ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 19 The Lion and the Serpant บทที่ 19 ราชสีห์กับอสรพิษ ในช่วงสองอาทิตย์ถัดมา แฮรี่รู้สึกราวกับว่าเขามีเครื่องรางอะไรบางอย่างอยู่ในอก ความลับอันเรืองรองที่ช่วยค้ำจุนเขาผ่านชั่วโมงของอัมบริดจ์และถึงกับช่วยให้เขาสามารถยิ้มอย่างเฉยๆในขณะที่เขามองเข้าใปในตาโปนน่าเกลียดของเธอ เขาและเหล่า DA กำลังต่อต้านเธอจากข้างตัวเธอเอง กำลังทำสิ่งที่เธอและทางกระทรวงกลัวที่สุด และเมื่อไรก็ตามที่เป็นเวลาที่เขาควรจะอ่านหนังสือของวิลเบิร์ต สลิงฮาร์ดระหว่างชั่วโมงเรียนของเธอเขากลับหมกอยู่กับความทรงจำที่น่าพึงใจของการชุมนุมครั้งล่าสุดของพวกเขา นึกถึงว่าเนวิลล์ทำอย่างไรตอนที่เขาปลดอาวุธเฮอร์ไมโอนี่ได้สำเร็จ ถึงตอนที่โคลิน ครีวีย์สามารถใช้ Impediment Jinx (เวทย์มนตร์ต้านทาน)ได้อย่างคล่องแคล่วหลังจากเขาตั้งใจอย่างหนักระหว่างเข้าร่วมการชุมนุมไปเพียงสามครั้ง ถึงที่ว่าพาร์วาติ พาทิลใช้คำสาปลดขนาดอย่างยอดเยี่ยมจนขนาดที่เธอลดขนาดของโต็ะวางกล้องแอบดู(Sneakoscope)จนเหลือขนาดเท่าฝุ่น เขาพบว่ามันเกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะกำหนดคืนที่แน่นอนระหว่างอาทิตย์สำหรับการชุมนุม DA เพราะพวกเขาต้องจัดสอดคล้องกับการฝึกซ้อมควิดดิชของทีมถึงสามทีมซึ่งก็ถูกเปลี่ยนเวลาบ่อยๆเนื่องจากสภาพอากาศที่ไม่ดี แต่แฮรี่ก็ไม่เสียใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขารู้สึกว่ามันจะดีกว่าที่จะปล่อยให้เวลาของการชุมนุมของพวกเขาคาดการ์ณได้ยาก ถ้าหากมีใครก็ตามกำลังจับตามองพวกเขาอยู่มันก็จะเป็นการยากสำหรับคนๆนั้นที่จะมองรูปแบบการชุมนุมของพวกเขาออก เฮอร์ไมโอนี่ใช้เวลาไม่นานในการคิดวิธีอันชาญฉลาดในการติดต่อสื่อสารเวลาและวันของการชุมนุมครั้งต่อไปของพวกเขาต่อสมาชิกทั้งหมดในกรณีที่พวกเขาจำเป็นตอ้งเปลี่ยนกำหนดการกะทันหัน เพราะมันจะน่าสงสัยถ้าหากเด็กจากคนละบ้านเดินไปมาในห้องโถงใหญ่คุยกันบ่อยเกินไป เธอแจกเหรียญแกลเลียนปลอมให้สมาชิกทุกคนคนละเหรียญ (รอนตื่นเต้นเป็นอย่างมากในตอนแรกที่เขาเห็นตระกร้าใส่เหรียญและเขานึกไปจริงๆว่าเธอกำลังจะแจกเงิน) พวกเธอเห็นตัวเลขรอบๆขอบของเหรียญใหม? เฮอร์ไมโอนี่พูดในขณะที่ถือเหรียญหนึ่งอยู่ในมือเพื่อตรวจสอบหลังจากจบการชุมนุมครั้งที่สี่ เหรียญนั้นสะท้อนแสงสีเหลืองนวลด้วยแสงจากคบเพลิง “บนเหรียญแกลเลียนของจริงจะมีชุดตัวเลขของกอบบลินที่ผลิตเหรียญนี้ออกมา บนเหรียญปลอมนี่ตัวเลขจะเปลี่ยนไปเพื่อบอกเวลาและวันของการชุมนุมครั้งต่อไป เหรียญจะร้อนขึ้นเมื่อมีการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นถ้าพวกเธอเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อหรือกางเกงพวกเธอก็จะรู้สึกถึงมันได้ พวกเราหยิบไปคนละอัน และเมื่อแฮรี่กำหนดวันเวลาของการชุมนุมครั้งต่อไปแล้วเขาก็จะเปลี่ยนตัวเลขบนเหรียญของเขา และเพราะว่าฉันเสกเวทย์มนตร์เปลี่ยนแปร(Protean Charm) เอาไว้บนเหรียญแล้ว เหรียญทั้งหมดก็จะเปลี่ยนตามของเขา” ทุกอย่างเงียบสงัดหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่พูดจบ เธอมองอย่างยุ่งยากใจไปรอบๆที่ใบหน้าของทุกคนที่มองมาที่เธอ “ก็----ฉันนึกว่ามันจะเป็นความคิดที่ดี” เธอพูดอย่างไม่แน่ใจ “ฉันหมายความว่าต่อให้อัมบริดจ์บอกให้พวกเราเอาของในกระเป๋าออกมาให้ดูมันก็ไม่มีอะไรผิดที่เราจะเก็บเหรียญแกลเลียนเอาไว้ใช่ใหม? แต่....ก็ได้ถ้าพวกเธอไม่ต้องการใช้มัน----” “เธอใช้เวทย์มนตร์เปลี่นแปรได้?” เทอร์รี่ บูทพูดขึ้น “ใช่” เฮอร์ไมโอนี่พูด “แต่มัน มันเป็นเวทย์มนตร์ระดับ NEWT นะ” เขาพูดอย่างอ่อนแรง “โอ้” เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอพยายามถ่อมตัว “โอ้...ก็...ใช่ ฉันก็ว่างั้น” “ทำไมเธอถึงไม่ได้ไปอยู่บ้านราเวนคลอว์นะ?” เขาถามพร้อมกับจ้องมองเธอด้วยสายตาบ่งบอกอะไรที่เกือบจะเป็นความมหัศจรรย์ใจ “ด้วยมันสมองขนาดเธอ?” “ความจริงตอนนั้นหมวกคัดสรรก็คิดอย่างจริงจังเหมือนกันนะที่จะให้ฉันไปอยู่บ้านราเวนคลอว์น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างร่าเริง “แต่มันก็ตัดสินใจให้เป็นกริฟฟินดอร์ในที่สุด งั้นก็หมายความว่าพวกเราจะใช้เหรียญพวกนี้กันใช่ใหม?” มีเสียงพึมพำตอบรับในขณะที่ทุกคนขยับไปด้านหน้าเพื่อที่จะหยิบเหรียญจากตระกร้า แฮรี่มองไปทางเฮอร์ไมโอนี่ “เธอรู้ใหมว่านี่ทำให้ฉันนึกถึงอะไร?” “ไม่รู้สิ อะไรเหรอ?” “แผลเป็นของพวกผู้เสพความตาย โวลเดอร์มอร์แตะไปที่แผลในแผลหนึ่งแล้วทุกแผลจะเจ็บปวดราวถูกไฟเผา และพวกนั้นก็จะรู้ว่าพวกเขาต้องไปร่วมกับโวลเดอร์มอร์” “ก็...ใช่....” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ “ความจริงฉันก็ได้ไอเดียมาจากเรื่องนั้นแหละ...แต่เธอก็เห็นว่าฉันสลักวันที่ลงบนชิ้นโลหะแทนที่จะเป็นผิวหนังของสมาชิก” “ใช่....ฉันก็ชอบวิธีของเธอมากกว่า” แฮรี่พูดพร้อมกับยิ้มในขณะที่เขาหย่อนเหรียญแกลเลียนของเขาลงในกระเป๋า จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 8 พ.ย. 46 00:34:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ฉันว่าอันตรายอย่างเดียวของเหรียญนี้ก็คือเราอาจจะเผลอใช้มันไปก็ได้นะ” “ความเป็นไปไดต่ำ” รอนซึ่งกำลังตรวจดูเหรียญปลอมของเขาพูดขึ้นอย่างเสียใจนิดๆ “ฉันไม่มีเหรียญจริงซักอันให้สับสนกับเหรียญอันนี้” “”เนื่องจากการแข่งขันควิดดิชนัดแรกของฤดูกาลระหว่างกริฟฟินดอร์กับสลินเธอรินใกล้เข้ามาเรื่อยๆการชุมนุมDA ของพวกเขาจึงถูกพักไว้ก่อนเนื่องจากแอนเจลินาจัดตารางการฝึกซ้อมเกือบทุกวัน ยิ่งความจริงที่ว่าการแข่งรายการนี้ไม่ได้จัดมานานยิ่งเพิ่มความสนใจและความตื่นเต้นของเกมที่จะถึงนี้ไม่น้อย พวกราเวนคลอว์กับฮัพเฟิลพัฟให้ความสนใจกับผลการแข่งขันนัดนี้เป็นอย่างมาก แน่นอนว่าเพราะพวกเขาต้องแข่งกับทั้งสองทีมในปีที่จะถึงนี้ และสำหรับหัวหน้าบ้านของทีมคู่แข่งซึ่งแม้จะพยายามทำเป็นมีน้ำใจนักกีฬาก็ตามก็ได้ตั้งใจไว้แล้วว่าข้างของตัวเองต้องชนะ แฮรี่รู้สึกได้ว่าศ.แมคโกนากัลให้ความสำคัญกับการชนะบ้านสลินเธอรินมากขนาดไหนเมื่อเธอไม่ได้ให้การบ้านพวกเขาระหว่างสัปดาห์ก่อนการแข่งขัน “ฉันคิดว่าเธอก็มีอะไรที่ต้องทำมากพออยู่แล้วในตอนนี้” เธอพูดอย่างเลิศลอย ทุกคนแทบไม่เชื่อหูตัวเองจนตอนที่เธอมองไปยังแฮรี่และรอนและพูดอย่างเฉียบขาดว่า “ฉันคุ้นเคยกับการเห็นถ้วยควิดดิชอยู่ในตู้ของฉันนะพวกเธอ และฉันก็ไม่ต้องการจริงๆที่จะส่งมันให้ศ.เสนปดังนั้นใช้เวลาว่างพิเศษของเธอในการฝึกซ้อมนะ เข้าใจใหม?” เสนปก็แสดงการเข้าข้างพวกเดียวกันไม่น้อยกว่าเลย เขาจองสนามควิดดิชให้พวกสลินเธอรินฝึกซ้อมบ่อยจนพวกกริฟฟินดอร์มีปัญหาในการเข้าไปฝึกซ้อม เขายังแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเมื่อมีรายงานมากมายว่าพวกสลินเธอรินพยายามที่จะเสกเวทย์มนตร์ใส่ผู้เล่นกริฟฟินดอร์ระหว่างทางเดิน ตอนที่อลิเซีย สปินเนทโผล่ไปที่ตึกโรงพยาบาลพร้อมกับคิ้วของเธอที่ขึ้นหนาและเร็วจนมันขวางการมองเห็นของเธอและขวางปากของเธอ เสนปเพียงบอกว่าสงสัยเธอลองเวทย์มนตร์ปลูกผมเองและปฏิเสธที่จะฟังพยานสิบปากซึ่งให้การว่าพวกเขาเห็นผู้รักษาประตูของสลินเธอริน ไมลส์ เบลทชลีย์ เสกเวทย์มนตร์ใส่เธอจากด้านหลังในขณะที่เธอทำงานอยู่ในห้องสมุด แฮรี่ยังคงมองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับโอกาสของทีมกริฟฟินดอร์อยู่ เพราะถ้าจะพูดกันให้ถึงที่สุดพวกเขาก็ไม่เคยแพ้ให้กับทีมของมัลฟอยเลย แต่ก็ต้องยอมรับว่ารอนยังไม่สามารถเล่นได้ถึงระดับของวู๊ด แต่เขาก็กำลังพยายามอย่างหนักมากเพื่อพัฒนาตัวเองอยู่ ส่วนด้อยที่สุดของเขาก็คือการที่เขามักจะสูญเสียความมั่นใจไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขาทำพลาดง่ายๆ หากเขาเสียหนึ่งประตูเขาจะสับสนและก็มีแน้วโน้มว่าจะเสียเพิ่ม แต่ในทางกลับกันแฮรี่เคยเห็นรอนโชว์การเซฟแบบสุดยอดเมื่อเขาเข้าฟอร์ม ระหว่างการฝึกซ้อมที่นะจดจำครั้งหนึ่งเขาห้อยตัวด้วยมือเดียวลงมาจากไม้กวาดของเขาและเตะลูกควัฟเฟิลจากหน้าห่วงโกล์แรงขนาดที่มันบินข้ามความยาวสนามไปเข้าห่วงกลางของอีกฟากหนึ่ง คนอื่นๆในทีมรู้สึกว่าการเซฟครั้งนี้เทียบได้กับครั้งที่ประตูทีมชาติไอริชแบร์รี่ ไรอันเซฟลูกยิงของลาดิสลอว์ ซามอสกี เชสเซอร์มือหนึ่งของโปแลนด์เมื่อไม่นานมานี้ได้ทีเดียว กระทั่งเฟรดยังพูดว่ารอนได้ทำให้เขาและจอร์จภูมิใจและพวกเขาอาจจะพิจรณาอย่างจริงจังเรื่องที่จะยอมรับว่าเขาเป็นญาติกับพวกเขาจริงๆซึ่งเป็นเรื่องที่พวกเขายืนยันปฏเสธกับรอนมาตลอดสี่ปี “”เรื่องเดียวที่แฮรี่เป็นห่วงมาตลอดก็คือว่ากลยุทธของพวกสลินเธอรินจะทำให้รอนว้าวุ่นใจขนาดไหนก่อนที่เขาจะทันลงไปในสนามเสียอีก แน่นอนว่าแฮรี่ได้ทนคำพูดของไอ้พวกเจ้าเล่ห์นั่นมาสี่ปีแล้ว ดังนั้นถ้ามีใครมากระซิบว่า “เฮ่ แฮรี่ พอตตี้ ฉันได้ยินวาร์ริงตันมันสาบานว่าวันเสาร์นี้มันจะอัดนายให้ร่วงจากไม้กวาดว่ะ” ห่างไกลจากการทำให้เขากลัวได้และทำให้เขาหัวเราะและตอกกลับไปว่า “วาร์ริงตันมันเล็งได้น่าสมเพชมากจนฉันคงเสียวมากกว่าถ้าเขาจะเล็งไปยังคนข้างๆฉันนะ” ซึ่งทำให้รอนและเฮอร์ไมโอนี่หัวเราะและทำให้สีหน้าเยาะเย้ยถากถางหายวับไปจากใบหน้าของแพนซี พาร์คินสัน แต่รอนไม่เคยทนการโจมตีได้เลย ทั้งการถากถางและการขู่ขวัญ เมื่อตอนที่พวกสลินเธอรีนซึ่งรวมไปถึงพวกปีเจ็ดบางคนและตัวใหญ่กว่ารอนมากมาพึมพำให้เขาได้ยินตอนที่เขาเดินผ่านทางเดินว่า “ไปจองเตียงในตึกพยาบาลไว้หรือยังล่ะ วีสลีย์?” เขาไม่ได้หัวเราะแต่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวแทน ตอนที่ดราโค มัลฟอยเลียนแบบท่ารอนทำลูกควัฟเฟิลตก (ซึ่งเขาทำทุกครั้งที่พวกเขาเจอกัน) หูของรอนเปลี่ยนเป็นสีแดงและมือของเขาสั่นขนาดหนักที่เขาแทบจะทำของอะไรก็ตามที่เขาถืออยู่ตกไปด้วย เดือนตุลาผ่านตัวมันไปท่ามกลางสายลมที่พัดแรงและสายฝนที่ตกกระหน่ำและเดือนพฤษจิกายนก็เข้ามา มันเยือกเย็นราวกับเหล็กแช่แข็ง พร้อมด้วยน้ำค้างแข็งทุกเช้าและอากาศที่แห้งจนกัดมือและใบหน้า ท้องฟ้าและเพดานของห้องโถงใหญ่เปลี่ยนเป็นสีซีดๆเทาไข่มุก ภูเขารอบฮอกวาร์ตมีหิมะปกคลุมยอดและอุณหภูมิในปราสาทตกลงต่ำจนนักเรียนมากมายใส่หนังมังกรอย่างหนาป้องกันความหนาวในทางเดินระหว่างชั่วโมงเรียน เช้าวันแข่งขันเป็นรุ่งอรุณที่สว่างไสวแต่หนาวเย็น ตอนที่แฮรี่ตื่นขึ้นมาเขามองไปที่เตียงของรอนและเห็นเขานั่งตัวตรงแหน็วอยู่ มือของเขากอดอยู่รอบเข่า เขามองนิ่งไปยังความว่างเปล่าเบื้องหน้า “นายสบายดีเปล่า?” แฮรี่พูด รอนพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร แฮรี่นึกถึงตอนที่รอนพลาดเสกเวทย์มนตร์อ็วกใส่ตัวเองขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาดูซีดเซียวและเหงื่อชุ่มเหมือนตอนนั้น ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เขาไม่ต้องการที่จะเปิดปากตัวเองเหมือนกันอีก “นายแค่ต้องทานอาหารเช้าเอง” แฮรี่พูดให้กำลังใจ “มาเถอะ” ห้องโถงใหญ่เต็มอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาไปถึง เสียงพูดคุยดังไปทั่วและบรรยากาศก็ร่าเริงกว่าปกติ ตอนที่พวกเขาเดินผ่านโต็ะสลินเธอรินมีเสียงดังขึ้นมาทันที แฮรี่หันไปมองและเห็นว่านอกจากผ้าพันคอและหมวกสีเขียวและสีเงินตามปกติแล้วพวกเขาทุกคนยังติดตราสีเงินรูปร่างเหมือนมงกุฏอีกด้วย ด้วยเหตุผลบางอย่างพวกนั้นบางคนโบกมือมาที่รอน หัวเราะและทำเสียงเอะอะ แฮรี่พยายามมองว่าบนตรานั้นเขียนว่าอะไรตอนที่เขาเดินผ่านแต่เขาก็มัวแต่ห่วงที่จะให้รอนเดินผ่านโต็ะนี้ไปเร็วเกินกว่าที่จะทันอ่านออกว่ามันเป็นอะไร พวกได้รับการต้อนรับอย่างอึงคะนึงที่โต็ะกริฟฟินดอร์ซึ่งทุกคนใส่สีแดงและสีทอง แต่มันก็ห่างไกลจากการช่วยให้รอนมีกำลังใจขึ้นมา ดูเหมือนเสียงเชียร์ได้ดูดความเชื่อมั่นสุดท้ายของเขาไป เขานั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดและทำท่าราวกับกำลังเผชิญหน้ากับอาหารมื้อสุดท้ายในชีวิต “ฉันต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆที่คิดจะทำเรื่องนี้” เขากระซิบด้วยเสียงแหบแห้ง “เสียสติไปแล้ว” “อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่ะ” แฮรี่พูดอย่างมั่นคงพร้อมกับส่งซีเรียลให้เขา “นายไม่เป็นไรหรอก มันธรรมดาน่ะที่จะคิดมาก” “ฉันมันไม่ได้ความ” รอนครวญ “ฉันมันซุ่มซ่าม ฉันเล่นเอาตัวรอดไม่ได้ด้วยซ้ำ นี่ฉันคิดจะมาเล่นมันได้ยังไงเนี่ย” “ทำใจดีๆไว้” แฮรี่พูดอย่างเฉียบขาด “ดูลูกที่นายใช้เท้าเซฟเมื่อวันก่อนสิ แม้แต่เฟรดกับจอร์จยังบอกเลยว่ามันสุดยอด” รอนหันไปมองแฮรี่ด้วยใบหน้าทรมาน “นั่มมันเป็นอุบัติเหตุ” เขากระซิบอย่างหมดหวัง “ฉันไม่ได้ตั้งใจทำมัน---ฉันลื่นหล่นจากไม้กวาดของฉันตอนที่พวกนายไม่เห็น และตอนที่ฉันพยายามปีนกลับขึ้นไปฉันก็เตะลูกควัฟเฟิลไปโดยอุบัติเหตุ” “เอ้อ” แฮรี่รีบพูดหลังจากหายตกใจอย่างไม่สบายใจ “ก็ถ้ามีอุบัติเหตุอย่างนั้นอีกซักสองสามครั้งเราก็ชนะใสไม่ใช่เหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่และจินนี่นั่งลงตรงข้ามกับพวกเขา พวกเขาใส่ผ้าพันคอ,ถุงมือ และกุหลาบประดับสีแดงและทอง “พี่รู้สึกไงมั่ง?” จินนี่ถามรอนผู้ซึ่งกำลังจ้องลงไปในคราบนมที่ก้นชามซีเรียลอันว่างเปล่าของเขาพร้อมกับคิดอย่างจริงจังว่าจะจมตัวเองลงไปในคราบนั้น “เขาแค่กังวลน่ะ” แฮรี่พูด “มันเป็นสัญญานที่ดีนะ ฉันไม่เคยเห็นเธอทำข้อสอบได้ดีเลยถ้าเธอไม่กังวลสักหน่อย” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยใจ “ฮัลโหล” เสียงเลื่อนลอยดังมาจากด้านหลังพวกเขา แฮรี่หันไปมองและเห็นลูน่า จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 8 พ.ย. 46 00:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลูน่า เลิฟกู้ดเดินลอยๆมาจากโต็ะราเวนคลอว์ หลายคนจ้องมาที่เธอและบางคนถึงกับหัวเราะและชี้ไปที่เธออย่างเปิดเผย เธอไปหาหมวกรูปร่างเหมือนหัวสิงโตมีชีวิตจริงๆมาใส่ซึ่งมันก็วางง่อนแง่นอยู่บนหัวของเธอ “ฉันเชียร์กริฟฟินดอร์” ลูนาพูดพร้อมกับชี้อย่างไม่จำเป็นไปที่หมวกของเธอ “ดูนะว่ามันทำอะไรได้...” เธอเอื้อมไปเคาะหมวกด้วยไม้กายสิทธิ์ของเธอ มันอ้าปากออกกว้างและส่งเสียงคำรามที่เหมือนจริงมากจนทไให้ทุกคนแถวนั้นสะดุ้งขึ้น “เยี่ยมไปเลยใช่ใหม?” ลูน่าพูดอย่างมีความสุข “ฉันอยากจะให้มันทำท่าเคี้ยวงูตัวแทนของสลินเธอรีนด้วยน่ะ แต่มันไม่มีเวลา เอาเถอะ...โชคดีนะโรนัลด์!” เธอเดินลอยๆจากไป พวกเขายังไม่หายช็อกจากหมวกของลูน่ากันนักตอนที่แอนเจลินามุ่งมาทางพวกเขาอย่างรีบร้อนพร้อมด้วยเคที่และอลิเซียมาดามพอมฟรีย์ได้ใจดีทำให้ขนคิ้วกลับเป็นปรกติแล้ว “เมื่อพวกนายพร้อม” เธอพูด “พวกเราจะตรงดิ่งไปยังสนามทันที ตรวจดูสภาพแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้า” “พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” แฮรี่รับรองกับเธอ “เพียงแค่รอนยังต้องทานอาหารเช้า” อย่างไรก็ตามมันชัดเจยหลังจากผ่านไปสิบนาทีว่ารอนไม่สามารถจะกินอะไรเพิ่มได้อีกแล้วและแฮรี่ก็คิดว่ามันจะเป็ฯการดีที่สุดที่จะพาเขาไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ในขณะที่พวกเขาลุกจากโต็ะเฮอร์ไมโอนี่ก็ลุกขึ้นเช่นกันและจับแขนแฮรี่แล้วดึงเขาไปด้านข้าง “อย่าให้รอนเห็นข้อความบนตราของพวกสลินเธอรีนเด็ดขาด” เธอกระซิบอย่างกะทันหัน แฮรี่มองเธออย่างไม่เข้าใจแต่เธอก็ส่ายหัวเป็นเชิงเตือน รอนเพิ่งจะเดินช้าๆมาทางพวกเขา เขาดูหมดกำลังใจและหมดหวัง “โชคดีนะ รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นแล้วจูบรอนที่แก้ม “และเธอด้วย แฮรี่---” ดูเหมือนรอนจะกลับมาเป็นตัวของตัวเองขึ้นเล็กน้อยในขณะที่พวกเขาเดินกลับผ่านห้องโถงใหญ่ เขาดูงงงวยในขณะที่แตะตำแหน่งบนใบหน้าตัวเองตรงที่เฮอร์ไมโอนี่ได้จูบเขา ราวกับว่าเขาไม่แน่ใจว่ามันเพิ่งเกิดขึ้น เขาดูเหม่อเกินกว่าที่จะสังเกตสิ่งรอบข้างตัวเองมากนัก แต่แฮรี่มองไปรอบๆอย่างสงสัยที่ตรารูปมงกุฏในขณะที่พวกเขาผ่านโต็ะสลินเธอรีนและคราวนี้เขาอ่านประโยคที่สลักอยู่บนนั้นทัน วีสลีย์คือราชาของเรา เขารีบพารอนผ่านห้องโถงทางเข้าไปด้วยความรู้สึกไม่ดีว่าประโยคนี้ต้องมีความหมายไม่ดีแน่ ปีนบันไดหินและออกไปยังอากาศเย็นเป็นน้ำแข็งเบื้องนอก หญ้าที่แข็งเป็นน้ำแข็งแตกอยู่ใต้เท้าของพวกเขาในขณะที่พวกเขารีบเดินผ่านสนามหญ้าที่เอียงลาดไปยังสนาม ไม่มีลมเลยและท้องฟ้าก็เป็นสีขาวไข่มุกสีเดียวทั่วทั้งฟ้าซึ่งก็หมายความว่าพวกเขาสามารถมองเห็นได้ดีโดยไม่ต้องมีแสงอาทิตย์มาแยงตา แฮรี่บอกปัจจัยเกื้อหนุนนี้ให้รอนในขณะที่พวกเขาเดินอยู่แต่เขาไม่แน่ใจว่ารอนฟังอยู่หรือเปล่า แองเจลินาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วและกำลังคุยอยู่กับลูกทีมคนอื่นๆตอนที่พวกเขาเข้าไป แฮรี่และรอนถอดเสื้อคลุมของพวกเขาออก (รอนพยายามจะถอดจากด้านหลังมาด้านหน้าอยู่หลายนาทีจนอลิเซียทนสมเพชไม่ไหวและเดินเข้ามาช่วย) พวกเขานั่งลงฟังการประชุมก่อนแข่งในขณะที่เสียงอึงคะนึงด้านนอกดังขึ้นเรื่อยๆเพราะฝูงชนกำลังไหลบ่าออกมาจากปราสาทไปยังสนามแข่ง “โอเค ฉันเพิ่งจะได้รายชื่อผู้เล่นตัวจริงของสลินเธอรินมาน่ะ” แอนเจลินาพูดพร้อมกับดูม้วนกระดาษ “บีทเตอร์ของปีที่แล้ว....เดอร์ริคกับโบล์ออกไปแล้วแต่ดูเหมือนว่ามอนทาคก็เอาพวกกอริลล่าเหมือนเคยมาลงแทนพวกเขาแทนที่จะเป็นใครก็ได้ที่บินได้ค่อนข้างดี พวกที่มาแทนคือนักเรียนชายชื่อแครบกับกอยล์ ฉันไม่รู้ข้อมูลของสองคนนี้นัก---” “พวกเรารู้” แฮรี่กับรอนพูดขึ้นพร้อมกัน “เอาเถอะ พวกเขาดูไม่ฉลาดพอที่จะแยกปลายไม้กวาดข้างหนึ่งออกจากอีกข้างหนึ่งน่ะ” แอนเจลิน่าพูดพร้อมกับเก็บม้วนกระดาษกลับเข้ากระเป๋า “แต่ฉันก็ประหลาดใจอยู่เสมอว่าเดอร์ริคกับโบล์หาทางเข้าไปในสนามได้ไงโดยไม่มีป้ายบอกทาง” “แครบกับกอลย์ก็เผ่าพันธุ์เดียวกันครับ” แฮรี่รับรองเธอ พวกเขาสามารถได้ยินเสียงฝีเท้าคนหลายร้อยกำลังปีนขึ้นไปนั่งบนม้านั่งที่ว่างอยู่ของอัฒจันทร์ฝั่งผู้ชม บางคนกำลังร้องเพลงอยู่แม้ว่าแฮรี่จะฟังไม่ออกว่าร้องว่าอะไรอยู่ก็ตาม เขาเริ่มรู้สึกกังวลแต่เขาก็รู้ดีว่าอาการของเขาไม่สามารถไปเทียบกับของรอนผู้ซึ่งกำลังคลำท้องของตัวเองและมองไปเบื้องหน้าอีกครั้งอยู่ ขากรรไกรของเขาค้างและหน้าของเขาดูซีดเป็นสีเทา “ได้เวลาแล้ว” แอนเจลินาพูดเบาๆพร้อมกับดูนาฬิกาของเธอ “ไปกันได้แล้วพวกเรา....โชคดีนะ” ทุกคนยืนขึ้นแบกไม้กวาดขึ้นไหล่แล้วเดินแถวเรียงหนึ่งออกจากห้องแต่งตัวไปยังแสงแดดระยิบระยับเบื้องนอก เสียงดังสนั่นหวั่นไหวดังต้อนรับพวกเขาซึ่งแฮรี่ยังคงได้ยินเสียงเพลงอยู่แม้ว่ามันจะผสมปนเปไปกับเสียงเชียร์และเสียงเป่าปาก ทีมสลินเธอรีนได้ยืนรอพวกเขาอยู่แล้ว พวกเขาก็ใส่ตรามงกุฏสีเงินอยู่เช่นกัน มอนทาคกัปตันคนใหม่ก็รูปร่างไปพิมพ์เดียวกับดัดลียส์ เดิสลีย์ด้วยท่อนแขนอย่างหนาเหมือนแฮม แครบและกอลย์ซึ่งตัวใหญ่เกือบเท่าเขายืนกระพริบตาเซ่อๆเหวี่ยงไม้ตีบีทเตอร์อันใหม่ของพวกเขาไปมาอยู่ด้านหลังเขาภายใต้แสงอาทิตย์สาดส่อง มัลฟอยยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง แสงอาทิตย์สะท้อนบนผมบลอนด์ขาวของเขา เขาสบตาแฮรี่และทำท่ายั่วพร้อมกับเคาะไปที่ตรารูปมงกุฏบนหน้าอกของเขา “กัปตันทั้งสองทีม จับมือกันได้” มาดามฮูชซึ่งเป็นกรรมการสั่งเมื่อแอนเจลินาและมอนทาคเดินไปถึงอีกฝ่าย แฮรี่เห็นว่ามอนทาคกำลังพยายามบีบนิ้วแอนเจลินาให้เละแม้ว่าแอนเจลินาจะไม่แม้แต่กระพริบตาก็ตาม “ขึ้นไม้กวาด...” มาดามฮูชหยิบนกหวีดใส่ปากแล้วเป่า ลูกบอลถูกปล่อยออกและผู้เล่นทั้งสิบสี่พุ่งขึ้นไปทันที แฮรี่เห็นจากหางตาว่ารอนกำลังแยกไปประจำที่ห่วงประตู แฮรี่พุ่งสูงขึ้น หลบลูกบลันเจอร์และเริ่มบินเป็นวงกว้างรอบสนามพร้อมกับมองไปรอบๆหาประกายสีทอง ดราโก มัลฟอยกำลังทำเช่นเดียวกับเขาบนอีกฝั่งของสนาม “และก็เป็นจอห์นสัน---จอหน์สันไปพร้อมกับลูกควัฟเฟิล เธอช่างเป็นผู้เล่นที่เยี่ยมอะไรอย่างนี้ ผมได้ตื๊อเธอมาเป็นปีแล้วแต่เธอก็ยังไม่ยอมไปเดทกับผมซะที----” “จอร์แดน!” ศ.แมคกอนนากัลตะโกน “ก็แค่ข้อเท็จจริงสนุกสนานน่าครับ ศ. เพิ่มความสนใจ---และเธอหลบวาร์ริงตัน เธอผ่านมอนทาคไปแล้ว เธอ---โอ้ว----ถูกอัดจากด้านหลังด้วยลูกบลันเจอร์จากแครบ .... มอนทาคเก็บลูกควัฟเฟิล มอนทาคมุ่งหน้ากลับไปอีกด้านของสนามและ----ลูกบลัดเจอร์อย่างยอดเยี่ยมจากจอร์จ วีสลีย์ ลูกพุ่งเข้าหัวมอนทาคพอดี เขาปล่อยลูกควัฟเฟิล เคที่ เบลล์เก็บมันขึ้นมา เคที่ เบลล์ของกริฟฟินดอร์ส่งกลับหลังไปให้อลิเซีย สปินเนท และสปินเนทไป---” เสียงพากย์ของลี จอร์แดนดังไปทั่วสนามและแฮรี่พยายามตั้งใจฟังอย่างสุดความสามารถผ่านเสียงหวีดหวิวของลมผ่านหูเขาและเสียงเชียร์ของคนดูทั้งตะโกนทั้งโห่ฮาทั้งร้องเพลงในขณะเดียวกัน “---หลบวาร์ริงตัน หลีกลูกบลัดเจอร์---เกือบไป อลิเซีย---และฝูงชนก็ชอบนี่เหลือเกิน ฟังพวกเขาดูสิครับ พวกเขากำลังร้องเพลงอะไรอยู่?” และเมื่อลีหยุดฟัง เสียงเพลงก็ดังขึ้นมาอย่างชัดเจนจากทะเลสีเขียวเงินในที่นั่งฝั่งสลินเธอรีน จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 8 พ.ย. 46 00:35:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วีสลีย์เซฟอะไรไม่ได้ซักอย่าง 'Weasley cannot save a thing, เขาเซฟแหวนซักวงก็ยังไม่ได้(ไม่แน่ใจว่าแหวนนี้หมายถึงห่วงประตูGoalhoop หรือเปล่านะครับ) He cannot block a single ring, นั่นคือเหตุผลว่าทำไมพวกเราสลินเธอรีนถึงร้องเพลงอยู่ That's why Slytherins all sing: วีสลีย์คือราชาของเรา Weasley is our King. วีสลีย์เกิดในถังขยะ 'Weasley was born in a bin เขามักจะปล่อยให้ลูกควัฟเฟิลเข้าไปเสมอ He always lets the Quaffle in วีสลีย์จะทำให้พวกเราชนะชัวร์ Weasley will make sure we win วีสลีย์คือราชาของเรา Weasley is our King.' (ปล. มีเนื้อเพลงต้นฉบับไว้ให้ดูด้วยครับว่าของจริงเนื้อเขาคล้องจองกันยังไง พอดีผมไม่มีความสามารถทางกลอนครับ^^’) “---และอลิเซียผ่านบอลกลับไปให้แอนเจลินา!” ลีรีบตะโกนและในขณะที่แฮรี่หักเลี้ยวอย่างกระทันหัน ภายในร่างกายของเขาเดือดไปด้วยสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน เขารู้ว่าลีกำลังพยายามกลบเสียงเพลงอยู่ “เอาเลย แองเจลินา---ดูเหมือนเธอจะเหลือแต่ผู้รักษาประตูให้ผ่านแล้วครับ!--เธอยิง--เธอ---อ้าาาาา..” ผู้รักษาประตูสลินเธอรีนเซฟไว้ได้ เขาขว้างลูกควัฟเฟิลไปยังวาร์ริงตันซึ่งพุ่งออกไปทันที เขาซิกแซกไประหว่างอลิเซียกับเคที่ เสียงเพลงจากเบื้องล่างดังขึ้นดังขึ้นทุกขณะที่เขาเข้าใกล้รอนเข้าไปเรื่อยๆ วีสลีย์คือราชาของเรา 'Weasley is our King, วีสลีย์คือราชาของเรา Weasley is our King, เขามักจะปล่อยให้ลูกควัฟเฟิลเข้าไปเสมอ He always lets the Quaffle in วีสลีย์คือราชาของเรา Weasley is our King.' แฮรี่ไม่สามารถบังคับตัวเองให้หยุดหาลูกสนิชได้ เขาวนไปดูรอนซึ่งอยู่โดดเดี่ยวบนอีกฝั่งของสนามบินไปมาอยู่หน้าห่วงประตูในขณะที่วาร์ริงตันร่างยักษ์พุ่งเข้าหาเขา “---และวาร์ริงตันพุ่งไปพร้อมกับลูกควัฟเฟิล วาร์ริงตันมุ่งหน้าไปที่ประตู เขาอยู่พ้นระยะลูกบลัดเจอร์แล้ว เหลือแค่ผู้รักษาประตูเท่านั้น---” เสียงเพลงดังกระหึ่มอย่างรุนแรงมาจากที่นั่งของสลินเธอรีนเบื้องล่าง วีสลีย์เซฟอะไรไม่ได้ซักอย่าง 'Weasley cannot save a thing, เขาไม่สามารถกันได้แม้แน่แหวนเดียว... He cannot block a single ring . . .' “---เป็นการทดสอบครั้งแรกของผู้รักษาประตูคนใหม่ของกริฟฟินดอร์ วีสลีย์ น้องของบีทเตอร์เฟรดกับจอร์จ และเป็นดาวรุ่งดวงใหม่ขอทีม---เอาเลยรอน!” แต่เสียงตะโกนด้วยความดีใจดังมาจากฝั่งสลินเธอรีนเมื่อรอนพุ่งอย่างบ้าคลั่ง มือของเขาอ้ากว้างและลูกควัฟเฟิลพุ่งผ่านมือทั้งสองข้างของเขาเข้าห่วงกลางไป “สลินเธอรีนทำแต้มแล้ว!” เสียงของลีดังอยู่ท่ามกลางเสียงโห่จากคนดูด้านล่าง “สิบ-ศูนย์สำหรับฝั่งสลินเธอรีน---โชคร้ายไปหน่อยนะรอน” จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 8 พ.ย. 46 00:38:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรียบร้อยครับ เชิญคุณน้องหนูต่อได้เลยครับ ขอไปนอนก่อนล่ะครับ จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 8 พ.ย. 46 00:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณมากกกกกกกกๆ คับคุณ Kurenai (คนเมืองวัด) เด๋วบทอื่นคงมาเยอะแน่เลย แปลกันเก่งมากๆ เลยคับ จากคุณ : L_H_P (aode) - [ 8 พ.ย. 46 00:50:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอบคุณที่อุตส่าห์รีบแปลให้อ่านกันค่ะ จากคุณ : yay ! - [ 8 พ.ย. 46 01:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณมั่กๆ ค่ะ จากคุณ : แม่ชินจัง - [ 8 พ.ย. 46 07:56:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอชมละกันนะคะว่า เก่งเหมือนเคย..อิอิ ขอบคุณหลาย จากคุณ : Run_J@ng - [ 8 พ.ย. 46 09:04:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โห..ไวจริงๆๆ สุดยอด จากคุณ : hs3puk - [ 8 พ.ย. 46 09:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : เสือผู้ชาย - [ 8 พ.ย. 46 10:52:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 thank you จากคุณ : m potter (m potter) - [ 8 พ.ย. 46 13:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณมากๆครับ จากคุณ : Killua - [ 8 พ.ย. 46 14:40:49 A:203.113.37.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เย้ๆ ขอบคุณมากๆค่ะ จากคุณ : CalmlY (ทอฝัน...ในวันเหงา) - [ 8 พ.ย. 46 14:50:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 งั้นเอาลงต่อเลยนะคะ ************************************* พวกสลิธีรีนร้องเพลงเสียงดังขึ้น "วีสลีย์เกิดในถังขยะ เขามักจะปล่อยลูกควัฟเฟิลให้เข้าไป (Weasley was born in a bin, He always lets the quaffle in..)"" "และบ้านกริฟฟินดอร์ก็ได้ครองบอลอีกครั้งหนึ่ง และแคธี่ เบลล์ก็ขว้างไป--" ลีร้องขึ้นอย่างฮึกเหิม เสียงร้องเพลงดังขึ้น ทำให้เป็นการยากที่เขาจะไม่ได้ยินมัน "วีสลีย์ทำให้พวกเราได้ชัยชนะที่แน่นอน วิสลีย์คือพระราชาของพวกเรา (Weasley will make sure , we win, weasley is our king" “แฮร์รี่ นายทำอะไรอยู่น่ะ" เสียงแองเจลลิน่าร้องตะโกนใส่เขา แล้วเธอก็บินหวือผ่านเขาตามแคธี่ เบลล์ไป "เล่นต่อไปซิ" แฮร์รี่ตระหนักว่าเขาหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศหลายนาทีแล้ว มองดูการดำเนินไปของเกมส์โดยที่ไม่ได้คิดที่จะหาดูว่าลูกสนิชอยู่ที่ไหน เขาจึงดิ่งลงไปและบินวนเคลื่อนเป็นวงกลมอีกครั้งหนึ่ง มองไปรอบๆ พยายามที่จะปฏิเสธที่จะฟังเสียงร้องประสานที่ดังทั่วสนามแข่งขัน "วีสลี่ย์คือราชาของพวกเรา วีสลี่ย์คือราชาของพวกเรา (Weasley is our king , weasley is our king))" เขามองไม่เห็นเลยว่าลูกสนิชอยู่ที่ไหน มัลฟอยก็ยังคงบินเป็นวงกลมอยู่ที่อัฒจรรย์เหมือนๆกับเขา ทั้งสองคนผ่านตรงกึ่งกลางอัฒจรรย์ไปยังฝั่งตรงข้าม และแฮร์รี่ก็ได้ยินมัลฟอยร้องเพลง "วีสลีย์เกิดในถังขยะ( Weasley was born in a bin..)" "และก็เป็นวาริงตันที่ได้บอล "เสียงลีคำรามตะโกนออกมา "เขาส่งลูกต่อไปให้พอซี่ พอซี่บินออกไป แต่ลูกบลัดเจอร์ที่สวยงามถูกหวดมาจากเฟร็ด วีสลี่ย์ ไม่ใช่ จอร์จ วีสลีย์ตะหาก เออ แต่ใครจะสนใจล่ะว่ามาจากใคร ซักคนนึงจาก 2 คนนั่นแหละ อย่างไรก็ตามวาริงตันปล่อยลูกควัฟเฟิล และ แคธี่ เบลล์--เอ่อ-- ปล่อยให้มันผ่านไปได้ ดังนั้น มอนทายิวเป็นคนได้ลูกควัฟเฟิล กับตันทีมของสลิธีรีน มอนทายิวนำลูกควัฟเฟิลจะไปยิงห่วงละครับ ช่วยหน่อย ช่วยหน่อย กริฟฟินดอร์ สกัดกั้นเขาหน่อยเร้ววว.." แฮร์รี่มองไปทางด้านสุดของอัฒจรรย์ซึ่งอยู่ด้านหลังห่วงประตูของฝั่งสลิธีรีน ไม่อยากที่จะมองไปทางอีกฝั่งหนึ่งว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับรอนอยู่ในตอนนี้ เขาเร่งความเร็วข้ามผ่านคีบเปอร์ของทีมสลิธีรีน เขาได้ยินเบล็ดลี่ย์กำลังร้องประสานเสียงกับฝูงชนข้างล่าง "วีสลีย์ป้องกันอะไร ไม่ได้เลย (Weasley cannot save a thing..)" "และพอซี่ก็หลบจากอลิเซียได้อีกครั้ง เขาพุ่งไปทางประตูแล้ว หยุดมันให้ได้ รอน!!!" แฮร์รี่ไม่ได้มองไปทางนั้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น มีเสียงครางอย่างไม่อยากจะยอมรับจากฝั่งกริฟฟินดอร์ เสียงไชโยโห่ร้องและเสียงปรบมือกึกก้องจากฝั่งสลิธีรีน เมื่อมองลงไปข้างล่าง เขาเห็นหน้ายับๆของยับแพนซี่ พาคินสัน ยืนอยู่ตรงด้านหน้าของอัฒจรรย์ เธอกำลังนำกลุ่มพวกสลีธีรีนให้ร้องประสานเสียงกัน " นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมสลิธีรีนทุกคนถึงได้ร้องเชียร์ว่าวีสลีย์คือราชาของพวกเรา(That is why slytherins all sing weasley is our king)" แต่คะแนนตอนนี้เป็น 20-0 ยังมีเวลาพอหากกริฟฟินดอร์จับลูกสนิชได้ก่อนก็จะชนะ ยังชนะได้ แฮร์รี่ปลุกปลอบกำลังใจตัวเอง เขาผงกหัวและบินผ่านผู้เล่นคนอื่นๆไล่ตามอะไรบางอย่างที่ส่องแสงเป็นประกายแต่มันกลับกลายเป็นแค่สายนาฬิกาของมอนทายิวเสียนี่ ทางฝั่งรอนถูกยิงเพิ่มอีก 2 ประตู ทำให้แฮร์รี่ต้องรีบเร่งที่จะค้นหาลูกสนิชให้ได้โดยเร็วที่สุด เขาต้องการที่จะจับมันได้และอยากจะให้จบเกมส์เสียโดยเร็ว "และแคธี่ เบลล์ ของบ้านกริฟฟินดอร์ก็หลบพอร์ซี่ เบี่ยงตัวหลบมอนทายิว เลี้ยวได้สวยมากแคธี่ และหล่อนก็ขว้างลูกไปให้จอห์นสัน แองเจลิน่า จอห์นสันได้ลูกควัฟเฟิล หล่อนบินผ่านวาริงตัน หล่อนพุ่งไปทางประตูแล้ว เร็วเข้า เร็วเข้า แองเจลลิน่า..กริฟฟินดอร์ได้คะแนน!!!" จากคุณ : คุณน้องหนู - [ 8 พ.ย. 46 17:43:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คะแนนกลายเป็น 40-10 แล้ว สลิธีรีนได้ลูก พอร์ซี่เป็นคนครองลูกควัฟเฟิล แฮร์รี่ได้ยินเสียงหัวเราะไชโยดีใจลั่นของลูน่าที่สวมหมวกสิงโตน่าเกลียดดังมาจากกลุ่มที่เชียร์กริฟฟินดอร์ ทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้น ห่างกันเพียง 30 แต้ม ไม่เป็นไร พวกเรายังกลับพลิกมาชนะได้ แฮร์รี่หลบลูกบลัดเจอร์ที่แครบบ์หวดพุ่งมาทางเขาและคาดเดาเอาว่าเขาคงลนลานที่จะพยายามจับลูกสนิชอยู่ เมื่อมองไปทางมัลฟอยที่ดูว่าเขาทำท่าว่ามองหามันเจอแล้วหรือเปล่า แต่มัลฟอยก็เหมือนกับเขายังคงบินไปรอบๆ อัฒจรรย์ ยังคงหาไม่เจอเหมือนกัน "พอร์ซี่ขว้างไปให้วาลิงตัน วาลิงตันขว้างให้มอนทายิว มอนทายิวส่งกลับมาที่พอร์ซี่ จอห์นสันขวางไว้ได้ จอห์นสันได้ลูกควัฟเฟิล จอห์นสันส่งต่อให้เบลล์ เหมือนว่ามันจะดี ชั้นหมายถึง มันเลวร้ายทีเดียว เบลล์ถูกกระแทกโดยลูกบลัดเจอร์ที่กอยด์จากทีมสลิธีรีนตีมา และพอร์ซี่ก็ได้ครองลูกอีกครั้งหนึ่ง..." "วีสลีย์เกิดในถังขยะ เขามักจะปล่อยให้ลูกควัฟเฟิลเข้าไป วีสลีย์ทำให้แน่ใจได้ว่าเราจะชนะ (Weasley was born in a bin, He always lets the quaffle in.. Weasley will make sure we win)” ในที่สุดแฮร์รี่ก็มองเห็นมันจนได้ ลูกสนิชสีทองเล็กจิ๋วกำลังกระพือปีกบินร่อนอยู่แถวๆสนามทางด้านฝั่งของสลิธีรีน เขาดำดิ่งลงไป...ในเวลาเดียวกันนั้นมัลฟอยบินมาตรงท้องฟ้าจุดที่แฮร์รี่พึ่งจากไป มองเห็นสีฟ้าและสีเงินบนลายไม้กวาดของเขาฉวัดเฉวียนอยู่เป็นเส้นสาย ลูกสนิชกระพือปีกบินผ่านห่วงประตูอันหนึ่งและถลาไปทางด้านอีกฝั่งหนึ่งของอัฒจรรย์ มันเปลี่ยนทิศทางไปทางมัลฟอย ตอนนี้มัลฟอยอยู่ใกล้ลูกสนิชมากกว่าแฮร์รี่ แฮร์รี่จับไม้กวาดไฟร์โบลต์ไว้แน่น ขณะนี้เขาและมัลฟอยต่างพุ่งเข้าใกล้มากขึ้น มากขึ้น.. แฮร์รี่ปล่อยมือขวาของเขาจากไม้กวาด เอื้อมมือไปที่ลูกสนิช ทางด้านขวาของเค้า มือของมัลฟอยก็เอื้อมมาเช่นกัน พยายามที่จะจับให้ได้ ห่างกันแค่ช่วงลมหายใจ ช่วงเวลาอันตราย ลมพัดเปลี่ยนทิศทาง นิ้วมือของแฮร์รี่ห่างจากลูกสนิชเพียงนิดเดียว เล็บของมัลฟอยตะกุยใส่หลังมือแฮร์รี่อย่างหมดหวัง แฮร์รี่เชิดหัวไม้กวาดขึ้น จับบอลไว้ในมือ ผู้ชมทางฝั่งกริฟฟินดอร์ส่งเสียงร้องโห่ดีใจ มันปลอดภัยแล้วล่ะ และไม่มีผลอะไรถึงแม้ว่ารอนจะปล่อยให้เค้าทำประตูได้หลายประตูไม่มีใครสนใจจะจำเท่าที่กริฟฟินดอร์ยังได้ชัยชนะ วึ่มม... ลูกบลัดเจอร์หระแทกแฮร์รี่อย่างแรงตรงแผ่นหลังของเขา ทำให้เขาร่วงล่นลงจากไม้กวาด โชคยังดีที่เขาอยู่สูงจากพื้นสนามเพียง 5 หรือ 6 ฟุต เพราะเค้าดิ่งลงมาจับลูกสนิชนั่นเอง เขาตกลงมาหลังกระแทกพื้นสนาม เขาได้ยินเสียงมาดามฮูชเป่านกหวีด เสียงเอะอะจากอัฒจรรย์ผสมผสานกับเสียงโห่ร้อง เสียงตะโกน เสียงถากถาง และตามมาด้วยเสียงกระวนกระวายของแองเจลลิน่า "นายเป็นงัยบ้าง" "คงปกติดีนะ" แฮร์รี่ตอบขรึมๆ จับมือเธอและให้เธอช่วยดึงเขาให้ลุกขึ้น มาดามฮูชเดินเข้าไปยังผู้เล่นคนหนึ่งของทีมสลิธีรีน แต่แฮร์รี่มองไม่เห็นจากมุมนี้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร "ชั้นว่าคงต้องเป็นเจ้าตัวร้ายแครบบ์" แองเจลลิน่าพูดอย่างโกรธๆ "มันหวดลูกบลัดเจอร์มาทางนายทันทีที่นายจับลูกสนิชได้..แต่เราชนะ แฮร์รี่ เราชนะ!! " แฮร์รี่ได้ยินเสียงลมดังมาจากทางด้านหลังของเขา และเมื่อหันกลับไปโดยที่ยังกำลูกสนิชอยู่ในมือก็เห็นมัลฟอยร่อนลงใกล้ หน้าขาวซีดของเขาดูโกรธจัด มัลฟอยยังคงคิดที่จะทำการเยาะเย้ย "ช่วยไม่ให้วีสลีย์หัวหลุดไปได้อีกครั้งใช่มั้ย" เขาพูดกับแฮร์รี่ "ไม่เคยเห็นคีปเปอร์ที่อ่อนหัดเท่าที่มาก่อน แต่ก็อย่างว่าแหละ เค้าเกิดในถังขยะนี่นา ชอบเพลงที่ชั้นแต่งขึ้นมั้ย พอตเตอร์?" แฮร์รี่ไม่ได้ตอบอะไร เขาหมุนตัวกลับเพื่อไปยังกลุ่มทีมของเขาที่รวมตัวกัน พวกเขากำลังร่อนลงพื้นทีละคน เสียงตะโกนและเสียงโห่ร้องฉลองชัยชนะดังกระหึ่มในอากาศ ทุกคนดูดีอกดีใจ ยกเว้นรอน ซึ่งยังไม่ลงจากไม้กวาดที่อยู่เหนือห่วงนั่น ดูเหมือนว่าเขาพยายามที่จะรอค่อยกลับไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพียงลำพัง "เราต้องกลับไปวางแผนการแข่งขันสำหรับนัดอื่นๆ" มันฟอยเรียก แคธี่และอลิเซียเข้ามาโอบแฮร์รี่ "เราไม่รู้ว่าจะใส่คำว่าอ้วนและน่าเกลียดลงตรงท่อนไหนของเพลง ที่จริงเราต้องการร้องเพลงให้กับแม่ของเขาด้วยนะเนี่ย ดูซิ...." "พวกองุ่นเปรี้ยว" แองเจลลิน่าพูด พร้อมทั้งมองมัลฟอยอย่างสะอิดสะเอียน " - เราไม่ได้เป็นพวกแพ้ที่ใช้การไม่ได้ซะหน่อย ....สำหรับพ่อของเขาน่ะ เธอรู้มั้ย........" เฟร็ดและจอร์จมีทีท่าอยากรู้ว่ามัลฟอยจะพูดว่าอะไร หลังจากที่จับมือยินดีกับแฮร์รี่ พวกเขาก็มองมาที่มัลฟอย "ปล่อยเค้าไปเถอะ" แองเจลลิน่าชวน ลากแขนเฟร็ด "ปล่อยมันไป เฟร็ด ปล่อยให้เขาตะโกนไปเถอะเขาก็แค่โมโหที่เขาแพ้น่า ปล่อยให้เขากระโดดหย็องแหย็งไปเถอะ- " "แต่นายก็เหมือนกันกับพวกวีสลีย์ ใช่มั้ย พอตเตอร์" มัลฟอยพูดอย่างเยาะเย้ย "ใช้เวลาช่วงวันหยุดที่นั่น และทุกๆอย่างที่นั่นใม่ใช่รึ นายไม่เห็นรึว่านายน่ะเหม็นคาวแค่ไหน ชั้นเชื่อว่าการที่นายกลับไปอยู่กลับพวกมักเกิ้ลก็อาจจะดีกว่าการอยู่กับกระต๊อบเหม็นๆของพวกวีสลีย์นั่นแหละน่า โอเค...." แฮร์รี่จับจอร์จไว้ ขณะที่แองเจลลิน่า อลิเซีย และแคธี่ ช่วยกันจับเฟร็ดไว้ไม่ให้กระโดดเข้าใส่มัลฟอย ซึ่งกำลังยืนหัวเราะเยาะอยู่ข้างๆ แฮร์รี่มองหามาดามฮูช แต่เธอก็ยังยืนตำหนิติเตียนแครบบ์สำหรับการทำผิดกฏของเขา "หรือ..บางที" มัลฟอยพูดต่อพลางชายหางตามอง "นายอาจจะจำได้ว่าบ้านแม่ของนายก็เป็นอย่างนั้น เล้าหมูของพอตเตอร์ และวิสลีย์ ใช่มั้ยล่ะ" แฮร์รี่ไม่รู้ว่าเขาปล่อยจอร์จตอนไหน แต่ทั้งหมดที่เขารู้คือนาทีต่อมาพวกเขาทั้งหมดปรี่เข้าไปหามัลฟอย ทั้งหมดลืมไปเลยว่าตรงนั้นมีอาจารย์อยู่ด้วย สิ่งที่เขาอยากจะทำมากที่สุดตอนนี้คือทำอะไรก็ได้ให้มัลฟอยเจ็บปวดให้ได้มากที่สุด ไม่มีเวลาพอที่จะโบกไม้กายสิทธิ์ด้วยซ้ำไป เขาต่อยหมัดลุ่นๆไปที่ท้องของมัลฟอยให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ "แฮร์รี่ แฮร์รี่ จอร์จ... ไม่!!" จากคุณ : คุณน้องหนู - [ 8 พ.ย. 46 17:43:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เขาได้ยินเสียงร้องอย่างตกใจของพวกผู้หญิง เสียงมัลฟอยตะโกน เสียงแช่งชักหักกระดูกจากจอร์จ เสียงนกหวีดดังขึ้นและมีคนส่งเสียงเอะอะรอบๆตัวเขา แต่เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น จนกระทั่งใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นว่า "อิมพิดีเมนตา!" และเขาโดนแรงกระแทกจากคาถานั้นทำให้เขาหยุดที่จะระดมกำปั้นใส่ทุกส่วนของมัลฟอย "พวกเธอคิดว่าพวกเธอกำลังทำอะไรกัน" มาดามฮูชตะโกนก้อง แฮร์รี่ลุกขึ้นยืน ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนร่ายคาถาอิมพิดิเมนตาใส่เขา หล่อนถือนกหวีดในมือข้างหนึ่งและไม้กายสิทธิ์ในมืออีกข้างหนึ่ง ไม้กวาดของเธอวาางนอนห่างออกไปหลายฟุต มัลฟอยนอนขดตัวอยู่บนพื้นสนามหญ้า ร้องครางและส่งเสียงคร่ำครวญ จมูกเขาเขาเลือดออก จอร์จปากบวมเจ่อ เฟร็ดยังคงถูกจับไว้โดยเซสเซอร์ 3 คน และแครบบ์ยืนหัวเราะเสียงดังอยู่ทางด้านหลัง "ชั้นไม่เคยเห็นพฤติกรรมอย่างนี้เลย...ขึ้นไปที่ปราสาท พวกเธอทั้งหมดไปที่ห้องของหัวหน้าของแต่ละบ้านของพวกเธอ..เดี๋ยวนี้..ไปได้" แฮร์รี่และจอร์จปัดเนื้อตัวและเดินออกไปจากที่ตรงนั้น ทั้งสองคนหายใจหอบๆ พวกเขาไม่พูดอะไรกันเลย เสียงเยาะเย้ยและเสียงจอแจของฝูงชนค่อยๆเบาลงไป เบาลงไป จนกระทั่งพวกเขาถึงปากทางเข้าฮอลล์ พวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลย ยกเว้นเสียงฝีเท้าของพวกเขา แฮร์รี่รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังพยายามดิ้นขลุกขลักอยู่ในมือของเขาที่ใช้ต่อยกรามของมัลฟอย เมื่อมองดูเขาก็เห็นปีกสีเงินของลูกสนิชโผล่ออกมาระหว่างง่ามนิ้วของเขา พยายามดิ้นขลุกขลักให้หลุดออกมา พวกเขาใกล้จะเดินมาถึงประตูห้องของศาสตราจารย์มักกอลนากัลเมื่อหล่อนเดินมาตามทางเดินข้างหลังพวกเขา หล่อนใช้ผ้าพันคอของบ้านกริฟฟินดอร์แต่ปล่อยให้มันร่วงจากคอมาพาดอยู่บนแขนเมื่อหล่อนเดินมาหาพวกเขา ท่าทางหล่อนดูโกรธ "เข้าไป" หล่อนพูดด้วยเสียงโกรธจัด ชี้ไปที่ประตู แฮร์รี่และจอร์จเข้าไปข้างใน หล่อนเดินวนรอบๆโต๊ะของหล่อนและหยุดตรงหน้าพวกเขา ตัวสั่นด้วยแรงโกรธ เธอขว้างผ้าพันคอของกริฟฟินดอร์ไปบนพื้นด้วยความเดือดดาล "ที่ทำนี่ดีแล้วหรือเนี่ย" หล่อนพูด "ชั้นไม่เคยเห็นการแสดงออกที่ก้าวร้าวอย่างนี้มาก่อนเลย พวกเธอสองคนอธิบายอะไรได้บ้าง" "มัลฟอยยั่วพวกเรา"แฮร์รี่ตอบ "ยั่วพวกเธองั้นรึ" ศาสตราจารย์มักกอลนากัลตะโกน กระแทกกำปั้นลงบนโต๊ะ กล่องตัวหมากรุกเคลื่อนไปจากที่เดิม และเปิดอ้าออกหล่นเรี่ยราดกระจายบนพื้น "เขาก็แค่แพ้ ไม่ใช่รึ แน่นอนเขาก็ต้องการที่จะยั่วยุพวกเธอ แต่มีอะไรบนโลกนี้หรือที่เขาพูดแล้วทำให้พวกเธอทั้งสองคน.." "เขาดูถูกพ่อแม่ของผม"จอร์จส่งเสียงเถียงคำรามออกมา "รวมทั้งแม่ของแฮร์รี่ด้วย" "แต่แทนที่พวกเธอจะไปเรียกมาดามฮูชมาจัดการ เธอทั้งสองกลับทำเหมือนพวกมักเกิ้ลที่สู้กันโดยไม่คิด" ศาสตราจารย์มักกอลนากัลคำราม "พวกเธอมีหัวคิดบ้างมั้ย ว่าพวกเธอต้องเจอกับอะไร-" "เฮ้..เฮ้.." แฮร์รี่และจอร์จหันไปตามเสียง โดโลเรส อัมบริดจ์ยืนอยู่ตรงประตู หล่อนอยู่ในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์สีเขียว ซึ่งทำให้หล่อนมองดูเหมือนกบตัวใหญ่ และหล่อนกำลังยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม เป็นลางร้ายบอกเหตุว่าจะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นตามมาแน่นอน "ชั้นช่วยอะไรได้บ้างมั้ย ศาสตราจารย์มักกอลนากัล" ศาสตราจารย์อัมบริดจ์พามเด้วยเสียงหวานเหมือนเคลือบยาพิษของหล่อน "ช่วยหรือ" เธอทวนซ้ำด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำลง "คุณหมายความว่ายังงัย ที่บอกว่าจะช่วย" ศาสตราจารย์อัมบริดจ์เคลื่อนตัวเข้าห้องมา รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าของเธอ "ทำไมหรือ ชั้นคิดว่าคุณคงรู้สึกขอบคุณชั้นสำหรับการอนุญาตเป็นพิเศษเล็กๆน้อยๆ" แฮร์รี่ไม่แปลกใจที่เห็นศาสตราจารย์มักกอลนากัลพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ "คุณคิดผิดแล้วล่ะ" หล่อนพูด หันหลังให้กับอัมบริดจ์ "ตอนนี้ เธอสองคนฟังดีๆนะ ชั้นไม่สนใจว่ามัลฟอยจะยั่วยุอะไรพวกเธอ ไม่สนใจว่าเขาจะดูถูกอะไรกับคนในครอบครัวของพวกเธอ พฤติกรรมของพวกเธอน่ารังเกียจและชั้นจะกักบริเวณพวกเธอ 1 อาทิตย์ ไม่ต้องมองชั้นอย่างนั้น พอตเตอร์ พวกเธอสมควรโดน” "เฮ้ เฮ้.." ศาสตราจารย์มักกอลนากัลปิดตาของเธอเหมือนกำลังสวดมนต์อย่างอดกลั้นและหันหน้ามาทางศาสตราจารย์อัมบริดจ์อีกครั้งหนึ่ง "มีอะไรหรือ" "ชั้นคิดว่าเขาควรจะได้รับมากกว่าการโดนกักบริเวณ" ศาสตราจารย์อัมบริดจ์พูดพร้อมทั้งกระจายรายยิ้มกว้าง ศาสตราจารย์มักกอลนากัลกระพริบตา "แต่ โชคไม่ค่อยดีนะ" เธอพูด ปั้นยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้เหมือนกัน "ฉันคิดว่ามันเพียงพอแล้วและพวกเขาก็เป็นนักเรียนในบ้านของชั้น โดโลเรส" "อ้อ จริงสินะ มิเนอร์ว่า" ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ยิ้มแห้งๆ "ชั้นคิดว่าคุณคงจะเจอมันแล้ว มันอยู่ที่ไหนกันเนี่ย คอร์ลีเนียสพึ่งจะส่งมันมา ชั้นหมายถึง..." หล่อนหัวเราะเล็กๆน้อย และลงมือค้นกระเป๋าถือของตัวเอง "รัฐมนตรีพึ่งจะส่งมันมา อ้อ..นี่งัย" หล่อนดึงแผ่นหนังออกมาม้วนไว้ในมือ จับเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและเริ่มอ่านว่ามันเขียนว่าอะไรบ้าง "ฮึ่ม ฮึ่ม กฏบังคับข้อที่ 25" "ไม่ใช่อันอื่นหรอกหรือ" ศาสตราจารย์มักกอลนากัลขัดขึ้นอย่างไม่ชอบใจ "อืม ใช่ เป็นข้อนี้" อัมบริดจ์ตอบ และยังคงยิ้มอยู่ "ที่จริงก็คือ มิเนอร์ว่า คุณจะต้องทำให้ชั้นเห็นว่าเราต้องการการปรับปรุงทำให้มันดีขึ้น คุณจำได้มั้ยคุณทำอย่างไรตอนที่ชั้นไม่ต้องการให้ตั้งทีมกริฟฟินดอร์ขึ้นมาใหม่ แล้วคุณจะบอกดัมเบิลดอร์ผู้ซึ่งอนุญาตให้ทีมนี้เข้าเล่นในกรณีที่เกิดขึ้นนี้ว่าอย่างไรดีล่ะ ตอนนี้ชั้นก็เห็นแล้ว ชั้นติดต่อกับท่านรัฐมนตรีอีกครั้งหนึ่ง และเขาก็เห็นด้วยอย่างยิ่งกับชั้นว่าผู้ตรวจสอบมีอำนาจที่จะจัดการกับนักเรียนได้ หรือ คุณจะบอกว่าชั้นมีอำนาจน้อยกว่าอาจารย์ทั่วๆไปงั้นหรือ มิเนอร์ว่า เอาล่ะ ชั้นยับยั้งที่จะจัดตั้งทีมกริฟฟินดอร์ขึ้นมาใหม่ ชั้นก็อ่านข้อตกลงของเราให้ฟังแล้ว อืมม....’ผู้ตรวจการระดับสูงมีอำนาจที่จะทำโทษทุกรูปแบบ อนุมัติทุกสิ่งทุกอย่าง และไล่ออกนักเรียนของฮอร์กวอตตามที่เห็นสมควรนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป และมีอำนาจที่จะทำโทษทุกรูปแบบ อนุมัติทุกสิ่งทุกอย่าง และไล่ออกบุคคลกรของฮอร์กวอตทุกคน ลงชื่อ คอร์ลีเนียส ฟัดจ์ รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนต์ เหรียญตราเมอร์ลินขั้นที่ 1 และ ฯลฯ.." หล่อนม้วนแผ่นหนังและใส่กลับลงไปในกระเป๋าถือ ยังคงระบายยิ้มทั่วใบหน้า " ดังนั้น ชั้นคิดว่าชั้นจะทำการแบนผู้เล่น 2 คนออกจากทีมตลอดการแข่งขัน" หล่อนมองแฮร์รี่ มองจอร์จ และกลับมาที่แฮร์รี่อีกครั้ง แฮร์รี่รู้สึกว่าลูกสนิชกระพือปีกอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ในมือของเขา "แบนพวกเราหรือ" เขาร้องและเสียงดังไปไกล "จากการเล่น ตลอดการแข่งขันงั้นหรือ" "ใช่แล้ว มิตเตอร์พอตเตอร์ ชั้นคิดว่าตลอดช่วงการแบน คงต้องมีกลโกงบางอย่างเกิดขึ้น" ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ตอบ รอยยิ้มเธอกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาทำท่าอยากรู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อไป "เธอและนายวีสลีย์คนนี้ ชั้นคิดว่ามันเป็นการปลอดภัยกว่า ถ้าทั้งสองคนที่เป็นแฝดกันจะต้องหยุดเล่นทั้งคู่ หากเพื่อนร่วมทีมของพวกเขาไม่จับเขาไว้ ชั้นรู้สึกว่าเขาก็คงจะต้องทำร้ายมิตเตอร์มัลฟอยด้วยเหมือนกัน ส่วนไม้กวาดของพวกเขาก็คงต้องถูกยึดด้วย ชั้นจะเก็บไว้อย่างดีที่ออฟฟิซ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีการฝ่าฝืนคำสั่งแบนของชั้น แต่ชั้นก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ ศาสตราจารย์มักกอลนากัลที่จะห้ามไม่ให้ทีมลงเล่น.." หล่อนพูดต่อ โดยหันกลับมาที่ศาสตราจารย์มักกอลนากัลที่ยืนนิ่งอยู่แกะสลักจากน้ำแข็ง และมองมาที่โดโลเรส "ทีมสามารถเล่นต่อไปได้ ชั้นคิดว่าคงไม่มีความรุนแรงจากคนอื่นๆ เอาล่ะ สวัสดียามบ่าย" และดูเหมือนเมื่อเธอได้รับความพอใจสูงสุด อัมบริดจ์ก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้ด้วยความเงียบที่ชวนอึดอัดหลังเธอจากไป จากคุณ : คุณน้องหนู - [ 8 พ.ย. 46 17:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 18 * “โดนแบน” แองเจลลิน่าพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง ในช่วงค่ำในห้องนั่งเล่นรวม "โดนแบน ไม่มีซีกเกอร์ ไม่มีบีตเตอร์ ยังมีอะไรในโลกนี้ที่เรายังทำได้มั่งเนี่ย หือ?" ไม่มีความรู้สึกว่าพวกเขาได้ชัยชนะในแมทซ์ที่ผ่านมาเหลืออยู่เลย ทุกแห่งทุกหนที่แฮร์รี่มองไปเห็นเพียงสีหน้าหดหู่ หรือไม่ก็สีหน้าแสดงความโกรธแค้น พวกคนในทีมนั่งรวมกันอยู่หน้าเตาผิง ทุกคนอยู่รวมกันยกเว้นรอนซึ่งไม่รู้ว่าหายไปไหนตั้งแต่จบการแข่งขัน "มันไม่ยุติธรรมเลยซักนิด" อลิเซียพูดเหมือนเธอหมดความรู้สึกใดๆไปแล้ว "ชั้นหมายความถึงเรื่องเกี่ยวกับแครบบ์และลูกบลัดเจอร์ที่เขาตีหลังจากที่เสียงนกหวีดดังขึ้นแล้วนะ หล่อนแบนเขาหรือเปล่าล่ะ" "เปล่า" จินนี่ตอบด้วยน้ำเสียงอมทุกข์ เธอและเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ด้วยกันที่ฝั่งตรงกันข้ามกับแฮร์รี่ "เขาเพียงแค่โดนเตือน ชั้นได้ยิน มอนทายิวหัวเราะเรื่องนี้ในตอนกินข้าวอยู่เลย" "เฟร็ด...กับจอร์จโดนแบนด์โดยที่เฟร็ดไม่ได้ทำอะไรเลย" อลิเซียพูดอย่างโกรธจัด พร้อมกับชกเข่าตัวเองด้วยกำปั้น "ไม่ใช่ความผิดของชั้นที่ชั้นไม่ได้ทำอะไรนะ" เฟร็ดพูด พร้อมทั้งทำหน้าตาน่าเกลียดๆ "ชั้นคงได้ต่อยตีจนมีคนเละเป็นโจ๊กแน่ ถ้าพวกเธอทั้งสามไม่ลากชั้นไว้ก่อน" แฮร์รี่มองเหม่อไปนอกหน้าต่างที่ดำมืด หิมะยังคงตกอยู่ ลูกสนิชสีทองที่เขาเป็นคนจับได้ก่อนในเกมกำลังบินเคลื่อนที่ไปมาอยู่ในห้องนั่งเล่นรวม มีหลายคนนั่งมองมันเคลื่อนไปมา ครุกแซงก์พยายามที่จะกระโดดจากเก้าอี้หนึ่งไปยังอีกเก้าอี้หนึ่งเพื่อพยายามไล่จับมัน "ชั้นจะไปนอนล่ะ" เองเจลลิน่าพูดพร้อมทั้งยืนขึ้น "บางทีนี่เป็นโอกาสเหมาะที่ทุกคนจะได้กลับไปนอนฝันร้าย บางทีพรุ่งนี้เมื่อตื่นคนมาอาจจะพบว่าพวกเรายังเล่นกันไม่จบเกมส์เลยก็ได้นะ" หล่อนก็ออกไปทันที ตามติดไปด้วยอลิเซียและแคธี่ เฟร็ดและจอร์จก็ตามไปในเวลาต่อมา คนอื่นๆก็ค่อยๆลุกทยอยออกไป ซึ่งจินนี่ก็ตามไปหลังคนอื่นๆแป๊บนึง จึงเหลือเพียงเฮอร์ไมโอนี่และแฮร์นี่ที่หน้าเตาผิงเพียง 2 คน "เธอเห็นรอนบ้างหรือเปล่า" เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นเบาๆ แฮร์รี่สั่นศีรษะ "ชั้นคิดว่าเขาคงหลีกเลี่ยงที่จะเจอกับพวกเรา" เฮอร์ไมโอนี่พูดต่อ "เธอคิดว่าที่ไหนที่เขาจะ..." ทันใดนั้นเอง มีเสียงเคลื่อนไหวดังเอี๊ยดอ๊าดมาจากด้านหลังพวกเขา สุภาพสตรีอ้วนเคลื่อนรูปของเธอและรอนก็ปีนเข้ามาจากทางเข้าห้องนั่งเล่น เขาดูซีดเซียวไม่มีชีวิตชีวาอย่างมาก มีหิมะบนหัวของเขา เมื่อรอนเห็นแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เขาก็หยุดชะงัก "เธอไปไหนมาน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นอย่างร้อนรน พร้อมทั้งยืนขึ้น "เดินเล่น" รอนพึมพำตอบ เขายังคงสวมชุดควิดดิชอยู่ "ท่าทางเธอคงจะรู้สึกหนาวมากเลยซิเนี่ย" เฮอร์ไมโอนี่พูด "มานี่เหอะ มานั่งนี่" รอนเดินไปที่หน้าเตาผิง และนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆแฮร์รี่ แต่ไม่ยอมมองไปที่แฮร์รี่ ลูกสนิชที่จับได้มาบินฉวัดเฉวียนมาเฉียดๆหัวของเขา "ชั้นขอโทษ" รอนพึมพำ และมองไปที่ปลายเท้าตัวเอง "ขอโทษสำหรับอะไรล่ะ" แฮร์รี่ถาม "ขอโทษสำหรับความคิดที่ว่าชั้นน่าจะเล่นควิดดิชได้" รอนตอบ "อย่างแรกเลยที่ชั้นควรจะทำในตอนพรุ่งนี้เช้าคือการไปขอถอนตัว" "ถ้านายขอถอนตัว ทั้งทีมจะเหลือผู้เล่นแค่ 3 คน"และเมื่อรอนทำหน้าประหลาดใจ แฮร์รี่จึงพูดต่อ " ชั้นโดนโทษแบน และเฟร็ดกับจอร์จก็ด้วยเหมือนกัน" "อะไรกันเนี่ย” รอนตะโกน เฮอร์ไมโอนี่จึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้รอนฟัง เพราะแฮร์รี่ไม่สามารถทนที่จะเล่ามันอีกครั้งหนึ่งได้ เมื่อหล่อนเล่าจบ รอนก็ดูจะตรอมตรมมากกว่าเก่า "ทั้งหมดเป็นความผิดของชั้นเอง" "นายไม่ได้ทำให้ชั้นไปต่อยมัลฟอยซะหน่อย" แฮร์รี่พูดอย่างโกรธๆ "- ถ้าชั้นไม่บ้าพอที่จะไปอยากเล่นควิดดิช" "- มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำอย่างนั้น" "- มันเป็นเพราะเพลงบ้าๆนั่นที่ทำให้รู้สึกแย่ๆ” "- มันไม่ได้ทำให้คนอื่นๆรู้สึกแย่ๆ" เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง หลีกเลี่ยงจากการโต้แย้ง มองดูหิมะที่ตกโปรยปรายลงมาบนบานหน้าต่าง "คิดดูซิ หยุดมันซิ นายทำได้" แฮร์รี่.... "มันเลวร้ายมากพอแล้ว ไม่ต้องให้นายมานั่งบ่นโทษตัวเองทำหรับทุกๆอย่างหรอกน่า" รอนไม่ตอบว่าอะไรได้แต่นั่งเพ่งมองปลายเสื้อคลุมที่เปียกชื้นของเขา หลังจากนั้น เขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหยโรยแรง "ชั้นรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตชั้นเลยทีเดียว" "กลับมาสู้ด้วยกันน่า"แฮร์รี่พูดอย่างขมขื่น "ดีล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่พูด เสียงของเธอสั่นๆเล็กน้อย "ชั้นคิดว่ามีเรื่องหนึ่งที่อาจจะทำให้พวกเธอรู้สึกดีขึ้นนะ.” "จริงอ่ะ"แฮร์รี่ถาม..... "ใช่" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ และหมุนตัวออกจากมุมมืด หิมะทำให้เกิดรอบด่างดวงที่หน้าต่าง รอยยิ้มกว้างระบายอยู่ทั่วใบหน้าของเธอ "แฮกริดกลับมาแล้ว" จากคุณ : คุณน้องหนู - [ 8 พ.ย. 46 17:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ****จบบทที่ 19 ค่ะ****** เชิญคุณคุเรไนบทที่ 20 ต่อได้เลยค่ะ คุณตั้งชื่อเรื่องและใช้ภาษาได้งามมากค่ะ ราชสีห์กับอสรพิษ ให้น้องหนูตั้งชื่อนี่ น้องหนูตั้งว่า สิงห์กะงู นะคะเนี่ย...แบบว่าเพื่อนๆอ่านบทนี้คนละสำนวนกันแหง๋แซะ....ผิดพลาดประการใดก็น้อมขออภัยค่ะ จากคุณ : คุณน้องหนู - [ 8 พ.ย. 46 17:48:30 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เก่งจริง ๆ อีกไม่นานก็ถึงเราแล้วสิ บทที่ 26 เหลืออีกครึ่งบท ไม่พูดมากละ ไปแปลต่อดีกว่า จากคุณ : Prof.Dumbledor - [ 8 พ.ย. 46 17:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณอีกทีคับ จากคุณ : L_H_P (aode) - [ 8 พ.ย. 46 22:13:22 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณมากๆ ค่ะ จากคุณ : Belle Potter - [ 9 พ.ย. 46 00:01:53 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณอีกคนครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่แปลให้อ่านก็บุญแล้วครับ จากคุณ : Killua - [ 9 พ.ย. 46 13:35:52 A:203.113.36.10 X: ]