ความคิดเห็นที่ 1 CHAPTER 20 Hagrid's Tale บทที่ 20 เรื่องเล่าของแฮกริด แฮร์รี่รีบวิ่งขึ้นไปยังหอชายเพื่อหยิบผ้าคลุมล่องหนกับแผนที่เด็กซน(Marauder’s Map อันที่ใช้ดูว่าใครอยู่ที่ไหน) จากกระเป๋าของเขา เขาเร็วมากจนเขาและรอนพร้อมที่จะออกไปด้านนอกอย่างน้อยก็ห้านาทีก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะกระหืดกระหอบกลับมาจากหอหญิงพร้อมด้วยผ้าพันคอ ถุงมือและหมวกไหมพรมอันเต็มไปด้วยปุ่มประดับสำหรับเอลฟ์ที่เธอถักเอง “ก็ข้างนอกมันหนาวนี่!” เธอพูดแก้ตัวเมื่อรอนทำเสียงจิ๊ด้วยความใจร้อน พวกเขาคลานผ่านรูด้านหลังรูปภาพและรีบคลุมตัวเองไว้ด้วยผ้าคลุมล่องหน รอนตัวโตขึ้นมากจนตอนนี้เขาต้องย่อตัวลงเพื่อไม่ให้ขาของเขาโผล่ออกมาจากผ้าคลุม จากนั้นพวกเขาเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆและระมัดระวังไปผ่านบันไดมากมาย พวกเขาหยุดที่ทางแยกเพื่อตรวจดูจากแผนที่เผื่อว่าฟลิชหรือว่ามิสซิสมอร์ริสจะอยู่แถวนั้น พวกเขาโชคดีเพราะพวกเขาไม่เจอใครนอกจากนิคหัวเกือบขาดผู้ซึ่งลอยไปมาอย่างใจลอยพร้อมกับฮัมเพลงฟังคล้ายๆ “วีสลีย์คือราชาของเรา” พวกเขาย่องผ่านห้องโถงหน้าประตูใหญ่ไปยังสนามด้านนอกอันเงียบกริบและเต็มไปด้วยหิมะ แฮร์รี่ใจสั่นอย่างรุนแรงเมื่อเขาเห็นแสงสีทองรูปสี่เหลี่ยมเล็กๆอยู่ด้านหน้าพร้อมด้วยควันลอยฉุยออกมาจากปล่องไฟของแฮกริด เขารีบก้าวฉับๆนำออกไปทันที อีกสองคนรีบเดินตามและชนกันไประหว่างทางด้วยความทุลักทุเลอยู่ข้างหลังเขา พวกเขาฝ่าหิมะหนาเตอะไปอย่างตื่นเต้นจนในที่สุดพวกเขาก็มาถึงประตูไม้ด้านหน้า เมื่อแฮร์รี่ยกมือขึ้นและเคาะประตูไปสามครั้งหมาตัวหนึ่งก็เห่าอย่างบ้าคลั่งจากด้านในทันที “แฮกริด นี่พวกเราเอง!” แฮร์รี่เรียกผ่านรูกุญแจ “ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว” มีเสียงแหบๆตอบออกมา พวกเขายิ้มให้กันภายใต้เสื้อคลุมนั้น พวกเขารู้ว่าแฮกริดกำลังดีใจจากเสียงของแฮกริด “กลับมาถึงบ้านได้สามวินาที....หลบหน่อยแฟงค์.....หลบไป นั่นแหละไอ้หมาขี้เซา” กลอนถูกดึงออก ประตูเปิดออกดังเอี๊ยดจากนั้นศรีษะของแฮกริดก็โผล่ออกมาจะช่องเปิด เฮอร์ไมโอนี่ กรีดร้องออกมาทันที “หนวดของเมอร์ลิน อย่าส่งเสียงดัง!” แฮกริดพูดอย่างรวดเร็วพร้อมกับกราดมองข้ามหัวพวกเขาไปอย่างตกใจ “คลุมผ้าคลุมนั่นอยู่ใช่ใหมน่ะพวกเธอ? เอาล่ะ เข้ามาสิ เข้ามา!” “ฉันขอโทษ!” เฮอร์ไมโอนี่อุทานหลังจากที่พวกเขาทั้งสามเบียดตัวลอดผ่านแฮกริดเข้าไปในบ้านและดึงผ้าคลุมออกเพื่อให้เขาเห็นพวกเขาทั้งสาม “ฉันแค่----โอ้แฮกริด!” “ไม่เป็นไร มันไม่เป็นไร!” แฮกริดรีบพูดพร้อมกับปิดประตูหลังจากที่พวกเขาเข้ามาแล้วและรีบไปปิดผ้าม่านที่หน้าต่างทุกบาน แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังคงมองไปที่เขาอย่างหวาดกลัว ผมของแฮกริดจับแข็งเป็นแผ่นด้วยเลือดที่แข็งเป็นน้ำแข็งและตาซ้ายของเขากลายเป็นช่องเล็กๆอยู่ระหว่างรอยบวมม่วงและดำอันใหญ่ บนใบหน้าและมือของเขามีรอยแผลอยู่มากมาย บางรอยก็ยังมีเลือดไหลออกมาอยู่และเขาก็ขยับตัวอย่างระมัดระวังตลอดซึ่งทำให้แฮร์รี่สงสัยว่าซี่โครงของเขาก็หักอยู่ด้วย เห็นได้ชัดเจนว่าเขาเพิ่งกลับมาถึงบ้าน ผ้าคลุมเดินทางสีดำหนาวางพาดอยู่บนเก้าอี้และเป้สะพายหลังซึ่งใหญ่พอที่จะใส่เด็กได้หลายคนวางพิงกำแพงอยู่ ตัวแฮกริดเองซึ่งใหญ่เท่ากับผู้ชายทั่วไปสองคนก็เดินกระโผลกกระเผลกไปที่เตาไฟและวางกาต้มน้ำทองแดงไว้บนเตา “เกิดอะไรขึ้นกับคุณหรือ?” แฮร์รี่ถามเรียกร้องในขณะที่แฟงค์วิ่งกระโดดโลดเต้นไปมารอบๆพวกเขาพยายามที่จะเลียหน้าของพวกเขา “ไม่บอกพวกนายหรอก” แฮกริดพูดอย่างมั่นคง “เอาซักถ้วยใหม?” “อย่าเบี่ยงประเด็นน่า” รอนพูด “สภาพของคุณไม่ไหวเลย!” “ฉันก็กำลังบอกพวกเธออยู่นี่ไงว่าฉันสบายดี” แฮกริดพูดพร้อมกับยืนขึ้นและหันไปยิ้มให้พวกเขาทุกคนแต่ก็ต้องสะดุ้งตัวขึ้นด้วยความเจ็บปวด “ให้ตายเถอะ มันเยี่ยมจริงๆที่ได้เจอพวกเธอทั้งสามอีกครั้ง---ปิดเทอมฤดูร้อนเยี่ยมเปล่า?” “แฮกริด คุณถูกโจมตี!” รอนพูด “ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ มันไม่เป็นไร!” แฮกริดพูดอย่างมั่นคง “แล้วคุณจะว่ามันไม่เป็นไรใหมถ้ามีพวกเราซักคนโผล่มาพร้อมกันหมูสับสักปอนด์แทนที่จะเป็นใบหน้าปรกติ” รอนเรียกร้อง “คุณน่าจะไปหามาดามพอมฟรีย์นะแฮกริด” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างกังวล “แผลบางแผลดูรุนแรงนะ” “ฉันก็ดูแลมันอยู่ โอเคนะ?” แฮกริดพูดอย่างอดกลั้น “”เขาเดินผ่านโต็ะไม้ขนาดยักษ์ที่วางอยู่กลางกระท่อมของเขาและดึงผ้ารองถ้วยชาที่วางอยู่บนโต็ะออก ที่วางอยู่ข้างใต้มันคือแผ่นเนื้อดิบโชกเลือดสีออกเขียวขนาดใหญ่กว่ายางรถยนต์ทั่วไปเล็กน้อย “คุณไม่ได้จะกันมันใช่ใหมแฮกริด?” รอนพูดพร้อมกับโน้มตัวเพื่อดูมันใกล้ๆ “มันดูเป็นพิษนะ” “มันก็สมควรจะเป็นอย่างนี้ มันคือเนื้อมังกร” แฮกริดพูด “และฉันก็ไม่ได้จะกินมัน” เขาหยิบเนื้อขึ้นมาและตลบมันขึ้นไปบนใบหน้าซีกซ้ายของเขา เลือดสีเขียวหยดลงบนหนวดของเขาและเขาครางออกมาเบาๆอย่างพอใจ “ดีขึ้นแล้ว มันช่วยรักษาและน่ะ พวกเธอก็รู้” “แล้วตกลงคุณจะบอกพวกเราหรือเปล่าว่ามันเกิดอะไนขึ้น?” แฮร์รี่ถาม “บอกไม่ได้ แฮร์รี่ มันเป็นความลับสุดยอด มันมีค่ายิ่งกว่างานฉันเสียอีก ฉันบอกเธอไม่ได้” “ไม่ใช่ว่าพวกยักษ์ทำร้ายคุณนะแฮกริด?” เฮอร์ไมโอนี่ถามเงียบๆ นิ้วของแฮกริดลื่นหลุดจากเนื้อมังกรและมันก็ลื่นตกไปบนอกของเขาดังผัวะ “ยักษ์?” แฮกริดพูดพร้อมกับจับชิ้นเนื้อไว้ก่อนที่มันจะไหลไปถึงเข็มขัดของเขาและตลบมันกลับขึ้นไปบนหน้าของเขาอีกครั้ง “ใครพูดอะไรเกี่ยวกับยักษ์? เธอไปพูดกับใครมา? ใครบอกเธอว่าฉันไปไหน---ใครบอกว่าไป--- เอ๋??” “เราเดาเอาเอง” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างขอโทษ “อ้องั้นเหรอ เธอเดาหรือ?” แฮกริดพูดพร้อมกับจับตามองเธอด้วยตาข้างที่ไม่ได้ถูกบังไว้ด้วยชิ้นเนื้อ “มันแบบว่า...ชัดเจนน่ะ” รอนพูด แฮร์รี่พยักหน้า แฮกริดจ้องพวกเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ทำเสียงฮึ! โยนชิ้นเนื้อกลับไปบนโต็ะแล้วเดินกลับไปที่กาซึ่งส่งเสียงแล้วตอนนี้ “ไม่เคยเจอเด็กที่ไหนที่จะรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้มากกว่าพวกเธอสามคนเลย” เขาพึมพำพร้อมกับเทน้ำเดือดลงในเหยือกรูปร่างเหมือนถังของเขาทั้งสามใบ “และฉันก็ไม่ได้กำลังชมพวกเธอหรอกนะ สอดรู้สอดเห็น บางคนอาจจะเรียกว่าสอดแทรก” แต่หนวดของเขากลับบิดขึ้น “งั้นตกลงคุณก็ออกไปตามหาพวกยักษ์หรือครับ?” แฮร์รี่พูดไปยิ้มไปในขณะที่เขานั่งลงที่โต็ะ “”แฮกริดวางถ้วยชาไว้ข้างหน้าพวกเขาแต่ละคน นั่งลง หยิบชิ้นเนื้อของเขาขึ้นมาอีกครั้งและตลบมันกลับขึ้นไปบนหน้า “ได้ ก็ได้” เขาคำราม “ฉันไปมา” “แล้วคุณกเจอพวกเขาด้วย?” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแหบแห้ง “ก็นะ ถ้าพูดกันตรงๆพวกเขาก็ไม่ได้หายากอะไรนี่ ตัวใหญ่จะตาย” “พวกเขาอยู่กันที่ไหนหรือครับ?” รอนพูด “ภูเขา” แฮกริดพูดอย่างช่วยไม่ได้ “งั้นทำไมพวกมักเกิลไม่---?” “เจอสิ” แฮกริดพูดอย่างมืดมน “เพียงแต่ว่าการตายของพวกเขาจะถูกลงบันทึกเป็นอุบัติเหตุบนภูเขา หรือไม่ใช่?” เขาขยับชิ้นเนื้อเล็กน้อยเพื่อให้มันคลุมแผลส่วนที่แย่ที่สุดของเขา “น่า แฮกริด บอกพวกเราเถอะว่าคุณไปเจออะไรมาบ้าง!” รอนพูด “บอกพวกเราเกี่ยวกับที่คุณโดนพวกยักษ์โจมตีแล้วแฮร์รี่จะบอกคุณเกี่ยวกับที่โดนพวกผู้คุมโจมตีนะ---” “”แฮกริดสำลักลงไปในเหยือกของเขาและทำชิ้นเนื้อตกในเวลาเดียวกัน น้ำลาย น้ำชาและเลือดมังกรจำนวนมากถูกพ่นไปทั่วทั้งโต็ะในขณะที่แฮกริดไอและสำลักและชิ้นเนื้อก็ลื่นลงบนพื้นเบาๆดังผลัวะ จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 9 พ.ย. 46 00:20:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “หมายความว่าไง? ถูกพวกผู้คุมโจมตี?” แฮกริดคำราม “คุณไม่รู้มาก่อนเหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา ตาเบิกกว้าง “ฉันไม่รู้อะไรที่เกิดขึ้นทั้งนั้นตั้งแต่ฉันออกเดินทาง ฉันอยู่ระหว่างปฏิบัติการลับไม่ใช่เหรอ ฉันคงไม่ได้ต้องการให้พวกนกฮูกตามฉันไปทุกๆที่หรอกนะ---ไอ้พวกผู้คุมวายร้าย! เธอไม่ได้พูดจริงใช่ใหมเนี่ย?” “เปล่า มันเป็นเรื่องจริง พวกมันโผล่ออกมาที่ลิตเติล วินนี่งและโจมตีลูกพี่ลูกน้องของผมกับตัวผม จากนั้นกระทรวงเวทย์มนตร์ก็ไล่ผมออก---” “อะไรนะ???” “และผมก็ต้องไปเข้ารับการไต่สวนและอย่างอื่นอีก แต่บอกพวกเราเกี่ยวกับเรื่องยักษ์ก่อนเถอะครับ” “เธอโดนไล่ออก!” “เล่าเรื่องปิดเทอมฤดูร้อนของคุณให้เราฟังก่อนสิ แล้วผมจะเล่าเรื่องของผมให้คุณฟัง” แฮกริดจ้องพวกเขาเขม็งด้วยตาข้างที่ยังเปิดอยู่ของเขา แฮร์รี่จ้องกลับตรงๆด้วยสีหน้าที่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่บริสุทธิ์ “ก็ได้” แฮกริดพูดอย่างยอมแพ้ เขาก้มลงดึงเนื้อมังกรออกจากปากของแฟงค์ “โอ้ แฮกริด อย่า มันไม่ถูกหลักอนามัย---” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มพูดแต่แฮกริดก็ได้ตลบแผ่นเนื้อกลับไปบนตาข้างที่บวมของเขาแล้ว เขาดื่มชาเติมกำลังอีกอึกใหญ่ก่อนที่จะพูด “ก็ได้ พวกเราออกเดินทางทันทีที่จบภาคการศึกษา” “ตกลงมาดามแม็กซิมไปกับคุณด้วยหรือ?” เฮอร์ไมโอนี่ขัดจังหวะ “ใช่ ใช่แล้ว”แฮกริดพูดและความอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าไม่กี่นิ้วของเขาที่ไม่ถูกปกคลุมไปด้วยหนวดหรือชิ้นเนื้อสีเขียว “ใช่ มีแค่เราสองคน และฉันจะบอกอะไรเธอนะ เธอไม่กลัวลำบากเลย โอลิมป์(ชื่อหน้าของ มาดามแม็กซิม Olympe ไม่รู้อ่านถูกหรือเปล่าครับ) พวกเธอก็รู้ ปกติเธอเป็นคนสวยแต่งตัวหรูแต่เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าเราจะไปที่ไหนกันและฉันก็ยังห่วงว่าเธอจะรู้สึกยังไงที่จะต้องปีนข้ามเทือกเขา ต้องนอนในถ้ำ แต่เธอก็ไม่เคยบ่นเลย” “คุณรู้ว่าคุณต้องไปที่ไหน?” แฮร์รี่พูดซ้ำ “คุณรู้ว่าพวกยักษ์อยู่ที่ไหน?” “ดัมเบิลดอร์รู้น่ะ และเขาก็บอกพวกเรา” แฮกริดพูด “พวกเขาซ่อนอยู่เหรอ?” รอนถาม “ที่อยู่ของพวกเขาเป็นความลับหรือเปล่าครับ?” “ก็ไม่เชิง” แฮกริดพูดพร้อมกับส่ายหัวที่กระเซอะกระเซิง “มันก็แค่พวกพ่อมดส่วนใหญ่ไม่สนใจว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนตราบใดที่มันเป็นที่ๆไกลมากๆ แต่ที่ๆพวกเขาอยู่ก็ไปถึงได้ยากมาก สำหรับมนุษย์นะ ดังนั้นเราเลยต้องทำตามคำแนะนำของดัมเบิลดอร์ พวกเราใช้เวลาประมาณเดือนหนึ่งกว่าจะไปถึงที่นั่น---” “หนึ่งเดือน?” รอนพูดราวกับเขาไม่เคยได้ยินการเดินทางไหนที่จะต้องใช้เวลาขนาดนั้น “แต่ทำไมคุณถึงไม่ใช้พอร์ตคีย์(Portkey ที่พวกแฮร์รี่ใช้ตอนไปดูควิดดิชชิงแชมป์โลก) หรืออย่างอื่นล่ะ?” แฮกริดมองรอนด้วยสายตาแปลกๆจนเกือบจะเป็นความสงสาร “พวกเราโดนจับตามองอยู่นะรอน” เขาพูดเสียงแหบแห้ง “คุณหมายความว่ายังไง?” “เธอไม่เข้าใจ” แฮกริดพูด “ทางกระทรวงคอยจับตาดูดัมเบิลดอร์และทุกๆคนที่พวกนั้นคิดว่าอยู่ข้างเขา และ---” “พวกเรารู้อยู่แล้ว” แฮร์รี่รีบพูดด้วยความอยากฟังเรื่องราวที่เหลือของแฮกริด “พวกเรารู้เรื่องที่ทางกระทรวงคอยจับตาดูดัมเบิลดอร์อยู่แล้ว---” “งั้นคุณก็เลยไม่สามารถใช้เวทย์มนตร์เพื่อไปที่นั่นได้?” รอนถาม เขาดูตกใจ “พวกคุณต้องทำตัวเป็นพวกมักเกิลตลอดทาง?” “ก็ไม่ตลอดทางนะ” แฮกริดพูดอย่างระมัดระวัง “เราแค่ต้องคอยระวังตัว เพราะ ทั้งโอลิมป์และฉันตัวใหญ่กว่าปรกติหน่อย---” รอนทำเสียงแปลกๆระหว่างการสะดุ้งหายใจเข้าและการสั่งน้ำมูกและรีบดื่มชาอึกใหญ่ทันที “-- ดังนั้นพวกเราเลยถูกสะกดรอยตามได้ง่าย เราเลยแกล้งทำเป็นพวกเราไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกัน ดังนั้นพวกเราเลยเดินทางเข้าไปในฝรั่งเศสและทำเป็นว่าพวกเรากำลังมุ่งหน้าไปที่ๆโรงเรียนของโอลิมป์เพราะเรารู้ว่าเรากำลังถูกสะกดรอยตามโดยคนของทางกระทรวง เราเลยต้องไปช้าๆเพราะจริงๆแล้วฉันก็ไม่ควรใช้เวทย์มนตร์และเราก็รู้ว่าทางกระทรวงคอยหาเรื่องเราอยู่แล้ว แต่เราก็สลัดหลุดไอ้คนที่สะกดรอยตามเราสำเร็จแถวๆดี-จอห์น(Dee-John)” “โอ้ววว Dijon?”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตื่นเต้น “ฉันเคยไปที่นั่นตอนวันหยุด เธอได้ไปเห็น---?” เธอเงียบไปเมื่อเห็นสีหน้าของรอน “เรามีโอกาสใช้เวทย์มนตร์เล็กน้อยหลังจากนั้นและมันก็เป็นการเดินทางที่ไม่เลว ไปเจอกับพวกโทรล(Troll)บ้าคู่หนึ่งตรงชายแดนโปแลนด์และฉันก็ไปมีปากเสียงเล็กน้อยกับแวมไพร์ในผับในมินส์(Minsk) แต่นอกจากนั้นมันก็ราบรื่นสุดๆ” “จากนั้นเราก็ไปถึงที่หมายและเราก็เริ่มตามรอยขึ้นเขาไป พยายามมองหาสัญญานของพวกเขา...” “เราต้องหยุดใช้เวทย์มนตร์เมื่อเราเข้าใกล้พวกเขา ส่วนหนึ่งก็เพราะพวกเขาไม่ชอบพวกพ่อมดและเราไม่ต้องการกระตุ้นเรื่องนี้ขึ้นมาเร็วไปและส่วนหนึ่งก็เพราะดัมเบิลดอร์เตือนพวกเราไว้ว่าคนที่คุณก็รู้ว่าใครก็กำลังพยายามติดต่อพวกยักษ์อยู่เหมือนกันและบอกพวกเราว่าเขาก็ต้องส่งคนออกมาติดต่อกับพวกยักษ์แล้วแน่นอน บอกพวกเราให้ระวังตัวไม่ให้ดึงความสนใจเข้าสู่ตัวเองในขณะที่เราเข้าใกล้พวกเขาเพราะต้องมีพวกผู้เสพความตายอยู่แถวนั้นแน่นอน” แฮกริดหยุดดื่มชาคำโต “ต่อสิ!” แฮร์รี่พูดอย่างร้อนรน “เจอพวกเขา” แฮกริดพูดห้วนๆ “มีคืนหนึ่งเราข้ามเนินดินไป และเห็นพวกเขากระจัดกระจายอยู่ข้างล่าง มีไฟกองเล็กๆอยู่พร้อมกับเงาขนาดมหึมา...มันเหมือนกับดูภูเขาเคลื่อนที่อยู่” “พวกเขาใหญ่ขนาดไหนเหรอ?” รอนถามเบาๆ “ประมาณยี่สิบฟุต” แฮกริดพูดสบายๆ “พวกตัวใหญ่อาจจะถึงยี่สิบห้า” “แล้วมีพวกเขาอยู่เท่าไหร่หรือ?” แฮร์รี่ถาม “ฉันว่ามีประมาณเจ็ดหรือแปดสิบ” แฮกริดพูด “นั่นทั้งหมดแล้วหรือคะ?” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ใช่” แฮกริดพูดเศร้าๆ “เหลืออยู่ประมาณแปดสิบทั้งๆที่เคยมีมากมายในอดีต มีเป็นร้อยเผ่าทั่วทั้งโลก แต่พวกเขาก็ค่อยๆล้มหายตายจากไปมานานแล้ว แน่นอนพวกพ่อมดก็มีส่วนฆ่าไปบ้างแต่ส่วนใหญ่พวกนั้นฆ่ากันเองและตอนนี้พวกนั้นกำลังตายไปเร็วกว่าในอดีต พวกเขาไม่เหมาะกับการอยู่รวมกันเป็นกลุ่มอย่างนั้น ดัมเบิลดอร์บอกว่ามันเป็นความผิดของพวกเรา เป็นพวกพ่อมดที่กดดันให้พวกเขาไปอยู่ใกลๆจากพวกเราและพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากอยู่รวมกันเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง” “แลัว” แฮร์รี่พูด “คุณเจอพวกเขาแล้วไงต่อ?” “พวกเราก็รอจนถึงเช้า ไม่ต้องการที่จะย่องเข้าหาพวกเขาในความมืด เพื่อความปลอดภัยของพวกเราเอง” แฮกริดพูด “ประมาณตีสามพวกนั้นก็นอนลงตรงที่นั่งอยู่ แต่พวกเราไม่กล้านอน เหตุผลแรกคือเราไม่ต้องการให้พวกเขาตนใดตนหนึ่งตื่นขึ้นมาแล้วมาเจอพวกเรา และอีกเรื่องคือเสียงกรนที่ไม่อยากจะเชื่อเลย มันดังไปทั่วหุบเขาตอนใกล้เช้า” “อย่างไรก็ตาม ตอนที่เริ่มสว่างขึ้นเราก็ลงไปหาพวกเขา” “อย่างนั้นเลยเหรอ?” รอนพูด เขาดูตกใจ “พวกคุณเดินตรงๆเข้าไปในแคมป์ของพวกยักษ์เลยเหรอ?” “ดัมเบิลดอร์บอกพวกเราให้ทำอย่างไร” แฮกริดพูด “เอาของขวัญให้เกิร์ก แสดงความนับถือน่ะ พวกเธอก็รู้” “เอาของขวัญให้อะไรนะ?” แฮร์รี่ถาม “อ้อ เกิร์ก---หมายถึงหัวหน้าน่ะ” “แล้วคุณรู้ได้ไงว่าตนไหนคือเกิร์กน่ะ?” รอนถาม แฮกริดคำรามอย่างแปลกใจ “ไม่มีปัญหา” เขาพูด “ก็ที่ตัวใหญ่สุด น่าเกลียดสุด และขี้เกียจที่สุด นั่งเฉยๆรอให้ตนอื่นเอาอาหารมาให้ พวกแพะตายอะไรพวกนั้นน่ะ เขาชื่อคาร์คุส ฉันว่าเขาคงสูงประมาณ 22-23ฟุตและหนักราวๆเท่ากับช้างสองตัว หนังเหมือนหนังแรด” “แล้วคุณก็เดินเข้าไปหาเขาเฉยๆเลย?” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างลืมหายใจ “จริงๆคือเดินลงไปหาพวกเขา เขานอนเอกเขนกอยู่ในหุบเขาน่ะ พวกเขาอยู่ในช่องเขาที่อยู่ระหว่างภูเขาสูงสี่ลูก อยู่ข้างทะเลสาบในหุบเขา และคาร์คุสก็นอนอยู่ตรงข้างทะเลสาบคำรามบอกให้ยักษ์ตนอื่นเอาอาหารมาให้เขาและภรรยาของเขา โอลิมป์กับฉันก็ลงไปที่เชิงเขาด้านข้าง---” “แล้วพวกเขาไม่ได้พยายามเข้ามาฆ่าพวกคุณตอนที่เขาเห็นพวกคุณหรือครับ?” รอนถามอย่างสงสัย “มันอยู่ในความคิดของพวกเขาบางคนแน่นอน” แฮกริดพูดพร้อมกับยักไหล่ “แต่เราก็ทำอย่างที่ดัมเบิลดอร์บอกให้เราทำ ซึ่งก็คือการถือของขวัญของพวกเราสูงไว้และจ้องไปที่เกิร์กอย่างเดียวไม่ต้องไปสนตนอื่น เราก็ทำอย่างนั้นและพวกยักษ์ตนอื่นทั้งหมดก็เงียบลงและมองดูพวกเราผ่านไปแล้วพวกเราก็เดินตรงไปหาคาร์คุสจากนั้นเราก็โค้งให้และวางของขวัญของเราลงข้างหน้าเขา” “คุณให้อะไรพวกยักษ์หรือ?” รอนถามอย่างกระตือรือล้น “อาหาร?” “ไม่ใช่ พวกเขาสามารถหาอาหารเองได้ไม่ขัดสน” แฮกริดพูด “เราเอาเวทย์มนตร์ไปให้เขา พวกยักษ์ชอบเวทย์มนตร์ เพียงแต่ไม่ชอบให้พวกเราใช้มันกับพวกเขา เอาเถอะวันแรกเราให้ไฟแห่ง Gubraithian พวกเขาไปกิ่งหนึ่ง” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ว้าว!” เบาๆ แต่แฮร์รี่กับรอนขมวดคิ้วด้วยความงงงวย “กิ่ง---?” “ไฟที่ติดตลอดกาล” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรำคาญ “พวกเธอน่าจะรู้จักมันแล้วนะป่านนี้ ศ.ฟลิตวิคเคยพูดถึงมันอย่างน้อยก็สองครั้งแล้วในห้องเรียน!” “เอาเถอะ ยังไงก็ตาม” แฮกริดรีบพูด ขัดจังหวะก่อนที่รอนจะต่อปากต่อคำกลับไปได้ “ดัมเบิลดอร์เสกกิ่งไม้ให้ลุกเป็นไฟตลอดกาล ซึ่งไม่ใช่อะไรที่พ่อมดทุกคนทำได้และฉันก็วางมันลงบนหิมะตรงเท้าของคาร์คุสและพูดว่า “ของขวัญแด่เกิร์กจากอัลบัส ดัมเบิลดอร์ ซึ่งส่งผ่านความเคารพมาในการทักทาย”” “แล้วคาร์คุสพูดว่าอะไรล่ะ?” แฮร์รี่ถามอย่างกระตือรือล้น “ก็ไม่ได้พูดอะไร” แฮกริดพูด “ไม่ได้พูดภาษาอังกฤษ” “เป็นเล่นไป!” “ก็ไม่เห็นเป็นไร” แฮกริดพูดอย่างสงบ “ดัมเบิลดอร์ได้เตือนพวกเราไว้แล้วว่ามันอาจจะเกิดขึ้นได้ จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 9 พ.ย. 46 00:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คาร์คุสก็มีสติพอที่จะตะโกนเรียกพวกยักษ์สองสามตนที่รู้ภาษาของเราและให้พวกนั้นแปลให้” “แล้วเขาชอบของขวัญหรือเปล่าล่ะ?” รอนถาม “ชอบสิ พวกเขาแตกตื่นกันใหญ่เลยตอนที่เข้าใจว่ามันคืออะไรน่ะ” แฮกริดพูดพร้อมกับกลับด้านชิ้นเนื้อมังกรของเขาเพื่อให้ด้านที่เย็นกว่าทับลงบนตาข้างที่บวม “ดีใจมาก จากนั้นฉันเลยพูดว่า “อัลบัส ดัมเบิลดอร์ขอให้เกิร์กพูดกับผู้ส่งสารเมื่อเขากลับมาอีกครั้งพร้อมกับของขวัญอีกชิ้นวันพรุ่งนี้”” “ทำไมคุณถึงพูดกับเขาวันนั้นเลยไม่ไดล่ะ?” เฮอร์ไมโอนี่ถาม “ดัมเบิลดอร์ต้องการให้เราเดินเรื่องให้ช้ามากๆ” แฮกริดพูด “ให้พวกนั้นเห็นว่าเรารักษาสัญญา เราจะกลับมาอีกครั้งวันพรุ่งนี้พร้อมกับของขวัญอีกชิ้นและเรากลับมาพร้อมของขวัญจริงๆ----ทำให้ประทับใจในแง่ดี เห็นใหมล่ะ? และให้เวลาเขาทดลองของขวัญชิ้นแรกและให้พวกเขาพบว่ามันเป็นของดี ให้พวกเขากระตือรือล้นอยากได้อีก นอกจากนี้สำหรับยักษ์อย่างคาร์คุสเนี่ย ลองให้ข้อมูลเขาเกินขนาดสิเขาจะฆ่าเธอเพื่อให้เรื่องมันง่ายเท่านั้นเอง ดังนั้นพวกเราเลยโค้งแล้วก็กลับออกมาและมาเจอถ้ำเล็กๆเพื่อที่จะค้างคืนในคืนนั้น เช้าวันรุ่งขึ้นเรากลับไปอีกครั้งและคราวนี้เราเจอคาร์คุสนั่งคอยพวกเราอยู่อย่างกระตือรือล้น” “และคุณก็พูดกับเขา?” “ใช่ ก่อนอื่นเราก็ให้ของขวัญเขาอีกเป็นหมวกเกราะอย่างดี----ทำโดยพวกกอบลินและอย่างที่พวกเธอรู้แหละ มันแกร่งมากไม่สามารถทำลายได้ --- จากนั้นพวกเราก็นั่งลงแล้วก็เริ่มคุย” “เขาพูดว่าอะไร?” “ไม่มาก” แฮกริดพูด “ฟังเกือบตลอดเวลา แต่มันก็มีสัญญานที่ดีนะ เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับดัมเบิลดอร์มาน่ะ เคยได้ยินเรื่องที่เขาโต้เถียงเรื่องการฆ่ายักษ์ตนสุดท้ายในอังกฤษ ดูเหมือนคาร์คุสจะสนใจมากว่าดัมเบิลดอร์จะว่ายังไง และยักษ์ตนอื่นบางตน โดยเฉพาะพวกที่พอเข้าใจภาษาอังกฤษอยู่บ้างน่ะ พวกเขาล้อมวงเข้ามาฟังด้วยเหมือนกัน พวกเรามีความหวังเลยนะตอนที่เรากลับออกมาในวันนั้นน่ะ พร้อมกับสัญญาว่าจะกลับมาในวันรุ่งขึ้นพร้อมกับของขวัญชิ้นอื่นอีก” “แต่คืนนั้นทุกอย่างก็ผิดพลาดไป” “คุณหมายความว่ายังไง?” รอนพูดอย่างรวดเร็ว “ก็อย่างที่ฉันบอกไปแล้วน่ะ พวกยักษ์อย่างเขาไม่เหมาะกับการอาศัยอยู่รวมกัน” แฮกริดพูดอย่างเศร้าสร้อย “ไม่เป็นกลุ่มใหญ่อย่างนั้น พวกเขาหยุดตัวเองไม่ได้ ครึ่งหนึ่งของพวกเขาฆ่ากันเองทุกๆสองสามสัปดาห์ พวกผู้ชายสู้กับตนอื่น พวกผู้หญิงสู้กับตนอื่น พวกที่เหลือจากเผ่าเก่าๆก็สู้กับตนอื่นและนั่นก็ในกรณีที่ไม่มีปัญหาทะเลาะกันแย่งอาหาร ไฟ และที่นอนนะ เธอคงเห็นภาพแล้วว่าเผ่าพันธุ์ของพวกเขาทำไมถึงจะสูญพันธุ์แล้ว แต่ว่า...” แฮกริดถอนหายใจยาว “คืนนั้นก็เกิดการสู้กันอีก พวกเรามองเห็นจากปากถ้ำของพวกเรา มองลงไปที่ช่องเขา มันเกิดขึ้นเป็นชั่วโมง เสียงดังอย่างไม่น่าเชื่อ และเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นอีกครั้งหิมะก็กลายเป็นสีแดงฉานและหัวของเขาก็จมอยู่ก้นทะเลสาบ” “หัวของใคร?” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ “คาร์คุส” แฮกริดพูดอย่างหนักใจ “มีเกิร์กคนใหม่ กอลโกมัธ” เขาถอนหายใจยาวอีกครั้ง “เราไม่ได้ไปต่อรองกับเกิร์กตนใหม่สองวันหลังจากที่เราไปผูกมิตรกับตนแรก และเราก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกับว่ากอลโกมัธไม่ค่อยสนใจที่จะฟังพวกเรา แต่เราก็ต้องลองดู” “แล้วคุณก็ไปพูดกับพวกเขา?” รอนถามอย่างไม่อยากเชื่อ “หลังจากที่คุณดูเขาเด็ดหัวยักษ์ตนอื่นแล้ว?” “แน่นอนเราไป” แฮกริดพูด “เราไม่ได้ไปไกลขนาดนั้นเพื่อที่จะยอมแพ้หลังจากผ่านไปสองวัน เราลงไปพร้อมกับของขวัญชิ้นต่อไปที่เรากะจะให้คาร์คุส” “ฉันรู้ว่าไม่ได้ความแน่ก่อนที่ฉันจะได้เปิดปากพูดซะอีก เขานั่งอยู่ที่นั่นใส่หมวกของคาร์คุสอยู่พร้อมกับชำเลืองมองพวกเราเมื่อพวกเราเข้าใกล้เข้าไป เขาบึ๊กมาก เป็นหนึ่งในตนที่ใหญ่ที่สุดที่นั่น ผมสีดำและฟันสีเข้ากันและสร้อยคอที่ทำจากกระดูก เหมือนจะเป็นของคน บางอันน่ะนะ ฉันก็ลองดู---ยื่นหนังมังกรม้วนใหญ่ออกไป--และพูดว่า “ของขวัญสำหรับเกิร์กของยักษ์---” ฉันมารู้ตัวอีกทีก็ห้อยตัวกลับหัวกลับหางอยู่แล้ว พวกของเขาสองคนจับฉันไว้” เฮอร์ไมโอนี่ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดปาก “แล้วคุณรอดมาได้ยังไง!” แฮร์รี่ถาม “ฉันคงไม่รอดถ้าโอลิมป์ไม่อยู่ที่นั่น” แฮกริดพูด “เธอชักไม้กายสิทธ์ออกมาและใช้เวทย์มนตร์อะไรบางอย่างอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา สุดยอดไปเลย ยิง Conjunctivitus curse เข้าตาของสองตนที่จับฉันไว้เป๊ะและพวกนั้นก็ปล่อยฉันทันที---แต่พวกเราก็ยุ่งแล้วตอนน้น เพราะเราไปใช้เวทย์มนตร์ใส่พวกนั้นและนั่นก็คือสิ่งที่พวกยักษ์ไม่ชอบเกี่ยวกับพ่อมด เราต้องหนีออกมาและเราก็รู้ว่าเราไม่มีทางที่จะเดินกลับเข้าไปที่แคมป์นั่นได้อีกแล้ว” “ให้ตายเถอะ แฮกริด” รอนพูดเบาๆ “งั้นทำไมคุณใช้เวลานานเหลือเกินล่ะกว่าจะกลับมาถ้าคุณใช้เวลาอยู่ที่นั่นแค่สามวัน?” เฮอร์ไมโอนี่ถาม “เราไม่ได้กลับมาหลังจากสามวันนั้นนะ!” แฮกริดพูด เขาดูโกรธมาก “ดัมเบิลดอร์หวังพึ่งพวกเราอยู่!” “แต่คุณเพิ่งบอกว่าคุณไม่มีทางกลับเข้าไปได้อีกแล้ว!” “ไม่มีทางไปตอนกลางวันน่ะ เราต้องวางแผนกันใหม่ เราใช้เวลาสองสามวันซ่อนตัวอยู่ในถ้ำคอยจัยตาดูพวกนั้น และที่เราเห็นก็ไม่ค่อยดีนัก” “เขาเด็ดหัวตนอื่นเพิ่มเหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยเสี่ยงคลื่นไส้ “ไม่” แฮกริดพูด “ฉันก็อยากให้เขาทำอย่างนั้น” “คุณหมายความว่ายังไง?” “ฉันหมายความว่าเขาไม่ได้เป็นศัตรูกับพ่อมดทุกคน---แค่กับพวกเรา” “พวกผู้เสพความตาย?” แฮร์รี่พูดเบาๆ “ใช่” แฮกริดพูดอย่างมืดมน “พวกนั้นสองคนไปหาเขาทุกวัน เอาของขวัญไปให้เกิร์กและเขาไม่ได้จับพวกนั้นห้อยกลับหัวกลับหาง----” “คุณรู้ได้ไงว่าพวกนั้นเป็นพวกผู้เสพความตายน่ะ?” รอนถาม “เพราะฉันจำหนึ่งในพวกนั้นได้น่ะสิ” แฮกริดคำราม “แม็คแนร์ จำเขาได้หรือเปล่า? คนที่พวกเขาส่งไปฆ่าบัคบีคน่ะ หมอนั่นมันวิกลจริต ชอบการฆ่าฟันพอๆกับกัลโกมัธ ไม่แปลกใจเลยที่สองคนนั้นเข้ากันได้ดี” “งั้นแมคแนร์ก็โน้มน้าวพวกยักษ์ให้เข้าร่วมกันคนที่คุณก็รู้ว่าใคร?” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างหมดหวัง “หยุดฮิปโปกริฟของเธอไว้ก่อน (Hold your Hippogriffs สำนวนในโลกเวทย์มนตร์???) ฉันยังพูดไม่จบเลย!” แฮกริดซึ่งตอนแรกไม่ได้ต้องการจะเล่าเรื่องให้พวกเขาฟังแต่ตอนนี้ดูจะสนุกอยู่ไม่น้อยพูดอย่างขุ่นเคือง “ฉันกับโอลิมป์ปรึกษากันและเราก็ตกลงว่าแค่การที่เกิร์กชอบคนที่คุณก็รู้ว่าใครไม่ได้หมายความว่าทุกตนชอบ เราต้องลองไปโน้มน้าวตนอื่นๆดู พวกที่ไม่ต้องการให้กัลโกมัธเป็นเกิร์ก” “แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นตนไหนล่ะครับ?” รอนถาม “พวกเขากก็คือพวกที่โดนอัดน่วมไปเลยไง หรือไม่ใช่ล่ะ?” แฮกริดพูดอย่างอดทน “พวกที่เรารู้สึกได้ว่าพยายามหลบกอลโกมัธ ซ่อนตัวอยู่ในถ้ำรอบๆหุบเขาเหมือนพวกเราน่ะ เราเลยตัดสินใจจะลองไปด้อมๆมองๆรอบๆถ้ำตอนกลางคืน คอยดูเผื่อว่าเราจะสามารถชักชวนพวกเขาบางตนได้ ” “คุณไปด้อมๆมองๆรอบๆถ้ำมืดๆมองหาพวกยักษ์?” รอนพูด มีความนับถือปนสยองขวัญในเสียงของเขา “ความจริงเราไม่ได้กังวลเรื่องยักษ์มากที่สุดหรอกนะ” แฮกริดพูด “เรากังวลเรื่องพวกผู้เสพความตายมากกว่าอีก ดัมเบิลดอร์บอกพวกเราว่าเราไม่ควรที่จะไปปะทะกับพวกนั้นถ้าเราสามารถหลีกเลี่ยงได้ และปัญหาก็คือพวกนั้นก็รู้ว่าราอยู่แภวนั้น---ดูเหมือนว่ากัลโกมัธจะบอกพวกนั้นเรื่องของพวกเรา ตอนกลางคืนที่พวกยักษ์หลับกันอยู่และเราต้องการที่จะย่องเข้าไปในถ้ำ แม็คแนร์และพวกอีกคนก็ตระเวนไปทั่วหุบเขาหาพวกเรา ฉันต้องห้ามโอลิมป์ไม่ไห้พุ่งออกไปสู้กับพวกเขาแทบตาย” แฮกริดพูด มุมปากของเขาขยับยกหนวดของเขาขึ้น “เธอต้องการที่จะออกไปโจมตีพวกนั้น...เธอจะกลายเป็นอะไรบางอย่างตอนที่ถูกกระตุ้น โอลิมป์...ดุเดือดน่ะ เธอก็รู้...สงสัยจะเป็นความเป็นฝรั่งเศสในตัวเธอ...” แฮกริดมองตาปรือไปยังเตาไฟ แฮร์รี่ให้โอกาสเขารำลึกความหลังอยู่สามสิบวินาทีก่อนที่จะกระแอมเสียงดัง “แล้วตกลงอะไรเกิดขึ้นล่ะ ตกลงคุณได้เข้าไกล้พวกยักษ์ตนอื่นๆหรือเปล่า?” “อะไรนะ? โอ้...โอ้ ใช่ เราได้นะ ใช่ ในคืนวันที่สามหลังจากที่คาร์คัสถูกฆ่าเราก็ย่องออกจากถ้ำที่เราซ่อนตัวอยู่และมุ่งหน้ากลับลงไปในหุบเขา และสอดส่องระวังพวกผู้เสพความตายไปด้วย เราลองเข้าไปดูในถ้ำสองสามถ้ำ ไม่ได้ผล---จากนั้นประมาณถ้ำที่หกเราก็เจอยักษ์สามตนซ่อนตัวอยู่” “ถ้ำนั้นคงคับสุดๆเลยสิ” รอนว่า “ไม่มีที่ให้ขยับตัว” แฮกริดพูด “แล้วพวกนั้นไม่ได้โจมตีพวกคุณตอนที่เห็นพวกคุณหรือ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม “บางทีอาจจะทำถ้าพวกนั้นอยู่ในสภาพอื่น” แฮกริดพูด “แต่พวกเขาบาดเจ็บหนัก ทั้งสามตนเลย พวกของกัลโกมัธอัดพวกเขาจนสลบ พวกเขาฟื้นขึ้นมาแล้วก็คลานเข้าไปในที่กำบังที่ใกล้ที่สุดที่หาได้ อย่างไรก็ตามหนึ่งในพวกนั้นพอรู้ภาษาอังกฤษและแปลให้พวกที่เหลือฟังและเรื่องที่เราพูดก็ไม่ได้พลาดไปมากนัก จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 9 พ.ย. 46 00:22:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดังนั้นเราก็คอยกลับไปหาพวกที่บาดเจ็บอยู่เรื่อยๆ....ฉันคิดว่าพอถึงจุดหนึ่งพวกเราชักชวนพวกเขาได้สำเร็จประมาณเจ็ดถึงแปดตน” “เจ็ดหรือแปด?”รอนพูดอย่างกระตือรือล้น “ไม่เลวเลย---แล้วพวกเขาจะมาที่นี่แล้วเริ่มสู้กับคนที่คุณก็รู้ว่าใครกับพวกเราหรือเปล่าครับ?” แต่เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น“ที่คุณว่าพอถึงจุดหนึ่งนี่คุณหมายความว่ายังไงหรือคะ แฮกริด?” แฮกริดมองไปทางเธออย่างเศร้าสร้อย “กัลโกมัธบุกถ้ำพวกนั้น พวกที่รอดมาได้ไม่ต้องการจะยุ่งกับพวกเราอีกหลังจากนั้น” “งั้น...งั้นก็ไม่มียักษ์ตนไหนมาสิ?” รอนพูด เขาดูผิดหวัง “ไม่” แฮกริดพูดพร้อมกับระบายลมหายใจยาวออกมาในขณะที่เขากลับด้านชิ้นเนื้อและเอาด้านที่เย็นกว่าโปะลงบนหน้า “แต่เราก็ได้ทำสิ่งที่เราต้องทำ เราส่งข้อความจากดัมเบิลดอร์ให้พวกเขาแล้วและบางตนในนั้นก็ได้ยินและฉันว่าบางตนในนั้นคงจำมันได้ จะต้องมีพวกที่ไม่ต้องการอยู่ใกล้ๆกัลโกมัธและจะย้ายออกจากภูเขานั้น และมันคงมีโอกาสที่พวกนั้นจะจำได้ว่าดัมเบิลดอร์เป็นมิตรกับพวกเขา....และพวกเขาอาจจะมา” หิมะตกลงมาจนเต็มหน้าต่างแล้วในตอนนี้ แฮร์รี่พึ่งรู้สึกตัวว่าเสื้อคลุมของเขาช่วงเข่าเปียกโชก แฟงค์กำลังนั่งน้ำลายสอโดยที่หัวของเขาพาดอยู่บนตักแฮร์รี่ “แฮกริด?” เฮอร์ไมโอนี่พูดเงียบๆหลังจากผ่านไปพักหนึ่ง “หือมมม?” “คุณได้...มันมีอะไรเกี่ยวกับ...คุณได้ข่าวอะไรมาบ้างหรือเปล่าเกี่ยวกับ....กับ....กับแม่ของคุณตอนที่คุณอยู่ที่นั่นน่ะ?” สายตาอันแหลมคมของแฮกริดจับจ้องอยู่ที่เธอและเฮอร์ไมโอนี่ดูหวาดกลัว “ฉันขอโทษ...ฉัน...ลืมมันเถอะค่ะ---” “ตายไปแล้ว” แฮกริดคำราม “ตายไปหลายปีแล้ว พวกนั้นบอกฉัน” “โอ้...ฉัน...ฉันเสียใจด้วยจริงๆ” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยเสียงเบามาก แฮกริดยักใหล่อันใหญ่โตของเขา “ไม่จำเป็น” เขาพูดสั้นๆ “ฉันก็จำเธอไม่ค่อยได้ ไมใช่แม่ที่ดีนัก” ห้องเงียบไปอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่มองอย่างกังวลไปยังแฮร์รี่และรอน เธออยากให้พวกนั้นพูดอะไรบ้าง “แต่คุณก็ยังไม่ได้อธิบายว่าทำไมคุณถึงมีสภาพแบบนี้นะแฮกริด” รอนพูด ทำมือไปยังหน้าเลือดเกรอะของแฮร์รี่ “หรือว่าทำไมคุณถึงกลับมาช้าขนาดนี้” แฮร์รี่พูด “ซิริอัสบอกว่ามาดามแม็กซิมกลับมาตั้งนานแล้ว----” “ใครโจมตีคุณ?” รอนพูด “ฉันไม่ได้ถูกโจมตี!” แฮกริดเน้น “ฉัน---” แต่คำพูดที่เหลือของเขาถูกดึงความสนใจไปด้วยเสียงทุบประตูที่อยู่ๆก็ดังขึ้นมา เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้ง ถ้วยของเธอลื่นหลุดจากมือและตกลงกระแทกพื้น แฟงค์พุ่งตัวขึ้น พวกเขาทั้งสี่คนมองไปยังหน้าต่างข้างประตู เงาของใครบางคนซึ่งตัวเล็กและอ้วนเตี้ยทาบอยู่บนผ้าม่านบางๆ “ยัยนั่น!” รอนกระซิบ “มาซ่อนในนี้เร็ว!” แฮร์รี่พูดอย่างรวดเร็วพร้อมกับคว้าเสื้อคลุมล่องหน เขาเหวี่ยงมันคลุมตัวเขาเองและเฮอร์ไมโอนี่ในขณะรอนเดินอ้อมโต็ะมาและพุ่งเจ้ามาในผ้าคลุมเหมือนกัน พวกเขาขดตัวอยู่ด้วยกันและถอยเข้าไปอยู่ในมุม แฟงค์เห่าอย่างบ้าคลั่งไปที่ประตู แฮกริดดูงุนงงเป็นอย่างมาก “แฮกริด ซ่อนถ้วยของพวกเราเร็ว!” แฮกริดคว้าถ้วยของแฮร์รี่และรอนและยัดมันไปใต้หมอนในตระกร้านอนของแฟงค์ แฟงค์ตอนนี้เกาะอยู่ที่ประตู แฮกริดผลักมันพ้นทางด้วยเท้าของเขาและดึงประตูเปิดออก ศ. อัมบริดจ์ยืนอยู่ที่ประตู เธอใส่เสื้อคลุมขนสัตว์สีเขียวและหมวกมีปีกสีเข้ากัน ริมฝีปากของเธอเม้มเข้าหากัน เธอขยับไปด้านหลังเพื่อที่จะได้เห็นหน้าของแฮกริด ตัวเธอถึงแค่สะดือของเขาเท่านั้น “เอาล่ะ” เธอพูดช้าๆแต่เสียงดังราวกับว่ากำลังพูดกับใครที่หูหนวกอยู่ “คุณคือแฮกริดใช่ใหม?” โดยไม่รอคำตอบเธอเดินเข้าไปในห้อง ตาโปนของเธอกลอกกลิ้งไปมาทุกทิศทาง “ไปให้พ้น” เธอตวาดพร้อมกับเหวี่ยงกระเป๋าถือใส่แฟงค์ซึ่งตรงมาที่เธอและพยายามที่จะเลียใบหน้าของเธอ “เอ่อ---ผมไม่อยากที่จะหยาบคายหรอกนะ” แฮกริดพูดพร้อมกับจ้องไปที่เธอ “แต่ว่าคุณเป็นใครที่ไหนเนี่ย?” “ฉันชื่อดอลอเรส อัมบริดจ์” สายตาของเธอกวาดไปทั่วกระท่อม เธอจ้องตรงๆไปที่มุมที่พวกแฮร์รี่ยืนอยู่และถูกประกบโดยรอนและเฮอร์ไมโอนี่สองครั้ง “ดอลอเรส อัมบริดจ์?” แฮกริดพูด เสียงของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาสับสนอย่างแท้จริง “ผมนึกว่าคุณอยู่ที่กระทรวงซะอีก---คุณไม่ได้ทำงานให้ฟัดจ์เหรอ?” “ใช่ ฉันเคยเป็นปลัดกระทรวงอาวุโสที่กระทรวง” อัมบริดจ์พูด ตอนนี้เธอเดินไปรอบๆห้องพร้อมกับสังเกตไปยังทุกๆรายละเอียดตั้งแต่เป้เดินทางที่พิงผนังอยู่ไปจนถึงเสื้อคลุมเดินทางที่วางไว้ “และตอนนี้ฉันก็เป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตนจากศาสตร์มืดด้วย---” “คุณกล้าจริงๆ” แฮกริดพูด “ไม่ค่อยมีใครอยากทำงานนั้นแล้ว” “และก็ผู้ตรวจการชั้นสูงของฮอกวารด์” อัมบริดจ์พูด เธอไม่ได้ทำท่าว่าได้ยินอะไรที่เขาพูดเลย “มันคืออะไรหรือ?” แฮกริดพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “นั่นคือที่ฉันกำลังจะถามเป๊ะเลย” อัมบริดจ์พูดพร้อมกับชี้ไปยังเศษถ้วยกระเบื้องบนพื้นที่เคยเป็นถ้วยของเฮอร์ไมโอนี่มาก่อน “โอ้” แฮกริดพูดพร้อมกับชำเลืองมองอย่างบังคับตัวเองไม่ได้ไปยังมุมที่แฮร์รี่ รอน และ เฮอร์ไมโอนี่ซ่อนตัวอยู่ “โอ้มันคือ... คือ... แฟงค์ มันทำถ้วยแตกน่ะ ผมเลยต้องใช้อันนี้แทน” แฮกริดชี้ไปยังถ้วยที่เขาใช้ดื่ม มือหนึ่งยังจับเนื้อมังกรกดอยู่ที่ตาของเขา อัมบริดจ์ยืนประจัญหน้ากับเขาแล้วในตอนนี้ กำลังเก็บรายระเอียดทุกอย่างของตัวเขาแทนกระท่อมแล้ว “ฉันได้ยินเสียง” เธอพูดเงียบๆ “ผมคุยกับแฟงค์อยู่” แฮกริดกล้าพูด “แล้วมันคุยตอบเธอบ้างหรือเปล่า?” “เอ่อ....ถ้าจะพูดถึงการพูดนะ” แฮกริดพูด เขาดูวางตัวลำบาก “บางครั้งผมว่าแฟงค์ก็ใกล้เคียงกับคน----” “มีรอยเท้าสามรอยอยู่ในหิมะมาจากประตูปราสาทถึงกระท่อมของเธอนะ” อัมบริดจ์พูดเรียบๆ เฮอร์ไมโอนี่ สะดุ้ง แฮร์รี่รีบเอามือปิดปากเธอไว้ โชคดีที่แฟงค์กำลังทำจมูกฟุดฟิดอยู่ที่ขอบของเสื้อคลุมของศ. อัมบริดจ์และดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยิน “คือผมเพิ่งกลับมาน่ะ” แฮกริดพูดพร้อมกับโบกมือมหึมาไปยังเป้เดินทาง “บางทีอาจจะมีคนมาหาผมก่อนนี้แต่ผมไม่ได้อยู่เจอพวกเขา” “มันไม่มีรอยเท้ากลับไปจากประตูของกระท่อมของเธอ” “เอ่อผม...ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเป็นอย่างงั้น....” แฮกริดพูดพร้อมกับดึงเคราของตัวเองอย่างลุกลี้ลุกลนและชำเลืองไปยังมุมที่พวกแฮร์รี่ยืนอยู่อีกครั้งราวกับจะขอความช่วยเหลือ “เอ่อมม...” อัมบริดจ์หันตัวกลับและเดินไปตลอดความยาวของกระท่อม มองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง เธอก้มดูใต้เตียง เธอเปิดตู้ของแฮกริด เธอเดินเฉียดผ่านที่ๆแฮร์รี่ รอน และ เฮอร์ไมโอนี่ ยืนเบียดกำแพงอยู่แค่สองนิ้ว แฮร์รี่หดท้องตัวเองจริงๆในขณะที่เธอเดินผ่านไป หลังจากที่สำรวจอย่างละเอียดในหม้อขนาดยักษ์ซึ่งแฮกริดปรกติใช้ทำอาหารแล้วเธอก็หันกลับมาอีกครั้งแล้วพูดว่า “มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอไปรับบาดเจ็บขนาดนั้นมาได้ยังไง?” แฮกริดรีบเอาเนื้อมังกรออกจากใบหน้าของเขา ซึ่งแฮร์รี่เห็นว่าเป็นการกระทำที่ผิดพลาด เพราะตอนนี้เธอเห็นรอยช้ำสีดำและสีม่วงรอบตาของเขาได้อย่างชัดเจนแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเลือดทั้งสดและแห้งบนใบหน้าของเขา “โอ้ ผม ... ผมได้รับอุบัติเหตุมาเล็กน้อย” เขาพูดตะกุกตะกัก “อุบัติเหตุแบบไหน?” “ผม---ผมหกล้ม” “เธอหกล้ม” เธอพูดซ้ำอย่างใจเย็น “ใช่แล้ว สะดุด...สะดุดไม้กวาดของเพื่อนน่ะ ตัวผมเองไม่บินหรอก ก็นะ ดูขนาดของตัวผมสิ ผมไม่คิดว่าจะมีไม้กวาดที่บรรทุกผมได้ เพื่อนของผมเลี้ยงม้าอบราซาน (Abraxan horse) ไม่รู้ว่าคุณเคยเห็นพวกมันหรือเปล่า ตัวใหญ่ มีปีก คุณก็รู้น่ะ ผมเคยลองขี่พวกมันดู มัน----” “เธอไปอยู่ไหนมา?” อัมบริดจ์ถาม ตัดบทพล่ามของแฮกริดอย่างใจเย็น “ผมไป---?” จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 9 พ.ย. 46 00:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ใช่ อยู่ไหนมา” เธอพูด “เราเปิดเทอมมาสองเดือนแล้ว มีอาจารย์ท่านอื่นมาสอนแทนเธอ ไม่มีผู้ร่วมงานคนไหนเลยที่จะให้ข้อมูลฉันได้ว่าเธออยู่ที่ไหน เธอไม่ได้ทิ้งที่อยู่ไว้ เธอไปอยู่ไหนมา?” แฮกริดหยุดจ้องมองเธอด้วยตาข้างที่ไม่โดนปิดของเขา แฮร์รี่เกือบจะได้ยินเสียงสมองของเขาทำงานอย่างหนักหน่วง “ผม--ผมไม่อยู่ด้วยเพราะสุขภาพของผม” เขาพูด “สุขภาพของเธอ” ศ.อัมบริดจ์พูดซ้ำ ตาของเธอเพ่นพ่านไปบนใบหน้าที่ผิดสีและบวมของแฮกริด เลือดมังกรค่อยๆหยดลงอย่างเงียบบนเสื้อกั๊กของเขา “เข้าใจล่ะ” “ใช่” แฮกริดพูด “ไป---ไปสูดอากาศบริสุทธิ์น่ะ” “ใช่ สำหรับคนดูแลสัตว์และป่านี่คงไม่ค่อยได้เจออากาศบริสุทธ์นะ” อัมบริดจ์พูดหยาดเยิ้ม ใบหน้าส่วนเล็กๆของแฮกริดที่ไม่ได้เป็นสีดำหรือม่วงแดงขึ้นมา “ก็---ไปเปลี่ยนบรรยากาศน่ะ---” “บรรยากาศเทือกเขา?” อัมบริดจ์พูดอย่างรวดเร็ว เธอรู้ แฮกริดคิดอย่างหมดหวัง “ภูเขา?” แฮกริดพูดซ้ำ เห็นได้ชัดเจนว่ากำลังคิดอยู่ “เปล่า ทางไต้ของฝรั่งเศสน่ะ ไปหาพระอาทิตย์กับ...ทะเล” “จริงเหรอ?” อัมบริดจ์พูด “ผิวเธอไม่ได้เป็นสีแทนเลยนะ” “ใช่...คือ...ผิวอ่อนบางน่ะ” แฮกริดพูด พยายามฉีกยิ้ม แฮร์รี่สังเกตเห็นว่าฟันของเขาหายไปสองซี่ อัมบริดจ์มองเขาอย่างเย็นชา รอยยิ้มของเขาหายไป จากนั้นเธอขยับกระเป๋าถือของเธอสูงเข้าไปในข้อพับของแขนของเธอและพูดว่า “ฉันแน่นอนจะแจ้งไปยังกระทรวงถึงการกลับมาสายของเธอ” “ครับ” แฮกริดพูดพร้อมกับพยักหน้า “เธอก็ควรจะรู้ไว้ด้วยว่าในฐานะที่เป็นผู้ตรวจการชั้นสูง มันเป็นหน้าที่ที่ช่วยไม่ได้แต่จำเป็นของฉันที่จะตรวจสอบคุณภาพการทำงานของเหล่าอาจารย์ ดังนั้นฉันกล้าพูดได้ว่าเราจะได้พบกันอีกในไม่ช้าแน่นอน” เธอหันกลับอย่างไวและเดินไปที่ประตู “คุณจะตรวจสอบพวกเรา?” แฮกริดทวนคำอย่างว่างเปล่า มองตามเธอไป “โอ้ ใช่” อัมบริดจ์พูดอย่างนุ่มนวล มองกลับมาที่เขาโดยที่มือของเธอวางอยู่บนลูกบิดประตู “ทางกระทรวงตัดสินใจที่จะกำจัดอาจารย์ที่ไม่เป็นที่น่าพอใจ ราตรีสวัสดิ์ แฮกริด” เธอจากไป ปิดประตูดังปัง แฮร์รี่กำลังจะดึงเอาผ้าคลุมล่องหนออกแต่เฮอร์ไมโอนี่คว้าข้อมือเขาไว้ “อย่าเพิ่ง” เธอกระซิบใส่หูเขา “เธออาจจะยังไม่ได้ไป” ดูเหมือนแฮกริดจะคิดเหมือนกัน เขาเดินข้ามห้องไปและเลิกม่านขึ้นมานิ้วหนึ่ง “เธอกลับไปที่ปราสาทแล้ว” เขาพูดเบาๆ “ให้ตายเถอะ ผู้ตรวจการ เธอ?” “ใช่” แฮร์รี่พูดพร้อมกับดึงผ้าคลุมออก “เทรลอว์นีย์สงสัยจะเรียบร้อย...” “เอ่อ...คุณวางแผนที่จะให้พวกเราทำอะไรในชั้นเรียนน่ะ แฮกริด” เฮอร์ไมโอนี่ถาม “โอ้ เธอไม่ต้องห่วงหรอก ฉันมีแผนการสอนอยู่เพียบเลย” แฮกริดพูดอย่างกระตือรือล้น เขาหยิบชิ้นเนื้อมังกรขึ้นมาจากโต็ะและตลบมันกลับไปบนดวงตาของเขาอีกครั้ง “ฉันเก็บพวกสัตว์สองสามอย่างไว้สำหรับปีที่เธอจะต้องสอบ OWL เธอรอได้เลย มีอะไรพิเศษสุดแน่” “เอ่อ..พิเศษแบบไหน” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างลังเล “ฉันไม่บอกหรอก” แฮกริดพูดอย่างยินดี “เดี๋ยวเสียของ” “ฟังนะ แฮกริด” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเร่งร้อน เลิกอ้อมค้อม “ศ.อัมบริดจ์จะต้องไม่ชอบแต่ถ้าเธอพาตัวที่อันตรายเข้ามาในชั้นเรียน” “อันตราย?” แฮกริดพูด เขาดูงงงวยมาก “อย่าโง่ไปหน่อยเลย ฉันไม่ให้พวกเธอเจออะไรที่อันตรายหรอก! ฉันหมายความว่าพวกมันสามารถดูแลตัวเองได้---” “แฮกริด คุณต้องพยายามผ่านการตรวจสอบของอัมบริดจ์ และเพื่อที่จะผ่านน่ะ มันจะดีกว่าถ้าคุณจะสอนพวกเราดูแลตัวพอร์ล๊อค(Porlock) สอนการแยกแยะระหว่างตัว Knarl กับ เม่น หรืออะไรอย่างนั้น” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเป็นงานเป็นการ “แต่มันไม่น่าสนใจนี่ เฮอร์ไมโอนี่” แฮกริดพูด “ไอ้ที่ฉันเตรียมไว้น่าประทับใจกว่าตั้งเยอะ ฉันเอาพวกมันมาไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วแล้ว ฉันว่าฉันเป็นคนเดียวที่มีฝูงพวกมันที่เชื่องแล้วในอังกฤษนะ” “แฮกริด...ได้โปรดเถอะ...” เฮอร์ไมโอนี่พูด เสียงของเธอแสดงออกถึงความหมดหวัง “อัมบริดจ์กำลังพยายามหาข้ออ้างทุกอย่างเพื่อกำจัดอาจารย์ทุกคนที่เธอคิดว่าใกล้ชิดกับดัมเบิลดอร์เกินไป ได้โปรดเถอะแฮกริด สอนอะไรที่น่าเบื่อแต่จะออกในOWL ให้พวกเราเถอะ” แต่แฮกริดหาวกว้างแล้วมองตาเดียวอย่างปราถนาไปยังเตียงขนาดมหึมาที่มุมห้อง “ฟังนัะ มันเป็นวันที่ยาวนานและตอนนี้มันก็ดึกแล้วด้วย” เขาพูดพร้อมกับตบไหล่เฮอร์ไมโอนี่อย่างนิ่มนวลจนเข่าของเธอทรุดลงไปบนพื้นดังปึ๊ก “โอ้---ขอโทษ---” เขาฉุดเธอกลับด้วยการดึงปกของเสื้อคลุมของเธอ “ฟังนะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ฉันสัญญาว่าฉันเตรียมการไว้ดีจริงๆสำหรับชั้นเรียนของพวกเธอและตอนนี้ฉันก็กลับมาแล้ว...ตอนนี้พวกเธอควรจะกลับไปที่ปราสาทได้แล้วและอย่าลืมลบรอยเท้าของพวกเธอด้วยล่ะ” “ไม่คิดว่าเขาจะเข้าใจที่เธอพูดแล้วนะ” รอนพูดสักครู่หลังจากที่ได้ลองดูแล้วว่าทางสะดวก พวกเขาเดินกลับปราสาทผ่านหิมะอันหนาเตอะ ไม่ทิ้งรอยเท้าไว้เบื้องหลังด้วยเวทย์มนตร์กำจัดของเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำงานในขณะที่พวกเขาเดินไป “งั้นฉันก็จะกลับไปอีกทีพรุ่งนี้” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ฉันจะวางแผนการสอนให้เขาถ้าฉันต้องทำ ฉันไม่สนว่ายัยนั่นจะไล่เทรลอว์นีย์ออกไปแต่ยัยนั่นจะกำจัดแฮกริดไปไม่ได้” จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 9 พ.ย. 46 00:23:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต่อไปขอเชิญติดตามบทที่ 21,22 โดยคุณ hs3puk ได้คร้าบ จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 9 พ.ย. 46 00:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณมากๆเลยค๊าบบบบบบบบบบ จากคุณ : L_H_P (aode) - [ 9 พ.ย. 46 00:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Thanks a lot ka.... จากคุณ : Curious girl - [ 9 พ.ย. 46 05:39:18 A:68.107.71.241 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 แปลเร็วจริง ๆ เลยครับ จากคุณ : Prof.Dumbledor - [ 9 พ.ย. 46 07:28:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอเชิญใช้บริการ "Kurenai...Translation ความเร็วสูง" 555555555 ขอบคุณมั่กๆ ค่ะ จากคุณ : แม่ชินจัง - [ 9 พ.ย. 46 09:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ทอฝัน...ในวันเหงา - [ 9 พ.ย. 46 14:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เยี่ยมยอดค่ะ ... คนอื่นๆอย่าเสร็จเร็วมากนา เดี๋ยวต้องรอบทที่ 24 นานนา..ตอนนี้ได้ครึ่งนึงแล้วเจ้าค่ะ จากคุณ : คุณน้องหนู - [ 9 พ.ย. 46 15:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณหลายๆ จากคุณ : เสือผู้ชาย - [ 9 พ.ย. 46 16:34:32 ]

ความคิดเห็นที่ 14 thank a lot....... จากคุณ : + Cho Chang + - [ 9 พ.ย. 46 19:40:42 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาเช็คเรทติ้งหน่อย ไม่ได้แปลเร็วขนาดนั้นหรอกครับ พอดีบทที่ 20 แปลเสร็จนานแล้วน่ะครับตั้งแต่ตอนที่ยังหาคนแปลบทที่ 19 ไม่ได้ Kurenai...Translation ความเร็วสูง อิอิ ชื่อไม่เลวครับ จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 9 พ.ย. 46 22:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โพสต์แล้วค่ะ ดึกสุดๆ แถมไม่เสร็จด้วย :( จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 01:00:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 Marauder’s Map มันใช้ภาษาไทยว่าแผนที่ตัวกวนค่ะ จากคุณ : คุณน้องหนู - [ 10 พ.ย. 46 08:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เอ่อ ทำไมแปลกันเร็วงี้เนี่ย ชักเสียวว่าจะแปลทันไหมเนี่ย จากคุณ : Motif - [ 10 พ.ย. 46 09:53:39 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เย้ๆขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : K_ter - [ 11 พ.ย. 46 17:38:17 A:202.44.135.35 X:172.27.97.69, unknown ]