เรื่องที่เราจะเล่าให้ฟังนี้เกิดขึ้นกับตัวเราเองแหละ
เรื่องมีอยู่ว่า
ขณะที่เรานั่งรถเมล์เพื่อที่จะไปเรียน เราได้เลือกที่นั่งช่วงหลัง ๆ ติดหน้าต่างและเป็นเบาะคู่ คนบนรถก็ไม่เยอะเท่าไหร่ พอเรานั่งไปได้สักพักก็มีอาม่าคนนึงได้ขึ้นมาและได้มานั่งข้างเรา เราก็ไม่ได้สนใจอะไรได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง เพลิดเพลินก็บรรยากาศ (รถติด) ข้าง ๆ แล้วจู่ ๆ เราก็รู้สึกอุ่น ๆ ตรงสะโพกด้านขวาของเรา เราก็เลยก้มลงไปมอง ปรากฎว่าเป็นมือ ๆ หนึ่งที่มาจับสะโพกเราและกำลังจะเลื่อนตำแหน่งไปยัง ณ จุดอื่น (ทายซิจุดไหน) พอรู้ดังนั้นเราก็รู้สึกสงสัยว่าทำไมอาม่าไม่มีสะโพกตัวเองจับรึไง ถึงได้มาจับของคนอื่น เราก็ได้เงยหน้าจะหันไปพูดกับอาม่า พอเงยขึ้นไปก็ทำให้ได้ตกใจสุดขีด เพราะอาม่าเปลี่ยนไป อาม่าทำไมหน้าหื่นอย่างงี้ แถมมันยังหลงวัน นึกว่าสงกรานต์รึไง ปะแป้งซะขาววอกเต็มหน้าเลย กะจะมาอำพรางตัวซิท่า หลังจากตั้งสติได้ก็ได้ทำการสบสายตากัน พอมันเห็นเรารู้ตัวมันก็รีบเอามือออก ทำหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอดีเราเป็นคนให้โอกาสคนด้วย (จริง ๆ แล้วกลัว) ก็เลยทำเฉย ๆ เหมือนกัน แต่มันกลับหึกเหิมเห็นเราไม่ว่า มันก็ค่อย ๆ ขยับมือจะมาจับอีกครั้ง คราวนี้ความอดทนของเราก็ขาด ผึ่ง!! เราก็เลยหันไปพูดกับมันว่า " :-)ค่ะ ไปนั่งตรงนู้นเลยป่ะ " พร้อมกับชี้นิ้วไปที่เบาะเดี่ยว แต่มันกลับไม่ไปพร้อมกับหันมายิ้มหวานให้หนึ่งที เราก็เลยไม่อยากยุ่งกับมันมาก แต่จะคอยนั่งเหล่มันตลอดเวลาจนตาจะเขอยู่แล้ว มันก็นั่งมองเราเป็นระยะ ๆ และแล้วสิ่งที่เราคิดไว้ เอ้ย!! ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มันได้ล้วงมือเข้าไปในการเกงของมัน พร้อมกับทำการ ปักเป้า จุฬา ดุ้ยดุ๋ย ต่อหน้าเรา ขอบอกว่าตกใจมากถึงมากที่สุด ไม่นึกว่ามันจะทำอย่างนี้ ยังไม่ถึงสนามหลวงซะหน่อยรีบไปไหน เราได้แต่นั่งเก็บความโกรธกับความโมโหไว้ในใจ ระหว่างนั้นคนบนรถก็เหลือน้อยไม่ถึง 5 คน ยิ่งที่เรานั่งบริเวณนั้นไม่เหลือใครเลย เราก็เกิดความกลัวขึ้นว่ามันจะหันมาชวนเราเล่น ปักเป้า จุฬา ดุ้ยดุ๋ย กับมัน ก็เลยล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อจะหยิบคัตเตอร์เอาไว้ยามฉุกเฉิน เดชะบาป! คัตเตอร์ไม่มี สิ่งที่ล้วงเจอคือ พู่กันเบอร์ 0 พิเศษ เป็นพู่กันที่เบอร์ใหญ่ม๊ากกกก ได้แต่ทอดถอนหายใจว่าถ้าเอาพู่กันไปสู้กับมัน กลัวมันจะตายซะเปล่า ๆ ก็เลยเอาเก็บไว้ตามเดิม เป็นช่วงพอดีรถวิ่งผ่านหน้ากองสลาก แล้วเราก็ไม่อยากจะทนกับมันแล้วด้วย (นั่งจะถึงอู่อยู่แล้ว) เราก็เลยลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาจากที่นั่ง มันยังมีมารยาทหลบให้เราออกมาแน๊ะ กะว่าถ้ามันไม่หลบให้จะโดดข้ามหัวมันออกมาเลย (จริง ๆ ไม่กล้า) แต่ด้วยความสงสัยก็เลยหันกลับมาถามมันว่า "เป็นกระเป๋ารถเมล์ป่ะเนี้ย" เพราะการแต่งกายมันเหมือนกระเป๋ารถเมล์สีเขียวมาก กะจะเอาไปฟ้องทางบริษัท ระหว่างที่ถามอยู่นั้น รถเมล์ก็ได้มาติดไฟแดงตรงแยกคอกวัว แล้วจู่ ๆ พอเราถามมันมันก็ลุกขึ้นแล้วผลักเรา แล้วมันก็รีบวิ่งหนีลงรถไป แต่นั่นไม่เท่าไหร่ เพราะอะไรมาดลใจเราให้เจือกวิ่งตามมันลงไปได้ คนขับ กระเป๋า ผู้โดยสารที่เหลือหันมามองเป็นทางเดียวกันว่าเกิดอะไรขึ้น และภาพที่ทุกคนเห็นก็คือ ผู้ชายตัวแห้ง ๆ ปะหน้าขาว ๆ กำลังวิ่งหนีการไล่ล่าของผู้หญิงคนหนึ่งกลางถนนราชดำเนิน เราก็วิ่งตามมันไปเรื่อย ๆ จากแยกคอกวัวจนถึงหน้ากองสลาก แต่ก็วิ่งตามมันไม่ทันซะที เพราะมันคงเคยผ่านการวิ่ง 100 เมตรชายจากเวียดนามเกมส์มาก่อน วิ่งได้เร็วมากจนตามไม่ทัน แต่ก่อนที่มันจะทิ้งห่างเราไป มันได้หันมาพูดกับเราคำนึงว่า !!อีบ้า!! เท่านั้นแหละสติก็กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว เริ่มเห็นภาพแห่งความเป็นจริงปรากฎขึ้น นั่นก็คือ ภาพที่คนยืนรอรถเมล์หน้ากองสลาก ภาพคนบนรถเมล์ ภาพคนบนรถแท็กซี่และรถส่วนตัว กำลังจับจ้องมาที่เราเพียงคนเดียวพร้อมสายตาเชิงคำถามว่า "พวก:-) 2 คนเล่นอะไรกันเหรอ" อยากจะบอกไปว่าถ่ายหนังอยู่ก็ใช่ที่ และแล้วความอายก็บังเกิดกับเรา เราเลยรีบข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามเพื่อที่จะขึ้นรถไปยังโรงเรียน เรามานึกได้ว่าดีนะที่รถติดไม่งั้นคงได้ไปเป็นแม่ย่านางรถ ปอ.คันไหนซักคันแล้ว แต่ไอ้ที่แค้นใจนะซิว่า ไอ้โรคจิตมันดันด่าเราว่าอีบ้าอีก ได้แต่นึกน้อยใจว่า "กรูผิดเหรอที่กรูวิ่งไล่มีง มีงถึงด่ากรู" เท่านั้นไม่พอ พอไปถึงโรงเรียนเพื่อนทักว่า ไปโดนรุมโทรมที่ไหนมา เพราะสภาพคือ ผมเผ้ารุ่งริ่ง เสื้อหลุดออกมาข้างนอก และที่สำคัญ !!กระโปรงขาด!! วิ่งจนกระโปรงขาดคิดดู แต่เราก็ไม่กล้าบอกเพื่อนไปหรอกนะว่าเราไปวิ่งไล่จับกับคนโรคจิตมา กลัวเพื่อนมันจะด่าเราว่า !!อีบ้า!!
ฮือ ฮือ แค้นนนนนนมากไม่เคยแค้นอะไรเท่านี้มาก่อนเลย เราจะต้องแก้แค้นให้ได้ ดังคำของท่านนักปราชญ์ชาวฝรั่งเศส เซอร์เซบัสเตียน เวรอน กล่าวไว้ว่า "แค้นนี้ต้องชำระ"
หวังว่าเพื่อน ๆ พี่ ๆ คงเห็นใจในชะตากรรมของเรานะ
จากคุณ :
เจ็บใจคนรักโดนรังแกฯ
- [
17 ธ.ค. 46 16:24:02
A:210.203.175.243 X:210.203.186.170
]
<<<<<< มาร่วมรับรู้ชะตากรรมระหว่าง โรคจิต VS คนบ้า กันเถอะ >>>>>>
