ความคิดเห็นที่ 1 แน่นอนว่าแม้ตู้เก็บของของน็อกจะเน่า ๆ เหมือนตู้เก็บของของผู้ชายทั่วไป ในตู้เก็บของของน็อกย่อมไม่มีท่านรองขวดหมึก “ดีมาก เนด ต่อไป ตู้ของนายดาบคีล” น็อกว่าพร้อมกับยิ้มหวานให้วิมส์  วิมส์เพียงแสดงอาการเฉย ๆ เมื่อตู้เขาถูกเปิดออก “อะฮ้า นี่มันอะไรกันล่ะนี่” น็อกโพล่งขึ้นโดยไม่ต้องมองในตู้แม้แต่น้อย “ถุงผ้านะจ่า” โคตส์ตอบ “หนักด้วยแฮะ” “เปิดมันออกมา เนด” น็อกว่าพร้อมกับจ้องมองวิมส์ “ระวังหน่อยนะ เราคงไม่อยากให้อะไรเสียหายจริงไหม” เนด โคตส์แก้ถุงผ้าออก และรายงานสิ่งที่เห็น “เอ้อ จ่า นี่มันก้อนอิฐ” “อือ ฮึ ฉันกำลังสะสมมันไว้สร้างบ้านน่ะ” วิมส์ชิงตอบ เสียงใครข้างหลังในกบุมพลตระเวนที่ล้อมอยู่ขำอยู่เบา ๆ ทว่าใครบางคนในนั้นที่หัวไวกว่าเพื่อนเริ่มเหงื่อตก -- ขอต้อนรับสู่วิมส์รูเล็ตว่ะ --  วิมส์นึกในใจ – ตอนนี้ก็ภาวนาก็แล้วกันว่าของมันอยู่ที่ตู้ไหน -- “แกแน่ใจเรอะ” น็อกย้ำ พร้อมกับชะโงกเข้าไปดูใกล้ ๆ “ทั้งตู้ก็มีแต่ถุงนี่กับก้อนอิฐเท่านั้นแหละจ่า” “ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลยเรอะ” “ไม่มีจริง ๆ จ่า” “รู้สึกว่าตอนนี้ถึงรอบของพลตระเวนแล้วซีนะ ว่าไงจ่าน็อก ใครก่อนดี” วิมส์คาดคั้น – ภาวนาไว้ไอ้หนู ดูซิว่าความซวยไปอยู่ที่ใคร – “เอ่อ แบบว่า ผมว่าผู้กองว่าไว้ทีแรกก็ถูก เราไม่น่ามาจับผิดกันเองอย่างนี้ ” น็อกชะงักเมื่อเห็นสายตาของวิมส์ “เอาน่า ในเมื่อเริ่มแล้ว ก็ต้องค้นทุกคน ไม่งั้นมันก็ไม่ยุติธรรม” ทิลเดนว่า วิมส์เดินเข้าหาโคตส์ “กุญแจ” วิมส์สั่ง โคตส์เพียงจ้องวิมส์กลับ “ส่งกุญแจมา พลตระเวน!” วิมส์สำทับก่อนจะคว้ากุญแจจากมือของโคตส์ “เอาละ เราจะเริ่มจากตู้ของพลฯ ฝึกหัดวิมส์” ตู้เก็บของตู้แล้วตู้เล่าถูกเปิดออกและค้น ทว่าไม่มีตู้ใดเลยที่มีแท่นรองหมึก อย่างไรก็ตามในตู้ของหมู่โคลอนนั้นวิมส์พบหนังสือปกขาว สำหรับวิมส์แล้วหนังสือเล่มนี้เป็นเพื่อนเก่าแก่อย่างยิ่ง ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นเจ้าของหนังสือเล่มนี้ แต่มันก็หมุนเวียนเปลี่ยนมืออยู่ในโรงพักมานานับปี หลายสิ่งในเพศศึกษาที่วิมส์เรียนรู้ก็มาจากมันนี่แหละ โชคดีที่วิมส์ยืนบังสายตาของผู้กองทิลเดนอยู่ วิมส์โยนมันกลับเข้าไปในตู้พร้อมกับกล่าวกับหมู่โคลอนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “กำลังศึกษาภาคทฤษฎีงั้นรึ เฟรด? ดีมาก เรียนให้มาก ๆ ล่ะเผื่อมีสอบ” ตู้สุดท้ายคือตู้ของโคตส์ เจ้าของตู้เองกำลังจ้องวิมส์เหมือนเหยี่ยวที่จ้องมองเหยื่อ เมื่อประตูตู้เปิดออก สิ่งที่ทุกคนเห็นคือกองหนังสือ เสื้อผ้าธรรมดา และถุงผ้าซึ่งเมื่อเปิดออกก็มีแต่เสื้อผ้าที่ต้องซัก “ไง? คงแปลกใจละซิ” โคตส์เยาะ -- ไม่มากเท่าแกหรอกไอ้หนู -- วิมส์ตอบในใจ วิมส์หลิ่วตาให้โคตส์ก่อนจะหันกลับไปพูดกับผู้กองทิลเดน “ผมขอคุยกับผู้กองเป็นการส่วนตัวได้ไหมครับ?” “แน่นอน นายดาบ” ในห้องทำงาน ทิลเดนทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ “ว่ามา” “ท่านค้นดูทุกแห่งในห้องแล้ว?” วิมส์ถาม “งั้นซิ” “เผื่อว่า ท่านเอามันเก็บในลิ้นชักหรือในตู้เซฟ แล้วลืมไป?” “ไม่มีทาง ฉันอาจจะเก็บมันในตู้เซฟตอนสุดสัปดาห์ แต่ไม่ใช่เมื่อคืนแน่ ฉันมั่นใจ” วิมส์รับรู้ได้ถึงอาการไม่แน่ใจของทิลเดน วิมส์เสียใจเหมือนกันที่ทำอย่างนี้กับทิลเดน ในวัยเจ็ดสิบเช่นนี้ทิลเดนเองไม่อาจไว้ใจความจำของเขาได้เท่าไหร่นัก “บางทีคนเราเวลายุ่ง ๆ ก็ลืมอะไรไปได้บ่อย ๆ” วิมส์พูด จะว่าไปมันก็เกิดขึ้นแม้กับวิมส์ บ่อยครั้งที่เขาวางกุญแจไว้ที่ไหนซักแห่งที่เขานึกไม่ออกเมื่อเวลาผ่านไปแค่ครึ่งนาทีเท่านั้น “ยิ่งตอนนี้อะไร ๆ มันก็ยุ่งมากขึ้นทุกวันและทุกคนก็เครียดกันไปหมด” “ก็จริง” ทิลเดนยอมรับ “ไอ้เรื่องเวลาจำกัดบริเวณนั่นแหละตัวสำคัญ มันทำผมเครียดมากที่สุด” ทิลเดนหันมามองตู้เซฟ “เพิ่งซื้อมาได้ไม่กี่เดือน” ทิลเดนพึมพัม “ให้ผมเช็คดูอีกที ช่วยหันไปหน่อยได้ไหม นายดาบ” วิมส์ปฏิบัติตาม เสียงหมุนระหัสดังอยู่ข้างหลังเขา ตามด้วยเสียงปิดประตูและเสียงอุทาน เมื่อเขาหันกลับมานั้น ทิลเดนกำลังยืนถือแท่นรองขวดหมึกอยู่ในมือ “รู้สึกผมจะทำให้ทุกคนเดือดร้อนกับเรื่องไม่เป็นเรื่องซะแล้วซิ นายดาบ” -- เปล่าหรอก ผมต่างหากที่ทำ – วิมส์รู้สึกผิด ตอนแรกเขาตั้งใจจะใส่มันไว้ในตู้ของโคตส์ แต่ก็ทำไม่ลงเมื่อเขาเห็นของที่อยู่ในตู้ของโคตส์ “เอาอย่างนี้ดีไหมครับ เราจะบอกพวกข้างล่างว่านี่เป็นแค่การทดสอบ” วิมส์เสนอ “ผมไม่เคยพูดปดนะ คีล” ทิลเดนตัดบท “แต่ก็ขอบใจ ยังไงก็ตามผมรู้ว่าผมแก่เต็มที อาจถึงเวลาที่ผมต้องเกษียนซักที จะบอกให้นะผมเองก็คิดเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้วเหมือนกัน” “อย่าพูดอย่างงั้นซิครับ ท่านยังไม่น่าเกษียนหรอก” “ยังไงก็เถอะ ผมต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย” ทิลเดนพึมพัมขณะที่เขาเดินกลับไปที่โต๊ะ “รู้ไหม นายดาบ พวกข้างล่างนั่นหลายคนเชื่อว่าคุณเป็นสายลับนะ” “สายลับ? ให้ใคร?” วิมส์นึกรู้ว่านี่ต้องเป็นฝีมือของสเนาตี้ “พระยาวินเดอร์?” ทิลเดนตอบ “พวกเราก็ทำงานให้เขาทุกคนนั่นแหละ แต่ถ้ามันจะทำให้ท่านรู้สึกดีขึ้น ผมยืนยันกับท่านได้เลยว่าผมขึ้นตรงกับท่านเท่านั้น” วิมส์ยืนยัน ทิลเดนมองวิมส์และเอ่ยอย่างหมดแรงใจ “แกจะเป็นสายลับหรือเปล่า ฉันไม่ได้สนหรอกนะ แต่จะบอกให้ว่าไอ้คำสั่งที่ตกมาถึงเราทุกวันนี้น่ะไม่ได้ทำให้ฉันสบายใจแม้ซักนิด คำสั่งพวกนี้มันไร้เหตุผลสิ้นดี” แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 46 11:20:15 จากคุณ : Away from Thailand - [ 9 ธ.ค. 46 11:12:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิมส์รู้สึกได้ว่าความจริงที่ว่ารัฐกำลังคุกคาม ทรมาน และข่มเหงพลเมืองได้กัดกินทิลเดนจนถึงแกนแล้ว สภาพที่ทิลเดนเห็นและคำสั่งที่เขาได้รับเป็นความขัดแย้งอย่างยิ่ง ทิลเดนเป็นทหารที่ถูกสอนให้เชื่อและทำตามคำสั่งแต่ทิลเดนก็รู้ว่าสิ่งที่เขาเห็นนั้นไม่ใช่ ทว่าตลอดชีวิตของทิลเดนแล้วผู้ออกคำสั่งเป็นผู้ถูกต้องเพราะไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ใช่ผู้ออกคำสั่งและคนที่คิดเป็นอย่างอื่นคือไอ้ทรยศ “ผมไม่ทราบครับท่าน ผมเพิ่งมาถึงไม่นาน ผมไม่กล้าออกความเห็น” “สเนาตี้บอกว่าคุณรู้จักเมืองนี้ดี ไม่เหมือนคนที่เพิ่งเคยมาแองค์มอร์ปอร์ค” ทิลเดนเปลี่ยนเรื่อง ทว่าวิมส์รู้สึกได้ถึงนัยแฝงในคำของทิลเดน “เมืองไหน ๆ ก็มีอะไร ๆ ที่คล้ายกันอยู่น่ะครับ อีกอย่าง ผมก็เคยมาที่นี่มาก่อนด้วย” วิมส์ตอบ “งั้นรึ” ทิลเดนตอบ “ถ้างั้นก็เท่านั้นแหละ นายดาบ ว่าแต่ถ้าคุณจะช่วยขอโทษทุกคนให้ผมด้วย ผมจะขอบคุณมาก” “ได้ครับท่าน” ขณะเมื่อวิมส์ลงมาถึงข้างล่างนั้น เหล่าพลตระเวนยังคงจับกลุ่มกันอยู่ราวกับไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนเลยตลอดเวลาที่วิมส์อยู่ข้างบน วิมส์ปรบมือเข้าหากันดัง ๆ พร้อมกับตะโกน “เอ้า มัวรออะไรกันอีก ออกไปตระเวนได้แล้ว ไป อ้อ จ่าน็อก รอเดี๋ยว ขอคุยกันข้างหลังโรงพักหน่อย” วิมส์เดินนำออกไปทันทีที่กล่าวจบโดยไม่แต่จะหยุดมองว่าน็อกตามมาหรือไม่ ถ้าเป็นซักสิบปีก่อน และถ้าเป็นตอนที่เขาไม่เมาหัวราน้ำล่ะก็ เขาคงอัดน็อกลงไปกองกับพื้นไปแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เพราะตอนนี้เขาคือนายดาบคีล น็อกตามเขามาด้วยท่าทางอหังการแบบขลาด ๆ และถึงกับเบี่ยงหลบเมื่อวิมส์ยกมือขึ้น “บุหรี่มั้ย” วิมส์ถาม “เอ่อ ” “ผมไม่ดื่ม” วิมส์พูดต่อ “แต่ผมสูบบุหรี่” “ผมไม่สูบุหรี่ ” น็อกงึมงัม “คือว่าเรื่องแท่นรองขวดหมึกนั่น ” “เรื่องนั้นน่ะรึ เชื่อไหมล่ะว่า ผู้กองเขาลืมไปว่าเขาเก็บมันไว้ในตู้เซฟ” วิมส์ตอบ “เขาเก็บมันไว้?” “ฮื่อ” วิมส์ว่า “ใคร ๆ ก็เป็นทั้งนั้นแหละ วินส์เบอโร เขาคงชักหลง ๆ ลืม ๆ เท่านั้นแหละ” วิมส์เพียงยิ้ม สิ่งที่เขาทำนั้นสำหรับน็อกแล้วหนักหนายิ่งกว่าการชกด้วยกำปั้น เขาเพิ่งบอกชื่อจริงที่น็อกไม่เคยบอกให้ใครรู้ “ก็แค่อยากบอกให้แกรู้เท่านั้น” จ่าวินส์เบอโร น็อกรู้สึกอึดอัด เขาชักไม่แน่ใจว่าเขากำลังจะเจออะไร “ตอนนี้ผมอยากรู้เรื่องของพล ฯ โคตส์” น็อกลังเลแต่ก็ตัดสินใจได้ว่าถ้าถูกหมาป่าไล่ล่า วิธีที่ดีที่สุดที่จะหลบหมาป่าก็คือโยนคนอื่นลงไปล่อเอาไว้ “เนดหรือครับท่าน” น็อกตอบ “ขยัน รับผิดชอบ แต่ก็ชอบทำตัวมีปัญหา” “ยังไง อ้อแล้วไม่ต้องเรียกผมว่าท่านด้วย” “แบบว่ากระด้างกระเดื่อง ไม่ค่อยชอบฟังคำสั่งน่ะ” “หัวหมองั้นซิ” “ก็ทำนองนั้นครับ ท่าน” “คิดว่าฝักไฝ่พวกกบฏมั้ย” น็อกเงยหน้ามองวิมส์ “ก็อาจจะ มันคงไม่ได้ทำตัวเป็นปัญหาใช่ไหมครับ” -- แกคิดว่าฉันเป็นคนของพวกนิรนามก็เลยโยนเจ้าโคตส์มาให้เพื่อเอาตัวรอดทั้งที่เมื่อวานแกเพิ่งเสนอเลื่อนตำแหน่งให้มันอยู่หยก ๆ แกนี่มันเลวจริง ๆ ว่ะ -- วิมส์คิด “ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องคอยจับตาดูล่ะสิ” “ครับผม” “น่าสนใจ” วิมส์ตอบกว้าง ๆ รู้สึกสะใจเหมือนกันที่ได้เห็นท่าทีประสาทของน็อก ตอนนี้วิมส์ชักเข้าใจความรู้สึกของพระยาเวทีไม่น้อย “เอาละ ฉันจะพาไอ้หนูแซมไปตระเวนล่ะ ดีใจที่ได้คุยกับแกนะวินส์เบอโร” วิมส์เดินผ่านน็อกกลับเข้าไปข้างในโดยไม่เหลียวกลับมาดูแม้แต่น้อย ข้างในนั้นแซมยืนรออยู่และก็เดินตามวิมส์ออกไปในทันที แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 46 11:16:03 จากคุณ : Away from Thailand - [ 9 ธ.ค. 46 11:13:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : booklovers - [ วันรัฐธรรมนูญ 07:50:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณเช่นกันครับ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 12 ธ.ค. 46 10:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณครับ จากคุณ : depend ayu - [ 13 ธ.ค. 46 14:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Discworld - Night Watch (19) ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2581788 จากคุณ : Away from Thailand - [ 14 ธ.ค. 46 20:20:33 ]