ความคิดเห็นที่ 1 กัสซี่ไม่ใช่คนตัวใหญ่ อันที่จริงเขาตัวเล็กและเก้งก้างมากแต่กระนั้นเขากลับชอบที่จะสู้กับคนตัวใหญ่กว่า เขาบอกว่ายิ่งตัวใหญ่ยิ่งดี เขาจะได้กัดได้ไม่พลาด สำหรับฉายา ‘สองยิ้ม’ ของเขานั้นได้จากการที่ใครคนหนึ่งฟาดหน้าเขาด้วยแก้ว รอยแผลเป็นที่ทิ้งไว้ส่งผลให้เขามองดูยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น “แกมีปัญหาอะไรวะ” วิมส์พึมพัมเพียงให้เนดได้ยิน “ก็แค่อยากรู้ว่านายดาบรู้อะไรมั่งเท่านั้นแหละ” เนดตอบขณะที่ทั้งคายังเดินวนกันอยู่ “แค่ร็สึกว่านายดาบรู้มากเกินไปหน่อย” เนดกระโจนเข้าใส่ วิมส์เองถอยหลังกลับเหมือนเสียท่าแต่ก็ยังใช้ฝักดาบกันเอาไว้ เนดหัวเราะหยันและเบี่ยงตัวออก เขาไม่ทันสังเกตว่าวิมส์ขยับจับฝักดาบ “ผมใส่ทั้งหมวกแล้วก็เสื่อเกราะ แค่กำปั้นเปล่า ๆ ของนายดาบคงทำผมยากหน่อยละ” เนดว่า แม้แต่พลตระเวนของเขาภายใต้การฝึกของเดทริทัสก็ยังมีฝีมือดาบไม่เท่าเนด ตอนนี้มีแต่ต้องใช้ลูกไม้เท่านั้น วิมส์ก้าวถอยหลังอีกก้าว เขามองการเคลื่อนไหวที่ด้านหลังของเนด เหมือนพยายามจะปกปิดแต่สายตาของวิมส์ดูผ่อนคลายอย่างกะทันหัน ช่วยไม่ได้ที่เนดรู้สึกว่อกแว่กกับสิ่งเขาคิดว่าวิมส์เห็นไปชั่ววูบ วิมส์จ้วงมือที่ถือฝักดาบไปข้างหน้าอย่างเต็มแรง ปลายฝักดาบของเขาซึ่งบัดนี้ทำหน้าที่แทนกำปั้นของเขาอัดเข้าที่ปลายคางและสอยเนดหงายกลับไปข้างหลัง ทันทีหลังจากนั้นวิมส์ฟาดฝักดาบลงที่มือของเนดทำให้ดาบของเขากระเด็นหลุดออกไป จากนั้นเพื่อความแน่ใจ วิมส์เตะซ้ำที่ปลายคางของเนดและส่งเขาลงไปนอนกลิ้งกับพื้น “ใช้ได้ มีความพยายามดี” วิมส์ออกปากก่อนจะหันไปพูดกับพลตระเวนที่ยืนอยู่รอบ ๆ “จำไว้ ทุกอย่างเป็นอาวุธได้ทั้งนั้น อยู่ที่เลือกใช้ให้เหมาะสมเท่านั้นแหละ อย่างระฆังที่พวกแกถือก็ใช้ฟาดกระบาลได้ อะไรก็แล้วแต่ที่พอใช้ซื้อเวลาได้ ใช้ซะ อย่าขู่ใครด้วยของมีคมถ้าไม่จำเป็นเพราะถ้าหมอนั่นสู้แกจะไม่มีทางถอย อย่ากลัวที่จะสู้ด้วยมวยวัด เวลาสู้กันจริง ๆ การจะชนะคะแนนมันเป็นไปไม่ได้ และถ้าแกต้องตะลุมบอนละก็ ฉันในฐานะนายดาบของพวกแกสั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้พวกแกใช้โซ่ แบล็คแจ็คหรือแม้แต่สนับมือ ฉันสั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้พวกแกไปที่ร้านของคุณนายกู๊ดบอดี้ที่ถนนอีซี่ซึ่งจำหน่ายของที่ฉันว่าโดยเฉพาะในราคาย่อมเยาว์เหมาะกับเงินเดือนของพวกแก และถ้าพวกแกมาหาฉันเป็นการส่วนตัว ฉันก็จะไม่สอนวิธีใช้ของพวกนี้กับแกเป็นกรณีพิเศษอย่างเด็ดขาด พวกแกเข้าใจที่ฉันว่าใช่มั้ย เอาละ ตอนนี้พวกแกออกมาเลย เอากระบองของพวกแกออกมาด้วย ถึงเวลาที่พวกแกต้องเรียนรู้การใช้กระบองแล้ว ” วิมส์หันมาทางเนดซึ่งบัดนี้ลุกขึ้นมานั่งแล้วแม้จะยังย่องแย่งอยู่ “ทำได้ดี พล ฯ โค้ตส์ แต่ที่ฉันรู้แน่ ๆ คือแกไม่ได้เรียนพวกนี้ตอนที่แกเป็นพลตระเวนแน่ มีอะไรอยากบอกมั้ย เมื่อคืนแกอยู่ไหน ถนนมอร์ฟิคหรือเปล่า?” “มันวันหยุดของผม นายดาบไม่เกี่ยว” เนดว่าพร้อมคลำคางตัวเองไปด้วย “ก็ใช่ มันไม่เกี่ยวกับฉัน รู้สึกว่าเราจะเข้ากันไม่ค่อยได้ จริงไหมเนด?” “พูดอีกก็ถูกอีก” “แกคงคิดว่าฉันเป็นสายลับ?” “ไม่รู้ว่ะ ฉันรู้แต่ว่าแกไม่ใช่จอห์น คีล” วิมส์ไม่ออกอาการใด ๆ บนใบหน้า อย่างไรก็ตามวิมส์รู้อาการนิ่งของเขาเพิ่งยืนยันคำพูดของเนด “แล้วทำไมแกถึงคิดอย่างนั้น” วิมส์เอ่ยขึ้นในที่สุด “เรื่องของฉัน อีกอย่าง ฉันไม่ยอมรับแกเป็นนายดาบ ตอนนี้แกแค่ยังโชคดีอยู่เท่านั้นแหละ” เนดลุกขึ้นขณะที่พลตระเวนคนอื่น ๆ ทยอยกันออกไปที่ลาน จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ม.ค. 47 16:11:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิมส์มองตามเนดที่เดินออกไปก่อนจะหันไปใส่ใจพลตระเวนที่รออยู่ข้างนอก พลตระเวนเหล่านี้ไม่เคยได้รับการฝึก พวกนี้เรียนรู้กันเองภายในกลุ่มและวิมส์รู้ว่าพวกนี้เรียนรู้อะไร พวกนี้เรียนรู้ว่าการเมาในหน้าที่เป็นเรื่องเล็กและการกินสินบนเป็นเรื่องธรรมดา และไม่นานนักพวกเขาก็เริ่มเรียนรู้ที่จะเลวยิ่งขึ้น วิมส์ไม่เคยค้านการเกณฑ์ชาวบ้านธรรมดามาเป็นพลตระเวนตราบที่พวกเขาได้รับการฝึกฝนที่ถูกต้อง พวกเขาต้องมีคน (หรือโทรล) อย่าง เดทริทัสมาตะโกนกรอกหูสักหกอาทิตย์ พวกเขาต้องเรียนเรื่องรู้เรื่องหน้าที่ เรื่องสิทธิของผู้ต้องหาและเรื่อง ‘การรับใช้สังคม’ หลังจากนั้นคุณถึงปล่อยให้พวกเขาไปเรียนรู้ชีวิตกับไอ้เลวข้างนอก เมื่อนั้นพวกเขาจึงเริ่มเรียนรู้ว่าจะซ้อมยังไงถึงไม่มีรอยช้ำให้เห็นและเมื่อใดมันจึงเป็นเวลาที่ต้องซ้อม ถ้าคุณโชคดีและถ้าพวกเขาพอจะฝึกได้ พวกเขาก็จะกลายเป็นพลตระเวนที่ใช้ได้ ไม่ดีมากนักเพราะงานตำรวจทำให้ทุกคนปนเปื้อนไม่มากก็น้อยแต่ก็ไม่เน่าจนเกินรับ วิมส์แบ่งพลตระเวนเป็นสองกลุ่มเพื่อให้จับคู่ฝึกกันเอง มวยล้มต้มคนดูเป็นไปอย่างแกน ๆ ได้ห้านาทีก่อนที่วิมส์จะสั่งหยุด “เอาละ เอาละ” วิมส์ปรบมือเข้าด้วยกัน “ดีมาก คราวหน้าเวลามีปาหี่ในเมืองฉันจะส่งพวกแกไปแสดงด้วยดีมั้ย” พวกพลตระเวนเพียงยิ้มแห้ง ๆ ตอบ “พวกแกไม่รู้จักกลยุทธอะไรบ้างเลยรึไง? ท่าฟาดคอหอย? ท่าแยงลูกตา? ท่าเสียบซี่โครง? เอางี้ ถ้าฉันบุกเข้ามาหาแกพร้อมกับไม้ตะพดอันโต แกจะทำยังไง?” “ก็วิ่งซี นายดาบ” วิกเล็ตตอบ เสียงพลตระเวนตระเวนคนอื่นหัวเราะดังอยู่แว่ว ๆ “แล้วแกจะวิ่งหนีถึงเมื่อไหร่” วิมส์ว่า “ไม่วันไหนก็วันหนึ่งแหละที่แกต้องหันมาสู้ พล ฯ โคตส์!” เนด โคตส์ ยืนห่างแยกออกไปจากกลุ่ม เขายืนพิงกำแพงอยู่อีกด้านและกำลังมองดูวิมส์อย่างเหยียดหยาม “ว่าไง” เนดตอบอย่างไม่ใส่ใจ “แกมาแสดงให้วิกเล็ตดูหน่อยซิว่าต้องทำยังไง” เนดดึงกระบองของตัวเองมาถือไว้ วิมส์เพิ่งสังเกตเห็นว่ากระบองของเนดยาวกว่ากระบองทั่วไปที่โรงพักแจกให้พลตระเวนใช้ เนดถือกระบองออกมายืนตรงหน้าพลตระเวนโดยเจตนาหันหลังให้วิมส์ “อยากให้ผมทำอะไรล่ะ นายดาบ” เนดถามข้ามไหล่มา “แสดงให้พวกนี้ดูซิว่าการบุกอย่างสายฟ้าแลบทำยังไง” “ได้เลย นายดาบ” วิมส์มองเนดเหวี่ยงกระบองไปมา หนึ่ง สอง สาม ทันทีนั้นเองเนดหมุนตัวกลับ กระบองในมือกวาดฝ่าอากาศตรงมาที่วิมส์ แต่วิมส์คาดไว้ก่อนแล้ว วิมส์ก้มหลบก่อนเข้าประชิดพร้อมกับบิดแขนของเนดไปไว้ข้างหลัง ปากของวิมส์อยู่ที่ข้างหูของเนด “คิดไว้แล้วว่ะ ไอ้หนู” วิมส์กระซิบ “เอาละ ตอนนี้เราสองคนจะยิ้มเอาไว้เพราะใคร ๆ ก็กำลังหัวเราะขำแกที่เล่นไม่เลิก ฉันจะปล่อยแกคราวนี้ แต่ถ้าแกทำอย่างนี้อีกครั้ง ฉันรับรองได้เลยว่าต่อไปแกต้องใช้สองมือหยิบช้อน และแกต้องใช้สองมือหยิบช้อนแน่ เพราะเวลาที่แกฟันหักหมดปากแกมีแต่ต้องใช้ช้อนกินซุปเท่านั้นว่ะ” วิมส์คลายแรงจับแขนทีด้านหลังของเนดลงเล็กน้อย “ว่าแต่ว่าใครสอนวิธีสู้ให้แกวะ?” “จ่าคีลไงล่ะ นายดาบ” เนดตอบ จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ม.ค. 47 16:11:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ทำได้ดีมาก นายดาบคีล” วิมส์หันมาทางต้นเสียง เขาเห็นผู้กองสวิงเดินข้ามลานมาหาเขา ข้างนอกประตูนั้นยืนไว้ด้วยพวกนิรนามหลายคน ท่ามกลางแสงแห่งวัน สวิงยิ่งดูเล็กและผอมยิ่งขึ้นไปอีก สวิงนั้นจะว่าไปก็มองดูเหมือนเสมียน เขามีผมไม่มากนัก ที่พอมีก็หวีข้ามหัวไปมาเพื่อบดบังหัวล้านของตัวเองโดยไม่ได้ผลนัก เสื้อโค้ตที่เขาใส่ดูโบราณแต่ก็ดูเรียบร้อย ในทางกลับกันรองเท้าของเขากลับเยินจนดูไม่ได้ ในมือสวิงถือไว้ด้วยไม้เท้า แต่เพียงแค่ได้ยินเสียงมันกระทบก้อนกรวดบนลาน เสียงสั่นของมันทำให้วิมส์เชื่อว่านั่นไม่ใช่แค่ไม้เท้าหากแต่ยังซ่อนดาบไว้ด้วย “กำลังฝึ..กซ้อมกัน อยู่งั้นซิ” สวิงเอ่ยขึ้น “ดีมาก ว่าแต่ผู้ กองของคุณอยู่ หรือเปล่า?” “สงสัยจะไม่อยู่” วิมส์ปล่อยเนดเป็นอิสระ “ครับผม” “งั้นรึ ถ้างั้นฝากเขาด้วยว่าผมมาก็แล้ว กัน” สวิงว่า “เห็นว่าเมื่อ คืนจัดการได้ดี” “ก็มีแขกมาเยือนนิดหน่อย” วิมส์ตอบ “ครับผม” “อา ใช่แล้ว พวกนั้นแค่ลืมเอาตรามา ด้วยเท่านั้นแหละ ประมาท คุณไม่ได้เลยนะนี่ คุณมีความ สามารถใช้ได้ โรงพักที่อื่น ” “ โชคไม่ดี?” วิมส์แทรก “ก็ทำ นองนั้น นายดาบ คนของผมหลายคนรู้สึกว่านายดาบ เป็นอุปสรรคกับงานของเราพอ ควร แต่ผมกลับ เห็นว่านายดาบแค่ยึดติดกับกฏหมาย และที่เกิดเป็นข้อขัดแย้ง ทั้งหมดนี้ก็เพียง เพราะว่านายดาบ ไม่เข้าใจในความคับขันของสถานการณ์เท่านั้น กับสถานการณ์อบ่างนี้ นายดาบ คงพอเห็นใจผมใช่ไหมล่ะ” วิมส์เห็นใจจนอยากควักออกมาดูทีเดียวล่ะ “ก็คงทำนองนั้น” วิมส์ตอบเพียงแค่นั้น “เยี่ยมมาก ผมหวังว่าเราจะได้ทำ งานร่วมกันในอนาคต นายดาบ ผู้กองคนใหม่ของคุณคงจะมีคำสั่งที่เหมาะสมสำหรับคุณในเรื่องนี้ สวัสดี” สวิงหันหลังเดินกลับไปที่ประตู คนของสวิงเดินตามไปทุกคนเว้นแต่ไอ้คนหนึ่งซึ่งใส่เฝือกที่แขนที่ยกนิ้วให้ “ ดีว่ะ ไอ้หนูผี” วิมส์ทักตอบ จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ม.ค. 47 16:12:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วิมส์ถือซองจดหมายอยู่ในมือ ซองนั้นหนาหนักและมีตราครั่งประทับ สำหรับวิมส์แล้วการเปิดจดหมายแบบนี้ไม่ใช่เรื่องยาก ยิ่งกว่านั้นเขาคิดว่าเขารู้เนื้อหาในจดหมาย –ผู้กองคนใหม่งั้นรึ ทุกอย่างเริ่มต้นแล้วงั้นซิ-- พลตระเวนคนอื่น ๆ จับตามองวิมส์อยู่ “พวกนั้นเรียกทหารเข้ามาใช่มั้ย นายดาบ?”สเนาตี้ถาม “คิดว่างั้น” วิมส์ตอบ “แล้วพวกนั้นก็ไล่ผู้กองออกด้วย ใช่มั้ยนายดาบ ” “ใช่” “แต่เขาเป็นผู้กองที่ดีนะ!” สเนาตี้ประท้วง “ก็ใช่” วิมส์ตอบ –เปล่าเลยว่ะ-- วิมส์คิด –เขาแค่เป็นคนใช้ได้และก็พยายามเท่าที่เขาทำได้ และตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องของเขาอีกแล้ว— “แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงดี นายดาบ” พลฝึกหัดวิมส์ถามบ้าง “ตอนนี้เราจะออกไปลาดตระเวน” วิมส์ว่า “เอาแค่ระยะรอบ ๆ ไม่ไกลนัก” “มันจะไปมีประโยชน์อะไรล่ะ นายดาบ?” “อย่างน้อยมันก็มีประโยชน์มากกว่าการอยู่เฉย ๆ แกจำคำปฏิญานของแกไม่ได้หรือไง?” “คำปฏิญานอะไร นายดาบ?” วิมส์เพิ่งจำได้ว่าเขาในฐานะแซมมิได้เคยปฏิญานตนมาก่อน พลตระเวนเหล่านี้ก็น่าจะเช่นกัน สำหรับพวกเขาการเป็นพลตระเวนก็เพียงแค่การใส่เครื่องแบบถือระฆังเดินไปเดินมาเท่านั้น ถ้าเป็นซักไม่กี่ปีก่อนหน้า วิมส์ก็คงมองเห็นการปฏิญานตนเป็นเรื่องไร้สาระเช่นกัน คำปฏิญานที่ล้าสมัยและประเพณีการชักเหรียญชิลลิงล้วนเป็นเรื่องไร้สาระ แต่สำหรับพลตระเวนแล้วพวกเขาต้องการบางสิ่งที่มีความหมายมากกว่าเงินเดือน พวกเขาต้องการบางสิ่งที่คอยเตือนพวกเขาว่าสิ่งที่เขาทำนั้นไม่ได้เป็นแค่งานเท่านั้น “สเนาตี้ แกไปเอาเหรียญชิลลิงจากในห้องผู้กองมาหน่อย” วิมส์สั่ง “ฉันจะให้พวกนี้ปฏิญานตน แล้วจ่าน็อกไปไหน?” “ถูกไล่ออกไปแล้วครับ” วิกเล็ตว่า “เห็นพูดแต่ว่า ‘ช่างหัว---’ แล้วก็ออกไปเลย” จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ม.ค. 47 16:12:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กล่าวกันในภายหลังว่าพลตระเวนแห่งถนนทรีเคิลไมน์นั้นอยู่กันครบทุกคนเมื่อเวลาวิกฤตินั้นมาถึง ในความเป็นจริงแล้วส่วนหนึ่งไม่เคยกลับมาที่โรงพักอีก ในขณะที่อีกส่วนหนึ่งนั้นหายตัวไปเฉย ๆ ในระหว่างการเผชิญหน้า แต่อย่างหนึ่งที่กล่าวไว้ถูกต้องคือเรื่องของคีลและพวก “เอาละ พวกแกฟังไว้” วิมส์ตะโกน “เรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั่น ฉันไม่รู้ว่าแกรู้สึกยังไงแต่ฉันไม่ชอบสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อไรที่มีทหารออกมาเดินถนน เรื่องราวก็มีแต่จะเลวลงเท่านั้น แค่ใครซักคนขว้างก้อนหินใส่ทหาร สิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมาก็คือบ้านเมืองถูกเผาและคนล้มตาย เพราะฉนั้นสิ่งที่เราจะทำก็คือเราจะรักษาความสงบไว้ให้ได้เพราะนั่นเป็นหน้าที่ของเรา เราไม่ได้ทำเพราะเราคิดจะเป็นวีรบุรุษแต่เราทำเพราะมันเป็นสิ่งที่ควรต้องทำ ” วิมส์เปลี่ยนท่า “อาจเป็นไปได้ว่าเรากำลังทำสิ่งที่ผิด เพราะฉนั้นฉันจะไม่สั่งให้แกต้องทำ” วิมส์ชักดาบออกมาขีดเส้นตรงบนพื้นดินตรงหน้า “ถ้าแกคิดว่านี่คือสิ่งที่แกต้องทำ ก้าวข้ามเส้นมา” วิมส์ประกาศ “ถ้าแกไม่เห็นด้วย ฉันก็เข้าใจเพราะพวกแกไม่ได้มาเป็นพลตระเวนเพื่อจะมาเสี่ยงชีวิตกับเรื่องแบบนี้ ยิ่งกว่านั้นฉันไม่คิดว่าพวกแกจะได้เหรียญหรือแม้แต่คำชมเชยเมื่อเรื่องนี้จบลงด้วย เพราะฉนั้นถ้านี่เป็นสิ่งที่แกเลือก ฉันก็ได้แต่ขอให้แกไปซะและหวังว่าพวกแกจะโชคดี” แซมก้าวข้ามเส้นมาโดยไม่ต้องคิด ตามด้วยเฟรด โคลอน แล้วก็ แว้ดดี้ แล้วก็บิลลี่ วิกเล็ต ตามด้วย สแปชค็อก, คัลเวเธอร์, มอยส์, เลกกี้, กาสคิน, โฮเรซ แนนซี่บอล, เคอรี่, อีแวนส์, เพาซ์, กว่าสิบคนข้ามเส้น ส่วนที่เหลือยังคงลังเลด้วยตัดสินไม่ได้ระหว่างความห่วงตัวเองและความห่วงพวกพ้อง อย่างไรจำนวนมากกว่าที่วิมส์หวังได้หายตัวไปจากกลุ่ม หนึ่งในคนที่ยังไม่ข้ามเส้นคือ เนด โคตส์ “พวกแกมันบ้า” เนดตะโกน “แกจะมากับเรามั้ย เราหวังพึ่งแกนะ” วิมส์ถาม “ฉันยังไม่อยากตายโว้ย” เน็ดไม่สน “ไอ้ที่พวกแกทำมันโง่ชัด ๆ พวกแกแค่สิบกว่าคนจะทำอะไรได้วะ ‘รักษาความสงบ’บ้านะซิ พลตระเวนอย่างเราก็แค่ทำตามคำสั่ง พวกแกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้กองคนใหม่จะสั่งแกยังไง อีกอย่างแกจะทำอย่างงี้ไปทำไมวะ เพื่อ ‘ประชาชน’ งั้นเรอะ แกก็เห็นแล้วว่าพวกนั้นบุกโรงพักเสียราบ แล้วพวกพลตระเวนอย่างเราไปทำอะไรพวกเขา” “ไม่ได้ทำ” วิมส์ว่า “ก็นั่นไง” “เปล่า ฉันหมายถึงว่าเราไม่ได้ทำอะไร ‘เพื่อ’ พวกเขา และนั่นแหละคือสิ่งที่สร้างความโกรธแค้นกับพวกเขา” วิมส์อธิบาย “ก็แล้วเราจะทำอะไรได้? จะให้เราไปจับสวิงงั้นรึ?” วิมส์รู้สึกเหมือนเขากำลังเหยียบอยู่บนเส้นด้ายที่ขึงระหว่างหน้าผา ข้างล่างนั้นลมพัดแรงนัก จริงอยู่ว่าเขาเคยจับกุมพระยาเวที (คาดว่าจากตอน Men at arms) และแม้ว่าสุดท้ายแล้วเขาจะได้รับการพิจารณาว่าบริสุทธิ์ แต่อย่างน้อยพลตระเวนในยุคของวิมก็มีอำนาจมากพอถึงกับสามารถแม้แต่จะจับกุมเจ้าเมือง เขาเองไม่แน่ใจว่าเขาทำอย่างไรจึงสามารถก้าวขึ้นมาถึงจุดนั้น เขาเองไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขาฝันไปหรือเปล่าที่เขาถึงกับยัดเจ้าเมืองขังกรงได้ขนาดนั้น อาจบางทีมันเริ่มจากที่นี่ เพราะพลฝึกหัดแซม วิมส์กำลังมองเขาอยู่ “ใช่ เราทำไม่ได้” วิมส์ยอมรับ “แต่เราควรจะทำได้ไม่ใช่รึ เพราะว่าถ้าเราทำไม่ได้ กฏหมายก็ไม่ใช่กฏหมายหากแต่เป็นเครื่องมือกดขี่เท่านั้น” “รู้สึกพวกเราบางคนเพิ่งตื่นจากฝันหวานว่ะ” เนด:-)ดัน “เสียใจว่ะพวก แต่สงสัยพวกแกกำลังมองหาที่ตายว่ะถ้าแกคิดจะเล่นกับพวกทหาร ที่ดอลลี่ซิสเตอร์น่ะตายไปสามเชียวนะ นั่นขนาดพวกนั้นไม่ได้พยายามจะสู้ด้วยซ้ำ” “เฮ้ย มากับเราเถอะเนด เราแค่ตระเวนเท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก” เฟรดเกลี้ยกล่อม “ไปตระเวน? เพื่ออะไรวะ?” เนดประชด “รักษาความสงบ แล้วไงต่อล่ะเวลาไม่มีความสงบเหลือให้รักษา เสียใจว่ะพวก ฉันไม่อยู่ดูพวกแกตายด้วยหรอก” เนดหัวตัวและเดินออกจากลานและทิ้งพวกเขาไว้ตรงนั้น --แกพูดถูกว่ะเนด ถ้าแค่แกจะพูดผิดแม้ซักนิด-- วิมส์รำพึงกับตัวเอง “พวกแกยังเปลี่ยนใจได้นะ” วิมส์ประกาศกับพวกที่ข้ามเส้น “แน่นอนครับ นายดาบ” วิมส์มั่นใจแต่คนอื่น ๆ ยังเหมือนจะลังเลอยู่ “เราจะตายมั้ย นายดาบ” วิกเล็ตถาม “เราจะไม่ได้คิดจะต่อสู้กับใครนะ แว้ดดี้” วิมส์ยังคงมองตามเนดที่เดินจากไป “รอเดี๋ยว เดี๋ยวฉันมา ฉันยังมีเรื่องต้องคุยกับเนด” “ได้เหรียญแล้วนายดาบ” สเนาตี้กระหืดกระหอบวิ่งข้ามลานมาหาเขา “ผู้กองอยากเจอนายดาบด้วย” “บอกเขาว่าเดี๋ยวฉันไป ” “ผู้กองคนใหม่ นายดาบ” สเนาตี้รีบรายงาน “เป็นทหารด้วย ท่าทางใจร้อนชะมัด” วิมส์คิดถึงแครอท เดทริทัส แองกัว แล้วก็เชียรี่ วิมส์ไว้ใจพวกเขาได้ วิมส์แค่สั่งและพวกเขาก็จะทำทุกอย่างให้สิ่งที่เขาสั่งเป็นผล และนั่นเหลือเวลาให้วิมส์รับมือกับเรื่องการเมืองทั้งหลาย “ให้เฟรดจัดการให้พวกนี้ปฏิญานตนซะ” วิมส์สั่ง “แล้วบอกผู้กองว่าฉันจะไปพบเขาในอีกแป๊บเดียว” จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ม.ค. 47 16:13:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วิมส์วิ่งตามเนดออกไปนอกโรงพัก ข้างนอกนั้นมีคนพลุกพล่านเกินปรกติ แม้จะยังไม่ใช่การชุมนุมแต่นี่ก็เป็นจุดเริ่ม ขอแค่เพียงมีจุดประทุที่ไหนสักแห่งกสนชุมนุมก็จะเริ่มและตามด้วยการจลาจลได้อย่างง่าย ๆ เชื่อเหลือเกินว่าชาวเมืองได้ยินเรื่องการสังหารหมู่ที่ถนนดอลลีซิสเตอร์แล้ว และยิ่งนานตัวเลขคนตายก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจากปากต่อปาก วิมส์รู้สึกได้ถึงบรรยากาศกดดันที่มีอยู่โดยรอบ ตอนนี้ทุกอย่างเพียงรอให้ไอ้โง่คนไหนซักคนเริ่มทำอะไรบ้า ๆ ขึ้น และโลกเรานั้นเต็มไปด้วยไอ้โง่เสียด้วย “โคตส์” วิมส์ตะโกนเรียก ประหลาดมากที่เนดหยุดและหันกลับมามอง “มีอะไร?” “ฉันรู้ว่าแกเป็นพวกปฏิวัติ” วิมส์เอ่ยเมื่อเขาเข้าใกล้ระยะที่เพียงเนดเท่านั้นที่ได้ยิน “แกเดาส่งเดช” “เปล่าเลย ฉันเห็นรหัสอยู่ในสมุดบันทึกของแก รหัสเดียวกับที่ดิบเบลอร์ซ่อนในพาย แกรู้อยู่แล้วว่าฉันค้นตู้ของพวกแก แล้วแกคิดว่าแกกับดิบเบลอร์ยังจะเดินลอยนวลอยู่ได้งั้นรึถ้าฉันทำงานให้สวิง?” “นั่นก็เพราะพวกเรามันปลาซิวปลาสร้อยที่แกจะจับเมื่อไหร่ก็ได้ สวิงอยากได้ปลาตัวใหญ่ต่างหาก” “เอาละ ถ้างั้นทำไมแกไม่บอกพวกนั้นซะล่ะ” “เพราะว่าทุกอย่างมันกำลังเป็นไปตามแผนน่ะสิ ทุกย่างเริ่มขึ้นแล้ว” เนดว่า “มันไม่สำคัญอีกแล้วว่าแกเป็นใคร แต่ตอนนี้แกกำลังจะพาพวกนั้นไปตาย ถ้าไม่ใช่เพราะแก พวกนั้นน่าจะอยู่ข้างเรา ฉันคอยเกลี้ยกล่อมพวกนั้นอยู่แล้ว แกก็รู้ว่าสแปทช์ค็อกมันซุ่มซ่ามขนาดไหน ถือดาบมันยังทำบาดตัวเองเลย แล้วแนนซี่บอลล่ะ มันเป็นไอ้ขี้ขลาด แค่ตะโกนใส่มันดัง ๆ มันก็ฉี่แตกแล้ว ส่วนไอ้หนูวิมส์นั่นมันก็ซื่อเหลือเกิน แล้วดูซิว่าเกิดอะไรขึ้น แกเพิ่งเกลี้ยกล่อมให้พวกนั้นยืนอยู่ตรงกลาง พวกนั้นจะตายอย่างไม่มีความหมายเลยด้วยซ้ำ” “ทำไมแกไม่บอกพวกนั้น” วิมส์เพียงย้ำคำถามเดิม “เพราะแกโชคดีมั้ง” เนดเลี่ยง จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ม.ค. 47 16:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “แกจบเรื่องจะพูดแล้วใช่ไหม” เนดเอ่ยในที่สุด “คืนตรามาซะ” วิมส์สั่ง “อะไรนะ” “แกลาออกใช่ไหมล่ะ เพราะฉนั้นคืนตรามา” เนดถอยห่าง “ไม่มีทางโว้ย!” “งั้นไปซะ ไปจากเมืองนี้ เดี๋ยวนี้เลย เพื่อความปลอดภัยของแกเอง” “อ้อ! ข่มขู่ฉันงั้นซิ” “เปล่าเลย เพียงแค่คำแนะนำเฉย ๆ อย่าไว้ใจพวกปฏิวัติเพราะพวกนั้นไม่ได้ไว้ใจแกแม้แต่น้อย คนที่ตายก็ตายไปแต่ทุกอย่างไม่แม้แต่จะเปลี่ยนแปลงซักนิด ฉันต้องไปละ” วิมส์หันหลังและจากไปอย่างเร่งรีบ เขาไม่ต้องการให้เนดเห็นสีหน้าของเขา วิมส์ทนไม่ไหวแล้ว เขากำลังจะระเบิด เขาต้องพบพวกพระพวกนั้นให้ได้ เขาไม่ได้ทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกเพราะเขาไม่รู้ว่าพระพวกนั้นมีอำนาจขนาดไหน แต่ตอนนี้นั่นไม่สำคัญอีกแล้ว สำนึกหน้าที่บอกเขาว่าผู้กองคนใหม่กำลังรอพบเขาแต่วิมส์ไม่ใส่ใจ เขาต้องทำตามสำนึกที่ใหญ่กว่านั้น วิมส์มาถึงหน้าประตูโรงพัก หลับตา ถ้าใครมองวิมส์อยู่ เขาคงนึกว่าวิมส์กำลังขยี้ก้นบุหรี่ด้วยส้นเท้าสองข้างพร้อมกัน --กรวดกลมจัดเรียงตัวหลวม ๆ ก่อนมาถึงโรงพักพื้นตรงนั้นเป็นกรวดก้อนใหญ่กว่าแต่ความหนาไม่มากนัก น่าจะเพิ่งเทใหม่ไม่นานหลังน้ำท่วมก่อนหน้านั้นก็เป็นพื้นเทใหม่เหมือนกันแต่ดูเหมือนเป็นเศษอิฐมากกว่า รู้สึกจะมีเกวียนใช้ทางนี้เยอะกระทั่งมันสึกเป็นร่อง ก่อนหน้านั้นล่ะ ก่อนหน้านั้นไม่กี่ก้าวพวกพระจับเขาหมุนอยู่หลายรอบแต่วิมส์จำได้ว่าพื้นดินก่อนหน้านั้นเป็น ดินเลน-- วิมส์ซึ่งกำลังหลับตาเดินชนเข้ากับเกวียนที่จอดอยู่ วิมส์ลุกขึ้นโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง –ดินเลนงั้นรึ แสดงว่าเป็นตรอกงั้นซิ ไหนดูซิ อาห์ นั่นไง-- ผู้คนมองดูวิมส์อย่างประหลาดใจ วิมส์เองหลับตาลงเป็นระยะ ๆ เพื่อให้เท้าของเขานำทาง พร้อมกันนั้นขาก็รู้สึกได้ถึงความเครียดของฝูงชนรอบตัว ผู้คนกำลังกังวลและหวาดกลัวโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้เหตุผล ทุกคนที่เขาประสานสายตาด้วยดูไร้จุดหมาย วิมส์ก้าวต่อไป ตรงถนนพิวเตอร์ตัดกับถนนเอล์มเขารู้สึกได้ถึงพื้นถนที่ปูด้วยเศษหินขนาดใหญ่ ตรงนี้เป็นจุดที่เก่าแก่ที่สุดจุดหนึ่งของเมือง เขาเดินไปตามถนนเอล์มกระทั่งผ่านถนนเดอะพิตส์ก่อนจะรู้สึกว่าเขาหลงทาง ทว่าเสียงโลหะปลุกเขา --ใช่แล้วหมุดโลหะตรงถนนบัตเตอร์มาร์เก็ต ไปเลยเท้า นำไปเลย-- พวกพระพาเขาเลี้ยวตรงนี้ ที่พื้นเป็นอิฐแข็งก้อนยาวสลับกับหินแผ่นเรียบค่อนข้างเป็นระเบียบ –ถนนเมสัน ถนนที่รวมพวกช่างฝีมือ พวกนี้ดูแลถนนอย่างดี—วิมส์รู้ว่าตอนนี้เขาต้องมองหาตรอกที่พื้นเป็นเลนสลับกรวดเล็ก ๆ ตรอกนี้เป็นจุดที่พวกช่างทิ้งเศษหินที่พวกเขาไม่ใช้ เขาต้องมองหาบริเวณที่มีรางน้ำ –นั่นไง แล้วตรงไหนล่ะที่ปูด้วยกรวดทรงเหลี่ยม— วิมส์ลืมตา ตรงหน้าเยื้องไปทางซ้าย เขามองเห็นตึกทรงแปลกตาขนาดสามห้อง ตึกตรงกลางดูเหมือนจะเป็นวัด วิมส์เดาว่าพระพวกนี้มาจากแถวศูนย์กลางพิภพแบน ประตูวัดถูกล็อกปิดสนิท วิมส์เคาะประตูแต่ไม่มีคนขาน วิมส์ใช้ดาบฟันประตูแต่มันไม่แม้แต่จะเป็นรอยแม้ซักนิด วิมส์หันไปมองร้านโกโรโกโสที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ ซึ่งเปิดประตูทิ้งไว้ วิมส์รู้สึกคุ้นตากับร้านนี้ไม่น้อย ครั้งหนึ่งนี่เคยเป็นร้านรับตัดเสื้อและเย็บรองเท้าแต่ตอนนี้มันกลายเป็นร้านขายเสื้อผ้าเก่า วิมส์ก้าวเข้าไปในร้าน ข้างในนั้นมืดและเต็มไปด้วยฝุ่น ในร้านนั้นทุกแห่งแขวนเต็มไปด้วยเสื้อผ้า ชั้นทุกชั้นในร้านวางไว้ด้วยลังมากมาย ที่พื้นก็วางเต็มไว้ด้วยรองเท้าคู่แล้วคู่เล่า ถ้าความจนมีกลิ่น กลิ่นความจนคงเหมือนกลิ่นในร้านนี้นี่แหละ แค่ก้าวเข้าไปในร้าน วิมส์ก็หลงติดอยู่ข้างในเสียแล้ว วิมส์เดินฝ่าแถวเสื้อผ้าแถวแล้วแถวเล่า จามและไอเป็นบางครั้งเมื่อฝุ่นที่ฟุ้งขึ้นมาปลิวเข้าจมูก วิมส์ชักสงสัยว่าเคยมีใครหลงติดอยู่ในนี้จนตายบ้างหรือเปล่า และถ้ามีจะมีใครรู้บ้างหรือไม่ ขณะที่วิมส์ผลักแถวเสื้อเก่า ๆ เลอะน้ำมันนั้นเอง “มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?” วิมส์หันขวับ วิมส์ไม่เห็นใคร กระทั่งเขาเหลือบตาลงมอง ชายหัวล้านร่างเล็กผอมภายใต้เสื้อโทรมกำลังยืนอยู่ตรงหน้า ประหลาดที่ดูเหมือนเขารู้ชื่อชายคนนี้ “เอ้อ คุณคือคุณไชน์..” “ชื่อของผมคือซุนไชน์ซัน (Soon Shine Sun)” เขาคลำเสื้อที่วิมส์จับอยู่ “อู้ เลือกเก่งมาก ของดีทีเดียว เจ้าของเก่าเป็นนักบวช ผมคิดแค่ห้าสิบเพนนี ไม่ยากขายหรอกแต่ตอนนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ” วิมส์แขวนเสื้อกลับก่อนจะโชว์ตราพลตระเวน นายซันมองที่ตราและเอ่ยขึ้น “ผมจ่ายของเดือนนี้ไปแล้วนะ หนึ่งดอลลาร์ต่อเดือนไม่ใช่รึ ไหนว่าจะไม่มีปัญหาไง ผมจ่ายแล้วจริง ๆ นะ” “จ่ายแล้ว?” วิมส์งง “จ่าคนหนึ่งเป็นคนมาเก็บ เขาบอกว่าเดือนละหนึ่งดอลลาร์ แล้วจะไม่มีเรื่องไง” “ไอ้เควิร์ก” วิส์พึมพัม ก่อนจะหันมาพูดกับนายซัน “คุณไม่ต้องจ่ายตำรวจอีกแล้ว เราจะคุ้มครองคุณเอง” นายซันมองหน้าวิมส์ด้วยอาการไม่เชื่อ “เอาละ ตอนนี้ผมกำลังยุ่ง” วิมส์ตัดบท “ประตูหลังอยู่ไหน ผมกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่นะ” “ได้ ได้ ผมจ่ายค่าคุ้มครองก็ได้ เดือนละหนึ่งดอลลาร์ใช่มั้ย?” นายซันรุกลี้รุกลน วิมส์หงุดหงิด เขาเดินฝ่าเข้าไปในแถวเสื้อผ้าตรงหน้า แสงสะท้อนสะดุดตาวิมส์ เขาเปลี่ยนทางทันที ไม่ไกลนักเขาก็มาถึงเคาน์เตอร์ ข้างหลังนั้นมีประตูอย่าหลังม่านลูกปัด วิมส์ลุยผ่านกองเสื้อผ้าเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ข้างหลังประตูนั่น นายซันหลบเข้าไปหลังตุ๊กตาลองเสื้อตัวเก่าคร่ำคร่า เขาดัดแขนตุ๊กตาตัวนั้น ตาของมันเรืองแสงขึ้น “นี่หมายเลขสาม” นายซันกระซิบที่ข้างหูตุ๊กตา “เขาเข้าไปแล้ว ท่าทางโกรธมากด้วย” ประตูหลังที่วิมส์เห็นนั้นล็อกอยู่ แต่ก็เปิดออกเมื่อวิมส์กระแทกใส่ ข้างนอกนั้นเป็นลานแคบ ๆ วิมส์มองที่กำแพงซึ่งกั้นลานนี้กับลานของวัดข้าง ๆ เขากระโดดเกาะกำแพงและตะเกียกตะกานข้ามไป วิมส์ร่วงหงายหลังลงไปที่ฝั่งตรงข้าม เขาลุกขึ้นและมองไปรอบ ๆ และเห็นชายคนหนึ่งในจีวรนั่งอยู่ตรงม้าหิน “จะรับชาหน่อยไหม ผู้การ” ภารโรงพูดยิ้ม ๆ “ผมไม่ต้องการชา!” วิมส์คำรามขณะที่เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้น ภารโรงหยิบก้อนเนยจามรีทิ้งลงในถ้วยชาข้าง ๆ ตัว “แล้วถ้างั้นคุณต้องการอะไรล่ะ คุณวิมส์? อ้อ ว่าแต่ว่า เท้าคุณนี่นำทางได้ดีทีเดียวนะ” “คุณรู้ว่าผมต้องการอะไร ผมรับต่อไปไม่ไหวแล้ว!” “จริง ๆ นะคุณวิมส์ ชาซักหน่อยน่าจะช่วยให้คุณสงบอารมณ์ลงได้เยอะทีเดียวละ” ภารโรงว่า “ไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อม! เมื่อไหร่คุณจะส่งผมกลับเสียที?” ชายอีกคนปรากฏตัวใกล้ ๆ วิมส์ เขาดูสูงและหนากว่าภารโรง เขามีผมหงอกขาวและมีบุคลิกของนายธนาคาร เขายื่นถ้วยชาในมือให้วิมส์ วิมส์ลังเลแต่ก็รับถ้วยชาไว้ก่อนจะเทมันลงบนพื้น “ผมไม่ไว้ใจพวกคุณ” วิมส์ว่า “คุณอาจจะใส่อะไรไว้ก็ได้” “ผมไม่คิดว่าของที่เราใส่ลงไปจะแย่ไปกว่าชาแก่ทีคุณกินอยู่ทุกทีหรอกนะ” ภารโรงว่า “โปรดนั่งลง ใต้เท้า” วิมส์นั่งลงที่ม้าหินอย่างเหนื่อยอ่อน ความโกรธของวิมส์เองก็สงบลงพอควรแต่ก็ยังกรุ่นอยู่ข้างใน วิมส์ล้วงเอาบุหรี่งอ ๆ ขึ้นมาคาบไว้โดยอัตโนมัติ “ภารโรงบอกว่ายังไงคุณก็จะหาเราเจอ” พระคนสูงว่า “ความลับที่ไม่เป็นความลับนี่แย่จริง ๆ” “จะห่วงทำไม?” วิมส์ประชด “คุณแค่เล่นกับเวลานิดหน่อย แล้วมันก็จะเหมือนกับไม่เคยเกิดขึ้นไม่ใช่เรอะ” “นั่นไม่ใช่วิธีของเรา” ภารโรงตอบเรียบ ๆ “แล้วจะให้ผมทำไง? จะให้ผมออกไปถามหาพระที่เลื่อนเวลาได้อย่างพวกคุณจากคนตามถนนงั้นหรือ มีหวังผมได้ไปอยู่โรงพยาบาลบ้าแน่!” “นี่คือคิว” ภารโรงแนะนำ “เมื่อถึงเวลา เขาจะเป็นคนส่งคุณกลับ แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่” วิมส์ถอนใจ ความโกรธของเขาสงบลงแล้วคงเหลือแต่ความสิ้นหวัง เขาเพียงจ้องไปที่กองหินตรงหน้า พวกมันดูคุ้นเคยอย่างประหลาด “วันนี้ผมเพิ่งคุยกับคนที่กำลังจะตาย” วิมส์พูด “แล้วคุณรู้มั้ยว่ามันทำให้ผมรู้สึกยังไง? คุณรู้มั้ยว่ามันแย่ขนาดไหน?” พวกพระมองวิมส์อย่างแปลกใจ “เรา รู้” คิวเอ่ยขึ้น “ใช่ เรารู้” ภารโรงเสริม “ทุกคนที่เราคุยล้วนกำลังจะตายทั้งนั้น ทุกคนที่คุณคุยด้วยก็เหมือนกัน ทุกคนล้วนต้องตายทั้งนั้น ใต้เท้า” “ผมเปลี่ยนประวัติศาสตร์ คาร์เซอร์ก็ด้วย ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต แค่เหยียบมดตายสักตัวผมก็อาจเปลี่ยนอนาคตได้ ใช่มั้ย?” ภารโรงโบกมือ “ผมบอกคุณแล้ว คุณวิมส์ ประวัติศาสตร์น่ะมีวิถีของมันเอง เหมือนเรือแตกนั่นแหละ ให้คุณว่ายเข้าฝั่งให้ตาย คลื่นจากเรือก็อาจซัดคุณไปจนได้ อย่างที่เขาว่าไว้ ‘ทะเลน่ะไม่สนใจหรอกว่าปลาจะว่ายไปทางไหน’ คนเราทุกคนมีจุดจบของตัวเองทั้งนั้น” “แต่มันไม่จริงสำหรับคีล คาร์เซอร์เพิ่งฆ่าเขา” “และนั่นเป็นจุดจบของคีลในปัจจุบันแห่งนี้” คิวว่า “ในปัจจุบันแห่งอื่นคีลก็จะมีอีกบทบาทสำหรับเขา สำหรับคุณ คุณวิมส์ คุณมีหน้าที่ต้องว่ายให้ถึงฝั่ง ไม่อย่างนั้น ” “ มันก็จะไม่มีฝั่ง” ภารโรงสรุป “ไม่ ผมไม่ยอมรับ” วิมส์ปฏิเสธ “ไอ้ที่เป็นอยู่นี่น่ะ ผมไม่ได้กำลังว่ายน้ำ ผมกำลังจะจมต่างหาก แรก ๆ มันก็สนุกดีอยู่หรอก ได้สัมผัสชีวิตบนถนนอีกครั้ง แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจ ผมไม่แน่ใจว่าอนาคตยังมีซีบิลสำหรับผมอีกหรือเปล่า ความจำของผมยังเป็นเรื่องจริงอีกหรือไม่ ตอนนี้สิ่งที่ผมรู้มีแค่สาวน้อยซีบิล เธอยังจะเป็นภรรยาผม เป็นแม่ของลูกผมอีกหรือเปล่า? หรือว่าทั้งหมดนี้จะกลายเป็นแค่ความฝัน คุณยืนยันกับผมได้มั้ยว่ามันจะเกิดขึ้นจริง ๆ” พระทั้งสองเงียบ ภารโรงชำเลืองมองคิวซึ่งก็เพียงแต่ยักไหล่ ภารโรงชำเลืองคิวกระทั่งคิวต้องยกมือยอมแพ้ อาการของคิวบอกว่า –เอาละ เอาละ ฉันยอมแพ้ แล้วแต่แกก็แล้วกัน-- ภารโรงกล่าวขึ้นช้า ๆ ในที่สุด “ตกลง เราจะช่วยคุณ ผู้การ คุณอยากรู้ใช่มั้ยว่าคุณยังมีอนาคตที่คุณรู้จัก อะไรซักอย่างที่คุณจับต้องได้ อะไรที่คุณสามารถรู้สึก สามารถเป็นเจ้าของ อะไรที่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยว ผมคิดว่าเราสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ แต่ว่า ” “ แต่อะไร” “แต่ว่าคุณต้องปีนข้ามกำแพงนั่นกลับไปสวมบทนายดาบคีล คุณต้องเป็นจนถึงวาระสุดท้ายของเขา คุณจะออกคำสั่งที่คีลควรจะสั่งและต้องสั่ง คีลจะยืนประจัญและทำหน้าที่ของเขาจนถึงที่สุด” “แต่มันไม่ได้มีแค่คีล ” “ใช่ ส่วนคุณ ผู้การวิมส์ คุณก็มีหน้าที่ของคุณด้วย” “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ปล่อยคาร์เซอร์ไว้ที่นี่แน่” “ดีมาก แล้วเราจะติดต่อกับคุณ” วิมส์ดีดก้นบุหรี่ลงกับพื้นก่อนจะเงยหน้ามองกำแพง “ก็ได้ ผมจะทำหน้าที่ของผม แต่เมื่อถึงเวลา ” “เราจะจัดการทุกอย่าง” ภารโรงตอบ “เพียงแต่คุณ ” ภารโรงชะงัก เสียงอะไรซักอย่างขยับอยู่ลึก ๆ “ตายห่-” คิวอุทาน วิมส์ก้มลงมอง ก้นบุหรี่ของวิมส์ยังคงหล่นอยู่ที่พื้น แต่รอบ ๆ ก้นบุหรี่นั้นลานหินแห่งความสงบไม่ได้สงบอีกแล้ว ก้อนกรวดเล็ก ๆ ขยับขึ้นลงเหมือนคลื่นน้ำ หินมนก้อนใหญ่ถูกคลื่นกรวดเล็ก ๆ ปั่นจนหมุนติ้ว วิมส์เพิ่งสังเกตว่าสวนทั้งสวนกำลังเคลื่อนไหวไปพร้อมกับกลุ่มควันสายเล็ก ๆ ก้านไม้ขีดของวิมส์กระโดดจากหินก้อนหนึ่งไปยังอีกก้อนหนึ่งเหมือนกับเม็ดข้าวเปลือกที่มดส่งต่อ ๆ กัน “สวนนี้ขยับได้ด้วยรึ” วิมส์ถาม “ในทางทฤษฎี มันเป็นไปได้” ภารโรงอ้ำอึ้ง “ผมว่าถึงเวลาที่คุณควรไปแล้วล่ะ คุณวิมส์” วิมส์มองสวนที่เคลื่อนไหวอยู่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยักไหล่และปีนกลับขึ้นไปบนกำแพง “เหลือเชื่อ” คิวว่า “คุณทำได้ไงน่ะ” “ฉันเปล่า” ภารโรงตอบ “คิว เราพอจะ ” “ถ้าจะขอเลื่อนเวลาอีกล่ะก็” คิวตอบ “เห็นจะไม่ได้ว่ะ แค่นี้ก็ยุ่งพออยู่แล้ว” “ก็ได้” ภารโรงยอมแพ้ “ถ้างั้น ผมจะส่งคนออกไปหา ไม่ว่าจะเป็นริมรั้ว ร้านรับของโจร โรงรับจำนำ หรือที่ไหนก็แล้วแต่ เราจะหามันให้พบ ผมเข้าใจเขา แค่คำว่าหน้าที่ยังไม่พอสำหรับเขา เขาต้องการความจริงที่เขาจับต้องได้และผมรู้ว่าผมหาให้เขาได้” พวกเขามองกลับไปที่สวนซึ่งกำลังเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง พวกเขารู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งประวัติศาสตร์ที่กวาดออกไปสู่โลกข้างนอก จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ม.ค. 47 16:14:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปกหนังสือ จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ม.ค. 47 17:04:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สาธารณรัฐประชาชนแห่งถนนทรีเคิลไมน์ ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ม.ค. 47 18:41:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : booklovers - [ 12 ม.ค. 47 06:14:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เซฟ... ตอนนี้ถึงประมาณกี่เปอร์เซ็นต์แล้วครับ จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 12 ม.ค. 47 07:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เหลืออีกราว 100 หน้า ก็ประมาณว่าเรามาได้ 2/3 แล้วครับ จากคุณ : Away from Thailand - [ 12 ม.ค. 47 07:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อันบนนั่นเป็นปกแบบ American หรือคะ จากคุณ : ทินา - [ 13 ม.ค. 47 21:38:31 A:203.156.4.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ครับผม มองดูน่าเบื่อมากเมื่อเทียบกับของอังกฤษ ทุกเล่ม ทุกตอน ที่พิมพ์ในอเมริกามีปกลักษณะอย่างนี้ทั้งสิ้น จากคุณ : Away from Thailand - [ 14 ม.ค. 47 07:20:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 Discworld - Night Watch (25) ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2628378 จากคุณ : Away from Thailand - [ 17 ม.ค. 47 06:05:49 ]