A2617451 Discworld - Night Watch (23) [Sci-Fi & Fantasy]

ความคิดเห็นที่ 2

วิมส์ยืนโงกอยู่ที่มุมห้อง พลตระเวนส่วนใหญ่รู้วิธียืนโงกดี แม้มันจะไม่สามารถทดแทนการหลับจริง ๆ ได้และอาจมีผลถึงตายถ้าฝืนทำเช่นนี้ติดต่อกันนาน ๆ แต่อย่างน้อยสำหรับช่วงสั้น ๆ การยืนโงกเช่นนี้ก็พอจะลดความเหนื่อยล้าไปได้บ้าง
นอกจากวิมส์และพลตระเวนอีกไม่กี่คนที่เลือกที่จะยืนโงกแล้ว พลตระเวนคนอื่น ๆ เลือกที่จะนอนบนโต๊ะยาวหรือบนม้าขวาง มากกว่า ที่แน่ ๆ คืนนี้พลตระเวนทุกคนอยู่เฝ้าโรงพักทั้งคืน
แสงสายัณห์ยามเช้าสาดส่อง ฝนหยุดแล้วขณะเมื่อสเนาตี้ยกหม้อข้าวต้มหม้อใหญ่เข้ามากลางห้อง

วิมส์ลืมตาตื่น
“น้ำชามั้ย นายดาบ” สเนาตี้เอ่ยถาม “ชงแก่ ๆ แล้วก็น้ำตาลสองก้อน”
“ขอบใจ สเนาตี้” วิมส์ว่าขณะรับน้ำชามาอย่างรวดเร็ว
“อ้อ! นายดาบ มีเด็กคนหนึ่งอยากพบนายดาบด้วย” สเนาตี้เอ่ยต่อ “ให้ผมไล่มันไปมั้ย?”
“เด็กนี่กลิ่นยังไง?” วิมส์ถามก่อนจะจิบน้ำชา
“กลิ่นยังกะกรงเลี้ยงลิงเลย นายดาบ”
“อาห์ เจ้านอบบี้นี่เอง ฉันจะออกไปเจอมันซักหน่อย ว่าแต่แกเอาข้าวต้มให้ไอ้หนูนี่ด้วยก็แล้วกัน”
สเนาตี้อิดออด “ผมว่านายดาบอย่ายุ่งกับเด็กพวกนี้ดีกว่า”
“เห็นบั้งฉันมั้ย สเนาตี้? ดีมาก เอาข้าวต้มมาชามใหญ่ ๆ เลยนะ”

วิมส์เดินถือถ้วยชาของเขาออกมาที่ลานหน้าโรงพัก น้อบบี้ยืนพิงกำแพงรออยู่ข้างนอก

ท่าทางวันนี้จะอากาศดี ฝนที่ตกเมื่อคืนทำให้อากาศสดชื่น ต้นไม้ใบหญ้าดูสดใส ดอกไม้เช่นไลแลคคงบานในไม่ช้า…

“ว่าไง? น้อบบี้”
“เมื่อคืนวุ่นวายมากเลย นายดาบ” น้อบบี้เอ่ยขึ้นหลังจากแน่ใจว่างานนี้วิมส์ไม่จ่ายพิเศษ “มีตำรวจตายที่ถนนลอบบินเคลาต์ เห็นว่าโดนหินซัดเข้าเต็ม ๆ ส่วนที่ถนนแน็ปฮิลล์ก็มีคนตีกันถึงหูขาด มีทหารม้ามาด้วย โรงพักทุกแห่งถ้าไม่ถูกพังก็ถูกเผา…”
วิมส์ฟังรายงานจากน้อบบี้ด้วยใจหดหู่ เหตุการร์ตอนนี้ใกล้นองเลือดเข้าทุกที ผู้คนทั้งสองฝ่ายล้วนแตกตื่น สับสน แต่ก็ถูกบีบคั้นเข้าด้วยกันเรื่อย ๆ ทุกอย่างมีแต่จะเลวลง ที่แนปฮิลล์และดอลลีซิสเตอร์นั้นเป็นเหมือนกับสนามรบไปแล้ว

“ที่ถนนเคเบิลเป็นไงมั่ง” วิมส์ถาม
“มีไม่กี่คน” นอบบี้ตอบ “ส่วนใหญ่แค่ตะโกนด่าแล้วก็วิ่งหนี”
“อือฮึ” วิมส์ว่า แม้จะเริ่มชุมนุมแต่คนพวกนี้ก็ไม่ได้โง่ มีแต่คนบ้าเท่านั้นที่กล้าชนกับพวกนิรนาม
“มีเรื่องเกิดทุกที่เลย” น้อบบี้พูดอีก “เว้นก็แต่ที่นี่ เราโชคดีมาก”
--เปล่าเลย—วิมส์คิด ทุกอย่างมันจะเกิดขึ้นที่นี่แหละ

สเนาตี้เดินออกมาจากประตูหลัง ในมือมีข้าวต้มชามใหญ่พร้อมช้อน วิมส์พยักหน้าไปทางน้อบบี้ ซึ่งสเนาตี้ก็ส่งชามให้อย่างไม่ยินยอมนัก
“นายดาบ?” สเนาตี้เรียกขณะที่สายตายังคงจับจ้องที่ช้อนในมือของน้อบบี้ซึ่งกำลังเขมือบข้าวต้มอย่างมูมมาม
“ว่าไงสเนาตี้?”
“วันนี้เรามีคำสั่งพิเศษหรือเปล่าครับ?”
“ฉันไม่รู้ แล้วผู้กองมาหรือยัง?”
“คืองี้ครับนายดาบ” สเนาตี้พูด “เมื่อคืนคนเดินสารเอาจดหมายถึงผู้กองมาส่ง ผมเป็นคนเอาขึ้นไปเองแล้วผมก็เห็นผู้กองอยู่ในห้องแล้ว ทุกทีแกไม่เคยมาเช้าอย่างนี้…”
“เอาแต่เนื้อ ๆ สเนาตี้” วิมส์กำชับขณะที่สเนาตี้เอาแต่จับตาอยู่ที่ช้อน
“เอ้อ พอผมเอาโกโก้ขึ้นไปส่งอีกที ผมก็เห็นผู้กองนั่งเหม่ออยู่เฉย ๆ แกแค่ขอบคุณผมเฉย สุภาพมากเลยแหละ ที่นี้ก่อนผมมาหานายดาบ ผมขึ้นไปข้างบนอีกที ผู้กองก็หายไปแล้ว”
“อันที่ผู้กองแกก็อายุไม่น้อย แกคงไม่คิดว่าแกจะอยู่นี่ทั้งวันจริงมั้ย…”
“แต่แท่นหมึกแกก็หายไปด้วย แกไม่เคยเอาแท่นนั่นกลับบ้านมาก่อนนะครับ”
วิมส์สังเกตเห็นว่าตาสเนาตี้เริ่มแดง วิมส์ถอนใจ “แล้วแกเห็นจดหมายอยู่แถวนั้นหรือเปล่า?”
“ไม่เลยครับ” สเนาตี้ยังคงจับตามองช้อนในมือน้อบบี้ ช้อนนี้เป็นช้อนโลหะราคาไม่แพงนัก
“ตอนนี้เราทำได้แค่พยายามรักษาความสงบไว้เท่านั้นแหละ สเนาตี้” วิมส์เอ่ย
“แต่นี่มันแย่มากจริง ๆ ครับ”
“เราก็ทำเท่าที่ทำได้นั่นแหละ เอาละแกมากับฉันเดี๋ยวนี้เลย” วิมส์ว่า
สเนาตี้ลังเล “ผมว่าผมจะเอาช้อนคืนจากไอ้หนูนี่ นายดาบ ตอนนี้เรามีเหลือแค่ห้าคัน เดี๋ยวมันจะโขมยไป…”
“ช่างช้อนมันเถอะ สเนาตี้” วิมส์สั่ง “ตอนนี้มีเรื่องช้อนน่ะไม่สำคัญหรอก”
น้อบบี้เขมือบข้าวต้มคำสุดท้าย ก่อนจะหย่อนช้อนลงกระเป๋าพร้อมกับแลบลิ้นใส่สเนาตี้ก่อนจะวิ่งหนีไป

วิมส์เดินกลับไปยังห้องทำงาน และหยิบทัพพีตักข้าวต้มขึ้นมาเคาะหม้อข้าวซึ่งบัดนี้ว่างเปล่า ทุกคนข้างในเงยหน้ามองมาทางเขาโดยพร้อมกัน
“เอาละ ทุกคน! ต่อไปนี้คือสิ่งที่เราต้องทำ สำหรับพวกที่มีครอบครัวแล้ว พวกแกได้รับอนุญาตให้กลับบ้านไปหาลูกเมียได้ชั่วโมงนึงแล้วพวกแกต้องกลับมาที่นี่ ส่วนพวกที่เหลือ พวกแกต้องทำล่วงเวลาว่ะ มีใครมีปัญหามั้ย?”
วิกเล็ตยกมือ “แล้วครอบครัวพวกเราล่ะนายดาบ?”
“ตอนนี้สิ่งที่ดีที่สุดที่พวกแกทำเพื่อพวกเขาได้ก็คือการพยายามรักษากฏหมายที่พอมีเหลืออยู่ในย่านนี้ให้มีอยู่ต่อไปนั่นแหละ” วิมส์ว่า “เราไม่รู้ว่าที่อื่นตอนนี้เป็นยังไงบ้าง แต่เชื่อว่าคงไม่ดีนัด เพราะฉนั้นตอนนี้โรงพักนี้จะเปิดตลอดเวลา ทั้งกลางวันและกลางคืน ไม่มีการปิด ว่าไง พล ฯ ฝึกหัด?”
“แต่แม่ผมต้องเป็นห่วงผมแย่เลย นายดาบ” แซมว่า
วิมส์ลังเลอยู่ชั่วแวบ “ฉันจะให้สเนาตี้ไปส่งข่าวให้แม่แก คนอื่นก็ด้วย” วิมส์ว่า “จากนั้นเราจะออกไปตระเวน ใช่ ฉันรู้ว่าพวกเราอยู่กะมืด แล้วไง ถ้าใครถามฉัน ฉันจะบอกให้ว่าตอนนี้มันมืดมนไปทั่วทุกแห่งแล้วว่ะ พล ฯ ฝึกหัด แกตามฉันมาที่ลานข้างนอก”

วิมส์เดินกลับออกไปกลางแสงแดดยามเช้า
ในทางทฤษฎีแล้ว ลานนี้มีไว้ให้เพื่อการฝึกซ้อม แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้ถูกใช้มากนัก พลตระเวนนั้นโดยทั่วไปแล้วไม่นิยมความรุนแรงเท่าไหร่ เมื่อใดก็ตามที่พลตระเวนเห็นว่าการขู่ด้วยจำนวนคนไม่มีผล พวกเขาก็เลือกที่จะวิ่งมากกว่า
ในห้องเก็บของมีเป้าซ้อมดาบเป็นหุ่นฟางอยู่หลายตัว วิมส์ลากพวกมันออกมากองไว้ ขณะที่แซมเดินออกมา
“ไหนนายดาบเคยบอกว่าเป้าพวกนี้ไม่มีประโยชน์”
“ฉันเอาไอ้หุ่นพวกนี้ออกมาไว้ใช้แทนเบาะเท่านั้นแหละ” วิมส์บอก “การพกอาวุธที่แกใช้ไม่เป็นน่ะอันตรายยิ่งกว่าการไม่พกอาวุธเสียอีก เพราะอาวุธของแกมีโอกาสกลับมาฆ่าแกเองอยู่มากเลยละ”
วิมส์ถอกเสื้อเกราะและหมวกออก ก่อนจะโยนเข็มขัดพร้อมดาบไปที่มุมหนึ่ง
“เอาละ! แกบุกเข้ามา” วิมส์สั่ง จากหางตาวิมส์สังเกตเห็นพลตระเวนคนอื่น ๆ เริ่มออกมาล้อมดูอยู่รอบ ๆ
“ผมทำร้ายนายดาบไม่ได้หรอก” แซมไม่กล้า
“ฉันก็ว่าแกทำไม่ได้ แต่แกก็ลองได้นี่หว่า”
แซมลังเล –ฮืม ตัวเราเองแกฉลาดใช้ได้นี่หว่า-- วิมส์คิด
“นายดาบกำลังยิ้มแยกเขี้ยวอยู่ง่ะ” แซมว่า
“แล้วไง”
“”
“นายดาบยิ้มแล้วก็ยืนอยู่เฉย ๆ” แซมตอบ “ผมว่านายดาบมีลูกไม้แหง ๆ”
“อ้อ? ถ้าแกกลัวเลือดฉันจะเปื้อนดาบแก แกจะโยนมันทิ้งไปก็ไม่มีใครว่า นั่น อย่างงั้น รู้สึกดีขึ้นมั้ย? เอาละ ฉันรู้ว่าแกเคยอยู่ในแก๊ง จริงไหม? จริงอยู่แล้ว ใคร ๆ ก็เคยมาเหมือนแกนั่นแหละ แต่แกก็รอดมาได้ นั่นก็แสดงว่าแกต้องรู้วิธีสู้มาพอตัว”
“ก็มั้ง นายดาบ แต่มันเป็นแค่มวยวัดน่ะนายดาบ”
“มวยวัดนั่นแหละยิ่งดี มา เข้ามาเลย” วิมส์คยั้นคยอ
“ผมแค่ไม่อยากทำร้ายนายดาบเท่านั้นแหละ”
“ฝันไปเถอะไอ้หนู”

จากคุณ : Away from Thailand - [ 9 ม.ค. 47 19:33:15 ]