองเมื่อเห็นพวกเขาวิ่งผ่านบู้ต แฮรี่รู้สึกราวกับเขาทิ้งข้างในไว้ที่โต๊ะของเพอร์กิ้น 'ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ดีนะที่พวกเรามาแต่เช้า ถ้าเธอพลาดงานนี้มันคงเป็นหายนะแน่!'' นายวีสลีย์เบรคเมื่อมาถึงลิฟต์ก่อนที่จะกดปุ่ม "ลง" ทันที 'เร็วๆสิ' ลิฟต์เคลื่อนมาแล้ว พวกเขารี่เข้าไปข้างใน ทุกครั้งที่มันหยุดนายวีสลีย์ก็จะบ่นออกมาอย่างมีน้ำโหและจิ้มไปที่ปุ่มชั้นที่ 9 'ห้องตัดสินนั่นไม่ได้ใช้มาเป็นปีแล้ว' นายวีสลีย์พูดโกรธๆ 'นึกไม่ออกเลยว่าทำไมต้องใช้ที่นั่น - นอกจาก - แต่ ไม่ -' แมมดท้วมถือถ้วยมีควันฉุยๆเดินเข้ามาในลิฟต์แต่นายวีสลีย์ก็ไม่ได้สนใจ 'ห้องโถง' เสียงผู้หญิงดังขึ้น ลูกกรงเหล็กเปิดออก เผยให้เห็นรูปปั้นสีทองในน้ำพุอยู่ไกลๆ แม่มดท้วมเดินออกไปขณะที่พ่อมดผิวเหลืองซีด หน้าเศร้าๆเดินเข้ามาแทน 'สวัสดี อาเธอร์' เขาทักด้วยน้ำเสียงไม่สดใส ขณะที่ลิฟต์เริ่มเคลื่อนลง 'ไม่ค่อยได้เจอนายแถวข้างล่างนี่เท่าไหร่' 'ธุระด่วนโบเด้' นายวีสลีย์ตอบ เขามองมาทางแฮรี่อย่างกังวล 'อา ใช่' โบเด้พูดพลางมองสำรวจแฮรี่ไม่วางตา 'แน่ล่ะ' แฮรี่ไม่เหลืออารมณ์ใดๆให้โบเด้แล้ว แต่การมองแบบไม่วางตาของเขาก็ไม่ได้ทำเขารู้สึกสบายใจแต่อย่างใด 'แผนกแห่งความเร้นลับ' เสียงผู้หญิงดังขั้นและไม่พูดอะไรต่อจากนั้น 'เร็ว แฮรี่' นายวีสลีย์พูดขณะที่ประลิฟต์เปิดออก พวกเขาตรงดิ่งไปยังทางเดินที่ดูแตกต่างจากที่เห็นชั้นบน ผนังดูโล่งๆ ไม่มีหน้าต่างหรือประตู ยกเว้นประตูเดียวที่อยู่ในสุดของทางเดิน แฮรี่คิดว่าพวกเขาจะผ่านประตูนั้นไป แต่นายวีสลีย์กลับดึงแขนเขาให้เลี้ยวไปทางซ้าย ที่ซึ่งมีทางนำไปสู่บันได 'ข้างล่างนี้ๆ' นายวีสลีย์หอบ เขาวิ่งลงบันไดทีละสองขั้น 'ลิฟต์ยังลงมาไม่ถึงข้างล่างนี้ด้วยซ้ำ... ทำไมถึงต้องมาใช้ที่นี่ ฉัน...' พวกเขามาถึงขั้นสุดท้ายของบันไดและวิ่งต่อไปยังทางเดินอื่นอีก ทางเดินที่ให้ความรู้สึกเหมือนทางไปสู่คุกใต้ดินของสเนปที่ฮ้อกวอตส์ ด้วยผนังที่เป็นหินหยาบและโคมไฟติดที่ผนัง ประตูที่พวกเขาเดินผ่านเป็นไม้หนาๆที่มีสลักและรูกุญแจที่เป็นโลหะ 'ห้องว่าความ...10 คิดว่าเราใกล้ถึงแล้วล่ะ ..นี่ไง' นายวีสลีย์ถลาไปหยุดที่หน้าห้องที่ดูน่ากลัว ประตูสีดำที่มีล็อคเป็นโลหะขนาดใหญ่ เขายืนพิงที่ผนังพลางกุมที่หน้าอกของเขา 'ไปสิ' เขาหอบ พลางชี้นิ้วโป้งไปที่ประตู 'เข้าไปข้างในสิ' 'คุณไม่เข้าไปด้วยกันกับ-?' 'ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้รับอณุญาต โชคดีนะ!' หัวใจของแฮรี่เต้นแรง เขากลืนน้ำลายก่อนที่จะบิดที่จับประตูแล้วเดินเข้าไปข้างในห้องว่าความไป จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:47:10 ]

ความคิดเห็นที่ 38 บทที่ 8 แปลโดยคุณ hs3puk บทที่ 8 การไต่สวน แฮรี่รู้สึกใจหายอย่างช่วยไม่ได้ที่คุกใต้ดินที่เขาเพิ่งเดินเข้ามานี้ช่างคุ้นตาเหลือเกิน ไม่เพียงแต่แฮรี่จะเคยเห็นมันเท่านั้นแฮรี่ยังเคยมาที่นี่มาก่อน สถานที่แห่งนี้แฮรี่เคยมาโดยผ่านทางเพนซีพของดัมเบิลดอร์ ที่ที่เขาเห็นแบลาทริกซ์ เลอแสตรงถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิตที่อัซคาบัน ผนังของห้องทำด้วยหินหยาบๆ มีแสงสลัวจากคบไฟ มีเก้าอี้ยาวว่างๆเหมือนในสภาเรียงรายอยู่สองข้างของแฮรี่ แต่เบื้องหน้า บนบัลลังก์ว่าความชั้นบนสุด มีเงาของกลุ่มคนนั่งอยู่ พวกเขาคุยกันเบาๆ แต่ภายหลังจากเสียงแฮรี่ปิดประตูลงดังขึ้น เสียงคุยกันก็เงียบลง เสียงเย็นชาของผู้ชายดังมาจากฟากนั้นของห้อง 'เธอมาสาย' 'ขอโทษครับ' แฮรี่ตอบเขาเริ่มประสาทกิน 'ผม ผมไม่รู้ว่าเปลี่ยนเวลา' 'นั่นไม่ใช่ความผิดของสภาสูง' เสียงนั้นพูด 'นกฮูกถูกส่งไปบอกตั้งแต่เช้าแล้ว เอาล่ะนั่งได้' แฮรี่เหลือบไปมองเก้าอี้ที่ตั้งอยู่กลางห้อง เท้าแขนของเก้าอี้มีโซ่พาดอยู่ แฮรี่เคยเห็นโซ่พวกนี้ตื่นขึ้นมามัดตัวใครก็ตามที่นั่งที่เก้าอี้นั้นมาแล้ว เสียงฝีเท้าของแฮรี่ดังก้องขณะที่เขาเดินมาตามพื้นหิน ขณะที่แฮรี่นั่งลงแตะขอบๆของเก้าอี้ โซ่ก็ขยับ แต่ไม่ได้รัดตัวเขาแต่อย่างใด แฮรี่เริ่มรู้สึกไม่ดี เขามองขึ้นไปที่กลุ่มคนที่นั่งบนบัลลังก์ข้างบนนั่น พวกเขานั่งกันอยู่ราว 50 คน เท่าที่แฮรี่เห็นพวกเขาใส่เสื้อคลุมสีออกม่วงแดง โดยมีอักษร W ติดอยู่ที่หน้าอกด้านซ้าย พวกเขามองลงมาที่แฮรี่ บ้างก็ทำหน้าเข้ม บ้างก็ทำท่าทางสงสัย ที่นั่งตรงกลางของแถวหน้านั้นคือ คอเลเนียส ฟัดจ์ รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ที่นั่งอยู่ เขาเป็นคนท้วมๆที่ชอบใส่หมวกขนสัตว์สีเขียว แต่ว่าวันนี้เขาไม่ได้ใส่มัน และก็ด้วยที่เขาไม่มีรอยยิ้มให้อย่างเคยเวลาที่คุยกับแฮรี่ แม่มดคางเหลี่ยมหน้าใหญ่ที่ไว้ผมสั้นๆสีเทานั่งอยู่ด้านซ้ายของฟัดจ์ เธอใส่แว่นตาข้างเดียว ดูน่ากลัว ด้านขวาของฟัดจ์ก็เป็นแม่มดเหมือนกัน แต่เธอนั่งไกลออกไปทางด้านหลัง หน้าถูกเงาปิดอยู่ 'เอาล่ะ' ฟัดจ์พูดขึ้น 'ผู้ถูกกล่าวหาก็มาแล้ว ..ถึงซะทีในที่สุด งั้นเราก็เริ่มกันเถอะ นายพร้อมรึยัง?' เขาพูดกับคนที่อยู่แถวล่าง 'ครับ!' เสียงกระตือรือร้นที่แฮรี่รู้จักดังขึ้น พี่ชายของรอน เพอร์ชีย์ นั่งอยู่ที่ปลายด้ายหนึ่งของแถวหน้า แฮรี่หันไปมองเพอร์ซี่ย์ หวังว่าเพอร์ซีย์จะแสดงบางอย่างว่าจำเขาได้ แต่ไม่มีอะไรซักอย่างที่ว่า ตาใต้กรอบแว่นเขาสัตว์ของเพอร์ซีย์จับจ้องที่แผ่นผ้า มือจับปากกาขนนกพร้อมเขียนแล้ว 'การไต่สวนทางวินัย วันที่ 12 สิงหาคม' ฟัดจ์พูดขึ้น และเพอร์ซีย์ก็เริ่มจดตาม 'กล่าวหาการทำผิดกฎแห่งการใช้เวทมนตร์ของผู้เยาว์และกฎแห่งการรักษาสถานะให้เป็นความลับโดยแฮรี่พ้อเตอร์ ซึ่งอาศัยที่บ้านเลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต ลิตเติ้ล วิงกิ้ง เซอร์เร่ย์' 'ผู้ไต่สวน คอเลเนียส ออสวอล ฟัดจ์ รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์, อมิเลีย โบนส์ หัวหน้าแผนกการบังคับใช้กฎหมายเวทมนตร์, โดโลเรส เจน อัมบริดจ์ เลขาธิการอาวุโสของรัฐมนตรี ผู้บันทึกการไต่สวน เพอร์ซี่ อิกนาติอัส วีสลีย์-' 'พยานฝ่ายถูกกล่าวหา อัลบัส เพอร์ซิวัล วูลฟริค ไบรอัน ดัมเบิลดอร์' เสียงเบาๆดังขึ้นจากด้านหลังของแฮรี่ เขาหันขวับไปตามเสียงจนคอแทบเคล็ด ดัมเบิลดอร์เดินเข้ามาเรื่อยๆ เขาใส่เสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มที่ให้ความรู้สึกสงบเยือกเย็น เครายาวๆกับผมสะท้อนแสงจากคบไฟขณะที่เขาเดินใกล้เข้ามาอยู่ระดับเดียวกับแฮรี่ และมองขึ้นไปที่ฟัดจ์ลอดแว่นตารูปจันทร์เสี้ยวซึ่งหล่นไปอยู่บริเวณกึ่งกลางของจมูก สมาชิกของสภาสูงเริ่มส่งเสียงฮือฮา สายตาทุกคู่หันไปจับจ้องที่ดัมเบิลดอร์ บ้างก็แสดงออกว่ารำคาญ บ้างก็ดูตื่นกลัว อย่างไรก็ตามมีแม่มดอาวุโสด้านหลังสองคนยกมือโบกทักทายเขา ความรู้สึกมีพลังไหลเข้ามาเต็มอกของแฮรี่เมื่อเขาเห็นดัมเบิลดอร์ ความเข้มแข็ง ความมีหวังราวกับที่เสียงเพลงจากนกฟีนิกซ์เคยทำให้เขา เขาอยากสบตาดัมเบิลดอร์เหลือเกิน แต่ดัมเบิลดอร์ไม่ได้มองมาทางแฮรี่ เขายังคงมองขึ้นไปที่บัลลังก์ข้างบน ที่ฟัดจ์ซึ่งดูตื่นตะหนกอย่างเห็นได้ชัด 'อ่า' ฟัดจ์ที่ดูท่าทางยุ่งยากใจพูดขึ้น 'ดัมเบิลดอร์ ใช่ คุณ เอ่อ งั้นก็แสดงว่าได้รับข่าวการเปลี่ยนที่แล้วก็เวลา?' 'คงจะพลาดไปแล้ว' ดัมเบิลดอร์พูดเสียงใส 'อย่างไรก็ตาม เพราะว่าความโชคดีที่มาถึงกระทรวงเร็วไป 3 ชั่วโมง ก็เลยไม่มีปัญหาอะไร' 'ใช่ เอาล่ะ เอ่อ คิดว่าต้องหาเก้าอี้อีกตัว ฉัน วีสลี่ย์ ได้ไหม?' 'ไม่ต้องเป็นกังวล ไม่ต้องไม่ต้อง' ดัมเบิลดอร์พูดร่าเริง เขาหยิบไม้กายสิทธ์ออกมา สะบัด น้อยๆหนึ่งครั้ง เก้าอี้นวมผ้าลายก็โผล่มาตั้งข้างๆแฮรี่ ดัมเบิลดอร์นั่งลง วางมือให้ปลายนิ้วสองข้างชิดกันพร้อมกับมองฟัดจ์ด้วยอาการสนอกสนใจอย่างสุภาพ สมาชิกสภาสูงยังคงมีเสียงฮือฮาๆ ก่อนที่จะเงียบลงเมื่อฟัดจ์พูดต่อ 'ใช่' เขาจับที่กระดาษโน้ต 'เอาล่ะ งั้นก็ ข้อกล่าว ใช่' ฟัดจ์ดึงแผ่นผ้าผืนหนึ่งออกมาจากกองที่อยู่ข้างหน้า หายใจเข้าลึกๆแลวก็เริ่มอ่าน 'ข้อกล่าวหาคือ: ทั้งที่เขารู้ ไตร่ตรองและตระหนักเป็นอย่างดีว่าสิ่งที่กระทำนั้นผิดด้วยกฎหมาย ทั้งเคยได้รับการตักเตือนจากกระทรวงมาแล้วจากข้อกล่าวหาลักษณะคล้ายกัน เขาใช้พาโทรนัสในละแวกที่อยู่ของมักเกิ้ล ต่อหน้ามักเกิ้ล ในวันที่สองสิงหาคมที่ผ่านมาเวลา 3 ทุ่ม 23 นาที ซึ่งผิดต่อกฎย่อหน้า C แห่งการใช้เวทมนตร์ของผู้เยาว์ ปี 1875 และผิดต่อกฎในส่วนที่ 13 ของสมาพันธ์แห่งวอร์ล็อคต่อการปกปิดสถานะสากล เธอคือ แฮรี่ เจมส์ พ้อตเตอร์ แห่งบ้านเลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต ลิตเติ้ล วิงกิ้ง เซอร์เร่ย์ ใช่หรือไม่' ฟัดจ์พูด มองมาที่แฮรี่ผ่านด้านบนของแผ่นผ้า 'ใช่' แฮรี่ตอบ 'เธอเคยได้รับจดหมายตักเตือนเรื่องการใช้เวทมนตร์อย่างผิดกฎหมายเมื่อสามปีที่แล้ว ใช่หรือไม่' 'ใช่ แต่ว่า-' 'และเธอใช้พาโทรนัสในคืนวันที่ 2 สิงหาคมใช่ไหม' 'ใช่ฮะ' แฮรี่พูด 'แต่ว่า-' 'รู้ใช่ไหมว่าเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้คาถาใดๆนอกโรงเรียนเมื่ออายุยังไม่ถึง 17?' 'รู้ฮะ แต่ว่า-' 'ตระหนักเป็นอย่างดีว่ามีมักเกิ้ลอยู่ด้วย ณ เวลานั้น?' 'ใช่' แฮรี่ตอบโกรธๆ 'แต่ผมใช้มันเพราะว่าพวกเรา-' แม่มดที่ใส่แว่นตาข้างเดียวพูดสวนแฮรี่ 'เธอใช้พาโทรนัสแบบเต็มที่เลย?' 'ใช่ครับ' แฮรี่พูด 'เพราะว่า-' 'พาโทรนัสแบบเต็มรูปเลยนะ?' 'เต็มรูป-อะไรนะครับ?' แฮรี่ถาม 'พาโทรนัสของเธอน่ะเป็นรูปร่างชัดเจนเลยใช่ไหม ไม่ใช่เป็นแค่ไอหรือแค่ควันเฉยๆนะ?' 'ใช่ครับ' แฮรี่พูด เขารู้สึกหมดความอดทนปนกับสิ้นหวังหน่อยๆ 'มันเป็นกวาง เป็นกวางมาตลอด' 'มาตลอด?' เสียงมาดามโบนส์ดังขึ้น 'เธอเคยใช้พาโทรนัสมาก่อนนี้อีกเหรอ?' 'ใช่ครับ' แฮรี่ตอบ 'ราวๆปีกว่าแล้วครับ' 'แล้วเธอก็อายุ 15 ใช่ไหม?' 'ใช่ครับ แล้ว-' 'เรียนนี่จากโรงเรียนเหรอ?' 'ครับ ศ.ลูปินสอนตอนที่อยู่ปีสาม เพราะว่าะตัว-' 'น่าประทับใจ' มาดามโบนส์พูด มองมาที่เขา 'พาโทรนัสจริงๆ ด้วยวัยเท่านี้.. น่าประทับใจจริงๆ' พ่อมดแม่มดบางคนรอบๆเธอเริ่มฮือฮากันอีกครั้ง บางคนพยักหน้า บางคนก็ขมวดคิ้วส่ายหน้า 'ไม่ใช่คำถามว่าเวทมนตร์น่าประทับใจแค่ไหน' ฟัดจ์พูดด้วยน้ำเสียงรำคาญเต็มที่ 'แท้จริงแล้ว ยิ่งน่าประทับใจยิ่งเลวร้าย ฉันกำลังคิดถึง ว่าที่เด็กคนนั้นทำน่ะมีมักเกิ้ลเห็น' กลุ่มที่ขมวดคิ้วเริ่มฮือฮาหนักขึ้นเชิงเห็นด้วย แต่เป็นเพราะแฮรี่หันไปเจอว่า เพอร์ซี่ย์ก็พยักหน้าเห็นด้วยนั่นเองที่กระตุ้นให้แฮรี่พูดออกมา 'ผมทำเพราะว่ามีดีเมนเตอร์!' เขาพูดเสียงดัง ก่อนที่จะมีใครขัดเขาได้อีก แฮรี่คาดว่าจะได้ยินเสียงฮือฮาๆหนักเข้าไปอีก แต่กลายเป็นกว่าพวกเขากลับเงียบลงกว่าเดิมอีก 'ดีเมนเตอร์?' มาดามโบนส์ถามหลังจากอึ้งไปชั่วครู่ คิ้วเข้มๆของเธอเลิกขึ้นสูงจนแว่นตาเดี่ยวของเธอแทบจะหล่น 'เธอหมายความว่าไงหนุ่มน้อย?' 'ผมหมายถึงว่ามีดีเมนเตอร์ 2 ตัวมาตามทางเดินมันดิ่งมาที่ผมกับญาติ!' 'อา' ฟัดจ์พูดอีกครั้ง แสร้งยิ้มอย่างไม่น่าพิสมัยขณะที่หันไปมองรอบๆบรรดาสมาชิกภาสูง ราวกับจะชวนให้พวกเขามาหัวร่อกับเรื่องตลกนี้ด้วยกัน 'ใช่ ใช่ ฉันก็คาดว่าเราจะได้ยินเรื่องอะไรประมาณนี้แหละ' 'ดีเมนเตอร์ที่ลิตเติ้ล วิงกิ้งเหรอ?' มาดามโบนส์พูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ 'ฉันไม่เข้าใจ-' 'ไม่เหรอ อมิเลีย?' ฟัดจ์ถาม เขายังยิ้มอยู่ 'มาเดี๋ยวอธิบายเอง เด็กคนนี้คิดแล้วคิดอีกแล้วก็ตัดสินใจว่าดีเมนเตอร์นี่แหละจะช่วยกลบเกลื่อนได้ ช่างคิดได้ดีจริงๆ มักเกิ้ลมองไม่เห็นดีเมนเตอร์ ใช่ไหม หนุ่ม? มุขนี้ใช้ได้เลย ใช้ได้จริงๆ ..ก็เลยมีแค่คำพูดของเธอแล้วก็ไม่มีพยาน...' 'ผมไม่ได้โกหก!' แฮรี่พูดเสียงดัง สู้กับเสียงฮือฮาๆที่ดังขึ้นอีก 'มันมากันสองตัว จากอีกฟากหนึ่งของตรอก ทุกอย่างมืดสนิท อากาศเย็นแล้วญาติผมก็รู้สึกได้แล้วก็วิ่ง-' 'พอ พอ!' ฟัดจ์พูด หน้าตาหยิ่งผยอง 'ขอโทษที่ต้องขัดบทพูดที่ฝึกซ้อมไว้ เตี๊ยมมาก่อนอย่างดี-' เสียงดัมเบิลดอร์กระแอมดังขึ้น คณะสภาสูงเงียบเสียงลงอีกครั้ง 'เรามีพยายานที่เห็นว่ามีดีเมนเตอร์อยู่ที่นั่น' ดัมเบิลดอร์พูด 'หมายถึงนอกจากดัดลี่ย์ เดิร์สลี่ย์น่ะนะ' หน้าบวมๆของฟัดจ์เหี่ยวลงราวกับมีใครปล่อยลมออก เขามองลงมาที่ดัมเบิลดอร์ครู่หนึ่ง ครู่ใหญ่ๆ เขาทำท่าทางราวกับพยายามสงบสติก่อนจะพูดขึ้น 'เกรงว่าเราไม่มีเวลามากพอที่จะฟังเรื่องเหลวไหลนี่ ดัมเบิลดอร์ ฉันอยากเร่งให้เรื่องนี้มัน-' 'ฉันอาจจะผิดน่ะนะ' ดัมเบิลดอร์พูด 'แต่ฉันแน่ใจว่าภายใต้กฎหมายแห่งสิทธิ ผู้ถูกกล่าวหามีสิทธิ์จะเบิกพยานเพื่อตัวเองได้? นั่นไม่ใช่นโยบายของแผนกควบคุมการใช้กฎหมายเวทมนตร์หรอกหรือมาดามโบนส์?' เขาพูดต่อโดยหันมาทางแม่มดแว่นเดี่ยว 'จริง' มาดามโบนส์พูด 'จริงทีเดียว' 'โอ้ เอาละ เอาล่ะ' ฟัดจ์พูดขึ้น 'ไหนล่ะพยาน?' 'วันนี้ฉันพาเธอมาด้วย' ดัมเบิลดอร์พูด 'ตอนนี้รออยู่ข้างนอก ฉันควรจะ-?' 'ไม่ - วีสลีย์ นายไป' ฟัดจ์สั่งเพอร์ซี่ย์ ซึ่งลุกขึ้นทันที เขาเดินลงบันไดหินผ่านแฮรี่กับดัมเบิลดอร์โดยที่ไม่เหลือบมามองแม้แต่น้อย แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 46 13:57:23 จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:48:54 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ผ่านไปครู่หนึ่ง เพอร์ซี่ย์กลับมาพร้อมกับมิสซิสฟิกก์ เธอดูตกใจและดูเหมือนคนประสาทยิ่งกว่าปกติ แฮรี่ได้แต่หวังว่าเธอน่าจะไม่ได้ใส่รองเท้าแตะนั่นมา ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นเพื่อสละเก้าอี้ให้แก่นาง ก่อนที่จะเรียกเก้าอี้ตัวใหม่มาให้ตัวเอง 'บอกชื่อมา?' ฟัดจ์พูดเสียงดังขณะที่มิสซิสฟิกก์ขยับลงนั่งอย่างประหม่า 'อราเบลล่า โดรีน ฟิกก์' เธอตอบเสียงสั่น 'แล้วเป็นใครกัน?' ฟัดจ์พูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆปนยโส 'ฉันพักที่ลิตเติ้ล วิงกิ้งใกล้ๆกับบ้านที่แฮรี่พ้อตเตอร์อยู่' นางตอบ 'เราไม่มีระเบียนแสดงว่ามีแม่มดหรือพ่อมดอื่นๆอาศัยอยู่ที่ลิตเติ้ลวิงกิ้งอีก นอกจากแฮรี่ พ้อตเตอร์' มาดามโบนส์พูดขึ้น 'สถานการณ์แบบนั้นจะถูกตรวจสอบอย่างใกล้ชิด อย่าง...ตั้งแต่เหตุการณ์ที่ผ่านมา' 'ฉันเป็นสควิบ' มิสซิสฟิกก์ตอบ 'คุณเลยไม่มีประวัติฉัน ถูกไหม?' 'เป็นสควิบเหรอ?' ฟัดจ์พูดขณะจ้องเธอ 'เราจะเช็คเรื่องนั้นอีกที ช่วยทิ้งรายละเอียดเรื่องพ่อแม่กับผู้ช่วยวีสลีย์ของฉันด้วย ว่าแต่ว่าสควิบนี่สามารถมองเห็นดีเมนเตอร์ได้ไหม?' เขาเสริมพลางหันซ้ายขวาตามแถวที่นั่ง 'ได้สิ!' นางตอบทันควัน ฟัดจ์เลิกคิ้วมองลงมาที่นาง 'เอาล่ะ' เขาพูดอย่างไม่เป็นมิตร 'เรื่องเป็นยังไง?' 'ฉันออกไปซื้ออาหารแมวที่ร้านหัวมุมตรงสุดทางของวิสเทอเรีย วอล์ค ประมาณสามทุ่มของวันที่ 2 สิงหาคม' นางพูดเร็วๆ ราวกับท่องจำได้ขึ้นใจว่าจะพูดอะไร 'ตอนนั้นได้ยินเสียงโฉงเฉงดังมาจากตรอกที่อยู่ระหว่างแมกโนเลียกับวิสทีเรียวอล์ค ทีนี้พอมาถึงใกล้ปากตรอก ฉันก็เห็นดีเมนเตอร์กำลังวิ่ง-' 'วิ่ง?' มาดามโบนส์พูดสวน 'ดีเมนเตอร์ไม่วิ่ง พวกมันลอย' 'ฉันจะพูดยังงั้นล่ะ' มิสซิสฟิกก์พูดเร็วๆ แก้มเริ่มแดง 'ลอยมาตามตรอก ตรงไปหา ที่ดูเหมือนเด็กผู้ชายสองคน' 'ดูเป็นยังไง?' มาดามโบนส์ถาม หรี่ตาลงจนกรอบแว่นกดลงที่ผิวบริเวณตา 'อืม คนหนึ่งก็ตัวโตๆ อีกคนก็ค่อนข้างผอม-' 'ไม่ใช่' มาดามโบนส์พูดแบบใกล้หมดความอดทน 'ดีเมนเตอร์น่ะ ไหนบอกลักษณะมาซิ' 'โอ้' มิสซิสฟิกก์พูด สีแดงจากแก้มเริ่มลามมาที่คอด้วย 'พวกมันตัวโต ตัวใหญ่แล้วก็ใส่เสื้อคลุม' แฮรี่รู้สึกแย่ลงไปจนถึงท้อง อะไรก็ตามที่มิสซิสจะพูด สำหรับแฮรี่แล้ว มันเหมือนกันว่านางกำลังบรรยายรูปภาพของดีเมนเตอร์มากกว่า แล้วแค่จากรูปภาพก็บอกไม่ได้ว่าสิ่งมีชีวิตแบบนี้เป็นอย่างไรแน่: ความน่าสะพรึงกลัวยามที่พวกมันเคลื่อนที่ ลอยสูงกว่าพื้นซัก 1 นิ้ว หรือกลิ่นเหม็นเน่าของพวกมัน หรือเสียงสยองที่ดังขึ้นเวลาพวกมันสูดอากาศรอบๆตัว .. ที่แถวสอง พ่อมดอ้วนที่ไว้หนวดโยกตัวมาซุบซิบกับแม่มดผมหยิกที่นั่งข้างๆ เธอยิ้มและพยักหน้า 'ตัวใหญ่และใส่เสื้อคลุม' มาดามโบนส์พูดซ้ำที่มิสซิสฟิกก์พูดอย่างเย็นชา ขณะที่ฟัดจ์ยิ้มเยาะ 'เข้าใจล่ะ มีอะไรอีกไหม?' 'มี' มิสซิสฟิกก์ตอบ 'ฉันรู้สึกได้ ทุกอย่างเย็นเยือก ทั้งที่มันเป็นคืนในหน้าร้อน แล้วฉันก็รู้สึก...ราวกับว่าความสุขหายไปจากโลกหมดสิ้น.. และฉันก็คิดถึงสิ่งที่เลวร้ายสุดๆ...' เสียงของนางสั่นก่อนที่จะขาดหายไป มาดามโบนส์ทำตาโตเล็กน้อย แฮรี่สังเกตเห็นรอยแดงๆที่ใต้ตาของเธอตรงที่ขอบแว่นกดลงไป 'ดีเมนเตอร์ทำอะไร?' เธอถาม และแฮรี่เริ่มรู้สึกมีความหวังขึ้นมา 'พวกมันตรงไปยังเด็กๆ' มิสซิสฟิกก์ตอบ น้ำเสียงเริ่มข้มข้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ รอยแดงๆบนใบหน้าหายจ้อยเมื่อถึงตอนนี้ 'เด็กคนหนึ่งล้มลง อีกคนถอยไปด้านหลัง พยายามไล่ดีเมนเตอร์ ซึ่งก็คือแฮรี่ เขาพยายามสองครั้งแต่มันออกมาเป็นแค่ไอสีเงิน พอครั้งที่สามเขาก็ทำพาโทรนัสสำเร็จแล้วก็ไล่ดีเมนเตอร์ไปได้ จากนั้นนเขาก็กระตุ้นให้มันไปไล่ตัวที่สองให้ออกจากญาติของเขา นั่นคือเหตุการณ์ทั้งหมด' มิสซิสฟิกก์พูด คล้ายๆแก้ตัว มาดามโบนส์จ้องที่มิสซิสฟิกก์โดยไม่พูดอะไร ขณะที่ฟัดจ์ไม่มองที่เธอเลย ได้แต่งุ่นง่านอยู่กับเอกสารของตัวเอง ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นพูด ค่อนข้างก้าวร้าว 'นั่นคือที่เห็นทั้งหมด?' 'นั่นคือที่เกิดขึ้นทั้งหมด' มิสซิสฟิกก์ย้อนตอบ 'เอาล่ะ' ฟัดจ์พูด 'เธอออกไปได้' มิสซิสฟิกก์มองจากฟัดจ์มาที่ดัมเบิลดอร์อย่างกลัวๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ประตู แฮรี่ได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง 'พยานไม่ได้ดูน่าเชื่อถือซักเท่าไหร่' ฟัดจ์พูด 'โอ้ ไม่รู้สิ' มาดามโบนส์ตอบเสียงดัง 'เธออธิบายลักษณะการถูกดีเมนเตอร์โจมตีได้ตรงทีเดียว และฉันนึกไม่ออกว่าเธอจะบอกว่ามันอยู่ที่นั่นทำไมถ้าพวกมันไม่ได้อยู่จริงๆ' 'ดัมเบิลดอร์จะเตร่ไปตามชุมชนของมักเกิ้ลแล้วจู่ๆก็เจอแม่มดยังงั้นเหรอ?' ฟัดจ์ย้อน 'มันน่าแปลกใจซะจน แม้แต่แบ้ กแมนต้องอยากจะแทงพนัน-' 'โอ้ ฉันก็ว่าไม่มีใครในนี้ ที่เชื่อว่าการที่ดีเมนเตอร์ไปโผล่ที่นั่นเป็นเรื่องบังเอิญ' ดัมเบิลดอร์พูดเบาๆ แม่มดที่นั่งข้างๆฟัดจ์ขยับตัวเล็กน้อยในขณะที่คนอื่นๆยังนั่งนิ่งเงียบ 'แล้วนั่นหมายความว่า?' ฟัดจ์ถามเย็นชา 'หมายถึง ฉันคิดว่าพวกมันถูกสั่งให้ไปที่นั่น' ดัมเบิลดอร์พูด 'ฉันว่า เราต้องมีบันทึกว่ามีใครสั่งให้ดีเมนเตอร์สองตัวออกไปเดินเล่นแถวลิตเติ้ลวิงกิ้งแน่!' ฟัดจ์ส่งเสียงดัง 'คงจะไม่ ถ้าทุกวันนี้ ดีเมนเตอร์รับคำสั่งจากทีอื่นนอกเหนือจากกระทรวงเวทมนตร์' ดัมเบิลดอร์ตอบอย่างสงบ 'ฉันเคยเล่าประเด็นนี้ให้ฟังแล้วนี คอเลเนียส' 'ใช่คุณเคยบอกแล้ว' ฟัดจ์พูดเสียงแข็ง 'แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อว่าประเด็นของคุณไมได้เป็นอะไรมากไปกว่าเรื่องไร้สาระ ดัมเบิลดอร์ ดีเมนเตอร์ยังอยู่ดีที่อัซคาบัน และยังทำงานทุกอย่างตามที่เราขอ' 'งั้น' ดัมเบิลดอร์พูดเงียบๆแต่ชัดเจน 'เราก็คงต้องถามตัวเองแล้วล่ะว่า ทำไมใครบางคนในกระทรวงถึงได้สั่งให้ดีเมนเตอร์สองตัวไปที่ตรอกนั่นในคืนวันที่ 2 สิงหา' ขณะที่ทุกคนพูดไม่ออกกับคำของดัมเบิลดอร์ แม่มดที่อยู่ด้านขวาของฟัดจ์โน้มตัวมาข้างหน้าทำให้แฮรี่สามารถมองเห็นเธอได้ชัดเจนเป็นครั้งแรก แฮรี่คิดว่าเธอดูเหมือนคางคกตัวใหญ่ ซีดๆ ตัวเตี้ย หน้ากว้างๆเหี่ยวๆคอสั้นเหมือนกับลุงเวอร์นอน ปากบางแต่กว้าง ตากลมโตและค่อนข้างจะโปนออกเล็กน้อย แม้แต่โบว์ผ้ากำมะหยี่สีดำที่โผล่พ้นผมหยิกๆขึ้นมานั่น ยังทำให้แฮรี่คิดว่ามันเป็นแมลงวันตัวโตที่กำลังจะถูกลิ้นของแม่มดคนนี้ตวัดจับ 'ผู้รับผิดชอบการประชุม โดโลเรส เจน อัมบริดจ์, เลขาอาวุโสของรัฐมนตรี' ฟัดจ์พูด เสียงพูดของแม่มดหน้าคางคกดังขึ้น มันแหลมสูงเหมือนเสียงเด็กสาว ซึ่งทำให้แฮรี่ถึงกับผงะ เพราะเขาคาดว่าจะได้ยินเสียงกบร้องซะอีก 'ฉันคิดว่าอาจจะเข้าใจคุณผิด ศ. ดัมเบิลดอร์' เธอพูด พร้อมรอยยิ้มเสแสร้งทีส่งให้ตากลมโตของเธอดูเย็นชายิ่งขึ้น 'เมื่อครู่นี้คิดว่าคุณกำลังบอกว่า กระทรวงเวทมนตร์เป็นคนออกคำสั่งให้ดีเมนเตอร์สองตัวไปโจมตีเด็กคนนี้' เธอหัวเราะเสียงแหลมซึ่งทำให้ขนแถวๆต้นคอของแฮรี่ลุกซู่ สมาชิกสภาสูงบางคนก็หัวเราะตามเธอ แต่พวกเขาไม่ได้ดูว่า หัวเราะเพราะรู้สึกขำแต่อย่างใด 'ถ้าที่ว่าดีเมนเตอร์รับคำสั่งจากกระทรวงเท่านั้นเป็นเรื่องจริง ถ้างั้นมันก็ต้องจริงด้วยที่ดีเมนเตอร์สองตัวที่โจมตีแฮรี่พ้อตเตอร์กับญาติในคืนวันที่สองสิงหา เพราะกว่าได้รับคำสั่งจากใครบางคนในกระทรวง' ดัมเบิลดอร์ตอบอย่างสุภาพ 'แต่ก็แหละ บางทีดีเมนเตอร์สองตัวนั้นอาจไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของกระทรวง-' 'ไม่มีดีเมนเตอร์ตัวไหนไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของกระทรวง!' เสียงจากฟัดจ์ระเบิดขึ้น หน้าเริ่มแดง ดัมเบิลดอร์ก้มหัวลงเล็กน้อยเชิงตอบรับ 'งั้นก็ไม่ต้องสงสัยว่ากระทรวงต้องตอบคำถามว่าไมดีเมนเตอร์สองตัว ถึงได้ไปอยู่ที่ที่ห่างไกลจากอัซคาบันขนาดนั้นได้ แล้วก็ทำไมถึงเข้าโจมตีโดยที่ไม่ได้รับคำสั่ง' 'มันไม่ใช่หน้าที่ของคุณที่จะมาตัดสินว่ากระทรวงควรจะทำอะไรไม่ควรทำอะไร ดัมเบิลดอร์!' ฟัดจ์พูดเสียงดังอย่างโกรธๆ ตอนนี้สีหน้าเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ระดับสีที่ลุงเวอร์นอนต้องภูมิใจ 'แน่นอนว่ามันไม่ใช่' ดัมเบิลดอร์ตอบอย่างสงบ 'ฉันเพียงแต่อยากมั่นใจว่า เรื่องนี้จะไม่ถูกละเลยจากทางกระทรวง' เขาหันมาทางมาดามโบนส์ ผู้ซึ่งจัดแว่นให้เข้าที่และมองที่ดัมเบิลดอร์ด้วยอาการคิ้วขมวดเล็กน้อย 'คงต้องเตือนสติกันหน่อยว่าพฤติกรรมของดีเมนเตอร์ ถ้ามันไม่ได้เกิดจากจินตนาการของเด็กคนนี้น่ะนะ ว่าไม่ใช่จุด ประสงค์ของการไต่สวนครั้งนี้!' ฟัดจ์พูด 'เราอยู่ที่นี่ตอนนี้ เพื่อพิจารณาข้อกล่าวหาของแฮรี่ พ้อตเตอร์เกี่ยวกับการใช้เวทมนตร์ทั้งที่ยังเป็นผู้เยาว์!' 'แน่นอนพวกเรารู้' ดัมเบิลดอร์ตอบ 'แต่การปรากฎตัวของดีเมนเตอร์ที่ตรอกนั้น เกี่ยวข้องด้วยอย่างมาก วรรคที่ 7 ของกฎหมายบอกว่าสามารถใช้เวทมนตร์ต่อหน้ามักเกิ้ลในบางเหตุการณ์ได้ โดยเหตุการณ์ที่ว่าคืออาจเกิดอันตรายถึงแก่ชีวิตต่อตัวพ่อมดแม่มดคนนั้นเอง หรือพ่อมดแม่มดคนอื่นๆ รวมทั้งมักเกิลที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น-' 'พวกเรารู้จักวรรค 7 ดีอยู่แล้ว ขอบคุณมาก!' ฟัดจ์ตวาด 'แน่นอนคุณรู้ดี' ดัมเบิลดอร์ตอบอย่างสุภาพ 'ดังนั้นเราจึงเห็นพ้องเป็นอย่างดีว่า การที่แฮรี่ใช้พาโทรนัสนั้น จัดอยู่ใน หมวดบางเหตุการณ์ที่ว่าในวรรค 7 ใช่ไหม?' 'ถ้ามันมีดีเมนเตอร์จริง ซึ่งยังน่าสงสัยอยู่' 'คุณได้ยินจากพยานบุคคลแล้วนี่' ดัมเบิลดอร์ขัด 'ถ้าคุณยังสงสัยในความน่าเชื่อถือของเธอ ก็เรียกเธอกลับมาแล้วสอบสวนดูอีกครั้ง ฉันแน่ใจว่าเธอจะไม่ขัดข้อง' 'ฉันไม่ใช่-' ฟัดจ์โวย ขณะหันไปยุ่งกับเอกสารเบื้องหน้า 'มันคือ- ฉันอยากให้มันจบวันนี้ ดัมเบิลดอร์' 'แต่โดยปกติ เราต้องไมสนใจว่าจะต้องฟังพยานกี่ครั้ง ถ้าอีกทางหนึ่งคือเสี่ยงต่อการดัดสินคดีไม่ถูกต้อง' ดัมเบิลดอร์กล่าว 'ตัดสินไม่ถูกต้อง กะผีน่ะสิ!' ฟัดจ์พูดดังสุดเสียง 'ขณะที่กำลังพยายามช่วยเรื่องการใช้เวทมนตร์นอกโรงเรียนของเด็กคนนี้เนี่ย เคยไหมที่สนใจจะนับจำนวนครั้งที่เด็กคนนี้ก่อเรื่องขึ้น ดัมเบิลดอร์, ฉันเดาว่าคุณคงลืมเรื่องที่เขาใช้คาถาฮูเวอร์เมื่อสามปีก่อนไปแล้ว-' 'ผมไม่ได้ทำ นั่นเอ้ลฟ์ทำ!' แฮรี่พูดขึ้น 'เห็นไหม??' ฟัดจ์ร้อง พลางผายมือมาทางแฮรี่ 'เอ้ลฟ์ประจำบ้านที่บ้านพักของมักเกิ้ล! อยากรู้นัก!' 'เอ้ลฟ์ที่พูดถึงอยู่ตอนนี้ทำงานให้กับฮอกวอตส์' ดัมเบิลดอร์พูด 'ฉันสามารถเรียกเขาให้มาที่นี่ได้เดี๋ยวนี้ เพื่อให้ปากคำถ้าคุณต้องการ' จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 40 'ฉัน เอ่อ ไม่มีเวลามาฟังคำจากเอ้ลฟ์ประจำบ้านหรอก! แต่ว่ามันไม่ใช่แค่นี้ เด็กคนนี้ทำให้ป้าตัวพอง ให้ตายเถอะ!' ฟัดจ์ตะโกนขณะใช้มือทุบโต๊ะ จนทำให้ขวดหมึกกระเด็น 'และคุณก็ใจดีมากที่ไม่ได้ตั้งข้อกล่าวหาในตอนนั้น ฉันคิดว่าคุณคงยอมรับเรื่องที่ว่าแม้แต่พ่อมดดีๆก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ตลอดเวลา' ดัมเบิลดอร์ตอบอย่างสงบ ขณะที่ฟัดจ์พยายามเช็ดรอยหมึกออกจากโน้ตของเขา 'นี่ยังไม่รวมเรื่องที่เราไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอีกบ้างที่โรงเรียน' 'แต่ก็เนื่องด้วยที่กระทรวงไม่มีอำนาจที่จะทำโทษนักเรียนของฮอกวอตส์เวลาทำอะไรไม่ถูกต้องในโรงเรียน ดังนั้น พฤติกรรมของแฮรี่ที่โรงเรียนจึงไม่มีอะwรเกี่ยวข้องกับการไต่สวนนี้' ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างสุภาพเช่นเดิม แต่คราวนี้แฝงคำแนะนำเล็กในน้ำเสียง 'โฮะ!!' ฟัดจ์ทำเสียง 'ไม่ใช่ธุระอะไรของเราเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงเรียนเหรอ? คุณคิดยังงั้นเหรอ?' 'รัฐมนตรีไม่มีอำนาจไล่นักเรียนของฮอกวอตส์ออก คอเลเนียส เหมือนที่เคยบอกไปแล้วครั้งหนึ่งในคืนวันที่ 2' ดัมเบิลดอร์ตอบ 'ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำลายไม้กายสิทธิ์ก่อนที่ข้อกล่าวหาจะได้รับการพิสูจน์ด้วย อีกครั้งหนึ่งที่ฉันเคยบอกเรื่องนี้แล้วเหมือนกันเมื่อคืนวันที่ 2 แต่ด้วยความรีบเร่งที่จะจัดการเรื่องนี้ เหมือนกับว่าคุณ ซึ่งฉันแน่ใจว่าตั้งใจ ได้มองข้ามกฎเกณฑ์เล็กๆน้อยๆไป' 'กฎหมายสามารถเปลี่ยนแปลงได้' ฟัดจ์พูด 'แน่นอนมันเปลี่ยนได้' ดัมเบิลดอร์พูดพลางก้มหน้าลงต่ำ 'และดูเหมือนว่าคุณเป็นคนเปลี่ยนหลายอย่างเอง คอเลเนียส เพียงแค่ไม่กี่สปดาห์ที่ฉันไม่เป็นสมาชิกสภาสูงแล้ว ทำไมถึงกลายเป็นว่าต้องจัดการไต่สวนอาชญากรรมแบบเต็มรูปแบบกับกรณีเบาๆเช่นการใช้เวทมนตร์ของพ่อมดวัยเยาว์' พ่อมดหลายคนที่นั่งบนบัลลังก์เริ่มขยับตัวอย่างอึดอัดในเก้าอี้ของตัวเอง หน้าฟัดจ์ที่โกรธจัดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลแกมม่วง ขณะที่แม่มดที่อยู่ด้านขวาของฟัดจ์เพียงแค่เหล่มามองที่ดัมเบิลดอร์ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ใดๆ 'เท่าที่ฉันรู้' ดัมเบิลดอร์ต่อ 'ยังไม่มีกฎหมายใดๆ ที่บอกว่างานของศาลนี้คือทำโทษแฮรี่ในทุกๆกรณีที่เขาเคยทำ เขา ถูกกล่าวหาด้วยข้อหาที่เฉพาะเจาะจง ซึ่งเขาได้แก้ต่างไปแล้ว ตอนนี้ที่ฉันกับเขาทำได้ก็คือรอคำตัดสินจากคุณ' ดัมเบิลดอร์ประสานมือเข้าด้วยกันอีกครั้ง ก่อนที่จะนั่งเงียบ ฟัดจ์มองที่เขาอย่างโกรธๆ ขณะที่แฮรี่เหล่มามองดัมเบิลดอร์ที่นั่งข้างๆ เพื่อความมั่นใจอีกครั้ง แฮรี่ไม่แน่ใจว่าดัมเบิลดอร์ทำถูกแล้วที่บอกสภาสูง ว่าถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจแล้ว อีกครั้งที่ดัมเบิลดอร์ไม่สนใจความพยายามของแฮรี่ที่จะสบตากับเขา ดัมเบิลดอร์ยังคงมองขึ้นไปบนบัลลังก์ข้างบน ที่ซึ่งบรรดาสมาชิกสภาสูงเริ่มพูดคุยกันเบาๆ แฮรี่ก้มลงมองที่เท้าของเขา หัวใจที่ดูพองโตกว่าขนาดปกติของแฮรี่เต้นเสียงดังภายใต้ซี่โครง แฮรี่คิดว่าการไต่สวนน่าจะนานกว่านี้ เขาไม่คิดว่าเขาได้สร้างความประทับใจมากพอ เขาไม่ค่อยได้พูดเลยด้วยซ้ำ เขาควรจะอธิบายเกี่ยวกับดีเมนเตอร์ให้มากกว่านี้ เกี่ยวกับที่เขาล้มลงและดัดลี่ย์เกือบโดนจุมพิตอย่างไรสองครั้งสองคราที่แฮรี่มองไปที่ฟัดจ์ พยายามที่จะเปิดปากพูด แต่หัวใจพองโตของเขากลับหดลงและทั้งสองคราที่เขาได้เพียงแค่สูดลมหายใจลึกๆแล้วก้มลงมองที่เท้าเหมือนเดิม ผ่านไปครู่หนึ่งเมื่อเสียงคุยกันเงียบลง แฮรี่อยากจะมองขึ้นไปข้างบน แต่เขาพบว่าง่ายกว่าเยอะเลยที่จะมองที่เท้าต่อไป 'ใครเห็นว่าควรตัดสินให้พ้นผิดทุกข้อกล่าวหา?' เสียงดังของมาดามโบนส์ดังขึ้น แฮรี่เงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นมือชูขึ้น หลายมือ มากกว่าครึ่ง! แฮรี่หายใจเร็ว เขาพยายามที่จะนับจำนวนมือทั้งหมด แต่ก่อนที่เขาจะนับเสร็จ มาดามโบนส์ก็พูดต่อ 'แล้วใครที่เชื่อว่าผิดจริง?' ฟัดจ์ยกมือขึ้น ร่วมกับคนอื่นๆอีกราวๆหนึ่งโหล รวมทั้งแม่มดที่นั่งด้านขวา ที่มดที่หนวดยาวและแม่มดผมหยิกที่อยู่แถวสอง ฟัดจ์หันไปมองรอบๆ สีหน้าดูราวกับว่ามีอะไรใหญ่ๆติดอยู่ที่คอ ก่อนที่จะลดมือลง เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะพูดออกมาด้วยเสียงโกรธๆ 'ดีมาก เอาล่ะ พ้นผิดทุกข้อกล่าวหา' 'เยี่ยม!' ดัมเบิลดอรกล่าวอย่างร่าเริงก่อนลุกขึ้นยืน เขาดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา แล้วเก้าอี้สองตัวที่ถูกเรียกมาก็หายวับไป 'ฉันก็คงต้องเห็นด้วยตามนั้น ขอให้มีวันดีๆกันถ้วนหน้า' และก่อนที่จะหันมาทางแฮรี่ เขาก็ออกจากห้องไป จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 41 บทที่ 9 แปลโดยคุณ hs3puk บทที่ 9 ความโศกาของคุณนายวีสลีย์ การที่ดัมเบิลดอร์จากไปอย่างรวดเร็วทำให้แฮรี่แปลกใจ เขายังนั่งอยู่ที่เดิมบนเก้าอี้ที่มีโซ่พาด รู้สึกทั้งช้อคและโล่งใจในคราวเดียวกัน คณะสมาชิกสภาสูงเริ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้และเรื่มพูดคุยกัน บ้างก็เก็บข้าวของ บ้างเริ่มทยอยๆออกจากบัลลังก์ แฮรี่จึงลุกขึ้นยืน ไม่มีใครสนใจเขาแม้แต่น้อย นอกจากแม่มดหน้าคางคกที่นั่งทางขวาของฟัดจ์ที่จ้องแฮรี่ทั้งที่ควรจะเป็นดัมเบิลดอร์ แฮรี่ไม่สนใจเธอ และพยายามมองที่ตาฟัดจ์หรือไม่ก็มาดามโบนส์แทน แฮรี่อยากจะถามว่าเขาออกไปได้หรือยัง แต่ฟัดจ์ดูไม่สนใจแฮรี่เลย ขณะที่มาดามโบนส์ก็ยุ่งอยู่กับกระเป๋าเอกสาร แฮรี่จึงเริ่มขยับเดินตรงไปด้านทางออก พอไม่มีใครเรียกให้เขากลับ แฮรี่จึงเริ่มจ้ำเร็วๆก่อนที่จะวิ่งในช่วงสามสี่ก้าวสุดท้าย เขารีบออกจากประตูอย่างรวดเร็ว โดยเกือบชนเข้ากับนายวีสลีย์ที่ยืนอยู่ตรงประตูพอดี ใบหน้าซีดและดูเป็นกังวล 'ดัมเบิลดอร์ไม่ทันว่า-' 'พ้นผิดฮะ' แฮรี่พูด 'ทุกข้อกล่าวหา!' นายวีสลีย์ฉีกยิ้มก่อนจับที่ไหล่ของแฮรี่ 'แฮรี่ เยี่ยมมาก! แหงล่ะ พวกเขาไม่มีทางว่าเธอผิดได้ ด้วยหลักฐานขนาดนี้ แต่ก็แหละฉันอดไม่ได้ที่จะ-' เสียงของนายวีสลีย์ขาดหายไป เพราะประตูห้องเปิดออกอีกครั้งพร้อมๆกับที่สมาชิกสภาสูงเริ่มที่จะหลั่งไหลออกมา 'ให้ตายเถอะ!' นายวีสลีย์ร้องขึ้นพลางดึงแฮรี่ออกจากทาง ให้พวกสมาชิกเดินผ่านไปก่อน 'นายถูกไต่สวนจากคณะกรรมการเต็มคณะเลยเหรอ?' 'คิดว่าฮะ' แฮรี่ตอบเบาๆ พ่อมดสองสามคนพยักหน้าให้แฮรี่ขณะเดินผ่านเขา และสองสามคนรวมทั้งมาดามโบนส์ด้วยที่ทักนายวีสลีย์ 'อรุณสวัสดิ์อาเธอร์' ส่วนคนอื่นๆไม่แม้แต่จะหันมามอง คอเลเนียส ฟัดจ์กับแม่มดหน้าคางคกออกมาจากห้องนั้นเป็นกลุ่มท้ายๆ ฟัดจ์ทำเหมือนแฮรี่และนายวีสลีย์เป็นส่วนหนึ่งของกำแพง ส่วนแม่มดคนนั้นมองแฮรี่แบบประเมินเขาขณะที่เดินผ่าน คนสุดท้ายที่เดินผ่านพวกเขาคือเพอร์ซี่ ซึ่งทำท่าเหมือนกับฟัดจ์ คือไม่สนใจแฮรี่หรือพ่อของเขาแต่อย่างใด เขาเดินถือม้วนกระดาษกับปากกาขนนกอีกกำมือหนึ่ง หลังตรงหน้าเชิด นายวีสลีย์เม้มปาก นอกนั้นก็ไม่มีกิริยาใดๆอีก ที่แสดงออกว่า เขาเจอลูกชายคนที่สามของเขา 'เดี๋ยวฉันจะพาเธอกลับบ้านเลย จะได้ไปบอกข่าวดีคนอื่นๆ' เขาพูดพลางให้สัญญานแฮรี่ออกเดินเมื่อเท้าของเพอร์ซี่หายไปจากบันไดชั้นบนสุดสู่ชั้นที่ 9 แล้ว 'เดี๋ยวแวะไปส่ง ตอนจะไปจัดการเรื่องห้องน้ำที่เบ็ธนอล กรีน ไปกัน..' 'แล้วคุณจะจัดการกับห้องน้ำนั่นยังไงฮะ?' แฮรี่ถามยิ้มๆ บัดนี้เองที่อะไรๆก็ดูจะน่าขันมากกว่าปกติซักห้าเท่าเห็นจะได้ มันจบแล้ว เขาหลุดจากข้อกล่าวหา เขาจะได้กลับฮอกวอตส์ 'โอ้ คาถาแก้ง่ายๆแหละ' นายวีสลีย์ตอบขณะที่พวกเขาเดินขึ้นบันได 'จัดการกับความเสียหายที่เกิดขึ้นน่ะไม่ลำบากหรอก มันลำบากที่พฤติกรรมของพวกที่ชอบทำน่ะแฮรี่ การไปแกล้งมักเกิ้ลสำหรับพ่อมดบางคนเห็นเป็นเรื่องสนุก และนั่นแสดงถึงอะไรบางอย่างที่น่ารังเกียจ และฉัน-' นายวีสลีย์หยุดพูดกลางคันขณะที่พวกเขาก้าวขึ้นสู่ชั้นที่เก้า และเห็นคอเลเนียสยืนห่างออกไปไม่กี่ฟุตกำลังคุยกับพ่อมดตัวสูงหน้าแหลมซีด ผมสีบลอนด์ พ่อมดคนนั้นหันมาทางพวกเขาเมื่อได้ยินเสียงเท้าเดินมา เขาก็ด้วยที่หยุดพูดกลางคัน ตาสีเทาเย็นชาหรี่ลงและมองมาที่แฮรี่ 'พาโทรนัส พ้อตเตอร์' ลูเชียสมัลฟอยพูดเสียงเย็นชา แฮรี่รู้สึกตกใจราวกับเขาเพิ่งเดินชนเข้ากับอะไรแข็งๆ ครั้งสุดท้ายที่แฮรี่เห็นตาสีเทาเย็นชาคู่นี้คือตอนที่มันมองผ่านช่องใต้ฮู้ดของผู้เสพความตาย และเสียงนี้ที่เคยได้ยินล่าสุด คือเสียงเย้ยหยันแฮรี่ ตอนที่เขาถูกโวลเดอร์ม้อตทรมานที่สุสานเมื่อคราวก่อน แฮรี่ไม่อยากเชื่อเลยว่าลูเชียส มัลฟอยยังกล้าที่จะมองหน้าเขา ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะกล้ามาที่นี่ ที่กระทรวงเวทย์มนต์ หรือแม้แต่เรื่องที่คอเลเนียสฟัดจ์กำลังคุยกับเขาอยู่ ทั้งที่แฮรี่บอกฟัดจ์ไปเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนว่ามัลฟอยเป็นผู้เสพความตาย 'ท่านรัฐมนตรีเพิ่งบอกฉันว่านายหลุดได้อย่างโชคช่วย พ้อตเตอร์' มัลฟอยพูดช้าๆ 'น่าทึ่งไม่น้อยกับวิธีการที่นายกระดึ๊บๆผ่านช่องแคบๆได้อยู่เรื่อย..เหมือนงูนะจะว่าไป' นายวีสลีย์เตือนสติแฮรี่ด้วยการจับไหล่เขาไว้ 'ใช' แฮรี่ตอบ 'ผมเก่งเรื่องหนี' ลูเชียสมัลฟอยหันมาทางนายวีสลีย์ 'แล้วก็อาเธอร์ วีสลีย์ด้วย! นายมาทำอะไรแถวนี้ อาเธอร์?' 'ฉันทำงานที่นี่' นายวีสลีย์ตอบห้วนๆ 'ไม่ใช่ที่นี่หรอก แน่ใจเหรอ?' นายมัลฟอยพูดเลิกคิ้วสูง พลางเหล่ข้ามไหล่นายวีสลีย์ไปทางประตูที่อยู่ที่อยู่ด้านหลังเขา 'นึกว่าอยู่ที่ชั้นสองนู่น...ไม่ได้ทำงานที่เกี่ยวกับการขโมยของใช้มักเกิ้ลกลับบ้าน แล้วเสกคถาใส่หรอกหรือ' 'ไม่ใช่' นายวีสลีย์ตอบเสียงดัง นิ้วของเขาจิกลงที่ไหล่ของแฮรี่ 'แล้วคุณมาทำอะไรที่ล่ะ?' แฮรี่ถามลูเชียส มัลฟอย 'ฉันไม่เห็นว่าธุระส่วนตัวระหว่างฉันกับท่านรัฐมนตรีจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับนาย พ้อตเตอร์' มัลฟอยพูดพลางลูบเสื้อคลุมด้านหน้า แฮรี่คิดว่าเขาได้ยินเสียงคลิ้งๆจากข้างในเสื้อราวกับว่ามันเต็มไปด้วยทองคำ 'ที่จริงแล้วการที่นายเป็นคนโปรดของดัมเบิลดอร์ นายก็ไม่ควรหวังว่า จะได้รับสิทธิพิเศษอย่างเดียวกันจากพวกเราที่เหลือ.. พวกเราไปคุยกันต่อในห้องทำงานกันเถอะท่านรัฐมนตรี' 'ไปกัน' ฟัดจ์พูดขณะหันหลังให้กับแฮรี่และนายวีสลีย์ 'ทางนี้ลูเชียส' พวกเขาเดินไปด้วยกัน คุยกันเบาๆ นายวีสลีย์ไม่ยอมปล่อยมือจากไหล่ของแฮรี่ จนกระทั่งพวกเขาหายไปในลิฟต์ 'ทำไมเขาไม่รอที่หน้าห้องทำงานของฟัดจ์ ถ้าเขามีธุระที่ต้องทำด้วยกัน' แฮรี่พูดออกมาอย่างโกรธๆ 'เขามาทำอะไรที่ข้างล่างนี่?' 'พยายามเข้าไปในห้องว่าความ ถ้าเธอถามฉันน่ะนะ' นายวีสลีย์ตอบกระอักกระอ่วนพลางหันไปด้านหลังราวกับว่ากลัวใครจะมาได้ยินเข้า 'พยายามสืบดูว่าเธอจะถูกไล่ออกหรือเปล่า เดี๋ยวต้องส่งข่าวให้ดัมเบิลดอร์รู้ตอนไปส่งเธอ เขาควรจะรู้ไว้ว่ามัลฟอยมาคุยกับฟัดจ์อีกแล้ว' 'แล้วธุระส่วนตัวอะไรที่พวกเขาจะทำด้วยกันฮะ?' 'ทองคำ, คิดว่านะ' นายวีสลีย์พูดโกรธๆ 'มัลฟอยชอบให้สินน้ำใจมานานหลายปีแล้ว.. ให้คนนู้นคนนี้ แล้วก็ขอให้ทำนู่นทำนี่ให้ เช่นถ่วงเวลาออกกฎหมายที่เขาไม่อยากให้ผ่าน..โอ้ หมอนี่ดังเรื่องนี้เชียวล่ะ' เมื่อลิฟต์มาถึงก็ไม่มีใครอยู่ข้างในยกเว้นบันทึกช่วยจำจำนวนหนึ่งที่ตีปีกอยู่เหนือหัวของนายวีสลีย์ขณะที่เขากดปุ่ม "ห้องโถง" พอประตูปิดลงเขาก็ไล่มันออกจากหัวของเขา 'คุณวีสลีย์ฮะ' แฮรี่เรียก 'ถ้าฟัดจ์อยู่กับผู้เสพความตายอย่างลูเชียสมัลฟอยแบบนี้ แล้วถ้าเขาอยู่กันแค่สองคน พวกเราจะรู้ได้ยังไงฮะ ว่าเขาไม่ใช้อิมเพอริอัสกับฟัดจ์?' 'คิดว่ามันยังไม่เกิดขึ้นนะแฮรี่' นายวีสลีย์ตอบเบาๆ 'ดัมเบิลดอร์ก็ว่า ช่วงนี้ฟัดจ์ยังเป็นตัวของตัวเองอยู่ ซึ่งก็ตามที่ดัมเบิลอร์ว่าอีกน่ะนะ ว่าฟัดจ์ดูจะรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่พวกเราอย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ดีกว่า แฮรี่' เมื่อประตูเปิดออกและพวกเขาก้าวออกมาสู่ห้องโถงซึ่งเกือบจะร้างผู้คน อีริค รปภ ก็ยังนั่งอ่านเดลี่โพรเฝ็ตอยู่ พวกเขาเดินผ่านน้ำพุก่อนที่แฮรี่จะนึกขึ้นได้ 'รอก่อนฮะ...' เขาบอกนายวีสลีย์ พลางดึงถุงเงินออกมาจากกระเป๋า แฮรี่เดินกลับไปที่น้ำพุ เขามองที่หน้าของรูปปั้นพ่อมด แฮรี่รู้สึกว่าหน้าตาของรูปปั้นดูเหนื่อยอ่อนและดูพิกลอยู่ ขณะที่แม่มดแสร้งยิ้มราวกับกำลังประกวดความงาม ส่วนก๊อบลินกับเซ็นทอร์นั้น เท่าที่แฮรี่รู้จัก ก็ไม่น่าที่จะมองที่คนด้วยสายตาชื่นชมซาบซึ้งขนาดนั้น เฉพาะเอ้ลฟ์ประจำบ้านที่ทำท่าราวกับทาสผู้ซื่อสัตย์เท่านั้น ที่ดูสมจริงหน่อยสำหรับแฮรี่ แฮรี่ยิ้มเมื่อนึกถึงว่าเฮอร์ไมโอนี่จะพูดอะไรหากเธอเห็นรูปปั้นของเอ้ลฟ์ เขาเปิดถุงเงินและเทเงินลงไปในสระ ไม่ใช่แค่ 10 กิลเลี่ยนเท่านั้น แต่เขาบริจาคทั้งหมดที่มีอยู่ 'กะอยู่แล้ว' รอนตะโกนพลางชกอากาศ 'เรื่องแบบนี้นายผ่านตลอดอยู่แล้ว' 'พวกเขาต้องปล่อยเธอแน่ๆ' เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอเหมือนจะเป็นลมเพราะอาการกังวลอย่างหนักขณะเห็นหน้าแฮรี่เดินเข้าประตูครัวมา มือสั่นๆของเฮอร์ไมโอนี่ปิดตาตัวเอง 'ไม่มีกรณีไหนๆจะว่าเธอได้ ไม่มี' 'ทุกคนดูคลายกังวลแล้ว ถือว่ารู้กันหมดแล้วว่าฉันรอดละ' แฮรี่พูดยิ้มๆ นางวีสลีย์เช็ดหน้าด้วยผ้ากันเปื้อน ขณะที่เฟรดจอร์จและจินนี่เต้นรำเหมือนนักรบเพิ่งชนะศึกพร้อมกับมีเพลงประกอบ 'เขารอดแล้ว เขารอดแล้ว เขารอดแล้ว...' 'พอได้แล้ว! นั่งลง' นายวีสลีย์ดุ แต่หน้าตาเขาดูยิ้มแย้มเกินไป 'นี่แน่ะซิริอัส ลูเซียส มัลฟอยอยู่ที่กระทรวงล่ะ' 'อะไรนะ?' ซิริอัสถามทันควัน 'เขารอดแล้ว เขารอดแล้ว เขารอดแล้ว...' 'ทั้งสามคนน่ะ เงียบก่อน ใช่แล้วซิริอัส พวกเราเห็นเขาคุยกับฟัดจ์ที่ชั้น 9 ก่อนที่จะขึ้นไปคุยต่อที่ห้องทำงานของฟัดจ์ ดัมเบิ้ลดอร์ควรจะรู้ข่าวนี้นะ' 'ใช่' ซิริอัสตอบ 'เราจะบอกเขาเอง ไม่ต้องห่วง' 'งั้น ฉันไปก่อนนะ มีชักโครกน้ำล้นรออยู่ที่เบธนัล กรีน วันนี้คงดึกนะมอลลี่ เดี๋ยวต้องทำงานแทนท็องหน่อย แต่บางทีคิงสลีย์อาจแวะมากินมื้อเย็นที่นี่-' 'เขารอดแล้ว เขารอดแล้ว เขารอดแล้ว...' พอได้แล้ว- เฟรด จอร์จ-จินนี่!' นางวีสลีย์พูดขณะที่นายวีสลีย์ออกจากครัวไป 'แฮรี่ มานั่งตรงนี้ กินมื้อเที่ยงกัน เมื่อเช้าแทบจะไม่ได้กินเลยนี่' รอนและเฮอร์ไมโอนี่นั่งลงตรงข้ามแฮรี่ หน้าตาพวกเขาดูมีความสุขมากกว่าตอนไหนๆตั้งแต่ที่แฮรี่มาถึงกริมมอลเพลสแห่งนี้ และความรู้สึกโล่งใจของแฮรี่ที่ถูกทำลายลงขณะที่เจอลูเซียสมัลฟอย ก็กลับมีคืนมาอีกครั้งหนึ่ง บ้านอึมครึมหลังนี้กลับดูอบอุ่นและน่าอยู่ขึ้นในบัดดล แม้แต่ครีเชอร์ก็ดูขี้เหร่น้อยลงขณะที่มันเจ๋อจมูกแหลมๆเข้ามาในครัวเพื่อดูว่าต้นเสียงดังมาจากไหน 'แหงแซะ ถ้าดัมเบิ้ลดอร์อยู่ข้างนายเมื่อไหร่ พวกนั้นก็ไม่มีทางกล่าวหานายได้' รอนพูดอย่างมีความสุขพลางตักมันบดใส่จานให้คนอื่นๆ 'ใช่ เขาช่วยฉันอย่างมาก' แฮรี่พูด เขารู้สึกว่าคงจะเหมือนคนอกตัญญูไม่รวมถึงอาจจะฟังดูเด็กๆด้วย ถ้าเขาพูดอย่างที่กำลังคิดออกมา "แต่ฉันหวังว่าเขาจะพูดกับฉัน ไม่ก็มองหน้าฉันบ้าง" ขณะที่แฮรี่คิดอยู่นี้ แผลเป็นที่หน้าผากของเขาก็แสบร้อนขึ้นจนแฮรี่ต้องยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผาก 'เป็นอะไร?' เฮอร์ไมโอนี่ถามตื่นๆ 'แผลเป็น' แฮรี่พึมพำ 'แต่ไม่มีอะไรหรอก.. มันเป็นยังงี้ตลอดเวลาแล้วล่ะ...' ส่วนคนอื่นๆไม่มีใครสังเกตเห็นเรื่องที่เกิดขึ้น พวกเขาต่างพากันสนใจกับอาหารและมีความสุขกับการรอดตัวของแฮรี่ในคราวนี้ เฟรด จอร์จและจินนี่ยังไม่หยุดร้องเพลง ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ดูวิตกกังวล แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร รอนก็พูดออกมาอย่างมีความสุขว่า 'พนันเลยว่าเย็นนี้ ดัมเบิ้ลดอร์ต้องโผล่มาฉลองกับพวกเรา' 'แม่ไม่คิดว่าเขาจะมาได้หรอกรอน' นางวีสลีย์พูดขณะวางจานไก่ย่างจานโตลงตรงหน้าของแฮรี่ 'ตอนนี้เขายุ่งมาก' 'เขารอดแล้ว เขารอดแล้ว เขารอดแล้ว...' 'หยุดซะที!!' นางวีสลีย์ตะโกน จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:53:31 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ผ่านไปสองสามวัน แฮรี่รู้สึกช่วยไม่ได้ที่เริ่มสังเกตเห็นว่ามีอยู่หนึ่งคนในกริมมอลเพลสแห่งนี้ ที่ดูไม่ได้ยินดีมากนักที่แฮรี่จะได้กลับไปเรียนต่อที่ฮ้อกวอตส์ ซิริอัสดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัดตอนที่ได้ยินผลการไต่สวนครั้งแรก เขาบีบมือแฮรี่และยิ้มให้เหมือนกับคนอื่นๆ จากนั้นเขาก็เริ่มอารมณ์บูดง่ายและดูเศร้าๆกว่าแต่ก่อน คุยกับคนอื่นๆน้อยลง แม้แต่กับแฮรี่เองด้วย แล้วก็เริ่มใช้เวลาอยู่ในห้องของแม่เขา อยู่กับบั้คบีคมากขึ้น 'อย่ารู้สึกผิดเลยแฮรี่!' เฮอร์ไมโอนี่พูด หลังจากแฮรี่สารภาพกับเธอและรอนขณะกำลังช่วยกันเช็ดตู้ขึ้นราเก่าๆที่ชั้นสามถัดจากนั้นอีกสองสามวัน 'เธอเป็นคนของฮ้อกวอตส์และซิริอัสก็รู้ดี ฉันยังคิดอยู่ว่าเขาชักจะเห็นแก่ตัว' 'นั่นน่ะแรงไปหน่อย เฮอร์ไมโอนี่' รอนพูดขมวดคิ้วขณะพยายามเช็ดราที่ติดแน่นบนนิ้วของเขา 'เธอเองก็คงไม่อยากติดอยู่บ้านนี้โดยไม่มีคนอยู่ด้วยหรอกน่า' 'เขามีคนอยู่ด้วยสิ!' เฮอร์ไมโอนี่พูด 'ที่นี่น่ะสำนักงานใหญ่ขององค์กรแห่งนกฟีนิกซ์ไม่ใช่เหรอ? เขาแค่เกิดความหวังขึ้นมาว่าแฮรี่จะอยู่ที่นี่กับเขา' 'ไม่น่าจะจริง' แฮรี่พูดพลางบิดผ้าของเขา 'เขาไม่ได้ตอบตรงๆตอนที่ฉันถามว่าให้ฉันอยู่ด้วยได้ไหม' 'เขาก็แค่ไม่อยากตั้งความหวังไว้สูงเกินไปนะสิ' เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างฉลาด 'แล้วบางทีเขาก็อาจจะรู้สึกผิดด้วย ฉันว่าบางส่วนของเขาอาจรู้สึกอยากให้เธอถูกไล่ออกจริงๆ ทีนี้ทั้งเธอกับเขาก็เป็นพวกสังคมไม่ยอมรับเหมือนกัน' 'พอเลย!' แฮรี่และรอนพูดพร้อมกัน แต่เฮอร์ไมโอนี่แค่ยักไหล่ตอบ 'ก็แล้วแต่ แต่บางทีฉันก็ว่าแม่รอนพูดถูก ที่ซิริอัสอาจสับสนว่าเธอคือเธอหรือคือพ่อของเธอกันแน่ แฮรี่' 'เธอคิดว่าเขารู้สึกกินใจซะเหลือเกินยังงั้นสิ' แฮรี่พูดเสียงขุ่น 'เปล่า ฉันแค่คิดว่าเขาน่ะเหงามานานมาก' เฮอร์ไมโอนี่ตอบเรียบๆ ขณะนั้นนางวีสลีย์ก็เข้ามาในห้อง 'ยังไม่เสร็จอีกเหรอ?' เธอถาม พลางส่องเข้าไปในตู้ 'นึกว่าแม่จะเข้ามาบอกว่าให้พักได้ซะอีก!' รอนพูดอ่อยๆ 'แม่รู้ไหมว่าเราจัดการไอ้พวกราไปเยอะแค่ไหนแล้วตั้งแต่พวกเรามาอยู่ที่นี่?' 'พวกลูกอยากช่วยองค์กรนี่' นางวีสลีย์ตอบ 'แล้วที่ทำได้คือทำให้สำนักงานใหญ่เหมาะที่จะอยู่อาศัย' 'รู้สึกเหมือนเป็นเอ้ลฟ์แล้วนะเนี่ย' รอนบ่น 'ตอนนี้รู้แล้วสิว่าพวกเขาใช้ชีวิตลำบากยังไง เธอจะได้ตั้งใจมากขึ้นเกี่ยวกับ SPEW น่ะ!' เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างมีความหวังขณะที่นางวีสลีย์ออกจากห้องไป 'รู้ไหม ฉันว่าไม่เลวเลยนะที่จะทำให้คนรู้ว่ามันทรมานแค่ไหนที่ต้องมาคอยทำความสะอาดอยู่ตลอดเวลา เราจัดหาสปอนเซอร์จากห้องนั่งเล่นรวม รายได้ทั้งหมดเข้า SPEW จะช่วยสร้างสำนึกได้แถมยังมีเงินเข้าชมรมด้วยนะ' 'ฉันจะออกเงินให้เธอหยุดพล่ามเรื่อง SPEW' รอนบ่นเซ็งๆแต่ก็มีเพียงแฮรี่ที่ได้ยินเขา แฮรี่เริ่มฝันหวานถึงฮ้อกวอตส์มากขึ้นเรื่อยๆเมื่อใกล้หมดวันหยุด เขาแทบจะรอไม่ไหวที่ะได้พบแฮกริดอีกครั้ง ที่จะได้เล่นควิดดิช หรือแม้แต่ที่จะได้เดินผ่านแปลงผักไปยังเรือนกระจกที่ปลูกสมุนไพร คงจะเจ๋งไม่น้อยแค่คิดว่าจะได้ออกไปจากบ้านที่ฝุ่นเขลอะ กลิ่นไม่ดี ที่กว่าครึ่งของตู้ก็ยังปิดตายไม่รวมถึงที่จะโดนครีเชอร์ดูถูกจากเงามืดยามที่ไปเดินผ่านมันเข้า อย่างไงก็ตามแฮรี่ก็พยายามที่จะไม่พูดอะไรแบบนี้ให้เข้าหูซิริอัส ความจริงก็คือการได้อยู่ที่สำนักงานใหญ่ขององค์กรที่ต่อต้านโวลเดอร์ม้อตนี้ ไม่ได้ใกล้เคียงกับที่แฮรี่คาดว่ามันจะตื่นเต้นหรือน่าสนใจแค่ไหน แม้ว่าสมาชิกขององค์กรจะมาๆไปๆที่นี่ บางคนอยู่กินข้าวด้วย บางคนก็มาแค่สองสามนาทีกระซิบกระซาบกัน คุณนายวีสลีย์ทำทุกวิถีทางที่จะไม่ให้พวกแฮรี่ได้ยินอะไรๆได้ (ไม่ว่าจะใช้หูพิเศษหรือหูธรรมดาของตัวเอง) และก็ไม่มีใครอีกแม้แต่ซิริอัสที่จะแสดงออกว่าแฮรี่จำเป็นจะต้องรู้เรื่องอะไรๆมากไปกว่าที่เขาได้รู้ในคืนแรกที่มาถึง ในวันท้ายๆของช่วงวันหยุด แฮรี่กำลังกวาดอึของเฮ็ดวิกจากหลังตู้เมื่อรอนเดินเข้ามาในห้องถือจดหมายสองฉบับ 'รายการหนังสือมาแล้ว' เขาพูดพลางโยนจดหมายฉบับหนึ่งให้แฮรี่ที่กำลังยืนนเก้าอี้ 'ได้เวลาพอดี คิดว่าจะลืมซะแล้ว ปกติเขาจะส่งมาเร็วกว่านี้..' แฮรี่กวาดอึกองสุดท้ายลงถุงก่อนที่จะโยนมันข้ามหัวรอนไปยังตะกร้าขยะที่มุมห้องที่ดูดถุงลงไปพร้อมกับเรอออกมาเสียงดัง แฮรี่จึงเปิดจดหมายของตัวเองออก มันประกอบไปด้วยแผ่นผ้าสองผืน: อันที่หนึ่งแจ้งกำหนดการเปิดเรียนวันที่ 1 กันยาตามปกติ อีกอันบอกรายการหนังสือที่เขาต้องใช้เรียนในปีนี้ 'หนังสือใหม่แค่ 2 เล่ม' แฮรี่พูดขณะอ่านรายการหนังสือ 'Standard book of spells, ปีห้าโดยมิแรนด้า กอสฮอสและ Defensive Magical Theory โดยวิลเบิร์ต สลิงค์ฮาร์ด' แคร้ก! เฟรดและจอร์จหายตัวเข้ามายืนประกบแฮรี่ ตอนนี้เขาเริ่มชินกับที่สองแฝดทำแบบนี้แล้วจึงไม่ตกใจตกเก้าอี้ 'เรากำลังงงว่าใครสั่งให้ใช้หนังสือของสลิงค์ฮาร์ด' เฟรดพูดขึ้น 'เพราะนั่นหมายถึงว่าดัมเบิลดอร์หาอาจารย์สอนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดได้แล้ว' จอร์จต่อ 'ซึ่งก็สมควรแก่เวลาแล้ว' เฟรดพูด 'หมายความว่าไง' แฮรี่ถาม กระโดดลงจากเก้าอี้มายืนข้างๆพวกเขา 'ก็เราได้ยินพ่อกับแม่คุยกันผ่านทางหูพิเศษน่ะนะเมื่อซักสองสัปดาห์ก่อน' เฟรดบอกแฮรี่ 'แล้วจากที่พ่อแม่ว่า ดัมเบิ้ลดอร์หาคนมาเป็นอาจารย์ยากสาหัส' 'ก็ไม่น่าจะแปลกใจหรอก ดูซะก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับสี่คนที่ผ่านมา' จอร์จพูด 'คนนึงโดนปลด อีกคนตาย อีกคนก็เสียความทรงจำกะอีกคนที่ถกล้อคไว้ในหีบเดินทางตั้ง 9 เดือน' แฮรี่ตอบพลางนับนิ้วไปด้วย 'เข้าใจล่ะว่าหมายถึงยังไง' 'เป็นไรรอน?' เฟรดถาม รอนไม่ตอบ แฮรี่หันไปทางรอน เขายืนนิ่งอ้าปากค้างเล็กน้อยจ้องที่จดหมายที่ได้รับจากฮ้อกวอตส์ 'มีปัญหาอะไร?' เฟรดเริ่มหมดความอดทน เขาเดินมาที่รอนแล้วมองจดหมายที่รอนถืออยู่ เฟรดก็อ้าปากค้างเหมือนกัน 'พรีเฟ็คต์?' เขาพูดขึ้นมองจดหมายอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง 'พรีเฟ็คต์?' จอร์จพรวดมาที่พวกเขา จับจดหมายในมือของรอนแล้วพลิกมันลง แฮรี่มองเห็นอะไรบางอย่างสีแดงเลือดหมูแซมทองหล่นลงมาที่มือของจอร์จ 'ไม่มีทาง' จอร์จยังอึ้งๆอยู่ 'ต้องมีอะไรผิดพลาดแหงๆ' เฟรดพูด ฉกจดหมายจากมือของรอนแล้วยกขึ้นส่องไฟมองดูลายน้ำ 'ไม่มีใครที่ยังปกติอยู่จะเลือกรอนเป็นพรีเฟ็คต์' หัวฝาแฝดหันขวับพร้อมๆกันมาจ้องที่แฮรี่ 'เรานึกว่านายจะนอนมา!' เฟรดพูดด้วยน้ำเสียงราวกับว่าแฮรี่เพิ่งล้อพวกเขาเล่น 'เรานึกว่าดัมเบิลดอร์ต้องเลือกนายแหงๆ!' จอร์จเคือง 'ชนะไตรวิซาร์ดแล้วก็อื่นๆอีก!' เฟรดพูด 'ฉันเดาว่าเรื่องยุ่งอื่นๆอาจถูกนับมาหักลบกลบหนี้ว่ะ' จอร์จหันไปคุยกับเฟรด 'ช่ายๆ' เฟรดตอบช้าๆ 'ใช่ นายก่อปัญหามากไป เพื่อน อย่างน้อยพวกเขาก็เลือกพวกนายคนหนึ่งล่ะว่ะ' เขาเดินไปตบที่หลังของแฮรี่ขณะที่มองรอนเหยียดๆ 'พรีเฟ็คต์ อิคเคิล รอนนี่ เดอะ พรีเฟ็คต์' 'โอ้วว แม่ต้องออกอาการเว่อร์แน่' จอร์จบ่น ส่งเข็มกลัดพรีเฟ็คต์กลับให้รอนทำท่ายังกลับกลัวติดเชื้อ รอนซึ่งยังพูดอะไรไม่ออก รับเข็มคืนและจ้องอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมันมาที่แฮรี่เหมือนจะให้ดูให้ว่าของจริงไหม แฮรี่รับมันถือ ตัวอักษร "P" เขียนทับอยู่บนตราสิงโตของกริฟฟินดอร์ แฮรี่เคยเห็นเข็มแบบนี้บนอกเสื้อของเพอร์ซี่ตั้งแต่วันแรกๆที่เขาเข้าฮ้อกวอตส์แล้ว ขณะนั้นประตูก็เปิดออก เฮอร์ไมโอนี่ปรี่เข้ามาในห้อง แก้มแดงผมสยาย ถือจดหมายมาด้วย 'เธอ เธอได้-?' เธอมองเห็นเข็มกลัดในมือของแฮรี่กอนที่จะกรี๊ดออกมา 'กะแล้ว!' เธอพูดอย่างตื่นเต้น ชูจดหมายของเธอขึ้น 'ฉันด้วย แฮรี่ ฉันก็เหมือนกัน!' 'ไม่ใช่' แฮรี่ตอบทันควันรีบส่งเข็มให้รอน 'ของรอน ไม่ใช่ของฉัน' 'ของ- อะไรนะ?' 'รอนเป็นพรีเฟ็คต์ ไม่ใช่ฉัน' แฮรี่ตอบ 'รอน?' เฮอร์ไมโอนี่พูด ปากค้าง 'แต่ว่า.. เธอแน่ใจนะ? ฉันหมายถึงว่า-' เธอหน้าแดงเมื่อรอนหันมามองที่เธอ 'ก็ชื่อฉันอยู่บนจดหมายน่ะ' เขาพูด 'ฉัน...' เฮอร์ไมโอนี่พูด แสดงออกว่าแปลกใจสุดขีด 'ฉัน..เอ้อ...ว้าวว! เยี่ยมยอด รอน มันค่อนข้าง-' 'เหลือเชื่อ' จอร์จต่อ พยักหน้าหงึกๆไปด้วย 'ไม่' เฮอร์ไมโอนี่พูด หน้าแดงหนักกว่าเก่า 'ไม่ ไม่ใช่ยังงั้น.. รอนทำมาเยอะ..เขาแบบ..' จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:58:28 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ประตูห้องเปิดออกอีกครั้งกว้างกว่าเดิมเล็กน้อย คราวนี้เป็นนางวีสลีย์เข้ามาในห้องหอบเสื้อคลุมซักสะอาดๆกองใหญ่มา 'จินนี่บอกว่าในที่สุดรายการหนังสือก็มาซะที' เธอพูดขณะหันไปมองจดหมายรอบๆก่อนที่จะวางเสื้อไว้บนเตียงและเริ่มแยกมันออกเป็นสองกอง 'ส่งจดหมายนั่นมาแล้วเดี๋ยวแม่จะไปไดอะกอนตอนบ่ายขณะที่พวกลูกๆก็เก็บข้าวเก็บของกัน รอน เดี๋ยวแม่ต้องซื้อชุดนอนเพิ่มให้ ชุดพวกนี้สั้นไปซัก 6 นิ้วได้แล้วมั้ง ไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกโตไวยังงี้ .. จะเอาสีอะไรดีหึ?' 'เอาสีแดงกับทองให้เข้ากับเข็มกลัดใหม่' จอร์จเยาะ 'เข้ากับอะไรนะ?' นางวีสลีย์ถามอย่างไม่ได้ใส่ใจ ขณะม้วนถุงเท้าสีน้ำตาลแดงก่อนวางลงที่กองผ้าของรอน 'เข็มกลัดของเขา' เฟรดตอบ 'เข็มกลัดพรีเฟ็คต์มันวับสุดรักของเขา' คำพูดของเฟรดใช้เวลาครู่หนึ่งก่อนจะซึมเข้าไปในหัวของนางวีสลีย์ที่กำลังจัดการชุดนอนอยู่ 'ของเขา.. แต่ รอน ลูกไม่ได้...?' รอนชูเข็มกลัดของเขาขึ้น นางวีสลีย์กรี๊ดออกมาเหมือนกับเฮอร์ไมโอนี่ 'ไม่อยากเชื่อเลย! ไม่อยากเชื่อเลย! โอ้ รอนเยี่ยมไปเลยลูก พรีเฟ็คต์! ทุกคนในบ้านเรา!' 'ผมกับเฟรดล่ะ เด็กข้างบ้านเหรอ?' จอร์จเซ็งขณะที่แม่ผลักเขาออกไปให้พ้นทางเพื่อรี่เข้าไปกอดลูกชาคนเล็ก 'รอจนพ่อได้ยินก่อน! รอน แม่ภูมิใจจริงๆ ข่าวดีจริงๆ ลูกอาจจะได้เป็นประธานเหมือนบิลล์กับเพอร์ซี่ นี่น่ะเป็นก้าวแรก โอ้ช่างเป็นเรื่องดีๆทีมาเกิดขึ้นท่ามกลางความกังวลใจนี่ แม่แค่มีความสุขจริงๆ รอนนี่-' เฟรดกับจอร์จทำเสียงเหมือนจะอ๊วกแตกอยู่ข้างหลัง แต่นางวีสลีย์ไม่ทันสังเกต แขนเธอคล้องแน่นรอบคอของรอน หอมไปทั่วหน้ารอนซึ่งเริ่มแดงก่ำยิ่งกว่าสีแดงของเข็มกลัด 'แม่..อย่า..พอแล้ว..' เขาพึมพำ พยายามผลักเธอออก เธอปล่อยเขาและพูดเหมือนหายใจไม่ทัน 'อืม เอาไงดี เราซื้อนกฮูกให้เพอร์ซี่ แต่ลูกก็มีแล้ว' 'หมายความว่ายังไง?' รอนถาม หน้าตาดูเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน 'งานนี้ ลูกต้องได้รางวัล' นางวีสลีย์ตอบอย่างเอ็นดูลูกชาย 'ชุดสำหรับโอกาสพิเศษเซ็ตใหม่เป็นไงลูก' 'เราซื้อให้เขาแล้ว' เฟรดตอบหน้าตาดูราวกับว่าเสียดายความใจดีของตนในคราวนั้น 'หม้อใหม่ไหม ใบเก่าของชาร์ลีก็รั่วแล้ว หรือว่าจะหนูตัวใหม่ ลูกชอบสแครบเบอร์มากนี่' 'แม่' รอนพูดอย่างมีหวัง 'ผมขอไม้กวาดใหม่ได้ไหม?' นางวีสลีย์หน้าถอดสีเล็กน้อย ไม้กวาดราคาแพง 'ไม่ต้องดีมากหรอกแม่!' รอนรีบพูดต่อ 'แค่ แค่อันใหม่แลกกัน...' นางวีสลีย์ลังเลก่อนที่จะยิ้ม 'แน่นอน ลูก.. เอาล่ะ ฉันต้องออกไปแล้วล่ะ เดี๋ยวต้องซื้อไม้กวาดใหม่ด้วย แล้วเจอกันใหม่..รอนนี่น้อยๆเป็นพรีเฟ็คต์! แล้วก็อย่าลืมเก็บข้าวของล่ะ...พรีเฟ็คต์ โอ้แม่มึนแล้วเนี่ย!' เธอหอมที่แก้มรอนอีกครั้ง สูดลมหายใจอย่างแรง ก่อนจะออกจากห้องไป เฟรดกับจอร์จมองหน้ากัน 'จะว่าไหมถ้าพวกเราไม่หอมนายด้วยน่ะ รอน' เฟรดพูดแกล้งทำเสียงกังวล 'ให้เราถอนสายบัวคารวะแทน' จอร์จพูด 'โอ้ว หุบปากน่า' รอนพูดถลึงตาใส่พวกเขา 'ถ้าไม่?' เฟรดพูด แสยะยิ้ม 'จะทำโทษกักบริเวณพวกเราเหรอ?' 'ก็ลองดู อยากเห็นอยู่เหมือนกัน' จอร์จหัวเราะ 'เขาทำได้ ถ้าพวกเธอไม่ระวัง!' เฮอร์ไมโอนี่พูดโกรธๆ เฟรดกับจอร์จหัวเราะเสียงดัง ก่อนที่รอนจะพูดขึ้น 'พอเถอะ เฮอร์ไมโอนี่' 'ต่อไปพวกเราต้องระวังทุกฝีก้าวแล้วนะ จอร์จ' เฟรดพูด แกล้งทำท่ากลัวตัวสั่น 'เมื่อมีสองตัวนี้อยู่ในกรงพวกเรา...' 'เย่..ดูเหมือนว่าวันแห่งการทำลายกฎของพวกเราจะจบลงแล้ว' จอร์จพูดพลางส่ายหน้า และพอเสียงแคร้กดังขึ้นอีกครั้งสองแฝดก็หายวับไป 'พวกนาย!' เฮอร์ไมโอนี่เรียกโกรธๆ หันไปมองที่เพดาน ที่ยังได้ยินเสียงหัวเราะลั่นของเฟรกับจอร์จดังลงมาจากห้องด้านบน 'อย่าใส่ใจพวกเขารอน แค่อิจฉาเธอน่ะ!' 'ฉันว่าไม่หรอก' รอนยังข้องใจ เขาก็ยังมองไปที่เพดานเหมือนกัน 'พวกเขาพูดอยู่บ่อยๆว่ามีแต่พวกโง่เท่านั้นล่ะที่ได้เป็นพรีเฟ็คต์...แต่ก็' รอนเสริมด้วยอย่างมีความสุข 'พวกเขาไม่เคยได้ไม้กวาดใหม่! หวังว่าแม่จะให้ไปด้วยแล้วก็เลือกเอง เธอคงซื้อนิมบัสไม่ได้ แต่ว่าคลีนสวีบรุ่นใหม่ออกแล้ว ก็เจ๋งดี... ใช่ๆ เดี๋ยวไปบอกแม่ให้ซื้อคลีนสวีบ' รอนดิ่งออกไปจากห้อง ทิ้งให้แฮรี่อยู่กับเฮอร์ไมโอนี่สองคน ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้แฮรี่ไม่อยากมองเฮอร์ไมโอนี่ เขาหันไปทางเตียงของเขา ยกกองผ้าที่นางวีสลีย์เอามาวางให้ที่เตียง เดินไปที่หีบเดินทางของเขา 'แฮรี่?' เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น 'เยี่ยมมาก เฮอร์ไมโอนี่' แฮรี่พูด ร่าเริงสุดขีดราวกับไม่ใช่เสียงของเขา แฮรี่ยังไม่มองหน้าเธอ 'เยี่ยมยอด พรีเฟ็คต์ เจ๋งมาก' 'ขอบใจจ้ะ' เฮอร์ไมโอนี่พูด 'เอ่อ แฮรี่ ขอยืมเฮ็ดวิดหน่อยสิ เดี๋ยวต้องบอกแม่กับพ่อ พวกเขาคงจะดีใจ ฉันหมายถึงว่าพรีเฟ็คต์เนี่ยพวกเขาเข้าใจ' 'ได้ ไม่มีปัญหา' แฮรี่พูด เสียงยังดูจริงใจร่าเริงมากเกินกว่าจะเป็นเสียงของเขา 'เอาไปสิ!' แฮรี่พิงหีบเดินทางเขา วางกองเสื้อลงไปที่ก้นหีบและทำท่าทางยุ่งอยู่กับอะไรบางอย่างขณะที่เฮอร์ไมโอนี่เดินมาที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเรียกเฮ็ดวิกลงมา ถัดไปครู่หนึ่ง แฮรี่ได้ยินเสียงประตูปิดลง แต่เขายังก้มอยู่ท่าเดิม พยายามฟัง เสียงที่ได้ยินคือเสียงหัวเราะจากรูปภาพและจากถังขยะที่มุมห้องกำลังสำลักอึนกฮูกอยู่ แฮรี่ลุกขึ้นและมองไปทางด้านหลัง เฮอร์ไมโอนี่ออกไปแล้วและเฮ็ดวิกก็หายไปด้วย แฮรี่รีบเดินไปปิดประตูห้อง เขาเดินกลับมาที่เตียงช้าๆและนั่งจมปุ๊กมองที่พื้นแถวๆตู้เสื้อผ้าอย่างเหม่อลอย เขาลืมไปซะสนิทว่าเขาจะคัดเลือกพรีเฟ็คต์ตอนที่ขึ้นปีห้า เขากังวลกับเรื่องที่อาจจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนจนลืมนึกไปว่าเข็มกลัดนั้นจะตกเป็นของที่ถูกเลือก แต่ถ้าแฮรี่ไม่ลืมนึกถึง ถ้าเขาคิดถึงมัน เขาแอบหวังอะไร? ไม่ใช่แบบนี้ เสียงน้อยๆที่จริงจังดังก้องในหัวเขา แฮรี่เงยหน้าขึ้นก่อนใช้มือปิดหน้า เขาไม่อาจโกหกตัวเองได้ ถ้าเขารู้ว่าจะเข็มกลัดพรีเฟ็คต์กำลังจะไปหาใคร เขาก็หวังว่ามันจะเป็นเขา ไม่ใช่รอน นี่ทำให้เขาเป็นพวกคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นเหมือนเดรโก้ มัลฟอยรึป่าว? นี่เขาคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นๆเหรอ? นี่เขาคิดจริงๆเหรอว่าตัวเองดีกว่ารอน? ไม่ใช่ เสียงน้อยๆในหัวของเขายืนยัน จริงเหรอ? แฮรี่ยังสงสัย เริ่มกังวลกับความรู้สึกของตัวเอง ฉันเล่นควิดดิชเก่งกว่า เสียงนั้นดังขึ้น แต่อย่างอื่นเราก็ไม่ได้เก่งกว่าเลย นั่นจริงทีเดียว แฮรี่คิด เขาไม่ได้เรียนดีกว่ารอน แต่กับเรื่องบทเรียนห้องนอกเรียนล่ะ? เกี่ยวกับเรื่องผจญภัยที่เขา รอนแล้วก็เฮอร์ไมโอนี่ทำตั้งแต่เริ่มเรียนที่ฮ้อกวอตส์ล่ะ เสี่ยงกับเรื่องต่างๆที่แย่กว่าการถูกไล่ออกอยู่บ่อยๆอีกล่ะ? แต่ก็แหละ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็ยู่กับเราซะเป็นส่วนใหญ่นี่ เสียงน้อยๆพูดต่อ แต่ไม่ใช่ตลอดเวลา แฮรี่เถียงกับความคิดของตัวเอง พวกเขาไม่ได้สู้กับคีเรลล์กับเรา พวกเขาไม่ไดัจัดการริเดิ้ลกับบาซิลิสก์ด้วย พวกเขาไม่ได้ไล่ดีเมนเตอร์ในคืนที่ซิริอัสหนีได้แล้วพวกเขาก็ไม่ได้อยู่ที่สุสานกับเราในคืนที่โวลเดอร์ม้อตกลับมา... และแล้วความรู้สึกขมขื่นที่ถาโถมแฮรี่ในคืนวันที่เขามาที่นี่เป็นคืนแรกก็กลับมาเล่นงานเขาอีกครั้ง เราทำมากกว่าตั้งเยอะ แฮรี่คิด เราทำมากกว่าพวกเขาไม่ว่าจะคนไหน! แต่ว่าบางที เสียงน้อยๆในหัวแฮรี่พูด บางทีดัมเบิ้ลดอร์อาจจะไม่เลือกพรีเฟ็คต์จากการที่คนนั้นเสี่ยงตัวเองในเรื่องอันตรายต่างๆ... บางทีเขาอาจจะเลือกเพราะเหตุผลอย่างอื่น.. รอนอาจมีบางอื่นนั้นที่นายไม่มี.. แฮรี่ลืมตาขึ้นและมองลอดนิ้วของเขามาที่ขาตั้งของตู้ นึกถึงคำพูดที่ของเฟรด: 'ไม่มีมครที่ยังปกติอยู่จะเลือกรอนเป็นพรีเฟ็คต์...' แฮรี่อมยิ้มหัวเราะ ชัวครู่นั้นเองที่เขารู้กอุบาทว์กับความคิดเมื่อครู่ของตัวเอง รอนไม่ได้ขอให้ดัมเบิลดอร์เลือกให้เขาเป็นพรีเฟ็คต์ ไม่ใช่ความผิดของรอนซักหน่อย นี่เขา แฮรี่ เพื่อนรักของรอนที่ไม่พอใจเพราะว่าเขาไม่ได้เข็มนั่น หัวเราะเยาะรอนกับโจ๊กของคู่แฝดอยู่ข้างหลังรอน ร่วมถล่มรอนทั้งที่นี่เป็นครั้งแรกในบางเรื่องที่รอนเอาชนะเขาได้? ขณะนั้นแฮรี่ได้ยินเสียงเท้าของรอนดังที่บันไดอีกครั้ง เขาลุกขึ้น จับแว่นให้เข้าที่ ฉีกยิ้มรอท่าขณะที่รอนเดินเข้าห้องมา 'เกือบไม่ทันแม่!' รอนพูดอย่างมีความสุข 'แม่ว่าจะซื้อคลีนสวีพถ้าทำได้' 'เจ๋ง' แฮรี่ตอบ และเขารู้สึกดีใจที่เสียงเขาไม่ร่าเริงเกินกว่าเหตุแล้ว 'ฟังนะ-รอน-เยี่ยมมาก เพื่อน' รอยยิ้มจางหายจากใบหน้าของรอน 'ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นฉัน!' เขาพูดพลางส่ายหน้า 'ฉันนึกว่าต้องเป็นนาย!' 'อ่ะไม่หรอก ฉันสร้างปัญหามากไปหน่อย' แฮรี่ตอบ เลียนแบบเฟรด 'ใช่อ่ะนะ' รอนพูด 'คิดว่าเพราะงั้นแน่เลย..ไงก็ พวกเราเก็บข้าวของกันดีกว่า' จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 13:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 44 น่าแปลกไม่น้อยที่ข้าวของพวกเขากระจัดกระจายไปทั่วได้ขนาดนี้ตั้งแต่มาถึงที่นี่ พวกเขาใช้เวลาเกือบทั้งบ่ายเพื่อตามหาหนังสือและข้าวของจากที่ต่างๆทั่วบ้านเพื่อมาเก็บลงที่หีบภาระ แฮรี่สังเกตเห็นรอนวางเข็มกลัดเขาไปทั่ว ตอนแรกก็วางที่โต๊ะข้างเตียง จากนั้นก็ย้ายมาเก้บที่กระเป๋ากางเกง แล้วเดี๋ยวก็เอาออกมาวางไว้บนเสื้อคลุมที่พับแล้วราวกับจะดูว่าสีแดงของเข็มตัดกับสีดำของชุดแล้วเป็นยังไง จนกระทั่งเฟรดกับจอร์จเข้ามาในห้องแล้วเสนอว่าจะเสกเข็มให้แปะติดที่หน้าผากแบบถาวให้นั่นล่ะเขาจึงได้ม้วนถุงเท้าสีน้ำตาลแดงห่อเข็มกลัดไว้ก่อนที่จะเก็บลงไปในหีบภาระ นางวีสลีย์กลับมาจากตรอกไดอะกอนประมาณหกโมงเย็น หอบหิ้วหนังสือพร้อมกับของชิ้นยาวในห่อกระดาษสีน้ำตาลก่อนที่รอนจะฉวยมันออกไปแล้วโห่ร้องด้วยความดีใจ 'อย่าเพิ่งเปิดตอนนี้เลยนะ เดี๋ยวแขกๆกำลังจะมาถึงกันแล้ว แม่อยากให้พวกลูกลงมาข้างล่างได้แล้ว' นางบอก แต่พอเธอก้าวออกไปพ้นห้องรอนก็จัดการแกะห่อนั่นทันทีและพิจารณาทุกกระเบียดนิ้วของไม่กวาดใหม่ของเขา สีหน้ามีความสุขสุดๆ ทีชั้นล่าง นางวีสีย์ได้แขวนแผ่นผ้าสีเลือดหมูไว้เหนือโต๊ะกินข้าว โดยเขียนว่า: ยินดีด้วย รอนและเฮอร์ไมโอนี่ พรีเฟ็คต์คนใหม่ นางดูอารมณ์ดีกว่าที่แฮรี่เคยเห็นตลอดทั้งปิดเทอมนี้ 'ฉันคิดว่าพวกเราน่าจะมีปาร์ตี้เล็กๆ ไม่ใช่นั่งกินข้าวกันบนโต๊ะ' นางบอกแฮรี่ รอน เฮอร์ไมโอรี่ เฟรด จอร์จและจินนี่ขณะที่พวกเขาเดินเข้ามาในห้อง 'พ่อและบิลล์กำลังจะมา รอน แม่ส่งนกฮูกไปบอกแล้ว พ่อกับพี่ดีใจมาก' เธอเสริมยิ้มแย้มขณะที่เฟรดกรอกตา ซิริอัส ลูปิน ท็องและคิงสลี่ย์ แชคเกิ้ลโบ้ลต์ อยู่ที่นี่เรียบร้อยแล้วขณะที่แม้ดอาย มู้ดดี้ก็เข้ามาแป๊บนึงหลังจากที่แฮรี่กำลังหยิบบัตเตอร์เบียร์ 'โอ อลาสเตอร์ ดีใจที่คุณมา' นางวีสลีย์พูดอย่างสดใสขณะที่แม้ดอายกำลังถอดเสท้อคลุมเดินทางออก 'เรารอคุณอยู่เป็นนานแล้ว ช่วยดูที่โต๊ะเขียนหนังสือในห้องรับแขกที่ชั้นสามหน่อยสิว่าอะไรอยู่ในนั้น? เรายังไม่อยากเปิดดูเผื่อวามีอะไรไม่ชอบมาพากล' 'ได้เลย มอลลี่..' ตาสีฟ้าใสของมู้ดดี้เขขึ้นมองด้านบนและจ้องเขม็งที่เพดานของห้องครัว 'ห้องรับแขกนะ...' เขาร้องขึ้นขณะที่รูม่านตาหดเล็กลง 'โต๊ะที่มุมห้องใช่ไหม? ใช่ เห็นแล้วๆ บ้อกการ์ด.. ให้ขึ้นไปจัดการให้เลยด้วยไหม มอลลี่?' 'ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวจัดการเอง' นางวีสลีย์ตอบ 'เชิญดื่มก่อน เรากำลังมีปาร์ตี้เล็กๆกันเพื่อฉลอง ที่จริง..' เธอผายมือไปทางป้ายผ้าสีแดงเลือดหมู 'พรีเฟ็คต์คนที่สี่ของครอบครัว!' เธอพูดพลางขยี้หัวของรอนอย่างเอ็นดู 'พรีเฟ็คต์เหรอ?' มู้ดดี้ร้องขึ้น ตาปกติจ้องที่รอนขณะที่ตาเวทย์มนต์เหล่ไปรอบๆเพื่อมองด้านข้างของหัวเขา แฮรี่รู้สึกอึกอัดที่มันมองมาทางเขาเขาจึงเดินไปสมทบกับซิริอัสและลูปิน 'ก็ ยินดีด้วยนะ' มู้ดดี้พูดสายตาปกติยังคงมองที่รอนอยู่ 'สื่งที่มีอำนาจมักดึงดูดปัญหา, ดัมเบิลดอร์อาจคิดว่าเธอทนพวกคำสาบได้ดี ไม่งั้นคงไม่เลือกเธอ...' รอนอึ้งกับความเห็นใหม่นี้แต่ยังไม่ทันได้ตอบพ่อของเขากับพี่ชายคนโตก็เข้ามาก่อน นางวีสลีย์อารมณ์ดีเกินกว่าจะบ่นที่พวกเขาพามุนดังกัสมาด้วย เขาใส่เสื้อคลุมยาวที่ดูพองแปลกๆในบางจุดแล้วก็ไม่ยอมถอดเสื้อออกไปเก็บเหมือนมู้ดดี้ด้วย'' 'ฉันว่าได้เวลาดื่มฉลองแล้ว' นายวีสลีย์พูด เมื่อทุกคนมีแก้วในมือพร้อมหน้า เขาชูแก้วขึ้น 'แด่รอนและเฮอร์ไมโอนี่ พรีเฟ็คต์ใหม่ของกริฟฟินดอร์!' รอนและเฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้ทุกคนที่ดื่มอวยพรก่อนที่จะปรบมือ 'ฉันไม่เคยเป็นพรีเฟ็คต์' ท็องพูดขึ้นอย่างร่าเริงข้างหลังแฮรี่ขณะที่ทุกคนดิ่งไปที่โต๊ะเพื่อตักอาหาร ผมของเธอแดงเหมือนมะเขือเทศยาวถึงเอว ดูเหมือนเป็นพี่สาวของจินนี่ 'หัวหน้าบ้านบอกฉันว่าฉันขาดคุณสมบัติสำคัญ' 'อย่างเช่น?' จินนี่ถามขณะตักมันฝรั่งอบ 'อย่างคุณสมบัติในการทำตัวดีๆ' ท็องตอบ จินนี่หัวเราะ เฮอร์ไมโอนี่มองมาแบบที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะดีไหม เธอจึงกระดกแก้วบัตเตอร์เบียร์ขึ้นดื่มอึกใหญ่ๆก่อนที่จะสำลัก 'แล้วคุณล่ะซิริอัส?' จินนี่ถามพลางลูบหลังเฮอร์ไมโอนี่ ซิริอัสซึ่งยืนอยู่ข้างๆแฮรี่ ปล่อยเสียงหัวเราะดังๆเหมือนหมาเห่าของเขาออกมา 'ไม่มีใครให้ฉันเป็นพรีเฟ็คต์หรอก ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการถูกทำโทษกักบริเวณกับเจมส์ ลูปินนู่นเด็กดี เขาได้เข็มกลัดไป' 'ฉันว่าดัมเบิลดอร์คงหวังว่าจะให้ฉันออกแรงควบคุมเพื่อนรักบ้าง' ลูปินพูด 'แต่ฉันคงต้องบอกว่าล้มเหลวไม่เป็นท่า' บัดดลที่อารมณ์ของแฮรี่ดีขึ้น พ่อทูนหัวของเขาก็ไม่เคยเป็นพรีเฟ็คต์ งานปาร์ตี้นั้นก็น่าสนุกขึ้นมาทันตา เขาตักอาหารใส่จานและรู้สึกชอบทุกคนในห้องนั้นขึ้นมาอีกจม รอนพูดถึงไม้กวาดใหม่ของเขาอย่างกระตือรือร้นให้ทุกคนที่คุยกับเขา '...0 ถึง 70 ใน 10 วินาที ไม่เลวใช่ไหม? ถ้าเทียบกับโคเม็ต 290 0 ถึงแค่ 60 แถมด้วยลมจากข้างหลังชั้นดีอีก ตามหนังสือ Which Broomstick ว่านะนะ' เฮอร์ไมโอนี่ถกกับลูปินอย่างกระตือรือร้นเกี่ยวกับสิทธิของเอ้ลฟ์ 'หมายถึงว่า มันก็เรื่องไร้สาระแบบเดียวกันกับการแยกออกจากมนุษย์หมาป่า ใช่ไหมคะ มันเกิดจากความรู้สึกน่าชังของพวกพ่อมดที่คิดว่าตัวเองดีกว่าเผ่าพันธุ์อื่น...' นางวีสลีย์กับิล์ก็คุยกันเรื่องเดิมเกี่ยวกับเรื่องผมของบิลล์ '...เริ่มจะเกินไปหน่อยแล้วแม่ว่า ลูกหน้าตาดีอยู่แล้ว ถ้าสั้นกว่านี้หน่อยจะยิ่งหล่อ ว่างั้นไหม แฮรี่?' 'โอ้..ไม่รู้เหมือนกันฮะ' แฮรี่ตอบ เขาตกใจนิดหน่อยที่จู่ๆก็ถูกถามขึ้นมา เขาขยับออกห่างจากพวกเขาไปทางเฟรดกับจอร์จที่กำลังรุมหัวกันอยู่กับมุนดังกัส มุนดังกัสหยุดพูดเมื่อเห็นแฮรี่ แต่เฟรดกับจอร์จขยิบตาให้แฮรี่และเรียกให้เขามาใกล้ๆ 'ไม่เป็นไร' เขาบอกมุนดังกัส 'เราไว้ใจแฮรี่ได้ เขาเป็นนายทุนให้เราเอง' 'ดูซะมั่งว่าดังได้อะไรมาให้เรา' จอร์จพูดแบมือมาทางแฮรี่ มันเต็มไปด้วยอะไรที่ดูคล้ายๆกับฝักถั่วดำแห้งๆ มีเสียงดังเบาๆออกมาพวกมันแม้ว่าพวกมันจะอยู่กันนิ่งๆก็ตาม 'เมล็ดเท็นตาคูล่าพิษ (Venomous Tentacula seeds)' จอร์จบอก 'เราอยากได้มันมาทำ Skiving Snackboxes แต่วามันเป็นกลุ่มซี สสารที่ห้ามซื้อขายพวกเราเลยหาซื้อไม่ได้ซักที' 'ทั้งหมด 10 กิลเลี่ยนใช่ไหมดัง?' เฟรดถาม 'กับปังหาทั้งหมกที่เจอตองไปหามันเนี่ยนะ?' มุนดังกัสถาม ตาห้อยๆแดงๆของเบิกกว้าง 'เสียใจ หนุ่ม แต่คงรับไม่ไหวถ้าน้อยกว่า 20' 'ดังชอบเล่าเรื่องตลกน่ะ' เฟรดหันมาทางแฮรี่ 'ช่าย อันที่เจ๋งสุดก็เป็น 3 ซิคเกิ้ลสำหรับปากกาขนนก Knarl' จอร์จบอก 'ระวังหน่อย' แฮรี่เตือนพวกเขาเบาๆ 'อะไร?' เฟรดถาม 'แม่ยุ่งอยู่กับการโอ๋พรีเฟ็คต์รอนอยู่ พวกเราโอเค' 'แต่มู้ดดี้อาจจะมองพวกนายอยู่' แฮรี่ตอบ มุนดังกัสมองเหลียวหลังอย่างกลัวๆ 'มีประเด็น' เขาร้องออกมา 'ก็ได้ หนุ่ม เอามาสิบ แล้วก็จัดการเก็บพวกนี้ไปโดยไว' 'เย้ แฮรี่!' เฟรดร้องอย่างดีใจขณะที่มุนดังกัสกลับกระเป๋าเสื้อเทของใส่มือของฝาแฝดก่อนที่จะตรงดิ่งไปยังโต๊ะอาหาร 'เราเอาพวกนี้ขึ้นไปเก็บข้างบนดีกว่า...' แฮรี่มองตามพวกเขา เริ่มรู้สึกอึดอัด นายและนางวีสลีย์ต้องอยากรู้แน่ว่าสองคนนั่นจะได้เงินจากไหนมาเปิดร้านโจ๊กช้อป การให้เงินรางวัลจากงานไตรวิซาร์ดตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากมายแต่ถ้ามันทำให้ครอบครัวต้องมาทะเลาะกันเหมือนกรณีเพอร์ซี่ล่ะ นางวีสลีย์จะคิดกับเขาว่าเปรียบเหมือนลูกชายคนหนึ่งอยู่ไหมถ้าพบว่าเขาเป็นคนทำให้มันเป็นไปได้สำหรับเฟรดกับจอร์จที่จะทำอาชีพที่นางคิดว่าไม่เหมาะไม่ควร เขารู้สึกผิดขณะยืนอยู่ที่ที่สองแฝดเดินจากไป แฮรี่คิดว่าเขาได้ยินเสียงคนพูดถึงชื่อของเขา เสียงต่ำๆของคิงสลีย์ที่ดังผ่านเสียงคนคุยกัน '...ทำไมดัมเบิลดอร์ถึงไม่ให้พ้อตเตอร์เป็นพรีเฟ็คต์?' คิงสลีย์พูด 'เขาต้องมีเหตุผลล่ะ' ลูปินตอบ 'แต่มันจะแสดงความเชื่อมั่นในตัวเขานะ อย่างที่ฉันทำ' คิงสลีย์ยืนยัน 'โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับที่เดลี่ โพรเฝ็ตออกข่าวโครมๆเกี่ยวกับเขาอยู่ทุกวันนี้...' แฮรี่ไม่ได้หันหลังกลับ เขาไม่อยากให้คิงสลี่ย์หรือลูปินรู้ว่าเขาได้ยิน แม้ว่าแฮรี่จะไม่หิวแต่เขาก็ตามมุนดังกัสไปที่โต๊ะอาหาร ความสนุกสนานของงานปาร์ตี้ระเหยไปจากแฮรี่เร็วพอๆกับตอนที่เขาเริ่มรู้สึกสนุก เขาหวังว่าจะอยู่บนเตียงที่ชั้นบน แม้ดอายดมชิ้นไก่ด้วยส่วนที่ยังเหลือให้เห็นเป็นจมูก พอไม่ได้กลิ่นอะไรๆที่มีพิษ เขาก็จัดการฉีกชิ้นไก่ออกด้วยฟันของเขา '...ด้ามจับทำจากไม้โอ้คของเสปนที่ต่อต้านคำสาป (anti-jinx) มีส่วนควบคุมการสั่นสะเทือนแบบบิ้ลท์อินด้วย-' รอนโม้กับท็อง นางวีสลียอ้าปากหาวกว้าง 'เดี๋ยวฉันว่าจะไปจัดการเจ้าบ้อกการ์ดนั่นซะก่อนจะเข้านอน ... อาเธอร์ ฉันไม่อยากให้พวกเขาอยูดึกเกินไป โอเคไหม? กู้ดไน้ท์แฮรี่' นางออกจากห้องครัวไป แฮรี่วางจานของเขาลง เขาสงสัยว่าจะตามนางออกไปโดยไม่ให้คนสังเกตได้ไหมนะ 'นายโอเคไหม พ้อตเตอร์' เสียงของมู้ดดี้ดังขึ้น 'ก็ดีฮะ' แฮรี่โกหก มู้ดดี้ดื่มน้ำจากขวดน้ำประจำตัวของเขา ตาสีฟ้าจ้องที่แฮรี่ 'มาทางนี้ ฉันมีอะไรให้ดูเผื่อจะสนใจ' เขาพูด เขาดึงรูปภาพแบบพ่อมดเก่าๆออกมาจากกระเป๋าของเสื้อคลุม 'องค์กรแห่งนกฟีนิกซ์ยุคเริ่มต้น' มู้ดดี้บอก 'ไปเจอวันก่อนที่หาเสื้อคลุมล่องหน เข้าใจว่าพ้อดมอร์ยังไม่ยอมเอาอันที่ดีที่สุดมาคืน แต่คิดว่าคนก็ยังอยากจะเห็น...' จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:00:12 ]

ความคิดเห็นที่ 45 แฮรี่หยิบรูปมาดู กลุ่มคนในรูปนั้น บ้างก็โบกมือให้แฮรี่ บางคนก็ยกแก้ว มองมาที่เขา 'นั่นฉัน' มู้ดดี้พูดพลางชี้ที่รูปตัวเองทั้งที่ไม่จำเป็น มู้ดดี้ในรูปนั่นไม่มีจำผิดแน่ แม้ว่าผมของเขาจะสีเทาน้อยกว่านี้และจมูกยังเหมือนเดิม 'นั่นดัมเบิลดอร์อยู่ข้างๆฉัน เดดาลัส ดิกเกิ้ลอยู่อีกข้าง...นั่นก็มาร์ลีน แมคคินน่อน เธอตายหลังจากถ่ายรูปนี้สองสัปดาห์ พวกมันจัดการทั้งครอบครัวเธอเลย นั่นแฟร้งค์กับอลิศ ลองบัตทอม-' กระเพาะของแฮรี่ที่ปั่นป่วนอยู่แล้วกลับบีบวูบขณะมองเขามองที่อลิศ ลองบัตทอม เขารู้จักหน้ากลมๆ ดูเป็นมิตรแบบนี้เป็นอย่างดีแม้ว่าจะไม่เคยพบเธอมาก่อน เพราะเธอถ่ายแบบมาให้ลูกชายของเธอ เนวิลล์ '-น่าสงสาร' มู้ดดี้พูด 'ตายซะยังจะดีกว่าที่พวกเขาต้องเจอ... แล้วนั่นก็เอเมอลีน แวนซ์ นายเจอเธอแล้ว แล้วนั่นก็ลูปินใช่แล้ว..เบนจี้ เฟนวิคเขาก็ไม่รอดเราเจอชิ้นส่วนของเขานิดหน่อย.. ย้ายมาทางนี้บ้าง' เขาเสริมพลางจิ้มที่รูปและคนในรูปขนาดเล็กๆก็ขยับไปข้างๆเพื่อให้พวกที่ถูกบังอยู่ได้ขยับมาข้างหน้า 'นั่น เอ็ดการ์ โบนส์... พี่ชายของอมิเลีย โบนส์พวกมันจัดการเขาและครอบครัวเหมือนกัน เขาเป็นพ่อมดที่ดี... สเตอร์กิส พ้อดมอร์ ดูซะมั่ง เขายังเด็กอยู่เลย...คาราด้อค เดียร์บอน หายตัวไปหกเดือนหลังจากถ่ายรูปนี้ เราไม่เจอศพเขาแต่อย่างใด.. เอลเฟียส โดเก้ นายเจอแล้วเหมือนกัน ฉันลืมไปเลยว่าเขาชอบใส่หมวกอุบาทว์นั่น..กีเดี้ยน พรีท คนนี้ต้องใช้ผู้เสพความตายตั้งห้าคนกว่าจะจัดการเขากับน้องชาย ฟาเบียนได้ พวกเขาต่อสู้เหมือนฮีโร่...ขยับไป ขยับไป...' คนเล็กๆในรูปขยับกันอีกครั้ง และกลุ่มคนที่แอบอยูทางด้านขวาก็โผล่มาอยู่ที่แถวหน้า 'นั่นน้องชายของดัมเบิลดอร์ อัลเบอร์โฟธ เคยเจอหนเดียวนี่แหละ เป็นคนแปลกๆ... นั่นโดคัส มี้ดโดว์ โวลเดอร์ม้อตฆ่าเธอด้วยตัวเอง.. ซิริอัสตอนที่ยังผมสั้นอยู่..แล้วก็..นั่นไง..คิดว่านี่แหละจะทำให้นายสนใจ!' หัวใจของแฮรี่กลับหัวกลับหาง พ่อกับแม่ของเขายิ้มให้เขา นั่งอยู่คนละข้างๆของชายตัวเล็กตาเยิ้มที่แฮรี่จำได้ในทันทีว่าคือเวิร์มเทล (wormtail; ปีเตอร์ร่างแปลง) คนที่ต่อมาได้ทรยศพ่อแม่เขา โดยบอกที่ซ่อนแก่โวลเดอร์ม้อตและนำไปสู่ความตายของพวกเขา 'ว่าไง?' มู้ดดี้ถาม แฮรี่มองขึ้นไปที่หน้าที่เต็มไปด้วยแผลและเหี่ยวย่นของเขา สีหน้าของมู้ดดี้ดูเหมือนว่าตัวเองเพิ่งให้อะไรดีๆกับแฮรี่ 'ฮะ' แฮรี่ตอบพยายามที่จะยิ้ม 'เอ่อ โทษนะฮะ เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้เก็บ...' ขณะที่แฮรี่กำลังนึกว่าจะบอกว่ายังไม่ได้เก็บอะไรดี ซิริอัสก็พูดขึ้น 'ทำอะไรกันอยู่ แม้ดอาย?' พอแม้ดอายหันไปทางเขา แฮรี่ก็ดิ่งออกจากครัวและตรงขึ้นไปยังชั้นบนทันที ก่อนที่ใครๆจะเรียกเขากลับ แฮรี่ไม่แน่ใจว่าอะไรทำให้เขาสึกช้อคขนาดนี้ เขาเคยเห็นรูปพ่อแม่มาแล้ว นอกจากนั้นเขาก็เคยพบเวิร์มเทลมาก่อนด้วย... แต่ว่าพอมาเห็นพวกเขาดูมีชีวิตขนาดนั้นยามที่เขาไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้... ไม่มีใครเป็นแบบนี้ เขาคิดอย่างโกรธๆ... นอกนั้นยังมาเจอว่าพวกเขาถูกล้อมรอบด้วยคนที่ล้วนแต่หน้าตามีความสุข...เบนจี้ เฟนวิค ถูกพบแค่บางชิ้นส่วน และกีเดี้ยน พรีท ตายเหมือนฮีโร่ แล้วก็ครอบครัวลองบัตทอม ที่ถูกทรมานจนเสียสติ...ทุกคนล้วนแต่โบกมือให้เขาอย่างมีความสุข โดยไม่ได้รู้เลยว่าพวกเขากำลังมีเคราะห์... มู้ดดี้อาจคิดว่ามันน่าสนใจ... แต่สำหรับเขา แฮรี่ คิดว่ามันกวนใจอย่างหนัก... แฮรี่ย่องผ่านหองโถงที่มีหัวของเอ้ลฟ์เรียงราย เขาดีใจที่ได้อยู่คนเดียวอีกครั้ง แต่พอเขาก้าวมาถึงบันใดชุดแรกเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่าง ใครบางคนกำลังร้องห่มร้องให้ที่ห้องรับแขก 'หวัดดีฮะ?' แฮรี่เรียก ไม่มีเสียงตอบกลับ แต่เสียงสะอึกสะอื้นยังดังอยู่ แฮรี่ปีนบันไดขึ้นไปทีละสองขั้น เดินตรงไปเปิดประตูห้องรับแขกออก ใครบางคนถอยติดอยู่ที่กำแพงมืดๆ ในมือถือไม้กายสิทธิ์ เธอสั่นไปทั้งร่างเพราะแรงจากการสะอื้น ที่นอนแผ่หราบนพรมเก่าๆใต้แสงจันทร์ ตายสนิทนั้นคือร่างของรอน อากาศทั้งปวงเหมือนจะถูกสูบออกไปจากปอดของแฮรี่ เขารู้สึกเหมือนจะล้มลงกับพื้น สมองของแฮรี่ตายด้าน เย็นเฉียบ-รอนตายแล้ว ไม่ เป็นไปไม่ได้- แต่เดี๋ยวก่อน เป็นไปไม่ได้ รอนอยู่ข้างล่าง 'คุณนายวีสลีย์ฮะ?' แฮรี่เรียก 'ระ-ริ-ริดดิกคูลัส!' นางวีสลีย์พูดออกมาพลางชี้ไม้กายสิทธิ์สั่นไปที่ร่างของรอน แคร้ก! ร่างของรอนกลายเป็นร่างของบิลล์ นอนแผ่กับพื้น ดวงตาเบิกกว้างไร้วี่แวว นางวีสลีย์สะอื้นหนักกว่าเดิม 'ระ-ริ-ริดดิกคูลัส!' นางวีสลีย์พูดออกมาอีกครั้ง แคร้ก! ร่างของนายวีสลีย์มาแทนที่ร่างของบิลล์ แว่นเขาหล่น เลือดหลั่งไหลจากใบหน้าของเขา 'ไม่!!!' นางวีสลีย์ครวญ 'ไม่...ริดดิกคูลัส! ริดดิกคูลัส! ริด-ดิก-คู-ลัส!!!' แคร้ก! คู่แฝดตาย แคร้ก! เพอร์ซี่ตาย แคร้ก! แฮรี่ตาย... 'คุณนายวีสลีย์ฮะ ออกไปจากตรงนั้น!' แฮรี่ตะโกนขณะจ้องที่ร่างไร้วิญญาณของตัวเองที่พื้น 'ให้คนอื่นบ้าง-' 'เกิดอะไรขึ้น!?' ลูปินวิ่งมาถึงห้อง ตามติดด้วยซิริอัสและมู้ดดี้ตามหลังมา ลูปินมองจากคุณนายวีสลีย์ไปที่ร่างของแฮรี่ที่พื้น และดูเข้าใจเหตุการณ์ในทันที เขาดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา เขาพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ริดดิกคูลัส!" ร่างของแฮรี่หายไป กลายเป็นทรงกลมสีเงินลอยเด่นอยู่กลางห้อง ลูปินสะบัดไม้กายสิทธิ์ของเขาอีกครั้ง ทรงกลมนั้นก็หายวับเป็นควันไป 'โอ โอ โอ!' คุณนายวีสลีย์หอบ เธอร้องให้อย่างหนัก มือปิดหน้า 'มอลลี่' ลูปินพูดขณะเดินเข้ามาหานาง 'มอลลี่..ไม่-' ชั่วครู่นั้นนางก็ปล่อยโฮที่ไหล่ของลูปิน 'แค่บ้อกการ์ดน่ามอลลี่' เขาปลอบพลางลูบที่หัวของนาง 'ไอ้บ้อกการ์ดงี่เง่า...' 'ฉันเห็นพวกเขาตะ-ตายมาตลอด!' นางวีสลีย์ครวญที่ไหล่ของเขา 'มาตลอด...ฉัน...ฝันถึงมัน..' ซิริอัสยังจ้องที่รอยของบ้อกการ์ดที่พื้นขณะที่มันเป็นร่างของแฮรี่ มู้ดดี้จ้องที่แฮรี่ ที่พยายามจะหลบตาเขา แฮรี่รู้สึกแปลกๆว่าตาวิเศษของมู้ดดี้มองตามติดเขา ขณะที่เขาออกมาจากครัวแล้ว 'อยะ อย่าบอกอาเธอร์นะ' นางวีสลีย์หอบพลางเช็ดหน้าตาด้วยปลายแขนเสื้อ 'ฉะ - ฉันไม่อยาก หะ-ให้เขารู้...ออกจะ...งี่เง่า...' ลูปินส่งผ้าเช็ดหน้าของเขาให้นางวีสลีย์สั่งน้ำมูก 'แฮรี่ ฉันเสียใจนะ เธอจะคิดว่าฉันเป็นยังไงเนี่ย?' นางพูดเสียงสั่น 'จัดการกะแค่บ้อกการ์ดก็ไม่ได้...' 'อย่าคิดงั้นสิฮะ' แฮรี่พูดพยายามยิ้ม 'ฉันแค่...กังวลมากเกินไป' นางต่อ น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีก 'กว่าครึ่งของครอบครัวเป็นสมาชิกขององค์กร, มันคงจะอัศจรรย์มาก ถ้า ถ้าพวกเราทุกคนผ่านมันไปได้ พะ เพอร์ซี่ก็ไม่พูดกับเรา..แล้วถ้าอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น.. ละ-แล้วพวกเรายังไม่ได้คืนดีกันก่อนล่ะ? แล้วจะเป็นยังไงถ้าฉันไม่ก็อาเธอร์เกิดตายขึ้นมา ใคร จะ จะดูแลรอนกับจินนี่?' 'พอแล้ว มอลลี่' ลูปินพูด 'ครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน องค์กรเตรียมตัวดีกว่า เราออกนำพวกมัน เรารู้วาโวลเดอร์ม้อตกำลังทำอะไร-' นางวีสลีย์สะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อ 'โอ้ พอที มอลลี่ น่าจะถึงเวลาคุ้นตอนได้ยินชื่อมันแล้ว ฟังนะ เราไม่รับรองว่าจะไม่มีใครเป็นอะไร ไม่มีใครสัญญาอะไรได้ แต่บอกได้ว่าเราดีกว่าคราวที่แล้วก็แล้วกัน ครั้งที่แล้วเธอไม่ได้เป็นสมาชิก เธอก็ไม่เข้าใจว่าพวกเราเสียเปรียบต่อจำนวนของผู้เสพความความตายอยู่ตั้ง 20:1 พวกมันเลยจัดการพวกเราทีละคนๆ' แฮรี่นึกถึงรูปภาพอีกครั้ง นึกถึงหน้ายิ้มแย้มของพ่อแม่เขา แฮรี่รู้ว่ามู้ดดี้กำลังจ้องเขาอยู่ 'อย่าห่วงเรื่องเพอร์ซี่' ซิริอัสพูดขึ้นมา 'เดี๋ยวเขาจะกลับมา แค่รอให้โวลเดอร์ม้อตทำอะไรที่โจ่งแจ้งซะก่อน ถ้ามันทำเมื่อไหร่ ทั้งกระทรวงก็จะมาอ้อนวอนให้พวกเรายกโทษให้' 'แต่ฉันบอกไม่ได้หรอกนะว่าจะยอมรับคำขอโทษไหม' ซิริอัสต่ออย่างขมขื่น 'แล้วเรื่องคนดูแลรอนกับจินนี่ถ้าเธอกับอาเธอร์ตาย' ลูปินพูดยิ้มๆ 'เธอว่าพวกเราจะทำยังไง ปล่อยให้อดตายยังงั้นเหรอ?' นางวีสลีย์ยิ้มตอบ 'ฉันงี่เง่าไปหน่อย' นางพึพัมอีกครั้ง เช็ดน้ำตา แต่ขณะที่แฮรี่ปิดประตูห้องนอนถัดจากนั้นอีก 10 นาที ก็ไม่อาจคิดว่านางวีสลีย์ทำตัวงี่เง่าได้ เขายังเห็นภาพพ่อแม่ที่ส่งยิ้มให้เขาจากรูปภาพเก่าๆนั่น พวกเขาก็ด้วยไม่ได้รู้ตัวเหมือนกับคนอื่นๆ ว่าชีวิตของพวกเขากำลังจะถึงจุดจบ ภาพความตายของครอบครัววีสลีย์แต่ละคนๆ กลับสะท้อนฉายอยู่เบื้องหน้าของแฮรี่ โดยที่ไม่ได้เตือนล่วงหน้า แผลเป็นของเขาก็เจ็บแสบและท้องรู้สึกวูบ 'หยุดที' เขาพูดพลางถูที่แผลเป็นขณะที่เริ่มหายเจ็บ 'สัญญาณแห่งอาการบ้าอันที่หนึ่ง พูดคนเดียว' เสียงเจ้าเล่ห์ดังขึ้นจากรูปภาพว่างๆที่แขวนบนผนัง แฮรี่ไม่ใส่ใจเสียงนั่น เขารู้สึกว่าแก่ขึ้นกว่าที่เคยรู้สึกมาก่อน และค่อนข้างแปลกเพราะก่อนหน้านี้ไม่ถึงชั่วโมงเขายังกังวลเรื่องโจ๊กช้อปและใครได้เป็นพรีเฟ็คต์อยู่ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 46 บบที่ 10 แปลโดยคุณ hs3puk บทที่ 10 ลูน่า เลิฟกู้ด แฮรี่มีปัญหากับการนอนหลับ ภาพของพ่อแม่เขาแวะเวียนเข้ามาในฝันของเขาแต่ไม่เคยพูดอะไร ภาพของรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่สวมมงกุฎมองที่คุณนายวีสลีย์ซึ่งกำลังร่ำไห้กับศพของครีเชอร์ และจบลงด้วยภาพของเขาเองที่เดินไปตามทางเดินที่มีประตูปิดล็อคอยู่เบื้องหน้าเหมือนเคย เขาตกใจตื่นขึ้นโดยที่รู้สึกเจ็บที่แผลเป็น และมองเห็นรอนที่แต่งตัวเสร็จแล้วและกำลังพูดกับเขา '...รีบหน่อยดีกว่าแฮรี่ แม่กำลังจะระเบิดแล้ว เธอบอกว่าพวกเราจะไม่ทันรถไฟ..' มีเสียงเอะอะดังทั่วบ้าน เท่าที่แฮรี่ได้ยินขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างด่วนจี๋ ได้ความว่าเฟรดกับจอร์จเสกให้หีบของโรงเรียนลอยลงมาที่ชั้นล่าง จะได้ไม่ต้องเปลืองแรงยก ผลก็คือมันไปชนจินนี่ กระแทกให้เธอตกบันไดสองขั้นที่จะมาสู่ห้องโถง คุณนายแบล้กและคุณนายวีสลีย์ต่างกรีดร้องสุดเสียง 'อาจทำน้องเจ็บหนักได้นะ พวกบ้า!-' '-พวกโสโครก ทำบ้านท่านพ่อฉันเสื่อมเสีย-' เฮอร์ไมโอนี่รี่เข้ามาในห้องหน้าตาตื่นขณะที่แฮรี่กำลังใส่รองเท้า เฮ็ดวิกเกาะบนบ่าของเธอขณะที่มือก็อุ้มครุ้กแช้งค์ที่กำลังอยู่ไม่สุข 'พ่อกับแม่เพิ่งส่งเฮ็ดวิกกลับมา' นกฮูกบินไปที่กรงของมันและเกาะอยู่บนนั้น 'เธอพร้อมยัง?' 'เกือบแล้ว จินนี่โอเคไหมน่ะ' แฮรี่ถามพลางใส่แว่นตา 'คุณนายวีสลีย์กำลังช่วยเธออยู่' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 'แต่ตอนนี้แม้ดอายกำลังบ่นใหญ่ ว่าเราจะออกเดินทางไม่ได้จนกว่าสเตอร์กิส พ้อดมอร์จะมาถึง คนคุ้มกันขาดไปคนนึง' 'คนคุ้มกัน?' แฮรี่พูด 'เราต้องมีคนคุ้มกันไปที่คิงส์ครอสด้วยเหรอ?' 'เธอต้องมีคนคุ้มกันไปที่คิงส์ครอสด้วย' เธอไมโอนี่แก้คำของแฮรี่ให้ถูก 'ทำไม?' แฮรี่ถามเซ็งๆ 'ฉันนึกว่าตอนนี้โวลเดอร์ม้อตเก็บตัวอยู่ไม่ใช่เหรอ หรือเธอกำลังบอกว่าเดี๋ยวเขาจะกระโดดออกมาจากหลังถังขยะแล้วพยายามจะฆ่าฉัน?' 'ไม่รู้สิ ก็แม้ดอายว่ายังงั้นน่ะ' เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่ใส่ใจนักขณะมองที่นาฬิกาของเธอ 'แต่ว่าถ้าเราไม่ออกไปกันเร็วๆนี้ พวกเราต้องตกรถแน่ๆ..' 'พวกเธอน่ะลงมาข้างล่างนี่กันได้แล้ว!' เสียงคุณนายวีสลีย์ตะโกน เฮอร์ไมโอนี่ลุกพรวดแล้วรีบออกไปจากห้อง แฮรี่คว้าเฮ็ดวิก ยัดเธอเข้าไปในกรงอย่างไม่ปราณีก่อนที่จะลากหีบโรงเรียนของเขา ดิ่งลงชั้นล่างตามหลังเฮอร์ไมโอนี่ รูปภาพของคุณนายแบล้กก่นร้องอย่างเกรี้ยวกราด แต่ไม่มีใครสนใจจะดึงม่านปิดรูปลงเพราะเดี๋ยวเสียงเอะอะในบ้านก็จะทำนางตื่นอีกอยู่ดี 'แฮรี่ เธอมากับฉันและท็องซ์' คุณนายวีสลีย์ตะโกน - แข่งกับเสียงกรีดร้องซ้ำๆ 'เลือดสีโคลน! พวกเลว! สิ่งมีชีวิตโสโครก!' - 'ทิ้งหีบกับนกฮูกไว้นี่ เดี๋ยวอลาสเตอร์จะจัดการกับสัมภาระเอง...โอ้ เห็นแก่สวรรค์เถอะ ซิริอัส ดัมเบิ้ลดอร์บอกว่า ไม่ได้!' หมาสีดำที่ดูคล้ายหมีปรากฎกายข้างๆแฮรี่ขณะที่เขากำลังเดินข้ามหีบต่างๆที่วางระเกะระกะเต็มห้องโถงอย่างยากลำบากเพื่อลงมาหาคุณนายวีสลีย์ 'โอ..จริงๆเล้ย....' คุณนายวีสลีย์พูดอย่างสิ้นหวัง 'เกิดอะไรขึ้นก็รับผิดชอบเองละกัน!' นางเปิดประตูหน้าและก้าวออกไปสู่แสงแดดอ่อนๆของเดือนกันยายน แฮรี่และหมาเดินตามหลังนางก่อนที่ประตูจะปิดลงพร้อมกับเสียงคุณนายแบล้กที่เงียบลงในบัดดล 'ท๊องซ์อยู่ไหนฮะ?' แฮรี่ถาม ขณะที่ก้าวลงมาตามบันไดหินของบ้านเลขที่ 12 ซึ่งหายวับไปเมื่อพวกเขาก้าวถึงทางเดินที่ถนน 'เธอรอพวกเราอยู่ข้างหน้านี่เอง' นางตอบ พลางละสายตาออกจากหมาสีดำที่กระโดดกระดี๊กระด๊าข้างๆแฮรี่ หญิงชราคนหนึ่งทักพวกเขาที่หัวมุม ผมหยิกหยอยสีเทา นางใส่หมวกสีม่วงแบนๆและปีกหมวกถูกพับขึ้น 'วอธเชอร์ แฮรี่' นางพูดพลางขยิบตา 'ควรจะรีบกันดีกว่า ใช่ไหม มอลลี่' นางเสริมขณะมองนาฬิกา 'ฉํนรู้แล้ว ฉันรู้' คุณนายวีสลีย์ครวญ นางเริ่มสาวก้าวยาวขึ้น 'แต่แม้ดอายอยากให้รอสเตอร์กิส... ถ้าหากว่าอาเธอร์ยื้มรถจากกระทรวงให้อีก..แต่ทุกวันนี้ฟัดจ์ไม่ยอมให้เขายืมหรอกแม้แต่ขวดหมึกเปล่าก็เหอะ...พวกมักเกิ้ลทนได้ไงนะ เดินทางโดยไม่ใช้เวทย์มนต์เนี่ย' แต่หมาตัวใหญ่สีดำเห่าอย่างร่าเริงและกระโดดโลดเต้นไปรอบๆพวกเขา งับนกพิราบ ไล่จับหางตัวเอง แฮรี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ซิริอัสต้องติดอยู่ในนั้นเป็นเวลานานแล้ว ฝ่ายคุณนายวีสลีย์ทำปากแบะใส่เกือบจะแบบเดียวกับที่ป้าเพ็ตทูเนียชอบทำ พวกเขาใช้เวลาเดินไปถึงสถานีคิงส์ครอสราว 20 นาที ระหว่างนั้นก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น นอกจากที่ซิริอัสขู่แมวสองตัวเพื่อสร้างความบันเทิงให้แก่แฮรี่ เมื่อมาถึงสถานีพวกเขาก็เตร่ๆกันอยู่บริเวณกำแพงที่กั้นระหว่างชานชาลาที่ 9 และ 10 รอจนกระทั่งทางโล่ง พวกเขาจึงผลัดกันยืนพิงที่กำแพง ก่อนจะผ่านอย่างนิ่มนวลเข้าไปยังชานชาลา 9 3/4 ที่ที่หัวรถจักรไอน้ำที่จอดอยู่นั้น กำลังพ่นควันพร้อมส่งเสียงดังไปทั่วชานชาลาที่เต็มไปด้วยนักเรียนที่กำลังจะเดินทางกลับพร้อมกับครอบครัวของพวกเขา แฮรี่สูดกลิ่นที่เขาคุ้นเคยและรู้สึกเบิกบานสุดขีด... เขาได้กลับมาแล้วจริงๆด้วย... 'หวังว่าคนอื่นๆจะมาทันเวลานะ' คุณนายวีสลีย์พูดอย่างกังวลพลางจ้องไปด้านหลังมองที่ประตูเหล็กดัดที่ชานชาลา ที่ซึ่งคนที่เพิ่งเข้ามาจะต้องผ่าน 'หมาสวยดี แฮรี่!' เสียงทักจากเด็กหนุ่มร่างสูงที่ไว้ผมถักแบบเดดแฮร์ 'ขอบใจลี' แฮรี่ตอบ เขาฉีกยิ้มเมื่อเห็นซิริอัสกระดิกหางรับใหญ่ 'โอ ดีจัง' คุณนายวีสลีย์พูด น้ำเสียงดูคลายกังวล 'นั่นอลาสเตอร์ มาพร้อมกับหีบข้าวของ, ดูสิ..' หมวกแบบของคนงานตามท่าเรือถูกดึงลงมาปิดตาที่ไม่เหมือนกันของเขา มู้ดดี้กระโผลกกระเผลกผ่านประตูเข้ามาพร้อมทั้งดันรถเข็นที่เต็มไปด้วยหีบโรงเรียนของพวกเขา 'ทุกอย่างเรียบร้อย' เขาบอกคุณนายวีสลีย์และท็องซ์เบาๆ 'ไม่คิดว่าพวกเราจะถูกตาม...' อีกอึดใจ นายวีสลีย์ก็โผล่ผ่านเข้ามาที่ชานชาลาพร้อมกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาเกือบจะยกหีบโรงเรียนลงจากรถเข็นเสร็จแล้วเมื่อจอร์จ เฟรดและจินนี่มาถึงพร้อมๆกับลูปิน 'ไม่มีอะไรนะ' มู้ดดี้ร้องทัก 'ไม่มีอะไร' ลูปินตอบ 'ยังไงฉันก็ต้องบอกเรื่องสเตอร์กิสกับดัมเบิลดอร์อยู่ดี' มู้ดดี้พูด 'นี่มันครั้งที่สองแล้วภายในสัปดาห์เดียว ที่เขาไม่ยอมโผล่มา ชักจะเชื่อถือไม่ได้เหมือนมุนดังกัสเข้าไปทุกที' 'เอาล่ะ ดูแลตัวเองนะ' ลูปินพูดพลางจับมือกับทุกคนรอบๆ แฮรี่เป็นคนสุดท้ายเขาตบแฮรี่ที่ไหล่ 'นายด้วยแฮรี่ ระวังตัวนะ' 'ใช่, หลีกเลี่ยงอะไรที่อันตรายแล้วก็เบิ่งตาสังเกตเหตุการณ์นะ' มู้ดดี้พูดขณะจับมือเขา 'แล้วก็อย่าลืมนะ พวกเธอทุกคนน่ะ ระวังด้วยวลาจะเขียนอะไรในจดหมายน่ะ ถ้าไม่แน่ใจ ก็ไม่ต้องเขียนอะไรลงไปเลย' 'เยี่ยมมากเลยที่ได้รู้จักพวกเธอทุกคน' ท็องซ์พูดขณะกอดเฮอร์ไมโอนี่กับจินนี่ 'เราคงได้เจอกันอีกเร็วๆนี้ หวังว่ายังงั้น' เสียงนกหวีดเตือนดังขึ้น บรรดานักเรียนที่ยังยืนกันที่ชานชาลาพากันรีบขึ้นรถไฟ 'เร็ว เร็ว' คุณนายวีสลีย์พูด นางสุ่มกอดไปทั่วและแฮรี่โดนกอดไปสองครั้ง 'เขียนมานะ...อยู่กันดีๆ แล้วถ้าลืมอะไรเราจะส่งขึ้น ขึ้นรถไฟไปให้ เอาล่ะ รีบหน่อยๆ' ชั่วครู่ หมาใหญ่สีดำก็ชูสองขาหน้าขึ้น ยืนด้วยขาหลังก่อนที่จะวางเท้าหน้าที่ไหล่ของแฮรี่ แต่คุณนายวีสลีย์ดันแฮรี่ออกไปทางประตูรถไฟก่อนที่จะบ่น 'เห็นแก่สวรรค์เถอะน่า ทำตัวให้มันเหมือนหมาหน่อย ซิริอัส!' 'แล้วเจอกันฮะ!' แฮรี่ตะโกนผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่เมื่อที่รถไฟเริ่มเคลื่อนที่ ขณะที่รอน เฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ยืนโบกมืออยู่ข้างๆเขา ร่างของท็องซ์ ลูปิน มู้ดดี้ นายและนางวีสลีย์เล็กลงๆอย่างรวดเร็ว แต่หมาใหญ่นั้นวิ่งคู่มากับหน้าต่าง ภาพผู้คนบนชานชาลาที่มองเห็นลางๆนั้นพากันหัวเราะที่เห็นมันวิ่งไล่รถไฟ จนกระทั่งพวกเขาเลี้ยว ร่างของซิริอัสจึงหายไป จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 47 'เขาไม่น่ามากับพวกเราเลย' เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงกังวล 'โอ้ สดใสหน่อย' รอนพูด 'เขาไม่เห็นแสงตะวันมาเป็นเดือน คนที่น่าสงสาร' 'งั้น' เฟรดพูดพลางตบมือสองข้าง 'ยืนคุยอยู่ยังงี้ทั้งวันไม่ได้น่ะนะ มีธุรกิจต้องไปถกกับลี แล้วเจอกัน' แล้วเขากับจอร์จก็หายไปตามทางเดินทางด้านขวา รถไฟเริ่มเคลื่อนที่เร็วขึ้น ทำให้บ้านเรือนที่เห็นอยู่นอกหน้าต่างผ่านแว้บๆไปอย่างรวดเร็ว และพวกเขาก็ยืนเอนไปโอนมา 'แล้วพวกเราจะไปหาที่นั่งกันยัง?' แฮรี่ถามขึ้น รอนกับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากัน 'เอ่อ' รอนพูด 'พวกเรา-แบบ-รอนกับฉันต้องไปที่ส่วนของพรีเฟ็คต์น่ะ' เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างอึดอัด ขณะที่รอนไม่ได้มองแฮรี่ ดูเหมือนว่าเขาเกิดสนใจเล็บมือของมือซ้ายเขาขึ้นมา 'โอ้' แฮรี่พูด 'งั้นก็ ไม่เป็นไร' 'ฉันว่าพวกเราคงไม่ต้องนั่งอยู่นั่นตลอดหรอกนะ' เฮอร์ไมโอนี่รีบตอบ 'ในจดหมายบอกว่าพวกเราต้องไปฟังคำแนะนำจากประธานนักเรียนแล้วก็เดินตรวจตราตามทางเดินเป็นระยะๆ' 'อื้ม' แฮรี่พูด 'งั้น ฉันก็ เดี๋ยวเจอกันละกัน' 'แน่นอน' รอนตอบ ก่อนที่จะเหล่ๆมามองที่แฮรี่อย่างกังวล 'ไม่อยากไปตรงนั้นเลย ฉันออกจะ- แต่ว่ามันก็ต้องน่ะ - หมายถึงว่า ฉันไม่ได้ชอบเลยนะ ฉันไม่ใช่เพอร์ซี่อ่ะ' รอนพูด 'ฉันรู้ว่านายไม่สนุก' แฮรี่พูดยิ้มๆ แต่พอรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ลากหีบเดินทาง ครุ้กแชงค์ และพิกวิดเจี้ยนที่อยู่ในกรง เดินจากไปทางด้านหัวรถจักร แฮรี่กลับรู้สึกถึงความสูญเสียแปลกๆขึ้นมา เขาไม่เคยเลยที่จะเดินทางกับฮ้อกวอตส์เอ๊กซเพรสโดยที่ไม่มีรอนมาก่อน 'มาเถอะ' จินนี่เรียกเขา 'ถ้าเราไปตอนนี้อาจพอได้จองที่ไว้ให้พวกเขาด้วย' 'ใช่' แฮรี่พูด มือข้างหนึ่งของแฮรี่ถือกรงเฮ็ดวิกขณะที่อีกมืออยู่ที่ที่จับของหีบภาระ พวกเขาเริ่มออกเดินไปตามทางเดิน มองลอดเข้าไปตามช่องหน้าต่างกระจกยามที่พวกเขาเดินผ่าน ห้องที่เต็มหมดแล้ว แฮรี่อดไม่ได้ที่รู้สึกว่าหลายคนหันกลับมามองเขาอย่างสนอกสนใจ และแถมสี่ห้าคนยังสะกิดบอกคนข้างๆแล้วชี้นิ้วมาที่เขาอีกด้วย ภายหลังจากที่แฮรี่เจออาการแบบนี้หลังจากเดินผ่านห้าตู้ขบวนติดๆกัน เขาก็จำได้ว่าเดลี่โพรเฝ็ตได้บอกผู้อ่านมาตลอดทั้งหน้าร้อนนี้ว่าเขาเป็นคนโกหก ชอบโชว์ออฟแค่ไหน เขาสงสัยตะหงิดๆว่าพวกที่จ้องเขาและซุบซิบๆกันพวกนี้เชื่อเรื่องราวพวกนั้นไหม พอมาถึงตู้ท้ายๆ แฮรี่ได้พบกับเนวิลล์ ลองบัตทอม เพื่นร่วมบ้านกริฟฟินดอร์ปีห้าของเขา หน้ากลมๆของเขาฉายด้วยความพยายามในการลากหีบภาระ พร้อมๆกับพยายามประคองคางคกเทรเวอร์ ที่ไม่ยอมอยู่นิ่งๆด้วยมือเดียว 'หวัดดี แฮรี่' เนวิลล์พูดหอบๆ 'หวัดดีจินนี่...ที่ไหนๆก็เต็มหมดแล้ว..ฉันหาที่นั่งไม่ได้..' 'พูดอะไรอย่างนั้น?' จินนี่พูด พลางเดินผ่านเนวิลล์ไปส่องห้องที่อยู่ด้านหลังเขา 'ห้องนี้ยังมีที่อยู่ มีแค่ลูนี่ เลิฟกู้ดเท่านั้นที่อยู่นี่ -' เนวิลล์พึมพำอะไรบางอย่างประมาณว่าไม่อยากรบกวนเขาเลย 'อย่าโง่ไปหน่อยเลย' จินนี่พูดพลางหัวเราะ 'เธอไม่เป็นไรหรอก-' ก่อนที่จะสไลด์ประตูให้เปิดออกแล้วดันหีบภาระเข้าไปข้างใน แฮรี่กับเนวิลล์ตามเธอเข้าไป 'หวัดดีลูน่า' จินนี่พูด 'ขอนั่งตรงนี้ได้ไหม?' เด็กสาวที่นั่งติดหน้าต่างเงยหน้าขึ้นมา ผมสีบลอนด์มอๆ ที่ไม่เป็นระเบียบยาวถึงเอง คิ้วบางๆ ตาโปนขนาดที่ทำให้เธอดูหน้าตาเหมือนคนตกใจอยู่ตลอดเวลา แฮรี่เข้าใจได้ทันทีว่าทำไมเนวิลล์ถึงได้ตัดสินใจที่จะเดินผ่านห้องนี้ไป บรรยากาศที่เด็กสาวผู้นี้ปล่อยออกมาบอกได้ว่าประหลาดไม่เหมือนใคร บางทีอาจจะเพราะว่าเธอเก็บไม้กายสิทธิ์เหน็บไว้ที่หูซ้าย หรือว่าจะเป็นที่เธอใส่สร้อยคอที่ทำมาจากฝาขวดบัตเตอร์เบียร์ หรือเรื่องที่เธอกำลังอ่านนิตยสารแบบกลับหัวกลับหาง สายตาเธอกวาดไปทางเนวิลล์แล้วมาจบลงที่แฮรี่ เธอพยักหน้า 'ขอบใจจ้ะ' จินนี่พูด ยิ้มให้เธอ แฮรี่และเนวิลล์ช่วยกันเก็บหีบเดินทางสามอันพร้อมกรงเฮ็ดวิกในที่เก็บสัมภาระก่อนที่จะนั่งลง ลูน่ามองพวกเขาผ่านด้านบนของนิตยสารที่กลับหัวกลับหาง มันชื่อว่า 'เดอะควิบเบอร์' ดูเหมือนว่าเธอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกระพริบตามากครั้งเท่ากับมนุษย์คนอื่นๆ เธอจ้อง จ้อง จ้องแฮรี่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามและตอนนี้เขาก็ได้แต่คิดว่าไม่น่านั่งตรงนี้เลย 'ปิดหน้าร้อน สนุกไหม ลูน่า?' จินนี่ถาม 'สนุก' เธอตอบเนือยๆ โดยที่ไม่ละสายตาจากแฮรี่ 'ใช่มันออกจะสนุก รู้ไหมเนี่ย เธอคือแฮรี่ พ้อตเตอร์' เธอเสริม 'ฉันรู้' แฮรี่ตอบ เนวิลล์หัวเราะ ลูน่าจึงละดวงตาสีซีดของเธอมาทางเขาแทน 'และฉันไม่รู้ว่าเธอคือใคร' 'ฉันไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก' เนวิลล์ตอบ 'ไม่ ไม่ใช่ยังงั้น' จินนี่ตอบเสียงแข็ง 'เนวิลล์ ลองบัตทอม - ลูน่า เลิฟกู้ด ลูน่าเรียนปีเดียวกับฉัน แต่ว่าอยู่เรเวนคลอ' 'ปัญญาคือสมบัติล้ำค่าของมนุษย์' เสียงลูน่าที่เหมือนร้องเพลงพูดออกมา ก่อนที่เธอจะยกนิตยสารที่กลับหัวอยู่ให้ขึ้นสูงพอที่จะปิดหน้าได้และก็เงียบไป แฮรี่กับเนวิลล์มองหน้ากันพร้อมกับเลิกคิ้วสูง ขณะที่จินนี่พยายามกลั้นหัวเราะ รถไฟมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ พาพวกเขาออกสู่ที่โล่งๆในเขตชนบท มันเป็นวันที่อากาศแปรปรวนแปลกๆ ครู่หนึ่งที่ในตู้รถมีแดดส่อง แต่อีกครู่หนึ่งพวกเขากลับผ่านหมู่เมฆครึ้ม 'ทายสิว่าฉันได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิด?' เนวิลล์พูดขึ้น 'ได้ รีเมมบรอลอีก?' แฮรี่พูด เขานึกถึงวัตถุที่เหมือนลูกหินที่ย่าของเนวิลล์เคยส่งให้เพื่อช่วยพัฒนาความจำของเขา 'ไม่ใช่' เนวิลล์ตอบ 'ฉันทำได้อันหนึ่งล่ะ ฉันทำอันเก่าหายไปนานแล้ว...แต่ว่าไม่ใช่หรอก นี่ดูนี่...' เขาล้วงมือข้างที่ไม่ได้จับเทรเวอร์ลงไปที่กระเป๋านักเรียน และหลังจากล้วงหาอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ดึงอะไรที่ดูคล้ายๆกับต้นกระบองเพชรในกระถาง นอกจากที่เจ้าต้นนี้ถูกปกคลุมไปด้วยอะไรที่ดูเหมือนตุ่มฝีมากกว่าจะเป็นหนาม 'มิมบูลัส มิมเบิ้ลโทเนีย' เขาพูดอย่างภูมิใจ แฮรี่มองที่เจ้าสิ่งนั้น มันเต้นตุบๆหดขยายๆเบา ทำให้มันดูเหมือนกับเป็นอวัยวะภายในที่กำลังเป็นโรค 'มันหายากเอามากมาก' เนวิลล์ตอบตาเป็นประกาย 'ฉันไม่รู้จะมีซักต้นไหมแม้แต่ที่เรือนกระจกที่ฮ้อกวอตส์ อยากให้ศ.สเปร้าต์ดูจะแย่แล้ว ลุงทวดอัลจี้ของฉันเอามาฝากจากอัสซีเรีย ฉันจะลองดูว่าจะเพาะจากมันได้ไหม' แฮรี่รู้ว่าวิชาสุดโปรดของเนวิลล์คือวิชาพฤกษศาสตร์สมุนไพร แต่สำหรับแฮรี่เขาไม่เห็นว่าเขาจะอยากได้อะไรกับต้นไม้ไม่สมประกอบนี่ 'มัน-เอ่อ-ทำอะไรได้ไหม?' แฮรี่ถาม 'ตั้งหลายอย่าง!' เนวิลล์ตอบอย่างภูมิใจ 'มันมีกลไกการป้องกันตัวที่น่าทึ่งมาก เอ้านี่ ถือเทรเวอร์ให้หน่อย...' เขาวางคางคกไว้ที่ตักของแฮรี่ก่อนที่จะหยิบปากกาขนนกออกมา ตาโปนๆของลูน่าโผล่พ้นขอบบนของนิตยสารกลับหัวอีกครั้ง เพื่อที่จะดูว่าเนวิลล์กำลังจะทำอะไร เนวิลล์ยก มิมบูลัส มิมเบิ้ลโทเนีย ขึ้นมาใกล้ๆตา กัดลิ้น เล็งว่าจะเอาจุดไหนดี ก่อนที่จะจิ้มเข้าไปที่ต้นไม้นั้นด้วยปลายปากกาขนนกของเขา น้ำยางกระเซ็นออกมาจากทุกๆตุ่มฝีของต้นนั้น ยางข้นๆ เหม็นๆ เขียวเข้ม มันกระเด็นไปบนเพดาน หน้าต่าง และกระจายเต็มนิตยสารของลูน่า จินนี่ยกมือขึ้นมากันหน้าได้ทันพอดี เลยแค่ดูเหมือนว่าใส่หมวกสีเขียวบางๆ แต่แฮรี่ซึ่งมือไม่ว่างต้องคอยจับเทรเวอร์ไม่ให้หนีนั้น ได้รับไปเต็มๆหน้า กลิ่นมันเหมือนกับปุ๋ยคอกหืนๆ ส่วนเนวิลล์ที่ทั้งหน้าและตัวเปียกชุ่ม สั่นหัวเพื่อเอามันออกจากตาเขา 'ขะ-ขอโทษนะ' เขาพูด 'ฉันไม่เคยลองมาก่อนเหมือนกัน.. ไม่รู้ว่ามันจะค่อนข้างจะ...แต่ว่า ไม่ต้องตกใจยางเหม็นๆ นี่ไม่มีพิษหรอก' เขาต่ออ่อยๆเมื่อเห็นแฮรี่ถุยที่อยู่เต็มปากเขาลงที่พื้น ขณะนั้นเองที่ประตูของห้องก็สไลด์เปิดออก 'โอ้ เอ่อ แฮรี่' เสียงหวั่นๆดังขึ้น 'อ่า มาไม่ถูกเวลารึเปล่า?' แฮรี่เช็ดเลนส์แว่นของเขาทั้งที่เทรเวอร์ยังอยู่ในมือ สาวสวยมากๆที่ผมดำยาวเงาป็นประกายยืนอยู่ที่ประตูยิ้มให้เขา โช แชง ซีกเกอร์ของทีมบ้านเรเวนคลอ 'โอ้ หวัดดี' แฮรี่ตอบ 'เอ่อ..' โชพูด 'ก็..แค่จะมาหวัดดีน่ะ.. งั้นบายละ' เธอปิดประตู ขณะที่หน้าเริ่มเป็นสีชมพู แฮรี่นั่งลงที่เดิมก่อนที่จะครวญออกมา เขาได้แต่หวังว่าโชจะมาเห็นเขาอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนเจ๋งๆที่พากันหัวเราะกับโจ๊กที่เขาเพิ่งเล่าให้ฟัง เขาไม่อยากให้เธอมาเห็นนั่งอยู่กับเนวิลล์กับลูนี่เลิฟกู้ดแถมยังถือคางคกแล้วก็ชุ่มโชกไปด้วย น้ำเหม็นๆนี่ 'ไม่เป็นไร' จินนี่พูด 'พวกเรากำจัดเจ้านี่ง่ายนิดเดียว' เธอดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา 'สเกอร์จิฟาย!' แล้วเจ้าน้ำเหม็นๆก็หายวับไป 'ขอโทษ' เนวิลล์พูดอีกครั้งเบาๆ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:04:05 ]

ความคิดเห็นที่ 48 รอนและเฮอร์ไมโอนี่ไม่กลับมาจนเกือบจะชั่วโมงผ่านไป เมื่อแฮรี่ จินนี่ เนวิลล์จัดการเพสตี้ฟักทองไปแล้ว และกำลังยุ่งอยู่กับการแลกการ์ดช้อคโกแลตกบกันอยู่ ประตูก็เปิดอีกครั้งและพวกเขาก้าวเข้ามาพร้อมๆกับครู้กแช้งค์และพิกวิดเจี้ยนซึ่งร้องเสียงแหลม 'หิวจัดแล้วเนี่ย' รอนพูดพลางเก็บกรงของพิกวิดเจี้ยนไว้ข้างๆเฮ็ดวิก เขาคว้าช้อคโกแลตจากแฮรี่และนั่งลงข้างๆ รอนฉีกห่อช้อคโกแลตออก กัดส่วนหัวของกบและเอนตัวไปข้างหลังพิงพนักทีนั่ง หลับตาราวกับว่าเขาเจอช่วงเช้าที่เหนื่อยสาหัส 'มีพรีเฟ็คต์ปีห้าบ้านละสองคน' เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นขณะขยับลงนั่ง 'ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง' 'ทายซิ บ้านสริธรินใครเป็นพรีเฟ็คต์?' รอนถามทั้งที่ยังหลับอยู่ 'มัลฟอย' แฮรี่ตอบทันที และมันต้องได้รับการยืนยัน 'ถูกเผง' รอนตอบ ยัดส่วนที่เหลือของช้อคโกแลตเข้าปาก ก่อนที่จะหยิบชิ้นใหม่ 'กับยัยวัวแท้ๆ แพนซี่ พาร์คินสันนั่น' เฮอร์ไมโอนี่ต่อ 'เป็นพรีเฟ็คต์ได้ไงในเมื่อเธอโง่ยิ่งกว่าโทรลซะอีก' 'แล้วฮัฟเฟิลพัฟฟ์ล่ะ?' แฮรี่ถาม 'เออร์นี่ แมคมิลแลน กับ ฮันน่าห์ แอ๊บบอต' รอนตอบ 'แล้วแอนโธนี่ โกลด์สไตน์กับพัดม่า พาร์ทิลจากเรเวนคลอ' เฮอร์ไมโอนี่ต่อ 'นายไปงานบอลล์กับพัดม่า พาร์ทิล' เสียงพูดลอยๆดังขึ้น ทุกคนหันไปทางลูน่า เลิฟกู้ด ผู้ซึ่งกำลังจ้องรอนไม่วางตาผ่านด้านบนของเดอะควิบเบอร์ รอนกลืนกบที่กำลังเต็มปาก 'ใช่ ฉันรู้' เขาตอบ สีหน้าค่อนข้างแปลกใจ 'เธอไม่ได้สนุกเท่าไหร่' ลูน่ารายงานเขา 'เธอไม่คิดว่านายดูแลเธอดีเท่าที่ควร เพราะว่านายไม่ได้เต้นรำกับเธอ แต่ฉันคงไม่เป็นไร' เธอเสริมท่าทางครุ่นคิด 'ฉันไม่ค่อยชอบเต้นรำเท่าไหร่' เธอกลับไปอยู่หลังเดอะควิบเบอร์อีกครั้ง รอนจ้องที่หน้าปกนิตยสาร อ้าปากค้างอยู่สองสามวินาที ก่อนที่จะหันมาทางจินนี่เพื่อขอคำอธิบาย แต่จินนี่ใช้มืออุดปากตัวเองเพื่อพยายามหยุดหัวเราะอยู่ รอนจึงส่ายหน้า อึ้ง ก่อนที่จะดูเวลา 'เราต้องออกเดินตรวจตามทางเดินอย่างถี่เลย' เขาบอกแฮรี่และเนวิลล์ 'แล้วพวกเราก็สามารถทำโทษคนที่ทำผิดได้ ฉันรอไม่ไหวแล้วเนี่ยที่จะจัดการอะไรซักอย่างกับแครบและกอล์ย' 'เธอไม่สามารถใช้ตำแหน่งในทางที่ผิดได้รอน!' เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแข็ง 'อ๋อ ใช่ใช่ เพราะว่ามัลฟอยก็จะไม่ใช้มันในทางที่ผิดเหมือนกัน' รอนประชด 'งั้น นายก็กำลังจะลดตัวเองไปอยู่ระดับเดียวกับเขาล่ะสิ?' 'ไม่ ฉันแค่อยากแน่ใจว่า ฉันจะจัดการเพื่อนมันก่อนที่มันจะจัดการเพื่อนฉัน' 'เห็นแก่สวรรค์เถอะ รอน-' 'ฉันจะให้กอลย์เขียน นั่นก็ฆ่าเขาแล้วล่ะ เขาเกลียดการเขียน' รอนพูดอย่างมีความสุข เขาทำเสียงต่ำๆเลียนแบบกอล์ย แล้วก็ทำหน้าคร่ำเคร่งอย่างเจ็บปวด ก่อนที่จะทำท่าเขียนบนอากาศ 'ฉัน... ต้อง..ไม่เหมือน...ก้นของ... ลิงบาบูน' ทุกคนหัวเราะ แต่ไม่มีใครหัวเราะดังเท่าลูน่า เลิฟกู้ด เธอปล่อยเสียงกรีดร้องอย่างพอใจ ทำให้เฮ็ดวิกถึงกับตื่นและตีปีกอย่างเคืองๆ ส่วนครู้กแช้งค์ก็กระโดดไปอยู่บนชั้นเก็บของ ขู่ฟ่อๆ ลูน่าหัวเราะรุนแรงมากจนนิตยสารไหลจากมือ ลงไปที่ขาก่อนจะตกพื้น 'นั่นขำจริงๆ!' ตาโปนที่จ้องรอนของเธอมีน้ำตาคลอๆขณะที่เธอพยายามหายใจ ด้วยความแปลกใจสุดขีด รอนหันไปมองคนอื่นๆที่กำลังหัวเราะเหมือนกันเพราะสีหน้าของรอนบวกกับอาการขำหนักขนาดนั้นของลูน่าที่กำลังโยกหน้าเอนหลังพร้อมมือกุมที่ข้างลำตัว 'เธอแกล้งหรือเปล่า?' รอนพูด คิ้วขมวดใส่ลูน่า 'ก้นของ ลิงบาบูน!!!' เธอสำลักขณะที่มือกุมที่ซี่โครง คนอื่นๆจ้องลูน่าที่กำลังหัวเราะ ขณะที่แฮรี่เหลือบมองที่นิตยสารที่พื้น เขาเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้ต้องก้มลงไปดู ขณะที่กลับหัวกลับหางอยู่นั้นทำให้รูปที่ปกดูไม่ถนัด แต่ตอนนี้แฮรี่เห็นชัดแล้วว่ามันเป็นการ์ตูนแย่ๆล้อเลียนฟัดจ์ แฮรี่จำได้เพราะว่าหมวกขนสัตว์สีเขียวนั่น มือข้างหนึ่งของฟัดจ์กำถุงทองคำอยู่ ขณะที่อีกข้างบีบคอก๊อบลิน คำบรรยายภาพเขียนว่า "ต้องทำแค่ไหนฟัดจ์ถึงจะได้กริงกรอต?" ข้างใต้นั้นก็เป็นรายการหัวข้ออื่นๆที่อยู่ในนิตยสาร คอรัปชั่นในลีกควิดดิช: ทีมทอร์เนโดกำลังเข้าควบคุมอย่างไร ความลับของอักขระโบราณถูกเปิดเผย ซิริอัส แบล้ค มารร้ายหรือเหยื่อ? 'ขอดูนี่หน่อยได้ไหม?' แฮรี่ถามลูน่า เธอพนักหน้า แต่ยังมองรอนอยู่และยังหายใจไม่ทั่วท้องเพราะหัวเราะ แฮรี่เปิดนิตยสารแล้วดูสารบัญผ่านๆ จนถึงตอนนี้เขาลืมเสียสนิทถึงเรื่องนิตยสารที่คิงสลีย์ส่งให้นายวีสลีย์เพื่อฝากให้ซิริอัส ตอนนั้นมันต้องเป็นเดอะควิบเบอร์เล่มนี้แหละ แฮรี่เจอหน้าที่ต้องการแล้ว ก่อนที่จะเปิดไปยังบทความอย่างตื่นเต้น นี่ก็ด้วยที่มีรูปภาพการ์ตูนแย่ๆประกอบ ที่จริงแฮรี่ไม่มีทางดูออกว่ารูปนี้คือซิริอัส ถ้าไม่มีคำบรรยายบอกด้วย ซิริอัสยืนชี้ไม้กายสิทธิ์อยู่บนกองกระดูกของมนุษย์ หัวข้อของบทความเขียนว่า ซิริอัส-แบล้ก อย่างที่ถูกกล่าวหา? ฆาตกรทรามฆ่าหมู่หรือผู้หลงไหลการร้องเพลงที่บริสุทธิ์? แฮรี่ต้องอ่านประโยคแรกนี้อีกสี่ห้ารอบก่อนที่จะแน่ใจว่าไม่ได้เข้าใจความหมายผิด ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ซิริอัสหลงไหลการร้องเพลง? เป็นเวลากว่า 14 ปีที่ซิริอัส แบล้กถูกเชื่อว่าผิดจริงในกรณีฆาตรกรรมหมู่มักเกิ้ล 12 คนและพ่อมด 1 คน การหลบหนีจากอัซคาบันของแบล้กเมื่อสองปีก่อนก่อให้เกิดการตามล่าอย่างกว้างขวางที่สุดภายใต้การควบคุมของกระทรวงเวทย์มนต์ ไม่มีพวกเราคนไหนที่สงสัยว่าแบล้กไม่สมควรจะถูกจับและส่งตัวให้ดีเมนเตอร์อีกครั้ง แต่ตัวเขาล่ะ? หลักฐานใหม่ที่เกิดขึ้นเมือเร็วๆนี้อาจบอกได้ว่าซิริอัสอาจไม่ได้เป็นคนก่ออาชญากรรมที่ส่งเขาเข้าอัซคาบัน ข้อเท็จจริง จากคำกล่าวของดอริส เพอร์คิส แห่งเลขที่ 18 อาคันเธีย เวย์, ลิตเติ้ล นอร์ตัน แบล้กอาจจะไม่ได้อยู่ในสถานที่เกิดเหตุเลยด้วยซ้ำ 'ที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้คือว่าชื่อซิริอัส แบล้ก ไม่ใช่ชื่อจริง' นางเพอร์คิสกล่าว 'ชายที่ทุกคนเชื่อว่าเป็นซิริอัส แบล้กนั้น แท้จริงแล้วเขาชื่อ สตับบี้ บอร์ดแมน นักร้องนำของวงฮ้อบกอบลินส์ ซึ่งได้อำลาวงการหลังจากถูกตีเข้าที่หูด้วยหัวผักกาดตอนที่มาออกคอนเสิร์ตที่ลิตเติ้ลนอร์ตั้นเชิร์ชฮอลล์เมื่อเกือบ 15 ปีก่อน ฉันจำเขาได้ทันทีที่เห็นรูปในหนังสือพิมพ์ แล้วก็สตั้บบี้ไม่มีทางฆ่าคนพวกนั้นได้ เพราะว่าวันนั้นกลายเป็นว่าเขากำลังมีดินเนอร์ใต้แสงเทียนที่โรแมนติกกับฉันอยู่ ฉันได้เขียนถึงรัฐมนตรีแหละหวังว่าเขาจะให้คำขอโทษสตั้บบี้ หรืออีกชื่อหนึ่ง-ซิริอัส' แฮรี่อ่านจนจบและมองที่หน้านั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ บางทีอาจจะเป็นแค่เรื่องตลก เขาคิด บางทีนิตยสารฉบับนี้อาจจะเผยแพร่แต่เรื่องหลอกลวง เขาเปิดกลับไปอีกสองสามหน้าก่อนที่จะเจอบทความเกี่ยวกับฟัดจ์ คอเลเนียส ฟัดจ์ รัฐมนตรีกระทรวงเวทย์มนต์ ปฏิเสธว่าเขาไม่ได้มีแผนการอะไรที่จะเข้าครอบครองกิจการธนาคารแห่งเวทย์มนต์ กริงกอต เมื่อครั้งได้รับเลือกตั้งให้เป็นรัฐมนตรีเมื่อ 5 ปีก่อน ฟัดจ์ยังคงยืนยันว่าเขาไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าความร่วมมืออย่างสันติกับผู้ปกป้องทองคำของพวกเรา แต่เขาเป็นงั้นไหม? แหล่งข่าวใกล้ชิดกับรัฐมนตรีเปิดเผยเมื่อเร็วๆนี้ว่าฟัดจ์ฝันหวานที่จะยึดครองการจัดการทองคำของก๊อบลิน และเขาไม่ลังเลหากจะต้องใช้กำลังถ้าจำเป็น 'มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอก' วงในภายในกระทรวงเผย '"คอร์เลเนียส จอมอัดก๊อบลิน ฟัดจ์" ชื่อนี้แหละที่เพื่อนๆเรียกเขา ถ้าเคยได้ยินเขาพูดยามที่เขาคิดว่าไม่มีใครได้ยินน่ะ เขามักพูดถึงก๊อบลินที่เขาเคยฆ่า เขาทำให้พวกมันจมน้ำ เขาทำให้พวกมันตกตึก เขาวางยาพวกมัน เขาเอาพวกมันไปทำพาย... ' แฮรี่ไม่ยอมอ่านต่ออีก ฟัดจ์อาจไม่ดีหลายอย่างแต่แฮรี่พบว่ายากเกินจะจินตนาการได้ว่าเขาสั่งการให้นำก๊อบลินไปทำพาย แฮรี่เปิดดูนิตยสารที่เหลือผ่านๆ หยุดดูบางหน้า อ่าน: ข้อกล่าวหาว่าทีม ทูตชิล ทอร์เนโด ได้รับชัยชนะในการแข่งขันลีคควิดดิช เพราะการผสมผสานระหว่างการแบล้คเมล์ การปรับแต่งไม้กวาด รวมถึงการทรมาน; บทสัมภาษณ์ของพ่อมดที่อ้างว่าเขาได้บินไปยังดวงจันทร์ด้วยคลีนสวีพ 6 และกลับมาพร้อมกับนำถุงใส่กบจากดวงจันทร์มาพิสูจน์ด้วย; และก็บทความเกี่ยวกับอักขระโบราณที่อย่างน้อยก็อธิบายว่าทำไมลูน่าถึงได้อ่านหนังสือกลับหัวกลับหาง ตามที่ว่าในแมกกาซีน ถ้าคุณกลับตัวอักขระลงมันจะเผยให้เห็นคาถาที่จะทำให้หูของศัตรูกลายเป็นผลไม้ (คล้ายๆส้ม) ที่จริงแล้ว เมื่อเทียบกับบทความอื่นๆในเดอะควิบเบอร์ บทความที่ว่าซิริอัสนั้นอาจเป็นนักร้องนำวงฮ้อบกอบลินส์ก็ค่อนข้างจะพอเป็นไปได้ 'ในนั้นมีอะไรน่าสนใจไหม?' รอนถามเมื่อเห็นแฮรี่ปิดนิตยสารลง 'ไม่แน่นอน' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ ก่อนที่แฮรี่จะทันได้พูด 'เดอะควิบเบอร์ไร้สาระ ทุกคนรู้ดี' 'ขอโทษนะ' ลูน่าพูดขึ้น เสียงของเธอไม่เนือยอีกแล้ว 'พ่อของฉันเป็นบก.' 'ฉัน- โอ้' เฮอร์ไมโอนี่พูดท่าทางรู้สึกขายหน้า 'ก็.. มันมีอะไรน่าสนในเหมือนกัน... ฉันหมายถึงว่า มันค่อนข้าง...' 'เอาคืนมา ขอบคุณ' ลูน่าพูดเย็นชาก่อนที่จะโน้มมาข้างหน้าและดึงหนังสืออกจากมือของแฮรี่ เธอเปิดไปที่หน้า 57 และกลับหัวกลับหางมันอีก ก่อนที่เธอจะหน้าหายไปหลังหนังสือจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องเปิดออกอีกเป็นครั้งที่สาม จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:05:56 ]

ความคิดเห็นที่ 49 แฮรี่หันมามอง เขากะไว้อยู่แล้ว แต่ไม่ได้คิดว่าหน้ายิ้มแสยะของเดรโก้ มัลฟอยที่มองมาที่เขายามอยู่ระหว่างเพื่อนสนิท แครบบ์และกอล์ยจะดูสนุกสนานขนาดนี้ 'มีอะไร?' แฮรี่พูดเสียงแข็งก่อนที่มัลฟอยจะได้พูดอะไร 'มีมารยาทหน่อย พ้อตเตอร์ ไม่งั้นฉันจะทำโทษกักบริเวณนาย' มัลฟอยพูดช้าๆ ผมสีบลอนด์อ่อนๆกับคางแหลมๆไม่ผิดเพี้ยนจากพ่อของเขาเลย 'เห็นไหม ฉัน ซึ่งไม่เหมือนนาย ได้รับเลือกให้เป็นพีเฟ็คต์ ซึ่งหมายความว่า ฉัน ซึ่งไม่เหมือนนายมีอำนาจที่จะทำโทษได้' 'ใช่' แฮรี่ตอบ 'แต่นาย ซึ่งไม่เหมือนฉัน เป็นไอ้งี่เง่า ฉะนั้นออกไปซะ แล้วก็อย่ายุ่งกับเรา' รอน เฮอร์ไมโอนี่ จินนี่และเนวิลล์หัวเราะ มัลฟอยทำปากแบะ 'บอกหน่อยว่ารู้สึกไงบ้างที่เป็นรองวีสลีย์น่ะ พ้อตเตอร์?' เขาถาม 'หุบปาก มัลฟอย' เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแข็ง 'รู้สึกว่าฉันจี้จุดเข้าให้แล้ว' มัลฟอยพูดแสยะยิ้ม 'งั้นก็ ระว้งตัวไว้พ้อตเตอร์ เพราะว่าฉันจะตาม'ดมกลิ่น' นาย ดูว่าเมื่อไหร่จะออกนอกลู่นอกทาง' 'ออกไป!' เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางลุกขึ้นยืน มัลฟอยหัวเราะและหันมามองแฮรี่อย่างปองร้ายก่อนที่จะออกไปพร้อมๆกับแคร้บบ์และกอล์ยที่เดินขนาบข้าง เฮอร์ไมโอนี่ปิดประตูอย่างแรงก่อนที่จะหันมามองแฮรี่ ซึ่งเขารู้เดี๋ยวนั้นว่าเฮอร์ไมโอนี่ ก็เหมือนกับเขาที่เข้าใจที่มัลฟอยพูดและมันทำให้เขากังวล 'เอากบมาอีก' รอนพูด เขาไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย แฮรี่ไม่สามารถพูดได้อย่างใจ เมื่ออยู่ต่อหน้าเนวิลล์กับลูน่า เขามองแลกสายตากังวลกับเฮอร์ไมโอนี่ก่อนที่จะมองออกนอกหน้าต่าง เขาคิดว่าการที่ซิริอัสมาส่งที่สถานีเป็นเรื่องสนุก แต่มันกลายเป็นว่าทำโดยไม่คิดให้ดี อาจพาไปสู่อันตราย... เฮอร์ไมโอ นี่พูดถูก... ซิริอัสไม่น่ามาเลย ถ้าหากว่านายมัลฟอยสังเกตเห็นหมาสีดำแล้วบอกเดรโก้ล่ะ? แล้วถ้าเขาอนุมานว่าพวกวีสลีย์ ลูปิน ท็องซ์และมู้ดดี้รู้ว่าซิริอัสซ่อนอยู่ที่ไหนล่ะ? หรือที่มัลฟอยใช้คำว่า 'ดมกลิ่น' เป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น? อากาศยังคงเอาแน่เอานอนไม่ได้ขณะที่พวกเขาเคลื่อนที่ขึ้นไปทางเหนือมากขึ้นๆ ฝนตกกระทบหน้าต่างเบาๆ จากนั้นดวงอาทิตย์กลับส่องแสงก่อนที่เมฆจะบดบังมันอีกครั้ง เมื่อความมืดเริ่มปกคลุม ตะเกียงก็ส่องสว่างในตู้รถแทน ลูน่าม้วนเดอะควิบเบอร์ก่อนที่จะเก็บมันใส่กระเป๋าแล้วหันมามองคนอื่นๆในห้องนั้นแทน แฮรี่นั่งเอาหน้าผากชนกับหน้าต่างรถไฟ พยายามที่จะมองหาฮ้อกวอตส์ที่อยู่ไกลลิบๆ แต่ว่าคืนนี้ไม่มีแสงจันทร์และ หน้าต่างที่ถูกฝนก็มืดมัว 'พวกเราเปลี่ยนเสื้อผ้ากันดีกว่า' เสียงเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้น และพวกเขาทุกคนก็เปิดหีบภาระอย่างยากลำบากและดึงเสื้อคลุมของโรงเรียนออกมา เฮอร์ไมโอนี่กับรอนกลัดเข็มพรีเฟ็คต์ลงบนอกเสื้ออย่างระมัดระวัง แฮรี่เห็นรอนเช็คภาพสะท้อนของเขาในกระจก ในที่สุดรถไฟก็เริ่มลดความเร็วลง พวกเขาได้ยินเสียงดังโฉงเฉง เมื่อนักเรียนทกๆคนดึงหีบภาระพร้อมทั้งสัตว์เลี้ยงให้เข้าที่ พร้อมที่จะออกจากรถไฟ เนื่องจากรอนและเฮอร์ไมโอนี่ต้องช่วยแนะนำอะไรทั้งหลายนี่ พวกเขาจึงหายไปจากห้องอีกครั้ง ทิ้งให้แฮรี่และคนอื่นๆดูแลครู้กแช้งค์กับพิกวิดเจี้ยน 'เดี๋ยวถือนกฮูกให้ก็ได้' ลูน่าบอกแฮรี่พลางยื่นมือมาขอกรงของพิกวิดเจี้ยนขณะที่เนวิลล์ค่อยๆเก็บเทรเวอร์ใส่กระเป๋า 'โอ้ เอ่อ ขอบใจ' แฮรี่ตอบพลางส่งกรงให้เธอและจับกรงของเฮ็ดวิกให้มั่นคงขึ้น พวกเขาทยอยๆออกมาจากห้องรู้สึกถึงอากาศตอนกลางคืนเมื่อเดินไปตามทางเดินร่วมกับคนอื่นๆ เมื่อเคลื่อนช้าๆตรงไปที่ประตู แฮรี่ได้กลิ่นต้นสนซึ่งขึ้นอยู่ตามทางไปที่ทะเลสาป เขาก้าวลงมาที่ชานชาลาและมองไปรอบๆ พยายามฟังเสียงที่คุ้นหูที่เรียกหา 'ปีหนึ่งทางนี้...ปีหนึ่ง..' แต่ไม่มีเสียงดังกล่าว แต่มีเสียงที่ต่างไปดังขึ้นมาแทน เสียงของผู้หญิงกำลังร้องเรียก 'เด็กปีหนึ่งมาตั้งแถวทางนี้ ปีหนึ่งทั้งหมดมาหาฉัน!' เมื่อโคมไฟมาทางแฮรี่และจากแสงของมัน แฮรี่มองเห็นคางเด่นและทรงผมสุดจะทนของศ.กลั๊บบลี้-พลั้งค์ แม่มดที่เคยมารับงานสอนการดูแลสัตว์เวทย์มนต์ช่วงเวลาหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว 'แฮกริดไปไหน?' แฮรี่พูดขึ้นมาเสียงดัง 'ฉันไม่รู้' จินนี่ตอบ 'แต่ว่าเราออกไปก่อนดีกว่า เรากำลังขวางประตู' 'เอ้อ ใช่..' แฮรี่และจินนี่แยกออกจากกันเมื่อพวกเขาเดินไปตามชานชาลาและออกจากสถานี เมื่อถูกเบียดโดยฝูงชนแฮรี่ชำเลืองผ่านความมืดเพื่อมองหาร่างของแฮกริด เขาต้องอยู่ที่นี่ แฮรี่เชื่ออย่างนั้นมาตลอด -การได้เจอหน้าแฮกริดอีกครั้ง เป็นสิ่งหนึ่งที่แฮรี่ตั้งตาคอยมากที่สุด แต่ไม่มีวี่แววของเขาเลย เขาไม่น่าจะลาออกไปแล้ว แฮรี่บอกตัวเองขณะที่เขาค่อยๆเดินผ่านประตูแคบๆสู่ถนนข้างนอกร่วมกับคนอื่นๆ เขาอาจจะแค่เป็นหวัดหรืออย่างอื่น... แฮรี่มองหารอนหรือเฮอร์ไมโอนี่ อยากรู้ว่าพวกเขาคิดยังไงที่เห็น ศ.กลั๊บบลี้-พลังค์กลับมาอีกครั้ง แต่พวกเขาไม่มีใครอยู่ใกล้แฮรี่เลย เขาเลยปล่อยตัวเองให้ออกมาที่ถนนที่ถูกน้ำฝนชะล้างมืดๆข้างนอกสถานีฮ้อกสมี้ด ที่ซึ่งมีรถลากที่ปราศจากม้าอยู่ร่วมร้อยคันซึ่งจะพาเด็กนักเรียนที่ไม่ใช่ปีหนึ่งไปปราสาท แฮรี่เหลือบไปมองรถลากนิดนึงก่อนที่จะหันไปมองหารอนและเฮอร์ไมโอนี่ รถลากไม่ได้ปราศจากม้าอีกต่อไป มันมีสิ่งมีชีวิตยืนอยู่ระหว่างคานนั่น ถ้าแฮรี่จำต้องตั้งชื่อให้สิ่งมีชีวิตนี่ แฮรี่เข้าใจว่าเขาคงต้องเรียกมันว่าม้า แต่พวกมันก็ดูคล้ายๆสัตว์เลื้อยคลานอยู่เหมือนกัน พวกมันไม่มีกล้ามเนื้อ ผ้าคลุมสีดำนั้นวางทับอยู่บนโครงกระดูกซึ่งมองเห็นกระดูกแต่ละชิ้นได้ หัวของพวกมันดูเหมือนมังกร ดวงตาที่ปราศจากรูม่านตาเป็นสีขาวและไร้แวว ปีกที่งอกออกจากสะบักทั้งสองข้างนั้นกว้าง ดูเป็หนังสีดำ ซึ่งดูราวกับว่ามันน่าจะเป็นปีกของค้าคาวยักษ์มากกว่า ยามที่มันยืนอยู่นิ่งๆเงียบๆซึมซับความหดหู่นั้น เจ้าสิ่งมีชีวิตนี้ดูน่าขนลุก แฮรี่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้สัตว์นี้มาลากด้วยในเมื่อรถลากนั้นสามารถเคลื่อนที่ได้ดีด้วยตัวเองอยู่แล้ว 'พิกอยู่ไหน?' เสียงรอนดังขึ้นข้างหลังแฮรี่ 'สาวลูน่าคนนั้นถือน่ะ' แฮรี่ตอบพลางหันมาทางรอนอย่างรวดเร็ว อยากคุยเรื่องแฮกริดเต็มที่แล้ว 'นายว่าที่ไหนที่-' '-แฮกริดอยู่ใช่ไหม? ไม่รู้สิ' รอนตอบน้ำเสียงเป็นกังวล 'เขาน่าจะโอเค...' ห่างออกไปไมไกล เดรโก้ มัลฟอย ตามติดด้วยแก๊งเพื่อนสนิทกลุ่มเล็กๆที่มีแคร้บบ์ กอล์ยและแพนซี่ พาร์คินสัน กำลังผลักเด็กปีสองออกจากทาง เพื่อที่ตัวเองกับกลุ่มเพื่อนจะได้นั่งรถคันนั้น อีกครู่หนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่ก็โผล่มาจากฝูงชน 'มัลฟอยทำไม่ดีกับเด็กปีหนึ่งเลย ฉันสาบานว่าจะรายงานเรื่องนี้ เขาเพิ่งติดเข็มได้สามนาทีแต่ว่าใช้มันกวนคนอื่นๆได้เลวร้ายยิ่งกว่าแต่ก่อน...ครู้กแช้งค์ล่ะ?' 'อยู่กับจินนี่' แฮรี่ตอบ 'นั่นไงจินนี่อยู่นั่น...' จินนี่เพิ่งโผล่ออกมาจากฝูงชน อุ้มครู้กแชงค์ที่ดิ้นอึดอัด 'ขอบใจจ้ะ' เฮอร์ไมโอนี่ตอบขณะช่วยจินนี่ด้วยการเอาแมวออกไป 'ไปเถอะหารถนั่งกันก่อนที่มันจะเต็มหมด...' 'ฉันยังไม่ได้พิกเลย!' รอนพูด แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับเดินล่วงหน้าตรงไปยังรถที่ว่างอยู่แล้ว แฮรี่ยังรออยู่กับรอน 'นายว่าไอ้ตัวนั้นมันเป็นอะไร?' เขาถามรอน พยักหน้าไปทางม้าน่ากลัวนั่นขณะที่นักเรียนคนอื่นๆเดินผ่านพวกเขาไป 'ไอ้ตัวนั้น?' ลูน่ามาแล้ว กอดกรงพิก นกฮูกตัวเล็กนั้นก็ส่งเสียงร้องอย่างตื่นๆเหมือนเคย 'เอ้านี่' เธอพูด 'เขาเป็นนกเล็กๆที่น่ารัก ใช่ไหม?' 'เอ่อ..ใช่ เขาก็โอเค' รอนตอบห้าวๆ 'งั้นก็ไปกันเถอะ.. เมื่อกี๊นายว่าไงนะแฮรี่?' 'ฉันถามว่า ม้าพวกนั้นมันเป็นอะไร?' แฮรี่พูดขณะที่เขา รอนและลูน่าดิ่งไปที่รถลากซึ่งเฮอร์ไมโอนี่และจินนี่นั่งรออยู่แล้ว 'ม้าอะไร?' 'ม้าที่ลากรถนี่ไง!' แฮรี่ตอบแบบหมดความอดทน พวกเขาอยู่ห่างจากตัวที่ใกล้ที่สุดประมาณ 3 ฟุต มันกำลังมองพวกเขาอยู่ด้วยตาสีขาวที่ไร้แวว แต่ว่ารอนกลับมองแฮรี่อย่างงงเต็มที่ 'นายพูดเรื่องอะไร?' 'ฉันพูดถึง- ดูสิ!' แฮรี่จับแขนรอนแล้วหมุนเขาให้หันไปเผชิญหน้าตรงๆกับม้ามีปีก รอนมองที่มันตรงๆครู่หนึ่งก่อนที่จะหันกลับมาที่แฮรี่ 'ฉันควรจะมองที่อะไร?' 'ที่ - ตรงนั้น ระหว่างคานลากนั่น! ใส่เครื่องลากรถน่ะ! มันอยู่ตรงนั้นเลยหน้า-' แต่รอนยังคงดูงงอยู่ดี ความคิดแปลกๆเกิดขึ้นกับแฮรี่ 'นายไม่- ไม่เห็นเหรอ?' 'เห็นอะไร?' 'นายเห็นไหมว่าอะไรกำลังลากรถ?' รอนเริ่มดูตื่นๆแล้วตอนนี้ 'นายรู้สึกโอเคไหม แฮรี่?' 'ฉัน..เออ...' แฮรี่รู้สึกแปลกใจมาก ม้าอยู่ตรงนี้เอง ตรงหน้าเขาแท้ๆ เด่นเป็นสง่าอยู่ใต้แสงสลัวๆจากหน้าต่างสถานีข้างหลังพวกเขา ไอน้ำลอยจากรูจมูกพวกมันเนื่องจากอากาศเย็น ถ้าเพียงว่ารอนไม่ได้แกล้ง หรือว่ามันเป็นโจ๊กของเขาล่ะก็ - แปลว่ารอนมองไม่เห็นพวกมันเลย 'งั้นเราเข้าไปข้างในกันได้ยัง?' รอนพูดอย่างไม่แน่ใจเขามองแฮรี่เหมือนว่ากังวลใจอะไร 'เออ' แฮรี่ตอบ 'ไปกันเถอะ...' 'ไม่เป็นไรหรอก' เสียงเนือยๆดังขึ้นจากข้างหลังของแฮรี่ดังขึ้นเมื่อรอนหายไปข้างในรถ 'นายไม่ได้บ้าหรืออะไรหรอก ฉันก็เห็นพวกมันเหมือนกัน' 'เธอเห็น?' แฮรี่ถามพลางหันมาหาลูน่า เขาเห็นม้ามีปีกเหมือนค้างคาวสะท้อนในตาสีเงินกว้างๆของเธอ 'ใช่แล้ว' ลูน่าตอบ 'ฉันเห็นตั้งแต่มาเรียนที่นี่ตั้งแต่ปีแรกแล้ว พวกมันลากรถมาตลอด อย่ากังวล นายมีสติดีพอๆกับฉันนั่นแหละ' เธอยิ้มน้อยๆให้แฮรี่ ก่อนที่จะปีนหายขึ้นรถไปตามหลังรอน ทั้งยังไม่ทันแน่ใจทั้งหมดแฮรี่ก็ตามเธอขึ้นรถไป จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:07:12 ]

ความคิดเห็นที่ 50 บบที่ 11 แปลโดยคุณ Viapvadee บทที่ 11 บทเพลงใหม่ของหมวกคัดสรร แฮร์รี่ไม่อยากบอกใครๆว่าเขากับลูน่าเห็นภาพหลอนแบบเดียวกันถ้ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรอีกเลยเกี่ยวกับม้าเมื่อเขาขึ้นนั่งในรถและปิดประตู อย่างไรก็ตามเขาก็ยังมองดูร่างเงาของม้าที่เคลื่อนไหวอยู่นอกหน้าต่างนั่น “มีใครเห็นผู้หญิงที่ชื่อ กรับบลี-แพลงก็ นั่นบ้าง?” จินนี่ถามขึ้นมา “หล่อนกลับมาทำอะไรอีกล่ะ ไม่ใช่ว่าแฮกริด ออกไปแล้วนะ หรือว่าไงกัน” “ฉันจะดีใจมากเลยถ้าเขาออกไปจริงๆ” ลูน่าพูด “เขาไม่ใช่อาจารย์ที่ดีซักเท่าไรเลย ว่ามั้ย” “ใช่สิ เขาดีออกจะตาย” แฮร์รี่ รอน กับ จินนี่ พูดอย่างโกรธๆ แฮร์รี่จ้องไปทางเฮอร์ไมโอนี่ เธอกระแอมแล้วรีบพูดตามว่า “เอ่อ ... ใช่ ... เขาดีมากเลย” “เหรอ ... พวกเราในบ้านเรเวนคลอคิดว่าเขาเอาแต่เล่นมากไปหน่อยน่ะ” ลูน่าพูดแบบไม่รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่ “งั้นพวกเธอก็มีอารมณ์ขันที่แย่เอามากๆเลยสิ” รอนประชดเข้าให้ ขณะที่ล้อรถม้าข้าใต้ก็ลั่นตามจังหวะการเคลื่อนไหว ลูน่าดูเหมือนจะไม่แยแสกับความหยาบคายของรอนเท่าไร แต่กลับกันเธอมองดูรอนอยูพักนึงเหมือนกับเขาเป็นรายการทีวีที่ไม่ค่อยน่าสนใจซักเท่าไร รถม้าสั่นและแกว่งน้อยๆขณะเคลื่อนตัวไปบนผิวถนน เมื่อพวกเขาผ่านแนวเสาหินที่มีรูปปั้นหมูป่ามีปีกสองข้างซึ่งเป็นประตูรั้งของเขตโรงเรียน แฮร์รี่เอนตัวไปด้านหน้า พยายามจะมองหาว่าจะมีแสงจากกระท่อมของแฮกริดที่ชายป่าต้องห้ามหรือเปล่า แต่ทว่าทั่วบริเวณก็มืดสนิท อย่างไรก็ตามภาพปราสาทฮอกส์วอตต์เคลื่อนเข้ามาใกล้ หอคอยและยอดปราสาททั้งหลายดำสนิทกลืนไปกับท้องฟ้ามืด มีเพียงแสงไฟจากหน้าต่างนับร้อย เสียงรถม้าดังเอี๊ยดอ๊าดขณะหยุดลงใกล้กับบันไดหินที่นำไปสู่ประตูไม้โอ๊ค แฮร์รี่ลงจากรถเป็นคนแรก เขาหันกลับไปพยายามมองหาแสงไฟจากหน้าต่างทางป่าต้องห้ามอีก แต่มันก็ไม่มีสัญญาณใดๆบอกว่ามีคนอยู่ในกระท่อมของแฮกริดเลย แฮร์รี่มองกลับมาอย่างไม่เต็มใจนัก หวังเล็กๆว่าพวกม้าจะหายไป แต่ร่างผอมแห้งเหมือนกระดูกนั้นยังยืนสงบนิ่งอยู่ท่ามกลางอากาศเย็นยามค่ำคืน มีเพียงตาสีขาวโพลนของพวกมันเรืองแสงออกมา แฮร์รี่เคยเห็นสิ่งที่รอนไม่สามารถมองเห็นได้อยู่ครั้งหนึ่ง คราวนั้นก็เป็นแค่ภาพเงาในกระจก แต่ครั้งนี้มันมากกว่านั้น ฝูงสัตว์นับร้อยที่ดูมีตัวตน แข็งแรงขนาดลากจูงรถม้าจำนวนมากได้ ถ้าเขาเชื่อที่ลูน่าพูด ม้าพวกนี้ก็มีตัวตนอยู่ตลอด แล้วทำไมแฮร์รี่เพิ่งจะมามองเห็นมันล่ะ และรอนก็มองมันไม่เห็น “นายจะขึ้นมาไม๊เนี่ย” พูดอยู่ข้างๆ “เออ ... ไป” แฮร์รี่บอกแล้วรีบเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับนักเรียนขึ้นบักไดหินไปสู่ตัวปราสาท ห้องโถงทางเข้าดูสว่างไสวไปด้วยคบเพลิง มีเสียงสะท้อนของฝีเท้านักเรียนย่ำขณะเดินผ่านพื้นปูหินไปยังประตุบานที่สองทางขวามือ เข้าสู่ห้องโถงใหญ่ที่จัดงานเลี้ยงเปิดภาคเรียน โต๊ะยาวสี่ตัวของทั้งสี่บ้านในห้องโถงตั้งอยู่ภายใต้เพดานท้องฟ้ามืดไร้ดาวซึ่งเหมือนกับที่พวกเขาสามารถเห็นได้ผ่านหน้าต่างในมุมสูง เทียนไขลอยอยู่กลางอากาศเหนือโต๊ะ เหล่าผีร่างเรืองแสงสีเงินกระจายอยู่ตามจุดต่างๆทั่วห้อง บรรดานักเรียนพุดคุยกันอย่างออกรส เล่าถึงเรื่องราวต่างๆระหว่างปิดเทอม บ้างก็ตะโกนทักทายเพื่อนฝูงต่างบ้าน มองดูบางคนที่เปลี่ยนทรงผมใหม่หรือสวมชุดนักเรียนใหม่ อีกครั้งที่แฮร์รี่รู้สึกว่าตกเป็นเป้าสายตา คนมองเขาแล้วก็กระซิบกระซาบกันเมื่อเขาเดินผ่าน เขาขบกรามแน่นพยายามทำเหมือนไม่เห็นและไม่ใส่ใจ ลูน่าแยกจากพวกเขาไปยังโต๊ะบ้านเรเวนคลอ พอพวกเขาถึงโต๊ะของกริฟฟินดอร์ จินนี่ก็ถูกเพื่อนๆปี 4 ดึงตัวไปนั่งด้วย แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ และ เนวิลล์ ได้ที่นั่งประมาณกลางๆโต๊ะ อยู่ระหว่างนิคหัวเกือบขาดผีประจำบ้าน กริฟฟินดอร์และ พราวตี พาติล กับ ลาเวนเดอร์ บราวน์ ซึ่งทั้งสองคนก็ออกอาการทักทายแฮร์รี่เกินเหตุ จนทำให้รู้สึกว่าเพิ่งจะหยุดพูดอะไรเกี่ยวกับตัวเขาไปหมาดๆ แต่แฮร์รี่มีสิ่งสำคัญกว่านั้นที่กังวลอยู่ เขาจึงมองข้ามหัวของนักเรียนไปยังโต๊ะอาจารย์ที่อยู่ในสุดติดกำแพง “เขาไม่อยู่ตรงนั้น” รอน กับ เฮอร์ไมโอนี่ ช่วยกันมองหาในกลุ่มอาจารย์ แม้ว่ามันจะไม่จำเป็นขนาดนั้นเพราะ แฮกริด ตัวใหญ่จนเห็นได้ชัด “เขาไม่ได้ลาออกไปนะ” รอนพูด น้ำเสียงแฝงความวิตก “แน่นอน ... ต้องไม่อยู่แล้วล่ะ” แฮร์รี่ยืนยัน “พวกเธอว่า ... เขาอาจจะ ... บาดเจ็บ หรืออะไรทำนองนี้ไหม” เฮอร์ไมโอนี่ พูดอย่างไม่ค่อยสบายใจ “ไม่” แฮร์รี่ตอบกลับทันที พวกเขาหยุดชะงักครู่หนึ่ง ก่อนที่แฮร์รี่จะพูดต่อด้วยเสียงที่เบาลงเพื่อว่า เนวิลล์ พราวตี กับ ลาเวนเดอร์ จะไม่ได้ยิน “บางทีเขาอาจจะยังไม่กลับมาก็ได้ พวกนายก็รู้ ... ภารกิจที่เขาทำให้ ดัมเบิลดอร์ ตลอดช่วงหน้าร้อนไง” “เออ ... ใช่ ... อันนั้นแหละ” รอนพูดท่าทางมั่นใจขึ้น แต่เฮอร์ไมโอนี่เม้มริมฝีปาก มองไปมาที่โต๊ะอาจารย์เหมือนกับจะหาเหตุผลที่ดีกว่านี้ว่าทำไมแฮกริดหายไป “นั่นใคร น่ะ”เธอพูดขึ้นพร้อมทั้งชี้ไปตรงกลางโต๊ะอาจารย์ แฮร์รี่มองตามเธอไป พวกเขาเห็นศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์นั่งอยู่บนเก้าอี้พนักสูงสีทอง เอียงคอลงมาหาผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆซึ่งกำลังพูดอยู่ที่หูเขา แฮร์รี่คิดว่าหล่อนดูเหมือนป้าวัยกลางคนอ้วนเตี้ย ผมสั้นหยิกสีน้ำตาลเหมือนหนู ซึ่งเธอสวมที่คาดผมอันใหญ่สีชมพูน่าเกลียดที่เข้าชุดกับเสื้อถักขนสัตว์ที่สวมทับชุดยาวของเธอ เมื่อหันหน้ามาเล็กน้อยเพื่อจิบน้ำจากแก้ว แฮร์รี่จำได้ทันทีที่เห็นใบหน้าซีดๆเหมือนคางคกกับควงตาคู่โตภายใต้เปลือกตาหนาๆ “นั่นมัน ผู้หญิงที่ชื่อ อัมบริดจ์อะไรนั่นนี่” “ใครนะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม “เธออยู่ในการไต่สวนที่ฉันเข้าด้วย หล่อนทำงานให้กับ ฟัดจ์” “เสื้อถักสวยนี่” รอนพูดทำหน้าพยักเพยิด “หล่อนทำงานให้ ฟัดจ์ เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดซ้ำพร้อมทำหน้าย่น “งั้นเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” “ม่าย – รุ” เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตามองทางโต๊ะอาจารย์ “ไม่” เธอพึมพำ “ต้องไม่ใช่อย่างนั้น” แฮร์รี่ไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ความสนใจของเขาอยู่ที่ศาสตราจารย์ กรับบลี-แพลงก์ ที่เดินเข้ามาจากทางด้านหลังโต๊ะอาจารย์ เธอเดินมาจนสุดและลงนั่งตรงเก้าอี้ที่น่าจะเป็นของแฮกริด นั่นหมายความว่าเด็กปีหนึ่งได้ข้ามทะเลสาบเข้ามาถึงปราสาทแล้ว และแน่นอนว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าประตูของห้องโถงใหญ่จะเปิดออกนักเรียนปี 1 ดูท่าทางหวาดๆ เดินเป็นแถวยาวนำมาโดยศาสตราจารย์มักกอนนากัล ซึ่งถือขาตั้งที่มีหมวกพ่อมดโบราณวางอยู่ หมวกดูปุๆปะๆ และมีรอยถูกชุน มีแถบคาดใกล้กับขอบหมวกที่ขาดวิ่น เสียงพูดคุยเงียบลง เด็กปี 1 เข้าแถวเรียงอยู่หน้าโต๊ะอาจารย์ที่มองมาทางนักเรียนที่เหลือและศาสตราจารย์มักกอนนากัล ก็วางขาตั้งลงอย่างระมดระวังข้าหน้าพวกเขา เด็กปี 1 ดูหน้าซีดเข้าไปอีกภายใต้เสียงเทียน เด็กผู้ชายตัวเล็กที่อยู่กลางแถวดูเหมือนจะสั่น แฮร์รี่เองจำได้ดีว่าเขาเองก็รู้สึกหวาดหวั่นแค่ไหนเมื่อตอนที่เขายืนอยู่ตรงนั้น รอดูอย่างไม่รู้ว่าเขาจะใช้วิธีใดมาแยกแยะนักเรียนไปอยู่บ้านต่างๆ ทั้งโรงเรียนรอคอยแบบหายใจไม่ทั่วท้อง แถบผ้าใกล้ขอบหมวกเปิดกว้างเหมือนปาก และเริ่มต้นร้องเพลง เมื่อครั้งโบราณตอนที่ฉันยังใหม่อยู่ โรงเรียนฮอกส์วอตต์เพิ่งจะก่อตั้ง เหล่าผู้ร่วมสร้างโรงเรียนอันยิ่งใหญ่นี้ คิดว่าจะไม่มีวันที่แยกจากกัน ด้วยต่างมีจุดมุ่งหมายที่เป็นหนึ่ง ท่านวาดหวังไว้ในสิ่งเดียวกัน คือจะสร้างโรงเรียนเวทมมนตร์ที่ดีที่สุด และจะสั่งสอนวิชาความรู้ต่อๆไป “เราจะสร้างและสอนร่วมกัน” เพื่อนรักทั้งสี่ได้ตั้งใจไว้ โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่า จะมีวันที่ต้องแยกจากกัน เพราะไม่มีใครเหมือน ท่านสลิธิรินกับท่านกริฟฟินดอร์ หรือคู่ที่ถัดมาคือ ท่านฮัฟเพิลพัฟกับท่านเรเวนคลอ แล้วอะไรเล่าที่ผิดพลาดไป มิตรภาพที่แน่นแฟ้นกลับแตกลงได้อย่างไร เพราะอะไร ... ฉันอยู่ที่นั่น ฉันจึงบอกได้ เป็นเรื่องน่าเศร้าเหลือใจ ที่ท่านสลิธิรินกล่าวไว้ “ฉันอยากสอนให้แต่คนที่มาจากตระกูลสายเลือดบริสุทธิ์” แล้วท่านเรเวนคลอก็บอกอีก “ฉันอยากจะได้แต่เด็กฉลาด” อีกท่านกริฟฟินดอร์ก็พูดว่า “ฉันอยากสอนแต่คนที่กล้าหาญ” ส่วนท่านฮัพเฟิลพัฟเล่าก็บอกว่า “ฉันว่าจะสอนให้หมด ปฏิบัติกับพวกเขาอย่างเท่าเทียมกัน” ความแตกต่างเหล่านี้ที่ทำให้ทั้งสี่แตกคอ มันปรากฏชัดขึ้นเมื่อทั้งสี่คนก็แยกกันไป ก่อตั้งเป็นบ้านทั้งสี่อย่างที่ตั้งใจ เพื่อเลือกเอาเด็กที่ตนคิดว่าใช่ อย่างเช่นที่ท่านสลิธิริน เลือกสอนแต่พ่อมดที่ที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ ที่ฉลาดแกมโกงเหมือนกับตัวเขา ส่วนพวกที่มีปัญญาเฉียบแหลม ก็ได้รับการสอนสั่งจากท่านเรเวนคลอ พวกที่หาญกล้าก็ไปหาผูกล้าหาญอย่างท่านกริฟฟินดอร์ ท่านฮัพเฟิลพัฟที่แสนดี รับเอาเด็กที่เหลือ และสอนทุกอย่างที่เธอรู้ แต่กระนั้นบ้านทั้งสี่และผู้ก่อตั้ง ก็ยังเป็นมิตรที่มั่นคงตลอดไป ดังนั้นฮอกส์วอตต์ยังสมัครสามัคคี แต่แล้วหลายปีต่อมา ความแตกแยกก็เข้าครอบงำพวกเรา ทำให้เกิดความผิดพลาดและหวาดระแวง บ้านทั้งสี่ที่เป็นเหมือนเสาหลักที่เคยค้ำจุนโรงเรียนไว้ กลับหันหน้าเข้าต่อสู้ หวังเพื่อเป็นใหญ่ และดูเหมือนว่าโรงเรียนจะต้องเลิกไปในเร็ววัน มีทั้งการดวลประลองและการต่อสู้ อีกการทะเลาะเบาะแว้งกันในหมู่เพื่อน ที่สุดในเช้าวันหนึ่งท่านสลิธิรินก็ได้จากไป และการต่อสู้ก็ยุติลง แต่กระนั้นเราทุกคนก็เศร้าใจ แต่นั้นมาผู้ก็ตั้งทั้งสี่ก็มีเหลือเพียงสาม แล้วบ้านทั้งสี่จะสมัครสามัคคีได้อย่างที่เคยตั้งใจ และบัดนี้เหลือเพียงฉัน หมวกคัดสรร มาเล่าเรื่องราวในพวกเธอฟัง ฉันจะแยกเธอไปตามบ้านเพราะมันเป็นหน้าที่ของฉัน แต่ในปีนี้ฉันจะบอกเธอมากกว่านั้น ฟังที่ฉันว่าให้ดีๆ แม้ว่าฉันถูกกำหนดให้แบ่งแยกพวกเธอ ซึ่งฉันไม่คิดว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ก็ยังคงต้องทำหน้าที่คัดสรรเรื่อยๆทุกปีไป ฉันยังคงคิดว่าการคัดสรรนี้ สักวันจะนำพาจุดจบที่ฉันหวาดกลัวมาถึง โอ ... ฉันล่วงรู้ถึงอันตราย และเห็นสัญญาณเตือนภัย เป็นคำเตือนที่มีมาแต่โบราณว่าฮอกส์วอตต์อยู่ในวิกฤติ ด้วยศัตรูที่เลวร้ายจากภายนอก และเราจำต้องสามัคคีกันเข้าไว้ มิฉะนั้นว่าเราจะล่มสลายเพราะแตกแยกกันจากภายใน ฉันบอกเธอไว้ ... ฉันเตือนเธอแล้ว จงเริ่มการคัดสรรกัน ณ บัดนี้เลย จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:09:13 ]

ความคิดเห็นที่ 51 หมวกหยุดนิ่งอีกครั้งหนึ่งท่ามกลางเสียงปรบมือปนกับเสียงกระซิบกระซาบแบบที่แฮร์รี่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ทั่วทั้งห้องโถงนักเรียนต่างแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับคนข้างๆ แฮร์รี่ปรบมือไปกับทุกคนรู้อยู่ว่าพวกเขาพูดถึงอะไรกัน “เปลี่ยนแนวไปหน่อยนะปีนี้ นายว่ามั้ย” รอนพูดพลางทำตาโต “แหงแหละ” แฮร์รี่ตอบ ที่ผ่านมาหมวกคัดสรรมักจะบรรยายเพียงแค่คุณสมบัติของนักเรียนที่แต่ละบ้านต้องการ และทำการคัดสรรเท่านั้น แฮร์รี่ไม่เคยเห็นว่ามันได้กล่าวคำแนะนำใดๆกับโรงเรียนมาก่อน “ฉันสงสัยจังว่ามันเคยกล่าวคำเตือนแบบนี้มาก่อนไม๊เนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่พูดมีแวววิตกกังวลอยู่ในน้ำเสียง “เคยอยู่แล้วล่ะ” นิคหัวเกือบขาดตอบขณะเอนตัวผ่านเนวิลล์มาทางเธอ (เนวิลล์ถึงกับหน้าเสียเพราะมันรู้สึกไม่ดีเลยที่มีผีเอนตัวผ่านตัวคุณ) “หมวกจะรู้ตัวของมันว่าเป็นหน้าที่อันทรงเกียรติที่จะเตือนทางโรงเรียนเมื่อมันเห็นว่า .. ” แต่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลซึ่งเตรียมตัวที่จะอ่านรายชื่อเด็กปี 1 ก็ส่งสายตาดุๆ มาทางนักเรียนที่ยังคุยกันอยู่ นิคหัวเกือบขาดจึงยกนิ้วโปร่งแสงขึ้นจรดที่ริมฝีปากแล้วนั่งตัวตรง ขณะที่เสียงพึมพำก็ค่อยๆเงียบลง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลส่งสายตาไม่พอใจเป็นรั้งสุดท้ายก่อนลดสายตาลงมาที่ม้วนกระดาษแล้วเริ่มขานชื่อนักเรียนคนแรกออกมา “อาเบอร์ครอมบีย์, อวน” เด็กชายหน้าตาหวาดๆที่แฮร์รี่สังเกตเห็นแต่แรกก้าวมาข้างหน้าและสวมหมวกลงบนหัวเขา หมวกคัดสรรติดอยู่แค่ใบหูกางๆของเขา หมวกพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งแล้วขอบหมวกก็ขยับเปิดพร้อมตะโกนว่า “กริฟฟินดอร์” แฮร์รี่ปรบมือดังๆพร้อมกับเด็กกริฟฟินดอร์คนอื่นๆ ขณะที่ อวน อาเบอร์ครอมบีย์ เดินมาที่โต๊ะแล้วนั่งลงดูเหมือนว่าเขาอยากจะจมหายไปในพื้นโดยที่ไม่ต้องถูกมองอีกเลย แถวยาวๆของเด็กปีหนึ่งค่อยบางตาลงเรื่อยๆ ช่วงเวลาที่เงียบระหว่างการขานชื่อและรอฟังหมวกคัดสรรตัดสิน แฮร์รี่ได้ยินเสียงท้องของรอนร้องดังจ๊อก ในที่สุด “เซลเลอร์, โรส” ก็ผ่านการคัดสรรไปบ้านฮัฟเฟิลพัฟเป็นคนสุดท้าย และศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็ยกหมวกกับขาตั้งเดินออกไป ขณะที่ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืน ไม่ว่าเขาจะรู้สึกแย่ๆกับอาจารย์ใหญ่ของเขาแค่ไหน แฮร์รี่ก็ยังรู้สึกสบายใจที่ได้เห็นดัมเบิลดอร์ยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา ระหว่างการหายตัวไปของแฮกริดกับการปรากฏตัวม้าที่หน้าเหมือนมังกร แฮร์รี่รู้สึกอยู่ลึกๆว่า การกลับมาที่ ฮอกส์วอตต์ครั้งนี้เต็มไปด้วยเรื่องคาดไม่ถึงเหมือนกับเสียงเพลงที่คุ้นเคยในทำนองที่เพี้ยนไป แต่อย่างน้อยที่สุดมันก็เป็นอะไรที่ต้องเป็นไป อาจารย์ใหญ่ของพวกเขายืนขึ้นกล่าวทักทายพวกเขาก่อนจะเริ่มงานเลี้ยงเปิดภาคเรียนใหม่ “ถึงนักเรียนใหม่” ดัมเบิลดอร์กล่าวด้วยเสียงดัง กางแขนกว้างพลางส่งยิ้มให้ “ยินดีต้อนรับ และ พวกสำหรับคนเก่าๆ ขอต้อนรับการกลับมา นี่เป็นเวลาสำหรับการกล่าวสุนทรพจน์ แต่ว่าไม่ดีกว่า เริ่มงานเลี้ยงเลยก็แล้วกัน” มีเสียงหัวเราะชอบใจและปรบมือดังขึ้นเมื่อดัมเบิลดอร์นั่งลงแล้วเอาเครายาวของเขาขึ้นพาดบนบ่าให้พ้นจากจานอาหาร แล้วอาหารก็ปรากฏขึ้นในจาน ทำให้โต๊ะทั้งห้าตัวหนักแอ้ไปด้วยเนื้อก้อนโต พาย ผัก ขนมปัง และ ซอส รวมทั้งเหยือกน้ำฟักทอง “เยี่ยมมาก” รอนพูดด้วยน้ำเสียงโหยหาที่ต้องรอมานานและคว้าจานเนื้อที่อยู่ใกล้ที่สุดมาแล้วเริ่มตักใส่จานของตัวเอง โดยมีสายตาเศร้าๆของนิคหัวเกือบขาดมองตาม “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรคะ ก่อนการคัดสรรน่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา “เกี่ยวกับที่ว่าหมวกเคยเตือนเหตุการณ์” “อ๋อ ... ใช่” นิคพูดดูท่าทางดีใจที่มีเหตุผลจะหันหน้าหนีจากทางรอนซึ่งกำลังกินมันอบอย่างเอร็ดอร่อยสุดๆ “ใช่ ฉันเคยได้ยินมาว่าหมวกได้เคยแจ้งเตือนเหตุการณ์หลายต่อหลายครั้งมาก่อน และมักจะเป็นเวลาที่มันรู้สึกว่าจะมีเรื่องอันตรายใหญ่หลวงเกิดขึ้นกับโรงเรียน และคำแนะนำจะเหมือนกันทุกครั้งว่า ‘จงสามัคคีกันไว้ สร้างความเข้มแข็งขึ้นจากภายใน’ ” “แอ๊ว-อัน-อู้-ไอ้-อ่าง-ไอ-อ่า-โอง-เอียน-อู่-ใอ-อัน-อา-อาย---อ้า-อัน-เอ็น-แอ้-อวก” รอนพูด ปากของเต็มมากจนแฮร์รี่คิดว่ามันเป็นความสำเร็จที่เขายังจะออกเสียงออกมาได้อีก “ขอโทษนะ” นิคหัวเกือบขาดพูดอย่างสุภาพในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่มองดูอย่างตำหนิ รอนรีบกลืนอาหารเอื๊อกใหญ่แล้วพูดว่า “แล้วมันรู้ได้อย่างไรว่าโรงเรียนอยู่ในอันตราย ถ้ามันเป็นแค่หมวก” “ฉันก็ไม่รู้” นิคหัวเกือบขาดบอก “แน่ล่ะ มันอาศัยอยู่ในห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ ฉันกล้าบอกเลยว่ามันอาจจะได้อะไรบางอย่างจากที่นั่นก็ได้” “แล้วมันก็บอกให้บ้านต่างๆสามัคคีกันไว้” แฮร์รี่พูดปรายตาไปทางโต๊ะบ้าน สลิธิรินที่ เดรโก มัลฟอย นั่งอยู่ “เป็นไปได้มากเลย” “ยังไงตอนนี้เราก็ไม่ควรมีอคติกันแบบนี้นะ” นิคบอกพลางส่งสายตาตำหนิ “การร่วมมือกันอย่างสันติเป็นสิ่งสำคัญ พวกเราบรรดาผีแม้ว่าจะอยู่คนละบ้านแต่ก็ยังรักษามิตรภาพระหว่างกันไว้ ถึงแม้จะมีการแข่งขันระหว่าง กริฟฟินดอร์ กับ สลิธิริน ฉันก็ไม่เคยคิดจะหาเรื่องทะเลาะกับบารอนเลือด” “ก็แค่คุณกลัวเขาน่ะสิ” รอนพูด นิคหัวเกือบขาดมองดูเหมือนกับว่าถูกสบประมาทอย่างแรง “กลัวเหรอ ฉันคิดว่าตัวฉัน เซอร์ นิโคลัส เดอมิมซี พอร์พิงตัน ไม่เคยที่จะรู้สึกขลาดกลัว สายเลือดขุนนางที่ไหลเวียน .......” “เลือดอะไรนะ” รอนถาม “ที่แน่ๆนายไม่เห็นจะมี ....” “ระวังคำพูดหน่อยนะ” นิคหัวเกือบขาดพูดอย่างเสียอารมณ์จนหัวสั่นอย่างน่ากลัวบนคอที่ถูกตัดเกือบขาด “ฉันคิดว่าฉันน่าจะยังได้ยินคำพูดที่รื่นหูบ้างนะถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีโอกาสลิ้มรสอาหารและเครื่องดื่มแล้ว แต่ขอบอกเลยว่าฉันก็ยังจะโดนพวกนักเรียนเล่นสนุกด้วยการล้อเลียนเรื่องความตายของฉันอยู่” “นิค นั่นเขาเปล่าหัวเราะเยาะคุณนะ” เฮอร์ไมโอนี่มองรอนอย่างโกรธๆแต่น่าเสียดายที่ปากรอนก็เต็มจนแทบระเบิดอีกรอบ แล้วเขาก็พยายามพูดอกมาว่า “อ่าว-อ่ะ-อ๋ม-ไอ้-ไอ้-อา-อั้ว-โอ-โอ๋-อุน-อะ” (เปล่านะ ผมไม่ได้จะยั่วโมโหคุณนะ) ซึ่งนิคก็ไม่ได้คิดจะรับคำขอโทษดีๆ เขาลอยตัวขึ้นไปกลางอากาศ จับหมวกให้ตรงแล้วเคลื่อนตัวจากไปนั่งที่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะระหว่างคู่พี่น้องครีฟวีย์ คอลินกับเดนิส “ทำดีมากเลยรอน” เฮอร์ไมโอนี่ประชด “อะไรนะ” รอนตอบหยิ่งๆ หลังจากจัดการกลืนอาหารเรียบร้อยแล้ว “ฉันแค่ถามคำถามง่ายๆ ไม่ได้เหรอ” “เหรอ ... ลืมไปน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างรำคาญ แล้วทั้งคู่ก็ใช้เวลาที่เหลือของมื้ออาหาร ทานต่อกันอย่างเงียบๆเพราะเสียอารมณ์ แฮร์รี่ชินกับการที่เพื่อนทั้งสองเถียงกันด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆซะแล้ว เลยไม่คิดที่จะตอแยให้ทั้งคู่พูดกันดีๆ เขาคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะใช้เวลาที่เหลือของเขากินสเต็กกับพายไตต่อไปเรื่อยๆ แล้วต่อด้วยทาร์ตน้ำตาลข้นของโปรดอีกจานโต เมื่อนักเรียนรับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว เสียงพูดคุยก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ดัมเบิลดอร์ลุกยืนขึ้นอีกครั้ง เสียงจ้อกแจ้กก็หยุดลงทันที เมื่อทุกคนหันหน้าไปทางอาจารย์ใหญ่ แฮร์รี่รู้สึกง่วงนอนเป็นอย่างมากแล้ว พลางนึกถึงเตียงนอนสี่เสาที่ทั้งนุ่มและอุ่นอย่างแสนวิเศษที่อยู่ชั้นบนๆขึ้นไป “เอาล่ะ ... ตอนนี้อาหารที่แสนวิเศษก็กำลังถูกย่อยได้ที่แล้ว ฉันขอให้พวกเธอตั้งใจฟังเรื่องที่ควรทราบก่อนจะเริ่มภาคเรียนเหมือนปกติกันอีกซักหน่อย” ดัมเบิลดอร์กล่าว “นักเรียนปีหนึ่งและนักเรียนชั้นโตกว่าบางคนก็เหมือนกัน ขอให้ทราบเอาไว้เลยว่า ป่าในเขตโรงเรียนเป็นพื้นที่ต้องห้าม” (แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ หันมาอมยิ้มใส่กัน) “มิสเตอร์ฟิลช์ ผู้ดูแลโรงเรียนได้ขอให้ฉันเตือนกับพวกเธอเป็นหนที่ 460 ว่า ห้ามมีการใช้เวทมนตร์ที่ระเบียงทางเดินระหว่างห้องเรียน และ เรื่องต้องห้ามอื่นๆที่ทั้งหมดไปหาดูได้จากรายการยาวเหยียดที่ปิดประกาศไว้ที่ประตูห้องทำงานของ มิสเตอร์ฟิลช์ เอง “ปีนี้ เราการเปลี่ยนแปลงในคณะอาจารย์ 2 ท่าน เรามีความยินดีที่จะต้อนรับการกลับมาของ ศาสตราจารย์กรับบลี-แพลงก์ ซึ่งจะมาสอนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษ และเรามีความยินดีเช่นกันที่จะแนะนำ ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ อาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ มีเสียงปรบมือต้อนรับแบบสุภาพแต่ก็ไม่ได้น่าตื่นเต้นเท่าไร ในขณะที่แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ สบตากันอย่างหวาดๆ ดัมเบิลดอร์เองก็ไม่ได้พูดว่า ศาสตราจารย์กรับบลี-แพลงก์ จะอยู่สอนนานแค่ไหน ดัมเบิลดอร์พูดต่อว่า “การคัดตัวผู้เล่นสำหรับทีมควิดดิชประจำบ้านจะมีขึ้น ....” เขาหยุดพูดและมองดูศาสตราจารย์อัมบริดจ์เหมือนกับจะถามอะไรบางอย่าง ในเมื่อเธอยืนขึ้นก็ไม่ได้ดูแตกต่างจากตอนที่นั่งเท่าไร เป็นอะไรที่ทุกคนไม่ได้สังเกตว่าทำไมจู่ๆดัมเบิลดอร็หยุดพูดไปเฉยๆ ทันใดนั้น ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ ก็กระแอนเสียงดัง “อะแฮ่ม” และเห็นได้ชัดว่าเธอยืนแล้วและตั้งใจจะพูดอะไรซักอย่าง ดัมเบิลดอร์ได้แต่มองดูด้วยความประหลาดใจอยู่ซักพัก จากนั้นเขาก็นั่งลงอย่างสง่าแล้วมองดูศาสตราจารย์อัมบริดจ์อย่างตั้งใจเหมือนว่าเขานั้นไม่ต้องการอะไรนอกจากจะฟังสิ่งที่เธอจะพูด ส่วนอาจารย์ท่านอื่นๆไม่ได้ปกปิดความประหลาดใจของตัวเองกันดีนัก ศาสตราจารย์สเปราต์ ทำตาโตจนเปลือกตาหลุบเข้าไปใต้ผมชี้ๆ ศาสตราจารย์ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลป์เม้มริมฝีปากจนบางที่สุดเท่าที่แฮร์รี่เคยเห็นมาเพราะไม่เคยมีอาจารย์ใหม่ท่านไหนกล้ามาขัดจัหวะดัมเบิลดอร์มาก่อน นักเรียนต่างก็พยักเพยิดให้กันทำนองว่าผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้จักอะไรๆในฮอกส์วอตต์เอาซะเลย จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 52 “ขอบคุณค่ะ ท่านอาจารย์ใหญ่” ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ยิ้มแบบไม่ได้แสดงว่าเกรงใจนัก “สำหรับการกล่าวต้อนรับที่แสนดี” เสียงของเธอสูงและแหลมเล็กเหมือนเด็ก และอีกครั้งที่แฮร์รี่มีความรู้สึกไม่ชอบใจอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ ทั้งหมดที่เขารู้ก็คือเขาไม่ชอบทุกๆอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ ทั้งน้ำเสียงของเธอที่ฟังดูงี่เง่า ทั้งเสื้อถักฟูๆปุกปุยของเธอ เธอกระแอมอีกครั้ง (อะแฮ่ม) แล้วพูดต่อ “เอาล่ะฉันต้องบอกเลยว่า มันเป็นการดีมากๆที่ได้กลับมาที่ฮอกส์วอตต์” เธอยิ้มยิงฟันแหลม “และได้มาเห็นใบหน้าเล็กๆที่มีความสุขมองมาทางฉัน” แฮร์รี่กวาดสายตาไปรอบๆ ไม่ได้ใครหน้าไหนที่มองดูมีความสุขเลย ในทางกลับกันพวกเขาดูประหลาดใจมากกว่าที่ถูกำพูดถึงเหมือนเป็นเด็กอายุห้าขวบ “ฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้ทำความรู้จักพวกเธอทั้งหมด และฉันแน่ใจว่าเราจะได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน” นักเรียนต่างมองหน้ากันไปมา บางคนแทบจะไม่หุบยิ้มเลย “ฉันจะยอมเป็นเพื่อนกับเธอตราบใดที่ฉันไม่ต้องไปยืมเสื้อถักนั่น” ปราวตี กระซิบบอก ลาเวนเดอร์ แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะกันเงียบๆจนตัวงอลงไป ศาสตราจารย์อัมบริดจ์กระแอมอีกครั้ง (อะแฮ่ม) แต่เมื่อเธอพูดต่อ เสียงแหลมเล็กก็หายไป น้ำเสียงฟังดูเป็นงานเป็นการมากขึ้น คำพูดเนือยๆของเธอฟังดูเหมือนกับว่าท่องจำมาจนขึ้นใจ “กระทรวงเวทมนตร์ตระหนักอยู่เสมอว่า การศึกษาสำหรับเหล่าพ่อมดและแม่มดอ่อนวัยนั้นเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งยวด พรสวรรค์หายากที่ติดตัวพวกเธอมาตั้งแต่เกิดจะไม่มีความหมายใดๆ ถ้าการฝึกฝนและพัฒนานั้นไม่ได้ทำด้วยความระมัดระวัง ภูมิปัญญาที่สั่งสมมาแต่โบราณกาลที่มีเป็นเอกลักษณ์เฉพาะในสังคมพ่อมดควรจะได้รับการสืบทอดไปยังรุ่นต่อๆไป มิฉะนั้นมันก็จะสูญหายไปตลอดกาล องค์ความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ที่บรรพบุรุษได้สั่งสมไว้ต้องได้รับการดูแลรักษา ปรับปรุง และขัดเกลาโดยผู้ที่ถูกยกย่องให้เป็นครูผู้สอน” ศาสตราจารย์อัมบริดจ์หยุดพูดแล้วโค้งให้กับเหล่าอาจารย์ แต่ไม่มีใครโค้งตอบเธอ คิ้วสีเข้มของศาสตราจารย์มักกอนนากัลป์ขมวดจนเธอดูหน้าคล้ายนกเหยี่ยวแล้ว และแฮร์รี่แน่ใจว่าเห็นเธอส่งสายตาที่มีนัยกับศาสตราจารย์สเปราต์ขณะที่ศาสตราจารย์อัมบริดจ็กระแอมเบาๆอีกหน “อะแฮ่ม” แล้วพูดต่อว่า “บรรดาอาจารย์ใหญ่ทั้งชายและหญิงทุกท่านของฮอกส์วอตต์ได้นำพาสิ่งใหม่ๆเข้ามาพัฒนาโรงเรียนที่มีประวัติยาวนานแห่งนี้ ซึ่งถ้าการขาดการพัฒนามันก็จะมีแต่การหยุดนิ่งและเสื่อมถอย และนั่นก็อีกที่ความก้าวหน้าเพื่อประโยชน์แห่งความก้าวหน้าก็ต้องไม่ได้รับการส่งเสริมก็เพราะธรรมเนียมในการตรวจสอบและทดลองที่ไม่เคยได้รับการปรับปรุง ความสมดุลระหว่างสิ่งเก่าและสิ่งใหม่ ระหว่างความมั่นคงถาวรและการเปลี่ยนแปลง ระหว่างธรรมเนียมดั้งเดิมและแนวคิดใหม่ๆ ...” แฮร์รี่มีความรู้สึกว่าความตั้งใจฟังของเขาหายไปแล้ว เหมือนว่าสมองของเขาไม่รับอะไรอีกและเลื่อนลอยเต็มที ความเงียบที่เคยมีในห้องโถงเวลาที่ดัมเบิลดอร์พูดถูกทำลายลงเมื่อนักเรียนหันหน้าเขาหากัน กระซิบกระซาบและหัวเราะคิกคักกัน ทางโต๊ะบ้านเรเวนคลอ โช แง นั่งคุยกับเพื่อนของเธออย่างออกรส ถัดไปอีก 2–3 ที่ ลูน่า เลิฟกู๊ดก็เอานิตยสาร เดอะควิบเบลอร์ ออกมาอ่านอีก ที่โต๊ะบ้านฮัฟเพิลพัฟ เออร์นี่ มักมิลลัน เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ยังนั่งมอง ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ แต่แววตาของเขาก็ดูเลื่อยลอยเต็มทีและแฮร์รี่ก็มั่นใจว่าเขาแกล้งทำเป็นนั่งฟังเพียงหวังจะให้ดูดีก็เพราะเจ้าตราพรีเฟ็คที่ติดอยู่อกเสื้อนั่นเท่านั้น ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตอาการยุกยิกของผู้ฟัง แฮร์รี่มีความรู้สึกว่าจะต้องได้มีความวุ่นวายขนาดหนักเกิดขึ้นต่อหน้าเธอ และเธอก็คงจะพูดต่อได้ยาก อย่างไรก็ตามพวกอาจารย์ก็ยังคงนั่งฟังอย่างตั้งใจ และเฮอร์ไมโอนี่เองก็ดูเหมือนจะดื่มด่ำไปกับทุกคำพูดของเธอ แม้ว่ามันจะไม่ใช่แบบที่เธอชอบซักเท่าไรเมื่อดูจากการแสดงออกของเธอ “ .... เพราะว่าการเปลี่ยนแปลงบางอย่างจะนำไปสู่สิ่งที่ดีขึ้น ในขณะที่สิ่งอื่นๆ เมื่อถึงเวลาเราก็จะเข้าใจว่ามันเป็นการตัดสินที่ผิดๆ ขณะที่ธรรมเนียมปฏิบัติเก่าๆบางอันจะถูกรักษาไว้แต่บางอย่างที่ไม่เป็นที่นิยมและไม่เป็นประโยชน์ก็ต้องถูกยกเลิกไป ให้เราก้าวไปข้างหน้า เข้าสู่ยุคใหม่ของความเปิดกว้าง ความมีประสิทธิภาพ ความมีความรับผิดชอบ การตั้งใจจริงที่จะอนุรักษ์สิ่งที่ควรอนุรักษ์ ทำสิ่งที่ควรให้สมบูรณ์แบบ และกำจัดสิ่งปฏิบัติที่ไม่เหมาะไม่ควรที่เราได้พบเจอในทุกๆที่ออกไป” เธอนั่งลง ดัมเบิลดอร์ปรบมือให้ พวกอาจารย์ปรบมือตามแม้ว่าหลายๆคนแค่เอามือมาชนกันแค่หนึ่งหรือสองแปะแล้วก็หยุด นักเรียนบางคนก็ปรบมือตามไปแต่ส่วนใหญ่ก็ทำไปโดยไม่รู้ตัวตามมารยาทเมื่อจบการพูดโดยไม่ได้ฟังซักเท่าไรนัก และก่อนที่คนจะเริ่มปรบมือกันเต็มที่ ดัมเบิลดอร์ก็ยืนขึ้นอีกครั้ง “ขอบคุณมากครับ ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ นั่นเป็นคำพูดที่ชัดเจนมาก” เขาพูดขณะโค้งให้เธอ “เอาละ ที่ฉันกำลังจะบอก การคัดตัวสำหรับผู้เล่นควิดดิชจะมีขึ้น ” “ใช่เลย มันเป็นอะไรที่ชัดเจนจริงๆ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ “เธอไม่ได้จะบอกฉันหรอกเหรอว่าเธอน่ะนั่งฟังซะเพลินไปเลย” รอนตอบเบาๆ หันหน้ามาทางเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสีหน้าเบื่อๆ “มันเป็นสุนทรพจน์ที่ชวนหลับเป็นที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาทั้งทีฉันเองโตมากับเพอร์ซี่” “ฉันบอกว่ามันชัดเจน ไม่ใช่น่าสนุก” เฮอร์ไมโอนี่พูด “มันบอกอะไรตั้งหลายอย่าง” “งั้นเหรอ” แฮร์รี่พูดมีท่าทางประหลาดใจ “สำหรับฉันแล้วฉันว่ามันน้ำท่วมทุ่งชัดๆ” “ก็มันมีอะไรสำคัญ ซ่อนอยู่ในไอ้ ‘น้ำท่วมทุ่ง’ นั่นน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดยิ้มๆ “มีแน่เหรอ” รอนพูดแบบไร้ความรู้สึก “ว่าไงกับ ... ‘ความก้าวหน้าเพื่อประโยชน์แห่งความก้าวหน้าก็ต้องไม่ได้รับการส่งเสริม’ ว่าไงกับ ‘กำจัดสิ่งปฏิบัติที่ไม่เหมาะไม่ควรที่เราได้พบเจอในทุกๆที่ออกไป’ ” “แล้วไงล่ะ มันหมายความว่าอะไร” รอนพูดอย่างหมดความอดทน “ก็ฉันกำลังจะบอกอยู่ว่ามันหมายความว่าอะไรไง” เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันพูด “มันหมายความว่ากระทรวงเวทมนตร์กำลังจะแทรกแซงฮอกส์วอตต์ไงล่ะ” มีเสียงดังโครมครามขึ้นรอบตัวพวกเขา เห็นได้ชัดว่า ดัมเบิลดอร์ ได้ปล่อยนักเรียนให้ไปนอนแล้วเพราะทุกคนลุกขึ้นยืนพร้อมที่จะออกจากห้องโถงแล้ว เฮอร์ไมโอนี่รีบลุกขึ้นยืนท่าทางประหม่าๆ “รอน! ต้องไปนำทางเด็กปีหนึ่งว่าต้องไปทางไหน” “เออใช่” รอนพูด ดูเหมือนเขาว่าจะลืมไปซะสนิทเลย “เฮ้ ... เฮ้ ... พวกเธอ ไอ้ตัวเล็ก” “รอน!” “ก็ .... พวกเขา .... พวกเขาตัวเล็กนิดเดียวนี่” “ฉันรู้ แต่เธอก็ไปเรียกพวกเขาว่า ไอ้ตัวเล็ก ไม่ได้นี่ .... ปีหนึ่ง” เฮอร์ไมโอนี่เรียกอย่างออกคำสั่งไปตามโต๊ะ “โปรดมาทางนี้” กลุ่มนักเรียนใหม่เดินไปแบบอายๆ ตามช่องว่าระหว่างโต๊ะบ้านกริฟฟินดอร์กับโต๊ะฮัฟเพิลพัฟ ทั้งหมดพยายามที่จะไม่เดินนำหน้ากลุ่ม พวกเขาดูจริงๆแล้วก็ไม่ได้ตัวเล็กซักเท่าไร แฮร์รี่มั่นใจว่าตัวเขาเองก็ไม่ได้ดูเด็กขนาดนั้นเมื่อตอนที่เขาเข้ามาเรียนที่นี่ เขายิ้มให้เด็กๆ เด็กชายผมบลอนด์ข้างๆ อวน อาเบอร์ครอมบีย์ มองดูตกใจกลัว เขาถอง อวน แล้วกระซิบบางอย่างที่ข้างหู อวนมองดูตกใจกลังพอกัน และมองอย่างหวาดๆ มาทางแฮร์รี่ ซึ่งรู้สึกว่ารอยยิ้มจางหายไปจนหน้าเขาดูเหม็นเบื่อแทน “เดี๋ยวเจอกันนะ” เขาพูดเศร้าๆกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ เขาแยกเดินออกจากห้องโถงไปคนเดียว ทำทุกอย่างที่เขาทำได้เพื่อที่จะไม่สนใจเสียงกระซิบ สายตาคนมอง และการชี้ชวนให้คนคนดูกันเมื่อเขาเดินผ่าน เขาจ้องไปข้างหน้าขณะเดินผ่านฝูงชนในห้องโถงใหญ่ แล้วก็รีบเดินขึ้นบันไดหินอ่อน ใช้ทางลัดที่ซ่อนอยู่ 2-3 ทาง และในไม่ช้า เขาก็นำหน้าทิ้งคนส่วนใหญ่ไว้เบื้องหลัง ขณะที่เขาเดินผ่านทางเดินชั้นบนที่ว่างเปล่า เขาคิดอย่างโกรธๆว่าเขาโง่เองที่ไม่ได้คิดมาก่อนว่าจะต้องมาเจอแบบนี้ แน่ล่ะที่ทุกคนจ้องมองเขา ในเมื่อเขาโผล่กลับมาจากการแข่งขับประลองเวทไตรภาคีเมื่อ 2 เดือนก่อนโดยมีร่างไร้วิญญาณของเพื่อนนักเรียนติดมาด้วย อ้างว่าได้เห็น ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ฟื้นคืนสู่อำนาจ เขาไม่ได้มีโอกาสช่วงก่อนปิดภาคเรียนเทอมที่แล้วมาอธิบายให้ใครต่อใครฟังก่อนที่ทุกคนจะกลับบ้าน ถึงแม้ว่าเขารู้สึกว่าอยากจะบอกกับทั้งโรงเรียนถึงเรื่องราวที่เลวร้ายในสุสานโดยละเอียดก็ตาม จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:12:41 ]

ความคิดเห็นที่ 53 แฮร์รี่เดินมาถึงสุดทางเดินเพื่อเข้าสู่ห้องนั่งเล่นรวมของบ้านและจะรีบเดินเข้าสู่ช่องทางเดินเพื่อเข้าห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์ แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่รู้รหัสผ่านเลย “เอ่อ ...” เขาพูดหน้าเศร้าๆ เงยหน้าขึ้นมองดูสุภาพสตรีอ้วนที่กำลังจัดรอยพับของชุดผ้าซาตินสีชมพูของเธอให้เรียบและมองดูเขาอย่างดุๆ “ไม่มีรหัสผ่าน ... ไม่ให้เข้า” เธอพูดอย่างหยิ่งๆ “แฮร์รี่! ฉันรู้” ใครบางคนคนหายใจหอบๆอยู่ข้าหลังเขา เขาหันไปเจอ เนวิลล์ วิ่งเหยาะๆ มาทางเขา “ทายซิว่าเป็นอะไร ฉันเพิ่งจะจำมันได้ก็คราวนี้แหละ” เขาชูเจ้าต้นคล้ายๆต้นกระบองเพชรเล็กๆที่เขาเอามาอวดตอนอยู่บนรถไฟขึ้น “มิมบูลัส มิมเบิลโทเนีย” “ถูกต้อง” สุภาพสตรีอ้วนกล่าว แล้วรูปภาพของเธอก็เหวี่ยงตัวเปิดออกมาข้างหน้าเหมือนประตูเผยช่องกลมๆในกำแพงด้านหลังให้แฮร์รี่กับเนวิลล์ปีนข้ามไป ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์ดูต้อนรับพวกเขาเหมือนเคย ห้องทรงกลมภายในหอคอยที่ดูอบอุ่นเต็มไปด้วยเก้าอี้แบบมีที่เท้าแขนนุ่มๆเก่าๆ และโต๊ะที่ดูเหมือนจะพัง เปลวไฟลุกโชติช่วงอยู่ในเตาผิงโดยที่มีบางคนเอามือไปอังเพื่อความอบอุ่นก่อนที่จะขึ้นไปที่หอนอน อีกฝั่งหนึ่งของห้อง เฟรด กับ จอร์จ วีสลีย์ กำลังติดอะไรบางอย่างบนบอร์ดประกาศ แฮร์รี่โบกมือบอกราตรีสวัสดิ์ให้และมุ่งหน้าตรงไปยังประตูสู่หอนอนชาย เขาไม่มีอารมณ์จะชวนคุยเท่าไรตอนนี้ เนวิลล์เดินตามเขาขึ้นไป ดีนโทมัส กับ เชมัส ฟินนิกัน มาถึงที่หอนอนก่อนแล้วและกำลังเอาโปสเตอร์กับภาพถ่ายมาติดพนัง พวกเขาซึ่งกำลังคุยกันอยู่ขณะที่แฮร์รี่พลักประตูเปิดเข้ามาก็หยุดทันทีที่เห็นเขา แฮร์รี่คิดว่าพวกเขาคงจะพูดถึงตังเองแน่ๆ ไม่งั้นเขาก็คงเป็นพวกหวาดระแวงไปแล้ว “หวัดดี” เขาพูดขณะเดินข้ามหีบใส่ของและเปิดมันออก “หวัดดี แฮร์รี่” ดีนซึ่งกำลังสวมชุดนอนสีทีมเวสต์แฮมอยู่พูดขึ้น “ปิดเทอมสนุกไหม” “ก็ไม่เลว” แฮร์รี่พึมพำตอบในขณะที่เรื่องจริงที่เกิดขึ้นระหว่างปิดเทอม ถ้าจะให้เล่าก็คงจะใช้เวลาเกือบทั้งคืนแน่และเขาก็คงทนไม่ไหวหรอก “แล้วนายล่ะ” “เออก็ดีนะ” ดีนหัวเราะเบาๆ “ดีกว่าของ เชมัส แล้วกัน เขาเพิ่งจะเล่าให้ฉันฟัง” “ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ เชมัส” เนวิลล์ถามขณะที่วางเจ้า มิมบูลัส มิมเบิลโทเนีย ลงอย่างนุ่มนวลบนตู้ข้างเตียง เชมัสไม่ตอบอะไรในทันที เขากำลังพยายามอย่างมากที่จะทำให้แน่ใจว่าภาพโปสเตอร์ของทีมควิดดิช เคนมาร์ เคสเตรล ติดตรงดีแล้ว แล้วเขาก็พูดทั้งที่ยังหันหลังให้แฮร์รี่ “ก็แม่ฉันไม่อยากให้ฉันกลับมาน่ะสิ” “อะไรนะ !” แฮร์รี่พูด พลางหยุดเพื่อถอดเสื้อคลุมออก “แม่ไม่อยากให้ฉันกลับมาที่ฮอกส์วอตต์” เชมัสหันหน้าไปจากภาพโปสเตอร์และดึงชุดนอนออกมาจากหีบใส่ของ ยังคงไม่หันมามองแฮร์รี่ “แต่ ... ทำไมล่ะ” แฮร์รี่พูดรู้สึกงงๆ เขารู้ว่าแม่ของเชมัสเป็นแม่มดแต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมอยู่ๆถึงทำตัวแบบพวกเดอร์สลีย์ขึ้นมา เชมัสไม่ตอบอะไรจนกระทั่งเขาติดกระดุมชุดนอนเสร็จ “ก็ ...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแบบหยั่งเชิง “ฉันคิดว่า ... เป็นเพราะนายไง” “นายหมายความว่าไงนะ” หัวใจเขาเต้นแรงขึ้น เขารูสึกเหมือนกับว่าถูกบางอย่างอัดเข้าให้ “ก็ ...” เชมัสพูดต่อทั้งที่ยังไม่ยอมสบตาแฮร์รี่ “แม่ ... เอ่อ ... ก็ ... มันไม่ใช่แค่นาย เป็นเพราะดัมเบิลดอร์ด้วย ...” “เธอเชื่อที่ เดลี่พรอเฟ็ต เขียนใช่มั๊ย” แฮร์รี่พูด “เธอคิดว่าฉันเป็นคนโกหกและดัมเบิลดอร์ก็เป็นตาแก่สติฟั่นเฟือนใช่มั๊ย” เชมัสมามาทางเขา “ใช่ อะไรแบบนั้นแหละ” แฮร์รี่ไม่พูดอะไรอีก เขาโยนไม้กายสิทธิ์ลงบนโต๊ะข้างเตียง ถอดเสื้อออก ยัดมันด้วยอาการโกรธๆลงในหีบใส่ของของตัวเอง แล้วดึงชุดนอนของเขาออกมา เขารู้สึกเบื่อมากๆ เบื่อที่จะต้องเป็นคนที่คอยถูกจ้องมองและพูดถึงตลอดเวลา ถ้าคนพวกนี้ได้รู้ ถ้าพวกเขารับรู้เพียงซักนิด ว่ามันรู้สึกอย่างไรที่ต้องเป็นคนที่เจอแต่เรื่องแบบนี้ ... คุณนายฟินนิกันไม่ได้รู้อะไรเลย ช่างโง่ซะจริงๆ เขาคิดด้วยอารมณ์รุนแรง เขาขึ้นไปบนเตียงกำลังจะดึงผ้าม่านปิดรอบตัว แต่ก่อนที่เขาจะทำเสร็จ เชมัสก็พูดขึ้นว่า “เดี๋ยวสิ ... แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนั้นที่ ... นายก็รู้ ... เซดดริก ดิกกอรี่ กับเรื่องทั้งหมด” เสียงของเชมัสฟังดูประหม่าแต่ก็สะใจอยู่ในที ดีนซึ่งก้มตัวลงเหนือหีบใส่ของของเขาพยายามที่จะหารองเท้าแตะหยุดนิ่งไปและแฮร์รี่ก็รู้ว่าเขาก็พยายามฟังอยู่ “นายจะมาถามอะไรกับฉันอีกล่ะ”แฮร์รี่สวนกลับ “ก็ไปอ่านเอาจากเดลี่พรอเฟ็ตแบบแม่นายนั่นไง มันจะบอกนายทุกเรื่องที่นายอยากรู้เลย” “นายอย่ามาพาลใส่แม่ฉันนะ” เชมัสแหวใส่ “ฉันจะพาลใส่ทุกคนมาเรียกฉันว่าคนโกหกนั่นแหละ!” “ฉันจะบอกนายแบบนี้แหละ” แฮร์รี่พูด อารมณ์เขาพุ่งพล่านสุดๆแล้ว เขาคว้าไม้กายสิทธิ์กลับมาจากโต๊ะข้างเตียง “ถ้านายมีปัญหาที่จะต้องอยู่ร่วมหอนอนเดียวกับฉัน โน่นไปถาม มักกอนนากัล เลยว่านายจะย้ายห้องได้ไหม ... แม่นายจะได้เลิกห่วงซะที” “อย่าเอาแม่ฉันเข้ามาเกี่ยวได้มั๊ย พอตเตอร์!” “มีอะไรกัน” รอนปรากฏตัวขึ้นทื่หน้าประตู ตาโตๆของเขามองกวาดจากแฮร์รี่ผู้ซึ่งคุกเข่าอยู่บนเตียงพร้อมกับไม้กายสิทธิ์ในมือที่ชี้ไปทางเชมัส ไปยังเชมัสที่ยืนอยู่พร้อมชูกำปั้นไว้ “ก็เขามาพาลใส่แม่ฉันนี่” เชมัสตวาด “อะไรนะ” รอนพูด “แฮร์รี่ไม่ทำงั้นหรอก ... เราก็เคยเจอแม่นาย พวกเราก็ชอบเธอ ...” “นั่นมันก่อนที่เธอจะเริ่มเชื่อทุกๆเรื่องที่ไอ้หนังสือพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตบ้าๆนั่นเขียนเกี่ยวกับฉันน่ะสิ” แฮร์รี่พูดเสียงดัง “อ๋อ ...” รอนพูดมีสีหน้าแบบเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดปรากฏขึ้น “อ๋อ ... ใช่” “นายรู้ไหม” เชมัสพูดอย่างฉุนๆ มองแฮร์รี่ด้วยสายตาแบบจะกินเลือดกินเนื้อ “เขาพูดถูก ฉันไม่อยากอยู่ร่วมหอนอนเดียวกันกับเขาอีกต่อไป เขามันบ้า” “นั่นมันเกินไปแล้ว เชมัส” รอนพูดใบหูของเขาแดงขึ้นเรื่อยๆ ... เป็นเหมือนสัญญาณอันตราย “เกินไป ฉันน่ะเหรอ” เชมัสตวาดซึ่งตรงข้ามกับรอนที่เขาหน้าซีดลง “นายเชื่อไอ้เรื่องเหลวไหลที่เขาเอามาเล่าเกี่ยวกับคนที่นายก็รู้ว่าใครเหรอ นายคิดว่าเขาพูดความจริงหรือไง” “ใช่ ฉันเชื่อ” รอนพูดโกรธๆ “งั้นนายก็บ้าไปแล้วด้วย” เชมัสพูดมีท่าทางขยะแขยง “งั้นก็แย่หน่อยนะเพื่อน ที่ฉันดันเป็นพรีเฟ็คซะด้วย” รอนพูดพลางชี้นิ้วมาที่อก “นอกเสียจากว่านายอยากถูกกักบริเวณนะ ไม่งั้นก็ระวังปากหน่อย” เชมัสมองอยู่ 2-3 วินาทีชั่งใจว่าการถูกกักบริเวณจะคุ้มกับที่เขาได้พูดไปอย่างที่เขาคิดไว้ในใจ แต่เขาก็เดินลงส้นจากไปแบบไม่ใส่ใจ พุ่งเข้าไปในเตียงแล้วกระตุกผ้าม่านลงมาแรงๆ จนมันหลุดออกมาจากเตียงทำเอาฝุ่นบนพื้นกระจาย รอนจ้องดูเชมัสแล้วมองมาทางดีนและเนวิลล์ “มีผู้ปกครองใครมีปัญหาอะไรกับแฮร์รี่อีกไหม” เขาพูดอย่างก้าวร้าว “พ่อแม่ชั้นเป็นมักเกิ้ลเพื่อน” ดีนพูดยักไหล่ “พวกเขาไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้เรื่องการตายอะไรที่ฮอกส์วอตต์หรอก เพราะว่าฉันก็ไม่โง่พอที่จะบอกไง” “นายไม่รู้จักแม่ฉันซะแล้ว หล่อนไม่ค่อยจะยุ่งกับใครซักเท่าไรหรอก” เชมัสแหวใส่เขา “อย่างไรก็ตาม พ่อแม่นายก็ไม่ได้รับ เดลี่พรอเฟ็ต ด้วย พวกเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าอาจารย์ใหญ่ของพวกเราน่ะถูกเขี่ยออกมาจากคณะผู้พิพากษาศาลสูง กับสหพันธุ์พ่อมดนานาชาติก็เพราะว่าเขาคิดผิด” “ยายฉันว่านั่นน่ะเป็นเรื่องเหลวไหล” พูดแทรกขึ้นมา “เธอบอกว่าหนังสือพิมพ์ เดลี่พรอเฟ็ต น่ะแย่ลงทุกทีแล้ว ไม่ใช่เพราะดัมเบิลดอร์หรอก เธอบอกเลิกเป็นสมาชิกไปแล้วด้วย พวกเราเชื่อแฮร์รี่” เนวิลล์พูดเรียบๆ เขาปีนขึ้นเตียงและดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงคาง มองข้ามพวกเขาไปยังเชมัสอย่างจริงจัง “ยายฉันบอกเสมอว่า คนที่นายก็รู้ว่าใคร น่ะซักวันหนึ่งจะต้องกลับมา เธอบอกว่าถ้าดัมเบิลดอร์บอกว่าเขากลับมา ก็คือเขากลับมาไงล่ะ” แฮร์รี่มีความรู้ซาบซึ้งในตัวเนวิลล์เป็นอย่างมาก ไม่มีใครพูดอะไรอีก เชมัสเอาไม้กายสิทธิ์ออกมาซ่อมผ้าม่านปิดเตียงแล้วก็หายเข้าไปข้าในนั่น ดีนก็ขึ้นเตียงนอนแล้วก็เงียบไป เนวิลล์ที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรจะพูดอีกก็เอาแต่มองเจ้าต้นคล้ายกระบองเพชรที่อาบแสงจันทร์อยู่อย่างรักใคร่ แฮร์รี่เอนตัวลงหนุนหมอน ขณะที่รอนกำลังง่วนอยู่กับการรื้อของ เขารู้สึกหวั่นไหวจากการที่ทะเลาะกับเชมัสที่เขาชอบมากมาตลอด จะมีอีกกี่คนที่คอยพูดว่าเขาพูดเรื่องโกหกหรือเชื่อถือไม่ได้ ดัมเบิลดอร์เองจะรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ไหมตลอดหน้าร้อนที่ผ่านมา เริ่มจากคณะผู้พิพากษาศาลสูง ต่อด้วยสหพันธุ์พ่อมดนานาชาติ ที่ไล่เขาออกมาจากตำแหน่ง มันทำให้เขาโกรธแฮร์รี่ไหม หรือนั่นทำให้เขาเลิกติดต่อเขาเป็นเดือนๆ เขาสองคนเคยพูดเรื่องนี้แล้ว และที่สุดดัมเบิลดอร์ก็เชื่อแฮร์รี่ ประกาศเรื่องที่เขาได้เห็นให้ทั้งโรงเรียนได้รู้และยังรวมไปถึงสังคมพ่อมดที่กว้างใหญ่ด้วย ใครก็ตามที่คิดว่าแฮร์รี่เป็นคนโกหกก็คงจะคิดว่าดัมเบิลดอร์ก็เป็นเหมือนกัน หรือไม่ก็คิดว่าดัมเบิลดอร์ถูกเป่าหู ... พวกเขาจะรู้ว่าพวกเราพูดความจริงในที่สุด แฮร์รี่คิดอย่างเศร้าๆขณะที่รอนขึ้นเตียงนอนและดับเทียนเล่มสุดท้ายในหอนอนลง แต่เขาก็ยังคิดอยู่ว่าจะต้องเจอคนมาว่าเขาอย่างที่เชมัสทำอีกซักเท่าไรกว่าวันนั้นจะมาถึง จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 54 บทที่ 12 แปลโดยคุณ hs3puk บทที่ 12 ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ เช้าวันรุ่งขึ้นซีมัสแต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนที่จะออกจากหอนอนไปก่อนที่แฮรี่จะใส่ถุงเท้าเสียอีก 'เขากลัวจะเป็นบ้าไปรึไงถ้าอยู่ในห้องเดียวกับฉันนานกว่านี้น่ะ?' แฮรี่ถามเสียงดังเมื่อเสื้อคลุมของซีมัสลับตาไป 'อย่าไปสนใจเลยแฮรี่' ดีนบ่นขณะยกกระเป่านักเรียนขึ้นบนบ่า 'เขาก็แค่..' แต่เขาก็ไม่อาจจะพูดต่อได้ว่าซีมัสเป็นอะไรแน่ หลังจากอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ออกจากห้องไป ทั้งเนวิลล์กับรอนบอกแฮรี่ว่ามันเป็นปัญหาของเขาไม่ใช่ของนาย แต่แฮรี่ก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น จะต้องอีกเยอะแค่ไหนที่เขา ต้องทนเรื่องแบบนี้? 'มีอะไรเหรอ?' เฮอร์ไมโอนี่ถามอีกห้านาทีต่อมาเมื่อมาเจอแฮรี่กับรอนขณะที่กำลังเดินผ่านห้องนั่งเล่นรวมได้ครึ่งทาง เพื่อดิ่งไปกินมื้อเช้า 'นายดูแบบ - โอ้ เห็นแก่สวรรค์เถอะน่า' เฮอร์ไมโอนี่กำลังมองที่ป้ายประกาศ ซึ่งมีแผ่นใหม่แปะอยู่ กิลเลี่ยนเป็นแกลอน พ้อคเก็ตมันนี่ไม่พอกับค่าใช้จ่ายรึป่าว? อยากมีรายได้พิเศษไหม? ติดต่อเฟรดกับจอร์จ วีสลีย์, ห้องนั่งเล่นรวม กริฟฟินดอร์, กับงานพิเศษง่ายๆ ไม่มีอันตราย (ผู้สมัครต้องรับความเสี่ยงจากงานเอง) 'พวกเขาน่ะสุดจะทนแล้วนะ' เฮอร์ไมโอนี่พูดโกรธๆพลางดึงโฆษณาที่เฟรดกับจอร์จปิดอยู่เหนือป้ายประกาศวันหยุดเที่ยวฮ้อกสมี้ดครั้งแรกซึ่งจะมีขึ้นในเดือนตุลาคม 'เราต้องคุยกับพวกเขาแล้วรอน' รอนมีสีหน้าตกใจ 'ทำไม?' 'เพราะว่าพวกเราเป็นพรีเฟ็คต์!' เฮอร์ไมโอนี่ตอบขณะที่พวกเขาปีนข้ามช่องหลังรูป 'เป็นธุระของเราเลยล่ะที่ต้องหยุดเรื่องพรรค์นี้!' รอนไม่พูดอะไรตอบ แต่จากสีหน้าเศร้าๆของเขา แฮรี่บอกได้เลยว่าความคิดที่จะไปห้ามไม่ให้เฟรดกับจอร์จทำในสิ่งพวกเขาอยากทำเป็นสิ่งที่รอนไม่เห็นว่าจะน่าทำแต่อย่างใด 'ว่าแต่ มีอะไรเหรอ แฮรี่?' เฮอร์ไมโอนี่ถามต่อขณะที่ลงบันไดที่มีรูปภาพพ่อมดแม่มดชรา ที่ไม่ได้สนใจพวกเขาซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับบทสนทนา 'เธอดูโกรธอะไรมากๆอยู่นะ' 'ซีมัสคิดว่าแฮรี่โกหกเรื่องคุณก็รู้ว่าใคร' รอนตอบแทนสั้นๆ เมื่อแฮรี่ไม่ยอมตอบ เฮอร์ไมโอนี่ ที่แฮรี่หวังว่าเธอจะแสดงออกว่าโกรธแทนเขา กลับถอนหายใจ 'ใช่ ลาเวนเดอร์ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน' เฮอร์ไมโอนี่พูดเศร้าๆ 'คงจะคุยกันใหญ่ว่าฉันเป็นไอ้คนโกหก เรียกร้องความสนใจล่ะสิ' แฮรี่พูดเสียงดัง 'ไม่ใช่ยังงั้น' เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างสงบ 'จริงๆแล้วฉันบอกว่าให้เธอหุบปากโวๆเรื่องเธอซะ แล้วก็คงจะดีนะแฮรี่ถ้าเธอเลิกทำโมโหใส่พวกเราซะที เพราะว่า เผื่อเธอจะไม่ได้สังเกตน่ะนะ ว่าฉันกับรอนน่ะอยู่ข้างเธอ' พวกเขาเงียบกันครู่หนึ่ง 'ขอโทษ' แฮรี่พูดเบาๆ 'ก็โอเค' เฮอร์ไมโอนี่พูดหยิ่งๆ ก่อนที่จะส่ายหัว 'เธอจำไม่ได้เหรอว่าดัมเบิ้ลดอร์ว่าไงตอนงานเลี้ยงปัจฉิมเทอมที่แล้วน่ะ?' ทั้งแฮรี่และรอนมองเฮอร์ไมโอนี่งงๆก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะถอนหายใจอีกครั้ง 'เกี่ยวกับคุณก็รู้ว่าใครไง เขาบอกว่า พรสวรรค์ในการแพร่ความแตกแยกไม่ปรองดองของเขาน่ะดีมาก เราจะสู้ได้ก็ด้วยการแสดงออกถึงความผูกพันที่แข็งแกร่งแห่งมิตรภาพแล้วก็ไว้เนื่อเชื่อใจ-' 'เธอจำอะไรแบบนี้ได้ไง?' รอนถามพลางมองที่เธออย่างชื่นชม 'ก็ฉันฟังน่ะสิ รอน' เฮอร์ไมโอนี่ตอบแข็งๆ 'ฉันก็ฟัง แต่ฉันก็บอกเธอไม่ได้ว่าที่จริงแล้วอะไรคือ-' 'ประเด็น' เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงดัง 'คือว่าอะไรประมาณนี้แหละที่ดัมเบิ้ลดอร์บอก คุณก็รู้ว่าใครเพิ่งกลับมาได้แค่สองเดือนแต่ว่าพวกเราเริ่มกัดกันเองแล้ว แถมหมวกคัดสรรก็ยังเตือนเราแบบนี้ด้วย ยืนหยัดด้วยกัน แล้วก็เป็นหนึ่งเดียว-' 'แล้วแฮรี่ก็รับไปเต็มๆเมื่อคืนนี้' รอนต่อทันที 'แล้วถ้านั่นแปลว่าพวกเราต้องญาติดีกับพวกสริธีรินล่ะก็ -เป็นไปได้อย่างมาก' 'อืม ฉันว่ามันก็น่าเสียดายนะที่พวกเราไม่พยายามให้เกิดความสามัคคีระหว่างบ้านน่ะ' เฮอร์ไมโอนี่พูด พอพวกเขามาถึงบันไดหินอ่อน แถวของเด็กปีสี่บ้านเรเวนคลอที่กำลังเดินผ่านฮอลล์ทางเข้า รีบรวมตัวกันใกล้ๆพอเห็นหน้าแฮรี่ ทำราวกับกลัวว่าเขาจะเข้าจู่โจม 'ใช่ล่ะ พวกเราควรจะพยายามผูกมิตรกับคนแบบนั้นด้วย' แฮรี่ประชด พวกเขาเดินตามกลุ่มนักเรียนเรเวนคลอมาที่ห้องโถงใหญ่ ต่างพากันมองไปที่โต๊ะอาจารย์ที่ศ.กรั๊บบลี้ พลั้งค์ที่กำลัง คุยอยู่กับ ศ. ซินิสตร้า อาจารย์สอนดาราศาสตร์ และอีกครั้งที่แฮกริดไม่อยู่ที่นี่ เพดานที่ถูกเสกข้างบนนั้นสะท้อนอารมณ์ของแฮรี่ มันดูหม่นหมองด้วยกลุ่มเมฆฝนสีเทา 'ดัมเบิ้ลดอร์ไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าผู้หญิงกรั๊บบรี้-พลั้งค์คนนี้จะอยู่นานแค่ไหน' แฮรี่พูดขณะที่เดินตรงไปยังโต๊ะของกริ ฟฟินดอร์ 'บางที...' เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างครุ่นคิด 'อะไร?' ทั้งแฮรี่กับรอนพูดขึ้นพร้อมกัน 'ก็ บางทีเขาก็อาจจะไม่อยากดึงความสนใจไปเรื่องที่แฮกริดไม่อยู่' 'เธอหมายความว่ายังไง ที่ดึงความสนใจไปที่นั่น' รอนพูด กึ่งหัวเราะ 'พวกเราจะไม่สังเกตได้ไง้' แต่ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะทันได้ตอบ สาวผิวดำตัวสูงไว้ผมเปียยาวตรงดิ่งมาที่แฮรี่ 'หวัดดี แองเจลิน่า' 'หวัดดี' เธอตอบ 'หน้าร้อนสนุกไหม?' เธอไม่รอฟังคำตอบ 'นี่ ฉันได้เป็นกัปตันกริฟฟินดอร์' 'เลือกได้ดี' แฮรี่ตอบพลางยิ้มให้เธอ เขาสงสัยว่าการพูดกระตุ้นลูกทีมของเธอคงจะไม่คุยโตยาวยืดเหมือนที่โอลิเวอร์ วู้ดเคยทำ ซึ่งจะถือว่าพัฒนาขึ้นแล้ว 'อื้ม เอาล่ะ เราต้องหาคีปเปอร์ใหม่ล่ะ โอลิเวอร์จบแล้ว เดี๋ยวจะคัดตัวกัน 5 โมงเย็นวันศุกร์ แล้วฉันก็อยากเห็นพวกเราทั้งทีมอยู่นั่นด้วย โอเค้? จะได้ดูด้วยกันว่าคนใหม่จะเหมาะแค่ไหน' 'โอเค' แฮรี่ตอบ แองเจลิน่ายิ้มให้เขาก่อนที่จะเดินจากไป 'ลืมไปเลยว่าวู้ดจบแล้ว' เฮอร์ไมโอนี่พูดลอยๆขณะที่นั่งลงข้างๆรอนและดึงจานขนมปังมาทางเธอ 'คงจะทำให้ทีมต่างออกไป?' 'คิดว่างั้น' แฮรี่ตอบขณะนั่งลงที่ม้านั่งตรงกันข้าม 'เขาเป็นคีปเปอร์ที่เก่ง...' 'ก็คงไม่เป็นไรที่จะได้เลือดใหม่ ไม่ใช่เหรอ?' รอนพูด มีเสียงดังอึกทึกเมื่อนกฮูกร่วมร้อยร่อนเข้ามาผ่านหน้าต่างชั้นบน พวกมันลดระดับลงในห้องโถงใหญ่ พากันหอบหิ้ว จดหมาย หีบห่อ มาส่งเจ้าของและทำน้ำกระเซ็นใส่คนที่กำลังนั่งกินมื่อเช้าอยู่ด้วยละอองน้ำ เห็นได้ชัดว่าข้างนอกฝนกำลังตกหนัก แฮรี่ไม่แปลกใจที่ไม่เห็นเฮ็ดวิก เขาติดต่ออยู่กับซิริอัสเท่านั้น และแฮรี่ไม่คิดว่าเขาจะมีอะไรใหม่ๆมาเล่าให้ฟังหลังจากที่เพิ่งจากกันเพียงแค่ 24 ชั่วโมง แต่เฮอร์ไมโอนี่ต้องขยับแก้วน้ำส้มออกไปเพื่อเปิดทางให้นกฮูกตัวใหญ่ที่คาบเดลี่โพรเฝ็ตที่เปียกชุ่มมา 'ยังรับเจ้านี่อยู่เพื่ออะไร?' แฮรี่ถามฉุนๆ พลางคิดถึงซีมัสขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ใส่เหรียญคนุตลงไปในถุงหนังเล็กๆที่ติดอยู่กับขาของนก ก่อนที่มันจะบินออกไป 'ฉันไม่เสียเวลาอ่านหรอก... ไร้สาระทั้งเพ' 'ดีสุดแล้ว ที่รู้ว่าศัตรูว่ายังไง' เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ ก่อนที่จะแกะหนังสือพิมพ์ออกและหายไปอยู่หนังสือไม่ยอมโผล่จนกระทั่งแฮรี่กับรอนกินอิ่ม 'ไม่มีอะไรเลย' เธอพูดเรียบๆพลางพับหนังสือก่อนที่จะวางไว้ข้างๆจานของ 'ไม่พูดถึงเธอ ดัมเบิ้ลดอร์ หรือใดๆ' ขณะนั้น ศ. แมคกอนนากัลก็เดินมาที่โต๊ะเพื่อแจกตารางเรียน 'ดูวันนี้ซะก่อน!' รอนร้อง 'ประวัติศาสตร์เวทย์มนต์ ตามด้วยปรุงยาสองคาบ การทำนายอนาคต และศาสตร์ป้องกันภัยจากศาสตร์มืดสองคาบ... บินส์ สเนป เทรลอนี่ แล้วก็ยัยอัมบริดจ์นั่น ทั้งหมดนี่ในวันเดียว! อยากให้เฟรดกับจอร์จโผล่มาพร้อมกับสกีวิ่ง สแน้คบ้อกซ์ (ขนมโดดเรียน) นั่นจริงๆ' 'หูฝาดหรือเปล่าเนี่ย?' เสียงเฟรดดังขึ้นขณะเข้ามาถึงพร้อมกับจอร์จ ก่อนจะนั่งลงข้างๆแฮรี่ 'พรีเฟ็คต์ของฮ้อกวอตส์ไม่มีทางอยากจะโดดเรียน?' 'ดูสิพวกเราต้องเรียนอะไรวันนี้' รอนพูดฉุนๆ พลางยื่นตารางเรียนใส่หน้าเฟรด 'เป็นวันจันทร์ที่เลวร้ายสุดๆเท่าที่เคยเจอมา' 'มีประเด็นไอ้น้อง' เฟรดพูดพลางกวาดสายตาดูตาราง 'จะลองลูกอมขับกำเดาถูกๆที่หน่อยก็ได้นะถ้าอยากได้' 'ทำไมถูกๆ?' รอนสงสัย 'เพราะว่านายจะเลือดไหลจนเหี่ยวแห้งไปเลย เรายังทำยาแก้ไม่ได้' จอร์จตอบ ขณะกินปลา 'แจ๋ว' รอนพูดเซ็งๆก่อนที่จะเก็บตารางเรียนใส่กระเป๋า 'ฉันเลือกเข้าเรียนดีกว่า' 'พอพูดถึงขนมโดดเรียนแล้วก็' เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางหันมาจ้องเฟรดกับจอร์จเขม็ง 'พวกเธอไปประกาศหาคนทดลองที่บอร์ดไม่ได้' 'ใครบอก?' จอร์จพูดท่าทางงง 'ฉันบอก' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 'รอนด้วย' 'อย่าเอาฉันไปยุ่งดิ' รอนตอบทันที เฮอร์ไมโอนี่หันขวับไปจ้องรอนแทน ขณะที่เฟรดกับจอร์จหัวเราะ 'อีกไม่นานเธอต้องเปลี่ยนใจ เฮอร์ไมโอนี่' เฟรดพูดขณะที่ปาดเนยใส่ขนม 'เธออยู่ปีห้า อีกไม่นานเธอจะรี่มาขอขนมนี่' 'แล้วทำไมเรียนปีห้า แล้วฉันถึงจะต้องการขนมโดดเรียน?' เฮอร์ไมโอนี่ถาม 'ปีห้าปีแห่ง OWL' จอร์จตอบ 'แล้วไง?' 'เธอจะต้องสอบใช่ไหมล่ะ? มันจะทำให้เธอเรียนหนักสุดๆ' เฟรดพูดอย่างสะใจ 'ปีพวกเราน่ะกว่าครึ่งป่วยไปเลย พอจะสอบ OWL' จอร์จพูดอย่างมีความสุข 'ยัยแพทริเซีย สติมสันเจ้าน้ำตา อารมณ์เสียนั่นก็เอาแต่เป็นลมอยู่นั่นล่ะ...' 'เคนเน็ธ ทาวเลอร์ ฝีเห่อ เลย จำได้ไหม?' เฟรดเตือน 'นั่นน่ะเพราะว่านายเอาผงบูลบาด้อกไปใส่ชุดนอนเขา' จอร์จตอบ 'เอ้อ ใช่' เฟรดพูดยิ้มๆ 'ลืมไป.. บางทีก็จำไม่ได้ว่าทำอะไรไปบ้าง ใช่ไหม?' 'ยังไงก็เหอะ มันเป็นปีแห่งฝันร้ายเลย ปีห้าน่ะ' จอร์จพูด 'ถ้าพวกนายสนใจผลสอบน่ะนะ แต่ยังไงเฟรดกับฉันก็ยังสามารถร่าเริงได้อยู่ดี' 'เออ.. พวกนายได้ อะไรนะ คนละ 3 ใช่ไหม?' รอนพูด 'ช่าย' เฟรดตอบแบบไม่ได้ใส่ใจ 'แต่พวกเรารู้ว่าอนาคตของพวกเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสำเร็จด้านการศึกษาหรอก' 'เราคุยกันหนักเลยว่ากลับมาเรียนปีเจ็ดต่อดีไหม' จอร์จพูดเสียงใส 'ก็ตอนนี้พวกเรามี-' เขาหยุดเมื่อเห็นสัญญานจากแฮรี่ ที่รู้ว่า จอร์จกำลังจะพูดถึงรางวัลจากการแข่งไตรวิซาร์ดทัวร์นาเม้นที่แฮรี่ให้พวกเขา '-พวกเรามี OWL แล้ว' จอร์จต่อทันที 'ฉันหมายถึงว่า พวกเราจำเป็นต้องได้ NEWT หรือเปล่า? แต่เราคิดว่าแม่คงรับไม่ได้อีกถ้าเราหยุดเรียนก่อน เมื่อมารวมกับที่เพอร์ซี่ดันกลายมาเป็นไอ้งั่งสุดๆ' 'แต่พวกเราก็จะไม่ใช้เวลาเรียนปีสุดท้ายที่นี่อย่างเปล่าประโยชน์หรอก' เฟรดพูดพลางมองไปรอบๆห้องโถงใหญ่อย่างเสน่หา 'เราจะใช้ที่นี่เพื่อทำวิจัยเรื่องตลาด ดูว่านักเรียนส่วนใหญของฮ้อกวอตส์อยากได้อะไรแน่จากโจ้กช้อบ พยายามประเมินผลวิจัยอย่างดี แล้วก็ออกผลิตภัณฑ์ให้ตรงกับความต้องการของตลาด' 'แต่ว่าพวกนายจะได้ทองจากที่ไหนมาทำทุนเปิดร้าน?' เฮอร์ไมโอนี่สงสัย 'นายต้องซื้อส่วนผสมต่างๆ แล้วก็คาดว่าจะมีค่าร้านด้วย' แฮรี่ไม่มองหน้าคู่แฝด หน้าของเราเริ่มร้อน เขาจงใจทำส้อมหล่นก่อนที่จะมุดลงใต้โต๊ะเพื่อเก็บมันขึ้นมา เขาได้ยินเสียงเฟรดพูดจากข้างบน 'อย่าถามอะไรเราแล้วเราจะไม่โกหกเธอ เฮอร์ไมโอนี่ ไปเถอะจอร์จถ้าเราไปถึงเร็วเราอาจได้ขายหูพิเศษสองสามอันก่อนเริ่มวิชาสมุนไพร' จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:17:20 ]

ความคิดเห็นที่ 55 แฮรี่โผล่ขึ้นมาจากใต้โต๊ะพอดีกับที่เห็นเฟรดกับจอร์จเดินออกไป แต่ละคนถือขนมปังไปด้วย 'พวกเขาหมายความว่ายังไง?' เฮอร์ไมโอนี่ถามโดยมองจากแฮรี่ไปหารอน 'อย่าถามอะไรเรา.. หมายถึงว่าพวกเขาได้เงินมาทำร้านแล้วเหรอ?' 'รู้ไหม ฉันก็สงสัยเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน' รอนพูดคิ้วขมวด 'พวกเขาซื้อชุดเสื้อคลุมสำหรับโอกาสพิเศษให้ฉันช่วงหน้าร้อนแล้วฉันก็งงอยู่ว่าพวกเขาไปได้กิลเลี่ยนมาจากไหน...' แฮรี่ตัดสินใจว่าถึงเวลาต้องเปลี่ยนหัวเรื่องคุยไปจากเรื่องอันตรายนี้แล้ว 'พวกนายคิดว่าจริงไหมที่ปีนี้จะหนัก? เพราะว่ามีสอบ?' 'ใช่เลย' รอนตอบ 'น่าจะเป็นงั้นหนิ? OWL น่ะสำคัญมาก มีผลกับเวลาสมัครงานแล้วก็อื่นๆด้วย เดี๋ยวตอนหลังปีนี้พวกเราจะได้รับแนะแนวเรื่องอาชีพด้วย บิลล์เล่าให้ฟัง ทีนี้เราก็จะรู้ว่าจะเลือก NEWT อะไรดีปีหน้า' 'นายรู้กันยังว่าอยากทำอะไรหลังจากเรียนจบ?' แฮรี่ถามเพื่อนทั้งสองคนขณะที่พวกเขาเดินออกจากห้องโถงใหญ่หลังจากนั้นไม่นานเพื่อตรงไปยังห้องเรียนประวัติศาสตร์แห่งเวทย์มนต์ 'ก็ไม่เชิง' รอนตอบช้าๆ 'ยกเว้น.. ก็..' เขาดูเขินๆเล็กน้อย 'อะไร?' แฮรี่ถามอีก 'ก็คงจะดีถ้าได้เป็นมือปราบมาร' รอนพูดลอยๆ 'ใช่ต้องดีแน่' แฮรี่เห็นด้วย 'แต่พวกเขาต้องเป็นพวกสุดยอด' รอนพูด 'นายต้องเจ๋งมากๆ แล้วเธอล่ะเฮอร์ไมโอนี่?' 'ไม่รู้สิ' เธอตอบ 'คิดว่าอยากทำอะไรที่สำคัญมีประโยชน์จริงๆ' 'มือปราบมารมีประโยชน์!' แฮรี่พูด 'ใช่ แต่ว่ามันไม่ใช่สิ่งเดียวที่มีประโยชน์' เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างครุ่นคิด 'หมายถึงว่า ถ้าหากฉันพา SPEW ให้ก้าวต่อไปได้..' แฮรี่กับรอนพยายามไม่หันมองอีกฝ่าย ประวัติศาสตร์แห่งเวทย์มนต์ถือว่าเป็นวิชาที่น่าเบื่อที่สุดที่ถูกบัญญัติขึ้นมาโดยโลกแห่งเวทย์มนต์ ศ. บินนส์ อาจารย์ผีของพวกเขา มีน้ำเสียงฟี้ๆฮึมฮัมๆที่รับประกันว่าจะก่อให้เกิดความง่วงอย่างทรมานภายใน 10 นาที และ 5 นาทียามที่อากาศอุ่นๆ เขาไม่เคยเปลี่ยนแนวสอนเลยแต่จะพูดสอนพวกเขาไปเรื่อยๆไม่มีหยุดขณะที่พวกเขาจดโน้ต หรือไม่ก็กวาดสายตาเฉื่อยๆไปรอบ ถึงตอนนี้แล้วที่แฮรี่กับรอนยังเอาตัวรอดผ่านวิชานี้มาได้ ก็ด้วยอาศัยลอกเลคเชอร์ของเฮอร์ไมโอนี่ก่อนจะสอบ ดูเหมือนว่าจะมีแต่เฮอร์ไมโอนี่ ที่ทนต่อพลังเรียกความง่วงจากเสียงของบินนส์ได้ วันนี้พวกเขาทรมานเพราะความง่วงชั่วโมงครึ่งกับเรื่องสงครามของพวกยักษ์ แฮรี่ทนฟังได้แค่สิบนาทีแรกด้วยความรู้สึกว่าถ้าวิชานี้สอนโดยอาจารย์คนอื่นคงจะน่าสนใจกว่านี้หน่อย ก่อนที่สมองเขาจะไม่ซึมซับแล้ว และสุดท้ายหนึ่งชั่วโมงกับยี่สิบนาทีที่เหลืออยู่ เขาก็เล่นแฮงค์แมนที่มุมกระดาษของเขากับรอน ขณะที่ไมโอนี่มองที่พวกเขาจากหางตาด้วยสายตาเหยียดๆ 'จะเป็นยังไง' เฮอร์ไมโอนี่ถามเย็นชาขณะที่พวกเขาออกจากห้องเรียนตอนเบรค (ขณะที่บินนส์ลอยทะลุกระดานดำไป) 'ถ้าปีนี้ฉันไม่ให้พวกเธอยื้มเลคเชอร์?' 'เราก็สอบ OWL ตก' รอนตอบ 'ถ้าเธออยากจะรู้สึกผิด เฮอร์ไมโอนี่...' 'ก็พวกนายสมควรนี่' เธอกัด 'พวกเธอไม่พยายามที่จะฟังเขาเลยด้วยซ้ำ ใช่ไหม?' 'พวกเราพยายามสิ' รอนพูด 'แต่พวกเราไม่ได้มีสมองอย่างเธอ ความทรงจำอย่างเธอ สมาธิอย่างเธอ - เธอฉลาดกว่าพวกเรา - ได้ตอกย้ำนี่ดีไหม?' 'โอ้ อย่ามาพูดเรื่องเหลวไหลกับฉัน' เฮอร์ไมโอนี่พูด แต่เธอดูไม่ได้โกรธเท่าไหร่ขณะที่เธอเดินนำออกไประเบียงข้างนอกที่ชื้นๆ ฝนยังตกปรอยๆอยู่ ผู้คนที่มองเห็นแค่ลางๆจึงได้แต่พากันยืนอยู่รอบๆระเบียง แฮรี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่เลือกมุมที่แยกห่างออกมาภายใต้ระเบียงที่น้ำฝนตกลงมาหนาตา พวกเขาพับปกเสื้อขึ้นเพื่อกันลมเย็นๆของเดือนกันยายน และคุยกันถึงว่าเสนปจะสอนอะไรพวกเขาในชั่วโมงแรกของปี ขณะที่พวกเขากำลังเห็นพ้องกันว่าต้องเป็นอะไรที่ยากเอาการ เพื่อจัดการกับพวกเขาที่ยังไม่ได้ตั้งตัวหลังจากหยุดยาวสองเดือน ใครซักคนก็เดินผ่านหัวมุมตรงมาที่พวกเขา 'หวัดดี แฮรี่!' โชแชงนั่นเอง และยิ่งกว่านั้นเธอมาคนเดียว นี่ค่อนข้างแปลก เพราะปกติเธอจะต้องอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนสาวที่พากันหัวเราะคิกคัก แฮรี่จำความทรมานได้ตอนที่เขาพยายามเข้าถึงเธอเพื่อขอให้ไปงานบอลล์กับเขา 'หวัดดี' แฮรี่ตอบ เขารู้สึกว่าหน้าเริ่มร้อน อย่างน้อยนายก็ไม่ได้มียางเหม็นๆเต็มหน้าเหมือนคราวที่แล้วน่า เขาบอกตัวเอง ดูเหมือนว่าโชก็กำลังคิดอย่างเดียวกัน 'เอาน้ำยางพวกนั้นออกแล้วนี่?' 'ใช่' แฮรี่พูด พยายามยิ้ม เหมือนกันว่าความทรงจำที่เจอกันตอนนั้นเป็นเรื่องตลกไม่ใช่เรื่องน่าอาย 'แล้ว เธอ เอ่อ ..หน้าร้อนเป็นไง?' ขณะที่เขาถามไปแล้วนั้น ก็คิดว่าไม่น่าเลย - เซดริกเป็นแฟนของโชแล้วก็ความทรงจำเรื่องที่เขาตายคงมีผลกับวันหยุดของเธอ อย่างเลวร้ายพอๆกับที่มันมีผลกับเขา สีหน้าของเธอดูตึงเครียดขึ้นก่อนที่เธอจะตอบ 'ก็ มันก็โอเค..' 'นั่นเข็มกลัดทีมทอร์เนโดหนิ?' รอนพูดขึ้นพลางชี้ไปที่เสื้อคลุมด้านหน้าของโช ตรงที่เข็มกลัดสีฟ้าที่มีตัวอีกษร T กลัดอยู่ 'เธอไม่ได้เป็นแฟนพวกนี้หรอกนะ?' 'ใช่ฉันเป็น' โชตอบ 'เธอเชียร์พวกเขามาตลอดหรือว่ามาเชียร์ตอนที่พวกเขาได้แช้มป์ลีก?' รอนถามด้วยน้ำเสียงที่แฮรี่เห็นว่าไม่น่าจะออกแนวกล่าวหาเธออย่างนี้เลย 'ฉันเชียร์พวกเขามาตั้งแต่อายุ 6 ปี' โชตอบเรียบๆ 'ยังไงก็.. แล้วเจอกัน แฮรี่' แล้วเธอก็เดินจากไป เฮอร์ไมโอนี่รอจนกระทั่งโชผ่านนอกชานไปได้ครึ่งทางแล้วก่อนที่หันมาทางรอน 'เธอนี่ไม่รู้อะไรซะเลย!' 'อะไร? ฉันแค่ถามว่าเธอ-' 'ไม่เห็นเหรอว่าเธออยากจะคุยกับแฮรี่ลำพัง' 'แล้วไง เธอทำแล้วนี่ ฉันไม่ได้ไปห้าม-' 'แล้วเรื่องอะไรไปถึงไปยุ่งเรื่องทีมควิดดิชของเขา?' 'ยุ่ง?? ฉันไม่ได้ ฉันแค่-' 'ใครจะสนใจว่าเธอเชียร์ทีมทอร์เนโดไหม?' 'โอ้ ไม่เอาน่า กว่าครึ่งที่เห็นติดเข็มแบบนั้นก็เพิ่งซื้อเมื่อฤดูกาลที่แล้วทั้งนั้นล่ะ' 'แล้วมันจะมีปัญหาอะไร!' 'แปลว่าพวกเขาไม่ใช่แฟนจริงๆ พวกเขาทำตามแฟชั่นแค่นั้นล่ะ-' 'ระฆังดังแล้ว' แฮรี่พูดเบื่อๆ เพราะว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่ทะเลาะกันดังเกินกว่าจะได้ยิน พวกเขาไม่หยุดทะเลาะกันระหว่างทางไปคุกใต้ดินของสเนป ซึ่งทำให้แฮรี่มีเวลาได้คิดถึงว่า ระหว่างรอนกับเนวิลล์ เขาน่ะโชคดีที่แล้วที่ยังมีโอกาสคุยกับโชสองสามนาทีที่ยังพอคิดถึงได้โดยที่ไม่อยากหนีออกจากประเทศไปซะก่อน แต่ก็ เขาคิด ขณะที่เข้าแถวอยู่นอกห้องเรียนของสเนป เธอเดินมาคุยกับเขาเอง ไม่ใช่เหรอ? เธอเคยเป็นแฟนของเซดริก เธอมีเหตุผลพอที่จะเกลียดเขา หลังจากแฮรี่ออกมาจากเขาวงกตทั้งที่ยังมีชีวิตขณะที่เซดริกไม่ แต่เธอยังคุยกับเขาแบบเป็นเพื่อนอยู่ ไม่ได้คิดว่าเขาบ้า หรือโกหก หรือว่าเขาควรรับผิดชอบเกี่ยวกับความตายของเซดริก.. ใช่แล้ว เธอเดินมาหาเพื่อคุยกับเขาเอง และนั่นก็เป็นครั้งที่สองแล้ว ภายในสองวัน แฮรี่รู้สึกดีขึ้น แม้แต่เสียงเปิดคุกใต้ดินของสเนปก็ไม่ได้จิ้มลูกโป่งน้อยๆแห่งความหวัง ที่ดูเหมือนจะเริ่มพองโตในอกของเขา เขาเดินตามหลังรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เข้าห้องเรียนไปและตรงไปนั่งที่ที่ประจำด้านหลัง แฮรี่นั่งระหว่างพวกเขา โดยไม่สนใจเสียงงอดๆแงดๆฟ่อๆที่พวกเขาทำใส่กัน จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 56 'สงบกันหน่อย' สเนปพูดเย็นชาขณะปิดประตูห้องลง ไม่มีความจำเป็นเลยที่เขาจะบอกให้นักเรียนสงบ จังหวะที่นักเรียนได้ยินเสียงประตูปิดลง ความเงียบก็แผ่ไปทั่วแล้ว พวกที่ยังยุกยิกๆทั้งหลายก็หยุด แค่สเนปอยู่ที่นี่ก็เพียงพอที่จะมั่นใจได้เลยว่าห้องเรียนจะเงียบแน่ 'ก่อนที่จะเริ่มเรียนวันนี้' สเนปพูดพร้อมเดินเร็วๆไปที่โต๊ะของเขา ก่อนที่จะจ้องมาทางนักเรียน 'ฉันอยากจะเตื่อนพวกเธอว่าเดือนมิถุนายนปีหน้า จะมีการสอบที่สำคัญรออยู่ ที่พวกเธอจะได้พิสูจน์ว่าได้เรียนรู้เกี่ยวกับการผสมและการใช้ยาแค่ไหน สำหรับพวกเธอบางคนที่โง่ๆอย่างไม่ต้องสงสัยในห้องนี้ ฉันก็หวังว่าจะคว้า เกรดที่ยอมรับได้ (A-Acceptable) มาจาก OWL ไม่ก็มาเจอกับ..ความโกรธของฉัน' คราวนี้เขาเหล่ไปทางเนวิลล์ ที่กำลังกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก 'หลังจากปีนี้ แน่นอนว่า พวกเธอหลายคนอาจจะเลิกเรียนกับฉัน' สเนปต่อ 'ฉันจะรับเฉพาะคนเยี่ยมๆเท่านั้นเข้าเรียนปรุงยากับฉันในระดับ NEWT ซึงหมายความว่า คงต้องบอกลาพวกเราบางคนในห้องนี้' สายตาของเขาจับจ้องที่แฮรี่และปากแบะใส่ แฮรี่จ้องตอบ เขารู้สึกยินดีที่เขาสามารถเลิกเรียนปรุงยาได้หลังจากจบปีห้า 'แต่พวกเธอยังเหลืออีกหนึ่งปีก่อนที่จะได้กล่าวคำอำลาอย่างสุขี' สเนปพูด 'ดังนั้นไม่ว่าพวกเธอตั้งใจจะเรียนต่อ NEWT หรือไม่ ฉันขอแนะนำว่าให้มุ่งมั่นพยายามให้ผ่านระดับที่ฉันคาดหวังจากนักเรียนระดับ OWL ของฉัน วันนี้เราจะผสมยาที่มักจะออกสอบในการวัดระดับพ่อมดสามัญ (OWL) น้ำแห่งความสงบ หรือยาที่บรรเทาอาการเครียดและช่วยผ่อนคลายความรุ่มร้อน ขอเตือนไว้ก่อน:ถ้าพวกเธอหนักมือเกินไปตอนใส่ส่วนผสมอาจจะทำให้คนดื่ม นอนมากเกินไปหรือไม่ก็หลับไม่ตื่นเลย ดังนั้นจงใส่ใจจริงๆว่ากำลังทำอะไรอยู่' เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งทางด้านขวาของแฮรี่ขยับนั่งให้ตัวตรงขึ้นอีกนิด สีหน้าตั้งใจสุดๆ 'ส่วนผสมและวิธีทำ-' สเนปสะบัดไม้กายสิทธิ์ '-อยู่บนกระดาน-' (พวกมันโผล่ขึ้นมาที่กระดาน) '-พวกเธอจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ--' เขาสะบัดไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง '-ในตู้เก็บของ--' (ประตูของตู้ที่เขาบอกก็เปิดออก) '-พวกเธอมีเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่ง...ลงมือได้' เหมือนอย่างที่แฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่คาดไว้ สเนปคงไม่อาจหาอะไรให้พวกเขาทำยากกว่านี้ได้อีก ยาที่หยุมหยิม ส่วนผสมที่จะเติมลงหม้อต้องใส่ให้ถูกเป๊ะทั้งลำดับและปริมาณ จะคนกี่ทีก็ต้องพอดีเป๊ะ ตอนแรกก็คนตามเข็มนาฬิกาก่อน แล้วค่อยทวนเข็มนาฬิกา ความร้อนของไฟที่จะใช้ต้มก็ต้องลดลงให้พอดีๆกี่นาทีก่อนที่จะใส่ส่วนผสมสุดท้ายลงไป 'ไอสีเงินจางๆควรจะเริ่มลอยขึ้นมาจากยาของพวกเธอแล้ว' สเนปร้องบอกเมื่อเหลือเวลาอีก 10 นาที แฮรี่ ที่กำลังเหงื่อท่วมหันไปมองรอบๆคุกใต้ดินอย่างสิ้นหวัง หม้อของเขากำลังปล่อยไอสีเทาเข้มออกมาอย่างเยอะ ของรอนปล่อยประกายไฟสีเขียว ซีมัสกำลังแยงๆไฟที่ลุกติดในก้นหม้อของเขาด้วยไม้กายสิทธิ์ท่าทางตื่นเมื่อมันกำลังจะลามออกมา แต่ว่าผิวบนของน้ำยาในหม้อของเฮอร์ไมโอนี่กำลังกรุ่นๆด้วยไอสีเงินจางๆ และเมื่อสเนปเดินผ่านมา เขาก็เหล่มองที่ยาของเธอผ่านจมูกงุ้มๆโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ซึ่งนั่นแปลว่าเขาไม่อาจหาอะไรมาวิจารณ์ได้ แต่พอมาถึงหม้อของแฮรี่ สเนปหยุดเดินและมองที่น้ำยาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่น่ารังเกียจ 'พ้อตเตอร์ เจ้านี่น่ะอะไรเหรอ?' นักเรียนจากสริธีรินที่นั่งแถวหน้าพากันหันมามองอย่างสนอกสนใจ พวกเขาชอบฟังเวลาที่สเนปว่าแฮรี่ 'น้ำแห่งความสงบ' แฮรี่ตอบเครียดๆ 'ไหนบอกมาซิ พ้อตเตอร์' สเนปพูด 'อ่านหนังสือออกหรือเปล่า?' เดรโก้ มัลฟอยหัวเราะ 'ออก' แฮรี่ตอบ มือกำไม้กายสิทธิ์แน่น 'อ่านคำสั่งข้อสามให้ฉันฟังหน่อย พ้อตเตอร์' แฮรี่หันไปมองที่กระดาน ไม่ง่ายเลยที่จะมองเห็นคำสั่งผ่านควันสีต่างๆที่กรุ่นอยู่เต็มคุกใต้ดินในตอนนี้ '"เติมผงหินดวงจันทร์ คนสามครั้งทวนเข็มนาฬิกา ต้มต่อไปเจ็ดนาทีแล้วเติมน้ำหวานจากดอกเฮลิบอร์ 2 หยด"' หัวใจแฮรี่หล่นวูบ เขาข้ามขั้นตอนเติมน้ำหวานจากดอกเฮลิบอร์ไปทำคำสั่งในบรรทัดที่สี่เลยหลังจากต้มน้ำยาได้เจ็ดนาทีแล้ว 'เธอทำครบทุกอย่างในบรรทัดที่สามหรือเปล่า พ้อตเตอร์?' 'ไม่' แฮรี่ตอบเบาสุดๆ 'ว่าอะไรนะ?' 'ไม่' แฮรี่ตอบดังขึ้นอีกหน่อย 'ผมลืมดอกเฮลิบอร์' 'ฉันรู้ว่าเธอลืม พ้อตเตอร์ ซึ่งแปลว่าสิ่งนี้ไม่มีประโยชน์ใดๆ อีวาเนสเซ่' น้ำยาของแฮรี่หายวับไป เขาถูกทิ้งให้ยืนบื้ออยู่ข้างๆหม้อเปล่า 'ส่วนใครที่ได้อ่านคำสั่ง เทตัวอย่างน้ำยาใส่เหยือก ติดชื่อให้ชัดเจนแล้วเอามาส่งที่โต๊ะเพื่อทดสอบดู' สเนปพูด 'การบ้าน:เรียงความเกี่ยวกับคุณสมบัติของหินดวงจันทร์และประโยชน์ของมันในการปรุงยาขนาดยาว 12 นิ้ว กำหนนดส่งวันพฤหัส' ขณะที่คนอื่นรอบๆแฮรี่เทน้ำยาของพวกเขาใส่เหยือก แฮรี่ก็เก็บกวาดวัสดุของเขา,เขากำลังเดือดปุดๆ ยาของเขาก็ไม่ได้เลวร้ายไปกว่าของรอน ซึ่งตอนนี้กำลังปล่อยกลิ่นเหม็นๆเหมือนไข่เน่า หรือของเนวิลล์ซึ่งแข็งเหมือนซีเมนต์จนทำให้เนวิลล์ต้องใช้วิธีแซะมันออกมาจากหม้อ แต่ก็เป็นแฮรี่ที่จะได้ 0 คะแนนจากงานในคาบ แฮรี่เก็บไม้กายสิทธิ์กลับไว้ในกระเป๋าและกระแทกนั่งลงที่เก้าอี้พลางมองคนอื่นๆเดินไปส่งยาที่โต๊ะของสเนปซึ่งเต็มไปด้วยเหยือกปิดฝา เมื่อระฆังดังขึ้น แฮรี่ก็เป็นคนแรกที่ออกจากคุกใต้ดิน และได้เริ่มกินมื่อเที่ยงไปแล้ว เมื่อรอนกับเฮอร์ไมโอนี่มาสมทบที่ห้องโถงใหญ่ เพดานของห้องดูมืดครึ้มหนักยิ่งกว่าช่วงมื้อเช้า 'ไม่ยุติธรรมเลย' เฮอร์ไมโอนี่บ่น ขณะนั่งลงข้างๆแฮรี่และกำลังหยิบพาย 'ยาของเธอไม่ได้แย่กว่าของกอล์ยเลย ตอนที่เขาเทยาใส่เหยือกมันก็แตกหมดเลย แถมไฟไหม้เสื้อคลุมเขาด้วย' 'อืม' แฮรี่พูดโดยจ้องโกรธๆที่จานของตัวเอง 'ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะที่สเนปยุติธรรมกับฉัน?' ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ไม่มีใครตอบ ทั้งสามคนรู้ว่าความเป็นศัตรูต่อกันของสเนปกับแฮรี่เริ่มขึ้นตั้งแต่ที่แฮรี่เข้าเรียนที่ฮ้อกวอตส์แล้ว 'ฉันคิดว่าปีนี้เขาจะดีขึ้นน่ะ' เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง 'หมายถึง.. แบบว่า..' เธอหันไปมองรอบๆ มีที่นั่งว่างๆถัดจากพวกเขาไปราวครึ่งโหลแถมไม่มีใครเดินผ่านโต๊ะด้วย '.. ตอนนี้เขาเป็นสมาชิกภาคีแล้วก็อื่นๆอีก' 'เห็ดพิษน่ะไม่มีทางเปลี่ยนหรอก' รอนพูดอย่างฉลาด 'ฉันคิดว่าตลอดว่าดัมเบิ้ลดอร์น่ะบ้าแล้วที่เชื่อใจสเนป หลักฐานไหนที่บอกว่าเขาเลิกทำงานให้คุณก็รู้ว่าใครแล้วน่ะ?' 'ฉันคิดว่าดัมเบิ้ลดอร์คงจะมีหลักฐานเพียบเลยล่ะ แต่เขาจะไม่ได้เล่าให้เธอฟัง รอน' เฮอร์ไมโอนี่กัด 'หุบปากเลยพวกเธอน่ะ' แฮรี่พูดเสียงแข็งขณะที่รอนกำลังอ้าปากเพื่อเถียงเฮอร์ไมโอนี่กลับ ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และรอนนั่งตัวแข็ง ทั้งคู่ทำหน้าโกรธๆเหมือนถูกว่า 'เลิกซะทีได้ไหม?' แฮรี่พูด 'พวกเธอเถียงกันอยู่เรื่อย ฉันน่ะจะบ้าอยู่แล้ว' เขาวางพายลง ยกกระเป๋าขึ้นใส่บ่า และปล่อยพวกเขานั่งอยู่กันต่อไป แฮรี่ก้าวขึ้นบันไดหินอ่อนทีละสองขั้น ผ่านกลุ่มนักเรียนที่มุ่งหน้ามากินมื้อเที่ยง อารมณ์โกรธที่แผ่ไปทั่วร่างยังกรุ่นอยู่ภายใน สีหน้าช้อคของรอนและเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เขารู้สึกสะใจลึกๆ สมควรแล้ว เขาคิด ทำไมไม่เลิกกัดกันซะที..เถียงกันตลอดเวลา.. พอที่จะทำให้ใครเป็นบ้าได้เลย แฮรี่เดินผ่านรูปของอัศวิน เซอร์คาโดแกนที่เหนือบันได เซอร์คาโดแกนดึงดาบเขาออกและกวัดแกว่งมันมาทางแฮรี่ที่ไม่สนใจแต่อย่างใด 'กลับมานี่ ไอ้หมาไร้ค่า! ลุกขึ้นมาสู้!' เสียงของเซอร์คาโดแกนตะโกนผ่านหน้ากากเสื้อเกราะของเขา แต่แฮรี่ก็เพียงแต่เดินต่อไป เมื่อเซอร์คาโดแกนพยายามตามแฮรี่ด้วยการวิ่งผ่านรูปภาพข้างๆ เขาก็ถูกปฏิเสธจากเจ้าของรูป หมาป่านักล่าตัวใหญ่ที่กำลังโกรธ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 57 แฮรี่ใช้เวลาที่เหลือของช่วงพักเที่ยงนั่งอยู่คนเดียวที่ใต้บันไดที่อยู่บนสุดของหอคอยด้านทิศเหนือ และเขาก็เป็นคนแรกที่ปีนขึ้นไปบนบันไดสีเงินสู่ห้องเรียนของไซบิล เทรลอนี่ย์เมื่อระฆังดังขึ้น ถัดจากปรุงยาแล้ว การทำนายอนาคตเป็นวิชาที่แฮรี่ชอบน้อยที่สุด ซึ่งเหตุผลหลักก็เพราะตัวศ.เทรลอนี่ย์เอง ที่ชอบทำนายถึงความตายก่อนวัยอันควรของแฮรี่อยู่เรื่อย ผู้หญิงผอมๆ พร้อมผ้าพันไหล่หนาๆ ที่มีประกายแววาวออกมาจากสายสร้อยลูกปัด เธอทำให้แฮรี่นึกถึงแมลงมาตลอดเพราะว่าแว่นตาขยายลูกตาเธอให้ดูมหึมา ขณะที่แฮรี่เข้ามาในห้องเธอก็กำลังยุ่งอยู่กับการวางหนังสือปกหนังที่เสียรูปไว้บนโต๊ะเล็กๆที่วางอยู่ในห้องของเรียนเธอ แต่แสงจากตะเกียงที่ปกคลุมด้วยผ้าตกแต่ง และไฟหรี่ๆที่ส่งกลิ่นแย่ๆนั้น ก็แค่ให้แสงสลัวๆ จนเธอไม่ได้สังเกตเห็นแฮรี่ ขณะที่เขานั่งลงใต้เงามืด นักเรียนคนอื่นๆมาถึงเมื่อเวลาผ่านไปราว 5 นาที รอนโผล่ขึ้นมาจากบันไดและมองไปรอบๆ พอเห็นแฮรี่แล้วก็เดินตรงมาที่เขาหรือพยายามให้ตรงที่สุดเพราะว่าต้องเดินอ้อมโต๊ะเก้าอี้และก้าวข้ามเบาะรองนั่งด้วย 'เฮอร์ไมโอนี่กับฉันเลิกทะเลาะกันแล้ว' เขาพูดขณะนั่งลงข้างๆแฮรี่ 'ดี' แฮรี่พูดกร้าวๆ 'แต่เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าคงจะดีถ้านายเลิกระบายอารมณ์เสียของนายลงที่พวกเรา' รอนพูด 'ฉันไม่ได้-' 'ฉันแค่เป็นคนส่งสารเท่านั้น' รอนพูดสวนเขา 'แต่ฉันก็ว่าเธอพูดถูก ไม่ใช่ความผิดเราซักหน่อยที่ซีมัสกับสเนปทำกับนายน่ะ' 'ฉันไม่เคยบอกว่า-' 'วันดีดี' ศ.เทรลอนี่พูดในน้ำเสียงปกติที่เครือๆ ล่องลอยของเธอ แฮรี่หยุดพูดและรู้สึกรำคาญบวกละอายใจเล็กน้อย 'ยินดีต้อนรับสู่การทำนายอนาคต ฉันได้ติดตามดวงชะตาของพวกเธอมาตลอดในช่วงวันหยุด และฉันรู้สึกปรีติที่เห็นพวกเธอทุกคนกลับมาฮ้อกวอตส์ได้อย่างปลอดภัย - และก็แน่นอน ว่าฉันรู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าพวกเธอจะปลอดภัย' 'ที่โต๊ะเบื้องหน้า พวกเธอจะได้หนังสือ เทพยากรความฝัน โดยอินนิโก้ อิเมโก้ การทำนายฝันเป็นเรื่องสำคัญในการ ทำนายอนาคตและอาจจะถูกนำมาทดสอบพวกเธอในระดับ OWL แต่ก็ไม่ใช่ว่าการผ่านหรือตกจะเป็นสาระสำคัญ เมื่อพูดถึงศาสตร์ศักดิ์สิทธิ์แห่งการทำนาย ถ้าพวกเธอมีดวงตาทิพย์ การได้ใบประกาศหรือเกรดไม่ได้มีความหมายยอันใด แต่อาจารย์ใหญ่อยากให้พวกเธอทำการสอบ, ก็เลย..' เสียงของเธอค่อยๆหายไป ทำให้พวกนักเรียนไม่สงสัยเลยว่า ศ. เทรลอนี่ย์เห็นว่าวิชาของเธออยู่เหนือเรื่องต่ำต้อยอย่างเช่นการสอบ 'กรุณา เปิดไปที่บทนำ แล้วอ่านว่าคุณอิเมโก้ว่ายังไงเกี่ยวกับการทำนายความฝัน จากนั้นก็จับกันเป็นคู่ๆ แล้วใช้เทพยากรความฝันช่วยทำนายฝันล่าสุดที่เกิดขึ้นกับอีกฝ่าย เอาล่ะเริ่มได้' เรื่องที่ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีของวิชานี้คือไม่ใช่สองคาบติดกัน เมื่อพวกเขาอ่านบทนำเสร็จก็เหลือเวลาเพียงแค่ 10 กว่า นาทีสำหรับทำนายฝัน ถัดจากโต๊ะของแฮรี่กับรอน ดีนจับคู่กับเนวิลล์ที่กำลังร่ายบรรยายฝันร้ายถึงกรรไกรยักษ์ที่กำลังทำให้ผมย่าเสียทรง แฮรี่กับรอนเพียงแต่มองหน้ากันเคืองๆ 'ฉันไม่เคยจำฝันได้' รอนพูด 'นายบอกมา' 'นายต้องจำฝันได้บ้างสิ' แฮรี่พูดเซ็งๆ เขาจะไม่เล่าความฝันของเขาให้ใครฟัง เขารู้อยู่แล้วว่าฝันร้ายเกี่ยวกับสุสานที่ฝันถึงบ่อยๆหมายความว่ายังไง เขาไม่จำเป็นต้องให้รอนหรือศ.เทรลอนี่ย์หรือไอ้เทพยากรความฝันบ้าๆนั่นมาแปลให้หรอก 'อืม ฉันฝันว่ากำลังเล่นควิดดิชเมื่อคืนก่อน' รอนพูด พร้อมกับลูบหน้าพยายามจำความฝัน 'นายว่านั่นจะแปลว่าอะไร?' 'อาจแปลว่า นายกำลังจะถูกมาร์ชแมโลยักษ์หรืออะไรซักอย่างกิน' แฮรี่พูดพลางเปิดหนังสือเทพยากรโดยไม่ได้สนใจนัก เป็นเรื่องงี่เง่ามากที่ต้องมานั่งเปิดหาเรื่องที่ฝันในหนังสือเทพยากร และแฮรี่ก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเมือ ศ. เทรลอนี่บอกว่าให้ทำไดอารี่ความฝันเป็นเวลาหนึ่งเดือน เมื่อระฆังดังขึ้นขณะที่เขากับรอนปีนลงบันได รอนก็บ่นเสียงดัง 'นายรู้ไหมว่าพวกเรามีการบ้านเยอะแค่ไหนแล้ว? บินนส์ให้เขียนเรียงความเรื่องสงครามยักษ์ขนาดฟุตครึ่ง สเนปอยากได้เรียงความขนาด 1 ฟุตเกี่ยวกับการใช้หินดวงจันทร์ และตอนนี้เราได้ไดอารี่ความฝันเดือนนึงจากเทรลอนี่! เฟรดกับจอร์จพูดไว้ไม่ผิดเลยเรื่อง OWL ใช่ไหม? ผู้หญิงอัมบริดจ์นั่นคงจะดีถ้าไม่ให้พวกเราทำอะไรอีก..' เมื่อมาถึงห้องเรียนศาสตร์การป้องกันภัยจากศาสตร์มืด พวกเขาก็เห็น ศ.อัมบริดจ์นั่งรออยู่แล้วที่โต๊ะของอาจารย์ เธอใส่เสื้อถักฟูๆสีชมพูเหมือนกับคืนก่อน และใส่โบว์กำมะหยี่สีดำบนหัว อีกครั้งที่ทำให้แฮรี่นึกถึงแมลงวันโง่ๆที่มาเกาะบนหัวของคางคกตัวใหญ่ๆ พวกนักเรียนเงียบเสียงกันขณะที่เดินเข้ามาในห้อง เพราะว่าศ. อัมบริดจ์นั้นเป็นคนที่ที่ยังไม่มีใครรู้ว่าเป็นยังไง เจ้า ระเบียบแค่ไหน 'สวัสดี ตอนบ่าย!' เธอพูดเมื่อนักเรียนทุกคนหาที่นั่งได้แล้วหลายคนพึมพำ 'สวัสดีตอนบ่าย' ตอบ 'จุ๊ จุ๊' ศ.อัมบริดจ์ทำเสียง 'ไม่ถูกต้องๆ ใช่ไหม? ฉันอยากให้พวกเธอ โปรด ตอบว่า "สวัสดีตอนบ่ายศาสตรจารย์อัมบริดจ์" เอาใหม่อีกครั้งนะ สวัสดีตอนบ่ายนักเรียน!' 'สวัสดีตอนบ่ายศาสตรจารย์อัมบริดจ์' พวกเขาร้องตอบเธอ 'ยังงั้นล่ะ!' ศ. อัมบริดจ์พูดหวานๆ 'ไม่ได้ยากเลย ใช่ไหม? เก็บไม้กายสิทธิ์ไว้แล้เอาปากกาขนนกออกมา' นักเรียนมองหน้ากันเศร้าๆ คำสั่งที่ว่า 'เก็บไม้กายสิทธิ์ไว้' ยังไม่เคยเกิดขึ้นในชั้นที่พวกเขาจะเห็นว่าน่าสนุก แฮรี่เก็บไม้กายสิทธิ์ลงไว้ในกระเป๋าก่อนที่จะดึงปากกาขนนก ขวดหมึก และม้วนกระดาษ ออกมา ศ.อัมบริดจ์เปิดกระเป๋าของเธอ ดึงไม้กายสิทธิ์ซึ่งดูสั้นผิดปกติของเธอออกมา แตะไปที่กระดานดำ ก่อนที่ตัวอักษรปรากฎขึ้นทันที: ศาสตร์การป้องกันภัยจากศาสตร์มืด:กลับสู่หลักพื้นฐาน 'เอาล่ะ การเรียนวิชานี้ของพวกเธอค่อนข้างไม่ต่อเนื่อง ไม่ปะติดปะต่อ ใช่ไหม?' ศ.อัมบริดจ์เริ่ม ก่อนที่จะหันมามองนักเรียน มือประสานเข้าด้วยกันอย่างเรียบร้อยอยู่ด้านหน้า 'การเปลี่ยนอาจารย์บ่อย และส่วนใหญ่ก็ไม่สอนตามหลักสูตรที่กระทรวงอนุมัติ ยังผลให้พวกเธออยู่ต่ำกว่ามาตรฐานที่เราต้องการในการสอบ OWL อยู่มาก' 'พวกเธอคงดีใจที่จะได้รู้ว่า ตอนนี้ปัญหานี้ได้รับการแก้ไขแล้ว เราจะเริ่มกันใหม่ตามรูปแบบ ทฤษฎีเป็นสำคัญ ตามหลักสูตรแห่งศาสตร์การป้องกันภัยที่กระทรวงอนุมัติ กรุณาเขียนตามนี้' เธอเคาะที่กระดานอีกครั้ง ข้อความแรกหายไป ตามด้วย "วัตถุประสงค์ของการเรียน" - เข้าใจหลักที่อยู่เบื้องหลังเวทย์มนต์แห่งการป้องกันตัวเอง - เรียนเพื่อรู้ถึงสถานการณ์ที่สามารถใช้เวทย์มนต์เพื่อการป้องกันตัวที่ถูกกฎหมาย - ศึกษาการใช้คาถาการป้องกันในหลักการเพื่อการใช้ที่ถูกต้อง ชั่วครู่ที่ทั้งห้องเรียนดังขึ้นด้วยเสียงขูดขีดปากกาขนนกไปบนกระดาษ เมื่อทุกคนเขียนจุดประสงค์ 3 ข้อเสร็จแล้ว เธอก็ถาม 'ทุกคนมีหนังสือ ทฤษฎีการป้องกันตัวเอง โดย วิลเบิร์ต สลิงค์ฮาร์ต แล้วใช่ไหม?' มีเสียงพึมพำตอบในชั้น 'ฉันคิดว่าพวกเราต้องลองกันอีกครั้ง' ศ.อัมบริดจ์พูด 'เมื่อฉันถามคำถาม ฉันก็ควรได้รับคำตอบ "ใช่, ศาสตราจารย์อัมบริดจ์" หรือ "ไม่ใช่, ศาสตราจารย์อัมบริดจ์" ดังนั้น:ทุกคนมีหนังสือ ทฤษฎีการป้องกันตัวเอง โดย วิลเบิร์ต สลิงค์ฮาร์ต แล้วใช่ไหม?' 'ใช่, ศาสตราจารย์อัมบริดจ์' ดังกระหึ่มทั้งห้อง 'ดีมาก' ศ.อัมบริดจ์พูด 'ฉันอยากให้เปิดไปที่หน้า 5 แล้วก็อ่านบทที่ 1 พื้นฐานสำหรับผู้เริ่มต้น ไม่ต้องพูดคุยกัน' ศ.อัมบริดจ์ละจากกระดานดำก่อนที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างหลังโต๊ะของอาจารย์ พร้อมกับสังเกตพวกเขาอย่างใกล้ชิดด้วยตาในเปลือกตาหนาๆเหมือนคางคก แฮรี่เปิดไปที่หน้า 5 แล้วเริ่มอ่าน นี่มันบ้าจริงๆ แย่พอๆกับนั่งฟัง ศ. บินนส์ แฮรี่รู้สึกว่าสมาธิของเขาลอยหนีเขาไป เขาเริ่มอ่านบรรทัดเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก อยู่ 12 เที่ยวโดยที่ไม่ได้อ่านมากไปกว่าสองสามคำแรก ช่วงเวลาเงียบๆผ่านไปครู่หนึ่ง รอนที่นั่งใจลอยข้างๆหมุนปากกาขนนกไปมาด้วยนิ้วขณะที่สายตาก็จ้องอยู่ที่จุดเดียว แฮรี่มองไปทางขวาแล้วต้องแปลกใจขนาดหนัก เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ได้เปิดหนังสือ ทฤษฎีการป้องกันตัวเอง เลยด้วยซ้ำ เธอจ้องเขม็งที่ศ.อัมบริดจ์พร้อมกับมือยกสูง แฮรี่นึกไม่ออกว่าเฮอร์ไมโอนี่เคยละเลยคำสั่งให้อ่านหนังสือมาก่อน หรืออดใจไม่เปิดหนังสือที่อยู่ต่อหน้าได้ เขามองที่เธอเชิงถาม เธอเพียงแต่ส่ายหน้าตอบเพื่อบอกเขาว่าเธอจะไม่ตอบคำถาม และหันไปจ้อง ศ. อัมบริดจ์ที่กำลังเหมือนจงใจหันไปมองทางอื่นอยู่ เมื่อสี่ห้านาทีผ่านไป ก็ไม่ได้มีแต่แฮรี่เท่านั้นที่มองเฮอร์ไมโอนี่ บทเรียนที่พวกเขาถูกสั่งให้อ่านนั้นมันน่าเบื่อเสียจนนักเรียนส่วนใหญ่เลือกที่จะหันมามองความพยายามเงียบๆของเฮอร์ไมโอนี่ที่จะสบตาศ.อัมบริดจ์มากกว่าอ่าน "พื้นฐานสำหรับผู้เริ่มต้น" เมื่อกว่าครึ่งชั้นหันมามองเฮอร์ไมโอนี่มากกว่าหนังสือของพวกเขา ดูเหมือนศ.อัมบริดจ์ได้ตัดสินใจว่าไม่อาจละเลย สถานการณ์นี้ได้อีกแล้ว จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 58 'มีคำถามอะไรเกี่ยวกับบทนั้นเหรอหนู?' เธอถามเฮอร์ไมโอนี่ ราวกับว่าเพิ่งจะสังเกตเห็นเธอ 'ไม่เกี่ยวกับบทนั้นค่ะ, ไม่' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 'ก็พวกเราเพิ่งอ่านกันเอง' ศ. อัมบริดจ์พูดเผยให้เห็นฟันแหลมซี่เล็กๆของเธอ 'ถ้าเธอมีปัญหาเรื่องอื่นเดี๋ยวเราไว้คุยกันหลังหมดคาบ' 'หนูมีคำถามเกี่ยวกับจุดประสงค์การเรียนรู้ค่ะ' เฮอร์ไมโอนี่พูด ศ. อัมบริดจ์เลิกคิ้ว 'และเธอชื่อ?' 'เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 'เอาล่ะ มิสเกรนเจอร์ ครูคิดว่าจุดประสงค์นั้นชัดเจนดีแล้วถ้าเธออ่านให้ดี' ศ.อัมบริดจ์พูดโดยตั้งใจให้ออกมาหวานหู 'ก็ หนูไม่นี่' เฮอร์ไมโอนี่พูดตรงๆ 'บนนั้นไม่ได้เขียนถึงการใช้คาถาการป้องกันตัวเอง' ความเงียบปกคลุมครู่หนึ่ง ทั้งชั้นหันหน้าไปมองที่วัตถุประสงค์สามข้อบนกระดาน 'การใช้คาถา?' ศ.อัมบริดจ์ทวนคำพูดของเฮอร์ไมโอนี่พร้อมเสียงหัวเราะเล็กน้อย 'เพื่ออะไร ฉันนึกไม่ออกว่าจะมีสถานการณ์ไหนที่จะเกิดขึ้นในห้องเรียนของฉัน ที่เธอจำเป็นจะต้องใช้คาถาป้องกันตัวเอง มิสเกรนเจอร์ เธอแนใจนะว่าไม่ได้กลัวว่าจะถูกโจมตีระหว่างนั่งเรียนอยู่' 'พวกเราจะไม่ได้ใช้คาถาเหรอครับ?' รอนถามเสียงดัง 'นักเรียนต้องยกมือก่อนถึงจะพูดในห้องเรียนของฉันได้ คุณ-?' 'วีสลีย์' รอนตอบพร้อมกับยกมือขึ้น รอยยิ้มของ ศ.อัมบริดจ์กว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะหันหลังให้เขา แฮรี่และเฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นพร้อมกัน ตาในเปลือกตาหนาๆของศ.อัมบริดจ์หันมามองที่แฮรี่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปทางเฮอร์ไมโอนี่ 'ว่าไง มิสเกรนเจอร์ มีคำถามอื่นอีกเหรอ?' 'ค่ะ' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 'ก็ประเด็นสำคัญของวิชาการป้องกันภัยจากศาสตร์มืดคือฝึกฝนการใช้คาถาเพื่อการป้องกันตัวเองไม่ใช่เหรอคะ?' 'เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการศึกษาที่กระทรวงยังงั้นเหรอ มิสเกรนเจอร์?' ศ. อัมบริดจ์ถาม ด้วยน้ำเสียงที่หวานดุๆ 'ไม่ใช่ แต่ว่า-' 'งั้น ฉันเกรงว่าเธอจะไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะตัดสินว่าอะไรคือ "ประเด็นสำคัญ" ของวิชาไหนๆก็ตาม พ่อมดที่อาวุโสกว่า ฉลาดดกว่าเธอได้บัญญัติหลักสูตรการศึกษาใหม่ออกมา เธอจะได้เรียนการป้องกันภัยจากศาสตร์มืดแนวใหม่ที่ปลอดภัย และปราศจากความเสี่ยง-' 'มันจะมีประโยชน์ยังไง?' แฮรี่พูดเสียงดัง 'ถ้าพวกเราถูกโจมตี มันไม่ได้อยู่ใน-' 'มือ คุณพ้อตเตอร์!' ศ.อัมบริดจ์ร้อง แฮรี่ยกมือขึ้น อีกครั้งที่ศ.อัมบริดจ์หันไปจากเขา แต่ตอนนี้นักเรียนหลายคนต่างก็ยกมือเหมือนกัน 'เธอชื่ออะไร?' 'ดีน โทมัส' 'ว่าไง คุณ โทมัส?' 'มันก็เหมือนกับที่แฮรี่พูดไม่ใช่เหรอครับ?' ดีนถาม 'ถ้าหากพวกเราถูกโจมตี มันก็ไม่ใช่ปราศจากความเสี่ยง' 'ขอย้ำ,' ศ.อัมบริดจ์พูด พร้อมรอยยิ้มอย่างโกรธๆให้ดีน 'เธอคิดว่าจะถูกโจตีในห้องเรียนฉันเหรอ?' 'ไม่ แต่ว่า-' ศ. อัมบริดจ์พูดสวนเขา 'ฉันไม่อยากจะวิจารณ์วิถีที่สิ่งต่างๆเกิดขึ้นในโรงเรียนแห่งนี้,' เธอพูด พร้อมปากกว้างๆที่ยืดออกดูไม่จืดว่าเป็นรอยยิ้ม 'แต่พวกเธอต้องเรียนกับพ่อมดที่ขาดความรับผิดชอบในชั้นนี้ ขาดความรับผิดชอบจริงๆ - ไม่รวมถึง,' เธอหัวเราะเล็กๆอย่างน่าเกลียด 'พวกลูกครึ่งที่อันตรายสุดๆ' 'ถ้า อ. หมายถึง ศ. ลูปิน' ดีนพูดโกรธๆ 'เขาเยี่มที่สุดเท่าที่-' 'มือ, คุณโทมัส! อย่างที่ฉันกำลังพูด - พวกเธอถูกสอนให้ใช้คาถาที่ซับซ้อน, ไม่เหมาะสมกับวัยและอาจทำให้ตายได้ พวกเธอถูกทำให้เชื่อว่าจะต้องถูกโจมตีจากศาสตร์มืดไม่วันใดก็วันหนึ่ง-' 'ไม่พวกเราไม่ได้เป็นยังงั้น' เฮอร์ไมโอนี่พูด 'พวกเราแค่-' 'เธอไม่ได้ยกมืออยู่ มิสเกนเจอร์!' เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้น ศ.อัมบริดจ์หันหนีไปจากเธอ 'จากที่ฉันเข้าใจ ว่าคนก่อนหน้าฉันไม่เพียงแต่แสดงคาถาที่ผิดกฎหมายต่อหน้าพวกเธอเท่านั้น แต่เขายังทำกับพวกเธอด้วย' 'แต่ กลายเป็นว่าเขาเป็นคนบ้า ไม่ใช่เหรอ?' ดีนพูดเดือดๆ 'แต่ช่างเถอะ เราได้เรียนรู้ตั้งเยอะ' 'คุณไม่ได้ยกมืออยู่ คุณโทมัส!' ศ. อัมบริดจ์ร้อง 'ตอนนี้มันเป็นความเห็นของกระทรวง ว่าความรู้ด้านทฤษฎีจะมีประโยชน์มากกว่าตอนสอบ ซึ่งทั้งปวงแล้วก็คือจุด ประสงค์ของโรงเรียนนั่นเอง แล้วเธอชื่ออะไร?' เธอต่อ พลางมองที่พาร์วาติผู้ที่เพิ่งจะกมือขึ้น 'พาร์วาติ พาทิล แล้วในการสอบศาสตร์การป้องกันภัยจากศาสตร์มืดระดับ OWL ไม่ใช่สอบปฏิบัติเหรอคะ? ไม่ใช่ว่าพวกเราต้องแสดงการตอบโต้ให้ดูจริงๆเหรอคะ?' 'ตราบใดที่พวกเธอศึกษาทฤษฎีให้มากพอ ก็ไม่มีเหตุผลว่าทำไมเธอถึงจะใช้คาถาไม่ได้ภายใต้การควบคุมที่เหมาะสมขณะสอบ' ศ.อัมบริดจ์ตอบผ่านๆ 'โดยไม่มีการฝึกมาก่อนน่ะเหรอคะ?' พาร์วาติพูดแบบไม่อยากจะเชื่อ 'อาจารย์จะบอกว่าครั้งแรกที่พวกเราจะได้ลงมือใช้คาถาคืออยู่ระหว่างการสอบยังงั้นเหรอคะ?' 'ขอย้ำ ตราบใดที่พวกเธอศึกษาทฤษฎีให้มากพอ-' 'แล้วทฤษฎีจะช่วยอะไรได้ในโลกจริงๆ?' แฮรี่พูดเสียงดังพร้อมกับกำปั้นชูขึ้นสูงอีกครั้ง ศ.อัมบริดจ์เงยหน้าขึ้นมอง 'ที่นี่คือโรงเรียน คุณพ้อตเตอร์ ไม่ใช่โลกจริงๆ' เธอพูดนุ่มๆ 'งั้นเราก็ไม่ได้เตรียมตัวว่าจะเจอกับอะไรที่รอเราอยู่ข้างนอกนั่น?' 'ไม่มีอะไรรออยู่ข้างนอกนั่น คุณพ้อตเตอร์' 'โอ้ เหรอ?' แฮรี่พูด อารมณ์ของเขาซึ่งกรุ่นๆอยู่ใต้ผิวมาทั้งวัน ถึงจุดระเบิดแล้ว 'เธอคิดว่าใครอยากจะโจมตีเด็กอย่างเธอ?' ศ. อัมบริดจ์ถามด้วยน้ำเสียงหวานแบบสุดจะทน 'ฮืมม ขอคิดก่อน..' แฮรี่แกล้งพูดด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด 'บางที... ลอร์ดโวลเดอร์ม้อต' รอนสะดุ้ง; ลาเวนเดอร์ บราวน์ปล่อยกรี๊ดเล็กๆ; เนวิลล์เลื่อนตกเก้าอี้ แต่ศ.อัมบริดจ์ไม่กระตุกซักแอะ แต่เธอมองที่แฮรี่ด้วยสีหน้าสะใจเครียดๆ '10 คะแนนจากกริฟฟินดอร์ คุณพ้อตเตอร์' ทั้งชั้นเงียบกริบ ทุกคนมองที่แฮรี่กับศ.อัมบริดจ์ 'เอาล่ะ ขอฉันทำอะไรให้ง่าย' ศ. อัมบริดจ์ยืนขึ้นและโน้มตัวมาข้างหน้า นิ้วสั้นๆของเธอวางที่โต๊ะ 'พวกเธอได้รับการบอกกล่าว ว่าพ่อมดศาสตร์มืดคนนั้นกลับมาจากความตาย-' 'เขาไม่ได้ตาย' แฮรี่พูดโกรธๆ 'แต่ก็ใช่ เขากลับมาแล้ว!' 'คุณพ้อตเตอร์ เธอเพิ่งเสีย 10 คะแนนไป อย่าทำอะไรให้มันเลวร้ายกับตัวเองไปกว่านี้' ศ.อัมบริดจ์พูดยาวๆโดยที่ไม่มองหน้าเขา 'อย่างที่ฉันบอก พวกเธอได้รับการบอกกล่าวว่าพ่อมดศาสตร์มืดคนนั้นกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง มันเป็นเรื่องโกหก' 'มันไม่ใช่เรื่องโกหก!' แฮรี่พูด 'ผมเห็นเขา ผมสู้กับเขา!' 'โทษกักบริเวณ คุณพ้อตเตอร์!' ศ.อัมบริดจ์พูดอย่างมีชัย 'พรุ่งนี้ห้าโมงเย็นที่ห้องทำงานของฉัน ขอย้ำ ว่ามันคือเรื่องโกหก กระทรวงเวทย์มนต์ขอรับประกันว่าพวกเธอไม่ได้มี อันตรายใดๆจากพวกศาสตร์มืด ถ้าพวกเธอยังกังวลอยู่ล่ะก็ สามารถมาพบฉันได้ตลอดเวลา ถ้ามีใครมาเตือนเรื่องหลอกๆเกี่ยวกับการกับมาของพ่อมดศาสตร์มืดล่ะก็ ฉันก็อยากได้ยินเหมือนกัน ฉันมาอยู่ที่นี่เพื่อจะช่วย ฉันเป็นเพื่อนของพวกเธอ เอาล่ะจะเริ่มอ่านต่อได้รึยัง หน้า 2 "พื้นฐานสำหรับผู้เริ่มต้น"' ศ. อัมบริดจ์นั่งลงที่เก้าอี้ของเธอ แต่แฮรี่ยังยืนอยู่ คนอื่นๆมองมาที่เขา ซีมัสมองแบบกึ่งตกใจกึ่งชื่นชม 'แฮรี่ ไม่!' เฮอร์ไมโอนี่กระซิบบอก พร้อมๆกับดึงชายเสื้อเขา แต่แฮรี่สะบัดแขนเขาออก 'งั้น ตามที่คุณว่า เซดริกก็ตายเอง ยังงั้นเหรอ?' แฮรี่ถามเสียงสั่น มีเสียงตกใจดังทั่วห้อง เพราะไม่มีพวกเขาคนไหน ยกเว้นรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่เคยได้ยินแฮรี่พูดถึงคืนที่เซดริกตาย พวกเขามองจากแฮรี่ไปที่ ศ.อัมบริดจ์ที่กำลังทำตาโตมองที่แฮรี่โดยปราศจากร่องรอยแสร้งยิ้มบนใบหน้า 'ความตายของเซดริก ดิกกอรี่เป็นอุบัติเหตุที่น่าเศร้า' เธอตอบเย็นชา 'มันเป็นฆาตรกรรม' แฮรี่พูด เขารู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังสั่นอยู่ เขาไม่ค่อยได้คุยเรื่องนี้กับใคร ยิ่งต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นที่อยากรู้อยากเห็นร่วม 30 คน 'โวลเดอร์ม้อตฆ่าเขา และคุณก็รู้ดี' หน้าของ ศ.อัมบริดจ์ปราศจากอารมณ์ใดๆ ครู่หนึ่งที่แฮรี่คิดว่าเธอจะกรีดร้องใส่เขา ก่อนที่เธอจะพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงนุ่มสุดๆ หวานสุดๆแบบเสียงเด็กๆ 'มานี่คุณพ้อตเตอร์,' แฮรี่เตะเก้าอี้ออก เดินอ้อมรอนและเฮอร์ไมโอนี่ตรงไปที่โต๊ะของครู เขารู้สึกได้ว่าทั้งชั้นกำลังกลั้นหายใจอยู่ เขาโกรธเกินกว่าจะสนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นแล้ว ศ. อัมบริดจ์ดึงม้วนกระดาษเล็กๆออกมาจากกระเป๋า กางมันออกที่โต๊ะ จุ่มปากกาขนนกลงที่ขวดหมึกก่อนที่จะเริ่มเขียน เธอก้มบังทำให้แฮรี่มองไม่เห็นว่าเขียนอะไร ไม่มีใครพูดอะไร ผ่านไปราวๆหนึ่งนาที เธอม้วนกระดาษและใช้ไม้กายสิทธิ์แตะ ม้วนกระดาษนั้นก็ปิดเรียบสนิทที่แฮรี่ไม่อาจเปิดได้ 'หนูเอานี่ไปให้ ศ.แมคกอนนากัลนะ' ศ.อัมบริดจ์พูดพร้อมกับยื่นโน้ตให้เขา จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 59 แฮรี่รับมันมาจากเธอโดยไม่พูดอะไร เขาหันหลังกลับเพื่อเดินออกจากห้องไป เขาไม่มองกลับมาที่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ด้วยซ้ำ ก่อนที่กระแทกประตูห้องเรียนปิด เขาเดินเร็วๆมาตามทางเดิน มือกำโน้ตถึง ศ.แมคกอนนากัลแน่น และพอเลี้ยวซ้ายก็เจอเข้ากับพี้ฟ ชายตัวเล็กปากกว้างนอนหงายอยู่บนอากาศ พร้อมๆกับโยนขวดหมึกเล่น 'ทำไมต้องเป็นพ้อตเตอร์บ้าน้อยๆ!' พี้ฟหัวเราะ ก่อนที่จะปล่อยให้ขวดหมึกสองอันหล่นแตกพื้นและหมึกกระเด็นไปทั่วผนัง แฮรี่กระโดดหลบไปข้างหลังพร้อมกับตะโกน 'อย่ายุ่ง พี้ฟ' 'อู้ววว คนบ้ากำลังอารมณ์เสีย' พี้ฟพูดก่อนที่จะลอยตามแฮรี่ไปตามทางเดิน พร้อมกับมองแฮรี่ขณะที่ลอยอยู่เหนือเขา 'คราวนี้อะไร เพื่อนบ้าๆของฉัน? ได้ยินเสียง? เห็นนิมิต? พูดภาษา-' พี้ฟทำเสียงแบบไม่พอใจดังๆ '-ภาษาอื่น?' 'บอกว่า อยามายุ่งกับฉัน!' แฮรี่ตะโกน พลางวิ่งลงบันไดที่ใกล้ที่สุด แต่พี้ฟก็แค่นอนหงายเลื่อนลงมาตามราวบันได 'โอ้ ใครๆก็หาว่าเขาโกหก หนุ่มน้อยคนบ้า บางคนที่ใจดีหน่อยก็แค่ว่าเขาเศร้าน่า แต่พี้ฟรู้ดีกว่าและก็ว่าเขาน่ะบ้า-' 'หุบปาก!' ประตูด้านซ้ายมือของเขาเปิดออกพร้อมๆกับศ.แมคกอนนากัลเดินออกมาจากห้องทำงาน สีหน้าถ:-)ทึงเหมือนถูกรบกวน 'ตะโกนเรื่องอะไร พ้อตเตอร์?' เธอถาม ขณะที่พี้ฟยิ้มสะใจก่อนที่จะลอยหนีไป 'ทำไมถึงไม่อยู่ที่ห้องเรียน?' 'ผมถูกส่งให้มาพบอาจารย์' แฮรี่ตอบเสียงแข็ง 'ส่ง? เธอหม่ยความว่ายังไง ส่ง?' แฮรี่ยื่นโน้ตจากศ.อัมบริดจ์ให้ ศ.แมคกอนนากัลรับมันไปจากเขา เธอขมวดคิ้วขณะเปิดด้วยการแตะไม้กายสิทธิ์หนึ่งครั้ง เธอกางมันออก เริ่มอ่าน สายตาของเธอขยับจากซ้ายมาขวาภายใต้แว่นตาสี่เหลี่ยมขณะอ่านโน้ตของ ศ. อัมบริดจ์ และทุกๆบรรทัดที่ผ่านไปตาเธอก็หรี่ลงเรื่อยๆ 'เข้ามาก่อน พ้อตเตอร์' เขาเดินตาม ศ. แมคกอนนากัลเข้าไปก่อนที่ประตูจะปิดลงเอง 'เอาล่ะ' ศ.แมคกอนนากัลพูดขึ้นพร้อมกับหันมาที่เขา 'นี่เรื่องจริงเหรอ?' 'เรื่องอะไรจริง?' แฮรี่ถามด้วยเสียงค่อนข้างกร้าวร้าวกว่าที่เขาตั้งใจไว้ 'ฮะศาสตราจารย์?' เขาต่อพยายามให้เสียงสุภาพมากขึ้น 'จริงไหมที่เธอตะโกนใส่ศ.อัมบริดจ์?' 'ฮะ' แฮรี่ตอบ 'เธอเรียกเขาว่าคนโกหก?' 'ฮะ' 'เธอบอกเขาว่าคุณก็รู้ว่าใครกลับมาแล้ว?' 'ฮะ' ศ. แมคกอนนากัลนั่งลงหลังโต๊ะทำงานของเธอ มองที่แฮรี่ใกล้ๆ ก่อนที่พูดออกมา 'กินบิสกิต พ้อตเตอร์' 'กิน- อะไรนะครับ?' 'บิสกิต' เธอตอบพร้อมๆกับบุ้ยไปทางกระป๋องที่วางอยู่บนกองกระดาษบนโต๊ะ 'แล้วก็นั่งลง' เคยมีเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ที่แฮรี่คิดว่าเขาจะถูกทำโทษโดย ศ.แมคกอนนากัล แต่กลายเป็นว่าเขาได้รับเลือกให้เข้าเป็นสมาชิกทีมควิดดิชของกริฟฟินดอร์ แฮรี่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามเธอก่อนที่จะหยิบบิสกิตรสขิง เขารู้สึกสับสนและคาดการผิดเหมือนกับคราวที่แล้วไม่มีผิด ศ.แมคกอนนากัลวางโน้ตของศ.อัมบริดจ์ลงและมองที่แฮรี่อย่างซีเรียส 'พ้อตเตอร์ เธอต้องระวังตัว' แฮรี่กลืนบิสกิตรสขิงที่เต็มปากอยู่ แล้วมองที่เธอ น้ำเสียงของเธอไม่ใช่แบบที่แฮรี่คุ้นเคยเลย มันไม่ดุ หรือเข้มงวด มันเป็นเสียงต่ำๆแฝงด้วยความกังวลและดูเหมือนจะเป็นเสียงมนุษย์มากกว่าเก่า 'การทำตัวไม่ดีในชั้นของอัมบริดจ์อาจก่อผลเสียมากกว่าการตัดคะแนนของบ้านหรือการทำโทษกักบริเวณ' 'อาจารย์หมาย-?' 'พ้อตเตอร์ ใช้สามัญสำนึกสิ' ศ. แมคกอนนากัลสวนด้วยน้ำเสียงปกติของเธอ 'เธอรู้ว่าเขามาจากไหน เธอต้องรู้ว่าเขารายงานให้ใคร' เมื่อระฆังดังขึ้นบอกว่าหมดคาบเรียน เสียงจากข้างบนและรอบๆ ก็ดังขึ้นเมื่อนักเรียนร่วมร้อยเปลี่ยนคาบ 'ในนี้บอกว่าเธอต้องรับโทษกักบริเวณทุกเย็นในสัปดาห์นี้เริ่มจากวันพรุ่งนี้' ศ.แมคกอนนากัลพูดพร้อมกับเหล่มองที่โน้ตอีกครั้ง 'ทุกเย็นในสัปดาห์นี้!' แฮรี่ทวน รู้สึกตกใจ 'แต่ อาจารย์ครับ อาจารย์ช่วย-?' 'ฉันช่วยอะไรไม่ได้ พ้อตเตอร์' ศ.แมคกอนนากัลตอบ 'แต่-' 'เขาเป็นอาจารย์ของเธอ และมีสิทธิ์ทุกประการที่จะทำโทษ เธอไปที่ห้องทำงานเขา 5 โมงเย็นพรุ่งนี้เป็นครั้งแรก จำไว้ว่าทำตัวดีๆกับโดโลเรส อัมบริดจ์' 'แต่ผมพูดความจริง!' แฮรี่พูดอย่างโมโห 'โวลเดอร์ม้อตกลับมาแล้ว อาจารย์ก็รู้ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ก็รู้ว่าเขา-' 'ให้ตายเถอะพ้อตเตอร์!' ศ.แมคกอนนากัลพูด จับแว่นเธอให้เข้าที่อย่างโกรธๆ (เธอสะดุ้งเล็กน้อยตอนได้ยินชื่อโว ลเดอร์ม้อต) 'เธอคิดเหรอว่านี่มันเกี่ยวกับความจริงหรือโกหก? มันเกี่ยวกับตัวเธอน่ะให้หลีกเลี่ยงปัญหาแล้วก็ควบคุมอารมณ์ให้อยู่!' เธอลุกขึ้นยืน จมูกบานพร้อมๆกับปากเม้มแน่น และแฮรี่ก็ยืนขึ้นเหมือนกัน 'กินบิสกิตอีกสิ' เธอพูดเคืองๆ พลางยื่นกระป๋องให้แฮรี่ 'ไม่ฮะ ขอบคุณ' แฮรี่ตอบเย็นชา 'อย่าบ้าไปหน่อยเลยน่ะ' เธอกัด แฮรี่หยิบมาหนึ่งชิ้น 'ขอบคุณฮะ' เขาพูดอย่างไม่เต็มใจ 'เธอไม่ได้ฟังคำปราศรัยของอัมบริดจ์ตอนเปิดเรียนเหรอ พ้อตเตอร์?' 'ฟังฮะ' แฮรี่ตอบ 'เธอบอกว่า..พัฒนาการจะถูกห้าม หรือไม่..ก็..แปลว่า.. ว่า กระทรวงแห่งเวทย์มนต์จะเข้ามาแทรกแซงที่ฮ้อกวอตส์' ศ. แมคกอนนากัลมองที่เขาใกล้ๆ สูดลมหายใจ ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะของเธอเพื่อเปิดประตูให้แฮรี่ 'เอาล่ะ ฉันดีใจที่อย่างนั้นเธอก็ได้ฟังเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์' เธอพูดพร้อมกับชี้ให้เขาออกจากห้องทำงานของเธอได้ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 60 บทที่ 13 แปลโดยคุณ Kurenai (คนเมืองวัด) บทที่ 13 ถูกกักบริเวณกับ Delores Detention with Dolores อาหารเย็นที่ห้องโถงใหญ่วันนั้นไม่ได้เป็นปรสบการณ์ที่น่ารื่นรมย์สำหรับ Harry เลย ข่าวที่ว่าเขาไปตะโกนใส่ Umbridge นั้นแพร่กระจายเร็วเป็นพิเศษแม้กระทั่งเทียบตามมาตราฐานของ Hogwart เขานั่งอยู่ระหว่าง Ron กับ Hermione และก็ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบจากรอบตัวเขา มันตลกตรงที่ว่าดูเหมือนว่าพวกที่กระซิบกระซาบอยู่นั้นไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะได้ยินเรื่องที่กระซิบกันอยู่หรือไม่ ในทางกลับกันมันเหมือนราวกับว่าพวกเขากำลังหวังให้ Harry โกรธและลุกขึ้นมาตะโกนอีกครั้ง พวกเขาจะได้ได้ยินเรื่องราวสดๆ “เขาพูดว่าเขาเห็น Cedric Diggory โดนฆ่า...” “เขาว่าเขาสู้กับ You know who มาแล้ว...” “รอดจากเหตุการณ์นั้นมาได้...” “นี่เขาคิดว่าเขากำลังล้อเล่นเรื่องใครอยู่?” “ได้โปรดเถอะ..” “ไอ้ที่ฉันไม่เข้าใจก็คือ” Harry พูดผ่านไรฟันที่กัดกันแน่น เขาวางมีดกับส้อมของเขาลง มือของเขาสั่นเกินกว่าที่เขาจะถือมันได้ “คือทำไมพวกเขาถึงได้เชื่อเรื่องราวทั้งหมดตอนที่ Dumbledore บอกพวกเขาเมื่อสองเดือนที่แล้ว...” “ที่จริงแล้วนะ Harry ฉันไม่แน่ใจว่าพวกเขาเชื่อ” Hermione พูดอย่างเศร้าๆ “โอ้ พวกเราออกไปจากที่นี่เถอะ” เธอกระแทกมีดกับส้อมของเธอลง Ron มองอย่างเสียดายที่พายแอปเปิ้ลของเขาที่เพิ่งกันไปครึ่งเดียวแต่ก็ตามพวกเขาไป ทุกคนมองพวกเขาตลอดทางจนพวกเขาเดินออกจากห้องโถง “เธอหมายความว่ายังไงนะ พวกเขาไม่เชื่อที่ Dumbledore พูด?” Harry ถาม Hermione เมื่อพวกเขามาถึงชั้นหนึ่ง “ฟังนะ เธอไม่เข้าใจว่าสภาพมันเป็นยังไงหลังจากที่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว” Hermione พูดเงียบๆ “เธอกลับมากลางสนามพร้อมกับร่างของ Cedric ... พวกเราไม่ได้เห็นว่าอะไรเกิดขึ้นในเขาวงกตนั่น...พวกเราแค่ได้รับรู้จาก Dumbledore ว่า You know who กลับมาแล้ว ฆ่า Cedric และสู้กับเธอ” “ซึ่งมันก็เป็นความจริง!” Harry พูดเสียงดัง “ฉันรู้ ว่ามันจริง Harry ดังนั้นเธอจะช่วยกรุณาเลิกระเบิดอารมณ์ใส่ฉันได้ไหม?” Hermione พูดอย่างอ่อนแรง “มันก็แค่ทุกคนได้กลับบ้านไปหยุดฤดูร้อนก่อนที่พวกเขาจะรู้สึกถึงความจริงนั้น จากนั้นพวกเขาใช้เวลาสองเดือนอ่านแต่เรื่องที่ว่าเธอเพี้ยนแค่ไหน และDumbledore กำลังแก่หลงๆลืมๆแล้ว” ฝนตกกระทบหน้าต่างในขณะที่พวกเขาเดินผ่านทางเดินกลับไปยังหอคอย Griffindor Harry รู้สึกราวกับว่าวันแรกของเขายาวนานเป็นสัปดาห์ แต่เขายังมีการบ้านกองเป็นภูเขาที่เขาจะต้องทำก่อนที่เขาจะเข้านอนได้ ความปวดกำลังก่อตัวขึ้นเหนือตาขวาของเขา เขาเหลือบมองผ่านหน้าต่างที่ฝนกำลังตกไส่ไปยังสนามอันมืดมิดเบื้องนอกในขณะที่พวกเขาเลี้ยวเข้าทางเดินไปยังรูปสุภาพสตรีอ้วน ถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีแสงไฟออกมาจากกระท่อมของ Hagrid “Mimbulus mimbletonia” Hermione พูดก่อนที่สุภาพสตรีอ้วนจะทันได้ถาม รูปภาพเหวี่ยงเปิดออกให้เห็นรูด้านหลังมันและพวกเขาทั้งสามก็ปีนเข้าไป ห้องรวมเกือบจะว่างเปล่า เกือบทุกคันยังทานอาหารเย็นกันอยู่ Crookshanks ซึ่งขดตัวอยู่บนเก้าอีเท้าแขนก็วิ่งเหยาๆเข้ามาหาพวกเขาครางเสียงดัง และเมื่อ Harry, Ron และHermione เข้าประจำที่เก้าอี้โปรดทั้งสามของพวกเขาข้างเตาผิง มันก็กระโดดขึ้นไปบนตักของ Hermione เบาๆและขดตัวนอนอยู่ที่นั่นราวกับเป็นหมอนหนุนสีส้มปุกปุย Harry มองไปที่ไฟ เขารู้สึกเหนื่อยและหมดแรง “Dumbledore ปล่อยให้เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นได้ยังไง” จู่ๆก็ Hermione ร้องขึ้นทำให้ Harry กับ Ron สะดุ้ง Crookshanks กระโดดหนีจากตักเธอ มันดูไม่พอใจ เธอทุบพนักเก้าอี้ของเธออย่างโกรธแค้น ทำให้นุ่นที่ยัดอยู่ข้างในโผล่ออกมาจากรูขาดของเก้าอี้ “เขาปล่อยให้ยัยป้าเลวร้ายนั่นสอนพวกเราได้ยังไง และในปีที่เราจะต้องสอบ OWL ด้วย!” “ก็นะ เราไม่เคยมีอาจารย์วิชาต่อต้านศาสตร์มืดที่ดีเลยไม่ใช่หรือ?” Harry พูด “เธอก็รู้ว่ามันเป็นยังไง Hagrid ก็บอกพวกเราแล้ว ไม่มีใครอยากทำงานนี้ เขาว่ามันเป็นงานต้องสาป” “ใช่ แต่ว่านี่มันเป็นการจ้างคนที่ไม่ยอมให้พวกเราใช้เวทย์มนตร์ นี่ Dumbledore กำลังเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย?” “และเธอก็พยายามที่จะหาคนคอยสืบความลับให้เธอ” Ron พูดอย่างคลุมเครือ “จำได้ไหมที่เธอบอกให้พวกเราทุกคนไปบอกเธอถ้าหากได้ยินใครก็ตามพูดว่า you know who กลับมาแล้ว?” “แน่นอนว่าเธอมาอยู่ที่นี่เพื่อที่จะคอยสืบเรื่องพวกเรา นั่นมันชัดเจน ไม่งั้น Fudge ให้เธอมาทำไม?” Hermione กัด “อย่าทะเลาะกันอีกนะ” Harry พูดอย่างอ่อนแรง เมื่อ Ron อ้าปากเตรียมจะแก้เผ็ด “จะแค่... มาเริ่มทำไอ้การบ้านนั่นเถอะ อย่าใส่ใจเรื่องนั้นเลย...” พวกเขาไปหยิบกระเป๋าจากมุมห้องและกลับมาที่เก้าอี้ข้างเตาผิง คนอื่นๆเรื่มทยอยกลับมาจากอาหารค่ำแล้ว Harry หลบหน้าของเขาจากรูทางเข้า แต่ก็ยังรู้สึกถึงสายตาของคนอื่นที่ถูกดึงดูดมาทางเขา “เราจะเริ่มด้วยการบ้านของ Snape เป็นอย่างแรกไหม?” Ron พูดพร้อมกับจุ่มปากกาขนนกของเขาลงในขวดกหมึก “คุณสมบัติของ.... Moonstone และการใช้งาน...ในการปรุงยา...” เขาพึมพำพร้อมกับเขียนคำเหล่านั้นลงบนส่วนบนของม้วนกระดาษของเขา “เอาล่ะ” เขาขีดเส้นใต้หัวข้อพร้อมกับมองไปยัง Hermione อย่างคาดหวัง “แล้วตกลงคุณสมบัติของ Moonstone และการใช้งานของมันในการปรุงยาคืออะไรล่ะ?” แต่ Hermione ไม่ได้ฟังเขาอยู่ เธอกำลังชำเลืองมองไปยังมุมห้องอีกด้านหนึ่ง Fred Geroge และ Lee Jordan กำลังนั่งอยู่กลางกลุ่มปีหนึ่งที่ดูไม่รู้เรื่องอะไรซึ่งทุกคนกำลังเคี้ยวอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนจะมาจากถุงกระดาษใบใหญ่ที่ Fred ถืออยู่ “ไม่ เสียใจด้วย พวกเขาทำเกินไปแล้ว” เธอพูดพร้อมกับยืนขึ้นและดูโกรธมาก “มาเร็ว Ron” “ฉัน---อะไรนะ?” Ron พูด ชัดเจนว่ากำลังถ่วงเวลา “ไม่เอาน่า ---Hermione---- พวกเราห้ามไม่ให้พวกนั้นแจกขนมไม่ได้หรอก ” “เธอรู้ดีแน่นอนว่าที่นั่นมัน ตังเมเลือดกำเดา หรือ---หรือ ยาอมอ้วก หรือ---” “ขนมเป็นลม ?” Harry ออกความเห็นเงียบๆ ราวกับถูกตีด้วยลูกตุ้มที่มองไม่เห็น พวกเด็กปีหนึ่งล้มหมดสติลงไปบนที่นั่งทีละคนๆ บางคนกลิ้งลงไปนอนแผ่ที่พื้น คนอื่นๆนั่งแขวนห้อยอยู่กับพนักของเก้าอี้พวกเขา ลิ้นของพวกเขาแกว่งออกมาข้างนอก คนส่วนใหญที่ดูอยู่หัวเราะออกมา แต่ว่า Hermione ยืดไหล่ขึ้นและเดินตรงไปยังที่ๆ Fred กับ George กำลังยืนอยู่พร้อมกับคลิปบอร์ดพร้อมกับสังเกตดูพวกปีหนึ่งที่หมดสติไปอย่างไกล้ชิด Ron ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ของเขาครึ่งๆกลางๆ จ้องๆมองๆอยู่พักหนึ่งจากนั้นก็พึมพำกับ Harry จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:40:01 ]

ความคิดเห็นที่ 61 “เธอควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว” ก่อนที่จะค่อยๆนั่งจมลงไปในเก้าอี้อีกครั้งเท่าที่ร่างกายอันเก้งก้างของเขาจะทำได้ “พอแล้ว!” Hermione พูดเสียงดุใส่ Fred กับ Geroge ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมามองที่เธออย่างแปลกใจเล็กน้อย “เธอพูดถูกแล้ว” Goerge พูดพร้อมกับพยักหน้า ปริมาณยาขนาดนี้ท่าจะแรงพอแล้ว หรือไม่ใช่? “ฉันบอกพวกพี่แล้วเมื่อเช้านี้ว่าพวกพี่ห้ามทดลองของไร้สาระของพวกพี่กับพวกนักเรียน!” “แต่พวกเราจ่ายเงินจ้างพวกเขานะ!” Fred พูดอย่างขุ่นเคือง “ฉันไม่สน มันอาจจะอันตรายก็ได้!” “ไร้สาระ” Fred พูด “ใจเย็นน่า Hermione” พวกเขาไม่เป็นไรหรอก! Lee พยายามพูดให้อุ่นใจในขณะที่เขาเดินไปมาระหว่างพวกปีหนึ่งพร้อมกับยัดขนมสีม่วงเข้าปากที่อ้าอยู่ของพวกเขา “ใช่ ดูสิพวกเขาเริ่มรู้สึกตัวแล้ว” George พูด พวกปีหนึ่งสองสามคนเริ่มขยับตัวแล้วจริงๆ หลายคนดูช็อกเมื่อพบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้น หรือนั่งห้อยลงมาจากเก้าอี้ ซึ่งทำให้ Harry แน่ใจว่า Fred กับ George ไม่ได้เตือนพวกเขาว่าขนมที่ให้พวกเขากินจะมีผลยังไง “สบายดี?” George ถามอย่างใจดีไปที่เด็กผู้หญิงผมสีเข้มตัวเล็กๆที่นอนอยู่ที่เท้าเขา “ค----คิดว่านะ” เธอพูดสั่นๆ “เยี่ยม” Fred พูดอย่างยินดี แต่ในวินาทีถัดมา Hermione ได้กระชากเอาทั้งคลิปบอรด์และถุงใส่ขนมเป็นลมจากมือเขา “มันไม่เยี่ยม!” “มันเยี่ยม พวกเขายังมีชีวิตอยู่ หรือไม่ใช่?” Fred พูดโกรธๆ “พวกพี่ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ถ้าพวกพี่ทำให้พวกเขาป่วยขึ้นมาจริงๆล่ะ?” “เราไม่ทำให้พวกเขาป่วยหรอก พวกเราทดลองมันกับตัวเองแล้ว นี่แค่เพื่อทดลองว่าทุกคนจะมีปฏกริยาเหมือน----” “ถ้าพวกพี่ไม่หยุดล่ะก็ ฉันจะ---” “กักบริเวณพวกเรา?” Fred พูดด้วยน้ำเสียงแบบ ก็-ลอง-ดู-สิ “หรือให้พวกเราคัดคำสำนึกผิด” Goerge พูดล้อๆ คนที่ดูอยู่ในห้องทุกคนหัวเราะ Hermione ยืดตัวขึ้นจนสุดความสูง ตาของเธอหรี่ลงและผมเป็นพุ่มของเธอดูราวกับมีกระแสไฟแล่นผ่าน “ไม่” เธอพูด เสียงของเธอสั่นด้วยความโกรธ “แต่ฉันจะเขียนจดหมายถึงแม่ของพวกพี่” “เธอไม่” George พูดอย่างหวาดผวา ก้าวถอยหลังจากเธอไปหนึ่งก้าว “ฉันทำแน่” Hermione พูดอย่างเฉียบขาด “ฉันห้ามพวกพี่ไม่ไห้กินของโง่ๆพวกนี้ไม่ได้แต่พวกพี่ห้ามให้พวกปีหนึ่งลองมัน” Fred กับ George ดูราวกับถูกฟ้าผ่า ชัดเจนว่าสำหรับพวกเขาแล้ววิธีของ Hermione เหมือนเป็นการชกใต้เข็มขัด หลังจากมองขู่เป็นครั้งสุดท้าย เธอก็ยัดคลิปบอร์ดและถุงขนมกลับเข้าใส่มือของ Fred และเดินกลับเก้าอี้ของเธอข้างเตาผิง Ron นั่งหลบอยู่ในเก้าอี้ต่ำจนจมูกของเขาเกือบอยู่ในระดับเดียวกับเข่าของเขา “ขอบใจนะ Ron สำหรับการสนับสนุนของเธอ” Hermione เสียดสี “เธอก็จัดการมันด้วยตัวเองได้ดีนี่” Ron พึมพำ Hermione จ้องลงไปยังแผ่นกระดาษของเธออยู่สองสามวินาทีก่อนที่จะพูดอย่างสุดทน “ไม่ไหวแล้ว ฉันไม่มีสมาธิเลยตอนนี้ ไปนอนก่อนล่ะ” เธอบิดกระเป๋าของเธอเปิดออก Harry นึกว่าเธอจะเก็บหนังสือของเธอไป แต่เธอดึงเอาวัตถุที่ทำจากขนสัตว์ผิดรูปร่างออกมาสองอัน เธอวางมันอย่างระมัดระวังลงบนโต็ะ คลุมมันด้วยเศษกระดาษยับๆสองสามชิ้นและปากกาขนนกที่หักแล้วหนึ่งด้ามจากนั้นจึงถอยไปมองผลงานของเธออย่างชื่นชม “ให้ตายเถอะ ในนามของเมอร์ลิน นี่เธอทำอะไรอยู่เนี่ย” Ron พูดขณะที่จ้องดูอย่างไม่แน่ใจในสติของเธอ “มันคือหมวกสำหรับพวกเอลฟ์ประจำบ้าน” เธอพูดอย่างมีชีวิตชีวาในขณะที่เก็บหนังสือของเธอลงกระเป๋า ฉันทำมันระหว่างปิดเทอมหน้าร้อน ฉันถักได้ช้ามากน่ะโดยไม่ใช้เวทยมนตร์ แต่ตอนนี้ฉันกลับมาที่โรงเรียนแล้ว และฉันก็จะทำเพิ่มได้อีกเยอะล่ะ “เธอกำลังทิ้งหมวกไว้ให้พวกเอลฟ์ประจำบ้านเหรอ?” Ron พูดช้าๆ “และเธอคลุมมันด้วยขยะด้วย?” “ใช่” Hermione พูดอย่างท้าทาย เหวี่ยงกระเป๋าของตัวเองพาดบ่า “มันไม่ถูกนะ” Ron พูดด้วยความโกรธ “เธอกำลังพยายามหลอกพวกมันให้เก็บหมวกขึ้นมา เธอกำลังพยายามปล่อยพวกมันให้เป็นอิสระทั้งที่พวกมันอาจจะไม่ต้องการ” “พวกมันต้องการเป็นอิสระแน่นอน!” Hermione พูดทันที แม้ว่าหน้าของเธอจะกลายเป็นสีชมพูก็ตาม “ห้ามแตะหมวกพวกนั้นนะ Ron!” เธอหันหลังและเดินจากไป Ron รอจนเธอหายไปเข้าไปในประตูหอหญิงแล้วจึงเอาขยะออกจากหมวกขนสัตว์ “อย่างน้อยพวกมันก็ควรได้เห็นว่ากำลังหยิบอะไรอยู่” เขาพูดอย่างมั่นคง “เอาเถอะ ” เขาม้วนเก็บม้วนกระดาษที่เขาเขียนบทความของ Snape ไว้ “ไม่มีประโยชน์ที่จะทำมันให้เสร็จตอนนี้ ฉันทำมันโดยไม่มี Hermione ช่วยไม่ไหวหรอก ฉันไม่รู้เรื่องเลยเกี่ยวกับหินจันทราเนี่ย นายล่ะ?” Harry ส่ายหัว เขาสังเกตในขณะนั้นว่าขมับข้างขวาของเขาปวดมากขึ้น เขานึกถึงบทความขนาดยาวเกี่ยวกับสงครามของพวกยักษ์และนั่นทำให้ความเจ็บปวดทิ่มแทงเขาอย่างแหลมคม ทั้งที่รู้ตัวเต็มที่ว่าเขาจะต้องสำนึกเสียใจตอนเช้าวันพรุ่งนี้ที่ไม่ได้ทำการบ้านให้เสร็จในคืนนี้ เขายังเก็บหนังสือใส่กระเป๋า “ฉันก็ว่าจะไปนอนเหมือนกัน” เขาเดินผ่าน Seamus ระหว่างทางไปยังประตูหอ แต่ไม่ได้มองไปที่เขา Harry มีความรู้สึกแว่บหนึ่งว่า Seamus ได้อ้าปากจะพูด แต่เขาก็เร่งความเร็วขึ้นและไปถึงบันไดวนหินโดยที่ไม่ต้องอารมณ์เสียอีกครั้ง * รุ่งเช้าวันถัดมาท้องฟ้าก็ยังคงเป็นสีเทาอันหนักอึ้งและฝนก็ยังตกเหมือนวันก่อนนี้ Hargrid ก็ยังไม่มายังโต็ะเจ้าหน้าที่ตอนอาหารเช้า “แต่ในด้านบวก ไม่มี Snape วันนี้” Ron พูดอย่างกระฉับกระเฉง Hermione หาวกว้างและเทกาแฟใสถ้วยของเธอ เธอดูดีใจกับบางอย่าง และเมื่อ Ron ถามว่าเธอดีใจอะไร เธอพูดว่า“หมวกหายไปหมด ดูเหมือนพวกเอลฟ์ประจำบ้านต้องการอิสระในที่สุด” “ฉันไม่แน่ใจนะ” Ron พูดประชด “มันอาจจะไม่นับเป็นเสื้อผ้าก็ได้” มันดูไม่ค่อยเหมือนหมวกเลยสำหรับฉัน ดูเหมือนลูก bladder ขนสัตว์มากกว่า Hermione ไม่ได้พูดกับเขาอีกตลอดเช้าวันนั้น วิชาเวทย์มนตร์ (Charms) สองคาบติดต่อด้วยวิชาเปลี่ยนรูป ทั้งศาสตราจารย์ Flitwick และ ศ. McGonagall ใช้เวลาสิบห้านาทีของชั้นเรียนบอกพวกเขาถึงความสำคัญของ OWLs “ที่พวกเธอต้องจำไว้ก็คือ” ศ. Flitwick พูดเสียงแหลม เขายืนอยู่บนกองหนังสือเหมือนเคยเพื่อที่หน้าของเขาจะได้โผล่พ้นโต็ะ “การสอบครั้งนี้จะมีผลต่ออนาคตของพวกเธอไปอีกนาน! ถ้าพวกเธอยังไม่เริ่มคิดถึงอาชีพของตัวเองอย่างจริงจัง นี่ก็เป็นเวลาที่ควรจะเริ่มแล้ว และในขณะเดียวกันฉันเกรงว่าพวกเราจะต้องทำงานให้หนักขึ้นกว่าที่ผ่านมาเพื่อให้แน่ใจได้ว่าพวกเธอจะทำได้สมกับความสามารถของตัวเอง!” จากนั้นพวกเขาใช้เวลากว่าชั่วโมงในการทบทวนเวทย์มนตร์เสกของออกมา ซึ่งศ. Flitwick บอกว่าจะต้องออกใน OWL แน่นอน และเขาปิดท้ายบทเรียนด้วยการบ้านที่เยอะที่สุดเท่าที่เคยมีมา วิชาเปลี่ยนรูปร่างก็เป็นเช่นเดียวกัน ถ้าไม่ยิ่งแย่กว่าด้วยซ้ำ “พวกเธอจะผ่าน OWL ไม่ได้” ศ. McGonagall พูดอย่างเฉียบขาด “ถ้าพวกเธอไม่ลองทำ ฝึกฝน และเรียนรู้อย่างตั้งใจ ฉันไม่เห็นว่าจะมีเหตุอะไรที่จะทำให้ใครก็ตามในห้องนี้ไม่ประสบความสำเร็จในวิชาเปลี่ยนรูปหากเขาตั้งใจและขยันทำงาน” Nevile ทำเสียงไม่เชื่ออย่างเศร้าๆ “เธอด้วย Longbottom ” ศ. Mcgonall พูด “สำหรับเธอไม่มีอะไรไม่ดีนอกจากการขาดความมั่นใจ เอาล่ะ...วันนี้เราจะเริ่มด้วยการเสกของให้หายไป มันง่ายกว่าการเสกของขึ้นมาก ซึ่งพวกเธอคงไม่ได้ลองจนกว่าจะถึงระดับ NEWT แต่มันก็ยังเป็นหนึ่งในเวทย์มนตร์ที่ยากที่สุดที่พวกเธอจะเจอใน OWL” เธอพูดถูกทีเดียว Harry พบว่าเวทย์เสกให้หายไปยากอย่างน่ากลัว หลังผ่านไปสองคาบ ทั้งเขาและ Ron ก็ยังไม่สามารถทำให้หอยทากที่พวกเขาใช้ฝึกหัดอยู่หายๆไปได้ แม้ว่า Ron จะพูดอย่างมีความหวังว่าหอยทากของเขาดูสีซีดขึ้นเล็กน้อย Hermione ทำให้หอยทากของเธอหายไปได้ในการลองครั้งที่สาม ทำให้บ้าน Griffindor ได้แต้มโบนัสสิบแต้มจากศ. McGonagall เธอเป็นคนเดียวที่ไม่ต้องทำการบ้าน คนอื่นๆทุกคนโดนให้ฝึกเวทย์มนตร์นี้ในคืนนั้นเพื่อลองกับหอยทากอีกครั้งบ่ายวันรุ่งขึ้น ตอนนี้ทั้ง Ron กับ Harry เริ่มกลัวกับปริมาณของการบ้านที่พวกเขาต้องทำ พวกเขาใช้เวลาพักเที่ยงไปกับการเปิดหาวิธีใช้หินจันทราในห้องสมุด Hermione ยังโกรธ Ron ที่ล้อเธอเรื่องหมวกจึงไม่ได้มารวมกับพวกเขา ตอนที่พวกเขาไปถึงวิชาการดูแลสัตว์เวทย์มนตร์ Harry ก็เริ่มปวดหัวอีกครั้ง อากาศวันนั้นเย็นลง และเมื่อพวกเขาเดินไปยังกระท่อมของ Hagrid ที่ริมป่าต้องห้าม พวกเขารู้สึกได้ถึงฝนที่ตกกระทบหน้าเป็นบางครั้ง ศ. Grubbly Plank ยืนรออยู่ห่างจากประตูบ้าน Hagrid ประมาณสิบหลา โต๊ะแคร่ขนาดยาวด้านหน้าของเธอมีกิ่งไม้อ่อนวางอยู่เต็ม เมื่อ Harry กับ Ron ไปถึงก็มีเสียงหัวเราะดังมาจากด้านหลังของพวกเขา พวกเขาหันไปเห็น Draco Malfoy กำลังเดินตรงมา ห้อมล้อมโดยแก็งค์ประจำเพื่อนสนิทจาก Slytherin ชัดเจนว่าเขาเพิ่งพูดอะไรที่ตลกมากออกมาเพราะ Crabbe และ Goyle, Pansy Parkinson และคนที่เหลือยังหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่ในตอนที่ทั้งหมดเข้ามารวมกันที่โต็แล้ว และดูจากการที่พวกเขามองมาที่ Harry เขาพอจะเดาหัวข้อที่เรื่องที่พูดกันได้ไม่ยากนัก “ทุกคนมาครบแล้วใช่ไหม?” ศ. Grubbly Plank ตะโกนเมื่อทุกคนจากทั้ง Slytherin และ Griffindor มาแล้ว “งั้นมาเริ่มกันเลย ใครบอกได้บ้างว่านี่เรียกว่าอะไร?” “”เธอชี้ไปยังกิ่งไม้อ่อนที่วางอยู่ด้านหน้าของเธอ แขนของ Hermione พุ่งขึ้นฟ้าทันที ที่ด้านหลังของเธอ Malfoy ทำท่าเลียนแบบเป็นเธอกำลังกระโดดขึ้นลงอย่างกระตือรือล้นเพื่อตอบคำถาม Pansy Parkinson กรีดร้องเสียงหัวเราะออกมาซึ่งเปลี่ยนเป็นเสียงแผดร้องในทันทีเมื่อกิ่งไม้อ่อนบนโต๊ะพุ่งขึ้นไปในอากาศและเปลี่ยนรูปเป็นอะไรที่ดูคล้ายผีตัวเล็กที่ทำจากไม้ ทุกตัวมีแขนที่เป็นปุ่มๆ และหน้าที่แบนๆดูคล้ายเปลือกไม้และมีตาสีน้ำตาลคล้ายแมลงเต่าทองอยู่วาววับอยู่คู่หนึ่ง “โอ้วววว!” Parvati และ Lavender ร้องซึ่ง Harry รำคาญเป็นอย่างมาก ทุกคนอาจจะคิดว่า Hagrid ไม่เคยให้พวกเขาเรียนสัตว์ที่น่าประทับใจเลยแต่ก็ต้องยอมรับว่าเจ้าหนอน Flobberworm จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:48:00 ]

ความคิดเห็นที่ 62 นั้นค่อนข้างธรรมดา แต่ Salamander และ Hippogriff ก็น่าสนใจพอ และ เจ้าตัวหางไฟฟ้า Blast ended skrewt ค่อนข้างจะเกินไปหน่อย “พยายามอย่าส่งเสียงดังเกินไปสาวๆ!” ศ. Grubbly Plank พูดเฉียบขาดพร้อมกับโปรยอะไรบางอย่างที่คล้ายเมล็ดข้าวสีน้ำตาลไปยังเจ้าสิ่งมีชีวิตกิ่งไม้ ซึ่งก็เริ่มกินอาหารทันที “เอาล่ะ---ใครรู้ชื่อของเจ้าพวกนี้บ้าง? Granger?” “Bowtruckles” Hermione พูด “พวกมันคอยปกป้องต้นไม้ โดยปรกติจะอาศัยอยู่ในต้นไม้ที่ใช้ทำไม้กายสิทธิ์” “ห้าคะแนนสำหรับ Griffindor” ศ.Grubbly Plank พูด “ใช่ พวกมันคือ Bowtruckles และก็อย่างที่คุณ Granger พูดไว้ถูกต้อง โดยปรกติพวกมันจะอาศัยอยู่ในต้นไม้ที่ไม้ใช้ทำไม้กายสิทธิ์ได้ดี ใครรู้บ้างว่าพวกมันกินอะไร?” “เห็บต้นไม้ (wood lice ไม่แน่ใจครับ)” Hermione พูดทันที ซึ่งทำให้ Harry เข้าใจว่าไอ้ที่เขาคิดว่าเป็นข้าวสีน้ำตาลถึงขยับได้ “และก็ไข่ของแฟร์รีถ้าพวกมันหาได้” “เยี่ยมมาก เอาไปอีกห้าคะแนน ดังนั้น ถ้าพวกเธอต้องการไบไม้หรือไม้จากต้นไม้ที่ตัว Bowtruckles อาศัยอยู่ก็จะเป็นการฉลาดที่จะเอาเห็บต้นไม้ไปเพื่อดึงดูดความสนใจหรือทำให้มันสงบลง พวกมันอาจดูไม่อันตราย แต่ถ้าพวกมันโกรธพวกมันจะพยายามเจาะรูที่ตาของคนด้วยนิ้วของมัน ซึ่งก็อย่างที่พวกเธอเห็น มันคมมากและคงไม่มีใครอยากให้มันมาอยู่ใกล้ลูกตาแน่ เอาล่ะขยับเข้ามาใกล้ๆและก็หยิบเห็บต้นไม้และตัว Bowtruckles มา--- ฉันเตรียมมาให้หนึ่งตัวต่อสามคน---พวกเธอสามารถดูมันใกล้ๆกว่านี้ได้ ฉันอยากให้พวกเธอวาดรูปพวกมัน เอาร่างกายทุกส่วนนะพร้อมคำอธิบายให้เสร็จก่อนหมดชั่วโมง” ทั้งชั้นเรียนขยับไปด้านหน้าล้อมรอบโต็ะแคร่ไว้ Harry ค่อยๆอ้อมไปด้านหลังจนเขาไปอยู่ข้างศ. Grubbly Plank “Hagrid อยู่ที่ไหนหรือครับ?” เขาถามเธอในขณะที่คนอื่นๆกำลังเลือก Bowtruckles “เธอไม่ต้องสนใจหรอก” ศ. Grubbly Plank พูดอย่างอดกลั้น ซึ่งเธอก็มีท่าทางอย่างนี้เมื่อครั้งที่ Hagrid ไม่สามารถมาสอนได้ครั้งที่แล้ว Draco Malfoy เอี้ยวตัวข้าม Harry ไปหยิบเอาตัว Bowtruckle ตัวสุดท้ายพร้อมกับทำหน้าล้อเลียนสุดๆ “บางที” Malfoy พูดเสียงเบาๆให้ได้ยินเฉพาะ Harry “บางที ไอ้เจ้าเบิ้มซุ่มซ่ามงี่เง่านั่นอาจจะเจ็บหนักอยู่ก็ได้” “บางทีนายอาจจะเจ็บหนักเองถ้านายไม่หุบปากนะ” Harry พูดลอดไรฟันออกมา “บางทีเขาอาจจะกำลังยุ่งอยู่กับอะไรที่ใหญ่เกินไปสำหรับตัวเขา ถ้านายเข้าใจที่ฉันพูด” Malfoy เดินจากไป เขาหันมายิ้มอวดดีใส่ Harry ซึ่งรู้สึกไม่สบายขึ้นมาทันที หรือว่า Malfoy รู้อะไรบางอย่าง? ยังไงพ่อของเขาเป็นผู้เสพความตาย ถ้าเขามีข้อมูลเกี่ยวกับชะตากรรมของ Hagrid ที่ยังไปไม่ถึงหูของพวกภาคีล่ะ? เขารีบอ้อม่โต็ะไปยัง Ron กับ Hermione ซึ่งกำลังนั่งยองๆอยู่กับพื้นหญ้าพยายามที่จะล่อให้ตัว Bowtruckle อยู่เฉยๆนานพอที่พวกเขาจะวาดรูปมันได้ Harry หยิบปากกาขนนกกับม้วนกระดาษออกมาพร้อมกับนั่งลงข้างคนอื่นๆและกระซิบบอกพวกเขาสิ่งที่ Malfoy เพิ่งพูดไป “Dumbledore ต้องรู้เรื่องถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับ Hagrid” Hermione พูดทันที “ถ้าเธอทำท่าเป็นกังวลก็เข้าทาง Malfoy เท่านั้นเอง มันจะเป็นการบอกเขาว่าเราไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น อย่าไปสนใจเขา Harry ช่วยจับไอ้ตัว Bowtruckle นี่สักเดี๋ยวสิ ฉันจะได้วาดหน้ามันได้...” “ใช่” Malfoy พูดลากเสียงมาจากกลุ่มที่อยู่ใกล้พวกเขาที่สุด “พ่อพูดกับทางกระทรวงเมื่อไม่กี่วันมานี่เอง พวกนายก็รู้นี่ และดูเหมือนทางกระทรวงจะตัดสินใจที่จะจัดการกับการสอนที่ต่ำกว่ามาตรฐานของที่นี่แล้ว ดังนั้นถึงไอ้เจ้าเด็กปัญญาอ่อนโตเกินขนาดนั่นมันกลับมามันก็คงโดนเตะโด่งกลับไปทันทีล่ะ” “โอ้ย!” Harry บีบเจ้าตัว Bowtruckle แน่นจนมันเกือบหัก และมันก็เอาคืนด้วยการแทงมือของเขาคืนด้วยนิ้วอันแหลมคม ทิ้งแผลลึกสองแผลไว้บนมือเขา Harry ปล่อยมันลง Crabbe และ Goyle ซึ่งเพิ่งระเบิดเสียงหัวเราะกับความคิดที่ว่า hagrid จะถูกไล่ออกยิ่งหัวเราะหนักเข้าไปอีกเมื่อเจ้าตัว Bowtruckle วิ่งเต็มที่ไปยังป่า มนุษย์กิ่งไม้ตัวจิ๋วถูกกลืนไปกับรากไม้ในเวลาไม่นาน เมื่อเสียงระฆังดังสะท้อนไปทั่วสนาม Harry ก็ม้วนรูป Bowtruckle เปื้อนเลือดของเขาขึ้นและเดินไปยังชั้นเรียนวิชาสมุนไพรโดยที่มือของเขาพันไว้ด้วยผ้าเช็ดหน้าของ Hermione และเสียงหัวเราะเยาะหยันของ Malfoy ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขา “ถ้าเขาเรียบ Hagrid ว่าไอ้งี่เง่าอีกครั้งนะ...” Harry พูดลอดไรฟันที่ขบกันแน่นออกมา “Harry อย่าไปยุ่งกับ Malfoy อย่าลืมสิว่าเขาเป็นหัวหน้านักเรียนแล้วตอนนี้ เขาอาจจะทำให้เธอลำบากก็ได้” “ว้าว ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าชีวิตลำบากนี่มันเป็นยังไง?” Harry พูด:-)ดัน Ron หัวเราะ แต่Hermione ทำหน้านิ่ว พวกเขาค่อยๆเดินผ่านสวนผักไปด้วยกัน ดูเหมือนว่าฟ้ายังคงตัดสินใจไม่ได้ว่าจะให้ฝนตกหรือไม่ “ฉันก็แค่หวังว่า Hagrid จะรีบกลับมาเท่านั้น แค่นั้นเอง” Harry พูดเสียงเบาเมื่อพวกเขาไปถึงเรือนกระจก “และอย่าพูดว่า Gruggly Plank นั่นเป็นอาจารย์ที่ดีกว่า!” เขาพูดต่ออย่างขู่ๆ “ฉันก็ไม่ได้จะพูดอย่างนั้น” Hermione พูดอย่างสงบ “เพราเธอจะไม่มีทางดีเท่า Hargid ได้” Harry พูดอย่างมั่นคง ทั้งที่เขารู้ตัวว่าเพิ่งผ่านชั้นเรียนการดูแลสิ่งมีชีวิตเวทย์มนตร์ระดับที่น่ายกเป็นตัวอย่าง และเขาก็รู้สึกถูกรบกวนโดยความคิดนั้น ประตูของเรือนกระจกที่อยู่ใกล้ที่สุดเปิดออกและเด็กปีสี่บางคนเดินออกมารวมทั้ง Ginny ด้วย “หวัดดี” เธอพูดอย่างแจ่มใสในขณะที่ผ่านไป สองสามวินาทีต่อมา Luna Lovegood ก็โผล่ออกมาตามหลังคนอื่นๆในชั้น มีรอยเปื้อนของดินบนจมูกของเธอและผมของเธอมัดไว้บนศรีษะ เมื่อเธอเห็น Harry ตากลมโตของเธอดูราวกับจะโปนออกมาด้วยความตื่นเต้นและเธอเดินเป็นเส้นตรงมาทางเขาทันที เพื่อนร่วมชั้นของเขาหลายคนมอง Luna หายใจเข้าลึกๆและพูดกับเขาโดยไม่ทันทักเขาเลยด้วยซ้ำ “ฉันเชื่อว่า He Who must not be named ได้กลับมาแล้ว และฉันก็เชื่อว่าเธอได้สู้กับเขาและรอดกลับมาจริงๆ” “เอ่อ--ใช่” Harry พูดอย่างอึดอัด Luna ใส่ตุ้มหูที่ดูเหมือนหัวใช้เท้าสีส้มคู่หนึ่ง ซึ่งดูเหมือน Parvati และ Lavender จะสังเกตเห็นเพราะทั้งคู่หัวเราะและชี้ไปที่ติ่งหูของเธอ “พวกเธอจะหัวเราะก็หัวเราะไป” Luna พูด เสียงของเธอดังขึ้น ดูเหมือนเธอจะเข้าใจว่า Parvati และ Lavender จะหัวเราะใส่คำพูดของเธอไม่ใช่ที่เธอกำลังใส่อยู่ “แต่คนส่วนใหญ่ก็เชื่อว่าไม่มีอะไรอย่าพวก Blibbering Humdinger หรือ Crumple-Horned Snorkack! (แปลไม่ออกจริงๆครับ)” “พวกเขาก็พูดถูกไม่ใช่หรือ หรือไม่จริง?” Hermione พูดอย่างหมดความอดทน ไม่มีของอย่าง Blibbering Humdinger หรือ Crumple-Horned Snorkack จริงๆ Luna มองเธออย่างจนปัญญาจากนั้นก็สะบัดหน้าออกไป หัวใช้เท้าทั้งคู่เหวี่ยงไปมาอย่างรุนแรง ไม่ใช่แค่ Parvati และ Lavender เท่านั้นที่หัวเราะอยู่ในตอนนี้ “เธอจะไม่ไปว่าคนส่วนน้อยที่เชื่อฉันได้ไหมนี่?” Harry ถาม Hermione ในระหว่างทางไปชั้นเรียนถัดไป “โอ้เห็นแก่สวรรค์เถอะ Harry เธอหาคนเชื่อได้ดีกว่านั้นแน่” Hermione พูด “Ginny เล่าเรื่องของ Luna ให้ฉันฟังหมดแล้ว เธอจะเชื่อทุกอย่างตราบใดที่มันยังไม่ได้รับการพิสูจน์ ก็นะ ฉันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนอกจากนี้จากคนที่มีพ่อบริหาร The quibber หรอกนะ” Harry คิดถึงเจ้าม้าปิศาจติดปีกที่เขาเห็นในคืนที่เขามาถึงและที่ Luna พูดว่าเธอก็เห็นเหมือนเขา กำลังใจเขาลดไปเล็กน้อยทันที ตอนนั้นเธอโกหกหรือ? แต่ก่อนที่เขาจะทันคิดถึงเรื่องนั้นไปมากกว่านี้ Ernie Macmilan ก็เดินมาหยุดที่เขา “ฉันอยากให้นายรู้ไว้น่ะ Potter เขาพูดด้วยเสียงอันดัง ว่าไม่ใช่ยัยประหลาดเท่านั้นที่สนับสนุนเธอ ฉันโดยส่วนตัวก็เชื่อนายร้อยเปอร์เซนต์ ครอบครัวของฉันยืนอยู่ข้าง Dumbledore อย่างมั่นคงมาตลอดและฉันก็เช่นกัน” “เอ่อ---ขอบใจมาก Ernie” Harry พูด เขาถูกดึงกลับสู่โลกแห่งความจริงแต่ก็ดีใจ Ernie อาจดูเวอร์เกินไปในสถานการณ์อย่างนี้แต่ Harry ก็กำลังอยู่ในอารมณ์ที่รู้สึกต้องการการสนับสนุนจากใครก็ได้ที่ไม่มีหัวใช้เท้าห้อยอยู่ที่หู คำพูด Ernie ลบรอยยิ้มไปจากใบหน้าของ Lavender Browns ทันที ในขณะที่เขาหันไปพูดกับ Ron และ Hermione Harry หันไปเห็นท่าทางของ Seamus ซึ่งเขาดูสับสนและต่อต้าน ไม่มีใครแปลกใจเมื่อศ. Sprouts เริ่มบทเรียนด้วยการพูดถึงความสำคัญของ OWLs Harry อยากให้ครูทุกคนหยุดทำอย่างนี้เสียที เขาเริ่มรู้สึกท้องหวิวๆด้วยความกังวลทุกครั้งที่เขานึกขึ้นมาว่าเขามีการบ้านที่ต้องทำอีกเท่าไร ความรู้สึกนั้นแย่ลงไปอีกมากเมื่อศ. Sprouts ให้พวกเขาเขียนบทความอีกหนึ่งชิ้นหลังเลิกชั้นเรียน เหล่านักเรียน Griffindor เดินกลับไปยังปราสาทอย่างเหนื่อยอ่อนในอีกชั่วโมงครึ่งต่อมาพร้อมด้วยกลิ่นติดตัวอย่างแรงของมูลมังกรซึ่งเป็นปุ๋ยที่ ศ. Sprouts ชอบใช้ พวกเขาไม่ได้คุยกันมากนัก มันเป็นวันที่ยาวนานอีกวันหนึ่ง Harry รู้สึกหิวจัดและเนื่องจากเขาต้องไปกักบริเวณอยู่กับ Umbridge ตอนห้าโมงเย็น เขาจึงรีบไปทานอาหารค่ำทันทีโดยไม่ได้แวะเอากระเป๋าไปวางที่หอคอย Griffindor ดังนั้นเขาจะได้หาอะไรรองท้องไว้ก่อนที่จะต้องเผชิญกับอะไรก็ตามที่ Umbridge เตรียมไว้ให้เขา เขายังไม่ทันไปถึงทางเข้าของห้องโถงใหญ่ตอนที่มีเสียงตะโกนอย่างโมโหดังมา “เฮ่ Potter!” “อะไรอีกล่ะนี่?” เขาพึมพำอย่างอ่อนใจก่อนที่จะหันไปหา Angelina Johnson ซึ่งดูเหมือนอารมณ์กำลังขึ้นถึงขีดสุด “ฉันจะบอกให้ว่าอะไร” เธอพูดพร้อมกับเดินตรงไปหาเขาและจิ้มที่อกเขาอย่างแรงด้วยนิ้ว “เธอไปทำผิดจนโดนกักบริเวณตอนห้าโมงเย็นวันศุกร์ได้ยังไง?” “อะไรนะ?” Harry พูด “ทำไม...อ้อใช่แล้ว การคัดตัวผู้รักษาประตู!” “แล้วเขาก็จำได้แล้ว!” Angelina พ่น “ฉันไม่ได้บอกเธอหรือว่าฉันต้องการให้ทั้งทีมไปร่วมการคัดตัวเพื่อหาคนที่จะเข้ากับทั้งทีมได้? ฉันไม่ได้บอกเธอหรือว่าฉันได้จองสนามควิชดิชไว้เป็นพิเศษ? และตอนนี้เธอก็ตัดสินใจว่าเธอจะไม่ไปร่วมด้วย!” “ผมไม่ได้เป็นคนตัดสินใจว่าจะไม่ไปร่วมนะ!” Harry พูดเขาอึ้งไปกับความไม่ยุติธรรมของคำพูดนี้ “ผมถูกยัย umbridege นั่นกักบริเวณเพียงเพราว่าผมพูดความจริงเกี่ยวกับ You-Know-Who” “เอาล่ะ นายควรจะไปหาเธอและบอกเธอให้ปล่อนนายไปตอนวันศุกร์” Angelina พูดอย่างดุดัน “และฉันไม่สนว่านายจะทำได้ยังไง บอกเธอไปก็ได้ว่า You Know Who เป็นเรื่องที่เธอกุขึ้นเองจากจินตนาการหรืออะไรก็ได้ แต่ต้องให้แน่ใจว่านายต้องไปร่วมได้!” เธอหมุนตัวกลับแล้วเดินจากไป “พวกนายว่าไหม?” Harry บอก Ron กับ Harmione ในขณะที่พวกเขาเดินเข้าห้องโถงใหญ่ “ฉันว่าฉันน่าจะเช็คไปทาง Puddlemere United (ทีมควิชดิชที่ Woods ไปอยู่) ว่า Oliver Woods โดนฆ่าไประหว่างการซ้อมหรือเปล่าเพราะดูเหมือน Angelina จะโดนวิญญานของเขาเข้าสิง” “นายว่าจะมีโอกาสไหมที่ Umbridge จะปล่อยนายไปตอนวันศุกร์?” Ron พูดอย่างสงสัยในขณะที่พวกเขานั่งลงที่โต๊ะ Griffindor “ต่ำกว่าศูนย์” Harry พูดอย่างมืดมนพร้อมกับตักชินเนื้อแกะลงบนจานและเริ่มกิน “แต่ยังไงก็น่าลองดูจริงใหม? ฉันอาจจะลองขอเปลี่ยนเป็นโดนกักบริเวณเพิ่มสองครั้งแทนวันหลัง ไม่รู้สิ...” เขากินมันฝรั่งเข้าไปอีกคำใหญ่และพูดต่อ “ฉันหวังว่าเย็นนี้เธอจะไม่กักฉันไว้นานเกินไปนะ นายจำได้ใช่ใหมว่านายต้องเขียนบทความสามบท และฝึกเวทย์มนตร์หายตัวให้ McGonagall, ต่อต้าน Charm ให้ Flitwick ต้องวาดรูป Bowtruckle ให้เสร็จแถมยังต้องเขียนบันทึกความฝันงี่เง่านั่นให้ Trelawney ด้วย” Ron ครางและมองขึ้นไปบนเพดานด้วยเหตุผลบางอย่าง “และดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตก” “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการบ้านของเราล่ะ?” Hermione พูด คิ้วของเธอเลิกขึ้น “ไม่มีอะไร” Ron พูดทันที หูของเขาแดงขึ้น จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:49:52 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ก่อนห้าโมงห้านาที Harry ลาทั้งสองและเดินไปยังห้องทำงานของ Umbridge ที่ชั้นสาม เมื่อเขาเคาะประตูเธอพูดตอบว่า “เข้ามาได้” ด้วยเสียงหวานปานน้ำตาล เขาเข้าห้องไปอย่างระวังตัวพร้อมกับมองไปรอบๆ เขารู้จักห้องทำงานนี้ภายใต้เจ้าของเก่าของมันทั้งสาม ตอนที่ Gilderoy Lockhart อยู่ที่นี่จะมีรูปยิ้มแฉ่งของตัวเขาเองแปะอยู่รอบห้อง ตอนที่ Lupin อยู่ที่นี่มันราวกับว่าคุณจะได้พบกับสิ่งมีชีวิตโลกมืดที่น่าหลงไหลในกรงหรือแทงค์น้ำเมื่อคุณเข้ามา ในตอนที่ Moody ตัวปลอมอยู่ที่นี่นั้นห้องเต็มไปด้วยเครื่องมือและสิ่งประดิษฐ์สำหรับการตรวจจับลูกเล่นและความลับทุกอย่าง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันดูต่างไปจนจำแทบไม่ได้ ผนังกำแพงถูกคลุมโดยผ้าลูกไม้และเสื้อผ้า มีแจกันที่เต็มไปด้วยดอกไม้แห้งมากมายซึ่งแต่ละอันก็มีผ้าลูกไม้รองอยู่ บนผนังด้านหนึ่งแขวนเต็มไปด้วยแผ่นโลหะประดับ แต่ละอันได้รับการตกแต่งโดยรูปลูกแมวผูกโบว์หลากชนิดที่คอขนาดใหญ่ที่ลงสีแบบเทคนิคคัลเลอร์ ของเหล่านี้ดูน่าเกลียดมากจน Harry ได้แต่ยืนจ้องมองพวกมันด้วยความตกตะลึงจน ศ. Umbridge พูดขึ้นมาอีกครั้ง “สวัสดีตอนเย็น คุณ Potter” Harry สะดุ้งและมองไปรอบๆ เขาไม่ทันสังเกตเห็นเธอในตอนแรกเพราะเธอใส่เสื้อคลุมยาวลายดอกไม้ที่แดงฉานอย่างน่ากลัวซึ่งมันดูกลืนไปกับผ้าคลุมโต็ะด้านหลังเธอเกินเไป “หวัดดีครับ ศ. Umbridge” Harry พูดอย่างฝืนๆ “เอาล่ะนั่งลงสิ” เธอพูดพร้อมกับชี้ไปยังโต๊ะเล็กๆมีผ้าปักคลุมอยู่ด้านข้างซึ่งเธอได้วางเก้าอี้พนักพิงตรงสีดำไว้ด้วย ม้วนกระดาษชิ้นหนึ่งวางอยู่บนโต็ะ ดูเหมือนว่ากำลังรอเขาอยู่ “เอ่อ” Harry พูดโดยยังไม่ขยับ “ศ. Umbridge เอ่อคือก่อนที่เราจะเริ่มกัน ผม----ผมอยากขอร้องอะไรอาจารย์หน่อยน่ะครับ” ตาพองของเธอหรี่ลง “อะไรหรือ?” “คือ คือผมเป็นสมาชิกทีมควิชดิชของ Griffindor และผมก็ควรที่จะเข้าร่วมการคัดเลือกผู้รักษาประตูคนใหม่ตอนห้าโมงเย็นวันอาทิตย์ และผมก็--ผมก็คิดว่าผมจะข้ามการกักบริเวณวันนั้นไปเป็นวันอื่นแทน...ได้ไหม...” เขารู้นานเลยก่อนที่เขาจะได้ทันพูดจบประโยชน์เสียอีกว่ามันไม่ได้ผลแน่ “โอ้ไม่” Umbridge พูดพร้อมกับยิ้มกว้างจนดูราวกับเธอเพิ่งกลืนแมลงวันตัวชุ่มฉ่ำเข้าไป “โอ้ ไม่ ไม่ ไม่ นี่เป็นการลงโทษที่เธอแพร่กระจายเรื่องสำหรับเรียกร้องความสนใจที่เลวร้ายและสกปรกนะคุณ Potter และเราย่อมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการลงโทษตามความสะดวกของผู้ผิด ไม่เธอจะต้องมาที่นี่ตอนห้าโมงวันพรุ่งนี้และวันถัดไปและวันพุธด้วย และเธอจะต้องรับการกักบริเวณตามกำหนดที่วางไว้ ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นการดีที่เธอจะพลาดอะไรบางอย่างที่เธอต้องการทำจริงๆนะมันจะได้เป็นการเสริมบทเรียนที่ฉันพยายามจะสอนเธอ” Harry รู้สึกถึงเลือดของเขาที่สูบฉีดไปสู่หัวของเขาและได้ยินเสียงดังสุดๆในหูของเขา ตกลงเขาได้พูดเรื่องสำหรับเรียกร้องความสนใจที่เลวร้ายและสกปรกหรือนี่? เธอเอียงคอเล็กน้อยมองเขาและยังคงยิ้มกว้างอยู่ราวกับว่าเธอรู้ชัดเจนว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่และกำลังรอดูว่าเขาจะเริ่มตะโกนด้วยความโกรธอีกหรือไม่ Harry มองไปทางอื่นด้วยความพยายามอย่างใหญ่หลวง เขาวางกระเป๋าลงข้างเก้าอี้พนักตรงสีดำตัวนั้นแล้วนั่งลง “นั่นไง” Umbridge พูดอย่างหวานเยิ้ม “ตอนนี้เธอดีขึ้นแล้วและสามารถควบคุมตัวเองได้มากขึ้นแล้วนะจ๊ะ หรือไม่จริง? เอาล่ะฉันจะให้เธอคัดข้อความซักหน่อยนะคุณ Potter ไม่ ไม่ใช่ด้วยปากกาขนนกของเธอ” เธอพูดต่อเมื่อ Harry ก้มลงจะเปิดกระเป๋าของเขา “เธอจะต้องใช้ปากกาพิเศษของฉันอันนี้ เอ้านี่” เธอยื่นปากกาด้ามผอมยาวสีดำซึ่งมีปลายแหลมผิดปรกติให้เขา “ฉันต้องการให้เธอคัดว่า “ผมต้องไม่พูดโกหก”” เธอบอกเขาอย่างนิ่มนวล “กี่ครั้งครับ” Harry ถามด้วยน้ำเสียงสุภาพที่ปั้นแต่งพอสมควร “โอ้ ก็จนกว่าข้อความมันจะฝังเข้าไปในตัวเธอน่ะ” Umbridge พูดอย่างหยาดเยิ้ม “เอ้าเริ่มได้” เธอเดินกลับไปที่โต๊ะของเธอ นั่งลงและก้มลงบนกองม้วนเอกสารซึ่งดูเหมือนข้อความของเครื่องหมายต่างๆ Harry หยิบเจ้าปากกาขนนกสีดำอันแหลมขึ้นจากนั้นเขาจึงนึกได้ว่าขาดอะไรไป “คุณยังไม่ได้ให้หมึกผมเลย” เขาพูด “โอ้ เธอไม่ต้องใช้หมึกหรอก” ศ. Umbridge พูดด้วยเสียงที่บ่งถึงความยินดี Harry จรดปากกาบนกระดาษแล้วเริ่มเขียน: ผมจะต้องไม่พูดโกหก เขาร้องเฮือกด้วยความเจ็บปวด ประโยคที่โผล่ขึ้นบนม้วนกระดาษด้วยหมึกสีแดงสดไส ในขณะเดียวกัน ประโยคก็โผล่ขึ้นบนหลังมือขวาของ Harry เช่นกัน มันเฉือนลงไปในหนังของเขาราวกับว่ามันโดนคัดลอกลงไปด้วยมีดผ่าตัด - และในขณะที่เขาจ้องไปแผลผิวหนังส่วนนั้นก็รักษาตัวมันเอง เหลือไว้เพียงหนังเรียบๆที่ดูแดงกว่าปรกติเล็กน้อย Harry มองไปที่ Umbridge เธอกำลังมองมาที่เขาอยู่ ปากกว้างคล้ายคางคงของเธอยืดออกด้วยรอยยิ้ม “หือ?” “ไม่มีอะไรครับ” Harry พูดเบาๆ เขามองกลับไปที่ม้วนกระดาษ จรดปากกาอีกครั้ง เขียนว่าผมจะต้องไม่โกหกและรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ประทับไปบนหลังมือของเขาเป็นครั้งที่สอง ประโยคได้ตัดเข้าไปในผิวหนังของเขาอีกครั้ง และมันก็รักษาตัวเองหายไปในไม่กี่วินาทีอีกครั้ง และมันก็เป็นอย่างนั้นต่อไป ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ Harry คัดข้อความบนม้วนกระดาษซึ่งเขาตระหนักแล้วว่ามันไม่ใช่หมึก แต่เป็นเลือดของเขาเอง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ประโยคนั้นได้เฉือนไปบนหลังมือของเขา รักษาตัวมันเอง และเกิดขึ้นใหม่เมื่อเขาจรดปากกาไปบนม้วนกระดาษ ความมืดเริ่มปกคลุมที่นอกหน้าต่างของห้อง Umbridge Harry ไม่ได้ถามว่าเขาจะเลิกได้เมื่อไหร่ เขาไม่ได้แม้แต่ดูนาฬิกาของตัวเอง เขารู้ว่าเธอกำลังจ้องมองหาสัญญานของความอ่อนแอของเขาอยู่และเขาจะไม่แสดงออกแน่นอน ไม่แม้ว่าเขาจะต้องนั่งอยู่ที่นี่ทั้งคืนเฉือนมือของตัวเองด้วยปากกาขนนกด้ามนี้... “มานี่สิ” เธอพูดหลังจากเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เขายืนขึ้น มือของเขาเจ็บปวดราวกับถูกผึ้งต่อย เมื่อเขามองลงไปที่มันเขาพบว่าแผลหายไปแล้วแต่หนังส่วนนั้นแดงเถือก “มือ” เธอพูด เขายื่นมือออกไป เธอจับมือของเขาไว้ Harry สะดุ้งเมื่อเธอแตะมือของเขาด้วยนิ้วอันหนาป้อมของเธอซึ่งใส่ไว้ด้วยแหวนเก่าๆน่าเกลียดหลายวง “เฮอะเฮอะ ฉันว่าฉันยังสร้างความประทับใจได้ไม่มากนะ” เธอพูดพร้อมกับยิ้ม “เอาล่ะ เราคงต้องลองมันดูอีกทีเย็นพรุ่งนี้นะ เธอไปได้แล้ว” Harry ออกจากห้องทำงานของเธอโดยไม่ได้พูดอะไรเลย โรงเรียนเงียบมากในตอนนั้นซึ่งเลยเที่ยงคืนแล้วแน่นอน เขาเดินช้าๆไปตามทางเดินจากนั้นเมื่อเขาเลี้ยวผ่านหัวมุมและมั่นใจว่าเธอไม่ได้ยินเขาแล้วเขาวิ่งออกไปทันที * เขาไม่มีเวลาฝึกซ้อมเวทย์มนตร์เสกของให้หายไป เขายังไม่ได้เขียนความฝันสักอันในบันทึกความฝันของเขาและยังว่ารูปตัว Bowtruckle ไม่เสร็จ และยังไม่ได้เขียนบทความ เขาไม่ทานอาหารเช้าวันรุ่งขึ้นเพื่อที่จะปั่นความฝันที่เขาแต่งขึ้นสองสามอันสำหรับวิชาพยากรณ์ซึ่งเป็นคาบแรกและต้องประหลาดใจเมื่อเห็น Ron ในสภาพเสื้อผ้ายุ่งเหยิงมาร่วมเขียนกับเขา “ทำไมนายไม่ได้เขียนมันเมื่อคืนล่ะ?” Harry ถามในขณะที่ Ron มองไปรอบๆห้องรวมเพื่อหาไอเดีย Ron ซึ่งหลับสนิทไปแล้วในตอนที่ Harry กลับไปถึงหอพึมพำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับ “ทำอย่างอื่นอยู่” พร้อมกับก้มลงบนม้วนกระดาษของเขาและเริ่มขีดเขียนไปสองสามคำ “เท่านี้คงพอแล้ว” เขาพูดพร้อมกับปิดบันทึกดังโครม ฉันเขียนไปว่าฉันฝันว่าฉันซื้อรองเท้าใหม่คู่หนึ่ง เธอคงไม่สามารถทำนายอะไรแปลกๆจากนี่ได้ใช่ใหม? พวกเขารีบเดินไปยังหอคอยเหนือด้วยกัน “ว่าแต่การกักบริเวณกับ Umbridge เป็นยังไงบ้างล่ะ? ยัยนั่นให้นายทำอะไร?” Harry ลังเลอยู่เสี้ยววินาทีก่อนจะตอบว่า “คัด” “ก็ไม่แย่ไปนะ เนอะ?” Ron พูด “ไม่” Harry พูด “เอ้อ---ฉันลืมไป----ตกลงวันศุกร์นี้ยัยนั่นยอมปล่อยนายออกมาหรือเปล่า?” “ไม่” Harry พูด Ron ครางอย่างเห็นใจ มันเป็นวันที่แย่อีกวันหนึ่งสำหรับ Harry เขาเป็นคนที่ทำได้แย่ที่สุดในชั่วโมงเปลี่ยนรูปร่างเพราะเขาไม่ได้ฝึกเวทย์มนตร์เสกให้ของหายไปเลย เขาไม่ได้ทานข้าวกลางวันเพื่อวาดรูป Bowtruckle ให้เสร็จและในขณะเดียวกัน ศ. McGonagall, Grubbly-Plank และ Sinistra ได้ให้การบ้านพวกเขาเพิ่มอีกซึ่งเขายังไม่เห็นแววว่าเขาจะทำได้เสร็จในเย็นวันนี้เพราะเขายังต้องไปกักบริเวณครั้งที่สองกับ Umbridge อีก นอกจากทั้งหมดนี้ Angelina Johnson ตามไปหาเขาระหว่างอาหารเย็นอีกครั้งหลังจากรู้ว่าเขาจะไปร่วมการคัดเลือกผู้รักษาประตูในวันศุกร์ไม่ได้ เธอบอกเขาว่าเธอไม่ประทับใจเลยกับทัศนคติของเขาและเธอคาดหวังให้ผู้เล่นที่หวังจะติดทีมต่อไปถือการฝึกซ้อมเป็นสิ่งสำคัญกว่าอย่างอื่นทั้งหมด “ก็ผมโดนลงโทษอยู่!” Harry ตะโกนไล่หลังเธอในขณะที่เธอเดินไป “นี่เธอคิดว่าฉันชอบที่จะติดแหง็กอยู่ในห้องกับยัยคางคกเฒ่านั่นมากกว่าออกไปเล่นควิดดิชหรือไงนะ?” “ก็ยังดีที่เป็นแค่การคัด” Hermione พูดอย่างปลอบโยนในขณะที่ Harry นั่งกลับลงไปบนม้านั่งของเขาและมองลงไปยังสเต็กและพายไต(kidney pie = พายไต???) ซึ่งเขาไม่รู้สีกอยากกินต่อแล้ว “มันก็ไม่ใช่การลงโทษที่เลวร้ายนี่ จริงๆนะ...” Harry อ้าปาก และหุบมันอีกครั้งแล้วพยักหน้า เขาไม่แน่ใจในตัวเองว่าทำไมเขาจึงไม่บอก Ron และ Hermione ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในห้องของ Umbridge เขารู้เพียงแต่ว่าเขาไม่ต้องการเห็นใบหน้าที่ตื่นกลัวของทั้งสอง มันคงทำให้อะไรๆดูแย่ลงไปอีกและคงทำให้เขาเผชิญการลงโทษได้ยากลำบากขึ้น นอกจากนี้เขารู้สึกด้วยว่านี่เป็นเรื่องระหว่างเขาและ Umbridge เป็นสงครามส่วนตัวของความคิดและเขาจะใม่ยอมให้เธอพอใจจากการที่ได้ยินเขาบ่นเกี่ยวกับมันแน่ “ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเรามีการบ้านต้องทำขนาดนี้” Ron พูดอย่างทุกข์ใจ “ถ้างั้นทำไมเธอไม่ทำอะไรเลยเมื่อคืนล่ะ” Hermione ถามเขา “ว่าแต่เธอไปไหนมาเมื่อคืน?” “ฉัน ฉันรู้สึกอยากออกไปเดินเล่นน่ะเมื่อคืน” Ron พูดกลบเกลื่อน Harry รู้สึกอย่างชัดเจนว่าใม่ใช่เขาคนเดียวที่กำลังปิดบังอะไรอยู่ในตอนนี้ * จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:52:11 ]

ความคิดเห็นที่ 64 การกักบริเวณครั้งที่สองก็เลวร้ายเช่นเดียวกับครั้งแรก ผิวหนังที่หลังมือของ Harry เริ่มระคายเคืองและเจ็บเร็วขึ้น มันกลายเป็นสีแดงและ Harry รู้สึกราวกับถูกไฟเผา Harry คิดว่าการรักษาตัวเองของผิวคงจะได้ผลต่อไปอีกไม่นานและรอยแผลก็คงจะเหลือค้างอยู่บนมือของเขาในไม่ช้าและบางทีตอนนั้น Umbridge คงจะพอใจ ไม่ว่าจะเจ็บเพียงไหนก็ตามเขาไม่ปล่อยให้เสียงของความเจ็บปวดหลุดรอดออกมาจากตัวเขาเลยตั้งแต่ชั่วขณะที่เขาเข้ามาในห้องจนถึงตอนที่เขาได้รับอนุญาตให้ออกไปซึ่งก็เลยเที่ยงคืนไปอีกเช่นเคย เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากคำ “สวัสดีตอนเย็นครับ” และ “ราตรีสวัสดิ์ครับ” สถานการณ์ของการบ้านของเขาตอนนี้ก็ถึงขั้นเข้าตาจนแล้ว และเมื่อเขากลับมาถึงห้องรวมของ Griffindor เขาก็ไม่ได้เข้านอนแม้ว่าเขาจะเหนื่อยอ่อนมากก็ตาม เขาเปิดหนังสือและเริ่มเขียนบทความเกี่ยวกับหินจันทราของวิชาของ Snape เขาเขียนมันเสร็จก็ตีสองครึ่ง เขารู้ตัวว่าเขาทำได้ไม่ดีแต่มันก็ช่วยไม่ได้เพราะถ้าเขาไม่มีอะไรส่งเลยเขาคงต้องถูกกักบริเวณกับ Snape เป็นรายถัดไป จากนั้นเขาก็ปั่นคำตอบสำหรับคำถามที่ศ. MgGonagall ตั้งไว้ให้พวกเขา ปะติดปะต่อบทความเกี่ยวกับวิธีการจัดการตัว Bowtruckle ที่ถูกต้องสำหรับศ. Grubbly Plank จากนั้นก็โซเซไปที่เตียงซึ่งเขาล้มลงบนผ้าปูพร้อมเสื้อผ้าทั้งชุดและหลับไปทันที * วันพฤหัสบดีก็ผ่านไปอย่างเหนื่อยอ่อน Ron ดูง่วงนอนจัดเช่นกันแม้ว่า Harry จะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงน่าจะเป็นอย่างนั้น การกักบริเวณครั้งที่สามของ Harry ผ่านไปเหมือนกับสองครั้งแรกนอกจากว่าหลังจากสองชั่วโมงผ่านไปประโยค “ผมจะต้องไม่พูดโกหก” ไม่ได้จางไปจากหลังมือของ Harry แต่เหลือเป็นรอยอยู่ตรงนั้นโดยมีเลือดไหลออกมาช้าๆ ศ. Umbridge หันมามองเมื่อเสียงขีดกระดาษของปากกาขนนกหยุดลง “อ๊ะ” เธอพูดอย่างนิ่มนวลพร้อมกับเดินข้ามโต๊ะเพื่อมาตรวจดูมือของเขาด้วยตัวเอง “ดีมาก นี่คงจะเป็นสิ่งเตือนความจำให้เธอได้นะ หรือไม่ใช่?” คืนนี้เธอไปได้แล้ว “วันพรุ่งนี้ผมยังต้องมาใหมครับ?” Harry พูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าของเขาขึ้นมาด้วยมือซ้ายแทนที่จะเป็นมือขวาข้างถนัดของเขา “โอ้ แน่นอน” ศ. Umbridge พูดพร้อมกับยิ้มกว้างเช่นเคย “ฉันคิดว่าเราสามารถที่จะฝังข้อความให้ลึกขึ้นอีกสักหน่อยด้วยการคัดอีกสักเย็นหนึ่ง” Harry ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นไปได้ที่จะมีอาจารย์คนไหนในโลกนี้ที่เขาจะเกลียดยิ่งกว่า Snape แต่ในขณะที่เขาเดินกลับไปยังหอคอย Griffindor เขาต้องยอมรับว่าเขาได้พบผู้ท้าชิงอันแข็งแกร่งแล้ว “เธอเลวร้าย” เขาคิดในขณะที่เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นเจ็ด “เธอคือยายแก่ปิศาจบ้าวิปริต---” “Ron?” เขาเดินไปถึงบันไดขั้นสุดท้าย เลี้วยขวาและเกือบจะชน Ron ผู้ซึ่งกำลังหลบอยู่หลังรูปปั้น Lachlanเก้งก้าง เขาถือไม้กวาดอยู่ในมือ Ron ส่งเสียงร้องด้วยความตกใจออกมาเมื่อเขาเห็น Harry และพยายามที่จะซ่อนไม้กวาดคลีนสวีป11 อันใหม่ของเขาไว้ด้านหลัง “นายทำอะไรอยู่น่ะ?” “เอ่อ---ไม่มีอะไร ว่าแต่นายล่ะทำอะไรอยู่?” Harry ขมวดคิ้วใส่เขา “เอาน่า นายบอกฉันก็ไม่เห็นเป็นไรนี่! นายมาหลบอะไรอยู่ตรงนี้” “ฉันกำลังหลบ Fred กับ George น่ะ ถ้านายจะรู้ให้ได้” Ron พูด “พวกเขาเพิ่งเดินผ่านไปพร้อมกับพวกเด็กปีหนึ่งกลุ่มนึง ฉันพนันได้เลยว่าพวกเขาจะลองใช้ของกับพวกนั้นอีกแล้ว ฉันหมายความว่าพวกเขาทำอย่างนั้นที่ห้องรวมไม่ได้แล้วนี่ เมื่อมี Hermione อยู่ที่นั่น” เขาพูดอย่างร้อมรุ่มและรวดเร็วมาก “แต่ว่านายจะเอาไม้กวาดของนายไปทำอะไร นี่นายไม่ได้ออกไปบินมาใช่ใหมเนี่ย?” Harry ถาม “ฉัน----คือ----คือ โอเค ฉันบอกนายก็ได้ แต่ห้ามหัวเราะนะตกลงนะ?” Ron พูดกันไว้ก่อนพร้อมกับหน้าที่แดงขึ้นทุกวินาที “ฉัน----ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันก๊มีไม้กวาดชั้นดีแล้วเลยจะลองไปสมัครคัดเลือกเป็นผู้รักษาประตูของ Griffindor ดูน่ะ เอาสิหัวเราะได้” “ฉันไม่ได้จะหัวเราะนะ” Harry พูด Ron กระพริบตาปริบๆ “มันเป็นความคิดที่วิเศษไปเลย! มันคงสุดยอดไปเลยถ้านายอยู่ในทีม! ฉันไม่เคยเห็นนายเล่นเป็นผู้รักษาประตูเลย นายเล่นดีเหรอ?” “ก็ไม่เลว” Ron ซึ่งดูเบาใจลงอย่างมากกับปฏกริยาของ Harry พูด “Charlie Fred และ George ให้ฉันเป็นผู้รักษาประตูให้พวกเขาตลอดตอนที่เขาฝึกซ้อมในช่วงวันหยุด” “งั้นคืนนี้นายก็ไปซ้อมมา?” “ทุกคืนตั้งแต่วันอังคาร....แต่ยังไงฉันก็ซ้อมคนเดียวตลอด ฉันพยายามเสกให้ลูกควาฟเฟิลบินมากทางฉันแต่มันก็ไม่ง่ายเลยฉันเลยไม่รู้ว่ามันจะมีประโยชน์หรือเปล่า” Ron ดูกังวลและกระวนกระวาย “Fred กับ George จะต้องหัวเราะท้องแข็งแน่ถ้าเห็นฉันไปคัดตัว พวกนั้นยังไม่หยุดล้อฉันเลยตั้งแต่ฉันได้เป็นหัวหน้านักเรียนเนี่ย” “ฉันได้แต่หวังว่าฉันจะได้ไปร่วมด้วย” Harry พูดอย่างขมขื่นในขณะที่พวกเขาเดินไปยังห้องรวม “ใช่ ฉันก็เหมือน--- Harry นั่นอะไรน่ะ? บนหลังมือนาย” Harry เพิ่งจะเกาจมูกด้วยมือขวาที่ว่างอยู่ เขาพยายามจะซ่อนมันแต่ก็ไม่สำเร็จเหมือนที่ Ron พยายามจะซ่อนไม้กวาดคลีนสวีปของเขา “แค่แผลน่ะ----ไม่มีอะไร---มัน---” แต่ Ron คว้าแขนของ Harry ขึ้นมาและยกหลังมือของ Harry ขึ้นไปอยู่ที่ระดับสายตาของเขา เขานิ่งไปในระหว่างที่เขาจ้องไปยังประโยคที่สลักบนหนังของ Harry จากนั้นทำหน้าสะอิดสะเอียนและปล่อยมือของ Harry “ฉันนึกว่านายบอกว่ายัยนั่นแค่ให้นายคัดข้อความ?” Harry ลังเล แต่ยังไงก็ตาม Ron ก็ตรงไปตรงมากับเขา เขาจึงบอกความจริงเกี่ยวกับช่วงเวลาที่เขาใช้ไปในห้องทำงานของ Umbridge กับ Ron “ยัยแม่มดเฒ่า!” Ron โพล่งออกมาเบาๆอย่างรังเกียจในขณะที่พวกเขาเดินมาหยุดที่หน้ารูปของสุภาพสตรีอ้วนซึ่งกำลังหลับอยู่อย่างสงบ หัวของเธอพิงอยู่บนกรอบรูปของเธอ “ยัยนั่นมันวิปริตไปแล้ว ! ไปหา McGonagall สินายต้องพูดอะไรบ้างแล้ว!” “ไม่” Harry พูดทันที “ฉันจะไม่ให้เธอได้รู้สึกพอใจที่รู้ว่าเล่นงานฉันได้แน่” “เล่นงานนายได้?” นายปล่อยให้เธอลอยนวลไปหลังจากทำเรื่องอย่างนี้ไม่ได้นะ! “ฉันไม่รู้ว่า McGonagall มีอำนาจมากกว่าเธอในเรื่องไหนบ้าง” Harry พูด “งั้นก็ Dumbledore สิ บอก Dumbledore!” “ไม่” Harry พูดอย่างเฉียบขาด “ทำไมไม่ล่ะ?” “เขามีเรื่องให้คิดมากพออยู่แล้ว” Harry พูด แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง เขาจะไม่ไปขอให้ Dumbledore ช่วยในขณะที่ Dumbledore ไม่ยอมพูดกับเขามาตั้งแต่เดือนมิถุนายน “แต่ฉันว่านายน่าจะ---” Ron เริ่มพูดต่อ แต่เขาถูกขัดจังหวะโดยสุภาพสตรีอ้วนซึ่งได้มองพวกเขาอย่างหลับๆตื่นๆมาตลอดจนทนไม่ได้ต้องโพล่งออกมา “นี่ตกลงพวกเธอจะบอกรหัสลับฉันหรือว่าจะต้องให้ฉันตื่นรอทั้งคืนจนกว่าพวกเธอจะเจรจากันเสร็จหา?” * รุ่งเช้าวันศุกร์ก็ดูอึมครึมและเปียกชื้นเหมือนวันอื่นของสัปดาห์ แม้ว่า Harry จะมองไปยังโต็ะเจ้าหน้าที่โดยอัตโนมัติในขณะที่เขาเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้หวังที่จะเห็น Hagrid จริงๆจังๆ เขาหันเหความคิดตัวเองมายังปัญหาเฉพาะหน้าที่เขาเผชิญอยู่เช่นการบ้านที่กองเป็นภูเขาเลากาและการที่เขาจะต้องถูกกักบริเวณกับ Umbridge อีกครั้ง มีสองสิ่งที่พยุงจิตใจ Harry ไว้ในวันนั้น เรื่องแรกคือความคิดที่ว่ามันเกือบถึงวันสุดสัปดาห์แล้ว และอีกเรื่องคือความคิดที่ว่าวันนี้จะเป็นการกักบริเวณครั้งสุดท้ายของเขากับ Umbridge เขาเห็นสนามควิดดิชอยู่ไกลๆจากหน้าต่างห้องของเธอและบางทีถ้าเขาโชคดีเขาอาจจะเห็นตอนที่ Ron ไปคัดตัว มันดูเป็นแสงสว่างที่จางเหลือเกินแต่ตอนนี้ Harry ก็รู้สึกขอบคุณต่อทุกๆอย่างที่อาจจะมาส่องสว่างต่อความมืดมิดของเขาในตอนนี้ได้ เขาไม่เคยมีสัปดาห์แรกใน Hogwarts ที่เลวร้ายกว่านี้มาก่อนเลย ตอนห้าโมงเย็นวันนั้นเขาไปเคาะประตู้ห้องทำงานของศ. Umbridge เพื่อรับการลงโทษที่เขาหวังสุดใจที่จะให้มันเป็นครั้งสุดท้าย Umbridge บอกให้เขาเข้าไป ม้วนกระดาษที่ว่างเปล่าวางเตรียมพร้อมไว้สำหรับเขาบนโต็ะที่ปูด้วยผ้าปักพร้อมด้วยปากกาขนนกปลายแหลมสีดำวางอยู่ข้างๆ “เธอรู้ว่าต้องทำอะไรนะ คุณPotter” Umbridge พูดพร้อมกับยิ้มหวานให้เขา Harry หยิบปากกาขนนกขึ้นและมองไปยังหน้าต่าง ถ้าขาสามารถขยับเก้าอี้ของเขาไปด้านขวาได้สักนิ้ว...เขาทำมันสำเร็จโดยแกล้งขยับตัวเข้าใกล้โต๊ะอีกหน่อย ตอนนี้เขาเห็นทีมควิดดิชของ Griffindor บินแหวกอากาศไปมาในสนามอยู่ใกลๆในขณะที่มีคนประมาณครึ่งโหลยืนอยู่ที่ฐานของเสาประตูทั้งสาม เห็นได้ชัดว่ากำลังรอตาของตัวเองที่จะขึ้นไปป้องกันประตูอยู่ แต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกว่าคนไหนคือ Ron ผ่านระยะขนาดนี้ “ผมจะต้องไม่พูดโกหก” Harry เขียน แผลบนหลังมือของเขาเปิดและเลือดสดๆเริ่มไหลออกมา “ผมจะต้องไม่พูดโกหก” แผลถูกเฉือนลึกลงไปอีก เจ็บราวถูกแมลงต่อยและรุนแรงขึ้น “ผมจะต้องไม่พูดโกหก” เลือดไหลลงมาตามข้อมือของเขา เขาหาโอกาสมองไปยังหน้าต่างอีกครั้ง ใครก็ตามที่ป้องกันประตูอยู่ตอนนี้ทำได้แย่มากจริงๆ Katie Bell ทำประตูได้สองครั้งในไม่กี่วินาทีที่ Harry กล้าหันไปมอง เขาหันกลับไปมองที่ม้วนกระดาษซึ่งตอนนี้แดงฉานไปด้วยเลือดด้วยความหวังว่าคนนั้นจะไม่ใช่ Ron “ผมจะต้องไม่พูดโกหก” “ผมจะต้องไม่พูดโกหก” เขามองไปยังหน้าต่างทุกครั้งที่เขาเห็นว่าเขาพอที่จะเสี่ยงได้ ทุกครั้งที่เขาได้ยินเสียงขีดเขียนของปากกาขนนกของ Umbridge หรือเสียงเปิดลิ้นชักโต๊ะ คนที่มาลองเป็นคนที่สามทำได้ดีทีเดียว คนที่สี่ไม่ไหวเลย คนที่ห้าหลบลูก Bludger ได้ดีเชียวแต่พลาดลูกเซฟง่ายๆ ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้วและ Harry ไม่แน่ใจว่าเขาจะมองเห็นคนที่หกและเจ็ดหรือเปล่า “ผมจะต้องไม่พูดโกหก” “ผมจะต้องไม่พูดโกหก” ม้วนกระดาษตอนี้เต็มไปด้วยหยดเลือดจากหลังมือของเขาซึ่งตอนนี้เจ็บปวดราวกับถูกไฟเผา เมื่อเขาหันหน้าไปมองอีกครั้งความมืดได้ปกคลุมและเขาก็มองไม่เห็นสนามอีกแล้ว “ไหนดูซิว่าเธอได้ประทับข้อความไว้หรือยัง” Umbridge พูดด้วยเสียงนุ่มนวลหลังจากผ่านไปชั่วโมงครึ่ง เธอเคลื่อนตัวเข้าหาเขา ยื่นนิ้วสั้นป้อมที่เต็มไปด้วยแหวนไปยังแขนของเขา เมื่อเธอจับแขนของเขาไว้เพื่อที่จะตรวจดูประโยคที่ตอนนี้เฉือนเข้าไปในหนังของเขาความปวดก็พุ่งขึ้นมาทันที ไม่ใช่ที่หลังมือของเขา แต่เป็นที่แผลเป็นบนหน้าผากของเขา ในขณะเดียวกันเขาเริ่มรู้สึกแปลกๆที่บริเวณช่วงท้อง “”เขาดึงมือออกจากอุ้งมือของเธอและทะลึ่งยืนขึ้นพร้อมกับจ้องมองไปที่เธอ เธอจ้องกลับมายังเขา รอยยิ้มยืดปากเหี่ยวๆของเธอจนกว้าง “มันเจ็บใช่ใหมล่ะ?” เธอพูดอย่างนิ่มนวล “”เขาไม่ได้ตอบ หัวใจของเขาเต้นแรงและเร็วมากตอนนี้ นี่เธอกำลังพูดถึงมือของเขาหรือว่าเธอรู้ด้วยว่าเขารู้สึกเจ็บแผล? “เอาล่ะ ฉันคิดว่าเธอเข้าใจที่จุดมุ่งหมายของฉันแล้ว คุณ Potter คุณไปได้” เขาหยิบกระเป๋าขึ้นและออกไปจากห้องอย่างเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ “เยือกเย็นไว้” เขาบอกกับตัวเองในขณะที่เขาวิ่งขึ้นบันไดไป “เยือกเย็นไว้ มันไม่จำเป็นต้องหมายความอย่างที่นายคิดว่ามันเป็น ” “Mimbulus mimbletonia!” เขาพูดหอบๆใส่สุภาพสตรีอ้วนซึ่งเหวี่ยงตัวเปิดออกมาด้านหน้าอีกครั้ง เสียงโห่ร้องอย่างดีใจดังขึ้นทันที Ron วิ่งมาทางเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาทำบัตเตอร์เบียร์หกจากแก้วที่เขาถืออยู่ใส่เสื้อตัวเอง “Harry ฉันทำได้แล้ว ฉันทำได้แล้ว ฉันได้เป็นผู้รักษาประตูแล้ว!” “อะไรนะ? โอ้-----เยื่ยมไปเลย!” Harry จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:54:05 ]

ความคิดเห็นที่ 65 พูดพร้อมกับพยายามยิ้มให้เป็นธรรมชาติในขณะที่หัวใจของเขายังเต้นอยู่อย่างรุนแรงและมือของเขาสั่นระริกด้วยความเจ็บปวดพร้อมด้วยเลือดที่ไหลออกมา “มาดื่มบัตเตอร์เบียร์กัน” Ron ยัดใส่มือเขาขวดหนึ่ง “ฉันไม่อยากเชื่อเลย---- ว่าแต่ Hermione ไปไหนล่ะเนี่ย?” “เธออยู่นั่นไง” Fred ซึ่งกำลังจิบบัตเตอร์เบียร์อยู่เช่นกันพูดพร้อมกับชี้ไปยังเก้าอี้เท้าแขนข้างเตาผิง Hermione นั่งหลับอยู่ที่นั่น เครื่องดื่มในมือของเธอเอียงอย่างน่ากลัว “เธอบอกว่าเธอดีใจน่ะ ตอนที่ฉันบอกเธอ” Ron พูด เขาดูผิดหวังเล็กน้อย “ปล่อยให้เธอนอนไปเถอะ” George รีบพูด Harry สังเกตเห็นในเวลาไม่นานว่าเด็กปีหนึ่งหลายคนที่มารวมตัวกันที่พวกเขามีสัญญานที่บ่งบอกอย่างไม่ผิดพลาดว่าเพิ่งเลือดกำเดาออกมาไม่นาน “มานี่สิ Ron มาลองดูว่าเสื้อคลุมตัวเก่าของ Oliver พอดีกับตัวเธอหรือเปล่า” Kade Bell พูด “เราจะได้เลาะชื่อของเขาออกแล้วใส่ชื่อของเธอแทน” ในขณะที่ Ron เดินออกไป Angelina ก็เดินเข้ามาหา Harry “ขอโทษนะ Potter ที่ฉันหงุดหงิดใส่เธอก่อนหน้านี้” เธอพูดทันที “ไอ้การจัดการทีมนี่มันเครียดมากน่ะ เธอก็รู้ ฉันเริ่มจะคิดว่าบางทีฉันก็โหดกับ Wood เกินไปหน่อยน่ะในตอนนั้น” เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยในขณะที่แอบมองไปยัง Ron ผ่านขอบถ้วยของเธอ “ฟังนะ ฉันรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนรักเธอ แต่เขาก็ไม่ได้เล่นได้เยี่ยมหรอกนะ” เธอพูดตรงๆ “แต่ฉันคิดว่าถ้าเขาได้ฝึกซ้อมสักหน่อยก็คงดีขึ้น เขามาจากครอบครัวของผู้เล่นควิดดิชชั้นดี พูดตรงๆนะฉันฝากความหวังไว้ว่าเขาความจริงมีความสามารถมากกว่าที่เขาแสดงออกในวันนี้ เมื่อตอนเย็นทั้ง Vicky Frobisher และ Geoffrey Hooper ก็บินได้ดีกว่าเขา แต่ Hooper เป็นจอมครวญครางของแท้เลย เขาบ่นตลอดไม่เรื่องโน้นก็เรื่องนี้ และ Vicky ก็เป็นจอมเข้าสังคมทุกอย่าง เธอบอกว่าถ้าตารางการฝึกซ้อมชนกับตารางคลับเวทย์มนตร์ของเธอ เธอจะเลือกคลับเวทย์มนตร์ อย่างไรก็ตาม เรามีกำหนดการฝึกซ้อมตอนบ่ายสองวันพรุ่งนี้ เธอต้องไปให้ได้นะและช่วยฉันอย่างหนึ่งนะช่วยเหลือ Ron ให้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้นะ ตกลงนะ?” เขาพยักหน้าและ Angelina เดินกลับไปหา Alicia Spinnet Harry เดินไปนั่งข้างๆ Hermione ซึ่งสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อเขาวางกระเป๋าลง “โอ้ Harry เธอนั่นเอง Ron เยี่ยมไปเลยนะ?” เธอพูดมึนๆ “ฉันรู้สึก---เหนื่อยมาก” เธอหาว “เมื่อคืนฉันนั่งถักหมวกเพิ่มถึงตีหนึ่งแน่ะ หมวกทั้งหมดหายไปเร็วมากเลย!” “”และแน่นอน เมื่อเขามองไปรอบๆ Harry เห็นหมวกขนสัตว์ซ่อนอยู่รอบห้องซึ่งเอลฟ์ที่ไม่ระวังตัวอาจจะหยิบมันขึ้นโดยไม่ตั้งใจได้ “เยี่ยม” Harry พูดเบี่ยงประเด็น ถ้าเขาไม่รีบไม่ได้บอกใครซักคนเขาคงอกแตกตายแน่ “ฟังนะ Hermione ตอนที่ฉันอยู่ที่ห้องทำงานของ Umbridge ยัยนั่นก็แตะแขนของฉัน...” “”Hermione ตั้งใจฟัง เมื่อ Harry พูดจบลงเธอก็พูดช้าๆ “เธอกำลังเป็นห่วงว่า You know who กำลังครอบงำ Umbridge เหมือนกับที่เขาเคยครอบงำ Quirrell?” “ก็” Harry พูดเสียงอ่อยลง “มันเป็นไปได้ไม่ใช่หรือ?” “ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น” Hermione พูดแม้ว่าเสียงของเธอจะบอกว่าเธอไม่มั่นใจ “แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะสามารถครอบงำเธอแบบเดียวกับที่เคยครอบงำ Quirrell ฉันหมายความว่าตอนนี้เขามีชีวิตอยู่แล้วไม่ใช่หรือ เขามีร่างของตัวเอง เขาไม่จำเป็นต้องไปอาศัยอยู่ในร่างใคร บางทีเขาอาจจะบังคับเธอไว้ด้วยคำสาป Imperius นะ ฉันว่า...” Harry มองดู Fred George และ Lee Jordan เล่นโยนขวดบัตเตอร์เบียร์เล่นกลกันอยู่พักหนึ่ง จากนั้น Hermione ก็พูดขึ้น “แต่เมื่อปีที่แล้วแผลของเธอก็เจ็บขึ้นมาตอนที่ไม่มีใครแตะต้องเธอเลย และ Dumbledore ก็พูดไว้ไม่ใช่เหรอว่ามันเป็นเพราะ You know who มีอารมณ์อะไรบางอย่างในเวลานั้น? ฉันหมายความว่ามันอาจจะไม่เกี่ยวกับ Umbridge เลย บางทีมันอาจจะแค่บังเอิญเกิดขึ้นตอนที่เธออยู่กับยัยนั่น?” “ยัยนั่นมันปิศาจ” Harry พูดห้วนๆ “วิปริต” “ใช่ ยัยนั่นน่ะเลวร้าย แต่... Harry ฉันว่าเธอน่าจะบอก Dumbledore ว่าแผลของเธอเจ็บขึ้นมานะ” เป็นครั้งที่สองของวันที่เขาได้รับคำแนะนำให้ไปพบ Dumbledore และคำตอบของเขาที่เขาตอบ Hermione ก็เหมือนที่เขาตอบ Ron “ฉันจะไม่รบกวนเขาเพราะเรื่องนี้หรอก ก็อย่างที่เธอเพิ่งพูดล่ะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ฉันก็เจ็บแผลมาตลอดปิดเทอมฤดูร้อน มันก็แค่เจ็บมากขึ้นคืนนี้ เท่านั้นเอง” “Harry ฉันมั่นใจว่า Dumbledore จะต้องอยากถูกรบกวนด้วยเรื่องนี้---” “อื้อ” Harry พูดก่อนที่เขาจะหยุดตัวเองได้ “นั่นมันก็แค่เรื่องเดียวของฉันที่ Dumbledore สนใจใช่ใหมล่ะ แผลของฉันน่ะ?” “อย่าพูดอย่างนั้นสิ มันไม่จริงนะ!” “ฉันว่าฉันจะเขียนจดหมายบอก Sirius เกี่ยวกับเรื่องนี้ ดูว่าเขาจะคิดยัง---” “Harry เธอเขียนเรื่องพวกนี้ลงในจดหมายไม่ได้นะ” Hermione พูด เธอดูตกใจ “เธอจำไม่ได้หรือ Moody บอกพวกเราให้ระวังเกี่ยวกับที่เราจะเขียนลงในจดหมาย! เราไม่สามารถรับประกันได้ว่านกฮูกจะไม่ถูกดักตรวจอีกต่อไปแล้ว!” “ตกลง ตกลง ฉันจะไม่บอกเขาก็ได้!” Harry พูดอย่างรำคาญ เขาลุกขึ้น “ฉันจะไปนอนล่ะ บอก Ron ให้ฉันด้วยนะ ได้ใหม?” “โอ้ ไม่ได้หรอก” Hermione พูด ดูเธอเบาใจลง “ถ้าเธอจะไปก็หมายความว่าฉันก็ไปได้ด้วยโดยไม่นับเป็นการหยาบคาย ฉันเหนื่อยมากจริงๆตอนนี้และฉันก็อยากจะทำหมวกเพิ่มสักหน่อยน่ะพรุ่งนี้ ฟังนะ เธอจะช่วยฉันก็ได้นะถ้าเธอต้องการ มันสนุกนะ ตอนนี้ฉันก็เก่งขึ้นแล้ว ฉันถักเป็นรูปแบบ,ลูกประดับและก็อย่างอื่นๆได้แล้วนะตอนนี้ ” Harry มองไปที่หน้าของเธอซึ่งดูสว่างด้วยความสนุกสนานและพยายามทำตัวให้ดูเหมือนเขาเริ่มสนใจในข้อเสนอนี้ “เอ่อ ไม่นะ ฉันไม่คิดว่าฉันจะลองน่ะ ขอบใจนะ” เขาพูด “เอ่อ พรุ่งนี้ไม่ได้น่ะ ฉันมีการบ้านต้องทำอีกเพียบเลย...” และเขาก็ค่อยๆเดินออกไปยังบันไดขึ้นหอชายปล่อยให้เธอดูผิดหวังเล็กน้อย จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 14:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 66 บทที่ 14 แปลโดยคุณ Motif - บทที่ 14 - เพอร์ซี่กับเท้าปุย แฮรี่ตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกในหอนอนยามเช้าวันรุ่งขึ้น เขานอนมองฝุ่นในลำแสงแดดซึ่งลอดผ่านช่องของม่านบนเตียงสี่เสาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ดีใจที่วันนี้เป็นวันเสาร์ สัปดาห์แรกของช่วงเปิดเทอมยาวนานราวกับชั่วกัลป์ เหมือนคาบวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนต์เอาเสียจริง ๆ เมื่อดูจากความเงียบชวนง่วงกับแสงแดดเป็นลำสดใสแล้ว น่าจะยังเช้าตรู่อยู่ นอกจากเสียงร้องของหมู่นกดังมาจากที่ไกล ๆ แล้วก็มีเพียงเสียงหายใจลึก ๆ ช้า ๆ ของเพื่อน ๆ กริฟฟินดอร์ของเขาเท่านั้น เขาเปิดกระเป๋านักเรียนอย่างระมัดระวัง แล้วดึงกระดาษกับปากกาขนนกออกมา แล้วออกจากหอตรงไปที่ห้องนั่งเล่นรวม หลังจากตรงไปนั่งเก้าอี้นวมเก่าตัวโปรดข้างเตาผิงที่ดับอยู่ แฮรี่นั่งลงโดยสะดวก ก่อนจะคลี่ม้วนกระดาษขณะมองไปรอบห้อง ก้อนกระดาษขยำ โถเครื่องปรุงว่างเปล่า รวมทั้งห่อขนมซึ่งมักจะกระจายตามพื้นห้องนั่งเล่นรวมตอนเย็น หายไปหมด เช่นเดียวกับหมวกเอลฟ์ของเฮอร์ไมโอนี่ สงสัยเหลือเกินว่าจะมีเอลฟ์กี่ตัวที่ได้อิสรภาพไม่ว่าจะต้องการหรือเปล่า แฮรี่เปิดขวดหมึกแล้วจุ่มปากกาขนนกลงไป ก่อนจะถือค้างอยู่ห่างผิวกระดาษเรียบสีเหลืองเพียงนิ้วเดียว พลางคิดหนัก . . . แต่หนึ่งนาทีต่อมาหรือสักราว ๆ นั้น เขาก็รู้สึกตัวว่ากำลังจ้องเตาผิงโล่ง ๆ โดยไม่รู้จะเขียนอะไรเลย บัดนี้เขาเข้าใจแล้วว่าการที่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่จะเขียนจดหมายหาเขาตลอดช่วงหน้าร้อนนั้นยากเพียงไร เขาควรบอกเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในสัปดาห์ที่ผ่านมาอย่างไรดี และเขาจะเขียนคำถามที่อยากรู้แทบตาย โดยไม่ให้ข้อมูลมหาศาลที่ไม่อยากให้ โจรขโมยจดหมายซึ่งอาจจะมีจริง ได้รับรู้ได้อย่างไร เขานั่งนิ่งจ้องเตาผิงอยู่ครู่หนึ่ง จนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ เขาจุ่มปากกาขนนกลงในขวดหมึกอีกหน แล้วตั้งใจเขียนจดหมาย สวัสดีฮะ สนัฟเฟิล หวังว่าคุณคงสบายดี สัปดาห์แรกที่กลับมานี่เลวร้ายมาก ผมดีใจจริง ๆ ที่ถึงวันหยุด เราได้อาจารย์สอนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ ชื่อศ. อัมบริดจ์ ซึ่งนิสัยดีพอ ๆ กับแม่ของคุณเลย ผมเขียนมาหาเพราะเรื่องที่ผมเคยเขียนบอกคุณตอนหน้าร้อน เกิดขึ้นอีกเมื่อคืนตอนผมโดนอัมบริดจ์กักบริเวณ เราทุกคนคิดถึงเพื่อนบิ๊กเบิ้มของเรา และหวังว่าเขาจะกลับมาในเร็ววัน โปรดตอบกลับโดยเร็ว โชคดีฮะ แฮรี่ แฮรี่อ่านทวนจดหมายหลายรอบ โดยพยายามมองแบบคนนอก เขาคิดว่าพวกนั้นคงไม่มีทางรู้หรอกว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร – หรือเขากำลังพูดกับใคร – จากการอ่านจดหมายฉบับนี้ เขาหวังว่าซิเรียสจะเข้าใจคำบอกใบ้ถึงแฮกริดและบอกพวกเขาได้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ แฮรี่ไม่อยากถามตรง ๆ เกรงว่าจะดึงความสนใจถึงสิ่งที่แฮกริดทำระหว่างที่เขาไม่อยู่ฮอกวอตส์ เมื่อลองคิดดูว่านี่ออกจะเป็นจดหมายที่สั้นมาก แต่ใช้เวลาเขียนนานเสียจริง แสงแดดลอดเข้ามาถึงครึ่งห้องแล้วในช่วงที่เขานั่งเขียนอยู่ และเริ่มได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากบนหอนอนแล้ว หลังจากผนึกจดหมายอย่างประณีต เขาก็ปีนผ่านช่องรูปภาพออกไปแล้วมุ่งตรงไปที่ห้องนกฮูก “ถ้าฉันเป็นเธอล่ะก็ ฉันไม่ไปทางนั้นแน่” นิคหัวเกือบขาดโผล่ทะลุกำแพงออกมาเหนือหัวแฮรี่อย่างน่าโมโห ตอนเขาเดินบนระเบียง “พีฟกำลังวางแผนสนุก ๆ ให้ใครที่เดินลงไปสักกลางระเบียงเป็นคนต่อไปโดนรูปปั้นกระแทกน่ะ” “รวมถึงทำรูปปั้นหล่นใส่หัวคนด้วยหรือเปล่า” แฮรี่ถาม “มันก็เป็นขี้เล่นพอจะทำแบบนั้นได้ซะด้วยสิ” นิคหัวเกือบขาดบ่นด้วยเสียงเบื่อ ๆ “เรื่องจุกจิกไม่อยู่ในหัวพีฟมันหรอก ฉันว่าจะลองไปหาบลัดดี้ บารอนดู . . . เขาอาจหาทางหยุดมันได้ . . . แล้วเจอกันนะ แฮรี่ . . .” “ฮะ บ้าย บาย” แฮรี่ตอบ จากนั้นแทนที่จะไปทางขวา เขากลับไปทางซ้ายซึ่งใช้เวลานานกว่า แต่ก็ปลอดภัยกว่าจะตรงดิ่งไปห้องนกฮูก ใจเขาเต้นแรงเมื่อเดินผ่านหน้าต่างแต่ละบาน ซึ่งฉายภาพท้องฟ้าสีสดใส เพราะเขาจะมีซ้อมหลังจากนี้ เดี๋ยวเขาก็จะ กลับลงไปที่สนามควิดดิชแล้ว มีบางอย่างปัดถูกข้อเท้าเขา เขาก้มลงไปเห็นคุณนายนอริส แมวสีเทาผอมกะหร่องของภารโรง เดินผ่านหน้าเขาไป มันหันดวงตาเหลืองรองดุจแสงตะเกียง มามองเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะหายไปหลัง รูปปั้นวิลเฟรดช่างฝัน “ฉันเปล่าทำอะไรผิดสักหน่อย” แฮรี่ตะโกนตามหลังมันไป มันพ่นลมแบบเวลาออกไปรายงานเจ้านาย แฮรี่ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขามีสิทธิ์เต็มที่ในการเดินไปห้องนกฮูกเช้าวันเสาร์นี่ ดวงอาทิตย์ขึ้นสูงแล้ว เมื่อแฮรี่เข้าไปในห้องนกฮูกซึ่งมีหน้าต่างไร้กระจก ทำให้เขาตาพร่า เพราะแสงแดดสีเงินลำใหญ่สาดเป็นรูปกากบาท ในห้องทรงกลมซึ่งมีนกฮูกนับร้อยเกาะอยู่บนคอน มีแค่ไม่กี่ตัวที่ออกจะดูหงุดหงิดเล็กน้อยจากแสงอรุณยามเช้า ส่วนบางตัวก็เห็นชัดว่าเพิ่งกลับจากการล่า เสียงกร้วมดังขึ้นจากพื้นคลุมฟาง ยามที่เขาก้าวข้ามกระดูกสัตว์ชิ้นเล็ก ๆ เขาหันคอมองหาเฮ็ดวิก “อยู่นี่เอง” เขาเอ่ยเมื่อเห็นเธออยู่เกือบบนสุดของเพดานสูงลิบ “ลงมานี่สิ ฉันมีจดหมายอยากให้แกส่ง” มันส่งเสียงเบา ๆ แล้วกางปีกสีขาวกว้างก่อนร่อนลงบนไหล่ของเขา “อืม ฉันรู้ว่าข้างนอกนี่จ่าหน้าถึงสนัฟเฟิล” เขาบอกมันพลางผูกจดหมายเข้ากับขา ไม่รู้เพราะอะไรแต่เขาก็กระซิบ “แต่นี่หมายถึงซิเรียสนะ เข้าใจไหม” มันกระพริบดวงตาโตหนนึง ซึ่งเขาถือว่านั่นแปลว่ามันเข้าใจ “บินโดยสวัสดิภาพนะ” แฮรี่บอกพลางนำมันไปยังหน้าต่างบานหนึ่ง เพียงแรงกดวูบหนึ่งบนแขนเขาก่อนที่เฮ็ดวิกจะโผบินออกไปสู่ฟ้าสว่างไสวไร้เมฆบัง เขามองตามมันไปจนเห็นเป็นจุดดำ ๆ แล้วลับตาไป ก่อนที่เขาจะหันไปมองกระท่อมของแฮกริดซึ่งเห็นได้ชัดจากหน้าต่างบานนั้น และก็เห็นได้ชัดอีกเช่นกันว่าไม่มีใครอยู่ เพราะปล่องไฟไร้คว้น ม่านก็ปิดอยู่ ยอดไม้ในป่าต้องห้ามส่ายไหวในสายลมอ่อน แฮรี่มองต้นไม้ขณะที่สูดอากาศสดชื่นที่พัดมาปะทะหน้า เริ่มคิดถึงเรื่องควิดดิช . . . แล้วเขาก็เห็น ม้าหน้าเหมือนสัตว์เลื้อยคลานมีปีกตัวใหญ่ เหมือนที่ดึงรถม้าของฮอกวอตส์ ปีกหนังสีดำแผ่กว้างราวกับปีกของไดโนเสาร์นก โผบินขึ้นจากต้นไม้ราวกับนกหินยักษ์ มันบนวนรอบใหญ่ ก่อนจะพุ่งกลับเข้าไปในแนวไม้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจน แฮรี่แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น เว้นแต่หัวใจที่เต้นราวกับรัวกลอง ประตูห้องนกฮูกเปิดออกข้างหลังเขา เขาหันขวับไปมองด้วยความตกใจและเห็นโช แชงถือจดหมายฉบับหนึ่งพร้อมกับห่อของในมือ “ไง” แฮรี่เอ่ยโดยอัตโนมัติ “อุ้ย . . .ไง” เธอเอ่ยเบา ๆ “ฉันไม่คิดว่าจะมีใครมาเช้าอย่างนี้ . . . ฉันเพิ่งนึกได้เมื่อห้านาทีก่อนว่า วันนี้วันเกิดแม่ฉันน่ะ” เธอชูห่อของให้ดู “หรอ” แฮรี่เอ่ย สมองเขาตันไปหมด เขาอยากพูดอะไรตลก ๆ และน่าสนใจออกมา แต่มีเพียงภาพทรงจำของม้ามีปีกอัปลักษณ์ชัดอยู่ในหัว “อากาศดีนะ” เขาเอ่ยพลางชี้ไปที่หน้าต่าง ใจเขาแห้งเหี่ยวด้วยความอับอาย ดินฟ้าอากาศ เขากำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศหรือนี่ . . . “อื้อ” โชตอบพลางมองหานกฮูกตัวเหมาะ ๆ “เหมาะจะเล่นควิดดิชนะ ฉันไม่ได้ออกมาตลอดทั้งอาทิตย์เลย เธอล่ะ” “ไม่เลย” แฮรี่ตอบ โชเลือกนกฮูกนาของโรงเรียนตัวหนึ่ง เธอรับมันลงมาไว้บนแขนซึ่งมันยืดขาเพื่อให้เธอผูกห่อของได้ “แล้วกริฟฟินดอร์หาผู้รักษาประตูคนใหม่ได้หรือยังล่ะ” เธอถาม “อืม” แฮรี่ตอบ “เพื่อนฉันเองน่ะ รอน วีสลีย์ เธอรู้จักเขาหรือเปล่า” “จอมเกลียดทอร์นาโดหรือ” โชพูดเย็นชา “เขาเก่งไหมล่ะ” “อื้อ” แฮรี่เอ่ย “ฉันว่านะ ฉันยังไม่เห็นตอนเขาเอาจริงน่ะ เพราะว่า ฉันโดนกักบริเวณอยู่” โชเงยหน้าขึ้น ห่อของเพิ่งผูกเข้ากับขานกฮูกได้แค่ครึ่งเดียว “ยัยอัมบริดจ์นั่นร้ายกาจจริง ๆ” เธอพูดเสียงต่ำ “กักบริเวณเธอเพียงเพราะเธอพูดความจริงว่า – ว่า – ว่าเขาตายยังไง ทุกคนได้ยินหมดแหละ ทุกอย่างที่เกิดในโรงเรียน เธอกล้ามากที่เผชิญหน้ากับหล่อนอย่างนั้นน่ะ” หัวใจแฮรี่พองโตมากจนเขารู้สึกเหมือนจะลอยขึ้นไปหลายนิ้วจากพื้นฟางเลอะมูล จะไปสนเรื่องไอ้ม้าบินงี่เง่านั่นทำไม โชคิดว่าเขาช่างกล้าหาญจริง ๆ ทันใดนั้น เขาก็คิดโดยไม่ตั้งใจว่าอยากจะโชว์บาดแผลที่มือ ตอนช่วยเธอผูกของขวัญเข้ากับนกฮูก . . . แต่ชั่วขณะที่ความคิดน่าหวาดเสียวนี้ผุดขึ้นมา ห้องนกฮูกเปิดออกอีกหน ภารโรงฟิลช์ โผล่เข้ามาในห้อง ร่องแก้มลึกแตกของเขาเป็นรอยม่วง ขากรรไกรสั่นพั่บ ๆ ผมบางสีเทาก็ยุ่งเหยิง ท่าทางเหมือนเขาวิ่งมาที่นี่ คุณนายนอร์ริสวิ่งเหยาะ ๆ ตามมาติด ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นจ้องมองกองทัพนกฮูก ก่อนจะร้องเหมียวอย่างหิวกระหาย มีเสียงสะบัดปีกดังบอกความหงุดหงิดจากด้านบน ส่วนนกฮูกนาสีน้ำตาลตัวหนึ่งก็งับปากอย่างโกรธเกรี้ยว จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:01:10 ]

ความคิดเห็นที่ 67 “อะฮ้า!” ฟิลช์เอ่ยพลางก้าวเขยกไปที่แฮรี่ แก้มเขาเต้นรัวด้วยความโกรธ “ฉันรู้นะว่าแกตั้งใจจะสั่งซื้อระเบิดมูลก้อนใหญ่!” แฮรี่กอดอกจ้องภารโรง “ใครบอกว่าผมสั่งระเบิดมูลกัน” โชซึ่งมองไล่จากแฮรี่ไปที่ฟิลช์เองก็หน้าบึ้งเช่นกัน นกฮูกนาที่ยืนเกาะแขนเธออยู่ด้วยขาข้างเดียวเริ่มเมื่อย และส่งเสียงเตือนแต่เธอไม่สน “ฉันมีแหล่งข่าวก็แล้วกัน” ฟิลช์พูดอย่างภูมิใจในตัวเอง “ทีนี้ส่งสิ่งที่เธอจะส่งไปมาซะ” เขาดีใจจริง ๆ ที่ไม่มัวเสียเวลาในการส่งจดหมายเลย แฮรี่ตอบว่า “ไม่ได้หรอก เพราะส่งไปแล้ว” “ไปแล้วรึ” ฟิลช์เอ่ย หน้าเขาบูดเบี้ยวด้วยความโกรธ “ไปแล้ว” แฮรี่พูดอย่างสุขุม ฟิลช์อ้าปากอย่างโมโหค้างอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองเสื้อคลุมของแฮรี่ “จะรู้ได้ยังไงว่าแกไม่ได้เก็บไว้ในกระเป๋า” “เพราะ –“ “ฉันเห็นเขาส่งไปแล้วน่ะสิ” โชพูดเคือง ๆ “ฟิลช์หันกลับมาที่เธอ “เธอเห็นเขาหรือ –“ “ใช่ ฉันเห็นเขา” เธอตอบเสียงดุ เพียงชั่วขณะที่ฟิลช์จ้องโช ส่วนโชก็จ้องตอบ ก่อนที่ภารโรงจะหันเท้าลากกลับไปที่ประตู เขาหยุดเมื่อมือจับที่เปิดประตูแล้วหันกลับมามองแฮรี่ “ถ้าฉันได้กลิ่นระเบิดมูลสักแอะล่ะก็ . . .” เขากระทืบเท้าลงบันไดไป โดยมีคุณนายนอริสไล่สายตามองเหล่านกฮูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินตามเขาไป แฮรี่กับโชสบตากัน “ขอบใจนะ” แฮรี่เอ่ย “ไม่เป็นไร” โชตอบ สุดท้ายเธอก็แกะของขวัญ ผูกเข้ากับขาอีกข้างของนกฮูกนาแทน หน้าเธอแดงหน่อย ๆ “เธอไม่ได้สั่งระเบิดมูลใช่มะ” “เปล่านี่” แฮรี่ตอบ “สงสัยจัง ทำไมเขาคิดว่าเธอสั่งล่ะ” เธอเอ่ยขณะพานกฮูกไปที่หน้าต่าง แฮรี่ยักไหล่ เขาเองก็งงเหมือนเธอ แปลกที่ตอนนี้มันไม่ไดทำให้เขารำคาญสักเท่าไร ทั้งคู่ออกจากห้องนกฮูกไปด้วยกัน พอถึงทางเข้าระเบียงไปปีกตะวันตกของปราสาท โชก็เอ่ยว่า “ฉันจะไปทางนี้ เอ่อ แล้ว . . . แล้วเจอกันนะ แฮรี่” “อือ . . . แล้วเจอกัน” เธอยิ้มให้เขาแล้วจากไป แฮรี่เดินต่อไป รู้สึกร่าเริงอยู่เงียบ ๆ เขาคิดทวนถึงบทสนทนาที่พูดกับเธอ ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้เขาอับอายเลย . . . เธอกล้ามากที่เผชิญหน้ากับหล่อนอย่างนั้นน่ะ . . . โชบอกว่าเขากล้า . . . เธอไม่ได้เกลียดเขาที่รอดมาได้ . . . แน่ล่ะ เธอพูดถึงเซดริก เขารู้เรื่องนี้ดี . . . นี่ถ้าตอนนั้นเขาขอเธอไปงานเลี้ยงก่อนเซดริกล่ะก็ หลายสิ่งอาจเปลี่ยนไปก็ได้ . . . เธอดูเสียใจจริง ๆ ที่ต้องปฏิเสธตอนแฮรี่ชวนเธอ . . . “รุนหวัด” แฮรี่ทักรอนกับเฮอร์ไมโอนี่อย่างสดใส ตอนไปสมทบพวกเขาที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ในห้องโถงใหญ่ “ไปทำอะไรมาเนี่ย ท่าทางมีความสุขเชียว” รอนถามพลางมองแฮรี่ด้วยความแปลกใจ “เอ้อ . . . ควิดดิชหลังจากนี้ไง” แฮรี่ตอบอย่างมีความสุข พลางหยิบจานไม้โบราณที่ใส่เบคอนกับไข่มาตัก “อ๋อ . . . หรอ . . .” รอนเอ่ย เขาวางขนมปังปิ้งที่กัดอยู่ แล้วดื่มน้ำฟักทองเช้าไปอึกใหญ่ จากนั้นเขาก็พูดว่า “นี่ . . . นายจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันอยากให้นายช่วยไปกับฉันเร็วหน่อย แบบ – เอ่อ – จะได้ซ้อมสักหน่อยก่อนฝึกจริงน่ะ ฉันจะได้ แบบ เป็นเร็วขึ้น” “อื้อ ได้สิ” แฮรี่ตอบ “นี่ ฉันไม่คิดว่าเธอควรไปหรอก” เฮอร์ไมโอนี่จริงจัง “พวกเธอทิ้งการบ้านยังกะ –“ แต่เธอหยุดชะงักไป เมื่อไปรษณีย์ยามเช้ามาถึง เดลี่พรอเฟ็ตพุ่งเข้าหาเธอโดยกรงเล็บนกแสกเหมือนเช่นเคย มันโฉบลงใกล้โถน้ำตาลอย่างน่ากลัว แล้วยื่นขาออกมา เฮอร์ไมโอนี่ใส่เหรียญหนึ่งนุตลงในถุงหนัง แล้วรับหนังสือพิมพ์มา ก่อนจะกวาดสายตาอ่านหน้าแรกอย่างละเอียด เมื่อนกฮูกบินจากไป “มีอะไรน่าสนใจมะ” รอนถาม แฮรี่ยิ้มเพราะรู้ว่ารอนอยากเบนประเด็นเธอออกจากเรื่องการบ้าน “ไม่มี” เธอถอนหายใจ “แค่เรื่องแบบนักเล่นเบสของวงเดอะเวียร์ดซิสเตอร์แต่งงาน” เฮอร์ไมโอนี่เปิดหนังสือพิมพ์จนบังตัวมิด แฮรี่จดจ่อกับการเติมไข่กับเบคอนอีก รอนเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างสูง ดูเหม่อลอยนิดหน่อย “เดี๋ยวนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นทันใด “ไม่นะ . . . ซิเรียส!” “เกิดอะไรขึ้น” แฮรี่ถามพลางดึงหนังสือพิมพ์แรงจนขาดกลาง เขากับเฮอร์ไมโอนี่เลยถือคนละส่วน “กระทรวงเวทย์มนต์ได้ข่าวจากแหล่งที่เชื่อถือได้ว่าแท้จริง ซิเรียส แบล็ค ฆาตกรสุดโฉด . . . นี้ นี้ นี้ . . . กำลังซ่อนตัวอยู่ในลอนดอน!” เฮอร์ไมโอนี่อ่านซีกของเธอด้วยเสียงกระซิบรวดร้าว “ลูเชียส มัลฟอยแน่ รับรองเลย” แฮรี่พูดด้วยเสียงเกรี้ยวต่ำ ๆ “เขาจำซิเรียสตอนที่ไปชานชาลาได้ . . .” “หา” รอนมีทีท่าตกใจ “นายไม่เคยบอก –“ “ชู่วว์!” ทั้งสองคนส่งเสียง “ . . . ทางกระทรวงขอเตือนสังคมเวทย์มนต์ว่า แบล็คอันตรายมาก . . . เขาฆ่าคนสิบสามคน . . . แหกคุกอัซคาบัน . . .” เรื่องเหลวไหลทั่วไปน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เสริม ก่อนวางหนังสือพิมพ์ส่วนของเธอลง แล้วห้นไปมองแฮรี่กับรอนอย่างตื่นกลัว “ก็ เขาแค่ไม่อาจออกจากบ้านได้อีกแล้ว ก็แค่นั้น” เธอกระซิบ “ดัมเบิลดอร์ก็เตือนเขาแแล้วว่าอย่า” แฮรี่หน้ามุ่ย ก้มลงมองพรอเฟ็ตส่วนที่เขาทำขาด เกือบทั้งหน้าเป็นโฆษณาเสื้อคลุมสำหรับทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้น ซึ่งกำลังลดราคาอยู่ “เฮ้ !” เขาเอ่ย แล้วแผ่หนังสือพิมพ์ลงให้เฮอร์ไมโอนี่กับรอนเห็น “ดูนี่สิ !” “ฉันมีเสื้อคลุมทุกแบบแล้ว” รอนบอก “ไม่ใช่” แฮรี่บอก “ดูนี่ . . . ข่าวเล็ก ๆ ตรงนี้ . . . ” รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก้มลงมาใกล้ ๆ เพื่อที่จะอ่าน ข่าวนี้ยาวเพียงแค่นิ้วเดียวเองซ้ำย้งจัดวางไว้ตรงท้ายสุดคอลัมน์ หัวข้อข่าวเขียนว่า : บุกรุกกระทรวง สเตอร์จิส พ็อดมอร์ วัย 38 แห่งบ้านเลขที่สอง สวนเลเบอร์นัม แคล็ปแฮม เข้ารับการตัดสินด้วยข้อหาด้านเวทย์มนต์จากการบุกรุก และเจตนาปล้นกระทรวงเวทย์มนต์เมื่อวันที่ 31 สิงหาคม พ็อดมอร์ถูกจับโดยอีริค มันช์ พ่อมดตรวจตราประจำกระทรวงเวทย์มนต์ ซึ่งพบเขาตอนหาทางเข้าประตูกันภัยระดับสูง ตอนตีหนึ่ง พ็อดมอร์ ผู้ปฏิเสธที่จะใช้สิทธิแก้ต่าง ถูกตัดสินว่ากระทำผิดทั้งสองข้อหา และลงโทษให้เข้าไปอยู่ในอัซคาบันหกเดือน “สเตอร์จิส พ็อดมอร์หรือ” รอนเอ่ยช้า ๆ “เจ้าหมอนั่นใช่ไหมที่หัวเหมือนโดนครอบน่ะ เขาอยู่ในภา-“ “รอน ชู่วว์” เฮอร์ไมโอนี่มองเธอด้วยสายตาดุ “เข้าอัซคาบันหกเดือน !” แฮรี่กระซิบด้วยความตกใจ “แค่พยายามจะเปิดประตูเข้าไปเนี่ยนะ!” “อย่าเอ๋อไปหน่อยเลย นั่นไม่ใช่แค่เรื่องเปิดประตูเข้าไปแน่ เขาไปทำอะไรที่กระทรวงเวทย์มนต์ตอนตีหนึ่งเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ “คิดว่าเขาไปทำงานของภาคีหรือเปล่า” รอนพึมพัม “เดี๋ยวก่อน . . .” แฮรี่พูดช้า ๆ “สเตอร์จิสน่าจะมาพบเรานี่ จำได้ไหม” อีกสองคนมองเขา “ใช่ เขาน่าจะมาร่วมในหน่วยคุ้มกันไปคิงส์ครอสนี่ จำได้ไหม แล้วมู้ดดี้ก็หงุดหงิดมากเลยที่เขาไม่มา เพราะงั้นเขาคงจะไม่ได้ทำงานหรอก จริงไหม” “ก็ บางทีพวกเขาอาจไม่คิดว่าเขาอาจจะถูกจับก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย “อาจเป็นการใส่ความก็ได้!” รอนอุทานอย่างตื่นเต้น “ไม่ – ฟังนะ!” เขาพูดต่อ ก่อนจะลดเสียงลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นหน้าตาน่ากลัวของเฮอร์ไมโอนี่ “กระทรวงสงสัยว่าเขาเป็นพวกของดัมเบิลดอร์ ก็เลย – ไม่รู้สิ – อาจจะล่อให้เขาไปที่กระทรวง ความจริงเขาไม่ได้พยายามเปิดประตูเลย! แค่สร้างเรื่องจับเขา!” แฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่นิ่งคิดเรื่องนี้ แฮรี่คิดว่า มันฟังดูห่างไกลความจริง แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับดูประทับใจ “รู้ไหม ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าเรื่องนี้เป็นจริง” เธอพับหนังสือพิมพ์ครึ่งส่วนอย่างใช้ความคิด เมื่อแฮรี่วางมีดกับส้อมลง เธอก็เหมือนกับจมอยู่ในความคิด “จริงสิ ฉันว่าเราน่าจะจัดการเรียงความ ต้นหน่อสำหรับต้นไม้ใส่ปุ๋ยด้วยตัวเอง ก่อนนะ ถ้าโชคดีอาจได้เริ่มคาถาปลุกสิ่งไม่มีชีวิต ของแม็กกอนากัลก่อนเที่ยงก็ได้ . . .” พอคิดถึงเรื่องการบ้านที่รออยู่ข้างบน แฮรี่ก็รู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย แต่ฟ้าโปร่ง เป็นสีฟ้าสดใส แถมเขายังไม่ได้ขี่ไฟรโบลต์มาตั้งอาทิตย์แล้ว . . . “ฉันว่า เราค่อยทำคืนนี้ก็ได้” รอนเอ่ย ตอนที่เขากับแฮรี่เดินบนสนามหญ้าสดไปที่สนามควิดดิช ไม้กวาดพาดอยู่บนไหล่ โดยมีคำเตือนสุดโหดของเฮอร์ไมโอนี่ดังอยู่ในหูไม่หยุดว่า พวกเขาต้องตก OWLs ทุกวิชาแน่ “เรายังมีเวลาทำพรุ่งนี้นี่ เธอเอาการเอางานกับงานมากไปนะ นั่นมันปัญหาเธอต่างหาก . . .” เขาหยุดก่อนจะเสริมด้วยน้ำเสียงกังวลว่า “นายว่าเธอพูดจริงหรือเปล่า ที่ว่าจะไม่ให้ลอกน่ะ” “อืม ฉันเชื่อ” แฮรี่ตอบ “ยังไง เรื่องนี้ก็สำคัญเหมือนกัน เราต้องซ้อมถ้าอยากอยู่ในทีมควิดดิช . . .” “เออ ใช่เลย” รอนเอ่ยอย่างเบิกบาน “แล้วเราก็เวลาทำอื้อเลย . . .” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:03:32 ]

ความคิดเห็นที่ 68 เมื่อพวกเขาไปถึงสนามควิดดิช แฮรี่มองไปทางขวาอันเป็นที่ตั้งป่าต้องห้ามที่ส่ายไหวรุนแรง ไม่มีอะไรพุ่งออกมา ท้องฟ้าโปร่งแต่เห็นเงาลิบ ๆ ของนกฮูกสองสามตัวบินรอบหอนกฮูก เขามีเรื่องให้กลุ้มพอแล้ว ม้ามีปีกไม่ได้ทำอันตรายเขา เขาลบมันออกไปจากใจ พวกเขาหยิบลูกบอกออกจากตู้ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจัดการให้ทำงาน รอนเฝ้าประตูสูงสามอัน แฮรี่เล่นเป็นเชสเซอร์แล้วลองส่งลูกควัฟเฟิลไปที่รอน แฮรี่คิดว่ารอนเก่ง เขากันลูกที่แฮรี่ตั้งใจยิงได้สามในสี่ และยิ่งซ้อมก็ยิ่งเก่ง ผ่านไปสองชั่วโมง พวกเขาก็กลับปราสาทไปกินข้าวเที่ยง – ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่แสดงออกชัดว่า พวกเขาไร้ความรับผิดชอบ – ก่อนจะกลับมาสนามควิดดิชอีกเพื่อฝึกจริง แล้วก็พบเพื่อนร่วมทีมทุกคนอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อแล้วยกเว้นแองเจลิน่า “ไหวไหม รอน” จอร์จเอ่ย พลางกระพริบตาให้เขา “อื้อ” รอนตอบ แต่กลับเงียบลงเรื่อย ๆ เมื่อลงสู่สนาม “พร้อมจะโชว์ฝีมือยัง เจ้าหนูพรีเฟ็ค” เฟร็ดถาม พลางเอื้อมมือไปขยี้ผมตรงคอเสื้อคลุมควิดดิช แล้วฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ “เงียบน่ะ” รอนบอก สีหน้าตึง เขาสวมเสื้อคลุมทีมเป็นครั้งแรก ซึ่งก็พอดีตัวเมื่อลองคิดว่านี่เป็นเสื้อของโอลิเวอร์ วู้ดซึ่งไหล่กว้างกว่า “เอาล่ะ ทุกคน” แองเจลิน่าเอ่ยเมื่อออกมาจากห้องกัปตัน หลังเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้ว “ออกไปกันเถอะ อลิเซีย เฟร็ด ช่วยเอากระเป๋าใส่บอลมาให้หน่อยสิ อ้อ ข้างนอกมีคนดูอยู่ข้างนอกนิดหน่อย แต่อย่าไปสนใจเลยนะ” น้ำเสียงที่เกือบจะเฉย ๆ ของเธอทำให้แฮรี่คิดว่า พอจะรู้แล้ว ว่าหน่วยสอดแนมที่ไม่ได้รับเชิญเป็นใคร และแน่ยิ่งกว่าแน่ เมื่อพวกเขาออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อมาเจอะแสงแดดจ้าในสนาม คลื่นเสียงโห่จากทีมควิดดิชสลิธเทอรีนก็ดังยืดยาวไม่หยุด โดยจับกลุ่มกันอยู่ตรงกลางอัฒจันทร์โล่ง จนเสียงสะท้อนก้องไปทั่วทั้งสนาม “พวกวีสลีย์ขี่อะไรน่ะ” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงเย้ย “ทำไมไม่มีใครช่วยลงคาถาบินได้ให้ของเก๋ากึ๊กแบบนั้นเสียล่ะ” แครบบ์ กอยล์ และแพนซี่ พาร์คินสันหัวเราะก๊ากแล้วส่งเสียงหัวเราะโหยหวน รอนขึ้นขี่ไม้กวาดแล้วเตะขาขึ้นจากพื้น แฮรี่ตามเขาไปและเห็นว่าหูเขาแดงจัดจากด้านหลัง “อย่าไปสนมันเลย” เขาพูดพลางเร่งให้ทันรอน “เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะได้หัวเราะทีหลัง หลังจากเราเล่นกับมัน . . .” “นั่นแหละ สิ่งที่ฉันต้องการล่ะ แฮรี่” แองเจลิน่าพูดยื่นยันขณะโฉบไปมารอบพวกเขาโดยถือลูกควัฟเฟิลไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะชะลอลงเพิ่อลงไปอยู่ที่ตำแหน่งตรงหน้าลูกทีมกลางอากาศ “เอาล่ะ ทุกคน เราจะเริ่มจากการส่งก่อน เป็นการอุ่นเครื่อง ทั้งทีมโปรด –“ “เฮ้ จอห์นสัน ผมทรงนั้นมันทรงอะไรน่ะ” แพนซี่ พาร์คินสันหวีดเสียงดังมาจากข้างล่าง “ทำไมบางคนอยากทำผมเหมือนมีหนอนพุ่งออกมาจากหัวกันนะ” แองเจลิน่าปัดผมถักไปข้างหลัง แล้วพูดต่ออย่างใจเย็น “กระจายออก แล้วดูสิว่าพวกเราทำไงได้ . . .” แฮรี่ถอยห่างจากทุกคนไปที่ด้านไกลจากประตู รอนกลับไปที่ประตูฝั่งตรงข้าม แองเจลิน่ายกลูกควัฟเฟิลด้วยมือเดียวแล้วโยนให้เฟร็ดอย่างแรง ซึ่งเขาก็ส่งต่อให้จอร์จ แล้วส่งต่อให้แฮรี่ ซึ่งก็ส่งต่อให้รอน ผู้ที่ทำหล่น พวกสลิทเธอรีนโดยการนำของมัลฟอย ต่างหวีดเสียงหัวเราะและโห่ฮา รอนพุ่งลงพื้นแล้วรับลูกควัฟเฟิลได้ทันก่อนถึงพื้น แต่เขาหยุดการดำลงไปไม่ดีพอ จึงลื่นออกจากไม้กวาดไปด้านข้าง ก่อนจะลอยสูงกลับขึ้นมา ทั้ง ๆ หน้าแดง แฮรี่เห็นเฟร็ดกับจอร์จมองตากัน แต่ไม่มีใครพูดอะไรเหมือนเช่นเคย ซึ่งเขาก็ดีใจ “ส่งต่อ รอน” แองเจลิน่าเรียก เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รอนขว้างลูกคลัฟเฟิ่ลให้อลิเซีย ผู้ส่งกลับไปให้แฮรี่ ผู้ส่งต่อไปให้จอร์จ . . . “เฮ้ พ็อตเตอร์ แผลเป็นนายรู้สึกยังไงมั่ง” มัลฟอยเรียก “แน่ใจนะว่านายไม่ต้องลงไปนอนน่ะ ตั้ง เท่าไหร่นะ ตั้งอาทิตย์แน่ะที่นายเข้าปีกพยาบาลน่ะ ทำลายสถิติเลยใช่ไหม” จอร์จส่งต่อให้แองเจลิน่า เธอส่งกลับให้แฮรี่ ซึ่งไม่ทันตั้งตัว แต่ก็คว้าด้วยปลายนิ้วทุกนิ้วไว้ได้ ก่อนจะส่งต่อไปให้รอนโดยเร็ว ซึ่งพุ่งเข้ารับแต่พลาดไปหลายนิ้ว “ดี ๆ หน่อย รอน” แองเจลิน่าฉุน เมื่อเขาต้องดำลงพื้นไปอีกเพื่อตามลูกควัฟเฟิล “ตั้งใจหน่อย” คงยากจะบอกว่าหน้ารอนกับลูกควัฟเฟิลอันไหนแดงกว่ากัน เมื่อเขาบินกลับขึ้นมาที่ความสูงเดิมอีก มัลฟอยกับพวกสลิทเธอรีนคนอื่นโห่ออกมา ในความพยายามครั้งที่สาม รอนคว้าควัฟเฟิลไว้ได้ เกือบโล่งใจอยู่แล้วตอนที่รีบร้อนส่งต่อ จนพุ่งผ่านมือเคธี่ที่ยื่นออกมา แล้วกระแทกหน้าเธออย่างแรง “ขอโทษนะ!” รอนคราง แล้วรีบพุ่งไปดูว่าเขาทำให้บาดเจ็บแค่ไหน “กลับไปประจำตำแหน่ง เธอไม่เป็นไรหรอก!” แองเจลิน่าคำราม “แต่ตอนเธอส่งลูกให้เพื่อนร่วมทีมน่ะ อย่าทำให้เขาร่วงจากไม้กวาดสิ เรามีบลัดเจอร์ไว้ทำหน้าที่นี้แล้ว!” เลือดไหลออกจากจมูกเคธี่ ข้างล่างพวกสลิธเทอรีนกระทืบเท้าพร้อมกับโห่ เฟร็ดกับจอร์จเข้าไปช่วยเคธี่ “เอ้านี่ เอานี่ไป” เฟร็ดบอกเธอ เขายื่นอะไรสีม่วงเล็ก ๆ จากกระเป๋าให้ “รับรองแป็บเดียวหาย” “เอาล่ะ” แองเจลิน่าตะโกน “เฟร็ด จอร์จ กลับไปเอาไม้ตีกับลูกบลัดเจอร์ รอนไปเฝ้าประตู แฮรี่ปล่อยลูกสนิชเมื่อฉันบอก เราจะพุ่งไปที่ประตูของรอนล่ะนะ” แฮรี่พุ่งตามคู่แฝดไปเพื่อไปเอาสนิช “รอนเล่นไม่ได้เรื่องใช่ไหม” จอร์จพึมพัม เมื่อพวกเขาสามคนลงไปที่กล่องบรรจุลูบอลแล้วเปิดออกเพื่อเอาลูกบลัดเจอร์กับสนิช “เขาแค่ตื่นเต้นน่ะ” แฮรี่บอก “เขาเล่นดีนะตอนที่ฉันฝึกให้เมื่อเช้าน่ะ” “อืม ฉันก็หวังว่าเขาคงจะไม่ถึงขีดสุดก่อนเวลานะ” เฟร็ดพูดอย่างมืดมน พวกเขาหันกลับขึ้นไปในอากาศ เมื่อแองเจลิน่าเป่านกหวีด แฮรี่ปล่อยลูกสนิช แล้วเฟร็ดกับจอร์จก็ปล่อยลูกบลัดเจอร์พุ่งออกมา หลังจากนั้น แฮรี่ก็แทบไม่รู้ว่าคนอื่นทำอะไรอยู่ เพราะเขาต้องจับลูกบอลเล็กสีทองที่บินฉิวไปมา ซึ่งมีค่าคะแนนถึงร้อยห้าสิบแต้มสำหรับทีมซีคเกอร์ ซึ่งต้องใช้ความสามารถและความเร็วสูงมาก เขาเร่งความเร็ว ม้วนตัว แล้วหักเลี้ยวผ่านเชสเซอร์ไปมา สายลมอุ่นของฤดูใบไม้ร่วงพัดเข้าหน้า เสียงตะโกนของพวกสลิธเทอรีนที่ดังแว่วมาแต่ไกลไม่เข้าหูเขานัก . . . แต่ไม่ช้า เสียงนกหวีดก็ทำให้เขากระตุกอีก “หยุด – หยุด – หยุด !” แองเจลิน่ากรีดร้อง “รอน – เธอไม่ได้เฝ้าเสากลางอยู่นี่!” แฮรี่หันไปมองรอน ซึ่งบินส่ายอยู่หน้าห่วงซ้ายมือ ปล่อยให้อีกสองห่วงว่างโล่ง “อ๊ะ . . . ขอโทษ . . .” “เธอต้องโฉบไปมา ในขณะที่ตามองเชสเซอร์!” แองเจลิน่าสั่ง “อยู่ตรงเสากลางจนกว่าจะต้องเลือกป้องกันห่วงอันใดอันหนึ่ง ไม่งั้นก็บินวนรอบทุกห่วง ไม่ใช่ลอยเอื่อยอยู่ด้านเดียว เธอถึงได้เสียไปทั้งสามประตูนั่น“ “ขอโทษที . . .” รอนพูดซ้ำ หน้าเขาแดงก่ำราวกับเบคอนตัดกับท้องฟ้าสีฟ้าจัด “ส่วนเคธี่ เธอจัดการเลือดกำเดานั่นไม่ได้หรือ” “มันแย่หนักกว่าเดิมน่ะ !” เคธี่พูดเสียงเครือ พยายามเช็ดเลือดที่ผุดออกมาด้วยปลายแขนเสื้อ แฮรี่กวาดมองไปที่เฟร็ด ซึ่งดูเป็นกังวลและเช็คของในกระเป๋าดู เขาเห็นเฟร็ดดึงอะไรบางอย่างสีม่วงออกมา เขาดูมันอยู่ครู่หนึ่งแล้วมองไปที่เคธี่ซึ่งตัวแข็งด้วยความหวาดผวา “เอาล่ะ เอาใหม่อีกหน” แองเจลิน่าบอก เธอไม่สนพวกสลิธเทอรีนซึ่งร้องเพลง “กริฟฟินดอร์คือพวกขี้แพ้ กริฟฟินดอร์คือพวกขี้แพ้” แต่กระนั้นไม้กวาดที่เธอนั่งอยู่ก็บีบเกร็งไปหมด คราวนี้พวกเขาบินอยู่ราวสามนาทีหลังเสียงนกหวีดของแองเจลิน่า แฮรี่ซึ่งเพิ่งเห็นลูกสนิชวิ่งวนอยู่ที่ประตูฝั่งตรงข้าม ชักมีอารมณ์ขึ้นมาสุด ๆ “อะไรอีกล่ะ” เขาพูดอย่างหงุดหงิดกับอลิเซียซึ่งอยู่ใกล้ที่สุด “เคธี่” เธอตอบสั้น ๆ แฮรี่หันไปเห็นแองเจลิน่า เฟร็ด และจอร์จ กำลังบินเร็วสุดกำลังไปที่เคธี่ แฮรี่กับอลิเซียรีบโฉบไปหาเธอเช่นกัน พูดตามตรง แองเจลิน่าหยุดฝึกทันเวลาพอดีเพราะตอนนี้เคธี่ตัวซีดเป็นชอล์กซ้ำยังมีเลือดกลบ “เธอต้องไปปีกพยาบาลแล้ว” แองเจลิน่าบอก “เราจะพาเธอไปเอง” “เธอ – เอ่อ – สงสัยจะกินผิดเอาถั่วเลือดปุดเข้าไปน่ะ –“ “เฮ่อ เปล่าประโยชน์ที่จะฝึกโดยไม่มีบีตเตอร์กับเชสเซอร์” แองเจลิน่าพูดหน้ามุ่ยหลังจากเฟร็ดและจอร์จพุ่งตรงไปที่ปราสาทโดยช่วยประคองเคธี่ไว้ตรงกลาง “กลับเถอะ ไปเปลี่ยนเสื้อ” พวกสลิธเทอรีนเริ่มร้องต่อเมื่อพวกเขากลับเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:07:34 ]

ความคิดเห็นที่ 69 “ฝึกเป็นไงมั่ง” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเยือกเย็น ราวครึ่งชั่วโมงให้หลัง เมื่อแฮรี่กับรอนปีนผ่านช่องภาพเหมือนเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์ “มัน –“ แฮรี่เริ่มเอ่ย “:-)สุด ๆ” รอนตะโกนบอก เขาทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ข้างเฮอร์ไมโอนี่ เธอเงยหน้าขึ้นมองรอน แล้วน้ำแข็งก็เหมือนจะละลาย “เอ่อ นี่เป็นครั้งแรกของเธอนี่” เธอพูดปลอบ “มันต้องใช้เวลา –“ “ใครพูดว่าฉันเป็นตัวการทำให้:-)” รอนพูดสอด “เปล่านี่” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยด้วยสีหน้างง ๆ “ฉันคิดว่า –“ “เธอคิดว่าฉันเกี่ยวข้องกับเรื่องแย่ ๆ งั้นหรือ” “เปล่า ไม่อยู่แล้ว ! ฟังนะ เธอบอกว่ามัน:-) ฉันเลยแค่ –“ “ฉันจะเริ่มทำการบ้านแล้ว” รอนพูดเคือง ๆ แล้วกระทืบเท้าขึ้นบันไดไปหอนอนชายก่อนจะหายไปจากสายตา เฮอร์ไมโอนี่หันไปหาแฮรี่ “เขา:-)หรือ” “เปล่า” แฮรี่ตอบด้วยความสัตย์จริง เฮอร์ไมโอนี่ยกหางคิ้ว “อืม ฉันว่าเขาคงเล่นได้ดีกว่านี้” แฮรี่พึมพัม “แต่นี่เพิ่งฝึกหนแรกเอง อย่างที่เธอว่า . . .” ทั้งแฮรี่และรอนต่างก็ทำการบ้านไม่คืบหน้านัก แฮรี่รู้ว่ารอนกังวลเรื่องฝีมือแย่ ๆ ที่เขาแสดงออกมาที่สนามควิดดิชมากไป แต่ตัวเขาเองก็ลบเสียงร้อง “กริฟฟินดอร์คือพวกขี้แพ้” ออกไปจากหัวได้ยากเช่นกัน พวกเขาใช้เวลาตลอดทั้งวันอาทิตย์ในห้องนั่งเล่นรวม จมจ่อมอยู่กับกองหนังสือ ในขณะที่ในห้องมีคนเข้ามาแล้วก็ออกไปหมด วันนี้เป็นวันอากาศดี ฟ้าโปร่งอีกวันหนึ่ง เพื่อนร่วมหอกริฟฟินดอร์ส่วนใหญ่ออกไปที่สนาม เพื่อสนุกกับวันที่อาจเป็นแสงอาทิตย์สุดท้ายแห่งปี ก่อนช่วงเย็น แฮรี่รู้สึกเหมือนมีใครมาบีบสมองในกะโหลกของเขา “ว่าไหม เราน่าจะทำการบ้านมากกว่านี้ในช่วงวันธรรมดานะ” แฮรี่พึมพัมกับรอน เมื่อสุดท้ายแล้วต้องจัดการเรียงความยาวของ ศ. แม็กกอนากัล เรื่องคาถาปลุกสิ่งไม่มีชีวิต แล้วหันไปมองเรียงความยาวพอกัน เรื่องดวงจันทร์บริวารมากมายของดาวพฤหัสบดี ของ ศ. ซินิสตร้าอย่างสุดซึม “เออ” รอนตอบพลางขยี้ตาที่แดงนิดหน่อย ก่อนจะเขวี้ยงก้อนกระดาษขยำเข้าเตาผิงข้าง ๆ “นี่ . . . เราลองขอดูการบ้านเฮอร์ไมโอนี่ดูดีไหม” แฮรี่เหลือบตามองเธอ เธอนั่งอยู่โดยมีครุกแชงก์อยู่บนตัก พลางคุยสนุกกับจินนี่ โดยมีเข็มถักนิตติ้งแกว่งกลางอากาศอยู่ตรงหน้าเธอ กำลังถักถุงเท้าเอลฟ์ไม่เป็นรูปคู่หนึ่ง “ไม่ล่ะ” เขาเอ่ยซึม ๆ “นายก็รู้ว่าเธอไม่ยอมหรอก” ดังนั้นพวกเขาจึงทำต่อไปขณะที่ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดลงช้า ๆ คนในห้องนั่งเล่นรวมเริ่มลดลง ตอนห้าทุ่มครึ่ง เฮอร์ไมโอนี่ก็หาวแล้วเดินเข้ามาหา “เกือบเสร็จหรือยัง” “ยัง” รอนตอบสั้น ๆ “ดวงจันทร์ที่ใหญ่ที่สุดของดาวพฤหัสคือเกนี่มี้ด ไม่ใช่คาลลิสโต” เธอเอ่ยพลางชี้ข้ามไหล่รอนไปที่บรรทัดหนึ่งของเรียงความดาราศาสตร์ของเขา “แล้วก็โลต่างหากที่มีภูเขาไฟ” “ขอบคุณ” รอนคำรามก่อนจะขีดฆ่าประโยคนั้นออก “ขอโทษนะ ฉันแค่ – “ “เออ ถ้าเธอแค่อยากจะมาวิพากษ์วิจารณ์ล่ะก็ – “ “รอน – “ “ฉันไม่มีเวลาฟังเทศน์หรอกนะ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันกำลังยุ่งอยู่นี่ – “ “ไม่ใช่ – ดูนั่นสิ !” เฮอร์ไมโอนี่ชี้ไปที่หน้าต่างที่ใกล้ที่สุด แฮรี่กับรอนลองมองดูก็พบนกแสกรูปหล่อกำลังยืนอยู่ตรงธรณีหน้าต่าง พลางจ้องเข้ามาที่รอน “นั่นเฮอร์มีสใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงงงงัน “ใช่จริง ๆ ด้วย !” รอนพูดเบา ๆ พลางโยนปากกาลงแล้วลุกขึ้น “เพอร์ซี่เขียนอะไรถึงฉันเนี่ย” เขาเดินไปที่หน้าต่างแล้วเปิดออก เฮอร์มีสบินเข้ามาแล้วร่อนลงบนเรียงความของรอน ก่อนจะวางจดหมายลง รอนแกจดหมายออกแล้วนกฮูกก็บินจากไปทันที ทิ้งรอยเท้าเปื้อนหมึกไว้บนภาพวาดพระจันทร์ของรอน “ใช่ลายมือเพอร์ซี่จริง ๆ ด้วย” รอนพูดพลางนั่งเอนลงพิงเก้าอี้แล้วจ้องดูคำที่อยู่นอกม้วนกระดาษ : โรนัลด์ วีสลีย์ บ้านกริฟฟินดอร์ ฮอกวอตส์ เขาเงยหน้ามองเพื่อนอีกสองคน “พวกนายว่าไง” “เปิดสิ !” เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างกระตือรือร้น แฮรี่ก็พยักหน้า รอนแกะม้วนกระดาษแล้วเริ่มอ่าน ยิ่งเขาไล่สายตาอ่านจดหมายไปเท่าไหร่ หน้าเขาก็ยิ่งบึ้งขึ้นเท่านั้น เมื่อเขาอ่านจดหมายจบ ก็มีสีหน้ารังเกียจ เขายัดจดหมายให้แฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งขยับเข้าหากันเพื่ออ่านด้วยกัน สวัสดี รอน ฉันเพิ่งได้ข่าว (ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากตัวท่านรัฐมนตรีกระทรวงเวทย์มนต์อยู่แล้ว ซึ่งก็ได้รับการบอกต่อจาก ศ. อัมบริดจ์ อาจารย์ใหม่ของนาย) ว่านายได้เป็นพรีเฟ็คของฮอกวอตส์ เขาประหลาดใจด้วยความยินดียิ่งเมื่อได้ยินข่าวนี้ และต้องขอแสดงความยินดีเป็นครั้งแรก ฉันยอมรับว่า กลัวใจเหลือเกินว่านายอาจเดินตามเส้นทางเดียวกับ แบบ “เฟร็ดกับจอร์จ” มากกว่าเดินตามรอยเท้าฉัน ดังนั้นนายคงจะรู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไรเมื่อได้ยินว่านายเลิกเย้ยหยันกฎระเบียบและหันมาแบกรับความรับผิดชอบจริง ๆ จัง ๆ เสียที แต่ฉันอยากบอกอะไรบางอย่างมากกว่าคำยินดีนะ รอน ฉันต้องขอแนะนำอะไรสักอย่าง ซึ่งนี่เป็นเหตุให้ฉันต้องส่งจดหมายนี้มาตอนกลางคืนแทนที่จะเป็นไปรษณีย์กลางวันตามปกติ หวังเป็นอย่างยิ่งว่านายจะอ่านด้วยสายตาสอดส่าย และเลิกถามคำถามตอบยาก จากสิ่งที่ท่านรัฐมนตรีหลุดปากออกมาตอนบอกข่าวฉันว่า นายได้เป็นพรีเฟ็ค ฉันก็จะรู้ว่านายยังติดต่อกับแฮรี่ พ็อตเตอร์มากอยู่ ฉันต้องบอกนายนะ รอน ว่าไม่มีอะไรจะเสี่ยงต่อการเสียเข็มกลัดมากไปกว่าการตีสนิทกับเด็กคนนั้นต่อ ใช่ ฉันรู้ว่านายคงตกใจที่ได้ยินแบบนี้ – ไม่แปลกที่นายจะพูดว่าพ็อตเตอร์เป็นคนโปรดของดัมเบิลดอร์เสมอ – แต่ฉันว่าควรบอกนายด้วย ว่าดัมเบิลดอร์อาจไม่ได้ทำงานในฮอกวอตส์ต่อไป และคนที่จะเข้าทำหน้าที่แทนก็ต่างกันลิบ – แล้วก็เที่ยงตรง – ในการมองพฤติกรรมของพ็อตเตอร์มากกว่า ฉันคงไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้ แต่ถ้านายอ่านเดลื่พรอเฟ็ตฉบับพรุ่งนี้ นายคงรู้เสียทีว่าลมพัดไปทางไหน – แล้วคิดด้วยว่านายจะยืนตรงจุดไหน! พูดจริงนะรอน นายคงไม่อยากโดนราดน้ำมันด้วยถังใบเดียวกับพ็อตเตอร์หรอกนะ มันอาจเป็นอันตรายต่อโอกาสในภายภาคหน้าได้ ฉันหมายรวมถึงหลังจบโรงเรียนด้วยนะ อย่างที่นายรู้แหละ พ่อเราพาเขาไปที่ศาล พ็อตเตอร์ต้องรับการพิจารณาคดีด้านวินัยต่อหน้าสมาพันธ์พ่อมดเมื่อตอนช่วงหน้าร้อน ซึ่งเขาก็ดูไม่ดีเลย ตามหลักเขารอดตัวไปแบบเฉียดฉิวเลย ถ้านายอยากรู้นะ มีหลายคนบอกฉันว่ายังเชื่อว่าเขาผิดอยู่ นายอาจกลัวที่ต้องตัดหางพ็อตเตอร์ – ฉันรู้ว่าเขาอาจเสียศูนย์แล้วก็ อย่างที่ฉันรู้ รุนแรงน่ะ – แต่ถ้านายกังวลเรื่องนี้ หรือพบว่าพ็อตเตอร์ทำอะไรให้นายมีปัญหาล่ะก็ ฉันขอแนะให้นายไปคุยกับโดโลเรส อัมบริดจ์ ผู้หญิงที่เป็นมิตรซึ่งฉันรู้ว่าเขาจะดีใจที่ได้แนะนำนาย อันนำไปสู่คำแนะนำอีกนิดหน่อยจากฉัน อย่างที่ฉันใบ้ไว้แล้วข้างบน ยุคสมัยของดัมเบิลดอร์ในฮอกวอตส์กำลังจะสิ้นสุดนะ รอน นายไม่ควรภักดีต่อเขาอีก แต่ควรภักดีต่อโรงเรียนและกระทรวง ฉันเสียใจจริง ๆ ที่ได้ยินเช่นนั้น แล้วก็ ศ. อัมบริดจ์กำลังเผชิญหน้ากับความร่วมมือน้อยนิดจากเจ้าหน้าที่ เมื่อเธอพยายามต่อสู้เพื่อสร้างการเปลี่ยนแปลงที่จำเป็นสำหรับฮอกวอตส์ ตามที่กระทรวงต้องการอย่างแรงกล้า (แม้ว่าเธอจะจัดการเรื่องนี้ได้ง่ายขึ้นนับจากสัปดาห์หน้าเป็นต้นไป – อ่านเดลี่พรอเฟ็ตพรุ่งนี้เช่นกัน!) ฉันจะบอกเพียงเท่านี้ – นักเรียนคนหนึ่งที่แสดงตัวว่าอยากช่วย ศ. อัมบริดจ์ ตอนนี้แทบจะจองตำแหน่งประธานนักเรียนชายในอีกสองปีข้างหน้าแล้ว! ฉันเสียใจที่ไม่ได้ไปพบนายเลยตลอดหน้าร้อน การที่ต้องวิจารณ์พ่อแม่ของเราทำให้ฉันเจ็บปวด แต่ฉันเกรงว่า ไม่อาจอยู่ใต้ชายคาเดียวกับพวกท่านได้ ตราบใดที่ท่านยังเกลือกกลั้วกับพวกอันตรายที่แวดล้อมดัมเบิลดอร์อยู่ (ถ้านายจะเขียนถึงแม่ล่ะก็ น่าจะบอกท่านเรื่อง คนที่ชื่อสเตอร์จิส พ็อดมอร์ ซึ่งเป็นเพื่อนคนสำคัญของดัมเบิลดอร์ เพิ่งถูกส่งเข้าอัซคาบันฐานบุกรุกกระทรวง นี่อาจทำให้พวกท่านตาสว่างว่าแท้จริงกำลังสมาคมอยู่กับพวกอาชญากรชั้นต่ำอยู่) ฉันรู้สึกโชคดีจริง ๆ ที่หลุดรอดจากความอดสู ที่ไม่ต้องสมาคมกับคนแบบนั้นได้ – กระทรวงดีกับฉันมากเหลือเกิน – ซึ่งฉันก็หวังว่านายจะไม่ปล่อยให้ครอบครัวผูกมัดนายกับธรรมชาติผิด ๆ อันเกิดจากความเชื่อกับการกระทำของพ่อแม่เรา จนตามืดบอดหรอกนะ รอน และก็ ฉันหวังจากใจจริงว่า พวกท่านจะตระหนักถึงความผิดที่ท่านเคยกระทำไปทันเวลา ซึ่งแน่นอนว่าฉันก็พร้อมจะยอมรับคำขอโทษขอโพยเมื่อวันนั้นมาถึง คิดทบทวนเรื่องที่ฉันบอกเอาไว้ให้รอบคอบล่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตรงที่เขียนสั้น ๆ ถึงแฮรี่ พ็อตเตอร์ แล้วก็ยินดีด้วยอีกครั้งที่ได้เป็นพรีเฟ็ค พี่นาย เพอร์ซี่ แฮรี่เงยหน้าขึ้นมองรอน “เอ่อ” เขาเอ่ยโดยพยายามทำเสียงให้เหมือนกับเพิ่งเจอเรื่องตลก “ถ้านายอยาก – เอ่อ – อะไรนะ” – เขาดูจดหมายของเพอร์ซี่ – “อ้อ ใช่ – “ตัดหางปล่อยวัด” ฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่ฉุนเฉียว “เอาคืนมา” รอนบอกพลางแบมือออกมา “เขาเป็น –“ รอนพูดขาดห้วง พลางฉีกครึ่งจดหมายของเพอร์ซี่ “ไอ้งั่ง – “ เขาฉีกออกเป็นสี่ส่วน “ที่สุด – “ กลายเป็นแปดส่วน “ในโลก” เขาโยนเศษกระดาษเข้ากองไฟไป “มาสิ เราต้องทำไอ้นี่ให้เสร็จก่อนรุ่งเช้านะ” เขาพูดอย่างกระตือรือร้นกับแฮรี่ พลางดึงเรียงความของ ศ. ซินิสตร้ากลับไป เฮอร์ไมโอนี่มองรอนด้วยสีหน้าแปลก ๆ “นี่ เอามาสิ” เธอเอ่ยขึ้นมาทันใด “หา” รอนพูด “ส่งมาให้ฉัน เดี๋ยวฉันจะตรวจดูให้เอง” เธอบอก จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:10:24 ]

ความคิดเห็นที่ 70 “เธอพูดจริงหรือ โอ้ เฮอร์ไมโอนี่ เธอคือผู้ช่วยชีวิตจริง ๆ” รอนพูด “ฉันจะพูด -“ “ที่เธอควรพูดก็คือ ”เราสัญญาว่าเราจะไม่ปล่อยการบ้านไว้นานโขอย่างนี้อีก” เธอพูดพลางถือเรียงความของพวกเขาทั้งสองมือ แต่เธอมีทีท่านึกขันเหมือนกัน “ขอบใจมาก ๆ เลย เฮอร์ไมโอนี่” แฮรี่พูดเบา ๆ พลางยื่นเรียงความให้ แล้วเอนตัวลงกับพนักพิง ก่อนจะขยี้ตา ตอนนี้เลยเที่ยงคืนแล้ว ห้องนั่งเล่นรวมว่างเปล่า มีเพียงพวกเขาสามคนรวมทั้งครุกแชงก์ เสียงเดียวที่ดังอยู่คือเสียงลากปากกาขนนกที่เฮอร์ไมโอนี่ขีดฆ่าประโยคต่าง ๆ บนเรียงความของพวกเขา กับเสียงพลิกหน้ากระดาษเวลาเธอตรวจข้อมูลต่าง ๆ ในหนังสืออ้างอิงที่ว่างเกลื่อนโต๊ะ แฮรี่รู้สึกอ่อนเพลีย และก็รู้สึกว่างเปล่าอย่างอ่อนล้าแปลก ๆ ในช่องท้องที่ไม่อาจทำอะไรกับความเหนื่อยล้าได้ ส่วนจดหมายทำได้ด้วยการขดตัวไหม้ดำอยู่ใจกลางเพลิง เขารู้ดีเรื่องที่คนในฮอกวอตส์ครึ่งนึงคิดว่าเขาเพี้ยน ไม่ก็บ้าเลย เขารู้ด้วยว่าเดลี่ พรอเฟ็ตพาดพิงถึงเขาอย่างดูถูกมาหลายเดือนแล้ว แต่การที่มาเห็นเรื่องนี้เขี้ยนด้วยลายมือเพอร์ซี่ แถมรู้ว่าเพอร์ซี่แนะรอนให้ลอยแพเขา ซ้ำยังให้แฉเรื่องเขาแก่อัมบริดจ์อีก ทำให้เรื่องนี้ดูใกล้ตัวเขายิ่งกว่าสิ่งใด เขารู้จักเพอร์ซี่มาสี่ปี แถมยังเคยไปพักที่บ้านช่วงปิดภาคฤดูร้อน แบ่งเต็นท์ร่วมกันตอนศึกควิดดิชเวิลด์คัพ ซ้ำยังได้คะแนนเต็มจากเขาตอนภารกิจที่สองของการประลองเวทย์ปีที่แล้วด้วย แต่บัดนี้ เพอร์ซี่เชื่อว่าเขาไม่เต็มแถมยังอาจเป็นอันตรายด้วย ความเห็นใจในตัวพ่อทูนหัวของเขา ทำให้แฮรี่คิดว่าซิเรียสน่าจะเป็นคนเดียวที่เขารู้จัก ผู้เข้าใจความรู้สึกที่เขามีในตอนนี้จริง ๆ เพราะซิเรียสเองก็อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน แทบทุกคนในโลกเวทย์มนต์คิดว่าซิเรียสเป็นฆาตกรอันตรายและสมุนตัวเอ้ของโวลเดอร์มอร์ ซ้ำยังต้องทนอยู่กับเรื่องนี้นานถึงสิบสี่ปี . . . แฮรี่กระพริบตา เขาเพิ่งเห็นอะไรบางอย่างในกองไฟ ทั้งที่ไม่สมควรอยู่ตรงนั้น มันกระพริบให้เห็นแล้วก็หายไปทันที ไม่หรอก . . . เป็นไปไม่ได้ . . . เขาตาฝาดไปเพราะเขากำลังคิดถึงซิเรียส . . . “โอเค เขียนลงไปนะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกรอน พลางยื่นเรียงความของเขา ให้พร้อมกับกระดาษอีกแผ่นซึ่งเป็นลายมือของเธอ “แล้วเขียนสรุปที่ฉันเขียนให้นี่ลงไปด้วย” “เฮอร์ไมโอนี่ เธอคือคนวิเศษที่สุดที่ฉันเคยพบมาจริง ๆ” รอนพูดอย่างอ่อนแรง “ถ้าฉันทำตัวหยาบคายกับเธออีกล่ะก็ –“ - ฉันก็รู้ว่าเธอกลับไปเป็นอย่างเดิมไง” เฮอร์ไมโอนี่เสริม “แฮรี่ ของเธอเรียบร้อยดี ยกเว้นตรงช่วงท้ายนี่น่ะ ฉันว่าเธอได้ยิน ศ. ซินิสตร้าผิดนะ ดาวยูโรป้าน่ะปกคลุมด้วยน้ำแข็ง ไม่ใช่น้ำแกง - นี่แฮรี่ ? แฮรี่เลื่อนเก้าอี้แล้วคุกเข่าลง หมอบลงบนพรมปูหน้าเตาผิงซึ่งทั้งกะรุ่งกะริ่งและเกรียม เขาจ้องมองเข้าไปในเปลวไฟ “เอ่อ – แฮรี่” รอนทักแบบไม่แน่ใจ “ทำไมนายลงไปนั่งตรงนั้นล่ะ” “เพราะฉันเพิ่งเห็นหัวของซิเรียสอยู่ในกองไฟ” แฮรี่ตอบ เขาตอบอย่างใจเย็น ความจริงแล้ว เขาเคยเห็นหัวของซิเรียสอยู่ในเปลวไฟอันนี้แหละเมื่อปีก่อน แล้วก็พูดคุยด้วย แต่กระนั้นเขาก็ไม่แน่ใจจริง ๆ ว่าเขาเห็นมันอยู่ในตอนนี้ . . . มันหายไปเร็วเหลือเกิน . . . “หัวของซิเรียสหรือ” เฮอร์ไมโอนี่ย้ำ “เธอหมายถึง แบบเดียวกับที่เขาอยากคุยกับเธอเมื่อตอนศึกไตรเวทย์น่ะหรือ แต่เขาตอนนี้คงไม่ทำหรอก มันเสี่ยงเกิ – ซิเรียส !” เธออ้าปากค้าง พลางจ้องไปที่เปลวไฟ รอนทำปากการ่วง ตรงใจกลางไฟที่เต้นเร่ามีหัวของซิเรียสสถิตอยู่ เส้นผมยาวสีเข้มตกลู่ลงรอบใบหน้ายิ้มกริ่มของเขา “ฉันคิดว่าพวกเธอจะกลับไปนอนก่อนที่คนอื่น ๆ จะไม่อยู่ซะอีก” เขาบอก “ฉันคอยดูอยู่ทุกชั่วโมงเลย” “คุณโผล่มาในกองไฟนี่ทุกชั่วโมงหรือฮะ” แฮรี่พูดกึ่งหัวเราะ “แค่สองสามวิเพื่อดูว่าหมอกสลายแล้ว” “แต่ถ้ามีใครเห็นล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างกังวล “อืม ฉันว่าก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนหนึ่ง – เด็กปีหนึ่งน่ะ เท่าที่ดูนะ – อาจจะเห็นฉันแว่บ ๆ ก่อนหน้านี้ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก” ซิเรียสรีบพูด เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่เอามือปิดปาก “ฉันรีบหลบไปทันทีที่เขามองฉันอีก ซึ่งฉันเชื่อว่า เขาคงนึกว่าฉันเป็นแค่ท่อนฟืนแปลก ๆ อะไรเทือกนั้น” “แต่ซิเรียส มันเสี่ยงมากนะ - ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มพูด “เธอพูดเหมือนมอลลี่เลย” ซิเรียสพูด “นี่เป็นทางเดียวที่ฉันจะตอบจดหมายแฮรี่ได้โดยไม่ทิ้งร่องรอยใดไว้นะ – ถ้ามีก็แตกหมดแล้ว” พอพูดถึงจดหมายของแฮรี่ เฮอร์ไมโอนี่กับรอนก็หันไปมองเขา “ไม่เห็นเธอบอกเลยสักคำว่าเขียนถึงซิเรียส!” เฮอร์ไมโอนี่เอาเรื่อง “ฉันลืมน่ะ” แฮรี่ตอบ ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เพราะพอเขาเจอโชที่ห้องนกฮูกก็ลืมทุกอย่างไปเสียสิ้น “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ เฮอร์ไมโอนี่ ข้อมูลลับไม่รั่วไหลหรอกน่า จริงไหม ซิเรียส” “ไม่หรอก มันเจ๋งมากเลย” ซิเรียสบอกแล้วยิ้ม “ยังไง พูดกันเร็วหน่อยดีกว่า เผื่อโดนขัดจังหวะ – แผลเป็นเธอน่ะ” “มีอะไร –“ รอนเริ่มพูด แต่เฮอร์ไมโอนี่พูดขัด “เราจะเล่าให้เธอฟังทีหลัง ว่าต่อสิคะ ซิเรียส” “อืม ฉันรู้ว่าคงไม่หนุกแน่ถ้าเจ็บขึ้นมา แต่เราไม่คิดว่าต้องคิดอะไรมากนักนี่ เพราะมันปวดมาตลอดปีที่แล้ว จริงไหม” “ฮะ ดัมเบิลดอร์บอกว่ามันจะเกิดเมื่อโวลเดอร์มอร์รู้สึกถึงอำนาจ” แฮรี่บอกโดยไม่สนอาการสะดุ้งของรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เหมือนเช่นเคย “เพราะงั้น บางทีเขาอาจ ไม่รู้สิ โกรธจัดหรืออะไรแบบนั้น ในคืนที่ผมโดนกักบริเวณ” “อืม เขาคืนพลังแล้วเลยทำให้เจ็บบ่อยขึ้นสินะ” ซิเรียสพูด “งั้นคุณไม่คิดว่าเกี่ยวกับการที่อัมบริดจ์แตะตัวผม ตอนถูกกักบริวเณหรือฮะ” แฮรี่ถาม “ฉันก็สงสัยอยู่นะ” ซิเรียสเอ่ย “ฉันรู้ชื่อเสียงหล่อนดี และก็แน่ใจว่าเขาไม่ใช่ผู้เสพความตาย –“ “หล่อนร้ายพอเลยล่ะ” แฮรี่พูดเสียงขุ่น รอนกับเฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าแข็งขันเป็นเชิงเห็นด้วย “ใช่ แต่โลกไม่ได้แบ่งเป็นคนดีกับผู้เสพความตายนะ” ซิเรียสบอกด้วยรอยยิ้มแหย “ฉันรู้ว่าหล่อนเป็นตัวแสบเลย อันที่จริง - พวกเธอน่าจะได้ยินเวลารีมัสพูดถึงเจ้าหล่อนนะ” “ลูปินรู้จักเธอหรือฮะ” แฮรี่รีบถาม เมื่อจำได้ว่าอัมบริดจ์พูดถึงเรื่อง ลูกผสมอันตรายในคาบเรียนแรก “เปล่าหรอก” ซิเรียสตอบ “แต่หล่อนร่างกฎหมายต่อต้านมนุษย์หมาป่าส่วนนึงเมื่อสองปีก่อน ทำให้เขาแทบหางานไม่ได้เลย แฮรี่นึกสภาพลูปินซึ่งดูทรุดโทรมลงอย่างทุกวันนี้ แล้วความเกลียดที่มีต่ออัมบริดจ์ก็ยิ่งลงลึกกว่าเก่า “เขามีอะไรแค้นเคืองกับมนุษย์หมาป่ากัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างโกรธเคือง “ฉันว่าคงกลัวพวกนั้นน่ะ” ซิเรียสบอกพลางยิ้มให้ความเคืองแค้นของเธอ “เท่าที่เห็น หล่อนชังพวกที่มีส่วนคล้ายมนุษย์น่ะ หล่อนรณรงค์ให้ล้อมจับพวกนั้นแล้วเล่นเอาเถิดเมื่อปีก่อน ลองนึกภาพว่าต้องเสียเวลาและพลังงานประหัตประหารพวกนั้น ทั้งที่ตัวตลกอย่างครีเชอร์เป็นอิสระ” รอนหัวเราะแต่เฮอร์ไมโอนี่ดูหัวเสีย “ซิเรียส !” เธอพูดเสียงเขียว “ความจริง ถ้าคุณช่วยเหลือครีเชอร์สักนิด ฉันเชื่อว่าเขาต้องตอบสนองแน่ ยังไงคุณก็เป็นสมาชิกในครอบครัวคนเดียวที่เขาเหลืออยู่ แล้ว ศ. ดัมเบิลดอร์ก็บอก –“ “แล้ว บทเรียนของอัมบริดจ์เป็นไงมั่ง” ซิเรียสพูดขัด “หล่อนฝึกให้พวกเธอฆ่าพวกลูกครึ่งหรือเปล่า” “เปล่าฮะ” แฮรี่ตอบโดยไม่สนใจเฮอร์ไมโอนี่ที่หน้าถ:-)ทึง เพราะโดนขัดการปกป้องครีเชอร์ “หล่อนไม่ให้เราใข้คาถาเลยฮะ!” “เราต้องอ่านแต่ตำรางี่เง่านั่น” รอนบอก “อืม อันนี้เข้าเค้า” ซิเรียสบอก “ข่าวจากในกระทรวงของเราคือ ฟัดจ์ไม่อยากให้พวกเธอได้ฝึกรบ” “ฝึกรบเรอะฮะ!” แฮรี่ย้ำไม่อยากเชื่อ “เขาคิดว่าเราทำอะไรที่นี่กัน ตั้งกองทัพพ่อมดหรือฮะ” “เขาคิดว่าพวกเธอกำลังทำอย่างนั้นเป๊ะเลยแหละ” ซิเรียสบอก “หรือเกือบใช่สิ่งที่เขากลัวว่าดัมเบิลดอร์กำลังทำอยู่ – นั่นคือการตั้งทัพของตัวเองขึ้นมาเพื่อใช้สู้กับกระทรวงเวทย์มนต์” ทั้งหมดเงียบกันไปครู่หนึ่ง ในที่สุดรอนก็พูดว่า “นั่นเป็นเรื่องงี่เง่าสุด ๆ ที่ผมเคยได้ยินมา แม้จะรวมทุกเรื่องที่ลูน่า เลิฟกู้ดพูดถึงก็ตาม” “ถ้าอย่างนั้นเราก็ถูกห้ามไม่ให้เรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด เพราะฟัดจ์กลัวว่าเราจะใช้คาถาสู้กับกระทรวงหรือคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยสีหน้าโกรธจัด “อื้อ” ซิเรียสตอบ “ฟัดจ์คิดว่าดัมเบิลดอร์ไม่มีทางหยุดจนกว่าจะชิงอำนาจได้ ตอนนี้เขาหวาดกลัวดัมเบิลดอร์มากขึ้นทุกวัน ขึ้นอยู่กับว่าเมื่อไหร่ เขาจะจับกุมดัมเบิลดอร์โดยยัดข้อหาให้ ก็เท่านั้น” เรื่องนี้เตือนแฮรี่ให้นึกถึงจดหมายของเพอร์ซี่ “คุณพอทราบไหมฮะว่า เดลี่พรอเฟ็ตฉบับวันพรุ่งนี้จะเขียนเรื่องอะไรของดัมเบิลดอร์ เพอร์ซี่ พี่ชายรอนบอกว่าจะมี –“ “ฉันไม่รู้หรอก” ซิเรียสตอบ “ฉันไม่เจอใครในภาคีตลอดสุดสัปดาห์เลย ทุกคนยุ่งกันหมด มีแต่ฉันกับครีเชอร์อยู่ที่นี่” น้ำเสียงของซิเรียสเจือแววขมขื่นอยู่อย่างชัดเจน “งั้นคุณก็ไม่รู้ข่าวแฮกริดเหมือนกันสิฮะ” “เอ่อ . . .” ซิเรียสเอ่ย “อืม เขาน่าจะกลับมาได้แล้วนะ แต่ก็ไม่มีใครรู้แน่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา” ทันใด เมื่อเขาเห็นใบหน้าทั้งสามไม่สบายใจ เขาก็รีบเสริมโดยไว “แต่ดัมเบิลดอร์ไม่กังวลนะ ดังนั้นพวกเธอทั้งสามคนอย่ากลุ้มใจไปเลย ฉันเชื่อว่าแฮกริดต้องไม่เป็นอะไร” “แต่ถ้าหากว่า เขาควรจะกลับมาได้แล้วตอนนี้ . . .” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยสั้น ๆ ด้วยความกังวล “มาดามแม็กซิมไปกับเขาด้วย เราติดต่อกับเธอตลอด แล้วก็บอกว่าพวกเขาแยกกันระหว่างทางกลับบ้าน – แต่ไม่เห็นบอกเลยว่าเขาบาดเจ็บหรือ – เอ่อ ไม่ได้บอกว่าเขาไม่แข็งแรงสมบูรณ์นี่” ทั้งแฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ต่างก็ไม่เชื่อ และมองตากันอย่างกลัดกลุ้ม “รู้ไหม อย่าถามเรื่องแฮกริดให้มากนะ” ซิเรียสรีบพูด “เดี๋ยวจะกลายเป็นดึงความสนใจ เรื่องที่เขายังไม่กลับมา ซึ่งฉันรู้ว่าดัมเบิลดอร์ไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้นแน่ แฮกริดน่ะแกร่งนะ เขาต้องไม่เป็นไรแน่” เมื่อพวกเขาไม่มีทีท่าจะโล่งใจขึ้นเลย ซิเรียสจึงเอ่ยเสริมว่า “วันหยุดฮอกส์มี้ดคราวหน้าวันไหนล่ะ ฉันคิดว่า เราไปที่สถานีด้วยกันด้วยร่างสุนัขได้นี่ ฉันคิดว่าอาจจะ –“ “อย่านะ!” แฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกันเสียงดัง “ซิเรียส คุณไม่ได้อ่านเดลี่พรอเฟ็ตหรือคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย “อ๋อเรื่องนั้น” ซิเรียสพูดพลางยิ้ม “พวกนั้นชอบเดาเสมอแหละว่าฉันอยู่ไหน พวกนั้นไม่รู้จริง –“ “ฮะ แต่เราเกรงว่าคราวนี้พวกนั้นจะรู้จริง” แฮรี่บอก “สิ่งที่มัลฟอยบอกตอนอยู่บนรถไฟ ทำให้เราคิดว่า เขารู้ว่านั่นเป็นคุณ แล้วพ่อเขาก็อยู่ที่ชานชาลาด้วย ซิเรียส – คุณก็รู้ ลูเชียส มัลฟอยน่ะ – ดังนั้นอย่ามานะฮะ ไม่ว่าจะมาทำอะไรก็เถอะ ถ้ามัลฟอยจำคุณได้ –“ “ก็ได้ ก็ได้ ฉันเข้าใจแล้ว” ซิเรียสเอ่ย เขาดูไม่พอใจอย่างมาก “แค่คิดดูน่ะ คิดว่าเธออาจจะอยากพบปะสังสรรค์กันน่ะ” “อยากสิ แต่ผมแค่ไม่อยากให้คุณต้องถูกโยนกลับเข้าอัซคาบันนะ !” แฮรี่เอ่ย ความเงียบบังเกิดขึ้นครู่หนึ่ง ขณะที่ซิเรียสมองแฮรี่จากเปลวไฟ นัยน์ตาลึกโหลของเขาเป็นรอยย่น “เธอเหมือนพ่อเธอน้อยกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะ” ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “เจมส์น่ะสนุกที่ได้เสี่ยงเสมอ“ “ฟังนะฮะ –“ “เอ่อ ฉันว่าฉันไปดีกว่า ได้ยินเสียงครีเชอร์ลงบันไดมาแล้ว” ซิเรียสบอก แต่แฮรี่แน่ใจว่าเขาโกหก “ฉันจะเขียนบอกเวลาที่ฉันจะกลับเข้ามาในกองไฟคราวหน้านะ ถ้าเธอพร้อมจะเสี่ยง” เสียงผลุบดังเบา ๆ แล้วตรงที่หัวของซิเรียสปรากฎก็กลับเป็นประกายไฟดังเดิม จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:12:22 ]

ความคิดเห็นที่ 71 บบที่ 15 แปลโดยคุณ hs3puk บทที่ 15 ผู้ตรวจการระดับสูงแห่งฮ้อกวอตส์ พวกเขาตั้งใจว่าจะค้นเดลี่โพรเฝ็ตเล่มพรุ่งนี้เช้าของเฮอร์ไมโอนี่ให้ละเอียด เพื่อหาดูบทความที่เพอร์ซี่ว่าไว้ในจดหมาย แต่เสียงตกใจของฮอร์ไมโอนี่ทำเอานกฮูกนำส่งจดหมายที่กำลังบินออกไปเกือบชนเหยือกนม เฮอร์ไมโอนี่จะกาง หนังสือพิมพ์ออก เผยให้เห็นภาพของโดโลเรส อัมบริดจ์ที่กำลังยิ้มและกระพริบตาช้าๆให้พวกเขาภายใต้พาดหัวข่าว: กระทรวงถามหาการปรับระบบการศึกษา โดโลเรส อัมบริดจ์น้อมรับ ผู้ตรวจการระดับสูงคนแรกในประวัติศาสตร์ 'อัมบริดจ์ - "ผู้ตรวจการระดับสูง"?' แฮรี่พูดอึ้งๆ ขนมปังปิ้งที่เพิ่งกินได้แค่ครึ่งแผ่นเลื่อนหลุดจากมือของเขา 'แปลว่าอะไร?' เฮอร์ไมโอนี่อ่านข่าวเสียงดัง: 'กระทรวงเวทย์มนต์เดินหมากอย่างน่าแปลกใจเมื่อคืนนี้ ด้วยการผ่านร่างกฎหมายที่ให้อำนาจควบคุมฮ้อกวอตส์ โรงเรียนการสอนศาสตร์แห่งเวทย์มนต์อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน "ท่านรัฐมนตรีไม่ค่อยสบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ฮ้อกวอตส์มาช่วงหนึ่งแล้ว" ผู้ช่วยระดับจูเนียร์ของรัฐมนตรี, เพอร์ซี่ วีสลีย์กล่าว "ตอนนี้ท่านจึงได้ตอบสนองต่อความกังวลใจของบรรดาผู้ปกครอง ที่รู้สึกว่าโรงเรียนกำลังก้าวไปสู่ทิศทางที่พวกเขาไม่ต้องการ" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาที่รัฐมนตรี,คอเลเนียส ฟัดจ์ได้ใช้กฎหมายเพื่อให้เกิดการพัฒนาโรงเรียนแห่งเวทย์มนต์นี้ให้สัมฤทธิ์ผล อย่างเช่นล่าสุดเมื่อวันที่ 30 สิงหาคม กฤษฎีกาแห่งการศึกษาเลขที่ 22 ได้ถูกอนุมัติ เพื่อสร้างความมั่นใจว่า ในสถานการณ์ที่อาจารย์ใหญ่ไม่สามารถคัดเลือกผู้มาทำการสอนได้ ทางกระทรวงจะทำการจัดหาอาจารย์ที่เหมาะสมให้ "นั่นคือเหตุผลว่า ทำไมโดโลเรส อัมบริดจ์ถึงได้รับมอบหมายให้เป็นอาจารย์ที่ฮ้อกวอตส์," วีสลีย์เผย เมื่อคืนวานนี้ "ดัมเบิลดอร์ไม่สามารถหาอาจารย์ได้ ดังนั้นทางกระทรวงจึงมอบตำแหน่งให้แก่อัมบริดจ์ และแน่นอนว่าเธอประสบความสำเร็จทันที-"' 'เธอรับตำแหน่งอะไรนะ?' แฮรี่ถามเสียงดัง 'รอก่อนๆ ยังมีอีก' เฮอร์ไมโอนี่พูด '"-สำเร็จทันที, ถือเป็นพัฒนาการของการสอนศาสตร์การป้องกันภัยจากศาสตร์มืดอย่างแท้จริง ไม่รวมถึงการให้ฟีดแบคอย่างที่ประสบมาด้วยตัวเอง เกี่ยวกับความเป็นไปที่เกิดขึ้นจริงๆที่ฮ้อกวอตส์ แก่กระทรวงอีกด้วย" นี่ถือเป็นหน้าที่ล่าสุดที่กระทรวงได้สร้างขึ้น ด้วยการผ่านกฤษฎีกาแห่งการศึกษาเลขที่ 23 ซึ่งจะเกิดตำแหน่งใหม่ ผู้ตรวจการระดับสูงแห่งฮ้อกวอตส์ "ถือเป็นระยะที่น่าตื่นเต้นของแผนการใหม่ ที่จะกำหนดทิศทางให้กับสิ่งที่บางคนเรียกว่ามาตรฐานที่ตกหล่นไปของฮอกวอตส์" วีสลีย์กล่าว "ผู้ตรวจการมีอำนาจในการตรวจสอบเพื่อนผู้ร่วมให้การศึกษาแก่นักเรียน เพื่อความมั่นใจว่าพวกเขาเหล่านั้นทำหน้าที่ได้น่าพอใจ ศ.อัมบริดจ์ได้รับการมอบหมายหน้าที่นี้ เพิ่มเติมจากงานสอนในปัจจุบัน และเราก็รู้สึกดีใจที่เธอตอบรับงานนี้" ความเคลื่อนไหวใหม่ของกระทรวงในครั้งนี้ ได้รับการตอบรับอย่างกระตือรือร้นจากบรรดาผู้ปกครองของนักเรียนซึ่งเข้าเรียนที่ฮ้อกวอตส์ "ฉันรู้สึกว่าเบาใจแล้วในตอนนี้ ที่รู้ว่าดัมเบิลดอร์กำลังตกอยู่ภายใต้การประเมินที่ยุติธรรมและเป็นกลาง" ลูเชียส มัลฟอย, 41 เผยที่คฤหาสถ์วิลท์เชียร์เมื่อคืนก่อน "พวกเราหลายคนที่คำนึงถึงผลประโยชน์ของบุตรหลาน ต่างก็เป็นกังวลถึงการตัดสินใจที่วิปริตผิดปกติในช่วงสองสามปีที่ผ่านมาของเขา และรู้สึกดีใจที่รู้ว่ากระทรวงไม่ได้ละเลย แต่เฝ้าจับตามองอยู่" ท่ามกลางการตัดสินใจที่ผิดปกตินั้น ต้องรวมถึงการว่าจ้างอาจารย์ซึ่งได้เคยลงข่าวไปแล้วก่อนหน้านี้ด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย เช่นการจ้างมนุษย์หมาป่าอย่างรีมัส ลูปิน, ลูกครึ่งยักษ์อย่าง รูเบอัส แฮกริด และอดีตมือปราบมารที่สติไม่สมประดีอย่าง แม้ดอาย มู้ดดี้ นอกจากนั้น ยังมีข่าวลืออีกว่าอัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยดำรงตำแหน่งมักวั้มระดับสูงแห่งสมาพันธ์เวทย์มนต์สากล และหัวหน้าวอร์ล้อคแห่งสภาสูงวิเซนกาม้อต ว่าไม่ได้ทำหน้าที่บริหารโรงเรียนฮ้อกวอตส์ที่มีชื่อแห่งนี้อีกแล้ว "ฉันคิดว่าการแต่งตั้งตำแหน่งผู้ตรวจการนี้ ถือเป็นก้าวแรกที่จะนำไปสู่ความมั่นใจว่า ฮ้อกวอตส์มีอาจารย์ใหญ่ที่พวกเราสามารถมอบความไว้วางใจได้" วงในของรัฐมนตรีเผยเมื่อคืนก่อน สมาชิกอาวุโสของสภาสูงวิเซนกาม้อต กรีเซลล่า มาร์ชแบ้งค์และทิเบอริอัส อ้อกเดน ได้ลาออกเพื่อประท้วงการแต่งตั้งตำแหน่งใหม่ ผู้ตรวจการแห่งฮ้อกวอตส์ "ฮ้อกวอตส์เป็นโรงเรียน ไม่ใช่สำนักงานที่อยู่ไกลออกไปของคอเลเนียส ฟัดจ์" มาดามมาร์ชแบ้งค์กล่าว "นี่เป็นความพยายามที่จะทำลายชื่อเสียงของอัลบัส ดัมเบิลดอร์ที่เกินเลยและน่ารังเกียจ" (คำกล่าวอ้างที่เลื่อนลอยทั้งหมดของมาดามมาร์ชนี้ เชื่อมโยงถึงความเชื่อของกลุ่มก๊อบลิน ต่อหน้า 17)' เฮอร์ไมโอนี่อ่านจบแล้ว เธอมองข้ามโต๊ะมาที่เพื่อนทั้งสองคน 'เอาล่ะ ตอนนี้เรารู้แล้วว่าจะลงเอยยังไงกับอัมบริดจ์! ฟัดจ์ออกกฤษฎีกาการศึกษา มาบังคับใช้กับพวกเรา! และตอนนี้เขาให้อำนาจเธอตรวจสอบอาจารย์คนอื่นๆ!' เฮอร์ไมโอนี่หายใจเร็วๆพร้อมกับตาที่ลุกวาว 'ไม่อยากจะเชื่อเลย มันเกินไปแล้ว!' 'ฉันรู้' แฮรี่พูด พลางมองที่มือขวาของเขาซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เขาเห็นรอยสีขาวจางๆเป็นคำที่อัมบริดจ์บังคับให้เขากรีดลงไปที่ผิวเนื้อของตัวเอง แต่รอนกลับมีรอยยิ้ม 'มีอะไร?' แฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกันขณะจ้องที่เขา 'โอ้ ฉันแค่รอไม่ไหวแล้วล่ะ ที่จะเห็นแมคกอนนากัลถูกประเมิน' รอนตอบอย่างมีความสุข 'อัมบริดจ์ไม่รู้ว่าอะไรจะทำให้เธอโกรธ' 'อืม ไปกันเถอะ' เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางลุกขึ้นยืน 'พวกเราควรจะไปกันได้แล้ว ถ้าเธอกำลังจะเข้าประเมินบินนส์ เราก็ไม่ควรไปสาย...' แต่ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ไม่ได้เข้าตรวจสอบวิชาประวัติศาสตร์แห่งเวทย์มนต์ ซึ่งยังคงน่าเบื่อเหมือนเมื่อวันจันทร์ที่แล้ว และเธอ ก็ไม่ได้อยู่ที่คุกใต้ดินของสเนปเมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่นเพื่อเรียนปรุงยาสองคาบติดกัน แฮรี่ได้รับเรียงความเรื่องหินมุกดาหารของเขากลับคืนมาพร้อมกับตัวอักษร 'D' ที่ไม่น่าพอใจหราอยู่ที่มุมบนขวา 'ฉันให้เกรดเดียวกับที่เธอจะได้ ถ้าพวกเธอส่งรายงานชิ้นนี้ในการสอบ OWL' สเนปพูดพลางแสยะยิ้มขณะที่เขาเคลื่อนที่เร็วไปรอบๆพร้อมกับยื่นเรียงความคืนให้นักเรียน 'สิ่งนี้จะให้แนวคิดว่าพวกเธอจะเจออะไรบ้างในการสอบ' สเนปกลับไปถึงหน้าชั้น แล้วกลับหลังหันมาทางนักเรียน 'มาตรฐานทั่วไปของการบ้านชิ้นนี้ค่อนข้างสูง พวกเธอส่วนใหญ่คงจะไม่ผ่านถ้านี่เป็นการสอบ ฉันหวังจะเห็นความ พยายามมากขึ้นกับเรียงความของสัปดาห์นี้ ที่เกี่ยวกับยาแก้พิษชนิดต่างๆ ไม่งั้น ฉันจะทำโทษกักบริเวณพวกหัวช้าที่ได้ D' เขายิ้มเมื่อมัลฟอยหัวเราะและพูดกระซิบกระซาบ 'มีคนได้ D ด้วยเหรอ ฮ่า!' แฮรี่รู้สึกว่าเฮอร์ไมโอนี่เหล่มาด้านเขา เพื่อดูว่าเขาได้เกรดอะไร เขาจึงเก็บเรียงความของเขาลงกระเป๋าให้เร็วที่สุด เขาคิดว่าน่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ด้วยความตั้งใจที่จะไม่ให้สเนปหาข้ออ้างให้เขาตกได้อีกในวันนี้ แฮรี่จึงอ่าน อ่าน อ่าน คำสั่งทุกๆบรรทัดบนกระดานอย่างน้อยสามเที่ยว ก่อนที่จะลงมือทำ ส่วนผสมเพิ่มกำลังของเขาไม่ได้เป็นสีฟ้าใสแจ๋ว แบบเดียวกับของเฮอร์ไมโอนี่ แต่มันก็ยังออกเป็นสีฟ้า ไม่ใช่ออกชมพูเหมือนของเนวิลล์ แฮรี่นำขวดใส่ส่วนผสมไปส่งสเนปที่โต๊ะตอนหมดคาบด้วยความรู้สึกสะใจปนโล่งใจ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:16:52 ]

ความคิดเห็นที่ 72 'ก็ ไม่ได้เลวร้ายเท่าสัปดาห์ที่แล้วนี่ ใช่ไหม?' เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะที่พวกเขาขึ้นบันไดออกจากคุกใต้ดิน ก่อนที่จะเดินผ่านฮอลล์ทางเข้าเพื่อไปกินมื้อเที่ยง 'แล้วผลของการบ้านก็ไม่ได้ออกมาแย่มากด้วย ใช่ไหม?' เมื่อทั้งรอนและแฮรี่ไม่ตอบ เธอจึงพูดต่อ 'ฉันหมายถึง เอ่อ ฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เกรดสูงที่สุดนะ ถึงเขาจะตัดเกรดด้วยมาตรฐาน OWL ก็เหอะ แต่การได้เกรดผ่านตอนนี้ มันก็เป็นแรงสนับสนุน, ไม่คิดยังงั้นกันเหรอ?' แฮรี่ทำเสียงแบบไม่รู้ไม่ชี้ในลำคอของเขา 'แหงล่ะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ จากวันนี้จนถึงวันสอบ เรายังมีเวลาอีกมากที่จะพัฒนาตัวเอง แต่เกรดที่เราได้วันนี้ก็จะเป็นฐานให้ ไม่ใช่เหรอ? เป็นฐานให้พัฒนาต่อไป...' พวกเขานั่งลงด้วยกันที่โต๊ะของกริฟฟินดอร์ 'ชัดเลยว่า ฉันจะดีใจสุดๆถ้าเกิดได้ O-' 'เฮอร์ไมโอนี่,' รอนพูดเสียงแข็ง 'ถ้าเธออยากรู้ว่าพวกเราได้เกรดอะไร ก็ถาม-' 'ไม่-ฉันไม่ -ก็ ถ้าพวกเธออยากบอก-' 'ฉันได้ P' รอนตอบขณะตักซุบใส่ถ้วยของเขา 'พอใจยัง?' 'ก็ ไม่มีอะไรต้องอายนี่' เฟรดที่เพิ่งมาถึงโต๊ะพร้อมกับจอร์จและลีพูดขึ้น พวกเขานั่งลงทางด้านขวาของแฮรี่ 'ไม่มีอะไรเสียหายกับการได้ P สวยๆ' 'แต่' เฮอร์ไมโอนี่พูด 'P ไม่ได้ย่อมาจาก...' 'Poor (ไม่เพียงพอ) ใช่' ลี จอร์แดนตอบ 'แต่ก็ยังดีกว่า D ไม่ใช่เหรอ Dreadful(แย่) ใช่ไหม?' แฮรี่รู้สึกหน้าเขาเริ่มร้อน เขาแกล้งไอและเมื่อหยุด ก็รู้สึกเซ็งเล็กๆที่เฮอร์ไมโอนี่ยังสนใจเรื่องเกรดในระดับ OWL อยู่ 'งั้น เกรดสูงสุดคือ O จาก Outstanding (โดดเด่น),' เธอพูด 'จากนั้นก็ A-' 'ไม่ใช่, E' จอร์จแก้ให้ถูก 'E จาก Exceed Expectation (เกินกว่าที่คาดหมาย) และฉันก็คิดมาตลอดว่า เฟรดกับฉันควรจะได้ E ทุกวิชา เพราะว่าพวกเราน่ะ แค่โผล่หน้าไปสอบก็เกินกว่าที่คาดหมายแล้ว' พวกเขาหัวเราะกันทุกคน ยกเว้นเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังดึงดันต่อ 'แล้วจาก E ถึงจะเป็น A จาก Acceptable (ยอมรับได้) ซึ่งเป็นเกรดต่ำสุดที่ผ่าน ใช่ไหม?' 'แม่น' เฟรดตอบพลางจุ่มขนมปังลงซุบทั้งอัน ก่อนจะยกขึ้นมาที่ปากและกลืนเข้าไปทั้งก้อน 'จากนั้นนายก็ได้ P จาก Poor (ไม่เพียงพอ)-' รอนชูสองแขนขึ้น แกล้งฉลองดีใจ '-แล้วก็ D จาก Dreadful (แย่)' 'จากนั้นก็ T' จอร์จเตือนเขา 'T เหรอ?' เฮอร์ไมโอนี่สงสัย สีหน้าดูช้อค 'มีต่ำกว่า D อีกเหรอ? เจ้า T เนี่ยมันจะย่อมาจากอะไรอีก?' 'Troll (โทรลภูเขา)' จอร์จตอบทันที แฮรี่หัวเราะอีกครั้ง แม้จะไม่แน่ใจ ว่าจอร์จล้อเล่นหรือเปล่า เขาจินตนาการถึงว่า จะปกปิดเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง ถ้าเขาได้ T ทุกวิชาในการสอบ OWL และตอนนั้นเองที่เขาตั้งใจว่า จะตั้งใจเรียนให้มากขึ้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป 'พวกนายเรียนวิชาที่โดนตรวจสอบยัง?' เฟรดถาม 'ยัง' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 'พวกพี่แล้วเหรอ?' 'เมื่อกี๊เอง ก่อนเที่ยง' จอร์จตอบ 'เวทย์มนต์คาถา' 'เป็นไงมั่ง?' แฮรี่และเฮอร์ไมโอนี่ถามพร้อมกัน เฟรดยักไหล่ 'ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น อัมบริดจ์แค่ไปนั่งอยู่หลังห้องจดโน้ตลงบนคลิปบอร์ด รู้ไหมฟลิตวิคทำไง เขาทำเหมือนว่าเธอเป็นแขกที่ไม่ได้มากวนเขาแต่อย่างใด เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก ถามอลิเซียว่าปกติการเรียนเป็นยังไง อลิเซียบอกว่าดีมาก ก็แค่นั้นล่ะ' 'ฉันไม่เห็นว่าผู้เฒ่าฟลิตวิคจะโดนตัดคะแนน' จอร์จเสริม 'ปกติเขาให้นักเรียนสอบผ่านสบายๆ' 'แล้วบ่ายนี้เรียนกับใคร?' เฟรดถามแฮรี่ 'เทรลอนี่ย์-' 'T ถ้าจะให้ใครซักคน' '-และก็ตัวอัมบริดจ์เองด้วย' 'ทำตัวเป็นเด็กดีและก็ระงับอารมณ์กับอัมบริดจ์หน่อย หมู่นี้น่ะ' จอร์จพูด 'แองเจลิน่าต้องโกรธเป็นไฟแน่ถ้านายขืนขาดซ้อมควิดดิชอีก' แต่แฮรี่ไม่ต้องรอจนถึงวิชาการป้องกันภัยจากศาสตร์มืดถึงจะได้เจอศาสตราจารย์อัมบริดจ์ ตอนที่เขากำลังดึงไดอารี่ความฝันออกมา ขณะที่นั่งอยู่แถวหลังๆในห้องเรียนที่แสงไม่พอของวิชาการทำนายอนาคต รอนก็ศอกกระทุ้งแฮรี่แถวๆชายโครง พอเขาหันไปด้านหลังก็เจอ ศ.อัมบริดจ์โผล่หน้าจากประตูที่พื้นขึ้นมา ทั้งห้องเรียนที่กำลังพูดคุยกันอย่างร่าเริงก็เงียบลง เสียงคุยกันที่เงียบในบัดดลทำให้ ศ. เทรลอนี่ย์ที่กำลังเดินแจกหนังสือ 'เทพยากรความฝัน' หันหลังมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น 'สวัสดีตอนบ่ายศาสตราจารย์เทรลอนี่ย์' ศ. อัมบริดจ์พูดพร้อมกับยิ้มกว้าง 'ฉันเชื่อว่าคุณได้รับโน้ตแล้ว? ที่บอกเวลาและวันที่ ที่จะตรวจสอบคุณ?' ศาสตรจารย์เทรลอนี่ย์พยักหน้าและมีสีหน้าไม่พอใจ ก่อนที่จะหันหลังให้ ศ. อัมบริดจ์และแจกจ่ายหนังสือให้นักเรียนต่อไป ศ.อัมบริดจ์ที่ยังยิ้มอยู่จับด้านหลังของเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆนั้น เธอลากมันไปหน้าชั้น วางที่ด้านหลังเก้าอี้ของ ศ. เทรลอนี่ย์ประมาณสองสามนิ้ว เธอนั่งลง ดึงคลิบบอร์ดออกมาจากกระเป๋าลายดอกไม้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองอย่างตั้งใจ รอให้เริ่มการสอน ศาสตรจารย์เทรลอนี่ย์ดึงผ้าคลุมไหล่เธอให้กระชับด้วยมือสั่นๆ และมองไปรอบๆห้องผ่านแว่นตาขนาดใหญ่ของเธอ 'วันนี้ เราจะเรียนเรื่องการทำนายฝันของพวกเราต่อ' เธอพูด พยายามที่จะรักษาน้ำเสียงที่ปกติออกจะลึกลับของเธอ แต่วันนี้มันกลับสั่นเล็กน้อย 'จับคู่กัน แล้วแปลฝันที่เกิดขึ้นในตอนกลางคืนอันล่าสุดของอีกฝ่าย โดยใช้หนังสือเทพยากรเข้าช่วย' เธอทำท่าเหมือนจะกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของเธอ แต่พอเห็น ศ. อัมบริดจ์นั่งอยู่ด้านหลัง เธอจึงเปลี่ยนทิศมาทางซ้าย ตรงมาที่พาร์วาติกับลาเวนเดอร์ ซึ่งกำลังขมักเขม้นอยู่กับการทำนายฝันล่าสุดของพาร์วาติ แฮรี่เปิดหนังสือเทพยากรความฝันของเขา แล้วแอบมองอัมบริดจ์ เธอเริ่มเขียนอะไรๆลงที่คลิปบอร์ดแล้ว ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอลุกขึ้นยืน แล้วเริ่มเดินไปรอบๆห้องตามศ.เทรลอนี่ย์ คอยฟังว่าเธอพูดอะไรบ้างกับนักเรียน และคอยถามตรงนี้ ตรงนั้น แฮรี่รีบก้มหัวลงที่หนังสือของเขา 'คิดถึงความฝัน เร็ว' เขาบอกรอน 'เผื่อว่าคางคกเฒ่านั่น จะเดินมาทางพวกเรา' 'ครั้งที่แล้วฉันทำแล้ว' รอนประท้วง 'คราวนี้ตานายแล้ว บอกความฝันมา' 'โอ้ ไม่รู้...' แฮรี่ตอบอย่างสิ้นหวัง เขาจำไม่ได้เลยว่าฝันอะไรบ้างสองสามวันมานี้ 'เอาเป็นว่าฉันฝันว่า ฉัน..จับสเนปกดน้ำในหม้อของฉัน เอาล่ะ อันนี้ล่ะ...' รอนหัวเราะขณะเปิดหนังสือเทพยากรความฝันของเขา 'โอเค เราต้องเอาอายุของนายบวกเข้ากับวันที่นายฝัน ลำดับที่ของตัวอักษรในเรื่องนี้...ก็ต้องเป็น จมน้ำ หรือ หม้อ หรือ สเนป อันไหนดี?' 'ช่างมันเถอะ นายเลือกมาซักอัน' แฮรี่ตอบพลางชำเลืองไปด้านหลัง ตอนนี้ศ.อัมบริดจ์ยืนจดโน้ตอยู่ด้านหลังของ ศ.เทรลอนี่ย์ ขณะที่อาจารย์สอนการทำนายอนาคตถามเนวิลล์ถึงไดอารี่ความฝันของเขา 'นายฝันคืนไหนนะ?' รอนถาม เขายุ่งอยู่กับการคำนวณ 'ไม่รู้สิ เมื่อคืนวาน อะไรก็ได้' แฮรี่ตอบ เขาพยายามฟังว่าอัมบริดจ์พูดอะไรกับ ศ. เทรลอนี่ย์ซึ่งตอนนี้อยู่ห่างจากพวกแฮรี่ไปแค่โต๊ะเดียว ศ. อัมบริดจ์เขียนโน้ตอีกครั้ง ขณะที่ศ.เทรลอนี่ย์ดูอึดอัดสุดๆ 'เอาล่ะ' อัมบริดจ์พูดพลางมองที่เทรลอนี่ 'คุณสอนวิชานี้มานานแค่ไหนแล้ว?' ศ.เทรลอนี่ย์ทำหน้าบึ้งใส่เธอ กอดอกและห่อไหล่ ราวกับจะปกป้องตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หากถูกสบประมาทในการตรวจสอบครั้งนี้ หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่งเหมือนกับเธอคิดได้ ว่าคำถามนี้ไม่ได้รุกราน เธอจึงตอบด้วยน้ำเสียงโกรธๆ 'เกือบ 16 ปีแล้ว' 'นานพอสมควร' ศ. อัมบริดจ์พูดพลางเขียนโน้ตลงบนคลิปบอร์ด 'งั้นก็เป็น ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ที่ว่าจ้างคุณ?' 'ใช่' ศ. เทรลอนี่ย์ตอบห้วนๆ ศ. อัมบริดจ์เขียนโน้ตอีกครั้ง 'และคุณเป็นโหลนของโหรที่มีชื่อเสียง คาสซันดรา เทรลอนี่ย์คนนั้น?' 'ใช่' ศ. เทรลอนี่ย์ตอบพร้อมกับยกแขนของเธอให้สูงขึ้นอีกหน่อย โน้ตอีกอันถูกเขียนลงไปในคลิปบอร์ด 'แต่ฉันคิดว่า - ถ้าพูดผิดตรงไหนก็แก้ไขด้วยนะ - ว่าคุณเป็นคนที่สองของตระกูลตั้งแต่คาสซันดรา ที่สามารถมองเห็นอนาคตได้?' 'พรสวรรค์นี้มักจะเกิดขึ้นข้ามๆ - เอ่อ- สามรุ่น' ศ.เทรลอนี่ย์ตอบ รอยยิ้มเหมือนคางคกของศ.อัมบริดจ์กว้างขึ้น 'แน่ล่ะ' เธอพูดอย่างอ่อนหวานขณะเขียนโน้ตอีกอัน 'เอ่อ งั้นคุณทำนายอะไรบางอย่างเกี่ยวกับฉันได้ไหม?' แล้วเงยหน้าขึ้นมองเชิงถาม เธอยังคงยิ้มอยู่ ศ. เทรลอนี่ย์ยืนตัวเกร็งราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง 'ฉันไม่เข้าใจคุณ' เธอพูด มือสั่นๆขณะดึงผ้าคลุมไหล่พันรอบคอเล็กๆของเธอ 'ฉันอยากให้คุณทำนายดวงชะตาให้ฉัน' ศ.อัมบริดจ์พูดอย่างชัดเจน ไม่ใช่แค่แฮรี่กับรอนที่แอบดูและฟังอยู่หลังหนังสือพวกเขา นักเรียนส่วนใหญ่ในห้องต่างจ้องไม่กระพริบมาที่ ศ. เทรลอนี่ย์ ขณะที่เธอยืดตัวขึ้นตรง ลูกปัด กำไลของเธอดังกรุ๊งกริ๊ง 'ดวงตาภายในไม่สามารถมองเห็นได้ตามคำสั่งหรอกนะ!' เธอพูดด้วยน้ำเสียงโกรธๆ 'เข้าใจล่ะ' ศ. อัมบริดจ์พูดนุ่มๆและก็เขียนโน้ตลงไปอีกครั้ง 'ฉัน-แต่-แต่...เดี๋ยวก่อน!' ศ.เทรลอนี่ย์พูดขึ้น พยายามคงเสียงให้ปกติ แต่กระนั้นระดับเสียงแบบลึกลับก็ถูกทำลายลงเพราะเสียงนั้นสั่นด้วยความโกรธ 'ฉัน..ฉันคิดว่า ฉันเห็นบางอย่าง... บางอย่างที่เกี่ยวกับคุณ...ทำไม ฉันรู้สึกถึงบางอย่าง...บางอย่างที่ชั่วร้าย..อันตรายถึงตาย.. ' ศ. เทรลอนี่ชี้นิ้วสั่นๆมาที่ศ.อัมบริดจ์ซึ่งยิ้มตอบอย่างสุภาพ เธอเลิกคิ้วสูง 'ฉันเกรงว่า..เกรงว่าคุณกำลังตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต!' ศ. เทรลอนี่ย์จบคำทำนายลงแบบเต็มไปด้วยอารมณ์ ชั่วครู่ที่ศ.อัมบริดจ์จ้องอย่างพิจารณาที่ ศ.เทรลอนี่ย์ 'เอาล่ะ' เธอพูดนุ่มๆ เขียนยิกๆลงที่คลิปบอร์ดของเธออีกรอบ 'ถ้านั่นคือที่ดีที่สุดที่คุณทำได้แล้วล่ะก็...' แล้วเธอก็เดินไปทางอื่น ปล่อยให้ ศ. เทรลอนี่ย์ยืนตัวแข็งอยู่กับที่ ช่วงอกเธอสั่นขึ้นลง แฮรี่หันไปสบตากับรอน และเขารู้ว่ารอนกำลังคิดแบบเดียวกับเขาอยู่: พวกเขาทั้งคู่รู้ว่าศ.เทรลอนี่ย์เป็นจอมหลอกลวงแต่พวกเขาก็เกลียดอัมบริดจ์มากจนรู้สึกสงสารเทรลอนี่ย์ - จนกระทั่งเธอมาลงที่พวกเขาถัดจากนั้นสองสามวินาทีนั่นแหละ 'ว่าไง?' เธอพูด ชี้นิ้วยาวๆของเธอมาที่ใต้จมูกของแฮรี่ 'ไหนขอดูไดอารี่ความฝันของเธอหน่อยซิ' และเมื่อเธอได้แปลความฝันของแฮรี่โดยพูดออกมาสุดเสียง (ทุกความฝัน แม้แต่อันที่เขียนถึงเรื่องกินข้าวต้ม ก็ยังกลายเป็นว่า หมายถึงความน่ากลัวและความตายก่อนเวลาอันควร) แฮรี่ก็รู้สึกเห็นใจเธอน้อยลง ระหว่างนั้น ศ. อัมบริดจ์ที่ยืนห่างออกไปสองสามฟุตก็กำลังเขียนโน้ตลงที่คลิปบอร์ด และพอระฆังดังขึ้น เธอก็ลงบันไดสีเงินไปก่อนใคร และอีกสิบนาทีต่อจากนั้น เธอก็รอพวกเขาอยู่ที่ห้องเรียนการป้องกันภัยจากศาสตร์มืด จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 73 เธอฮัมเพลงและยิ้มให้กับตัวเองอยู่ เมื่อพวกเขาเข้ามาในห้อง แฮรี่กับรอนบอกเฮอร์ไมโอนี่ที่เพิ่งไปเรียนวิชาตัวเลข มหัศจรรย์มาอย่างละเอียด ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องเรียนวิชาการทำนายอนาคตขณะที่พวกเขาดึงหนังสือทฤษฎีแห่งคาถาการป้องกันตัว แต่ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ถามอะไร ศ.อัมบริดจ์ก็บอกให้พวกเขาเงียบได้แล้ว แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุม 'เก็บไม้กายสิทธิ์ไว้' เธอบอกพวกเขาพร้อมรอยยิ้ม พวกเขาหลายคนที่ยังเหลือความหวังและเอาไม้กายสิทธิ์ออกมาวางบนโต๊ะก็จำต้องเก็บไม้ลงไว้ในกระเป๋าอย่างเศร้าๆ 'เนื่องจากพวกเราเรียนจบบทที่ 1 ไปแล้วตั้งแต่คาบก่อน วันนี้ฉ้นอยากให้พวกเธอเปิดไปที่หน้า 19 แล้วก็เริ่ม "บทที่ 2 ทฤษฎีการป้องกันตัวเองโดยทั่วไปและแหล่งกำเนิดของพวกมัน" ไม่จำเป็นต้องพูดคุยกัน' เธอยังคงยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่สะใจตัวเอง พร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้หลังโต๊ะ ทั้งชั้นถอนหายใจก่อนที่จะเปิดหนังสือไปยังหน้า 19 แฮรี่สงสัยว่าหนังสือเล่มนี้จะมีหลายบทพอ ที่จะให้พวกเขาอ่านตลอดทั้งปีไหม ขณะที่เขากำลังจะเป็นไปเช็คดูที่หน้าสารบัญ เขาสังเกตเห็นเฮอร์ไมโอนี่ยกมือของเธอขึ้นสูง ศ.อัมบริดจ์ก็สังเกตเห็นเหมือนกัน แทนที่จะแกล้งทำเป็นไม่เห็นเฮอร์ไมโอนี่ เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินอ้อมแถวหน้ามาจนกระทั่งเธอมาอยู่ตรงหน้า โน้มตัวลงมา แล้วกระซิบเพื่อไม่ให้ทั้งชั้นที่เหลือได้ยิน 'คราวนี้อะไร มิสเกรนเจอร์?' 'หนูอ่านบทที่ 2 จบแล้ว' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 'งั้นก็ ต่อบทที่สาม' 'หนูอ่านแล้วเหมือนกัน หนูอ่านจบแล้วทั้งเล่ม' ศ. อัมบริดจ์หลิ่วตาและกลับมาเป็นปกติได้แทบจะในทันที 'งั้นเธอก็ต้องตอบฉันได้ ว่าสลิงค์ฮาร์ตว่ายังไง เกี่ยวกับการต้านคำสาปในบทที่ 15' 'เขาบอกว่า ต้านคำสาป เป็นการตั้งชื่อที่ไม่ถูกต้อง' เฮอร์ไมโอนี่ตอบทันที 'เขาบอกว่า ต้านคำสาป เป็นชื่อที่พวกเขาใช้เรียกคำสาปของตัวเอง เพราะอยากให้มันดูน่ายอมรับมากขึ้น' ศ.อัมบริดจ์เลิกคิ้วขึ้น แฮรี่รู้ว่าเธอรู้สึกประทับใจซึ่งผิดความตั้งใจของเธอ 'แต่หนูไม่เห็นด้วย' เฮอร์ไมโอนี่ต่อ คิ้วของ ศ.อัมบริดจ์เลิกขึ้นสูงกว่าเดิมอีกนิดหน่อย สายตาของเธอเริ่มเย็นชา 'เธอไม่เห็นด้วย?' เธอพูดซ้ำ 'ใช่ค่ะ' เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอ ซึ่งไม่เหมือนอัมบริดจ์ ไม่ได้กระซิบเบาๆ แต่พูดอย่างชัดเจน ด้วยน้ำเสียงที่ดึงดูดความสนใจของนักเรียนคนอื่นๆที่เหลือทั้งชั้น 'คุณสลิงค์ฮาร์ตไม่ค่อยชื่นชอบคำสาปซักเท่าไหร่ ใช่ไหมคะ? แต่หนูว่าพวกมันจะมีประโยชน์มาก ถ้าใช้เพื่อการป้องกันตัว' 'โอ้ แต่เธอชอบล่ะสิ ใช่ไหม?' ศ. อัมบริดจ์พูดโดยลืมกระซิบ แล้วยืดตัวขึ้นตรงๆ 'ฉันเกรงว่าเราจะใช้ความเห็นของคุณสลิงค์ฮาร์ต ไม่ใช่ของเธอ ในห้องเรียนนี้ มิสเกรนเจอร์' 'แต่-' เฮอร์ไมโอนี่เริ่ม 'พอแล้ว' ศ. อัมบริดจ์พูด เธอเดินกลับไปที่โต๊ะหน้าชั้น ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา อารมณ์แจ่มใสทั้งหลายที่เธอแสดงออกตอนต้นชั่วโมงหายไปหมดสิ้น 'มิสเกรนเจอร์ ฉันจะหัก 5 คะแนนจากบ้านกริฟฟินดอร์' เสียงบ่นพึมพำดังขึ้น 'เพราะอะไร?' แฮรี่ถามโกรธๆ 'เธอไม่ต้องมายุ่ง!' เฮอร์ไมโอนี่กระซิบบอกเขาทันที 'เพราะรบกวนการสอนของฉันด้วยการขัดจังหวะที่ไม่มีประเด็น' ศ. อัมบริดจ์พูดเรียบๆ 'ฉันมาที่นี่เพื่อสอนพวกเธอตามวิธีที่กระทรวงอนุมัติ ซึ่งไม่ได้รวมการเชื้อเชิญให้นักเรียนออกความเห็น ในเรื่องที่พวกเขาเข้าใจเพียงผิวเผิน อาจารย์คนก่อนๆของพวกเธอคงจะให้สิทธิ์มากกว่านี้ แต่ไม่มีพวกเขาคนใดที่ผ่านการตรวจสอบของกระทรวง อาจจะยกเว้นศ.คีเรลล์ไว้คนหนึ่ง ผู้ซึ่งอย่างน้อยก็ยึดถือเรื่องการสอนตามวัยที่เหมาะสม' 'ใช่ คีเรลล์เป็นอาจารย์ที่ยอดมาก' แฮรี่พูดเสียงดัง 'เขามีข้อเสียเล็กๆเพียงข้อเดียว ที่ให้ลอร์ดโวลเดอร์ม้อร์ตติดอยู่ที่ท้ายทอยเขา!' ประกาศิตของแฮรี่ในครั้งนี้ตามติดด้วยความเงียบกริบ 'ฉันคิดว่าโทษกักบริเวณอีกซักหนึ่งสัปดาห์ น่าจะทำให้คุณดีขึ้นบ้าง คุณพ้อตเตอร์' อัมบริดจ์พูดเรียบๆ แผลบนหลังมือของแฮรี่ยังไม่ทันหายดี ในเช้าวันต่อมาเลือดก็เริ่มไหลอีก เขาไม่ได้บ่นระหว่างการทำโทษในตอนเย็น เขาตั้งใจว่าจะไม่ให้อัมบริดจ์พอใจเด็ดขาด ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาเขียน "ผมต้องไม่โกหก" โดยไม่มีเสียงร้องจากปากของเขา แม้ว่ารอยแผลจะกรีดลึกทุกๆตัวอักษร ส่วนที่แย่ที่สุดของการทำโทษในสัปดาห์ที่สองนี้ คือปฏิกิริยาของแองเจลิน่าอย่างที่จอร์จทำนายไว้ เธอต้อนแฮรี่ขณะที่เขาเข้ามาถึงโต๊ะกริฟฟินดอร์เพื่อกินมื้อเช้าในวันอังคาร แล้วเธอก็จะตะโกนเสียงดังขนาดที่ ศ. แมคกอนนากัลต้องรีบลงจากโต๊ะของอาจารย์มาที่พวกเขา 'มิสจอห์นสัน กล้าดียังไงถึงได้มาทำเสียงดังในห้องโถงใหญ่! 5 คะแนนจากกริฟฟินดอร์!' 'แต่ว่าอาจารย์คะ - เขาทำให้ตัวเองถูกทำโทษกักบริเวณอีกแล้ว' 'มันเรื่องอะไร พ้อตเตอร์?' ศ.แมคกอนนากัลพูดเสียงแข็ง หันมาทางแฮรี่ 'กักบริเวณ? จากใคร?' 'ศาสตราจารย์อัมบริดจ์' แฮรี่พึมพำโดยไม่สบตาใต้แว่นสี่เหลี่ยมของศ.แมคกอนนากัล 'เธอกำลังจะบอก,' เธอพูด ลดเสียงลงระดับที่กลุ่มนักเรียนเรเวนคลอที่อยากรู้อยากเห็นข้างหลังพวกเขาจะไม่ได้ยิน 'ว่าหลังจากที่ฉันเตือนเธอเมื่อวันจันทร์ที่แล้ว เธอยังอารมณ์ร้อนในชั่วโมงของศ.อัมบริดจ์อีกเหรอ?' 'ครับ' แฮรี่พึมพำพูดกับพื้น 'พ้อตเตอร์เธอต้องควบคุมตัวเอง! เธอกำลังเข้าไปหาปัญหา! อีก 5 คะแนนจากกริฟฟินดอร์!' 'แต่ว่า- อะไร? ศาสตราจารย์ ไม่นะ!' แฮรี่พูด เขารู้สึกโกรธกับความอยุติธรรมนี้ 'ผมถูกเธอทำโทษแล้วนี่ฮะ แล้วทำไมอาจารย์ยังจะหักคะแนนอีก?' 'เพราะว่าการกักบริเวณไม่ได้มีผลอะไรกับเธอเลยซักนิด!' ศ. แมคกอนนากัลตอบอย่างเจ็บแสบ 'ไม่ต้องบ่นอีก พ้อตเตอร์! แล้วก็สำหรับเธอ มิสจอห์นสัน เก็บเสียงตะโกนของเธอไว้ใช้ในสนามควิดดิชคราวหน้า หรือไม่ก็ลองเสี่ยงกับการเสียตำแหน่งกัปตันดู!' จากนั้นศ.แมคกอนนากัลก็กลับไปที่โต๊ะของอาจารย์ แองเจลิน่าหันมามองแฮรี่ด้วยสายตารังเกียจสุดๆ แล้วเธอก็เดินหนีไป แฮรี่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆรอนอย่างฉุนจัด 'เธอหักคะแนนกริฟฟินดอร์ เพราะว่าฉันเฉือนมือตัวเองทุกคืน! นั่นยุติธรรมยังไง ยังไง?' 'ฉันรู้เพื่อน' รอนตอบอย่างเห็นใจพลางตักเบคอนใส่จานแฮรี่ 'เธอทำไม่ถูก' แต่เฮอร์ไมโอนี่เพียงแต่อ่านเดลี่โพรเฝ็ตโดยไม่พูดอะไร 'เธอคิดว่าแมคกอนนากัลทำถูกแล้วล่ะสิ?' แฮรี่พูดโกรธๆใส่ภาพของคอเลเนียส ฟัดจ์ที่บังหน้าของเฮอร์ไมโอนี่อยู่ 'ฉันหวังว่าเธอไม่ตัดคะแนน แต่ฉันว่าเธอถูก ที่เตือนนายเรื่องไม่ให้อารมณ์เสียกับอัมบริดจ์' เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้น ภาพของฟัดจ์ที่ผายมือไปมาอยู่ที่หน้าหนึ่งนั้น บอกว่าเขากำลังกล่าวสุนทรพจน์อะไรบางอย่างอยู่ แฮรี่ไม่คุยกับเฮอร์ไมโอนี่ตลอดทั้งชั่วโมงเรียนเวทย์มนต์คาถา แต่พอเข้าห้องเรียนวิชาการแปลงร่าง แฮรี่ก็ลืมว่าเขาเคืองเฮอร์ไมโอนี่อยู่ ศ. อัมบริดจ์พร้อมกับคลิปบอร์ดของเธอกำลังนั่งอยู่ที่มุมห้อง และภาพนี้เองที่ทำให้ความทรงจำตอนกินมื้อเช้าอันตรธานไป 'แจ๋ว' รอนกระซิบขณะที่พวกเขานั่งลงที่เก้าอี้ประจำ 'รอดูกันว่าอัมบริดจ์จะได้รับอะไรที่สามสมไหม' ศ. แมคกอนนากัลเดินเข้ามาในห้องเรียนโดยปราศจากร่องรอยใดๆที่แสดงออกว่า รู้แล้วว่า ศ. อัมบริดจ์อยู่ที่นี่ 'เอาล่ะ' เธอพูดขึ้นและห้องก็เงียบลงทันที 'คุณฟินนิแกนช่วยมาทางนี้ แล้วเอาการบ้านไปแจกคืนด้วย มิสบราวน์มารับกล่องหนูไป - ไม่เป็นไร สาวน้อย มันไม่ทำร้ายเธอหรอก - แล้วก็เอาไปแจกเพื่อนๆ' 'แฮ่ม แฮ่ม' ศ. อัมบริดจ์ส่งเสียงกระแอมงี่เง่า แบบเดียวที่เธอเคยใช้ขัดจังหวะดัมเบิ้ลดอร์ในคืนแรกของเทอมนี้ แต่ศ. แมคกอนนากัลไม่สนใจเธอ เซมัสยื่นเรียงความของแฮรี่ให้เขา แฮรี่รับมันมาโดยที่ไม่มองที่เซมัส เขามองรายงานอย่างโล่งอก เขาได้ "A" 'เอาล่ะ ทุกคนตั้งใจฟัง -ดีน โทมัสถ้าเธอทำยังงั้นกับหนูอีก ฉันจะทำโทษกักบริเวณเธอ - พวกเธอส่วนใหญ่สามารถเสกหอยทากให้หายไปได้ แม้แต่พวกที่ยังทำให้เหลือเปลือกหอยอยู่บ้าง ก็คงจะพอเข้าใจคาถานี้บ้างแล้ว วันนี้เราจะ-' 'แฮ่ม แฮ่ม' ศ. อัมบริดจ์ส่งเสียง 'คะ?' ศ. แมคกอนนากัลพูด พลางกลับหลังหันมา คิ้วของเธอเกือบจะชนกัน มันดูเหมือนเป็นเส้นเดียวยาวๆ 'ฉันแค่สงสัยค่ะ ศาสตราจารย์ ว่าคุณได้รับโน้ตของฉันไหม ที่บอกว่า วันไหนเวลาไหนที่คุณจะถูกตรวจ-' 'เห็นได้ชัดว่าฉันได้รับ ไม่ยังงั้น ฉันคงจะถามคุณไปแล้วว่ามาทำอะไรที่ห้องเรียนของฉัน' ศ. แมคกอนนากัลพูด ก่อนหันหลังให้ศ.อัมบริดจ์ นักเรียนหลายคนมองหน้ากันด้วยความชื่นมื่น 'อย่างที่บอกไป: วันนี้ เราจะมาฝึกในระดับที่ยากขึ้นด้วยการเสกหนูให้หายไป เอาล่ะ คาถาที่ทำให้หายไป- ' 'แฮ่ม แฮ่ม' 'ฉันสงสัย' ศ. แมคกอนนากัลพูดขึ้นด้วยความฉุนเล็กน้อยพลางหันมาทาง ศ. อัมบริดจ์ 'คุณจะได้ไอเดียว่าปกติแล้วฉันสอนนักเรียนอย่างไรได้ยังไง ถ้าคุณคอยแต่ขัดจังหวะฉัน? ฟังนะ โดยปกติฉันจะไม่ อนุญาตให้ใครพูดขณะที่ฉันกำลังพูด' สีหน้าของศ. อัมบริดจ์แสดงออกเหมือนเพิ่งถูกตบหน้า เธอไม่พูดอะไร แต่กางกระดาษบนคลิปบอร์ดออกและลงมือเขียนอย่างโกรธๆ โดยไม่ได้ใส่ใจเธอแม้แต่น้อย ศ. แมคกอนนากัลก็หันกลับมาที่ชั้นอีกครั้ง 'อย่างที่บอกไป: คาถาที่ทำให้หายไปจะยากขึ้นเมื่อสัตว์ที่จะทำให้หายนั้นซับซ้อนขึ้น หอยทาก เป็นเพียงพวกที่ไม่มี กระดูกสันหลังจึงไม่น่าท้าทายมากนัก แต่หนูซึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมจะให้ความท้าทายมากกว่า ดังนั้น นี่จึงไม่ใช่สิ่งที่พวกเธอจะทำได้ง่ายๆ ถ้าใจมัวแค่คิดถึงมื้อเย็นอยู่ เอาล่ะ - พวกเธอรู้คาถาแล้ว ไหนดูซิว่าพวกเธอทำอะไรได้บ้าง...' 'เธอมาสอนฉันว่าไม่ให้อารมณ์เสียกับอัมบริดจ์ได้ยังไง!' แฮรี่กระซิบบ่นกับรอน แต่เขายิ้ม -อาการโกรธเคือง ศ. แมคกอนนากัลระเหยหายไปแล้ว ศ. อัมบริดจ์ไม่ได้เดินตาม ศ.แมคกอนนากัลอย่างที่ทำกับ ศ. เทรลอนี่ย์ บางทีเธออาจจะรู้ว่า ศ.แมคกอนนากัลต้องไม่ยอมแน่ แต่ว่าเธอก็จดโน้ตมากกว่าขณะที่นั่งอยู่ที่มุมห้องเฉยๆ เมื่อ ศ. แมคกอนนากัลบอกพวกเขาให้เก็บข้าวของได้ อัมบริดจ์ก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับสีหน้าจริงจัง 'เอาล่ะ เริ่มแล้ว' รอนพูดพลางหยิบหางหนู แล้วหย่อนมันลงในกล่องที่ลาเวนเดอร์ถือผ่านมา ขณะที่พวกเขาเริ่มทยอยออกจากห้อง แฮรี่เห็น ศ. อัมบริดจ์ตรงไปที่โต๊ะอาจารย์ เขาสะกิดรอนซึ่งสะกิดเฮอร์ไมโอนี่ต่อ แล้วพวกเขาทั้งสามคนก็จงใจอ้อยอิ่งเพื่อที่จะแอบฟัง 'คุณสอนที่ฮ้อกวอตส์มานานแค่ไหนแล้ว?' ศ. อัมบริดจ์ถาม 'เดือนธันวานี้ก็ 39 ปีแล้ว' ศ. แมคกอนนากัลตอบห้วนๆพลางปิดกระเป๋าเธอลง ศ.อัมบริดจ์จดโน้ต 'ดีมาก' เธอพูด 'คุณจะได้รับการประเมินการสอนภายใน 10 วัน' 'รอไม่ไหวแล้วล่ะ' ศ. แมคกอนนากัลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วเดินมาที่ประตู 'เร็วๆหน่อย พวกเธอสามคนน่ะ' เธอเสริมเพื่อเร่งแฮรี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ แฮรี่ช่วยไม่ได้ที่ส่งยิ้มน้อยๆให้ศ.แมคกอนนากัล และเขาสาบานว่าเห็นเธอยิ้มตอบ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:21:16 ]

ความคิดเห็นที่ 74 แฮรี่คิดว่าครั้งต่อไปที่เขาจะได้เจออัมบริดจ์คงจะเป็นตอนทำโทษกักบริเวณในเย็นนั้น แต่เขาคาดผิด ขณะที่พวกเขาเดินผ่านสนามตรงไปที่ชายป่าต้องห้ามเพื่อเรียนการดูแลสัตว์เวทย์มนต์ พวกเขาก็พบเธอพร้อมคลิปบอร์ดรอท่าอยู่กับ ศ.กรับบี้-พลังค์ 'ปกติคุณไม่ได้สอนวิชานี้ใช่ไหม?' แฮรี่ได้ยินเธอถามขณะที่พวกเขามาถึงโต๊ะที่ขังโบทรัคเกิ้ลกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังตะกุย ตะกายไปรอบๆเพื่อจับแมลงเล็กๆ มันมองดูเหมือนกับกิ่งไม้เป็นๆหลายกิ่ง 'ถูกแล้ว' ศ.กรับบี้-พลั้งค์ตอบ 'ฉันมาสอนแทน ศ.แฮกริด' แฮรี่หันไปแลกสายตาไม่สบายใจกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ ขณะที่มัลฟอยกำลังกระซิบกระซาบกับแคร้บและกอล์ย มัลฟอยต้องอยากใช้โอกาสนี้เล่าเรื่องราวของแฮกริดให้สมาชิกจากกระทรวงฟังแน่ๆ 'ฮืมม' ศ. อัมบริดจ์พูด เธอพูดเบาลงแต่แฮรี่ก็ยังได้ยินเสียงเธอชัดแจ๋วอยู่ดี 'ฉันสงสัย - ดูเหมือนว่าอาจารย์ใหญ่ลังเลที่จะให้ข้อมูลบางอย่างกับฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ - คุณพอจะบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าทำไมศ.แฮกริดถึงได้ยืดวันลาออกไปอีก?' แฮรี่สังเกตเห็นมัลฟอยเงยหน้าขึ้นมาฟังอย่างสนใจ เขาจ้องที่อัมบริดจ์กับกรับบี้-พลั้งค์ 'เกรงว่าจะไม่ได้' ศ.กรับบี้-พลั้งค์ตอบ 'ฉันก็ไม่รู้อะไรมากกว่าที่คุณรู้หรอก ฉันได้นกฮูกจากดัมเบิ้ลดอร์ ว่าฉันอยากสอนซักสองสามสัปดาห์ไหม ฉันตกลง ก็เท่านั้นล่ะที่ฉันรู้ แล้วนี่...ฉันเริ่มสอนได้รึยัง?' 'ได้ เชิญเลย' ศ. อัมบริดจ์พูดพลางจดโน้ต อัมบริดจ์ใช้วีธีการใหม่ในห้องเรียนนี้ เธอเดินไปตามกลุ่มนักเรียน ถามพวกเขาเกี่ยวกับสัตว์เวทย์มนต์ ซึ่งส่วนใหญ่จะตอบได้ดี แฮรี่รู้สึกดีใจที่อย่างน้อยพวกนักเรียนก็ไม่ได้ทำให้แฮกริดผิดหวัง 'โดยรวมแล้ว,' ศ.อัมบริดจ์พูดขณะที่กลับมาอยู่ข้างๆ ศ.กรับบี้-พลั้งค์หลังจากถามคำถาม ดีนโทมัส 'คุณว่า ในฐานะที่เป็นครูชั่วคราว - คนนอกที่เป็นกลาง, คิดว่าคุณอาจจะเรียกยังงั้นน่ะนะ คุณว่าฮ้อกวอตส์เป็นไง คุณรู้สึกว่าได้รับการสนับสนุนที่พอเพียงจากผู้บริหารไหม?' 'อ๋อ ใช่ ดัมเบิ้ลดอร์เยี่ยมมาก' ศ.กรั๊บบี้-พลั้งค์ตอบอย่างจริงใจ 'ฉันมีความสุขที่มันเป็นแบบนี้ ฉันสุขดีทีเดียวล่ะ' อัมบริดจ์เขียนโน้ตนิดหน่อยลงที่คลิปบอร์ดด้วยสีหน้าแบบไม่อยากจะเชื่ออย่างสุภาพ ก่อนที่จะถามต่อ 'แล้วคุณมีแผนการสอนยังไงกับวิชานี้ปีนี้ สมมุติว่า ศ.แฮกริดไม่กลับมา?' 'โอ้ ฉันก็จะสอนสัตว์เวทย์มนต์พวกเขาที่ชอบออกใน OWL ' ศ.กรั๊บบี้-พลั้งค์ตอบ 'ไม่มีอะไรเหลือมากแล้วล่ะ พวกเขาเรียนยูนิคอร์นกับนิฟเฟรอร์แล้ว ฉันว่าจะสอน พอร์ล้อคกับนีเซิ่ล แล้วก็ต้องไม่ลืมให้พวกเขาจดจำครั้บส์กับคนาร์ลด้วย...' 'ไม่ว่ายังไง ดูเหมือนว่าคุณรู้ว่า"คุณ"กำลังทำอะไรอยู่' ศ.อัมบริดจ์พูดพร้อมติ๊กเครื่องหมายลงที่คลิปบอร์ดของเธอ แฮรี่ไม่ชอบที่เธอเน้นที่คำว่า "คุณ" และชอบน้อยหนักเข้าไปอีก เมื่อเธอหันไปตั้งคำถามกับกอล์ย 'ฉันได้ยินว่าเธอเคยได้รับบาดเจ็บในชั้นเรียน?' กอล์ยแสร้งยิ้มขณะที่มัลฟอยรีบตอบคำถามนั้น 'ผมต่างหาก' เขาตอบ 'ผมถูกฮิปโปกรีฟทำร้าย' 'ฮิปโปกรีฟ?' ศ.อัมบริดจ์ถาม ก่อนที่จะจดยิกๆ 'เพราะว่าเขางี่เง่าเกินกว่าจะตั้งใจฟังที่แฮกริดอธิบาย' แฮรี่พูดขึ้นด้วยความโกรธ ทั้งรอนและเฮอรไมโอนี่ครวญออกมา ขณะที่ศ.อัมบริดจ์หันมาทางแฮรี่ช้าๆ 'น่าจะต้อง ทำโทษอีกซักคืน' เธอพูดนุ่มๆ 'เอาละ ขอบคุณมาก ศ.กรั๊บบี้-พลังค์ ฉันคิดว่าหมดเรื่องที่ฉันอยากรู้แล้วล่ะ คุณจะได้รับผลการตรวจประเมินภายใน 10 วัน' 'ก็ดี' ศ.กรั๊บบี้-พลังค์ตอบ จากนั้น ศ.อัมบริดจ์ก็เดินผ่านสนามกลับปราสาทไป ตอนที่แฮรี่ออกจากห้องทำงานของ ศ.อัมบริดจ์ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว มือของแฮรี่เลือดออกอย่างรุนแรง ถึงขนาดซึมผ่านผ้าเช็ดหน้าที่เขาใช้พันมือเอาไว้ แฮรี่คาดว่าห้องนั่งเล่นรวมคงจะไม่มีใครอยู่แล้ว แต่กลายเป็นว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่นั่งรอเขาอยู่ แฮรี่รู้สึกดีใจที่เจอพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่แสดงออกว่าเห็นใจ ไม่ใช่วิจารณ์เขาอีก 'เอ้านี่' เธอว่า พลางดันชามใส่น้ำเหลืองๆมาทางเขา 'แช่มือใส่นั่นไว้ หนวดของเมิร์ตแลพที่กลั่นเอาเฉพาะน้ำมาดองน่ะ จะช่วยได้' แฮรี่จุ่มมือข้างที่เลือดไหลและเจ็บ ลงไปในชามและรู้สึกสบายขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ ครู้กแช้งค์มัวนตัวอยู่แถวๆเท้าของแฮรี่ มันส่งเสียงเงี๊ยวง้าวแล้วกระโดดขึ้นมาที่ตักของเขาและนอนลง 'ขอบใจนะ' แฮรี่ตอบอย่างซึ้งใจพลางเกาที่หูของครู้กแช้งค์ด้วยมือซ้าย 'ฉันคิดว่านายควรรายงานเรื่องนี้ได้แล้ว' รอนพูดเบาๆ 'ไม่' แฮรี่ตอบทันที 'แมคกอนนากัลโมโหหนักแน่ถ้าเธอรู้ว่า -' 'ใช่ เธออาจจะ' แฮรี่ตอบ 'แล้วนายคิดว่าอีกนานไหมอัมบริดจ์ถึงจะออกกฤษฎีกาใหม่ ว่าใครบ่นเรื่องถูกทำโทษจากผู้ตรวจการระดับสูง ต้องถูกไล่ออกทันที?' รอนกำลังจะอ้าปากเถียง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ครู่หนึ่งเขาจึงหุบปากลง และยอมแพ้ 'เธอเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวมาก' เฮอร์ไมโอนี่พูด 'น่ากลัว รู้ไหม ฉันเพิ่งจะพูดกับรอนหยกๆตอนที่นายเข้ามา.. พวกเราต้องทำอะไรซักอย่างเกี่ยวกับเธอ' 'ฉันแนะนำว่าให้วางยา' รอนตอบ 'ไม่.. ฉันหมายถึง อย่างที่ว่าเธอสอนได้แย่มากแบบนี้ แล้วพวกเราจะเรียนรู้ศาสตร์ป้องกันภัยจากศาสตร์มืดจากเธอได้ยังไง' เฮอร์ไมโอนี่พูด 'แล้ว พวกเราจะทำอะไรได้?' รอนตอบไปหาวไป 'สายเกินแก้แล้วไม่ใช่เหรอ? เธอได้งานนี้ เธออยู่นี่แล้ว ฟัดจ์ต้องทำงั้นอยู่แล้ว' 'ก็' เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น 'รู้ไหมวันนี้ฉันคิดมาทั้งวัน...' เธอหันมาทางแฮรี่หวั่นๆ ก่อนที่จะพูดต่อ 'ฉันคิดว่า - บางทีอาจจะถึงเวลาที่พวกเราจะ - จะทำมันกันเอง' 'ทำอะไรกันเอง?' แฮรี่สงสัย เขายังจุ่มมือที่อ่างยาอยู่ 'ก็เรียนศาสตร์ป้องกันภัยจากศาสตร์มืดกันเอง' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 'หยุดเลย' รอนบ่น 'เธอจะให้พวกเรียนเรียนเพิ่มเหรอ เธอรู้ไหมว่าฉันกับแฮรี่ตามเก็บการบ้านไม่ทันแล้ว ทั้งที่นี่เพิ่งจะ สัปดาห์ที่สองเท่านั้น?' 'แต่นี่มันสำคัญกว่าการบ้านนะ!' เฮอร์ไมโอนี่พูด แฮรี่และรอนกรอกตาใส่เธอ 'ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีอย่างอื่นในจักรวาลที่สำคัญกว่าการบ้าน!' รอนพูด 'อย่าบ้าไปหน่อยเลย แหงอยู่แล้วว่ามี' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ และแฮรี่เห็น เขารู้สึกถึงลางร้าย ด้วยสีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่แบบนี้ ที่เหมือนกับเวลาเรื่อง SPEW ส่งแรงกระตุ้นให้เธอ 'มันเกี่ยวกับการเตรียมพวกเราให้พร้อม เหมือนกับที่แฮรี่พูดในห้องอัมบริดจ์วันแรกน่ะ ต้องเตรียมพร้อมรับกับสิ่งที่รอพวกเราอยู่ข้างนอกนั่น มันเกี่ยวกับการสร้างความเชื่อมั่น ว่าพวกเราป้องกันตัวเองได้จริงๆ ถ้าพวกเราไม่ได้เรียนอะไรเลยทั้งปี -' 'เราทำอะไรเองไม่ได้มากหรอก' รอนพูดด้วยน้ำเสียงเริ่มยอมแพ้ 'ฉันหมายถึง เอาล่ะ พวกเราน่ะเข้าไปหาดูคาถาแล้วลองหัดกันดู ก็ได้ ฉันว่า -' 'ไม่ ฉันคิดว่า พวกเราเลยขั้นตอนที่แค่ไปอ่านแล้วหัดจากหนังสือแล้ว' เฮอร์ไมโอนี่พูด 'เราต้องการคนสอน คนที่สอนได้จริง คนที่แสดงให้เราดูและแก้ไขได้ถ้าพวกเราทำผิด' 'เธอกำลังพูดถึงลูปิน...' แฮรี่พูดบ้าง 'ไม่ไม่ ฉันไม่ได้หมายถึงลูปิน' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 'เขายุ่งอยู่แล้วกับภาคี แต่ก็แหละ ที่เราจะเจอเขาได้ก็แค่ช่วงวันหยุดที่ได้ไปฮ้อกมีดส์ แล้วมันก็ไม่บ่อยพอด้วย' 'งั้นใคร?' แฮรี่ถามคิ้วขมวด จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 75 เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจแรงๆ 'ยังไม่ชัดอีกเหรอ?' เธอพูด 'ฉันกำลังพูดถึงเธอ แฮรี่' พวกเขาเงียบกันครู่หนึ่ง ลมเย็นๆของตอนกลางคืนลอยผ่านหน้าต่างด้านหลังรอนเข้ามา ทำให้ไฟที่เตาสั่นไหว 'พูดถึงฉันเรื่องอะไร?' แฮรี่ถาม 'ฉันกำลังพูดถึงเธอ ว่าให้สอนการป้องกันภัยจากศาสตร์มืดให้พวกเรา' แฮรี่จ้องเขม็งที่เธอ แล้วหันไปที่รอน เขาพร้อมที่จะแลกเปลี่ยนสายตาเคืองๆกับรอนเหมือนที่เคยทำยามเฮอร์ไมโอนี่ไปไกลเกินไป อย่างเช่นเรื่อง SPEW แต่ความตกใจบังเกิดขึ้นกับแฮรี่ รอนไม่ได้มีสายตาเคืองๆเลย แต่เขากำลังขมวดคิ้วเหมือนใช้ความคิดอยู่ ก่อนที่เขาจะพูดออกมา 'นั่นน่ะใช่เลย' 'อะไรใช่เลย?' แฮรี่ถาม 'นายไง' รอนตอบ 'สอนพวกเราให้ใช้มัน' 'แต่...' แฮรี่เริ่มยิ้มแล้วตอนนี้ เขาแน่ใจว่าสองคนนี้อำเขาแน่ 'แต่ฉันไม่ได้เป็นอาจารย์ ฉันไม่-' 'แฮรี่ นายเก่งวิชาการป้องกันภัยจากศาสตร์มืดที่สุดในชั้น' เฮอร์ไมโอนี่พูด 'ฉันน่ะ?' แฮรี่ถาม ตอนนี้เขายิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม 'ไม่ๆ เธอชนะฉันทุกทีเวลาสอบ-' 'จริงๆแล้วไม่' เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 'เธอชนะฉันตอนอยู่ปีสามปี ปีที่เราได้สอบและได้อาจารย์ที่รู้เรื่องวิชานี้จริงๆ แต่ฉันไม่ได้พูดถึงการสอบแฮรี่ คิดถึงสิ่งที่เธอคยทำสิ' 'เธอหมายความว่ายังไง?' 'เธอรู้ไหม ฉันชักไม่แน่ใจที่จะให้คนบื้อขนาดนี้มาสอนฉันแล้วนะ' รอนพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ เขายิ้มกริ่มเล็กน้อย แล้วหันมาทางแฮรี่ 'ลองคิดดู' เขาพูดทำหน้าเหมือนกอล์ยยามใช้ความคิด 'เอ่อ ตอนอยู่ปีหนึ่งนายรักษาศิลาอาถรรพ์จากคุณก็รู้ว่าใคร' 'นั่นน่ะโชคช่วย' แฮรี่พูด 'ไม่ใช่ฝีมือ-' 'ตอนปีสอง' รอนขัด 'นายก็ฆ่าบาซิลิสก์แล้วก็ทำลายริดเดิ้ล' 'ใช่ แต่ว่าฟอว์กส์โผล่มาช่วยพอดี ฉันน่ะ-' 'พอปีสาม' รอนพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้น 'นายไล่ดีเมนเตอร์ร่วมร้อยตัวในคราวเดียว -' 'รู้ไหมว่ามันน่ะแค่ฟลุ้คเท่านั้นล่ะ ถ้าไม่ได้เครื่องย้อนเวลา(Time Turner)ก็คง -' 'ปีที่แล้ว' รอนต่อ เสียงดังจนเหมือนตะโกนแล้วตอนนี้ 'นายไล่คุณก็รู้ว่าใครไปอีกรอบ -' 'ฟังนะ!' แฮรี่ตอบ เขาเริ่มจะโกรธแล้ว เพราะว่าทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่กำลังยิ้มกริ่มทั้งคู่ 'ฟังฉันก่อน ได้ไหมล่ะ? ก็ฟังดูดีแหละที่พวกนายว่ากันยังงั้น แต่เรื่องพวกนั้นน่ะมันโชคช่วยชัดๆ - กว่าครึ่งที่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่ ฉันไม่ได้วางแผนอะไรเลย ฉันทำเท่าที่ฉันคิดได้ตอนนั้น แถมส่วนใหญ่ ก็มีอะไรๆมาช่วยทุกที -' รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ยังยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ แฮรี่รู้สึกว่าอารมณ์เขาเริ่มขึ้นแล้ว เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงรู้สึกโกรธขนาดนี้ 'อย่ามานั่งยิ้มทำท่าเหมือนรู้ดีกว่าฉัน! ฉันอยู่ตรงนั้น ใช่ไหมเล่า?' เขาพูดเคืองๆ 'ฉันรู้ว่าเกิดอะไร โอเค้? แล้วฉันก็ไม่ได้ผ่านเรื่องพวกนั้นมาได้เพราะว่าฉันเก่งเรื่องการป้องกันภัยจากศาสตร์มืด ที่จริงฉันผ่านมันมาได้เพราะว่า - เพราะว่าความช่วยเหลือมาทันเวลา ไม่ก็เพราะว่า ฉันเดาทางถูก - ฉันแค่มั่วๆไปยังงั้นล่ะ, ฉันไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่ - เลิกหัวเราะซะที!!!' ชามใส่น้ำยาสกัดจากเมิร์ทแลพหล่นลงที่พื้น แตกกระจาย แฮรี่รู้สึกตัวว่าเขายืนอยู่แล้ว โดยที่จำไม่ได้ว่าลุกขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ครู้กแช้งค์กระโดดหนีไปหลบอยู่ใต้โซฟา รอยยิ้มของรอนกับเฮอร์ไมโอนี่หายวับไป 'พวกนายไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง! นาย พวกนาย - นายไม่เคยเผชิญหน้าเขา ใช่ไหม พวกนายคิดว่ามันก็แค่จำคาถาให้ได้เยอะๆแล้วก็สาปใส่เขาเหมือนเวลาอยู่ในห้องเรียนหรืออะไรประมาณนั้นล่ะสิ? ทั้งที่ตลอดเวลา นายแน่ใจ นายรู้ ว่าไม่มีอะไรกั้นระหว่างนายกับความตาย นอกจากตัวนาย - มันสมองนาย กึ๋นนายหรืออะไรก็ตามแต่เมื่อนายรู้ว่าภายในหนึ่งส่วนล้านวินาทีนี้นายกำลังจะถูกฆ่า หรือว่าถูกทรมาน หรือว่าต้องทนดูเพื่อนถูกฆ่า - พวกเขาไม่เคยสอนอะไรแบบนั้นในชั้นเรียน อะไรๆที่ต้องใช้เวลาเผชิญกับอะไรแบบนั้น - แล้วพวกนายยังมานั่งพูดอยู่ได้ ว่าฉันเป็นคนฉลาดปราดเปรื่องที่ยังอยู่นี่ ยังไม่ตาย ยังกับว่าเซดริกเป็นไอ้โง่ เป็นคนทำพังเอง -พวกนายนะไม่เข้าใจ ว่ามันจะง่ายพอกันแหละที่จะเป็นฉัน(ที่ตาย) คงจะใช่ฉันนั่นแหละถ้าโวลเดอร์ม้อตไม่ได้ต้องการฉัน-' 'เราไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นซักหน่อย เพื่อน' รอนพูดด้วยสีหน้าตกใจ 'พวกเราไม่ได้ว่าดิกกอรี่ ไม่เลย - นายเข้าใจผิด-' เขาหันมาทางเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังทำหน้าเศร้าๆอย่างหมดหวัง 'แฮรี่' เธอพูด 'ไม่เห็นเหรอ? ว่านี่แหละว่าทำไมพวกเราถึงต้องการเธอ ...เราอยากรู้ว่ามันเป็นยังไงแน่ เวลา- เผชิญหน้าเขา .. เผชิญหน้ากับ วะ-โวลเดอร์ม้อต' เป็นครั้งแรกที่เฮอร์ไมโอนี่พูดชื่อโวลเดอร์ม้อต แล้วก็เพราะนี่เองไม่ใช่อย่างอื่นที่ทำให้แฮรี่สงบลง ทั้งที่ยังหายใจแรงๆอยู่ แฮรี่ก็ขยับลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม เริ่มรู้ตัวว่าขณะที่กำลังโมโหนั้นมือของเขาก็เจ็บขึ้นมาอีก เขาได้แต่เสียดายว่าไม่น่าทำ ชามใส่น้ำยาเมิร์ทแลพนั้นแตกเลย 'ก็..ลองคิดดู' เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ 'นะ ได้โปรด?' แฮรี่คิดไม่ออกว่าจะตอบยังไงดี ตอนนี้เขารู้สึกขายหน้าขึ้นมา เขาพยักหน้า ทั้งที่ไม่ได้รู้ว่าเขาพยักหน้าเห็นด้วยกับอะไรแน่ จากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ลุกขึ้นยืน 'งั้น...ฉันไปนอนล่ะ' เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะทำได้ 'เอ่อ...ไนท์' รอนก็ลุกขึ้นยืนเหมือนกัน 'ไปกันยัง?' เขาเงอะงะถามแฮรี่ 'อืม' แฮรี่ตอบ 'อีก..พักนึง..เดี๋ยวจัดการพวกนี้ก่อน' เขาโบ้ยไปทางชามแตกที่พื้น รอนพยักหน้าแล้วเดินหนีไป 'รีแพโร่' แฮรี่พึมพำพร้อมกับชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เศษชาม พวกมันลอยกลับมารวมตัวกันอีกรอบ เหมือนใหม่ เพียงแต่ไม่มีน้ำยาเมิร์ทแลพกลับมาด้วย แฮรี่รู้สึกเหนื่อยอ่อนขึ้นมาในบัดดล เขาอยากจะทรุดตัวลงนั่งหลับที่เก้าอี้นวมนี่ซะเลย แต่เขาบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นยืนแล้วปีนบันไดตามรอนไป คืนที่ไม่ได้หลับสบายนั้นถูกรบกวนอีกครั้งด้วยฝันเดิมๆ ถึงทางเดินยาวๆและประตูที่ปิดล้อค แฮรี่ตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น และอีกครั้งที่เขาเจ็บแปล้บๆที่แผลเป็น จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:25:59 ]

ความคิดเห็นที่ 76 บทที่ 16 แปลโดยคุณ The White Rider บทที่ 16 ในฮอกส์เฮด ตลอดเวลาสองสัปดาห์เต็มหลังจากที่ได้พูดคุยกันในวันนั้น เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เสนอให้แฮร์รี่สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดอีกเลย การกักบริเวณกับอัมบริดจ์ของแฮร์รี่เองก็สิ้นสุดลงแล้ว (เขาสงสัยว่ารอยแผลที่สลักอยู่บนหลังมือของเขานั้นจะจางหายไปจนหมดหรือไม่) ส่วนรอนเองนั้นก็ต้องฝึกควิดดิชช์อีกถึง 4 แบบด้วยกัน โดยในระหว่างการฝึกสองครั้งหลังสุดรอนก็ไม่ถูกตะโกนใส่หน้าอีกแล้ว และในวิชาแปลงร่างนั้นทั้งสามคนก็จะต้องทำให้หนูของพวกเขาหายตัวไปให้ได้ (อันที่จริงแล้วเฮอร์ไมโอนี่ได้ก้าวหน้าไปถึงขั้นที่สามารถทำให้ลูกแมวหายตัวไปได้แล้วด้วยซ้ำ) เย็นวันหนึ่งของปลายเดือนกันยายนขณะที่ลมกำลังพัดแรงและฝนกำลังจะตก พวกเขาทั้งสามคนกำลังนั่งอยู่ในห้องสมุดและค้นหาส่วนผสมยาสำหรับใช้ในชั่วโมงของสเนป "ฉันอยากจะรู้จัง" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นอย่างทันทีทันใด "เธอยังคิดถึงเรื่องการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดอยู่หรือเปล่าแฮร์รี่" "ก็ใช่หนะสิ" แฮร์รี่ตอบอย่างหงุดหงิด "จะลืมมันได้ยังไง วิชาที่ยัยแม่มดนั่นสอนเรา ---" "ฉันหมายถึงความคิดที่ฉันและรอน ---" เธอขมวดคิ้วใส่รอนที่เหล่มองมาด้วยสายตาข่มขู่ "---โอ้ ก็ได้ๆ ความคิดของฉันที่เสนอให้เธอสอนเราหนะ" แฮร์รี่ยังไม่ได้ตอบในทันที เขาแกล้งทำเป็นก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเกี่ยวกับการต้านพิษของทางเอเชีย เพราะว่าเขาไม่ต้องการที่จะพูดถึงสิ่งที่เขาคิดอยู่ เขาได้ไตร่ตรองอย่างหนักตลอดเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา บางครั้งเขาคิดว่ามันเป็นความคิดที่ออกจะเพี้ยนๆอยู่ เหมือนกับที่เขาคิดในคืนที่เฮอร์ไมโอนี่เสนอเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ว่าในคืนต่อๆมาเขากลับพบว่าตัวเขาเองกำลังคิดถึงคาถาที่เขาใช้ไปแล้วเกิดผลดีที่สุดในการต่อสู้ที่ผ่านๆมากับเหล่าผู้เสพความตายและสัตว์แห่งความมืดต่างๆ --- และก็พบว่าตัวเขาเองกำลังวางแผนการสอนอยู่ด้วย . . . "เอ่อ" เขาพูดขึ้นอย่างช้าๆหลังจากที่เขาไม่สามารถจะแกล้งทำเป็นสนใจการต้านพิษของทางเอเชียได้อีกต่อไป "ใช่ ฉัน -- ฉันก็คิดถึงมันอยู่บ้างหละ" "แล้ว?" เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความอยากรู้ "ไม่รู้สิ" แฮร์รี่ตอบอย่างถ่วงเวลาไว้พลางมองไปยังรอน "ฉันคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีตั้งแต่ต้นแล้วหละ" รอนพูดแทรกเข้ามาหลังจากที่แน่ใจว่าแฮร์รี่จะไม่เริ่มตะโกนใส่อีกครั้ง แฮร์รี่ขยับตัวอย่างอึดอัดบนเก้าอี้ "นายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเกี่ยวกับความโชคดีที่เกิดขึ้นหรือ?" "ฟังสิ แฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ "แต่ว่าเราก็ปฏิเสธไม่ได้ใช่มั้ยหละว่าเธอทำได้ดีในวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ปีที่แล้วมีเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถต้านคำสาปสะกดใจได้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอสามารถเสกผู้พิทักษ์ได้ เธอทำสิ่งที่พ่อมดโตๆแล้วยังไม่สามารถจะทำได้ตั้งหลายอย่าง วิกเตอร์พูดเสมอว่า ---" รอนหันกลับไปมองเธออย่างรวดเร็วจนปวดคอ "เหรอ? วิกกี้พูดอะไรบ้างหละ?" เขาพูดระหว่างที่นวดต้นคอไปด้วย "เฮอะๆ" เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะอย่างเบื่อๆ "เขาบอกว่าแฮร์รี่รู้ว่าจะต้องทำอะไรอย่างไรในขณะที่เขาเองไม่รู้และตอนที่พูดนั้นเขาอยู่ปีสุดท้ายของเดิร์มสแตรงค์" รอนมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสัย "เธอยังติดต่อกับเขาอยู่ใช่มั้ยเนี่ย?" "ถ้าใช่แล้วจะทำไมหละ?" เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างเย็นชาแต่ใบหน้าเธอกลับกลายเป็นสีชมพู "ฉันก็มีเพื่อนทางจดหมายได้ถ้าฉัน ---" "เขาไม่ได้ต้องการเป็นแค่เพียงเพื่อนทางจดหมายของเธอเท่านั้นนี่นา" รอนกล่าวหา เฮอร์ไมโอนี่สั่นหัวด้วยความไม่พอใจ เธอไม่สนใจรอนที่กำลังจับตามองเธออยู่และถามแฮร์รี่ "แล้วเธอคิดยังไง? ตกลงจะสอนพวกเรามั้ย?" "ถ้าแค่เธอกับรอนก็ตกลง" "เอ่อ" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างกังวลอีกครั้ง "เอ่อ ได้โปรดอย่าเพิ่งโกรธนะแฮร์รี่ แต่ฉันคิดว่าเธอน่าจะสอนทุกคนที่เค้าอยากจะเรียนด้วย ฉันหมายถึงว่าเรากำลังพูดถึงการปกป้องตัวเราเองจากโวล - โวลเดอมอร์ต โอ้ อย่ากลัวไปหน่อยเลยน่ารอน มันดูไม่ยุติธรรมเท่าไหร่ถ้าเราไม่ยื่นโอกาสนี้ให้คนอื่นบ้างหนะ" หลังจากไตร่ตรองอยู่สักพัก แฮร์รี่จึงพูดขึ้นว่า "อืม แต่ฉันสงสัยว่านอกจากเธอสองคนแล้ว คนอื่นๆจะอยากให้ฉันสอนหรือ ฉันถูกมองว่าเป็นคนบ้านี่ จำได้มั้ย?" "หืม แต่ฉันคิดว่าเธอจะประหลาดใจมากกว่าถ้ารู้ว่ามีคนมากมายขนาดไหนสนใจสิ่งที่เธอจะพูดให้พวกเขาฟัง" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเคร่งขรึมพลางขยับเข้าไปใกล้ "ดูสิ" รอนที่กำลังขมวดคิ้วจับตามองเธออยู่ก็เลื่อนตัวไปข้างหน้าเพื่อที่จะฟังด้วย "เธอรู้ใช่มั้ยว่าวันหยุดสุดสัปดาห์แรกของเดือนตุลาคมเป็นสุดสัปดาห์แห่งฮอกส์มีดด์? จะว่ายังไงถ้าเราจะบอกคนที่สนใจเรื่องนี้ให้ไปพบเราในหมู่บ้านแล้วเราจะได้พูดคุยกันได้อย่างตรงๆเลย?" "ทำไมเราต้องนัดไปเจอกันนอกโรงเรียนด้วยหละ?" รอนถามขึ้น "เพราะว่า" เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางหันกลับไปสนใจแผนภาพการเคี้ยวกะหล่ำปลีแบบจีนที่เธอกำลังคัดลอกอยู่ "ฉันไม่คิดว่าอัมบริดจ์จะดีใจถ้าเธอรู้ว่าพวกเรากำลังจะทำอะไรหนะสิ" ********************************************* แฮร์รี่กำลังตั้งหน้าตั้งตารอให้ถึงวันหยุดไปฮอกส์มีดด์ แต่ว่าก็มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขายังคงวิตกกังวลอยู่นั่นคือ การเงียบหายไปของซีเรียสหลังจากการปรากฏตัวของเขาในเปลวไฟตอนต้นเดือนกันยายนที่ผ่านมา แฮร์รี่รู้ดีว่าการที่พวกเขาห้ามไม่ให้ซีเรียสมาหานั้นเป็นการทำให้เขาโกรธ --- แต่เขาก็ยังกังวลอยู่เสมอว่าซีเรียสอาจจะไม่ฟังคำเตือนนั้นและพยายามจะเดินทางมาที่นี่ให้ได้ พวกเขาจะทำอย่างไรกันดีถ้าอยู่ๆก็มีหมาดำตัวใหญ่วิ่งกระโดดเข้ามาหาพวกเขาในฮอกส์มีดด์ บางทีถ้าดราโก้ มัลฟอยย์บังเอิญมาเห็นเข้าหละ? "ยังไงก็ตาม เราก็โทษเขาเรื่องอยากออกมาข้างนอกไม่ได้หรอก" รอนพูดขึ้นหลังจากที่แฮร์รี่เล่าถึงความกังวลของเขาให้รอนและเฮอร์ไมโอนี่ฟัง "ฉันหมายความว่า เขาต้องหนีตั้งสองปี ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องสนุกเลยสักนิด แต่ว่าสุดท้ายแล้วเขาก็เป็นอิสระ และตอนนี้เขาก็แค่หุบปากเงียบตลอดเวลาอยู่กับเอลฟ์น่าเกลียดน่ากลัวนั่น" เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าบึ้งใส่รอน และทำเป็นไม่สนใจเรื่องครีเชอร์ "ปัญหาก็คือ" เธอบอกแฮร์รี่ "จนกว่าโวล - โวลเดอมอร์ต --- โอ้รอน ให้ตายเถอะ --- จะปรากฏตัวออกมา ซีเรียสจะต้องยังคงซ่อนตัวไว้อยู่ใช่มั้ย ฉันหมายถึงว่ากระทรวงงี่เง่านั่นจะไม่ยอมรับว่าซีเรียสบริสุทธิ์จนกว่าพวกเขาจะยอมรับความจริงที่ดัมเบิลดอร์พยายามบอกมาตลอด และทันทีที่พวกโง่เง่านั่นเริ่มต้นตามล่าผู้เสพความตายที่แท้จริงอีกครั้ง เมื่อนั้นซีเรียสก็จะปราศจากข้อสงสัย ฉันหมายความว่าเขา "ฉันไม่คิดว่าเขาจะโง่ออกมาข้างนอกหรอกนะ" รอนพูดอย่างมั่นใจ "ดัมเบิลดอร์จะต้องประสาทเสียแน่ๆถ้าเขาทำอย่างนั้น และซีเรียสเองก็ทำตามที่ดัมเบิลดอร์บอกถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาได้ยินก็ตาม" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นเมื่อเห็นแฮร์รี่กำลังจะกังวลอีก "ฟังนะ รอนและฉันได้ไปลองถามคนอื่นๆที่พวกเราคิดว่าอาจจะสนใจเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ถูกวิธี และก็มีสองถึงสามคนที่แสดงทีท่าว่าสนใจเรื่องนี้ เราก็เลยบอกให้พวกเขามาพบเราที่ฮอกส์มีดด์" "อื้ม" แฮร์รี่ตอบอย่างใจลอย เขายังคงคิดถึงเรื่องของซีเรียสอยู่ "อย่ากังวลไปเลยน่า แฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ "เธอมีอะไรที่ต้องคิดต้องทำนอกจากเรื่องของซีเรียสมากพออยู่แล้ว" เธอพูดถูก เขาเกือบจะไม่มีเวลาทำการบ้านเลย แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาก็ทำได้มากขึ้นกว่าเดิม ทั้งนี้เพราะว่าเขาไม่ต้องใช้เวลาทุกเย็นของทุกวันถูกกักบริเวณอยู่กับอัมบริดจ์แล้วนั่นเอง ส่วนรอนนั้นแย่กว่าแฮร์รี่ด้วยซ้ำเพราะว่านอกจากทั้งคู่จะต้องฝึกควิดดิชช์สองครั้งต่อสัปดาห์แล้ว รอนยังต้องทำหน้าที่ของพรีเฟกต์อีกด้วย แต่ว่าสำหรับเฮอร์ไมโอนี่ที่ลงเรียนวิชามากกว่าพวกเขาทั้งสองคนแล้ว ไม่เพียงแค่เธอจะทำการบ้านของเธอเสร็จเท่านั้น เธอยังมีเวลาพอที่จะถักเสื้อไหมพรมให้พวกเอลฟ์ด้วย แฮร์รี่ต้องยอมรับว่าฝีมือเธอกำลังดีขึ้นเรื่อยๆเพราะตอนนี้สามารถจะแยกความแตกต่างระหว่างหมวกและรองเท้าได้แล้วนั่นเอง เช้าวันที่จะไปเที่ยวฮอกส์มีดด์นั้นสว่างไสวแต่กลับมีลมพัดแรง หลังจากกินอาหารเช้าแล้วพวกเขาก็ไปยืนต่อแถวหน้าฟิลซ์ ผู้ที่จะจับคู่ชื่อของพวกเขากับรายชื่อของนักเรียนที่ได้รับอนุญาตจากผู้ปกครองหรือผู้คุ้มครองให้ไปเที่ยวหมู่บ้านได้ แฮร์รี่นึกได้อย่างกระทันหันว่าถ้าไม่ใช่เพราะซีเรียส เขาก็จะไม่ได้ไปไหนเลย เมื่อถึงคิวแฮร์รี่ ฟิลซ์ได้มาดมๆที่ตัวของแฮร์รี่เป็นการใหญ่เหมือนกับจะพยายามค้นหากลิ่นบางอย่างจากแฮร์รี่ หลังจากนั้นก็ผงกหัวให้แฮร์รี่สั้นๆ แฮร์รี่จึงเดินออกมาบนพื้นหิน มันเป็นวันที่หนาวเย็นแต่ก็ยังมีแดดอยู่ "เอ่อ --- ทำไมฟิลซ์ถึงดมตัวเธอหละ" รอนถามขึ้นในขณะที่เขา แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ออกเดินไปตามซอยกว้างเพื่อไปยังประตู จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:28:40 ]

ความคิดเห็นที่ 77 "ฉันคิดว่าเขาตรวจหากลิ่นของดังบอมบ์(Dungbombs)" แฮร์รี่ตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ "ฉันลืมบอกพวกเธอไป " แล้วเขาก็เล่าเรื่องที่เขาส่งจดหมายถึงซีเรียสแล้วฟิลซ์ปรากฏตัวขึ้นหลังจากนั้นไม่ถึงนาทีเพื่อที่จะมาดูจดหมายนั้น แฮร์รี่แปลกใจเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่เห็นว่าเรื่องนี้น่าสนใจมาก บางทีอาจจะมากกว่าที่เขาแปลกใจก็ได้ "เขาพูดว่าเขารู้มาว่าเธอกำลังสั่งซื้อดังบอมบ์ แต่ว่าใครกันหละที่เป็นคนบอกเขา?" "ฉันก็ไม่รู้" แฮร์รี่ยักไหล่ "บางทีมัลฟอยย์คิดว่ามันเป็นเรื่องสนุกก็ได้" พวกเขาเดินผ่านกลางระหว่างเสาหินที่มียอดเป็นหมูป่ามีปีกแล้วจึงเลี้ยวซ้ายไปยังถนนที่จะนำไปสู่หมู่บ้าน ลมแรงพัดเอาผมของพวกเขาปลิวเข้าตา "มัลฟอยย์เหรอ?" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสงสัย "อืม ใช่ อาจจะ " และเธอก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดตลอดทางไปยังชานหมู่บ้านฮอกส์มีดด์ "แล้วเราจะไปไหนกันดี" แฮร์รี่ถามขึ้น "ร้านไม้กวาดสามอันมั้ย?" "โอ้ --- ไม่" เฮอร์ไมโอนี่ตอบหลังจากสติเธอกลับมา "ไม่ ที่นั่นคนเยอะตลอดเวลาเลยแล้วก็เสียงดังหนวกหู ฉันบอกให้คนอื่นๆไปพบเราที่ร้านฮอกส์เฮด มันไม่ได้อยู่บนถนนใหญ่ ฉันคิดว่ามันค่อนข้างจะ เธอก็รู้ แย่ และนักเรียนส่วนมากมักจะไม่ไปที่นั่นกัน ดังนั้นฉันจึงคิดว่าเราจะไม่ถูกดักฟังหรอก" พวกเขาเดินไปตามถนนใหญ่ผ่านร้านของเล่นพ่อมดซองโก้ พวกเขาไม่ประหลาดใจเลยที่เห็นเฟร็ด จอร์จและลี จอร์แดนอยู่ในนั้น พวกเขาเดินผ่านที่ทำการไปรษณีย์ซึ่งขณะนั้นเป็นเวลาพักของพวกนกฮูก แล้วเดินออกไปยังถนนข้างๆที่หัวถนนเป็นโรงแรมเล็กๆ ป้ายไม้เก่าๆที่แขวนเอาไว้เหนือประตูเป็นรูปหัวหมูป่าที่ถูกตัดออกมา เลือดไหลรินลงบนผ้าขาวรอบๆมัน ป้ายถูกลมพัดหักลงมาเมื่อพวกเขาไปถึงพอดี พวกเขาทั้งสามหยุดลังเลอยู่หน้าประตู "มาเถอะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างค่อนข้างจะกังวล แฮร์รี่จึงเดินนำเข้าไปข้างใน มันต่างจากร้านไม้กวาดสามอันอย่างสิ้นเชิง บาร์อันใหญ่โตของที่นั่นทำให้เกิดความประทับใจในด้านของความอบอุ่นและความสะอาด ในขณะที่บาร์ของฮอกส์เฮดนั้นทั้งเล็ก และสกปรก ห้องก็มีกลิ่นเหม็นเหมือนกับว่ามีแพะหลายตัวอยู่ที่นั่น หน้าต่างที่ยื่นออกไปจากกำแพงก็ถูกปกคลุมไปด้วยเขม่าและฝุ่นซึ่งทำให้มีแสงแดดส่องเข้ามาในห้องเพียงเล็กน้อย เศษเทียนที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ขรุขระจึงถูกนำมาใช้แทน ในตอนแรกก็ดูเหมือนว่าพื้นห้องจะเป็นดินที่ถูกอัดจนแน่น แต่หลังจากที่แฮร์รี่เดินไปพื้นนั้นเขาจึงรู้ว่ามันมีหินอยู่ข้างใต้สิ่งที่เหมือนกับของสกปรกที่ถูกสะสมมานานเป็นศตวรรตเลยทีเดียว แฮร์รี่จำได้ว่าแฮกริดเคยพูดถึงร้านนี้เมื่อตอนที่เขาอยู่ปีหนึ่ง "ใช่ เจอคนที่ดูน่าตลกหละตอนที่อยู่ในฮอกส์เฮดนั่น" เขาอธิบายว่าเขาชนะได้ไข่มังกรมาจากคนแปลกหน้าใส่ฮูดได้อย่างไร ในตอนนั้นแฮร์รี่ประหลาดใจว่าทำไมแฮกริดถึงไม่คิดว่ามันประหลาดที่คนแปลกหน้าคนนั้นซ่อนใบหน้าเขาไว้ตลอดการเผชิญหน้ากัน แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไม เขาพบว่าการซ่อนใบหน้าตัวเองนั้นเป็นแฟชั่นของฮอกส์เฮด ที่บาร์มีผู้ชายคนหนึ่งที่คลุมหัวของเขาทั้งหมดด้วยผ้าพันแผลสีเทาสกปรก ทั้งยังดื่มสิ่งที่มองดูคล้ายควันแก้วแล้วแก้วเล่าไปเรื่อยๆ สารสีแดงเหมือนไฟไหลผ่านรอยฉีกเหนือปากของเขาตลอดเวลา อีกสองร่างที่มีฮูดก็นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างหน้าต่างบานหนึ่ง แฮร์รี่อาจจะคิดว่าพวกเขาเป็นผู้คุมวิญญาณถ้าเพียงแต่พวกเขาไม่พูดคุยกันด้วยสำเนียงยอร์กเชียร์ที่ชัดเจน และในมุมมืดข้างๆเตาผิงก็มีแม่มดคนหนึ่งนั่งอยู่โดยมีผ้าคลุมหน้าสีดำหนายาวถึงพื้นคลุมอยู่ พวกเขาเห็นปลายจมูกของเธอเพราะว่ามันดันผ้าคลุมหน้าออกไปนิดหน่อย "ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงนะ เฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่พึมพำตอนที่พวกเขาเดินตรงไปยังบาร์ เขามองไปยังแม่มดที่มีผ้าคลุมหน้าคนนั้น "แต่เธอคิดหรือเปล่าว่าอัมบริดจ์อาจจะอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้านั่น?" เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมองไปยังร่างคลุมหน้านั้น "อัมบริดจ์ตัวเตี้ยกว่าผู้หญิงคนนั้น" เธอตอบเบาๆ "และถึงแม้ว่าอัมบริดจ์จะมาที่นี่ เธอก็ห้ามเราไม่ได้หรอกแฮร์รี่เพราะว่าฉันตรวจดูกฏของโรงเรียนสองถึงสามรอบแล้ว พวกเราสามารถทำได้ ฉันยังถามศาสตราจารย์ฟลิตวิกต์ด้วยว่านักเรียนได้รับอนุญาตให้เข้าไปในฮอกส์เฮดหรือไม่ ท่านก็ตอบว่าอนุญาตและท่านก็ได้แนะนำว่าให้เอาแก้วของตัวเองมาด้วยจะดีกว่า นอกจากนี้ฉันยังได้ตรวจดูกฏทุกอย่างเท่าที่ฉันจะคิดออกเกี่ยวกับการศึกษาแบบกลุ่มและการทำการบ้านเป็นกลุ่มและก็ไม่มีกฏไหนห้ามไว้ ฉันก็แค่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าถ้าเราจะป่าวประกาศถึงสิ่งที่เรากำลังทำอยู่" "ใช่" แฮร์รี่ตอบอย่างเฉยเมย "โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่เธอวางแผนเอาไว้ มันไม่ใช่การทำการบ้านแบบกลุ่มซะด้วยสิ" คนขายเครื่องดื่มเดินย่องออกมาจากข้างหลังร้านตรงมายังพวกเขา เขาดูคล้ายกับคนแก่เจ้าอารมณ์ที่มีผมและหนวดยาวสีเทา รูปร่างของเขาผอมและแฮร์รี่รู้สึกเหมือนกับจะเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน "จะเอาอะไร" เขาคำราม "บัตเตอร์เบียร์สามขวดค่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ เขาก้มลงไปใต้เคาน์เตอร์ ดึงขวดเปื้อนฝุ่นสกปรกขึ้นมาสามขวดแล้ววางกระแทกลงบนบาร์ "หกซิกเกิ้ล" เขาบอก "ฉันจ่ายเอง" แฮร์รี่พูดอย่างรวดเร็วพลางส่งเงินให้เขา คนขายกวาดตามองไปทั่วตัวแฮร์รี่และหยุดชั่วอึดใจตรงรอยแผลเป็นของเขา หลังจากนั้นเขาก็หมุนตัวกลับและหย่อนเงินของแฮร์รี่ลงไปในลิ้นชักใส่เงินโบราณที่ทำด้วยไม้ที่มีลิ้นชักเลื่อนเปิดออกเองเพื่อรับเงิน แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ถอยกลับไปยังโต๊ะที่ไกลจากบาร์ที่สุดแล้วพากันนั่งลงพร้อมกับมองไปรอบๆร้าน ชายคนที่มีผ้าพันแผลสีเทาสกปรกเคาะเคาน์เตอร์ด้วยนิ้วของเขาและรับเครื่องดื่มควันอีกแก้วจากคนขาย "เธอรู้อะไรมั้ย" รอนพึมพำและมองไปที่บาร์ด้วยความกระตือรือร้น "เราสามารถจะสั่งอะไรก็ได้ที่เราชอบในร้านนี้ ฉันพนันได้เลยว่าผู้ชายคนนั้นยินดีขายให้เราได้ทุกอย่าง เขาไม่แคร์อะไรหรอก ฉันอยากจะลองวิสกี้ไฟมาตั้งนานแล้ว ---" "เธอ --- เป็น --- พรีเฟกต์ --- นะ" เฮอร์ไมโอนี่คำราม "ใช่" รอนอุทานพร้อมกับรอยยิ้มที่หายวับไปจากบนใบหน้า "ใช่..." "เอาหละ เธอบอกว่าใครจะมาพบเรากันบ้างนะ?" แฮร์รี่ถามพลางบิดปากขวดที่เปื้อนฝุ่นออกและดื่มบัตเตอร์เบียร์ลงไป "ก็แค่คนสองถึงสามคนเอง" เฮอร์ไมโอนี่ตอบพร้อมกับดูนาฬิกาและมองไปยังประตูด้วยความกังวล "ฉันบอกพวกเขาให้มาที่นี่เวลานี้ และฉันมั่นใจว่าพวกเขาทุกคนรู้ว่าร้านนี้อยู่ตรงไหน --- โอ้ ดูสิ นั้นอาจจะเป็นพวกเขา" ประตูร้านถูกเปิดออก แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาภายในทำให้ร้านเหมือนกับถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนชั่วขณะ และแสงก็ได้หายไปเพราะกลุ่มของคนที่ทยอยกันเข้ามาในร้าน คนแรกคือเนวิลล์กับดีนและลาเวนเดอร์ ตามติดมาด้วยปาร์วาตีและแพ๊ดม่า พาทิล และ(ท้องของแฮร์รี่บิดตัวไปมา) โชกับเพื่อนที่ชอบหัวเราะคิกคัก หลังจากนั้นเป็น (ดูเหมือนว่าเธอจะคิดว่ามันเป็นความฝันและเธอเข้ามาในนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ) ลูน่า เลิฟกู๊ด, เคธี่ เบลล์, อลิเซีย สปินเน็ทกับแอนเจลินา จอห์นสัน, คอลินกับเดนนิส ครีฟวีย์, เออร์นี่ แมคมิลลาน, จัสติน ฟินซ์-เฟล็ทซ์ลีย์, ฮันนา แอบบอทท์, เด็กผู้หญิงผมเปียจากฮัฟเฟิลพัฟฟ์ซึ่งแฮร์รี่ไม่รู้จักชื่อ, เด็กผู้ชายสามคนจากเรเวนคลอที่เขาแน่ใจว่าชื่อ แอนโทนี่ โกลด์สเตน, ไมเคิล คอร์นเนอร์, และเทอร์รี่ บู๊ท, จินนี่ ตามติดมาด้วยเด็กผู้ชายรูปร่างผอมสูง ผมบลอนด์ จมูกชี้ขึ้นซึ่งแฮร์รี่จำได้รางๆว่าเขาเป็นผู้เล่นควิดดิชช์ของทีมฮัฟเฟิลพัฟฟ์ และปิดท้ายขบวนด้วยเฟร็ด และจอร์จ วีสลีย์ พร้อมกับเพื่อนของพวกเขา ลี จอร์แดน ทั้งสามถือถุงใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยสินค้าจากร้านซองโก้ "สองถึงสามคน?" แฮร์รี่ถามเสียงแหบแห้งไปยังเฮอร์ไมโอนี่ "สองถึงสามคนเหรอ?" "ใช่ เอ่อ ดูเหมือนว่าคนอื่นๆจะชอบความคิดนี้นะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างมีความสุข "รอน เธอช่วยลากเก้าอี้มาเพิ่มหน่อยจะได้มั้ย?" คนขายตกตะลึงและค้างอยู่ในท่าที่กำลังเช็ดแก้วด้วยผ้าขี้ริ้วสกปรกที่ดูเหมือนว่าจะไม่เคยถูกเอาไปซักเลย เป็นไปได้ว่าเขาไม่เคยเห็นร้านของเขาเต็มไปด้วยผู้คนมากมายเช่นนี้มาก่อน "หวัดดี" เฟร็ดขยับเข้าไปใกล้บาร์พร้อมกับนับจำนวนคนอย่างรวดเร็ว "ขอบัตเตอร์เบียร์ ยี่สิบห้าขวดด้วยครับ" คนขายจ้องไปที่เฟร็ดชั่วขณะแล้วขว้างผ้าขี้ริ้วลงอย่างแรงเหมือนกับว่าเขาถูกขัดจังหวะระหว่างกำลังทำงานที่สำคัญมาก และเริ่มส่งขวดบัตเตอร์เบียร์ฝุ่นจับขวดแล้วขวดเล่าจากใต้บาร์ "ดื่ม" เฟร็ดพูดพร้อมกับแจกจ่ายขวดเหล่านั้น "ทุกคนจ่ายเงินกันเองนะ เพราะฉันไม่มีเงินพอจะเลี้ยงทุกคนได้หรอก " แฮร์รี่จ้องมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังคุยกันจ้อกแจ้กหลังรับขวดเบียร์มาจากเฟร็ดและกำลังความหาเหรียญในกระเป๋าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาไม่รู้ว่าอะไรทำให้คนกลุ่มนี้มารวมตัวกันที่นี่ได้จนกระทั่งความคิดอันน่ากลัวได้ผุดขึ้นมาในสมองของเขา พวกเขาอาจจะกำลังคาดหวังที่จะได้ยินอะไรบางอย่างจากเขา แฮร์รี่หันไปคาดคั้นเฮอร์ไมโอนี่ "เธอบอกพวกเขาไปว่ายังไง" เขาพูดด้วยเสียงต่ำ "พวกเขาคาดหวังอะไรไว้" "ฉันบอกเธอแล้วนี่ พวกเขาแค่ต้องการได้ยินสิ่งที่เธอจะพูด" เฮอร์ไมโอนี่ปลอบ แต่เมื่อเห็นว่าแฮร์รี่ยังคงจ้องเธอด้วยความโกรธ เธอจึงเสริมขึ้นโดยเร็ว "เธอยังไม่ต้องทำอะไรหรอก ฉันจะพูดกับพวกเขาก่อนเป็นอันดับแรก" "หวัดดี แฮร์รี่" เนวิลล์ยิ้มทักอย่างร่าเริงและนั่งลงตรงข้ามกับเขา แฮร์รี่พยายามจะยิ้มตอบแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ปากของเขาแห้งผิดปกติ โชเพิ่งจะส่งยิ้มให้เขาและนั่งลงทางด้านขวาของรอน เพื่อนของเธอที่มีผมสีบลอนด์แดงเป็นลอน นอกจากจะไม่ยิ้มให้แฮร์รี่แล้ว เธอกลับมองเขาด้วยความคลางแคลงใจตลอดเวลา ซึ่งมันบอกเป็นนัยว่าถ้าเธอเลือกได้ เธอจะไม่มาที่นี่อย่างแน่นอน สองถึงสามนาทีต่อมา คนที่มาใหม่ก็พากันจับจองที่นั่งรอบตัวแฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ บางคนดูตื่นเต้น ในขณะที่บางคนแสดงความอยากรู้อยากเห็น แต่ว่าลูน่า เลิฟกู๊ดกลับมองอย่างเลื่อนลอยไปยังที่ว่างๆ เมื่อทุกคนหาที่นั่งได้แล้วและการพูดคุยได้เงียบลง ดวงตาทุกคู่ก็หันมาจับจ้องอยู่ที่แฮร์รี่ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:33:16 ]

ความคิดเห็นที่ 78 "เอ่อ" เสียงเฮอร์ไมโอนี่สูงกว่าเดิมด้วยความตื่นเต้น "เอ่อ เอ่อ หวัดดี" ทั้งกลุ่มหันไปสนใจเธอถึงแม้ว่าดวงตาของพวกเขาจะยังคงมองไปที่แฮร์รี่ก็ตาม "เอ่อ อืม เอาหละ คุณรู้ว่าคุณมาที่นี่ทำไม อืม โอเค แฮร์รี่มีความคิด --- ฉันหมายถึง" (แฮร์รี่มองไปยังเธอด้วยสายตาเอาเรื่อง) "ฉันมีความคิดว่า --- มันคงเป็นการดีถ้ามีคนต้องการจะเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด --- และฉันหมายถึงต้องการเรียนจริงๆนะ เธอก็รู้ ไม่ใช่ขยะแบบที่อัมบริดจ์สอนเราอยู่ตอนนี้ ---" (เสียงของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มจะมีความหนักแน่นและเชื่อมั่นมากขึ้น) "--- เพราะว่าไม่มีใครเรียกสิ่งเหล่านั้นว่าเป็นการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดหรอก ---" ("ฟังสิ ฟังสิ" แอนโทนี่ โกลด์สเตนพูดขึ้นและเฮอร์ไมโอนี่ก็ดูจะร่าเริงขึ้น) "--- ดังนั้น ฉันก็เลยคิดว่ามันคงจะเป็นการดีถ้าพวกเรา เอ่อ เรียนรู้ด้วยตัวเราเอง" เธอหยุดชั่วขณะพลางมองไปยังแฮร์รี่ก่อนที่จะพูดต่อ "และตามที่ฉันพูดก็คือการเรียนรู้ที่จะป้องกันตัวเองอย่างถูกวิธี ไม่เพียงแค่ในทางทฤษฎีเท่านั้น แต่เราจะฝึกใช้คาถากันจริงๆ ---" "พนันกันได้เลย เธอต้องการสอบผ่านวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดของ ว.พ.ร.ส. ด้วยใช่มั้ยหละ" ไมเคิล คอร์นเนอร์มองเธออย่างพิจารณา "ใช่" เฮอร์ไมโอนี่ตอบทันควัน "แต่ที่มากกว่านั้นคือฉันฝึกป้องกันตัวเพราะ เพราะ " เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดต่อจนจบ "เพราะลอร์ดโวลเดอมอร์ตกลับมาแล้ว" ปฏิกริยาโต้ตอบจากกลุ่มผู้ฟังนั้นแทบจะทันทีและตรงตามที่ได้คาดคิดไว้ เพื่อนของโชกรีดร้องออกมาและทำบัตเตอร์เบียร์หกรดตัวเธอเอง ร่างเทอร์รี่ บู๊ทกระตุกอย่างไม่ตั้งใจ แพ๊ดม่า พาทิลตัวสั่นด้วยความกลัว ส่วนเนวิลล์ก็ครางออกมาด้วยเสียงประหลาดๆแต่ใช้เสียงไอกลบเกลื่อน อย่างไรก็ตามทุกคนก็มองนิ่งอย่างคาดหวังไปที่แฮร์รี่ "เอาหละ นั่นหละคือแผนที่วางไว้" เฮอร์ไมโอนี่พูด "ถ้าเธอต้องการจะเข้าร่วมกับเรา เราก็ต้องช่วยกันคิดว่าเราจะ ---" "พิสูจน์ได้มั้ยหละว่าคนที่คุณก็รู้ว่าใครกลับมาแล้ว?" ผู้เล่นผมบลอนด์จากทีมฮัฟเฟิลพัฟฟ์ถามเสียงแข็ง "ก็ดัมเบิลดอร์เชื่อว่ามัน ---" เฮอร์ไมโอนี่เริ่มต้นอธิบาย "เธอหมายความว่า ดัมเบิลดอร์เชื่อเขา" เด็กชายผมบลอนด์ถามขึ้นอีกพลางผงกหัวไปยังแฮร์รี่ "นายเป็นใคร" รอนถามอย่างไม่สุภาพนัก "ซาคาเรียส สมิธ" เด็กชายตอบ "และพวกเราก็มีสิทธิที่จะรู้ความจริงว่า ทำไมเขาถึงพูดว่า คนที่คุณก็รู้ว่าใครนั้นได้กลับมาแล้ว" "เดี๋ยวสิ" เฮอร์ไมโอนี่แทรกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "นั่นไม่ใช่ประเด็นที่เราต้องการจะพูดคุยกันในวันนี้ ---" "ไม่เป็นไร เฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่บอกเธอ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้คนมากมายถึงพากันมาที่นี่ เขาคิดว่าเฮอร์ไมโอนี่ควรจะรู้ว่าเรื่องเหล่านี้มันจะต้องเกิดขึ้น บางคนหรืออาจจะส่วนมากมาที่นี่เพราะต้องการฟังเรื่องราวของแฮร์รี่จากปากของเขาเอง "อะไรทำให้ฉันพูดว่า คนที่คุณก็รู้ว่าใครกลับมาแล้วหนะเหรอ?" เขาทวนคำถามพร้อมกับมองหน้าซาคาเรียส "ฉันเห็นเขา และปีที่แล้วดัมเบิลดอร์เองก็ได้บอกไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าพวกเธอไม่เชื่อเรื่องที่เขาพูด พวกเธอก็จะไม่เชื่อฉันและฉันก็จะไม่ใช้เวลาตลอดบ่ายพยายามทำให้พวกเธอเชื่อฉันหรอก" ทั้งหมดดูเหมือนจะกลั้นหายใจตอนที่ฟังแฮร์รี่พูด แฮร์รี่รู้สึกเหมือนกับว่าคนขายก็กำลังฟังอยู่เหมือนกันเพราะเขาเช็ดแก้วใบเดิมไปมาด้วยผ้าขี้ริ้วสกปรกผืนนั้น ซึ่งทำให้แก้วมันสกปรกยิ่งขึ้น ซาคาเรียสพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ "สิ่งที่ดัมเบิลดอร์บอกเราเมื่อปีที่แล้วก็แค่เซดริก ดิกกอรี่ถูกฆ่าโดยคนที่คุณก็รู้ว่าใคร และเธอเป็นคนนำร่างของดิกกอรี่กลับมาฮอกวอตส์เท่านั้นเอง เขาไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรเลย เขาไม่ได้บอกว่าดิกกอรี่ถูกฆ่าได้ยังไง ฉันคิดว่าพวกเราเองต่างก็อยากรู้ ---" "ถ้าเธอมาที่นี่เพียงเพราะต้องการจะรู้ว่าตอนที่โวลเดอมอร์ตฆ่าใครสักคนนั้นเป็นยังไง ฉันก็ไม่สามารถช่วยอะไรในเรื่องนี้ได้หรอกนะ" แฮร์รี่พูด เขาเริ่มจะโกรธขึ้นมาอีกครั้งและไม่ละสายตาไปจากซาคาเรียส สมิธ เขาพยายามจะไม่มองไปยังโช "ฉันไม่ต้องการจะพูดเรื่องเซดริก ดิกกอรี่ ตกลงมั้ย? แต่ถ้าเธอมาที่นี่เพราะต้องการจะรู้เรื่องนี้แล้วหละก็ ฉันว่าเธอกลับไปเสียดีกว่า" เขามองไปยังเฮอร์ไมโอนี่ด้วยความโกรธ เขารู้สึกว่านี่เป็นความผิดของเธอคนเดียวเพราะความคิดของเธอจึงทำให้เขาดูเหมือนกับตัวประหลาดและคนพวกนี้มาที่นี่ก็เพียงเพื่อฟังเรื่องราวจากเขาเท่านั้น แต่ทว่าก็ไม่มีใครลุกออกจากที่นั่งแม้แต่คนเดียวรวมทั้งซาคาเรียส สมิธด้วย เขาก็ยังคงจ้องเขม็งมายังแฮร์รี่ "เอาหละ" เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยเสียงสูงอีกครั้ง "เอาหละ ที่ฉันต้องการจะพูดก็คือ ถ้าเธอต้องการจะเรียนการป้องกันตัว เราก็ต้องมาคิดกันว่าเราจะเรียนกันอย่างไร จะเจอกันบ่อยแค่ไหนและเราจะเจอกันได้ที่ไหน ---" "จริงหรือเปล่า" เด็กผู้หญิงผมเปียยาวถึงกลางหลังพูดขัดขึ้นมาพลางมองไปยังแฮร์รี่ "ที่ว่าเธอสามารถเสกผู้พิทักษ์ได้?" มีเสียงกระซิบด้วยความสนใจดังขึ้นทั่วทั้งกลุ่ม "อืม" แฮร์รี่ตอบอย่างไม่แน่ใจนัก "ผู้พิทักษ์ที่เป็นรูปร่างนะ?" คำถามนี้ได้สะกิดความทรงจำของแฮร์รี่ "เอ่อ เธอรู้จักกับมาดามโบนส์หรือเปล่า?" เขาถามกลับ เด็กผู้หญิงยิ้ม "เธอเป็นป้าของฉันเอง" เธอตอบ "ฉันคือซูซาน โบนส์ ป้าบอกฉันเกี่ยวกับการพิจารณาโทษของเธอ แล้ว --- มันจริงมั้ยที่เธอเสกกวางผู้พิทักษ์?" "จริง" แฮร์รี่ตอบ "โอ้โห แฮร์รี่!" ลีพูดอย่างประทับใจมาก "ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะนั่น!" "แม่ฉันกำชับรอนไม่ให้บอกใคร" เฟร็ดพูดพลางยิ้มกริ่มไปยังแฮร์รี่ "แม่บอกว่าเขาได้รับความสนใจมากพออยู่แล้วหละ" "เธอพูดไม่ผิดหรอก" แฮร์รี่พึมพำและมีสองถึงสามคนหัวเราะขึ้น แม่มดในผ้าคลุมหน้าขยับตัวเล็กน้อยบนเก้าอี้ของเธอ "แล้วเธอเองที่เป็นคนฆ่าบาสิลิสก์ด้วยดาบที่อยู่ในห้องทำงานของดัมเบิลดอร์สินะ?" เทอร์รี่ บู๊ทถามขึ้น "ภาพรูปหนึ่งในห้องบอกฉันเมื่อปีที่แล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ " "เอ่อ --- ใช่ ฉันทำเอง" แฮร์รี่ตอบ จัสติน ฟินซ์-เฟล็ทซ์ลีย์เป่าปาก พี่น้องครีฟวีย์มองหน้ากันด้วยความฉงนสนเท่ห์และลาเวนเดอร์ บราวน์ก็อุทานออกมาเบาๆ "ว้าว!" แฮร์รี่รู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนผ่าวขึ้นมา เขากำลังพยายามมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่โช "แล้วก็ตอนที่เราอยู่ปีหนึ่งนะ" เนวิลล์พูดกับทุกคน "เขาช่วยปกป้องศิลาภาษาเอาไว้ ---" "ศิลาอาถรรพ์" เฮอร์ไมโอนี่แก้อย่างไม่พอใจ "เอ้อ ใช่ --- จากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร" เนวิลล์พูดต่อจนจบ ดวงตาของฮันนา แอบบอทท์โตเกือบจะเท่าเหรียญเกลเลียนแล้ว "และที่จะลืมไม่ได้" โชพูดขึ้น (ตาของแฮร์รี่มองไปยังเธอ และก็ได้เห็นเธอเองก็กำลังมองมาทางเขาพร้อมด้วยรอยยิ้ม ท้องของเขาเริ่มปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง) "ภารกิจทั้งหมดที่เขาทำในการแข่งขันไตรภาคีปีที่แล้ว --- ผ่านการสู้กับมังกรและชาวเงือกและอโครแมนทูล่า (Acromantula) และหลายๆอย่าง " มีเสียงพูดพึมพำด้วยความประทับใจดังขึ้นรอบๆโต๊ะ แฮร์รี่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจพิกล เขาพยายามที่จะไม่แสดงความภูมิใจในสิ่งที่เขาได้ทำออกมาให้เห็น แต่ความจริงที่โชเพิ่งจะพูดชมเขาออกมา ทำให้เขายากที่จะพูดถึงสิ่งที่เขาสาบานไว้ว่าจะบอกทุกคนออกมาได้ "เดี๋ยวสิ" เขาพูดขึ้นและทุกคนก็เงียบลงทันที "ฉัน ฉันไม่ได้พยายามจะถ่อมตัวหรืออะไรหรอกนะ แต่ว่า เพราะฉันได้รับความช่วยเหลือในการทำสิ่งเหล่านั้นต่างหาก " "แต่ไม่ใช่กับมังกรนี่" ไมเคิล คอร์นเนอร์พูดขึ้นทันที "นั่นเป็นการเหาะที่ยอดเยี่ยมมากเลยหละ " "เอ่อ อืม ---" แฮร์รี่ไม่รู้จะตอบอย่างไร เขารู้สึกว่ามันจะไม่สุภาพถ้าเขาจะโต้แย้ง "และก็ไม่มีใครช่วยเธอให้รอดพ้นจากพวกผู้คุมวิญญาณเหล่านั้นตอนหน้าร้อนนี้ด้วย" ซูซาน โบนส์พูดขึ้น "ใช่" แฮร์รี่พูด "ใช่ เอาหละ ฉันรู้ว่าบางอย่างฉันก็ทำด้วยตัวเองคนเดียว แต่ว่าฉันกำลังพยายามจะบอกว่า ---" "นายกำลังจะหลอกพวกเราด้วยการแสดงเหล่านั้นให้ดูเหรอ" ซาคาเรียส สมิธพูดขึ้น "นั่นสินะ" รอนพูดเสียงดังก่อนที่แฮร์รี่จะพูดอะไรขึ้นมา "แล้วทำไมนายไม่หุบปากเสียบ้างหละ?" บางทีคำว่า หลอกลวง อาจจะไปกระทบใจของรอนเข้าอย่างแรง แต่ที่สำคัญคือตอนนี้รอนกำลังจ้องมองไปยังซาคาเรียสราวกับว่าเขาอยากจะทุบซาคาเรียสเข้าสักที ซาคาเรียสเองก็หน้าแดงก่ำ "ก็พวกเรามาที่นี่เพราะต้องการจะเรียนจากเขา แต่เขากลับบอกว่าเขาไม่สามารถทำอะไรๆอย่างที่พูดกันมาได้" เขาพูด "เขาไม่ได้พูดอย่างงั้นสักหน่อย" เฟร็ดคำราม "เธอต้องการให้พวกเราทำความสะอาดหูให้มั้ย?" จอร์จถามขึ้นพร้อมกับดึงเอาอุปกรณ์โลหะยาวที่ดูท่าว่าจะสามารถทำอันตรายถึงแก่ชีวิตได้ขึ้นมาจากถุงใบหนึ่งของร้านซองโก้ "จริงๆแล้ว จะส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายก็ได้ พวกเราไม่สนใจหรอกว่ามันจะโดนตรงไหนบ้าง" เฟร็ดพูดบ้าง "เอาหละๆ" เฮอร์ไมโอนี่พูดแทรกขึ้นอย่างร้อนรน "ต่อเถอะ จุดประสงค์ก็คือ เรายินดีที่จะเรียนจากแฮร์รี่มั้ย?" จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:35:40 ]

ความคิดเห็นที่ 79 เสียงพึมพำเห็นด้วยดังขึ้น ซาคาเรียสกอดอกและไม่พูดอะไรอีก บางทีเขาอาจจะกำลังยุ่งกับการจับตามองอุปกรณ์ที่อยู่ในมือเฟร็ดอยู่ก็เป็นได้ "อืม" เฮอร์ไมโอนี่ดูเหมือนจะมีท่าทีผ่อนคลายลงเมื่อทุกอย่างดูจะลงตัว "เอาหละ คำถามต่อไปคือ เราจะเรียนกันบ่อยแค่ไหน ฉันคิดว่าไม่ควรจะน้อยกว่าหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์หรอกนะ ---" "เดี๋ยวนะ" แอนเจลินาขัดขึ้น "เราต้องการแน่ใจว่ามันจะไม่ชนกับตารางการฝึกควิดดิชช์ของเรา" "ใช่" โชเห็นด้วย "ของเราด้วย" "ของเราก็เหมือนกัน" ซาคาเรียส สมิธเสริม "ฉันแน่ใจว่าเราจะสามารถหาคืนที่เราว่างตรงกันทุกคนได้" เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างรำคาญ "แต่เธอก็รู้ว่าเรากำลังพูดถึงเรื่องสำคัญอยู่ เรากำลังพูดกันถึงการเรียนรู้ที่จะป้องกันตัวเองจากผู้เสพความตายของโว - โวเดอมอร์ต ---" "พูดได้ดี!" เออร์นี่ แมคมิลลานผู้ซึ่งแฮร์รี่คาดไว้ว่าน่าจะพูดมาตั้งนานก่อนหน้านี้แล้วโผล่งขึ้น "โดยส่วนตัวแล้วฉันคิดว่านี่เป็นเรื่องสำคัญ บางทีอาจจะสำคัญยิ่งกว่าสิ่งที่พวกเราจะทำในปีนี้เสียอีก แม้กระทั่งการสอบ ว.พ.ร.ส.ก็ตาม!" เขามองไปรอบๆคล้ายกับกำลังรอให้ทุกคนร้องว่า "เห็นด้วย" ไปกับเขา แต่เมื่อไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา เขาจึงพูดต่อไปว่า "โดยส่วนตัวแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำกระทรวงถึงส่งอาจารย์ที่ไร้ประโยชน์มาให้เราในเวลาสำคัญเช่นนี้ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขากำลังปฏิเสธการกลับมาของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร โดยส่งอาจารย์ที่พยายามป้องกันไม่ให้เราเรียนรู้ที่จะใช้คาถาป้องกัน ---" "เราคิดว่าเหตุผลที่อัมบริดจ์พยายามที่จะไม่ฝึกสอนการใช้คาถาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดให้กับพวกเรา" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น "เพราะเธอมีความคิด ความคิดบ้าๆว่าดัมเบิลดอร์จะใช้นักเรียนฮอกวอตส์เป็นกองกำลังส่วนตัว เธอคิดว่าเขากำลังตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับทางกระทรวง" เกือบจะทุกคนตกตะลึงกับข่าวนี้ ทุกคนยกเว้นลูน่า เลิฟกู๊ดผู้ซึ่งโผล่งออกมาว่า "อืม อาจเป็นไปได้นะ เพราะว่าคอร์เนเลียส ฟัดจ์ก็มีกองกำลังส่วนตัวของเขาเองอยู่เหมือนกัน" "อะไรนะ" แฮร์รี่รู้สึกมึนงงกับข่าวที่ไม่ได้คาดคิดชิ้นนี้ "ใช่แล้ว เขามีกองกำลังเฮลิโอพาธ (Heliopaths)" ลูน่าพูดอย่างจริงจัง "ไม่ เขาไม่มีหรอก" เฮอร์ไมโอนี่คำราม "ใช่สิ เขามี" ลูน่าโต้ "เฮลิโอพาธคืออะไร?" เนวิลล์ถามด้วยความไม่รู้ "พวกมันเป็นจิตวิญญาณแห่งไฟ" ลูน่าบอก ดวงตาโป่งนูนที่เบิกกว้างของเธอทำให้ดูเหมือนกับว่าเธอบ้ายิ่งกว่าเดิม "สิ่งมีชีวิตแห่งไฟรูปร่างสูงใหญ่ที่ท่องไปทั่วพร้อมกับเผาไหม้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า ---" "พวกมันไม่มีจริงหรอก เนวิลล์" เฮอร์ไมโอนี่โต้อย่างเผ็ดร้อน "โอ้ จริงสิ พวกมันมีจริง" ลูน่าพูดด้วยความโกรธ "ขอโทษนะ แต่ว่ามีข้อพิสูจน์มั้ยหละ?" เฮอร์ไมโอนี่สำทับ "มีพยานตั้งหลายคนที่เห็นมัน มันก็แค่ความใจแคบของเธอที่เธอต้องการให้ทุกสิ่งทุกอย่างกระจ่างอยู่ตรงหน้าก่อนที่เธอ ---" "แฮ่ม แฮ่ม" จินนี่เลียนเสียงศาสตราจารย์อัมบริดจ์ได้ดีจนหลายๆคนต้องมองไปรอบๆอย่างระวังตัวแต่แล้วก็หัวเราะในที่สุด "ทำไมเราไม่คิดกันว่าเราจะมาเจอกันและเรียนการป้องกันตัวบ่อยแค่ไหน?" "ใช่" เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับอย่างรวดเร็ว "ใช่ จริงด้วย เธอพูดถูกจินนี่" "อืม หนึ่งครั้งต่ออาทิตย์ก็ไม่เลวนะ" ลี จอร์แดนพูด "ตราบเท่าที่ ---" แอลเจลิน่าเริ่มพูด "ใช่ ใช่ เรารู้ว่าควิดดิชช์" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรำคาญ "เอาหละ อีกอย่างที่จะต้องคิดคือเราจะไปเจอกันที่ไหนดี " นั่นเป็นคำถามที่ค่อนข้างจะยากพอสมควร ทั้งกลุ่มต่างพากันเงียบไปหมด "ห้องสมุดมั้ย?" เคธี่ เบลล์เสนอหลังจากนั้นสักครู่ "ฉันไม่คิดว่ามาดามพินซ์จะยินดีให้เราใช้คาถาคำสาปกันให้ห้องสมุดนะ" แฮร์รี่แย้ง "หรือจะเป็นห้องเรียนที่ไม่ใช้หละ?" ดีนเสนอ "อืม" รอนพูด "แมกกอนากัลอาจจะอนุญาตให้เราใช้ห้องของเธอเหมือนกับที่เธอให้แฮร์รี่ใช้ตอนแข่งไตรภาคี" แต่แฮร์รี่ค่อนข้างจะแน่ใจว่าแมกกอนากัลจะไม่อนุญาตให้ใช้ห้องเรียนในครั้งนี้ เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้บอกไปแล้วว่าเฉพาะการศึกษาแบบกลุ่มและการทำการบ้านเป็นกลุ่มเท่านั้นที่จะได้รับอนุญาต และเขารู้สึกว่านี่อาจจะถูกมองว่าเป็นกลุ่มต่อต้านก็เป็นได้ "อืม เอาหละ เราจะพยายามหาให้ได้สักที่แล้วกัน" เฮอร์ไมโอนี่สรุป "เราจะส่งข่าวไปถึงพวกเธอทุกคนถ้าเราได้เวลาและสถานที่สำหรับนัดครั้งแรกแล้ว" เธอควานลงไปในถุงและหยิบเอาแผ่นหนังกับปากกาขนนกขึ้นมา ด้วยความรวดเร็วอย่างที่คิดเธอเตรียมตัวที่จะพูดบางอย่าง "ฉัน --- ฉันคิดว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ควรจะเขียนชื่อตัวเองลงไปเพราะเราจะได้รู้ว่าใครอยู่ที่นี่บ้าง และฉันก็คิดอีกว่า" เธอสูดลมหายใจลึกๆ "เราจะต้องตกลงกันที่จะไม่บอกใครว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ถ้าเขียนชื่อลงไปก็เป็นอันตกลงว่าเธอจะไม่บอกอัมบริดจ์หรือใครคนอื่นๆว่าเรากำลังทำอะไรกัน" เฟร็ดหยิบแผ่นหนังขึ้นมาและลงชื่อไปอย่างร่าเริงเป็นคนแรก แต่แฮร์รี่ได้สังเกตเห็นว่าหลายคนดูจะไม่มีความสุขนักที่จะต้องเขียนชื่อลงไป "เอ่อ " ซาคาเรียสพูดช้าๆ ไม่รับแผ่นหนังที่จอร์จส่งมาให้ "เอ่อ ฉันแน่ใจว่าเออร์นี่จะเป็นคนบอกฉันเองว่านัดครั้งแรกเมื่อไหร่" แต่เออร์นี่ก็ดูลังเลที่จะลงชื่อเหมือนกัน เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วใส่เขา "ฉัน --- เอ่อ พวกเราเป็นพรีเฟกต์" เออร์นี่โผล่งออกมา "และถ้ารายชื่อถูกพบ เอ่อ ฉันหมายถึง เธอพูดเองว่าถ้าอัมบริดจ์เจอ ---" "เธอเพิ่งจะพูดว่านี่เป็นการกระทำที่สำคัญของปีนี้" เฮอร์ไมโอนี่เตือนความจำ "ฉัน --- ใช่" เออร์นี่ยอมรับ "ใช่ ฉันเชื่ออย่างนั้น มันก็แค่ ---" "เออร์นี่ เธอคิดจริงๆเหรอว่าฉันจะปล่อยให้รายชื่อตกหล่นตามรายทาง?" เฮอร์ไมโอนี่สำทับ "ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น" เออร์นี่ตอบ ความกังวลดูเหมือนจะลดลง "ฉัน --- ตกลง ฉันจะลงชื่อ!" หลังจากเออร์นี่แล้วก็ไม่มีใครสงสัยอะไรอีก ถึงแม้ว่าแฮร์รี่จะเห็นเพื่อนของโชมองเธออย่างตำหนิก่อนจะลงชื่อตัวเองลงไปบนแผ่นหนัง หลังจากที่คนสุดท้าย --- ซาคาเรียส --- ได้ลงชื่อแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ก็รับแผ่นหนังกลับคืนพร้อมทั้งใส่มันลงไปในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง ความรู้สึกประหลาดได้ก่อตัวขึ้นในกลุ่ม มันเหมือนกับว่าพวกเขาเพิ่งจะลงชื่อลงไปในสัญญาบางอย่าง "เอาหละ เวลากำลังผ่านไปเรื่อยๆ" เฟร็ดพูดอย่างรวดเร็วพลางยืนขึ้น "จอร์จ ลีและฉันต้องไปซื้อธรรมชาติที่อ่อนไหว (items of sensitive nature) แล้วเจอกันนะทุกคน" หลังจากนั้นสองถึงสามนาทีคนที่เหลือทั้งหมดก็ทยอยกันออกไป โชผูกสายกระเป๋าของเธอเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว ผมสีดำยาวแกว่งไปมาปิดปังใบหน้าของเธอ แต่เพื่อนของเธอยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับกอดอกไว้พลางกระดกลิ้น เธอจึงต้องกลับออกไปพร้อมกับเพื่อน ในขณะที่เพื่อนเธอกำลังร้องเรียกเธออยู่ตรงประตูนั้น เธอก็ได้หันกลับมามองและโบกมือลาแฮร์รี่ "เอาหละ ฉันคิดว่ากำลังไปได้สวยเลย" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างมีความสุขสักพักหนึ่งหลังจากนั้น ในขณะที่เธอ แฮร์รี่และรอนเดินออกมาจากฮอกส์เฮดเจอแสงอาทิตย์ที่สว่างสดใส แฮร์รี่และรอนกำลังกำขวดบัตเตอร์เบียร์ของแต่ละคนไว้แน่น "นายซาคาเรียสน่ารังเกียจจริงๆ" รอนพูดหลังจากที่มองเห็นเงาร่างของสมิธไกลๆอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ "ฉันก็ไม่ชอบเขาเท่าไหร่หรอก" เฮอร์ไมโอนี่เสริม "แต่ว่าเขาบังเอิญได้ยินฉันกำลังพูดกับเออร์นี่และฮันนาที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟฟ์พอดี และเขาก็ดูเหมือนสนใจที่จะมาร่วมด้วย แล้วจะให้ฉันทำยังไงได้หละ? แต่คนยิ่งมากก็ยิ่งดี --- ฉันหมายถึง ไมเคิล คอร์นเนอร์กับเพื่อนๆของเขาก็คงจะไม่มาหรอกถ้าไม่ใช่เพราะเขากับจินนี่กำลังคบกันอยู่ ---" รอนที่กำลังดื่มบัตเตอร์เบียร์หยดสุดท้ายจากขวดของเขาถึงกับสำลัก "เขาอะไรนะ?" รอนละล่ำละลักถาม เขาดูเหมือนกับกำลังตกตะลึงและโกรธ หูของเขาคล้ายกับจะม้วนเป็นเนื้อดิบ (curls of raw beef) "เธอกำลังคบกับ --- น้องสาวฉันกำลัง --- เธอหมายความว่าไง ไมเคิล คอร์นเนอร์เหรอ?" "อืม นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงมาไง ฉันคิดว่า --- อืม พวกเขาสนใจที่จะเรียนการป้องกันตัวจริงๆหรือเปล่า ถ้าจินนี่ไม่ได้บอกไมเคิลว่ามันเกี่ยวกับอะไร ---" "เริ่มเมื่อไหร่ --- เธอเริ่มเมื่อไหร่ ---?" "พวกเขาพบกันตอนงานยูล บอล (Yule Ball) และก็เริ่มคบกันตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว" เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างสงบ พวกเขาเลี้ยวเข้ามาในถนนใหญ่และเธอก็หยุดอยู่หน้าร้านขายปากกาขนนกสครีเวนชาฟท์ ที่แสดงปากกาขนไก่ฟ้าอันสวยงามผ่านทางหน้าต่างร้าน "หืม ฉันจะซื้อปากกาใหม่หละ" เธอเดินเข้าไปในร้าน แฮร์รี่และรอนตามเธอเข้าไป "คนไหนคือไมเคิล คอร์นเนอร์?" รอนถามอย่างบ้าคลั่ง "คนที่ผิวคล้ำ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ "ฉันไม่ชอบมัน" รอนพูดขึ้นทันที "น่าประหลาดใจมาก" เฮอร์ไมโอนี่กระซิบกับตัวเอง "แต่" รอนพูดขึ้นพร้อมกับเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ไปตามแถวยาวของปากกาที่ใส่อยู่ในหม้อเงิน "ฉันคิดว่าจินนี่ชอบแฮร์รี่!" เฮอร์ไมโอนี่มองที่รอนอย่างสงสารแล้วสั่นหัว "จินนี่เคยชอบแฮร์รี่ แต่เธอก็เลิกหวังไปเมื่อหลายเดือนก่อน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจินนี่จะไม่ชอบเธอหรอกนะ" เธอเสริมไปยังแฮร์รี่ขณะที่กำลังพิจารณาปากกาสีดำทองแท่งยาว แฮร์รี่ที่ภายในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพที่โชกำลังโบกมือลา ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าสนใจเหมือนกับรอนที่ตอนนี้กำลังตัวสั่นด้วยความโกรธเคือง แต่มันก็ทำให้เขาเข้าใจสิ่งที่เขาสงสัยมานาน "นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงพูดกับฉันแล้ว?" เขาถามเฮอร์ไมโอนี่ "ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยพูดกับฉันเลย" "ถูกต้อง" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ "อืม ฉันคิดว่าจะเอาอันนี้หละ " เธอเดินไปที่เคาน์เตอร์และส่งซิกเกิลสิบห้าเหรียญกับสองคนุทให้คนขาย รอนตามติดเธอแจ "รอน" เธอพูดอย่างอดรนทนไม่ได้หลังจากที่เธอหมุนตัวกลับแล้วเหยียบเอาเท้าเขาเข้า "นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมจินนี่ถึงไม่บอกเธอว่าเธอกำลังคบกับไมเคิล เธอรู้ว่าเธอจะต้องโวยวายแน่ๆ ดังนั้นเห็นแก่พระเจ้าเถอะ หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว" "หมายความว่าไง? เธอว่าใครโวยวายนะ? ก็ได้ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีก " รอนเริ่มchunterไปตลอดทาง เฮอร์ไมโอนี่กรอกตามายังแฮร์รี่แล้วก็พูดค่อยๆ ในขณะที่รอนกำลังบ่นพึมพำดูถูกไมเคิล คอร์นเนอร์ "พูดถึงเรื่องไมเคิลกับจินนี่ แล้วเธอกับโชหละ?" "หมายความว่าไง?" แฮร์รี่พูดอย่างรวดเร็ว มันเหมือนกับว่ามีน้ำกำลังเดือดอยู่ภายในตัวเขาอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกรุนแรงที่ทำให้ใบหน้าของเขาเจ็บปวดจนชา (smart in the cold) --- หรือว่าความรู้สึกเขาจะถูกเปิดเผยแล้ว? "แหม" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มน้อยๆ "ก็แค่โชมองเธออยู่ตลอดเวลาก็เท่านั้นเอง" แฮร์รี่ไม่เคยรู้สึกเลยว่าจะมีวันไหนที่หมู่บ้านฮอกสมีดด์จะสวยงามเท่าวันนี้ได้อีกแล้ว จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:37:55 ]

ความคิดเห็นที่ 80 บทที่ 17 แปลโดยคุณ Motif - บทที่ 17 - กฎการศึกษามาตราที่ยี่สิบสี่ แฮรี่มีความสุขในช่วงวันหยุดนี้ยิ่งกว่าช่วงเวลาใดที่ผ่านมาตลอดเทอม เขากับรอนใช้เวลาส่วนใหญ่ในวันอาทิตย์จัดการการบ้านทั้งหมดอีก ถึงแม้สิ่งนี้จะเรียกว่าสนุกไม่ค่อยถนัดนัก ลำแสงสุดท้ายแห่งฤดูใบไม้ร่วงยังคงทอประกาย เพราะงั้นแทนที่พวกเขาจะนั่งอุดอู้อยู่ในห้องนั่งเล่นรวม พวกเขาก็หอบงานออกไปทำข้างนอก แล้วนั่งเอกเขนกอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ของต้นบีชริมทะเลสาบ เฮอร์ไมโอนี่ซึ่งทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ก็เอางานถักมาทำข้างนอกด้วย แล้วร่ายมนต์ใส่เข็มนิตติ้ง มันส่องประกายและขยับกลางอากาศข้าง ๆ เธอ แล้วก็ทำหมวกและผ้าพันคอยาวเพิ่มขึ้น การที่พวกเขาจะได้ทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นการต่อต้านอัมบริดจ์และกระทรวง แถมเขายังเป็นคนสำคัญของกลุ่มกบฏอีกก็ยิ่งทำให้แฮรีรู้สึกเปี่ยมสุข เขาเฝ้าหวนคิดถึงประชุมเมื่อตอนวันเสาร์ ที่คนพวกนั้นมาหาเขาเพื่อเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด . . . สีหน้าของพวกเขาพอได้ยินว่าแฮรี่ทำอะไรไปบ้าง . . . แล้วโชยังชมเปาะเรื่องความสามารถตอนแข่งไตรภาคีอีก – ได้รู้ว่าทุกคนไม่ได้คิดว่าเขาโกหกอะไรแปลก ๆ แต่เป็นคนที่ควรแก่การสรรเสริญ ทำให้เขาตัวลอยเสียจนกระทั่งเช้าวันจันทร์ก็ยังร่าเริงอยู่ แม้ใกล้จะได้เวลาเรียนวิชาทั้งหลายที่เขาไม่ค่อยชอบแล้วก็ตาม เขากับรอนเดินลงบันไดจากหอนอนลงมา พวกเขากำลังคุยกันเรื่องความคิดของแองเจลิน่าที่อยากให้พวกเขาลองซ้อมการเคลื่อนไหวท่าสล็อธ กริป โรล ( ท่าห้อยกลับหัวจากไม้กวาด โดยใช้ทั้งมือและเท้าสองข้างยึดไว้ให้แน่น – ดูได้จากหนังสือควิดดิชในยุคต่าง ๆ ) ในการซ้อมควิดดิชคืนนี้ จนกระทั่งพวกเขาเดินมาถึงครึ่งทางห้องนั่งเล่นรวมอาบแสงแดด พวกเขาจึงสังเกตว่าคนอื่น ๆ ในห้องกำลังมุ่งความสนใจไปที่คนกลุ่มหนึ่ง ประกาศแผ่นใหญ่ติดอยู่บนบอร์ดประกาศกริฟฟินดอร์ ใหญ่จนทับประกาศอันอื่นหมด – ทั้งรายชื่อหนังสือคาถามือสอง คำเตือนเรื่องระเบียบโรงเรียนทั่วไปของอากัส ฟิลช์ ตารางซ้อมของทีมควิดดิช ข้อเสนอแลกเปลี่ยนการ์ดกบช็อกโกแลต โฆษณาสินค้าทดสอบของคู่แฝดวีสลีย์ วันหยุดเที่ยวฮอกส์มี้ด รวมถึงประกาศแจ้งของหาย และพบของหาย ประกาศอันใหม่นี้พิมพ์ด้วยตัวอักษรสีดำตัวใหญ่ แถมมีตราดูเป็นทางการมาก ๆ ประทับอยู่ส่วนท้ายใกล้กับลายมือม้วน ๆ เรียบร้อย --- โดยคำสั่งของผู้สอบสวนฮอกวอตส์ระดับสูง --- องค์กร สมาคม ทีม กลุ่ม และชมรมใด ๆ ของนักเรียน ต้องถูกยกเลิกนับจากนี้เป็นต้นไป องค์กร สมาคม ทีม กลุ่ม และชมรมใด อันหมายความถึง กลุ่มทั่วไปของนักเรียนสามคนขึ้นไป จะได้รับอนุญาตให้จัดตั้งใหม่ได้โดยผู้สอบสวนระดับสูง ( ศ. อัมบริดจ์ ) ห้ามองค์กร สมาคม ทีม กลุ่ม และชมรมใดจัดตั้ง โดยปราศจากอนุมัติและรับทราบโดยผู้สอบสวนระดับสูง หากพบว่านักเรียนคนใดฝ่าฝืนจัดตั้ง หรืออยู่ในองค์กร สมาคม ทีม กลุ่ม และชมรมใด โดยไม่ได้รับการอนุมัติจาก ผู้สอบสวนระดับสูง จะถูกไล่ออก ข้อความข้างต้นนี้อ้างอิงจากกฎการศ๊กษา มาตราที่ยี่สิบสี่ ลงชื่อ: โดโรเลส เจน อัมบริดจ์ ผู้สอบสวนระดับสูง แฮรี่กับรอนอ่านประกาศฉบับนี้ด้านหลังกลุ่มนักเรียนปีสองซึ่งมีสีหน้ากังวล “นี่แปลว่าพวกเขาจะปิดชมรมก็อบสโตนด้วยหรือเปล่า” นักเรียนคนหนึ่งถามเพื่อนของเขา “ฉันว่าพวกเธอไม่เป็นห่วงชมรมก็อบสโตนหรอก” รอนพูดเสียงหม่น ทำเอาพวกปีสองตกใจ “ฉันว่าเราคงไม่โชคดีแบบนั้นแน่ นายว่าไง” เขาถามแฮรี่ขณะที่พวกปีสองรีบเผ่นหนี แฮรี่อ่านทวนประกาศนั้นอีกรอบ ความดีใจที่บังเกิดเมื่อวันเสาร์หดหายไปสิ้น ภายในใจเขาเต้นรัวด้วยโทสะ “นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่” เขาพูด มือกำหมัดแน่น “หล่อนรู้” “ไม่มีทางน่ะ” รอนพูดทันที “มีคนแอบฟังอยู่ในร้านเหล้านั่น แล้วก็ยอมรับเถอะว่า เราไม่รู้ว่าไว้ใจใครได้บ้าง . . . อาจมีใครคนใดคนหนึ่งรีบวิ่งไปบอกอัมบริดจ์ก็ได้ . . .” เขาเชื่อว่าทุกคนเชื่อเขา เชื่อว่าทุกคนนับถือเขา . . . “ซาคาเรียส สมิธไง!” รอนเอ่ยทันใด แล้วชกกำปั้นใส่มือ “หรือ – ฉันว่าอาจเป็นไมเคิล คอร์เนอร์ที่ดูขี้โกงที่สุดนั่นด้วย –“ “ฉันอยากรู้จังว่าเฮอร์ไมโอนี่เห็นเจ้านี่หรือยัง” แฮรี่พูดแล้วหันไปมองประตูหอนอนหญิง “ขึ้นไปบอกเธอกันเหอะ” รอนพูด เขามุ่งไปข้างหน้า แล้วเปิดประตูออก ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนบันไดเวียน เขาอยู่บนขั้นที่หก เมื่อมีเสียงเหมือนแตรรถดังโหยหวน จากนั้นขั้นบันไดก็หลอมละลายกลายเป็นทางหินราบยาวชนิดอุตลุด รอนพยายามวิ่งต่อไปครู่หนึ่ง แขนแกว่งรุนแรงยังกับกังหัน ก่อนจะหล่นร่วง ไถลลื่นลงมาหยุดแทบเท้าแฮรี่ “เอ่อ – ฉันว่าเราไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าหอหญิงนะ” แฮรี่พูดพลางดึงรอนให้ลุกขึ้น และพยายามฝืนตัวเองไม่ให้หัวเราะ นักเรียนหญิงปีสี่สองคนออกมาก้มดูทางลาดหินอย่างร่าเริง “ฮู่วว ใครพยายามจะขึ้นมาบนนี้เนี่ย” พวกนั้นหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข เต้นไปมาแล้วยักคิ้วหลิ่วตาให้แฮรี่กับรอน “ฉันเอง” รอนตอบ ทั้งที่ยังเนื้อตัวสกปรกอยู่ “ฉันไม่รู้นี่ว่าจะเป็นแบบนี้ ไม่ยุติธรรมเลย!” เขาบอกเสริมให้แฮรี่ ส่วนสาว ๆ ออกไปทางช่องภาพเขียนทั้งที่ยังหัวเราะคิกคักใหญ่ “เฮอร์ไมโอนี่ยังเข้ามาในหอเราได้เลย ทำไมเราทำมั่งไม่ได้ –“ “อืม มันเป็นกฎเชย ๆ น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่บอก เธอเพิ่งไถลลงบนพรมตรงหน้าพวกเขา แล้วลุกขึ้น “แต่มันมีเขียนไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์ฮอกวอตส์น่ะว่า ผู้ก่อตั้งเห็นพ้องต้องกันว่าเด็กผู้ชายน่าเชื่อถือน้อยกว่าเด็กผู้หญิง ว่าแต่ เธอพยายามจะขึ้นไปทำไมหรือ” “ไปหาเธอน่ะสิ – ดูนี่!” รอนบอกพลางดึงเธอไปที่บอร์ดประกาศ เฮอร์ไมโอนี่ไล่สายตามองประกาศอย่างรวดเร็ว ตัวเธอแข็งเป็นหินไปเลย “ต้องมีใครปากโป้งไปบอกหล่อนแน่เลย!” รอนเกรี้ยวกราด “พวกนั้นทำไม่ได้หรอก” เฮอร์ไมโอนี่ลดเสียงต่ำ “เธอนี่ช่างไร้เดียงสาจริง” รอนบอก “เธอคิดยังงั้นก็เพราะเธอน่ะทั้งซื่อสัตย์และก็น่าเชื่อถือ –“ “เปล่า พวกนั้นทำไม่ได้แน่ เพราะฉันลงคำสาปไว้กับกระดาษที่เราลงชื่อกัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดถ:-)ทึง “เชื่อฉันสิ ถ้าใครวิ่งไปฟ้องอัมบริดจ์ล่ะก็ เราต้องรู้แน่ว่าใครทำ และเขาจะต้องเสียใจ” “จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขาล่ะ” รอนถามด้วยความอยากรู้ “อืม เอาเป็นว่า” เฮอร์ไมโอนี่บอก “หน้าเขาจะมีสิว Eloise Midgeon's หน้าตาเหมือนกระน่ารัก ๆ ชุดนึงน่ะ ช่างเถอะ ไปกินข้าวเช้ากันแล้วดูสิว่าคนอื่น ๆ ว่าไง . . . ฉันอยากรู้ว่าเจ้านี่ถูกติดไว้ทุกบ้านรึเปล่า” เมื่อเข้าไปในห้องโถงใหญ่ก็เห็นได้ชัดว่าประกาศของอัมบริดจ์ไม่ได้ติดแค่ที่หอกริฟฟินดอร์ที่เดียว มีเสียงพูดคุยมากพิกล ในห้องโถงมีแต่คนวิ่งวุ่นกันไปมา เพื่อเปรียบเทียบเรื่องที่อ่านกันมา แฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ เพิ่งนั่งลง ตอนที่เนวิลล์ ดีน เฟร็ด จอร์จ และจินนี่รุมเข้ามา “พวกนายเห็นหรือยัง” “นายว่าหล่อนรู้หรือเปล่า” “พวกเราจะทำยังไงดี” ทุกคนมองที่แฮรี่ เขามองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอาจารย์อยู่แถวนี้ “พวกเราต้องลงมือแน่อยู่แล้ว” เขาบอกเบา ๆ “กะแล้วว่านายต้องพูดอย่างงี้” จอร์จพูดด้วยความดีใจแล้วตบแขนแฮรี่ “คุณ ๆ พรีเฟ็คด้วยหรือเปล่า” เฟร็ดถามพลางมองรอนกับเฮอร์ไมโอนี่อย่างล้อเลียน “แน่นอน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงเรียบ “เออร์นี่กับฮันน่า แอ็บบ็อตมาแล้ว” รอนพูดตอนหันไปมองข้ามไหล่ “แล้วก็เจ้าพวกราเวนคลอว์กะสมิธ . . . แต่ไม่มีใครหน้าจุดเลย” เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ “ช่างจุดเหอะ เจ้าโง่นั่นไม่มานี่หรอก เดี๋ยวคนเขาสงสัยหรอก – นั่งลง!” เธอขยับปากบอกเออร์นี่และฮันน่าที่กำลังทำท่าเรียกให้ไปหาที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟโดยขาดสติ ว่า “เดี๋ยวก่อน! เราจะ – คุย – ด้วย – ทีหลัง!” “ฉันจะไปบอกไมเคิลนะ” จินนี่พูดอย่างหงุดหงิด แล้วก้าวข้ามม้านั่งออกไป “ความจริงต้องเรียกเจ้าโง่น่ะ . . .” เธอรีบตรงไปที่โต๊ะราเวนคลอว์ แฮรี่มองตามเธอไป โชนั่งอยู่ไม่ไกล และกำลังพูดกับเพื่อนผมหยิกที่เธอพาไปที่ฮ้อกส์เฮ้ดด้วย ไม่รู้เธอจะกลัวประกาศของอัมบริดจ์จนไม่กล้ามาร่วมพบปะพวกเขาหรือเปล่า แต่ผลกระทบเต็ม ๆ ของประกาศอันนั้นเพิ่งรู้ก็เมื่อออกมาจากห้องโถงใหญ่หลังวิชาประวัติศาตร์เวทย์มนต์ “แฮรี่! รอน!” แองเจลิน่านั่นเอง เธอรีบวิ่งมาหาพวกเขาด้วยสีหน้าสิ้นหวังสุดแสน จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:40:43 ]

ความคิดเห็นที่ 81 “ไม่เป็นไรหรอก” แฮรี่พูดเบา ๆ เมื่อเธอเข้ามาใกล้พอจะได้ยิน “เราจะยัง –“ “นายรู้เรื่องที่หล่อนหมายรวมถึงเรื่องควิดดิชด้วยแล้วหรือ” แองเจลิน่าถาม “เราต้องไปขออนุญาตตั้งทีมกริฟฟินดอร์ใหม่นะ!” “ว่าไงนะ” แฮรี่เอ่ย “ไม่น่ะ” รอนเอ่ยด้วยความขนลุก “อ่านประกาศดี ๆ สิ มันเขียนถึงทีมด้วย! ฟังนะ แฮรี่ . . . ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย . . . ได้โปรดนะ ได้โปรด อย่าใช้อารมณ์กับอัมบริดจ์อีก ไม่งั้นหล่อนไม่ให้เราเล่นอีกแน่เลย!” “ก็ได้ ก็ได้” แฮรี่รับคำ เพราะแองเจลิน่าแทบจะร้องไห้แล้ว “ไม่ต้องห่วงน่า ฉันจะทำตัวดี . . .” “อัมบริดจ์ต้องอยู่ในคาบประวัติศาสตร์เวทย์มนต์แน่” รอนพูดเสียงหม่น ขณะเดินเข้าไปในคาบของบินส์ “หล่อนยังไม่ได้ตรวจสอบบินส์เลย . . . พนันอะไรเลยก็ได้ว่าหล่อนอยู่แน่ . . .” แต่เขาคาดผิด อาจารย์คนเดียวที่พวกเขาเห็นเมื่อเข้าไปแล้วมีเพียง ศ. บินส์ ผู้ที่ลอยอยู่เหนือเก้าอี้ราว ๆ นิ้วหนึ่งเหมือนเช่นเคย และกำลังเตรียมการสอนเรื่องสงครามยักษ์ในแบบพระสวด แฮรี่ไม่ค่อยฟังตามเรื่องที่อาจารย์สอนนัก เลยขีดเขียนกระดาษไปเรื่อยโดยไม่สนใจเฮอร์ไมโอนี่ที่คอยจ้องและก็ศอกบ่อย ๆ จนกระทั่งเธอกระแทกซี่โครงเขาเสียแรง ทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโกรธ “อะไร” เธอชี้ไปที่หน้าต่าง แฮรี่มองตามไป เฮ็ดวิกเกาะอยู่บนขอบหน้าต่างแคบ ๆ พลางจ้องเขาผ่านกระจกหนา ๆ โดยมีจดหมายฉบับหนึ่งผูกอยู่ที่ขา แฮรี่ไม่เข้าใจเลย พวกเขาเพิ่งกินอาหารเช้ามาเอง ทำไมมันไม่มาส่งจดหมายตอนนั้นเหมือนเคยนะ เพื่อนร่วมชั้นหลายคนชี้เฮ็ดวิกบอกต่อคนอื่น “อา ฉันชอบนกฮูกตัวนั้นมาตลอด มันสวยจริง ๆ นะ” แฮรี่ได้ยินลาเวนเดอร์ถอนใจบอกปาราวตี เขาหันไปมอง ศ. บินส์ ซึ่งยังอ่านหนังสือต่อไป ไม่รับรู้เลยว่าชั้นเรียนสนใจเขาน้อยลงกว่าเดิม แฮรี่ลุกจากเก้าอี้เบา ๆ ก่อนหมอบและรีบวิ่งตามแถวโต๊ะเรียนไปที่หน้าต่าง เขาเลื่อนเปิดออกช้า ๆ เขาคิดว่าเฮ็ดวิกจะยื่นขาหน้าออกมาให้เขาแกะจดหมายออก แล้วก็บินกลับไปโรงนกฮูก แต่ทันทีที่หน้าต่างเปิดกว้างพอให้เธอโฉบเข้ามาได้ มันก็บินกระง่องกระแง่งเข้ามา เขาปิดหน้าแล้วหันไปมอง ศ. บินส์ด้วยสีหน้ากังวล เขาหมอบต่ำลงไปอีกแล้วรีบกลับไปนั่งที่โดยมีเฮ็ดวิกเกาะอยู่บนไหล่ เขานั่งที่ดังเดิมแล้ววางเฮ็ดวิกลงบนตัก เพื่อจะแก้จดหมายออกจากขา ทันใดนั้นเขาก็พบว่าขนของเฮ็ดวิกยุ่งพิกล ขนชี้ไปผิดทาง แถมปีกข้างหนึ่งของเธอยังทำมุมแปลก ๆ ด้วย “มันบาดเจ็บนี่!” แฮรี่กระซิบพลางก้มหัวลงต่ำไปหา เฮอร์ไมโอนี่กับรอนโน้มเข้ามาใกล้ เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับวางปากกาขนนกลงเลย “ดูสิ – ปีกเธอผิดปรกติไปนะ –“ เฮ็ดวิกกระพือปีก หลังจากแฮรี่แตะปีกมัน มันก็ตกใจ ขนนกทุกเส้นตั้งชันราวกับมันกำลังตัวพอง แถมจ้องเขาตาเขียวเลย “ศ. บินส์ฮะ” แฮรี่พูดเสียงดัง จนทุกคนในชั้นหันมามองเขา “ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย” ศ. บินส์เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ เขาดูพิศวงเช่นเคยว่า เหตุใดตรงหน้าเขาจึงมีคนอยู่เต็มห้อง “ไม่สบายหนักเลยฮะ” แฮรี่ยืนยัน เขายืนขึ้นโดยซ่อนเฮ็ดวิกไว้ข้างหลัง “ผมคิดว่าคงต้องไปปีกพยาบาลสักหน่อย” “อืม” ศ. บินส์เอ่ย เห็นชัดเลยว่าทำให้เขาต้องยุ่งยากอยู่ “อืม . . . อืม ปีกพยาบาล . . . ก็ ไปสิ เพอร์กินส์ . . .” ทันทีที่ออกไปนอกห้อง แฮรี่ก็วางเฮ็ดวิกไว้บนบ่าแล้วรีบวิ่งไปตามทางเดิน เขาหยุดคิดเพียงชั่วขณะเมื่อประตูห้องบินส์ลับสายตา ถ้าจะให้ใครรักษาเฮ็ดวิกล่ะก็ ทางเลือกแรกของเขาคือแฮกริดแน่ แต่เขาไม่รู้ว่าแฮกริดอยู่ไหน ทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่ก็คือไปหา ศ.กรับบลี้ แพล๊งก์ แล้วขอให้เธอช่วย เขารีบออกทางหน้าต่าง ออกไปสู่สนามหญ้าฟ้าครึ้ม แต่ไม่มีวี่แววของเธอแถวกระท่อมของแฮกริดเลย ถ้าเธอไม่สอน ก็น่าจะอยู่ที่ห้องอาจารย์ เขารีบลงบันได เฮ็ดวิกขยับปีกอย่างโรยแรง ขณะที่โยกคลอนอยู่บนไหล่เขา การ์กอยล์หินสองตัวขนาบข้างประตูห้องอาจารย์อยู่ เมื่อแฮรี่ไปถึง ตัวหนึ่งก็ร้องว่า “เธอน่าจะอยู่ในห้องเรียนไม่ใช่หรือ พ่อหนู” “มีเรื่องด่วน” แฮรี่พูดห้วน ๆ “โอ้ออออ ด่วนหรือ” การ์กอยล์อีกตัวพูดเสียงแหลม “นั่นก็ถือเป็นหน้าที่เรานี่นะ” แฮรี่เคาะประตู เขาได้ยินเสียงฝีเท้า เมื่อประตูเปิดออกเขาก็พบว่าตัวเองกำลังประจันหน้ากับ ศ. แม็กกอนากัล “เธอคงไม่ได้ถูกกักบริเวณอีกหรอกนะ!” เธอพูดขึ้นมาทันที แว่นสี่เหลี่ยมของเธอส่องประกายน่ากลัว “เปล่าฮะ ศาสตราจารย์!” แฮรี่รีบบอก “ถ้าอย่างนั้น เธอออกมานอกห้องเรียนทำไม” “เห็นได้ชัดว่ามีเรื่องด่วนนะ” การ์กอยล์ตัวที่สองประชด “ผมมาหา ศ. กรับบลี้ แพล๊งก์ฮะ” แฮรี่อธิบาย “นกฮูกของผม มันบาดเจ็บ” “เธอบอกว่า นกฮูกบาดเจ็บงั้นหรือ” ศ. กรับบลี้ แพล๊งก์ โผล่หน้ามาข้างไหล่ ศ. แม็กกอนากัล โดยกำลังสุปไปบ์อยู่ ในมือถือเดลี่พรอเฟ็ตฉบับหนึ่ง “ฮะ” แฮรี่ตอบ แล้วอุ้มเฮ็ดวิกลงมาจากไหล่เบา ๆ “มันกลับมาทีหลังนกฮูกไปรษณีย์ตัวอื่น แถมปีกเธอยังดูแปลก ๆ ด้วย เนี่ย –“ ศ. กรับบลี้ แพล๊งก์คาบไปบ์ไว้แน่น ก่อนจะรับเฮ็ดวิกมาจากแฮรี่ โดยมี ศ. แม็กกอนากัลคอยมองอยู่ด้วย “หืม” ศ. กรับบลี้ แพล๊งก์เอ่ย ไปบ์ขยับนิด ๆ ตอนเธอพูด “ดูเหมือนมีอะไรทำร้ายมันนะ ไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไร บางทีเทสธร็อลอาจจะอยากล่านกมั่งก็ได้ แต่แฮกริดฝึกเทสธร็อลในฮอกวอตส์มาอย่างดีไม่ให้แตะนกฮูกนี่” แฮรี่ไม่รู้และไม่สนด้วยว่าเทสธร็อลคืออะไร เขาเพียงอยากรู้ว่าเฮ็ดวิกจะหายดีไหม ในขณะที่ ศ. แม็กกอนากัลมองแฮรี่ด้วยสายตาเฉียบขาดแล้วบอกว่า “เธอรู้ไหมว่านกฮูกตัวนี้มันบินไกลแค่ไหน พ็อตเตอร์” “เอ่อ” แฮรี่เอ่ย “คิดว่า จากลอนดอนน่ะฮะ” เขาสบตาเธอชั่วขณะ และรู้จากหัวคิ้วที่ย่นเข้าหากันของเธอว่า เธอรู้ว่า “ลอนดอน” หมายถึง “หมายเลขสิบสอง กริมมอลด์เพลซ” ศ. กรับบลี้ แพล๊งก์ดึงแว่นขาเดียวออกมาจากเสื้อคลุม แล้วกดลงไปในตาเพื่อจะมองปีกเฮ็ดวิกให้ชัด “ฉันคงจัดการได้นะ ถ้าเธอยอมฝากมันไว้กับฉัน พ็อตเตอร์” เธอเอ่ย “มันไม่ควรบินไกล ๆ ไปอีกสักสองสามวันนะ ไม่ว่ากรณีใด ๆ” “เอ่อ – ฮะ – ขอบคุณ” แฮรี่ตอบ แล้วกริ่งบอกเวลาพักก็ดังขึ้น “ไม่เป็นไร” ศ. กรับบลี้ แพล๊งก์ตอบห้วน ๆ แล้วหันกลับเข้าห้องอาจารย์ “รอเดี๋ยว วิลเฮลมิน่า!” ศ. แม็กกอนากัลเรียก “จดหมายของพ็อตเตอร์น่ะ!” “อ๊ะ จริงสิ” เขาลืมม้วนกระดาษที่ผูกติดขาเฮ็ดวิกไปชั่วขณะ ศ. กรับบลี้ แพล๊งก์ยื่นมาให้แล้วอุ้มเฮ็ดวิกกลับเข้าไปในห้องอาจารย์ มันจ้องแฮรี่เหมือนไม่เชื่อว่าเขาจะปล่อยให้มันจากไปอย่างนี้ เขารู้สึกผิดนิดหน่อย จึงหันหลังจะไป แต่ ศ. แม็กกอนากัลเรียกเขาไว้ก่อน “พ็อตเตอร์!” “ฮะ ศาสตราจารย์” เธอมองขึ้นลงตามระเบียง มีนักเรียนหลายคนมาจากทั้งสองทาง “จำไว้ให้ดีนะ” เธอพูดเบา ๆ โดยเร็ว นัยน์ตาจับอยู่ที่ม้วนกระดาษในมือ “การสื่อสารทางนั้นอาจถูกจับตาดูทั้งในและนอกฮอกวอตส์ จริงไหม” “ผม –“ แฮรี่เอ่ย แต่คลื่นนักเรียนที่หลังไหลกันออกมาตรงระเบียงเกือบมาถึงตัวเขาแล้ว ศ. แม็กกอนากัลพยักหน้าให้เขานิดหนึ่ง แล้วหลบกลับเข้าไปในห้องอาจารย์ ปล่อยให้แฮรี่ออกไปที่สนามหญ้าพร้อมกับฝูงคน เขาเห็นรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ยืนรออยู่ตรงที่ร่ม ปกเสื้อของพวกเขาโต้ลมจนพลิก แฮรี่แก้ม้วนกระดาษออก พร้อมกับรีบวิ่งไปหาเพื่อนทั้งสอง และเจอคำสี่คำเป็นลายมือซิเรียส: วันนี้ ที่เก่าเวลาเดิม “เฮ็ดวิกไม่เป็นไรใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความเป็นห่วง ทันทีที่เขาเข้ามาใกล้พอได้ยิน “นายพามันไปไหนน่ะ” รอนถาม “ให้กรับบลี้ แพล๊งก์” แฮรี่ตอบ “แล้วก็ฉันเจอแม็กกอนากัลด้วย . . . ฟังนะ . . .” เมื่อเขาบอกถึงสิ่งที่แม็กกอนากัลพูด เขาก็ต้องแปลกใจที่ไม่มีใครดูตกใจ มิหนำซ้ำพวกเขายังส่งสายตาซ่อนนัยบางอย่าง “อะไรหรือ” แฮรี่ถาม เขามองรอนแล้วหันไปยังเฮอร์ไมโอนี่แล้วหันกลับมาอีก “เอ่อ ฉันเพิ่งพูดกับรอน . . . ว่าถ้ามีใครดักจับเฮ็ดวิกล่ะ คือ มันไม่เคยเจ็บจากการบินมาก่อนนี่ จริงไหม” “จดหมายนั่นของใครหรือ” รอนถามแล้วหยิบกระดาษมาจากแฮรี่ “สนัฟเฟิลน่ะ” แฮรี่ตอบเบา ๆ “ที่เก่าเวลาเดิมเรอะ’ หมายถึงเตาไฟในห้องนั่งเล่นรวมน่ะหรือ” “แน่เลย” เฮอร์ไมโอนี่พูด เมื่อเธออ่านข้อความนั้นแล้ว รู้สึกไม่สบายใจเลย “ฉันหวังว่าคงไม่มีใครอ่านไอ้นี่นะ . . .” “แต่มันยังปิดผนึกอยู่นะ” แฮรี่เอ่ย เขาอยากเชื่ออย่างนั้นและพยายามให้เธอเชื่อ “อีกอย่างไม่มีใครเข้าใจความหมายนี้หรอก ถ้าพวกเขาไม่รู้ว่าเราเคยคุยกับเขาที่ไหนมาก่อน จริงไหม” “ไม่รู้สิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความกังวล เธอเหวี่ยงกระเป๋ากลับขึ้นบนบ่าเมื่อกริ่งดังอีก “การจะแก้ม้วนกระดาษด้วยเวทย์มนต์ก็ใช่ว่าจะยากนัก . . . แล้วถ้ามีใครจับตาดูเครือข่ายผงฟลูอยู่ล่ะก็ . . . แต่ฉันก็ไม่รู้ว่า เราจะเตือนไม่ให้เขาเข้ามา โดยไม่โดนขัดขวางก่อนได้ยังไงด้วยสิ!” พวกเขาย่ำบันไดหินลงไปเรียนวิชาปรุงยาที่คุกใต้ดิน ทั้งสามตกอยู่ในห้องคำนึง แต่เมื่อพวกเขาก้าวลงไปถึงขั้นสุดท้าย ก็ได้ยินเสียงของเดรโก มัลฟอยเรียก เขากำลังยืนอยู่นอกประตูห้องเรียนเสนป พลางโบกเอกสารดูเป็นทางการ แล้วจงใจพูดดัง ๆ ให้พวกเขาได้ยินทุกคำพูด “ใช่ อัมบริดจ์อนุญาตให้ทีมควิดดิชของสลิธเทอรีนได้เล่นต่อทันที ฉันเพิ่งถามเธอมาเมื่อเช้า โดยอัตโนมัติเลยมากกว่า เพราะเธอรู้จักพ่อฉันดี แล้วเขาก็เข้า ๆ ออก ๆ กระทรวงประจำอยู่แล้ว . . . อยากรู้จังนะ ว่าทีมกริฟฟินดอร์จะได้รับอนุญาตให้เล่นหรือเปล่านะ” “อย่าโมโห” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบขอร้องแฮรี่กับรอน ซึ่งต่างก็จ้องมัลฟอย หน้าตึงและก็กำหมัด “เพราะเขาต้องการแบบนั้น” จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 82 “ฉันว่า” มัลฟอยพูด โดยยกหางเสียงขึ้นไปอีกหน่อย ปรายตามุ่งร้ายสีเทามาทางแฮรี่กับรอน “ถ้าถามเรื่องแนวโน้มของทางกระทรวงล่ะก็ ฉันว่าพวกนั้นคงไม่ค่อยมีหวังสักเท่าไหร่ . . . ตามที่พ่อฉันว่า พวกนั้นพยายามหาข้ออ้างไล่อาเธอร์ วีสลีย์ออกมาหลายปีแล้ว . . . ส่วนพ็อตเตอร์ . . . พ่อฉันบอก ขึ้นอยู่กับว่ากระทรวงจะจับเขาใส่เกวียนส่งเข้าเซนต์มังโก้เมื่อไหร่ก็เท่านั้น . . . ดูเหมือนเขาจะมีแผนกพิเศษสำหรับพวกหัวเน่าเพราะเวทย์มนต์นะ” มัลฟอยทำหน้าเบี้ยว ปากห้อย ตาเหลือก แครบบ์กับกอยล์หัวเราะคำรามเหมือนเคย ส่วนแพนซี่ พาร์คินสันก็หวีดเสียงร่าเริง บางอย่างกระแทกไหล่แฮรี่เต็มแรงจนเขาเอียงไปด้านข้าง วินาทีต่อมาเขาถึงรู้ว่าเนวิลล์เพิ่งชนเขา แล้วพุ่งตรงเข้าใส่มัลฟอย “เนวิลล์ อย่า!” แฮรี่รีบก้าวออกไปดึงเสื้อคลุมเนวิลล์ เนวิลล์ดิ้นรนสุดแรง เหวี่ยงกำปั้น และก็พยายามจะเข้าหามัลฟอยสุดกำลัง ในขณะที่มัลฟอยท่าทางตกใจสุดขีดไปชั่วขณะ “ช่วยที!” แฮรี่โถมเข้าหารอน ซึ่งช่วยเอามือรั้งคอเนวิลล์ไว้ แล้วดึงเขาถอยห่างจากพวกสลิธเทอรีน แครบบ์กับกอยล์เกร็งแขน เมื่อเดินมาบังมัลฟอยและเตรียมจะสู้ รอนยึดแขนเนวิลล์ไว้ ทั้งเขาและแฮรี่สามารถดึงเนวิลล์กลับเข้าไปในแถวนักเรียนกริฟฟินดอร์ได้ หน้าเนวิลล์แดงก่ำ แฮรี่รู้สึกถึงแรงกดดันตีบตันอยู่ในลำคอ จนยากจะเข้าใจ แต่เขาก็หลุดคำพูดแปลก ๆ ออกมาจากปาก “ไม่ . . . ตลกนะ . . . มังโก้ . . . ให้เขา . . . เห็น . . .” ประตูคุกใต้ดินเปิดออก แล้วเสนปก็ปรากฎตัว นัยน์ตาสีดำของเขาหันมาทางแถวนักเรียนกริฟฟินดอร์ ซึ่งแฮรี่กับรอนยังสู้กับเนวิลล์อยู่ “ชกต่อยกันงั้นหรือ พ็อตเตอร์ วีสลีย์ ล็องบ็อตท่อม” เสนปเย้ยเสียงเย็นเยือก “หักสิบคะแนนจากกริฟฟินดอร์ ปล่อยล็องบ็อตท่อมซะ พ็อตเตอร์ ไม่งั้นถูกกักบริเวณแน่ พวกแกทุกคนเข้ามาได้แล้ว” แฮรี่ปล่อยเนวิลล์ซึ่งยืนหอบแล้วหันมาจ้องเขา “ฉันจำต้องหยุดนายไว้น่ะ” แฮรี่หอบ พลางหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมา “แครบบ์กับกอยล์อาจฉีกนายเป็นชิ้น ๆ ก็ได้” เนวิลล์ไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่หยิบกระเป๋าขึ้นมา แล้วเดินปราดเข้าไปในคุกใต้ดิน “ในนามแห่งเมอร์ลิน” รอนเอ่ยออกมาช้า ๆ ขณะที่เดินตามเนวิลล์ไป “นี่มันเรื่องอะไรกัน” แฮรี่ไม่ตอบ เขารู้ดีว่าทำไมเรื่องคนที่อยู่ในเซนต์มังโก้เพราะเจ็บป่วยด้านสมองถึงบาดใจเนวิลล์ แต่เขาสาบานกับดัมเบิลดอร์แล้วว่าจะไม่บอกความลับของเนวิลล์ให้ใครฟัง แม้แต่เนวิลล์ก็ไม่รู้ ว่าแฮรี่รู้ แฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่นั่งเก้าอี้ประจำตรงหลังห้อง แล้วดึงกระดาษ ปากกาขนนก และหนังสือสมุนไพรและเห็ดราพันชนิดออกมา ภายในห้องเรียนล้วนกระซิบกันเรื่องที่เนวิลล์เพิ่งทำลงไป แต่เมื่อเสนปปิดประตูคุกเสียงดัง ทุกคนก็เงียบลงทันใด “พวกเธอคงเห็นแล้วว่า” เสนปพูดเสียงต่ำในเชิงเย้ยหยัน “ว่าวันนี้เรามีแขก” เขาพยักเพยิดไปที่มุมสลัวของคุกใต้ดิน แล้วแฮรี่ก็เห็น ศ. อัมบริดจ์กำลังนั่งอยู่ตรงนั้น โดยมีกระดานวางไว้บนตัก เขาหันข้างไปมองรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ เขายกหางคิ้วสูง เสนปกับอัมบริดจ์ อาจารย์สองคนที่เขาเกลียดที่สุด เขาตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าอยากให้ฝ่ายไหนชนะ “วันนี้เราจะเรียนเรื่องน้ำยาเพิ่มพลังกันต่อ พวกเธอคงนำส่วนผสมที่พวกเธอทำค้างไว้เมื่อคาบก่อน พอมันผ่านช่วงวันหยุดก็บ่มได้ที่พอดี – คำสั่งต่อไป – “ เขาวาดไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง “ – อยู่บนกระดาน ทำต่อไป” ศ. อัมบริดจ์นั่งจดบันทึกอยู่ตรงมุมห้องช่วงครึ่งชั่วโมงแรก แฮรี่สนใจเรื่องที่เธอจะถามเสนป สนมากเสียจนไม่ใส่ใจกับน้ำยาของตัวเองเลย “เลือดซาลามานเดอร์นะ แฮรี่!” เฮอร์ไมโอนี่คราง และคว้าข้อมือเขาไม่ให้ใส่ส่วนผสมผิดเป็นหนที่สามแล้ว “ไม่ใช่น้ำทับทิม!” “เออ” แฮรี่พูดเบลอ ๆ เขาวางขวดลงแล้วมองไปที่มุมห้องต่อ อัมบริดจ์เพิ่งลุกขึ้นยืน “นั่นไง” เขาพูดเบา ๆ ในระหว่างที่หล่อนสาวเท้าจากกลางแถวโต๊ะนักเรียน ไปหาเสนป ซึ่งกำลังก้มลงมองหม้อของดีน โธมัสอยู่ “อืม วิชานี้รู้สึกจะมาตรฐานดีเกินควรนะ” หล่อนพูดจาคล่องแคล่วกับเสนปที่หันหลังให้ “แม้ฉันจะสงสัยอยู่บ้างว่าการสอนยาอย่างน้ำยาเพิ่มพลัง มันดีจริงหรือ ฉันว่าทางกระทรวงคงดีใจ ถ้าได้เอามันออกจากหลักสูตรมากกว่า” เสนปยืดตัวขึ้นช้า ๆ แล้วหันไปมองหล่อน “เอาล่ะ . . . คุณสอนที่ฮอกวอตส์มานานแค่ไหนแล้ว” หล่อนถามโดยจรดปากกาขนนกลงกับกระดานของหล่อน “สิบสี่ปีแล้ว” เสนปตอบด้วยอารมณ์ยากหยั่งถึง แฮรี่จ้องเขาไม่วางตา จนเผลอหยดน้ำยาลงไปสองสามหยด จนน้ำยาส่งเสียงคลุ้มคลั่งก่อนจะเปลี่ยนจากสีฟ้าเทอร์ควอยซ์เป็นสีส้ม “รู้สึกว่าตอนแรกคุณสมัครด้านป้องกันตัวจากศาสตร์มืดใช่ไหม” ศ. อัมบริดจ์ถามเสนป “ใช่” เสนปตอบเบา ๆ “แล้วคุณทำไม่สำเร็จหรือ” ปากเสนปเบียว “เห็นจะเป็นเช่นนั้น” ศ. อัมบริดจ์เขียนลงบนกระดานของหล่อน “แล้วคุณก็ยังคงสมัครทำด้านป้องกันตัวจากศาสตร์มืดอยู่ หลังจากเข้ามาทำงานในโรงเรียนแล้วสิ” “ใช่” เสนปตอบเบา ๆ ปากแทบไม่ขยับ ท่าทางเขา โกรธจัด “คุณพอจะทราบไหมว่า ทำไมดัมเบิลดอร์ถึงปฏิเสธการแต่งตั้งคุณไม่เคยเปลี่ยน” อัมบริดจ์ถาม “ผมว่าคุณไปถามเขาเองดีกว่า” เสนปตอบตะกุกตะกัก “อ๋อ ถามแน่ล่ะ” ศ. อัมบริดจ์บอก ด้วยรอยยิ้มหวาน “หวังว่าคงไม่ได้ออกนอกเรื่องนะ” เสนปถาม นัยน์ตาหรี่ลง “อ๋อ ใช่สิ” ศ. อัมบริดจ์ตอบ “ใช่สิ ทางกระทรวงต้องการรู้ – เอ่อ – พื้นเพของอาจารย์อย่างทะลุปรุโปร่ง” หล่อนหันหลังให้ แล้วเดินไปหาแพนซี่ พาร์คินสัน แล้วเริ่มถามเรื่องบทเรียน เสนปหันไปมองแฮรี่ พวกเขาสบตากันครู่หนึ่ง แฮรี่รีบก้มลงมองน้ำยาของตน ซึ่งบัดนี้กลายเป็นวุ้นแข็งสกปรก ส่งกลิ่นเหมือนยางไหม้ฉุน ๆ ออกมา “ไม่ได้คะแนนอีกแล้วนะ พ็อตเตอร์” เสนปพูดอย่างพยาบาท แล้ววาดไม้กายสิทธิ์ล้างหม้อของแฮรี่ออก “เธอต้องส่งเรียงความส่วนผสมที่ถูกต้องของน้ำยานี้ด้วย ลองวิเคราะห์ดูสิว่าเธอทำผิดสูตรได้ยังไง เพราะอะไร ส่งฉันภายในคาบหน้า เข้าใจไหม” “ฮะ” แฮรี่ตอบฉุน ๆ เสนปให้การบ้านพวกเขา แถมเขามีซ้อมควิดดิชเย็นนี้อีก คืนนี้คงเป็นคืนที่สองที่ไม่ได้นอนอีกแล้ว ไม่อยากเชื่อเลยว่าตอนเช้านั้นเขาตื่นขึ้นมาอย่างสุขแสน แต่ตอนนี้เขาหวังเพียงให้วันนี้จบลงเร็ว ๆ “บางทีฉันน่าจะโดดวิชาทำนาย” เขาพูดน้าบื้ง ขณะที่พวกเขายืนอยู่บนลานสนามก่อนเวลาพักเที่ยง สายลมปะทะชายเสื้อคลุมกับปีกหมวก “ฉันจะแกล้งป่วย แล้วไปทำเรียงความเสนปแทน คืนนี้จะได้ไม่ต้องอยู่ต่อถึงค่อนคืน” “เธออย่าโดดวิชาทำนายเลย” เฮอร์ไมโอนี่ดุ “ฟังเธอพูดสิ เธอเองก็เลิกเรียนวิชาทำนายนะ เธอเกลียดทรีลอนีย์นี่!” รอนพูดเสียงขุ่น “ฉันไม่ได้เกลียดเขาซะหน่อย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียเลิศหรู “ฉันแค่คิดว่าเขาเป็นอาจารย์ที่น่าขนลุกเสียจริง ๆ และก็เป็นคนที่ไม่ดีพร้อมนัก แต่แฮรี่ขาดวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนต์ไปแล้ว ฉันเลยคิดว่าวันนี้เขาไม่ควรขาดเรียนวิชาไหนอีก!” เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องจริงเกินกว่าจะเพิกเฉยได้ ดังนั้นครึ่งชั่วโมงให้หลัง แฮรี่จึงนั่งอยู่ในห้องเรียนวิชาทำนายร้อน ๆ ฉุนกลิ่นเครื่องหอม เขารู้สึกโกรธทุกคน ศ. ทรีลอนีย์ก็ถือหนังสือผันพยากรณ์อีกแล้ว แฮรี่แน่ใจว่าถ้าเขาใช้เวลาทำรายงานลงโทษจากเสนป ยังดีเสียกว่านั่งหาความหมายของความฝันที่แต่งเอง อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่คนเดียวในคาบวิชาทำนายที่อารมณ์บูด เพราะ ศ. ทรีลอนีย์กระแทกหนังสือพยากรณ์ลงบนโต๊ะ ตรงกลางแฮรี่กับรอน แล้วหันหลังกลับ ปากบูดเบี้ยว เธอโยนหนังสือพยากรณ์ใส่เชมัสกับดีนอีก เฉียดหัวเชมัสไปหวุดหวิด แล้วอัดเล่มสุดท้ายใส่อกเนวิลล์ซะแรงจนเขาลื่นตกจากเก้าอี้ “เอ้า เริ่มสิ!” ศ. ทรีลอนีย์พูดเสียงดัง ตีโพยตีพายด้วยเสียงแหลมปริ๊ด “พวกเธอรู้นี่ว่าต้องทำอะไร ! หรือว่าฉันเป็นอาจารย์ไม่ได้มาตรฐานจนพวกเธอไม่รู้กระทั่งวิธีเปิดหนังสือ” ทั้งชั้นเรียนเริ่มจ้องแบบงง ๆ แล้วหันไปมองกันเอง ส่วนแฮรี่รู้ดีว่าเป็นเรื่องอะไร ขณะที่ ศ. ทรีลอนีย์กระแทกตัวลงบนเก้าอี้พนักสูง ดวงตาโตของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งโทสะ เขายื่นหัวไปใกล้รอนแล้วพึมพัมว่า “ฉันว่าเขาคงได้ผลการตรวจสอบแล้วล่ะ” “ศาสตราจารย์คะ” ปาราวตีเอ่ยเสียงเรียบ (เธอและลาเวนเดอร์มักชื่นชม ศ. ทรีลอนีย์เสมอ) “ศาสตราจารย์คะ มีอะไร – เอ่อ – ผิดปกติหรือเปล่า” “ผิดหรือ!” ศ. ทรีลอนีย์ร้องเสียงสั่น “ไม่อยู่แล้ว! ฉันถูกสบประมาทก็จริง . . . คำใบ้ถูกส่งมาให้ฉัน . . . คำกล่าวหาไร้ที่มาก็พุ่งเข้ามา . . . แต่ไม่ผิดหรอก ไม่มีอะไรผิดปรกติ ไม่มีทาง!” เธอสะดุ้งเฮือกแล้วหลบสายตาจากปาราวตี นัยน์ตาแห่งความโกรธไหลรินอยู่หลังแว่น “ฉันไม่ได้พูดอะไร” เธอพูดตีบตัน “สิบหกปีที่ฉันเฝ้าอุทิศชีวิต . . . ผ่านมาโดยเปล่าประโยชน์ชัด ๆ . . . แต่ฉันไม่ควรโดนสบประมาท ไม่ ไม่ควรเลย!” “แต่ ศาสตราจารย์คะ ใครสบประมาทอาจารย์คะ” ปาราวตีถามตื่น ๆ “กองทหาร!” ศ. ทรีลอนีย์พูดด้วยเสียงทุ้มสั่นออกมากะทันหัน “ใช่ พวกนัยน์ตาถูกบดบังด้วยกิเลสเกินกว่าจะเห็นได้เหมือนฉัน รู้ได้เหมือนฉัน . . . แน่ล่ะ นักทำนายอย่างพวกเราเป็นที่หวาดกลัวเสมอมา ถูกประหารเสมอมา . . . นี่เป็น – โธ่ – “ชะตากรรมของเรา” เธอกลืนน้ำตา ป้ายน้ำตาบนแก้มด้วยปลายผ้าคลุมไหล่ จากนั้นเธอก็ดึงผ้าเช็ดหน้าปักผืนเล็กออกมาจากชายแขนเสื้อ แล้วเป่าจมูกเสียงดังเหมือนพีฟระเบิดราสเบอร์รี่ รอนหัวเราะคิก ลาเวนเดอร์หันไปมองเขาด้วยสายตารังเกียจ “ศาสตราจารย์คะ” ปาราวตีเอ่ย “อาจารย์หมายถึง . . . นี่เรื่อง ศ. อัมบริดจ์หรือ –“ “ห้ามพูดถึงผู้หญิงคนนั้นให้ได้ยินนะ!” ศ. ทรีลอนีย์ร้องออกมาพลางลุกขึ้นยืน ลูกประคำสั่นรัว แว่นตาก็ฉายแสง “กรุณาทำงานกันต่อไปด้วย!” จากนั้นเธอก็สอนต่อ โดยสาวเท้าไปมากลางห้อง น้ำตารินอยู่หลังแว่น แถมพึมพัมเสียงเหมือนขู่อยู่ในลำคอ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 83 “ . . . อาจถูกคัดให้ออก . . . สบประมาทอะไรอย่างนี้ . . . โดนทัณฑ์บนเรอะ . . .จะได้เห็นดีกัน . . . หล่อนกล้าดียังไง . . .” “เธอกับอัมบริดจ์เหมือนกันบางอย่างนะ” แฮรี่บอกเฮอร์ไมโอนี่เบา ๆ เมื่อพวกเขาพบกันอีกในคาบวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด “หล่อนเห็นทรีลอนีย์เป็นยัยแก่ที่ยังไม่ดีพร้อมเหมือนกัน . . . ดูท่าหล่อนจะให้ทัณฑ์บนแล้วล่ะ” อัมบริดจ์เข้ามาในห้องขณะที่เขาพูด หล่อนสวมเสื้อคลุมสีม่วง พร้อมด้วยความใจแคบในสีหน้า “สวัสดี นักเรียน” “สวัสดีครับ/ค่ะ ศ. อัมบริดจ์” พวกเขาประสานเสียงไร้ความรู้สึก “เก็บไม้กายสิทธิ์ลงไปด้วย” แต่คราวนี้ไม่มีใครขยับตัวกันวุ่นวายอีก ไม่มีใครที่ต้องเก็บไม้กายสิทธิ์อีก “กรุณาเปิดหนังสือทฤษฎีเวทย์มนต์ป้องกันตัวไปที่หน้าสามสิบสี่ แล้วอ่านบทที่สาม หัวข้อ “กรณีการตอบสนองการโจมตีด้วยเวทย์มนต์โดยไม่ตอบโต้” แล้วก็ –“ “ – ห้ามพูด” แฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่พูดพึมพัมกันเอง * “งดซ้อมควิดดิช” แองเจลิน่าพูดเสียงหม่น เมื่อแฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาในห้องนั่งเล่นรวม หลังอาหารมื้อเย็น “แต่ฉันควบคุมอารมณ์แล้วนะ!” แฮรี่ผวาบอก “ฉันไม่ได้พูดอะไรกับหล่อนเลยนะ แองเจลิน่า สาบานเลย ฉัน –“ “ฉันรู้แล้ว รู้แล้ว” แองเจลิน่าบอกซึม ๆ “หล่อนบอกว่าแค่ต้องการเวลาพิจารณาสักหน่อยน่ะ” “พิจารณาอะไรกัน” รอนพูดเสียงเขียว “หล่อนอนุมัติให้สลิทเธอรีนแล้ว ทำไมไม่ให้เรามั่ง” แต่แฮรี่พอนึกภาพออกว่า อัมบริดจ์จะสนุกที่ได้ขู่พวกเขา ให้กลัวว่าจะไม่ได้ตั้งทีมควิดดิชแค่ไหน เขาจึงเข้าใจได้โดยง่ายว่า เหตุใดหล่อนจึงยังไม่ปล่อยของดีให้พวกเขาเร็วเกินไปนัก “เอ่อ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย “ลองมองในแง่ดีสิ – อย่างน้อยเธอก็มีเวลาทำเรียงความของเสนปแล้วไง!” “นั่นช่างเป็นแง่ดีจริงๆ เลยนะ!” แฮรี่พูดขัด ส่วนรอนจ้องเฮอร์ไมโอนี่อย่างไม่เชื่อสายตา “งดซ้อมควิดดิช แถมด้วยวิชาปรุงยาเพิ่มเนี่ยนะ” แฮรี่กระแทกตัวลงนั่งกับเก้าอี้ แล้วดึงเรียงความวิชาปรุงยาออกมาจากแล้วนั่งลงมือทำแบบไม่เต็มใจนัก เขาตั้งสมาธิลำบากเหลือเกิน แม้เขาจะรู้ว่ายังไม่ถึงเวลาที่ซิเรียสจะเข้ามาในเปลวไฟอีกตั้งนาน แต่เขาก็อดเหลือบมองเปลวไฟบ่อย ๆ เผื่อไว้ก่อนไม่ได้ ในห้องมีเสียงดังสนั่นเหลือเชื่อจริง ๆ เมื่อเฟร็ดกับมีทีท่าว่าจะทำกล่องขนมโดดเรียนแบบหนึ่งสำเร็จแล้ว แล้วพวกเขาก็หันไปสาธิตให้กลุ่มคนที่ส่งเสียงเชียร์และโห่ร้องอยู่ เริ่มจาก เฟร็ดกัดปลายสีส้มคำหนึ่ง แล้วเขาก็อาเจียนน่าหวาดเสียวลงในถังที่วางอยู่ตรงหน้า จากนั้นเขาก็ฝืนกัดปลายสีม่วง เขาก็หยุดอาเจียนในทันใด ลี จอร์แดน ผู้ร่วมในการสาธิตด้วย ค่อย ๆ ลบอาเจียนออกเสียในช่วงพัก แบบเดียวกับคาถาล่องหนที่เสนปทำกับน้ำยาของแฮรี่เลย การที่ต้องได้ยินเสียงอาเจียนกับเสียงเชียร์ แล้วเฟร็ดกับจอร์จยังรับออร์เดอร์จากกลุ่มคนอีก แฮรี่เลยรู้สึกว่าไม่อาจมุ่งความสนใจไปที่การแก้ปัญหาความเข้มแข็งได้ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย เสียงเชียร์กับเสียงอาเจียนลงในถังของเฟร็ดกับจอร์จถูกสลับด้วยเสียงดังกับเสียงฟุดฟิดไม่พอใจของเธอ ซึ่งแฮรี่รู้สึกว่ายิ่งทำให้รำคาญหนักกว่าเดิม “ก็ออกไปห้ามเขาเลยสิ!” เขาพูดด้วยความฉุนเฉียว หลังจากต้องขีดฆ่าน้ำหนักผงเล็บกริฟฟินเป็นครั้งที่สี่ “ทำไม่ได้หรอก พวกนั้นยังไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างเป็นทางการเลย” เฮอร๋ไมโอนี่พูดผ่านไรฟัน “พวกเขามีสิทธิกินของแสลงเอง แล้วฉันก็ยังไม่เห็นว่ามีกฎข้อไหนห้ามพวกทึ่มซื้อของจากพวกเขา เว้นแต่จะพิสูจน์แล้วว่ามันอันตราย ซึ่งก็ไม่มีวี่แววจะเป็นแบบนั้นเลย เธอ แฮรี่ และรอน มองจอร์จปล่อยอาเจียนลงในถัง แล้วรีบกลืนหมากฝรั่งที่เหลือเข้าไป ก่อนจะยืดตัวตรง กางแขนออกรับการปรบมืออย่างยินดี “ว่าไหม ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเฟร็ดกับจอร์จถึงสอบ OWLs ได้แค่สามวิชา” แฮรี่เอ่ย ขณะมองเฟร็ด จอร์จ และลีรวบรวมทองจากฝูงชนที่กำลังตื่นเต้น “พวกเขารู้เรื่องของ ๆ พวกเขาเป็นอย่างดี” “อือ พวกเขารู้ก็แค่เรื่องของเล่นที่เอาไปใช้งานจริง ๆ กับคนอื่นไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่พูดในเชิงสบประมาท “ใช้จริงไม่ได้งั้นหรือ” รอนพูดเสียงขุ่น “เฮอร์ไมโอนี่ พวกนั้นทำเงินได้ตั้งยี่สิบหกเกลเลียนแล้วนะ” อีกสักพักใหญ่ ๆ กลุ่มคนที่รายล้อมคู่แฝดวีสลีย์จึงแยกย้ายออกไป จากนั้นพวกเฟร็ด ลี และจอร์จก็นั่งนับเงินที่ได้มา นานกว่าเดิม ดังนั้นกว่าแฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่จะยึดห้องนั่งเล่นรวมไว้ตามลำพังได้ก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว หลังจากที่ในที่สุดเฟร็ดก็ปิดประตูหอชายลง อวดเสียงกรุ๊งกริ๊งของกล่องเกลเลียนจนเฮอร์ไมโอนี่หน้าบึ้ง แฮรี่ซึ่งทำเรียงความวิชาปรุงยาได้ไม่คืบหน้า ก็ตัดสินใจเลิกทำแล้ว ขณะที่เขาวางหนังสือลง รอนซึ่งเริ่มโงนเงนอยู่บนเก้าอี้ ก็ส่งเสียงอู้อี้ออกมา เขาลืมตาตื่นแล้วมองเปลวไฟด้วยนัยน์ตาพร่า “ซิเรียส!” เขาเอ่ย แฮรี่หันขวับไปแล้วก็เห็น ผมยุ่ง ๆ สีเข้มของซิเรียสกลับมาอยู่ในเปลวไฟอีกแล้ว “ไง” เขาทักพลางฉีกยิ้ม “ไง” แฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ประสานเสียงตอบ ทั้งสามคุกเข่าลงบนพรมหน้าเตาผิง ครุกแชงก์ร้องเสียงดัง แล้วเดินเข้าหาเปลวไฟ มันพยายามยื่นหน้าเข้าไปใกล้ซิเรียส แม้จะร้อนก็ตาม “ทุกอย่างเป็นไงบ้าง” ซิเรียสถาม “ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” แฮรี่ตอบ ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ดึงครุกแชงก์ออกมาเพื่อไม่ให้หนวดไหม้ไปกว่านี้ “กระทรวงบังคับใช้กฎมาตราใหม่ ทำให้พวกเราไม่มีสิทธิ์ตั้งทีมควิดดิช –“ “หรือกลุ่มป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแบบลับ ๆ กันแน่” ซิเรียสพูด ทุกคนเงียบกันไปครู่หนึ่ง “คุณรู้ได้ยังไงฮะ” แฮรี่ถาม “พวกเธอน่าจะหาที่นัดประชุมให้ดีกว่านี้หน่อยนะ”” ซิเรียสบอกพลางยิ้มกว้างกว่าเดิม “ที่ฮอกส์เฮ้ดเนี่ยนะ ขอเหอะ” “เอ้อ มันดีกว่าที่ร้านไม้กวาดสามอันนี่คะ!” เฮอร์ไมโอนี่พูดเข้าข้างตัวเอง “ที่นั่นน่ะมีคนตั้งเยอะ –“ “ซึ่งแปลว่า พวกเธอยิ่งถูกดักฟังได้ยากกว่า” ซิเรียสบอก “เธอยังต้องเรียนรู้อีกมากนะ เฮอร์ไมโอนี่” “ใครแอบฟังเราล่ะฮะ” แฮรี่ถาม “แหงล่ะ ต้องเป็นมันดังกัสอยู่แล้ว” ซิเรียสตอบ พอเห็นทุกคนทำหน้างง เขาก็หัวเราะ “เขาคือแม่มดที่หลบอยู่หลังม่านไง” “นั่นมันดังกัสหรือฮะ” แฮรี่ตัวแข็ง “เขามาทำอะไรที่ฮ้อกส์เฮ้ดล่ะฮะ” “คิดว่าเขาทำอะไรกันเล่า” ซิเรียสพูดแบบเซ็ง ๆ “คอยจับตามองเธอน่ะสิ” “ผมยังถูกตามอยู่อีกหรือฮะ” แฮรี่ถามอย่างโกรธเคือง “อื้อ อยู่แล้ว” ซิเรียสตอบ “ซึ่งก็ดีแล้วนี่ ถ้าสิ่งที่เธอจะทำเป็นอย่างแรกในช่วงวันหยุด เป็นการตั้งกลุ่มป้องกันตัวผิดกฎหมาย” แต่เขาไม่ได้ดูโกรธหรือเป็นกังวล ตรงข้ามเขามองแฮรี่อย่างภาคภูมิใจ “ทำไมดั๊งก์ต้องซ่อนตัวไม่ให้เรารู้ด้วย” รอนถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “พวกเราก็อยากเจอเขานะ” “เขาโดนฮ้อกส์เฮ้ดห้ามเข้าตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีก่อนแล้ว” ซิเรียสบอก “แถมเจ้าของร้านเหล้าก็ความจำดีเสียด้วย เราเสียเสื้อคลุมล่องหนแสนสำคัญของมู้ดดี้ไปแล้ว ตอนสเตอร์จิสถูกจับ เพราะงั้นเดี๋ยวนี้ดั๊งก์เลยต้องแต่งเป็นแม่มดเสียส่วนใหญ่ . . . ยังไงก็เถอะ . . . ก่อนอื่นนะ รอน – ฉันสัญญากับแม่เธอไว้ว่าจะบอกต่อข้อความถึงเธอ “อ้อ ฮะ” รอนตอบรับเสียงหวั่น ๆ “เขาบอกว่า ห้ามเธอเข้าไปมีส่วนใด ๆ กับกลุ่มป้องกันตัวจากศาสตร์มืดลับ ๆ นี่เด็ดขาด เขาบอกว่า ไม่งั้นเธอต้องถูกไล่ออกเป็นแน่ แล้วอนาคตเธอก็หมดสิ้น เขาบอกอีกว่า หลังจากนี้ยังมีเวลาให้เรียนวิธีป้องกันตัวอีกเยอะ และพวกเธอก็เด็กเกินไปที่จะมานั่งกังวลในตอนนี้ แล้วเขาก็ ( ซิเรียสหันไปมองอีกสองคน ) แนะนำแฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่ด้วยว่า ห้ามตั้งกลุ่ม ถึงเขาจะยอมรับว่าไม่มีสิทธิ์สอนพวกเธอ แต่ก็ขอแค่ให้รู้ว่าเขาเอาใจใส่พวกเธอที่สุด เขาตั้งใจจะเขียนทุกอย่างนี้ถึงพวกเธอเอง แต่ถ้าเกิดนกฮูกถูกดักจับไปก่อน พวกเธอก็จะเดือดร้อนหนัก แถมเขามาพูดด้วยตัวเองไม่ได้ด้วย เพราะคืนนี้มีหน้าที่ต้องทำ” “หน้าที่ทำอะไรฮะ” รอนรีบถาม “ไม่ต้องห่วงหรอก แค่เรื่องทั่วไปของภาคีน่ะ” ซิเรียสตอบ “หน้าที่ผู้ส่งข่าวก็เลยตกมาอยู่ที่ฉัน และต้องให้แน่ใจด้วยว่า พวกเธอจะบอกเขาว่าฉันบอกทั้งหมดแล้ว เพราะดูท่าเขาไม่ค่อยไว้ใจฉันสักเท่าไหร่” ทุกคนเงียบกันไปอีก เมื่อครุกแชงก์ร้องเหมียว และพยายามยกเท้าจะลูบหัวซิเรียส ส่วนรอนเขี่ยรูพรมเล่น “แปลว่าคุณไม่อยากให้ผมมีส่วนในกลุ่มป้องกันตัวหรือฮะ” เขาพึมพัมออกมาจนได้ “ฉันหรือ เปล่าเลย!” ซิเรียสตอบด้วยทีท่าแปลกใจ “ฉันว่าเป็นความคิดที่วิเศษดีออกนะ!” “จริงหรือฮะ” แฮรี่เอ่ย ด้วยหัวใจชื้นขึ้น “ฉันต้องคิดแบบนั้นอยู่แล้ว!” ซิเรียสบอก “คิดว่าพ่อเธอกับฉันจะหมอบราบคาบแก้วให้ยัยแก่อย่างอัมบริดจ์แต่โดยดีเรอะ” “แต่ – ปีก่อนคุณเอาแต่บอกให้ระวัง และก็ห้ามเสี่ยง –“ “ปีก่อน ทุกอย่างบ่งบอกว่ามีคนในฮอกวอตส์พยายามฆ่าเธอนี่ แฮรี่!” ซิเรียสพูดอย่างหงุดหงิด “ปีนี้ เรารู้แล้วว่ามีคนนอกฮอกวอตส์อยากฆ่าเราทุกคน ดังนั้น ฉันถึงคิดว่าการเรียนรู้วิธีป้องกันตัวเองได้จริงน่ะ เป็นความคิดที่ดีมาก ๆ เลย!” “แล้วถ้าเราถูกไล่ออกล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยสีหน้าพิศวง “เฮอร์ไมโอนี่ เรื่องนี้เป็นความคิดเธอเองนะ!” แฮรี่เอ่ย พลางจ้องเธอ “ฉันรู้น่า ฉันแค่อยากรู้ว่าซิเรียสคิดยังไง” เธอบอกพลางยักไหล่ “อืม โดนไล่ออกแต่ป้องกันตัวได้ ก็ยังดีกว่า นังแช่ปลอดภัยอยู่ในโรงเรียนโดยไม่รู้อะไรเลย” ซิเรียสเอ่ย “เห็นด้วย” แฮรี่กับรอนขานรับอย่างกระตือรือร้น “แล้ว” ซิเรียสเอ่ย “พวกเธอจะตั้งกลุ่มนี้กันยังไงล่ะ นัดเจอกันที่ไหนหรือ” “เอ่อ นั่นเป็นปัญหานิดหน่อยแล้วล่ะฮะ” แฮรี่ตอบ “เราไม่รู้ว่าจะไปไหนได้บ้าง” “เพิงโหยหวนเป็นไง” ซิเรียสแนะนำ “เฮ้ ความคิดนี้ไม่เลวนี่” รอนพูดอย่างตื่นเต้น แต่เฮอร์ไมโอนี่ส่งเสียงเคลือบแคลงออกมา จนทั้งสามหันไปมองเธอ โดยที่หัวของซิเรียสหันจากในเปลวไฟ “เอ้อ ซิเรียส สมัยพวกคุณยังเรียนอยู่แล้วเจอกันในเพิงโหยหวนน่ะ มีแค่สี่คนเองนะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย “แถมพวกคุณทุกคนยังแปลงร่างเป็นสัตว์ได้ และฉันว่าพวกคุณยังสามารถซ่อนตัวในเสื้อคลุมล่องหนผืนเดียวได้อีก แต่พวกเรามีกันตั้งยี่สิบแปดคน ซ้ำไม่มีใครเป็นอนิเมจัสด้วย เพราะงั้นเราคงต้องใช้กระโจมล่องหนมากกว่าเสื้อคลุมล่องหนผืนเดียวนะ –“ “นั่นก็จริง” ซิเรียสเอ่ย เขาดูหงอยไปเล็กน้อย “อืม ฉันเชื่อว่าเธอน่าจะหาที่อื่นได้นะ เคยมีทางเดินลับที่กว้างพอตัว หลังกระจกบานใหญ่ตรงชั้นสี่ พวกเธอน่าจะมีที่พอจะเรียนวิธีสาปได้นะ” “เฟร็ดกับจอร์จบอกผมว่าที่นั่นโดนปิดไปแล้ว” แฮรี่ส่ายหัว “พังหรือไงนี่แหละฮะ” “หรอ . . .” ซิเรียสเอ่ย หน้านิ่ว “งั้น ไว้ฉันกลับไปคิดแล้วกลับมา –“ เขาหยุดชะงัก หน้าเขาเครียดและตื่นตกใจขึ้นมากะทันหัน เขาหันไปด้านข้าง เห็นชัดว่ากำลังมองกำแพงอิฐแข็งของเตาผิง “ซิเรียสฮะ?” แฮรี่เอ่ยอย่างกังวล แต่แล้วเขาก็หายไป แฮรี่จ้องเปลวไฟอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ “ทำไมเขา –“ เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างหวาดผวาแล้วรีบลุกขึ้นยืน ทั้งที่ยังจ้องเปลวไฟอยู่ มือข้างหนึ่งปรากฎอยู่ในเปลวไฟ ควานไปมาราวกับจะคว้าอะไรสักอย่าง เป็นมือหยาบ นิ้วสั้นใส่แหวนตกยุครูปร่างอุบาทว์” พวกเขาทั้งสามรีบเผ่น แฮรี่มองกลับไปจากตรงประตูหอชาย เห็นมืออัมบริดจ์ยังฉกไปมาอยู่ในเปลวไฟ ราวกับเธอรู้ชัดว่าเมื่อครู่เส้นผมของซิเรียสอยู่ตรงจุดไหน และพยายามจะจับไว้ให้ได้ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:47:32 ]

ความคิดเห็นที่ 84 เสร็จแล้วนะคะ บทที่ 1 - 17 มึนส์มากๆ ขนาดโพสยังมึนขนาดนี้ คนแปลคงจะมึนกว่าหลายๆเท่าแน่ๆลย ขอบคุณผู้แปลทุกท่านอีกรอบนะคะ จากคุณ : CalmlY - [ 29 ต.ค. 46 15:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 85 โห......ทึ่งในความตั้งใจดี และความใจดีของคุณ CalmlYมากๆเลยค่ะ สุดยอดจริงๆ....ข้าน้อย...ขอคาราวะ ^_^ จากคุณ : Run_J@ng - [ 29 ต.ค. 46 18:31:56 ]

ความคิดเห็นที่ 86 สุดยอดครับ เห็นตั้งกระทู้มาตั้งแต่เที่ยงแล้ว โพสต์คนเดียว 80 กว่ากระทู้เนี่ยนับถือจริงๆ เอาไว้รอให้แปลครบทั้งเล่มก่อนแล้วรวมอีกทีอาจจะกลายเป็นกระทู้ที่ยาวที่สุดที่พันธุ์ทิพย์เคยมีมาก็ได้นะเนี่ย (หรือว่าแค่นี้ก็ยาวสุดแล้ว?) จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 29 ต.ค. 46 18:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 87 มาปรบมือให้ในความมีน้ำใจและความอุตสาหะค่ะ ไม่ค่อยได้มาโพสต์แต่มาแอบอ่านบ่อย ๆ และก็ได้เห็นว่าบอร์ดนี้มีคนมีน้ำใจเยอะมากจริง ๆ น่ารักมากค่ะ จากคุณ : yay ! (yay !) - [ 29 ต.ค. 46 20:30:07 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ขอบคุณมากค่ะ กำลังอยากได้บทที่ขาดอยู่พอดีอ่ะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : kanompink (paweenah) - [ 29 ต.ค. 46 20:51:27 ]

ความคิดเห็นที่ 89 แปะๆ ซึ้งในความตั้งใจจริง!!! จากคุณ : + Cho Chang + - [ 29 ต.ค. 46 23:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 90 โอ้โฮ....... จากคุณ : hs3puk - [ 30 ต.ค. 46 08:58:30 ]

ความคิดเห็นที่ 91 แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ (ตบมือให้กับความพยายามค่ะ) คุณ Kurenai (คนเมืองวัด) คะ ในpantip มียาวที่สุดที่เคยเห็นก็ 620 ความคิดเห็นค่ะ แต่โหลดไม่ได้หมดนะคะ คาดว่ามีอีก แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 46 11:24:19 จากคุณ : m เองค่า (m potter) - [ 30 ต.ค. 46 11:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ผมหมายถึงปริมาณตัวหนังสือน่ะครับ ที่ยาวที่สุดที่ผมเคยเห็นมาก็ประมาณ 300 กว่าๆ คห.น่ะครับ(เคยมีถึง 600 กว่าเลยเหรอเนี่ย!!!) แต่แต่ละคห.ก็คงไม่ยาวเท่าของเราอันนี้แน่ คิดเล่นๆน่ะครับ จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 30 ต.ค. 46 12:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ขอบคุณมากครับ มีน้ำใจสูงจิงๆ ขอชมๆ ที่เหลือก็บทที่18 ที่พี่น้องหนู หึหึ สู้เขา ทาเคชิ เฮ็ย พี่น้องหนู จากคุณ : เอ็ม(ด้วย อิอิ) (meon) - [ 30 ต.ค. 46 13:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 94 บทที่ 18 เสร็จแล้วจ้า ไปเก็บได้ละ ว่าแต่มีใครแปลบทที่ 19 หรือยังคะ จากคุณ : คุณน้องหนู - [ 30 ต.ค. 46 14:47:07 ]

ความคิดเห็นที่ 95 อึ้งในความพยายาม และประทับใจ ความมีน้ำใจคนห้องนี้จัง คนที่มีอมยิ้ม โหวตกระทู้นี้หน่อยสิคะ จากคุณ : phenphorn - [ 30 ต.ค. 46 18:29:02 A:210.187.62.20 X: ]