A2605456 Discworld - Night Watch (20) [Sci-Fi & Fantasy]

ความคิดเห็นที่ 1

ข้างบนนั้น ผู้กองทิลเดนนั่งเหม่อมองผนังอยู่ที่โต๊ะ วิมส์กระแอมก่อนจะทำวันทยาหัตถ์
“มีเหตุ…” วิมส์ชะงักเมื่อเห็นหน้าหมองคล้ำของทิลเดน
“แกรู้เรื่องแล้วงั้นรึ?”
“เรื่องอะไรครับ?”
“เกิดจลาจลที่ถนนดอลลี่ซิสเตอร์” ทิลเดนเล่า “เมื่อซักไม่กี่ชั่วโมงมานี่เอง”
-- มันเกิดขึ้นจนได้ ที่เปลี่ยนแปลงไปก็แค่ชื่อถนน ถนนดอลลี่ซิสเตอร์งั้นรึ ที่นั่นก็มีพวกชุมนุมเหมือนกันนี่นะ --
“พวกกรมวังคุมสถานการณ์ไว้ไม่ได้ ก็เลยต้องเรียกทหารเข้ามาคุมสถานการณ์” ทิลเดนเล่าต่อ
“จากไหน?” วิมส์ถาม อันที่จริงวิมส์เองรู้อยู่แก่ใจ หนังสือประวัติศาสตร์ทุกเล่มก็มีเขียนอยู่
“กองพันมังกรของพระยาเวนตูรี กองพันเก่าของผมเอง”
-- ใช่ซิ ใคร ๆ ก็รู้ว่าทหารม้าน่ะชำนาญในการควบคุมฝูงชน จริงไหม? --
“แล้วตอนนี้ … ก็มีคนลูกหลงถึงตายแล้วด้วย”
วิมส์เองเห็นใจผู้กองเฒ่าไม่น้อย ว่ากันตามจริงพวกทหารก็คงไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายฝูงชน แต่ว่าเมื่อคนเกิดความแตกตื่นและผลักดันกันเข้ามา ไม่เร็วก็ช้าใครบางคนก็จะพลาด
“แต่พวกเขาทำร้ายทหารก่อนนะ พวกเขาขว้างของใส่ทหาร ทหารคนหนึ่งถึงกับบาดเจ็บทีเดียวนะ” ทิลเดนแก้ต่างให้ทหาร
-- แล้วไง? เพราะมีทหารบาดเจ็บ การมีคนตายเลยเป็นเรื่องธรรมดางั้นซิ -- วิมส์คิด
“เห็นว่าการจลาจลเกิดขึ้นเพราะราคาขนมปัง” วิมส์เพิ่งสังเกตว่ามือของทิลเดนกำลังสั่น
-- เปล่าเลย การประท้วงต่างหากที่เกิดขึ้นเพราะราคาขนมปัง – วิมส์ค้านอยู่ในใจ – จลาจลน่ะเกิดขึ้นเมื่อฝูงชนถูกหนีบไว้ตรงกลางระหว่างไอ้งี่เง่าบนหลังม้าที่ฝั่งหนึ่ง ขณะที่อีกฝั่งหนึ่งก็มีไอ้งี่เง่าที่ตะโกนปลุกระดมอยู่ไม่ยอมหยุด ทั้งหมดนี้ถูกทำให้แย่ขึ้นไปอีกด้วยผู้นำเผด็จการโง่ ๆ ที่เชื่อฟังแต่คำแนะนำจากไอ้บ้าเท่านั้น --
“พวกในวังกำลังกลัวว่าพวกหัวรุนแรงอาจจะบุกโรงพัก” ทิลเดนว่า
“งั้นหรือครับ เพื่ออะไร?”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่พวกนั้นก็มักจะทำอย่างนั้นไม่ใช่รึ”
“ความจริง ผมก็ตั้งใจจะรายงานท่านว่าพวกพล ฯ กำลังปิดประตูและหน้าต่างข้างล่างอยู่”
“ทำตามที่แกเห็นสมควร นายดาบ” ทิลเดนว่า พร้อมกันโบกมือซึ่งขยุ้มจดหมายฉบับหนึ่งอยู่ไปมา “ผมเองก็เพิ่งได้รับคำสั่งมาว่าเราต้องคุมเข้มเรื่องเวลาจำกัดบริเวณให้มากยิ่งขึ้น”
วิมส์พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ตอบด้วยคำตอบแรกที่เขานึกได้ “ครับท่าน” เป็นคำตอบของเขาก่อนที่เขาจะเดินจากมา
วิมส์รู้ว่าทิลเดนไม่ใช่คนเลว ทิลเดนเพียงแค่ไม่รู้ว่าคำสั่งของเขานั้นอันตรายขนาดไหน “ทำตามที่เห็นสมควร” งั้นรึ คำสั่งอย่างนี้นี่แหละที่นำไปสู่จลาจล

ข้างล่างนั้น พลตระเวนกำลังจับกลุ่มคุยกันอย่างกังวล
“เอานักโทษเข้าห้องขังเรียบร้อย?” วิมส์ถาม
โคลอนพยักหน้า “ครับนายดาบ เอ้อ สน้อตตี้เพิ่งบอกว่าที่ถนนดอลลี่…”
“ฉันรู้แล้ว และนี่คือคำสั่งตามสมควรของฉัน เปิดหน้าต่างซะ ประตูด้วย เปิดมันทิ้งไว้ จุดตะเกียงทุกดวง ใครดับไฟหน้าโรงพักวะ?”
“ไม่ทราบครับนายดาบ แต่ทำอย่างงี้เกิดพวกจลาจลมา…”
“จุดมันเดี๋ยวนี้เลย แล้วแกกับแวดดี้ออกไปยืนยามที่ข้างนอกประตู ยืนให้เห็นชัด ๆ ล่ะ ยังไงคนแถวนี้ก็รู้จักแกสองคนดี จะเอาระฆังไปด้วยก็ได้ แต่ห้ามพกดาบ เข้าใจมั้ย?”
“ไม่มีดาบ?” โคลอนตะโกน “แล้วเกิดพวกจลาจลมาแล้วผมจะทำไง?”
วิมส์ขยับถึงตัวโคลอนในชั่วอึดใจ “ถ้าแกมีดาบแล้วแกจะทำยังไง ฮึ? แกคิดว่าดาบเล่มเดียวจะสู้กับกลุ่มคนที่กำลังคลั่งได้งั้นรึ? แกอยากให้พวกเขาเห็นอะไรกันแน่? สำหรับฉันนะ โคลอน ฉันอยากให้พวกเขาเห็นแกเป็นไอ้อ้วนโคลอน ไอ้อ้วนที่พวกเขารู้จัก ส่วนนี่ก็เป็นไอ้แว้ดดี้ คนที่ชอบกินเหล้าในร้านแถวนี้ เมื่อไรก็ตามที่พวกเขาเห็นแกเป็นคนในเครื่องแบบแถมมีดาบด้วยล่ะก็ พวกนั้นมีปัญหากับแกแน่ และถ้าแกชักดาบออกมา แกมีหวังถูกล้อมกรอบ และถ้าแกชักดาบออกมาแล้วจะโดยเหตุอะไรก็แล้วแต่แกเผอิญรอดชีวิตมาได้ โคลอน ฉันบอกแกไว้เดี๋ยวนี้เลยว่าแกจะต้องเจอกับฉันและฉันไม่อาแกไว้แน่ เข้าใจมั้ย!”
เฟรด โคลอนได้แต่กลอกตาเท่านั้น
“วิมส์!” วิมส์เรียก
“ครับ นายดาบ” แซมตอบ
“เรามีเลื่อยหรือเปล่า?”
สเนาตี้ชิงตอบ “มีครับ นายดาบ”
“ตะปูล่ะ?”
“มีครับผม!”
“ดี! งัดประตูตู้เก็บของฉันออกมาแล้วก็ตอกตะปูยาวลงไปให้เต็มแผ่น เอาให้ปลายแหลมมันทะลุออกมาเลยนะ เสร็จแล้วเอามันไปวางไว้ตรง
ยกพื้นที่ชั้นบน อ้อ! เอาเลื่อยมานี่ ฉันจะไปส้วม”
ทุกคนเงียบ กระทั่งเฟรด โคลอนอดไม่ได้ต้องเสนอความเห็น “นายดาบครับ คือเมียผมมียาถ่ายอย่างดี …”
“ไม่ต้อง ฉันไปแป๊บเดียว”

จากคุณ : Away from Thailand - [ วันสิ้นปี 23:13:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2

อันที่จริงวิมส์ใช้เวลาแค่สี่นาทีเท่านั้น ตอนที่เขากลับมานั้นเสียงตอกตะปูยังดังขรมอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า “มานี่! ไอ้หนู ถึงเวลาแกเรียนวิธีการสอบสวนแล้ว อ้อ! เอากล่องเครื่องมือมาด้วย”
“เฟรดกับแว้ดดี้บอกว่าพวกเขาไม่อยากอยู่ยามข้างนอก” แซมพูดขึ้นขณะที่พวกเขาเดินลงบันไดไปยังห้องขัง “พวกเขาถามว่าจะให้ทำยังไงถ้าพวกนิรนามมา?”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง พวกที่มาจากถนนเคเบิลไม่ใช้ประตูหน้าหรอก”
วิมส์เปิดประตูห้องใต้ดิน นักโทษของเขากำลังยืนเกาะลูกกรงอยู่
“พวกข้ามาแล้วใช่ไหมล่ะ ถึงเวลาปล่อยข้าแล้วจริงมั้ย” นักโทษโอ่ “รีบ ๆ เข้าล่ะเผื่อข้าจะใจอ่อนยอมยกโทษให้”
“เสียใจว่ะ ไม่มีใครมาทั้งนั้น” วิมส์บอก เขาล็อกประตูห้องใต้ดินก่อนจะไขกุญแจลูกกรง

“สงสัยคงจะยุ่งอยู่น่ะ” วิมส์เสริม “มีจลาจลที่ถนนดอลลี่ซิสเตอร์ ตายไปหลายศพ พวกแกคงไม่มีเวลามาตามเรื่องแกซักพัก”
สายตานักโทษจ้องไปที่กล่องเครื่องมือที่แซมถืออยู่ แม้จะเพียงชั่วแวบแต่วิมส์ก็สังเกตเห็นความตระหนกในสายตาของนักโทษ
“เฮอะ” นักโทษทำใจดีสู้เสือ “จะเล่นบทตำรวจดีกับตำรวจเลวงั้นซิ”
“ถ้าแกชอบนะ” วิมส์ว่า “เผอิญเราไม่ค่อยมีคนซะด้วย เอางี้มั้ย ฉันจะให้บุหรี่แกแล้วแกก็เตะปากตัวเอง ตกลงมั้ย?”
“แกกำลังทำบ้าอะไรวะ” นักโทษตะคอก “แกก็รู้ว่าข้าเป็นคนของกองพิเศษ เอาละ แกอาจเพิ่งมาใหม่แล้วก็อยากจะสร้างผลงาน แต่ข้าบอกแกแล้วว่าข้ากำลังเฝ้าคนอยู่”
“ก็จริง แต่นั่นไม่ใช่วิธีที่พวกแกใช้ จริงมั้ย?” วิมส์ตอบ “อยากได้เบียร์ขิงมั้ย?”
ใบหน้านักโทษซีดเผือด
“แกรู้อะไรมั้ย” วิมส์ว่าต่อ “พอเกิดจลาจลขึ้น พวกเราก็ถูกสั่งให้ระวังพวกก่อการร้ายที่อาจบุกโรงพัก สำหรับฉันน่ะนะ ฉันไม่ห่วงคนที่พากันมาที่โรงพักเท่าไหร่ พวกนี้ก็แค่คนธรรมดาที่ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วก็เลยเป็นห่วง ไอ้ที่ฉันห่วงมากกว่าก็คือพวกนี้อาจจะร้องเรียนว่าถูกพวกทหารทำร้าย ซึ่งก็หมายถึงว่าฉันก็ต้องไปตามจับพวกทหาร …”
เสียงดังโหวกเหวกมาจากชั้นบน วิมส์พยักหน้าให้แซมขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“เอาละ ฉันเองไม่อยากเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้เด็กเห็น” วิมส์กล่าวเรียบ ๆ “ในเมื่อไอ้หนูผู้ช่วยฉันไปแล้ว ให้ฉันบอกอะไรแกซักอย่าง ถ้าคืนนี้คนของฉันแม้ซักคนบาดเจ็บ ฉันบอกแกได้เลยว่าฉันจะทำให้แกต้องกลัวขวดเบียร์ขิงไปจนตลอดชีวิต”
“แกทำอย่างงั้นไม่ได้นะ ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย”
“ไม่ใช่ปัญหา ฉันแค่ทำกับแกเหมือนกับที่แกทำกับคนอื่น” วิมส์ตอบ
แซมกลับมาอย่างรีบร้อน “มีคนตกลงมาในส้วม ไอ้หมอนั่นปีนอยู่บนหลังคาแล้วอยู่ดี ๆ มันก็พังลงมา”
“อือฮึ ต้องเป็นพวกก่อจลาจลแน่นอน”
“แต่หมอนั่นบอกว่ามันมาจากถนนเคเบิ้ลนะ นายดาบ”
“ใคร ๆ ก็อ้างได้ทั้งนั้นแหละ เอาละ ฉันจะไปดูมันซักหน่อย”
ข้างบนนั้น วิมส์เห็นได้ว่าประตูหน้าของโรงพักถูกเปิดกว้าง ข้างนอกนั้นมีคนเดินอยู่หลายคน ใกล้ ๆ นั้นยืนไว้ด้วยจ่าน็อกซึ่งกำลังหงุดหงิด
“ใครบอกให้เปิดประตูไว้อย่างนี้วะ” น็อกโวย “ข้างนอกนั่นยุ่งกันใหญ่แล้ว อันตรายจริง ๆ …”
“ฉันสั่งเอง” วิมส์สอดขณะที่วิมส์เดินขึ้นมา “มีปัญหาหรือไงจ่า?”
“ฟังผมนะ นายดาบ ตอนที่ผมเดินมาที่นี่น่ะ ผมได้ยินว่าพวกก่อจลาจลเอาหินขว้างโรงพักที่ถนนดิมเวลล์” น็อกตอบ “คนออกมาเต็มถนนไปหมดผมไม่อยากคิดเลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นในเมือง”
“แล้วไง?”
“เราเป็นตำรวจนะ นายดาบ เราต้องเตรียมพร้อมซิ”
“เตรียมพร้อมเพื่อทำอะไร? ล็อกประตูคอยฟังเสียงหินกระทบหลังคางั้นรึ” วิมส์ว่า “หรือเราควรจะออกไปไล่จับคนข้างนอกนั่น ว่าไง มีใครจะอาสามั้ย? ไม่มีงั้นรึ? จะบอกอะไรให้ จ่า ถ้าจ่าอยากทำหน้าที่ตำรวจมากนักละก็ จ่าไปจับคนในส้วมก็แล้วกัน เอาข้อหาบุกรุกก็ได้”
เสียงร้องโหยหวนดังมาจากชั้นบน วิมส์เงยหน้ามอง
“แล้วถ้าจ่าจะขึ้นไปดูที่ห้องใต้หลังคา จ่าจะเห็นว่ามีคนตกลงมาจากช่องกระจกลงมาบนบานประตูตอกตะปูที่บางคนวางลืมทิ้งไว้” วิมส์จ้องหน้างุนงงของน็อก “คิดว่าน่าจะเป็นพวกจากถนนเคเบิ้ล เอาพวกนั้นขังกรงไปพร้อมกันเลยก็ดี”
“นายดาบจะให้จับพวกนิรนาม?”
“ไม่มีเครื่องแบบ ไม่มีตรา แถมยังพกพาอาวุธ ผิดกฏหมายเห็น ๆ” วิมส์ตอบ “สเนาตี้ โกโก้ได้หรือยังวะ”
“เราเดือดร้อนแน่” น็อกตะโกน
วิมส์รอกระทั่งเขาจุดบุหรี่เสร็จก่อนจะตอบ “ไม่ว่ายังไงเราก็เดือดร้อนอยู่แล้ว วินส์เบอห์โร” วิมส์ดับไม้ขีด “ตอนนี้เราแค่เลือกว่าเราอยากเดือดร้อนแบบไหน ขอบใจว่ะ สเนาตี้”
วิมส์รับถ้วยโกโก้มาก่อนจะพยักหน้าให้แซม “มา ไปเดินสำรวจกันหน่อย”

จากคุณ : Away from Thailand - [ วันสิ้นปี 23:14:23 ]