A2530783 Discworld - Night Watch (10) [Sci-Fi & Fantasy]

ความคิดเห็นที่ 1

วิมส์มองดูสวนหินแห่งนี้ด้วยความตั้งใจว่ามันอาจหันเหความสนใจของเขาได้ เขาบอกตัวเองว่าเขาคิดว่าเขารู้ว่าคนจัดสวนต้องการจะสื่ออะไรทว่าความพยายามนั้นไม่ค่อยมีผลมากนัก ก็เหมือนกับเมืองใหญ่ทุกแห่งที่มีขยะเกลื่อนไปทุกที่ วิธีการกำจัดขยะที่ง่ายที่สุดก็คือการโยนมันข้ามกำแพงไปให้เป็นธุระของคนอื่น ถ้าโชคดีใครซักคนคงนำมันไปใช้ประโยชน์ได้เองนั่นแหละ

พระหนุ่มคนหนึ่งหยุดกวาดลานหินขณะเมื่อพวกเขาเดินผ่านและหันมาโค้งให้กับภารโรง ภารโรงเองหยุดเดินและนั่งลงที่ม้านั่งหิน
“พอแล้วล่ะ แล้วช่วยเอาน้ำชามาให้เราสองคนที” ภารโรงสั่ง “ชาเขียวใส่เนยจามรี แล้วก็ของคุณวิมส์ เอาชาเข้มใส่กระบอกทองเหลือง ใส่น้ำตาลสองก้อนแล้วก็นมค้างคืน ใช่มั้ย”
“อย่างที่ผมชอบเลยละ” วิมส์ตอบเบา ๆ ก่อนจะนั่งลง
ภารโรงหายใจลึกยาว “ผมชอบจัดสวน ชีวิตคนเราน่าจะเป็นเหมือนสวนนะ”
วิมส์จ้องมองสวนตรงหน้า สายตาเขาไร้ความรู้สึก
“เอาละ” วิมส์เอ่ยขึ้นในที่สุด “ผมพอจะเข้าใจก้อนกรวดกับก้อนหิน แย่หน่อยกับไอ้ขยะพวกนั้น มันโผล่มาทุกทีจริงไหม...”
“จริง” ลูเซะตอบ “ส่วนหนึ่งของชะตาน่ะ”
“งั้นรึ งั้นไอ้ซองบุหรี่นั่นหมายถึงอะไร”
“แน่นอน นั่นต้องเป็นธาตุลมแน่นอน” ภารโรงตอบ
“แล้วอึแมวนั่นล่ะ”
“นั่นบอกเราว่าความวุ่นวายก็เหมือนแมว มันมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง”
“แกนกะหล่ำกับถุงยางใช้แล้ว?”
“นั่นเตือนใจเราถึงบทบาทของสิ่งมีชีวิตในความสัมพันธ์ของทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นแม้จะดูเหมือนไร้สาระล้วนเป็นองค์หนึ่งของชะตาที่เราอาจเพียงนึกฝันได้เพียงส่วนเสี้ยวเล็ก ๆ เท่านั้น กรณีของคุณก็เช่นกัน”
“แล้วขวดเบียร์ขวดนั้นล่ะ”
เป็นครั้งแรกที่วิมส์เห็นภารโรงหงุดหงิด
“ให้ตายเถอะ ไอ้ขี้เมาพวกนี้ชอบโยนขวดเข้ามาเวลาพวกนั้นผ่านมาทางนี้ในคืนวันศุกร์ ถ้าไม่ใช่เพราะนี่เป็นการผิดศีลละก็ผมคงตบหัวพวกมันคว่ำไปหลายทีแล้ว”
“อ้าว มันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของชะตาหรอกรึ”
“ก็อาจจะ แต่ใครจะไปสนใจ ยังไงก็ตามผมหงุดหงิดทุกทีกับเรื่องแบบนี้” ภารโรงตอบ ก่อนจะสงบสติอารมณ์ “เอาละ คุณวิมส์ คุณรู้หรือเปล่าว่าจักรวาลนั้นน่ะประกอบขึ้นจากสิ่งเล็ก ๆ จำนวนมหาศาล”
“หือ?”
“เราคงต้องค่อย ๆ เลื่อนขึ้นไปทีละขั้น คุณวิมส์ คุณเป็นคนฉลาด จะให้ผมเฝ้าบอกคุณว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเวทย์มนตร์คงไม่ได้หรอก”
“บอกผมอีกทีซิว่าผมอยู่ที่นี่จริง ๆ ผมหมายถึงตัวผมอีกคนน่ะ”
“บอกได้อยู่แล้ว กี่ทีก็ได้ เอ ผมไปถึงไหนแล้วนะ อ้อ จักรวาลนั้นน่ะประกอบขึ้นจากสิ่งเล็ก ๆ จำนวนมหาศาล...”
“นี่ไม่ใช่เวลาที่ใครควรจะอยู่ในกองตระเวน ผมจำได้ดี เวลาจำกัดบริเวณนี่น่ะเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น มันจะยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ”
“สิ่งเล็ก ๆ คุณวิมส์” ภารโรงขัดจังหวะเสียงแข็ง “ฟังไว้คุณวิมส์ นี่เป็นสิ่งสำคัญมาก”
“ก็ได้ ก็ได้ เล็กแค่ไหนละ”
“เล็กมาก มากกระทั่งมันประพฤติตัวภายใต้วิถีของมันเอง”
วิมส์ถอนใจ “เอาละ ๆ ตอนนี้ผมก็ต้องถามว่าวิถีอะไร ใช่มั้ย”
“ยินดีอย่างยิ่งที่คุณถามคำถามนั้น คุณวิมส์ วิถีหนึ่งก็คือสิ่งเล็ก ๆ เหล่านี้สามารถปรากฏอยู่ได้ในหลาย ๆ สถานที่พร้อม ๆ กัน ลองคิดดูซิคุณวิมส์”
“ไม่จริงมั้ง” วิมส์ค้าน “อย่างถ้าม้านั่งตัวนี้ประกอบขึ้นจากไอ้สิ่งเล็ก ๆ จำนวนมหาศาลที่อยู่ได้พร้อมกันหลายแห่งแล้วล่ะก็ มันจะยังคงรูปเป็นม้านั่งอยู่ได้ยังไง”

จากคุณ : Away from Thailand - [ 8 พ.ย. 46 06:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3

“ตรงประเด็นเผง” ภารโรงถูกใจมาก “นั่นแหละปัญหาละ สำหรับเรื่องนี้ท่านสมภารของเราอธิบายว่ามันเป็นอย่างนั้นได้ก็เพราะการที่เจ้าสิ่งเล็ก ๆ เหล่านี้อยู่ได้ในหลายสถานที่พร้อมกันนั่นเอง อา น้ำชาของเรามาแล้ว โดยเหตุที่พวกมันอยู่ได้หลายแห่งพร้อมกันนี่เอง โลกของเราจึงเป็นเพียงหนึ่งในพหุภพจำนวนมหาศาลที่อาจเป็นไปได้ ทั้งนี้ก็เพียงเพื่อจะรองรับสถานะทางควอนตัมทั้งหมด ผมไปเร็วเกินไปหรือเปล่า คุณวิมส์”
“อ๋อ เรื่องนี้เอง” วิส์ตอบ “เรื่องนี้ผมเข้าใจดี ก็เหมือนกับว่าสิ่งที่ผมตัดสินใจในภพนี้อาจไม่เหมือนกับสิ่งที่ผมตัดสินใจในภพอื่น ได้ยินมาจากพวกพ่อมดตอนงานเลี้ยงครั้งหนึ่งน่ะ พวกนั้นเถียงกันเรื่องวันมหาชัย 25 พฤษภา”
“งั้นรึ แล้วเขาว่าไงมั่ง”
“ก็เรื่องเดิม ๆ เช่นว่ามันจะเป็นยังไงนะถ้าพวกกบถป้องกันประตูเมืองกับขวางสะพานไว้ได้ หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกนั้นไม่พยายามแหวกวงล้อมด้วยการรุกเข้าตรง จะอย่างไรก็เถอะพวกพ่อมดบอกว่าอะไรที่เกิดขึ้นได้ ต้องเกิดขึ้นที่ไหนซักแห่ง”
“แล้วคุณก็เชื่อพวกเขา”
“ผมรู้ว่าบางอย่างที่ว่ามาน่ะฟังดูประสาท อย่างนั้นก็เถอะ บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าผมเลือกที่จะทำบางอย่างผิดออกไป”
“อย่างเช่น ฆ่าภรรยาของคุณเอง?”
ภารโรงทึ่งมากที่วิมส์ไม่แสดงอาการใด ๆ กับคำพูดของเขา
“คุณเพิ่งจะทดสอบผมใช่ไหม”
“คุณเรียนรู้ได้เร็วมาก คุณวิมส์”
“ในโลกไหนซักแห่ง ผมคงชกคุณคว่ำไปแล้ว”
ภารโรงยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาไม่เชื่อสิ่งที่วิมส์พูดซักนิด
“คุณไม่มีทางฆ่าภรรยาคุณเองหรอก คุณวิมส์” ภารโรงว่า “ไม่ว่าพหุภพจะมีมากมายขนาดไหน ไม่มีโลกไหนที่แซม วิมส์อย่างที่คุณรู้จักจะสามารถตัดสินใจสังหารคุณหญิงซีบิลได้ อย่างไรก็ตามทฤษฎีเองกล่าวไว้ชัดเจนว่าสิ่งใดก็ตามที่สามารถเกิดขึ้นโดยไม่ละเมิดกฎกายภาพ ล้วนเกิดขึ้น เพียงแต่มันไม่ได้เกิดขึ้นที่นี่ หากทฤษฎีพหุภพไม่เป็นจริงปัจเจกชนก็ไม่มีความหมาย”
“แล้วไง?”
“แล้วไง! มันก็หมายถึงว่าการกระทำของคุณและผมและของคนแต่ละคนล้วนมีผลกระทบทั้งสิ้น” ภารโรงว่า “เราทุกคนเป็นคนสร้างกฎขึ้น สิ่งที่พวกเราทำล้วนมีความสำคัญยิ่งยวด สมภารเองเชื่อมั่นในเรื่องนี้เป็นอย่างมากเพราะมันหมายถึงว่า พหุภพนั้นมีความจำกัดและสิ่งที่เราเลือกมีผล กว้างไกลกว่าที่เราคิด เราและสิ่งที่เราทำสามารถเปลี่ยนโลกของเราได้”
ภารโรงมองจ้องที่วิมส์
“คุณวิมส์ คุณคงกำลังคาดอยู่ซินะว่าเพราะคุณได้ติดอยู่ในอดีตนี่ ไม่เร็วก็ช้าคุณคงต้องกลายเป็นจ่าที่สอนตัวคุณเองในอดีตใช่มั้ย”
“ก็เดาอย่างนั้นอยู่ กองตระเวนเองตอนนี้เองรับคนไม่เลือกอยู่แล้ว” แซมยอมรับ “แต่ว่าผมจำคีลตัวจริงได้ จริงอยู่ว่าเขามีแผลเป็นแล้วก็มีผ้าปิดตา แต่ผมแน่ใจว่าเขาไม่ใช่ผมแน่”
“ถูกต้อง เพราะนั่นไม่ใช่วิถีที่โลกของเราดำเนิน ในความเป็นจริงนั้นจอห์น คีลเป็นคนที่ฝึกคุณขึ้นมาจริง ๆ เขาเป็นอดีตพลตระเวนจากซูโดโปลิส ผู้ย้ายมาอยู่แองค์มอร์ปอร์คเพราะได้ค่าจ้างสูงขึ้น เขามีตัวตนอยู่จริงและไม่ใช่คุณแน่ ๆ จำได้มั้ยเขาบอกคุณว่าเขาเคยถูกรุมโดยอันธพาลสองคนตอนที่เขามาถึงที่นี่”
“แน่นอน” วิมส์ว่า “พวกจิ๊กโก๋ เขาได้รอยแผลเป็นนี่ – ผมหมายถึงรอยแผลเป็นของเขาน่ะ – ตอนนั้นนั่นแหละ แต่ว่าคีลเก่งกว่า เขาจัดการพวกมันเสียหมอบไปเลย”
“คราวนี้ มีสามคน” ภารโรงพูด
“สามคน เอาละนั่นยากกว่าหน่อย แต่…”
“คุณเป็นตำรวจ คุณวิมส์ ทายซิว่าคนที่สามเป็นใคร”
วิมส์แทบไม่ต้องคิด คำตอบออกมาจากจามุมมืดในความคิด “คาร์เซอร์?”
“ใช่แล้ว ดูเหมือนเขาจะปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้ดีมาก”
“ไอ้เลวนั่นอยู่ในกรงถัดจากผมไปนี่เอง มันบอกผมแม้แต่ว่ามันเพิ่งจะปล้นคนอื่นมา”
“คุณทั้งคู่ติดอยู่ที่นี่ คุณวิมส์ นี่ไม่ใช่แค่อดีตของคุณอีกแล้ว ใช่นี่คืออดีต และข้างหน้านั่นคืออนาคต มันอาจเป็นอนาคตของคุณหรืออาจไม่ใช่ คุณแน่ใจว่าคุณอยากจะกลับบ้านโดยทิ้งเจ้าคาร์เซอร์ไว้ที่นี่ ในโลกนี้ โลกซึ่งจอห์น คีลได้ตายไปแล้วอย่างนั้นรึ ถ้าคุณต้องการทำอย่างนั้นจริง ๆ ละก็ไอ้หนูแซม วิมส์ คงไม่มีโอกาสได้รับการฝึกฝนให้โตขึ้นเป็นคนอย่างที่คุณเป็น เขาจะเรียนรู้ชีวิตจากคนอย่างจ่าน็อก พล ฯ เควิร์ก แล้วก็พล ฯ โคลอน นั่นหมายความถ้าเขาโชคดีนะ เพราะมันอาจแย่ยิ่งกว่านั้น”
วิมส์หลับตาลง เขาจำได้ดีว่าเขาอ่อนโลกนักในตอนนั้น กับเฟรด โคลอนเอง ถึงเฟรดจะซื่อบื้อขนาดไหน ก็ยังเรียกได้ว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง เควิร์กเองก็เป็นไอ้ตัวแสบ ส่วนน็อกนั้น ไอ้หมอนั่นเป็นคนฝึกเฟรดและเฟรดเองยังซื่อบื้อได้ไม่ถึงครึ่งของน็อก อะไรบ้างนะที่เขาเรียนจากคีล การมีสติ รอบคอบ การพยายามจะคิดให้ต่างจากคนอย่างเคิร์กและน็อก และการไม่ละอายที่จะสู้อย่างสกปรกถ้าหากว่านั่นหมายถึงว่ามันจะทำให้เขามีโอกาสมาสู้อีกในวันรุ่งขึ้น
วิมส์เคยคิดกระทั่งว่าเขาคงตายไปหลายครั้งแล้วถ้าไม่ใช่เพราะคี…
วิมส์หันมามองภารโรงอย่างคาดคั้น
“ผมบอกคุณไม่ได้คุณวิมส์” ลูเซะพูด “ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ทุกอย่างเป็นควอนตัม”
“แต่ผมรู้ว่าอนาคตของผมต้องเกิดขึ้น ผมอยู่ที่นั่น”
“เปล่าเลยเพื่อน ขณะนี้สิ่งเดียวที่เรารู้คือภาวะการแทรกสอดทางควอนตัมได้เกิดขึ้น รู้ไหมมันหมายความว่ายังไง ไม่รู้ เอางี้ก็แล้วกัน เรามีอดีตอยู่หนึ่ง เรามีอนาคตอยู่หนึ่ง แต่เรามีปัจจุบันอยู่สอง ปัจจุบันที่มีคุณและไอ้เลวนั่นกับปัจจุบันที่ไม่มี เราพอจะรักษาภาวะการอยู่คู่กันของปัจจุบันทั้งสองไว้ด้วยกันได้ซักพัก ลำบากแต่ก็พอทำได้ หลังจากนั้นมันจะเริ่มปรับตัวเข้าหากัน อนาคตหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นกับว่าคุณทำอย่างไรกับปัจจุบัน ผมเชื่อว่าเราคงอยากได้อนาคตที่วิมส์เป็นตำรวจที่ดีมากกว่าอีกอนาคตหนึ่งจริงไหม”
“แต่อนาคตมันก็ได้เกิดขึ้นแล้วไม่ใช่หรือ” วิมส์ไม่เข้าใจ “ผมบอกคุณแล้วไง ผมมาจากที่นั่น มันเพิ่งเมื่อวานนี้เอง”
“ก็จริง แต่มันไม่มีความหมายอะไรเลย” สงฆ์แห่งประวัติศาสตร์ตอบ “เชื่อผมเถอะ ใช่คุณรู้ว่ามันเกิดขึ้นแล้ว แต่มันก็มิได้หมายความว่ามันจะต้องเกิดขึ้นอีก ทุกอย่างเป็นควอนตัม ณ ปัจจุบันนี้ มิได้มีอะไรรับประกันเลยว่าอนาคตจะต้องมีแซม วิมส์ ทุกอย่างขึ้นกับคุณตอนนี้เท่านั้นว่าคุณจะเปลี่ยนให้ความคลาดเคลื่อนทางควอนตัมเปลี่ยนสภาพเป็นความจริงได้หรือไม่ ณ ปัจจุบันนี้ ข้างนอกนั่น แซม วิมส์กำลังเรียนที่จะเป็นตำรวจเลว และเขาเรียนเร็วมากด้วยคุณวิมส์”
ภารโรงลุกขึ้นก่อนจะกล่าวกับวิมส์ว่า “คุณคงต้องการคิดคนเดียวซักพัก”
วิมส์เพียงพยักหน้า สายตาเขาเพียงจ้องมองสวนหินตรงหน้า

จากคุณ : Away from Thailand - [ 8 พ.ย. 46 12:13:53 ]