ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 21 ดวงตางู เฮอร์ไมโอนี่ย่ำผ่านหิมะหนาสองฟุตกลับไปยังกระท่อมของแฮกริดในเช้าวันอาทิตย์ แฮรี่กับรอนอยากจะไปกับเธอด้วย แต่ภูเขาการบ้านก็สูงขึ้นถึงขั้นวิกฤติอีกแล้ว ดังนั้นพวกเขาจำต้องรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวมอย่างเสียไม่ได้ และพยายามไม่ใส่ใจเสียงตะโกนเล่นกันอย่างสนุกสนานที่ดังมาจากพวกที่อยู่ข้างนอก นักเรียนที่กำลังสนุกสนานกับการสเก็ตไปบนทะเลสาบที่กลายเป็นน้ำแข็ง กับการเล่นเลื่อนไปบนพื้นหิมะ และที่ร้ายสุดๆ ก็กับการสาปลูกบอลหิมะให้ลอยมาทางหอคอยกริฟฟินดอร์และกระแทกแรงๆที่หน้าต่าง 'โอย!' รอนร้อง ในที่สุดความอดทนเขาก็หมด เขายื่นหัวออกไปที่หน้าต่าง 'ฉันเป็นพรีเฟ็คต์ และถ้ามีหิมะลอยมาโดนหน้าต่างนี่อีก- โอ๊ย!' เขาผลุบกลับมาทันที หน้าเต็มไปด้วยหิมะ 'เฟรดกับจอร์จน่ะ' เขาตอบอย่างเซ็งๆพร้อมกับกระแทกหน้าต่างปิด 'พวกงั่ง..' เฮอร์ไมโอนี่กลับมาจากกระท่อมของแฮกริดก่อนกินมื้อเที่ยง เธอตัวสั่นเล็กน้อย เสื้อคลุมเปียกจนถึงเข่า 'เป็นไง?' รอนถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองตอนที่เธอเข้ามา 'บทเรียนที่เตรียมไว้ให้เขาสำเร็จไหมล่ะ?' 'ฉันพยายามแล้ว' เธอตอบเซ็งๆ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆแฮรี่ เธอดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาและสะบัด ทำให้อากาศร้อนๆพุ่งออกมาจากปลายไม้ของเธอ จากนั้นก็ชี้ไม้ใส่ที่เสื้อคลุมซึ่งเริ่มมีไอกรุ่นขึ้นมาเมื่อมันเริ่มแห้ง 'เขาไม่อยู่ด้วยซ้ำตอนที่ฉันไปถึง ฉันยืนเคาะประตูอยู่อย่างน้อยก็ครึ่งชั่วโมงล่ะ จากนั้นเขาก็โผล่ออกมาจากป่า' แฮรี่ครวญ ป่าต้องห้ามเต็มไปด้วยสัตว์ที่ส่วนใหญ่จะทำให้แฮกริดถูกไล่ออก 'เขาเก็บอะไรไว้ในนั้น เขาได้บอกไหม?' แฮรี่ถาม 'ไม่' เฮอร์ไมโอนี่ตอบเศร้าๆ 'เขาบอกว่าเขาอยากเก็บพวกมันไว้เป็นเซอร์ไพรซ์ ฉันพยายามอธิบายเรื่องอัมบริดจ์ แต่เขาก็ไม่ยอมเข้าใจ เอาแต่พูดว่าไม่มีใครที่จิตใจยังเป็นปกติอยากจะเรียนคนาร์ลหรือไม่ก็ชิเมร่าส์ - โอ้ ฉันไม่คิดว่าเขาจะหาชิเมร่าส์ได้หรอก' เธอต่อพร้อมสายตาหวั่นๆมองมาทางแฮรี่กับรอน 'แต่ก็ไม่ใช่เพราะว่าไม่พยายามหรอก เขาว่าไม่ใช่ง่ายๆ ที่จะได้ไข่มันมา ไม่รู้ว่าฉันบอกเขาไปตั้งกี่ครั้งว่าเขาควรสอนตามแผนของกรั๊บบลี้-พลั้งค์ดีกว่า แน่ใจเลยว่าเขาฟังไม่ถึงครึ่งที่ฉันบอก เขาน่ะกำลังอยู่ในอารมณ์สนุกสนาน รู้ไหม เขายังไม่บอกด้วยซ้ำว่าไปได้แผลพวกนั้นมาจากไหน' การปรากฎกายอีกครั้งของแฮกริดที่โต๊ะของอาจารย์ในช่วงอาหารเช้าของวันรุ่งขึ้น ไม่ได้รับการตอบรับที่กระตือรือร้นจากนักเรียนมากนัก บางคน อย่างเช่นเฟรด จอร์จและลี โห่ร้องด้วยความดีใจและวิ่งไปตามทางเดินระหว่างโต๊ะกริฟฟินดอร์กับฮัฟเฟิลพัฟฟ์ เพื่อที่จะจับมือมหึมาของแฮกริด คนอื่นๆ อย่างเช่นพาร์วาติกับลาเวนเดอร์หันไปแลกสีหน้าเศร้าๆกันพร้อมทั้งส่ายหน้า แฮรี่รู้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่ชอบเรียนกับ ศ.กรั้บบลี้-พลั้งค์ แล้วที่เลวร้ายสุดก็คือว่า ส่วนเล็กๆของเขาที่ไม่ได้มีอคติ รู้ว่าพวกเขามีเหตุผลที่ดี: ห้องเรียนที่น่าสนใจของกรั้บบลี้-พลั้งค์ไม่ใช่ห้องเรียนที่เสี่ยงว่าใครซักคนอาจจะโดนกัดหัวหลุด แฮรี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่แต่งตัวกันหนาๆเดินต้านความหนาวเย็นตรงไปที่กระท่อมของแฮกริดในวันอังคารด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น แฮรี่รู้สึกกังวล ไม่ใช่แต่เฉพาะเรื่องที่ว่าแฮกริดจะเอาอะไรมาสอนพวกเขา แต่รวมถึงคนอื่นๆในชั้นด้วย โดยเฉพาะมัลฟอยกับเพื่อนสนิท ว่าจะทำตัวกันอย่างไรถ้าอัมบริดจ์เข้ามาดูพวกเขา แต่ผู้ตรวจการระดับสูงไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อพวกเขาฝ่าหิมะไปถึงกระท่อมของแฮกริดซึ่งกำลังยืนคอยพวกเขาอยู่ที่ชายป่า ท่าทางของเขาไม่ได้ทำให้เบาใจได้แม้แต่น้อย รอยช้ำที่เป็นสีม่วงคล้ำเมื่อคืนวันเสาร์กลายเป็นออกเขียวเรื่อๆปนเหลือง แถมบางแผลยังมีเลือดซึมๆอีกด้วย แฮรี่ไม่เข้าใจ: บางทีแฮกริดอาจจะโดนโจมตีจากสัตว์ร้ายที่พิษของมันทำให้เกิดบาดแผลที่รักษาไม่ได้หรือเปล่า? ราวกับจะทำให้ภาพพจน์แบบร้ายๆสมบูรณ์ยิ่งขึ้น แฮกริดแบกสิ่งที่ดูเหมือนเป็นวัวตายไว้บนบ่า 'วันนี้เราจะเรียนกันที่นี่!' แฮกริดร้องบอกนักเรียนที่กำลังเดินใกล้เข้ามาอย่างมีความสุข พร้อมผงกหัวไปทางต้นไม้ครึ้มๆด้านหลังเขา 'ค่อนข้างมิดชิดหน่อย! พวกมันชอบมืดๆ' 'อะไรชอบมืดๆ?' แฮรี่ได้ยินเสียงมัลฟอยพูดทันควันกับแคร้บและกอล์ย มีร่องรอยความตื่นกลัวในน้ำเสียงของเขา 'เขาบอกว่าอะไรชอบความมืด - นายได้ยินไหม?' แฮรี่จำได้ว่าเหตุการณ์อื่นๆเพียงครั้งเดียวจนถึงตอนนี้ ที่มัลฟอยเคยเข้าป่าต้องห้ามเขาไม่ได้กล้าหาญมากนัก แฮรี่ยิ้มให้กับตัวเอง หลังจากเกมควิดดิชแล้ว อะไรก็ตามที่ให้มัลฟอยรู้สึกไม่สบายใจทำให้แฮรี่รู้สึกดี 'พร้อมยัง?' แฮกริดถามอย่างสดใส พร้อมกับมองไปรอบๆห้องเรียน 'เอาล่ะ ฉันได้เก็บการเดินทางเข้าป่าต้องห้ามไว้ให้เด็กปี 5 คิดว่าพวกเราควรจะเข้าไปดูสัตว์ชนิดนี้ในแหล่งที่อยู่ตาม ธรรมชาติของมัน สิ่งที่เราจะเรียนกันวันนี้น่ะหายากมาก ฉันคิดว่าบางทีอาจจะมีฉันคนเดียวในประเทศที่สามารถฝึก สอนพวกมันได้' 'แล้วคุณแน่ใจว่าพวกมันถูกสอนแล้ว ใช่ไหม?' มัลฟอยถาม ความตื่นกลัวในน้ำเสียงถูกแสดงออกมากกว่าเดิม 'เพียงแต่มันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณเอาสัตว์อันตรายมาสอนในชั้น ใช่ไหมล่ะ?' พวกนักเรียนจากสลิธีรินพึมพำเห็นด้วยขณะที่เด็กกริฟฟินดอร์หลายคนก็ทำสีหน้าเหมือนกับคิดว่าที่มัลฟอยพูดก็มีประเด็นเหมือนกัน 'แน่นอน พวกมันถูกสอนแล้ว' แฮกริดพูดพร้อมกับหน้าบึ้งๆและยกวัวตายบนบ่าให้สูงขึ้นอีกหน่อย 'งั้น เกิดอะไรขึ้นกับหน้าคุณล่ะ?' มัลฟอยถาม 'อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น!' แฮกริดตอบโกรธๆ 'ทีนี้ ถ้าพวกเธอเลิกถามอะไรโง่ๆแล้วล่ะก็ ตามมา!' เขาหันหลังแล้วเดินตรงเข้าไปในป่า ดูเหมือนไม่มีใครอยากจะตามเขาเท่าไหร่ แฮรี่เหล่ไปทางรอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่ถอนหายใจแต่พยักหน้า แล้วพวกเขาทั้งสามคนก็ออกเดินนำคนอื่นๆในชั้นตามหลังแฮกริดไป พวกเขาเดินอยู่ร่วมสิบนาทีจนกระทั่งมาถึงบริเวณที่ต้นไม้ขึ้นกันแน่น จนทำให้บรรยากาศดูเหมือนเป็นช่วงโพล้เพล้ และบนพื้นก็ไม่มีหิมะแต่อย่างใด แฮกริดปล่อยวัวลงที่พื้นด้วยอาการฮึดฮัด เขาถอยหลังออกมา ก่อนที่จะหันมาทางนักเรียนที่กำลังค่อยๆเลาะผ่านต้นนั้นมาต้นนี้พร้อมกับมองไปรอบๆอย่างกังวลราวกับกลัวว่าอาจจะถูกโจมตีได้ทุกเมื่อ ขณะที่ตรงมาทางแฮกริด 'ล้อมเข้ามา ล้อมเข้ามา' แฮกริดกระตุ้น 'เดี๋ยวพวกมันจะถูกดึงดูดมาที่นี่ด้วยกลิ่นของเนื้อนี่ แต่ยังไงฉันก็จะเรียกพวกมันด้วย เพราะพวกมันต้องอยากรู้ว่าเป็นฉันเอง' เขาหันกลับไป สั่นหัวที่ยุ่งเหยิงเพื่อสลัดผมออกจากใบหน้า ก่อนที่จะกรีดเสียงร้องโหยหวนประหลาดๆ ที่ดังสะท้อนไปตามต้นไม้ครึ้มๆ เหมือนกับเสียงร้องของนกตัวใหญ่ ไม่มีใครหัวเราะ: พวกเขาส่วนใหญ่ดูจะรู้สึกกลัวเกินกว่าจะส่งเสียงออกมา แฮกริดส่งเสียงร้องโหยหวนอีกครั้ง ผ่านไปหนึ่งนาทีทั้งชั้นยังคงหันหน้าส่องหลังอย่างกังวลไปตามต้นไม้เพื่อจะได้เห็นว่าตัวอะไรกันแน่ที่กำลังจะเข้ามา และเมื่อแฮกริดสั่นหัวอีกเป็นครั้งที่สามและกำลังขยายปอดขนาดใหญ่นั้น แฮรี่สะกิดรอนและชี้ไปยังช่องว่างระหว่างต้นสนเล็กๆที่มีตาตะปุ่มตะป่ำสองต้น ดวงตาว่างเปล่าสีขาวสว่างกำลังโตขึ้นเรื่อยๆผ่านความมืดเข้ามา และอีกครู่หนึ่ง หน้าคล้ายมังกร ลำคอและร่างเหมือนโครงกระดูกของม้ามีปีกสีดำตัวใหญ่ ก็โผล่พ้นความมืดออกมา มันมองสำรวจทั้งชั้นครู่หนึ่ง สะบัดหางสีดำยาวๆของมันแล้วก็โน้มหัวลง เริ่มฉีกชิ้นเนื้อจากวัวตายด้วยฟันอันแหลมคม ความรู้สึกโล่งใจแผ่ไปทั่วแฮรี่ นี่ไง ในที่สุดก็พิสูจน์เสียทีว่าเขาไม่ได้จินตนาการสัตว์พวกนี้ว่ามันมีอยู่จริง แฮกริดเองก็รู้จักพวกมันเหมือนกัน เขาหันไปมองรอนอย่างกระตือรือร้น แต่รอนยังคงมองไปรอบๆต้นไม้อยู่ และผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็กระซิบออกมา 'ทำไมแฮกริดไม่เรียกอีกล่ะ?' นักเรียนส่วนใหญ่ที่เหลือก็มีสีหน้างงๆและประสาทเสียเหมือนกับรอน พวกเขายังคงกวาดตาไปทุกที่ แต่ไม่ใช่ที่ที่ม้าซึ่งอยู่ห่างไปแค่ไม่กี่ฟุต มีคนอื่นอยู่อีกสองคน ที่ดูเหมือนว่าสามารถมองเห็นได้: เด็กผู้ชายตัวผอมจากบ้านสลิธีรินที่ยืนข้างหลังกอล์ยมองดูม้าที่กำลังกินอยู่ด้วยสีหน้าที่รู้สึกไม่ชอบอย่างแรง; และเนวิลล์ที่สายตาจับจ้องหางที่กำลังกวัดแกว่งไปมาของมัน จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 00:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 'โอ้ แล้วก็นี่มาอีกตัวนึงแล้ว!' แฮกริดร้องอย่างภาคภูมิใจ ขณะที่ม้าสีดำเดินออกมาจากต้นไม้มืดๆ มันหุบปีกที่ดูเหมือนหนังลงแนบลำตัวและก้มหัวลงกินเนื้ออย่างตะกละ 'เอาล่ะ..ยกมือขึ้นซิ ใครที่เห็นพวกมันบ้าง?' 'ใช่..ใช่ ฉันรู้ว่าเธอเห็น แฮรี่' เขาพูดจริงจัง 'แล้วก็เธอด้วยเหรอเนวิลล์? และ-' 'ขอโทษนะ' มัลฟอยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะๆ 'แต่ว่าอะไรกันแน่ที่พวกเราควรจะเห็นน่ะ?' แทนการตอบ แฮกริดชี้ไปที่ร่างของวัวที่พื้น ทั้งชั้นมองที่นั่นครู่หนึ่ง จากนั้นหลายคนส่งเสียงเฮือก พาร์วาติร้องออกมา แฮรี่เข้าใจว่าทำไม: ชิ้นเนื้อบางส่วนที่หลุดออกมาจากกระดูกแล้วหายวับไปกับตานั้นดูประหลาดจริงๆ 'อะไรทำยังงั้น?' พาร์วาติถามด้วยน้ำเสียงตกใจพร้อมกับถอยไปยืนหลังต้นไม้ใกล้ๆ 'อะไรกำลังกินมันอยู่?' 'เธสทรัลส์' แฮกริดตอบอย่างภูมิใจพร้อมกับเฮอร์ไมโอนี่ที่ส่งเสียง "โอ้" เบาๆซึ่งแสดงออกว่าเธอเข้าใจแล้วอยู่แถวๆไหล่ของแฮรี่ 'ฮ้อกวอตส์มีพวกมันอยู่ทั้งฝูงที่นี่ ทีนี้ ใครรู้บ้าง-?' 'แต่พวกมันเป็นตัวโชคร้ายมากๆนี่คะ!' พาร์วาติพูดแทรกเขาด้วยน้ำเสียงตื่นๆ 'พวกมันจะนำความโชคร้ายทุกๆอย่างมาสู่คนที่มองเห็นมัน ศ.เทรลอนี่เคยบอกหนูครั้งหนึ่ง-' 'ไม่ ไม่ ไม่' แฮกริดตอบพร้อมกับส่ายหน้า 'นั่นเป็นแค่ความเชื่อ ที่จริงแล้วพวกมันไม่ได้เป็นตัวโชคร้าย มันฉลาดแล้วก็มีประโยชน์มาก! แต่ก็แหละมันไม่ได้ทำงานได้หลายอย่างหรอก หน้าที่หลักก็แค่ไว้ลากรถโรงเรียน นอกจากจะยามที่ดัมเบิ้ลดอร์จะต้องเดินทางไกลแล้วไม่อยากจะหายตัว - แล้วนี่ก็มาอีกคู่หนึ่ง ดูสิ-' ม้าอีกสองตัวเข้ามาเงียบๆจากหลังต้นไม้ ตัวหนึ่งเดินผ่านใกล้ๆพาร์วาติที่กำลังสั่นและยืนพิงแนบกับต้นไม้ 'หนูว่า หนูรู้สึกบางอย่าง มันอยู่ใกล้ๆ!' 'ไม่ต้องกลัว มันไม่ทำอันตรายเธอหรอก' แฮกริดพูดอย่างอดทน 'เอาล่ะ ทีนี้ใครบอกฉันได้บ้าง ว่าทำไมบางคนถึงมองเห็นขณะที่คนอื่นๆไม่?' เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้น 'ว่าไปเลย' แฮกริดพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอ 'คนที่จะเห็นเธสทรัลส์ได้' เธอพูด 'คือคนที่เคยเห็นความตาย' 'นั่นน่ะถูกต้อง' แฮกริดพูดขรึมๆ '10 คะแนนให้กริฟินดอร์ เอาล่ะ เธสทรัลส์-' 'แฮ่ม แฮ่ม' ศ.อัมบริดจ์มาถึง เธอยืนห่างจากแฮรี่สองสามฟุต ใส่หมวกและเสื้อคลุมสีเขียวอีกครั้ง คลิปบอร์ดของเธอเตรียมพร้อม แฮกริดซึ่งไม่เคยได้ยินเสียงแกล้งไอของอัมบริดจ์มาก่อนนั้น ได้เหล่มองที่เธสทรัลส์ที่อยู่ใกล้สุด พร้อมกับทำหน้าประทับใจเหมือนกับว่าม้าตัวนั้นนั่นเองเป็นตัวที่ทำเสียงนี้ 'แฮ่ม แฮ่ม' 'โอ้ สวัสดี!' แฮกริดพูดพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อรู้ว่าต้นเสียงมาจากไหน 'คุณได้รับจดหมายที่ฉันส่งให้แล้วที่กระท่อมเมื่อเช้านี้?' อัมบริดจ์พูด ด้วยเสียงอันดังและช้าอย่างที่เธอเคยพูดกับเขาก่อนหน้านี้ เหมือนกับว่าเธอกำลังเจอใครซักคนที่เป็นทั้งชาวต่างประเทศแล้วก็หัวช้าด้วย 'ที่บอกว่าวันนี้ฉันจะตรวจสอบการสอนของคุณ?' 'โอ้ใช่' แฮกริดตอบเสียงใส 'ดีใจที่คุณหาที่เจอ! ก็อย่างที่คุณเห็น- หรือ ไม่รู้ว่า - คุณเห็นไหมนะ? วันนี้พวกเรากำลังเรียนเธสทรัลส์กัน-' 'ขอโทษนะคะ?' ศ. อัมบริดจ์ถามเสียงดัง พร้อมเอามือป้องหูและคิ้วขมวด 'คุณว่าอะไรนะ?' แฮกริดมีสีหน้างงเล็กน้อย 'เอ่อ - เธสทรัลส์!' เขาตอบเสียงดัง 'ใหญ่ - เอ่อ - ม้ามีปีก รู้ไหม!' เขาทำท่ากระพือแขนขนาดใหญ่ของเขาอย่างมีความหวัง ศ.อัมบริดจ์เลิกคิ้วใส่เขาก่อนที่จะพึมพำพร้อมกับเขียนโน้ตลงที่คลิปบอร์ด: 'ต้อง...หันไปใช้..ภาษาร่างกาย..ที่..กระด้าง' 'ก็...เอาล่ะ...' แฮกริดพูดพร้อมหันมาที่ชั้นอีกครั้งแล้วดูตื่นเต้นเล็กน้อย 'เอ่อ..เมื่อกี๊ฉันว่าไงนะ?' 'เผยให้เห็น...ว่ามี..ความทรงจำ...ระยะสั้น...ที่แย่' อัมบริดจ์บ่น ดังพอที่ทุกคนในชั้นจะได้ยิน เดรโก้ มัลฟอยมีสีหน้าเบิกบานเหมือนกับว่าวันคริสต์มาสมาถึงเร็วขึ้นซักหนึ่งเดือน; ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ ตรงกันข้าม หน้าตาแดงก่ำจากโทสะที่กักไว้ภายใน 'อ้อ ใช่' แฮกริดพูด เหลือบไปมองที่คลิปบอร์ดของอัมบริดจ์ด้วยสายตาไม่สบายใจ แต่ก็ยังดึงดันสอนต่อไปอย่างกล้าหาญ 'ใช่ ฉันกำลังจะบอกพวกเธอว่าเราได้พวกมันทั้งฝูงมาได้ยังไง ใช่ พวกเราเริ่มจากตัวผู้ 1 ตัวกับตัวเมีย 5 ตัว ตัวนี้ไง' เขาลูบม้าตัวแรกที่เข้ามา 'ชื่อ เทเนบรุส เขาเป็นตัวโปรดของฉัน ตัวแรกที่เกิดในป่านี้-' 'คุณรู้ไหม' อัมบริดจ์พูดเสียงดังขัดจังหวะเขา 'ว่ากระทรวงแห่งเวทย์มนต์ได้จัดให้เธสทรัลส์อยู่ในกลุ่ม "อันตราย"?' หัวใจของแฮรี่ดำดิ่งเหมือนก้อนหิน แต่แฮกริดเพียงแค่หัวเราะ 'เธสทรัลส์ไม่อันตราย! โอเคไหม พวกมันอาจจะกัดเอาได้ถ้าคุณไปกวนมันจริงๆ-' 'แสดงออก...ว่าชื่นชอบ..แนวคิด..ที่รุนแรง' อัมบริดจ์พึมพำพร้อมกับเขียนลงคลิปบอร์ด อีกครั้ง 'ไม่ใช่ - ไม่เอาน่า!' แฮกริดพูด เขาเริ่มดูกังวลแล้วตอนนี้ 'หมายถึงว่า หมาก็กัดเหมือนกันถ้าเกิดไปแหย่มัน ไม่ใช่เหรอ? แต่ว่า เธสทรัลส์ได้ชื่อเสียๆมา เพราะว่ามีอะไรๆเกี่ยวกับความตาย - คนคิดกันว่าพวกมันเป็นลางร้าย ใช่ไหมล่ะ? แต่พวกเขาก็แค่ไม่เข้าใจ ใช่ไหม?' อัมบริดจ์ไม่ตอบ และเมื่อเขียนโน้ตเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมามองแฮกริด แล้วก็อีกครั้งที่พูดดังๆช้าๆ 'โปรดสอนตามปกติ ฉันจะเดิน-' เธอทำท่าเหมือนเดิน (มัลฟอยกับแพนซี่หัวเราะฮากลิ้ง) 'ไปดูพวกนักเรียน-' เธอชี้นิ้วไปรอบๆที่นักเรียนในชั้น 'แล้วถามคำถามพวกเขา' เธอชี้นิ้วมาที่ปากให้หมายถึงการถาม แฮกริดมองที่เธอ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าทำไมเธอถึงได้ทำท่าราวกับเขาไม่อาจเข้าใจภาษาอังกฤษแบบธรรมดาๆได้ ตาของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มมีน้ำเอ่อขึ้นมาด้วยความโกรธ 'นัง{^_^} นังปีศาจเฒ่า!' เธอกระซิบขณะที่อัมบริดจ์เดินไปทางแพนซี่ พาร์คินสัน 'ฉันรู้ว่าแกกำลังทำอะไรอยู่ ชั่วช้า วิปริต เลว-' 'เอ่อ..เอาล่ะ' แฮกริดพูด เห็นได้ชัดว่าพยายามอย่างหนักที่จะสอนให้ต่อเนื่อง 'ก็.. เธสทรัลส์ ใช่ .. เอ่อ .. พวกมันมีข้อดีอยู่มาก...' 'เธอคิดว่า' ศ.อัมบริดจ์พูดกับแพนซี่ด้วยเสียงดังฟังชัด 'เธอเข้าใจ ศ.แฮกริดไหมเวลาที่เขาพูด?' โดยที่ไม่ได้แตกต่างจากเฮอร์ไมโอนี่เลย แพนซี่ก็มีน้ำตาคลอเต็มเบ้า แต่เป็นน้ำตาจากการหัวเราะ ที่จริงแล้วคำตอบของเธอฟังแทบไม่ถนัดเพราะว่าเธอพยายามกลั้นหัวเราะอยู่ 'ไม่ค่ะ... เพราะว่า...เอ่อ.. มันเหมือนกับ...ฟังดูฮึดฮัดๆ..ซะเป็นส่วนใหญ่ค่ะ..' อัมบริดจ์จดลงไปที่คลิปบอร์ด ผิวหน้าส่วนที่ไม่ได้ช้ำของแฮกริดแดงขึ้น แต่เขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำตอบของแพนซี่ 'เอ่อ..ใช่ ข้อดีของเธสทรัลส์ ก็...เมื่อไหร่ก็ตามที่มันเชื่องแล้ว เหมือนเจ้าพวกนี้ พวกเธอจะไม่มีวันหลงทางอีก พวกมันมีเซ้นส์เรื่องทิศทางที่น่าทึ่ง แค่บอกพวกมันว่าเธออยากจะไปที่ไหน-' 'แน่ล่ะ ถ้าพวกมันเข้าใจที่คุณบอก' มัลฟอยพูดเสียงดัง และแพนซี่ก็ได้ฮาอีกรอบ ศ.อัมบริดจ์ยิ้มอย่างพอใจที่พวกเขา ก่อนจะหันไปทางเนวิลล์ 'เธอก็มองเห็นเธสทรัลส์, ลองบัตทอม ใช่ไหม?' เธอถาม เนวิลล์พยักหน้า 'เธอเคยเห็นใครตายเหรอ?' เธอต่อด้วยน้ำเสียงเดิม 'ของผม..ปู่ครับ' เนวิลล์ตอบ 'แล้วเธอคิดยังไงกับพวกมัน?' เธอถามพร้อมกับผายมือสั้นๆมาทางพวกม้าซึ่งตอนนี้แทะเนื้อจนถึงกระดูกแล้ว 'เอ่อ..' เนวิลล์พูดอย่างประสาทเสีย พร้อมกับเหล่มาทางแฮกริด 'พวกมัน..ก็..โอเค' 'พวกนักเรียน....รู้สึก...สนิทด้วย..เกินกว่า..จะ..ยอมรับ..ว่า..พวกเขารู้สึกกลัว' อัมบริดจ์พึมพำขณะเขียนโน้ตอีกอันลงบนคลิปบอร์ด 'ไม่ใช่!' เนวิลล์ร้องด้วยสีหน้าโกรธๆ 'ผมไม่ได้กลัวพวกมัน!' 'ไม่เป็นไรหรอก' อัมบริดจ์พูด มือลูบไหล่ของเนวิลล์พร้อมกับปั้นยิ้มที่ดูเปี่ยมล้นด้วยความเข้าใจ แต่สำหรับแฮรี่แล้วมันดูเสแสร้งน่ารังเกียจมากกว่า 'เอาล่ะ แฮกริด' เธอหันมามองที่แฮกริดอีกครั้งพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอันดังและช้า 'ฉันคิดว่าฉันได้ข้อมูลพอแล้วล่ะ คุณจะได้รับ-' (เธอทำท่าทางเหมือนกำลังรับอะไรบางอย่างบนอากาศเบื้องหน้า) 'ผลการตรวจประเมิน-' (เธอชี้นิ้วมาที่คลิปบอร์ด) 'ใน 10 วัน' เธอชูนิ้วมือ 10 นิ้วสั้นๆขึ้นมา แล้วรอยยิ้มภายใต้หมวกสีเขียวก็กว้างขึ้นแล้วก็เหมือนคางคกมากขึ้นกว่าครั้งไหนๆ แล้วก็เดินออกไปจากพวกเขา ทิ้งให้มัลฟอยกับแพนซี่ พาร์คินสันหัวเราะร่า ทิ้งเฮอร์ไมโอนี่ให้ยืนสั่นด้วยความโกรธและเนวิลล์ให้ยืนเศร้าและสับสน 'นังผีเฒ่า จอมโกหก วิปริต!' เฮอร์ไมโอนี่ก่นด่าหลังจากนั้นราวครึ่งชั่วโมง ขณะที่พวกเขาเดินทางกลับปราสาทด้วยรอยบนหิมะอันเดิมที่พวกเขาทำไว้ 'เห็นไหมว่าเธอจะทำอะไร? ทั้งหมดทั้งปวงมันก็เรื่องเกี่ยวกับต่อต้านพวกเลือดผสมอันเดียวนั่นล่ะ เธอพยายามทำให้แฮกริดดูเหมือนเป็นพวกโทรลโง่ๆ เพียงเพราะว่า เขามีแม่เป็นยักษ์ - แล้วมันก็ไม่ยุติธรรมเลย ที่เราเรียนเมื่อกี๊นี้ไม่ได้แย่เลย - ฉันหมายถึง ก็โอเคล่ะ ถ้าพวกเราต้องเรียน Blast ended skrewts อีก แต่นี่มันเธสทรัลส์! มันใช้ได้เลย - จริงๆแล้ว สำหรับแฮกริด - มันเจ๋งมาก!' 'อัมบริดจ์บอกว่ามันอันตราย' รอนพูด 'ก็ ก็อย่างที่แฮกริดบอก พวกมันดูแล้วตัวเองได้' เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเหลืออด 'แล้วฉันก็คิดว่าอาจารย์อย่างกรั๊บบลี้-พลั้งค์ คงจะไม่มีทางสอนพวกเราก่อน NEWT แต่ว่าพวกมันน่าสนใจไม่ใช่เหรอ? อย่างที่บางคนมองเห็นพวกมัน บางคนไม่! ฉันหวังว่าฉันจะเห็น' 'เธออยากเห็นเหรอ?' แฮรี่ถามเธอเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าตกใจขึ้นมาทันใด 'โอ้ .. แฮรี่-ฉันขอโทษ - ไม่ ฉันไม่อยากเห็นหรอก - นั่นเป็นคำพูดที่โง่มากที่จะพูดออกมา' 'ไม่เป็นไรหรอก' แฮรี่ตอบทันควัน 'ไม่ต้องกังวล' 'ฉันแปลกใจที่มีตั้งหลายคนเคยเห็นพวกมัน' รอนพูด '3 คนในชั้น-' 'ใช่ วีสลีย์ พวกเราก็สงสัยกันอยู่' น้ำเสียงร้ายๆดังขึ้น เพราะว่าเสียงหิมะทำให้ไม่มีพวกเขาคนไหนรู้สึกตัวว่ามัลฟอย แคร้บบ์และกอล์ยได้เดินตามหลังพวกเขามา 'นายคิดว่าถ้านายเกิดเห็นใครตายขึ้นมา นายจะเห็นควัฟเฟิลชัดขึ้นกว่าเดิมไหม?' เขา แคร้บบ์และกอล์ยระเบิดเสียงหัวเราะออกมา และขณะที่เดินผ่านพวกเขากลับปราสาทแล้วก็เริ่มฮัมเพลง 'Weasley is our king' หูของรอนเปลี่ยนเป็นสีแดง 'อย่าสนใจ อย่าสนใจพวกมัน' เฮอร์ไมโอนี่พูด พร้อมกับหยิบไม้กายสิทธิ์ของเธอออกมา เสกคาถาที่สร้างอากาศอุ่นๆออกมาอีกครั้งเพื่อว่าจะได้ละลายหิมะที่ยังไม่เคยโดนย่ำ ระหว่างพวกเขากับเรือนกระจก จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 00:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เดือนธันวาคมมาถึงแล้ว พร้อมกับหิมะที่หนากว่าและกองการบ้านเป็นสูงเป็นภูเขาน้ำแข้งสำหรับนักเรียนปีห้า หน้าที่ พรีเฟ็คต์ของรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มลำบากมากขึ้นมากขึ้นเมื่อใกล้ถึงวันคริสต์มาส พวกเขาถูกเรียกตัวเพื่อช่วยดูแลเรื่องการตกแต่งปราสาท (นายน่ะลองยกสายระย้านี่ขึ้นตอนที่พี้ฟจับอีกข้างหนึ่งแล้วเขาพยายามใช้มันมาพันตัวนายน่ะ' รอนบอก) ถูกเรียกให้ไปคอยดูพวกเด็กปีหนึ่งปีสองให้อยู่แต่ภายในปราสาทตอนเบรคเพราะว่าอากาศหนาวจัด ('แล้วพวกนั้นก็กวนโคตรโคตร รู้ไหมพวกเราไม่ได้หยาบคายขนาดนี้หรอกตอนพวกเราอยู่ปีหนึ่ง' รอนบ่น) และถูกเรียกให้เข้ากะเดินตรวจตามทางเดินกับอาร์กัส ฟิลช์ผู้ที่เชื่อว่าบรรยากาศของวันหยุดจะทำให้คนดวลกันมากขึ้น ('หมอนั่นน่ะใช้ขี้ทำสมอง' รอนบ่นอย่างโกรธๆ) สรุปว่าพวกเขายุ่งมากถึงขนาดเฮอร์ไมโอนี่ต้องหยุดถักหมวกให้พวกเอ้ลฟ์และกังวลใจว่าเธอเหลืออยู่แค่สามอัน 'พวกเอ้ลฟ์น่าสงสารที่ฉันยังไม่ได้ปลดปล่อย ต้องอยู่ที่นี่ช่วงคริสต์มาสเพระว่ามีหมวกไม่พอ!' แฮรี่ที่ยังไม่กล้าบอกเฮอร์ไมโอนี่ว่าด๊อบบี้เป็นคนเก็บทุกอย่างที่เธอทำไปหมดก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำเรียงความวิชาประวัติศาสตร์แห่งเวทย์มนต์ ไม่ว่ายังไงแฮรี่ก็ไม่อยากนึกถึงคริสต์มาส นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เข้าเรียน ที่แฮรี่รู้สึกอยากออกไปอยู่ห่างๆฮ้อกวอตส์ในช่วงคริสต์มาส ระหว่างการถูกแบน ห้ามเล่นควิดดิช รวมกับความกังวลเรื่องแฮกริดว่าจะถูกปรับให้ทดลองงานหรือไม่ ทำให้แฮรี่รู้สึกขมขื่นกับสภาพการณ์ในช่วงนี้ สิ่งเดียวที่แฮรี่ตั้งตารอจริงๆคือการพบปะกันของ DA ที่ต้องหยุดเจอชั่วคราวในช่วงปิดนี้ เพราะว่าแทบทุกคนใน DA ต้องไปอยู่กับครอบครัวในช่วงนั้น เฮอร์ไมโอนี่จะไปเล่นสกีกับพ่อแม่ รอนรู้สึกตลก เขาไม่เคยได้ยินเรื่องที่มักเกิ้ลรัดแผ่นไม้ยาวๆแคบๆใส่เท้า แล้วลื่นไถลลงมาจากภูเขา ส่วนรอนก็จะกลับบ้านโพรงกระต่าย แฮรี่ต้องทนอิจฉาอยู่หลายวัน ก่อนที่รอนจะตอบคำถาม ที่แฮรี่ถามว่า เขาจะกลับบ้านโพรงกระต่ายอย่างไร: 'แต่นายก็จะไปด้วยกันนี่ ฉันยังไม่ได้บอกเหรอ? แม่เขีบนมาบอกว่าให้ชวนนายไปด้วยตั้งอาทิตย์กว่าแล้ว!' เฮอร์ไมโอนี่กรอกตา แต่แฮรี่เบิกบานสุดขีด ความคิดเรื่องคริสต์มาสที่บ้านโพรงกระต่ายเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์จริงๆ แต่ความคิดนั้นก็ถูกขัดเล็กน้อยจากความรู้สึกผิดของแฮรี่ที่เขาไม่สามารถอยู่กับซิริอัสได้ในช่วงวันหยุด เขากำลังคิดว่าจะขอให้คุณนายวีสลีย์เชิญพ่อทูนหัวของเขามาร่วมฉลองด้วยได้ไหม แต่ก็แหละ เขายังสงสัยอยู่ว่าดัมเบิ้ลดอร์จะยอมให้ซิริอัสออกจากกริมมอลด์เพลสได้หรือไม่ มันช่วยไม่ได้ที่แฮรี่อดคิดไม่ได้ว่าคุณนายวีสลีย์อาจจะไม่อยากชวนเขา เพราะพวกเขาขัดกันบ่อยเหลือเกิน ซิริอัสไม่ได้ติดต่อแฮรี่มาอีกเลย หลังจากหายไปจากกองไฟเมื่อคราวก่อน แฮรี่รู้ว่ามันไม่ใช่การกระทำที่ฉลาดเลยที่จะติดต่อมาเมื่อมีอัมบริดจ์เฝ้าจับตาดูแบบนี้ เขาไม่อยากนึกถึงซิริอัสว่าต้องอยู่คนเดียวในบ้านเก่าของแม่เขา เขาอาจจะกำลังเหงาแทบบ้ากับครีเชอร์ แฮรี่มาถึงห้องแห่งความปรารถนาแต่วัน เพื่อประชุม DA เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหยุดยาว และก็รู้สึกดีใจที่เขามาถึงไว เพราะว่าเมื่อคบไฟติดสว่าง เขาก็พบว่าด๊อบบี้ได้ตกแต่งห้องให้มีบรรยากาศแบบคริสต์มาส แฮรี่แน่ใจว่าด๊อบบี้เป็นคนทำแน่ เพราะว่าคงไม่มีใครอื่นที่จะแขวนของประดับสีทองเป็นร้อยๆอันจากเพดาน แล้วแต่ละอันก็มีรูปหน้าของแฮรี่ติดอยู่พร้อมกับมีข้อความ: HAVE A VERY HARRY CHRISTMAS! (ไม่ใช่ Happy แต่เป็น Harry) แฮรี่เพิ่งจะจัดการเก็บของประดับประดาอันสุดท้ายลงมา ก็พอดีกับที่ประตูห้องเปิดออก และลูน่า เลิฟกู้ดก้าวเข้ามา เธอดูล่องลอยเหมือนฝันเหมือนทุกวัน 'หวัดดี' เธอทักลอยๆพลางมองไปรอบๆตามเศษส่วนที่ยังเหลืออยู่ของบรรดาอุปกรณ์ตกแต่ง 'พวกนี้สวยดี นายแขวนพวกมันเหรอ?' 'ไม่ใช่' แฮรี่ตอบ 'ด๊อบบี้ เอ้ลฟ์ประจำบ้านน่ะ' 'มิสเซิลโท' (ใครยืนอยู่ใต้มิสเซิลโทจะถูกจูบได้) ลูน่าพูด พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ช่อเบอร์รี่สีขาวขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่เกือบตรงหัวของแฮรี่ แฮรี่กระโดดออกมาจากใต้มันทันที 'คิดได้ดี' ลูน่าพูดอย่างจริงจัง 'ต้นพวกนี้มักจะโดนนาเกิ้ลส์ทำลาย' แฮรี่ไม่ได้ถามว่า นาเกิ้ลส์คืออะไรเนื่องจากการมาถึงของแองเจลิน่า เคที่และอลิเซีย พวกเธอสามคนหายใจหอบและดูหนาวกันมาก 'เอ่อ' แองเจลิน่าพูดเบื่อๆ ขณะที่ถอดเสื้อคลุมแล้วโยนไปเก็บที่มุมห้อง 'ในที่สุดเราก็หาคนแทนนายได้แล้ว' 'แทนผม?' แฮรี่พูดงงๆ 'นาย เฟรดแล้วก็จอร์จ' เธอตอบแบบใกล้หมดความอดทน 'เราได้ซีกเกอร์ใหม่แล้ว!' 'ใคร?' แฮรี่ถามทันควัน 'จินนี่ วีสลีย์' เคที่ตอบ แฮรี่อ้าปากค้างหันมาทางเคที่ 'ฉันรู้' แองเจลิน่าพูด เธอดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วยืดแขนไปมา 'แต่เธอเล่นได้ดีทีเดียว ก็แหละ ไม่ดีเท่านายหรอก' เธอพูดพร้อมกับมองเขาอย่างรังเกียจ 'แต่..เมื่อพวกเรามีนายไม่ได้...' แฮรี่เก็บคำตอกกลับที่เขาอยากจะพูดออกมาเหลือเกิน: นี่เธอจะคิดซักหน่อยไหมว่าเขาเสียใจที่ถูกไล่ออกจาก ทีมมากกว่าที่เธอรู้สึกตั้งเป็นร้อยเท่า 'แล้วบีตเตอร์ล่ะ' เขาถาม พยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ 'แอนดรูว์ เคอร์เก้' อลิเซียตอบแบบไม่กระตือรือร้น 'กับแจ๊ค สโลเปอร์ ไม่ได้เจ๋งเล้ยทั้งคู่น่ะ แต่ถ้าเทียบกับพวกปัญญาอ่อนคนอื่นๆที่มาก็...' การมาถึงของรอน เฮอร์ไมโอนี่และเนวิลล์ทำให้บทสนทนาที่น่าหดหู่นี้จบลง และจากนั้นอีกราวห้านาทีห้องก็เริ่มเต็มมากขึ้น พอที่จะป้องกันไม่ให้แฮรี่เห็นสายตาที่แผดเผาด้วยความไม่พอใจสุดๆของแองเจลิน่า 'โอเค' แฮรี่พูดขึ้นเพื่อเรียกให้คนอื่นๆเตรียมพร้อม 'ฉันว่าวันนี้พวกเรามาทบทวนที่เคยเรียนมาแล้วจนถึงวันนี้ดีกว่า เพราะว่าวันนี้เป็นการพบกันครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหยุด ไม่มีประโยชน์ที่จะเริ่มเรียนอะไรใหม่ๆก่อนปิดยาวสามสัปดาห์-' 'วันนี้ไม่เรียนอะไรใหม่เหรอ?' ซัคคาริอัส สมิธพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะได้ยินกันทั้งห้อง 'ถ้าฉันรู้ยังงั้น วันนี้ไม่มาหรอก' 'พวกเราทั้งหมดนี่เสียใจจัง ที่แฮรี่ไม่ได้บอกนายก่อน' เฟรดพูดเสียงดัง หลายคนหัวเราะ แฮรี่เห็นโชหัวเราะ แล้วเขาก็รู้สึกถึงความวูบวาบในท้องที่เขาคุ้นเคย ที่เหมือนกับก้าวพลาดเวลาลงบันได 'เราจะฝึกกันเป็นคู่' แฮรี่พูด 'เราจะเริ่มจาก คาถาจังงัง(Impediment Jinx) ก่อนซัก 10 นาที แล้วเดี๋ยวเอาเบาะรองมาปูแล้วก็ลองสตัน(ทำให้หมดสติ)กันอีกที' พวกเขาทั้งหมดแบ่งคู่กันอย่างว่าง่าย แฮรี่จับคู่กับเนวิลล์เหมือนทุกครั้ง ไม่ช้าทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงร้อง 'อิมเพดิเมนต้า!' แล้วพวกเขาก็จะยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ราวๆหนึ่งนาที ระหว่างนั้นคู่ของพวกเขาก็จะมองไปรอบๆห้องดูว่าคู่อื่นๆเป็นยังไงบ้าง จากนั้นก็ปลดปล่อยคู่ของตัวเอง แล้วเปลี่ยนตากันโดนสาปบ้าง เนวิลล์พัฒนาขึ้นมากกว่าครั้งไหนๆ หลังจากครู่ใหญ่ผ่านไปเมื่อแฮรี่ได้รับการปลดปล่อยครบสามครั้ง เขาจึงให้เนวิลล์ไปเข้ากลุ่มกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ ทำให้แฮรี่สามารถเดินดูรอบๆห้องได้ เมื่อเขาเดินผ่านโช เธอก็ยิ้มให้เขา แฮรี่ต้องฝืนความอยากของเขาที่จะเดินผ่านแถวๆโชอีกซักสี่ห้าครั้ง หลังจากสิบนาทีของการฝึกคาถาจังงังหมดลง พวกเขาก็ปูเบาะรองไว้ที่พื้นและเริ่มฝึกการสตัน ที่ว่างในห้องมีไม่พอให้ทุกคู่ได้ฝึกพร้อมๆกัน ดังนั้นหลายคู่จึงต้องนั่งดูคู่อื่นฝึก ก่อนที่จะขอสลับฝึกบ้าง แฮรี่รู้สึกหัวใจพองโตด้วยความภูมิใจเมื่องเขามองดูเพื่อนๆ จริงอยู่ที่เนวิลล์ดันไปสตันพัดม่า พาร์ทิล แทนที่จะสตันดีนที่เป็นเป้าหมายของเขา แต่มันก็เป็นการพลาดเป้าที่เล็กน้อยมากกว่าทุกครั้ง ขณะที่คนอื่นก็ดูมีพัฒนาการขึ้นมากเมื่อหมดชั่วโมง แฮรี่เรียกให้ทุกคนหยุด 'พวกนายทำได้ดีมาก' แฮรี่พูดพร้อมกับยิ้มให้พวกเขา 'เมื่อเรากลับมาจากวันหยุด เราจะเริ่มเรียนอะไรที่มันยากขึ้น - บางทีอาจจะพาโทรนัส' เสียงฮือฮาๆด้วยความตื่นเต้นดังขึ้น ห้องเริ่มว่างลงเมื่อพวกเขาเริ่มทยอยๆออกทีละสองคน สามคน ส่วนใหญ่จะบอก 'แฮปปี้คริสต์มาส' กับแฮรี่ขณะที่พวกเขาเดินออกไป แฮรี่เก็บเบาะรองพื้นกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่อย่างสดชื่น เขานำมันมาวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ออกไปจากห้องก่อนเขา เขาอ้อยอิ่งอยู่ต่ออีกหน่อย เพราะว่าโชก็ยังอยู่ในห้อง แฮรี่หวังว่าจะได้ยิน 'เมอรี่ คริสต์มาส' จากเธอ 'ไม่ เธอไปเถอะ' เขาได้ยินโชพูดกับเพื่อนของเธอ มาเรียตต้า และหัวใจของแฮรี่ก็เต้นโหยงที่ทำให้มันเหมือนขึ้นมาอยู่แถวๆลูกกระเดือกของเขา แฮรี่แกล้งทำเป็นจัดกองเบาะให้ตรงๆ เขาแน่ใจว่าตอนนี้พวกเขาอยู่กันแค่สองคน เขากำลังรอให้เธอพูด แต่กลายเป็นว่าเขาได้ยินเสียงสูดหายใจถี่ๆเหมือนคนร้องให้แทน เขาหันกลับมาเห็นโชยืนอยู่กลางห้อง น้ำตาไหลพราก 'อะ-' เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไง เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับร้องให้เบาๆ 'มีอะไรเหรอ?' เขาถามอึ้งๆ เธอส่ายหน้าก่อนที่จะเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อ 'ฉันขอโทษ' เธอพูดเครือๆ 'ฉันคง...ก็แค่...พอเรียนพวกนี้...แล้วมัน... ทำให้ฉัน..สงสัยว่า..เขา..ถ้าเขารู้จักคาถาพวกนี้ทั้งหมด.. เขาอาจยังไม่ตาย' หัวใจของแฮรี่หล่นผ่านที่อยู่เดิมของมัน แล้วไปจมอยู่ที่ไหนซักแห่งแถวๆสะดือของเขา เขาควรจะรู้อยู่แล้ว ว่าเธอน่ะอยากจะพูดเกี่ยวกับเซดริก 'เขารู้คาถาพวกนี้อยู่แล้ว' แฮรี่พูด 'เขาเก่งด้วย ไม่งั้นคงไปไม่ถึงกลางเขาวงกตหรอก แต่ถ้าโวลเดอร์มอร์อยากจะฆ่าใครจริงๆ ก็คงไม่มีโอกาสรอดหรอก' เธอสะอึกเมื่อได้ยินชื่อโวลเดอร์มอร์ แต่ยังจ้องที่เขาไม่ขยับไปไหน 'เธอรอดตอนที่ยังเป็นแค่ทารก' เธอพูดเบาๆ 'ก็ใช่' แฮรี่ตอบเหนื่อยๆพลางเดินไปที่ประตู 'ฉันไม่รู้ว่าทำไม ไม่มีใครรู้ ไม่มีอะไรที่น่าภูมิใจ' 'โอ้ อย่าเพิ่งไป!' โชพูด เสียงเหมือนน้ำตาเต็มเบ้าอีกครั้ง 'ฉันขอโทษที่เกิดหดหู่ขึ้นมาแบบนี้...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ...' เธอสะอื้นอีกครั้ง เธอสวยมากแม้ว่าตาจะแดงแล้วก็บวมแบบนี้ แฮรี่รู้สึกเศร้าไปหมด เขาคงจะสุขมากๆแค่ได้ยินคำว่า 'เมอรี่ คริสต์มาส' 'ฉันรู้ว่ามันต้องเลวร้ายสำหรับเธอ' โชพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้ออีกครั้ง 'ที่ฉันพูดถึงเซดริก เมื่อเธอเห็นเขาตาย..ฉันคิดว่าเธอคงอยากจะลืมมันซะ?' แฮรี่ไม่พูดอะไรตอบคำถามนี้ มันจริงทีเดียว แต่เขาไม่มีกะจิตกะใจจะพูดอะไร 'เธอเป็นครูที่ดีมากมาก รู้ไหม' โชพูด พร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา 'ฉันไม่เคยสตันอะไรได้มาก่อนเลย' 'ขอบใจนะ' แฮรี่ตอบเขินๆ พวกเขามองกันอยู่ครู่หนึ่ง แฮรี่รู้สึกถึงความอยากจะหนีออกไปจากห้องนี้เผาอยู่ข้างในเขา แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกว่าไม่อาจจะขยับตัวไปไหนได้ 'มิสเซิ่ลโท' โชพูด พร้อมกัชี้นิ้วไปที่เพดานตรงหัวแฮรี่ 'ใช่' แฮรี่พูด ปากของเขาแห้งผาก 'แต่บางทีอาจมีนาเกิ้ลส์อยู่เต็มเลย' 'นาเกิ้ลส์คืออะไร?' 'ไม่รู้สิ' แฮรี่พูด เธอขยับเข้ามาใกล้ สมองของแฮรี่เหมือนถูกสตัน 'เธอคงต้องไปถามลูนี่(คนเพี้ยน) ฉันหมายถึงลูน่าน่ะ' โชทำเสียงตลกๆ ระหว่างสะอื้นกับหัวเราะ ตอนนี้เธอเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก จนเขาสามารถนับจำนวนกระบนจมูกของเธอได้ 'ฉันชอบเธอจริงๆ แฮรี่' เขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว ความรู้สึกแปล๊บๆวิ่งไปทั่วร่างของเขา ทำให้ แขน ขาและสมองเป็นอัมพาต เธอเข้ามาใกล้เกินไปแล้ว เขาสามารถมองเห็นน้ำตาทุกหยดที่ติดอยู่ตามขนตาได้.. จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 00:34:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จากนั้นอีกครึ่งชั่วโมงเขากลับมาที่ห้องนั่งเล่นรวม เจอรอนกับเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่ดีที่สุดใกล้ๆเตาผิง แทบจะไม่มีคนอื่นอยู่ในห้องนั้นอีก เฮอร์ไมโอนี่กำลังเขียนจดหมายอย่างยาวอยู่ เธอเขียนไปครึ่งม้วนกระดาษโดยที่ปลายด้านหนึ่งของมันยาวหล่นลงมาจากโต๊ะ ส่วนรอนนอนอยู่บนผ้าปูที่หน้าเตาผิง พยายามปั่นการบ้านวิชาแปลงร่างให้เสร็จ 'ทำอะไรอยู่' เขาถามขณะที่แฮรี่ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเฮอร์ไมโอนี่ แฮรี่ไม่ตอบ เขายังช้อคอยู่ ครึ่งหนึ่งของเขาอยากเล่าให้รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อีกครึ่งหนึ่งก็อยากเก็บความลับนี้ลงหลุมไปกับเขา 'เธอโอเค ไหมน่ะ แฮรี่' เฮอร์ไมโอนี่ถาม พร้อมกับมองเขาผ่านปลายปากกาขนนก แฮรี่ยักไหล่ ความจริงก็คือเขาไม่รู้ว่า เขาน่ะโอเคหรือเปล่า 'มีอะไร' รอนถามพร้อมกับตั้งศอกขึ้นเพื่อมองแฮรี่ให้ถนัดขึ้น 'เกิดอะไรขึ้น' แฮรี่ไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไง แล้วก็ไม่แน่ใจว่าอยากจะเล่าจริงหรือเปล่า ขณะที่แฮรี่ได้ตัดสินใจแล้วว่าไม่เล่าไม่เล่า เฮอร์ไมโอนี่ก็เปิดประเด็นขึ้นมา 'โชรึเปล่า?' เธอถามอย่างจริงจัง 'เขาต้อนเธอไหมหลังจากประชุม?' แฮรี่พยักหน้าด้วยความแปลกใจ รอนหัวเราะ ซึ่งจบลงเมื่อเฮอร์ไมโอนี่หันไปสบตาเขา 'แล้ว - เอ่อ - เขาอยากได้อะไรเหรอ?' รอนแกล้งถามด้วยน้ำเสียงเป็นทางการ 'เขา - ' แฮรี่พูด เสียงค่อนข้างแหบ แฮรี่กระแอม ก่อนที่จะลองอีกรอบ 'เขา - เอ่อ -' 'เธอจูบมารึเปล่า?' เฮอร์ไมโอนี่ถามเร็วๆ รอนผลุดพรวดขึ้นนั่งทันที เขาทำขวดหมึกกระเด็นไปทั่วผ้าปู เขาจ้องที่แฮรี่โดยไม่ได้สนใจขวดหมึกแต่อย่างใด 'แล้ว?' รอนถาม แฮรี่หันจากรอนที่มีสีหน้าอยากรู้ปนกับขำ ไปยังเฮอร์ไมโอนี่ที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย 'หะ!' รอนกำหม้ดทำท่าเหมือนมีชนะเกม ก่อนที่จะระเบิดหัวเราะเสียงดัง จนทำให้พวกเด็กปีสองท่าทางขี้ตกใจที่นั่งข้างหน้าต่างสะดุ้งโหยง แฮรี่ฝืนยิ้มเมื่อเห็นรอนกลิ้งตัวไปมาบนผ้าปู เฮอร์ไมโอนี่มองรอนด้วยสายตารังเกียจ ก่อนที่จะหันไปสนใจจดหมายของเธอต่อ 'แล้ว?' ในที่สุดรอนก็พูดขึ้นพร้อมกับหันขึ้นมามองที่แฮรี่ 'มันเป็นยังไง?' แฮรี่คิดครู่หนึ่ง 'เปียก' เขาตอบตามความจริง รอนทำเสียงอย่างที่บอกได้ลำบากว่าชอบใจหรือว่าขยะแขยง 'เพราะว่าเขากำลังร้องให้อยู่' แฮรี่พูดต่อ 'อ๋อ' รอนพูด รอยยิ้มค่อยๆหายไป 'นายจูบแย่ขนาดนั้นเหรอ?' 'ไม่รู้สิ' แฮรี่พูด เขาไม่ได้คิดถึงตรงนี้มาก่อน เขาเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที 'บางทีอาจจะจริงก็ได้' 'ไม่อยู่แล้ว' เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น ทั้งที่ยังเขียนจดหมายอยู่ 'เธอรู้ได้ยังไง?' รอนถามทันที 'เพราะว่าทุกวันนี้น่ะ โชใช้เวลากว่าครึ่ง ร้องให้' เฮอร์ไมโอนี่ต่อ 'เธอร้องให้ตอนกินข้าว ในห้องน้ำ ทุกที่นั่นแหละ' 'เธอคิดว่าจูบนิดหน่อยจะทำให้เธอร่าเริงขึ้น-' รอนพูด ยิ้มๆ 'รอน,' เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเข้ม พร้อมกับจุ่มปากกาลงไปในขวดหมึก 'นายคือคนที่ไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่นที่สุดที่ฉันโชคร้ายได้มารู้จัก' 'แล้วนั่นควรจะแปลว่ายังไง?' รอนถามเคืองๆ 'ใครกันจะมาร้องให้เวลาที่กำลังถูกจูบอยู่' 'ใช่' แฮรี่พูดอย่างสิ้นหวัง 'ใครกัน' เฮอร์ไมโอนี่มองมาทางพวกเขาด้วยสีหน้าที่แสดงออกว่าสมเพช 'เธอไม่เข้าเหรอว่าโชรู้สึกยังไงตอนนั้น' เธอถาม 'ไม่' แฮรี่กับรอนพูดพร้อมกัน เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจก่อนที่จะวางปากกาขนนกลง 'เอาล่ะ เห็นได้ชัดว่าเธอเศร้ามากที่เซดริกตาย ฉันคิดว่าเธอคงจะสับสนเพราะว่าเธอชอบเซดริกแล้วตอนนี้ก็มาชอบแฮรี่ แล้วเธอก็บอกไม่ได้ว่าชอบใครที่สุด จากนั้นเธอก็รู้สึกผิด บางทีอาจเหมือนไม่ดีกับความทรงจำของเซดริกที่มาจูบแฮรี่ แล้วเธอก็กังวลว่าคนอื่นจะพูดถึงเธอว่ายังไงถ้าเดตกับแฮรี่ แล้วบางทีเธออาจไม่เข้าใจว่าความรู้สึกที่มีกับแฮรี่ว่าเป็นยังไงแน่ เพราะว่าแฮรี่เป็นคนที่อยู่กับเซดริกตอนที่เขาตาย มันก็เลยสับสนไปหมดแล้วก็เจ็บปวดด้วย อ้อ แล้วเธอก็กลัวถูกไล่ออกจากทีมควิดดิชเรเวนคลอด้วย เพราะว่าเธอบินได้แย่มาก' ความเงียบปกคลุมอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบ 'คนๆเดียวจะรู้สึกทั้งหมดนั่นไม่ได้หรอก ระเบิดแน่' รอนพูดออกมา 'ถ้าเพราะว่าเธอมีอารมณ์ความรู้สึกอยู่แค่ช้อนชาเดียวก็อย่าได้คิดว่าพวกเราคนอื่นก็เป็นแบบนั้น' เฮอร์ไมโอนี่พูดก่อนที่จะจับปากกาขนนกขึ้นมาอีกครั้ง 'เธอเป็นคนเริ่มนะ' แฮรี่พูด 'ฉันไม่ได้ - เธอประมาณว่าเดินเข้ามา - แล้วต่อมาก็ร้องให้ใหญ่โต - ฉันไม่รู้จะทำยังไง -' 'อย่าโทษตัวเองเลยเพื่อน' รอนพูด 'เธอก็แค่ดีกับเขาหน่อย' เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางมองที่เขาอย่างกังวล 'เธอดีกับเขาใช่ไหม' 'ก็' แฮรี่พูด ความร้อนที่ไม่ต้องการแผ่มาตามหน้าของเขา 'ฉันก็ - เอ่อ ลูบหลังเขานิดหน่อย' ดูเหมือนเฮอร์ไมโอนี่จะพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้กรอกตาไปมา 'อืม คิดว่าจะมีอะไรแย่กว่านั้นซะอีก' เธอว่า 'แล้วนี่เธอจะเจอกับเขาอีกไหมล่ะ?' 'ฉันก็ต้องเจอไม่ใช่เหรอ?' แฮรี่พูด 'เรามีประชุม DA กันไม่ใช่เหรอ?' 'เธอรู้ฉันหมายถึงอะไร' เฮอร์ไมโอนี่พูดแบบหมดความอดทน แฮรี่ไม่พูดอะไร คำพูดของเฮอร์ไมโอนี่ได้พาไปสู่เหตุการณ์น่าตกใจที่อาจเกิดขึ้นได้ เขาพายามจินตนาการว่าไปไหนมาไหนกับโช - บางทีอาจจะฮ้อกสมี้ด แล้วก็อยู่กับเธอเป็นชั่วโมงๆ แน่ล่ะเธอต้องคาดหวังว่าเขาจะชวนเธอไปไหนมาไหนด้วย หลังจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ... ความคิดนี้ทำให้ท้องของเขาบีบวูบขึ้นมา 'ก็โอเค..ล่ะ' เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับก้มหน้าเขียนจดหมายต่อ 'เธอมีโอกาสเยอะแยะที่จะชวนเขา' 'แล้วถ้าเขาไม่อยากชวนล่ะ?' รอนพูดขณะมองที่แฮรี่เหมือนกับเขารู้ดี 'อย่าบื้อไปหน่อยเลย' เฮอร์ไมโอนี่ตอบทันที 'แฮรี่ชอบเขามาเป็นชาติแล้วไม่ใช่เหรอ แฮรี่' เขาไม่ตอบ ใช่ เขาชอบโชมานานแล้ว แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาจินตนาการถึงภาพที่มีพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันมันจะเป็นโชที่กำลังสนุกสนานกับตัวเอง ตรงข้ามกับโชที่ร้องให้สะอึกสะอื้นควบคุมไม่ได้อยู่ที่ไหล่ของเขา 'ว่าแต่เธอน่ะ กำลังเขียนนิยายถึงใครอยู่ล่ะ?' รอนถามเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับพยายามอ่านจดหมายส่วนที่แตะถึงพื้นแล้วตอนนี้ เฮอร์ไมโอนี่รีบดึงมันขึ้นมาทันที 'วิคเตอร์' 'ครัม?' 'พวกเรารู้จักกี่วิคเตอร์เหรอ?' รอนไม่ตอบแต่ดูอารมณ์เสีย พวกเขานั่งกันเงียบๆอยู่อีกกว่า 20 นาที รอนเขียนเรียงความวิชาแปลงร่างเสร็จพร้อมกับเสียงฮึดฮัดฟึดฟัดและรอยขีดฆ่าเพียบ เฮอร์ไมโอนี่เขียนไปเรื่อยๆจนสุดม้วนกระดาษ แล้วมัวนเก็บอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะปิดผนึก แฮรี่จ้องมองที่เตาผิง เขาหวังว่าจะเห็นหัวของซิริอัสโผล่ขึ้นมาแล้วมาแนะนำเขาเรื่องผู้หญิง แต่กองไฟก็มอดไหม้น้อยลงน้อยลงจนกระทั่งฟืนไหม้สลายกลายเป็นเถ้าไป แฮรี่หันมามองรอบๆ และพบว่าพวกเขาสามคนกลายเป็นกลุ่มสุดท้ายในห้องนั่งเล่นรวมอีกแล้ว 'เอาล่ะ ไนท์นะ' เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับหาวปากกว้าง ขณะออกเดินไปทางบันไดสู่หอนอนหญิง 'เธอเห็นอะไรในตัวครัมนะ?' รอนถามขณะที่พวกเขากำลังปีนบันไดสู่หอนอนชาย 'ก็' แฮรี่พูด พยายามไตร่ตรอง 'ฉันว่า ตรงที่เขาแก่กว่า ไม่ใช่เหรอ...แล้วก็เป็นนักกีฬาควิดดิชระดับนานาชาติด้วย...' 'ก็ใช่.. แล้วนอกจากนั้นล่ะ' รอนถามด้วยน้ำเสียงรำคาญๆ 'ฉันหมายถึงว่าเขาเป็นพวกขี้หงุดหงิดไม่สดใส ใช่ไหมล่ะ?' 'ก็ นิดนึง ใช่' แฮรี่ที่ความคิดยังอยู่ที่โชตอบ พวกเขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วใส่ชุดนอนกันเงียบๆ ดีน เซมัสและเนวิลล์หลับไปแล้ว แฮรี่ถอดแว่นตาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง แล้วขึ้นนอนโดยที่ไม่ได้ดึงม่านรอบเตียงลง เขามองไปที่ท้องฟ้ามีดาวที่มองเห็นจากหน้าต่างถัดจากเตียงของเนวิลล์ เวลานี้ เมื่อคืนวานนี้ เขารู้ไหม ว่าภายใน 24 ชั่วโมง เขาจะได้จูบโชแชง... 'ไนท์' เสียงรอนดังขึ้นจากทางขวามือของเขา 'ไนท์' แฮรี่ตอบ บางทีอาจจะคราวหน้า ... ถ้ามีคราวหน้า..เธออาจจะดูแฮ้ปปี้กว่านี้..เขาควรจะชวนเธอเดต; เธออาจจะหวังยังงั้นอยู่ แล้วตอนนี้ก็อาจจะโกรธเขาด้วย...ไม่ก็นอนอยู่บนเตียง ยังร้องให้ถึงเซดริกอยู่? เขาคิดไม่ออก คำอธิบายของเฮอร์ไมโอนี่ทำให้มันดูจะซับซ้อนกว่าอีกไม่ใช่ให้เข้าใจง่ายขึ้น นี่ต่างหากล่ะที่น่าจะเอามาสอนพวกเรา เขาคิดพลางพลิกตัวนอนตะแคง ว่าสมองผู้หญิงทำงานอย่างไร มันจะมีประโยชน์กว่าวิชาการทำนายอนาคตแน่... เนวิลล์หายใจฟึดฟัดขณะหลับ พร้อมกับเสียงนกฮูกจากที่ไหนซักแห่งข้างนอกนั่น แฮรี่เห็นตัวเองในห้องประชุม DA โชกำลังกล่าวหาเขา ว่าล่อให้เธออยู่นั่น หลอกลวงเธอ; เธอบอกว่าเขาสัญญาว่าจะให้การ์ดช้อคโกแลตกบ 150 ใบ ถ้าเธอยอมมา แฮรี่ไม่ยอมรับ.... โชตะโกนเสียงดัง 'เซดริกให้การ์ดฉันตั้งเยอะ ดูสิ!' แล้วเธอก็ล้วงการ์ดออกมาจากเสื้อคลุมเต็มกำมือก่อนที่จะโยนพวกมันขึ้นไปบนฟ้า แล้วโชหันไปทางเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังพูด 'เธอสัญญาแล้วนี่แฮรี่...ฉันว่าเธอควรจะให้อย่างอื่นแทนนะ... ไฟร์โบลต์ของเธอเป็นไง?' แล้วแฮรี่ก็ไม่ยอม เขาบอกว่าเขาให้ไฟร์โบลต์ไม่ได้หรอก เพราะว่ามันอยู่กับอัมบริดจ์ แล้วก็ตลกแล้ว เขามาห้อง DA เนี่ยเพียงเพราะว่าจะเอาของประดับที่รูปร่างคล้ายกับหัวของด๊อบบี้ขึ้นไปแขวนเท่านั้น... ความฝันเปลี่ยนไป... จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 00:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ร่างของเขาลื่นๆ มีพลังแล้วก็ยืดหยุ่น เขากำลังไหลไประหว่างกรงโลหะวาวๆ ผ่านหินเข้มๆ เย็นๆ ... เขานอนราบไปกับพื้น ใช้ท้องสไลด์ไปข้างหน้า... มันมืด...แต่เขาก็มองเห็นวัตถุรอบๆเขาส่องแสงสั่นๆสีแปลกๆสลัวๆออกมา.. เขาหันหัวกลับ...แว่บแรกตามทางเดินไม่มีอะไร..แต่ไม่.. มีผู้ชายกำลังนั่งอยู่ที่พื้นเบื้องหน้า คางของเขาก้มลงมาแตะที่อก ร่างของเขาเป็นเงาตะคุ่มๆในความมืด แฮรี่แลบลิ้น... เขาได้กลิ่นผู้ชายคนนั้นในอากาศ... เขายังมีชีวิตอยู่..แต่กำลังง่วง...กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าประตูที่อยู่สุดทางเดิน.. แฮรี่อยากจะกัดชายคนนั้น... แต่เขาต้องควบคุมตัวเอง ...เขามีงานสำคัญกว่านั้นต้องทำ แต่ชายคนนั้นขยับตัว..เสื้อคลุมสีเงินหล่นจากขาขวาของเขาขณะที่เขาลุกขึ้นยืน แล้วแฮรี่ก็มองเห็นร่างเบลอๆสั่นๆของเขายืนตระหง่านอยู่เหนือแฮรี่ เขาเห็นไม้กายสิทธิ์ถูกดึงออกมาจากเข็มขัด...เขาไม่มีทางเลือก..เขายกตัวขึ้นสูงจากพื้น..แล้วกัดหนึ่งครั้ง สอง สาม พร้อมกับฝังเขี้ยวของเขาลึกลงไปในเนื้อของผู้ชายคนนั้น เขารู้สึกถึงซี่โครงของชายคนนั้นแตกอยู่ใต้กรามของเขา รู้สึกถึงเลือดอุ่นๆ.... ชายคนนั้นร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ... จากนั้นก็ล้มลงแน่นิ่ง... เขาล้มกระแทกผนังด้านหลัง .. เลือดไหลเป็นสายไปทั่วพื้น.. หน้าผากของเขาเจ็บปวดเหลือเกิน...เหมือนกำลังจะระเบิด... 'แฮรี่! แ-ฮ-รี่!' เขาลืมตาขึ้นมา ทุกตารางนิ้วของร่างกายเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ ผ้าปูที่นอนพันตัวเขาเหมือนเสื้อที่ใส่ให้คนป่วยโรคจิต เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกใช้เหล็กที่กำลังร้อนจัดนาบที่หน้าผาก 'แฮรี่!' รอนยืนอยู่ใกล้ๆด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด ขณะที่อีกสองสามร่างยืนอยู่ที่ปลายเตียงเขา เขาใช้มือกุมหน้าผาก ความเจ็บ ปวดทำให้ตาเขามองไม่ชัด... แฮรี่กลิ้งมาทางขวาก่อนที่จะอาเจียนข้ามขอบของที่นอนไป 'เขาไม่สบายมาก' เสียงพูดกลัวๆดังขึ้น 'เราไปเรียกใครมาดีไหม?' 'แฮรี่ แฮรี่!' เขาต้องบอกรอน สำคัญมากที่จะต้องบอกเขา...แฮรี่สูดอากาศเข้าไปก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งบนเตียง พยายามที่จะไม่อาเจียนออกมาอีก 'พ่อนาย' เขาหอบ อกสั่นขึ้นลง 'พ่อนาย..ถูกทำร้าย...' 'อะไรนะ?' รอนพูดงงๆ 'พ่อนาย! เขาถูกกัด รุนแรงมาก มีเลือดเต็มไปหมด..' 'เดี๋ยวฉันไปตามคนมาช่วย' เสียงกลัวๆเสียงเดิมดังขึ้น และแฮรี่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งออกจากหอนอนไป 'แฮรี่ เพื่อน' รอนพูดอย่างไม่แน่ใจ 'นาย..นายแค่ฝันน่ะ...' 'ไม่ใช่!' แฮรี่พูดโกรธๆ มันจริงสิแต่รอนไม่เข้าใจ 'ไม่ใช่ฝัน...ไม่ใช่ฝันธรรมดาๆ..ฉันอยู่ที่นั่น..ฉันเห็น..ฉันทำเอง..' เขาได้ยินเสียงเซมัสกับดีนพึมพำแต่เขาไม่สนใจ อาการเจ็บที่หน้าผากทุเลาลงเรื่อยๆ แต่เขายังเหงื่อออกและยังสั่นอยู่ เขาทำท่าจะอ๊วกอีกครั้งและรอนกระโดดหลบออกจากทาง 'แฮรี่ นายไม่สบาย' เขาพูดเสียงสั่น 'เนวิลล์กำลังไปตามคนมาช่วย' 'ฉันสบายดี!' เขาโกรธมาก พลางใช้เสื้อนอนเช็ดปากพร้อมกับสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ 'ฉันไม่เป็นไร พ่อนายต่างหากที่ต้องเป็นห่วง - เราต้องรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน - เขาเลือดออกมาก - ฉันเป็น - ฉันเป็นงูที่ตัว ใหญ่มาก' เขาพยายามจะลุกออกจากเตียงแต่รอนผลักเขากลับ ดีนและเซมัสยังคงซุบซิบกันอยู่ใกล้ๆแถวนั้น โดยที่ไม่แน่ใจว่าผ่านไปแค่หนึ่งหรือสิบนาทีแล้ว แฮรี่ก็ยังนั่งอยู่ที่นั่นตัวสั่นเทา รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผลเป็นที่ค่อยๆหายไป... จากนั้นเขาได้ยินเสียงฝีเท้าขึ้นบันไดมาอย่างรีบเร่ง และเขาก็ได้ยินเสียงเนวิลล์อีกครั้ง 'ทางนี้ครับ ศาสตราจารย์' ศ. แมคกอนนากัลในเสื้อคลุมทับลายหมากรุกเดินเข้ามาในหอนอนอย่างรีบๆแว่นตาของเธอเอียงหล่นลงมาอยู่กลางจมูกกระดูกๆของเธอ 'มีอะไร พ้อตเตอร์? เจ็บตรงไหน?' เขาไม่เคยดีใจเท่านี้มาก่อนเวลาได้เจอเธอ ต้องเป็นสมาชิกของภาคีแห่งนกฟีนิกซ์ที่แฮรี่ต้องการตอนนี้ ไม่ใช่ใครที่ห่วงเขาเกินแล้วสั่งยาที่ไม่มีประโยชน์ให้กิน 'พ่อของรอน' เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง 'เขาถูกงูกัด แล้วก็ดูแย่มาก ผมเห็นตอนที่มันเกิดขึ้น' 'หมายความว่ายังไง เธอเห็นตอนที่มันเกิดขึ้น?' ศ.แมคกอนนากัลถาม คิ้วเข้มๆแทบจะชนกัน 'ผมไม่รู้...ผมหลับไป แล้วจากนั้น ผมก็อยู่ที่นั่น...' 'เธอหมายถึง เธอฝันเห็นเรื่องนี้?' 'ไม่ใช่!' แฮรี่ตอบโกรธๆ ไม่มีใครเข้าใจเลยหรือยังไง? 'ผมฝันเรื่องอื่นก่อนตอนแรก เกี่ยวกับอะไรที่ต่างจากนี้ลิบลับ.. อะไรที่งี่เง่า...จากนั้นมันก็แทรกเข้ามา มันเป็นของจริง ผมไม่ได้จินตนาการขึ้นมา คุณวีสลีย์กำลังนั่งหลับอยู่ที่นั่น..แล้วเขาก็ถูกงูตัวใหญ่กัด มีเลือดอยู่เต็มไปหมด เขาล้มลงด้วย... ต้องมีคนไปหาดูว่าเขาอยู่ที่ไหน....' ศ.แมคกอนนากัลมองที่แฮรี่ผ่านแว่นตาเอียงๆทำหน้าราวกับว่ากำลังกลัวสิ่งที่กำลังมองอยู่ 'ผมไม่ได้โกหก แล้วก็ไม่ได้บ้านะ!' แฮรี่บอกเธอ เสียงของเขาเริ่มดังขึ้นเหมือนตะโกน 'ผมบอกว่าผมเห็นมันเกิดขึ้น!!' 'ฉันเชื่อเธอ พ้อตเตอร์' ศ.แมคกอนนากัลตอบทันควัน 'แต่งตัวซะ - เราต้องไปเจออาจารย์ใหญ่' จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 00:40:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 22 โรงพยาบาลเซ้นต์มังโก้สำหรับการบาดเจ็บและโรคภัยแห่งเวทย์มนต์ แฮรี่รู้สึกโล่งใจที่เธอเชื่อที่เขาบอก เขาไม่รอช้า กระโดดออกจากเตียงในทันใด เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหยิบแว่นตาขึ้นมาสวม 'วีสลีย์ เธอก็ควรจะมาด้วย' ศ. แมคกอนนากัลพูด พวกเขาตามศ.แมคกอนนากัลผ่านร่างนิ่งเงียบของเนวิลล์ ดีนและเซมัส ออกจากหอนอน ลงบันไดวนไปยังห้องนั่งเล่นรวม ผ่านช่องหลังรูปออกไปยังทางเดินที่แสงจันทร์ส่องสว่าง แฮรี่รู้สึกราวกับว่าความตื่นตระหนกภายในใจของเขาอาจจะทะลักออกมาได้ทุกเมื่อ เขาอยากจะวิ่งไปร้องตะโกนบอกดัมเบิ้ลดอร์เหลือเกิน คุณวีสลีย์กำลังเลือดไหลในขณะที่พวกเขากำลังเดินไปเรื่อยๆแบบนี้ แล้วถ้าเขี้ยวพวกนั้น (แฮรี่พยายามไม่คิดว่าเขี้ยวของเรา) มีพิษล่ะ? พวกเขาเดินผ่านมิสซีสนอริสซึ่งเหลือบดวงตาเหมือนตะเกียงมาทางพวกเขา แล้วขู่ฟ่อเบาๆ แต่ ศ.แมคกอนนากัลพูด ชู่! ใส่ ทำให้มิสซิสนอริสหายไปในเงามืด และหลังจากนั้นสองสามนาที พวกเขาก็มาถึงรูปปั้นการ์กอล์ยที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าห้องของดัมเบิ้ลดอร์ 'ฟีซซี่ง วีซบี้' ศ.แมคกอนนากัลพูด รูปปั้นการ์กอล์ยตื่นขึ้นทันใดก่อนจะหลบไปข้างๆ กำแพงข้างหลังพวกมันแยกออกจากกันเป็นสองฝ่ายและเผยให้เห็นบันไดหินที่ขยับหมุนขึ้นชั้นบนเหมือนลิฟต์วน ทั้งสามคนก้าวขึ้นบันไดที่กำลังเคลื่อน กำแพงกระแทกปิดลงขณะที่พวกเขาเคลื่อนที่ขึ้นด้านบนในช่องกลมๆแคบๆ จนกระทั่งมาถึงประตูไม้โอ้คขัดมัน ที่มีตัวเคาะประตูเป็นทองเหลืองรูปร่างคล้ายตัวกริฟฟิน(ตัวเป็นสิงโตมีปีก หัวเป็นมังกร) แม้ว่าตอนนี้จะเลยเที่ยงคืนไปแล้วแต่ก็ยังมีเสียงดังจากข้างในห้อง เสียงเหมือนกับดัมเบิ้ลดอร์กำลังให้ความบันเทิงคนอยู่ซักโหลหนึ่งเห็นจะได้ ศ. แมคกอนนากัลเคาะตัวกริฟฟินสามครั้ง แล้วเสียงจากข้างในห้องก็เงียบลงทันทีราวกับมีคนไปปิดสวิตช์ จากนั้นประตูก็เปิดออก ศ.แมคกอนนากัลเดินนำแฮรี่กับรอนเข้าไปข้างใน ห้องนั้นค่อนข้างมืด เครื่องมือประหลาดสีเงินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก็ตั้งอยู่นิ่งๆเงียบๆ แทนที่จะหมุน มีเสียงดังออกมาพร้อมกับปล่อยควันเหมือนปกติ รูปภาพของอดีตอาจารย์ใหญ่ที่แขวนบนผนังก็ล้วนแต่หลับนิ่งอยู่ในกรอบรูปของพวกเขา ส่วนที่ด้านหลังของประตู นกตัวใหญ่พอๆกับหงส์ สีแดงออกทองกำลังหลับอยู่บนคอนโดยเอาหัวซุกใต้ปีกของมัน 'โอ้ คุณน่ะเอง ศ. แมคกอนนากัล..กับ..อา-' ดัมเบิ้ลดอร์นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่มีพนักพิงด้านหลังสูงอยู่ที่หลังโต๊ะ เขาโน้มตัวมาข้างหน้าใต้แสงเทียนส่องสว่างที่กอง กระดาษเบื้องหน้า ดัมเบิ้ลดอร์ใส่เสื้อคลุมที่เป็นผ้าต่อผืนใหญ่ๆสีม่วงกับทองทับอยู่บนชุดนอนสีขาว แต่เขายังดูตื่นตัวอยู่ ดวงตาสีฟ้าที่ เหมือนเข้าใจได้ดีจ้องอยู่ที่ ศ.แมคกอนนากัล 'ศ. ดัมเบิ้ลดอร์ พ้อตเตอร์..เอ่อ ฝันร้ายค่ะ' ศ.แมคกอนนากัลพูด 'เขาบอกว่า...' 'ไมใช่ฝันร้ายครับ' แฮรี่พูดทันที 'เอาล่ะ งั้นเธอก็เล่าให้อาจารย์ฟัง พ้อตเตอร์' 'ผม..เอ่อ..หลับอยู่..' แฮรี่เริ่ม แม้แฮรี่อยากที่จะทำให้ดัมเบิ้ลดอร์เข้าใจเพียงใด เขาก็รู้สึกโมโหเล็กน้อยที่อาจารย์ใหญ่ไม่ยอมมองเขาเลย เขาเอาแต่สนใจมือที่ประสานกันอยู่เบื้องหน้า 'แต่มันไม่ใช่ฝันธรรมดา... มันเป็นของจริง...ผมเห็นว่ามันเกิดขึ้น...' เขาสูดลมหายใจลึกๆ 'พ่อรอน - คุณวีสลีย์ - ถูกงูตัวใหญ่กัด' หลังจากที่แฮรี่พูดออกมาแล้ว คำพูดเหล่านั้นก็เหมือนสะท้อนอยู่ในอากาศ มันอาจฟังดูน่าขัน..ถึงขั้นตลก แต่ชั่วครู่หนึ่งที่ดัมเบิ้ลดอร์เอนตัวพิงไปด้านหลังแล้วจ้องที่เพดานอย่างใช้ความคิด รอนมองจากแฮรี่ไปที่ดัมเบิ้ลดอร์ หน้าตาขาวซีดด้วยความตกใจ 'เธอเห็นมันยังไง' ดัมเบิ้ลดอร์ถามเบาๆ ยังคงไม่ยอมมองหน้าแฮรี่เหมือนเดิม 'เอ่อ - ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน' แฮรี่ตอบแบบค่อนข้างจะโกรธ - แล้วมันจะมีปัญหาอะไร? 'ข้างในหัวผมเลยมั้งครับ-' 'เธอเข้าใจฉันผิด' ดัมเบิ้ลดอร์พูด ด้วยน้ำเสียงสงบเหมือนเดิม 'ฉันหมายถึงว่า... เธอจำได้ไหม ว่า - เอ่อ - เธออยู่ตรงไหน ตำแหน่งไหน ที่ว่าเห็นมันเกิดขึ้นน่ะ เธอยืนอยู่ข้างๆเหยื่อ หรือว่ามองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจากข้างบน?' เขาถามราวกับต้องการคำตอบจริงๆจนทำให้แฮรี่อ้าปากค้างมองที่ดัมเบิ้ลดอร์; มันเหมือนกับว่าเขารู้คำตอบอยู่แล้ว... 'ผมเป็นงู' แฮรี่ตอบ 'ผมเห็นทั้งหมดจากมุมมองของงู' ไม่มีใครพูดอะไรออกมาครู่หนึ่ง จากนั้นดัมเบิ้ลดอร์ก็หันมาทางรอนที่ยังคงหน้าซีดเผือด ก่อนจะถามคำถามอีกครั้ง 'อาเธอร์เจ็บมากไหม?' 'ครับ' แฮรี่ตอบหนักแน่น - ทำไมพวกเขาถึงได้เข้าใจเรื่องนี้ช้ากันเสียจริง พวกเขาไม่รู้กันหรือไงว่าคนเราจะเลือดออกมากแค่ไหนถ้าถูกเขี้ยวคมๆยาวๆกัดเข้าที่ข้างลำตัว? แล้วทำไมดัมเบิ้ลดอร์ถึงไม่กรุณามองหน้าเขาบ้าง? ดัมเบิ้ลดอร์ลุกพรวดขึ้นในทันทีจนทำให้แฮรี่ตกใจ เขาหันไปทางภาพเก่าที่แขวนไว้ใกล้ผนัง 'เอฟเวอราร์ด' เขาเรียก 'คุณด้วยดีลิส' พ่อมดหน้าเหลืองซีดผมดำที่ไว้หน้าม้าสั้นๆ กับแม่มดแก่ผมหยิกยาวสีเงินยวงในกรอบรูปข้างๆกัน ที่ดูเหมือนกำลังหลับสนิททั้งคู่ ลืมตาขึ้นมาทันที 'คุณฟังอยู่ใช่ไหม?' ดัมเบิ้ลดอร์ถาม พ่อมดพยักหน้าขณะที่แม่มดตอบว่า 'เป็นปรกติ' 'ผู้ชายคนที่ว่าใส่แว่นตาแล้วก็ผมแดง' ดัมเบิ้ลดอร์พูด 'เอฟเวอร์ราร์ด คุณต้องไปทำให้คนรู้ ดูให้มั่นใจว่าคนที่เจอเขาคือคนที่ใช่-' ทั้งคู่พยักหน้าและขยับไปด้านหลังแล้วหายออกไปจากกรอบรูปของพวกเขา แต่ไม่ได้ไปโผล่ที่กรอบรูปข้างๆ (อย่างที่เกิดขึ้นเป็นปกติที่ฮ้อกวอตส์)หรือไม่ก็โผล่กลับมาอีกครั้ง กรอบรูปอันแรกเหลือเพียงแค่ผ้าม่านสีเข้มๆด้านหลัง กับอีกกรอบที่เหลือเพียงเก้าอี้นวมที่ว่างเปล่า แฮรี่สังเกตเห็นรูปบรรดาอาจารย์ใหญ่ฮ้อกวอตส์รูปอื่นๆที่แขวนบนผนังอยู่นั้น แม้ว่าจะดูเหมือนกำลังหลับสนิทแถมยังกรนด้วย แท้ที่จริงแล้ว กลับกำลังแอบมองเขาอยู่ แฮรี่เลยเข้าใจเดี๋ยวนั้นว่าใครที่พูดกัน คุยอยู่ตอนที่พวกเขาเคาะห้องเมื่อกี๊ จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 00:42:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 'เอฟเวอราร์ดกับดีลิสคืออาจารย์ใหญ่ฮ้อกวอตส์ที่มีชื่อเสียงที่สุด' ดัมเบิ้ลดอร์พูด ขณะเดินผ่านแฮรี่ รอนและศ.แมคกอนนากัลเพื่อไปหานกกำลังหลับตัวใหญ่ที่เกาะอยู่บนคอนใกล้ๆกับประตู 'จากชื่อเสียงของพวกเขา ทำให้มีรูปภาพของพวกเขาแขวนอยู่ตามสถาบันต่างๆที่สำคัญๆในโลกเวทย์มนต์ แล้วก็เพราะพวกเขาสามารถไปไหนมาไหนตามรูปภาพของพวกเขาเองได้ เดี๋ยวเขาจะบอกเราได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในที่อื่นๆบ้าง...' 'แต่คุณวีสลีย์อาจจะอยู่ที่ไหนก็ได้!' แฮรี่พูด 'นั่งลงก่อน ทั้งสามคน' ดัมเบิ้ลดอร์พูด เขาทำเหมือนกับแฮรี่ไม่ได้พูดอะไรออกมา 'เอฟเวอร์ราร์ดกับดีลิสคงไม่กลับมาในสี่ห้านาทีนี้หรอก ศ.แมคกอนนากัลคุณช่วยเรียกเก้าอี้มาเพิ่มได้ไหม?' ศ.แมคกอนนากัลดึงไม้กายสิทธิ์ของเธอออกมาจากเสื้อคลุมทับ แล้วสะบัดหนึ่งครั้ง เก้าอี้สามตัวก็ลอยวับเข้ามา มันเป็นเก้าอี้ไม้ ดูไม่น่าจะนั่งสบายเหมือนเก้าอี้นวมผ้าลายที่ดัมเบิ้ลดอร์เคยเรียกมา ตอนที่เขาไปฟังไต่สวนแฮรี่คราวนั้น แฮรี่นั่งลงพลางเหล่มองดัมเบิ้ลดอร์ผ่านไหล่ของเขา ดัมเบิ้ลดอร์กำลังลูบหัวสีทองของฟอว์กส์ด้วยนิ้วมือเดียว นกฟีนิกซ์ตื่นขึ้นทันที มันยืดหัวที่สวยงามของมันขึ้นสูงแล้วมองดัมเบิ้ลดอร์ด้วยดวงตาเข้มใสของมัน 'เราอยากได้' ดัมเบิ้ลดอร์พูดกับนกเบาๆ 'คำเตือน' มีแสงไฟสว่างวาบขึ้น แล้วฟีนิกซ์ก็หายไป จากนั้นดัมเบิ้ลดอร์ก็มาที่เครื่องมือสีเงินที่แฮรี่ไม่รู้ว่าใช้ทำอะไร เขาถือมันกลับมาที่โต๊ะ แล้วนั่งลงตรงหน้าพวกเขาอีกครั้ง ก่อนที่จะเคาะเครื่องมือนั้นเบาๆด้วยปลายไม้กายสิทธิ์ของเขา ทันใดนั้นเครื่องมือก็ปล่อยเสียงคลิ้งๆออกมาเป็นจังหวะ พร้อมกับปล่อยกลุ่มควันสีเขียวออกมาจากท่อสีเงินเล็กๆที่อยู่ด้านบน ดัมเบิ้ลดอร์คิ้วขมวดมองที่กลุ่มควันใกล้ๆ ถัดจากนั้นครู่หนึ่ง กลุ่มควันน้อยๆก็เริ่มหนาตัวขึ้น แล้วก็ลอยขดม้วนขึ้นไปบนอากาศ.. หัวงูเกิดขึ้นที่ปลายของกลุ่มควัน งูนั้นอ้าปากกว้าง แฮรี่สงสัยว่าเจ้าเครื่องมือนี้จะช่วยยืนยันเรื่องที่เขาเล่าไหมนะ เขามองที่ดัมเบิ้ลดอร์อย่างตื่นเต้นเพื่อหาสิ่งที่บ่งบอกว่าเขาน่ะพูดถูก แต่ดัมเบิ้ลดอร์ก็ไม่ได้มีท่าทีแต่อย่างใด 'ตามธรรมชาติ ตามธรรมชาติ' ดัมเบิ้ลดอร์พึมพำกับตัวเอง สายตายังจับจ้องที่กลุมควันโดยไม่ได้มีสีหน้าแปลกใจแต่อย่างใด 'แต่โดยพื้นฐานแล้วถูกแยก?' แฮรี่ไม่อาจเข้าใจคำถามนี้เลย อย่างไรก็ตามควันรูปร่างงูได้แยกออกเป็นสองตัวในบัดดล ทั้งสองตัวขดลอยขึ้นไปข้างบน ดัมเบิ้ลดอร์เคาะเบาๆที่เครื่องมือนั้นอีกครั้งด้วยสีหน้าพอใจ เสียงคลิ้งๆที่ดังเป็นจังหวะก็ช้าลงและหายไปพร้อมกับกลุ่มควันรูปงูที่ค่อยๆจางลงกลายเป็นไอที่ไม่เป็นรูปเป็นร่างก่อนที่จะหายไป ดัมเบิ้ลดอร์เก็บเครื่องมือนั้นไว้บนโต๊ะสูงเล็กๆของมัน แฮรี่สังเกตเห็นอดีตอาจารย์ใหญ่หลายคนมองตามเขาเต็มตา ซึ่งพอเห็นว่าถูกแฮรี่มองอยู่ก็รีบหลับตาลงแกล้งหลับกันอีกครั้ง แฮรี่อยากจะถามว่าเครื่องมือสีเงินประหลาดๆนั้นเอาไว้ใช้ทำอะไร แต่ก่อนที่เขาจะได้ถามก็มีเสียงตะโกนดังมาจากกำแพงด้านบน ทางด้านขวาของพวกเขา พ่อมดที่ชื่อเอฟเวอร์ราร์ดกลับมาที่กรอบรูปของเขาแล้วพร้อมกับหอบฮักๆ 'ดัมเบิ้ลดอร์!' 'มีข่าวอะไรไหม?' ดัมเบิ้ลดอร์ถามทันที 'ฉันตะโกนจนกระทั่งมีคนวิ่งมาดู' พ่อมดตอบพลางเช็ดเหงื่อจากหน้าผากด้วยผ้าม่านด้านหลังเขา 'ฉันบอกว่าได้ยินเสียงอะไรซักอย่างกำลังเดินไปมาอยู่ข้างล่าง - พวกเขาไม่แน่ใจว่าจะเชื่อฉันดีไหมแต่พวกเขาก็ลงไปดูล่ะ - รู้ใช่ไหมว่าข้างล่างนั่นไม่มีรูปภาพอยู่ให้ใช้ลงไปดูได้ แต่ก็ อีกสองสามนาทีถัดมา พวกเขาพากันพยุงเขาขึ้นมา เขาดูไม่ดีเลย เลือดเต็มไปหมด ฉันวิ่งเข้าไปที่รูปของเอลฟริด้า แคร้กก์เพื่อขอดูชัดๆตอนที่พวกเขาออกไป-' 'ดี,' ดัมเบิลดอร์พูดขณะที่รอนขยับตัวแรงๆ 'งั้นฉันคิดว่าดีลิสคงจะเห็นตอนที่เขาไปถึง-' ครู่หนึ่งถัดจากนั้น แม่มดผมหยิกยาวสีเงินยวงก็กลับมาที่รูปของเธอเหมือนกัน เธอทรุดนั่ง ทั้งไอทั้งหอบในเก้าอี้นวมของเธอ ก่อนจะพูด 'ใช่ พวกเขาพาเขาไปที่เซ้นต์มังโก้ ดัมเบิ้ลดอร์... พวกเขาเดินผ่านรูปฉัน..เขาดูแย่มาก..' 'ขอบคุณนะ' ดัมเบิ้ลดอร์พูด เขาหันมาทางศ.แมคกอนนากัล 'มิเนอร์ว่า ฉันอยากให้คุณช่วยไปปลุกลูกๆบ้านวีสลีย์ที่เหลือหน่อยได้ไหม?' 'แน่นอน..' ศ.แมคกอนนากัลลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว แฮรี่เหล่มาด้านข้างที่รอนที่กำลังมีสีหน้าตกใจอย่างมาก 'ดัมเบิ้ลดอร์ แล้วมอลี่ละ?' ศ.แมคกอนนากัลหยุดพูดที่ประตู 'นั่นจะเป็นหน้าที่ของฟอว์กส์ หลังจากเขาเสร็จหน้าที่เฝ้าไม่ให้คนเข้ามาใกล้แล้ว' ดัมเบิ้ลดอร์ตอบ 'แต่เธออาจจะรู้แล้วล่ะ.. จากนาฬิกาเยี่ยมๆอันนั้น...' แฮรี่รู้ว่าดัมเบิ้ลดอร์พูดถึงนาฬิกาที่ไม่ได้บอกเวลา แต่บอกที่อยู่และสถานะต่างๆของสมาชิกครอบครัววีสลีย์ ชั่ววูบที่แฮรี่คิดว่าตอนนี้เข็มของนายวีสลีย์คงจะชี้ไปที่ "อันตรายถึงตาย" แต่ว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว บางทีคุณนายวีสลีย์อาจจะหลับอยู่ ไม่ได้ดูนาฬิกา แฮรี่รู้สึกเย็นวาบเมื่อนึกถึงบ้อกการ์ดของคุณนายวีสลีย์ ที่กลายเป็นร่างไร้ชีวิตของนายวีสลีย์ แว่นตาเขาหล่น เลือดไหลอาบบนใบหน้า... แต่นายวีสลีย์จะไม่ตาย...เขาตายไม่ได้... ตอนนี้ดัมเบิ้ลดอร์หันไปรื้อในตู้ด้านหลังแฮรี่กับรอน เขากลับออกมาพร้อมกับกาน้ำสีดำเก่าๆที่เขาวางอย่างระมัดระวังลงบนโต๊ะ เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและพึมพำ 'พอร์ตรัส!' กาน้ำสั่นอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับปล่อยแสงสีฟ้าแปลกๆออกมา มันสั่นอีกครั้งก่อนจะนิ่งและดำสนิทเหมือนเดิม ดัมเบิ้ลดอร์เดินไปที่รูปภาพใหม่ คราวนี้เป็นพ่อมดหน้าตาฉลาดไว้เคราแหลมที่ถูกวาดให้ใส่สีเขียว-เงินของบ้านสลิธีรินและดูเหมือนว่าเขาจะหลับสนิทจนไม่ได้ยินเสียงดัมเบิ้ลดอร์ที่พยายามจะปลุกเขา 'ฟีนี่ส์ ฟีนี่ส์' ภาพอื่นๆที่เรียงรายในห้องนั้นไม่อาจแสร้งหลับต่อไปได้ พวกเขาขยับตัวในกรอบรูปเพื่อที่จะมองเห็นได้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อพ่อมดหน้าตาฉลาดยังคงแกล้งหลับต่อไปอีก พวกเขาบางคนก็ช่วยส่งเสียงเรียกชื่อเขาเหมือนกัน 'ฟีนี่ส์! ฟีนี่ส์!! 'ฟี-นี่ส์!'' เขาไม่อาจแกล้วหลับได้อีกต่อไป เขาแกล้งสะดุ้งและเบิกตากว้าง 'มีใครเรียกรึเปล่า?' 'ฉันอยากให้คุณไปที่รูปภาพอื่นของคุณอีก ฟีนี่ส์' ดัมเบิ้ลดอร์พูด 'ฉันมีข่าวฝากบอกอีกแล้ว' 'ไปที่รูปอื่นเหรอ?' ฟีนี่ส์พูดเสียงสูงพร้อมทั้งแกล้งหาวยาวๆ (ตาของเขากวาดไปรอบๆห้องและมาโฟกัสที่แฮรี่) 'โอไม่ได้หรอกดัมเบิ้ลดอร์ คืนนี้ฉันเหนื่อย' บางอย่างในน้ำเสียงของฟีนี่ส์ทำให้แฮรี่รู้สึกคุ้น เขาไปได้ยินมาจากไหนนะ? แต่ก่อนที่เขาจะคิดออก รูปภาพที่แขวน รอบๆผนังก็ส่งเสียงประท้วง 'ไม่เชื่อฟังเลย!' พ่อมดอ้วนๆจมูกแดงตะโกนพร้อมกับชูกำปั้นด้วย 'ละเลยหน้าที่!' 'พวกเราต้องช่วยเหลืออาจารย์ใหญ่คนปัจจุบันของฮ้อกวอตส์ด้วยความรู้สึกเป็นเกียรติ!' พ่อมดแก่ท่าทางแบบบางที่แฮรี่จำได้ ว่าคืออาจารย์ใหญ่คนก่อนหน้าดัมเบิ้ลดอร์ อาร์มันโด้ ดิ๊พเพ็ต 'น่าอาย ฟีนี่ส์!' 'ให้ฉันไปไล่เขาไหม ดัมเบิ้ลดอร์' แม่มดตาคมถามพร้อมกับยกไม้กายสิทธ์ที่ใหญ่กว่าปกติจนดูเหมือนไม้เรียวที่ใช้ตีนักเรียน 'โอ้ เอาล่ะ' พ่อมดที่ชื่อฟีนี่ส์พูดขณะสายตาจับจ้องที่ไม้กายสิทธ์อย่างกลัวๆ 'เขาอาจทำลายรูปฉันไปแล้วล่ะตอนนี้ เขาทำลายข้าวของจะหมดบ้าน-' 'ซิริอัสรู้ล่ะว่าทำลายรูปคุณไม่ได้' ดัมเบิ้ลดอร์พูด และแฮรี่ก็รู้ทันทีว่าเขาเคยได้ยินเสียงของฟีนี่ส์จากที่ไหน: มันดัง จากกรอบรูปที่ดูเหมือนว่างๆในห้องนอนเขาที่กริมมอลด์เพลส 'คุณไปบอกเขาว่าอาเธอร์ วีสลีย์เจ็บหนักแล้วภรรยาเขา ลูกๆพร้อมกับแฮรี่ พ้อตเตอร์จะไปถึงที่บ้านเขาไม่ช้านี้ เข้าใจไหม?' 'อาเธอร์ วีสลีย์, บาดเจ็บ, ภรรยา ลูกและแฮรี่ พ้อตเตอร์กำลังจะมาอยู่ด้วย' ฟีนี่ส์ทวนด้วยเสียงเบื่อๆ 'ใช่ ใช่..ดีจริงๆ' เขาเลื่อนลงไปในกรอบรูปก่อนที่จะหายไปจากสายตา จังหวะเดียวกับที่ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง เฟรด จอร์จ และจินนี่ตามศ.แมคกอนนากัลเข้ามา พวกเขาทั้งสามคนยังใส่ชุดนอนอยู่ ผมเผ้ายุ่งเหยิงและสีหน้าดูช้อค 'แฮรี่ - เกิดอะไรขึ้น?' จินนี่ที่หน้าตาตื่นกลัวถามเขา 'ศ.แมคกอนนกัลบอกว่าเธอเห็นพ่อบาดเจ็บ-' 'พ่อของเธอได้รับบาดเจ็บขณะทำงานให้ภาคีแห่งนกฟีนิกซ์' ดัมเบิ้ลดอร์พูดก่อนที่แฮรี่จะพูดออกมา 'เขาถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเซ้นต์มังโก้สำหรับการบาดเจ็บและโรคภัยแห่งเวทย์มนต์ ฉันกำลังจะส่งพวกเธอกลับไปที่บ้านของซิริอัส ซึ่งจะสะดวกกว่าบ้านโพรงกระต่ายเวลาไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล เธอจะเจอแม่กันที่นั่นด้วย' 'พวกเราจะไปที่นั่นยังไงครับ?' เฟรดถามด้วยสีหน้าช้อค 'ผงฟลู?' 'ไม่ใช่' ดัมเบิ้ลดอร์ตอบ 'ตอนนี้ผงฟลูไม่ปลอดภัย เครือข่ายถูกจับตาอยู่ พวกเธอจะใช้พอร์ตคีย์' เขาชี้ไปทางกาน้ำเก่าๆที่วางอยู่บนโต๊ะ 'ตอนนี้เราก็แค่รอให้ฟีนีส์กลับมา..ฉันอยากแน่ใจก่อนว่าทางโล่งก่อนที่จะส่งพวกเธอ-' มีแสงไฟสว่างวาบขึ้นที่กลางห้อง โดยทิ้งขนนกสีทองหนึ่งอันที่ค่อยๆลอยลงมายังพื้น 'คำเตือนของฟอว์กส์' ดัมเบิ้ลดอร์พูดพร้อมกับคว้าขนนกไว้ขณะที่มันตกลง 'ศ.อัมบริดจ์คงจะรู้ว่าพวกเธอออกมาจากหอนอน... มิเนอร์ว่าออกไปแล้วพาเธอไปที่อื่น - เล่าอะไรให้เธอฟังก็ได้-' ศ.แมคกอนนากัลก็ออกไปทันที 'เขาบอกว่าจะดีใจมาก' เสียงเบื่อๆดังขึ้นจากด้านหลังของดัมเบิ้ลดอร์ พ่อมดฟีนี่ส์กลับมาอยู่เบื้องหน้าธงสลิธรีนในกรอบรูปของเขาแล้ว 'โหลนฉันมีรสนิยมแปลกๆเรื่องแขกเสมอล่ะ' 'งั้น มาที่นี่กัน' ดัมเบิลดอร์เรียกแฮรี่และลูกๆวีสลีย์ 'แล้วก็เร็วด้วย ก่อนจะมีคนอื่นไปกับพวกเรา' แฮรี่และคนอื่นๆยืนล้อมโต๊ะของดัมเบิ้ลดอร์ 'พวกเธอทุกคนเคยใช้พอร์ตคีย์มาแล้วใช่ไหม?' ดัมเบิ้ลดอร์ถาม และพวกเขาพยักหน้า แต่ะคนเอื้อมมือออกไปแตะที่กาน้ำสีดำ 'ดี, นับสามนะ หนึ่ง.. สอง...' ช่วงระหว่างเสี้ยววินาที: ก่อนที่ดัมเบิ้ลดอร์จะนับสาม แฮรี่เงยหน้าขึ้นมองเขา - พวกเขายืนใกล้กันมาก - และสายตาสีฟ้าของดัมเบิ้ลดอร์มองจากกาน้ำมาที่แฮรี่ ขณะนั้นเอง แผลเป็นของแฮรี่ก็แผดร้อน ราวกับว่ามันจะระเบิดออกมาอีกครั้ง - แล้วความรู้สึกเกลียดชังที่ไม่ได้เชื้อเชิญ ไม่ได้ต้องการแต่รุนแรงเหลือเกินนั้น ถาโถมใส่แฮรี่ ชั่วครู่นั้นเอง ที่เขาไม่อยากทำอย่างอื่นนอกจากโจมตี - กัด - ฝังเขี้ยวของเขาลงไปในเนื้อของชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า - '...สาม' จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 00:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แฮรี่รู้สึกถึงแรงดึงแรงๆแถวๆด้านหลังสะดือของเขา พื้นที่ยืนอยู่หายวับไปจากใต้เท้า มือถูกยึดติดอยู่กับกาน้ำ เขาชนเข้ากับคนอื่นๆขณะที่พวกเขาทั้งหมดกำลังมุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วไปในวังวนของสีสันต่างๆพร้อมกับลมแรงๆ กาน้ำดึงพวกเขาไปเรื่อยๆ...จนกระทั่งเท้าของเขากระแทกพื้นอย่างแรงจนเสียหลัก กาน้ำหล่นลงที่พื้น และมีเสียงดังขึ้นใกล้ๆ: 'กลับมาอีกแล้ว, พวกทรยศ จริงเหรอที่ว่าพ่อพวกแกกำลังจะตาย?' 'ออกไป!' เสียงที่สองดังขึ้น แฮรี่ลุกขึ้นมายืนแล้วมองไปรอบๆ พวกเขามาถึงครัวอึมครึมที่ชั้นใต้ถุนบ้านเลขที่ 12 กริมมอลด์เพลสแล้ว แสงสว่างส่องมาจากเทียนเล่มเดียวที่ส่องให้เห็นอาหารค่ำที่ยังเหลืออยู่สำหรับคนๆเดียว ครีเชอร์เดินหายออกไปจากประตูไปสู่ห้องโถงพร้อมกับหันมามองพวกเขาอย่างปองร้ายพร้อมกับดึงผ้าคาดเอวของเขาขึ้น ซิริอัสเดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างเร่งรีบ สีหน้าเป็นกังวล เขาไม่ได้โกนหนวดเครา แล้วก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน นอกจากนี้ตัวเขายังมีกลิ่นเหม็นเหล้าเหมือนมุนดังกัสอีกด้วย 'เกิดอะไรขึ้น?' เขาถามพร้อมกับยืดแขนออกไปช่วยให้จินนี่ลุกขึ้น 'ฟีนี่ส์ นิเกลลัสบอกว่าอาเธอร์ วีสวีย์เจ็บหนัก--' 'ถามแฮรี่สิ' เฟรดตอบ 'ใช่ ฉันก็อยากรู้เรื่องเหมือนกัน' จอร์จพูด คู่แฝดกับจินนี่จ้องที่เขา เสียงเท้าของครีเชอร์ที่กำลังขึ้นบันไดหยุดลง 'คือมัน-' แฮรี่เริ่ม นี่ยากกว่าตอนบอกแมคกอนนากัลกับดัมเบิ้ลดอร์อีก 'ฉันเห็น- เห็น ประมาณว่านิมิตน่ะ' แล้วเขาก็บอกออกไปทุกอย่างที่เขาเห็น แต่เขาได้เปลี่ยนเรื่องเล็กน้อย ทำให้เหมือนกับเขาเห็นทั้งหมดจากด้านข้างขณะที่งูโจมตี ไม่ใช่เห็นจากตาของงู รอนที่ยังหน้าซีดหันขวับมามองเขา แต่ไม่ได้พูดอะไร เฟรด จอร์จ จินนี่ยังคงจ้องเขาต่ออีกครู่หนึ่ง แฮรี่ไม่แน่ใจว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า แต่เขาคิดว่าสายตาของพวกเขามีแววกล่าวโทษเขาหน่อยๆ แต่ก็แหละ ถ้าเขาจะถูกกล่าวโทษเพราะว่าเห็นการโจมตี เขาก็ดีใจที่ไม่ได้บอกไปว่าเขาน่ะแหละที่อยู่ภายในงูตัวนั้น 'แม่อยู่ที่นี่ยังครับ?' เฟรดหันไปถามซิริอัส 'เธออาจจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น' ซิริอัสตอบ 'ที่สำคัญก็คือเราต้องพาพวกนายออกมาก่อนที่อัมบริดจ์จะเข้ามายุ่ง ฉันคิดว่าตอนนี้ดัมเบิ้ลดอร์คงจะบอกแม่เธอแล้วล่ะ' 'พวกเราต้องไปเซ้นต์มังโก้' จินนี่พูดขึ้นพลางมองไปทางบรรดาพี่ชาย พวกเขาทั้งหมดยังใส่ชุดนอนอยู่ 'ซิริอัส คุณให้พวกเรายืมเสื้อคลุมหรืออะไรก็ได้ได้ไหมคะ?' 'เดี๋ยวๆ พวกเธอจะแห่กันไปเซ้นต์มังโก้ไม่ได้!' ซิริอัสพูด 'ได้สิ ไปได้อยู่แล้วถ้าพวกเราอยากไป' เฟรดตอบ พร้อมกับสีหน้ารั้นๆ 'นั่นน่ะพ่อเรา!' 'แล้วเธอจะอธิบายยังไงว่ารู้ได้ยังไงว่าอาเธอร์ วีสลีย์อยู่ที่เซ้นต์มังโก้ ทั้งที่พวกเขายังไม่ได้แจ้งภรรยาเขาด้วยซ้ำ?' 'แล้วมันจะมีปัญหายังไง' จอร์จพูดโกรธๆ 'มีปัญหาแน่ เพราะว่าเราไม่อยากดึงความสนใจมาที่แฮรี่ ว่าเขาเห็นนิมิตของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นห่างออกไปเป็นร้อยไมล์!' ซิริอัสตอบโกรธๆ 'พวกเธอคิดว่ากระทรวงจะทำยังไงกับข้อมูลนี้?' เฟรดกับจอร์จดูเหมือนว่าไม่สนใจหรอกว่ากระทรวงจะทำอะไร ส่วนรอนยังหน้าซีดและยืนนิ่งเงียบ จินนี่พูดออกมา 'คนอื่นอาจจะบอกพวกเรา...เราอาจได้ยินจากที่อื่น นอกจากแฮรี่' 'เช่นใคร?' ซิริอัสพูดแบบหมดความอดทน 'ฟังนะ พ่อพวกเธอเจ็บขณะทำงานให้ภาคี แล้วสถานการณ์ก็แย่พอแล้วโดยไม่ต้องมีเรื่องที่ลูกของเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากผ่านไปแค่สองสามวินาทีหรอกน่า พวกเธออาจทำลายภาคี-' 'พวกเราไม่สนภาคีงี่เง่านั่น!' เฟรดตะโกนลั่น 'พ่อเราที่กำลังจะตายต่างหากที่กำลังพูดถึงอยู่เนี่ย' จอร์จร้องบ้าง 'พ่อพวกเธอรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่และเขาคงจะไม่ดีใจหรอกถ้าพวกเธอทำให้ภาคียุ่งยาก!' ซิริอัสพูดด้วยอาการโกรธพอกัน 'มันก็เป็นยังงี้ล่ะ - นี่แหละ ทำไมพวกเธอถึงไม่ได้เป็นสมาชิกภาคี - พวกเธอไม่เข้าใจ - มันมีบางอย่างที่คุ้มค่าถ้าจะต้องตาย!' 'คุณก็พูดง่ายสิ ก็อยู่แต่ที่นี่!' เฟรดตะโกน 'ผมไม่เห็นคุณจะเสี่ยงอะไร!' สีสันที่ยังหลงเหลือบนใบหน้าของซิริอัสหายจ้อย ชั่วครู่ที่สีหน้าเขาเหมือนกับจะชกเฟรด แต่พอเขาพูด น้ำเสียงเขากลับเยือกเย็นลง 'ฉันรู้ว่ามันยาก แต่พวกเราทั้งหมดต้องทำเหมือนกับว่ายังไม่รู้เรื่องอะไร เราต้องรอ อย่างน้อยก็จนกว่าเราจะได้ยินจากแม่เธอ โอเคไหม?' เฟรดกับจอร์จยังดูแข็งขืนอยู่ แต่จินนี่เดินไปยังเก้าอี้ที่ใกล้ที่สุดแล้วทรุดนั่งลง แฮรี่มองหน้ารอนที่กำลังทำท่าทางตลกๆระหว่างพยักหน้ากับยักไหล่ แล้วพวกเขาก็นั่งลง คู่แฝดยังคงมองที่ซิริอัสครู่หนึ่งแล้วพวกเขาก็นั่งลงกันคนละข้างของจินนี่ 'ดีแล้วล่ะ' ซิริอัสพูด 'มาเถอะ พวกเรา...หาอะไรดื่มกันหน่อยระหว่างรอ แอ้คคีโอ้บัตเตอร์เบียร์!' เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นขณะที่เขาพูดและบัตเตอร์เบียร์หกขวดก็ลอยจากห้องเก็บอาหารตรงมาที่พวกเขา เลื่อนไปตามโต๊ะ หลบหลีกอาหารค่ำของซิริอัสก่อนที่จะหยุดลงตรงหน้าพวกเขาทั้งหกคน พวกเขาดื่มมัน และพอผ่านไปอีกครู่หนึ่ง เสียงเดียวที่ดังขึ้นคือเสียงไฟลุกในเตาผิงกับเสียงดังเวลาที่พวกเขาวางขวดลงบนโต๊ะ แฮรี่ดื่ม เพราะว่ามือเขาจะได้ไม่ว่าง ในท้องเขาร้อนรุ่มด้วยความรู้สึกผิด พวกเขาคงจะไม่ได้มาที่นี่กันถ้าไม่ใช่เพราะเขา พวกเขาคงจะยังนอนหลับสบายกันบนเตียง และมันก็ไม่รู้สึกดีขึ้น แม้เขาจะบอกตัวเอง ว่าการที่เขาเตือนให้คนอื่นๆให้รู้แบบนี้ ก็เพื่อให้แน่ใจว่า จะมีคนพบนายวีสลีย์ แต่ก็แหละเป็นเขานั่นเองที่โจมตีนายวีสลีย์ตั้งแต่ตอนแรก อย่าบ้าไปหน่อยเลย, นายมีเขียวที่ไหนกัน เขาบอกตัวเอง พยายามที่จะสงบสติอารมณ์ แต่มือที่กำลังถือขวด มันก็ยังสั่นอยู่ดี นายกำลังนอนอยู่ นายไม่ไดโจมตีใคร.... เขาวางขวดลงที่โต๊ะแรงกว่าที่คาด ทำให้น้ำในขวดกระฉอกใส่โต๊ะ แต่ก็ไม่มีใครทันสังเกต ชั่วครู่นั้นมีแสงสว่างส่องวาบขึ้น สะท้อนจานเลอะเทอะบนโต๊ะ และขณะที่พวกเขาร้องออกมาด้วยความตกใจ ก็มีม้วนกระดาษตกลงมาที่โต๊ะตามติดด้วยขนส่วนหางสีทองของฟีนิกซ์ 'ฟอว์กส์!' ซิริอัสร้องขึ้นทันที พลางคว้าม้วนกระดาษ 'นี่ไม่ใช่ลายมือดัมเบิ้ลดอร์ - ต้องมาจากแม่ของพวกเธอแน่ - นี่ไง - ' เขายัดจดหมายใส่มือของจอร์จ ที่แกะมันออกแล้วอ่านเสียงดัง: "พ่อยังไม่ตาย แม่กำลังจะไปเซ้นต์มังโก้เดี๋ยวนี้ล่ะ อยู่ที่ที่ลูกอยู่อย่าไปไหน แม่จะส่งข่าวทันทีเมื่อทำได้. แม่" จอร์จหันไปมองรอบๆ 'ยังไม่ตาย..' เขาพูดช้าๆ 'แต่มันฟังดูเหมือน...' เขาไม่จำเป็นต้องพูดให้จบ มันฟังดูแบบนั้นกับแฮรี่เหมือนกัน เหมือนกับนายวีสลีย์กำลังอยู่ครึ่งๆระหว่างเป็นหรือตาย รอนที่ยังหน้าซีดเหมือนเดิม จ้องที่ด้านหลังจดหมายของแม่เหมือนกับว่ามันอาจจะพูดอะไรออกมาปลอบเขา เฟรดดึงจดหมายจากมือของจอร์จก่อนที่จะอ่านด้วยตาตัวเองอีกครั้ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองแฮรี่ที่กำลังรู้สึกว่ามือที่กำขวดอยู่สั่นอีกแล้ว เขากำขวดแน่นเพื่อควบคุมไม่ให้มันสั่น หากว่ามีคืนไหนที่แฮรี่เคยนั่งยาวนานกว่านี้ เขาก็คงจะลืมไปแล้ว ซิริอัสบอกพวกเขาแบบไม่ได้เกลี้ยกล่อมว่าพวกเขาควรจะไปนอนได้แล้ว แต่ด้วยสีหน้าไม่พอใจของพวกวีสลีย์ก็บอกได้ว่าพวกเขาคิดยังไง พวกเขานั่งเกือบจะเงียบกริบอยู่รอบๆโต๊ะ มองดูเทียนที่กำลังมอดไหม้ต่ำลง ต่ำลง บางครั้งก็ยกขวดบัตเตอร์เบียร์ขึ้นจิบ พูดเมื่อจะถามเวลา บ่นว่าเกิดอะไรขึ้น และปลอบกันว่าถ้าจะมีข่าวร้ายเกิดขึ้น พวกเขาก็คงจะรู้ทันทีเพราะว่าคุณนายวีสลีย์คงไปถึงโรงพยาบาลนานแล้ว เฟรดหลับไปแล้ว หัวของเขาเอียงไปข้างๆ จินนี่ม้วนตัวอยู่บนเก้าอี้เหมือนกับแมว แต่ยังคงลืมตาอยู่ แฮรี่ยังมองเห็นตาของเธอสะท้อนแสงไฟ รอนนั่งเอามือกุมหัวซึ่งบอกได้ยากว่าหลับไปแล้วหรือยังตื่นอยู่ แฮรี่กับซิริอัสมองหน้ากันบ่อยๆ การรอคอย... การรอคอย... ขณะที่นาฬิกาของรอนบอกว่าตีห้าสิบนาทีแล้ว ประตูครัวก็เปิดออกและคุณนายวีสลีย์เดินเข้ามา เธอดูซีดเซียวมาก แต่พอพวกเขาหันไปทางเธอ (เฟรด รอนและแฮรี่กึ่งๆลุกออกจากเก้าอี้), เธอก็ยิ้มให้พวกเขา 'เขาจะปลอดภัย' นางพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน 'เขากำลังหลับอยู่ เดี๋ยวพวกเราไปเยี่ยมเขาทีหลัง ตอนนี้บิลล์อยู่กับเขา เห็นว่าจะลางานช่วงเช้า' เฟรดทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับใช้มือปิดหน้า จอร์จกับจินนี่ลุกขึ้นก่อนจะเดินเร็วๆไปหาแม่ของพวกเขาแล้วกอดนาง รอนหัวเราะเสียงสั่นๆก่อนที่จะกระดกบัตเตอร์เบียร์ที่เหลือของเขาหมดในคราวเดียว 'อาหารเช้า!' ซิริอัสพูดเสียงดังอย่างร่าเริงพร้อมกับลุกขึ้นยืน 'ไอ้เอ้ลฟ์น่ารังเกียจนั่นอยู่ไหน? ครีเชอร์! ครี-เชอร์!' แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากครีเชอร์ 'โอ้ งั้นก็ลืมมันเถอะ' ซิริอัสพึมพำ พร้อมกับนับจำนวนคนข้างหน้าเขา 'เดี๋ยวทำอาหารสำหรับ - ดูซิ 7 คน... เบคอนกับไข่นะฉันว่า แล้วก็ชา กับขนมปัง -' แฮรี่รี่ไปที่เตาทันทีเพื่อช่วยซิริอัส เขาไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางความสุขของครอบครัววีสลีย์ และเขาก็แหยงที่คุณนายวีสลีย์จะให้เขาเล่านิมิตให้ฟังอีกรอบ แต่ขณะที่เขากำลังหยิบจานออกจากตู้ คุณนายวีสลีย์ก็ยกมันออกจากมือก่อนจะดึงเขาไปกอด 'ฉันไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างถ้าไม่มีเธอ แฮรี่' นางพูด 'พวกเขาอาจจะไม่เจออาเธอร์เลยเป็นชั่วโมงๆ แล้วนั่นก็จะสายเกินไป แต่ต้องขอบคุณเธอที่เขายังไม่ตาย และมีเวลาพอให้ดัมเบิ้ลดอร์สร้างเรื่องว่าทำไมอาเธอร์ถึงไปอยู่ตรงนั้น เธอไม่รู้หรอกว่าอาเธอร์จะเจอปัญหาอะไรบ้างถ้าหากว่ามันไม่ลงเอยแบนี้ ดูเสตอร์กิสที่น่าสงสารนั่นสิ...' แฮรี่ไม่อาจทานต่อคำขอบคุณของเธอ แต่ก็โชคดีที่เธอปล่อยเขาเร็ว ก่อนที่เธอจะหันไปทางซิริอัสแทนและขอบคุณเขาเหมือนกันที่ช่วยดูแลลูกๆให้ทั้งคืน ซิริอัสตอบว่าเขายินดีมากที่ได้ช่วยเหลือและเขาหวังว่าพวกวีสลีย์จะอยู่ที่นี่กับเขาตราบเท่าที่นายวีสลีย์อยู่ที่โรงพยาบาล 'โอ้, ซิริอัส, ฉันซึ้งใจจริงๆ... พวกเขาบอกว่าเขาคงต้องอยู่ครู่ใหญ่ แล้วก็คงจะดีมากถ้าได้อยู่ใกล้ๆ... แน่ละ หมายถึงว่าพวกเราคงต้องอยู่ที่นี่ช่วงคริสต์มาส' 'ยิ่งคนมากยิ่งสนุก!' ซิริอัสพูดอย่างจริงใจจนคุณนายวีสลีย์ยิ้มให้เขา ก่อนที่เธอจะสวมผ้ากันเปื้อนและช่วยทำอาหารเช้า 'ซิริอัส' แฮรี่กระซิบ เขาไม่อาจทนได้อีกแล้ว 'ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อย? เอ่อ ตอนนี้เลย?' จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 00:49:13 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขาเดินนำไปทางห้องเก็บเครื่องครัวมืดๆและซิริอัสเดินตามมา โดยไม่ต้องพูดพล่ามทำเพลง แฮรี่บอกซิริอัสทุกๆอย่างเกี่ยวกับนิมิตที่เขาเห็น รวมทั้งส่วนที่เขาเป็นงูที่โจมตีนายวีสลีย์ด้วย เมื่อเขาหยุดหายใจ ซิริอัสก็ถาม 'เธอบอกดัมเบิ้ลดอร์เรื่องนี้ไหม?' 'ครับ' แฮรี่ตอบ 'แต่เขาไม่ได้บอกผมว่ามันหมายความว่ายังไง เอ่อ เขาไม่บอกอะไรผมอีกแล้ว' 'ฉันแน่ใจว่าเขาต้องบอกแน่ ถ้ามีอะไรน่าเป็นห่วง' ซิริอัสตอบเรียบๆ 'แต่มันไม่ใช่แค่นั้นฮะ' แฮรี่พูดด้วยเสียงที่เบายิ่งกว่ากระซิบ 'ซิริอัส ผม... ผมคิดว่า ผมกำลังจะเป็นบ้า ตอนที่อยู่ห้องทำงานของดัมเบิ้ลดอร์ จังหวะก่อนที่เราจะใช้พอร์ตคีย์.. ชั่วสองสามวินาที ผมคิดว่า ผมเป็นงู ผมรู้สึกเหมือนเป็นงู - แผลเป็นก็เจ็บมาก แล้วพอผมมองดัมเบิ้ลดอร์ - ซิริอัส, ผมอยากจะกัดเขา!' เขามองเห็นหน้าซิริอัสแค่เสี้ยวเล็กๆ ส่วนอื่นๆถูกบดบังด้วยความมืด 'มันอาจจะแค่ผลต่อเนื่องจากนิมิตนั่น ก็เท่านั้นล่ะ' ซิริอัสตอบ 'นายอาจยังคิดเรื่องความฝันอยู่หรือไม่ก็สงสัยว่านี่มันเรื่องอะไร แล้ว-' 'มันไม่ใช่ยังงั้นฮะ' แฮรี่พูดพร้อมกับส่ายหัว 'มันเหมือนกับ บางอย่างที่จู่ๆก็เกิดขึ้นมาข้างใน เหมือนมีงูอยู่ในตัวผม' 'นายต้องการพักผ่อน' ซิริอัสพูดแข็งๆ 'นายกำลังจะได้กินมื้อเช้า จากนั้ก็ขึ้นข้างบน นอนซะ แล้วหลังจากมื้อเที่ยงค่อยออกไปเยี่ยมอาเธอร์กับคนอื่นๆ นายกำลังช้อค แฮรี่; นายกำลังโทษตัวเองถึงบางอย่างที่นายแค่เห็นเท่านั้น แล้วก็โชคดีมากที่นายเห็น ไม่งั้นอาเธอร์ก็คงจะตายไปแล้ว เลิกกังวลเถอะ' เขาตบที่ไหล่ของแฮรี่แล้วออกจากห้องนั้นไป ปล่อยให้แฮรี่ยืนอยู่ในความมืดโดยลำพัง ทุกคนยกเว้นแฮรี่นอนหลับในช่วงเช้า เขาขึ้นไปที่ห้องนอนที่เคยนอนด้วยกับรอนสองสามสัปดาห์ตอนช่วงหน้าร้อน แต่ขณะที่รอนปีนขึ้นเตียงแล้วหลับไปภายในไม่กี่นาที แฮรี่กลับนั่งงุ้มพิงที่กรงเหล็กเย็นๆที่หัวเตียง พยายามทำให้ตัวเองอยู่ในท่าที่ไม่สบาย ตั้งใจว่าที่จะไม่หลับ ด้วยกลัวว่าเขาจะกลายเป็นงูอีกตอนที่เขานอนหลับ แล้วตื่นขึ้นมาพบว่าเขาร้ายรอน หรือไม่ก็เลื้อยไปทั่วบ้านจัดการทีละคนๆ... เมื่อรอนตื่นขึ้นมา แฮรี่ก็แกล้งทำเป็นว่ารู้สึกสดชื่นหลังจากได้นอนพักเหมือนกัน หีบเดินทางของพวกเขามาถึงขณะที่ กำลังกินมื้อเที่ยง ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถแต่งตัวแบบมักเกิ้ลตอนไปโรงพยาบาลเซ้นต์มังโก้ได้ ทุกคน ยกเว้นแฮรี่ที่ดูมีความสุขและพูดคุยกันอย่างออกรสขณะที่เปลี่ยนชุดจากเสื้อคลุมเป็นกางเกงยีนส์กับเสื้อแขนยาว เมื่อท็องซ์กับแม้ดอายมาถึงเพื่อพาพวกเขาลุยลอนดอน พวกเขาก็ทักทายกันอย่างร่าเริง พร้อมกับหัวเราะหมวกขนสัตว์ของแม้ดอายที่ใส่ไว้เอียงๆเพื่อให้ปิดตาวิเศษณ์ของเขา และก็บอกเขาด้วยความจริงใจว่า ท็องซ์ที่ไว้ผมสั้นๆแต่ชมพูแปร๋นอีกแล้วนั้นน่ะ จะดึงดูดความสนใจคนในรถไฟใต้ดินน้อยกว่าตัวเขามาก ท็องซ์สนใจมากกับเรื่องนิมิตของแฮรี่ ซึ่งเขาไม่ค่อยอยากจะคุยถึงเท่าไหร่ 'ครอบครัวเธอไม่มีพวกโหรเลยใช่ไหม?' เธอถามด้วยความสงสัยขณะที่นั่งข้างกันบนรถไฟไปยังใจกลางของเมือง 'ไม่มีฮะ' แฮรี่ตอบพร้อมกับคิดถึง ศ.เทรลอนี่ ถูกถามแบบนี้แล้วรู้สึกเหมือนโดนดูถูก 'ไม่มี' ท็องซ์พูด 'ไม่เหรอ, ฉันว่า แบบที่เธอทำน่ะ มันไม่ใช่คำพยากรณ์ ใช่ไหม? ฉันหมายถึงว่า เธอน่ะไม่ได้เห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต, เธอเห็นปัจจุบัน... ออกจะประหลาดนะ ว่าไหม? แต่ก็มีประโยชน์....' แฮรี่ไม่ตอบ โชคดีที่พวกเขาจะลงแล้วในสถานีหน้า สถานีที่อยู่ใจกลางลอนดอนจริงๆ และพอขาออกจากรถไฟเขาก็ได้เฟรดกับจอร์จมาคั่นระหว่างเขากับท็องซ์ที่เป็นคนเดินนำหน้า พวกเขาตามเธอขึ้นบันไดเลื่อน โดยมีมู้ดดี้ปิดท้ายขบวน เขาดึงหมวกเอียงลงต่ำ มือข้างหนึ่งสอดอยู่ระหว่างช่วงกระดุมของเสื้อโค้ตกำลังจับไม้กายสิทธิ์อยู่ แฮรี่คิดว่าเขารู้สึก ว่าตาที่ถูกปิดอยู่ของแม้ดอายจ้องเขม็งที่เขา แฮรี่พยายามเลี่ยงการโดนถามถึงความฝันของเขาอีก ด้วยการถามแม้ดอายว่าเซ้นต์มังโก้ซ่อนอยู่ตรงไหน 'ไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่' เขาตอบขณะที่พวกเขาก้าวออกจากสถานีสู่อากาศหนาวเย็นบนถนนกว้างๆที่มีร้านค้าเรียงรายและเต็มไปด้วยคนที่มาซื้อของสำหรับคริสต์มาส เขาดันแฮรี่ให้เดินข้างหน้าและเขาเดินตามติดอยู่ข้างหลัง แฮรี่รู้ว่าตาของแม้ดอายกำลังหมุนติ้วมองไปรอบๆอยู่ใต้หมวกนั่น 'ไม่ง่ายเลยที่จะหาที่เหมาะๆสำหรับโรงพยาบาล ในตรอกไดอะกอนก็ไม่มีที่กว้างๆขนาดนั้น แล้วก็สร้างใต้ดินเหมือนกระทรวงก็ไม่ได้ด้วย เพราะว่ามันจะดูไม่ถูกสุขลักษณะ สุดท้ายพวกเขาก็สร้างมันที่นี่ ทฤษฎีก็คือว่า พ่อมดแม่มดที่ไม่สบายสามารถมาและกลับได้ โดยปะปนไปกับฝูงชน' เขาจับไหล่ของแฮรี่ไว้เพื่อไม่ให้พวกเขาคลาดจากกันเนื่องจากกลุ่มนักช้อปปิ้งที่ไม่สนใจอะไรนอกจากจะเดินเข้าร้าน ข้างๆที่เต็มไปด้วยเครื่องใช้ไฟฟ้า 'ถึงแล้ว' มู้ดดี้พูดหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง พวกเขามาถึงห้างสรรพสินค้า ขนาดใหญ่ ดูโบราณเหมือนยุคต้นศตวรรษ 19 (redbrick) ชื่อว่า เพิร์จและโดวส์ลิมิเต็ด สถานที่ดูโทรมๆ หดหู่ๆ ที่ตู้แสดงสินค้าโชว์หน้าร้าน มีหุ่นตั้งโชว์ที่วิกผมร่วงกองที่พื้น และตั้งกันอยู่สะเปะสะปะพร้อมกับโชว์เสื้อผ้าที่ตกยุคไปแล้วอย่างน้อยก็สิบปี ป้ายขนาดใหญ่ติดอยู่ทุกๆทางเข้าว่า "ปิดเพื่อปรับปรุง" แฮรี่ได้ยินเสียงจากผู้หญิงตัวใหญ่ที่ถือถุงช้อปปิ้งพลาสติกพูดกับเพื่อนว่า 'ไม่เห็นเคยเปิดเลย ที่นี่น่ะ...' 'เอาล่ะ' ท็องซ์พูดพร้อมผายมือบอกพวกเขาไปที่ตู้โชว์หน้าร้านที่ไม่ได้มีอะไรนอกจากหุ่นโชว์ผู้หญิงน่าเกลียดๆ ขนตาปลอมของมันแขวนต่องแต่งและโชว์ชุดเสื้อคลุมผ้าไนล่อนสีเขียว 'ทุกคน พร้อมรึยัง?' จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 00:53:24 ]

ความคิดเห็นที่ 10 -ต่ออีก 4 หน้าค่ะ- จากคุณ : hs3puk - [ 10 พ.ย. 46 00:55:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : yay ! - [ 10 พ.ย. 46 01:09:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ต้องรีบครับใจเย็นๆเข้าใจความรู้สึกครับ...พอลิเวอร์พูลแพ้ก็ขี้เกียจแปลต่อเหมือนกันครับ อู้ไปเล่นเกมดีกว่า จากคุณ : Kurenai (คนเมืองวัด) - [ 10 พ.ย. 46 01:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอแนะนำคำอ่านนิดนึงค่ะ ... Chimera ออกเสียงว่า ไค-มี-ร่า ค่ะ เป็นสัตว์ประหลาดในตำนานเทพเจ้ากรีก-โรมันค่ะ ส่วนคาถาเรียกของ ACCIO นั้นต้องออกเสียงว่า แอ๊ค-ซี-โอ เพราะเป็นคำภาษาลาติน หลักการผสมศัพท์แบบลาติน ... ตัวอักษร C ถ้าตามด้วยสระ A O และ U จะออกเสียง "ค" แต่ถ้าตามด้วยสระ E หรือ I จะต้องออกเสียงเป็น "ซ" แทนค่ะ จากคุณ : Vipavadee - [ 10 พ.ย. 46 02:16:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 THanks a lot ka..... จากคุณ : Curious girl - [ 10 พ.ย. 46 02:31:09 A:68.107.71.241 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณมั่กๆ ค่า...อย่าหักโหมมากนักนะคะ ค่อยๆ แปลก็ได้ แค่นี้ก็เป็นพระคุณแก่ผู้น้อยอย่างที่สุดแล้ว ฮือๆๆๆๆ ซาบซึ้งๆๆๆ จากคุณ : แม่ชินจัง - [ 10 พ.ย. 46 07:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ทอฝัน...ในวันเหงา - [ 10 พ.ย. 46 08:00:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 2 บทรวดเลยนะครับ เก่งจริง ๆ จากคุณ : ปีนป่าย (Prof.Dumbledor) - [ 10 พ.ย. 46 08:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แปลเร็วจัง จากคุณ : Motif - [ 10 พ.ย. 46 09:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณมากนะครับ กำลังมันทีเดียว จากคุณ : onlypotter - [ 10 พ.ย. 46 09:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณคร๊าบ ไม่ติดขัดเลย อ่านวันต่อวัน อิอิ วันนี้ 2บทวัน ขอบคุณจิงๆครับ จากคุณ : meon - [ 10 พ.ย. 46 14:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณค่ะ ^ ^ จากคุณ : Belle Potter - [ 10 พ.ย. 46 18:09:27 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ลิเวอร์พูลแพ้ น่าเสียใจจริง ๆ (ผมก้แฟนหงศ์เหมือนกันครับ)... เริ่มนอกเรื่องละเรา... จากคุณ : Prof.Dumbledor - [ 10 พ.ย. 46 19:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณค่ะ ตั้งใจแปลนะคะ ลูกค้ารอเยอะ^^ จากคุณ : มาการีน - [ 10 พ.ย. 46 19:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 24 รออ่านอยู่ค่ะขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ จากคุณ : U Chang - [ 10 พ.ย. 46 20:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกค๊าบบบ จากคุณ : L_H_P (aode) - [ 10 พ.ย. 46 22:10:01 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โห......ท่าเร็วมากเลยอ่ะ!! จากคุณ : + Cho Chang + - [ 10 พ.ย. 46 22:32:17 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สุดยอดค่ะ รอบทต่อไปอยู่ค่ะ จากคุณ : *alekung* - [ 11 พ.ย. 46 00:05:29 A:203.170.174.139 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาต่อแล้วค่ะ -------------------- พวกเขาพยักหน้าพร้อมกับยืนรวมกันเป็นกลุ่มอยู่รอบๆเธอ มู้ดดี้ดันแฮรี่แถวๆสะบักไหล่ให้เขาเดินไปข้างหน้าขณะที่ท็องซ์ยืนเกือบจะชิดกระจกพร้อมกับเงยหน้ามองที่หุ่นโชว์น่าเกลียดตัวนั้น ลมหายใจของทองซ์ทำให้กระจกมีไอน้ำเกาะ 'สวัสดี' เธอพูด 'พวกเรามาเยี่ยม อาเธอร์ วีสลีย์' แฮรี่คิดมันน่าหัวเราะจริงๆที่ทองซ์คิดว่าหุ่นจะได้ยินที่เธอพูดเบาๆผ่านกระจกทั้งบานไปได้ ในเมื่อมีเสียงรถบัสกำลังวิ่งผ่านข้างหลัง แถมด้วยเสียงดังจากบรรดาเหล่านักช้อปปิ้งทั้งหลายนั้นอีก แล้วแฮรี่ก็เตือนตัวเองว่าหุ่นตัวนั้นมันฟังคนรู้เรื่องที่ไหนกัน ชั่วอึดใจ แฮรี่ต้องอ้าปกค้างด้วยอาการช้อค เมื่อหุ่นตัวนั้นพยักหน้าน้อยๆและตอบรับด้วยการขยับนิ้ว แล้วท็องซ์ก็ฉวยข้อมือจินนี่พร้อมกับดันแถวๆศอกของคุณนายวีสลีย์ให้เดินหน้าผ่านกระจกก่อนที่จะหายวับไป เฟรด จอร์จและรอนก้าวตามหลังพวกเขาเข้าไป แฮรี่หันไปมองรอบๆฝูงชน ดูเหมือนไม่มีใครสนใจจะหันมามองตู้โชว์ที่ไม่น่าดูอย่างของห้างเพิร์จแอนด์โดวส์ลิมิเต็ด รวมถึงดูจะไม่มีใครทันสังเกตว่าคนหกคนเพิ่งจะละลายหายวับไปต่อหน้าต่อตา 'มาเร็ว' มู้ดดี้ร้อง พร้อมทั้งดันแฮรี่ที่หลังอีกครั้ง แล้วพวกเขาสองคนก็ก้าวพร้อมๆกันผ่านสิ่งที่รู้สึกคล้ายๆกับเป็นม่านน้ำเย็นๆ ไปโผล่อีกด้านหนึ่งที่ค่อนข้างจะอุ่นและแห้ง ไม่เหลือวี่แววของหุ่นโชว์รวมทั้งที่โล่งๆที่มันเคยตั้งอยู่ ดูเหมือนพวกเขาทั้งหมดกำลังยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนบริเวณส่วนต้อนรับของโรงพยาบาล มีแถวของพ่อมดแม่มดท่าทางเหนื่อยอ่อนนั่งรอในเก้าอี้ไม้ บางคนก็ดูปกติดีและกำลังอ่านนิตยสารแม่มดรายสัปดาห์เก่าๆ ขณะที่บางคนก็มีรูปร่างที่น่าสยดสยอง อย่างเช่นมีลำตัวเป็นช้างหรือมีมือเกินงอกออกมาจากช่วงอก ห้องนั้นแทบจะไม่ได้เงียบกว่าถนนข้างนอกเลย เพราะว่าผู้ป่วยหลายคนต่างพากันส่งเสียงดังแปลกๆต่างๆกันไป: แม่มดเหงื่อท่วมหน้าที่นั่งอยู่ตรงกลางของแถวหน้าและกำลังใช้หนังสือพิมพ์เดลี่โพรเฝ็ตต่างพัดอยู่นั้น ส่งเสียงหวีดหวิวแหลมๆ ดังออกมาเป็นระยะๆยามที่มีไอน้ำพวยพุ่งออกมาจากปากของเธอ; พ่อมดสกปรกที่นั่งตรงมุมก็มีเสียงดังกรุ๊งกริ๊งเหมือนระฆังออกมาทุกครั้งที่เขาขยับตัว และพอมันดังกริ๊งๆทีไรหัวของเขาก็จะสั่นอย่างน่ากลัว ขนาดที่เขาจะต้องใช้มือกุมแถวๆหูเพื่อให้มันหยุดพ่อมดแม่มดที่ใส่เสื้อคลุมสีเขียวเดินไปมาตามแถวพวกนั้น พร้อมกับถามอาการแล้วก็จดโน้ตลงไปในคลิปบอร์ดแบบเดียวกับของอัมบริดจ์ แฮรี่สังเกตเห็นสัญลักษณ์บางอย่างประดับที่อกเสื้อของพวกเขา เป็นรูปไม้กายสิทธิ์กับกระดูกไขว้กัน 'พวกเขาเป็นหมอเหรอ?' เขาถามรอนเบาๆ 'หมอ??' รอนพูดสีหน้าตกใจ 'มักเกิ้ลบ้าๆพวกนั้นที่ชอบเฉือนคนใช่ไหม? ไม่ใช่หรอก พวกเขาเป็น "ผู้รักษา" น่ะ' 'ทางนี้!' คุณนายวีสลีย์ร้องเรียกดังกว่าเสียงกริ๊งๆที่ดังขึ้นอีกรอบจากพ่อมดที่นั่งตรงมุม พวกเขาตามเธอไปเข้าคิวที่ตั้งแถวอยู่ตรงหน้าแม่มดอวบๆผมบลอนด์ที่นั่งตรงหน้าป้าย "ติดต่อสอบถาม" ผนังด้านหลังแม่มดคนนั้นมีประกาศและโปสเตอร์ต่างๆแปะอยู่ อย่างเช่น: "หม้อใหญ่สะอาดๆป้องกันไม่ให้ยารักษากลายเป็นยาพิษ" และ "ยาแก้พิษไม่แก้พิษจนกว่าจะได้รับการอนุมัติจากผู้รักษาที่มีคุณสมบัติพร้อม" แล้วก็ยังมีรูปขนาดใหญ่ของแม่มดที่มีผมหยิกยาวสีเงินยวงที่มีข้อความเขียนไว้ว่า: ดีลิส เดอร์เว้นต์ ผู้รักษาที่เซ้นต์มังโก้ 1722 - 1741 อาจารย์ใหญ่ของฮ้อกวอตส์โรงเรียนสอนศาสตร์แห่งเวทย์มนต์คาถา 1741 - 1768 ดีลิสมองพวกวีสลีย์ทีละคนราวกับจะนับจำนวน เมื่อแฮรี่หันไปสบกับเธอ เธอก็ขยิบตาให้ ก่อนที่จะเดินหายจากรูปภาพไป ขณะเดียวกัน ที่คิวแรกๆ พ่อมดที่อายุน้อยๆกำลังทำท่าเต้นกระโดดเร็วๆพร้อมกับพยายามพูดอธิบายสลับกับเสียงร้อง ตะโกนด้วยความเจ็บปวด ให้แม่มดที่นั่งอยู่ฟังว่าเป็นแบบนี้ได้ยังไง 'มันคง - โอ๊ยย - เป็นรองเท้าคู่นี้ที่พี่ผมให้มา - อ๊าก - มันกัด - โอ๊ยย - เท้าผม - ดูสิ มันต้องโดน - จ๊าก - คำสาปแน่เลยแล้วผม - โอ๊ย - ก็ถอดมันไม่ออก' เขากระโดดยกขาสลับกันไปมาเหมือนกับกำลังเต้นรำอยู่บนถ่านหินร้อนๆ 'ร้องเท้าไม่ได้ทำให้อ่านหนังสือไม่ออกด้วย ใช่ไหม?' แม่มดผมบลอนด์พูด พร้อมกับชี้อย่างรำคาญๆไปที่ป้ายขนาดใหญ่ที่อยู่ทางซ้ายของโต๊ะเธอ 'เธอต้องไปที่ ความเสียหายจากคำสาป, ชั้น 4 เหมือนที่เขียนบนป้ายแนะนำน่ะ คนต่อไป!' เมื่อพ่อมดหนุ่มคนนั้นกระโดดไปด้านข้างออกจากแถว กลุ่มของวีสลีย์ก็ได้ขยับเดินหน้าอีกสองสามก้าว แฮรี่อ่านข้อความบนป้ายแนะนำ: อุบัติเหตุจากเครื่องมือ... ชั้นกราวด์ หม้อใหญ่ระเบิด, ไม้กายสิทธิ์ระเบิดผิดจังหวะ, ไม้กวาดตก อื่นๆ การบาดเจ็บจากสัตว์... ชั้นหนึ่ง กัด, ต่อย, ไหม้, เขี้ยวฝัง อื่นๆ เวทยโรค (Magical bugs ; บัญญัติเองแปลว่าโรคที่เกี่ยวกับเวทย์มนต์ ฮา) ... ชั้นสอง โรคติดต่อ, เช่น dragon pox (อีดิบอีขุ่น; นี่แน่ะ เอากะเจเคสิ เลียนแบบ chicken pox มาใช่ไหม อีสุกอีใส ), vanishing sickness (ป่วยแล้วหายตัวไปเลยรึป่าว), scrojungulus (อันนี้ไม่รู้อย่างสิ้นเชิง), อื่นๆ ยาพิษและพืชมีพิษ... ชั้นสาม ผื่น, อาเจียน, หัวเราะที่ควบคุมไม่ได้, อื่นๆ ความเสียหายจากคำสาป... ชั้นสี่ unliftable jixes (คาถาที่ไม่อาจยกได้ ??), คำสาปต่างๆ(hexes), การใช้คาถาไม่ถูกต้อง อื่นๆ ห้องน้ำชาสำหรับผู้มาเยือน/ร้านค้าของโรงพยาบาล ... ชั้นห้า ถ้าคุณไม่แน่ใจว่าจะไปที่ไหน, ไม่สามารถพูดได้ หรืจำไม่ได้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร, แม่มดแผนกต้อนรับยินดีให้ความช่วยเหลือ พ่อมดแก่หลังค่อมอยู่ที่คิวหน้าสุด 'ผมมาขอพบบอเดอริค โบเด้!' เขาพูดแบบหายใจขัดๆ ''ห้องที่ 49, แต่ฉันว่าคุณอาจจะเสียเวลาเปล่า แม่มดคนนั้นพูดอย่างไม่สนใจนัก 'เขาสับสนมาก, แบบ- ยังคงคิดว่าตัวเองเป็นหม้อชาอยู่ คนต่อไป!' พ่อมดท่าทีดูยุ่งยากที่กำลังใช้ศอกอุ้มลูกสาวตัวเล็กแน่นๆ ขณะที่เธอกระพือตีบริเวณหัวของเขาด้วยปีกขนาดใหญ่ที่งอกโผล่พ้นชุดเด็กที่เธอใส่อยู่ออกมา 'ชั้นสี่' แม่มดพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆโดยไม่ต้องถามก่อนแต่อย่างใด ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะหายออกไปทางประตูด้านข้างของโต๊ะพร้อมกับอุ้มลูกสาวที่ดูเหมือนลูกโป่งรูปร่างประหลาด 'คนต่อไป!' คุณนายวีสลีย์ก้าวไปที่โต๊ะ 'สวัสดี' นางพูด 'สามีฉัน อาเธอร์ วีสลีย์ น่าจะย้ายห้องแล้วตั้งแต่เมื่อเช้า คุณรู้ไหมว่าเขา -?' 'อาเธอร์ วีสลีย์?' แม่มดคนนั้นพูดพลางไล่นิ้วไปบนรายชื่อที่อยู่เบื้องหน้า 'ใช่, ชั้นหนึ่ง, ห้องที่สองทางด้านขวามือ ห้องไดเลิ้ลเวลลีน' 'ขอบคุณ' คุณนายวีสลีย์ตอบ 'มากัน พวกเธอ' จากคุณ : hs3puk - [ 11 พ.ย. 46 00:41:36 ]

ความคิดเห็นที่ 29 พวกเขาตามเธอผ่านประตู แล้วเดินไปตามทางเดินแคบๆเบื้องหน้าที่มีภาพของผู้รักษาที่มีชื่อเสียงติดเรียงราย ทางเดินได้รับแสงสว่างจากลูกโป่งคริสตรัลที่มีเทียนจุดอยู่และลอยอยู่ใกล้ๆเพดาน มองดูเหมือนกับฟองสบู่ยักษ์ พ่อมดแม่มดที่ใส่ชุดเขียวเดินเข้าเดินออกห้องต่างๆที่พวกเขาเดินผ่าน ควันสีเหลืองเหม็นๆลอยมากระทบจมูกขณะที่พวกเขาเดินผ่านห้องๆหนึ่ง ขณะเดียวกันก็มีเสียงคร่ำครวญดังขึ้นไกลๆเป็นระยะๆ พวกเขาขึ้นบันไดไปสู่ทางเดินของส่วนการบาดเจ็บจากสัตว์ ที่ซึ่งห้องที่สองทางด้านขวาเขียนว่า "อันตราย:วอร์ดไดเลิ้ลเวลลีน-ถูกกัดอย่างรุนแรง" ที่ด้านล่างมีการ์ดเสียบอยู่บนกรอบทองเหลืองซึ่งเขียนด้วยลายมือว่า : ผู้รักษาที่รับผิดชอบ:ฮิปโปเครติส สเม็ธวิค, ผู้รักษาฝึกหัด: ออกุสตุส พาย 'เดี๋ยวเราจะรอข้างนอก มอลลี่' ท็องซ์พูด 'อาเธอร์คงจะรับคนมาเยี่ยมคราวละหลายๆคนไม่ได้...ควรจะให้ครอบครัวเข้าไปก่อน' แม้ดอายร้องเห็นด้วยกับความคิดนี้ก่อนที่จะถอยหลังออกมาพิงผนังทางเดิน ตาวิเศษของเขาหมุนไปทุกทิศ แฮรี่ก็ถอยหลังเหมือนกัน แต่คุณนายวีสลีย์เอื้อมมือมาดึงแขนเขาแล้วดันเขาเข้าประตูไปพร้อมกับพูดว่า 'อย่าโง่ไปหน่อยเลย แฮรี่ อาเธอร์อยากจะขอบใจเธอ' ห้องนั้นค่อนข้างเล็กและดูมืดๆ เพราะว่าหน้าต่างบานเดียวที่มีในห้องนั้นก็แคบแล้วอยู่สูงขึ้นไปบนผนังที่อยู่ตรงข้ามกับประตู แสงส่วนใหญ่ส่องมาจากลูกโป่งคริสตรัลที่กระจุกรวมกันอยู่ตรงกลางของเพดาน ผนังห้องเป็นไม้โอ้คต่อกันและมีรูปภาพของพ่อมดที่ดูร้ายๆอยู่บนผนังด้วย มีคำบรรยายว่า เออร์คิวฮาร์ท แรคแฮร์โรว์, 1612 - 1697 ผู้สร้างคำสาปขับอวัยวะภายใน (Entrail-Expelling ไม่รู้ว่าอะไร entrail เติม s แปลว่าเครื่องใน ไส้; expel แปลว่าปล่อย, ไล่ออก) ในห้องนั้นมีผู้ป่วยอยู่สามคน นายวัสลีย์ได้เตียงข้างในสุดที่อยู่ใกล้ๆหน้าต่าง แฮรี่รู้สึกดีใจและโล่งใจที่เห็นเขานอนหนุนหมอนหลายๆใบซ้อนกัน กำลังอ่านหนังสือพิมพ์เดลี่โพรเฝ็ตอยู่ด้วยแสงแดดน้อยๆที่ส่องเตียงเขา เขาเงยหน้าขึ้นขณะที่พวกเขาเดินเข้าไป และเมื่อเห็นว่าใครมา เขาก็ยิ้มให้ 'หวัดดี!' เขาทักพร้อมกับวางหนังสือพิมพ์ลง 'บิลล์เพิ่งออกไป มอลลี่ ต้องกลับไปทำงาน แต่เขาว่าเดี๋ยวจะแวะมาหาเธอทีหลัง' 'เป็นไงบ้างอาเธอร์?' คุณนายวีสลีย์ถามพร้อมกับก้มลงหอมเขาที่แก้มและมองเขาด้วยสีหน้ากังวล 'คุณยังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ' 'ฉันรู้สึกสบายมาก' นายวีสลีย์ตอบเสียงใสพลางยื่นแขนด้านที่ไม่เจ็บมากอดจินนี่ 'ถ้าเพียงแต่พวกเขาเอาผ้าพันแผลออกฉันก็พร้อมกลับบ้านได้เลย' 'แล้วทำไมเขาไม่เอามันออกล่ะพ่อ?' เฟรดถาม 'ก็ พ่อจะเลือดออกมากทุกทีเวลาที่พวกเขาลองเอาออกน่ะ' นายวีสลีย์พูดแจ่มใส พลางเอื้อมมือมาจับไม้กายสิทธิ์ที่วางบนตู้ข้างๆเตียง แล้วสะบัดเรียกเก้าอี้มาหกตัววางข้างๆเตียงเขา 'มันเหมือนกับงูมันมีพิษบางอย่างที่ทำให้ปากแผลไม่ยอมปิด แต่พวกเขาว่าจะหายาแก้พิษได้แน่ เขาว่าเคยเจอกรณีที่หนักกว่าพ่อมาแล้ว แล้วตอนนี้พ่อก็กินยาเติมเลือดรอไปพลางๆทุกๆชั่วโมง แต่ดูเพื่อนคนป่วยตรงนั้นสิ' เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงพร้อมกับพยักหน้าไปด้านเตียงฝั่งตรงข้ามที่มีผู้ชายหน้าชีดเขียวที่ดูป่วยมากและกำลังจ้องมองที่เพดาน 'โดนมนุษย์หมาป่ากัดมา น่าสงสาร รักษาไม่ได้อย่างสิ้นเชิง' 'มนุษย์หมาป่า?' คุณนายวีสลีย์กระซิบพร้อมสีหน้าตกใจ 'อยู่ห้องรวมแบบนี้ได้เหรอ? ไม่ต้องไปอยู่ห้องพิเศษเหรอ?' 'อีกสองสัปดาห์กว่าจะพระจันทร์เต็มดวง' นายวีสลีย์เตือนเธอเบาๆ 'พวกเขาเพิ่งพูดกับเขาเมื่อเช้านี้เอง ผู้รักษาน่ะ รู้ไหม พยายามบอกเขาว่าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้เป็นปกติ ฉันก็บอกเขา - แต่ไม่ได้บอกชื่อน่ะนะ - ว่าฉันรู้จักมนุษย์หมาป่าอยู่คนหนึ่ง เป็นคนดีมาก แล้วเขาก็เห็นว่าชีวิตแบบนี้จัดการได้ไม่ยาก' 'แล้วเขาว่าไงฮะ?' จอร์จถาม 'บอกว่า เขาจะกัดพ่อถ้าไม่หุบปากซะ' นายวีสลีย์ตอบเศร้าๆ 'แล้วผู้หญิงตรงนั้นน่ะ' เขาโบ้ยไปทางเตียงเดียวที่มีคนนอนอยู่ซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆประตู 'ไม่ยอมบอกผู้รักษาว่าโดนอะไรกัดมา เลยทำให้พวกเราคิดว่าต้องเป็นอะไรที่เธอมีแล้วผิดกฎหมายแน่ แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันกัดเนื้อที่ขาหายไปเป็นก้อนเลย กลิ่นแย่มากเวลาที่พวกเขาแกะผ้าพันออก' 'แล้ว พ่อจะเล่าให้พวกเราฟังไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?' เฟรดถามพร้อมกับขยับเก้าอี้ไปใกล้เตียง 'ก็พวกลูกรู้กันแล้วไม่ใช่เหรอ?' นายวีสลีย์ตอบพร้อมกับรอยยิ้มให้แฮรี่ 'ธรรมดามาก - พ่อทำงานหนักทั้งวัน งีบหลับไป มีงูเข้ามาแล้วก็กัดพ่อ' 'มันลงหนังสือพิมพ์ไหมฮะ ที่พ่อโดนกัดน่ะ?' เฟรดถามพร้อมชี้ไปยังเดลี่ โพรเฝ็ตที่พ่อเขาวางไว้ข้างๆ 'ไม่อยู่แล้ว' นายวีสลีย์ตอบ พร้อมกับรอยยิ้มขมขื่นหน่อยๆ 'กระทรวงไม่อยากให้ใครรู้ว่างูใหญ่สกปรกได้ -' 'อาเธอร์!' คุณนายวีสลีย์เตือนเขา '-ได้ - เอ่อ - กัดพ่อ' นายวีสลีย์ตอบทันควัน แต่สำหรับแฮรี่ เขาแน่ใจว่านั่นน่ะไม่ใช่ที่เขาตั้งใจจะพูดแน่ 'แล้วพ่ออยู่ที่ไหนฮะตอนที่มันเกิดขึ้น?' จอร์จถาม 'เรื่องของพ่อ' นายวีสลีย์ตอบ แต่ยังมีรอยยิ้มน้อยๆ เขาคว้าเดลี่ โพรเฝ็ตขึ้นมา กางมันออกแล้วพูด 'พ่อกำลังอ่านข่าวเกี่ยวกับการจับกุมวิลลี่ วิดเดอร์ชินตอนที่พวกลูกเข้ามา รู้ไหมว่าวิลลี่เนี่ยกลายเป็นว่าเกี่ยวข้องกับเรื่องชักโครกน้ำล้นช่วงหน้าร้อน ตอนนั้นคำสาปเขาอันหนึ่งไม่เวิร์ค ห้องน้ำเลยระเบิด แล้วพวกเขาไปเจอเขานอนหมดสติอยู่ในซากหักพัง ทั้งหัวทั้งเท้าอยู่ใน-' 'เวลาพ่อพูดว่า "เข้าเวร",' เฟรดพูดสวนพ่อเขาด้วยเสียงต่ำๆ 'พ่อทำอะไรฮะ?' 'ได้ยินพ่อบอกแล้วนี่' คุณนายวีสลีย์กระซิบ 'เราจะไม่คุยกันที่นี่! เล่าเรื่องวิลลี่ วิดเดอร์ชินต่อเถอะ อาเธอร์' 'ก็.. อย่าถามฉันว่าทำไม แต่เขาน่ะหลุดข้อหาห้องน้ำได้' นายวีสลีย์พูดเศร้าๆ 'ฉันเดาว่าคงจะมีการให้ทองคำ-' 'พ่อไปเฝ้ายามมัน ใช่ไหมล่ะ?' เฟรดถามเบาๆ 'อาวุธน่ะ? สิ่งที่คุณก็รู้ว่าใครกำลังตามล่าอยู่' 'จอร์จ เงียบนะ!' คุณนายวีสลีย์ดุ 'ยังไงก็ตาม' นายวีสลีย์พูดเสียงดังขึ้น 'คราวนี้วิลลี่โดนข้อหาขายลูกบิดประตูจอมกัดให้มักเกิ้ลแล้วคราวนี้ฉันคิดว่าเขาคงจะไม่รอดแล้ว เพราะจากที่ว่าในหนังสือพิมพ์นี่ มักเกิ้ลสองคนนิ้วขาดแล้วตอนนี้พวกเขาก็อยู่ที่เซ้นต์มังโก้นี่แหละ มาปลูกกระดูกใหม่แล้วก็แต่งความจำซะใหม่ คิดถึงว่า มักเกิ้ลสองคนอยู่ที่เซ้นต์มังโก้นี่นะ! สงสัยจริงๆว่าพวกเขาอยู่วอร์ดไหน?' แล้วเขาก็มองอย่างตื่นเต้นไปรอบๆราวกับหวังว่าจะเห็นป้ายบอกทาง 'แฮรี่ นายเคยบอกว่าคุณก็รู้ว่าใครก็มีงูไม่ใช่เหรอ?' เฟรดถามพร้อมกับมองพ่อเขาเพื่อดูปฏิกริยา 'ตัวใหญ่ไหม? นายเคยเห็นคืนที่เขากลับมานี่นา ใช่ไหม?' 'พอแล้ว' คุณนายวีสลีย์ขัด 'แม้ดอายกับท็องซ์รออยู่ข้างนอก อาเธอร์ พวกเขาอยากมาเยี่ยมคุณ แล้วพวกลูกก็ออกไปได้แล้ว' เธอหันมาพูดกับลูกๆและแฮรี่ 'แล้วค่อยเข้ามาบอกลาพอทีหลัง ออกไปก่อน' พวกเขากลับออกมาที่ทางเดินขณะที่แม้ดอายกับท็องซ์เข้าไปแทน เฟรดเลิกคิ้วขึ้นสูง 'ก็ได้' เขาพูดพร้อมกับล้วงลงไปในกระเป๋า 'ทำยังงั้นเลย ไม่ต้องบอกอะไรพวกเราหรอก' 'นายหานี่อยู่เหรอ?' จอร์จถาม พร้อมกับชูบางอย่างที่ดูคล้ายๆกระจุกสายสีเนื้อๆ 'นายรู้ใจฉัน' เฟรดพูดยิ้มๆ 'มาดูกันหน่อยว่าเซ้นต์มังโก้ลงคาถาไม่สะเทือน (Impertabable Charn)กันไว้ที่ประตูวอร์ดรึเปล่า กันไหมพวกเรา?' เขากับจอร์จช่วยกันแกะกระจุกสายๆนั่นออก แล้วแยกหูพิเศษห้าอันออกจากกัน เฟรดกับจอร์จยื่นมันให้ทุกคน แฮรี่ลังเลที่จะรับมา 'เอาเลยแฮรี่ รับสิ! นายช่วยชีวิตพ่อ ถ้าใครซักคนมีสิทธิที่จะแอบฟังพวกเขาล่ะก็ มันก็ต้องเป็นนาย' แฮรี่รับสายเส้นนั้นมาพร้อมกับยิ้มให้ตัวเอง แล้วเสียบมันเข้าไปในหูขณะที่คู่แฝดเสียบแล้ว 'โอเค ลุย!' เฟรดกระซิบ สายสีหนังสั่นๆเหมือนหนอนผอมๆผ่านเข้าไปใต้ประตู แฮรี่ไม่ได้ยินอะไรในตอนแรก จากนั้นเขาก็สะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงท็องซ์ที่กำลังกระซิบแบบชัดเจนแจ่มแจ๋วราวกับเธอยืนอยู่ข้างๆเขา '...พวกเขาหาจนทั่วบริเวณแต่ก็ไม่เจองูตัวนั้น มันคงจะหายตัวไปเลยหลังจากกัดคุณ อาเธอร์...แต่คุณก็รู้ว่าใครคงไม่ได้หวังว่าจะให้งูผ่านเข้าไปหรอกนะ ว่าไหม?' 'ฉันคิดว่าเขาส่งมันมาดูลาดเลา' มู้ดดี้พูด 'เพราะที่ผ่านมานี้เขาไม่ค่อยมีโชคเท่าไหร่ ว่าไหม? ใช่ ฉันว่าเขาพยายาม อยากจะดูให้แน่ใจว่าตัวเองต้องเผชิญหน้ากับอะไรแน่ แล้วถ้าอาเธอร์ไม่อยู่ตรงนั้น ไอ้สัตว์นั่นมันคงมีเวลาเหลือเฟือที่จะตรวจตราดูรอบๆ อืม..พ้อตเตอร์บอกว่าเขาเห็นมันเกิดขึ้น?' 'ใช่' คุณนายวีสลีย์พูด ด้วยน้ำเสียงที่ยากลำบาก 'รู้ไหม ดัมเบิ้ลดอร์เหมือนกับเฝ้ารอให้แฮรี่เห็นอะไรแบบนี้อยู่' 'ใช่ล่ะ' มู้ดดี้พูด 'มีอะไรแปลกๆเกี่ยวกับเด็กพ้อตเตอร์คนนี้ พวกเราทั้งหมดรู้อยู่แล้ว' 'ดัมเบิ้ลดอร์ดูกังวลเกี่ยวกับแฮรี่ตอนที่ฉันพูดกับเขาเมื่อเช้านี้' คุณนายวีสลีย์กระซิบ 'เขาต้องกังวลแน่' มู้ดดี้พูด 'เด็กคนนี้เห็นทุกอย่างจากข้างในตัวงูของคุณก็รู้ว่าใคร เห็นได้ชัดว่า พ้อตเตอร์ไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร แต่ว่าถ้าคุณก็รู้ว่าใครเข้าครอบงำเขาล่ะ-' แฮรี่ถอดหูพิเศษออกทันที หัวใจเขาเต้นแรงและหน้าร้อนขึ้น เขามองรอบๆที่คนอื่นๆ พวกเขากำลังจ้องแฮรี่ สายสีเนื้อยังห้อยออกมาจากหูของพวกเขา พร้อมกับสีหน้าที่ดูตื่นกลัว จากคุณ : hs3puk - [ 11 พ.ย. 46 00:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ไม่ได้แปลเร็วหรอกค่ะ พอดีว่าบทที่ 21 ทำเสร็จตั้งแต่นัดกันโพสต์วันที่ 27 ละแต่ว่า 19 ไม่มีคนทำก็เลยยังไม่ได้โพสต์ ขอบคุณ Vipavadee สำหรับคำแนะนำค่ะ ยินดีที่ได้แปลค่ะ อ่านให้สนุกนะ (หวังว่าเราคงไม่ผิดไปมากนัก บทนี้ยาก) ถ้าเราได้จุดโทษจากซินาม่า ปงโกล แล้วก็กองหลังแมนยูไม่เหนียวปานนี้ เราคงได้มาหลายลูกเลยเนอะ (นอกเรื่องมาก็นอกเรื่องด้วย ^^) จากคุณ : hs3puk - [ 11 พ.ย. 46 01:04:04 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณอีกครั้ง รอบทต่อไปนะครับ จากคุณ : onlypotter - [ 11 พ.ย. 46 08:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 32 GODDDDDDD THANKS จากคุณ : jern555 - [ 11 พ.ย. 46 09:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 33 VERY EXCITHING JUNG KA จากคุณ : jern555 - [ 11 พ.ย. 46 09:27:17 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณครับ เข้าเนตมาป๊บ เปิดมาห้องนี้เลย ติดตามสุดๆ คุณ: jern555 อ้า ใครอ่ะครับ สวยจัง จากคุณ : meon - [ 11 พ.ย. 46 14:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณมากกกกกกค่าาา จากคุณ : U Chang - [ 11 พ.ย. 46 20:51:20 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณมากค่ะ รอบทต่อไปอยู่ค่ะ จากคุณ : K__ter (K_ter) - [ 16 พ.ย. 46 05:55:03 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อิๆ ขอบคุณมากๆครับ เปิดเว็บนี้เป็นเว็บแรกเหมือนกันครับ ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : Killua (esdgr) - [ 17 พ.ย. 46 18:10:36 ]