A2606959 Discworld - Night Watch (21) [Sci-Fi & Fantasy]

ความคิดเห็นที่ 1

หลังจากที่เหล่าพลตระเวนวิ่งกรูกลับเข้าไปในโรงพัก วิมส์ก็หันกลับมาหาหนุ่มขี้เมาอีกครั้ง
“แล้วเมื่อไหร่จะหมดเวลาพักแกวะ?” ชายหนุ่มว่า
วิมส์เพ่งมองชายหนุ่มให้ชัด ๆ อีกครั้ง วิมส์รู้ได้ทันทีว่าไอ้หนุ่มนี่มาหาเรื่องโดยเฉพาะ ขวดเหล้าที่โผล่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงบอกให้รู้ว่าไอ้หนุ่มนี่กำลังพูดด้วยฤทธิ์เหล้าเท่านั้น
“เอ คงวันพฤหัสมั้ง” วิมส์ตอบยวน ๆ เสียงบางคนในฝูงชนรอบ ๆ ขำอยู่เบา ๆ
“ทำไมต้องวันพฤหัสด้วยวะ” ขี้เมางง
“ก็ฉันออกเวรวันนั้นไง”
เสียงคนในฝูงชนฮาอีกยกใหญ่
“ข้าสั่งให้แกจับข้าเดี๋ยวนี้” ขี้เมาตะโกน “มาซิวะ!”
“แกยังเมาไม่พอว่ะ” วิมส์ตอบ “ถ้าฉันเป็นแกฉันจะกลับบ้านไปนอนดีกว่า”
หนุ่มขี้เมาคว้าคอขวดเหล้าออกมา วิมส์เองก็คาดไว้แล้วว่าเขาต้องมาไม้นี้ อย่างไรก็ตามดูจากท่าทางแล้ววิมส์คิดว่าหนุ่มขี้เมามีโอกาสทำได้แค่หนึ่งในห้าเท่านั้น
“ไอ้เกลอ ฉันว่าแกอย่าทำอย่างงั้นดีกว่า” วิมส์ว่าก่อนจะยกโกโก้ขึ้นจิบ ถึงตอนนี้โกโก้ของเขาก็เย็นชืดไปแล้ว ทว่าวิมส์มีเหตุผลที่ต้องทำอย่างนั้น เขาต้องการให้คนอื่น ๆ ที่รายล้อมเขาอยู่เห็นได้ชัดเจนว่าเขาไม่มีอาวุธในมือและไม่มีท่าทีประสงค์ร้ายกับหนุ่มขี้เมา เขาต้องการให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครกล่าวอ้างได้ทีหลังว่าเขาใช้อาวุธ
“ข้าไม่ใช่เกลอของแกโว้ย!” หนุ่มขี้เมาตวาดกลับก่อนจะฟาดขวดเหล้าในมือเข้ากับฝาหนังหวังจะตีให้เป็นปากฉลาม
เสียงแก้วแตกได้ยินชัดเจน วิมส์เองจ้องหน้าหนุ่มขี้เมาซึ่งค่อย ๆ เปลี่ยนอาการโกรธแค้นด้วยความเมากลับมาเป็นความเจ็บปวดสุดทนทาน
หนุ่มขี้เมาเริ่มเอียง เลือดสด ๆ ไหลออกมาตามปลายนิ้วเป็นทาง เสียงครางอย่างเจ็บปวดค่อย ๆ ดังขึ้น
วิมส์ไม่ขยับ วิมส์ต้องการให้ทุกคนเห็นชัดว่าเขาไม่ได้แตะต้องตัวชายขี้เมาแม้แต่น้อย ทุกคนจะเป็นพยานให้เขาได้
วิมส์นิ่งอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นประกาศกับฝูงชนที่รายล้อม
“เอ้า! อย่าอยู่เฉยซี่ มาช่วยกันหน่อย” วิมส์ว่าขณะที่ตัวเองก็ถอดเกราะและเสื้อถักด้วยโซ่ที่ตัวเองสวมซ้อนอยู่ออก ก่อนจะฉีกผ้าชายเสื้อออกมาเป็นแถบยาว
หลายคนรอบ ๆ กรูกันเข้ามาพยุงหนุ่มขี้เมาตามเสียงสั่งของวิมส์ ใครคนหนึ่งทำท่าจะคว้ามือที่บาดเจ็บของหนุ่มขี้เมาทว่าวิมส์ห้ามไว้เสียก่อน
“อย่าแตะต้องมัน” วิมส์สั่งขณะที่เขาใช้ชายเสื้อขันชะเนาะที่ข้อมือ “มือเขาเต็มไปด้วยเศษแก้ว ค่อยวางเขาลงนอนกับพื้น อย่าเพิ่งทำอะไจนกว่าฉันจะห้ามเลือดเสร็จ แซม แกเข้าไปข้างในแล้วเอาผ้าคลุมของมาริลีนมาห่มให้หมอนี่หน่อยซิ ใครแถวนี้รู้จักหมอลอว์นหรือเปล่า? ว่ามาเร็ว อย่าเงียบ!”
ใครคนหนึ่งที่ล้อมอยู่บอกว่ารู้จักและอาสาจะไปตามมาให้
วิมส์รู้สึกว่าเป็นหน้าที่ที่เขาต้องอธิบายกับฝูงคนและเหล่าพลตระเวนที่แอบดูมาจากในโรงพัก
“ไม่ต้องห่วง ฉันเคยเจออย่างงี้มาก่อนแล้ว” วิมส์ประกาศ – ในอีกสิบปีข้างหน้าว่ะ – วิมส์นึกในใจ “มีคนตีกันในร้านเหล้า คนหนึ่งคว้าขวดได้แต่ไม่รู้วิธีตีให้เป็นปากฉลาม สุดท้ายในมือเลยมีแต่เศษแก้ว พออีกคนคว้ามือได้ก็เลยกำมันเข้าไป…” เสียงครางอย่างสยดสยองดังมาจากคนรอบ ๆ เมื่อวิมส์เล่ามาถึงตรงนี้ “เอาละ ใครพอจะบอกฉันได้ไหมว่าหมอนี่เป็นใคร? เอาน่าต้องมีคนรู้จักหมอนี่บ้างซิ”
เสียงหนึ่งตอบมาว่าพ่อหนุ่มขี้เมานี่ชื่อ จ๊อส แก็ปปี้ กำลังฝึกเป็นช่างทำรองเท้าอยู่ที่ถนนคอบเบลอร์
“ก็หวังว่ามือหมอนี่ยังใช้ได้” วิมส์ว่า “ยังไงฉันก็ยังต้องใช้รองเท้าอยู่”
กลุ่มคนแหวกออกให้หมอลอว์นแทรกผ่านเข้ามา
“อาห์” หมอลอว์นอุทานก่อนจะคุกเข่าลงข้าง ๆ แก็ปปี้ “จะบอกให้นะ ผมเองก็ไม่รู้ผมจะยังมีเตียงไว้ทำไม ว่าแต่หมอนี่ล่ะซินักทำขวดปากฉลามมือใหม่?”
“ถูกต้อง”
“รู้สึกคุณจะจัดการได้ดี แต่ตอนนี้ผมต้องการแสงไฟกับโต๊ะยาว ๆ” หมอลอว์นว่า “เอาเขาเข้าไปในโรงพักดีกว่าไหม?”
วิมส์เองไม่ชอบความคิดนี้นักแต่ก็ไม่มีทางเลือก วิมส์สุ่มชี้คนออกมาจากในกลุ่ม
“คุณ คุณ คุณ แล้วก็คุณ อ้อ! คุณด้วย คุณผู้หญิง” วิมส์เรียก “พวกคุณจะช่วยโคลอนกับแวดดี้พาหมอนี่เข้าไปข้างในแล้วก็คอยเฝ้าดูหมอนี่เอาไว้ ผมจะให้เปิดประตูโรงพักทิ้งไว้ คนอื่น ๆ จะได้เห็นข้างในได้ชัด ๆ เราไม่มีอะไรต้องปิดบัง ทุกคนเข้าใจใช่มั้ย!”
“แต่พวกแกเป็นตำรวจ…” เสียงหนึ่งแทรกมา
วิมส์ถึงตัวหนุ่มน้อยเจ้าของเสียงในทันทีและลากคอเขาออกมา
“ก็ใช่ แล้วไง?” วิมส์ว่า “แกเห็นไอ้หนูนั่นไหม นั่นก็ตำรวจ ไอ้หนูนั่นชื่อ แซม วิมส์ อยู่คนเดียวกับแม่ที่ถนนค็อกบิล แล้วนั่นก็เฟรด โคลอน เพิ่งแต่งงาน แล้วก็มีบ้านอยู่ตรงถนนโอลด์ คอบเบลอร์ แล้วนี่คนนี้ แวดดี้ ฉันว่าทุกคนตรงนี้รู้จักแวดดี้ บิลลี วิกเก็ตทั้งนั้น หมอนี่อยู่ที่นี่มาทั้งชีวิต ฉันถามแกหน่อย ฉันถามแกหรือเปล่าว่าแกชื่ออะไร?”
“เอ้อ ป..เปล่า” หนุ่มน้อยอ้อมแอ้ม
“อยากรู้ไหมทำไม เพราะฉันไม่สนใจสักนิดว่าแกจะชื่ออะไร” วิมส์ปล่อยมือก่อนจะหันไปมองคนที่รายรอบอยู่ “พวกคุณฟังให้ดี ผมชื่อ จอห์น คีล จะไม่มีใครถูกพาเข้าไปในโรงพักโดยไม่มีเหตุผลและคำสั่งจากผม พวกคุณทุกคนจะเป็นพยานได้ ส่วนคนที่ผมสั่งให้เข้าไปข้างใน พวกคุณคอยดูให้ดีว่าไม่มีการตุกติกกับไอ้หนุ่มแก็ปปี้ ส่วนพวกที่อยู่ข้างนอกนี่ ถ้าไม่คิดจะกลับบ้านไปหลับไปนอน ผมจะให้สเนาตี้เอาโกโก้มาแจก และถ้าใครคันปากอยากจะถามเหลือเกินผมก็จะตอบให้ ใช่ ผมได้ยินเรื่องที่ถนนดอลลี่ และผมไม่ชอบเรื่องที่ผมได้ยินเหมือนกับพวกคุณนั่นแหละ ใช่ ผมรู้เรื่องที่ถนนดิมเวลล์ และผมก็ไม่ชอบเรื่องนั้นด้วย ได้ยินคำตอบแล้วใช่มั้ย เอาละ ตอนนี้ถ้ายังมีใครข้องใจอยากมีเรื่องกับตำรวจ ก้าวออกมาเลย ผมถอดเครื่องแบบแล้ว เล่นกันหนึ่งต่อหนึ่งตรงนี้ ต่อหน้าทุกคนเดี๋ยวนี้เลย”

จากคุณ : Away from Thailand - [ 2 ม.ค. 47 12:27:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4

มือสังหารขยับตัวอย่างรวดเร็วจากหลังคาไปหลังคากระทั่งเขาออกห่างจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่โรงพัก การเคลื่อนที่ของมือสังหารนั้นเงียบกริบยิ่งกว่าแมวเสียอีก
เมื่อมือสังหารกลับมาถึงจุดที่เขาซ่อนสัมภาระ ซึ่งรายรอบด้วยปล่องไฟช่วยปิดบังจากสายตาคนข้างล่างและแม้แต่จากสายตาที่อาจมีบนหลังคาด้วยกัน เขาไม่ได้ขยับเข้าหาจุดที่ซ่อนในทันทีแต่กลับเดินวนเวียนอยู่ไกล ๆ โดยรอบกระทั่งแน่ใจว่าไม่มีคนติดตาม การซ่อนตัวและการเคลื่อนไหวของเขานั้นแม้แต่มือสังหารด้วยกันยังต้องยอมรับว่าสู้ไม่ได้
สุดท้ายมือสังหารจึงเข้าไปยังที่ซ่อนและเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า
ไม่กี่นาทีต่อมามือสังหารก็เผยตัวอีกครั้ง บัดนี้การเคลื่อนไหวของเขาชัดเจนขึ้น แน่นอนว่าการเคลื่อนไหวของเขายังคงลึกลับ ทว่าเทียบกับเมื่อสักครู่ที่เขาเป็นเหมือนสายลมที่ไม่อาจมองเห็น บัดนี้เขาเพียงเป็นเงามืดที่ยังพอสังเกตเห็นได้
มือสังหารหย่อนตัวเองลงจากหลังคา หน้าไม้เล็กที่เขาเคยถือบัดนี้ถูกถอดเป็นชิ้นเก็บลงในกระเป๋าเฉพาะของมัน รองเท้าหนังบางเบาบัดนี้กลายเป็นรองเท้าหุ้มข้อหนาหนัก ถุงผ้าที่คลุมหน้าเขาก็ถูกถอดออกด้วย
มือสังหารเดินมุ่งไปที่มุมถนน ที่นั่นเขายืนเช็ดหน้าตัวอยู่ชั่วครู่
รถม้าคันโตพร้องตะเกียงดวงใหญ่วิ่งเข้ามาใกล้ เมื่อใกล้มุมถนนมันชะลอลงเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตะบึงจากไปอย่างรวดเร็ว

มือสังหารนั่งลงอย่างสบาย ๆ ในรถม้า ตรงข้ามนั้นแสงไฟสลัว ๆ จากข้างนอกส่องให้เห็นรูปร่างของผู้หญิงในชุดไหมสีม่วงที่นั่งอยู่
“ยังเช็ดไม่หมดเลยนี่” ผู้หญิงลึกลับเอ่ยขึ้น เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าสีม่วงออกมาใกล้หน้าของมือสังหาร “บ้วนมาซิ”
มือสังหารลังเลแต่ก็ปฏิบัติตาม ผู้หญิงลึกลับใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดหน้าของเขา ก่อนจะยกมันขึ้นส่องไฟ
“สีเขียวแก่?” ผู้หญิงลึกลับเอ่ยขึ้น “ประหลาดมาก แฮฟล็อค ฉันจำได้ว่าเธอได้คะแนนศูนย์ตอนสอบพรางตัวไม่ใช่รึ”
“ถามได้ไหมว่าคุณรู้ได้ไง?”
“มีเงิน อะไร ๆ ก็รู้ได้ไม่ยาก”
“งั้นรึ งั้นคงเสียเวลาที่จะปฏิเสธ”
“ทำไมถึงได้ศูนย์ล่ะ?”
“เขาหาว่าผมใช้ลูกเล่นน่ะ ท่านหญิง”
“แล้วใช้หรือเปล่า?”
“แน่นอน ก็นั่นมันหลักการของการพรางตัวไม่ใช่หรือ”
“เห็นว่าเธอไม่เคยเข้าเรียนชั่วโมงพรางตัว”
“ใครบอก ผมเข้าเรียนไม่เคยขาด”
“แต่พวกเขาไม่เคยเห็นเธอ”
แฮฟล็อคยิ้ม “แล้วคุณคิดยังไงล่ะ?”
ท่านหญิงหัวเราะ “เอาแชมเปญหน่อยไหม?” เสียงขวดขยับในถังน้ำแข็ง
“ขอบคุณท่านหญิง แต่ไม่ดีกว่า”
“ตามใจ ไม่ว่านะถ้าฉันจะดื่มซักหน่อย เอาละไหนรายงานมาซิ”
“อันที่จริงผมก็ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ผมเห็นซักเท่าไหร่ ตอนแรกผมเข้าใจว่าหมอนี่เป็นอันธพาลธรรมดา แล้วจริง ๆ หมอนี่ก็ใช่อันธพาลจริง ๆ เพียงแต่หมอนี่มีสมองแล้วก็มีสติ ว่าอีกทีหมอนี่ใช้ได้ทีเดียวล่ะ เพียงแต่…”
“เพียงแต่อะไร?”
“หมอนี่เป็นแค่นายดาบเท่านั้น ท่านหญิง”
“อย่าประมาท ตำแหน่งนายดาบน่ะถ้าใช้ถูกคน สามารถทำประโยชน์ได้มากทีเดียวล่ะ เพราะตำแหน่งนั่นคุมทั้งคนและมีทั้งอำนาจตัดสินใจ เห็นว่าคนคนนี้รู้จักถนนทุกแห่งดีใช่ไหม? เห็นว่าตั้งใจใช้รองเท้าส้นบางเพื่อว่าจะรู้สึกถึงถนนได้ จริงหรือเปล่า?”
“ฮืม .. ก็อาจจะ ความรูสึกสัมผัสพื้นผิวถนนน่าจะช่วยได้ แต่ว่า…”
“รู้สึกเธอจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้นะ ไม่ยักเหมือนพ่อของเธอ เอาเป็นว่าหมอนี่อ่านถนนออกก็แล้วกัน ตอนนี้โรงพักทุกแห่งในเมืองยกเว้นที่นี่ถูกพังราบไปหมดแล้ว บางแห่งนั้นเป็นเพราะคนของสวิงทำให้เกิดขึ้น แต่ส่วนใหญ่แล้วมันเกิดขึ้นเพราะความโกรธ ความเกลียด แล้วก็ความโง่เขลาของผู้คนที่มาชุมนุมเสียมากกว่า สำหรับที่ทรีเคิลไมน์นี่ คีลเปิดประตูโรงพักให้ทุกคนเข้าไปแทนที่จะขวางผู้คนเอาไว้ ฉันชักอยากได้ข้อมูลคนคนนี้มากขึ้น ได้ยินว่ามาจากซูโดโปลิส แล้วก็ไม่น่าจะฉลาดซักเท่าไหร่ไม่ใช่รึ ทำไมถึงได้เด่นนักที่แองค์มอร์ปอร์คนี่”
“ผมเพิ่งจัดการคนที่ตั้งใจเก็บหมอนี่” แฮฟล็อคเอ่ยขึ้น
“งั้นรึ นั่นไม่ใช่วิธีของสวิงนี่นา เอาเถอะ ฉันเป็นหนี้เธอเท่าไหร่ล่ะนี่”
แฮฟล็อคยักไหล่ “ดอลลาร์นึงก็แล้วกัน”
“ไม่ถูกไปหน่อยหรือ”
“กับไอ้มือสังหารสมัครเล่นนั่นก็ไม่น่าแพงไปกว่านั้น แต่จะเตือนไว้ก่อน ไม่ช้าหรอกคุณคงต้องให้ผมจัดการกับคีลแน่”
“ไม่มั้ง คนอย่างคีลไม่น่าเข้ากับสวิงกับวินเดอร์หรอก จริงไหม?”
“คนอย่างคีลไม่เข้ากับใครทั้งนั้น และนั่นคือปัญหา อาจจะดีกว่าถ้าเราจะกำจัดปัญหาไปเสียตั้งแต่ต้น”
เสียงล้อรถม้าที่เบาลงบอกให้รู้ว่าพวกเขาเริ่มเข้าสู่ย่านคนรวย แสงไฟที่สว่างทั่วบริเวณบอกให้รู้การจำกัดบริเวณนั้นไม่มีผลใช้กับคนรวยซักเท่าไหร่
ท่านหญิงลูบหลังแมวที่นอนบนตักก่อนจะเอ่ยขึ้น “ยังก่อน ฉันคิดว่าเขายังมีประโยชน์ ตอนนี้ใคร ๆ ก็พูดถึงคีล ในโลกที่ทุกคนทำตัวอ้อมค้อม คนตรงอย่างคีลนี่น่ะน่าสนใจนักเพราะเขาเป็นคนที่กระตุ้นให้ทุกอย่างเกิดขึ้น”
แมวบนตักอ้าปากหาว
“อีกเรื่องหนึ่ง เกิดอะไรขึ้นกับหนังสือ” ท่านหญิงเอ่ยขึ้น “ฉันสั่งแล้วว่าไม่ให้มีเรื่องใช่มั้ย”
“หนังสือเกี่ยวกับการพรางตัวน่ะ หายากทีเดียวล่ะ”
“ไอ้หนูนั่นเผามันทิ้งใช่มั้ย”
“ฮื่อ โชคดีจริง ๆ ตอนแรกก็กลัวเหมือนกันว่าหมอนั่นจะอ่านมันเข้า” แฮฟล็อคยิ้ม “ยังไงก็ตาม ผมไม่คิดว่าหมอนั่นจะอ่านประโยคยาว ๆ ได้จนจบหรอก”
“ราคาแพงมากซิท่า”
“มาก ยิ่งโดยเฉพาะตอนนี้มันถูกทำลายไปแล้ว”
“ฉันเดาว่ามันคงมีอะไรเกี่ยวกับสีเขียวแก่ที่เธอใช้ อยากจะเล่าให้ฉันฟังไหม?”
“จะเล่าก็ได้” แฮฟล็อคยังคงยิ้ม “แต่ถ้าผมเล่าไปแล้ว ผมคงต้องหาใครมาจ้างผมมาเก็บท่านหญิงอีกที”
“ถ้างั้นก็ไม่ต้อง แต่เธอไม่คิดว่าชื่อ –ไอ้ขยะ- นี่ไม่น่าฟังไปหน่อยหรือ”
“ถ้าคุณชื่อเวตินารี่ ถูกเรียกเป็นไอ้ขยะนี่ถือได้ว่าโชคดีแล้ว ว่าแต่ส่งผมลงก่อนถึงสมาคมก็แล้วกัน ผมจะกลับไปทางหลังคาเอง ผมยังมีเรื่องเกี่ยวกับเสือที่ต้องจัดการ”
“เรื่องเกี่ยวกับเสือ? น่าสนใจ” ท่านหญิงเกาคอของแมว “ว่าแต่มีวิธีหรือยัง”
“วิธี? วิธีผมมีนานแล้ว ท่านหญิง ตอนนี้ติดอยู่แค่กองทหารที่ตระเวนอยู่รอบ ๆ วังเท่านั้น พวกนี้มีเวลาตระเวนแล้วก็จุดตรวจไม่แน่นอนทำให้ผ่านไปได้ยาก ถ้าท่านหญิงพาผมผ่านเข้าไปได้ ที่เหลือก็ไม่ยาก”
ท่านหญิงเกาคอแมวอีก แฮฟล็อคแอบถอนใจ แม้เขาเองจะเคารพในตัวป้าของเขามากแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอน่าจะเลือกแมวที่ดีกว่านี้ซักหน่อย ถ้าใครซักคนจะเจรจาเรื่องที่เกี่ยวกับความเป็นความตายและอำนาจพร้อมกับเลี้ยงแมวไปด้วยบนตัก ใครคนนั้นน่าจะเลือกเลี้ยงแมวขนยาว ๆ สีขาวจะดีกว่า (** เข้าใจว่าตรงนี้กำลังพูดถึงโบลด์เฟล หัวหน้าของสเปคเตอร์ องค์การร้ายซึ่งเป็นศัตรูร้ายของ 007 – ผู้เรียบเรียง **)
“เกี่ยวกับนายดาบคีล จะให้ผมทำยังไง” มือสังหารถาม
ท่านหญิงชุดม่วงตอบ “ฉันว่าฉันควรเจอนายดาบคีลวักที บางทีเราอาจเจรจากันได้ อ้อ งานเลี้ยงคือคืนพรุ่งนี้นะ”

คืนนั้นเอง ดาวนีย์กำลังเดินโซซัดโซเซกลับห้องจากการมั่วสุมกันที่ห้องสารวัตรนักเรียน เขาเพ่งสังเกตว่าคบไฟรอบ ๆ เขาได้ดับลงโดยกระทันหัน แม้จะเมาความเร็วในการชักมีดของดาวนีย์ก็ถือว่าใช้ได้ ดาวนีย์กวาดตามองไปรอบ ๆ ไม่เว้นแม้แต่บนหลังคา สิ่งที่เขาเห็นมีแต่เงาสีเทาทึม ๆ ที่ทุกแห่งที่เขาเห็น ยกว้นจากนั้นแล้วอย่างอื่นก็ไม่มีอะไรผิดปรกติ บางทีคบไฟอาจจะแค่ดับไปเองก็ได้

ดาวนีย์ก้าวเดินออกไปอีก

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกทีในเตียงของเขาเองเช้าวันต่อมา ดาวนีย์ได้แต่โทษอาการปวดหัวของเขาว่ามาจากเหล้าห่วย ๆ ที่เขาดื่มเข้าไปเมื่อคืน ที่เขาไม่รู้กระทั่งอีกซักพักต่อมาก็คือใครซักคนใช้สีส้มและสีดำเขียนลายพาดกลอนไว้เต็มหน้าของเขา

จากคุณ : Away from Thailand - [ 2 ม.ค. 47 12:28:31 ]