ความคิดเห็นที่ 1 ชายคนแรกถูกสัตว์ร้ายในร่างของวิมส์ยันเข้าที่พุงกะทิก่อนจะหันมาคว้าอีคนข้างหลัง มีดในมือของชายคนนั้นเสียบเข้าใส่หน้าอกวิมส์หากแต่มีดกลับไถลไปกับเสื้อเกราะ วิมส์ก้มหัวลงและใช้หมวกเหล็กที่ใส่พุ่งชนชายคนที่สองซึ่งก็เป็นให้ผลลงไปนอนหงิกงออยู่กับพื้น วิมส์หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับชายคนแรกซึ่งกำลังโบกมีดในมือไปมาเพื่อขู่วิมส์ “ทิ้งมันซะ” วิมส์สั่ง “ผมจะไม่พูดซ้ำนะ” วิมส์ถอนใจก่อนจะดึงอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋าหลัง อะไรสักอย่างนั้นมีสีดำ รูปร่างยาวเรียว และอะไรสักอย่างนั้นเป็นถุงหนังบรรจุเต็มด้วยเม็ดตะกั่ว คนทั่วไปรู้จักสิ่งนี้ในชื่อแบล็กแจ็ก ในเวลาที่วิมส์เป็นผู้บัญชาการกองตระเวนนั้น เขาได้สั่งห้ามใช้เจ้าสิ่งนี้ ทว่าพลตระเวนหลายคนก็ยังแอบเก็บมันเอาไว้ วิมส์ฟาดแบล็กแจ็กลงบนท่อนแขนของชายถือมีด เสียงร้องดังขึ้นโหยหวนพร้อมกับเสียงมีดหล่นกระทบพื้น “ฉันจะปล่อยเพื่อนแกนอนพักสบาย ๆ ตรงนี้” วิมส์พูด “ยังไงก็ตาม ไอ้หนูผีแกคงต้องการหมอ จะตามมาดี ๆ หรือจะให้ใช้กำลัง?” ไม่กีนาทีหลังจากนั้น หมอลอว์นก็เปิดประตูหลังและพบวิมส์ซึ่งกำลังแบกใครคนหนึ่งไว้บนบ่า “คุณรักษาทุกคน ใช่มั้ย” วิมส์ว่า “ก็คงมั้ง แต่ว่า ” “ไอ้หมอนี่เป็นพวกนิรนาม” วิมส์บอก “ตั้งใจจะฆ่าผม แต่ตอนนี้คงต้องรีบหาหมอมากกว่า” “แล้วเป็นยังไงมายังไง หมอนี่ถึงได้หมดสติอย่างนี้ล่ะเนี่ย” หมอลอว์นขณะนี้ใส่ผ้ายางและรองเท้ายางกันเปื้อน “ก็มันไม่ยอมมาหาหมอ” หมอลอว์นถอนใจ ก่อนจะใช้มือซึ่งถือไม้เช็ดพื้นโบกไปทางห้องข้างใน “วางเขาไว้ในห้องผ่าตัด” เขาว่า “ให้ผมทำความสะอาดเศษ ๆ ของคุณซาลซิเฟอรัสนี่เสียก่อน” “ทำไม เขาทำอะไรเหรอ” “เขาอ้วกแตกน่ะ” วิมส์หุบปากและอุ้มร่างไร้สติเข้าไปในห้อง ข้างในนั้น วิมส์สังเกตเห็นโต๊ะ ตั่งเครื่องมือ และชั้นบนผนังซึ่งวางเต็มไว้ด้วยขวดต่าง ๆ บางขวดนั้นมีอะไรลอยอยู่ด้วย อีกผนังหนึ่งนั้นก็แขวนเต็มไปด้วยเครื่องมือรูปร่างประหลาด “ก่อนผมจะตายนะ” ลอว์นพูดขณะตรวจอาการ “ผมจะสั่งให้เขาแขวนกระดิ่งไว้หน้าหลุมศพ ผมคงมีความสุขพิลึกที่จะไม่ต้องตื่นขึ้นทุกทีที่คนสั่นกระดิ่งผม วางเขาลงตรงนั้นแหละ ดูเหมือนแค่หมดสติไปเท่านั้นแหละ” “คงเพราะผมอัดเขามั้ง” วิมส์พยายามอธิบาย “หักแขนเขาด้วยงั้นซิ” “อื้อฮึ” “ฝีมือดีมาก หักได้ดี หักอย่างนี้เข้าเฝือกง่ายมาก มีอะไรรึ?” หมอลอว์นถามวิมส์ซึ่งกำลังจ้องเครื่องมือที่เขาใช้ “ต้องใช้ของพวกนี้ด้วยรึ” วิมส์ถาม “งั้นซิ บางอันก็ยังแค่ทดลองใช้เท่านั้น” หมอลอว์นตอบขณะที่เขาลงมือทำงาน “แหม คงน่าเกลียดพิลึกถ้าใครพยายามใช้ไอ้นี่กับผม” วิมส์ว่าขณะที่ยกเครื่องมือชิ้นหนึ่งขึ้นมาดูใกล้ “ผมจะบอกให้นะ นายดาบ ไอ้ที่คุณถืออยู่น่ะไม่ได้มีไว้สำหรับคุณหรอก” หมอลอว์นตอบ “ไอ้นั่นมีไว้สำหรับเรื่องของผู้หญิงโดยเฉพาะ” “ของผู้หญิง บริการรึ?” วิมส์วางมันลงแทบไม่ทัน “ไอ้นั่นนะรึ เปล๊า พวกนั้นรู้วิธีป้องกันตัวเองดีพอที่จะไม่ต้องใช้ของพวกนี้ ผมใช้เครื่องมือพวกนี้เพื่อ งานป้องกันมากกว่า” “สอนวิธีใช้ห่วง อะไรทำนองนั้น” วิมส์ว่า “เปรียบเทียบได้ดี ก็อะไรทำนองนั้น” วิมส์มองที่เครื่องมือนั้นอีกที ขณะที่หมอลอว์นถามขึ้น “ตกลงคุณแต่งงานแล้วอย่างที่โรซี่ว่า?” “เอ้อ ใช่ แต่เมียผมไม่ได้มาด้วย” วิมส์เผลอหยิบมันขึ้นมาอีกก่อนจะลนลานทิ้งมันลงไปอีกเมื่อเขานึกขึ้นได้ “ผมจะบอกให้นะว่าการคลอดลูกน่ะมันไม่ได้ง่ายเหมือนปอกกล้วยหรอกนะ” หมอลอว์นพูด “ผมรู้” “แต่พวกหมอตำแยก็ไม่ค่อยอยากให้ผมเข้าไปยุ่งกับงานของพวกเขาซักเท่าไหร่ พวกนั้นชอบพูดว่านี่ไม่ใช่งานของผู้ชาย ทำยังกับเรายังอยู่ในยุคหิน” หมอลอว์นก้มมองคนไข้ “อ่าห์ อย่างที่นักปราชญ์เซปตัม ต้นตระกูลหมอเคยพูด –งานนี้ฟรีหรือเปล่า?--” วิมส์ล้วงถุงเงินของเจ้าหนูผีออกมาดู “หกดอลลาร์ พอมั้ย” “ทำไมพวกนิรนามต้องลอบทำร้ายคุณด้วย คุณเป็นตำรวจไม่ใช่รึ” “ผมเป็นตำรวจแต่พวกเขาไม่ใช่ คุณไม่รู้เลยหรือไงว่าพวกนั้นทำอะไรบ้าง” “ก็ทำแผลให้คนที่พบกับพวกนิรนามมาหลายคนเหมือนกัน” หมอลอว์นตอบอย่างระมัดระวัง การรู้มากเกินไปบางครั้งก็ไม่ปลอดภัยนัก “บางคนก็ข้อหลุด บางคนก็โดนไฟลวก แผลแปลก ๆ เทือกนั้นแหละ” “คืนก่อนผมเจอกับผู้กองสวิง” วิมส์เล่า “โดยรวมแล้วผู้กองนั่นก็ดูสุภาพดี แต่ผมแน่ใจว่าไอ้หมอนี่กับเพื่อนมาตามคำสั่งของเขา คงอยากรู้ว่าผมจะไปได้ไกลแค่ไหน” “คนที่อยากรู้เรื่องคุณไม่ได้มีแค่ผู้กองนั่นหรอก จะบอกให้” หมอลอว์นว่า “โรซี่ ปาล์มเองก็อยากเจอคุณ เอ้อ ผมเดาเอานะว่า –ไอ้อกตัญญูสารเลว-- นี่น่ะหมายถึงคุณ” “สงสัยคงเรื่องที่ผมติดเงินเธอนั่นแหละ” วิมส์ตอบ “ว่าแต่ผมติดเธอเท่าไหร่ล่ะนี่” “ไม่ต้องถามผม” หมอลอว์นตอบ ขณะใช้ปูนพลาสเตอร์พอกแขนไอ้หนูผี “โรซี่กำหนดราคาเธอเองทุกครั้ง” “เฮ้ย ผมหมายถึงค่าตอบแทนที่เธอหามผมมาให้คุณช่วยนะ” “นั่นก็ด้วย คุณต้องคุยกับเธอเองแหละ ผมคงช่วยคุณเรื่องนี้ไม่ได้หรอก” จากคุณ : Away from Thailand - [ 30 พ.ย. 46 10:20:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิมส์มองหมอลอว์นทำงานอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามขึ้น “รู้อะไรเกี่ยวกับแบตตี้มั้ย” “คนเย็บผ้า? มาใหม่นี่ เพิ่งมาได้ไม่นาน” “เป็นคนเย็บผ้าจริง ๆ” หมอลอว์นตอบ “ใช่ เห็นว่ามาเพราะได้ยินว่าหญิงบริการในแองค์มอร์ปอร์คได้เงินดี กว่าเธอจะรู้ว่าแองค์มอร์ปอร์คต้องการหญิงบริการแบบไหนเธอก็มาอยู่ที่นี่ซะแล้ว จะบอกให้นะว่าคนที่ทำให้เธอรู้ความหมายของหญิงบริการของแองค์มอร์ปอร์คน่ะ ผมต้องเป็นคนเอาเข็มถักโครเชต์ออกจากใบหูเขาทีเดียวแหละ รู้สึกว่าเธอชอบจะจับกลุ่มกับ—หญิงบริการ—คนอื่น ๆ นะ” “ทำไมกัน” “เพราะนั่นเป็นวิธีหาลูกค้าของเธอไง” หมอลอว์นตอบ “ไม่เคยคิดบ้างเลยหรือ นายดาบ ว่าบางครั้งคนที่ไปโรงนวดไปเพราะต้องการนวดจริง ๆ ถึงแม้คนเย็บผ้าทั่วไปมักจะเขียนป้ายติดไว้ว่า –ปะชุนผ้า รอรับได้เลย-- ทว่าผู้ชายหลาย ๆ คนก็มักจะเข้าใจผิดในลักษณะเดียวกับที่แบตตี้เข้าใจผิด เมืองนี้น่ะนะ นายดาบ เต็มไปด้วยผู้ชายที่ห่างลูกห่างเมียมาทำงานหาเงิน แล้วพวกนี้ก็ไม่เคยเรียนที่จะปะชุนเสื้อผ้าด้วยตัวเอง ถ้าพวกหญิงบริการเจอคนพวกนี้ พวกเธอจะส่งต่อพวกเขามาให้แบตตี้อีกที” “นั่นผมเข้าใจ ที่ไม่เข้าใจคือทำไมเธอต้องออกไปข้างนอกพร้อมกับตะกร้าใบโตในยามวิกาลด้วย” วิมส์อธิบาย หมอลอว์นยักไหล่ “อันนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาละผมเสร็จแล้ว แต่ผมว่าจะดีกว่าสำหรับหมอนี่ถ้าเขาจะนอนพักอีกหน่อย” หมอลอว์นพยักหน้าไปที่ชั้นวางขวด “อยากให้หลับนานแค่ไหนล่ะ?” “ทำยังงั้นได้ด้วยหรือ” “ทำได้ซิ เทียบกับวิธีของแองค์มอร์ปอร์คซึ่งก็คือการแพ่นกระบาลด้วยไม้หน้าสาม ผมว่าวิธีผมดีกว่าเยอะ” “ไม่ใช่ ผมหมายถึงว่าคนที่เป็นหมอไม่ควรทำร้ายคนไข้ไม่ใช่หรือ” “หมอจริงไม่ทำร้ายคนไข้แน่นอน แต่ถ้าคุณอยากจะพ่นกระบาลพวกนิรนามด้วยไม้หน้าสามล่ะก็ ผมก็ไม่มีเหตุอะไรต้องขวาง ผมเคยรักษาคนที่เจอกับสวิง นิ้วของพวกเขาหักป่นปี้ไม่มีดีเลยแหละ เพราะฉนั้น จะว่าไปแล้ว ถ้าคุณจะฟาดเขาด้วยไม้หน้าสามจริงล่ะก็ ผมจะช่วยชี้จุดฟาดให้ด้วยก็ยังได้” “คงไม่ต้องหรอก ผมแค่อุ้มเขาออกไปทางประตูหลังไปทิ้งไว้ริมถนนไกล ๆ หน่อยก็พอ” “แค่นั้น ” “อือ ผมคิดว่าผมจะเขียนชื่อตัวเองตัวโต ๆ ไว้บนเฝือกด้วยดีมั้ย” “น่าสนใจมาก” หมอลอว์นว่า “คุณมีวิธีสร้างศัตรูที่น่าสนใจมาก นายดาบ” “ผมไม่เคยเย็บผ้า” วิมส์เอ่ยขึ้นขณะที่เขายกไอ้หนูผีขึ้นพาดบ่า “แต่บอกผมทีเถอะว่าคนเย็บผ้าน่าจะใส่อะไรไว้ในตะกร้า?” “ไม่รู้ซิ เข็ม ด้าย กรรไกร อะไรเทือกนั้นกระมัง” หมอลอว์นตอบ “ซึ่งก็ไม่น่าหนักมาก” วิมส์เสริม “ก็ไม่น่าหนักมาก ถามทำไม” หมอลอว์นเห็นด้วย “ก็ไม่มีอะไร” วิมส์พูด ทว่าในใจนั้นวิมส์บันทึกข้อมูลนี้ไว้แล้ว “ต้องไปละ ต้องเอาหมอนี่ไปทิ้งก่อนที่หมอกจะจาง” “ก็ดี จะให้ทำอาหารเช้าไว้มั้ย วันนี้มีตับลูกวัวนะ” เช้านั้น วิมส์หลับลึกและยาว สำหรับวิมส์แล้ว การนอนกลางวันเป็นเรื่องธรรมดา ยี่สิบห้าปีของการเป็นพลตระเวนฝึกให้เขาคุ้นเคยกับความมืด มีไม่กี่คนนักที่สามารถแฝงตัวเข้าไปในเงามืด และเฝ้ามองโดยไม่มีใครสังเกตเห็นได้อย่างเขา วิมส์จำครั้งแรกที่เขาพบสวิงเมื่อครั้งที่เขายังเป็นพล ฯ ฝึกหัดได้ เขาไม่แน่ใจว่าสวิงอยู่ในสงครามหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ เขาเป็นคนหนึ่งที่กระตุ้นให้สงครามเกิดขึ้น สวิงเคยเรียนอยู่ที่โรงเรียนมือสังหารซึ่งก็น่าจะเพียงพอที่จะทำให้กรมวังปฏิเสธเขาไปโดยอัตโนมัติ ทว่าวินเดอร์ชอบทฤษฎีของสวิงแล้วก็เลยบรรจุเขาให้เป็นจ่าในกรมวัง สวิงถูกเลื่อนขึ้นเป็นผู้กองเกือบจะในทันที วิมส์ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไม วิมส์ไม่ได้เกลียดคนหัวดี ทว่าสวิงไม่ใช่ คนฉลาดคือคนที่เฝ้าสังเกตและเรียนรู้ทุกอย่างรอบ ๆ ตัว ก่อนจะสรุปว่าอะไรคือสิ่งที่ผู้คนเขาทำกันก่อนจะวางแผนรับมือกับสิ่งเหล่านั้น ทว่าสวิงกลับนั่งนึกนั่งฝันถึงสิ่งที่เขาคิดว่าแต่ละคนควรจะเป็นควรจะปฏิบัติ ถ้าสวิงเป็นแค่พวกฤาษีนักบวชสิ่งที่เขาคิดคงไม่มีผลอะไรมากนัก แต่สวิงเป็นตำรวจและการคิดเองเออเองโดยไม่สนใจโลกแห่งความเป็นจริงทำให้ตำรวจแบบสวิงกลับหัวกลับหางจนน่ากลัว ยกตัวอย่างกฏหมายอาวุธ โดยเหตุที่อาชญากรรมมากมายหลายครั้งล้วนมีการใช้อาวุธ สวิงจึงเห็นว่าจำนวนอาชญากรรมจะลดลงได้ก็ต่อเมื่อมีการลดจำนวนอาวุธ วิมส์ไม่รู้ว่าสวิงใช้เวลาแค่ไหนกว่าจะได้ข้อสรุปเช่นที่ว่า อย่างไรก็ตามเหตุผลเช่นนี้สำหรับวิมส์แล้วไร้สติเป็นอย่างยิ่ง อาจจะจริงที่ว่าถ้าจำนวนอาวุธลดลงแล้ว จำนวนอาชญากรรมจะลดด้วย แต่นั่นหมายถึงว่าต้องมีจำนวนตำรวจมากพอด้วยเช่นกัน—ซักสามคนต่อประชากรหนึ่งคนนั่นแหละ—น่าแปลกใจเหมือนกันทีว่าทันทีที่กฏหมายถูกประกาศใช้ อาวุธจำนวนหนึ่งก็ถูกมอบคืนให้ตำรวจโดยดี อย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่สวิงไม่เคยทำความเข้าใจก็คือความจริงที่ว่าโจรคงไม่ได้เป็นโจรถ้ามันเกรงกลัวกฏหมาย นอกจากนี้โจรก็ไม่ได้มีความตั้งใจใด ๆ ที่จะทำให้บ้านเมืองสงบสุข ฉะนั้น การที่ประชาชนไร้อาวุธปกป้องตนเองมีความหมายสำหรับเหล่าโจรเพียงแค่ว่าพวกมันมีความสุขกับการประกอบอาชีพยิ่งขึ้น ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ประชาชนที่ไม่เชื่อว่าเฉพาะโจรเท่านั้นที่สมควรมีอาวุธกลับถูกจับกุมเป็นว่าเล่น สำหรับตำรวจโดยทั่วไปผู้ซึ่งมีเหตุผลมากมายชวนให้เชื่อได้ว่าเจ้านายชนชั้นปกครองไม่ได้ใส่ใจใด ๆ กับข้าราชการผู้น้อยก็เลือกที่จะจับกุมคนธรรมดาที่ไม่กล้าจะขัดขืนมากกว่าจะจับกุมพวกที่เที่ยวระรานชาวบ้าน ในกรณีนี้คนธรรมดาที่มีฐานะก็เป็นเป้าหมายที่ดีอย่างยิ่ง ไม่นานนักสถิติการจับกุมผู้กระทำผิดก็พุ่งสูงกระฉูดซึ่งก็สร้างความพอใจให้กับสวิงเป็นอย่างยิ่ง จริงอยู่ที่ว่าพวกที่ถูกจับบางคนเป็นเพราะการพกพาอาวุธ แต่หลายต่อหลายรายก็เกิดขึ้นเพราะการต่อสู้และทำร้ายเจ้าพนักงาน และโดยเหตุที่นี่คือเจ้าพนักงานที่ถูกทำร้าย เรื่องราวจึงเริ่มลุกลามใหญ่โต และไม่นานนักตำรวจก็เริ่มลืมไปว่าพวกเขามีหน้าที่จับโจรและขโมยซึ่งระบาดไปทั่ว ไม่ใช่การเที่ยวจับประชาชนที่เหม็นหน้าตำรวจและยิ่งเกลียดพวกเขามากยิ่งขึ้นในแต่ละวันที่ผ่านไป ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่เพราะว่าบ้านเมืองไม่มีกฏหมาย ในทางตรงข้าม บ้านเมืองมีกฏหมายมากเสียจนทุกคนไม่สามรถหลีกเลี่ยงการละเมิดกฏหมาย ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร สิ่งที่พวกเขาทำล้วนต้องผิดกฏหมายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง สวิงไม่เคยเข้าใจว่ากฏหมายมีเพื่อกดดันและบังคับคนเลวให้ต้องประพฤติดี สิ่งที่สวิงทำมีผลตรงข้าม เขาผลักดันให้คนดี ๆ ต้องกลายเป็นอาชญากรในที่สุด ในเวลาเดียวกันนั้นเอง กรมพิเศษของเขานั้นเองคือแก๊งอันธพาลที่ใหญ่ที่สุดของแองค์มอร์ปอร์ค จากคุณ : Away from Thailand - [ 30 พ.ย. 46 10:20:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แคนี้ยังไม่พอ สวิงยังอุตส่าห์คิดค้นศาสตร์แห่งทรลักษณ์ขึ้น ตำรวจเลว ๆ นั้นมีวิธียัดเยียดข้อหามากมายนัก ทว่าอย่างน้อยในอดีตนั้นการจะทำให้คนดี ๆ ต้องยอมสารภาพในอาชญากรรมที่เขาไม่ได้กระทำหมายความว่าไอ้ตำรวจเลว ๆ เหล่านั้นต้องใช้เครื่องบีบข้อ ตอกเล็บ และการทรมานอื่น ๆ ทว่าสำหรับสวิงแล้ว เครื่องมือเหล่านี้ไม่จำเป็นแม้แต่น้อย อาศัยแค่ลักษณะของหัวคิ้วสวิงก็สามารถบอกได้ว่าใครเป็นคนดีหรือคนร้าย อาศัยคาลิปเปอร์และไม้บรรทัด สวิงวัดขนาดใบหน้า บวกนั่นบวกนี่ ก่อนจะหารความยาวของจมูกด้วยความยาวเส้นรอบใบหน้าก่อนจะคูณด้วยระยะระหว่างลูกตา อาศัยตัวเลขที่ได้สวิงจะสามารถบอกได้เลยว่าใครเป็นไอ้ขี้โกงและมี:-)เป็นอาชญากรขนาดไหน แน่นอนว่าสวิงไม่เคยทายผิด การสอบสวนของสวิงและพวกโดยอาศัยกระบวนการที่ง่ายกว่าของพวกเขาในอีกยี่สิบนาทีต่อมายืนยันผลการทำนายของสวิงเสมอ ทุกคนล้วนเคยทำความผิด วิมส์เข้าใจเรื่องนี้ดี อันที่จริงตำรวจทุกคนล้วนเข้าใจเรื่องนี้ดีทั้งนั้น และนั่นทำให้ตำรวจเป็นที่หวั่นเกรงเพราะพวกเขากลัวว่าตำรวจอาจรู้ว่าความผิดของพวกเขาคืออะไร แน่นอนว่าตำรวจอาจจะไม่ได้รู้อะไรเลยก็ได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ตำรวจจะสุ่มลากใครออกมาจากถนนและใช้ค้อนทุบเล็บกระทั่งเขายอมบอกว่าความผิดของพวกเขาคืออะไร ถ้าไม่ใช่เพราะวินเดอร์ สวิงน่าจะกลายเป็นศพริมถนนไปนานแล้ว ทว่าวินเดอร์กลับมอบอำนาจให้เขาเพราะไม่มีใครสามารถจะจับผิดคนอื่นได้ยิ่งกว่าสวิงอีกแล้ว ดังนี้เองสวิงจึงกลายมาเป็นหัวหน้าของกองพิเศษซึ่งสมาชิกแต่ละคนเลวพอจะทำให้จ่าน็อกกลายเป็นตำรวจดีเด่นแห่งเดือนเลยทีเดียว วิมส์เองสงสัยมาตลอดว่าสวิงทำอย่างไรจึงสามารถรวมคนอย่างนี้ไว้ด้วยกันได้ อาจบางทีพวกโจรด้วยกันมองออกว่าใครเป็นมหาโจรในกลุ่มโจรก็เป็นได้ ไม่ง่ายเลยกับการมีชีวิตอยู่กับอดีต วิมส์ไม่สามารถจะทำโทษใครเพราะสิ่งที่คุณรู้ว่าเขากำลังจะทำในอนาคต ในขณะเดียวกันวิมส์ก็ไม่สามารถจะเตือนใคร ๆ ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น วิมส์ไม่รู้ว่าอะไรบ้างที่อาจเปลี่ยนอนาคต แต่ถ้าเขาเข้าใจถูกต้อง ทุกสิ่งทุกอย่างมีแนวโน้มที่จะกลับเข้าสู่ภาวะที่มันควรจะเป็น สิ่งที่เขาอาจทำได้มีแค่การเปลี่ยนแปลงรายละเอียดเล็กน้อยเท่านั้น เขาไม่อาจทำอะไรได้เลยกับเรื่องใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้น ดอกไลแล็คจะบานและการปฏิวัติจะไม่อาจหลีกเลี่ยง อันที่จริงจะเรียกว่าการปฏิวัติก็คงไม่ใช่ แน่นอนว่าสาธารณรัฐประชาชนแห่งถนนทรีเคิลไมน์ (สัจจธรรม ยุติธรรม อิสระ ความรักราคาเยาว์ และไข่ต้ม) จะเกิดขึ้นแม้ว่าจะคงอยู่ได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง ทว่ามันก็คือเปลวเทียนที่ระเบิดเป็นดอกไม้ไฟก่อนจะดับสนิท แล้วยังมีการเผาคุกทรมาน แล้วก็ ยังไงก็ตาม ก็เหมือนกับตำรวจคนอื่น ๆ วิมส์คงทำได้เพียงเฉพาะหน้าที่ตรงหน้าของเขาเท่านั้น จากคุณ : Away from Thailand - [ 30 พ.ย. 46 10:21:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วิมส์ตื่นขึ้นหลังเที่ยง หมอลอว์นเองคงอยู่ในห้องผ่าตัดเหมือนทุกที วิมส์เคาะประตูและรออยู่ชั่วครู่ก่อนที่หมอลอว์นพร้อมผ้าปิดปาก-จมูกและปากคีบอันยาวในมือจะแง้มประตูออกมาดู “มีอะไร?” “แค่จะบอกว่าผมจะออกไปข้างนอก” วิมส์ตอบ “ยุ่งอยู่เหรอ” “ไม่มีอะไร แค่เมื่อคืนนายสไลดี้ แฮริสแกเล่นไพ่แล้วโชคไม่ดีเท่าไหร่ แกจั่วได้เอน่ะ” “จั่วได้เอนี่นะ โชคไม่ดี” “จั่วได้เอนี่แหละโชคไม่ดีแน่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเฮียโทนี่แกไม่ได้อยากให้นายแฮริสจั่วเอได้ ไม่ต้องห่วงผมกำลังจะเอามันออกมาได้แล้ว อ้อ ถ้าคุณจะหักแขนใครละก็ ช่วยทำก่อนเวลานอนผมได้มั้ย ขอบคุณมาก” หมอลอว์นปิดประตู วิมส์พยักหน้ากับบานประตูก่อนจะออกไปเดินเหยียดขาข้างนอกพร้องกับหาข้างกลางวัน อาหารกลางวันของวิมส์รอเขาอยู่แล้ว บนถาด ที่คล้องคอชายคนหนึ่งอยู่ ชายคนนี้หนุ่มกว่าที่เขาจำได้มาก อย่างไรก็ตามบางอย่างในตัวเขาทำให้วิมส์รู้ได้แน่นอนว่าใครคือเขา อะไรบางอย่างที่ว่านั้นเปรียบเทียบได้เช่นเดียวกับอาการของหนูที่เชื่อว่ามีเนยแข็งอยู่ตรงหัวมุมตรงหน้า ตรงหัวมุมที่แล้ว ตรงสองหัวมุมก่อนหน้า และก่อนหน้า และก่อนหน้า และก่อนหน้า และแม้ว่าโลกจะเต็มไปด้วยหัวมุม มันก็ไม่เคยเจอเนยแข็ง แต่มันก็ยังมองหาหัวมุมถัดไปอยู่นั่นเอง วิมส์จ้อง เขาไม่ควรประหลาดใจกับสิ่งที่เขาเห็น ไม่ว่าเมื่อไหร่ เวลาไหน ที่ใดสักแห่งใครสักคนจะกำลังขายอะไรสักอย่างที่น่าสงสัยว่าจะเป็นเนื้อหมู (หรือเปล่า?) คนขายคนนี้ก็เช่นกัน พ่อค้าหนุ่มตาสว่างทันทีที่เห็นคนแปลกหน้า เขายินดีเช่นนี้เสมอที่เห็นคนที่ยังไม่เคยกินพายของเขา “อ้า จ่า เฮ้ ไอ้มงกุฎนั่นมีไว้ทำอะไรง่ะ” “นั่นหมายความว่าฉันเป็นนายดาบ” วิมส์ตอบ “ซึ่งก็คือฉันใหญ่กว่าจ่าไง” “อ๋อ เหรอ งั้น นายดาบสนใจจะลองขนมปังสอดไส้ไส้กรอกปรุงพิเศษของผมมั้ย รับรองไม่มีหนูเจือปน ร้อยเปอร์เซ็นต์ปรุงจากธรรมชาติล้วน ๆ แถมเราโกนขนหมูก่อนปรุงด้วยนะ” --ก็ดี—วิมส์คิด ก่อนจะล้วงหาเศษสตางค์ในกระเป๋าโดยไม่สนใจอาการประท้วงจากกระเพาะ ตับ ไต และใส้ที่ปั่นป่วนของเขา “เท่าไหร่ล่ะ ” วิมส์ควบคุมตัวเองไว้ได้ทัน และทำเป็นอ่านชื่อที่เขียนไว้บนถาด “ ดิบเบลอร์” “สี่เพนนีครับ นายดาบ” “ฮื่อ นี่เหมือนเชือดคอตัวเองเลยใช่มั้ย” วิมส์ว่า “ว่าไงนะครับ” ดิบเบลอร์ไม่เข้าใจ “ฉันหมายถึงว่า ราคานี้นะถูกเหมือนแกเชือดคอตัวเองเลย จริงไหม?” “เชือดคอ ” “ แกเองไง” วิมส์พยายามช่วย “อ้อ ” ดิบเบลอร์ถึงบางอ้อ “ตรงเผง นายดาบพูดอีกก็ถูกอีก ตกลงนายดาบเอาอันนึงใช่มั้ย” “ฉันเพิ่งสังเกต บนถาดแกเขียนว่า – ดิบเบลอร์พาณิชย์ ก่อตั้งเมื่อ -- แต่แกไม่ยักบอกว่าเมื่อไหร่” วิมส์สงสัย “ต้องบอกด้วย?” ดิบเบลอร์ก้มมองที่ถาด “ว่าแต่แกเริ่มขายไอ้นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” วิมส์ว่าขณะเลือกของในถาด “ไหนดูซิ นี่ปีอะไรแล้วเนี่ย” “เอ ปีสุนัขระบำมั้ง ถ้าจำไม่ผิด” “งั้นเหรอ แบบว่า จริง ๆ แล้วผมเพิ่งเริ่มขายเมื่อวันอังคารนี้เอง” ดิบเบลอร์ว่า “แต่นี่เป็นแค่ก้าวแรก อีกสักปีสองปีรับรองว่าผมต้องรวยแน่ ๆ” “ฉันเชื่อแกว่ะ” วิมส์ตอบ “จริง ๆ นะ” ดิบเบลอร์ก้มมองถาดตัวเองขณะที่วิมส์เดินจากไปพร้อมของจากถาดขิงเขา “เชือดคอตัวเองเรอะ ” ดิบเบลอร์พึมพัมกับตัวเองพร้อมกับคิดว่าเขาชอบสโลแกนอันนี้ ทว่าเมื่อเขาสังเกตเห็นสิ่งที่หายไปจากถาด ดิบเบลอร์ก็ตกใจจนหน้าถอดสี “นายดาบ อย่าเพิ่งกินไอ้นั่นนะ!” วิมส์ชะงัก ขนมปังค้างก่อนเข้าปาก “ทำไม? ไอ้นี่เป็นอะไรเหรอ” “เปล๊า ผมแค่คิดว่าอันนี้ดีกว่า” วิมส์มองลงไปที่ถาดและคิดว่าพวกมันล้วนดูแย่เหมือนกันทั้งสิ้น “ดูยังไง ฉันก็ว่ามันเหมือน ๆ กัน” “เชื่อผม อันนี้ดีกว่า” เหงื่อเม็ดโต ๆ ผุดขึ้นบนหน้าผากของดิบเบลอร์ “เห็นนี่มั้ย ห่อขนมปังพวกนี้มีรูปใส้กรอกแต่อันของนายดาบเป็นรูปหมู แบบว่าผมไม่อยากให้นายดาบคิดว่าผมด่านายดาบว่าเป็นหมูไง เอางี้ นายดาบเปลี่ยนอันนั้นกับอันนี้ดีมั้ย อันนั้นมันผิดอัน เอ้อผมหมายถึงว่าไม่ใช่ของผิดนะ แค่ไม่ถูกไง แบบว่ารูปหมูกับรูปใส้กรอก ” แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 46 19:13:06 จากคุณ : Away from Thailand - [ 30 พ.ย. 46 10:22:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เย้ วันนี้มาคนแรก CMOT ดิบเบลอร์ออกแล้ว แต่ดูเหมือนยังไม่ได้ใช้ชื่อนี้เนาะ รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ทินา (ทินา) - [ 30 พ.ย. 46 17:07:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาด้วยคน จากคุณ : booklovers - [ 1 ธ.ค. 46 19:08:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับคุณ Awayฯ ผมอ่านไตรภาคแม่มดดิสก์เวิร์ลด์จบแล้วครับตอนนี้ ว่าจะอ่าน The Last Continent ต่อ อ้อแล้วมีข่าวดีมาบอก ตอนนี้ซื้อ The Wheel of Time เล่ม 2, 8, 9 มาได้ฉบับมือสองสภาพใหม่มากสุดๆ... ก่อนจะลืม อีเมล์ผม fuzzyalliance@hotmail.com นะครับ... จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 2 ธ.ค. 46 03:59:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Discwpr;d -- Night Watch (17) ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2568496 จากคุณ : Away from Thailand - [ 4 ธ.ค. 46 22:07:16 ]