ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่พวกของวิมส์ถลันเข้ามานั้น ไอ้กระรอกเพิ่งจะโต้เถียงกับพวกของมันที่มาใหม่ทั้งสอง สำหรับไอ้กระรอกแล้วสองคนนี้ช่างไร้ระดับและรสนิยมเสียเหลือแสน ประตูใหญ่เปิดผาง  เสียงคนร้องคำราม “ได้เวลาเบียร์ขิงแล้วโว้ย!” สิ่งที่ไอ้กระรอกเห็นคือพวกพลตระเวนที่หอบลังเบียร์ขิงหายลับไปทางห้องขังด้านหลัง แม้แสงไฟจะไม่สว่างมากนัก ไอ้กระรอกก็พอจะมองเห็นได้ว่าพวกพลตระเวนเปิดประตูห้องขังของหนึ่งในไอ้คนมาใหม่ทั้งสองก่อนจะลากคนข้างในออกไปข้างนอกและพาไปที่มุมมืดลับตาด้านใน เสียงที่เขาได้ยินนั้นดังก้องน่าสยดสยอง “กดมันไว้! ถ่างขามันอย่าให้มันดิ้น!” “เรียบร้อย! ส่งเบียร์มาได้ เขย่าขวดแรง ๆ ด้วยนะโว้ย” “เอาละ เพื่อน แกมีอะไรอยากบอกเรามั้ย? อย่างเช่นชื่อแก? ไม่บอก? จะบอกอะไรให้นะ อันที่จริงเราไม่ได้สนใจเลยว่ะว่าแกอยากจะอยากหรือไม่อยากพูด...” เสียงอะไรสักอย่างดังป็อปขึ้น ตามด้วยเสียงซ่า จากนั้นจึงเป็น...เสียงกรีดร้องอย่างโหยหวน หลังจากที่เสียงเหล่านี้เงียบลง ไอ้กระรอกที่บัดนี้หน้าซีดเผือดได้ยินเสียงพูดดังขึ้นอีก “เฮ้ย! เอาอีกคนมาเร็วเข้า จัดการมันก่อนที่ผู้กองจะรู้ว่าเรามาทำอะไร” ไอ้กระรอกขดตัวเข้าไปที่มุมห้อง ขณะที่พวกพลตระเวนเปิดประตูห้องขังอีกห้องและลากนักโทษข้างในกลับไปที่มุมมืด “โอกาสสุดท้ายว่ะ จะพูดหรือเปล่า? 1? 2? หมดเวลาว่ะ!” อีกครั้งที่เสียงป็อป ซ่า ตามด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น คราวนี้เสียงดังกว่าและนานกว่าครั้งแรกมากนัก ไอ่กระรอกนั้นบัดนี้สติแตกไปแล้ว ในมุมมืดนั้น โคลอนสะกิดวิมส์ ก่อนจะทำจมูกย่นและชี้ให้วิมส์ดูที่พื้น น้ำกลิ่นฉุนไหลช้า ๆ มาตามร่องระบายน้ำจากห้องขังของไอ้กระรอก --เสร็จข้าล่ะ—วิมส์นึกในใจ วิมส์รอสักครู่ก่อนจะเดินกลับไปเปิดประตูห้องขังไอ้กระรอก ข้างในนั้นไอ้กระรอกกำลังขดกลมอยู่ที่มุมห้อง วิมส์ก้มลงไปฉุดมันขึ้นมา “อย่า! ได้โปรด! ผมยอมแล้ว อยากรู้อะไรผมก็จะบอก” “งั้นรึ” วิมส์ตวาด “งั้นบอกมาซิว่าอัตราเร็วการโคจรของดวงจันทร์คือเท่าไหร่” “ฮะ?อะไรนะ?” “อ้อ แกอยากได้คำถามที่ง่ายกว่างั้นรึ” วิมส์ว่าก่อนจะลากไอ้กระรอกออกมาจากห้องขัง “เฮ้ย! เฟรด แวดดี้ ไอ้หมอนี่อยากพูดว่ะ!” กระบวนการสอบปากคำใช้เวลาครึ่งชั่วโมง เมื่อเฟรดจดบันทึกสุดท้ายเสร็จ วิมส์ก็เอ่ยสำทับกับไอ้กระรอก “เอาล่ะ ตอนนี้แกเขียนลงท้ายบันทึกว่า –ข้าพเจ้า นายเจอรัลด์ ลีสเวย์ ปัจจุบันพำนักอยู่ที่หอพักสมาคมชายล้วน ขอยืนยันว่าข้าพเจ้าได้ให้การทั้งหมดนี้ไว้โดยยินยอมและสมัครใจ— แล้วเซ็นชื่อแกเอาไว้ด้วย ไม่งั้น...” “ค..ครับผม” สำหรับวิมส์แล้ว เขาเชื่อคำให้การของไอ้กระรอกลีสเวย์โดยสนิทใจ ใครก็ตามที่เคยเห็นคนอื่นถูกทรมานด้วยเบียร์ขิงจะสารภาพทุกอย่าง “เอาละ ขอบใจสำหรับความร่วมมือของแก จะให้เราไปส่งแกที่ถนนเคเบิ้ลมั้ย” วิมส์ถาม แม้ไม่ได้พูด แต่อาการของไอ้กระรอกก็บอกว่า “เหวอ!?!” “ยังไงก็ต้องไปส่งเพื่อนแกอยู่แล้ว” วิมส์พูดเสียงดังขึ้นอีก “ทอดซี่กับมัฟเฟอร์ไง ส่วนศพนั่นเราจะเอาไปไว้โรงเก็บศพ อ้อ...” วิมส์หันไปพูดกับโคลอน “ช่วยทำสำเนาคำให้การแล้วเอาให้เพื่อนเราคนนี้เก็บไว้ด้วยนะ อ้อแล้วก็ใบมรณะบัตรที่หมอลอว์นทำไว้ บิลค่ายา แล้วก็ค่าเบียร์ขิงสำหรับพวกที่ถนนเคเบิ้ลด้วย” เมื่อเอกสารทุกอย่างเรียบร้อย วิมส์และพวกพาไอ้กระรอกเดินออกมาที่มุมห้องขัง จากตรงนี้ไอ้กระรอกเห็นพรรคพวกของมันที่ถูกมัดและอุดปากแน่น นั่งอยู่กับพื้น พวกมันทั้งสองกำลังโกรธและจ้องไอ้กระรอกอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น บนโต๊ะใกล้ ๆ นั้นวางไว้ด้วยลังเบียร์ขิงซึ่งล้วนไม่ได้เปิดออก ไอ้กระรอกหันมามองวิมส์อย่างงง ๆ วิมส์ไม่พูดอะไรหากแต่เพียงใช้นิ้วจุกปากพร้อมกับเป่าลมจนแก้มพองก่อนจะสะบัดนิ้วออกเกิดเป็นเสียงดัง “ป็อป” ทันทีนั้นแวดดี้ก็เป่าลมออกดัง ๆ ผ่านซี่ฟัน “ซ...ซ่า...” โคลอนทำท่าจะเปิดปากแต่วิมส์เอามือปิดไว้ “ไม่ต้อง” วิมส์ว่า “โทษที เจอราลด์ ไม่รู้ทำไมแต่เฟรดของเราอยู่ดี ๆ ก็ชอบจะกรีดร้องโดยไม่มีเหตุผล” “แกหลอกข้า” ไอ้กระรอกโวยวาย “หลอก?” วิมส์ตบไหล่ของไอ้กระรอกอย่างหยอก ๆ “ทำไมถึงคิดไปอย่างง้าน” “แกทำให้ฉันคิดว่าแกใช้วิธีเบียร์ขิง” “วิธีเบียร์ขิง” วิมส์ขมวดคิ้ว “มันคืออะไรน่ะฮึ” “แกก็รู้ แกเอามันมาเอง” “แล้วไง ก็เรายังอยู่ในเวลางานไม่ควรดื่มแอลกอฮอล์ จริงไหม เพราะฉนั้นแค่น้ำอัดลมนิด ๆ หน่อย ๆ จะเป็นไร หรือว่าแกเคยเห็นว่าเบียร์ขิงใช้ทำอย่างอื่นอีก ว่ามา!” วิมส์ตวามเมื่อถึงคำพูดสุดท้าย ไอ้กระรอกเพิ่งคิดได้ว่ามันควรจะหยุดพูดได้แล้ว เหนืออื่นใดสายตาของทอดซี่กับมัฟเฟอร์ที่จ้องมองมันบอกให้รู้ว่ามันยังมีเรื่องอื่นที่ต้องอธิบายกับทั้งสองคนอีกเยอะ “ข้าต้องการคนคุ้มกัน” ไอ้กระรอกเรียกร้อง “จะเอาไปทำไม เราจะปล่อยแกอยู่แล้ว” วิมส์ว่า “ก็แกบอกเองว่า แกแค่ทำตามคำสั่ง ใช่มั้ยโคลอน เขาว่างั้นใช่มั้ย ฉันเข้าใจเรื่องที่แกแทรกซึมเข้าไปในกลุ่มคนเพื่อคอยขว้างหินเข้าใส่ตำรวจหรือทหาร แกไม่ได้อยากทำซักนิดจริงมั้ย ยิ่งเรื่องที่พวกถนนเคเบิ้ลทรมานนักโทษแล้วบังคับให้สารภาพ แกยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่ ฉันเข้าใจแกว่ะ เอาเป็นว่าเราไม่เอาเรื่องแกดีมั้ยล่ะ” “ได้โปรด ผมจะบอกคุณทุกอย่างเลย” “อ้อ แปลว่าแกยังมีเรื่องที่ไม่ได้บอกเรางั้นรึ” วิมส์เสียงดังพร้อมกับหันกลับไปคว้าเบียร์ขิง “ใช่ อ๊ย ไม่ใช่ ผมแค่หมายถึงว่าถ้าให้เวลาผม ผมอาจจำเรื่องอื่น ๆ ได้อีก” วิมส์จ้องไอ้กระรอกอยู่พักใหญ่ก่อนจะวางขวดเบียร์ขิงลง “ก็ได้ แต่เราต้องคิดเงินแกวันละดอลลาร์ ค่าอาหารต่างหาก” “ตกลง ไม่มีปัญหา” ไอ้กระรอกตอบก่อนจะลนลานวิ่งกลับเข้าห้องขัง “โคลอน ไปเตรียมมาริลีน เราจะเอาสองคนนี้กับอีกหนึ่งศพนั่นไปส่ง” แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 47 12:05:15 จากคุณ : Away from Thailand - [ 4 ม.ค. 47 11:58:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ข้างนอกนั้นฝนยังตกหนัก รถม้าคันหนึ่งแล่นมาอย่างรวดเร็วมุ่งหน้ามาสู่ถนนเคเบิ้ล เมื่อรถม้าวิ่งถึงหน้าโรงพักประตูหลังก็เปิดออกและร่างสองร่างถูกผลักลงจากรถลงมากลางถนน ยามที่เฝ้าประตูโรงพักวิ่งออกมา หนึ่งในนั้นยิงหน้าไม้ไปที่รถม้าซึ่งก็เพียงแต่กระเด้งออกมาเมื่อมันพุงโดนลูกกรงโดยไม่ได้ทำความเสียหายใด ๆ ยามอีกคนวิ่งไปที่ร่างที่กลิ้งอยู่ทั้งสอง เสียงโอดโอยสลับคำด่าดังอยู่เบา ๆ หนึ่งในสองนั้นมีกระดาษกลัดติดไว้ เมื่อพวกนิรนามอ่านกระดาษนั่น พวกมันไม่ขำแม้ซักนิด วิมส์ปลดสายบังเหียนออกจากมาริลีนก่อนจะเช็ดตัวให้เธอแล้วก็ให้อาหาร เขาอาจคิดไปเองแต่เขารู้สึกว่ารางข้าวของมาริลีนเต็มขึ้นในไม่กี่วันที่ผ่านมา อาจบางทีใครซักคนคงเริ่มสำนึกผิด เมื่อวิมส์เสร็จธุระกับมาริลีน เขาก็เดินออกมาตากลมเย็นอยู่หน้าประตู ข้างนอกนั้นมืดสนิทคงมีแต่แสงไฟจากโรงพัก --เงาตรงประตูมืดเกินไป— วิมส์เผลอล้วงหากล่องบุหรี่ เขาด่าตัวเองก่อนจะล้วงเอาบุหรี่งอ ๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขาจุดบุหรี่โดยใช้มือป้องเอาไว้แต่กลับหลับตาเพื่อให้ตาของเขายังคงชินกับความมืด วิมส์เงยหน้าขึ้นและพ่นควันออกมาเป็นวง –ใคร ๆ คิดว่าสีดำเป็นสีที่กลืนกับความมืด พวกนั้นคิดผิด— วิมส์เดินไปปิดประตู จังหวะที่เขาเข้าใกล้นั้นเอง วิมส์ตวัดดาบออกโดยไร้สุ้มเสียง ซาดี้ก้าวเดินออกมาจากเงามืด “อรุณสวัสดิ์ นายดาบ” “อรุณสวัสดิ์ ซาดี้” วิมส์พูดอย่างระมัดระวัง “มีเรื่องอะไรกับผมงั้นรึถึงได้มาหาแต่เช้าอย่างนี้” “มีคนอยากพบนายดาบ” “ถ้าหมายถึงโรซีละก็ ไว้ทีหลังก็แล้วกัน ตอนนี้ผมไม่ว่าง...” ข้างหลังวิมส์นั้น ดอทซี่ใช้กระเป๋าถือของเธอแพ่นกระบาลของเขา “ท่านหญิงไม่ชอบรอใครหรอกนะ พ่อหนุ่ม” นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่วิมส์ได้ยินก่อนที่สติเขาจะดับวูบ วิมส์ค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ เขากำลังนั่งอยู่ในเก้าอี้นวมที่นุ่มนิ่มสะดวดสบายอย่างยิ่ง ใครซักคนกำลังเขย่าตัวเขา ใครคนนั้นคือแซนดรา หญิงบริการ (จริง ๆ) “รู้สึกจะตื่นแล้ว...” เธอว่าก่อนจะถอยกลับไปนั่งในเก้าอี้นวมอีกตัว ในมือเธอถือหน้าไม้ไว้คันหนึ่ง “ผมจะบอกให้นะ...” วิมส์เอ่ยขึ้น เก้าอี้ที่เขานั่งช่างสบายจริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมาคิดว่าเขาไม่ได้นั่งสบาย ๆ อย่างนี้มานานนับแต่เขาย้อนเวลามา “ถ้าอยากเจอผมจริง ๆ ก็แค่นัดมาก็ได้” “ซาดี้บอกว่าคุณน่าจะหมดสติไปอย่างมากแค่สิบนาที แต่พอคุณเริ่มกรน เราเลยคิดว่าเราน่าจะปล่อยให้คุณหลับอีกซักหน่อย” เสียงโรซี่ดังขึ้น โรซี่อยู่ในชุดราตรีเปลือยไหล่สีแดง วิกที่เธอใส่นั้นใหญ่เบ้อเริ่มและเครื่องประดับของเธอก็แพรวพราวเต็มตัว เหมือนจะอ่านสายตาวิมส์ออก โรซี่เอ่ยขึ้นอีก “ใช่ มันแพงมากเลยละกว่าจะแต่งตัวให้ดูไร้รสนิยมได้อย่างนี้ เอาละฉันแค่แวะมาดู ยังมีแขกอีกเยอะ ไม่มีเวลาคุยด้วยหรอกนะ ถ้าคุณจะ...” “สแนปเคสสัญญากับพวกเธอไว้ล่ะซิว่าจะยอมให้พวกเธอตั้งสมาคม ใช่มั้ย” วิมส์ตัดบท “ฉันนึกแล้ว แล้วพวกเธอคิดว่าเธอเชื่อเขาได้? ฝันไปเถอะ พอเขาได้เป็นเจ้าเมืองพวกเธอก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่า” --สุดท้ายสแนปเคสก็ไม่ต่างอะไรจากวินเดอร์ แค่พุงใหญ่กว่า คางมากชั้นกว่า แต่สรุปแล้วพวกเขาล้วนเป็นไอ้ขี้โกง โง่เง่าไร้สติและไม่เห็นใครในสายตาประเภทเดียวกัน พวกนี้ก็แค่ตัวเรือดอีกตัวที่เรียงรายกันเข้ามาสูบเลือดตัวแล้วตัวเล่า เทียบกับพวกนี้แล้วเผด็จการอย่างพระยาเวทีเรียกได้ว่าเป็นลมหายใจสดชื่นทีเดียว “อย่าหวังเลยว่าสแนปเคสจะรักษษสัญญา” วิมส์พูดเสียงดัง “ก็เหมือนกับวินเดอร์นั่นแหละ บางคนก็เคยเชื่อในวินเดอร์แล้วดูซิว่าเป็นไง” วิมส์รู้สึกสะใจที่ได้เห็นสีหน้าของโรซี่ ปาล์ม เธอเอ่ยขึ้นในที่สุด “หาอะไรให้เขาดื่มหน่อยแซนดรา แต่ถ้าเขาพยายามจะหนี ยิงเขาได้เลย” วิมส์มองหน้าไม้ในมือของแซนดรา “ก็ได้ ผมจะอยู่เฉย ๆ ก็แล้วกัน” โรซี่เดินจากไปโดยอาศัยประตูสองชั้น ก่อนประตูจะปิดนั้นวิมส์เองสังเกตเห็นห้องประชุมซึ่งเต็มไปด้วยควันบุหรี่ และกลิ่นเหล้า เสียงหนึ่งดังลอดออกมาให้ได้ยิน “...เราจะสร้างสังคมอันเป็นบูรณาการ...” วิมส์นั่งอยู่กับเก้าอี้ เขาเชื่อว่าเขากำลังจะได้พบกับคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดในไม่ช้า แซนดราวางแก้ววิสกี้ลงตรงหน้าเขาอีกมือของเธอยังคงถือหน้าไม้จ้องที่เขา “รู้ไหม” วิมส์ชวนคุย “ผมคิดว่าผมรู้แล้วว่าใครลำเลียงอาวุธให้พวกปฏิวัติ” “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร” “ทั้งหมดนี้ก็เพราะพวกตำรวจไม่เคยคิดว่าหญิงบริการจะเป็นตัวปัญหา” กลิ่นวิสกี้ชั้นดีตรงหน้ายั่วยวนวิมส์เหลือเกิน “แต่คุณก็ไม่ได้บอกใครเรื่องตะกร้าของฉัน” ซานดราพูด “แล้วก็ไม่ได้ส่งตัวพวกเราให้พวกนิรนามด้วย คุณเป็นพวกเราหรือเปล่า?” “ผมไม่คิดว่าอย่างนั้นหรอกนะ” จากคุณ : Away from Thailand - [ 4 ม.ค. 47 11:59:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ประตูลับอีกบานเปิดออก “อาห์! นายดาบคีล เราพบกันในที่สุด เธอไปได้แล้วซานดรา ฉันคิดว่านายดาบเป็นสุภาพบุรุษพอที่ผู้หญิงอย่างเราจะไว้ใจได้” ท่านหญิงที่วิมส์เห็นเตี้ยกว่าวิมส์เล็กน้อย สำเนียงของเธอบอกว่าเธอมาจากจีนัว ตาและผมสีน้ำตาล – แต่ผมอาจจะเป็นวิก – เธอใส่ชุดสีม่วงที่ดูท่าจะแพงมาก เหนืออื่นใดคือบุคลิกและสีหน้าของเธอที่บอกให้รู้ว่าเธอรู้มากกว่าที่คุณรู้และสถานการณ์ทุกอย่างอยูในกำมือของเธอ “อือ อย่าลืมสังเกตสีทาเล็บฉันด้วยล่ะ แต่ถ้าจะเดาน้ำหนักฉันล่ะก็ ต้องขอโทษด้วยที่บอกไม่ได้” เธออ่านสายตาวิมส์ออก “คุณจะเรียกฉันว่าท่านหญิงก็ได้” ท่านหญิงนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับวิมส์ เธอวางศอกที่ท้าวแขนและประสานมือไว้ตรวหน้าก่อนจะเอ่ยถาม “บอกได้ไหม คุณทำงานให้ใคร?” “ผมก็แค่พลตระเวนที่ถูกบังคับพาตัวมา ก็เท่านั้น” วิมส์ตอบ “บังคับ? ถ้าคุณอยากไปคุณก็ไปได้ไม่มีใครว่า” ท่านหญิงโบกมือ “แต่เผอิญผมชอบเก้าอี้ตัวนี้ซะแล้ว” วิมส์ไม่ยอมให้ใครมาบอกเขาว่าเวลาไหนควรไปหรือไม่ควรไปแน่ “คุณมาจากจีนัวจริง ๆ รึ?” “แล้วคุณล่ะ มาจากซูโดโปลิสจริง ๆ หรือเปล่า” ท่านหญิงพูดยิ้ม ๆ “บางครั้งการที่เรามาจากที่ ๆ ไกลมากพอก็เป็นประโยชน์ดี อย่างน้อยมันก็ทำให้เราทำอะไรได้ง่ายขึ้น แต่ถ้าอยากรู้จริง ๆ ฉันจะบอกให้ก็ได้ว่าฉันใช้เวลากับธุรกิจของฉันในกีนัวไม่น้อย คุณคงกำลังคิดว่าฉันทำเรื่องหญิงบริการใช่มั้ย” “อันที่จริงผมกำลังคิดเรื่องการชักใย” วิมส์ตอบ ท่านหญิงเพียงหัวเราะ “และที่จริงยิ่งกว่าคือผมกำลังนึกถึงคำ –ปฏิวัติ--” “ว่าต่อไป นายดาบ” ท่านหญิงยืนขึ้น “คงไม่ว่านะถ้าฉันจะดื่มแชมเปญซักหน่อย ก็จะชวนหรอกนะแต่เห็นว่าคุณไม่ดื่ม” วิมส์มองไปที่แก้ววิสกี้ “เราแค่ทดสอบคุณน่ะ” ท่าหญิงว่าขณะที่เธอหยิบขวดแชมเปญขึ้นมาจากลังน้ำแข็ง “โรซี่พูดถูก คุณไม่ใช่นายดาบแต่น่าจะเป็นระดับผู้บังคับบัญชา ผู้บังคับัญชาระดับสูงเสียด้วย บุคลิกคุณดีเกินไป นายดาบคีล คิดดูซิ คุณอยู่ที่นี่ในบ้านหลังใหญ่ ในห้องส่วนตัวของผู้หญิงแล้วก้เป็นผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นหญิงบริการเสียด้วย แต่คุณไม่เสียกิริยาแม้แต่น้อย คุณมาจากไหนกันแน่ อ้อ!จะสูบบุหรี่ก็ได้นะ เชิญตามสบาย” “มาจากที่ไกลมาก” วิมส์ตอบ “อูเบอร์วาลด์?” “ไม่ใช่” “ฉันเองมีธุรกิจในอูเบอร์วาลด์” ท่านหญิงว่า “แต่สถานการณ์ที่นั่นชักจะค่อนข้างอ่อนไหวไปหน่อย” “ก็เลยคิดจะย้ายมันมาที่แองค์มอร์ปอร์ค? ก็เลยจำเป็นต้องปรับแต่งสถานการณ์ให้นิ่งงั้นซิ” “เก่งมาก เอาเป็นว่าฉันคิดว่าที่นี่มีศักยภาพและฉันอยากเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ สำหรับคุณ คุณเป็นคนที่น่าสนใจมาก” “เปล่าเลย ผมเป็นคนที่เข้าใจได้ง่ายที่สุด ผมแค่เข้าใจในกระบวนการที่ทุกสิ่งเป็นอยู่ ผมแค่เข้าใจในอำนาจของเงิน สำหรับวินเดอร์ หมอนี่เป็นไอ้บ้าและนั่นไม่ค่อยดีกับธุรกิจเท่าไหร่ ขณะเดียวกันพวกของวินเดอร์เป็นอันธพาล เป็นอาชญากร และนั่นไม่ดีมาก ๆ กับธุรกิจ ถ้ามีเจ้าเมืองใหม่ เจ้าเมืองที่มีเพื่อนเป็นคนหัวก้าวหน้า สายตาก้าวไกล เพื่อนที่อยากเป็นส่วนหนึ่งในอนาคตอันรุ่งเรืองล่ะก็ คิดดูเถอะว่าธุรกิจจะรุ่งเรืองขนาดไหน และนั่นคือจุดเริ่มของทั้งหมด การประชุม การเจรจา การจัดสรรผลประโยชน์ การยื่นหมูยื่นแมว คำสัญญาตรงนั้น ความเข้าใจตรงนี้ ไม่นานนักเราก็จะได้คณะปฏิวัติ ส่วนพวกคนที่ชุมนุมบนถนนนั้นมันก็แค่ของประดับ...” วิมส์พยักหน้าไปที่ประตู “แขกสำหรับมื้อเย็นใช่ไหม เสียงที่ผมได้ยินนั่นมันเสียงของ ดร.ฟอลเล็ตส์ คนนี้ฉลาดมาก เห็นว่าไม่เคยเลือกผิดข้างนี่ ถ้าคุณได้สมาคมใหญ่ ๆ อยู่ข้างคุณละก็ วินเดอร์ก็ไม่มีทางรอด แต่ผมจะบอกให้ สแนปเคสก็ไม่ได้ดีกว่ากันซักเท่าไหร่หรอก” “หลายคนไม่คิดอย่างคุณ” “แล้วคุณล่ะ?” “ฉันรึ ฉันเห็นว่าเขาเป็นไอ้เจ้าเล่ห์ ที่เห็นประโยชน์สำหรับตัวเอง แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่มีอยู่ตอนนี้ แล้วคุณล่ะ นายดาบ คุณคิดว่าคุณอยากทำอะไร?” “ผมน่ะรึ  ผมไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณไม่มีอะไรที่ผมอยากได้แม้ซักนิด” “คุณไม่อยากได้อะไรจริง ๆ หรือ?” “ผมอยากได้อะไรเยอะแยะ เพียงแต่ว่าคุณไม่สามารถให้มันกับผมได้ ก็เท่านั้น” “อยากกลับไปเป็นผู้บัญชาการไหมล่ะ?” วิมส์ชะงัก –เธอรู้ได้ยังไง เธอไม่ควรรู้เรื่องนี้— “อาห์” ท่านหญิงเห็นอาการและสีหน้าของเขา “โรซี่บอกฉันว่าพวกโขมยเอาเสื้อเกราะคุณไป เสื้อเกราะนั่นสวยและแพงมาก น่าจะเป็นของระดับนายพลเลยทีเดียว” ท่านหญิงเปิดแชมเปญขวดใหม่ วิมส์สังเกตเห็นว่าเธอเปิดมันอย่างถูกวิธี เธอไม่เสียแชมเปญโดยไม่จำเป็นด้วยการเขย่าขวดก่อนจะเปิดจุกคอร์ก “แปลกใช่ไหมล่ะ” ท่านหญิงว่ายิ้ม ๆ “นายดาบซึ่งมีบุคลิกของผู้บัญชาการแต่ใช้เสื้อเกราะของนายทหาร” วิมส์เพียงจ้องตรง ๆ “ไม่มีใครรู้ว่าเขามาถึงที่นี่ได้ยังไง” ท่านหญิงเอ่ยลอย ๆ “แต่คงไม่เลวเลยถ้าในที่สุดแองค์มอร์ปอร์คจะมีผู้บัญชาการตำรวจจริง ๆ เสียที” ความคิดแรกที่เกิดขึ้นในหัวของวิมส์บอกเขาว่า – ใช่แล้ว แกทำได้ แกจะไล่สวิงออก เสร็จแล้วแกจะคัดตำรวจดี ๆ ... – ความคิดที่สองที่เกิดขึ้นในหัวของวิมส์บอกเขาว่า – ในเวลานี้นี่นะ! ภายใต้การปกครองของสแนปเคส สุดท้ายแล้วตำรวจภายใต้การนำของแกก็คงกลายเป็นแก๊งอีกแก๊งหนึ่งเท่านั้น – ความคิดที่สามที่เกิดขึ้นในหัวของวิมส์บอกเขาว่า – ไม่ แกไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แกอยากกลับบ้าน แกจะกลับไปหาซีบิล – ความคิดที่หนึ่งและที่สองถอยกลับไปอย่างละอาย – ใช่แล้ว ต้องกลับไปหาซีบิล ขอโทษที— “ฉันคิดว่าฉันดูคนไม่ผิดนะ” ท่านหญิงสรุปขณะที่วิมส์ยังคงจ้อง ความคิดที่สี่แทรกขึ้นราวกับสัตว์ร้ายที่น่าชัง – แกไม่ได้นึกถึงซีบิล กระทั่งความคิดที่สามว่ะ – วิมส์กระพริบตา “คุณคิดเหมือนฉันไหมว่า แองค์มอร์ปอร์คน่าจะมี...” “ผมจะกลับบ้าน” วิมส์ตัดบท “ผมมีหน้าที่และนั่นเป็นสิ่งที่ผมจะทำ” “ใครบางคนบอกว่าถ้าคุณไม่เห็นด้วยกับเรา คุณก็คือศัตรูของเรา” ท่านหญิงเอ่ยขึ้น “เห็นด้วยกับคุณ? เห็นด้วยเรื่องอะไร? เรื่องอะไรก็ได้งั้นรึ? ไม่มีทาง แต่จะบอกให้ ผมไม่เห็นด้วยกับวินเดอร์เหมือนกัน คุณซื้อผมไม่ได้ ไม่แม้แต่ถ้าคุณจะให้แซนดราเอาหน้าไม้จ่อผมเอาไว้” “แปลว่าคุณเป็นคนมีหลักการงั้นซิ” ท่านหญิงยิ้มยั่วยวน --ให้ตายเถอะ ทำไมมันเป็นอย่างงี้ทุกที ตอนที่เขายังโสดทำไมเขาไม่เห็นผู้หญิงในสายตา แต่พอเขาแต่งงานแล้วเขากลับรู้สึกสนใจผู้หญิงที่มีอำนาจนัก— วิมส์พยายามทำตาเหี้ยมเกรียมแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล “ในชีวิตฉัน ฉันพบคนมีหลักการมาหลายคน ส่วนใหญ่ล้วนตายไม่ดี สังคมน่ะมีสมดุลย์อยู่ คนเลว ๆ ในสังคมดี ๆ แล้วก็คนดี ๆ ในสังคมเลว ๆ จะอย่างไรก็แล้วแต่ผลสรุปสุดท้ายก็คือสังคมไม่นิยมคนที่ไม่เลือกข้างซักเท่าไหร่” ท่านหญิงเกลี้ยกล่อม “ผมเลือกตรงกลาง” วิมส์ตอบ “ซึ่งแปลว่าคุณอยู่ระหว่างศัตรูทั้งสองข้าง กับเงินเดือนนายดาบ ฉันไม่คิดว่าคุณจะรับไหวหรอกนะ คิดดี ๆ” “เรื่องของผม และผมไม่มีทางส่งคนไปตายเพียงเพื่อจะเปลี่ยนไอ้โง่คนหนึ่งเป็นไอ้โง่อีกคนหนึ่งแน่” “ถ้าอย่างนั้น ประตูอยู่ข้างหลังคุณ นายดาบ เสียใจที่เรา...” “...ไม่สามารถเจรจาธุรกิจ”  วิมส์ประชด “ใช้คำว่าความเห็นไม่ตรงกันจะดีกว่า ขออภัยที่ไม่ส่ง แต่เราก็อยู่ห่างจากโรงพักไม่มาก ขอให้โชคดีก็แล้วกัน” ท่านหญิงพยักหน้าไปที่ประตู “น่าเสียดาย” เธอถอนใจหลังจากที่วิมส์จากไปแล้ว แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 47 12:03:56 จากคุณ : Away from Thailand - [ 4 ม.ค. 47 11:59:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : booklovers - [ 4 ม.ค. 47 17:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Discworld - Night Watch (23) ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2617451 จากคุณ : Away from Thailand - [ 9 ม.ค. 47 19:32:24 ]