ความคิดเห็นที่ 1 วิมส์เซ็นรับตัวผู้ต้องหาด้วยใบหน้าที่มิได้แสดงความรู้สึกแต่ก็พอจะสร้างความกังวลให้กับพลตระเวนอื่น ๆ “แล้วคราวนี้ ยังไงต่อครับนายดาบ” แซมถามขึ้นเมื่อรถม้าเคลื่อนตัวออก “คราวนี้เราไปถนนเคเบิ้ล” วิมส์ตอบ เสียงในรถข้างหลังวิมส์ดังพึมพัมขึ้นทันทีเมื่อสิ้นเสียงตอบของเขา “ผมไม่คิดว่าเราควรทำยังงั้นนะครับ” แซมแย้ง “เราต้องทำตามกฏ” วิมส์ตอบ “และนี่เป็นเวลาที่แกต้องเรียนรู้เสียทีว่าทำไมเราถึงต้องมีกฏ ไม่ต้องจ้องฉัน พลฝึกหัด ฉันน่ะถูกจ้องมาทั้งชีวิตแล้ว วิธีจ้องของแกน่ะสำหรับฉันแล้วดูเหมือนแกอยากไปส้วมมากกว่า” “แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าพวกมันทรมานผู้ต้องหานะ” แซมประท้วง “งั้นรึ” วิมส์ตอบ “ถ้าอย่างงั้นทำไมไม่มีใครทำอะไรสักอย่างล่ะ” “ ก็พวกนั้นทรมานคน ” -ยินดีต้อนรับสู่ความจริงของสังคมว่ะ ไอ้หนู- วิมส์คิด แซมเงียบไม่ปริปากอีกเลยหลังจากนั้น อย่างไรก็ตามวิมส์ได้ยินเสียงกระซิบระหว่างกันแผ่ว ๆ จากในรถ เสียงที่เขาได้ยินนั้นเป็นเสียงโรซี่ วิมศ์พอจะฟังออกว่าเธอกำลังกระซิบบอกคนอื่นในรถว่า “เขาไม่รับหรอก เชื่อฉันซิ” ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงขี้เมาในรถคนหนึ่งเอ่ยขึ้นกับวิมส์ “เอ่อ นาย..ด..ดาบ ถ้า..เราจะจ่ายค่าปรับ..ซักห้าดอลลาร์ นายดาบ..พอ..จะปล่อยพวกเราไปได้ไหม?” “สงสัยจะไม่ได้ว่ะ” วิมส์ตอบโดยไม่ได้เหลียวหน้ากลับไปดู เสียงจากข้างหลังอึกอักอยู่อีกพัก ก่อนที่อีกเสียงจะพูดขึ้น “เอ่อ ผมมีแหวนทองวงหนึ่ง สวยดีเหมือนกัน ” “ก็ดีแล้วนี่” วิมส์ตอบ “ทุกคนก็ควรจะมีของสวย ๆ งาม ๆ ติดตัวทั้งนั้น” วิมส์เผลอล้วงกระเป๋าตัวเองเพื่อหากล่องบุหรี่เงิน ชั่วขณะหนึ่งนั้นเองที่วิมส์รู้สึกโกรธก่อนจะเปลี่ยนเป็นผิดหวัง อนาคตของเขาบัดนี้หลงเหลืออยู่แค่ในความทรงจำเท่านั้น “เอ้อ แล้วถ้าเราจะให้ ” “ถ้าคุณพยายามจะติดสินบนผมอีกละก็ ” วิมส์ตอบ ขณะที่เขาเลี้ยวรถม้าเข้าไปยังถนนเคเบิ้ล “ผมจะถือเป็นภารกิจส่วนตัวที่ต้องกระทืบคุณ ผมเตือนคุณแล้วนะ” “เอาละ ถ้างั้นบางทีอาจจะมีอย่างอื่นที่คุณอยากได้” โรซี่เริ่มเจรจา ทว่ารถม้าได้มาถึงโรงพักบนถนนเคเบิ้ลแล้ว “ผมไม่สนใจข้าวต้มยามดึก” วิมส์ตัดบท “เพราะฉนั้น เงียบได้แล้ว” วิมส์ดึงบังเหียนให้มาริลีนหยุดเดิน ก่อนจะกระโดดลงจากรถพร้อมกับหยิบกระดานหนีบรายงานออกมาจากใต้ที่นั่ง “เจ็ดคน” วิมส์ตะโกนบอกยามที่เดินมาที่ประตูรถ “งั้นรึ รีบส่งตัวมาเลย” ยามว่า “ไม่มีปัญหา” วิมส์ตอบขณะที่พลิกหน้ากระดาษบนกระดานในมือก่อนจะยืนส่งมันให้ยาม “เซ็นตรงนี้ด้วย” ยามผงะราวกับเห็นผี “เซ็น? ทำไมต้องเซ็น” ยามว่า “แกแค่ส่งพวกนั้นมาก็พอ” “กฏไง” วิมส์ตอบเรียบ ๆ ไร้อารมณ์ “การส่งมอบผู้ต้องหาจำต้องมีการลงลายมือชื่อรับ ถ้าไม่มีลายเซ็น ผมถูกไล่ออกแน่” “เรื่องของแก” ยามตะคอก ก่อนจะคว้ากระดานหนีบรายงานมาจ้องดู วิมส์เองส่งดินสอให้ด้วย “ถ้าอ่านหนังสือไม่แตกแล้วอยากให้ช่วย บอกได้นะ” วิมส์พยายามช่วย ยามหงุดหงิดและเซ็นขยุกขยุยลงบนใบส่งตัว ก่อนจะส่งคืนให้วิมส์ “เอาไป แล้วส่งตัวผู้ต้องหามาซักที” “แน่นอน” วิมส์ก้มมองลายเซ็น “แต่ก่อนอื่น ขอดูบัตรประจำตัวด้วย” “อะไรอีกวะ” “ไม่ใช่ว่าผมเรื่องมากหรอกนะ” วิมส์ว่า “แต่ถ้าผมกลับไปแล้วเอาใบนี่ไปให้ผู้กองดู เกิดแกถาม – วิ คีล แกรู้ได้ไงว่านายหนูผีนี่เป็นนายหนูผีจริง ๆ -- ผมจะได้ตอบยืนยันกับแกได้ยังไง” “ฟังนะโว้ย ที่นี่นะไม่มีการเซ็นอะไรทั้งนั้น” “เดี๋ยวนี้มีแล้วว่ะ ไอ้คุณหนูผี” วิมส์ตอบ “ถ้าไม่เซ็น ก็ไม่มีผู้ต้องหา” “แล้วไง แกคิดว่าแกหยุดข้าได้หรือวะ” ยามก้าวเข้าใกล้ “ถ้าแกแตะประตูนั่น” วิมส์เตือน “ผมจะ ” “จะอะไร? ตัดมือข้าเรอะ” “ผมจะจับคุณ” วิมส์ว่า “ขัดขวางการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ นั่นข้อหาหนึ่งละ กว่าจะกลับไปถึงโรงพักเราคงเพิ่มข้อหาให้คุณได้อีกแน่ ๆ” “จับข้างั้นเรอะ แต่ข้าเป็นตำรวจเหมือนแกนะโว้ย” “ผิดว่ะ คุณไม่ใช่ตำรวจเหมือนผม” “มีปัญ หาอะไร” เสียงหนึ่งแทรกขึ้น ชายร่างเล็ก ผอมบางก้าวเข้ามาใต้แสงไฟไอ้คุณหนูผีถอยไปยืนสงบเสงี่ยมอยู่ข้าง ๆ “ไอ้หมอนี่ไม่ยอมส่งตัวผู้ต้องหาครับท่าน” ยามว่า “คุณพลตระ เวนคนนี้งั้นรึ” ชายร่างเล็กเดินกระเผลกมาที่วิมส์ และใช้นัยน์ตาเขของเขามองสำรวจวิมส์ “ครับท่าน” “อาห์ นี่คงเป็นายดาบคีล นาย ดาบคนใหม่ของกองตระ เวนซินะ” ชายร่างเล็กว่าก่อนจะหยิบลูกอมออกมาจากในกระป๋องแบน ๆ ของเขา “ผมได้ยินเรื่องของ คุณมาเหมือนกัน” ลักษณะการพูดของหมอนี่กระเผลกเหมือนขาของเขา “ข่าวของคุณเร็วใช้ได้นี่” “รู้สึกคุณจะยังไม่ได้วันทยาหัตถ์นะ” “ผมไม่เห็นใครที่ผมต้องวันทยาหัตถ์” วิมส์ตอบ “ก็จริง ก็จริง คุณมาใหม่ อาจจะยัง ไม่คุ้นกับธรรมเนียมที่นี่ ผมจะบอกให้คุณ รู้ไว้ก็แล้วกัน พวกเราเป็นกองพิ เศษ แล้วงานของพวกเราหลาย ครั้งก็มักจะทำได้ดี กว่าถ้าพวกเราแต่งนอกเครื่องแบบ” อย่างเช่นใส่ถุงมือยางงั้นซิ วิมส์คิดในใจดัง ๆ ก่อนจะตอบโดยไม่ได้มีความหมายใด ๆ ว่า “ครับท่าน” “ผมคือผู้กองสวิง” ชายร่างเล็กประกาศ “ตอนนี้คงวันทยาหัตถ์ได้แล้วใช่ไหม” วิมส์วันทยาหัตถ์ สวิงยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “ดีมาก เพิ่งมาส่งผู้ต้องหาเป็นครั้งแรกงั้นซิ” “ครับผม” “ แถมมาเช้า กว่าปรกติด้วย เต็มรถอีกต่าง หาก เออ ไหนให้ผมดู หน่อยซิ” สวิงมองลอดลูกกรงเข้าไป “อ้า สวัสดีคุณปาล์ม วันนี้มี เพื่อนมาด้วยรึ ” “ฉันถักโครเชต์ย่ะ ” “แล้วก็ยังมีพวกขี้เมา อื้อฮึ” สวิงถอยออกมา “คนของคุณทำงานได้ดีนี่” สวิงเอื้อมมือจับที่เปิดประตู ทว่าเสียงดาบขยับเล็กน้อยจากฝักดังทำลายความเงียบให้ได้ยินโดยชัดเจน สวิงหยุดยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ ส่งลูกอมเข้าปาก “ผมคิด ว่าคนพวกนี้ไม่น่าจะเป็นปัญหา หรือคุณว่าไง นายดาบ เอาเป็นว่าคุณส่งพวกเขากลับไป ก็แล้วกัน” “ครับผม” “แต่ก่อนอื่น ช่วยอะไรผมสักหน่อยซิ ไม่มีอะไรมากหรอก แค่งานอดิเรกผมน่ะ” “ครับ?” สวิงล้วงมือลงไปในกระเป๋าของเสื้อยาวของเขาก่อนจะดึงเอาคาลิปเปอร์เหล็กออกมาตัวหนึ่ง สวิงใช้คาลิปเปอร์ตัวนั้นวัดความกว้างใบหน้าของวิมส์ ความกว้างจมูก ความยาวคิ้ว ก่อนจะใช้ไม้บรรทัดเหล็กวางทาบใบหู ตลอดเวลาที่สวิงทำการวัดทั้งหลายเหล่านี้ ปากเขาก็พึมพัมอะไรบางอย่างอยู่โดยตลอด เมื่อการวัดเสร็จสิ้นสวิงก็เก็บอุปกรณ์ทั้งหมด “ยินดี..ด้วย นายดาบ” สวิงว่า “ทั้ง ๆ ที่คุณ มีลักษณะด้อยโดยธรรม ชาติ คุณก็ อุตส่าห์ฟันฝ่ามีความก้าวหน้า มาอย่างที่คุณเป็น อยู่ได้ รู้ไหม ว่าลักษณะตาคุณบอกว่า คุณเป็นฆาตกร คุณ เชื่อผมได้เลยเรื่อง นี้ ผมไม่เคยวิเคราะห์พลาดมาก่อน” “ไม่รู้ครับท่าน จะคอยระวังครับท่าน” วิมส์รับปาก “ยังไงก็แล้ว แต่ ผมแน่ใจว่าพอคุณปรับตัวได้แล้ว คุณกับพล ฯ เอ้อ คุณเรียกเขาว่าไงนะ อ้อ พล ฯ หนูผีจะเข้ากันได้ดีเป็นผีกับโลงเชียวละ” “ครับผม เหมือนผีกับโลงครับผม” “เอาละ อย่า..ให้ผมทำให้คุณเสียเวลาเลยนายดาบคีล คุณไปได้แล้ว” วิมส์ทำวันทยาหัตถ์ สวิงเพียงพยักหน้าก่อนจะหมุนตัวเดินกระย่องกระแย่งกลับเข้าไปในโรงพัก จากลักษณะการเดินเช่นนี้วิมส์เพียงสงสัยอยู่ในใจว่าข้อต่อของสวิงน่าจะทำด้วยสปริงถึงได้สามารถเดินเป็นจังหวะประหลาดเช่นนั้นได้ จากคุณ : Away from Thailand - [ 23 พ.ย. 46 08:03:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิมส์ไม่สนใจพล ฯ หนูผีที่ยืนหัวเสียอยู่ด้านข้าง เขาปีนกลับขึ้นไปบนรถ “แซม เราจะกลับโรงพักล่ะ” วิส์บอก “ ดีว่ะไอ้หนูผี” แซมไม่ได้เอ่ยปากใด ๆ กระทั่งรถออกห่างจากโรงพักที่ถนนเคเบิ้ลพอสมควร “นายดาบจะใช้ดาบกับเขาจริง ๆ ใช่มั้ย” “ไม่ใช่เรื่องของแก ขับรถไปเถอะ” “แต่นั่นผู้กองสวิงนะ แล้วตอนที่นายดาบขอดูบัตรประจำตัวของไอ้หนูผีนะ ผมแทบหัวใจวาย นายดาบรู้อยู่แล้วว่าพวกนั้นไม่ยอมเซ็นรับผู้ต้องหาดี ๆ แน่ ๆ เพราะถ้าพวกนั้นมันก็จะมีหลักฐานว่าพวกนั้นจับคนเอาไว้ และถ้ามีใครพยายามจะสอบสวนเรื่องนี้ทีหลัง ” “ฉันบอกให้แกขับรถ แกก็ขับรถไปพล ฯ ฝึกหัด” อันที่จริงที่แซมว่ามาก็ถูกต้อง พวกนิรนามทั้งรักทั้งเกลียดงานเอกสาร ขณะที่พวกเขาชอบที่จะบันทึกทุก ๆ อย่างเกี่ยวกับคนอื่น พวกเขากลับไม่ชอบให้คนอื่นมีเรื่องของพวกเขา “ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะทำได้ นายดาบ!” เรื่องยังไม่จบแค่นี้แน่ วิมส์คิด แต่ตอนนี้คนที่น่าจะสร้างปัญหาให้มากที่สุดก็คือสวิงนี่แหละ วิมส์หันไปใช้มือทุบห้องขังที่ด้านหลัง “ขอโทษทีที่ทำให้เสียเวลานะทุกคน แต่ดูเหมือนว่าพวกนิรนามจะไม่อยากได้พวกคุณ เพราะฉนั้นเราคงต้องสอบสวนพวกคุณเองเสียแล้ว เนื่องจากเราไม่มีประสบการณ์เรื่องนี้ซักเท่าไหร่แล้วเราก็ไม่อยากทำอะไรที่ผิดพลาด เพราะฉนั้นความร่วมมือของพวกคุณจะเป็นประโยชน์อย่างมาก เอาละ นี่คือคำถาม มีใครตรงนี้ต้องการจะล้มล้างเจ้าเมืองโดยใช้กำลังหรือเปล่า” เงียบ ไม่มีคำตอบ “เฮ้ ผมไม่มีเวลานะ จะให้ต้องซักกันทั้งคืนหรือไง ว่าไง มีใครอยากจะล้มพระยาวินเดอร์ด้วยกำลังหรือเปล่า” “ ไม่มีมั้ง” เสียงที่ตอบมาคือเสียงของโรซี่ “ถ้างั้นด้วยการถักโครเชต์ล่ะ” “ไม่ต้องมาประชดฉัน” เสียงตอบมาจากในรถ “ไม่มีเลยงั้นรึ แย่จัง” วิมส์ว่า “พล ฯ ฝึกหัด แกอยากจะถามอะไรมั้ย” “เอ้อ ไม่มีครับนายดาบ” แซมไม่ค่อยแน่ใจกับสิ่งที่เขาเพิ่งจะได้ยิน “ถ้างั้น เราก็คงต้องจบแค่นี้ สำหรับต่อจากนี้พล ฯ ฝึกหัดแซมผู้น่ารักของเราจะขับรถพาพวกคุณไปส่งบ้าน ซึ่งค่าโดยสารก็คือคนละครึ่งดอลลาร์ และเราจะออกใบเสร็จให้ หวังว่าพวกคุณจะได้รับความสะดวกสบายในการเดินทางและจะกลับมาใช้บริการรถของพลตระเวนอีกเมื่อจำเป็นต้องออกจากบ้านในยามวิกาลในคราวหน้านะครับ” เสียงพึมพัมด้วยความประหลาดใจเหลือแสนดังขึ้นจากภายในรถ สิ่งที่เกิดขึ้นมันช่างเหลือเชื่อสำหรับพวกเขา “นายดาบครับผม” พล ฯ ฝึกหัดแซมเรียก “ว่าไง” “นายดาบมีตาของฆาตกรจริง ๆ ง่ะ” “คงมีมั้ง แต่สงสัยจะอยู่ในกระเป๋าที่บ้าน” แซมเงียบไปอีกครู่ใหญ่ เมื่อแซมเอ่ยปากอีกครั้งหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขากำลังหมกมุ่นกับเรื่องอื่นอยู่ “นายดาบ อะไรคือข้าวต้มยามดึกง่ะ” “ข้าวต้มก็คือข้าวต้ม แม่แกไม่เคยทำให้แกกินเรอะ” “เคยครับนายดาบ แต่ว่า ” “แต่ว่าอะไร” “ผมแค่คิดว่ามันหมายถึงอย่างอื่นด้วย อย่างอื่นที่ค่อนข้างไม่สุภาพน่ะ” สิบนาทีต่อมาพวกเขาก็กลับมาถึงโรงพัก วิมส์เองรู้ว่าถึงตอนนี้ข่าวใหม่กำลังแพร่ออกไปถึงทุกคนในแองค์มอร์ปอร์ค แซมหนุ่มเองแอบไปจับกลุ่มคุยกับพลตระเวณคนอื่น ๆ ขณะที่พวกเขาปล่อยผู้ต้องหาที่จุดตรวจแต่ละจุด เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ในแองค์มอร์ปอร์ค พลตระเวนไม่เคยชอบพวกนิรนาม ไม่ว่ากองตระเวนจะห่วยแค่ไหนพวกเขาก็ยังเห็นว่าตัวเองมีศักดิ์ศรีเหนือกว่าพวกนิรนามมากนัก จากคุณ : Away from Thailand - [ 23 พ.ย. 46 08:04:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โรซี่ ปาล์มเปิดประตูและเดินนำเข้าไปในห้องตามด้วยซานดร้า แบตตี้ “เขาเป็นพวกไหนกันแน่” ซานดราเอ่ยขึ้น ก่อนจะวางตะกร้าของเธอลงบนพื้น เสียงโลหะกระทบกันดังกร๊องแกร็งอยู่ข้างใน “เขาเป็นพวกเดียวกับเราหรือเปล่า” “เธอก็ได้ยินที่เขาพูด” โรซี่หงุดหงิด “ไม่ยอมรับสินบน แต่ก็จับพวกเราไปหาไอ้เลวสวิงแต่ไม่ยอมส่งตัวพวกเราให้ เขากำลังเล่นอะไรวะนี่ ฉันน่าจะปล่อยให้หมอนั่นตายไปซะ ไม่น่าให้มอสซี่รักษาเลยจริง ๆ” “ว่าแต่ว่า ไอ้ข้าวต้มยามดึกนี่มันอะไรเหรอ” โรซี่ชะงัก เธอเองความจริงก็ชอบแซนดร้าไม่น้อย อย่างน้อยเธอก็จ่ายค่าเช่าห้องตรงเวลา แต่บางครั้งเธอก็คิดว่าเธอกับซานดราจำต้องเปิดอกคุยกันบ้าง “ก็ข้าวต้มนั่นแหละ” โรซี่ตอบ “ฉันว่าเธอเอาของไปซ่อนก่อนดีกว่า” ใครซักคนเคาะประตู โรซี่พยัหน้าให้ซานดร้าหลบเข้าไปหลังม่านลูกปัด สำรวจตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตู ชายแก่ร่างเล็กหน้าตาเหี่ยวย่นหนวดเครายาวยืนอยู่ข้างนอก เขายืนถือหมวกอยู่ในมือด้วยท่าทางกระวนกระวาย “ว่าไง” โรซี่พูด “คือผมเห็นป้ายเขียนว่า –บริการ-- แขวนไว้อยู่ข้างนอก” ตาแก่พึมพัม “คือ แบบว่า ตั้งแต่เมียผมตายไป คือว่า อะไร อะไร มันก็ไม่เหมือนเดิม ไอ้จะให้ผมทำของผมเอง ผมก็ไม่ค่อยถนัด ” สายตาตาแก่ที่มองมายังโรซี่ เป็นสายตาที่ทั้งมุ่งหวังและทั้งเต็มไปด้วยความละอาย โรซี่ก้มมองถุงผ้าข้างตัวตาแก่ ในนั้นเต็มไปด้วยถุงเท้าซักสะอาดแต่ล้วนเก่าขาดทั้งสิ้น ทุกข้างล้วนมีรูที่ส้นเท้าหรือไม่ก็หัวแม่เท้า “ซานดร้า” โรซีเรียก “มีลูกค้ามาแน่ะ” จากคุณ : Away from Thailand - [ 23 พ.ย. 46 08:04:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันนี้เข้ามาคนแรก ง่า ไอ้ที่วัดหัววิมส์นี่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่เลย เอ แสดงว่าก่อนหน้าพระยาเวทีนี่ ที่ AMP ไม่เคยมีสมาคมวิชาชีพเลยใช่ไหมคะ คือไม่มีโรงเรียนมือสังหาร โรงเรียนตัวตลกด้วยใช่ไหม จากคุณ : ทินา - [ 23 พ.ย. 46 15:18:49 A:161.200.255.162 X:161.200.128.77 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มีโรงเรียนมือสังหารครับ แต่ยังไม่มีสภาพเป็นสมาคมเหมือนในยุคพระยาเวที พระยาเวทีเองก็เป็นศิษย์เก่าโรงเรียนนี้ จากคุณ : Away from Thailand - [ 23 พ.ย. 46 20:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Discworld - Night Watch (16) ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2561723 จากคุณ : Away from Thailand - [ 30 พ.ย. 46 10:19:25 ]