ความคิดเห็นที่ 1 เริ่มเรื่อง... กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ดวงดาวได้ทอประกายพร่างพราย แล้วฉันก็รู้สึกว่าเปลือกตาเผยอขึ้น มองเห็น ความอนธกาฬสลับกับแสงระยิบระบับเหนือหัวนั่น..ที่นั่นคือที่ใดกัน? และตัวฉันเป็นใคร เมื่อดวงตาเริ่มชินกับแสงอันพร่าเลือนเบื้องบน ฉันจึงเริ่มหันมามองรอบกาย ...มีผู้คนมากมายที่คล้ายกับฉัน..บ้างผมสีทอง บ้างสีเงิน บ้างสีดำ..แต่ตัวฉันเองเป็นสีดำสนิทเหมือนรัตติกาล.. ทุกผู้คนยิ้มให้กันอย่างไร้เดียงสา เราสวมใส่เสื้อผ้าสีขาวเบาบาง นั่งริมฝั่งอันปกคลุมด้วยทุ่งหญ้า นั่น! ลำธารสีเงินไหลริน..ที่นี่คือที่ไหนกัน.. วันเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่เกินที่จะนับ ก่อนที่ฉันจะรู้จักเปล่งเสียงออกจากปาก ฉันก็ได้ยินเสียงเป่าแตรเสนาะ แว่วมา พวกเราต่างหวาดกลัว กอดกันกลม บ้างกระซิบว่ามีปีศาจร้ายในเงามืด มาคอยจับตัวพวกเราบางคนไป แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเสียงอันไพเราะนั้นคือเสียงของปีศาจ... เชิญเพื่อนๆต่อได้จ้า จากคุณ : นานานะจัง (นานานะจัง) - [ 5 ม.ค. 47 14:43:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อยากเขียนต่อ Live ซะด้วย แต่เรากำลังทำงานอยู่ ...รออ่านของคนอื่นก่อนดีกว่าค่ะ จากคุณ : เด็กดี (อรุณดารา) - [ 5 ม.ค. 47 14:52:51 A:203.185.136.141 X:172.16.1.12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ทันไร ฉันก็หันไปเห็นเทพเจ้าร่างสีดำลอยละลิ่วมา ทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ย ถามว่า "หนูชื่ออะไรจ๊ะ" สะบัดหน้าหนี ตอบไปว่า "แม่ไม่ให้พูดกับคนแปลกหน้าหรอกเชอะ.." ผมสีดำของฉันสลวยกว่าใครในหล้า คิดจะมาหลอกถามคนสวยอย่างชั้นเหรอ ชั้นไม่บอกหรอกว่าชื่ออันไพเราะของฉันคือ... "มากลอร์...อย่ามัวไปพูดกับคนแปลกหน้าอยู่ลูก กลับมานี่!" เสียงแม่ของฉันเรียกดัง พ่อกลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด "บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปเที่ยวเตร่ไกล นี่พ่อของเจ้าโกรธหน้าบึ้งแล้วบึ้งอีก แล้วพวกเจ้าก็จะซวยรู้ป่าว นี่พวกเราหายไปหลายคน ข่าวว่าถูกเทพเจ้าสีดำจับไปทำอาหาร ยังจะไปพูดกับคนแปลกหน้าอีก" ก็แหม..ฉันไม่รู้นี่นา ฉันยังเด็กอยู่ อายุไม่กี่ขวบ ปี แต่ท่านพ่อและท่านพี่ๆของฉันนี่ ทำหน้านิ่วโกรธน่าดู โดยเฉพาะท่านพี่โทสะร้ายอย่างเคเลกอร์ม และคูรูฟิน ราวกับถ่ายนแบบท่านพ่อมาไม่ผิดเพี้ยน... จากคุณ : นานานะจัง - [ 5 ม.ค. 47 15:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เล่นด้วยๆ (^^)// นู๋นาฯ เล่นเป็นตัวละครตัวไหนอ่ะ ไม่เห็นบอกเลย เราจอง Tinuviel นะ ... ห้ามใครแย่งด้วย แง่ง !! ใครจะมาเป็นป๋าเอลเวน้อ... ^__^ รอดูๆๆ เพราะตอนนี้เรายังไม่เกิด อิอิ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 5 ม.ค. 47 15:06:45 A:203.107.218.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว .. เป็นมากลอร์เรอะ แหะๆ ไม่ทันรีเฟรช ปล. ตอนนี้ทำงานอยู่ เด๋วกลับบ้านเจอก๊านนน... จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 5 ม.ค. 47 15:08:41 A:203.107.218.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 นู๋เล่นเป็นมากลอร์ค่า (จริงๆมากลอร์มันคือพี่เคเลกอร์มกับคูรูฟินนะ จำผิดขออำภัย ^^") เอ้า ใครจะเล่นเป็นเอลเว รีบๆหน่อยเร้ว ลูธิเอนจะเกิดแล้ว ฮ่าๆๆ จากคุณ : นานานะจัง - [ 5 ม.ค. 47 15:09:55 A:202.28.27.6 X:202.28.25.114 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ป๋มรอป๋าทูออร์ กะม้าอิดริลฮับ ช่วยทำให้ป๋มเกิดที Y_Y จากคุณ : วัช - [ 5 ม.ค. 47 15:16:09 A:203.107.218.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้มีบทให้เลือก 1.อวารี เอลฟ์มืดที่ถูกมอร์กอธจับไปทำแหนม ส่งขายวาลาร์ เป็นเหตุให้อวารีผู้รอดตาย จงเกลียดจงชังวาลาร์มานับแต่นั้น 2.เฟอานอร์ ใครจะรับบทมาเร้วๆ รีบเสียบ ควบครึ่งลูก ใครมาก่อนได้ก่อน ตาดีได้ตาร้ายเสีย 3.เอลเว พระราชาขี้หวงแต่แพ้คนสวย แต่งกับไมอานามว่าเมเลียน ผู้บงการสามีผ่านพลังจิตเอคไกอา 4.ลูธิเอน พี่สาวน้อยฯแฮบไปเรียบร้อย ก่อนเกิดแล้ว 5.อุงโกะ มม จองไว้แล้ว แต่จะให้เกิดเมื่อไหร่ก็รีบๆมาเล่นกันมันจะได้เกิด 6.ตัวละครสมทบอีกคับคั่ง 7.เออาเรนดิล ผู้แอ้งแม้ง ไม่เกิดซะที คุณวัชเลยขอชิงเกิด อีกไม่นานจะได้เห็นมนุษย์ขอลัดมาเกิดก่อนคนแคระอีกแน่ะ มาเร้วๆ สองมือล้วงกระเป๋าสองเท้าก้าวเข้ามา มาผจญภัยไปพร้อมๆกันเถิด จากคุณ : นานานะจัง - [ 5 ม.ค. 47 15:20:09 A:202.28.27.6 X:202.28.25.114 ]

ความคิดเห็นที่ 9 8.ป๋าทูออร์ เหล็ก เอ๊ย เด็กเส้นอุลโม ตอนนี้เกิดแล้วแต่ท่านอุลโมยังใช้ให้กวาดลานบ้าน จับปูจับปลาทำ ส้มตำปลาร้าให้ท่านกินอยู่ ใครอยากได้บทนี้รีบๆเข้าน้า 9.อิดริล ลูกของทูร์กอน น่าจะเกิดแล้วนา (มั่วให้เกิดแล้วละกัน) นางสวย นางร้าย นางยั่วระเบิดเถิดเทิง บทหลุดโลกของสาวผมทองนี้ ใครไม่รับก็บ้าแล้ว เร้วๆๆมาเล่นกัน จากคุณ : นานานะจัง - [ 5 ม.ค. 47 15:27:36 A:202.28.27.5 X:202.28.25.114 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาจองท่านเฟฯ ขะรับ พรุ่งนี้ได้เกิดแน่ -_____-" ใครอยากได้บทท่านเฟฯ มาประมูลเอาได้ครับ ราคาเริ่มต้นที่ 20บาท จากคุณ : ช่างไม้ - [ 5 ม.ค. 47 15:35:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 Idril เค้าเป็นคนอย่างงั้นเลยเหรอคะพี่ ? หนูอ่านภาษาปะกิตไม่ค่อยแตกค่า.... ท่าทางหนูจะอ่านอย่างเดียวจะรุ่งกว่า.... *ปูเสื่อฉีกถุงขนมก๊อบแก๊บเตรียมชมการแสดง....* จากคุณ : เด็กดี๊ดี...อรุณดารา - [ 5 ม.ค. 47 15:40:16 A:203.185.136.141 X:172.16.1.12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เกิดจากองค์อิลูวาทาร์.... วิญญาณแห่งเปลวเพลงบรรพกาลที่ลุกร้อนโชติช่วง.... รอเวลาคนร้องเพลงไม่เก่งมาล่อลวงไปเป็นพวก..... ก๊อกก๊อก เอ๊ย กอธม็อก ถือกำเนิดขึ้นเเล้ว มว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า จากคุณ : สามจุดเจ้าค่ะ - [ 5 ม.ค. 47 16:11:24 A:203.107.218.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ณ ปราสาทโลหะ ทางตะวันตกเฉียงเหนือของมิดเดิ้ลเอิร์ท "ตื่นได้แล้ว สมุนของข้า" เสียงเรียกของเจ้านาย ทำให้ เจ้ามังกรสีทอง ค่อยๆ ลืมตาขึ้น มันบิดตัวอย่างเกียจคร้าน หาวหวอดๆ พร้อมพ่นไฟออกมาตามจังหวะ -----__-- "จะบิดขี้เกียจอีกนานมั้ย ?" เจ้านายส่งเสียงเขียวๆ มาอีกเจ้ามังกรจึงหยุดบิดขี้เกียจ "ในฐานะที่เจ้าเป็นมังกรตัวแรกของมอร์กอธ ข้าขอขนานนามเจ้าว่า เกลารุง บิดาของเหล่ามังกร พญาหนอนแห่งมอร์กอธ" -_-" "พญาหนอนเนี่ยนะ เจ้านาย" -------___-- "ไม่พอใจชื่อที่ข้าตั้งให้เหรอ" ^^" "เปล่าจ้า ไม่มีปัญหาจ้า หนอนก็หนอนจ้า" "ดีมาก งั้นจงไปทำงานแรกของเจ้าได้แล้ว" มอร์กอธพูดถึงตอนนี้ ก็ทำตาเยิ้ม น้ำลายไหลยืดดดดดดด (นึกถึงฮอบบิทไอคอนในเอ็มละกัน) "ข้าหิวแล้ว เจ้าจงไปหาอาหารมาให้หน่อยซิ เอาที่อร่อยๆ หน่อยนะ" "ได้เลย เจ้านายยยย" เกลารุงตอบพร้อมน้ำลายยืดหยดแหมะๆ ก่อนจะเลื้อยออกไป (เป็นมังกร ทำไมไม่มีปีกฟระ-_-") จากคุณ : เกาพุง (แม่มดพันปี) - [ 5 ม.ค. 47 16:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ริมทะเลสาบคูย์วิเอเนน   เฟอานอร์กำลังยืนหันหน้าเข้าปะทะกับสายลม ผมของเขาปล่อยให้ปลิวไปตามลม สายลมลูบไล้เส้นผมของเขาเบา ๆ  สีเงินของดวงดาวส่งแสงสะท้อนระยิบระยับอยู่เหนือผิวน้ำ  เสียงลมพัดมาโชยอ่อน หอบเอาไอน้ำและกลิ่นสดชื่นจากทะเลสาบมาปะทะหน้าของชายหนุ่มร่างสูงซึ่งกำลังยืนอยู่ริมทะเลสาบ เขาชอบสัมผัสของสายลมเย็น เขาชอบสัมผัสของใบหญ้าภายใต้ฝ่าเท้าเปลือยเปล่า พื้นดินที่เย็นชื้นบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ เทือกเขาสีเงินยืนตระหง่านอยู่ไกลลิบ ๆ แต่มีป่าไม้ปกคลุมตั้งแต่ขอบทะเลสาบไปจนถึงเขตเทือกเขาที่ตั้งทะมึนอยู่เบื้องหน้า ยาวสุดลูกหูลูกตาเหมือนจะโอบล้อมเขาไว้ ใบไม้ที่สะท้อนแสงดาวสีเงินทำให้ป่ารอบตัวเขาดูเงียบสงบ แต่เสียงของหมาป่ายังสะท้อนมาจากขุนเขาไกลโพ้น บอกให้รู้ว่ายังสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเขาไม่ได้สงบอย่างที่เห็น เขารักที่นี่ เขารักเวลานี้ เขารักความเย็นยะเยือก เพราะนั่นหมายถึงเวลาที่เขาจะได้พักผ่อน เวลาที่ความร้อนในกายของเขาจะบรรเทาลงบ้าง แต่ไม่ว่าอากาศจะเย็นเพียงใด เขายังสัมผัสถึงความเร่าร้อนภายในที่เขาเองก็ไม่เคยเข้าใจเสมอ ภายใต้ผมที่ปลิวสยายไปกับลม คิ้วหนาและดำสนิทยิ่งกว่าความมืดที่เหล่าเอลฟ์เคยรู้จักยาวจรดไรผม  ดวงตาที่มองไปข้างหน้าอย่างอ่อนโยนเปล่งประกาย มองคล้ายมีไฟลุกเพลิงอยู่อย่างประหลาด แม้ในยามสงบและสบายใจที่สุด ไฟในดวงตาของเขาก็ไม่เคยลดประกายลง ท่านแม่จึงมักเรียกเขาด้วยความรักว่า เฟอานอร์ ซึ่งหมายถึง วิญญาณบริสุทธิ์แห่งไฟ  - เขารักชื่อนี้ ทั้งที่ชื่อที่แท้จริงของเขาคือ คูรูฟินเว่ -  นอกจากเพราะมันตรงกับความร้อนในใจและกายของเขาแล้ว มันทำให้เขารำลึกถึงท่านแม่และความสุขที่เขามีอยู่ในสมัยที่ท่านแม่อยู่กับเขาเสมอ ***************************************************************** แต่นี่ย่อมไม่ใช่เวลาที่เหมาะสำหรับคิดถึงท่านแม่ เพราะเขาเติบโตจนเอลฟ์หนุ่มเต็มตัว มิใช่เพียงเด็กน้อยและมิใช่เพียงเอลฟ์สามัญ มีหน้าที่สำคัญที่ท่านพ่อพร่ำสอนเขามาแต่เล็ก  หน้าที่ทั้งต่อญาติและเพื่อนของเขา  วันนี้เป็นวันสำคัญต่อเหล่าโนลดอร์ทั้งปวง  หรือแม้กระทั่งต่อเอลฟ์ทั้งปวง ....... "เฟอานอร์พี่ข้า ถึงเวลาที่เทพโอโรเม่กำหนดให้เราเดินทางแล้ว"   เอลฟ์หนุ่มที่เดินเข้ามาภายหลัง กล่าวขึ้นทำลายความสงบส่วนตัวของเขา ด้วยเสียงไม่ดังมากนัก เมื่อเอลฟ์ผู้มาทีหลังเดินเข้ามาใกล้ จึงเห็นได้ว่า เมื่อเทียบกับเฟอานอร์ แม้จะดูบางกว่า แต่ส่วนสูงก็ไม่ต่างกับเขาเท่าใด ใบหน้าที่อ่อนโยนบอกถึงความอ่อนวัยกว่า และไหล่กว้างบอกถึงความเข้มแข็งอยู่ในที นี่คือ ฟิงกอลฟิน น้องชายที่ร่วมสายเลือดเพียงครึ่งเดียวของเขา! สายตาที่ฟิงกอลฟินมองเขา นั้นมีความเคารพอยู่เฉกเช่นเสมอ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด เขาจึงไม่เคยเคยไว้ใจน้องชายคนนี้ของเขา  อันที่จริงตั้งแต่เด็ก  เขาก็ไม่เคยไว้ใจใครนอกจากท่านพ่ออีกเลย ไม่แม้กระทั่งกับเทพวาลาร์!  เขารักทะเลสาบคูย์วิเอเนน เขารักเทือกเขาสีเงินที่ยาวไกล แต่เขาอยากจะรู้ว่าเบื้องหลังเทือกเขาที่ยาวไกลนั้นคืออะไร เขาไม่เคยระงับไฟแห่งความใคร่รู้ในตัวเขาซึ่งองค์อิลูวาตาร์ประทานมาให้ได้เลย และถ้าเป็นไปได้เขาก็ยังอยากกลับมาเยือนทะเลสาบคูย์วิเอเนนอีกสักครั้ง เขาเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก "เจ้ายอมให้ข้าเป็นผู้นำเหล่าโนลดอร์ ตามท่านพ่อของเราไปเช่นนั้นหรือ ฟิงกอลฟินน้องข้า ? " ฟิงกอลฟินเงยหน้าขึ้นมองเฟอานอร์และหัวเราะเบา ๆ "ท่านคือพี่ชายครึ่งสายเลือดของข้า แต่น้องชายเต็มหัวใจข้าจักเป็นแก่ท่าน" และสายตาที่มองเขาหนักแน่นไม่เปลี่ยนแปลง "ท่านนำไปทิศใด ข้าจักตามใกล้ชิดท่านทิศนั้น ไม่มีสิ่งใดขวางกั้นความเป็นพี่น้องระหว่างข้ากับท่าน" เฟอานอร์ยิ้มน้อย ๆ ตบบ่าน้องชายเบา ๆ ฟิงกอลฟินคว้ามือเขาไปจับแน่น เป็นเครื่องหมายแทนคำสัญญาที่หนักแน่นยิ่งคำสาบานของเหล่าปฐมชน แล้วเฟอานอร์ก็หันกลับไปยังครอบครัวของเขา เอ่ยขึ้นด้วยเสียงดุเช่นปกติ  "เนอร์ดาเนล ที่รักแห่งข้า เรียก มายดรอส มายกลอร์ เคเลกอร์ม คารันเธียร์ คูรูฟิน อัมรอด อัมราส ให้หยุดเล่นซน ออกมาได้แล้ว เราพร้อมจะเดินทางไปพร้อมเหล่าโนลดอร์ พี่น้องของเรา ไปยังแดนตะวันตกแล้ว " ***************************************************************** การเดินทางจากมิดเดิ้ลเอิร์ธไปยังวาลินอร์ของเหล่าเอลฟ์เพิ่งเริ่มต้นขึ้น เส้นทางยังอีกยาวไกลนัก ไม่มีผู้ใดคาดการณ์ถูกว่า ผลของคำพูดไม่กี่คำนี้ ส่งผลต่อชะตากรรมของเฟอานอร์และฟิงกอลฟินเช่นไร (แต่เส้นทางของกระทู้นี้กลับยาวไกลกว่า และเดายากกว่าจุดจบของเฟอานอร์และฟิงกอลฟิน) แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 47 18:49:16 จากคุณ : ช่างไม้ - [ 5 ม.ค. 47 18:31:00 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มังกรเกลารุงผู้อาภัพ ออกเดินทางตามหาอาหารอร่อยปากไปมอบให้มอร์กอธผู้เป็นนายอยู่นานสองนาน แต่ก็ไม่เจอของที่น่าจะเป็นอาหารอร่อยซักที แต่แล้วในที่สุด โชคก็เข้าข้างมัน O__o o O(ตัวอะไรน่ะ ท่าทางน่าอร่อยจังเลย กินได้หรือเปล่าเนี่ย) ไม่ลองไม่รู้ ว่าแล้ว เจ้าหนอนเกลารุงก็อ้าปากกว้าง แล้วโฉบเข้าไป คาบ "อาหาร" ที่แลดูน่ากินที่สุดไว้ในปากเพื่อนำไปให้เจ้านายมอร์กอธสวาปามทันที โดยไม่ใส่ใจกับเสียงร้องตะโกนโหวดเหวกของ "อาหาร" อื่นๆ ที่เหลืออยู่ "ช่วยด้วยๆ เจ้าสัตว์ประหลาดมาคาบ พระราชาเอลเวไปแล้ว" เจ้าพวกอาหารพากันยิงธนูเข้าใส่เกลารุง แต่มันไม่สนใจ เข็มเล็กๆ พวกนี้ ไม่ระคายเกล็ดสีทองของมันหรอก มันหันหลังกลับ แล้วเริ่มออกเดินทางเพื่อนำอาหารโอชะไปกำนัลแด่เจ้านาย ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนของ "อาหาร" ในปาก "ช่วยด้วยยยยย ช่วยข้าด้วยยยยยย" จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 5 ม.ค. 47 18:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 16 "ช่วยด้วยยยยย ใครก็ได้ ช่วยข้าด้วยยยยยย" เกลารุงคาบ "อาหาร" ที่ยังคงร้องเสียงแหบๆ อย่างสิ้นหวังออกเดินทางต่อไปเรื่อยๆ จนในที่สุด มันก็เริ่มหมดความอดทน "โอ้ยยยยย" เจ้าอาหารช่างโวยวายเงียบเสียงไปแล้ว พร้อมๆ กับของเหลวรสคาวจัดที่ไหลเข้ามาในปากของมัน -_-" o O(อะไรเนี่ย คาวเป็นบ้า ไม่เห็นอร่อยเลย) เกลารุงคายอาหารที่ไม่อร่อยตามความคาดหมายของมันลงกับพื้น ทันใดนั้นเอง มันก็ได้ยินเสียงทักดังขึ้นจากด้านหลัง "ของดีๆ แบบนั้น คายทิ้งทำไมล่ะ น่าอร่อยออก" เกลารุงหันกลับไปมอง ก็แลเห็นแมงมุมยักษ์ตัวโต ยืนยิ้มกริ่มอยู่ "เจ้าเป็นใคร ?" "ข้าคือ อุงโกเลียนท์ เรียกสั้นๆ ว่า อุงโกะ ก็ได้" ^^ "อุงโกะ ???" "ใช่ อุงโกะ" เจ้าแมงมุมตอบก่อนจะหันไปทำล้ำลายยืดใส่อาหารบนพื้น "นั่นเจ้าคาบตัวอะไรมาน่ะ ท่าทางน่าอร่อยดีนี่" "ท่าทางน่าอร่อย แต่ไม่เห็นอร่อยเลย" เกลารุงทำหน้าเบ้ ก่อนจะบอกว่า "ถ้าเจ้าชอบกินของแบบนี้ก็เอาไปเถอะ ข้ายกให้" "ให้จริงๆ เหรอ ให้แล้วห้ามเอาคืนนะ" เจ้าแมงมุมขยับขาแกร่กๆ เลียปากแผล่บๆ -_-" "เออ" ^__^ "งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ (วันนี้โดนบังคับให้ทำโอที) กำลังหิวพอดีเลย" ว่าแล้ว อุงโกเลียนท์ ก็เดินย่างสามขุมเข้าไปหาอาหารที่เพื่อนใหม่เพิ่งยกให้ แล้วเจ้าแมงมุมก็ต้องชะงักไป เมื่อเห็นหน้าอาหารบนพื้น O_O "นี่มัน เอลเว กษัตริย์ธิงกอล นี่นา" ^___^ o O(แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ ของอร่อยอยู่ตรงหน้า ไม่กินก็เสียชื่ออุงโกะหมดน่ะสิ) ว่าแล้ว เจ้าแมงมุมอุงโกเลียนท์ก็เริ่มสวาปาม กษัตริย์ธิงกอล อย่างเอร็ดอร่อย +++++++++++++++++++++++++++++++++++ T_T จบดีกว่า เศร้าจริงๆ จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 5 ม.ค. 47 19:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ธิงโกลถูกกิน พส ก็หมดสิทธิ์แจ้งเกิดสิครับ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 5 ม.ค. 47 19:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ใช่แล้ว งานนี้อุงโกะเป็นคนกินนะนู๋ไม่เกี่ยว จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 5 ม.ค. 47 19:39:45 ]

ความคิดเห็นที่ 19 .. แผล่บๆ .. อาหย่อยแฮะ เนื้อกษัตริย์เอลฟ์เนี่ย .. ช่วยไม่ได้นะ .. สองทุ่มก่าแล้ว .. ยังต้องทำงานไม่เลิกเลย .. เอ๊ย .. ก็เค้าอยู่ในถ้ำแถวนี้ไม่มีอาหารหร่อยๆ ผ่านมาให้กินนานแล้วนี่นา .. แผล่บๆ .. ขอบใจมากเกาพุง .. คราวหน้าผ่านมาเอามาฝากอีกนะ .. แผล่บๆ .. จากคุณ : หญิงเหล็ก - [ 5 ม.ค. 47 19:57:56 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เสียใจ ใสเจีย.. ลูธิเอนเกิดมาตั้งนานแล้วย่ะ ก็เอลเวเป็นพระราชาแล้วนี่นา ^^ แล้วนี่อะไรเนี่ย ... "ท่านคือพี่ชายครึ่งสายเลือดของข้า แต่น้องชายเต็มหัวใจข้าจักเป็นแก่ท่าน" เขียนออกมาได้ไงเนี่ย... โอ๊ย.. ไม่เข้ากะหน้าเลยนะน้องช่าง ^^~ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 5 ม.ค. 47 21:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตรูเกลียดซิลมาหลับ (บ่นลอยๆ) จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 5 ม.ค. 47 21:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ครอบครัวของเฟอานอร์ และชาวโนลดอร์ผู้ลี้ภัย ออกเดินทางย้อนกลับไปทางทิศตะวันตก ด้วยความผิดหวัง หลังจากออกเดินทางจากวาลินอร์มาแล้วรอบหนึ่ง หวังว่าจะได้พบกับซิลมาริล ที่ถูกมอร์กอธขโมยไป แต่ก็หาได้ค้นพบมอร์กอธไม่ จนล่วงเลยไปถึงทะเลสาบคูย์เอเนน เชิงขุนเขาบูรพาทิศ จึงได้ตระหนักว่าหลงทางนี่หว่า... -__-" (เซ่อจริงๆ ทั้งตระกูลเลย) เมื่อข้ามเทือกเขาสีน้ำเงินมา คณะของเฟอานอร์ก็ปะเข้ากับสองคู่หู เกาพุง และ อุงโกะ ที่กำลังใช้เท้าหน้าเขี่ยเหยื่อกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างสิ้นสติสมประดี (โปรดนึกภาพแมวเล่นหนู) สองผู้รับใช้มอร์กอธเมื่อเห็นราชนิกูลโนลดอร์เข้า ก็ละเหยื่อเสีย หันมาตั้งกระบวนท่าสิบแปดดอกท้อรับวสันต์ เตรียมจู่โจมผู้มาใหม่ทันที "หยุดเดี๋ยวนี้.." เกลารุงตวาดไปพลางเกาพุงไปพลาง "..เจ้านี่หน้าตาคุ้นๆ คล้ายใบประกาศจับที่เราเห็นในวังเจ้านาย บอกชื่อแซ่และจุดหมายปลายทางของเจ้ามา" เฟอานอร์เห็นดังนั้น ก็หาได้กริ่งเกรงไม่ เขายิ้มอย่างเยือกเย็น หันไปแตะแขนเนร์ดาเนลนิดหนึ่ง แล้วก้าวออกมายังเบื้องหน้าคณะโนลดอร์ลี้ภัยทั้งปวง ประจันหน้ากับพญาหนอนแห่งมอร์กอธโดยไม่ประหวั่นพรั่นพรึง... +++++++++++++++++++ จบตอน เชิญมาต่อได้ (^^)// ต่อสั้นๆ กันคนมาแกล้ง แล้วก็จรลีไปทำงานต่อ เหอะๆ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 5 ม.ค. 47 21:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เฟอานอร์เห็นดังนั้น ก็หาได้กริ่งเกรงไม่ เขายิ้มอย่างเยือกเย็น หันไปแตะแขนเนร์ดาเนลนิดหนึ่ง แล้วก้าวออกมายังเบื้องหน้าคณะโนลดอร์ลี้ภัยทั้งปวง ประจันหน้ากับพญาหนอนแห่งมอร์กอธโดยไม่ประหวั่นพรั่นพรึง... ++++++++++++++++++++++++++++++ "แมงมุมขย้ำหลังคา แมวกินปลา ......." อุงโกเลียนท์ร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี เท้าเขี่ยซากเหยื่อที่ถูกดูดเลือดจนหมดตัวแล้ว ตาก็มองเหยื่อรายใหม่ที่เดินดาหน้าเข้ามาให้หม่ำมากมายอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน เกลารุงก็ยังเกาพุงไปเรื่อยๆ ระหว่างรอคำตอบจากอาหารชุดใหม่ที่เดินหลงเข้ามา "ข้าชื่อ เฟอานอร์ บุตรแห่ง ฟินเว" เอลฟ์หนุ่มตะโกนตอบอย่างไม่ครั่นคร้าม "ข้าและพวกพ้องชาวโนลดอร์ กำลังตามล่าหัวขโมย มอร์กอธ แล้วพวกเจ้าเป็นใคร" เจ้ามังกรค่อยๆ ยืดตัวขึ้นช้าๆ ด้วยท่าทางเกียจคร้าน ทันใดนั้นเอง มันก็ฉกหัวโฉบเข้าไปที่ตัวเฟอานอร์อย่างรวดเร็ว เอลฟ์หนุ่มเตรียมตัวพร้อมอยู่แล้ว รีบเบี่ยงตัวหลบด้วยด้วยท่าทางอันสง่างาม แต่อนิจจาลูกๆ ของเขาหาได้ว่องไวอย่างผู้เป็นบิดาไม่ มายดรอส บุตรแห่งเฟอานอร์ตกเป็นเหยื่อของมังกรสีทองในพริบตา ยังไม่ทันหายตะลึง อุงโกเลียนท์ แมงมุมขยุ้มหลังคาที่เตรียมพร้อมอยู่แล้ว ก็ขยับเข้ามาคว้าตัว มากลอร์ บุตรชายคนที่สองไปขยุ้มเล่นแทนหลังคา ก่อนที่เฟอานอร์ จะทันได้ขยับตัว เจ้าสองคู่หูนักหม่ำก็คว้าตัวเหยื่อทั้งสองข้ามเขาสามลูกหนีไปอย่างรวดเร็ว +++++++ ^^ พอแค่นี้ก่อนดีกว่า พักกินเหยื่อก่อนนะ แผล่บๆ แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 47 22:44:18 จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 5 ม.ค. 47 22:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านซิลไปได้ 3 หน้าครึ่ง .. มาอ่านฉบับนี้ก่อนละกัน เก็บฉบับจริงขึ้นหิ้งไป ปล. ถึงจะรู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้าง ก็ขออ่านเอามันส์ส์ส์เถอะ โฮะๆ จากคุณ : แมงปอเฒ่าเจ้าค่ะ - [ 5 ม.ค. 47 23:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามอ่านฉบับแปลของชาวแตงกวายังไม่จบเลย (ขอบคุณค่า) อ่านฉบับฮาฮานี่ท่าทางจะมันกว่า จากคุณ : tigger* - [ 6 ม.ค. 47 00:08:29 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ........นี่คือจดหมายที่เนร์ดาเนลได้ทิ้งไว้ให้เฟอานอร์ ก่อนที่การต่อสู้อันดุเดือดระหว่างท่านเฟอานอร์กับเกาพุงและอุงโกะจะเริ่มขึ้นไม่นาน........ ปล. ไม่มีใครประมูลบทท่านเฟฯ มาจากตาช่างแล้วจริงๆหรือ T__T จากคุณ : Meliot Baggins - [ 6 ม.ค. 47 00:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เฟอานอร์ที่รัก เมื่อใดที่พี่เฟเปิดจดหมายฉบับนี้อ่าน น้องเนร์คงไม่ได้มีโอกาสอยู่เคียงข้างพี่เฟอีกต่อไป หลายคืนที่ผ่านมา น้องเนร์ฝันร้ายยิ่งนัก ความฝันนั้นแจ่มชัดจนน้องเนร์คิดว่านั่นคือลางร้ายของชีวิตน้องเนร์เป็นแน่แท้ ในฝัน น้องเนร์เห็นแต่เพียง “พุง” อันมหึมาของสัตว์ร้าย คล้ายๆกับตาพร่าแต่น้องเนร์ก็ยังพอทันเห็นมืออันหนาหนักของมันเกาอยู่ที่พุงอยู่เนืองนิจ เมื่อมองผ่านไปด้านหลังกลับเห็นอะไรที่ดูน่าหวั่นเกรงยิ่งกว่า ขาอันเต็มไปด้วยขนแข็งกระด้าง ลูกตาที่ดูแวววาวกลับกลอกไปมา น้ำลายเหนียวๆที่ไหลฉ่ำเยิ้มอยู่รอบๆสิ่งที่เรียกว่าปากของมันนั้น น้องเนร์รู้ในทันใดว่า ยากยิ่งนักที่ผู้ใดจะง้างเอาสิ่งใดออกมาจากปากของมันได้ ต่อให้เป็นชั้นเซียนระดับวาร์ลาก็ตามที พี่เฟรู้หรือไม่ ความฝันนี้ตามหลอกหลอนน้องเนร์มาโดยตลอด แม้น้องเนร์จะพยายามบอกตนเองว่า สิ่งที่เห็นเป็นเพียงพุงของพี่เฟ ยามที่ยืนอย่างเหม่อลอยที่ริมฝั่งคูย์วิเอเนน เส้นขนหยาบกระด้างนั้น มันก็ดำเฉกเช่นเดียวกับสีผมที่พี่เฟภาคภูมิใจนักหนาว่า ดำสนิทยิ่งกว่าความมืดที่เหล่าเอลฟ์เคยรู้จัก และริมฝีปากฉ่ำเยิ่มนั้น ก็ช่างเหมือนยามที่พี่เฟตวาดเจ้าลูกชายฝาแฝดแก่นเซี้ยวของเรา แต่ .หัวใจน้องเนร์ก็รู้ดีว่า มันเป็นอะไรที่น่ากลัวยิ่งกว่าพี่เฟหลายร้อยเท่านัก นับจากวันที่พี่เฟมาเลือกซื้อกระบวยเหล็กกับครกหินที่ร้านของพ่อน้องเนร์ น้องเนร์ก็รู้ในบัดดลว่า ชะตากรรมของน้องเนร์จะเป็นเช่นใด แม้ว่าหลายๆครั้งน้องเนร์จะแอบไปร้องไห้ในความบ้าระห่ำของพี่เฟ แต่พี่เฟก็ยังคงเป็นพี่เฟ ผู้ร้อนแรงดั่งเปลวเพลิง ผู้หยิ่งผยองเหนือเอลฟ์ใดในปฐพี เป็นสามีผู้แสนจะน่ารัก ผู้มิเคยแบ่งใจให้กับเอลฟ์สาวนางใด หรือแม้แต่เอลฟ์ชายด้วยกัน ที่สำคัญ พี่เฟคือแบบอย่างที่สง่างามของลูกๆที่น่ารักน่าชังทั้งเจ็ด แต่ความสุขเหล่านี้ มันก็ไม่จีรังยั่งยืน วิบตาเดียวก็ปลิวหายไปกับสายลมที่พัดออกทะเล ในยามกลางวัน น้องเนร์รำพึงกับตนเองเสมอว่า เหตุใดเราต้องจากบ้านจากเตาไฟอันคุ้นเคยมารอนแรมกลางทะเล ในยามกลางคืน น้องเนร์ก็ต้องผวากับอสูรร้ายในความฝัน พี่เฟคะ ชีวิตของพวกเราในดินแดนโพ้นทะเลนั้นจะเป็นเช่นไรคะ น้องเนร์เป็นห่วงชะตาชีวิตของลูกๆเหลือเกิน พี่เฟคะ น้องเนร์ยังมีอีกหลายเรื่องที่เป็นห่วง ตายไปก็คงไม่สงบสุขนัก พี่เฟคะ ได้โปรดดูแลลูกๆทั้งเจ็ดของเราตามที่เขาปรารถนาจะเป็นนะคะ ลูก Maedhros แกชอบโดดสูงค่ะ พี่เฟช่วยหาที่ฝึกให้ด้วย ลูก Maglor ชอบร้องเพลง น้องเนร์รู้ว่าพี่เฟไม่นิยมชมชอบเพลงสไตล์เอลฟ์คันทรี่ของ Maglor เท่าไรนัก แต่ก็ช่วยกลั้นใจฟังเขาด้วย ลูก Celegorm นั้น น้องเนร์ไม่ได้ห่วงอะไรมากไปกว่าความหลงใหลในตนเอง อยากให้ท่านมองหาเอลฟ์งามๆมาเป็นคู่ใจของเขา เช่นเดียวกับ Caranthir รายนี้ก็โหดเหลือหลาย น้องเนร์หวั่นใจว่า แกจะแอบขโมยดาบของพี่เฟไปตีกับเอลฟ์ที่ดินแดนใหม่เหลือเกิน ส่วนลูก Curufin ลูกรักที่น้องเนร์ภาคภูมิใจที่สุดนั้น พี่เฟช่วยออกทุนเปิดร้านจิวเวอรีให้แกด้วยนะคะ ส่วนเจ้า Amros กับ Amras สุดแต่พี่เฟจะสั่งสอนเถอะค่ะ น้องเนร์หวังเพียงแต่ว่าลูกๆของเราจะใช้ชีวิตอมตะที่สุขสมบูรณ์ในดินแดนใหม่กับความหวังใหม่ๆของพวกเราชาวโนลดอร์ สุดท้าย คนที่น้องเนร์เป็นห่วงที่สุด พี่เฟคะ พี่เฟต้องควบคุมน้ำหนักตามสูตรที่น้องเนร์เคยให้ไว้นะคะเวลายืนเก็บพุงให้มิด เวลาจะกินอะไรพี่เฟกินแต่พองาม กลางคืนอย่าทำงานจนดึก นอนแต่หัวค่ำ สระผมแล้วเป่าให้แห้งก่อนนอน อย่าหูเบา อย่าใจร้อนออกไปตีกับชาวบ้านเขาง่ายๆ อย่าคิดว่าตัวเองแน่จริง โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ ศัตรูร้ายๆ ยังแอบซุ่มอยู่อีกมาก ลาก่อนเฟอานอร์ที่น่ารัก T__T รักท่านเสมอซิลมาริล เนร์ดาเนล ปล. น้องเนร์ขอโทษที่เคยเผลอใจกับฟิงกอลฟิน . พี่เฟอย่าถือโทษโกรธฟิงกี้นะคะ จากคุณ : Meliot Baggins - [ 6 ม.ค. 47 00:24:20 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ไกลออกไปบนยอดเขาลูกที่ห้า.... ก๊อกก๊อกบัลรอคน้อยกระโดดโลดเต้นเผาป่าเล่นอยู่ลำพัง พลันหูเล็กๆ (ที่อยู่ใต้เขานั่นเเหล่ะ) ก็ได้ยินเสียงด่าทอเอ็ดอึง พร้อมกับเสียงเหมือนใครไล่ขโมยวิ่งผ่านป่าด้านล่างไป บัลรอคน้อยชะโงกมองยังผลให้ต้นสนแถวนั้นติดไฟลุกพรึบ... นั่นมันเจ้าเกาพุง กะ อุงโกะเพื่อนเล่นหนูนี่นา แอบไปเล่นกันสองคนไม่บอกยังงั้นเหรอ ฮึ่ม เอ๊ะ แล้วน้าคนนั้นใคร วิ่งตามมาทำไม อืมม... เห็นดังนั้นบัลรอคน้อยก็เลยกระโดดลงจากหน้าผา ปีกเล็กๆ กระพือผับๆ พยุงตัวให้ถึงพื้นอย่างปลอดภัย แล้วมันก็วิ่งตามเพื่อนๆ เเละน้าคนนั้นไป... ทิ้งขี้เถ้าไว้เป็นทาง... (ฮี่ๆ เชิญต่อฮับ) จากคุณ : ก๊อกก๊อก (3 dots) - [ 6 ม.ค. 47 00:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 29 -_-" ตามมาแค่เนี้ย ตามมาทำไม จับน้าคนนั้นไปย่างเป็นบาบีคิวด้วยดิ T__T ทำไม ก๊อกๆ มีปีก แล้ว มังกรอย่างเกาพุงถึงไม่มีอ่า โทรคีนใจร้าย แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 47 00:47:04 จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 6 ม.ค. 47 00:42:34 ]

ความคิดเห็นที่ 30 "ก๊อกก๊อกบัลรอคน้อยกระโดดโลดเต้นเผาป่าเล่นอยู่ลำพัง " กระโดดอยู่แถวๆอาร์ดาหรือแถวภาคใต้ของสยามกันจ๊ะน้องก๊อกก๊อก จากคุณ : Meliot Baggins - [ 6 ม.ค. 47 00:48:54 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เซฟครับ เซฟ จากคุณ : Hiril - [ 6 ม.ค. 47 02:18:49 A:203.107.144.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 หากแต่บัลร็อกน้อยหารู้ไม่ ว่าในป่าที่ไม่ใกล้ไม่ไกลออกไปนั้นเอง จอมดาบหิมะแดง โป้อั้งเสาะ เฮ่ย...ไม่ช่าย จอมดาบทมิฬ ผู้ทระนงกว่าโดมผู้จองหอง "ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด" กำลังฝึกเพลงดาบอย่างขมักเขม้น.. เสียง Gurthang ดาบทมิฬกวัดแกว่งฝ่าอากาศ กระทบหน้าผาดัง เฟี้ยว..แคร้ง เฟี้ยว...แคร้ง น่าเกรงขามยิ่งแก่ผู้พบเห็น อันได้แก่เก้งกวางแถวนั้น... โอ...ท่านแม่มอร์เว็น... ข้าจักแก้แค้นให้กับครอบครัวของเรา และกอบกู้ศักดิ์ศรีคืนมาให้จงได้... ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด รำพึงกับตนเองด้วยเสียงหล่อ (เวลาอ่านโปรดทำเสียงอาฉีเสียงหล่อ-ผู้เขียน) เขายกดาบขึ้นดู... เฮ่ย ไหงมันบิ่นเร็วนักฟะ... ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด รำพึงกับตนเองเบาๆ.. แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 47 04:06:37 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 6 ม.ค. 47 03:37:18 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ทูริน เป็นที่ไม่เคยยอมแพ้ปัญหาอะไรง่ายๆ เขาจำได้ว่าใต้ศพเบเลกนั้น เขาไปเจอเข้ากับกระดาษแผ่นหนึ่ง (ทูรินไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ เป็นอุบัติเหตุ เป็นอุบัติเหตุ เขามักละเมอแบบนี้เป็นประจำ ในฝันร้ายที่มักจะมาเยือนเขาเสมอๆ) หลังจากที่เขาคุ้ยตัวเพื่อปลดทรัพย์เรียบร้อยแล้ว (ถึงทูรินจะไม่ตั้งใจ แต่เขาเกลียดการทิ้งทรัพย์สินไปโดยเปล่าประโยชน์ที่สุด ดังนั้นเขาจึงคุ้ยเอาหมวกเกราะมิธริล และชุดเกราะอดามานไทต์ ของเบเลก พร้อมเงินของเบเลกติดตัวมาด้วย) เขาไปเจอกับกระดาษแผ่นนี้เข้า แต่เขายังไม่เคยหยิบมาดู... เขาลองคลีมันออกอ่านช้าๆ อย่างระมัดระวัง (เผื่อเป็น scroll ต้องสาป เพื่อนของเขามักเล่นมุขนี้เสมอ scroll ลดค่า exp) ...มันคือใบประกันสินค้า... ในเอกสารแสดงว่า เบเลกเพิ่งถอยดาบเล่มนี้ออกมาได้ไม่เกิน 30 วัน ราคารวมภาษีมูลค่าเพิ่มราว 1000 ปอนด์ ทูรินดีใจยิ่งนัก ถ้าเช่นนั้นเขาจักต้องเดินทางไปเคลมที่บริษัท เพื่อเอาดาบเล่มใหม่ออกมาฝึกวิชาต่อไป ดีล่ะ ทูรินนึกกระหยิ่มในใจ เขาต้องแกล้งโวยกับทางบริษัท เพื่อให้ได้สินค้าเกรดสูงกว่าเดิม ระหว่างเดินทางนั้นถ้าเจอออร์ค หรือก็อบลิน เขาต้องฆ่าชิงทรัพย์ เอ๊ยฆ่าเก็บไอเท็มเสีย เพื่อเก็บค่า experience จะได้เลเวลอัพเร็วๆ และเผื่อจะเจอ unique item ตัวหนังสือสีทอง ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด แหงนหน้าแหกปากหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง ด้วยว่าธาตุไฟเริ่มเข้าแทรก หลังจากที่เขาบุกเข้าไปฆ่าชิงทรัพย์ เอ๊ย ฆ่าเก็บไอเท็ม เจ้าสามพี่น้อง Diablo, Baal, และ Mephisto ได้สำเร็จ... แล้วเขาก็ออกเดินบนเส้นทางอันเปล่าเปลี่ยวในป่าแห่งนั้นต่อไปเพียงลำพัง... แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 47 02:17:16 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 47 02:06:31 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 6 ม.ค. 47 03:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 34 บัลร๊อกสบคบกับโจรใต้เผาโรงเรียนเป็นว่าเล่น ต้องให้ท่านทักษิณไปตามแกนดัล์ฟโอโม่มาปราบ ว่าแต่ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด ได้ Unique Item อะไรเด็ดๆบเอามาแบ่งมั่งฮี่ อิอิอิ อยากได้ Corpsemourn Ornate Plate หรือ Arkaine's Valor Balrog Skin (ฮันนี้ชื่อคุ้นๆมั้ย อิอิอิ) ค่า Defense สุดยอดเกินพัน ส่วนดาบ ถ้าได้ The Grandfather Colossus Blade จะสุดยอดมากเลยละ ว่าแล้วก็กลับไปเล่น LoD ต่อดีก่า ฮี่ฮี่ฮี่ แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 47 04:58:22 จากคุณ : Domingo - [ 6 ม.ค. 47 04:42:08 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ถึงแม้เขาจะไม่ได้ทานอะไรมานาน จนหิวโซ แต่ศักดิ์ศรีมันห้าม ทูรินแบกดาบขึ้นบ่า... เดินออกไปอย่างทระนง (เดินในฉากที่เป็นป่า อย่าเก็บดาบเข้าฝักนะครับ เผื่อเจออะไรจะได้ฟันเลย-ผู้เขียน) อารมณ์ blue lagoon เกิดขึ้นแก่ทูริน ผู้อยู่ในวัยหนุ่มฉกรรจ์ เขาเหงา...เขาเศร้า...แต่ไม่มีใครมาคอยปลอบประโยน ยามเมื่อเขาเปลี่ยวดาย ทนทุกข์ทรมานเลย แม้เพียงคนเดียว ทูรินกลั้นน้ำตาที่เริ่มซึมออกมาตามผิวหนัง เขาเดินผิวปากเบาๆ เพลง "เหงา" ของวงเอลฟ์ที่ชื่อ Peacemaker ที่เขาเคยได้ยินมา สมัยที่เขายังได้รับความนิยมนับถือ... สมัยที่เขายังไม่โดนถูกขับไล่ออกจากวัง ของพระราชบิดาเลี้ยง Step Father อย่างไร้เมตตาเช่นนี้ เคยรู้สึกไหม...เวลาไม่มีใครแล้ว... จะมองไปทางไหน ไม่มีใครให้พูดจา... ไม่มีเลยซักคน จะหันมามองและเข้าใจ... คน...คนนี้...ที่มันไม่มี อะไร... นี่คือเหงา นี่แหละเหงา...นี่คือความจริงที่ได้เจอ... เจ็บปวดทรมาน...ลึกลงข้างในใจ... โอ้ความเหงา มันช่างหนาว...ว มันช่างยาวนาน...และทุกข์ทน... รอคอยใครบางคน...ใน MSN ......... ............ .... ........ ทันใดนั้น Hologram wrist GPS navigator ขับเคลื่อนด้วยพลังธรรมชาติแห่งอาร์ดา ยี่ห้อไซโก้ ที่ทูรินสวมเอาไว้เสมอ กันหลงป่า พลันส่งสัญญาณขึ้นมา ทูรินได้รับข้อความจาก โดมินโก นักดาบฝีมือดีที่เขารู้จัก ขอแลกเปลี่ยนเกราะ กับดาบ หากมีไปพบเจอมา ทูรินยิ้มเท่ พลางนึกด้วยเสียงหล่อ (ขนาดนึก เสียงยังหล่อเลย) ว่า... "ท่านโดมินโกที่รัก ท่านคงไม่ทราบว่า ข้าพเจ้าได้ทิ้งเกราะเหล่านั้น ไว้ในดินแดนอันห่างไกลเสียแล้ว บัดนี้ข้าพเจ้ากำลังมีเป้าหมายใหม่ เพื่อเดินทางไปฝึกวิชา ในทวีปแห่ง เฟรูน และ underdark เนื่องด้วยข้าพเจ้าได้รับใบประกาศจากเน็ตแห่งอาร์ดา และรับทราบประกาศในหัวข้อ Neverwinter Nights : Horde of the Underdark ซึ่งเป็นประกาศจากโลกคู่ขนานกับอาร์ดา นั่นคือ โลกแห่ง The Forgotten Rhelm ข้าพเจ้าจึงต้องไปเยือนที่นั่น ตามเสียงเรียกร้องแห่งหัวใจแห่งข้าฯ ผ่านสตาร์เกท ซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆกับ Thangorodrim อันน่ากลัว ด้วยความนับถือ ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด ป.ล. อนึ่ง ข้าพเจ้าได้พบกับ Long Sword +4 มากมาย ในระหว่างการเดินทาง อิจฉามะ" พลันลมแห่งวาลาร์ก็บังเกิด หอบเอาความนึกคิดของทูริน เข้าไปยังอาร์ดาเน็ต เพื่อให้นักดาบโดมินโก ได้มาอ่านต่อไป แล้วทูรินก็ขยับจะออกเดินทางต่อไป แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก.... กลิ่นเหม็นไหม้อะไรน่ะ... เขาได้กลิ่นป่าที่เจ้าบัลร็อคน้อยมาเผาเล่น เอาไว้ กลิ่นไอปิศาจโชยมาตุๆ จากหนทางเบื้องหน้า ทูรินสะดุ้ง... เขาพลิกฝ่าเท้าขึ้นดู เผื่ออะไรๆจะเป็นอย่างที่เขาคิดไว้... อ้อ ไม่มี... โล่งอก นึกว่าเหยียบอะไรมาเสียอีก... ทูริน (สมญา ดิจิตอลเสียงหล่อ) ก้มลงมองดาบชำรุดในมือ พลางนึกแช่งด่าตนเองในใจ ตู...ไม่น่าเอาไปฟันหินเล่นเลย บิ่นโหม้ด... แล้วจะสู้ไหวไหมเนี่ย... <<To be continued>> แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 47 05:55:37 แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 47 05:43:09 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 6 ม.ค. 47 05:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 36 หู..... Turin ของหนู กลายเป็นอีแร้งทึ้งศพไปซะแล้ว *ยัดหนมใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ* ตอนต่อไปอยู่ไหนคะนี่ ? จากคุณ : อรุณดารา - [ 6 ม.ค. 47 08:23:10 A:203.185.136.134 X:172.16.1.12 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ทันใดนั้น ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด ก็ได้ยินเสียงหนึ่งแว่วออกมาจากป่าข้างทาง "ป็อกเก้า สองเด้ง เจ้ามือกินเรียบ" เมื่อฟังแน่ชัดแล้วว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของมนุษย์จริงๆ ไม่ใช่เสียงของออร์คน้อยกลอยใจที่ชอบดัดซุ่มเสียงมาหลอกเรียกคนนั้นคนนี้เป็นลุงเป็นป้าอยู่บ่อยครั้ง ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด จึงย่างสามขุมเข้าป่าไปตามเสียงนั้นทันที จากคุณ : ...วัช... - [ 6 ม.ค. 47 08:35:52 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ว้าย ว้าย ว้าย ไม่รู้จัก จากคุณ : proofman - [ 6 ม.ค. 47 08:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ตัดกลับมาทางต้นเสียง มีมนุษย์กลุ่มนึงกำลังนั่งผิงไฟอยู่ในป่าพลางเล่นป๊อกเด้งไปด้วยให้คลายความหนาว เป็นชายฉกรรจ์เสียสาม ส่วนอีกคนนั้นดูไม่ออกว่าเป็นเอลฟ์หรือมนุษย์กันแน่ ใบนั้นของเขาผู้นั้นเปล่งปลั่งยิ่งนัก แต่กลับเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเป้ง ผู้ดูไม่ออกว่าเป็นเอลฟ์หรือมนุษย์ผู้นั้นก้มลงมองดูเบี้ยทองคำในมือตัวเอง พลางหวนคิดถึงเรื่องเมื่อหลายชั่วยามก่อน เรื่องมีอยู่ว่า "มาหาอะไรเล่นแก้เซ็งกันมั๊ย เออาเรนดิล" เสียงฟาลาทาร์ร้องถาม "หือ เอาสิ กำลังเบื่อๆ อยู่พอดี" เออาเรนดิลตอบพลางนึกในใจว่า "นี่ถ้าเอลวิง ไม่ใช้ข้าออกมาตามตัวประหลาดที่จับปู่ทวดของหล่อนไปล่ะก็ ป่านนี้ข้าคงลอยคออยู่กลางทะเลอย่างเป็นสุข ไม่ต้องมาลุยไอ้ป่าแห่งเบรธิลบ้าๆ บอๆ นี่อยู่แบบนี้หรอก" "เล่นป็อกเด้งก้อแล้วกัน พอดีข้าถือไพ่เอลฟ์ติดมาด้วยน่ะ" เสียงของอายรันเดียร์ขัดขึ้น ทำลายห้วงความคิดของเออาเรนดิลซะแล้ว "ป็อกเด้งงั้น เหรอ" เออาเรนดิลคิดพลางกระหยิ่ม "นี่พวกเจ้าไม่รู้หรือไงว่า ข้านอกจากจะได้สมญาว่า ผู้จรัสแสง กับ นักเดินสมุทรแล้ว ฉายาของข้าที่ไม่มีใครเคยรู้ก็คือ เออาเรนดิล นักพนันนะโว้ย" ครั้นแล้วเออาเรนดิลจึงตอบตกลงทันที แต่การณ์กลับไม่เป็นดังคาด นี่เขากลับเสียติดต่อกลับมาถึง เจ็ดตาแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่เนี่ย ขณะนั้นทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด ที่เดินตามต้นเสียงมาก็เหยียบอะไรบางอย่างเข้า "นี่มัน the ring of Irmo ที่ Luck+99 นี่หว่า ใครมันมาทันหล่นอยู่ตรงนี้ฟะ โชคดีจริงๆ เลยตรู" แล้วก็วิ่งตามต้นเสียงนั้นต่อไป แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 47 10:20:56 จากคุณ : ...วัช... - [ 6 ม.ค. 47 08:51:55 ]

ความคิดเห็นที่ 40 น้องทูริน......น้องทูริน.... * เสียสติ * จากคุณ : liamm - [ 6 ม.ค. 47 09:58:27 A:203.155.238.204 X: ]

ความคิดเห็นที่ 41 อ๊ะ.. ตาดิจิฯ เป็นทูริน น้องเลี้ยงของเรา (เพราะเป็นลูกเลี้ยงของป๋าธิงโกล กั่กๆๆๆ) ยังไม่ว่างแต่งเรื่องอ่ะ ขออ่านไปก่องนะ ^^" ทำไมมาเล่นกันช่วงนี้หนอ งานตรูกะลังสุมหัวเลย จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 6 ม.ค. 47 10:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ตัดกลับไปที่บัลรอคน้อยกลอยใจ มันเผาป่า (ขอโทษค่ะ ไม่ใช่ภาคใต้) ตามเพื่อนๆ ข้ามเขามาสองลูกก็ตามทัน จึงส่งเสียงตะโกนเรียกทันที "เกาพุง อุงโกะ รอด้วย" หนึ่งเเมงมุม กับหนึ่งหนอนยักษ์ชะงักเเล้วหันกลับมา ยังคงจับเหยื่อของตนไว้มั่น อ้าวเเล้วน้าคนนั้นหายไปไหนเสียเเล้ว แกคงจะพลาดท่า ตามไม่ทันล่ะสิ "ก๊อกก๊อกนั่นเอง ดูสิพวกเราจับอะไรได้" เกาพุงทักทายพลางชูร่างเอล์ฟผมแดงที่กำลังดิ้นปัดๆ ขึ้นอวด อุงโกะชูเหยื่อของตนขึ้นอวดบ้าง "นี่ไงของเรา" แต่เอล์ฟผมดำในมือที่ห้าของอุงโกะกลับปวกเปียกดูไร้สติ "อือ เราฉีดยาไว้น่ะ จะได้ถือง่ายๆ" บัลรอคน้อยมองดูของเล่นของเพื่อนๆ อย่างชื่นชม อยากได้มั่งจัง มันคิดในใจ "เราจะเอาไปให้เจ้านายหล่ะ" เกาพุงบอก มือหนึ่งเกาพุงทองๆ ไปด้วยตามนิสัย แต่อุงโกะเงียบ เธอไม่ได้รับปากมอร์กอธ เธอไม่ต้องให้เหยื่อของเธอก็ได้ จริงไหม ธิงโกลเเค่คนเดียวจะไปอิ่มอะไร "เอาไปให้ป๊ะป๋าเหรอ ดีจังๆ ป๊ะป๋าต้องดีใจเเน่ๆ เลย ก๊อกก๊อกอยากได้มั่ง..." มอร์กอธคงชื่นชมมันเเน่ๆ ถ้ามันหาอะไรไปฝากเขา ทันใด ก็เหมือนนาโม่จะเห็นใจบัลรอคน้อย เฟอานอร์ที่วิ่งตามทั้งสองมาก็ปรากฏตัวขึ้น "เจ้า... แฮ่กๆ ... ปล่อยลูกชายข้านะ...แฮ่กๆ" ด้วยความที่ท่านเนร์ดาเนลเป็นเเม่ครัวที่เก่งกาจ เลยทำให้ท่านเฟของเราสมบูรณ์เกินไปมิใช่น้อย "ดีจัง หนูจะเอาตัวนี้เเหล่ะ" บัลรอคน้อยตรบมือดีใจ พลางวาดเเส้ไฟคู่ใจหมายจะตวัดท่านเฟขึ้นมา เเต่พรายเจ้ากลับหลบได้ เปลวไฟจากแส้บาดผิวกายไปส่วนหนึ่ง... ก๊อกก๊อกชักขัดใจ จึงตวัดซ้ำอีก ท่านเฟหลบได้อีก ตวัดอีก หลบอีก ไม่นาน ที่ตรงนั้นก็กลายเป็นสมรภูมิย่อยๆ ระหว่างท่านเฟกับบัลรอค.... เวลาผ่านไป ก๊อกก๊อกชักเบื่อ ประกอบกับเพื่อนๆ อีกสองตัวเริ่มขี้เกียจรอ "ก๊อกก๊อกไปเหอะ เดี๋ยวเจ้านานรอตายเลย" เกาพุงเกาพุงตัวเองอีกครั้ง มันกับอุงโกะเริ่มออกเดินทางไปยังธังโกโรดริม บัลรอคน้อยถอนใจ เราคงไม่มีฝีมือ คิดจะจับเหยื่อไปให้ป๊ะป๋าแค่นี้ก็ไม่ได้ มันถอนใจเฮือก ตัดใจจากท่านเฟเเล้วหันหลัง ตามเพื่อนๆไป ขณะนั้นเอง คณะของเฟอานอร์ตามมาทันได้พบภาพอันน่าสลด พรายเจ้าผู้งามสง่าบัดนี้นอนซมอยู่กับพื้น ร่างเต็มไปด้วยรอยแส้ของบัลรอค "อดา...... อดาท่านต้องไม่ตายน้า..." เสียงบุตรชายที่เหลืออีกห้าคนร้องระงม ทั้งหมดช่วยกันนำร่างเฟอานอร์ใส่เเคร่ไม้ แล้วหามไป แต่ไม่นานนัก ท่านเฟของเราก็บอกให้ลูกๆ วางแคร่ลง "ป๋าคงไม่รอดเเล้วลูกเอ๊ย" เขาสั่งเสียกับเคเลกอร์ม ซึ่งตอนนี้นับเป็นบุตรคนโต ฮูอานส่งเสียงครางหงิงๆ เอาจมูกเย็นๆ ดุนบิดาของเจ้านายมัน ท่านเฟลูบหัวสุนัขล่าเนื้อเเห่งวาลินอร์เบาๆ "ดูแลนายแกด้วยนะ ฮูอาน" "ไม่ อดาต้องหายดี อดาต้องไม่เป็นไร" ฝาเเฝดอัมรอสกับอัมราสประสานเสียงโหยหวน "ป๋ารู้ตัวดีลูก นาโม่มายืนอยู่โน่นเเล้ว ป๋าคงต้องไป" ท่านเฟหยุด ไอแค่กๆ แบบคนใกล้ตาย "เเต่จำคำป๋าไว้นะลูก อะไรที่เป็นของเราจงนำกลับคืนมา เอาซิลมาริลสมบัติประจำตระกูลคืนมาให้ได้นะลูก" ท่านเฟกวาดสายตา ปั๊บปี้ อาย มองลูกๆ ทุกคน (นึกไม่ออกให้นึกตอนที่ท่านเอวลอยมองอาร์เวนในภาคสาม อิอิ) "รับปากป๋าได้ไหม หือ..." "ได้ครับอดา พวกเราสัญญา พวกเราสัญญา ฮือๆๆๆ" ท่ามกลางเสียงร้องไห้ระงมของบุตรชาย วิญญาณของเฟอานอร์ คูรูฟินเวน วิญญาณแห่งไฟ ก็อำลาจากกายเนื้อไป ด้วยเฟอาของเขาเข้มเเข็งนัก ร่างจึงสลายกลายเป็นเถ้าธุลีพัดหายไปในอากาศ ว่ากันว่า วิญญาณอันร้อนเเรงของเขาอยู่ในมานโดส และไม่เคยออกมาอีกเลย... (เจ้านาโม่ เจ้าบ้า ปล่อยข้าออกป๊ายยยยย) เอ่อ อย่าไปสนใจเลยค่ะท่านผู้ชม... เป็นอันสิ้นสุดชีวิตอันเเสนสั้นของท่าน ช.ม. เอ๊ย ท่านเฟฯ เเต่เพียงเเค่นี้ หึหึ ... จากคุณ : ก๊อกก๊อก... (3 dots) - [ 6 ม.ค. 47 12:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ท่านเฟฯตายแล้ว กฎข้อสามถูกละเลยอย่างสิ้นเชิง แต่ก็นะ คนเขียนกฎยังตายแล้วเลย จากคุณ : ช่างไม้ - [ 6 ม.ค. 47 12:46:02 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ทูริน........ไปซะแล้ว งือๆ//ขี้แง//ขี้แง ท่านเฟอานอร์ไปนอนหลับพักผ่อนในมานโดสซะแล้ว *สัพเพ สัพตา อเวรา อพิญาปชา........* จากคุณ : narusaru - [ 6 ม.ค. 47 13:21:24 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 45 O__o" ตำนานร้อยศพจริงๆ เรื่องนี้ +++++++++++++++ ^^ พอดีมีคนถามว่า เกมส์แบบนี้เค้าเล่นกันยังไง (^^)> ก็ไม่เคยมีใครกำหนดกติกาแน่นอนลงไปซักทีอ่ะนะ เอาเป็นว่า ลองไปดูที่นี่เป็นแนวทางแล้วกัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1606684/W1606684.html ^^ แอบโปรโมทๆ กระทู้เก่าเก็บ แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 47 15:48:44 จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 6 ม.ค. 47 14:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อร๊าย ไม่ทันไรตายกันหมด นี่มันเล่นเกมส์ โดราเอม่อง(เท่ง)หรือไงเนี่ย >_<"" โธ่ ตัวละครของช้านน ไม่เป็นไรตายก็ฟื้นได้ อิอิ นะ.. แว้บๆไปโถงมานดอสแล้วตะกุยตะกายกลับมา จากคุณ : นานานะจัง - [ 6 ม.ค. 47 18:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 47 Tis fellow is not dead.... คุณนาฯ ขา มากลอร์ยังไม่ตาย แค่โดนอุงโกะจิ้มด้วยเหล็กไนค่ะ ตัวจะชา เเข็งทื่อ หลับไปสองสามชั่วโมงก็จะตื่น เธอชอบกินเเบบนี้ค่ะ ... Fresh blood แผลบ มายดรอสก็ยังไม่ตายเหมือนกัน ล่าสุดเกาพุงหิ้วไปยังดิ้วกระเเด่วๆ อยู่เลย เร้ว ใตรตามไปช่วยที อิอิ จากคุณ : 3 dots - [ 6 ม.ค. 47 21:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เรารอท่านเดี้ยงมาต่อบทกับเราก่อน ^ ^ จากคุณ : ...วัช... - [ 6 ม.ค. 47 21:42:41 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณที่ให้แหวนกั๊บ ยังตายไม่ได้ ยังไม่ได้ไปเคลมประกันดาบต้องสาป Gurthang รุ่น MX เดี๋ยววิญญาณไม่ไปสู่สุคติ... จากคุณ : ตีสามคืนนี้จะมาโพส (DigiTaL-KRASH!!!) - [ 6 ม.ค. 47 21:51:53 ]

ความคิดเห็นที่ 50 แต่เฟอานอร์ ตายชัวส์ใช่มะ เผาศพให้ด้วยเลยนี่ จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 6 ม.ค. 47 23:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 51 "เออนี่ เกาพุง....ช่วงนี้ไม่มีเหยื่ออะไรมาให้ข้ากินเลยรึไง ข้าหิวแล้วนะ" เสียงเพลียๆของอุงโกะดังขึ้นอย่างแผ่วเบาตรงกันข้ามกับเสียงโครกคราก โครกครากที่ดังสนั่นอยู่แถวๆพุง "กำลังเล็งอยู่ป้า เอ้ย ท่านอุงโกะ ข้าว่า เรากินเนื้อเอลฟ์กันมาพอควรแล้วล่ะ มื้อนี้ลองอาหารป่าบ้างไหมท่าน" เกาพุงตอบพลางเกาพุงไปพลาง ^^" "อาหารป่าหรือ. . . . ." อุงโกะถามอย่างฉงนปนความอยาก "แสลงหรือเปล่า ข้าแพ้ของบ้านๆนะ กินได้แต่พวกของดียี่ห้อเอลฟ์เท่านั้น" "รับรองท่าน ของพื้นบ้านแต่คุณภาพระดับเอลฟ์เช่นกัน เมื่อกี้เจ้าก๊อกก๊อกส่งข้อความมาว่า เห็นมนุษย์กลุ่มหนึ่งจับกลุ่มเล่นป๊อกเด้งกันแถวชายป่า มีเจ้าเออาเรนดิลอยู่ด้วยนะป้า ไม่สนเหรอ" เกาพุงเริ่มแนะนำเมนูอย่างตื่นเต้นพลางก้มหัวหลบขาซ้ายข้างที่สามของอุงโกะที่ตวัดมาพร้อมๆกับคำว่า ป้า "แล้วจะไปจับยังไงล่ะ แผนแมงมุมขยุ้มหลังคาคงใช้ไม่ได้แล้วมั้ง เขารู้กันทั่วอาร์ดาแล้ว" อุงโกะถามอย่างเคืองๆเมื่อเห็นว่าเจ้าเกาพุงสามารถพาพุงของตนหนีขาซ้ายมหาประลัยของตนไปได้โดยหวุดหวิด "ใช้แผนนี้สิ................................ป้า.." ********************************* "มาหาอะไรเล่นแก้เซ็งกันมั๊ย เออาเรนดิล" เสียงฟาลาทาร์ร้องถาม "หือ เอาสิ กำลังเบื่อๆ อยู่พอดี" "เล่นป็อกเด้งก้อแล้วกัน พอดีข้าถือไพ่เอลฟ์ติดมาด้วยน่ะ" เสียงของอายรันเดียร์ขัดขึ้น ทำลายห้วงความคิดของเออาเรนดิลซะแล้ว "ป็อกเด้งงั้น เหรอ" เออาเรนดิลคิดพลางกระหยิ่ม "นี่พวกเจ้าไม่รู้หรือไงว่า ข้านอกจากจะได้สมญาว่า ผู้จรัสแสง กับ นักเดินสมุทรแล้ว ฉายาของข้าที่ไม่มีใครเคยรู้ก็คือ เออาเรนดิล นักพนันนะโว้ย" "ป็อกเก้า สองเด้ง เจ้ามือกินเรีย............" "หยุดนะ! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยอมให้จับเสียดีดี" เสียงอันคุ้นเคยแบบเดียวกับรายการคดีเด็ดดังขึ้นข้างๆวงป๊อกเด้ง แน่นอนว่า เหล่ามนุษย์ผู้ช่ำชองทางด้านการคำนวณย่อมรู้ดีว่าควรทำอย่างไร "เฮ้ย.......คณะสามัคคีสลายวงเร็ว" ซึ่งนั่นก็ช้าไปเสียแล้ว ใยของอุงโกะที่ชักรอไว้รอบด้านเสมือนเวทีมวยปล้ำได้ทำหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์ และนี่ก็คือจุดจบอันแสนรันทดของเอเรนดิล ผู้ได้สมญาว่า ผู้จรัสแสง กับ นักเดินสมุทรและเจ้าของฉายาที่ไม่มีใครเคยรู้ก็ "เออาเรนดิล" นักพนัน ********************************** โถ ไหนว่าป๊อกเด้งไง ทำไมเด้งเข้าท้องอุงโกะแทนล่ะ ^^" จากคุณ : เกาพุงตัวปลอม ^^ (Meliot Baggins) - [ 7 ม.ค. 47 01:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ยังไม่ทันได้ฝังเขี้ยวพิษใส่เหยื่อ พลันญาณหยั่งรู้ของอุงโกะ จับออราประหลาดข้างหลังของเธอได้ ด้วยพลังไมอาร์ฝ่ายมืดที่เธอมีอยู่... ...เป็นการโจมตีที่กินเวลาเพียงชั่วพริบตา... ฟึ่บ!!! ฉับ!!! เสียงฟันใยของเธอขาดสะบั้น แสงมืดที่ระอุพลังชั่วร้ายออกมาจากใบดาบ Gurthang(ดุ้นเหล็กมรณะ) ปนกับพลังวิชาแห่งธรรมมะที่เจ้าของมีอยู่ กลายเป็นออราแสงสีเทา ที่สามารถตัดได้ทั่วทุกสรรพสิ่ง เพล้ง!!! เสียงใบดาบหักสะบั้น อุงโกะเงี่ยหูฟัง เธอคล้ายได้ยินเสียงกระซิบแหบๆด่าแม่ของนักดาบปริศนา ดังออกมาจากตัวดาบเล่มนั้น... "เจ้าเป็นใคร !!! จงแจ้งนามกรของเจ้ามาแต่โดยดี" เธอตวาด พลางพยักหน้าให้สัญญาณกับเกาพุง และก๊อกก๊อกที่เริ่มล้อมวงเข้ามาอย่างรู้หน้าที่... "เรียกข้าว่า Mormegil(ดาบทมิฬ)" ชายปริศนาตอบฉะฉาน พลางก้มลงดูดาบหักในมืออย่างเสียดาย "ไม่รู้หรือไง(ฟะ) คนกำลังจะกินข้าว ห้ามข้ดลาภ" อุงโกะมองเหล่าอาหารอันได้แก่ ชายปริศนา ฟาลาทาร์ อายรันเดียร์ กับเอียเรนดิล นักพนัน ที่กำลังลุกขึ้น และปัดใยของเธอออกจากตัวอย่างเสียดาย... "ข้าไม่รู้" ดาบทมิฬว่า ยักคิ้วแผล็บท่าทางกวนโทโส "ข้าเพียงผ่านมาทางนี้ เห็นคนเดือดร้อนข้าก็ต้องช่วย" เสียงไชโยโห่ร้อง ปนคำขอบคุณพึมพัม ดังมาจากกลุ่มวงไพ่ด้านหลังดาบทมิฬ เสียงเป่าปากดังเปี๊ยว ดาบทมิฬยิ้มแก้มแทบแตก ยกนิ้วเข้าปากกัด แกว่งแขนไปมาด้วยความขวยเขิน... "เจ้าไม่รู้หรือไง พวกเรานี่แหละหน่วยสามทหารเสือขององค์อมร มอร์กอธ ผู้เป็นที่เกรงกลัวกันทั่วปฐพี ดีล่ะ พวกเรา จัดการ!!!" เธอประกาศกร้าวเนื่องจาก ถูกแย่งของกินไปต่อหน้าต่อตา ท่ามกลางความตกตะลึงของดาบทมิฬ และเหล่าวงพนัน ......... ...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น อุงโกะหันขวับมายัง เกาพุง ที่กำลังเกาพุงทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ และ บัลรอคน้อย กลอยใจที่กำลังใช้แส้เพลิง เล่นโดดเชือกออกกำลังกายอย่างสนุกสนาน "เฮ้ ทำไมพวกนายไม่จัดการกับพวกมันล่ะฟะ" เธอโกรธจัด "เราไม่ใช่ลูกน้องท่านสักหน่อย...ท่านอุงโกะ" เกาพุงเอ่ยเสียงยานคาง พร้อมทั้งหรี่ตามังกรอันชั่วร้ายมองท้าทาย "ส่วนหนูสู้ไม่เป็นฮะ...โดดเชือกดีก่า...า" ก๊อกก๊อกทำสายตาใสปิ๊งสู้ อย่างมิใยดีรังสีอำมหิตที่เธอส่งไป ทั้งสามหารู้ไม่ว่า ข้างหลังอุงโกะ ดาบทมิฬ พยักเพยิดกับขาไพ่ทั้งสี่ แล้วแอบ ชักดาบกันออกมาตั้งท่าจังก้าตั้งนานแล้ว "ย๊ากส์!!! ลุยเลย พวกเรา!!!" เสียงเอียเรนดิลยอดนักพนันเลือดร้อน ตะโกนขึ้น พร้อมกับวิ่งเข้ามากะแลกเต็มที่... "เย่ย!!!" ยอดมารทั้งสามสะดุ้งอุทานออกมาพร้อมกัน ตั้งการ์ดแทบไม่ทัน พลันมีมือลึกลับยื่นมาคว้าคอเสื้อเอียเรนดิล และอายรันเดียร์หมับ แล้วลากทั้งสองวิ่งหนีถูลูถูกัง พลาดปลายแส้ของก๊อกก๊อก และเปลวเพลิงพิฆาตของเกาพุงไปอย่างหวุดหวิด (ดาบทมิฬยิ้มย่องขณะใช้พลังวิชาบาทาล่องวารีไปพลาง... The ring of Irmo (Luck+99) นี่ปลุกเสกมาดีจริงๆ) "ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!" อุงโกะตะโกนไล่หลังคนเหล่านั้นไป พลางก้มลงดูร่าง อันไหม้เกรียมของ ฟาลาทาร์ และตัวประกอบชายยอดเยี่ยม (ชายผู้นี้ไม่พูดอะไรออกมาเลย ตั้งแต่เริ่มเล่นไพ่ จนมาถูกย่างสดดับอนาถเช่นนี้) "น่าเจ๊... เอ๊ย น่าท่านอุงโกะ เราก็ได้อาหารมาสองตัวนี่แล้วไง" เกาพุงเอาอุ้งตีนตบหัวเธอเบาๆ พลางหลบขาขวาข้างที่สามของอุงโกะที่สวนมา โทษฐานที่ทำทะลึ่ง... ก๊อกก๊อกก้มลงดมศพเหยื่อทำจมูกฟุดฟิด "เออ ไว้จัดการพวกมันวันหลังก็ได้ เธ่อ.. เอ้า ได้มาสองตัวก็ยังดีกว่าจับไม่ได้ ซักกะตัว" อุงโกะว่า เสร็จแล้วก็ลงมือแบ่งมื้อกลางวันกันกับสหายทั้งสอง...... แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 47 02:10:14 แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 07:52:54 แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 07:34:18 แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 05:40:18 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 7 ม.ค. 47 05:36:43 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ห้านาทีต่อมา... ณ ยอดเขาลูกที่ห้า ห่างจากแนวป่าแห่งนั้น ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด ผู้สำเร็จวิชาตัวเบาขั้นสิบ ทิ้งตัวลงนอนหอบอย่างเหนื่อยอ่อน แฮ่กๆ โอย...หมดก๊อก... ทูรินหันไปมอง กองฝุ่นและเศษดินสองกอง ที่กำลังยักแย่ยักยันลุกขึ้นข้างๆตัวเขา อย่างสงสัย เขามีโรคประจำตัวชนิดหนึ่ง คือมักสูญเสียความจำกระทันหัน เมื่อยามที่เขาตื่นเต้น ตกใจจนเกินควรในสถานการณ์คับขัน ทูรินนั่งเหลือกตานึกทบทวนสักพัก แต่นึกไม่ออกเสียที เมื่อรำคาญได้ที่...เขาจึงใช้วิธีเอาหัวโขกลำต้นไม้แถวนั้นเพื่อเรียกความจำ เสียง ดังสนั่น ขณะที่ร่างสองร่างนั้นปัดฝุ่นที่ติดตัวออกไป พลางลุกขึ้นนั่ง "แฮ่ก โอย ท่านมาขัดขวางเราทำไม ฮือ..." เอียเรนดิลโวยวาย "เพราะท่านสหายเราทั้งสองถึงได้...ถึงได้..." แล้วเอียเรนดิล ยอดนักเดินเรือ ก็ปล่อยโฮออกมาด้วยความโศกาอาดูร ในการที่เพื่อนรักต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับ อายรันเดียร์ทำตาปริบๆ เขาเสียใจก็จริงอยู่ แต่เขาคิดว่านักเดินทางลึกลับผู้นี้ คงมีเหตุผลที่ดีแน่ๆในการตัดสินใจดังกล่าว อายรันเดียร์ ค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปสะกิด ดาบทมิฬ ผู้กำลังโขกศีรษะกับต้นไม้ อย่างขมักเขม้น... โป๊ก...โป๊ก...โป๊ก... "เอ้อ....นี่ท่าน" โป๊ก...โป๊ก...โป๊ก... "ท่าน" "...หือ..." ดาบทมิฬหันขวับมาทำตาขวาง พลางเงื้อดาบทำท่าจะฟัน อายรันเดียร์ถอยกรูด... "...อือ..." นักดาบทมิฬ ทิ้งดาบ เอื้อมสองมือมาประคองดวงหน้าของอายรันเดียร์ ขึ้นมาหรี่ตาเอียงคอมองใกล้ๆอย่างพินิจพิเคราะห์ พลันแววตาของนักดาบทมิฬเริ่มแจ่มใส เขาเริ่มจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้แล้ว "อ้อ ข้าจำพวกท่านได้แล้ว...อูย เจ็บเว้ย ฮะๆๆ" ทูริน ฉุดอายรันเดียร์ให้ลุกขึ้นยืน พลางนวดหัวโนตนเองป้อยๆ "คราวหน้าคราวหลังอย่าเซอร์ไพรซ์ข้าแบบนี้ เดี๋ยวได้โดนลูกหลงกันพอดี ข้ามัน ประเภทปฏิกิริยาตอบโต้ไวเสียด้วย" เขากล่าวพลางเดินไปทรุดตัวลงนั่งยองๆ ข้างๆเอียเรนดิล "นี่ท่าน..." เขาทำท่าจะเริ่มการสนทนา... "ไม่รู้!!! อย่ามาใกล้ข้า" เอียเรนดิลผู้รักเพื่อนโวยวายเสียงดังลั่น "เป็นเพราะท่านดึงพวกข้าออกมา เพื่อนรักของพวกข้าเลยตาย... เป็นเพราะท่าน" "ท่านมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้วละน่า" ทูริน (ฉายาดิจิตอลเสียงหล่อ) เริ่มทำโทนเสียงหล่อ เอื้อมมือไปจะตบไหล่ปลอบโยน แต่ก็ถูกเออาเรนดิลสะบัดแขน ป่ายมือของเขา ออกมา "แน่ะท่าน..." ทูริน พยายามสะกดกลั้นโหมดดิจิตอลโหด ที่กำลังจะพลุ่งพล่านขึ้นมา "ข้าหวังดีนะ..." "ไม่รุ...!!!" เอียเรนดิล งอนสะบัดหน้าหนี น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทาง.... "นะท่าน.... <โธ่เว้ย...> นะหนู..... หนูจ๋า...โอ๋...นู๋น๊าา" ทูรินเอื้อมมือเข้าไปจะโอ๋อีก แต่ก็โดนผลักออกมาเป็นครั้งที่สาม พลันความอดทนของเขาก็สิ้นสุด... ปรากฏลำแสงสีเทาจากตัว ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด จู่โจมเอียเรนดิล จนกระเด็นลิ่ว ไปไกลสิบเส้น ต้นไม้พุ่มไม้ยับเยินเป็นแนวยาว... โครม! แอ่ก! เมื่อแสงออราจางลงแล้ว ท่านผู้ชมจึงเห็นว่าที่แท้ลำแสงสีเทาลำนั้นเป็นบาทาข้าง ขวาของทูรินนั่นเอง... "โอย..." เอียเรนดิลคราง พลางค้อนทูริน ที่เดินเข้ามาฉุดให้เขาลุกขึ้น "เล่นอะไรอย่างนี้ ตะโพกข้าครากหมด" "ก็ท่านอยากไม่ฟังข้า" ทูริน กล่าวเสียงปกติ ทำหน้าตายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ไม่ต้องห่วงเรื่องเพื่อนท่านตายไปหรอกน่า เวลาแบบนี้เราต้องการ decoy เอาไว้ล่อพวกมันใช่ไหมล่ะ" ทูรินยกมือห้าม ขณะที่เออาเรนดิลขยับจะด่า พลางเงื้อหมัดทำท่าจะชก... เอียเรนดิลยกมือปิดป้องเป็นพัลวัน "คืองี้ท่าน(ถ้าท่านฟังดีๆแต่แรก ท่านก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว) ข้ามีม้วนคัมภีร์วิเศษสามารถชุบชีวิตคนตายได้...ฟังก่อน...เอ้...ใจร้อนจริง อยากโดนอัดอีกรึไง" เขาพูด เมื่อเห็นเอียเรนดิลขยับจะแย้ง "ข้ารู้มันเหลือเชื่อ แต่ชื่อจริงของข้าคือ ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด บุตรบุญธรรมแห่งกษัตริย์ธิงกอล และท่านหญิงเมลิอัน" ทูรินเงยหน้าขึ้นมองฟ้า...น้ำตาแห่งความรันทดไหลออกมานิดหนึ่ง... "แต่นั่นมันก็ราวสองปีมาแล้ว บัดนี้อาณาจักรเอลฟ์แห่งนั้นได้เนรเทศข้าออกมา อย่างน่าเศร้าที่สุด เพียงข้าก่อความเข้าใจผิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น..." เขาหันขวับมาทางเอียเรนดิล ผู้กำลังหาวหวอดๆ พลางเงื้อหมัดขึ้นขู่ เอียเรนดิลถอยกรูด... "ตั้งใจฟังหน่อย...นักศึกษา อย่าหลับเวลาเรียนวิชา Food Engineering เอาล่ะ ก่อนที่ข้าจะหลบหนีออกมาจากอาณาจักรแห่งนั้น ข้าได้ 'ยืม' คัมภีร์มหาเวทย์ของ ท่านแม่เมลิอันที่ท่านหวงแหนยิ่ง ออกมาให้ศูนย์รับถ่ายเอกสาร เข้าเล่ม ทำปก วิทยานิพนธ์ของมหาวิทยาลัยเอลฟ์ ถ่ายเอาไว้ 10 ชุด ในนั้นมีบทประกอบพิธี คืนชีพทั่วหล้า สามารถคืนชีพคนตายได้ใหม่ แต่ก็ได้เพียงแค่คนละสองครั้ง เท่านั้น ท่านอยากได้รึไม่ล่ะ" เขาถามเอียเรนดิล ซึ่งบัดนี้เมื่อได้ฟังแล้ว สีหน้าเริ่มแจ่มใสเรืองรองด้วยความหวัง แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 47 02:16:08 แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 07:41:52 แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 07:23:45 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 7 ม.ค. 47 06:34:40 ]

ความคิดเห็นที่ 54 "อยากได้ซี่ท่าน!!!" เอียเรนดิลพยักหน้าหงึกหงัก กระโดดขึ้นๆลงๆ อารามว่าดีใจ แต่แล้วก็ต้องทรุดตัวลงนั่งครางหงิงๆเนื่องจากสะโพกคราก "ต้องขอโทษทีที่ข้าล่วงเกินเตะท่านเมื่อครู่ แต่คิดๆดูอีกทีก็สนุกดี ข้าไม่ได้เตะคนเล่นฟรีๆมานานแล้ว" ทูรินกล่าวเสียงกลั้วหัวเราะ เอียเรนดิลค้อนขวับ ในขณะที่อายรันเดียร์ค่อยๆโผล่ออกมาจากที่ซ่อนหลังพุ่มไม้ ยิ้มแป้น "เอ้านี่ยาแก้ช้ำของเผ่าเอลฟ์ ข้าให้ฟรี ท่านแม่เมลิอันลงอาคมไว้ ถ้าใช้เป็นยาทารอยฟกช้ำแล้วจะหายในสิบนาที แต่ระวังนะท่าน ถ้าใช้ทาหน้าทาตัวแล้วจะขาวขึ้นใน 7 วัน ผิวจะนุ่มละมุนดังอิสตรี" ทูรินหันไปกวักมือเรียกอายรันเดียร์ ผู้ซึ่งสั่นศีรษะทำท่ากล้าๆกลัวๆหลบอยู่ แต่พอทูรินหรี่ตามองก็ออกมาสมทบแต่โดยดี ทูริน นิ่งนึกสักครู่แล้วเอ่ยต่อ... "เออไม่ใช่ ข้าพูดสรรพคุณมันผิดไป ถ้าใช้แทนโลชั่นแล้วร่างกายท่านจะกลายเป็นอิสตรีจริงๆ ดังนั้นเป็นยาอันตราย ห้ามใช้เกินโดสนะท่าน" "ขอบคุณ.... ขอบคุณท่านมาก..." เอียเรนดิลยิ้มปลื้มน้ำตาไหลพราก "ท่านคิดเท่าไรล่ะ... ไม่ล่ะ ถึงจะคิดเท่าไรก็ไม่สำคัญ ข้าจะให้ทรัพย์สินข้าทั้งหมดแก่ท่าน ของนอกกายแลกชีวิตเพื่อนข้าไม่เคยเสียดายเลย" "งั้นท่านมีไอเท็มอะไรน่าสนใจมั่ง" ทูรินชักสนใจ พลันสายตาเอียเรนดิลกวาดไปเห็นแหวนที่ทูรินสวมอยู่ "อ๊ะ นั่นมันแหวนข้า ข้าทำตกหายเมื่อครู่นี่เอง" เอียเรนดิลประท้วง "ใครว่า ข้าเก็บได้ในป่าต่างหาก มันก็ต้องเป็นแหวนข้าสิ" "มันแหวนข้าจริงๆ!!!" เอียเรนดิลทำท่าจะโกรธจริง เอื้อมมือไปจับด้ามดาบ "เป็นไอเท็มที่หายากมาก ของมีค่าที่สุดของข้าก็มีแหวนวงนี้แหละ เอาคืนข้ามานะ" ทูริน ได้ยินดังนั้นจึงหยิบดินสอขึ้นมาเลียแล้วเอาทัดหูไว้ พลางหยิบลูกคิดออกมาคิดอะไรแกรกกราก แล้วเอาดินสอขีดเขียน สูตรคำนวณบางอย่างในกระดาษอึดใจหนึ่ง เสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นมา ทำหน้าตาแช่มชื่น เขากล่าวแก่เอียเรนดิลว่า "ฟังนะ ค่าถ่ายเอกสารเข้าเล่มทำปกคัมภีร์วิเศษนี่แพงเอาการ และต้องผ่านการประจุด้วยพลังอาร์ดาก่อน จึงจะสามารถใช้งานได้เหมือนต้นฉบับ ซึ่งค่าโสหุ้ยมันแพงมาก ข้าให้ท่านฟรีๆไม่ได้หรอก" เอียเรนดิลนั่งตกตะลึงทำปากหวอ แต่แล้วก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ กล่าวอ้อนวอนจอมดาบทมิฬเสียงหล่อ "เห็นแก่ชีวิตของเพื่อนข้าด้วยเถิดนะท่าน ขอคัมภีร์ให้ข้าด้วย นะท่าน นะ..." เอียเรนดิลไหว้ประหลกๆ ทูริน แกล้งถอนใจดังเฮือก... พลางถอดแหวนออกคืนให้แก่เอียเรนดิล "เท่าที่ข้าดูก็เห็นแหวนท่านนี่แหละ ที่พอจะจะมาใช้ซื้อคัมภีร์อันนี้ได้ จะเอารึไม่ล่ะ, What say you ?" ทูริน จ้องหน้าเปื้อนคราบน้ำตากับฝุ่นดินของเอียเรนดิลอยู่ครู่ใหญ่ แล้วเอ่ยอีกที "What say you !?" (คิดถูกแล้วครับ อรากอร์นเอาคำพูดของทูรินไปเลียนแบบ) เอียเรนดิลนั่งสลดมองแหวนในมือ ตัดสินใจไม่ถูก แต่แล้วพอทูรินหันหลังกลับ ทำท่าปัดฝุ่น กำลังจะลุกขึ้นยืน เขาจึงตัดใจจากสมบัติล้ำค่าที่เขามีชิ้นนี้ได้ "ข้าเอา!! ข้าเอา!!! เอาแหวนข้าไปเถอะ" เขาตะโกนไล่หลังทูริน พลางวิ่งตามมาข้างหลัง มือยื่นแหวนให้ทูริน จอมดาบทมิฬหันหลังกลับมาทำหน้าเซ่อ "ตกลงจะเอาเหรอท่าน...แน่ใจนะ" "ข้าแน่ใจ เอาแหวนข้าไปเลย เอาคัมภีร์มาด้วย" เอียเรนดิลผู้รักผองเพื่อนยิ่งชีพกล่าว "ขอบคุณที่ใช้บริการเรา" ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด กล่าวพลางจับมือเอียเรนดิลเขย่าแสดงความยินดี "คัมภีร์ 10 ชุดเป็นของท่าน แต่ละชุดมีบทพิธีคืนชีพเพียงบทเดียว แสดงว่าท่านใช้ได้กับคนเพียงสิบคน คนละสองครั้งเท่านั้น ใช้ให้ดีนะท่าน อ้ะ ทางบริษัทเรามีของแถมให้ท่าน ยาแก้ฟกช้ำ ตรา เมลิอันถือลูกท้อ จำนวน 20 หลอด มอบให้ท่านทันที อย่าใช้เป็นโลชันทาตัวนะท่าน เดี๋ยวจะหาว่าข้าไม่เตือน" "ขอบคุณ ขอบคุณ" เอียเรนดิลน้ำตาไหลนองหน้า บัดนี้โลกสดใสอีกคราสำหรับเขาแล้ว ทูริน นึกอิ่มใจปรกระหยิ่มยิ้มย่อง อิ่มใจที่ได้ทำบุญช่วยชีวิตคน เพราะเขารู้ว่าคัมภีร์เหล่านั้นใช้ได้ผลจริงๆ ไม่ได้หลอกในแง่สรรพคุณเลย แต่กระหยิ่มยิ้มย่อง ที่คัมภีร์เวทย์ฉบับสำเนาราคาถูกๆ กลับแลกแหวนวิเศษวงนี้ได้ง่ายๆ แว่บหนึ่งความละอายเข้ามาในใจ พลันความแค้นโหมกระหน่ำขึ้นในจิตใจ ท่านพ่อ...ท่านแม่...ข้าต้องแก้แค้นกอบกู้ศักดิ์ศรีวงศ์ตระกูลของเราคืนมาให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม...ข้าต้องหาเงิน ข้าต้องหาไอเท็ม ข้าต้องเลเวลอัพ "งั้นข้าไปล่ะ" เขาหันมากล่าวลาคนที่เขาช่วยชีวิตเอาไว้ (ถึงแม้จะหลอกขายคัมภีร์ให้ก็ตาม) "ย่าห์ Stone of Recall จงเปิด Portal ให้ข้าเดี๋ยวนี้" พลันเกิดแสงสว่างวาบ ร่างของทูริน อันตรธานหายไปในพริบตา .....ทิ้งให้ เอียเรนดิล และอายรันเดียร์ กอดคอกันร้องไห้ด้วยความปิติ ที่ตนเองและเพื่อนๆจะได้ออกเดินทางด้วยกันอีกครั้ง...... แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 47 03:38:10 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 47 03:34:49 แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 07:49:25 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 7 ม.ค. 47 07:16:58 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เออาเรนดิลและอายรันเดียร์เดินกลับมายังจุดเกิดเหตุเมื่อครู่ เมื่อเห็นศพของเพื่อนรัก ทั้งคู่ก็รู้สึกน้ำตารื้นขึ้นมาทันที พลางกระวีกระวาดรีบเปิดหนังสือ เตรียมชุบชีวิตเพื่อน แต่แล้วสายตาของทั้งคู่ก็ปะเข้ากับของสิ่งหนึ่ง วาวๆ วับๆ เป็นประกายอยู่ในรัตติกาลนั้น ของสิ่งนั้นเปล่งประกายแวววาวราวกับดวงตาของสัตรว์แล้ว อายรันเดียร์กระถดตัวหนีด้วยความหวาดหวั่น แต่เออาเรนดิลกลับยื่นมือออกไปลูบคลำมัน ทันใดนั้นก็มีเสียงใครก็ไม่รู้ดังขึ้นว่า "Fool your Took" เออาเรนดิลยกมือข้างที่เหลือเกาหัวแกรกกรากในทันที "ไอ้ทู๊คบ้านั่นมันใครกันฟะ" จากนั้นจึงก้มลงมองของที่อยู่ในมือ มันเป็นลูกแก้วกลมๆ วาวใส ไม่ต้องบอกก้อรู้ได้ทันทีว่ามันเป็นลูกแก้วของแม่หมอเมลิออท เอ๊ย! ไม่ใช่มันคือพาลันเทียร์ ของล้ำค่าของเหล่านอลดอร์นั่นเอง ฉับพลันอายรันเดียร์ก้ออุทานออกมาว่า "โอ้ว พาลันเธียร์ ยี่ห้อ นอลเกีย รุ่น 6650 นี่นา รุ่นที่ข้าอยากได้เลยนะเนี่ย" "Across the sea a pale moon raises" เสียงริงโทน ดังขึ้นแล้วเงียบหายไป ทำให้เออาเรนดิลต้องอุทานออกมาว่า "โอ้ว จอร์จ เพลงโปรดของข้าเลยนะเนี่ย ใครมันช่างตั้งริงโทนได้ถูกใจข้าเหลือเกิน ว่าแต่ไอ้บ้าที่ไหนมันยิงมาฟะเนี่ย" เมื่อลองคลำอยู่ครู่หนึ่ง เออาเรนดิลก็เจอปุ่มมิสคอล เขาจึงกดมันลงไปทันที ชื่อที่ปรากฏออกมากลับทำให้เขาประหลาดใจอย่างยิ่ง "ฟิงกอลฟิน" เออาเรนดิลเห็นดังนั้น ก็นึกในใจ "เจ้านายนอลดอร์ระดับสูง โทรมา แสดงว่าพาลันเทียร์อันนี้ต้องเป็นของเชื้อพระวงศ์เป็นแน่" เขาจีงรีบโทรกลับไปทันที แต่กลับปรากฏเสียงมาจากปลายสายว่า "หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังจากที่ได้ยินเสียงสัญญาณนะคะ" .................................................................................................... เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป รอฟิงกอลฟินมาต่อ แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 21:57:27 จากคุณ : ...วัช... - [ 7 ม.ค. 47 11:01:27 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ฟิงกอลฟินโทรไปหาเฟอานอร์แล้วไม่มีคนรับสาย "ข้าไม่สบายใจจัง เกิดอะไรขึ้นกับพี่ข้ากัน" อ๊ะ ทันใดนั้น ฟิงกอลฟินรู้สึกสำนึกถึงอันตรายที่เข้ามาใกล้ จึงกล่าวคำอ้อนวอนต่ออิลูวาทาร์ ประทานเกาะกำบังจากอันตรายทั้งปวง ไว้ "ทีนี้เจ้าก๊อก ๆ ก็ลากข้าไปไหนไม่ได้อีกแล้ว" จากคุณ : ช่างไม้ - [ 7 ม.ค. 47 11:46:15 ]

ความคิดเห็นที่ 57 Attention from Iluvartar !!! Attention from Iluvartar !!! Please concentrate on your character. Doing harm to another charcters that's not your own is forbidden. Unless you will sympathetically be ended without any pity. So, Do Be Careful. with Love, From Iluvatar. signed จากคุณ : ช่างไม้ - [ 7 ม.ค. 47 11:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ทันใดนั้น สายฟ้าผ่าลงมาอย่างไม่มีเค้าเมฆฝนใด ๆ ลมพายุพัดกระหน่ำหอบเอาฟิงกอลฟิน ปลิวละลิ่วไป "อั่กกกกก.." ในที่สุดฟิงกอลฟินตกลงสู่พื้นดิน เขาไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่รู้ว่าไปไกลจากที่ที่เขาเคยอยู่มาก ฟิงกอลฟินมองไปรอบ ๆ ตัว เขารู้แล้วว่าที่เขาอยู่เป็นหุบเหวลึก "ที่นี่ไหนเนี่ย" "Here 's the place that Uncle Melkor's pets never dare to come" เสียงไพเราะกังวานดังขึ้นในความเงียบ และมีเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น " Welcome to Tom Bombadil's cabin, Cute guy" ฟิลกอลฟินหน้าแดง ถึงจะมีสาว ๆ มีจีบเขาเยอะ แต่เขาก็อดเขินไมได้ "แล้วหนู ๆ ล่ะจ๊ะ เป็นใครกัน" เสียงหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิน ฟิงกอลฟินอายจนอยากจะอธิษฐานต่ออิลูวาทาร์ให้ริบเอาคุณสมบัติหัวเราะคิกคักจากผู้หญิงทั้งโลก "We are Tom's Daughters, Fingolfin" และเสียงไพเราะอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น เขาคิดว่าคงจะเป็นคนละคนกับเจ้าของเสียงคนก่อน "Don't worry. We all know who you are. " และอีกเสียงนึงพูดแทรกมาว่า " And we all love you." ฟิงกอลฟินได้แต่พึมพำว่า " โอ้ ขอบคุณอิลูวาตาร์ที่ส่งข้ามายังสวรรค์น้อย ๆ แห่งนี้" จากคุณ : ช่างไม้ - [ 7 ม.ค. 47 12:45:33 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ท่านฟิงกอลฟินหล่นลงไปในอ่างทองคำเสียแล้ว จากคุณ : nangoing - [ 7 ม.ค. 47 14:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ณ เคหะสถานอันเร้นลับ ที่ซ่อนกายของอุงโกะนางพญาแห่งโลกมืด “ฮา  ฮา  ฮา . โต่จี่โจยซันโป้ว โกซือเหม่ซืนโกว เหม่งหวั่นโจยหลานซิว ง้ำซีฉี่โหม่วโหลว เฝ่าหวั่นเหย่าชานปีน ฝัดเชอกเก๋งโก่ว ” “เฮ้ย หยุดได้แล้วเจ้าเกาพุง  เพลงอะไรของเจ้าน่ะ ฟังแล้วมิใช่สำเนียงของพวกอาร์ดานี่” อุงโกะละสายตาจากกระสวยปั่นใย เงยหน้าขึ้นมอง เกาพุง ที่กำลังเต้นยึกยัก ยึกยัก อยู่หน้าพาลันเทียร์คาราโอเกะรุ่นเก่าเก็บ “เพลง กระบี่ไร้เทียมทานไงท่าน ..หลานหงานเตยฮึกโลว  เจ๊กมกชีเม้งโทววววววววววว” เสียงอันโหยหวนของเกาพุงยังคงก้องสะท้านถ้ำ  หินงอกชิ้นน้อยสองชิ้น หล่นลงมากระแทกก้นกบอุงโกะอย่างจัง “พอที อย่าเอ่ยถึงจอมกระบี่ที่ไหนอีกนะ  ไม่งั้นข้าจะหันมากินหนอนยักษ์แทนคน” อุงโกะตวาดแว้ดพลางปัดเศษหินออกจากก้นอย่างเคืองแค้น  ไอ้เจ้าทูริน จอมดาบหิมะดำ จะกำแหงเกินไปแล้ว !!! “ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก เปิดประตู  เปิดออกดู ว่าใครมา ..” เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งดังขึ้นมาประสานกับเพลงอันร้อนแรงของเกาพุง “อ้าว กลับมาแล้วหรือ ก๊อก ก๊อก ว่าไง ได้เรื่องมั้ย”   “ขออภัยเถิดแม่นาง เอ้ย มาย เลดี้  เจ้าเออาเรนดิลน่ะ ไปไกลเกินกว่าปีกน้อยๆของข้าจะตามไปทัน ชะตากรรมของพวกเขาหลุดมือเราไปแล้วล่ะ”  เจ้าก๊อกก๊อก บัลร็อกน้อยเดินเข้ามาอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องสวนทางกลับคำพูดอย่างเห็นได้ชัด “อ้ะ อย่างเพิ่งมีน้ำโห มาย เลดี้  ก๊อก ก๊อก มี ‘ของดี’ จะให้ดู  นี่ไง!”   “คัมภีร์คืนชีพทั่วหล้า โดย มีเลียน” เสียงอุงโกะกับเกาพุงประสานขึ้นพร้อมกันอย่างลืมตัวเมื่อเห็นสิ่งของในมือของบัลร็อกน้อย    แรงสะเทือนของเสียงส่งผลให้หินย้อยขนาดฝ่ามือเกาพุงตกลงตรงปลายหางเกาพุง “เจ้าไปได้มายังไงก๊อก ก๊อก คนดีของข้าเอ๋ย”  ขาทั้งแปดของอุงโกะขยับขึ้นลงอย่างน่ากลัวจะพันกัน “อะแฮ่ม อะแฮ่ม  ข้าก็ตามรอยไพ่เอลฟ์ที่หล่นตามพื้นไปไง  และแล้วข้าก็เห็นหนังสือเล่มนี้ตกอยู่ข้างๆ เอ โพดำ  ไม่รู้เจ้าโง่ที่ไหนลืมทิ้งไว้ได้ ของสำคัญขนาดนี้”   “แล้วเราจะเอามันมาทำอะไรล่ะ” อุงโกะ เลิกคิ้วมองก๊อก ก๊อกอย่างไม่เข้าใจ  “ข้าไม่นิยมหรอกนะเจ้าพวกซอมบี้ตัวเย็นชืดน่ะ” “เราจะกินทำไมผีดิบตัวเขียวๆ น่ะ ต้องเจ้าทูรินขาวอวบสิ  ตัวเดียวเท่านั้น ทำสตูว์ได้ตั้งสามหม้อ อิ อิ” ก๊อก ก๊อก เริ่มใช้ปีกเล็กๆซับน้ำลายที่ไหลเยิ้มข้างมุมปาก “หมายความว่า ” “ใช่แล้ว มายเลดี้ เราจะปลุกผีเบเล็ก คูธาลิออน” ************************************* แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 15:52:00 แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 15:30:26 จากคุณ : Meliot Baggins - [ 7 ม.ค. 47 15:08:20 ]

ความคิดเห็นที่ 61 “เมื่อก่อนเธอและฉันเราต่างเป็นเพื่อนกัน ส่วนตัวเรานั้นเราเข้ากันได้ดี รู้ใจกันและกัน ความผูกพันล้นปรี่ เยื่อใยและไมตรี ..” ผนังด้านที่โครงสร้างไม่แข็งแรงเริ่มปรากฏรอยร้าวเป็นทางยาว เมื่อพลังเสียงอันห้าวหาญของเกาพุงผสมเข้ากับเสียงแหลมสูงของก๊อก ก๊อก  อุงโกะเมินหน้าอันเปื้อนน้ำตาจากรอยร้าวนั้นมายังร่างสูง ล่ำสัน ที่ยืนอยู่ตรงหน้า “เจ้ารู้ใช่ไหม ว่าเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” “แฮ่ .” “ครั้งหนึ่งเจ้าเคยเป็นเอลฟ์ผู้ทรงพลังแห่งมัชฌิมโลก  เจ้าเคยเป็นเพื่อนผู้ซื่อสัตย์ของทูริน เจ้าผู้ออกรบเคียงข้างเขามาทุกสงคราม”  เสียงเย็นๆของอุงโกะกล่าวอย่างเนิบๆ  ปฏิบัติการใส่ไฟเริ่มต้นขึ้นแล้ว “แฮ่ ” “แล้ววันหนึ่งเรามาเจอะหน้ากัน เธอนั้นซิมีคู่ขวัญ เป็นเงาเฝ้าคลอไม่ห่าง ” เพดานบนเริ่มร้าวแข่งกับผนังด้านขวา “แล้วดูสิว่า เพื่อนรักของเจ้าทำอย่างไรตอบแทนเจ้าบ้าง นอกจากความตายที่หยิบยื่นให้เจ้า .บัดนี้ เจ้าสมบูรณ์แบบ  นักรบเบเล็ก คูธาลิออน ของข้า .เจ้าจะรับใช้ใคร!” “เจ้าป้า อุงงงงงงงงงงงง โกกกกกกกกกกกกกก” ป้าบ ! “นี่แน่ะ!”  ขาขวาข้างที่หนึ่งของป้าอุงโกะซัดเข้าไปเต็มๆที่ขมับซ้ายซอมบี้เบเล็ก  ยังผลให้เกิดรอยแดงๆเป็นรูปฝ่าเท้าแมงมุมยักษ์   “ใครสั่งใครสอน” “จงตามล่ามันอย่าได้หยุดจนกว่าจะเจอตัว เจ้าไม่รู้จักเจ็บ ไม่รู้จักกลัว เจ้าจะได้ลิ้มรสเนื้ออวบๆของทูริน   ไปได้!” “แฮ่ ..” “คำทุกคำล้วนซ้ำ  หยามเหยียด คำรังเกียจล้นเหลือระอา เทิดทูนเธอดั่งเจ้าชีวา ไยถึงฆ่าฉันลง” เสียงเพลงอันสะท้านใจของสามทหารเสือฝ่ายมารดังแผ่วๆ  ดุจดังปลุกใจ เบเล็ก เดอะ ซอมบี้ แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 15:26:30 แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 15:21:54 จากคุณ : Meliot Baggins - [ 7 ม.ค. 47 15:19:32 ]

ความคิดเห็นที่ 62 เพิ่ม กฏ กติกา มารยาท ให้อีกน้าา - ห้ามโพสต์เกินวันละ2ครั้ง โปรดอ่านคำเตือนบนกระทู้ก่อนจิ้ม และโพสต์ได้เช้ากะเย็นเท่านั้น ห้ามโพสต์เวลาติดๆกันจ้า - ห้ามฆ่า(หรือรับประทาน)ตัวละครใดโดยยังไม่ได้รับอนุญาตจาก อย. ไม่งั้นท้องเสีย ไม่รู้ด้วยเอ้อ..(สนับสนุนคำแช่งให้ท้องเสียโดย วาลาร์) หมดแล้ว...เอ้ามากลอร์ เผ่น!!!! จากคุณ : นานานะจัง - [ 7 ม.ค. 47 16:16:33 A:202.28.27.6 X:202.28.25.114 ]

ความคิดเห็นที่ 63 โทษค้าบ โพสต์ติดกันเลย พอดี พาลันเทียร์เตือนภัยว่า อันตรายกำลังมาถึงตัว เลยต้องป้องกันตัวครับ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 7 ม.ค. 47 16:48:17 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เนื่องจาก แนวโน้วของเรื่อง ซิลมาฮา กำลังจะเปลียนเป็น ซิลร้อยศพ จึงขอให้สมาชิกทุกท่าน ทั้งที่เล่นอยู่แล้ว และ กำลังจะเข้ามาร่วมเชือดศพให้ครบร้อย โปรดหยุดรอสักครู่ แล้วมาช่วยกันร่างกติกาใหม่ก่อนนะ (_ _) จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 7 ม.ค. 47 16:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 65 กติกาที่เพิ่งร่างกันคร่าวๆค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลงได้ในภายหลัง) 1.ห้ามฆ่าตัวละครที่มีเจ้าของก่อนเวลาที่กำหนดไว้ (ตัวละครอื่นๆที่ไม่มีเจ้าของฆ่าได้) 2. เมื่อจัดการให้ตัวละครเป้าหมายตกอยู่ในสถานะการณ์เลวร้ายสุดๆ เรียบร้อยแล้ว ควรรอให้เจ้าตัวมาแก้เกมส์ด้วย 3.ถ้าเจ้าตัวไม่มาเล่นเกิน3วันให้ถือว่า สามารถฆ่าได้ 4.เจ้าของตัวละครสามารถสร้างเรื่องให้ตัวละครของตัวเองตายได้ 5.เมื่อตัวละครนั้นตายแล้ว ให้ไปอยู่ที่มานดอส ระหว่างนี้ห้ามใครแกล้งเด็ดขาด 6.ให้เจ้าของตัวละครตัดสินใจว่าจะให้ตัวละครนั้นมาเกิดใหม่หรือไม่ เพราะเมื่อมา เกิดใหม่ ตัวละครนั้นจะตายได้ และฟื้นอีกไม่ได้แล้วนะ นี่ก็เป้นกฏคร่าวๆจ้า ถ้ามีการคัดค้าน อาจจะเปลี่ยนแปลงอีกที จากคุณ : นานานะจัง - [ 7 ม.ค. 47 17:10:16 A:202.28.27.6 X:202.28.25.114 ]

ความคิดเห็นที่ 66 (^^)// ขอเสริมอีกอย่างนะ ควรเคารพเนื้อเรื่องที่คนก่อนหน้าได้โพสเอาไว้แล้ว คือ ก่อนจะแต่งเรื่องต่อ ควรอ่านเนื้อเรื่องที่มีคนแต่งไว้ก่อนหน้าให้ละเอียดก่อน แล้วก็ แต่งให้เป็นไปในแนวทางเดียวกัน ตัวอย่างก็ ลองไปดู ความเห็นที่ 14 กับ 22 นะ ช่างไม้แต่งเรื่องให้ เฟอานอร์และครอบครัว เดินทางไปพร้อมเหล่าโนลดอร์ พี่น้องของเรา ไปยังแดนตะวันตกแล้ว " พส มาแต่งต่อในความเห็น 22 ต้องการจับครอบครัวเฟอานอร์มาชนกับสองคู่หู ก็ไม่ได้จับครอบครัวนี้โยนลงมากลางวงเลย แต่ มีการแต่งบทเชื่อมเรื่องให้เป็นไปในแนวทางเดียวกัน ครอบครัวของเฟอานอร์ และชาวโนลดอร์ผู้ลี้ภัย ออกเดินทางย้อนกลับไปทางทิศตะวันตก ด้วยความผิดหวัง หลังจากออกเดินทางจากวาลินอร์มาแล้วรอบหนึ่ง หวังว่าจะได้พบกับซิลมาริล ที่ถูกมอร์กอธขโมยไป แต่ก็หาได้ค้นพบมอร์กอธไม่ จนล่วงเลยไปถึงทะเลสาบคูย์เอเนน เชิงขุนเขาบูรพาทิศ จึงได้ตระหนักว่าหลงทางนี่หว่า... -__-" (เซ่อจริงๆ ทั้งตระกูลเลย) เมื่อข้ามเทือกเขาสีน้ำเงินมา คณะของเฟอานอร์ก็ปะเข้ากับสองคู่หู เกาพุง และ อุงโกะ อย่างนี้เป็นต้น จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 7 ม.ค. 47 17:50:19 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ขอสรุปตัวละครและคนเชิดหน่อยนะ ^^" 1. กอธม็อก (ชื่อเล่น ก๊อกๆ) <<  ตัวไรไม่รู้ รู้แต่มีปีก -_-" << 3 จุด 2. เกลารุง (ชื่อเล่น เกาพุง) << พญามังกรสีทอง แต่ตัวเหมือนหนอน และไม่มีปีก (ทำไม ไม่ให้เป็น พญางูไปเลยล่ะ-_-") << มม 3. อุงโกเลียนท์ (ชื่อเล่น อุงโกะ) << แมงมุมยักษ์สีดำ บรรพบุรุษของชีล๊อบ << หญิงเหล็ก แห่ง 30's Club และ Meliot Baggins ประธาน 20's Club ร่วมกันเชิด (แกงค์ 3 ตัวนี้ กำลังรวมหัว ส่งซอมบี้ไปไล่กัดทูรินดิจิตอลบาร์โค้ด) 4. มากลอร์  << ลูกชายเฟอานอร์ << นานานะจัง (โดนอุงโกะคาบไปเล่น ปัจจุบันหายสาบสูญ) 5. เฟอานอร์ << พ่อ มายกลอร์ อย่าโวยน่าก็รู้แค่เนี้ย -_-" << ช่างไม้ (โดนก๊อกๆ เผาทิ้งตายอนาถ) 6. ลูธิเอน << ตัวไรไม่รู้ ^^ << สาวน้อยร้อยแปด (อ้างว่างานเยอะ ไม่ยอมปรากฏตัวซักที ระวังตัวไว้นะ เหอๆๆๆๆ) 7. ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด << น้องเลี้ยงของลูธิเอน แร้งทึ้งศพ << DigiTaL-KRASH!!! (รอโดนหม่ำ เอ้ย กลับไปเล่นเกมส์ต่อ .... ข้าต้องหาเงิน ข้าต้องหาไอเท็ม ข้าต้องเลเวลอัพ ... -_-") 8. เออาเรนดิล << เซียนพนันป๊อกเด้ง << ตาวัช (อยู่กับ อายรันเดียร์ เพื่อนรัก ^^ คาดว่าเป็นตาอิน ชื่นชมพาร์ลันเทียร์ นงเกี้ย รุ่น 6650 อยู่) 9. ฟิงกอลฟิน << น้อง เฟอานอร์ (มั้ง) << ช่างไม้ (ลี้ภัยอยู่กระท่อมของทอม บอมบาดิล) 10. เบเล็ก << จอมธนู <<พี่เลียมบอก (กะตาวัช) ว่าจะเชิด (ยังไม่ปรากฏตัว) 11. มายดรอส เคเลกอร์ม คารันเธียร์ คูรูฟิน อัมรอส อัมรัส => เหล่าลูกๆ จรจัดของเฟอานอร์ (นั่งกอดขี้เถ้าเฟอานอร์อยู่) 12.เนร์ดาเนล << แฟนเฟอานอร์ << ส่งแต่จดหมายมาหาหวานใจ ไหนแม่หมอว่าจะเชิดไงล่ะ  (อันนี้ ตาวัชฝากบอกนะ นู๋ไม่เกี่ยว ตาวัชนะ แม่หมอ ตาวัชๆๆๆ) (ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ) 13. อายรันเดียร์ มายดรอส << ตัวไรไม่รู้ << จรจัดๆ ^^" หมดแล้วมั้ง ตกหล่นใครก็ขออภัยด้วย มาเติมเอาเองแล้วกันนะ ปล. ตัวละครอื่นๆที่ยังจรจัด ใครสนใจก็โดดเข้ามาร่วมวงกันได้เลย หรือจะเลือกเอาอื่นนอกเหนือจากนี้ก็ได้ ^^ ................................................( "-_-)  ตรูเกลียดซิลมาหลับๆๆๆ   แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 21:54:13 แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 47 21:19:19 จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 7 ม.ค. 47 21:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 68 กลับไปที่ ลูกๆ กำพร้าจรจัดของเฟอานอร์ทั้งห้าอีกครั้ง (มันชื่ออะไรกันบ้างนะ - -“) หลังจากร้องห่มร้องไห้กับเป็นพิธีแล้ว ทั้งห้าจึงหันมามองตากันไป มองตากันมา คล้ายๆ กับจะถามว่าพวกเราจะทำอะไรต่อไปดี “หาเจ้าของสิ จะได้ไม่ต้องจรจัดอีกไง” ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นลอยๆ (^^” เอาน่าๆ ก็จำชื่อไม่ได้นี่) “ได้ยังไง !!!” อีกสี่คนโวยลั่น “พวกเราเป็นถึงบุตรของเฟอานอร์นะ จำมาทำตัวร่อนเร่ หาเจ้าของแบบนั้นได้ยังไง” ^^” o O(ไม่เอาก็ไม่เอาสิ ทำไมต้องทำเสียงดุด้วย) เมื่อข้อเสนอแรกตกไป พรายหนุ่มทั้งห้าจึงเริ่มประชุมสรุปรายการสิ่งที่ต้องทำกันอีกครั้ง ซึ่งในที่สุดก็สามารถสรุปออกมาได้ดังนี้ 1. ตามหา ซิลมาริล ตามคำสั่งเสียของป๊ะป๋าเฟ 2. ตามล่าตัว ก๊อกๆ เกาพุง อุงโกะ ศัตรูฆ่าพ่อเพื่อล้างแค้น 3. ตามหาตัวพี่ชายทั้งสองที่โดนจับตัวไป หมายเหตุ รายการเร่งด่วน เก็บศพท่านเอลเวกลับไปเมืองโดเรียธ เพื่อหลอกล่อให้แม่นางลูธิเอนออกมาช่วยตามล่าเจ้าสามตัวนั้น เมื่อมติของที่ประชุมเป็นเอกฉันท์ พรายหนุ่มทั้งห้า พร้อมทั้งชาวโนลดอร์ตัวประกอบราคาถูกทั้งหลาย จึงจัดแจงหาไม้ไผ่ลำโตมาลำหนึ่ง กลับไปยังจุดที่ทั้งหมดพบกับเจ้าเกาพุงอุงโกะเป็นครั้งแรก แล้วเก็บศพของท่านเอลเวขึ้นมามัดไว้กับไม้ไผ่ (คล้ายๆหามหมูมั้ง) จากนั้นก็จัดแจงหามกันไปที่เมืองโดเรียธ เพื่อขอพบแม่นางลูธิเอนทันที จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 8 ม.ค. 47 00:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 69 เจ้เนร์ดาเนลตายแล้ว เหลือแต่วิญญาณกับจดหมายฝากสามีและลูก ตอนนี้เชิดอุงโกะ ร่วมกับน้องใหม่ 30s Club เนื่องจากอุงโกะตัวจริงติดงาน เราจะมาเป็นเงาแทน หึ หึ หึ จึงเรียนมาเพื่อทราบ จากคุณ : Meliot Baggins - [ 8 ม.ค. 47 00:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 70 "ท่านพ่อออออออออออออออ อ้อ อ้อ อ้อ อ้อ" แม่นางลูเถียนโถมร่างเข้ากอดร่างซีดๆ ที่ไร้วิญญาณของไต้เท้าเอลเว พลางร้องไห้คร่ำครวญ ตีอก ชกตัว (โอ้ยยยยยยยย พส อย่าทำหนูเลย T_T) ลูธิเอนหันมามองหน้าพรายหนุ่มทั้งห้า (-_-" ก็ยังจำชื่อมันไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ) ถามเสียงกร้าว "ใครฆ่าท่านพ่อ" "เอ่อ คือว่า ...." เคเลกอร์ม (\\(^O^)// รู้ชื่อมานแล้ว) ในฐานะพี่ใหญ่ที่สุดในเวลานี้ อ้ำๆ อึ้งๆ จนคารันเธียร์ ทนไม่ไหว ชิงตอบเองว่า "พวกข้าไปพบท่านเอลเว ถูกเจ้าสามมารร้าย ก๊อกๆ เกาพุง อุงโกะ กำลังรุมเล่นงานอยู่ พวกข้าพยายามต่อสู้ช่วยเหลืออย่างเต็มความสามารถ แต่พวกมันร้ายกาจเหลือเกิน ..... บลา บลา บลา บลา ... " คารันเธียร์ได้ที รีบเล่าเรื่องให้ท่านหญิงลูธิเอนฟัง จริงบ้าง เท็จบ้างไปตามเรื่อง โดยพยายามที่จะใส่ไฟให้นางเกลียดเจ้าสามมารร้าย และอวดอ้างความกล้าหาญของพวกตนอย่างเต็มที่ "ก๊อกก๊อก ... เกาพุง ... อุงโกะ" ลูธิเอนย้ำชื่อทั้งสามอย่างช้าๆ ด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ก่อนจะเอ่ยกับพรายหนุ่มทั้งห้าว่า "พวกท่านทั้งห้านำศพท่านพ่อเอลเวกลับมา นับว่ามีบุญคุณต่อเราอย่างใหญ่หลวง" "ท่านหญิงอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น" คารันเธียร์รีบเอ่ยตอบ "ท่านแม่เมเลียน" ท่านหญิงลูธิเอนหันไปกล่าวกับสตรีท่าทางสูงศักดิ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ นัยย์ตาเป็นประกายกร้าว "ท่านพ่อสิ้นไปอย่างน่าอนาถเช่นนี้ เราจำต้องออกตาล่าเจ้ามารร้ายทั้งสามเพื่อล้างแค้น ข้าขออาสารับหน้าที่นั้นเอง" สตรีผู้นั้นไม่ได้ตอบคำ เพียงแต่พยักหน้านิดๆ คล้ายจะบอกว่า ก็ตามใจเจ้าสิ ลูธิเอนเห็นดังนั้นก็ย่อตัวแสดงความเคารพผู้เป็นมารดา หันไปมองศพบิดาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยกมือปาดน้ำตา แล้วหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้พรายหนุ่มทั้งห้ายืนยิ้มกริ่มอยู่ในหน้า ที่เห็นแผนการยืมดาบฆ่าคนของตนใช้ได้ผลตามที่ตั้งใจไว้ ^_^ o O(ไม่เสียแรงหามหมู เอ้ย ศพ มาส่งจริงๆ) จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 8 ม.ค. 47 01:06:35 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ...........ณ บริษัท Adventurer Gears & Accessories Co., Ltd. สาขาหลัก Belegost "ว่าไงนะ!!!" ทูริน ตะโกนอย่างเจ็บใจพลางจ้องไปที่คนแคระที่ยืนยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวเป็นระเบียบเบื้องหน้า อย่างไม่เชื่อหูตนเอง ทูริน ใช้ Stone of Recall เปิดประตูมิติเพื่อหวังจะไปโผล่ที่ Temple of Tyr ใน Valkeen Premenade เมืองแห่งการค้าขาย ในทวีปเฟย์รูน แห่ง Forgotten Rhelm โลกคู่ขนานกับอาร์ดา แต่ดันมาโผล่ที่ Temple of Aule ในนครเบเลโกส(Belegost) หนึ่งในนครแฝดของพวกคนแคระเสียนี่ เขาลืมนึกไป ว่า Stone of Recall จะทำให้ผู้ใช้โผล่มายังวิหารต่างๆของโลกแฟนตาซีแห่งที่ผู้ใช้กำลังยืนอยู่เท่านั้น “ท่านต้องเข้าใจ ฝ่ายประกันสินค้าของเรา รับประกินสินค้าที่บุบสลายเนื่องจากการใช้งานที่ถูกประเภทเท่านั้น แต่ท่านเล่นเอาไปฟันหน้าผาหินเช่นนั้น มันอยู่นอกเงื่อนไขประกันของเรา” คนแคระถอนหายใจ ผายมือออกยักไหล่ส่ายหน้า “นี่ท่าน เงื่อนไขการประกันก็เขียนไว้อย่างชัดเจน ” ดาบทมิฬพยายามนึกหาเหตุผล “ว่าถ้าใช้แล้วไม่พอใจในคุณภาพ ภายในสามสิบวัน ผู้ผลิตจะรับสินค้าคืน ไม่เห็นมีบอกไว้ตรงไหนว่าให้ใช้ยังไงถึงจะถูกวิธี” อีพวกคนแคระขี้ตืด.... มิสเตอร์ดิจิตอลบาร์โค้ด นึกนินทาในใจ “อยู่นี่ไงท่าน อ่านในเงื่อนไขการประกันสินค้าเรา...” คนแคระหันกลับไปยกเอกสารเล่มมโหฬารเก่าเก็บขึ้นมาจากหลังเคาน์เตอร์ วางปึงลงบนโต๊ะ ฝุ่นกระจาย... “แฮ่ก...” พูดพลางหอบหายใจ “นี่คือรายการสินค้า กับเงื่อนไขประกันแห่งดูริน ที่เขียนด้วยอักษรอิธิลดิน” ทูรินก้มลงมองเอกสารเปล่าบนเคาน์เตอร์ “ไหนฟะ เอากระดาษเปล่ามาให้ข้าดู ไม่ตลกนะ!!” “ใจเย็นสิท่าน ขอข้าเปิดโคมอิธิลเรสเซนต์ก่อน” คนแคระพูด พลางเอื้อมมือไปเปิดโคมตั้งโต๊ะ พลันมีอักษรรูนปรากฎบนหน้ากระดาษ เป็นสีเงินพราวระยับ (ทูรินอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าจิ๊กไปขายจะได้เงินเท่าไร) “อยู่นี่ไง” คนแคระขยับแว่นตา “อ่านที่นี่...หน้า 10,875 ย่อหน้าที่ 50 ...การใช้สินค้าของทางบริษัท อย่างผิดวิธี จะไม่ได้รับการประกันใดๆ” เขาเงยหน้าขึ้นมองทูริน ที่กำลังกระทืบเท้าเร่าๆด้วยความเจ็บใจ “แต่...” คนแคระขยับแว่น ตาเป็นประกาย “แร่ที่เอามาตีดาบของท่านนี่ตีจากหินแร่อุกกาบาตใช่หรือไม่...ดาบดีนี่นา..ทางบริษัทเราไม่ผลิตดาบรุ่นนี้มาห้าสิบปีแล้ว...... จะว่าไปแล้วเราเคยผลิตออกแค่สองเล่มเท่านั้นละท่าน... หากท่านขายคืนให้เรา อย่างน้อยก็ได้ราคางาม เหลือแค่นี้เราอาจนำไปใช้หลอมทำมีดสั้นได้....” ทูรินถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “แต่ตอนนี้ข้าไม่มีเงินติดตัวเลย เอาอย่างนี้...” เขาเดินออกมาห่างๆ ตาหนึ่งเหลือบไปมองผู้จัดการใหญ่ ที่กำลังยืนคุยกับลูกค้าอีกรายหนึ่งอยู่ แล้วหันกลับมากวักมือเรียกคนแคระ ซึ่งทำหน้าสงสัย แต่ก็เดินตามออกมาจากเคาน์เตอร์ “คืองี้...” ทูรินเอามือโอบไหล่คนแคระ ทำท่ากระซิบเบาๆ......... พลันด้วยความรวดเร็ว จอมดาบทมิฬ ใช้ทักษะ pick pocket skill +6 ที่ตนเรียนรู้มา ฉกของในกระเป๋าคนแคระมาได้อย่างแยบยล มันคือเศษผลึกแร่ วาลาร์ควอทซ์ (Valar Quartz) ชิ้นเล็กๆ ซึ่งเป็นวัสดุเดียวกับที่นายช่างในตำนาน เฟียนอร์ ใช้ปลุกเสก ทำมหาอัญมณี ซิลมาริลนั่นเอง “ท่านพอมีตำแหน่งงานว่างให้ข้าทำไหม...” เขาเริ่มกระซิบหว่านล้อม “ห้างร้านอย่างท่าน น่าจะเสี่ยงกับการโจรกรรมสูงทีเดียว ข้าสามารถเป็นหน่วยรปภ. ชั้นดีให้ท่านได้นา” “โอ๊ย ไม่เอาหรอก” คนแคระปัดมือของทูรินออก ในขณะเดียวกันนั้นเอง จอมดาบทมิฬก็อาศัยความไวฉก Ring of Protection +7 ได้อีกหนึ่ง   “ตอนนี้เงินเฟ้อ ทางเราก็กำลังขาดทุน” คนแคระบ่นกระปอดกระแปด “อีกอย่าง ทางเราก็จ้างรปภ.ไว้แล้ว คือสุภาพบุรุษสองคนนี้ ” เขาดีดนิ้วดังเปาะ พลันมีซิตี้โทรล(city troll) ใส่สูทชุดดำพร้อมแว่นตากันแดดสองตน เดินออกมายืนจังก้า... พวกมันถือปืนเวทย์มนต์ดุ้นขนาดสามคนโอบเป็นอาวุธตัวละอัน... ทูรินแหงนมอง พลางกลืนน้ำลายเอื๊อกลงคออย่างยากเย็น “สองคนนี้เขาเพิ่งมายื่นใบสมัครกับทางบริษัท ตัดหน้าท่านไปครู่เดียวเอง พอดีท่านพ่อมด รินซ์วินด์ กับ บรรณารักษ์แห่งมหาวิทยาลัยลับแล พาเขามาให้เราผ่าน L-Space ที่เชื่อมโลกแฟนตาซีทั้งมวลเข้าด้วยกัน พวกเขาเป็นอาคันตุกะมาจาก โลกแห่งพิภพแบน(Discworld) น่ะท่าน” คนแคระพูดพลางผายมือไปที่เงาร่างดำๆสองร่างเบื้องหลัง หนึ่งในนั้นเป็นพ่อมดท่าทางขี้ขลาด ซึ่งก้าวออกมาพยักหน้ายิ้มเยาะทูริน เขาใส่หมวกทรงสูงซึ่งเขียนไว้ด้วยอักษรเป็นคำว่า Wizzard ยืนถือถุงเงินค่านายหน้ารับสมัครงานไว้แน่น ส่วนอีกคน... ทูรินเขม้นมอง... ...อีกตัวเสียมากกว่า... มันยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวให้เขา และโบกมือให้ ...ลิงอุรังอุตังนี่หว่า.... มันถือกระสอบขนาดใหญ่ ที่ใส่กล้วยไว้จนแน่นเอี้ยด... “เอางี้ เพื่อให้ยุติธรรม ถ้าท่านสู้ชนะ TIB(Troll in Black) สองตัวนี้ ก็เอาตำแหน่งรปภ.ของเราไปเลย” คนแคระหันไปพยักหน้ากับโทรล ที่ก้าวออกมาหาเขา ทูรินแหงนหน้าขึ้นมองโทรลสองตัวนั้น... มันแสยะยิ้มให้เขา แล้วยกปืนเวทย์มนต์เล็งตรงมา ขึ้นนกดังคลิ้ก กลไกชาร์จพลังเวทย์ทำงาน เสียงปืนทั้งสองกระบอกฮัมเบาๆ... ทูรินฝืนยิ้มอย่างยากเย็น มือเปล่าไร้อาวุธเช่นนี้เห็นทีจะหมดหวัง... เขาหันไปยิ้มแห้งๆ กับพนักงานฝ่ายเคลมสินค้า ที่ยืนยิ้มเผล่ บิดหนวดเครารอคำตอบอยู่ “งั้นข้าขายมันให้ท่านก็แล้วกัน ดาบชำรุดเล่มนี้” เขากล่าวอย่างเสียดาย... =============================================== บัดนี้ ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด จอมดาบหิมะดำ กลายเป็นนักดาบที่ไร้อาวุธ แม้เงินที่ได้จากการขายดาบให้แก่บริษัท จะมีราวๆเจ็ดร้อยปอนด์ ซึ่งมากโขอยู่ แต่มันก็เพียงพอให้เขายังชีพในนครเบเลโกสแห่งนี้ได้เพียงสองสามเดือนเท่านั้น มันช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้า ที่ชีวิตของเขาช่างตกต่ำลงเช่นนี้ ท่านพ่อฮูริน...ท่านแม่มอร์เว็น... ข้าต้องแก้แค้นให้ท่านให้ได้ ท่านพ่อธิงกอล ท่านแม่เมลิอัน ท่านไม่น่าเข้าใจผิด และเนรเทศข้าออกมาจากอาณาจักรดอร์เรียธเลย ...ใครๆก็ไม่รักข้า... ขนาดพัดลมยังส่ายหน้าเลย... น้องพลับ เอ๊ยไม่ใช่!! ดาบทมิฬหวนนึกไปถึงตอนที่เขาพลั้งมือฆ่า เบเลก คูธาลิออน มิตรสนิทของเขาตายใหม่ๆ.... คืนนั้น คืนนั้น..ช่างเป็นคืนที่มืดมนที่สุดในชีวิตของทูริน ท่านน่าจะปลุกข้าก่อนจะตักเชือกให้ข้า สหายเอ๋ย... เจ้าก็รู้ข้าเป็นคนปฏิกิริยาตอบโต้ไว.... หลังจากนั้นเขาเดินทางร่อนเร่ไปทั่ว ทูรินพยายามตามหาส่วนประกอบสำคัญที่ขาดเสียไม่ได้ในคัมภีร์คืนชีพทั่วหล้ามานาน ด้วยอยากคืนชีวิตให้แก่สหายรัก หาไม่แล้วหากดำเนินการชุบชีวิตผิดๆ ผู้ที่ถูกคืนชีพจักกลายเป็นผีดิบดูดเลือด ไร้ซึ่งความเป็นตัวตนในอดีต การจะทำให้บุคคลผู้ได้รับการเรียกผ่านพิธี คืนชีพได้สมบูรณ์แบบ เป็นคนเก่าตามปกตินั้น จำต้องอาศัยส่วนประกอบสำคัญยิ่ง ซึ่งทูรินไม่มี... นั่นคือ น้ำตาหนึ่งหยด ของบุคคลที่มีความรักฉันท์ชู้สาวมอบให้กับผู้ประกอบพิธี ตลอดชีวิตต้องสาปของเขา ไม่มีสาวใดหลงรักเขาเลยแม้คนเดียว!!! ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด ถอนหายใจเฮือก ก่อนสาวเท้าเดินต่อไป... แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 47 03:44:31 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 05:46:58 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 04:08:40 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 03:59:16 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 8 ม.ค. 47 03:52:42 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เราจะวกไปพูดถึง TIB ของเราซักหน่อย สำหรับโทรลจากพิภพแบนนั้น พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตซิลิกา ซึ่งหมายอีกนัยหนึ่งก็คือว่าพวกเขาล้วนเป็น แผงวงจรรวมเดินได้ขนาดยักษ์ สิ่งหนึ่งที่พวกเขาต้องการอยู่เสมอก็คือการ ระบายความร้อน เมื่อใดก็ตามที่อากาศร้อนกระทั่งอุณหภูมิในตัวพวกเขาสูง เกิน ระบบการทำงานของพวกเขาก็จะช้าลงและหยุดไปในที่สุด โดยเหตุนี้เอง โทรลจึงหยุดนิ่งเป็นหินในเวลากลางวันที่อากาศร้อนแต่กลับเคลื่อนไหวไปมา ได้ในเวลากลางคืนที่อากาศเย็นกว่า อย่างไรก็ตาม TIB ทั้งสองนี้เป็นโทรลรุ่น Trollerium VIII ซึ่ง ทนทานความร้อนกับทั้งยังมีระบบระบายความร้อนภายในอย่างดี อีกทั้งยังมี ระบบประมวลคำสั่งเชิงขนานและความจำสำรองภายในขนาดใหญ่ซึ่งช่วยให้ พวกมันสามารถปฏิบัติงานได้แม้ในเมืองเบเลโกสที่ค่อนข้างอบอ้าวเช่นนี้ น่าเสียดายสำหรับ TIB โดยเหตุที่แหล่งเดียวที่เหล่าโทรลจากพิภพแบน อาจสามารถอัพเกรดระบบปฏิบัติการของตัวเองได้ก็คือโดยอาศัย free- magic จากห้องปฏิบัติการเวทย์มนตร์พลังงานสูงของมหาวิทยาลัยลับแล ซึ่งพัฒนาขึ้นโดย Hex และอาจารย์พอนเดอร์ เมื่อพวกเขาข้ามพิภพมาอยู่ที่ เบเลโกส พวกเขาจึงจำต้องเปลี่ยนมาใช้ระบบปฏิบัติการ Wimpdown XXX ของบริษัท Mini$oft อันทำให้พวกเขาจำเป็นต้องเพิ่มความจำ ปรับระบบ ระบบความร้อน เปลี่ยนอุปกรณ์และอื่น ๆ อีกมากมายเพียงเพื่อให้สามารถ บอกได้ว่า 1+1 ประมาณ 1.999 และโดยเหตุที่พวกเขาใช้ Wimpdown XXX นี้เอง คนแคระจึงจำต้องออก คำสั่งให้ TIB ล่วงหน้าประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะทำงานได้ และถ้าคนแคระเผลอ TIB  เหล่านี้ก็จะหยุดทำงานหันไปเล่นถอดไพ่ หรือรวมหัวกันจุดระเบิดเล่น ที่แย่ที่สุดคือบ่อยครั้งที่ TIB เหล่านี้เมื่อ ได้รับคำสั่งกลับแข็งทื่อและเปลี่ยนสีเป็นสีฟ้าเข้ม เมื่อถึงจุดนี้ คนแคระมีแต่ต้องเอาฆ้อนปอนด์แพ่นกระบาล TIB จนกว่าพวกเขาจะฟื้น คืนสติ แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 08:58:02 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 07:54:11 จากคุณ : Away from Thailand - [ 8 ม.ค. 47 07:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 73 โอยเหนื่อย..... *เปิดกระป๋องน้ำอัดลมดื่มอั๊กๆๆๆๆๆ* จากคุณ : คนอ่าน...อรุณดารา - [ 8 ม.ค. 47 08:17:37 A:203.185.136.141 X:172.16.1.11 ]

ความคิดเห็นที่ 74 <<นอกเรื่อง>> ถ้าเปลี่ยนจาก น้ำตาหนึ่งหยด ของบุคคลที่มีความรักฉันท์ชู้สาวมอบให้กับผู้ประกอบพิธี มาเป็น น้ำตาเช็ดหัวเข่า อิทธิฤทธิ์จะเป็นฉันใดน่ะท่านทูริน จากคุณ : อุงโกะเงา (Meliot Baggins) - [ 8 ม.ค. 47 10:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 75 น้ำตาที่เช็ดหัวเข่า...เป็นการทดลองที่น่าสนใจจริงๆ แง่ง... เย็นนี้คงไม่โพสนะครับ ขอโพสฝากเรื่องไว้เลยแล้วก็กันนะ ขอโทษนะครับที่โพสห่างกันไม่เกิน 12 ชม. (เช้ากับเย็น) แล้วผมจะกลับมาอ่านพรุ่งนี้... จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 8 ม.ค. 47 10:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 76 เนื่องจากฐานะขัดสน ไม่อาจหาเงินไปซื้ออาวุธคู่ใจชิ้นใหม่ได้ นักดาบทูริน จึงเดินเสาะหางานในนครเบเลโกส จนกระทั่งได้งานเป็นบาร์เทนเดอร์ และบ๋อย ในคลับชานเมืองแห่งหนึ่ง ใกล้ปากถ้ำของมหานครแห่งนั้น เขาตั้งใจว่า จะตั้งหลักที่นี่สักพัก ก่อนออกเดินทางต่อไป ...เย็นวันหนึ่ง เมื่อเขาทำงานที่นั่นได้ราวสองสัปดาห์ ก็มีลูกค้าคนหนึ่งเข้ามา เธอเป็นเอลฟ์สาวที่แต่งกายในชุดนักผจญภัยทะมัดทะแมง มองท่าทางเธอแวบเดียว ดาบทมิฬบอกได้ทันทีว่าเธอคือผู้ที่เลือกฝึกวิชาในสายนักขมังเวทย์/นักบวช (Wizard/Cleric) ดูแล้วคล้ายนักท่องเที่ยวชาวเอลฟ์ที่มาเที่ยวนครเบเลโกสกันมากในฤดูนี้ ทูรินลอบใช้ Hologram wrist GPS navigator วัดระดับพลังของเธอ... Level 17  พอถูไถสำหรับเป็นสหายศึก เขาคิด หล่อนเดินมาหยุดที่เคาน์เตอร์ และวางบัตรผ่านประตูลงเบื้องหน้า... เขาทักทายลูกค้าคนใหม่ด้วยรอยยิ้ม ใช้เวลาสามนาทีผสมเครื่องดื่ม อีกเสี้ยวนาทียกแก้วนั้นไปให้หล่อน.... “นี่อะไรคะ” สายตาเธอฉงนขณะมองแก้วค็อคเทลก้านยาวบรรจุของเหลวส้มอมชมพู สีเหมือนชุดของหล่อน “ฮอนโนลูลูครับ” ดาบทมิฬ(สมญาดิจิตอลเสียงหล่อ) ตอบด้วยเสียงหล่อที่สุดเท่าที่จะทำได้ “มีกลิ่นเหล้าด้วย...” คะเนด้วยสายตา หล่อนน่าจะอยู่ในวัยสามถึงสี่ศตวรรษ ซึ่งนับว่าเป็นเอลฟ์ที่อายุยังน้อย “ครับ ผสมเหล้าจินบ้าง หรือคุณผู้หญิงจะรับน้ำผลไม้แทนก็ได้ครับ” หล่อนสั่นศีรษะ หยิบโกลด์เชอร์รีออกจากแก้ว จิบเครื่องดื่มอย่างลังเล “ครอบครัวไม่มาด้วยรึครับ?” หล่อนตวัดสายตาขึ้นมองทูริน เสียงของหล่อนเรียบเกือบห้วน “ฉันมาคนเดียวย่ะ” “โอ ขอโทษทีครับ” ทูรินกวาดสายตาไปที่มือของหล่อน นึกอยากตบหน้าตัวเอง ข้าน่าจะดูนิ้วนางของหล่อนสักแวบ ก่อนจะถาม....สาวเอลฟ์คนนี้ไม่ได้สวมแหวนสักวง.... บทสนทนาครั้งแรกของเราจบลงแค่นั้น หลายวันต่อมาหล่อนเข้ามาอีก จนกลายเป็นแขกประจำ นั่งจนคลับปิด สั่งชาใบมัลลอนหนึ่งถ้วย ไม่นั่งเครื่องดื่มหรืออาหาร... ดาบทมิฬทำงานของเขาต่อไป นานเท่าใดไม่รู้ จนรู้สึกตัวว่าหล่อนกำลังมองเขาเทค็อคเทลสีแดงลงในแก้วสูง “นั่นอะไรคะ?” หล่อนถาม..... “บลัดดี้ เมลิอันครับ” ทูรินตอบคำ “เป็นเครื่องดื่มรึคะ?” “แบบคลาสสิกเทียวครับ สูตรนี้ทำมานานเกือบแปดสิบปีแล้ว” “ทำไมสีออกแดงยังงั้น?” “งั้นเดี๋ยวทำให้ลองนะครับ” ใส่น้ำแข็งจากสามก้อนจากเทือกเขา Edred Luin(The Blue Mountain) เทว็อดก้าคนแคระหนึ่งส่วน น้ำมะเขือเทศสามส่วนลงในเชคเกอร์ บีบมะนาวลงไป ใส่ซอสลงนิดหน่อย ดาบทมิฬยิ้มเมื่อเห็นหล่อนทำหน้างงเมื่อเขาเหยาะเกลือ พริกไทยลงไปด้วย “แน่ใจนะคะ ว่านี่เป็นเครื่องดื่ม ไม่ใช่อาหาร” สาวเอลฟ์ทำตาตื่น เขาหัวเราะ ไม่ตอบอะไร... อืม... เสียบหลอดกับใบคึ่นไฉ่ลงไปก็เป็นอันเสร็จพิธี... หล่อนทำหน้าแปลกๆ เมื่อชิมน้ำสีแดง.. “ชอบมั้ยครับ” ... “ม่ายชอบ...บ” หล่อนทำหน้าเบ้ “งั้นลองอย่างอื่นดีไหมครับ” โดยไม่รอคำตอบ ทูรินจัดแจงผสมแก้วใหม่ สีเหลืองขุ่น บรรจุในแก้วทรงระฆังยาว เสียบมะนาวฝานหนึ่งชิ้น “นี่เรียกว่า มาร์การิตา เป็นค็อคเทลที่ผู้หญิงหลายคนชอบ ไม่ว่าจะมาจากเผ่าพันธุ์ใดครับ” “ทำไมขอบแก้วถึงโรยเกลือ” หล่อนถาม “นี่แหละเป็นจุดเด่นของสูตรนี้ครับ ใช้เหล้า Easterling เตกิลา น้ำมะนาว เหล้าฮอบบิทควอนโทร....” “เหล้าอะไรไม่รู้จัก” “เป็นยี่ห้อเหล้าลิเคียวกลิ่นน้ำส้ม Easterling เตกิลานี้ทำได้หลายอย่างมากเลยครับ เตกิลา ซันไรส์ ผสมน้ำส้ม แล้วยังมีเตกิลา ค็อคเทล...” ......จอมดาบหิมะดำผสมเครื่องดื่มใหม่อีกแก้ว . “นี่อะไรคะ สีฟ้าสวยดี” “บลู นูมินอเรียน ครับ เครื่องดื่มแห่งอนาคต สูตรนี้เกิดจากแม่หมอนักทำนายแห่งเบเลโกส บอกว่าในอนาคตจะมีอาณาจักรทวีปเกาะใหม่ เกิดขึ้นทางมหาสมุทรเบเลเกีย ห่างออกไปในทิศตะวันตก ไม่มีใครเชื่อ ชาวเบเลอเรียนด์เลยคิดสูตรนี้ขึ้นมา... ใช้เหล้า บลู-คิวราเซา น้ำสับปะรด กะทิ ปั่นกับน้ำแข็ง ชิมดูสิครับ” หล่อนจิบ แล้วดื่มจนหมดแก้ว แววตากระด้างของหล่อนเริ่มละลาย.... “มีอย่างอื่นอีกไหมคะ” ................................................ ทั้งสองเริ่มสนิทกันตั้งแต่วันนั้น หลังจากนั้น ทูริน จอมดาบทมิฬ ก็ได้รู้ว่าเธอชื่อองค์หญิง ฟินดุยลัส(Finduilas) ธิดาแห่งกษัตริย์ โอโรเดรธ(Orodreth) ราชันย์แห่งนคร นาร์โกธรอนด์(Nargothrond) ซึ่งหนีพระบิดาที่เฝ้าประคบประหงมเธอ ออกมาเที่ยวผจญภัยยังโลกภายนอก........... ......มิตรภาพเริ่มงอกงามขึ้นอย่างรวดเร็วระหว่างคนทั้งสอง...... ........................................  ..............  ...... .......เราไม่สนทนาถึงเรื่องการจราจรติดขัดในนครเบเลโกส......ไม่คุยกันในเรื่องการงานที่น่าปวดหัว......เราปลดโลกอาร์ดาอันกว้างใหญ่ออกจากบ่าทั้งสอง......อย่างน้อยก็ชั่วเวลาที่ยาวนานพอบดบังความน่าเบื่อหน่าย บางครั้งเรานั่งด้วยกันจนคลับปิด จากนั้นจะออกไปด้วยกัน บางครั้งเดินไปตามทางเท้าริมถนนสายเงียบ ยามนครถ้ำเบเลโกสหลับใหล เมื่อยนักก็นั่งลงด้วยกันโดยไม่นำพาสายตาของใครๆ...บางครั้งเราสองนั่งในป้ายรถเมล์ที่ไร้ผู้คนกลางดึก คุยกันถึงเอกภพวิทยา...เรื่องกำเนิดแห่งอาร์ดา และจักรวาล...... คนเหงาสองคน...คืนเหงาหนึ่งคืน... แสงโคม มิธริลเรสเซนต์ ขนาดยักษ์ของนครถ้ำผ่านหน้าต่างเข้ามาจ้าขึ้น บ่งบอกเวลารุ่งอรุณ ทูรินบรรจงแกะแขนของหล่อนที่พาดลำตัวออกและลุกขึ้นจากเตียง เส้นผมสีทองนุ่มละมุนที่มีกลิ่นหอมกระจายเต็มหมอน ผ้าห่มเลื่อนหลุดพาดผ่านร่างเฉพาะบางส่วน เผยไหล่ที่ขาวกลมกลึงและเอวคอดกิ่ว ภายใต้ผ้าห่มร่างเปล่าเปลือยของหล่อนยังคงหลับใหลสนิท ข้าไม่ต้องการปลุกหล่อน แม้ว่ามันเกินเวลาที่หล่อนควรไปแล้ว ทูรินคิด เราผู้อาศัยในแผ่นดินเบเลอเรียนด์แห่งนี้ จะมีเวลาสักกี่วันในชีวิตที่สามารถนอนหลับสนิทโดยไม่ต้องกังวลอะไรเลย? วินาทีนั้นเอง...ดาบทมิฬมองใบหน้าของหล่อนอย่างตั้งใจ ใบหูเรียวบ่งบอกถึงเผ่าพันธุ์เอลฟ์ วงหน้ารูปไข่ คิ้วหนาโก่ง โหนกแก้มสูง ขนตาเป็นแผงอ่อนนุ่ม ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อโดยไม่ได้ทาลิปสติกเชิดแม้ยามหลับ ใบหน้าแบบนี้เป็นคนเช่นไรนะ? ข้าไม่เคยคิดว่าตนเองรู้จักหล่อนดีพอ แน่นอน หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงไร้เดียงสา แต่ก็ไม่ถึงกับกร้านชีวิต ที่สำคัญก็คือหล่อนกำลังเปลี่ยนชีวิตของข้า... ..........ทูรินถอนหายใจ........ครุ่นคิดคำนึงถึงจุดมุ่งหมายในชีวิต...... แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 47 03:49:25 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 8 ม.ค. 47 10:30:55 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ตกลยอายรันเดียร์นี่ คอย ตาอินใช่ไหมครับ เอิ๊กๆๆ วันนี้ฟิงกอลฟินลาพักร้อน ขอเวลาไปทำความรู้จักกับลูกสาวทอม บอมบาดิล ตามประสาผู้ใหญ่กันก่อน จากคุณ : ช่างไม้ - [ 8 ม.ค. 47 11:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 78 เอิ๊กๆๆ ได้เวลาฟิงโกลฟินอิจฉาทูรินล่ะสิคะ อันนี้นับเป็นโพสไม๊คะเนี่ย แค่มาเเซวเฉยๆ นะ หุหุ จากคุณ : สามจุด (3 dots) - [ 8 ม.ค. 47 11:16:59 ]

ความคิดเห็นที่ 79 (6) ฟิงกอลฟิน พักร้อนเหรอ เข้าทางเราอ่ะดิ .............................(~ ^^)~ เหอๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 8 ม.ค. 47 11:23:40 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ยังคิดมุขไม่ออก -"- ไว้มาต่อพรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้ขอบายชั่วคราว _/I\_ จากคุณ : ...วัช... - [ 8 ม.ค. 47 22:07:38 ]

ความคิดเห็นที่ 81 มาอ่านอย่างเดียว มาเตือนด้วยว่ากระทู้ยาวไปแล้ว โปรดเตรียมแตกกระทู้ จากคุณ : Motif - [ 8 ม.ค. 47 23:29:39 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ตัดฉากมายังรังอันเร้นลับของอุงโกะ มารสาวร่างยักษ์ กับสมุนที่ร่างยักษ์ไม่แพ้กันของเธอทั้งสอง วันนี้คงไม่ได้เป็นวันของฝ่ายมาร ทุกสิ่งทุกอย่างดูสงบนิ่งเงียบ แม้ว่าทางตำราจะเตือนให้ระวังความเงียบเช่นนี้ ด้วยความเหตุการณ์ร้ายๆมักจะเกิดตามมา แต่คงไม่ใช่วันนี้แน่ๆ ลางสังหรณ์ของอุงโกะว่าเช่นนั้น “ก๊อก กึง กึง กึง กึง ก๊อก” เสียงอันประหลาดแต่ฟังแล้วละม้ายคล้ายจังหวะเพลงลาวกระทบไม้ ดังกังวานไปทั่วทั้งถ้ำ “ก๊อก กึง กึง กึง กึง ก๊อก” “หยุดซะทีเถอะ มายเลดี้” เกาพุงหนอนยักษ์ตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด หลังจากความพยายามในการอ่าน Silmarillion หน้าที่ 3 ถูกทำลายลงด้วยจังหวะนรกฝีเท้าอุงโกะ เจ้านายสุดที่รัก “เบื่อจัง (เฟ้ย)” อุงโกะตะโกนขึ้นมาอย่างไม่รู้จะทำอะไร ก๊อก ก๊อก บัลล็อกน้อยถึงกับวางคู่สร้างคู่สมเล่มใหม่เงยหน้ามามองเจ้านายอย่างฉงน ไม่บ่อยนักที่เลดี้อุงโกะ จะแสดงท่าทีราวกับหัวหน้าแก๊งมาเฟียโดนตื้บ “เจ้าเบเล็ก นะเจ้าเบเล็ก มัวไปทำอะไรอยู่ ฟะ ให้ไปเจี๋ยนเจ้าทูรินแค่นี้ ไปเป็นชาติแล้วยังไม่ส่งข่าวมาเลย ใจร้อนเฟ้ย” อุงโกะเริ่มเคาะจังหวะนรกขึ้นอีกครั้งด้วยความขัดใจ “เฮ้อ สองวันเองท่าน ทำใจหน่อยน่า ท่านไม่เห็นเหรอ ตอนที่เจ้าเบเล็กจะออกจากถ้ำน่ะ บอกให้ไปทางซ้าย มันก็ดันไปทางขวา บอกให้เดินไปข้างหน้า มันก็หันหลังกลับมาอีก ข้าว่านะ ไอ้คัมภีร์อะไรที่ท่านใช้น่ะ มันต้องแอบซ่อนเคล็ดลับอะไรไว้ชัวร์” เกาพุงเริ่มเกาพุงของตนอย่างใช้ความคิด “ไม่มีหรอกมั้งเคล็ดลงเคล็ดลับที่ว่า ไอ้ประเภทที่ต้องเอาน้ำตา น้ำยาอะไรหยดลงไปสองสามหยดน่ะ มันมุขหนังจีนมากไปนา” อุงโกะส่ายหัวด็อกแด้กอย่างไม่เชื่อเรื่องน้ำเน่าที่เจ้าเกาพุงตั้งข้อสังเกต “ไหนๆเราก็ไม่มีอะไรทำกัน ข้าว่า เรามาแอบดูกันดีกว่าว่าเจ้าพวกฝ่ายธรรมะน่ะ ทำอะไรกันอยู่” อุงโกะเริ่มชวนสหายทั้งสองด้วยท่าทีของสาวน้อยที่ชอบแอบนินทาหนุ่มๆ “ขออภัยเถอะ มายเลดี้ ท่านจะใช้อะไรดู ลืมไปแล้วเรอะ พาลันเทียร์เครื่องเก่าท่านก็สั่งให้ข้าไป modify เป็นเครื่องเล่น DVD ไปแล้ว จะเอาลูกไหนมาดูอีกล่ะ” เจ้าเกาพุง เกาพุงอย่างหัวเสียกับความขี้ลืมของเจ้านาย แมงมุมเป็นอย่างนี้กันทุกตัวหรือเปล่านะ “ใครว่าข้าจะใช้พาลันเทียร์” รังสีอำมหิตฉายวาบมาจากร่างของอุงโกะที่กำลังสะบัดผ้าขาวผืนหนึ่งในมือ “ลงมานอนตรงนี้เร็วเข้า อับดุล เอ้ย เกาพุง” ************************************ “มายเลดี้ จะทำอะไรข้า” เสียงเกาพุงร้องดังสะท้านถ้ำ ก๊อก ก๊อก โยนคู่สร้างคู่สมทิ้งไปและหันมาสนใจปาหี่ตรงหน้าแทน “ก็ในเมื่อเราไม่มีเครื่องมือไฮเทคใช้ ก็ต้องพึ่งเจ้าแล้วล่ะเกาพุง” อุงโกะปลอบประโลม เกาพุงที่นอนดิ้นไปมาบนพื้นอย่างไม่มีทางหนี เนื่องจากโดนขาซ้ายทั้งสามของอุงโกะยันไว้แน่น ฉับพลันเข็มยาชาที่หน้าท้องอุงโกะก็จิ้มลงไปที่พุงกลมๆ ดัง ฉึ่ก “ทีนี้ก็ ปล่อยใจให้ว่าง ไม่ต้องคิดอะไร ตอบแต่สิ่งที่ข้าถามเข้าใจมั้ย” “เข้า จาย ..แล้วววววววววววว” เกาพุงเริ่มเหม่อลอย ฤทธิ์ยาชายี่ห้ออุงโกะยังได้ผลดีเหมือนเดิม ไม่เว้นแม่แต่หนอนยักษ์แห่งอาร์ดาซึ่งตอนนี้นอนลืมตาโพลง ร่างทั้งร่างถูกคลุมไว้ด้วยผ้าขาวสีตุ่นๆ ก๊อก ก๊อก ถึงกับลงทุนนั่งดูอย่างติดขอบเวทีด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นว่าเกาพุงนิ่งสนิทดีแล้ว อุงโกะก็เริ่มพิธี “ฮัลโหล ฮัลโหล เทสต์ เทสต์ ..เกาพุง เอ้ย” “เอ้ย” เสียงแหบๆของเกาพุงลอดผ่านมาจากผ้าขาว “ถามไร รู้?” “รู้” "ถามอะไรตอบได้?" "ได้" ก๊อก ก๊อก ถึงกับหันมามาองอุงโกะด้วยแววตาแสดงถึงความทึ่งจัด “ชายรู้?” “รู้” “หญิงรู้?” “รู้” “โอ้โห เยี่ยมจริงๆเลย มายเลดี้” ก๊อก ก๊อก ส่ายเขาดิ๊กๆ ด้วยความสะใจ อุงโกะหันมาโค้งด้วยความปลาบปลื้ม “เกาพุงเอ้ย ตอนนี้เจ้าฟิงกี้ทำไรอยู่” เกาพุงนิ่งไปนาน จนอุงโกะเริ่มไม่มั่นใจกับปาหี่ของตน “ฟิงกี้ลงอ่าง” เสียงแหบๆของเกาพุงดังขึ้นเบาๆ หางเสียงเหมือนจะติดตื่นเต้นนิดๆ “อ่างอะไร?” อุงโกะถามอย่างสงสัย "ในอาร์ดามีอ่างอะไรให้ลงด้วยรึ?" “อ่างน้ำ มีสาวๆ ล้อมรอบ 5 คน” คราวนี้ชัดว่า อับดุลเกาพุงตื่นเต้นจริงๆ “ว่าต่อไป เกาพุง” อุงโกะเริ่มซักอย่างอยากรู้ ก๊อก ก๊อก เริ่มคิดถึงเรื่องที่อ่านเจอในคู่สร้างคู่สม “สาวคนที่หนึ่งนวดไหล่ คนที่สองนวดขา อีกสามคน ..อู้ว โอ้วว ..” “เฮ้ย พ..พ..พอแล้ว ที่นี่มีเด็ก กลับมาได้แล้วเกาพุง” อุงโกะรีบเอาขาไปอุดหู ก๊อก ก๊อก แทบไม่ทัน “เปลี่ยนๆ เกาพุงเอ้ย ไปดูสิว่า เจ้าทูริน ทำอะไรอยู่” สัญญาณจากเกาพุงขาดหายไปนานหลายนาที แสดงถึงความห่างไกลของเป้าหมาย “เจอแล้ว” “ว่ามา หวังว่าคงจะไม่ติดเรทนะ” อุงโกะหันไปมองก๊อก ก๊อกที่นั่งทำตาแป๋ว ใสซื่ออยู่ข้างๆ “ข้าเห็นทูริน ข้าเห็นขวด ข้าเห็นแก้ว ข้าเห็นดาบ” เสียงเกาพุงเล่าอย่างเนิบๆ ภาพที่เห็นเหมือนกับกล้องที่ใส่เลนส์ซูม “เอาภาพมุมกว้างหน่อยสิ” อุงโกะเริ่มละเหี่ยใจ พอกันทั้งพาลันเทียร์กับเจ้าอับดุลเกาพุง “ข้าเห็น ..โอ้ว ..ว้าว” น้ำเสียงแบบเดียวกับฉากของฟิงกี้เริ่มอีกครั้ง “เห็นอะไร เล่ามาเร็ว” คราวนี้ทั้งอุงโกะ และก๊อก ก๊อก ประสานเสียงถามขึ้นอย่างร้อนรนพร้อมกัน อุงโกะไม่ได้อุดหูก๊อก ก๊อก อีกแล้ว “ข้า ห เห็นเจ้าอวบทูรินนอนอยู่ข้าง โอ้ว เส้นผมสีทองนุ่มละมุนที่มีกลิ่นหอมกระจายเต็มหมอน ไหล่ที่ขาวกลมกลึงและเอวคอดกิ่ว ภายใต้ผ้าห่มร่างเปล่าเปลือย วงหน้ารูปไข่ คิ้วหนาโก่ง โหนกแก้มสูง ขนตาเป็นแผงอ่อนนุ่ม ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อโดยไม่ได้ทาลิปสติกเชิดแม้ยามหลับ ข้า เห็น ..” “พอ ๆๆ เลิก ๆๆ ฟื้นได้แล้วเกาพุง ไม่ดงไม่ดู มันแล้ว” เสียงอุงโกะตวาดขึ้นมาอย่างเซ็งจัด ก๊อก ก๊อก บัลล็อกน้อยมองตามด้วยความเสียดาย “ถึงว่าทำไมสองวันนี้ มันไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลย ที่แท้ก็ ไม่ไหวเลย เจ้าพวกฝ่ายธรรมะ” และแล้วความน่าเบื่อหน่ายก็กลับมาสู่ถ้ำของอุงโกะอีกครา เกาพุงนั่งทายาแผลที่พุงอย่างเบื่อหน่าย ก๊อก ก๊อก บัลล็อกน้อย ก็หันกลับไปดูคอลัมน์ลับเฉพาะในคู่สร้างคู่สมต่อไป “ก๊อก กึง กึง กึง กึง ก๊อก” จากคุณ : Meliot Baggins - [ 9 ม.ค. 47 03:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 83 เช้าวันรุ่งขึ้น..ฟินดุยลัสตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายอันน่ากลัว เธอฝันว่ามีดวงตาลามกของสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ ซึ่งมีแผลติดเชื้อราที่พุง เพ่งจ้องมองลงมาที่เธอกับเขา เธอโล่งอก เมื่อสำเนียกได้ว่ามันเป็นเพียงความฝันเท่านั้น เขาล่ะ เขาอยู่ที่ไหน!!! อารามตกใจ เธอผลุดลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มผืนบางที่ห่มร่างเธอไว้ เลื่อนหล่นจากทรวงอกอันอวบอิ่มลงมากองอยู่เหนือสะโพกอันกลมกลึงได้รูป ....แล้วเธอก็มองลอดหน้าต่างออกไปเห็นเขา... ฟินดุยลัสถอนหายใจอย่างโล่งอก ทูรินกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างง่วนอยู่ในสวนหลังกระท่อมน้อย อันเป็นสถานที่ส่วนตัวของทั้งสองตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา... ด้วยความสงสัย ฟินดุยลัสจึงลุกขึ้น ล้างหน้าแปรงฟันลวกๆ รวบผมมัดไว้ แล้วแต่งตัวเปิดประตูออกไปสูดอากาศยามเช้า กระท่อมที่ทูรินเช่าอยู่อาศัย ตั้งอยู่ริมทะเลสาบใกล้ปากถ้ำขนาดยักษ์ของมหานคร มองออกไปเธอสามารถเห็นทิวเขา Ered Luin ทอดตัวอยู่ไกลๆได้อย่างชัดเจน แสงแดดเช้าสาดส่องลงบนหิมะที่ปกคลุมเหนือยอดเขาขาวโพลนเป็นประกาย เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ทูริน จึงเห็นว่าที่แท้ชายหนุ่มผู้นี้กำลังสเก็ตช์ภาพอย่างเพลิดเพลิน ข้าเริ่มสเก็ตช์ภาพ หวังเรียกจิตใจที่เตลิดให้กลับคืนมา ทุกครั้งที่ข้าลงมือสเก็ตช์ภาพสิ่งต่างๆ มันช่วยทำให้จิตใจข้าสงบลงได้อย่างประหลาดล้ำ... ทุกครั้งที่ข้ากำแท่งถ่านในมือ คล้ายภาพในวัยเด็กย้อนหวนคืนมาสู่ คล้ายของเล่นที่หายไปนานเพิ่งหวนคืนสู่มือเจ้าของ ไม่นานข้าก็ดื่มด่ำในภาพวาดเบื้องหน้า นานเท่านานข้าได้กลิ่นหอมจางอยู่ใกล้ตัว ตกใจหันขวับไปเห็นฟินดุยลัสกำลังมองภาพที่ข้าสเก็ตช์ เธออาจมองข้าวาดมานานแล้ว เธอผงะไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นข้าทำท่าจะเขวี้ยงแท่งถ่านในมือใส่หน้า “โอ ฟินดุยลัสยอดรัก ข้าขอโทษ...” ทูรินกล่าวขอโทษขอโพย “ข้าไม่ตั้งใจจะล่วงเกินเจ้าเช่นนั้น หากแต่คราวหน้าคราวหลัง เจ้าจะเข้ามาข้างหลังก็ให้สุ้มเสียงกันบ้าง ข้าปฏิกิริยาตอบสนองไว” ฟินดุยลัสถอนใจโล่งอก ขณะเอามือทาบอก จากนั้นเธอเอื้อมมือมาเสยเรือนผมสีดำสนิท ที่หล่นลงมาปรกดวงหน้าคมเข้มของนักดาบทมิฬจัดให้กลับเข้าที่ สัมผัสที่มือบอกเธอว่าเขาขืนตัวนิดหนึ่ง ก่อนจะผ่อนคลายให้เธอจับเส้นผมของเขาเล่นตามสบาย เธอเอื้อมแขนทั้งสองข้างเข้ามากอดเขาจากด้านหลัง แล้วชะโงกหน้าข้ามไหล่ทูริน ดูภาพที่เขากำลังวาด “สวยจังค่ะ” เจ้าหล่อนเริ่มวิจารณ์ “ดูกึ่งแอ็บสแตร็คกึ่งเรียลลิสติค แต่ก็พอดูออกว่าเป็นรูปเงาของ Ered Luin ในน้ำ ” “ขอบคุณที่ชมครับ...” ทูรินถึงกับอึ้ง เขามองภาพสเก็ตช์ในมือ...ข้าว่าข้ากำลังตั้งใจจะวาดภาพเหมือนต่างหาก... “ข้าว่าข้าคงเรื้อเวทีไปนาน” เขาฝืนหัวเราะ “ฟินชอบการสโตรคของท่าน น้ำหนักดี ดูเด็ดขาด แต่ก็อ่อนโยนในที ไม่เคยเห็นงานแบบนี้เท่าไหร่” ...เหมือนตัวท่านเมื่อคืนนั่นแหละ... นางเอลฟ์นึกกระหยิ่มในใจ แต่นางก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา “ข้าเคยเรียนกับอาจารย์เอลฟ์ สมัยอาศัยอยู่ที่อาณาจักรดอร์เรียธ ไปที่ไหนก็มักเอากระดาษกับแท่งถ่านติดมือไปด้วย แต่พอเริ่มออกท่องยุทธภพไปทั่วแดนเบเลอเรียนด์แล้ว ข้าก็ไม่มีโอกาสได้วาดรูปเช่นนี้อีกเลย” “น่าเสียดายนะคะ ไม่อย่างนั้นผลงานศิลปะโดยทูรินของข้า อาจได้วางแสดงไว้ในท้องพระโรงตามอาณาจักรเอลฟ์แห่งต่างๆไปแล้วก็ได้” น้ำเสียงฟินดุยลัสบ่นเสียดาย แต่ทูรินลอบเห็นเธอทำท่าทางโล่งอก “แล้วฟินล่ะ วาดรูปบ้างไหม” ทูรินถาม เนื่องจากปฐมชนเป็นเผ่าที่ได้ชื่อว่ามีความรุ่งเรืองทางศิลปะ “ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ” เธอหัวเราะเสียงใส “ฟินวาดอยู่บ้าง แต่สู้ฝีมือท่านไม่ได้เลย” “การวาดรูปไม่ใช่อยู่ที่ฝีมือครับ” ทูรินเริ่มหาลู่ทางแก้ตัว “หากอยู่ที่วิญญาณของภาพ ปรมาจารย์ทางเขียนภาพของดอร์เรียธท่านหนึ่ง เคยกล่าวแก่ข้าว่า หัวใจของภาพอยู่ที่ตรงที่ว่างของภาพ การวาดภาพที่ดีคือการรู้ว่าไม่ควรวาดส่วนไหนบ้าง ภาพที่ลงเส้นสีจนเต็มไปหมดมักขาดความลึก” “ไม่เคยมีใครสอนฟินอย่างนี้เลย” เธอหอมเขาฟอดหนึ่ง “วิถีแห่งดาบก็คือศิลปะแขนงหนึ่ง” ทูรินก้มหน้าลงกล่าวอย่างตรึกตรอง “ศิลปะทุกสายคือการเล่นกับ ที่ว่าง ยิ่ง “เล่น” เก่งเท่าไร ก็แสดงว่าเราเป็นนายเหนืองานเท่านั้น สถาปัตยกรรมก็คือการออกแบบที่ว่าง จิตรกรรมคือการจัดการที่ว่าง ประติมากรรมคือการเล่นกับที่ว่างที่สัมพันธ์กับรูปทรงภายในและภายนอก การตวัดเพลงดาบก็คือการจัดการกับช่องว่างของคู่ต่อสู้ ดนตรีก็คือการรักษาความว่างระหว่างเสียง วรรณกรรมก็คือการเล่นกับความว่างของใจ” เขาแหงนหน้าขึ้นสบตากับสาวเอลฟ์ ส่งยิ้มกรุ้มกริ่ม “อืม จะว่าไปแล้วศิลปะทั้งหมดก็เป็นการเล่นกับพื้นที่ว่างเปล่าของหัวใจ” เธอหัวเราะเอียงอาย เสมองไปอีกทางหนึ่ง “โอ้โฮ เหมือนสนทนาปรัชญากับอาจารย์ของข้าเลย” “แล้วทำไมท่านถึงวาดรูปเงาในน้ำละคะ” ฟินดุยลัสพยายามเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมถึงไม่วาดภูเขา” จอมดาบหัวเราะ “ข้าเคยอ่านเจอคำของปราชญ์เอลฟ์ท่านหนึ่ง กล่าวว่า ชีวิตก็คือเงาเท่านั้น” “พูดราวกับคนผิดหวังในชีวิต หรือราวกับคนอกหักเชียวค่ะ” “หรืออาจหมายถึงหญิงสาวก็ได้ครับ ข้าคล้ายเคยอ่านเจอที่ไหนว่า ผู้หญิงก็เหมือนเงาของเราเอง หากเราวิ่งไล่ตาม เธอจักหนีห่าง หากเราวิ่งหนี เธอจักตามมา” เธอหัวเราะคิกคัก ผลักอกเขาเบาๆ “นอกจากทำตัวเป็นศิลปินแล้ว ยังเป็นอยากเป็นนักปรัชญาอีกนะนี่” “งั้นเรามาแข่งวาดรูปกัน โอ้...แม่หญิงฟินดุยลัสของข้า” ทูรินยิ้มท้า เขาส่งแท่งถ่าน และกระดาษอีกชุดหนึ่งให้แม่สาว ซึ่งเธอรับไปยิ้มๆ ...เงียบกันไปราวสิบนาที... “ท่านกำลังวาดอะไรอยู่ ทูริน” เธอถามขึ้น ทูรินหันกระดาษของเขา ให้องค์หญิงเอลฟ์ดู “ความว่างเปล่า” เธอก็หันกระดาษว่างเปล่าของเธอให้เขาดู “เป็นไงคะ การใช้พื้นที่ว่างของข้า” เธอเอียงคออมยิ้ม “เกือบบรรลุขั้นปรมาจารย์แล้ว...” ทูรินเกือบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ....แล้วทั้งสองหัวเราะก็ออกมาพร้อมกัน.... แต่ในระหว่างที่หัวเราะนั้น ในใจของทูรินก็สำเนียกดีว่า เวลาแห่งความสุขอันแสนสั้นของพวกเขา คงจะจบลงในไม่ช้า.... จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 9 ม.ค. 47 08:31:29 ]

ความคิดเห็นที่ 84 คราวหน้าบู๊แล้วครับ เดี๋ยวฝ่ายมารจะเหงา... จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 9 ม.ค. 47 08:40:47 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ขอชะแว้บ ตัดฉากจากภาพที่เยาวชนไม่ควรดูทั้งหลายกลับมายังกระทาชายนายเออาเรนดิลขอเราต่อ ณ บัดนี้ "อืม สัญญาณก็ตัดไปแล้ว เราจะเอาไงดีล่ะ ลองโทรใหม่ดูมั๊ย"  อายรันเดียร์เสนอความเห็น "ไม่ล่ะ เรื่องนี้เอาไว้ทีหลังแล้วกัน อย่าลืมจุดประสงค์แรกที่เรามาที่นี่สิ เรามาเพื่อชุบชีวิตเพื่อนเราไม่ใช่เหรอ รีบส่งตำรามาให้ข้าเถอะ  เพื่อนรัก" อายรันเดียร์ จึงส่งตำราเล่มหนึ่งให้แก่เออาเรนดิล เออาเรนดิลรับมา เห็นบนหน้าปกของตำราเล่มนั้นเขียนไว้ว่า ตำราอนางอประวัติศาสตร์ โดย ฮาริ เซลด็อน "ตาทูรินมันให้ตำราอะไรข้ามาเนี่ย"  เออาเรนดิลบ่น แต่ก็เก็บเข้ากระเป๋าเอาไว้อ่านวันหลัง "ส่งมาอีกเล่มซิ อายรันเดียร์" หน้าปกของตำราเล่มนี้เป็นสีทอง เขียนเอาไว้ว่า ตำราชุบชีวิต โดยท่านหญิงเมลิอัน เมื่อเห็นว่าถูกเล่ม เออาเรนดิลก็รีบเปิดตำราออกอ่านทันที วิธีชุบชีวิตเอลฟ์หนุ่ม วิธีชุบชีวิตเอลฟ์สาว วิธีชุบชีวิตเอลฟ์วาย... "เอลฟ์วายมีด้วยเหรอ(ฟะ)" เออาเรนดิลเกาหัวงง  ('-_-)(-'-)(-_-") แล้วอ่านต่อ วิธีชุบชีวิตเอนท์ วิธีชุบชีวิตคนแคระ วิธีชุบชีวิตมนุษย์... "เจอแล้ว !" เออาเรนดิลตะโกนลั่น รีบเปิดหน้านั้นทันที สำหรับเหล่ามนุษย์ การชุบชีวิตจะทำได้โดยใช้อุปกรณ์ ดังนี้ 1. ขนธอรอนดอร์ 2. เส้นผมเมเลียน 3. เลือดราชนิกูลของเอลฟ์ 4. น้ำใต้ศอก "หา น้ำใต้ศอก ตรูจะไปหาที่ไหนฟะเนี่ย" -"- ทั้งคู่อุทานออกมาโดยพร้อมเพียงกัน ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นจากพาลันเทียร์ นอลเกีย รุ่นล่าสุด เออาเรนดิล รีบพุ่งไปรับในทันที "ฮัลโหลๆ เทสต์ๆ นี่คือเสียงจากทัวร์กอน กษัตริย์แห่งกอนโดลิน เออาเรนดิลเจ้าอยู่ที่นั่นใช่หรือไม่" "ครับ ท่านตา" เออาเรนดิลตอบ "ข้ารู้ว่าเจ้าจะถามข้าว่า ข้ารู้ได้ไงว่าเจ้ามีพาลันเทียร์นั่น เอาไว้เรื่องนี้ข้าค่อยอธิบายให้เจ้าฟังทีหลังก็แล้วกัน เอาเรื่องที่สำคัญก่อน เจ้ารู้มั๊ยว่า พระเจ้าธิงกอลสวรรคตแล้ว" ข่าวนี้ทำเอาเออาเรนดิลชะงักในทันที "โอ ทวดของน้องหญิงสุดที่รักของข้าทรงสิ้นพระชนม์แล้วหรือ แบบนี้ข้ากลับไปต้องถูกนางดุด่า และไม่ยอมให้ข้าเข้าบ้านถึง ๓ วาเลียนศกเป็นแน่ นี่ข้าจะทำไงดีเนี่ย โอ้วๆๆๆๆๆๆ" "หยุด!!!!!!!!!!!  อย่าเพิ่งคิดฟุ้งซ่านไปกว่านี้ ที่ข้าติดต่อเจ้ามาก็เพื่อเรียกเจ้ากลับเศวตนครของเรา เพื่อไปปรึกษาเรื่องนี้นี่แหละ" ครั้นแล้วก็ทรงตรัสเป็นภาษาเอลฟ์สั่งว่า " mornie utulie(ความมืดมาเยือน)  เจ้ารีบกลับมาได้แล้ว" แล้วสายก็ตัดไป ********************************************** แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 47 10:59:15 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 47 10:05:14 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 47 09:59:57 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 47 09:46:19 จากคุณ : ...วัช... - [ 9 ม.ค. 47 09:39:03 ]

ความคิดเห็นที่ 86 -------____-- (เหล่ๆๆๆๆ) นี่ๆ เกาพุงอ่ะ เป็นลูกน้อง มอร์กอธ นะ กลายเป็นลูกน้องเจ้าป้าอุงโกะไปตั้งกะเมื่อไหร่เนี่ย จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 9 ม.ค. 47 10:35:28 ]

ความคิดเห็นที่ 87 โอ้ว ในที่สุด มม ก้อพอรู้เรื่องซิลมาหลับแล้ว \\(^o^)// จากคุณ : ...วัช... - [ 9 ม.ค. 47 10:51:03 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ก๊ากๆๆๆๆๆๆ อุตส่าห์แอบไปแต่งมา อ่านของคนอื่นแล้วฮากระจาย ขอเอาไปแก้ก่องนะฮับ..... โว้วววว..... ต้องใช้น้ำใต้ศอกในการชุบชีวิตด้วยยยย คิดด้ายง๊ายยยย ก๊ากๆๆ จากคุณ : ขำจนเจ้านายเริ่มเหล่..-_-" (Nokazar) - [ 9 ม.ค. 47 13:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 89 กร๊ากกๆๆ น้ำใต้ศอก งานนี้จะไปหามาจากไหนล่ะทีนี้ ไม่ต้องชุบชีวิตกันเเล้วมั้ง ฮ่าๆๆ ว่าเเต่ ทำไมหนูต้องอ่านคู่สร้างคู่สมด้วยอ่ะเจ้าป้า... ??? หนูอ่านเอ็มไพร์ อ่านแวนิตี้ แฟร์ไม่ได้เหยอ ... จากคุณ : ก๊อกก๊อก บัลรอคเด็ก - [ 9 ม.ค. 47 13:32:54 A:203.209.32.27 X: ]

ความคิดเห็นที่ 90 ฮัลโหล ฮัลโหล เกาพุงที่รัก เราขอทำสัญญายืมตัวเกาพุงมาจากท่านมอร์กอธมาใช้หนึ่งฤดูกาลจ้ะ เรามาช่วยกันทำทีมมารของเราให้เป็นแชมป์อาร์ดาลีกกันเถอะนะ เกาพุงนะ อุงโกะเงา ^^" จากคุณ : Meliot Baggins - [ 9 ม.ค. 47 17:56:14 ]

ความคิดเห็นที่ 91 สองเอลฟ์หนุ่มสาว หัวร่อต่อกระซิก กระเซ้าเย้าแหย่ และ .. ตู๊ด .. กันอย่างไม่สนใจโลกภายนอก ก็ในเมื่อรู้ว่าเวลาแห่งความสุขเหลืออยู่น้อยเต็มทีเช่นนี้แล้ว เป็นใครก็ย่อมต้องรีบตักตวงความสุขให้แก่ตัวเองให้มากที่สุดเป็นธรรมดา แต่อนิจจา เวลาแห่งความสุขของนักดาบผู้ไร้ดาบ ทูริน ดิจิตอลบาร์โค๊ด ช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าติดปีกบิน ผ่านไปอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่เอลฟ์หนุ่มผู้อาภัพจะคาดถึง "ทูรินนนนนนนนน ริน ริน ริน รินนนนนนน" เสียงใสๆ ที่ได้ยินเพียงครั้งเดียวก็บอกได้เลยว่า เป็นเอลฟ์สาว ตะโกนเรียกชื่อเขาดังแว่วมาเข้าหู ครั้งแรก พ่อนักดาบยังคิดว่าตัวเองหูฝาด จนกระทั่งเสียงใสๆ นั้นตะโกนดังขึ้นอีกครั้ง "ตาทูรินนนนน !!! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน !!! ตื่นได้แล้ว!!! ไม่มีปัญหา นี่เป็นเสียงเรียกเขาแน่นอน แต่สาวที่ไหนมาตะโกนร้องเรียกเขานี่สิ ที่ยังเป็นปริศนา เพื่อไขปริศนาทั้งหมดให้กระจ่าง ทูริน ดิจิตอลบาร์โค๊ด จึงลุกขึ้นจากเตียงเดินไปชะโงกหน้ามองที่หน้าต่าง โดยมีฟินดุยลัสเดินตามมาติดๆ ทูรินนั้นอยากรู้ว่าใครที่ไหนมาตะโกนเรียกเขาแต่เช้าเช่นนี้ ส่วนฟินดุยลัสนั้น ก็อยากรู้เช่นกัน แต่อยากรู้ว่าสาวที่ไหนมาตะโกนเรียกชื่อยอดรักของนางต่างหาก เมื่อทูรินชะโงกหน้ามองเห็นเจ้าของเสียงใสๆ นั้นเต็มตา เขาก็ถึงกับอุทานด้วยความยินดี "My Lady!!!" ทันใดนั้นเอง นักดาบทูรินก็พลันรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง "ท่าน ... ท่าน ..." ฟินดุยลัสพูดตะกุกตะกัก น้ำตาคลอสองตา "ท่าน ที่แท้ ท่านมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว" ทูรินได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ O_o" ... "เย่ย ..." ผ่านไปราวสามสิบวิ พ่อนักดาบของเราจึงรู้สึกตัวและเริ่มอ้าปากจะอธิบาย "น้องฟิน เจ้ากำลังเข้าใจผิดนะ ..." แต่ทว่า .. "เข้าใจผิดอะไรกัน เมื่อกี้ท่านเพิ่งเรียกนางว่า "ผู้หญิงของท่าน" อยู่หยกๆ .... ท่านไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ในเมื่อท่านมีผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้ว ข้าก็ไม่ต้องการกิน น้ำใต้ศอกใครหรอก ลาก่อน" กล่าวจบ เอลฟ์สาวก็หันหลังเดินปึงปังออกไปจากห้องทันที ทูริน ดิจิตอลบาร์โค๊ด (-_-" ทำไมชื่อยาวงี้ฟะ) ขยับจะวิ่งตามไปห้ามนาง แต่เสียงใสๆ เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้ง "ตาทูริน จะให้พี่รอไปถึงไหน ลงมาที่นี่เดี๋ยวนะ" ไม่มีทางเลือก พ่อหนุ่มทูรินจึงหันกลับไปที่หน้าต่าง ถอยหลังตั้งหลักสองสามก้าว แล้วออกวิ่ง พุ่งหลาวออกไปทางหน้าต่างลงไป ตามคำสั่งของมายเลดี้ของเขา ท่านหญิงลูธิเอน ธิดาแห่งกษัตริย์ธิงโกล พี่สาวร่วมสาบาน (มั้ง) ทันที ++++++++++++++++++++++++++++ (ตอบตาวัช) -__-" ไม่รู้เรื่องเฟ้ย เห็นมีคนบอกอยากได้ น้ำใต้ศอก เราจัดให้แล้วนะ แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 47 20:52:21 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 47 20:47:09 จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 9 ม.ค. 47 20:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 92 เพื่อให้สนุกขึ้น และคนที่เข้ามาอ่านทีหลังที่ยังไม่ได้อ่านซิลมาริลเลียนเล่มจริง พอนึกตามได้ ขออนุญาตโพสแผนที่นะครับ ใครที่มีเล่มแผนที่แล้วอย่าบ่นนา เอาไว้เป็นไกด์ เวลาแต่งฟิก จะได้รู้ว่าตอนนี้ตัวละครไหนอยู่ไหนจะได้ไม่งง... แผนที่#1 โลกอาร์ดาเมื่อเริ่มแรกมีลักษณะเป็นพิภพแบน(Discworld-like) เป็นพื้นราบ ไกลสุดลูกหูลูกตา...เหล่าอมรวาลาร์ต่างอยู่กันอย่างสันติ ณ เกาะสวรรค์อัลมาเร็น โดยมีตะเกียงเทพแห่งยุคบรรพกาล Illuin และ Ormal ส่องสว่าง ...หากแต่เมลกอร์กลับปลีกตัวไปอยู่ที่ฐานที่มั่นใหญ่ของมันทางภาคเหนือ แล้วบันดาลให้เกิดเทือกเขาเหล็ก(Iron Mountain) ขึ้นเป็นเหมือนปราการธรรมชาติ แล้วก็เกิดสงรามแห่งเทพครั้งแรก อำนาจอันรุนแรงสะเทือนเลื่อนลั่น ทำให้ผืนแผ่นดินเปลี่ยนแปลงไป เกิดมหาสมุทรเบเลเกียทางตะวันตก และมหาสมุทรทางตะวันออก เหล่าวาลาร์ฝ่ายธรรมะ ถอยไปตั้งหลัก ณ แผ่นดินเทพวาลินอร์ หรือ ทวีปอมาน์ ทางตะวันตก เพื่อพยายามรักษาพื้นที่อันน้อยนิด ให้ยังคงมีความงามบริสุทธิ์อยู่ดังเดิม เหมือนดั่งครั้งบุพกาล และตั้งแนวเทือกเขาสูง เพโลริ(Pelo'ri, The Mountains of Aman) ล้อมรอบ เพื่อป้องกันมิให้ความชั่วเข้ามากล้ำกราย ส่วนเสาตะเกียงแต่เดิมนั้น เมื่อล่มสลายลง ก็ก่อให้เกิดทะเลปิดขึ้นสองแห่ง คือ Sea of Helcar กับ Sea of Ringol แผ่นดินส่วนใหญ่ของอาร์ดาที่เหลือจากการทำลายครั้งนั้น จึงถูกขนานนามว่า Endor หรือมิดเดิลเอิร์ธนั่นเอง... แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 47 20:58:26 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 9 ม.ค. 47 20:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 93 (เรื่องย่อสำหรับคนที่ไม่ได้อ่านซิลนะครับ คนรู้เรื่องแล้ว อ่านมาแล้วก็ทนเอาหน่อย) เหล่าวาลาร์ จึงนำเศษตะเกียงทั้งสองไปฝังในวาลินอร์ ในขณะที่ยาวานนา เทพีแห่งพิภพ แล วนาไพร ขับขานเพลงของเธอ และเทพีเนียนนา รดน้ำหลุมทั้งสองด้วยหยาดน้ำตาของเธอเอง สิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น เมื่อมีหน่อต้นไม้เล็กๆเกิดขึ้นสองหน่อ ก่อเกิดเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สองต้น หรือทวิพฤกษา ต้นหนึ่งมีใบสีเขียวเข้ม และจากกิ่งใบของเขา มีหยดพลังงานแสงสีเงินยวง โปรยปรายลงมาดุจน้ำค้าง สู่แผ่นดินศักดิ์สิทธิ์มิขาดสาย นั่นคือต้นไม้เงิน เทลเพอเรียน(Telperion) หรือ Silpion หรือ Ninquelote นั่นเอง ส่วนอีกต้นมีใบสีเขียวสดที่มีขอบใบสีทองระยับ มีดอกไม้เป็นช่อสีทอง เธอเปล่งแสงสีทองบันดาลความอบอุ่นแด่ดินแดนอมตะของทวยเทพอย่างสดใส นั่นคือต้นไม้ทอง ลอเร็ลลิน(Laurelin) หรือ Malinalda หรือ Culurien นั่นเอง เนื่องจากนี่เป็นฉบับฮาฮา มิใช่ฉบับจริง ดังนั้นเรื่องย่อๆคือ หลังจากสร้างป้อมฝ่ายธรรมะแล้ว เหล่าทวยเทพภายใต้หัวโจกคือท่านแมนเว่ ซึ่งอยู่ดีๆก็อ้างคำท่านเทพบิดร องค์อิลูวาร์ตาร์ บอกแก่ทวยเทพ ว่าให้ไปรุมสกรัมเมลกอร์เสียเถอะ ปล่อยมันไว้นานแระ เดี๋ยวจะได้ใจ ยิ่งตอนนี้เหล่าเอลฟ์ ซึ่งเป็นปฐมชนตื่นแล้วด้วย เดี๋ยวจะโดนเมลคอร์จับไปซะหมด(ความจริงบางส่วนก็โดนจับไปโมดิฟายด์เป็นเผ่าออร์คเรียบร้อยแล้ว) จึงเกิดสงครามเทพครั้งที่สองขึ้น ณ ผืนดินทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของมิดเดิลเอิร์ธ ทำให้ดินแดนตอนนั้นเสียหายไปซะมาก เมลคอร์โดนเทพทัลคัสเจ้าแห่งมวยปล้ำผู้บึกสุดในเหล่าเทพ จับล่ามโซ่และฟาดกบาลไปตลอดทาง เหล่าเทพหารู้ไม่ว่าท่านจอมมารเซารอนของเรา รู้หลบเป็นปีก โกยแน่บหนีไปก่อนแล้ว ทิ้งเมลคอร์เอาไว้ให้ผจญชะตากรรม ขณะนี้จอมมารเมลคอร์ผู้น่าสงสาร จึงถูกศาลเตี้ยตัดสินจำคุก 30 ปี เอ๊ย สามมหายุค รอวันอภัยโทษ จากท่านแมนเว่ และเหล่าทวยเทพฝ่ายดี ของท่าน เนื่องจากพวกเทพ ทั้งฝ่ายดี และฝ่ายร้าย ฤทธิ์เยอะ แผ่นดินอาร์ดาร์เลยถูกทำลายแหว่งจมทะเลไปอีกส่วนหนึ่ง กลายเป็นแผ่นดินอาร์ดาร์ ในมหายุคที่หนึ่ง ดังแผนที่ซึ่งจะเห็นดินแดนเบเลอเรียนด์อยู่ตรงที่วงลูกศรไว้ละก๊า... จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 9 ม.ค. 47 21:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 94 อารามดีใจ ที่เห็นของเล่นใหม่ที่ท่านพ่อ(เทพบิดร อิลูวาตาร์) ประทานให้เป็นสัตว์เลี้ยงน่ารัก นั่นคือเหล่าเอลฟ์(Quendi) หรือเหล่าปฐมชน จริงปรึกษากันว่าจะช่วยกันขนสัตว์เลี้ยงผู้น่ารักเหล่านั้นมาประคบประหงมด้วยความรัก ให้อยู่ร่วมกันในแผ่นดินเทพวาลินอร์ด้วยกัน แต่จริงๆเทพอัวเล(Aule) ไม่ได้ตื่นเต้นไปกับเขาเท่าไรนัก เพราะตนเองแอบไปสร้างคนแคระไว้ก่อนแล้ว ตัดหน้าเทพบิดร เลยโดนห้ามไว้ว่าอย่าเพิ่งตื่น ให้หลับรอพวกเอลฟ์ตื่นก่อน ความเห็นของพวกเทพแตกเป็นสองส่วน ส่วนนึงนำโดยอุลโม่(Ulmo) เทพแห่งท้องทะเลลึก ก็บอกว่า เฮ่ย ปล่อยเขาไว้อย่างนั้นให้วิ่งเล่นอยู่ที่มิดเดิลเอิร์ธ ก็ดีแล้วน่า ส่วนอีกพวกก็อยากจะพามาเลี้ยงที่วาลินอร์เสียจริง แมนดอส(Mandos) มรณะเทพ ผู้ปากหนักแต่มีญาณทิพย์เห็นความเป็นไปเบื้องหน้า ทนรำราญไม่ไหวจึงหลุดปากมาคำว่า "งั้นคงเจ๊งบ๊งกันคราวนี้" ว่าแล้วก็เดินกระแทกส้น walk out ออกจากที่ประชุมไป ก็เลยมีคำสั่งมาว่า ให้ทำเกาะแห่งหนึ่งขึ้นมา เป็นเรือสำราญเฟอร์รี "เบเลเกียปริ๊นเซส" วิ่งข้ามเบเลเกีย เพื่อขนเหล่าเอลฟ์มาปล่อย ณ วาลินอร์ โดยมี โอโรเม่(Orome) เทพแห่งการล่าสัตว์และพรานไพร ไปเป็นไกด์ และรปภ. ให้เหล่าเอลฟ์มั่นใจ เนื่องจากเอลฟ์ตอนแรกเห็นทวยเทพในโหมดวาร์ลาร์โหดพิชิตเมลคอร์ เลยเกิดความประทับใจที่ไม่ดี เอลฟ์เห็นโอโรเม่เลยเบาใจยอมตามมาจากที่อยู่เดิม ณ ริมฝั่งทะเลสาบคูย์วิเอเนน เมื่อตอนเริ่มเรื่อง ในความคิดเห็นที่ 14 ข้างบน หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นมากมายขี้เกียจเล่า แต่สรุปแล้วเมลคอร์ก็พาอุงโกะแสนสวยมาซัดมื้ออร่อย คือน้ำเลี้ยงของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สองต้นดังรูปข้างล่าง จนความมืดเข้าปกคลุมวาลินอร์ เนื่องจากพิษร้ายของยอดมารสาว และอาศัยจังหวะทวยเทพกำลังชุลมุนบุกไปสังหารท่านฟินเว่(Finwe) ป๊ะป๋าของท่านเฟียนอร์(Feanor) ที่บางคนชอบอ่านว่าเฟอานอร์เสีย แล้วชิงเพชรซิลมาริลทั้งสามเม็ดหนีไปตั้งหลักที่ Angband ซึ่งเป็นปราการอันมั่นคง เรื่องของเรื่องคือท่านเฟียนอร์ต้องการมาคิดบัญชีและทวงเพชรคืน เหล่าเอลฟ์แห่งแสง หรือไฮเอลฟ์เผ่าโนลดอร์ จึงต้องตามมาชิงเอาเพชรซิลมาริลคืน ตำนานซิลมาฮาฮา: ศึกชิงเพชรสุดขอบฟ้า จึงเกิดขึ้นเนื่องด้วยเหตุฉะนี้แล... จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 9 ม.ค. 47 22:30:23 ]

ความคิดเห็นที่ 95 แผนที่#2 เบเลอเรียนด์ภาคเหนือ เวอร์ชัน ซิลมาฮาฮา ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 9 ม.ค. 47 22:52:42 ]

ความคิดเห็นที่ 96 แผนที่#3 เบเลอเรียนด์ภาคใต้ เวอร์ชัน ซิลมาฮาฮา ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 9 ม.ค. 47 22:53:41 ]

ความคิดเห็นที่ 97 จะเห็นว่า มีบางจุดบนโลกที่สงครามเทพประยุทธ ก่อให้เกิดการสะสมฟลักซ์พลังงานธรรมชาติ(หรือพลังอาร์ดา) จำนวนมหาศาล ก่อให้เกิดการบิดผันของ กาลอวกาศ(Space-Time) เกิดเป็นรูหนอนอวกาศหรือเวิร์มโฮลขึ้นสี่แห่งบนมิดเดิลเอิร์ธ โดยมิมีผู้ใดล่วงรู้แม้โทลคีนผู้แต่ง รูหนอนอวกาศทั้งสี่นี้สามารถเชื่อมต่อไปสู่โลกแฟนตาซีทั้งหลายได้ไม่รู้จบ ทำให้นับแต่อดีตกาลเป็นต้นมา มีคนแคระ เอลฟ์ และสัตว์ในเทพปกรณัม รวมทั้งสัตว์ร้ายที่มอร์กอธ(เมลคอร์) สร้างขึ้น หลุดไปยังแฟนตาซีเวิร์ลด์โลกต่างๆอยู่เสมอ ก่อให้เกิดความหลากหลายทางชีวภาพขึ้นในโลกเหล่านั้นในภายหลัง ในกาลต่อมาไม่นาน องค์กรลับของคนแคระทั้งที่ดีและไม่ดีไปพบประตูมิติเหล่านี้ จึงได้ออกแบบสร้างอุปกรณ์ควบคุมที่ทำด้วยแร่อดามานไทต์ขึ้น เพื่อให้ชาวมิดเดิลเอิร์ธสามารถโจนข้ามพิภพและกาลเวลา ไปยังโลกแฟนตาซีอื่นๆได้ ในเวลาเพียงชั่วอึดใจและถึงที่หมายอย่างแม่นยำ นั่นคือที่มาของสตาร์เกท 4 แห่งบนแดนมิดเดิลเอิร์ธนั่นเอง เหล่าคนแคระได้ปกปิดความลับเหล่านี้มานาน จนเมื่อไม่นานมานี้ ทูริน ยอดนักดาบทมิฬ ยอดนักล้วงกระเป๋า และบาร์เทนเดอร์ ได้แอบ "หยิบยืม" แผนที่จากสมาชิกคนหนึ่งขององค์กร ไปถ่ายเอกสารมาจนได้ จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 9 ม.ค. 47 23:12:13 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ดีจัง จากคุณ : เนียนเนย - [ 10 ม.ค. 47 00:20:03 A:202.28.251.129 X: ]

ความคิดเห็นที่ 99 ขอจับจองด้วยคนนะคะ เนื่องจากอ่านมาแล้วคิดว่าได้พบบุรุษหนึ่งช่างน่าประทับใจเหลือเกิน... ขอจับจองเป็น ื์Nienor นะ... จากคุณ : เนียนเนย - [ 10 ม.ค. 47 00:24:08 A:202.28.251.129 X: ]

ความคิดเห็นที่ 100 อ๊ะ... ใครครับเนี่ย ^ ^" จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 10 ม.ค. 47 00:34:38 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ป๊ะป๋าของท่านเฟียนอร์(Feanor) ที่บางคนชอบอ่านว่าเฟอานอร์เสีย => *สะดุดกึก* ขออนุญาตเปลืองพื้นที่ในกระทู้สักหนึ่งข้อความนะคะ แต่เผอิญติดใจมานานนักหนาแล้ว ถึงเวลาต้องขอคำชี้แนะจากคุณ Digital-Krash สักหน่อยแล้วละมัง Oh. Since it's not about science, I think I can come out and admit that this idea DOES surprise me ;) How on Arda should "Feanor" be pronounced as "เฟียนอร์" since the elvish pronunciation has it that : "EA and EO are NOT run together, but constitute two syllables; these combinations are written ea and eo..." (Silmarillion, P.374) Enlighten me (if you can). Don't think I'm too ignorant to know my place ;) ปล. ลอเร็ลลิน(Laurelin) ก็น่าจะอ่านว่า "เลาเรลิน" มากกว่ามั้งคะ เพราะ AU ออกเสียงเหมือน OW ในภาษาอังกฤษ (ไม่งั้นชื่อ Aule มิต้องอ่านว่า ออเล หรือ?) ปปล. ถ้าเผอิญจะไม่จบในหนึ่งข้อความ สกบร ขอประทานอภัยล่วงหน้ามา ณ ที่นี้ค่ะ จากคุณ : scarborough - [ 10 ม.ค. 47 00:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 102 และตัวศิลปะเองก็ถือครอง “สัญญะของความเป็นศิลปะ” ไปในเวลาเดียวกัน จากคุณ : เนียนเนย - [ 10 ม.ค. 47 00:59:56 A:202.28.251.129 X: ]

ความคิดเห็นที่ 103 มาจะกล่าวถึงดรุณีน้อยนางหนึ่ง เติบโตท่ามกลางความรักความอบอุ่นจากมารดา หากไร้เงาแห่งวงแขนที่แข็งแกร่งใดๆประคับประคอง เนียนเนย ทราบดีว่าครอบครัวของเธอนั้นเป็นครอบครัวที่พร้อมด้วยความรัก.. แต่มันก็เป็นเพียงอดีตที่ลางเลือน ความรักที่เหลืออยู่ท่ามกลางความพลัดพราก.. มีเพียงสายใยบางๆจากมารดาเท่านั้นที่ยึดโยงความทรงจำและเรื่องเล่าที่อบอุ่นและมีค่าเหล่านั้นเข้าไว้ด้วยกัน ดรุณีน้อย บัดนี้เจริญรุ่นเต็มกาย.. หากความยากเข็ญที่ประสบตลอดเวลาที่ไร้เงาแห่งบิดา ทำให้สาวน้อยวางตัวกร้าวแกร่งภายในหัวใจ ภาระหนักที่มารดาต้องแบกรับทำให้เนียนเนยรู้ว่าตัวเองไม่อาจจะอยู่เฉย เมืองที่ตกอยู่ภายใต้การครอบงำของเหล่าอำนาจชั่วร้าย เหล่าชนย่อมทุกข์ยากเหลือคณา ความลำบากสร้างคน ภาษิตนี้เห็นจะเป็นจริง.. เนียนเนยน้อยของเรายามอาทิตย์ฉายแสง เธอเป็นเพียงหญิงสาวอ่อนแอ บอบบาง แต่ในยามที่จันทรามาเยือน ใครเลยจะรู้ เธอแอบฝึกฝนเพลงดาบไร้เงากับอดีตเจไดเฒ่าปลดประจำการแห่งสมาพันธ์ ซึ่งพลัดหลงข้ามมิติด้วยเหตุใดไม่ปรากฏ แต่เจไดเฒ่าตัดสินใจแต่งงานกับหญิงม้ายท้องถิ่นนางหนึ่งและใช้ชีวิตบั้นปลายกับเงินบำเน็จก้อนเล็กๆที่เหลืออยู่ เขาเคยให้สัมภาษณ์ทางโทรทัศน์ว่าถ้ายังอยู่ที่สมาพันธ์เงินจำนวนเล็กน้อยนี้อาจจะอยู่อย่างลำบากกว่านี้หลายเท่านัก สมบัติที่เหลืออยู่คือดาบเซเบอร์แบตอ่อนเพียงด้ามเดียว ที่บัดนี้ถูกกวัดไกวในมือเรียว ด้วยสายเลือดที่กล้าหาญ เนียนเนยน้อยของเราก็มีฝีมือดาบ (เซเบอร์แบตอ่อน) ไร้เงาที่หาตัวจับยาก ยามเธอตวัดดาบ ยากนักที่ใครจะตาไวมองทัน.. (จริงๆแล้วแบตอ่อน บอกแล้ว) “จอบโจร โชโร” ที่แผงฤทธิ์ เข่นฆ่าเหล่าออร์กและอสูรอับโชกทุกหน้าทุกนามอย่างไม่ละเว้น ทุกๆคืนวันเพ็ญ ใครเลยจะรู้ ว่านามนี้ซุกซ่อนตัวอย่างมิดเร้น ภายใต้ใบหน้าอ่อนเยาว์ เวลาที่เงียบงันผ่านไปอย่างช้าๆ หากก็รวดเร็วพอที่การเดินทางอันสำคัญซึ่งจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเนียนเนยไปอย่างไม่อาจคาดเดา ก็จะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ทิวาราตรี.. จากคุณ : เนียนเนย - [ 10 ม.ค. 47 01:02:23 A:202.28.251.129 X: ]

ความคิดเห็นที่ 104 ตอบคุณสการ์... โอ ซิลนี้เรามาฮาฮากันนะครับ โทษๆ อย่าซีเรียสเลย ผมแซวนิดแซวหน่อยคุณสการ์ เอางี้ ผมเซฟตอนหนึ่งจากซีดีหนังสือเสียง The Silmarillion ซึ่งเป็นตอนที่อยู่ใน Quenta Silmarillion, of Beren and Lu'thien ซึ่งอ่านด้วยเสียงของ มร.คริสโตเฟอร์ โทลคีน บุตรชายของ J.R.R. Tolkien เองมาให้ฟังนิดหน่อยแล้วกัน ^___^ จริงๆกำลังคิดว่าจะก๊อปส่งให้ชาวลอร์ด ไปก๊อปแจกจ่ายเป็นของขวัญปีใหม่ ไหนๆเราก็ไม่ได้ไปปาร์ตี้เสาร์นี้(อยากไปอ้ะ) นายโทลคีนเค้าอ่านจาก Silmarillion, P.196 ย่อหน้าที่สองจ้า... ^__^ "The Shining Silmarils of Feanor..." เอามาแปะได้แค่สั้นๆนี่ละครับไฟล์เสียงมันใหญ่...  - - " แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 47 06:20:16 ไฟล์เสียง จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 10 ม.ค. 47 01:50:35 ]

ความคิดเห็นที่ 105 สันนิษฐานว่า คงเพราะเสียง "เอีย" ของเรากับของเขาต่างกันมังครับ จึงบัญญัติเสียงตัวอ่านตรงนี้ เพื่อให้กล่าวแล้วให้กลายเป็นดังที่ได้ยินดังในไฟล์ข้างบน ตามที่สมัยนู้น.......นน ประมาณเมื่อปลายปี 2540 (สมัยยังหนุ่มกว่านี้ - -" ตอนนี้ก็หนุ่ม..มั้ง) ผมก็สงสัยคำนี้เหมือนกัน เลยพยายามหาคนมาลองอ่านให้ฟังดูน่ะ ตอนนั้นผมเคยไปขอให้อาจารย์ชาวสวีเดนที่คณะมนุษย์ มช. เขาลองอ่านออกเสียงให้นะมันออกมาเป็น เอียเร็นดึล(Earendil) กับ ยอนเว่(Eonwe) น่ะครับ (จริงๆเขียนไปก็ออกเสียง บ่ถูก มันต้องมีโคนลิ้นด้วยอะ ครอก...ก ฮะๆๆๆ) เอ้า เลิกๆ กลับมาซิลมาฮาๆกันต่อเต๊อะ กำลังรอชะตากรรมของลูกสาวทอม ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 47 04:33:25 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 10 ม.ค. 47 02:02:43 ]

ความคิดเห็นที่ 106 แตกประเด็นเรื่องชื่อและการออกเสียงไปอีกกระทู้นะคะ สงสัยเรื่องการออกเสียงเรียกชื่อ แอบแตกมาจากระทู้ซิลมาฮาฮาค่ะ ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2617944 จากคุณ : liamm - [ 10 ม.ค. 47 03:19:46 A:203.155.233.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 107 โปรดร่วมช่วยกันสร้างสรรค์ ซิลมาฮาฮา Episode 2 ต่อได้ ที่นี่... ซิลมาฮาฮา Episode 2 : เรื่องราวมันๆในซิลมาฮาฮาจะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามชมได้ที่นี่ ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2620437 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 12 ม.ค. 47 06:58:56 ]