ความคิดเห็นที่ 1 <<นอกเรื่อง>> ผีเบเลกน่ะ อุงโกะปลุกให้แล้วเน้อ ไม่ต้องมาพะวงหรอกทูริน ไปเคลียร์เรื่องฟินดุยลัสกับแม่นางเนียนเนยให้ลงตัวก่อนเถอะ หุ หุ ปล. เดี๋ยวค่ำๆจะแวะมาแต่งต่อนะ จากคุณ : Meliot - [ 12 ม.ค. 47 14:29:22 A:202.57.183.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรียนท่านผู้อ่าน  ตอนนี้ยาวหน่อยนะคะ ชดเชยที่ไม่ได้แต่งหลายวัน .............Meliot ^^" ในเช้าวันหนึ่งอากาศสดใส  แสงแดดอ่อนส่องลงมากระทบน้ำค้างบนยอดหญ้าเป็นประกายระยิบระยับ ไม่เว้นแม้แต่ในอวาธาร์ แหล่งพำนักของอุงโกะแมงมุมสาวร่างยักษ์ สถานที่ที่จะพบสิ่งสวยงามเป็นที่สุดท้ายของอาร์ดาแลนด์ “แค่ก แค่ก” ท่ามกลางฝุ่นผงสีเทาที่ปลิวกระจัดกระจาย  ตรงกลางของกลุ่มฝุ่นนั้น ปรากฏเงาของร่าง ๆ หนึ่งที่ดูจะมีส่วนขยายด้านข้างมากกว่าด้านสูง   “แค่ก แค่ก แค่ก .ฮ ฮัดดดดดดดด เช้ยยยยยยยยย” เงาร่างยักษ์เจ้าของเสียงจามสนั่นหวั่นไหว ค่อยๆปัดเศษฝุ่นออกจากเสื้อคลุมกำมะหยี่อย่างเคืองๆ  “เพิ่งถอยออกมาใหม่แท้ๆ ไม่น่าซื้อสีดำมาเลย  สีชมพูช็อคกิ้งพิงค์น่าจะดีกว่า” เสียงพึมพำเบาๆดังขึ้นเป็นเชิงด่าตัวเอง “เอาล่ะ วันนี้วันดี ต้องขายของได้แน่ๆ”  ชายหนุ่มเปรยขึ้นอย่างให้กำลังใจตนเอง  มือทั้งสองข้างรีบจัดเสื้อคลุมสีดำตัวเก่ง ให้เข้าที่เข้าทาง และไม่ลืมที่จะจับปอยผมด้านหน้าลงมาบิดเป็นเกลียวระหน้าผาก เพิ่มความเซ็กซี่แบบหนุ่มยุค 70s “สวัสดีคร้าบบบบบบบบ ทูริน ทูแรมบาร์ มาบริการท่านถึงบ้านแล้วคร้าบบบบบบบบบ ไม่ซื้อไม่หา ขอเพียงแต่ท่านโผล่หน้ามาดูก็พอใจแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบ” *********************************** บานประตูหินหนายักษ์ค่อยๆเลื่อนเปิดออกอย่างช้าๆ  ฉับพลันทูริน จอมดอบยอดนักเซลส์ ต้องตกใจอย่างสุดขีดกับร่างที่แง้มประตูออกมา ไม่ใช่สาวน้อยรูปร่างเพรียวที่ใส่ชุดนอนบางๆเนื่องจากยังคงเป็นเวลาเช้า ไม่ใช่สาวสวยหุ่นเซ็กซี่ ผู้ใส่ชุดราตรีสีดำเนื่องจากเพิ่งกลับมาจากการแดนซ์กระจายที่คลับ แต่สิ่งที่ทูริน ทูแรมบาร์เห็นนั้น คือเรียวขาอันล่ำสัน 4 ข้างที่ช่วยกันผลักหินหน้าปากถ้ำ กับใบหน้าที่มีแว่นสีดำใหญ่ยักษ์ปกปิดอยู่เกือบมิด  อันชวนให้นึกถึงแผงโซลาเซลส์มากกว่าแว่นตากันแดด เห็นประตูแบบนี้ ทำไมเขาถึงยังคิดว่าจะเป็นสาวน้อยมาเปิดได้ฟะ  แต่เมื่อสถานการณ์มันมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องลองดูล่ะ The show must go on สิ่งที่อุงโกะมองเห็นผ่านแว่นตากันแดดที่เธอมักสวมใส่เสมอในวันที่อากาศแจ่มใสอย่างนี้ก็คือ หนุ่มร่างอวบผู้พยายามอำพรางส่วนเกินไว้ด้วยเสื้อคลุมสีดำ ที่บัดนี้มีสีขาวแทรกเป็นหย่อมๆ มองเผินๆคล้ายกำมะหยี่ขนเริ่มหลุด แต่ถ้ามองอย่างตั้งใจ ละม้ายคล้ายสุนัขขนร่วง  ปอยผมบนหน้าผากนั้นเล่า  ก็ช่างเหมือนกับโปเต้ที่เจ้าเกาพุงซื้อมากินอยู่ประจำ  รวมๆแล้ว เป็นชายหนุ่มที่ท่าทางหน้าตาน่ากินคนหนึ่ง “ข้าฯ ว่า  หน้าเจ้าคุ้นตาข้าอยู่นะ”  อุงโกะแมงมุมสาวร่างยักษ์ ถามขึ้นด้วยวรรคทองของชาวโรฮัน  “บรรพบุรุษเจ้าเคยถูกแมงมุมกินหรือเปล่า?” “ม..ม ไม่มั้ง ง ง”  ขาทั้งสองข้างทูริน ยอดนักเซลส์ เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้  “เผอิญข้ามีเหตุ จ จ .จำเป็นจะต้องหาตังค์เป็นค่าเดินทางโดยด่วน ล เลย เอาสินค้าหายากบางอย่างมาเสนอขาย น .น..น่ะครับ” “สินค้าหนีภาษีหรือเปล่า ไม่เอาด้วยนะ หมู่นี้ท่านเมลคอร์เริ่มเอาจริง   วันก่อนเห็นว่าจะไปเก็บส่วยอ่างที่มิดเดิ้ลเอิร์ธ  ข้าไม่อยากยุ่งกับพวกวาลาร์”  อุงโกะบ่นขึ้นอย่างยืดยาว ขาหน้าทั้งคู่เริ่มแกะโรลที่ม้วนขนอยู่ “รับรองได้  สินค้าทุกชิ้นของข้าถูกกฎหมายแน่นอน รับประกันด้วยนาท่าน ของแถมอีกเพียบ” ทูริน เริ่มรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันของเขาแน่แล้ว เมื่อเห็นประกายแวววาววูบหนึ่ง ภายใต้แผงโซลาเซลส์เมื่อได้ยินคำว่าของแถม  ทูริน จอมดาบทมิฬ ผู้ผันตัวเองมาเป็นเซลส์แมนจำเป็นเพื่อหาตังค์ไปเป็นค่าเดินทางตามหาน้ำตาแม่นางฟินดุยลัส เริ่มเปิดลังที่แบกมาอย่างกระวีกระวาด   “นี่เลยครับ  สินค้าสำหรับสาวงามเช่นท่าน”   หึ หึ หึ ได้ผลแน่นอน  ทูรินคิดในใจเมื่อเห็นประกายตาอันแวววาวฉายขึ้นมาอีกสองวูบ “นั่นคือสิ่งใด วานบอก”  อุงโกะถามขึ้น ขาหน้าทั้งสี่บิดไปมาอย่างขวยเขิน หึ หึ หึ ขายได้แน่ 100%  วันนี้ วันของเราจริงๆ  ทูรินแทบอยากจะตะโกนแทนการคิดในใจ “สิ่งนี้คือครีมหน้าเด้งสูตรของพระนางเมเลียน ไมอาร์ผู้งดงามแห่งมิดเดิ้ลเอิร์ธไงท่าน  ราชสำนักของพระนางมีแต่สาวงามหน้าเด้งกันทั้งนั้น  ท่านเคยได้ยินชื่อของแม่นางลู่เธียน เอ้ย ลูธิเอนหรือเปล่าล่ะ นางเป็นพระธิดาของพระนางเมเลีย งามไม่บันยะบันยังเลยเชียว” “ซื้อ ซื้อ ขายยังไงว่ามา”  คราวนี้ทูรินมองไม่ผิด เขาว่าเห็นเงาของเบเรนเดินไปมาไหวๆอยู่ในแผงโซลาเซลส์ทั้งสอง “ถังละ 100 ปอนด์ขาดตัว หุ่นอย่างท่าน 3 ถัง รับรองผลใน 5 นาที” ทูรินงัดเอาลูกคิดรุ่นดึกดำบรรพ์มาคำนวณอย่างว่องไว “เจ้าหนุ่มน้อย เจ้าคงไม่เคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับแมงมุมที่ชอบกินผู้ชายหน้าตาดีเป็นอาหารเช้ากระมัง”  อุงโกะเอ่ยขึ้นอย่างเปรยๆ อย่างไม่รู้ว่านั่นคือประโยคคำถามหรือประโยคบอกเล่า “อุ้ย ขออภัย ข้าคิดเลขพลาด ถังละ 75 ปอนด์เท่านั้นล่ะท่าน”  ทูริน ยอดนักเซลส์เริ่มฉุกคิดได้ว่า นั่นต้องเป็นประโยคบอกเล่าแน่นอน “ถ้างั้นเจ้าก็คงไม่เคยได้ยินเรื่องของแมงมุมที่ชอบกินผู้ชายที่หน้าตาไม่ดีเป็นอาหารว่างเหมือนกันล่ะสินะ” อุงโกะเริ่มหันมองเล็บที่ขาหน้าทั้งสองข้างอย่างเย็นใจ “สำหรับท่านที่ซื้อสินค้าของเราช่วงนี้ เราลดกระหน่ำ 50 % พร้อมรับของแถมสุดพิเศษ คู่มือนำชมมิดเดิ้ลเอิร์ธ ฉบับอัพเดทล่าสุด”  น้ำตาของเซลส์จำเป็นเริ่มไหลลงอก   คัมภีร์ปลุกชีพน่าจะเปลี่ยนมาใช้น้ำตาลูกผู้ชายแทนนะ “ตกลง ข้าซื้อ”  ไหนลองบอกวิธีใช้มาซิ  อ้อ ที่สำคัญ ข้าอยากรู้ว่า เจ้ามาถึงที่นี่ได้ยังไง  และเหตุใด เตาอั้งโล่ของข้าถึงแตกละเอียดอย่างนั้น และแล้วเช้าวันที่สดใสก็จบลงด้วยความสดใสของอุงโกะ และความล้มเหลวในธุรกิจอีกคราของทูริน ทูแรมบาร์ จอมดาบทมิฬ” ************************************* ตัดมาที่ “กระท่อมน้อยลุงทอม” ธุรกิจส่วนตัวของป๋าทอม บอมบาดิล ที่ยกหน้าที่การบริหารงานทั้งหมดให้แก่ลูกสาวทั้ง 5  ซึ่งตอนนี้ก็ได้ต้อนรับลูกค้ากิตติมศักดิ์รายหนึ่งอยู่ จากการแนะนำขององค์เอลูวาตาร์ ฟิงกอลฟิน เอลฟ์หนุ่มผมทอง ได้มาพักร้อนอยู่ที่นี่ได้หลายเพลาแล้ว  ชีวิตทุกวันดุจดังงานเลี้ยง ไม่รู้คืนวันเวลา รู้เพียงแต่ว่ามีสาวน้อยหน้าแฉล้มทั้งห้า หมุนเวียนกันมาเป็นเพื่อนคุยไม่เคยขาด หากแต่วันนี้ เป็นวันแรกที่เขาต้องอยู่คนเดียว เนื่องจากสาวงามทั้งห้าลูกป๋าทอมนั้น จำเป็นต้องเข้าเมืองไปหาซื้อน้ำสีอำพันไว้รองรับเขาอีก “ฟิงกี้คะ ฟิงกี้อยู่คนเดียวได้นะคะ”  สาวน้อยตาคมที่ฟิงกอลฟินจำได้ว่าคือน้องสาม เอ่ยขึ้นอย่างอาลัยอาวรณ์ “ได้สิจ๊ะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก”  เฮ้อ ทำไมชีวิตช่างสุขีเช่นนี้นะ และยิ่งมั่นใจเมื่อมองเห็นแววตาอันห่วงใยจากน้องหนึ่ง น้องสอง น้องสี่และน้องห้า ที่มองมายังเขา “รีบไปรีบมาเถอะจ้ะ ไปช้า กลับช้า พี่เหงา”  ฟิงกอลฟินเริ่มใช้ลูกอ้อนซึ่งเขารู้ดีว่าได้ผลเสมอ “ค่ะ เดี๋ยวพวกเราจะรีบไปเดี๋ยวนี้”  น้องหนึ่งผู้เป็นพี่ใหญ่สุดเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นเช่นเดียวกับแดดยามเช้า  “แต่อย่าลืมที่พวกเราเตือนนะคะ  อย่าเปิดประตูกระท่อมให้ใครเข้ามาโดยเด็ดขาด  แถวนี้มีสิ่งลึกลับมากมายรายรอบเราอยู่ อย่าลืมนะคะฟิงกี้” ขบวนสาวงามทั้งห้าหันโบกมือให้ ก่อนจะเดินลับสายตาไป  ทำไมนะเราถึงรู้สึกว่านั่นคือการสั่งเสีย  ฟิงกอลฟินคิดในใจ  เมฆดำก้อนหนึ่งพัดมาทางเขาสุสาน บดบังแสงอาทิตย์จนเกิดเงาใหญ่วูบหนึ่งดุจดังเงามรณะที่เยื้องย่างมาหาฟิงกอลฟิน ************************************* ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฟิงกอลฟินผงะลุกขึ้นจากโซฟา  จังหวะการเคาะแบบนี้ไม่ใช่รหัสที่น้องหนึ่งถึงห้าให้ไว้นี่ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก คราวนี้จังหวะเคาะกระชั้นถี่ขึ้นอย่างร้อนรน  ทันใดนั้น น้ำเสียงอันแว่วหวานก็ดังตามมา “มีใครอยู่บ้างมั้ยคะ ช่วยซื้อแอบเปิ้ลของหนูหน่อยเถอะค่ะ” ฟิงกอลฟินเดินตามเสียงอันหวานหยดย้อยนั้นไปถึงประตู หลงลืมคำสั่งเสียของน้องหนึ่งถึงห้าจนหมดสิ้น  โถ เด็กน้อยที่ไหนนะ มาขายของถึงที่นี่ ช่างน่าสงสารเสียจริง เมื่อมองลอดช่องกุญแจออกไป หัวใจของฟิงกอลฟินก็กระตุกอย่างแรง  นั่นไม่ใช่หนูน้อยหมวกแดงแบบในนิทานที่เขารู้จักนี่  แต่เป็นสาวน้อยเสื้อคลุมแดงยืนอยู่หน้ากระท่อมอย่างหวาดผวา โถ โถ โถ “เจ้ามาทำอะไรในป่าลึกอย่างนี้” แก้มของสาวน้อยชุดแดง แดงขึ้นจนเป็นสีเดียวกับเสื้อคลุม เมื่อเห็นชัดว่า ผู้ที่มาเปิดประตูนั้นหล่อกำยำเพียงใด  น้ำเสียงของเขาก็ช่างเสนาะหูยิ่งนะ มีเพียงแววตาเท่านั้นที่ดูกรุ้มกริ่มไม่ค่อยน่าไว้วางใจ “หนูเอาแอปเปิ้ลมาขายค่ะ ช่วยซื้อด้วยเถิดท่าน เดินมาตั้งไกล ไม่มีใครช่วยซื้อเลย”  เสียงหวานๆนั้นเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาและสั่นเครือ น้ำตาหยดน้อยๆ ไหลลงระแก้ม  ฟิงกอลฟินแทบอยากจะเข้าไปช่วยไล้ออกอย่างแผ่วเบา “ช่างน่าสงสารเสียจริง  มา มา เดี๋ยวป๋า เอ้ย ข้า จะช่วยซื้อ ว่าแต่ แอปเปิ้ลนี้ หวานเหมือนคนขายหรือเปล่าจ๊ะ” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงแยงตาหรือเทพเบื้องบนดลใจ  สาวน้อยในชุดแดงเหมือนจะเห็นว่าเส้นผมสีทองอันสลวยนั้น ขมวดเกลียวเป็นรูปหัวงูอย่างน่าประหลาด “ลองชิมดูก็ได้ค่ะ หนูไม่ว่าอะไรหรอก . แอปเปิ้ลนะคะ หนูหมายถึงแอปเปิ้ล” อะไรบางอย่างในน้ำเสียงนั้น เชิญชวนให้ฟิงกอลฟินหยิบแอปเปิ้ลสีแดงจัดจ้าลูกหนึ่งขึ้นมากัดอย่างงงงวย   เพียงชั่วครู่ สายตาของเอลฟ์หนุ่มก็เริ่มพร่าเลือน มองเห็นสาวน้อยชุดแดงตรงหน้ามีขาแปดขาขึ้นมากระทันหัน   แต่ก็ยังไม่วายทำเสียงหล่อขายขนมจีบต่อ “เอ่อ . หนูชื่ออะไรจ๊ะ” สิ้นเสียงคำถาม ร่างกายของเขาก็ชาแปลบ ขาทั้งสองข้างหมดความรู้สึก โลกทั้งโลกที่เคยสว่างกลับมืดมัวลง  แสงเดียวที่เห็นตอนนี้คือ สาวน้อยชุดแดง ที่กำลังปลดเสื้อคลุมออกอย่างช้าๆ   ข้างในนั้นไม่ใช่ชุดเกาะอกสีแดงกระโปรงสั้นอย่างที่เขาจินตนาการไว้ แต่กลับเป็นร่างของสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ แย่แล้ว เขาหลงกล “หนูชื่ออุงโกะจังค่ะคุณพี่ขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” ฉับพลันร่างทั้งร่างของฟิงกอลฟินก็ถูกอุ้มลอยขึ้นจากพื้นด้วยขาหน้าที่ทรงพลังทั้งสองข้างของอุงโกะ พร้อมกับเส้นใยหนาและเหนียวพ่นไปยังร่างที่ถูกหมุนอย่างกับลูกข่าง  ด้วยมาดของสาวขายขนมสายไหม ไม่นานนักร่างของฟิงกอลฟินก็ไม่ต่างอะไรกับดักแด้ ดวงหน้าอันงดงามบัดนี้ซีดเซียว ดวงตาเบิกโพรง “นอนรอน้องหนึ่งถึงห้าอยู่ที่นี่นะจ๊ะ คนดี  วันนี้วันดี อุงโกะไม่ฆ่าคน  ไปล่ะ ลัล ลัล ล้า” ************************************ “อ้าว กลับมาแล้วเหรอท่าน ไปไหนมาน่ะ ทำไมมีขี้เถ้าติดเต็มตัวเลยล่ะ”  เกาพุงหนอนยักษ์สหายสนิทเงยหน้าขึ้นมาทักอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหันกลับไปทายาแก้เชื้อราที่พุงต่อ “ไปเดินเล่นมา ลองของเล่นใหม่ด้วย ดูสินี่ไง ‘ผงฟลู’  ข้าซื้อมาจากเซลส์แมนตกยากคนหนึ่ง เดินทางไปไหนมาไหนสะดวกดีจริงๆนะ”  อุงโกะค่อยๆปัดเอาฝุ่นขี้เถ้าออกจากขนขาอย่างเบาๆ “แล้วไปถึงไหนมาล่ะ หน้าตาถึงได้สดชื่นขนาดนั้น” ก๊อก ก๊อก บัลล็อกน้อยถามขึ้นอย่างงัวเงีย  ก็อย่างที่รู้วันนี้วันดี ก๊อก ก๊อก เลยถือโอกาสนอนถึงบ่ายโมง “ไปเยี่ยมเพื่อนที่มิลเดิ้ลเอิร์ธมาน่ะ ก็วันนี้วันดีนี่นา  เออ นี่ ก๊อก ก๊อก ถ้าเจ้าบินผ่านไปแถวๆนคร Doriath แวะซื้อครีมหน้าเด้งของพระนางเมเลียนให้ข้าหน่อยนะ  ของเขาใช้ดีจริงๆเลยทานิดเดียวเป็นสาวทันตาเห็น”     “เหรอๆ แล้วจะซื้อมาฝากนะ  ว่าแต่ก๊อก ก๊อก หิวข้าวแล้วล่ะ วันนี้วันดีเป็นวันเด็ก เราทำอะไรสนุกๆกันดีมั้ย”  ก๊อก ก๊อก บัลล็อกน้อยเริ่มชักชวนเหล่าผู้ใหญ่หัวใจเด็กทำอะไรพิเศษๆสำหรับวันดีเช่นนี้ “ถ้างั้นเรามาปิ้งหมูกินกันมั้ย  เดี๋ยวให้เจ้าเกาพุงหมักไก่มาอบด้วย” และแล้ว วันที่ดีวันหนึ่งของสามสหายฝ่ายมารก็จบลงพร้อมๆกับควันไฟและกลิ่นหมูย่างไก่อบที่หอมอบอวลอยู่ในถ้ำ   ************************************ แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 47 17:35:45 จากคุณ : อุงโกะเงา (Meliot Baggins) - [ 12 ม.ค. 47 17:03:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เดี๋ยวก่อน ... ทุกท่านงงหรือไม่ ว่า ทำไม ทูริน ดิจิตอล บาร์โค๊ด ถึงได้ตกอับจนต้องมาเป็น ทูริน ทูแรมบา เซลล์ขายครีมหน้าเด้ง ถ้าท่านงง เราจะอธิบายให้ฟัง ^^ (-_-")> ขออภัยๆ ผิดพลาดทางเทคนิค เดี๋ยวคืนนี้ จะมาอธิบายให้ ^___^  พร้อมกับ ระบำของแม่นางลู่เถียน ในตำนานเป็นของแถมด้วย แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 47 17:50:33 จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 12 ม.ค. 47 17:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "ขอโทษนะท่านพี่ ท่านรออยู่นี่เดี๋ยว แล้วข้าจะกลับมา" พูดจบ ทูริน ดิจิตอล บาร์โค๊ด ก็พุ่งตัวจากไปหาแม่นางฟิง  ทิ้งให้ แม่นางลู่ ยืนเกาหัวแกรกๆ  ไม่รู้จะงง หรือ โมโหดี -_-" o O(ไอ้น้องเลี้ยงคนนี้นี่ มันจะไม่ถามซักหน่อยเลยเหรอว่า เรามาหามันทำไม) ถึงจะเซ็งแค่ไหน ลูธิเอน ก็ยังจำต้องเดินตามทูริน ดิจิตอล บาร์โค๊ดไป เพราะธุระร้อนที่นางตั้งใจมาพูดกับทูรินนั้น ยังไม่ได้เอื้อนออกไปเลยซักแอะเดียว . . ณ คลับชานเมืองแห่งหนึ่ง ใกล้ปากถ้ำของมหานครเบเลโกส นักดาบทมิฬนั่งจิบเบียร์เย็นๆ อยู่มุมที่บาร์ (เนื่องจากวันนี้เขาออกเวรแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องไปเดินเสิร์ฟเหล้าตามโต๊ะเหมือนทุกครั้ง) มือยกแก้ว ปากจิบเบียร์อั๊กๆ แต่สายตาเยิ้มๆ ของเขากลับสอดส่ายมองหาไปทั่วบาร์ มองหาสาวๆ สวยๆ เอ้ย ฟินดุยลัส ยอดรักของเขานั่นเอง T__T แต่อนิจจา มองหาเท่าไหร่ ก็ไม่เห็นเจอซักที หรือว่านางเปลี่ยนสถานที่ท่องเที่ยวยามราตรีไปแล้ว แล้วป่านนี้ น้ำตานางไม่แห้งไปหมดแล้วเหรอ แล้วเราจะปลุกชีพเพื่อนรักขึ้นมาได้ยังไง แล้วๆๆๆ  ...... . . ณ ประตูทางเข้าคลับแห่งเดียวกัน ระหว่างที่ ทูริน ดิจิตอลบาร์โค๊ดนั่งคร่ำครวญกับตัวเองอยู่นั่นเอง ลูธิเอน ธิดาแห่งกษัตริย์ธิงโกล ยืนสอดส่ายสายตาอันคมกริบมองหาตาทูริน น้องเลี้ยง ซึ่งก็ใช้เวลาเพียงไม่นาน "ตาทูริน !!" ลูธิเอนตะโกนเรียกพร้อมตบบ่านักดาบทมิฬเบาๆ กะเอาแค่พอบ่าทรุด "อ้าว ท่านพี่ลูธิเอน" ทูรินหันไปมองตาเยิ้มๆ เพราะซัดเบียร์รอยอดรักไปหลายแก้ว ขาก็เริ่มเดี้ยงๆ เพราะนั่งนานจนเป็นเหน็บ "เจ้าหนีพี่มานั่งจิบเบียร์อยู่ที่นี่ทำไม" T_T "ข้ามาตามหาแม่นางฟิงน่ะ ท่านพี่ ข้าจะมาเอาน้ำตานางไปปลุกเบเลกเพื่อนรักให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมา แต่ ข้าไม่รู้ว่านางอยู่ที่ไหน เลยได้แต่มานั่งรอนางอยู่ที่นี่" "โถ ทูริน น้องพี่ นี่เจ้าไม่รู้หรือไงว่า เบเลก เพื่อนเจ้า ถูกปลุกขึ้นมาแล้ว" O_O "อะไรนะท่านพี่ เบเลกฟื้นแล้ว แล้วทำไมเค้าไม่ยอมมาหาข้าล่ะ หรือว่าเค้ายังโกรธที่ข้าไปฟันเค้าตาย หรือว่าเค้างอนที่ข้าไปแย่งดาบเค้ามา หรือว่า หรือว่า หรือว่า ...." ** นั่นสิ ทำไม ซอมบี้เบเลกไม่ยอมมาหาทูรินซักทีนะ -__-"" (เสียงบ่นลอยๆ จากอุงโกะ) -_-" "พอๆ พอได้แล้ว เจ้าฟังพี่ก่อนนะ" ^__^ "คร้าบบบ ท่านพี่" "คืออย่างนี้นะน้องรัก ก่อนพี่ออกจากเมืองมา พี่เช็คจากพาลัยเทียร์สอดแนม รุ่น บิลลาเด็น 2004 แล้ว ปรากฏกว่า เจ้าสามมาร ก๊อกๆ เกาพุง อุงโกะ จัดการปลุกชีพเบเลกเพื่อนเจ้าไปเรียนร้อยแล้ว" \\(^O^)// "เย้ จริงเหรอท่านพี่ อย่างนี้ข้าก็ไม่ต้องเหนื่อยปลุกตาผีเบเลกขึ้นมาเองน่ำส เยี่ยมไปเลย" ^^" "แต่ ... เอ่อ น้องรัก" "อะไรหรือ ท่านพี่" "เจ้าสามตัวนั้นไม่รู้ไปเอาตำราผิดๆ มาจากไหน ไม่งั้นก็คงลืมใส่ส่วนผสมอะไรซักอย่าง แทนที่เจ้าเบลเกจะฟื้นขึ้นมา ดันกลายไปเป็นซอมบี้ซะนี่" -___-""o O(กรรม ทำไม่เป็นยังอยากทำอีก กลายเป็นซอมบี้แบบนี้ ผิดสูตรแหงๆ) "ว่าแต่ สามมารที่ท่านพี่ว่า มันคือใครกัน ทำไมชื่อพิลึกแบบนี้ แล้วมันจะปลุกเบเลกขึ้นมาทำไม" "มันปลุกมาทำไม พี่ไม่รู้ (^^ มาฆ่าเจ้านั่นแหละ เจ้าทูริน ... เสียงเหี้ยมๆ จากอุงโกะ) แต่ที่แน่ๆ มันทั้งสามคือศัตรูอันดับหนึ่ง สอง และ สามของพวกเรา" ลูธิเอนกล่าวพลางกัดฟันกร๊อดๆ "ศัตรู ??" "ใช่ พวกมันสามตัวเป็นศัตรู พวกมันฆ่าท่านพ่อธิงโกล" พูดถึงตอนนี้ ลูธิเอน ก็เริ่มน้ำตาซึมๆ อีกครั้ง O__O "อะไรนะ !!!" แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 47 23:14:14 จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 12 ม.ค. 47 23:03:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "ในเมื่อเบเลกถูกปลุกขึ้นมาแบบผิดวิธีจนเป็นซอมบี้เช่นนี้ ทางแก้ก็มีทางเดียว คือ สังหารคนที่ปลุกเบเลกขึ้นมา เพื่อปลดปล่อยดวงวิญญาณของเขา" ทูริน ดิจิตอล บาร์โค๊ด รำพึงเบาๆ " ... ยิ่งพวกมันสามตัวเป็นศัตรูฆ่าท่านธิงโกลด้วยแล้ว ยิ่งไม่ต้องคิดอะไรมาก เรารีบไปจัดการเจ้าสามมารร้ายกันเถอะ" "ดีมาก น้องรัก" แม่นางลู่เถียนตบบ่าขวาของน้องเลี้ยงจนทรุดไปอีกรอบ ก่อนจะพูดต่อไป "เจ้าล่วงหน้าไปสอดแนมที่ถ้ำของพวกมันก่อนนะ เดี๋ยวพี่ค่อยตามไป นานๆ ได้ออกมานอกเมืองที ขอพี่แวะชมเมืองนี้ซักวันนะ" ^^" -_-" o O(อ้าว ไหงงั้นล่ะเพ่) "เอ้า นี่ ค่าเดินทาง" ลูธิเอนผู้รู้นิสัยน้องเลี้ยงดียื่นทองคำแทงโตไปให้ ซึ่งก็ได้ผล "ได้เลยครับ ท่านพี่" ทูรินทำตาเยิ้ม น้ำลายไหลยืดดด ยื่นมือมารับทองคำแท่ง แล้วหันหลัง กระหยิ่มยิ้มย่องออกไป . . (หายงงแล้วใช่มั้ย ทุกท่าน ทีนี้ มาชม "ลู่เถียนแดนซ์" กันต่อได้เลย) . . แสงสีในคลับยามราตรี ช่างตื่นตาตื่นใจแม่นางลู่เป็นยิ่งนัก เสียงเพลงเล่า ก็ช่างแสนจะเร้าใจ ลูธิเอนเท้าไฟยืนนิ่งๆ อยู่ได้ไม่นานก็อดไม่ได้ รีบพุ่งออกไปแดนซ์กระจายที่กลางฟลอร์ โดยไม่ต้องอาศัยแอลกอฮอล์ย้อมใจแม้แต่น้อย . . ?(^^)?  กำมือขึ้นแล้วหมุนๆ \\(^^\\) (//^^)// ชูมือขึ้นโบกไปมา ?(^^)?  กำมือขึ้นแล้วหมุนๆ \\(^^\\) (//^^)// ชูมือขึ้นโบกไปมา ==(^^)== กางแขน \\(^^)// ขึ้นและลง <(^^)> พับแขนมือแตะไหล่ ==(^^)== กางแขน \\(^^)// ขึ้นและลง ||(^^)|| ชูมือตรงหมุนไปรอบตัว . . -__-" เอ่อ ไม่ว่า ท่านจะมีความเห็นยังไงกับ "ลู่เถียนแดนซ์" ก็ตาม จงอย่าลืมว่า คนเรามัน นานาจิตตัง อ่ะนะ เพราะที่มุมบาร์ (คนละมุมกับที่ทูรินไปนั่งจิบเบียร์) มีชายหนุ่มในชุดเสื้อเปิดอกสีดำตามแบบที่วัยรุ่นกำลังนิยม ส่วนรูปร่างหน้าตา ตอนนี้ขอนิยามไว้สั้นๆ แค่ "หล่อ" (แต่ถ้าอีกสองสามวัน ไม่มีใครมาบรรยายสเปค เราคงใช้ กิมลี มาเป็นแบบ ... ) หนุ่มหล่อผู้นั้นกำลังตกตะลังกับอาการแดนซ์กระจายของสาวงามกลางฟลอร์อย่างหนัก จนถึงกับอุทานออกมาว่า O___O "Oh!!! Tinuviel!!!" . . (_ _) จบ ปล. นู๋โดนบังคับให้มาแต่งนะ พส นู๋ไม่เกี่ยว ...............(~^^)~   แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 47 00:02:28 แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 47 23:56:29 จากคุณ : -___-"""" (แม่มดพันปี) - [ 12 ม.ค. 47 23:37:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^_^ เพลงประกอบๆ You're just too good to be true Can't take my eyes off of you You'd be like heaven to touch I wanna hold you so much At long last love has arrived And I thank God I'm alive You're just too good to be true Can't take my eyes off of you Pardon the way that I stare There's nothing else to compare The sight of you leaves me weak There are no words left to speak But if you feel like I feel Please let me know that it's real You're just too good to be true Can't take my eyes off of you I love you baby, and if it's quite all right I need you baby to warm a lonely night I love you baby, trust in me when I say Oh pretty baby, don't bring me down I pray Oh pretty baby, now that I found you stay And let me love you baby, let me love you จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 13 ม.ค. 47 00:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอชะแว้บกลับมาทางยอดชายนายเออาเรนดิลอีกครั้งนะขอรับ m(_ _)m สายตรงจากทัวร์กอนตัดไปนานแล้วแต่ เออาเรนดิลยังนั่งครุ่นคิดอยู่ ณ ชายป่านั้นอยู่นานเนิ่นราวอสงไขย จนในที่สุดอายรันเดียร์ ยอดสหายอดรนทนไม่ได้ ต้องโพล่งขึ้นมาว่า "ข้าเข้าใจดีถึงความทุกข์ของท่าน แต่ ณ เวลาที่เราชะงักนี้ เหล่าศัตรูหาได้หยุดพักไม่ ในเมื่อท่านตัดสินใจไม่ได้ ข้าก็จะขอตัดสินใจแทนท่านแล้วกัน" เออาเรนดิล เงยหน้าขึ้นมามอง แล้วพูดว่า "ข้าตระหนักและเคารพในการตัดสินใจของเจ้า แต่การที่จะปล่อยเจ้าออกไปปฏิบัติภารกิจหาน้ำใต้ศอกมาชุบชีวิตเพื่อนเราแต่เพียงลำพังนั้น ช่างเป็นสิ่งที่เลวร้ายยิ่งนัก" "ท่านไม่ต้องพูดอีก ข้าตัดสินใจแล้ว" ว่าแล้วอายรันเดียร์ก็หยิบ"คัมภีร์คืนชีพทั่วหล้า" ขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปทันที  ในความเงียบแห่งความตกตะลึงนั้น เออาเรนดิลได้ยินเสียงแว่วๆ ลอยตามลมมาว่า "ไม่ต้องกังวลไป ภารกิจนี้ข้าจะทำให้บรรลุให้จงได้ ส่วนคัมภีร์คืนชีพทั่วหล้าสองเล่มนี้น่ะ ข้าขอเอาไปเก็บไว้เป็นทุนค่าเดินทางก็แล้วกันนะ" - -"  "คัมภีร์ตรู" เออาเรนดิลนึก แต่เขาก็ตระหนักดีว่า เขาคงไม่มีทางวิ่งตามอายรันเดียร์เพื่อนรัก นักวิ่งลมกรดแห่งซิริออน เจ้าของสถิติอาร์ดาประเภทวิ่ง 300 กิโลเอลฟ์ทันได้เป็นแน่ เขาจึงรวบรวมข้าวของที่เหลือ เดินทางกลับกอนโดลินในทันที (สำหรับใครที่นึกภาพลีลาการวิ่งของอายรันเดียร์ไม่ออกขอให้นึกถึงภาพแกนดัล์ฟวิ่งที่หน้าประตูดำนะครับ) ^ ^ ปล. หนึ่งกิโลเอลฟ์ เท่ากับ 144 กิโลมนุษย์จ้า ************************************************************** บ่ายวันต่อมา เออาเรนดิลก็เดินทางมาถึงคริสซายกริม ภูผาวงแหวนที่ล้อมกอนโดลินเอาไว้  ที่บริเวณเชิงคริสซายกริมนั้นเอง เป็นที่อยู่ของเหล่าโทรลล์ภูเขาสามตัว โทรลล์สามตัวนี้ปากปีจอเป็นที่สุด  เหล่านักเดินทางที่ผ่านไปผ่านมาแถวนี้จึงตั้งชื่อโทรลล์เหล่านี้ว่า โทรลล์ปากสุนัข และเรียกบริเวณนี้ว่า สามแยกปากห-มา- แต่ไม่มีใครที่รู้เลยว่าโทรลล์เหล่านี้แหละเป็นทางเข้ากอนโดลินที่ลับที่สุด ขณะนั้นมีคนแคระสาวสวยตนหนึ่งเดินทางผ่านมาพอดี โทรลล์พวกนั้นจึงแซวขึ้นมาว่า "น้องสาวคนสวย จะไปไหนรึจ๊ะ" o_0"  พวกคนแคระเนี่ยนะ สวยตายละ เออาเรนดิลคิด เมื่อคนแคระสาวเดินลับตาไปแล้ว เออาเรนดิลก็เดินเข้าหาโทรลล์ทั้งสามทันที "ว่าไงไอ้สมองถั่ว ยังมานั่งแซวชาวบ้านไม่ยอมไปทำงานทำการ อยู่ที่นี่อีกรึ" โทรลล์ได้ยินเสียงร้องด่า จึงกระทืบเท้าด้วยความโมโห คว้ากระบองขึ้นมาเตรียมตีหัวต้นเสียงนั้น "ไอ้พวกยักษ์ไม่มีน้ำยาอย่างพวกแกน่ะ จะทำอะไรข้าได้ แน่จริงก็อัดข้าให้ได้สิฟร้อย" (หมายเหตุ - ฟร้อยเป็นคำศํพท์เฉพาะกลุ่ม ใช้ในการคุยกะคุณนานานะจัง) โทรลล์สามตัวพบต้นเสียงแล้ว พวกมันรีบไล่ทุบเออาเรนดิลในทันที แต่ช้าไป เออาเรนดิลเอี้ยวตัวหลบ พลางเบี่ยงตัวออก ซ้ายที ขวาที ทำเอาโทรลล์ทั้งสามตาลาย วิ่งไล่หวดอย่าไม่ลดละ จนเออาเรนดิลวิ่งมาจรดตีนผา หลังจากคำนวณพิกัด มุมเงย มุมอาซิมุธ จุดแซนิธ จุดลากรานต์ ทิศเหนือกริด ( "เฮ่ยๆๆๆ ! ชักมั่วแล้ว กลับมาๆ" เสียงคนดูตะโกน) เรียบร้อยแล้ว ก็กางม่านพลังเอลดาร์เต็มที่รอรับกระบองของโทรลล์ ทันใดนั้น พลั่ก ร่างของเออาเรนดิลลอยละลิ่วข้ามคริสซายกริมไปในบัดดลด้วยแรงตีนของโทรลล์ หาใช่กระบองอย่างที่เออาเรนดิลคิดไม่ ฟิ้ว ตุ่บ ใช่แล้วครับ หูทุกท่านไม่ได้ฝาด เออาเรนดิลไม่ได้ตกกระแทกพื้นตายหยังเขียด เพราะทั่วทุ่งทุมลาเดนนั้นกางไว้ด้วยตาข่ายสนามพลังปฏิเอลดาร์อ่อน ซึ่งจะช่วยรองรับไว้ไม่ให้ร่างของผู้มีพลังเอลดาร์ตกถึงพื้นนั่นเอง เออาเรนดิลก้าวลงสู่พื้นอย่างสง่างาม สะบัดผมหนึ่งที พลันโสตประสาทได้ยินเสียงแว่วมาว่า "มีวัตถุชั่วร้ายอัดแน่นด้วยพลังของเมลคอร์ติดร่างท่านมานะ แต่โชคดีที่มันโดนพวกโทรลล์ทำลายตั้งแต่ฝั่งกระโน้นแล้ว" เจ้าของเสียงเป็นเอลฟ์รูปร่างสง่างาม ผมสีทองสลวย กำลังนั่งจิบชายามบ่ายอยู่ในแสงแดดอ่อนๆ ของนครกอนโดลิน เอลฟ์ผู้นี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก "ข้าคิดถึงท่านเหลือเกินกลอร์ฟี่ที่รัก"  เออาเรนดิลปราดเข้าหากลอร์ฟินเดลทันที *********************************************************** ตัดมาทางอวาธาร์ นางแมงมุมร้ายอุงโกะรู้สึกได้ถึงสัญญาณที่ดับวูบเชิงคริสซายกริม นางรู้ด้วยญาณทัศนะของตนทันทีว่าเครื่องติดตามของนางนั้นถูกทำลายเสียแล้ว ซ้ำยังรู้ว่าอีกว่าโทรลล์โง่ๆ สามตนเป็นคนเตะมันจนพัง "หมดกัน" นางคิด "แล้วเราจะไปตามเจ้าบ้าเออาเรนดิลต่อได้ที่ไหนล่ะเนี่ย"  แต่ยามนี้นางมีเรื่องน่ายินดีเกินกว่าที่จะรู้สึกโมโหได้ นางจึงกอดคอร้องคาราโอเกะกับเกาพุง และก๊อกๆ ต่อไป "ช่างมัน ไว้คราวหน้าค่อยติดตามมันใหม่ก็ได้ฟะ" แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 47 11:02:36 จากคุณ : ...วัช... - [ 13 ม.ค. 47 10:38:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หลังจบคาราโอเกะเพลงที่สาม เจ้าป้าอุงโกะก็รำพึงรำพันเรื่องทางเข้ากอนโดลินขึ้นมากอีก "อ๊ะ ทางเข้ากอนโดลินเหรอคะ หึหึ ก๊อกก๊อก รู้ ก๊อกก๊อก รู้... หึหึหึ นี่ไง" บัลรอคน้อยร่อนหนังสือนำเที่ยวอาร์ดาฉบับล่าสุดไปมา "นี่ไงๆ บริษัทวอรอนเว ทราเวิล ทัวร์กอนโดลิน ห้าวันหกคืน หัวละสามพันห้า" เจ้าบัลรอคเปิดไปที่หน้าโฆษณา "จะให้จองเลยมั๊ยป้า" ผัวะ มือแมงมุมบ้องหัวก๊อกๆ จนเขากระเทือน "เรียกชั้นว่าไงฮึ" แมงมุมยักษ์คว้าหนังสือนำเที่ยวไปจากมือก๊อกๆ "อืมมม ไหนดูสิ ..." เธอคว้าโทรศัพท์ กดๆๆ ... "ฮัลโหล วอรอนเว ทราเวิลเหรอคะ จองทัวร์ค่ะ" ตอนนั้นเอง เกาพุงก็กลับเข้ามาในถ้ำ มันแบกถังขนาดใหญ่มาด้วยหลายใบ "ซื้อมาเเล้ว ถู้กกกถูก..." บัลรอคน้อยหันไปมองถังทั้งหลายที่เกาพุงวางลงบนพื้น "ไรอ้ะ เกาพุง ซื้อไรมาเยอะแยะ" มันเอาเเส้ไฟแง้มฝาถังดู ข้างในเป็นครีมข้นสีขาวสะอาดส่งกลิ่นหอมฟุ้ง "ครีมหน้าเด้งของเทพีเมเลียนไง... โชคดีมากเลย เจออีตาเซลล์แมนเดินๆ อยู่ เลยต่อราคาซื้อมาได้ถูกๆ ไม่ต้องไปไกลถึงโดเรียธด้วย" เกาพุงยิ้มกริ่ม "ลองใช้ดูมะ" มันใช้ขาหน้าสั้นๆ ควักครีมขึ้นมาหน่อยหนึ่งป้ายไปบนหน้า มหัศจรรย์ของไมอามีจริง เพราะใบหน้ายาวๆ เต็มไปด้วยเกร็ดเเบบมังกรของเกาพุงกลับหดสั้นลง กลายเป็นใบหน้างดงามแบบพรายหนุ่มแทน "เออ ใช้ดีจริงๆ ด้วยว่ะ" เกาพุงพิศหน้าตัวเองในกระจกไปมา "เอ่อ ข้าว่ามันจะดีกว่านี้ถ้าเจ้าทาทั้งตัวนะเกาพุง" บัลรอคน้อยแนะนำเสียงสั่นๆ กลั้นหัวเราะเต็มที่ "มีอย่างที่ไหน ตัวเป็นมังกร หน้าเป็นคน อุบาทว์สิ้นดี" เสียงเจ้าป้าอุงโกะแหวมาแต่ไกล "มานี่ ชั้นทาให้" แล้วมือ 3-4 มือของแมงมุมก็จัดการทางครีมไปทั่วตัวของเกาพุงอย่างรวดเร็ว ผลที่ได้ คือพรายหนุ่มรูปงามผมทองอร่าม เกาพุงถลาไปส่องกระจกอย่างดีใจ "ตาเจ้าแล้ว" อุงโกะหันมาทางก๊อกๆ เจ้าบัลรอคทำหน้าเอ๋อ "หนูด้วยเหรอป้า" "ใช่สิ เราไปกอนโดลินทั้งหน้าตาแบบนี้ไม่ได้หรอกไ แล้วเธอก็ทาๆๆ ทันใด บัลรอคน้อยก็กลายร่างเป็นพรายหนุ่มน้อยผมแดงสีแดงเพลิง "แม๊... มายดรอสยังชิดซ้ายเลยเนี่ย" อุงโกะมองผลงานตัวเองอย่างพึงพอใจ "เออ พูดถึงเจ้ามายดรอส พ่อนั่นเป็นไงมั้งอ่ะ" พรายผมทอง หรืออีกนัย เกาพุง หันมาถาม "ล่าสุดเห็นแขวนประดังธังโกโรดริมอยู่นี่นา" อุงโกะหันมาตอบ ตอนนี้ เธอได้กลายเป็นหนูน้อยหมวกแดงไปอีกแล้ว "หึหึ ไปกันเถอะ วอรอนเวบอกว่ารถไปกอนโดลินออก 9 โมง ต้องรีบไปแล้ว" แล้วสามมารแห่งมิดเดิ้ลเอิร์ธในคราบสองพรายหนุ่มและหนึ่งหนูน้อยหมวกเเดงก็เดินทางไปยังสำนักงานทัวร์ .......................................................... "อีกสามสิบนาทีเราจะเข้าสู่แนวเขาคริสซายกริม เป็นภูผาวงแหวนที่มีชื่อเสียงของอาร์ดา หลังจากผ่านทาง dry river เข้าไปแล้ว เราจะผ่านทุ่งทุมลาเดนที่มีชื่อเสียง ทุ่งนี้ว่ากันว่า แม้แต่งูซักตัวเลื้อยเข้าไป คนที่อยู่บนกำแพงนครกอนโดลินก็จะมองเห็น" เสียงไกด์หนุ่มวอรอนเวพูดผ่านเครื่องขยายเสียงแจ้วๆ ให้ลูกทัวร์ในรถบัสฟัง พรายอายุเยอะหลายคนนั่งสัปหงก ปล่อยลูกหลานวิ่งเล่นกันเจี๊ยวจ๊าว ก๊อกๆ บัลรอคน้อยในคราบพรายผมแดงนั่งเล่นตบแผะกับเด็กเก้าอี้ข้างๆ เกาพุงหลับน้ำลายยืด มีเพียงอุงโกะหมวกเเดงเท่านั้นที่นั่งฟังไกด์หนุ่มอย่างตั้งใจ ดวงตาเป็นประกายของเธอทำให้พรายหนุ่มใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ "หรือเธอจะชอบเรา" เขาคิดในใจ ลอบมองสาวน้อยผมดำในชุดแดงอย่างเขินๆ แต่เขาอาจจะเปลี่ยนใจหากอ่านความคิดของนางได้.... "น่ากินเหลือเกิน อืมมมม อวบดีแท้ๆ..." .............................................. บ่ายแก่ๆ รถบัสก็มาถึงด่านผ่านทางเข้ากอนโดลิน ไกด์หนุ่มลงไปซื้อตั๋วเข้าชมมาแจกให้ลูกทัวร์คนละใบ "คืนนี้เราจะพักกันที่โรงแรม เดอะ ซิลเวอร์ ฟาวเท่น โฮเทล โรงแรมหรูระดับห้าดาวของกอนโดลินนะครับ อาหารเย็นนแบบบาร์บิคิว ปาร์ตี้ จะเริ่มตอน 1 ทุ่มตรง ที่สวนสวยของโรงแรม ก่อนหน้านั้นเป็นเวลาว่าง เชิญทุกท่านพักผ่อนตามอัธยาศัยนะครับ" รถบัสแล่นผ่านท้องทุ่งสีเขียวชะอุ่ม แสงแดดสดใสเป็นสีขาวทอระยิบระยับ ที่เห็นตรงหน้าอยู่ลิบๆ คือ กอนโดลิ นครสีขาว นครสตนาม นครดอกไม้ขาวแห่งเบเลริอันด์.... "สวยจัง.... " ก๊อกๆ รำพึงรำพันอย่างลืมตัว.... ไม่นาน สมาชิกพรรคมารก็เข้าเช็คอินที่โรงแรมหรู กลางกรุงกอนโดลิน.... ................................................................ "เหอๆๆๆ เออาเรนดิล คิดเหรอ ว่าพวกเราจะเข้ากอนโดลินไม่ได้..." สามมารหัวเราะอย่างพึงพอใจ... จากคุณ : สามจุด (ก๊อกๆ) - [ 13 ม.ค. 47 13:34:13 A:203.209.32.27 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 สงสัยวันนี้จะมีแต่มารเล่นกะเออาเรนดิลอย่างเดียวแฮะ คนอื่นไปไหนโม้ดดดดด - -" ******************************** เออาเรนดิลกธกลอร์ฟินเดลหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ตามประสาอาจารย์และลูกศิษย์อยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าเอลฟ์สุดหล่อก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมก่อนที่จะกล่าวว่า "องค์เหนือหัวเรียกตัวลูกศิษย์เรากลับมา ด้วยกิจสำคัญเป็นแน่ เจ้าอย่าโอ้เอ้อยู่ที่นี้เลย จงกลับเข้าวังไปหาองค์เหนือหัวก่อนเถอะ" กล่าวจบก็ขอตัวไปจิบชายามบ่ายต่อ ทิ้งให้เออาเรนดิลเดินตรงเข้าวังอย่างรีบเร่ง "นี่ถ้าเป็นคนอื่น คงเข้าใจว่าท่านเย็นชาเป็นแน่ ที่กับข้าซึ่งเคยร่ำเรียนวิชากับท่านมาเป็นเวลาหลายสิบปีนั้น ข้าชินกับอุปนิสัยเหล่านี้เสียแล้วล่ะ โอ! อาจารย์ข้า ท่านไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ไม่เว้นแม้กระทั่ง..." เมื่อคิดถึงตอนนี้เออาเรนดิลก็หัวเราะด้วยความสนุกสนาน ที่หน้าวังนั้นเองเอคธาลิออนกำลังยืนรอนายน้อยผู้นี้อยู่ เมื่อเออาเรนดิลเดินมาถึง เอคเธลิออนก็เอ่ยทักทายตามมารยาทอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพาเออาเรนดิลเดินเข้าวังแห่งกอนโดลินไป เออาเรนดิลหวนนึกถึงราชนิกูลองค์นี้ "แม้ว่าเขาจะดูเคร่งขึม และเปี่ยมด้วยความจงรักต่อองค์เหนือหัว แต่จะมีผู้ใดรู้มั๊ยนะ ว่าเขานี่แหละ เป็นครูผู้ถ่ายทอดวิชาการเล่นพนันแขนงต่างๆ ให้ข้า โดยหวังจะให้ข้าทันเล่ห์เหลี่ยมเหล่าคนแคระเจ้าเล่ห์ทั้งหลาย แต่การกลับการเป็นว่า การพนันกับกลายเป็นการกีฬาอย่างหนึ่งที่ข้าชอบไปเสียนี่" เมื่อนึกภาพสีหน้าที่ยุ่งยากใจของเอคธาลิออนในครั้งกระนั้นแล้ว เขาก็อดอมยิ้มไม่ได้ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำลายห้วงความคิดของเขา "เออาเรนดิล ผู้แจ่มใส เสด็จมาถึงแล้ว" เบื้องหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหล่ามนตรีใหญ่น้อยแห่งกอนโดลิน ที่เบื้องพระปฤษฎางค์ขององค์ทัวร์กอนประทับไว้ด้วยมายกลิน พระมาตุสะของเขา ส่วนเบื้องซ้ายขวาขององค์กษัตริย์นั้นเหล่าก็ประทับไว้ด้วยมนตรีใหญ่น้อยต่างๆ ตามลำดับ โดยหัวแถวด้านซ้ายของเขานั้นคือทูออร์ บิดาของเขา ส่วนด้านขวาของเขาก็คือเอคเธลิออนผู้นำเขาเดินเข้ามาเมื่อครู่ องค์กษัตริย์ทรงโอภาปราศัยกับเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตรัสเริ่มการประชุม "ขอบใจเหล่ามนตรีของข้าที่มาพร้อมหน้ากันในวันนี้ วันนี้ข้ามีเรื่องด่วนจะปรึกษากับพวกเจ้า" จากนั้นก็ทรงตรัสเล่าเรื่องราวทั้งหมดโดยสังเขป "เมื่อเย็นวานนี้ พญาอินทรีธอรอนดอร์ได้มาแจ้งข่าวแก่ข้าว่า กษัตริย์ธิงกอลแห่งนครโดเรียธทรงสิ้นพระชนม์แล้วด้วยน้ำมือของปีศาจสามตัว ข่าวนี้ทำให้ข้ารู้สึกกระสับกระส่ายนอนมิค่อยหลับ จนล่วงยามหนึ่ง ในความฝันข้าก็เห็นเลขชุดหนึ่งลอยขึ้นมา 'รางวัลที่หนึ่งประจำเดือนนี้ของสลากการกุศลยาวานนารึ' ข้าโพล่งออกไป 'โป๊ก' เสียงเบิร์ดกะโหลกดังขึ้น ตามด้วยสุรเสียงที่ข้าคุ้นเคยขององค์วาลา อูลโมว่า 'ไม่ใช่ (ฟร้อย) นั่นคือหมายเลขติดต่อพาลันเทียร์ของฟิงกอลฟิน ซึ่งหลานชายเจ้าเป็นผู้ครอบครองอยู่ จงโทรไปเรียกเขากลับมากอนโดลินเดี๋ยวนี้'" "ข้าจึงได้ติดต่อไปหาเจ้า หลานข้า" ตรัสพลางหันพระพักตร์ไปมองเออาเรนดิล "และในสุบินนั้น องค์อูลโมก็ตรัสสั่งให้เราร่วมมือกับนักดาบทมิฬ ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด เพื่อล่อลวงสามมารร้ายเข้ามายังกอนโดลิน" ตรัสพลางหผินพระพักตร์ไปทางวอรอนเว "เรื่องนี้ต้องให้บริษัททัวร์เจ้าช่วยแล้วนะ" "ข้าพระบาทจะทุ่มเททำกิจนี้ให้สำเร็จให้จงได้พะย่ะค่ะ" กล่าวเสร็จวอรอนเว ก็เรียกลูกน้องคนสนิทเข้ามาหา กำชับให้เสี่ยงแจกโบชัวร์ไปยังอวาธาร์และอังบันด์ให้สำเร็จให้จงได้ แล้วก็ถวายบังคมลาออกไปทันที "ส่วนเจ้ากลอรืฟินเดล" เออาเรนดิลสะดุ้ง หันไปเห็นผู้เป็นอาจารย์ของเขาที่ก้าวเข้ามาในท้องพระโรงเมื่อไหร่ก็มิทราบยืนจังก้าอยู่ที่หน้าประตูท้องพระโรงนั้น "จงไปทำกิจที่ข้าได้มอบหมายให้เจ้าให้เรียบร้อยด้วยเถอะ" "พะย่ะค่ะ" เอลฟ์หนุ่มรับคำแล้วก้าวออกจากท้องพระโรงไปในทันที "ต่อไป เอคธาลิออน เจ้าจงไปเสาะหาทูริน แล้วมอบครีมหน้าเด้งสูตรเมลิอันที่ทรงประทานมาให้อิดริลลูกสาวข้าใช้ให้แก่เขา ครีมนี้แหละที่จะทำให้เหล่าปีศาจร้ายทั้งสามตกหลุมพรางเดินเข้ามาในกอนโดลินให้พวกเราแก้แค้นได้สำเร็จ" "พะย่ะค่ะ" เอคเธลิออน รับคำ แล้วตามวอรอนเว และกลอร์ฟินเดลออกไปเป็นคนที่สาม "สำหรับเออาเรนดิล เจ้าจงออกเรือไปยังวาลินอร์ เพื่อขอความช่วยเหลือจากเหล่าอมรวาลาร์ ณ บัดนี้ ข้าสั่งให้เคียร์ดันต่อนาวานามวิงกิลอท คอยท่าเจ้าอยู่ที่ปากน้ำซิริออนแล้ว ไม่มีเวลาโอ้เอ้แล้ว รีบไปเถอะหลานรักของข้า" ทรงสวมกอดเออาเรนดิลอย่างแนบแน่นที่สุด อวยพรให้เขาประสบความสำเร็จจากนั้นก็หันไปตรัสกิจอื่นต่อไป เออาเรนดิลจากมาในทันที *********************************** ขอตัดกับมาเป็นเวลาปัจจุบันหลังจากที่ทั้งสามมารเข้าพักโรงแรม เดอะ ซิลเวอร์ ฟาวเท่น โฮเทลแล้ว อุงโกะรู้สึกกระหยิ่มที่แผนการของก๊อกๆ สำเร็จได้โดยง่าย แต่ลางสังเห่าของผู้สถิตย์อยู่ในความมืดเช่นนาง เตือนให้ระวังภยันตรายที่จะมากับความเงียบนั้น เกาพุงนอนเกาพุงจิบกาแฟบ้านไร่สาขากอนโดลิน แก้วละสี่ร้อยอย่างสบายอารมณ์ ส่วนก๊อกๆ ก็นั่นอ่านดาราภาพยนตร์เล่มใหม่ที่นางซื้อติดมาจากดอร์โธนิออน ทันใดนั้น "เปรี๊ยะ" เสียงสนามพลังกักไมอาร์ฝ่ายมืด ฝีมือของอาวเลก็ดังขึ้น จากนั้นก็มีเสียงตามมาว่า "หยุด ทั้งหมดยกมือขึ้น เราเอธาลิออนพร้อมทูริน ซึ่งจะเป็นผู้สังหารก๊อกๆ กับเกาพุงตามคำทำนายขององค์มานดอสได้ล้อมไว้ข้างนอกหมดแล้ว" ถ้าเจ้าไม่ยอมมอบตัว เราจะยิงประจุพลังเอลดาร์เข้าไปถล่มห้องของพวกเจ้าให้แหลกเป็นจุลมหาจุลนับบัดนี้ อ้ออย่าคิดจะใช้ผงฟลูที่เจ้าตัวมานะอุงโกะ เราเปลี่ยนผงฟลูของพวกเจ้านั้น ให้เป็นผงซักฟอกนานแล้ว ตอนที่เจ้าจ้องตากะฃองรอนเวอยู่นั่นไง" อุงโกะคิดในใจ "ตะกละจนได้เรื่องซะแล้วมั๊ยล่ะตรู - -"" ********************************** เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป สามมารจะสามารถหนีรอดเงื้อมมือของผู้พิฆาตตนออกมาได้ไหม โปรดติดตามกันต่อไป จากคุณ : ...วัช... - [ 13 ม.ค. 47 22:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อันนี้กระทู้อธิบาย อย่าลืมนะครับ ว่าเอาเรนดิลเพิ่งแยกกับทูรินเมื่อคืนที่ผ่านมา ดังนั้นเหตุการณ์ในส่วนของเออาเรนดิลนั้นเพิ่งผ่านไปได้วันเดียว ส่วนของก๊อกๆ เกาพุง อุโกะนั้น สังเกตได้จากเรื่องอขงท่านเดี้ยง ในบาร์เหล้าแห่งเบเลกอสต์ความเห็นที่ 76 เวลาได้ล่วงไปสองสัปดาห์แล้ว แถมยังมีอะไรกับฟินดูย์ลัสต่ออีกหลายราตรี แสดงว่าเวลาในส่วนของทูริน ก๊อกๆ เกาพุง อุงโกะ และฟิงกี้นั้น ผ่านไปอย่างน้อยสามสัปดาห์แล้ว แต่เออาเรนดิลเพิ่งผ่านไปเพียงชั่วราตรีเดียว ดังนั้นเหตุการณ์ในกระทู้ข้างบนจึงพยายามเชื่อมเวลาของทั้งสองให้มาประสานกันด้วยประการฉะนี้ เหอๆๆๆๆๆ จากคุณ : ...วัช... - [ 13 ม.ค. 47 22:46:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 " ถ้าเจ้าไม่ยอมมอบตัว เราจะยิงประจุพลังเอลดาร์เข้าไปถล่มห้องของพวกเจ้าให้แหลกเป็นจุลมหาจุลนับบัดนี้" ........>> มีบางสิ่งที่พรายหน้าใสแห่งนครสตนามอาจลืมไป....ก๊อกก๊อกเป็นไมอา(แม้จะเป็นฝ่ายมืด แต่ก็ไม่ใช่เล่นๆ)... ประจุพลังเอลดาร์ จะไปทำอะไรลอร์ด ออฟ เดอะ บัลรอค ได้??? แล้วเกาพุงล่ะ?? บิดาแห่งมังกรไฟ....เจ้าแห่งความกลอกกลิ้ง ฉลาดเฉลียว และพลังจิตอันลึกล้ำ นี่ไม่ต้องพูดถึงอุงโกะ สิ่งมีชีวิตโบร่ำโบราณตั้งแต่ครั้งเหล่าพรายยังไม่ลืมตาจากคุยวิเอนเนน ผู้ดูดน้ำเลี้ยงทวิพฤกษาแห่งวาลินอร์จนแห้งเหือด และเคยกระทั่งฟาดปากกับมอร์กอธมาแล้ว??? ค่าพลังสูงปรี๊ดจนปรอทแทบทะลุ... อนิจจา เหล่าพรายในกอนโดลินเอ๋ย... ช่างไม่รู้เลยว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไร... อ๊ะ แล้วนั่นก๊อกก๊อกทำอะไร? โทรไปหาใคร? อุงโกะกำลังแอบงุบงิบทำอะไรใต้โต๊ะ? แล้วเกาพุงรีบซ่อนอะไรไว้ในกระเป๋ากางเกง? สามจอมมารมีแผนอะไรมารับมือเหล่าเอลดาร์หน้าหวานแห่งกอนโดลิน โปรดรอติดตามต่อไป... มารขอแก้เกมส์วันพรุ่งนี้นะจ๊ะ วันนี้ง่วงงง คร่อก จากคุณ : ก๊อกๆ (3 dots) - [ 14 ม.ค. 47 01:55:05 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ก๊อก ก๊อก ฝากโพสต์จ้า ************************************* The Fall of Gondolin สิ่งที่บรรดาพรายหน้าหวานแห่งกอนโดลินลืนไปก็คือ.... พวกเขากำลังเผชิญหน้ากับไมอา และสัตว์ประหลาด... ใช่ ไมอาหนึ่งตัว และสัตว์ประหลาดอีกสองตัว... “นั่นตาข่ายอะไร รุ่นไหนน่ะ กระจอกจัง...” อุงโกะพึมพัมเบาๆ “นี่ หนูๆ จ๋า ตาข่ายดีๆ น่ะ เค้าต้องแบบนี้” ... ฉับพลันทันใดทั้งบริเวณก็มืดมิด ใยสีดำสนิทสยายเข้าครอบคลุม ใยเหนียวหนับนั้นพันธนาการทุกสิ่งไว้ในม่านสีดำหนักอึ้ง พรายเจ้าหน้าที่ต่างส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ พวกเขาลืมเหนี่ยวไกยิงประจุเอลดาร์เสียสิ้น แต่ถึงจะทำอยากทำเช่นนั้นก็ไร้ประโยชน์ เพราะปืนพลังเอลดาตอนนี้โดนมัดด้วยใยแน่นหนายิ่งกว่าที่ทุลคัสโดนเสียอีก กระจุกดวงตาสีแดงเป็นประกายวาวในความมืด อุงโกะคืนร่างแล้ว... เธอเลือกม้วนพรายคนโน้นคนนี้อย่างมีความสุข แขวนพวกเขาไว้ตามมุมต่างๆ ของห้อง “ป้าๆ ไปกันเถอะ รู้สึกเจ้าพวกนี้จะรู้ตัวซะแล้ว” เกาพุงเก็บข้าวของยัดใส่กระเป๋า พลางเร่งก๊อกๆ ออกไป อุงโกะมองบรรดาเหยื่อของเธออย่าเสียดายนิดๆ แล้วเธอก็เลือกคว้าก้อนเอล์ฟมาสองก้อน อนิจจาเอ๋ย ใครจะไปรู้ ว่าก้อนสองก้อนนั้นที่แท้ก็คือกลอร์ฟินเดล และเอคเธลิออน สองวีรบุรุษแห่งกอนโดลินนั่นเอง แต่เมื่อทั้งสามออกมาข้างนอก ก็พบกับกองกำลังพรายเต็มพิกัดรออยู่ เอ่อ ท่าจะลำบากเสียแล้ว แต่ทันใดเกาพุงก็เบิกตากว้าง จ้องเป๋งที่ฝูงพราย... “จงมองตาข้า... พวกเจ้าเห็นอะไร....” เสียงเย็นๆ แหบๆ ยานคานสะกดทหารพรายทั้งกองได้อยู่หมัด หลายคนเริ่มหัวเราะคิกคัก หลายคนเริ่มโงกหลับ จังหวะนั้นเองที่สามจอมมารรีบชิ่งหนีไป แต่ไปได้ไม่ไกลก็เจอกับกองทัพของทูกอร์นยกมาด้วยตนเอง “เจ้ามารร้าย คืนตัวเด็กข้า เอ๊ย ทหารข้ามาเดี๋ยวนี้นะ” กษัตริย์แห่งนครสีขาวแหวใส่ “ใครจะคืนให้โง่ นี่มันเหยื่อข้า” อุงโกะแลบลิ้นหลอก “หนอย จะลองดีกะข้าเหรอ” ทูกอร์นเริ่มมีน้ำโห “ขึ้นสาย.... เล็ง....” แต่ก่อนคำสั่งยิงจะมาจากพรายเจ้า เสียงกรีดร้องจากประตูเมืองก็ดึงความสนใจของทุกคนไปก่อน “นั่นอะไร” ทูกอร์นหันไปตามเสียง ประชาชนของเขากำลังแตกฮือ หลายคนอุ้มลูกหอบหลาน วิ่งพล่านไปทั่ว แล้วสิ่งต่อมาที่เค้าเห็นก็ทำเอาแทบลมจับ มันคือบัลรอคส์.... เยส.... เอ บัลรอคส์ อาร์มี่... “อ๊ะ ทางนี้ๆ” ก๊อกๆ กระโดดเหยงๆ “ทางนี้จ้ะทางนี้ พี่อยู่นี่” อุงโกะมองมันอย่างสงสัย “น้องๆ หนูเองป้า เห็นว่าเมืองนี้สวยดี เลยอยากให้น้องๆ มาเที่ยวมั่ง ไม่ค่อยไกลจากธังโกโรดริมเท่าไหร่ด้วย เมื่อกี๊หนูเลยโทรไปขออนุญาตป๊ะป๋ามาน่ะ” บัลรอคน้อยในร่างพรายผมแดงยิ้มแย้มแจ่มใส “พี่จ๋า พี่ๆๆ” เสียงบัลรอคอื่นๆ ดังเซ็งแส่ “หนูอยากได้ของเล่นร้านโน้น” “พี่ หนูไปเล่นที่บ้านนั้นได้มั๊ย” “มาดูนี่สิ ต้นไม้นี่สวยจัง” ฝูงบัลรอคเริ่มเดินเที่ยวไปตามถนนของกอนโดลิน เผาผลาญทุกอย่างที่พวกมันแตะ ทิ้งเปลวไฟ และรอยไหม้ไว้เป็นทาง ผู้คนวิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น ทูกอร์นได้แต่ตะลึงมองนครของตนกลายเป็นเถ้าถ่านไปทีละน้อยๆ “จัดการกับพวกมัน bring them down bring them down!!” สิ้นเสียงสั่งการของกษัตริย์พราย กองทหารพร้อมอาวุธก็กรูกันออกมาจากป้อมค่าย ทหารนายหนึ่งฟันฉับเข้าที่หางของบัลรอคที่อยู่ใกล้ๆ บัลรอคน้อยร้องลั่น มันหันมามองทหารคนนั้นด้วยใบหน้าเจิ่งน้ำตา (ไฟ) “หนูเจ็บนะ พี่ตีหนูทำไม หนูทำอะไรผิด ฮึก ฮึก” มันเริ่มสะอื้น “พี่ใจร้าย .... แงๆๆๆๆๆ” บัลรอคน้อยตะเบ็งเสียงสิบแปดหลอดร้องไห้ดังสนั่น เมื่อเห็นพี่น้องตัวเองร้องไห้ บัลรอคเด็กตัวอื่นๆ ก็เริ่มร้องตามกันกระจองอแง บางตัวลงดิ้นพราดๆ กับพื้น เผาสนามหญ้าเป็นวงๆ ไม่นาน มหานครก็ระงมไปด้วยเสียงชวนสยอง หอคอยต่างๆ เริ่มสะท้านสะเทือน น้ำพุเล่าก็เดือดเป็นไอร้อนระอุราวกับห้องซาวนา “มาเร็ว ทางนี้” ทูออร์และอิดริลพาประชาชนชาวดอกไม้หนีตายออกไปทางผานกอินทรีย์ แต่อนิจา ผานี้ไม่มีอิทรีอีกต่อไปแล้ว อ้าว... ก็คุณคิดว่าอะไรอยู่ในกระเป๋าเจ้าเกาพุงล่ะ.... “นกย่าง... เราอยากกินนกย่าง... ใช่ไหมคนดีเอ๋ยส์ส์ส์....” ก๊อกๆ พยายามปลอบน้องๆ แต่ก็ไม่ได้ผล อุงโกะเริ่มหงุดหงิด เธออยากไปให้พ้นๆ ที่ร้อนๆ นี่เสียที เกาพุงก็เช่นกัน มันอยากกินนกย่างนะ ไม่ใช่นกนึ่ง “เราไปกันซะทีเถอะ” แล้วสามมารก็ไปจากนครนั้น.... ...................................................... ตัดมาที่เออาเรนดิล เมื่อเขาเดินทางมาถึงท่าเรือเกรย์ เฮเว่น เพื่อขึ้นเรือวิงกิลอธ ... แต่ทว่า “มานี่หน่อยสิเออาเรนดิล” เคียร์ดัน นายช่างต่อเรือเดินมาตบบ่าเขา “ท่านผู้นี้คือคอมมานดอร์ นอร์ริงตัน... เขามีเรื่องจะบอกเจ้า” ชายหนุ่มร่างสูงหล่อเริดเลอเพอร์เฟคเสป็คแม่ยกคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ เคียร์ดัน “กระผมเสียใจเป็นอย่างยิ่ง” เขาพูดกับเออาเรนดิลด้วยสำเนียงผู้ดีที่แม้หลานกษัตริย์อย่างเขายังต้องชิดซ้าย “ที่ต้องเรียนให้ท่านทราบว่า เรือวิงกิลอธของท่าน... โดนเจ้ากัปตันแจ๊ค สแปร์โรส์ และเจ้าหนุ่ม วิล เทอร์เนอร์ ขโมยไปเสียแล้ว...” เอาล่ะสิ แล้วเออาเรนดิลจะไปวาลินอร์ได้ยังไง.... ............................................................................... จากคุณ : Meliot Baggins - [ 14 ม.ค. 47 14:25:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กร๊ากกกกกกกกกกกก ^__^ แวะมาขำ กองทัพ บัลรอคเด็กอ่ะ จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 14 ม.ค. 47 14:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เหอ เหอ .... ฮ่าๆๆ .... โดนกัปตันแจ๊ค สแปร์โรวส์ และหนุ่ม วิล เทอร์เนอร์ แย่งเรือไปซะแล้ว .. หุหุ จากคุณ : หญิงเหล็ก - [ 14 ม.ค. 47 16:31:10 A:203.113.32.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอิ๊กกก บัลร็อคน้อยร้องไห้น่าร้ากกก อิอิ ตอนแรกก็คุ้นๆคอมมานดอร์นอร์ริงตันนะ แต่พออ่านถึง "เรือวิงกิลอธของท่าน... โดนเจ้ากัปตันแจ๊ค สแปร์โรส์ และเจ้าหนุ่ม วิล เทอร์เนอร์ ขโมยไปเสียแล้ว.." >> แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 47 19:55:56 จากคุณ : แมงปอเฒ่าเจ้าค่ะ - [ 14 ม.ค. 47 19:54:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16 “ต้องขอภัยท่านผู้ขมทุกท่านด้วยนะคะ ขณะนี้ได้เกิดเหตุการณ์ความไม่สงบขึ้นในตัวเมืองกอนโดลิน   ทางสถานีกอนโดลินทีวี 5 ขอตัดภาพไปยังที่เกิดเหตุซึ่ง คุณมายกลิน ผู้สื่อข่าวพิเศษของสถานีเราได้รายงานด่วนมาจากพื้นที่ที่มีการปะทะกันค่ะ  คุณมายกลินคะ  สถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ?” สัญญาณภาพขาดหายไปสามวินาที “ครับ ขอบคุณครับ  ขณะนี้เหตุการณ์การปะทะกันระหว่างกองกำลังของกอนโดลินกับกองทัพอสูรยังดำเนินอยู่อย่างดุเดือดครับ  พวกบัลรอคน้อยได้เผาทำลายเมืองเสียหายไปถึง 3 /4 อย่างที่ไม่มีใครสามารถเข้าไปห้ามได้  เหตุการณ์ความไม่สงบครั้งนี้เริ่มขึ้นจากการที่เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองของกอนโดลินได้รับแจ้งว่า มีบุคคลผู้ต้องสงสัย 3 คน ได้ลักลอบเข้ามาเพื่อก่อการจราจล  ซึ่งทางหน่วยข่าวกรองได้เปิดเผยในเบื้องต้นว่า เป็นไมอาร์ 1 ตน กับ สัตว์ประหลาดอีก 2 ตน ได้เดินทางเข้ามายังนครกอนโดลินในร่างของพรายและสาวชุดแดง  และได้เดินทางมาพำนักที่โรงแรมแห่งหนึ่งกลางกรุง   <<ภาพโรงแรมสุดหรูกลางกรุง>> กองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยของนครกอนโดลินจึงได้วางแผนเข้าจับกุม โดยการใช้สนามพลังกักไมอาร์ฝ่ายมืด ฝีมือของอาวเล ล้อมไว้รอบห้องพักของมารทั้งสามพร้อมทั้งติดตั้งขีปนาวุธประจุพลังเอลดาร์ในกรณีที่เกิดการปะทะกัน  <<ภาพสภาพห้องพัก 313 อันยับเยิน ประตูมีร่องรอยของการถูกถีบอย่างแรง>>   ในตอนแรกดูเหมือนว่าฝ่ายกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยจะสามารถควบคุมสถานการณ์ได้  แต่ทันใดนั้นเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อสาวน้อยชุดแดงได้คืนร่างกลายเป็นแมงมุมยักษ์ร่างมหึมา ใช้ขาขวาทั้ง 4 ข้าง ถีบไปที่ประตูห้อง และขาซ้ายอีก 4 ข้าง ถีบไปที่กระจกของห้อง พร้อมทั้งปล่อยใยสีดำสนิทสยายเข้าพันธนาการทุกสิ่งไว้  <<ตัดภาพไปที่ภาพจากกล้องโทรทัศน์วงจรปิด รีเพลย์ภาพช้าๆ เห็นขาทั้ง 8 ข้างของอุงโกะทำงานอย่างสอดประสานกลมกลืน>>  พร้อมทั้งจับตัวเจ้าหน้าที่กองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อย 2 คน ไว้เป็นตัวประกัน ทราบชื่อภายหลังแน่นอนแล้วว่า คือ เอธาลิออนและทูริน โดยขณะนี้เรายังไม่ทราบชะตากรรมของตัวประกันทั้งสอง ในขณะเดียวกันก็เหตุการณ์วุ่นวายขึ้นภายในตัวเมือง ซึ่งทางเจ้าหน้าที่เชื่อว่า เป็นแผนลวงของสามมาร โดยการเรียกกองทัพบัรอคน้อยเข้ามาป่วนเมืองเพื่อดึงกำลังและความสนใจจากเจ้าหน้าที่ ทำให้จอมมารทั้งสามฉวยโอกาสช่วงชุลมุนหลบหนีไปได้อย่างไร้ร่องรอย   <<ภาพเปลวเพลิงที่ลามเลียไปทั่วมหานครกอนโดลิน และภาพของกองทัพบัลรอคน้อยกระโดดหย็องแหย็งๆๆ>>” ตัดภาพมาที่มายกลิน “ครับ ตอนนี้มีรายงานด่วนแจ้งเข้ามาอีกว่า บริเวณท่าเรือเกรย์ เฮเว่น ก็เกิดเหตุวุ่นวายขึ้นเช่นกัน  เมื่อสองโจรสลัดชื่อดังของทะเลคาริบเบียน กัปตันแจ๊ค สแปร์โรส์ และวิล เทอร์เนอร์  ได้โจรกรรมเรือวิงกิลอธของเออาเรนดิลหลบหนีออกสู่ทะเลไปแล้ว   เป็นที่เชื่อได้แน่ว่า ทั้งสามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น น่าจะเป็นแผนการของสามมารที่ได้เตรียมการไว้อย่างดี  กษัตริย์ทูกอร์นได้ทรงให้สัมภาษณ์แต่เพียงสั้นๆว่า  ‘มันต้องตาย’ **************************************************** ฉึ่บ ภาพข่าวในจอได้ดับวูบลง เกาพุงเดินส่ายอาดๆกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม  เสียงเพลง ผู้ชนะสิบทิศแว่วมาเบาๆจากพาลันเทียร์คาราโอเกะ "เจ็บใจคนรักโดนรังแก ข้าจะเผาเมืองแปรให้มันวอดวายยยย" “เป็นไงท่าน บอกแล้วไม่เชื่อ ว่าไอ้เจ้าหนุ่มตัวอวบๆขาวๆน่ะ ไม่ใช่กลอร์ฟี่ซะหน่อย  มันคือทูริน ทูแรมบาร์ นะ ข่าวเขายืนยันแล้วนี่”  เกาพุงหันไปแอบกัดเจ้าป้าอุงโกะที่ตอนนี้นั่งกัดเล็บขาขวาข้างที่สองด้วยความแค้นใจ  แมงมุมมักจะตาพร่าเสมอเมื่อเจอแสงจ้าๆ “ไม่เป็นไรน่า” เสียงเจ้าก๊อกๆ บัลรอคน้อยตะโกนมาจากมุมถ้ำอย่างร่าเริง  กลิ่นเนื้อย่างหอมตลบ เสียงน้ำมันหยดลงเตาดังฉ่าๆ “เจ้าสองคนนี้ท่าทางค่าตัวคงแพงไม่ใช่เล่น  เดี๋ยวเราเรียกค่าไถ่แพงๆเลย ก๊อกๆ จะได้เอาเงินไปส่งเสียน้องๆต่อ”   “ความคิดดี ก๊อกๆ"  เกาพุงเดินต้วมเตี้ยมๆพาพุงอันมหึมาของมันมานั่งยองๆหน้าเตาถ่าน  “มา  เดี๋ยวเราช่วยถอนขนตัวนี้นะ  อยากกินมานานแล้วพญาอินทรีย์ย่าง”   และวันๆนี้ก็จบลงด้วยกลิ่นของนกอินทรีย์ย่าง และน้ำตาของอุงโกะที่ไหลนองด้วยความคับแค้นใจ แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 47 20:30:41 แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 47 20:22:46 จากคุณ : Meliot Baggins - [ 14 ม.ค. 47 20:21:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 *Glorfindel โจได๋..... Glorfindel โจได๋.... * (เสียงจากจิตใต้สำนึกของอุงโกะ เจ้าค่ะ ) จากคุณ : 3 dots - [ 14 ม.ค. 47 23:23:50 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สติเริ่มกลับคืนมาสู่นักดาบทมิฬทีละน้อย... เขามองสำรวจตนเอง สติยังเบลอๆด้วยเข็มพิษของอุงโกะ เจ้าแห่งแมงมุมทั้งปวง เขายังไม่แน่ใจว่าตนเองเป็นใคร(ยามนี้แหละที่ทูรินอันตรายที่สุด) เท่าที่รู้คือเขาหิวข้าว และเริ่มโกรธที่ขยับเขยื้อนไม่ได้ เพราะถูกใยแมงมุมที่ถูกพันธนาการไว้รอบกาย อันที่จริง ใยแมงมุมเป็นเส้นใยโปรตีนชนิดพิเศษที่ถักทอกันขึ้นมาจากต่อมพิเศษสามต่อม ตรงก้นของแมงมุม มีความแข็งแรงกว่าใยเหล็กกล้าที่มีขนาดเท่ากัน ....แต่สำหรับทูรินยามหิวแล้ว... มีอะไรมาเขาก็รับประทานได้ทั้งนั้น นี่คือความน่ากลัวของนักดาบทมิฬ ผู้มีชะตาชีวิตต้องท่องอยู่ในป่าเขาลำเนาไพร ในบางครั้งยามหิวจัด แม้ยลโฉมองค์หญิงผู้งามเลิศแห่งดอร์เรียธแล้ว แทนที่เขาจะตกตะลึงในความงามแห่งเนื้อนาง ทูรินกลับจินตนาการถึง การจับพี่สาวแสนดี องค์หญิงลูธิเอน มาย่างจิ้มซอสอยู่บ่อยๆ ...ทูรินจึงเริ่มแทะกินใยแมงมุมอย่างตั้งอกตั้งใจ... เขาจินตนาการว่านั่นคือน้ำตาลสายไหม พลางแทะไปได้หน่อยหนึ่ง ทูรินเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มขยับเขยื้อนได้ จึงดิ้นรนจนเป็นอิสระ พลันเขาก็เหลือบไปเห็นเห็นเอคเธเลียนนอนสลบอยู่ ทูรินจึงจัดแจงใช้วาลาร์ควอตซ์ ที่เขาพกติดตัวเสมอ ตัดใยแมงมุมที่พันธนาการรอบตัวสหายศึกออกด้วยความง่ายดาย เนื่องด้วยมีดัชนีความเข้มแข็งของแร่อาร์ดาจัดอยู่ในระดับ 7 น้อยกว่าวาลาร์โทปาซ วาลาร์คอรันดัม และเพชรวาลาร์ไม่มากนัก เอธาลิออนยังนอนสลบเหยียดยาวอยู่ ทูรินจึงคุ้ยร่วมยาของตนในกระเป๋าวิเศษที่ติดอยู่ตรงหน้าเสื้อทูนิคที่เขาสวมใส่อยู่พักหนึ่ง (ทูรินได้กระเป๋าใบนี้มาจากการชนะพนันหุ่นยนต์แมวหูด้วนตัวหนึ่งในบรรดาโลกคู่ขนานทั้งหลายที่เขาไปเยือนมา ทูรินจำไม่ได้แน่ว่าเป็นที่ไหน แต่เขารักกระเป๋าใบนี้มากเนื่องจากเต็มไปด้วยไอเท็มชั้นยอด ที่เขาไม่เคยเห็นในโลกอาร์ดามาก่อน) "อืมม์ เจอละ" นักดาบ ผู้ไร้ดาบพึมพัม ทูรินจัดแจงใช้ ยาหอมยาลมท่านเจ้าคุณธิงโกล ซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ by product ของบริษัทเมลิอันคอสเมติกส์ (มหาชน) จำกัด โบกไปมาใกล้ๆจมูกของเอธาลิออนเอลฟ์หนุ่มอย่างเร่งด่วน "ฮัด....." เอลฟ์หนุ่มฟื้นคืนสติทันที (ยาหอมสูตรนี้ทำขึ้นจากสารเคมีหลายชนิด ที่ก่อให้เกิดอาการแพ้แก่ระบบทางเดินหายใจของเหล่าเอลฟ์) "อย่าเพิ่งจาม" ทูรินเอามือปิดปากสหายศึก พลางกระซิบบอก "พวกเราถูกสามจอมมารจับมา รู้ไหมท่าน" ทูรินแจ้งข่าวร้ายให้เอธาลิออนฟัง เอลฟ์หนุ่มฟังแล้วหน้าซีดเผือด เหงื่อกาฬเริ่มจับหน้าผาก เพราะรู้ว่าไม่มีทางรอดแน่แล้ว ลำพังก๊อกๆเขาอาจพอต่อกรได้ แต่นี่จอมมารทั้งสามอยู่กันครบ เขาจะทำเช่นไร เอธาลิออนผวาเข้ากอดดาบทมิฬโดยไม่รู้ตัว(พวกเอลฟ์บางทีมักจะวายโดยไม่รู้ตัว) จอมดาบสะดุ้ง ง้างขาเตรียมเตะหัวหน้ารปภ.เอลฟ์ โทษฐานทะลึ่ง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เขาหันไปกล่าวแก่สหายใหม่ว่า “เอาเถิดท่าน มันคงยังไม่ฆ่าพวกเราทันที ข้าขอไปสังเกตการณ์ก่อนดีกว่า” “ข้าหิว....” เอลฟ์หนุ่มเริ่มประท้วง ทูรินหันขวับมาเหล่สหายของเขาในโหมดดิจิตอลโหดอยู่สามวินาที แต่แล้วก็ถอนใจ ล้วงกระเป๋าวิเศษ ควักอาหารเม็ดสำเร็จรูปที่เขาสงวนเอาไว้เวลาจำเป็นเท่านั้น ออกมาให้เพื่อน ซึ่งตะครุบแย่งไปจากมือของเขา ทานอย่างหิวโซ “ข้าหนาว....” เอธาลิออนประท้วงครั้งที่สอง ทูรินขยับหมัดเงื้อด้วยความหมั่นไส้ แต่แล้วก็ใจอ่อน ด้วยความรักเพื่อน ที่เริ่มมีความสนิทสนมกัน เขาจึงล้วงกระเป๋าวิเศษ เอากล้องเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา จัดแจงวาดชุดเอสกิโมให้เอคธาเลียนหนึ่งชุด แชะ!!! เสียงกล้องทำงาน พลันบนร่างของเอลฟ์หนุ่ม อาภรณ์ที่ขาดรุ่งริ่งกลับมีเสื้อเอสกิโม ตราห่าน สวมใส่ทันที “ข้าไม่สบายตัวอยากอาบน้ำ...” เอธาลิออนครวญคราง..... พลั่ก!!! บาทาของทูรินสัมผัสสีข้างของเอธาลิออนอย่างเบาะๆ ...สหายของเขายิ้มแห้งๆ... “จะมากไปละ... ท่านรอข้าอยู่ตรงนี้.... ข้าขอไปดูอะไรหน่อย....” ทูรินล้วงกระเป๋าวิเศษ ควักหมวกก้อนหินออกมาใส่ พลันความสนใจของเอธาลิออนก็หมดไปจากทูริน ราวกับเขาไม่มีตัวตนฉะนั้น... เอธาลิออน หันมองไปมารอบๆงงๆว่าสหายของเขาหายไปไหนเร็วนัก ในขณะที่ทูรินแวบออกไปจากห้องเก็บฟืน ที่อุงโกะเอาพวกเขามาโยนเก็บเอาไว้ พลันความเข้าใจของเขาก็กระจ่าง เมื่อเห็นสามจอมมารหลับใหลอยู่ข้างพาลันเทียร์คาราโอเกะ มีซากกระดูกอินทรีย่างวางไว้อย่างระเกะระกะ พร้อมน้ำจิ้มตราสุขุม และกระป๋องเบียร์ และขวดน้ำไซเดอร์วางอยู่ทั่วไป สามจอมมารยามนี้ แข่งกันกรน โดนเฉพาะก๊อกๆ ซึ่งทูรินต้องคอยหลบเปลวเพลิงที่มีแลบออกมาจากจมูกตลอดเวลา พลันทูรินเกือบช็อค เมื่ออุงโกะลืมตาขึ้นปรือๆ แล้วก็ยันตัวขึ้นยกขาหน้าขึ้นเกาหัวแกรกกราก.. แต่แล้ว นางก็ล้มตัวหลับต่อไป ท่ามกลางความโล่งใจของเขา ทูรินเหลือบไปเห็นกระปุกเครื่องสำอางค์ที่สามจอมมารใช้เหลือส่วนใหญ่ อย่างเสียดาย เขาน่าจะได้ทำกำไรจากการขายสินค้าตัวนี้อย่างงาม แต่แผนกลับล้มเพราะโดนไมอาร์สาวร่างยักษ์แปดขาตนนี้ กดราคาอย่างน่าเสียดาย นึกแล้วแค้น... เขาคิด แต่ทันใดนั้นเอง ไอเดียบรรเจิดประการหนึ่งก็เกิดขึ้นในใจ... ทูรินแยกเขี้ยวอมยิ้ม ทำตาเป็นเม็ดถั่ว หัวเราะปิดปากไหล่กระเพื่อมเบาๆ พลางย่องไปเปิดกระปุกครีมที่กองเป็นภูเขาเหล่านั้นแล้วนำมาทาบนร่างของนางพญาแมงมุมยักษ์จนหมด อย่างเบามือ และใจหายใจคว่ำ พร้อมกันนั้นเขาจำต้องหลบขาทั้งแปดที่เหวี่ยงปัดไปมา เวลานางละเมออย่างหวุดหวิดจะโดนหลายครั้ง พลันเบื้องหน้าของทูรินกลับมีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น ร่างของพญามารสาว กลายเป็นสาวรุ่นดรุณีโฉมสะคราญนางหนึ่งอย่างถาวร มิอาจหวนคืนร่างเดิมอีกต่อไป เนื่องด้วยนางได้รับยาเกินโดส เท่านี้นางก็สิ้นฤทธิ์ กลายเป็นสาวน้อยธรรมดา หึหึหึ...  ทูรินยิ้มย่องในใจ ฤทธิ์ของยาไม่หมดแค่นั้น ทูรินที่กำลังกระหยิ่มยิ้มสะใจ ด้วยว่าแผนแก้แค้นของตนสัมฤทธิ์ผล กลับต้องเป็นฝ่ายกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ด้วยว่านางเบื้องหน้าของเขานี้งดงามรัญจวนใจยิ่ง แม้จะสังกัดฝ่ายมืดก็ตาม.....เอื๊อก...ทูรินก้มหน้าลงหวังจุมพิตนาง ด้วยแรงมนตราแห่งผลิตภัณฑ์ Q10 สติกลับมาสู่เขา ทูรินสะบัดหน้าไปมาพลางนึกถึงแต่ฟินดุยลัส ยอดรักของเขา และพยายามตัดใจจากภาพวาบหวิวตรงหน้า หันหลังกลับ เพื่อไปช่วยสหายของเขาในห้องเก็บฟืนต่อไป ฟึ่บ!!! มีใยแมงมุมสายหนึ่งยิงออกมาจากปลายเล็บของนางมาพันมือเขาไว้ ท่ามกลางความตระหนกตกใจสุดขีดของนักดาบหนุ่ม “ก๊อกๆ อย่ามาแย่งปีก ข้าชอบกินปีก...” สาวน้อยหน้าแฉล้ม สไปเดอร์ วูแมน ตรงหน้าเขาลุกขึ้นทำตาปรือ เคี้ยวปากจ๊อบแจ๊บ แล้วล้มตัวลงนอนต่อไป ทูรินตกใจอย่างยิ่ง เขาหน้าซีดเผือด รีบแก้มัดมือตนเองจากใยแมงมุมสายนั้น แล้วกลับไปยังห้องเก็บฟืน ถอดหมวกหินออก ท่ามกลางความแปลกใจของเอธาลิออน “สหายเอย เราต้องรีบหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” เขาขบฟันพูด เมื่ออะไรๆไม่เป็นไปตามแผน แย่แล้ว...นางยังมีฤทธิ์อยู่.... ทูรินคิด ข้าเผ่นดีกว่า... ใครจะไปสู้ไมอาร์ได้ ถ้าเจ้าเกาพุงก็ว่าไปอย่าง... เอธาลิออนยังไม่ทันได้กล่าวอะไร ทูรินกลับล้วงกระเป๋าวิเศษ ควักประตูสารพัดสถานที่ออกมา แล้วฉุดมือสหาย ให้ก้าวตามกันไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียว ทั้งสองก็หนีกลับมายังนครกอนโดลินได้สำเร็จ อนิจจา ท่ามกลางความตกตะลึงของทั้งสอง กอนโดลินในขณะนี้มีแต่ซากเถ้าถ่าน แทบจำสภาพเดิมไม่ได้ “นครของข้า!!!” เอธาลิออนถึงกับทรุดตัวลงนั่ง แล้วร่ำไห้ออกมา... ทูรินสั่นศีรษะด้วยความเศร้าใจ พลางเก็บประตูสารพัดสถานที่ กลับเข้ากระเป๋าวิเศษไป แล้วหันมาฉุดมือสหายออกเดินสำรวจซากนคร เพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัยต่อไป (หรือถ้าเจอไอเท็มดีๆข้าจะเก็บซะเลย ทูรินคิด)......... แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 47 07:43:41 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 15 ม.ค. 47 07:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตัดกลับไปทางพญาอินทรีธอรอนดอร์   เมื่อพญาอินทรีเสร็จจากการบินตรวจการณ์ทั่วโลกและกลับไปรายงานองค์มานเวแล้ว ก็บินตรงกลับสู่นิวาสของตนบนคิริธ ธอรอนนัส พร้อมกับแวะซื้อไก่ทอด HFC (Hobbit Fried Chicken) กลับไปฝากเจ้าลูกอินทรีทั้งหลาย โดยเฉพาะไกวเฮียร์น้อย แต่อนิจจา เมื่อกลับไปถึง สิ่งที่ธอรอนดอร์ พบกลับมีแต่ความว่างเปล่า อันน่าใจหาย ธอรอนดอร์ร้องเรียกลูกอยู่หลายครั้ง　ทันใดนั้นก็มีอินทรีตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งบินออกมาจากที่ซ่อน ร้องไห้จ้า “เกิดอะไรขึ้นกับพี่น้องของเจ้าน่ะไกวเฮียร์” “พวกเขา พวกเขาถูกสัตว์ประหลาดยักษ์ตัวเหมือนงู ท้องมีเกล็ดสีทองจับกินหมดแล้ว อดา อดา ท่านต้องแก้แค้นให้พวกเขานะ” “ได้” ธอรอนดอร์รับคำเหี้ยมๆ นึกอยู่ในใจว่ามันต้องเป็นเจ้ามังกรจอมตะกละเกาพุงเป็นแน่ พญาอินทรีรีบบินตรงไปยังอังบันด์ที่ทั้งสามอยู่ทันที ก๊อกๆ เห็นอินทรีนั้นเป็นคนแรก จึงตะโกนออกมาว่า “อินทรีมาแล้วๆ เดี๋ยวต้องมีเอี้ยก้วยขี่มาแน่เลย ไปรอขอลายเซ็นต์ดีกว่า” ว่าแล้วก็วิ่งยิ้มระรื่นออกไปทันที “อย่านังเด็กน้อยนั่นมันไม่....” อุงโกะในร่างสาวซึ่งกำลังนั่งแต่งเล็บร้องเตือน แต่ไม่ทันแล้ว ธอรอนดอร์โฉบลงมา หมายใจว่าจะจับใครไปซักคนก็ได้ “ในเมื่อไอ้เด็กแดงนี่ออกมาก่อนก็จับมันนี่แหละ” ว่าแล้วธอรอนดอร์ก็คว้าหมับเข้าที่ตัวก๊อกๆ แล้วบินออกไปทันที ว่าแล้วก็เชิด บัดนั้น   ก๊อกๆ อสุรกายใจหาญ ลอยละลิ่วปลิวไปในคัคนานต์ ขุนมารสุดแสนสำราญใจ บัดเดี๋ยวเพ่งพิศดูโลกหล้า พฤกษาเขียวชะอุ่มพุ่มไสว เอ๊ะ เบื้องหน้านั่นเป็นแดนชื่อเสียงไร แสนตื่นใจซึ่งมิเคยทัศนา ก๊อกๆ เหลียวซ้ายแลขวา ถามนั่นถามนี่ธอรอนดอร์ไม่หยุด ธอรอนดอร์รำคาญจึงตอบส่งเดชไป เบื้องหน้าของทั้งคู่เป็นทะเล ก๊อกๆ ก็เลยชักเอะใจแล้วว่า นี่เป็นจอมยุทธ์อินทรีจริงหรือไม่ จึงตะโกนออกไป “พี่เอี้ยก้วย ท่านอยู่บนนั้นรึเปล่า” “เอี้ยก้วยไหนฟะ” ธอรอนดอร์คิด “ข้าไม่ใช่เอี้ยก้วยฟร้อย ข้าคือพญาอินทรีแห่งมานเว ธอรอนดอร์ต่างหากล่ะ เจ้าเด็กน้อย” สิ้นเสียงก๊อกๆ ก็รู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว ถ้ามันไม่สู้อินทรีตัวนี้ต้องเอามันไปปล่อยลงทะเลให้มันจมน้ำตายแน่ “ข้าว่ายน้ำไม่เป็น” ก๊อกๆ คิด “แบบนี้ก็ต้องสู้กันซักตั้งล่ะ” ว่าแล้วก๊อกๆ ก็ชักแส้ออกมาทันที เสียงสะบัดขวับเฟี้ยวกำปนาท อากาศธาตุอึงคะนึงสะพรึงไหว กระฉอกฉาดหาดเหวเป็นเปลวไฟ (วรรคนี้ขโมยท่านสุนทรภู่มา ขอโทษครับ) อสุรารุกไล่เป็นพัลวัน ทั้งสองฝ่ายสู้กันอยู่กลางเวหาเป็นเวลานาน จนในที่สุดธอรอนดอร์ทนความร้อนของแส้ไฟก๊อกๆ ไม่ไหวจึงปล่อยก๊อกๆ น้อยออกจากอุ้งเล็บของตนทันที ก๊อกๆ บัลล็อคน้อยร่วงลงมาจากท้องฟ้า ตกกระแทกพื้นโครมใหญ่ ตูม ! วู้ม ขวับ อ๊าก เสียงสุดท้ายเป็นเสียงของก๊อกๆ บัลล็อคน้อยที่ร้องตะโกนด้วยความกลัวเป็นที่สุด มันตกลงมาแล้ว แต่พื้นที่มันยืนอยู่หาใช่พื้นธรรมดาไม่ มันคือสตาร์เกทสามที่เหล่าคนแคระพากันเก็บงำความลับมานานนักหนาต่างหาก ก๊อกๆ จึงพลัดหลุดออกสู่โลกแฟนตาซีต่างมิติทันที “แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ช่วยเค้าด้วย” บัลล็อคน้อยร้องลั่น ********************************************* จิ๊บๆๆๆๆๆ เสียงนกสองตัวร้องแซวกันอย่างยียวนกวนประสาท บัลล็อคน้อยตื่นขึ้นมา พิศดูรอบตัว “นี่มันที่ไหนกันเนี่ย -“- “ พลันได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น “ปิกาชู อีกเดี๋ยวก็จะถึงโอซาก้าแล้วนะ ได้ข่าวว่าที่นั่นมีเทรนเนอร์เก่งๆ เยอะเลย นายคงเลเว่ลอัพขึ้นกว่านี้แน่” “ปิกา ปิ๊ก้า” ปิกาชูร้องตอบ “เสียงตัวอะไรฟะเนี่ย กวนประหลาดชะมัดเลย” ก๊อกๆ คิด ทันใดนั้นต้นเสียงนั้นก็โผล่เข้ามาพอดี “หรือนี่จะเป็นโปเกมอนพันธุ์ใหม่ ทำไมเราไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ แบบนี้ต้องลองสู้ดูซักตั้งแล้วล่ะ ลุยเลยปิกาชู” “ปิกา ปิ๊ก้า” “ปิกาชู ไฟฟ้าแสนโวลท์” “โอ้ย เจ็บนะเฟ้ย อยากสู้ใช่มั๊ย งั้นเจอกันหน่อยสิ” ว่าแล้วก๊อกๆ ก็หยิบแส้ไฟออกมาฟาดใส่ทำให้ปิกาชูหงายหลังไปในทันที “หนอยบังอาจทำปิกาชูงั้นเหรอ ออกมา ริซาดอน คาแม็กซ์ ฟุชิงิดาเนะ จิโคริต้า” “ตัวบ้าอะไรเยอะแยะเลยฟะ - -“ แบบนี้ต้องเจอพลังไมอาร์ซะแล้ว” ว่าแล้วก๊อกๆ ก็เตรียมพ่นไฟ แต่มันหารู้ไม่ว่าเมื่ออยู่ในโลกต่างมิติพลังของมันจะเป็นไปตามกฏของโลกนั้น ไฟที่มันพ่นออกมาก็ไม่แรงอย่างที่มันคิด สุดท้ายมันจึงโดนอัดจนน่วม และถูกเจ้าของมอนสเตอร์เหล่านั้นจับขังไว้ในมาสเตอร์ บอล บอลซึ่งไม่มีมอนสเตอร์ตนใดจะหนีรอดออกมาได้ ไม่ว่าก๊อกๆ จะดิ้นรน จะหวดแส้ จะพ่นไฟยังไง พลังของมันก็ไม่สามารถทำลายนั้นออกมาได้ จบกัน ก๊อกๆ จะหนีออกจากโลกแฟนตาซีนี้ได้มั๊ย ต้องรอชมตอนต่อไป ^ ^ แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 47 10:43:08 แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 47 10:28:37 จากคุณ : ...วัช... - [ 15 ม.ค. 47 10:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ๊า..... -____-" ซิลของช้านนนน.... (ไปถึงไหนแล้วเนี่ย...) นี่ๆ เจ้าน้องบุญธรรมบ้า ก๊อกๆ ตะหากที่เป็นไมอาร์ มะไจ้นางพญาแมงมุมนะเฟร้ย.. นี่ละน้า.. ชอบโดดชั้นเรียนกวดวิชาเนลโดเร็ธเป็นประจำ ไปตีรันฟันแทงอยู่กับเบเลกตามชายแดน แล้วจะไม่ให้พี่ไปดึงหูกลับมาเรียนได้ไง้... จากคุณ : ลูธิเอนผู้แสนจะเรียบร้อย ^^ - [ 15 ม.ค. 47 11:05:01 A:203.107.154.244 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ไปถึงโลกพระจันทร์ไปแล้วล่ะค่ะ วิธีเข้ากอนโดลินนี่ ท่าทางจะเจ็บนะนี่ >_< ‘’ แล้วจะเอาชนะทูรินกันยังไงล่ะ มีกระเป๋าโดราเอมอนด้วยอ้ะ แต่แหม ผลิตภัณฑ์ของบริษัทเมลิอันแต่ละอัน น่าสนใจจัง ^^ จากคุณ : โกโกะจัง - [ 15 ม.ค. 47 21:44:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ฮือ ฮือ ฮือ ทูรินแย่งมุขกระเป๋าโดเรมอนไป ก๊อก ก๊อก โดนส่งไปที่โลกของโปเกมอน อุงโกะกลายเป็นสาว Oh My God! ขอเวลาทำใจวันหนึ่ง พรุ่งนี้ค่อยมางัดมุขกันต่อ T__T จากคุณ : Meliot Baggins - [ 15 ม.ค. 47 23:58:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ระหว่างที่ฝ่ายมารยังไม่มาแก้เกม ก็มาปั่นกระทู้ด้วยบทชมโฉมอุงโกะก่อนแล้วกันนะครับ วงพักตร์เจ้างามเพี๊ยง ดวงแข วงเนตรยามเจ้าแล เด่นฟ้า วงขนงเจ้าอาจแพ้ เพียงเนส- ซาเอย องค์เอวเจ้าทั่วหล้า ไป่หา เสมอเหมือน มาต่อเร็วๆ สิฝ่ายมารจ๋า จากคุณ : ...วัช... - [ 16 ม.ค. 47 22:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณนะค้าคุณวัช แต่งานนี้ เก็บไว้ชม "ใครบางคน" ดีกว่าค่ะ สวยกว่าอุงโกะแยะ หึ หึ หึ หึ หึ หึ ปล. อยากรู้ก็ตามมาอ่านดูเอาเองนะ ^ ^ จากคุณ : Meliot Baggins - [ 17 ม.ค. 47 02:37:40 ]

ความคิดเห็นที่ 25 “ขอให้ฉันได้ร้องเพลงบ้างสักเพลง ฉันไม่เคยคิดร้องเพลงเลยสักเพลง เพลงนี้เป็นเพลงแรกและเป็นเพลงสุดท้ายในชีวิตของฉานนนนนนนน ที่คุณจะได้ยินได้ฟัง ” ท่วงทำนองที่คนไม่เคยคุ้นอาจไม่แน่ใจว่านี่คือเพลง ดังขึ้นอย่างกัมปนาท ทรงพลัง แต่ผิดคีย์อย่างร้ายกาจ ด้วยว่านี่คือมหาคีตาที่ท่านเมลคอร์ วาลาร์ผู้ทรงฤทธิ์ได้โชว์ลูกคอไว้เมื่อครั้งที่โลกยังไม่ได้ถือกำเนิดขึ้น ในครานั้น เหล่าไอนูร์ทั้งหลายก็ได้ประจักษ์ชัดแล้วว่า เมลคอร์นั้นขาดพรสวรรค์ทางด้านการร้องเพลงอย่างสิ้นเชิง นับจากที่สามสหายพรรคมาร ก๊อกๆ เกาพุง และอุงโกะ ได้ร่วมมือกันตามล่าพวกธรรมะอย่างจริงจัง เมลคอร์ก็ตกอยู่ในภาวะว่างงานอย่างแรง ในแต่ล่ะวันผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่าย โชคดีที่พาลันเทียร์ลูกที่มีอยู่ยังรับรายการโทรทัศน์ของมิดเดิ้ลเอิร์ธ ได้บ้าง โดยเฉพาะการ์ตูนของช่อง 9 ซึ่งเป็นรายการโปรดของท่านเมลคอร์เลยทีเดียว เช้านี้ ครบกำหนดที่จะเอามหามงกุฎออกมาทำความสะอาด เนื่องจากการทิ้งไว้นานๆ ขี้ฝุ่นจะจับซิลมาริลทั้งสามดวงหมองไปจะไม่งามสมฐานะ “My Precioussssssssssss” เมลคอร์วาลาร์ผู้ผิดคีย์ พึมพำขึ้นอย่างหลงใหล บรรจงใช้ผ้าเช็ดหน้าพิมพ์ลายทวิพฤกษา เช็ดลูกแก้วทั้งสามอย่างแผ่วเบา “ท่านเมลคอร์ ..” เสียง ๆหนึ่งดังขึ้นมาไกลๆ เมลคอร์ชะงักจากงานตรงหน้ามองหาแหล่งที่มาของเสียงอย่างหวาดผวา เนื่องจากความทรงจำครั้งฟาดปากกับเหล่าวาลาร์ในครั้งก่อนยังติดตรึงอยู่ไม่หาย “ข้าเอง เกาพุงของท่านไง ท่านเมลคอร์ .” เสียงๆเดิมดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เมลคอร์จับทิศทางของเสียงได้แล้วว่ามาจากพาลันเทียร์เครื่องสีเขียว ซึ่งเป็นเครื่องที่ใช้ติดต่อประสานงานกับพวกฝ่ายมารโดยตรง “ว่าไง เจ้าเกาพุง มีอะไรว่ามา” “ช่วยด้วยเจ้านายยยยยยยย เจ้าก๊อกๆโดนจับตัวไปแล้ว ไปอยู่ในโลกอะไรม่อนๆ เนี่ย ช่วยด้วยสิท่านนนน” เสียงเจ้าเกาพุงมังกรเกล็ดทองครวญมาตามสาย เมลคอร์ขยับแฮนด์ฟรีให้กระชับกับใบหูยิ่งขึ้น “อะไรของเจ้า ม่อนๆ น่ะ โดเรม่อน ดิจิม่อน หรือ โปเกม่อน” เมลคอร์เริ่มร่ายถึงชื่อการ์ตูนที่ดูอยู่เป็นประจำทุกเสาร์อาทิตย์ “โห สมกับเป็นวาลาร์ผู้ทรงฤทธิ์ ใช่แล้วท่าน โลกของโปเกม่อน เจ้าก๊อกๆ โดนขังไว้ที่นั่น ท่านต้องหาทางช่วยออกมานะ” เกาพุงอุทานขึ้นอย่างตื่นเต้นในความปราดเปรื่องของเจ้านาย หารู้ไม่ว่า แม้แต่เรื่องแม่มดน้อยโดเรมี สาวน้อยลวดดัดฟัน ที่เด็กผู้หญิงเขาชอบดูกัน ท่านเมลคอร์ก็ดูกับเขาด้วย “นึกว่าอะไร เรื่องแค่นี้ กลับไปทายาแก้เชื้อราที่พุงเจ้าต่อเถอะ เดี๋ยวข้าจัดการเอง” เมลคอร์กดเลิกสายพาลันเทียร์เครื่องเขียว หันไปหยิบลูกสีแดง ด้านข้างมีสติ้กเกอร์รูปดวงตาเจ้าเล่ห์ขนาดใหญ่ติดอยู่มากดหมายเลข 9 หลักอย่างว่องไว “ฮัลโหล เซารอนเหรอ นี่เมลคอร์นะ มีเรื่องขอแรงหน่อย” ************************************* “นี่ๆ เจ้าเนี้ยซ แน่ใจนะ ว่างานนี้เราจะหาโปเกมอนแปลกๆไปให้เจ้านายได้น่ะ ฮ้าววววว” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเจ้าของทรงผมสีม่วงหันมาถามขึ้นอย่างง่วงๆ ข้างๆเขาคือ สาวน้อยผมแดง มูซาชิ กำลังซับมันบนใบหน้าที่ไหลย้อยจนเครื่องสำอางที่โปะไว้เริ่มละลาย งานของพวกเขา แก็งค์ร็อกเกต คือการตามล่าโปเกมอนแบบแปลกและเด็ดๆ กลับไปให้เจ้านายนิรนามของพวกเขา โดยมีเจ้าเนี้ยซ โปเกมอนแมวพูดได้หน้าตาประหลาดเป็นเพื่อนร่วมแก็งค์ แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา 4 ปี การตามล่าของพวกเขามักจบลงด้วยความผิดหวังทุกครั้ง “แน่นอน เมี้ยว” เนี้ยซหันมาตอบ สายตาคมวับหันกลับไปดูภาพเบื้องหน้าต่ออย่างตั้งใจ “งานเซลส์โปเกมอน 50% แบบนี้ เจ้าพวกเทรนเนอร์ไม่พลาดหรอก เมี๊ยววววว” “นั่นไง นั่นไง เมี้ยวววววว มาสเตอร์บอลสีทองที่เจ้านายเราต้องการ เมี้ยวววววววววววว” เนี้ยซกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น พลางชี้ไปที่เป้ของโปเกมอนเทรนเนอร์คนหนึ่ง มาสเตอร์บอลสีทองเปล่งแสงเป็นประกาย ใช่แน่แล้ว ตามที่เจ้านายสั่ง “ไปเอามาเร็ว!!!” “หึ หึ หึ ทุกคนยกมือขึ้น ส่งโปเกมอนมาให้เราซะดีดี” เสียงคำสั่งที่คุ้นหูดังลงมาจากหลังคาเต๊นท์ขายโปเกมอนมือสอง ซาโตชิ โปเกมอนเทรนเนอร์รุ่นเยาว์ กับปิกาจูเพื่อนคู่หู หันไปมองอย่างเนือยๆ พลางคิดในใจ “มาอีกแล้วเจ้าพวกมุขซ้ำซาก” ปิกาจูเริ่มชาร์ตแบตเตอรี่เพิ่มประจุไฟฟ้าให้ครบแสนโวสต์ “เพื่อปกป้องไม่ให้โลกถูกทำลาย เพื่อปกป้องสันติภาพของโลก เผยความชั่วแห่งสัจธรรมและความรัก ตัวโกงผู้แสนน่ารักและมีเสน่ห์ มูซาชิ โคจิโร่ เราสองคนแก็งค์ร็อกเก็ตแห่งจักรวาล White Hall พรุ่งนี้ที่สดใสรอเราอยู่ ” สโลแกนที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้น เป็นสัญญาณให้ซาโตชิรู้ว่า เจ้าพวกแก็งค์ซ้ำซากนี่กำลังคิดชิงโปเกมอนของเขาอีกเป็นแน่ เขาหันไปมองปิกาจู โปเกมอนไฟฟ้าที่กำลังหรี่ตาบอกให้เขารู้ว่า ไฟฟ้าแสนโวลต์น่ะ ได้ที่แล้วเจ้านาย แต่ยังไม่ได้ทำอะไร เสียงเพลงอันโหยหวนเยือกเย็นก็ดังขึ้นทุกทิศทาง ทั่วทั้งงานถูกล้อมไว้ด้วยปูริน โปเกมอนสาวน้อยที่คลั่งไคล้คาราโอเกะเป็นชีวิตจิตใจ เสียงเพลงของปูรินมีฤทธิ์สะกดให้คนฟังต้องงงงวยสลบไสล แม้แต่ปิกาจูเอง ตอนนี้กระแสไฟฟ้าลดฮวบอย่างกระทันหัน ยกเว้นแต่เจ้าพวกแก็งค์ร็อกเกตเท่านั้นที่ใช้สำลีอุดหูไว้ได้ทัน “ขอบใจมากปูริน เอ้า เอาไปเลย คาราโอเกะพุ่มพวงในดวงใจ” เจ้าเหมียวเนี้ยซตบรางวัลให้กับเหล่าปูรินด้วยคาราโอเกะเพลงลูกทุ่งสุดหวาม ก่อนที่จะเดินลงไปฉกเอามาสเตอร์บอลสีทองมาจากเป้ของซาโตชิอย่างง่ายดาย “ได้มาแล้วครับท่านเซารอน เมี้ยวววววววววววววว” ************************************* “ใครบังอาจจับก๊อก ๆ ขัง นี่แน่ะ นี่แน่ะ” เปลวไปสีน้ำเงินลูกใหญ่พ่นออกมาจากปากเจ้าก๊อกๆ ซึ่งบัดนี้ตีปีกขึ้นลงอย่างมีโมโห แน่นอนว่าผู้รับเคราะห์ก็ต้องเป็นแก็งค์ร็อกเก็ตทั้งสามที่ตามบทไม่เคยจะมีชัยเลยสักตอนเดียว “ขอบใจพวกเจ้ามาก” เซารอนหัวหน้านิรนามของเหล่าวายร้ายเอ่ยขึ้นอย่างปลอบใจ เมื่อเห็นลูกน้องทั้งสามโดนเปลวเพลิงพิฆาตของเจ้าก๊อกๆ จนเกรียมเป็นตอตะโก “ข้าอนุญาตให้พวกเจ้าลาหยุดได้สามตอน” “ข ข ขอบคุณคร้าบ เจ้านาย” เจ้าเนี้ยซ เอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่นองน้ำตา หนวดอันแสนจะภาคภูมิใจบัดนี้หงิกงอจนไม่เหลือเค้าของความเป็นโปเกมอนแมว “เอาล่ะก๊อกๆ เพื่อนรัก ท่านเมลคอร์สายด่วนมาบอกให้กลับไปที่อวาธาร์ได้แล้ว พวกเพื่อนๆรออยู่อ้ะ” เซารอนหันกลับมาดูเจ้าก๊อกๆ ซึ่งตอนนี้เริ่มนวดขาข้างที่เป็นเหน็บ “ไปทางช่องทางลัดนะ ข้าเตรียมไว้แล้ว” ก๊อกๆ มองตามนิ้วมืออันเรียวงามของเซารอนไมอาร์เพื่อนรัก ซึ่งบัดนี้ผันตัวเองมาเป็นเจ้าพ่อร้านเกมส์คอมพิวเตอร์ สิ่งที่ก๊อกๆ เห็นก็คือ อุโมงค์ดำขนาดไม่ใหญ่มาก ถ้าหุบปีกเก็บเขาดีๆ ก็ผ่านไปได้ไม่ยาก “อุโมงค์ไรอ้ะ” เจ้าบัลล็อกที่เคยคุ้นกับการกางปีกบินไปทั่วอาร์ดาถามอย่างแคลงใจ “ไทม์แมชชีนจ้า มีเจ้าแมวหูด้วนเอามาจำนำตอนเสียพนันเกมส์น่ะ รุ่นเก่า ใช้ไม่ยากหรอก เอ้า นี่คู่มือ” ************************************* จากคุณ : อุงโกะเงา (Meliot Baggins) - [ 17 ม.ค. 47 02:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 26 “ป้า ป้า ก๊อกๆ กลับมาแล้ว” ก๊อกๆ ร้องขึ้นอย่างยินดีเมื่อช่องทางออกของยาน เปิดมาตรงปากถ้ำของอุงโกะพอดี แต่สิ่งที่ก๊อกๆเห็นเป็นสิ่งแรกนั้น คือ ใยสีดำสนิทของอุงโกะที่ขาดวิ่น ไร้เงาของเจ้าสองตัวประกันที่จับมาได้ เสียงร้องไห้คร่ำครวญที่ดังมาจากในถ้ำเร่งให้ก๊อกๆ รีบวิ่งตึ้กๆ เข้าไปทันที “เกิดอะไรขึ้นเหรอ ป ” คำว่า “ป้า” ถูกกลืนลงคออย่างกระทันหัน เพราะร่างที่เห็นตอนนี้ ไม่ใช่อุงโกะแมงมุมร่างยักษ์ แต่อย่างใด กลับกลายเป็นสาวน้อยชุดแดงที่กำลังนั่งร้องไห้โฮ น้ำตานอง เจ้าเกาพุงสหายรักกำลังปลอบพร้อมทั้งกลั้นหัวเราะสุดฤทธิ์ “ช่วยด้วยก๊อกๆ เจ้าทูรินตัวแสบมันแอบละเลงครีมหน้าเด้งให้เราเกินขนาด เรากลายร่างกลับไปแบบเดิมไม่ได้แล้ว ฮือ ฮือ ฮือ แล้วเราจะไปหาอาราก๊อกหวานใจเราได้ยังไงล่ะ” น้ำตาเม็ดเป้งๆไหลลงมาตามแก้มของสาวน้อยอุงโกะจัง อันที่จริงเธอก็ชอบอยู่นะที่ได้กลายเป็นสาวงาม แต่ด้วยหน้าที่ความรับผิดชอบที่มีอยู่ ใครจะมากลัวเธอล่ะ “อุงโกะสาวน้อยชุดแดง” ก๊อกๆ มองภาพตรงหน้าอย่างชั่งใจ ที่จริงก๊อกๆก็กำลังคิดว่า เจ้าป้าอุงโกะแบบนี้ก็สวยดีแล้วนา เผลอๆส่งเข้าประกวดชิงมงกุฎของท่านเมลคอร์ได้สบายมาก แต่เมื่อเห็นอุงโกะคร่ำครวญขนาดนั้น ผสมกับความแค้นที่มีเป็นการส่วนตัวกับเจ้าฝ่ายธรรมะ ทำให้ก๊อกๆ นึกแผนเด็ดออกได้ในทันที “รอเดี๋ยวนะป้า ก๊อกๆ จะไปจัดการให้” ************************************* ช่องโหว่รูปทรงกลมสีดำ ปรากฏขึ้นที่ผนังถ้ำด้านหนึ่ง ก๊อกๆ บัลล็อกน้อยค่อยๆย่องออกมาจากช่องอุโมงค์นั้น ที่มุมหนึ่งของถ้ำ ปรากฏขนมสายไหมสีดำสองก้อน จริงๆแล้วก็คือ ทูริน กับ เอคธาริออน สอง รปภ. เมืองกอนโดลินที่เจ้าป้าอุงโกะจับมาผิดตัว ก๊อกๆ สอดส่ายมองหาถังครีมหน้าเด้งที่ซื้อมาอย่างเงียบๆ พยายามใช้ไฟส่องแต่น้อยๆ เสียงทูริน จอมดาบทมิฬเริ่มเคี้ยวฟันเหมือนกำลังแทะอะไรอยู่ “อ้ะ เจอแล้ว” ก๊อกๆ ค่อยๆลำเลียงถังครีมมาอย่างระมัดระวัง จนมายืนอยู่เหนือร่างอวบๆของทูริน “อย่าว่าเราเลยนะ ก๊อกๆ แค่หวังดีเท่านั้น” หลังจากที่ค่อยๆแทะสายไหมสีดำออกจนหมด จนสามารถขยับตัวเคลื่อนไหวและช่วยให้เอคธาลิออนฟื้นขึ้นมาได้แล้ว ทูริน ทูแรมโบ้ ก็เริ่มคิดหาหนทางหลบหนีออกจาถ้ำของอุงโกะทันที "พวกเราถูกสามจอมมารจับมา รู้ไหมท่าน" ทูรินแจ้งข่าวร้ายให้เอธาลิออนฟัง เอลฟ์หนุ่มฟังแล้วหน้าซีดเผือด เหงื่อกาฬเริ่มจับหน้าผาก เพราะรู้ว่าไม่มีทางรอดแน่แล้ว ลำพังก๊อกๆเขาอาจพอต่อกรได้ แต่นี่จอมมารทั้งสามอยู่กันครบ เขาจะทำเช่นไร เอธาลิออนผวาเข้ากอดดาบทมิฬโดยไม่รู้ตัว(พวกเอลฟ์บางทีมักจะวายโดยไม่รู้ตัว) “เอ้ะ ทำไม เอคธาลิออน มากอดตรูฟะ” ทูรินนึกในใจอย่างหงุดหงิด การโดนผู้ชายกอดมันไม่ใช่สิ่งที่น่ายินดีเท่าสาวงามมากอดหรอกนะ จอมดาบสะดุ้ง ง้างขาเตรียมเตะหัวหน้ารปภ.เอลฟ์ โทษฐานทะลึ่ง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เขาหันไปกล่าวแก่สหายใหม่ว่า “เอาเถิดท่าน มันคงยังไม่ฆ่าพวกเราทันที ข้าขอไปสังเกตการณ์ก่อนดีกว่า” “ข้าหิว....” เอลฟ์หนุ่มเริ่มประท้วง “เอ้ะ ทำไมมันอ้อนนักฟะ” ทูรินเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ เมื่อเห็นแววตาและลูกอ้อนของเอลฟ์หนุ่มเพื่อนรปภ.ของเขา “ข้าหนาว....” เอธาลิออนประท้วงครั้งที่สอง คราวนี้สายตาของเอลฟ์หนุ่มส่งประกายแปลกๆ มีพลังความหวานพุ่งมาที่คู่สนทนาอย่างแรง “อะไรกันฟะ จะทนไม่ไหวแล้วนะเฟ้ย ตูน่ะแมนเต็มร้อยนะ” เสียงทูรินตะโกนก้องอยู่ในใจเนื่องจากไม่สามารถตะโกนมาทางปากได้ “ข้าไม่สบายตัวอยากอาบน้ำ...” เอธาลิออนครวญคราง..... พลั่ก!!! บาทาของทูรินสัมผัสสีข้างของเอธาลิออนอย่างเบาะๆ ...สหายของเขายิ้มแห้งๆ... “จะมากไปละ... ท่านรอข้าอยู่ตรงนี้.... ข้าขอไปดูอะไรหน่อย....” เอคธาลิออนมองตามร่างงามนั้นอย่างหลงใหล ผู้หญิงตบแสดงว่าหญิงเขาหลงรัก ถ้าผู้หญิงถีบนี่ ต้องให้ท่าเขาแน่ๆเลย เมื่อคิดอย่างนี้ เอลฟ์หนุ่มถึงกับหน้าแดง ก๊อกๆ แอบมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างสองหนุ่ม เอ้ะ ไม่ใช่สิ สาวน้อยร่างอวบกับ เอลฟ์หนุ่มอย่างสนุกสนาน แต่ก็นั่นแหล่ะ หัวเราะไม่ได้เด็ดขาด เปลวไฟสีแดงที่จมูกสั่นน้อยๆเนื่องจากกลั้นหัวเราะอย่างหนัก ทูริน เดินวนไปรอบๆถ้ำพลางมองหาของบางสิ่ง แต่ก็ไม่เจอ เมื่อมองกลับไปยังร่างของอุงโกะที่เริ่มขยับขาทั้งแปดไปมา ก็ต้องรีบตัดสินใจ “สหายเอย เราต้องรีบหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” เขาขบฟันพูด เมื่ออะไรๆไม่เป็นไปตามแผน เอธาลิออนยังไม่ทันได้กล่าวอะไร ทูรินกลับล้วงกระเป๋าวิเศษ ควักประตูสารพัดสถานที่ออกมา แล้วฉุดมือสหาย ให้ก้าวตามกันไปอย่างรวดเร็ว ************************************* ก๊อก ๆ หันกลับไปยังอุโมงค์ไทม์แมชชีน เริ่มสตาร์ทเครื่องตั้งเวลาเพื่อเดินทางกลับไปยังเวลาเดิม ใบหน้าของบัลล็อกน้อยยังคงยิ้มแฉ่งด้วยความขบขัน เมื่อเดาออกว่า เหตุการณ์ต่างๆมันต้องอลหม่านแน่ๆ ความรักต้องห้ามของเอลฟ์ที่ออกจะวายๆ กับชายในร่างหญิง ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจจริงๆ จากคุณ : Meliot Baggins - [ 17 ม.ค. 47 02:51:11 ]

ความคิดเห็นที่ 27 จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 17 ม.ค. 47 13:53:47 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ฮาสุดๆ หัวเราะจนน้ำตาไหลเรยเรา จากคุณ : whiteEldar - [ 17 ม.ค. 47 14:59:41 A:203.113.60.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 มากลอร์ ขออำลาไปพักผ่อนแดนสุขาวดี มานดอสก่อนล่ะน้า ร่างทรงอยากเสียบตัวอื่น บทป๋ามรกต morgoth มีใครเสียบยังเนี่ย ^___^ ว้อนเต๊ด อย่างแรง...>_< เล่นเป็นตัวดีๆไม่ชอบ ชอบแบบร้ายๆ แผล่บ.. จากคุณ : นานานะจัง - [ 17 ม.ค. 47 18:29:58 A:203.156.42.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 วิญญาณมันตรัยกลับชาติมาเกิดเหรอนู๋นาฯ โอยขำ... มุขเจ้าป้าอุงโกะเงาแต่ละมุขนี่ร้ายกาจมาก 5555555555 จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 17 ม.ค. 47 23:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ฮ่าๆๆๆๆ .. อุงโกะเงาของเราลงทุนเอาโปเกม่อนมานั่งดูเลยเชียวนา ... ท่านทูรินจะกลับเพศเดิมได้มั้ยน้า .. หึหึ เย้ .. หนูนาจะมาเป็นป๋ามรกตเหรอ .. ได้สมาชิกพรรคมารมาเพิ่มอีกหนึ่งแล้วสิ \\(^O^)// จากคุณ : หญิงเหล็ก - [ 18 ม.ค. 47 00:45:27 A:203.185.132.120 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เกริ๊กกกก สมแล้วค่ะป้า ที่ลงทุนนั่งดูโปเกมอนมันยี่สิบรอบ โอ๊ยยย สะจายยยยย สะจายยยยขอรับ ฮ่าๆๆๆ เอิ๊ก คร่อก... (สำลัก แค่กๆ) ขอบคุณที่พาหนูกลับมาจนได้นะจ๊ะป้า (เจอโปเกฯ เข้าไปมึนตึ้บเลยเรา) แล้วก็ "ความรักต้องห้ามของเอลฟ์ที่ออกจะวายๆ กับชายในร่างหญิง" กร๊ากกกกกกกกกกกกก ฮาแน่ๆ งานนี้มีฮา จากคุณ : ก๊อกๆ กลับมาเเย้ว (3 dots) - [ 18 ม.ค. 47 03:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 33 "เอ้า พวกเรา พร้อมนะ สาม สี่..." รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร นัดกันไว้ทำไมไม่มา ฉันเป็นห่วง ฉันเป็นห่วงตัวเธอ อย่าให้เก้อ ชะเง้อคอยหา นัดไว้ทำไมไม่มา นัดไว้ทำไมไม่มา โอ้ เธอจ๋า อย่าช้ารีบหน่อย รีบหน่อย รีบหน่อย รีบหน่อย เร่งหน่อย เร่งหน่อย เร่งหน่อย "สามสี่ ตบมือ" แปะแปะแปะ แปะแปะแปะ แปะแปะ แปะแปะ แปะ จากใจ....สี่สหายพรรคมาร (ก๊อกๆ เกาพุง อุงโกะ อุงโกะเงา) จากคุณ : Meliot Baggins - [ 18 ม.ค. 47 03:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตัดไปบทตัวอื่นก่อนนะครับ กำลังทำเว็บ ไว้แล้วจะมาแต่งต่อครับ จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 18 ม.ค. 47 09:05:44 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เกิด time paradox ซะแล้วครับ เหตุการณ์แยกเป็น 2 time line แบบหนังเรื่องเจาะเวลาหาอดีต(Back to the Future) ไม่มีผิด.....นะฮ้า...า จากคุณ : รันม่า(เอ๊ย ทูริน) (DigiTaL-KRASH!!!) - [ 18 ม.ค. 47 11:14:04 ]

ความคิดเห็นที่ 36 "นี่ ฟิงกอลฟิน จะนอนไปถึงไหน ตื่นได้แล้วเฟ้ย" ฟิงกอลฟินกำลังสลึมสะลือ เขาบ่นพึมพำ " เช้าแล้วเรอะเนี่ย เป็นเจ้าชายเอลฟ์ไม่ต้องทำอะไรนี่หว่า แค่กัดกับพวกสามมารไปวัน ๆ ก็พอแล้ว แล้วตอนนี้เขาก็หนีมาพักร้อน พักร้อนนะเฟ้ย !!!!!" "เฮ้ย นอนอยู่ได้ เจ้าชายเอลฟ์จอมอู้ โผล่มาแค่ 2-3 ช่องแล้วหายหัวไปเลย " "ก็เน็ตที่บ้านใช้ไม่ได้นี่หว่า" ฟิงกอลฟินหลับตาพึมพำเถียง "ผมเลยอดเล่นเน็ต จะไปติดตามข่าวสารได้ยังไงเล่า อยากเล่นจะตาย เนี่ยจะลงแดงตายอยู่แล้ว " เอลฟ์หนุ่มทำท่าชักแหง่กๆ ให้ดูแล้วก็พลิกตัวไปนอนต่อ "เออ ๆ งั้นก็ไม่ว่าแล้วก็ได้ แต่ลุกซะที [b]ข้าจะเข้าบ้านข้าเฟ้ย นอนขวางประตูอยู่ได้ [/b] แอบมาเจ๊าะแจ๊ะ กะลูกสาวข้าแล้วยังทำตัวไม่น่ารักอีก เดี๋ยวพัด จะได้เตะเจ้าชายเอลฟ์ถวายวาลาร์ซะนี่" ฟิงกอลฟินลืมตาขึ้น พบว่าเขายังนอนขวางประตูหน้าบ้านทอม บอมบาดิลตั้งแต่ที่หนูน้อยอุงโกะหมวกแดงมาเอาแอปเปิ้ลอาบยาเสน่ห์ เอ๊ย ยาพิษมาให้เขากิน "แฮ่ะ แฮ่ะ นึกว่า ป๋าทอมเอง โทษฮะ ผมนอนขวางทางไปหน่อย ลูกสาวป๋ายังไม่กลับอีกเหรอฮะ " ฟิงกอลฟินรีบกระวีกระวาด ลุกขึ้นหลบทางให้กับทอม บอมบาดิล ก่อนที่รองเท้าบูตสีเหลืองจะกระแทกเข้าสีข้างเขา "อย่าพูดเล่นอยู่เลย เจ้าจะทำเล่นพักร้อนต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ได้แล้ว ฟิงกอลฟิน " ทอมลากเอลฟ์หนุ่มมานั่งที่โต๊ะ แล้วหันมาคุยด้วยท่าทางจริงจังขึ้น "มีหลายสิ่งหลายที่เจ้าควรรู้ แต่เจ้ายังไม่รู้ " แล้วทอมก็ยื่นแหวนวงหนึ่งให้กับฟิงกอลฟิน เมื่อเจ้าชายเอล์ฟรับมาและพลิกดูก็พบอักขระที่เขาไม่รู้จักจารึกอยู่ เขาเลยเอ่ยถามทอมว่า "แล้วนี่มันเขียนไว้ว่าไงอ่ะ ป๋าทอม" ทอมตอบว่า " อักขระนี้ แปลเป็นซินดาร์ว่า Thus is our treaty written; thus is agreement made Thought is the arrow ot fime; memmory never fade What was ask is gien; the price is paid" ฟิงกอลฟินรับแหวนมาแล้วใส่ แล้วพบว่าแหวนนั้นละลายหายไป ****************************************************************************** ฟิงกอลฟินเก็บข้าวของ แล้วลาทอม มาคอยรถเมล์หน้าบ้านทอม บอมบาดิล เจ้าชายเอลฟ์คอยอยู่ตั้งนานรถเมล์ก็ไม่มา ยิงธนูเรียกป๋าตอร์ปิโด เอ๊ย ธอร์รอนดอร์ ก็ไม่โผล่หัวมาให้เห็น เอลฟ์หนุ่มผู้สง่างามเลยยืนเกาหัวแกรก ๆ อยู่ข้างถนน บ่นว่า "เจ้าฟินรอดมันเคยเรียกได้นี่หว่า ทำไมหนนี้ป๋าไม่ยอมมานะ หนีเที่ยวไหนอีกละสิ " (อนึ่ง โปรดทราบว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่เรามักจะคิดว่าคนอื่นเหมือนเราเสมอ กระทั่งเจ้าชายเอลฟ์สุดหล่อยอย่างฟิงกอลฟินก็เช่นกัน //แพลบๆ) ฟิงกอลฟินเลยยื่นมือมาข้างหน้า ทันใดนั้นก็ปรากฎประตูสีดำมืด สี่เหลี่ยมผืนผ้า ขนาดใหญ่กว่าตัวเขาเล็กน้อย ก็ปรากฎเบื้องหน้า "เจ้าเออาเรนดิลบอกว่าไงนะ ให้ฟิงกอลฟินปรากฎตัวเฉย ๆ นี่ ไม่ได้บอกให้ไปช่วยเจ้าทูรินสักหน่อย " ฟิงกอลฟินพูดกับตัวเอง ยิ้มหล่อปรากฎบนใบหน้า ขำที่หลอกเออาเรนดิลได้ " หนีเที่ยวอีกดีกว่า เอิ๊กๆๆๆ " แล้วเจ้าชายเอลฟ์เอ่ยว่า " ไปสวนลุม เอ๊ย ไม่ใช่ Hithlum " แล้วก็ก้าวเข้าไปในประตูสีดำที่เขาสร้างขึ้น จากคุณ : ช่างไม้ - [ 18 ม.ค. 47 15:07:19 A:203.113.35.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37 เพิ่งสังเกตเมื่อคืน ตามที่มีคนตั้งข้อสังเกตว่า เกาพุง,อุงโกะ(ตัวปลอม),ก๊อก ก๊อก สังกัด ธรรมศาสตร์ ส่วนอุงโกะตัวจริง บอกว่าที่บ้านก็สังกัดธรรมศาสตร์เช่นกัน ส่วน แม่นางลู่เถียน ทูรินหน้าเด้ง และก็ เทพบุตรเอลฟ์เจ้าสำราญก็สังกัด จุฬาฯ (ส่วนเออาเรนดิล เราก็ยึดเอาไว้เป็นพวก เอิ๊กๆๆ) อย่าลืม งานบอลวันเสาร์หน้านะครับ ปีนี้สงสัยจะจัดใหญ่ ครบ 60 ปีแล้ว เอิ๊กๆๆๆ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 18 ม.ค. 47 15:29:38 A:203.113.34.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 อ้ะ ฟิงกี้ฟื้นแล้วเหรอ หึ หึ หึ งานบอลเสาร์นี้ เราสงบศึกกันชั่วคราวดีมั้ย จากคุณ : Meliot Baggins - [ 18 ม.ค. 47 19:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 39 วันเสาร์นี้แล้วหรอคะ .... ตัดชุดลีดเดอร์ กับ ลดฟาร์มอ้วน ทันไหมเนี่ย จากคุณ : eridanus - [ 19 ม.ค. 47 21:41:54 A:203.156.23.34 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 ..... ...... .......สรรพสิ่งต่างเงียบ นานๆก็มีเสียงเพลงแว่วมาเข้าหูเขาว่า.. ผ่านไปนานนับปีแล้วสิฟร้อย ที่ข้าน้อยมานั่งคิดนิมิตหมาย ว่าติดหนี้ใครไว้บ้างอย่างวุ่นวาย ช่างน่าอายต้องตายก่อนวัยอันควร ........... .......... ....... "โอ๊ยย จะคิดอะไรนักหนา!!" เขาร้องรำพึงอยู่ในใจ เพิ่งรู้สึกตัวว่าในความเงียบสงัด วังเวงแห่งสถานที่นี้ ไม่ได้มีเขาอยู่คนเดียว แต่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเดินวก ไปวนมา บ้างบ่นบ้าพึมพำอยู่กับตัวเอง ห้องโถงแห่งนี้ทำด้วยศิลาสีสันอึมครึม กว้างขวาง มีบันได วนเวียนไม่รู้จักจบสิ้น บางทีก็มีแสงสว่างลอดมาจากเพดาน เป็นลำ บางครั้งเทพแห่งความตายสีดำจะเสด็จมา... ความทรงจำที่เหลืออยู่ของเขาคือ การคร่ำครวญว่า... "ตรูไม่อยากต๊ายยย แก แก ฆ่าชั้นทำมายยยย ฉันยังไม่อยากตายย ฮึ่อ แฮ่..." แต่เขาก็ตายไปแล้วนี่หว่า... -_-"" ตายได้ยังไงวะ ...บัดนี้ เขาต้องมาอยู่ในห้องโถงบ้าบอคอแตกและนั่งคอยคิด คิด คิด ไปเรื่อยๆ แบบคนวิตกจริต ตอนแรกท่านเทพมรณะถามว่า "เจ้าเป็นอะไรตายยยย" เขาก็ไม่รู้จะตอบ ว่าไงนอกจากบอกว่า รู้สึกว่าโดนอะไรแหลมๆจิ้มกลางหลัง ก่อนจะ ไม่รู้สึกตัว มารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่บนห้องโถงเงียบสงัดนี่แหละ.. แต่เขายังไม่อยากตาย (อ๊ะ >_<") เทพมานดอสบอกว่าพี่ เฟอานอร์ของเขาไปผุดไปเกิดแล้วเนื่องจากมีธาตุไฟในตัวเยอะไปหน่อย ท่านก็เลยส่งไปเกิดใหม่เป็นภูเขาไฟโอโรดรูอิน (ท่านเองก็มองการณ์ไกลนะ เห็นว่าความสามารถในเชิงช่างของพี่เฟฯจะช่วยให้เกิดมหากาพย์ขึ้นในมหายุคต่อๆไป) เฮอะ! แต่ตัวเขาต้องมาติดอยู่ในสถานที่เฮงซวยแบบนี้ ไปเกิดก็ไม่ได้ เพราะยังไม่ได้ คิดจนบรรลุสัจธรรมแบบชาวมานดอส หรือมีคนให้อภัยจึงจะไปเกิดใหม่ได้ เจ็บใจนัก..ใครฆ่าตรู๊!!! คิดไปคิดมาน้ำตาก็ไหลด้วยความคับแค้นใจ ฮือๆ ตรูยังไม่อยากตาย มากลอร์น้อยอย่างเรายังเวอร์จิ้นอยู่เลย ยังไม่มีคู่ ยังไม่มีแควนนน ทำไมต้องตายด้วย เสียชาติเกิดจริงๆ เปล่าหรอก..เทพมานดอสไม่ได้ใจร้ายแบบยมบาลในเพลงสุรพล ที่ร้องว่า "เป็นโสดทำไม ตายไปเจอะยมบาลท่านรู้ว่าไม่แต่งงาน เดี๋ยวจะพาลไม่ให้ได้เกิด"แต่ท่านยุติธรรมสมชื่อเปามานดอส (ที่จริงอยากเรียกว่า มานดอสจิ้น..แต่เดี๋ยวท่านจะวายเกินไป) นอกจากหน้าดำแล้วก็ยังยุติธรรมใสสะอาดเหมือนซักด้วยโอโม่.. ท่านเรียกเขาไปพบแล้วตรัสถามว่า "เบิกตัว....มากลอร์" (แหว่วว...เสียงมหาดเล้กไมอาร์ทั้งหลายร้อง) เทพมานดอสรีบยกมือขึ้นกุมหู "เฮ้ย จะร้องทำเบื๊อกอะไรฟร้อย!" เทพมานดอสตวาดลั่น "ไม่ใช่ศาลไคฟงนะฟร้อย เอ้า...เจ้านั่นยังร้องอยู่อีก เดี๋ยวส่งไปเกิดใหม่ เป็นตาแก่หนังเหี่ยวเสียเลย" ไมอาร์หน้าขาวนามว่า โอโลรินรีบหุบปากทันควัน "เอาล่ะ มากลอร์ ข้าได้ยินว่าเจ้ามีความคับแค้นใจที่ตายตาไม่หลับ และเพราะไม่รู้ว่าทำไมตายงั้นรึ?" "ใช่พะยะค่ะ..อึ๊ดด" มากลอร์พูดพลางน้ำมูกน้ำตาไหล เช็ดขี้มูกด้วยความคับแค้นใจ "เอาล่ะ ถ้างั้นข้าจะให้ลอริเอนน้องชายข้าไปเข้าฝันสะกดจิตเรียก ความทรงจำสุดท้ายของเจ้ามาก็แล้วกันนะ" "ขอบพระทัยฝ่าบาท.." มากลอร์ทูลตอบ .............คืนนั้นเอง เทพลอริเอนก็มาเข้าฝันและสะกดจิตบำบัด เรียกความทรงจำของมากลอร์คืนมา ทำให้เขาจำได้ว่า ก่อนตายนั้นมีใยแมงมุม และขาที่มีขนยุ่บยั่บสีดำๆ อยู่ตรงหน้า วันรุ่งขึ้นเขาก็รีบมาเข้าเฝ้าเทพมานดอสทันที "ขอเดชะ ข้าพระองค์จำได้แล้ว ผู้ที่สังหารข้าพระองค์คือนังแมงมุม อุงโกะกะเกาพุง พะยะค่ะ" เทพมานดอสได้ยินก็ผงกศีรษะ แล้วตรัสว่า "ถ้างั้นเจ้าคงจะสงบใจ ได้แล้วล่ะซีนะ" มากลอร์กัดฟันกรอด "สงบใจไม่ได้หรอกพะยะค่ะ เมื่อรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าข้าพระองค์และพี่เฟฯ ข้าน้อยต้องแก้แค้น"พูดจบก็รีบทูลบอกว่า "...ขอพระองค์ส่งข้าน้อยกลับไปยังอาร์ดาเพื่อแก้แค้นเถิดพะยะค่ะ.." "ไม่ได้หรอก มานดอสไม่มีสิทธิ์ส่งวิญญาณกลับไปยังอาร์ดา นอกจากจะทูลขอเทพมานเว แต่ช่วงนี้ข้าไม่อยากไประคายเคือง เบื้องพระบาท เพราะพระองค์เสียหุ้นไปหมาดๆ อารมณ์ขุ่นเคืองยิ่งนัก วันๆได้แต่ร้องว่า "ขึ้นสิ ขึ้นสิลูก" หรือไม่ก็ "เร็วๆ พ่อจะขายแล้ว" อยู่อย่างเงี้ยทั้งวัน งานการส่องดูมิดเดิลเอิร์ธก็ไม่ต้องทำกัน ดังนั้นข้าว่า เจ้ารออีกซักพัก ให้เศรษฐกิจยุคฟองสบู่นี้แตกก่อนเถอะ" "โธ่! กว่าฟองสบู่จะแตก อกไอ้มากลอร์ก็คงจะแตกเสียก่อน พระองค์โปรดเมตตาช่วยเหลือข้าด้วยเถิด" มากลอร์ครวญครางอย่างเจ็บช้ำราวกับอาตี๋เสียโป ไม่นานนักเขาก็ร้องไห้ คร่ำครวญตีอกชกตัวราวกับโลกจะถล่มทลาย น้ำตาที่ไหลหลั่งมานั้นเริ่มมากขึ้น มากขึ้น ราวกับท่อประปาแตก แถมยังหยดแหมะมากระทบฝ่าเท้าของมานดอสอีกแน่ะ มากลอร์เริ่มร้องเพลงเศร้าโศกที่ใน โลกนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน (แน่ล่ะสิ ก็เขาเพิ่งคิดออกมาสดๆ) ดังนี้ อนิจจามากลอร์ผู้คลอขับ ต้องมานับหนึ่งในโลกใหม่หรือ โดนเข้าฆ่าสังหารลานกับมือ ด้วยมารชื่ออุงโกะและเกาพุง แสนจะแค้นแน่นอกเหมือนตกตึก แค้นล้ำลึกต้องสะสางดั่งล้างถุง หากโดนกัดใช้ห่านฟ้ามากันยุง หากโดนฆ่าต้องฆ่าลุงมันตอบแทน -_-"" โลหิตเลยเขาว่าล้างด้วยเลือด ต้องจับแมงมุมมาเชือดเพื่อล้างแค้น พร้อมตามล่าทั่วภพจบดินแดน จับเอาแขนเกาพุงมาต้มข่าเอย..ฯ เสียงร้องแห่งคีตกรแห่งยุคนั้นทั้งไพเราะ บาดหัวใจ อันแข็งนอกอ่อนในของท่านมานดอส แถมน้ำตาของมากลอร์ก็ ท่วมสูงขึ้นเรื่อยๆ จนมานดอสใกล้จะเป็นฮ่องกงฟุต ในที่สุดพระองค์ก็ตรัสว่า "เอาล่ะๆ ข้าเห็นใจเจ้าจริงๆ ข้าจะส่งเจ้ากลับไปก็ได้ แต่มีข้อจำกัดตรงที่ เจ้าไม่ได้ผ่านกระบวนการPasterization วิญญาณเสียก่อน ดังนั้น เมื่อเจ้ากลับไปยังอาร์ดา เจ้าก็จะไม่มีร่างสิงสู่ ดังนั้นข้าจึงจำเป็นต้องดำเนินกระบวนการ metamorphosis ให้กับเจ้าเสียก่อน ไม่เช่นนั้นจะเกิดอาการ cluster ในกฏแห่งวิญญาณได้" มากลอร์นั่งอ้าปากค้าง น้ำลายไหลยืดฟังมานดอสเว่าภาษาอะไรไม่รู้ แต่มันแปลว่าท่านจะช่วยเขา ได้ยินดังนั้นก็เลยลุกขึ้นเต้นแร้งเต้นกาอย่างยินดี "ช้าก่อน..อย่าเพิ่งดีใจไป" มานดอสพูดพลางหลิ่วตาข้างหนึ่ง "มันหมายความว่า เจ้าจะมีแต่วิญญาณไม่มีร่าง และถ้าลงไปในสภาพนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับการเป็นผีพราย สางเขียว หรือ กับปะ..ดีไม่ดีอาจจะเป็นปิกาจู๊ หรือผีกะจู๋ ซึ่งถ้ามานเวทรงจับได้จะลงโทษข้าอย่างหนัก..เอางี้ละกัน.. ข้าให้เจ้าเลือกไปสิงสู่ในร่างของคนที่หลับอยู่ และเอาร่างนั้นมาเพื่อแก้แค้น หลังจากเจ้าแก้แค้นสำเร็จแล้ว เจ้าจะต้องกลับมายังมานดอส เข้าใจไหม" "เข้าใจแล้วพะยะค่ะ" มากลอร์ว่า พลางรีบตะลีตาลานออกไป 2 ชม.ผ่านไป.. มากลอร์เดินย้อนกลับมาที่เดิม หน้าตาทะเล่อทะล่า เหงื่อโซมกาย มานดอสมองด้วยความงุนงง "เจ้ากลับมาทำไมอีกล่ะเนี่ย..หรือว่าเปลี่ยนใจแล้ว?" "หะ.หามิได้พะยะค่ะ..คือว่า...ข้าพระองค์..ข้าพระองค์หลงทาง--___-"' "เออ จริงลืมบอกทางออกเจ้าไป ห้องโถงมานดอสมันสลับซับซ้อน ยังกะเขาวงกต เอ้า ทางออก เดินตรงไป ข้างหน้า แล้วเลี้ยวซ้าย ขึ้นบันไดวนไปเรื่อยๆ เลี้ยวขวาตรงทางแยกแรก แล้วตรงไป ขึ้นบันไดไปอีกจนกระทั่งเจอทางแยก เดินเข้าไปราวๆ 500 เมตร แล้วเมื่อเห็นประตูบานที่3 ก็เดินเข้าไป จะออกจากมานดอสไปสู่ อาร์ดา" "ขอบพระทัยพะยะค่ะ" มากลอร์รับคำอย่างงุนงง แล้วเดินจากไปอีกรอบ .. เทพมานดอสถอนใจพลางคิดว่า "เออ บอกไปมันจะจำได้มั้ยเนี่ย ถ้าเข้าประตูผิด หลงไปอยู่อีกมิติ หรือไปสิงผิดคนก็จะแย่" ...มานดอสคิดไม่ผิดจริงๆ ตามประสาเทพที่รู้ชะตาของมนุษย์และเอลฟ์ดี เมื่อมากลอร์เดินเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาขึ้นบันไดวนได้ซักพัก เขาก็เริ่มงงและหลงทาง "อะไรนะ..เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา แล้วขึ้นบันไดวน แล้วเข้าห้องที่3.. โอ๊ย ชักงง จะกลับไปถามพระองค์ตอนนี้ก็ไม่ได้ หลงทางแล้วฟร้อย" ทันใดนั้น เมื่อเดินไปซักพักเขาก็พบกับโถงทางเดินที่มีประตูอยู่สามบาน ด้วยอารามดีใจ เขาจึงรีบผลุบเข้าไปในประตูบานที่สามทันที... แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 47 11:22:10 จากคุณ : นานานะจัง - [ 20 ม.ค. 47 11:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ++++++++++++++ "....คร่อก...ฟี้...คร่อก"......เสียงกรนดังสนั่นหวั่นไหวมาดังมาจาก ใต้พื้นพสุธา เป็นเสียงกรนที่เหล่าออร์ค เกาพุง อุงโกะ และก๊อกๆ รู้จักดี แม้แต่นังหมาคาราร็อธจอมตะกละยังสะดุ้งตื่น จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ท่านมรกต Morgoth จอมมาร สมญาของเอลฟ์เรียกท่านว่าจอมหน้าเนื้อใจเสือ จอมมาร จอมกะล่อน จอมชักดาบ เจ้าอสูร จอมหน้าหม้อหูดำ ฯลฯ เดิมทีเขาก็เป็นวาลาร์คนนึง นามว่าเมลคอร์ แต่หลังจากโดน อับเปหิมาตั้งถิ่นฐานอยู่ทางเหนือ และปล่อยให้พวก บริวารไปข้างนอก ตัวเองก็สวมวิญญาณนาซกูล อู้หลายลี้ (Ulairi) นอนหลับด้วยความเหนื่อยอ่อน หลังจากเมื่อคืน วานนั่งลุ้นหุ้นด้วยความตื่นเต้น แน่ล่ะ หุ้นของเขาไม่ใช่หุ้นเดียว กับเหล่าวาลาร์ แต่เป็นหุ้นในตลาดมืดที่เขาให้ เซารอนสวมวิญญาณ Dr.spin ปั่นหัวผู้คนในมิดเดิลเอิร์ธอยู่ และเซารอนก็กำลังร่างภาพสัตว์เลี้ยงชนิดใหม่ ที่จะประดิษฐ์มาให้เขาเล่น มันคือตัว อู้หลายลี้นั่นแหละ แต่ว่าเขาไม่ชอบ เนื่องจากเซารอนผู้ยักยอกงบประมาณครองโลก ของเขาไปนั้น ได้สร้างมันขึ้นมาตัวเล็กเกินกว่าที่เขาจะขี่ได้ แล้วจะสร้างขึ้นมาทำไม (ฟร้อย) เขาคิด เจ้าเซารอนมันสร้างขึ้นมา ใช้เองล่ะสิ มอร์กอธคิดอย่างหัวเสีย แต่ตอนนี้เซารอน ยังเป็นมือเป็นเท้าที่ใช้ได้ จึงไม่กล้าไล่มันไป ไม่งั้นเขาจะเหลือแต่สาวกปัญญานิ่มอย่างพวกแมงมุม ค้างคาวยักษ์ ที่วันๆเอาแต่จับเอลฟ์มากินเล่น ไม่คิดจะทำการใหญ่เสียที.. วันนี้หลังจากส่องโลกด้วยอ่างอาคมของเขา เขาได้เห็นนางเอลฟ์ คนหนึ่งร่ายระบำอยู่ในป่า เห็นแล้วชวนเคลิบเคลิ้มจนพริ้มตาหลับไป ในระหว่างนั้นเอง วิญญาณของมากลอร์ที่หลุดออกมาจากห้องโถงมานดอส ก็พุ่งลงมาอย่างงุนงง เมื่อพบว่าตัวเองหลุดมาอยู่ในสถานที่ดำปี๋ เต็มไปด้วยหอคอยเยอะแยะ มีแต่ออร์ค หมาป่า ค้างคาวบินให้ว่อน เขาก็ตกใจเมื่อรู้ว่ามาโผล่ในอังบันด์เข้าแล้ว วิญญาณของเขาเดินเชิ้บๆ สำรวจไปเรื่อยๆ ตามห้องโถง (แน่ล่ะไม่มีใครมองเห็นเขา) ซึ่งว่างเพราะสมุนของมอร์กอธออกไปหลั่นล้าในมิดเดิลเอิร์ธกันหมด ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีดวงตาดวงหนึ่งจ้องมองมาจากความมืด เขารีบหันไปหลบหลังกำแพงทันที(เป็นวิญญาณจะหลบทำไมก็ไม่รู้ -__-") เขาก็ได้เห็นเซารอนที่อยู่ในร่างของอันนาทาร์ เดินส่ายอาดๆเข้ามา ถามเจ้าคาคาร็อธว่า "เฮ้ย..ไอ้เขี้ยว ทั่นมอร์กอธตื่นหรือยัง" ไอ้เขี้ยวคาคาร็อธตื่นมาหาว เห็นเขี้ยวขาววาบวับเต็มปาก ของมันเรียงกันเป็นแถว ตอบอย่างเสียไม่ได้ว่า "ท่านยังหลับอยู่ว่ะ เอ็งจะมาเข้าเฝ้าก็รอหน่อยละกัน เฮอะ" เซารอนหรี่ตามองดูมันอย่างเคืองๆ ในใจคิดไว้ว่า ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หมา...เสียแต่มอร์กอธเอ็นดูมัน ไม่งั้นเขาจะจับมันไปทำลูกชิ้นหมาสกลนครเสียให้เข็ด "อึ๊ย ทำไงดี" มากลอร์คิดอย่างร้อนรุ่ม นี่เขามาโผล่ในอังบันด์ยังไม่พอ ทั้งเซารอน มอร์กอธ หมาดุ อยู่กันพร้อมหน้าเชียว... เซารอนเองเป็นไมอาร์ คงจะสามารถ มองทะลุเห็นวิญญาณเขาได้แน่ สายตาสอดส่องของ เซารอนเมื่อกี๊มันบ่งบอก ด้วยความรีบร้อนเขาจึงรีบผลุบ เข้าไปในห้องของมอร์กอธทันที (แน่ล่ะ ไม่ต้องเปิดประตู) มอร์กอธกำลังนอนหลับกรนสนั่นหวั่นไหวอยู่บนเตียงเหล็ก ที่ข้างล่างเป็นตะปู (เขาชอบความซาดิสม์) รอบข้าง เต็มไปด้วยเครื่องประดับที่สวยงาม เป็นต้นว่า ลูกตุ้มเหล็ก มีหนามรอบ ดาบสีดำปิ๊ดปี๋ที่ดูคล้ายๆขึ้นสนิม แส้หนัง และชุดหนังรูปนังแมวป่า เทียนไข หัวกระโหลก และอ่างน้ำมันเลือดออร์ค ที่ใช้สำหรับส่องโลกและ สำรวจตลาดหุ้น "อะฮ้า...เจ้านี่รสนิยมซาดิสม์วุ้ย -__-'" มากลอร์มองดูอย่างอนาถใจ ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูสนั่นหวั่นไหวก็ดังขึ้น "ท่านมอร์กอธๆๆๆ ตื่นเถอะๆๆ พวกอุงโกะเกาพุงก๊อกๆกลับมาแล้ว" เสียงหวีดแหลมของนังค้างคาวธูริงเวธิล ปลุกให้มอร์กอธสะดุ้งตื่นขึ้นมา มากลอร์ที่กำลังชมห้องของเขาอยู่ก็ ตกตะลึงพรึงเพริด ไม่นึกว่ามอร์กอธจะตื่นเร็วขนาดนี้ "เออ เดี๋ยวข้าออกไป..เอ๊ะ..แกเป็นใครวะ..." มอร์กอธ อุทานเมื่อหันมาเห็น มากลอร์ใจหายวาบ ลืมไปว่า มอร์กอธก็เคยเป็นวาลาร์ ย่อมเห็นร่างวิญญาณของเขาได้ มอร์กอธเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ลมหายใจดังฟืดฟาด พลางยิ้ม แสยะ คิดในใจว่า เหยื่อมาถึงที่ให้เล่นสนุกแล้วซิ แม้จะอยู่ในร่างวิญญาณก็เถอะ.. พลางยิ้มอย่างซาดิสม์และเอื้อมมือจะไปหยิบแส้ "เดี๋ยวๆๆๆ แกจะทำอะไร" มากลอร์ร้องเสียงหลง เมื่อเห็นท่าทีของมอร์กอธ มอร์กอธหยิบเสื้อหนังรูปนางแมว มาใส่แล้วเต้นระบำ ก่อนจะร้องเพลงด้วยเสียงแหบห้าว ไอ้ฉันมันคือนางแมวยั่วสวาท ไอ้ฉันมันคือปีศาจหุ่นsexy ฉันกินวิญญาณเป็นอาหาร แล้วอันตรธานไปในยามราตรี... ข้าคือยมทูตมารับตัวเธอ..เอ๊อออ" มากลอร์ร้องเสียงหลง พลางคิดหาวิธีหลบหนี ไม่เช่นนั้นเค้า จะกลายเป็นของเล่นให้กับจอมซาดิสม์ และปีศาจตัวอื่นๆอีกมากมาย ขณะที่เซารอนร้องเพลงไปถึง..ไปๆ ไปลงนรกซะเถอะทีรัก ฉันจะลงโทษเธอ...พร้อมกับเลียปากแผล่บนั้นเองมากลอร์ก็กลั้นหายใจ แล้วระเบิดบทเพลงออกมา....... "O woe begotten Spirit! Stay in a deep slumber!" ร้องไปพลางร่ายมนต์ดำที่เขาเคยได้รับการถ่ายทอดมา แล้วไม่รู้มีพลังอะไรมาสิงสู่ในตัวเขา ทำให้มอร์กอธค่อยๆ พริ้มตาหลับไหล และลู่ร่างลง ล้มตัวลงนอนดังเหมือนเสียงฟ้าถล่ม.... เสียงเคาะข้างนอกยังกระหน่ำ "เกิดอะไรขึ้น ท่านมอร์กอธ... เปิดประตูให้ข้าน้อยเข้าไปเถอะ" คราวนี้เป็นเสียง ของเซารอน ที่กำลังพยายามงัดประตูเข้ามา ไม่ทันการณ์แล้ว มากลอร์คิดอย่างเร่งรีบ เราต้องรีบหาทางหนีโดยด่วน! ไม่งั้นต้องถูกจับได้แน่ ความคิดหนึ่งแว่บเข้ามาในหัวสมองทันที...ฉับพลันก่อนที่ประตูห้องจะพัง เขาก็รีบกระโจนเข้าสิงในร่างที่สลบไสลของมอร์กอธ!! ประตูเปิดออกผลัวะ! เซารอน ค้างคางธูริงเวธิล และหมาคาราร็อธ ดาหน้ากันเข้ามา พบมอร์กอธนอนฟุบอยู่กับพื้น... "ท่านๆ ท่านเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้น เฮ้ยย อย่าดันซิวะ โอ๊ยย อย่ากัดไอ้หมาบ้า ขอข้าดูก่อน เฮ้ยยเซารอนแกถอยไป คิดจะทรยศเรอะ" เสียงประสานกันเซ็งแซ่ของทั้งสามคน มอร์กอธค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ อย่างงุนงง ก่อนที่จะตอบ อย่างอ้อมแอ้มว่า "ข้า..ข้าไม่เป็นไร" แล้วหันไป พูด "พวกแกออกไปรอข้างนอกก่อน" สมุนทั้งสามพากัน ถอยร่นออกไป... มากลอร์ (ในร่างมอร์กอธ) ยืนขึ้นอย่างเก้ๆกังๆ มองดูมือและขาตัวเอง แล้วคิดในใจ "ฮึ้ยย น่าเกลียดจริงๆ ยี้ ด๊ำ ดำนี่ข้าเผลอตัวสิงร่างนี้ เข้าเสียแล้ว ถ้าสบโอกาสเมื่อไหร่ค่อยออกไปสิงร่างคนอื่นละกัน" ด้วยเหตุนี้....ไม่ว่าจะเป็นโชคชะตาหรือผีสางตัวใดกลั่นแกล้ง ทำให้มากลอร์ผู้งดงามต้องมาสิงสู่มอร์กอธเพื่อการล้างแค้น แต่เขาหารู้ไม่ว่า..การสิงสู่ในความหมาย ของท่านมานดอสคือการกลายร่าง หรือ metamorphosis ตะหาก และตอนนี้วิญญาณเขาก็เป็นเนื้อเดียวกับร่างมอร์กอธซะแล้ว.... เหตุการณ์อลเวงนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป..โปรดติดตามชม -_____-""' แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 47 12:13:04 จากคุณ : นานานะจัง - [ 20 ม.ค. 47 12:00:19 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มาต่อแล้วนะค้า ^^""" แฮ่กๆๆเหนื่อยมากเลย ไม่นึกว่ามันจะยาวขนาดนี้ แต่ตอนนี้มากลอร์มาสิงร่างมอร์กอธเรียบร้อยโรงเรียน มานดอสซะแล้ว -___-"" แถมยังเผลอใส่บทของลูธิเอนให้มากลอร์อีกแน่ะ มารอคนต่อไป... แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 47 12:07:56 จากคุณ : นานานะจัง - [ 20 ม.ค. 47 12:02:12 ]

ความคิดเห็นที่ 43 O_O โอ้ .... จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 20 ม.ค. 47 14:14:28 ]

ความคิดเห็นที่ 44 โอ๊ย เขียนผิด -_-"" เฟอานอร์ เป็นพี่มากลอร์ ได้ไงล่ะหว่า (ตรูมึนส์ขนาดหนัก อ๊ากกก) แก้ๆ จ้า มากลอร์ ต้องบอกว่า ท่านพ่อ เฟอานอร์สิ (ขี้เกียจแก้ในข้อความ เนื่องจากไม่ได้ log in) มาต่อกันเร้วๆๆ เค้าอุตส่าห์ต่อซะยาวเยื้อยย (มีประโยช์มั้ย-_-') จากคุณ : นานานะจัง - [ 20 ม.ค. 47 14:41:56 A:202.28.27.6 X:10.7.1.58 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ประกาศจับ แผ่นนี้ค้นได้จากผนังถ้ำของอุงโกะ ^^" แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 47 23:37:10 จากคุณ : Meliot Baggins - [ 20 ม.ค. 47 23:35:52 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ส่วนแผ่นนี้ค้นมาได้จากเป้ของทูริน กระเป๋าตังค์ฟิงกี้ สำรับไพ่ของเออาเรนดิล และหัวเตียงแม่นางลู่เถียน ^^ จากคุณ : Meliot Baggins - [ 20 ม.ค. 47 23:38:57 ]

ความคิดเห็นที่ 47 แต่ใบประกาศจับทั้งสอง มีติดอยู่ 10 แผ่น เหนือโต๊ะทำงานของมิสเตอร์ คริสโตเฟอร์ โทลคีน ค่ะ ^^" "อย่าให้เจอตัวนะ (เฟ้ย) !!!!" จากคุณ : Meliot Baggins - [ 20 ม.ค. 47 23:41:58 ]

ความคิดเห็นที่ 48 กร๊ากกกก มาขำแม่หมอก่อน ...................................................... กลางทะเลคาริเบียน... วิล - นิ่ แกไม่คิดเหรอว่าเจ้าเรือลำเนี้ยมันหน้าตาพิลึก...แน่ใจนะว่าลำนี้ชื่ออินเตอร์เซบเตอร์?? แจ๊ค - เออสิฟระ แกไม่เชื่อสลัดมือหนึ่งอย่างชั้นแล้วจะไปเชื่อใครหน้าไหนอีกฮะ วิล - ....... เรือลำน้อยยังโคลงเคลงๆ ต่อไปกลางทะเลกว้างสีฟ้าสด สองสลัดจริงและสลัดผักบนเรืออาจจะไม่สังเกต...ว่าเรือน้อยลังกำลอยคอไปทางตะวันตก!! จากคุณ : ก๊อกก๊อก โหมดบ้าคาริเบียน (3 dots) - [ 21 ม.ค. 47 00:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ตกลงใครอยู่ไหนกันมั่งเนี่ย มม ทำแผนที่ให้หน่อยจิ ^^" ปล. ขำบทท่านมานดอสมากเลยอ่ะ กั่กๆๆ ปปล. รูปข้าเจ้าไปอยู่บนโต๊ะคุณคริสโตเฟอร์จริงง่ะ กรี๊ดดด.. ดีจายยย T_T จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 21 ม.ค. 47 20:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 50 -_-" ทำได้ไงเพ่ ที่ไหน มันเป็นที่ไหน อยู่ตรงไหน นู๋ไม่เห็นรู้เรื่องเลย *ตรูเกลียดซิลมาหลับๆ (บ่นลอยๆ)* จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 22 ม.ค. 47 01:22:12 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ยาวอีกแล้ว ^^" ทนอ่านหน่อยนะคะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Go Away..Maglor I “โลหิตเลยเขาว่าล้างด้วยเลือด ต้องจับแมงมุมมาเชือดเพื่อล้างแค้น พร้อมตามล่าทั่วภพจบดินแดน จับเอาแขนเกาพุงมาต้มข่าเอย..ฯ” อ๊ากกกกกกกกกกกก ร่างของแมงมุมยักษ์อุงโกะผุดลุกขึ้นมานั่ง นัยน์ตาอันแวววามฉายแววตระหนกสุดขีด เหงื่อกาฬไหลแตกพลั่กๆ ไม่บ่อยครั้งนักที่ป้าอุงโกะจะฝัน แถมฝันร้ายแบบนี้ แทบจะไม่เคยมีมาเลย ครั้งสุดท้ายก็คือ ฝันไปว่าโดนเมลคอร์เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดกระโดดถีบเข่าลอย ตั้งแต่เมื่อที่ทั้งคู่แอบไปตัดไฟต้นเทลเพริออน และ เลาเรลิน จนทั่วทั้งวาลินอร์มืดมิดไปพักนึง แต่ฝันร้ายครั้งนั้น มันก็นานมาแล้ว และพอวันรุ่งขึ้น อุงโกะก็ฝันดีกว่า ฝันว่ากระโดดเตะก้านคอเมลคอร์เพื่อนรักคนเดิมกลับคืน แต่ความฝันในวันนี้น่ากลัวยิ่งนัก อุงโกะหวนไปคิดถึงพรายหนุ่มหน้าตาดีตนหนึ่งที่เคยจับมาเล่นกับเจ้าเกาพุง แต่เจ้าพรายตนนั้นดันใจเสาะ ชิงลาตายไปเฝ้ามานโดสเสียก่อน อุงโกะก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมหน้าของเจ้าพรายตนนั้น ถึงได้วนเวียนอยู่ในความคิดของตนถึงเพียงนี้ “ตื่นแล้วเหรอป้า” เสียงแหบๆทักขึ้นอย่างยานๆ และเยือกเย็น อุงโกะสะดุ้งสุดตัว แต่แล้วก็โล่งอกเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงที่ทักนั้นไม่ใช่ใครอื่น เกาพุง เพื่อนรักนั่นเอง แต่วันนี้เกาพุงดูแปลกไป ตาแดง บวม แถมในมือยังมีผ้าเช็ดหน้าขอบลูกไม้คอยซับน้ำตาอยู่ป้อยๆ ตอนนี้อุงโกะได้ย้ายบ้านมาอยู่ที่มิดเดิลเอิร์ธเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เนื่องจากเธอและพรรคพวกต้องการเปิดศึกกับเหล่าธรรมะในเมืองต่างๆอย่างเต็มรูปแบบ แต่เหตุผลลึกๆที่รู้กันดีในหมู่มารทั้งสามก็คือ อุงโกะติดใจในรสชาติของเอลฟ์ตระกูลโนลดอร์เป็นอย่างมาก เป็นเอลฟ์ที่กินได้อร่อย รสชาติร้อนแรงแบบไก่ผสมเครื่องเทศ hot spicy บ้านหลังใหม่ หรือเรียกให้ถูกก็คือ ที่ทำการพรรคมารสาขาสองนั้น อยู่ที่ภูเขาชื่อ Ered Gorgoroth หนึ่งในพื้นที่โครงการเอื้ออาทร ซึ่งอุงโกะมาจับจองไว้พร้อมกับเมลคอร์ หรือชื่อใหม่ มอร์กอธ มารมรกต เลือกจับจองบริเวณอังบันด์ “เป็นอะไรไป เกาพุง” อุงโกะถามขึ้นอย่างห่วงใย “อาหารไม่ย่อยหรือ” เกาพุง หนอนยักษ์หันมามองค้อนๆ การถามว่าอาหารไม่ย่อยนั้น เป็นการดูถูกสุดยอดนักเปิบอย่างร้ายกาจ แต่เรื่องแย่ๆที่รบกวนจิตใจตอนนี้ ทำให้เกาพุงไม่มีอารมณ์จะไปต่อปากต่อคำอะไร “ป้า ท่านมอร์กอธเปลี่ยนไป โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” น้ำตาของเกาพุงร่วงกราว ผ้าเช็ดหน้าขอบลูกไม้ผืนนั้นชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำจนเกาพุงต้องบิดน้ำทิ้งไปรอบหนึ่งก่อนเอากลับมาซับใหม่ “ท่านมอร์กอธกลายเป็นวาลาร์เสียงทองไปแย้ววววว” หลายคนฟังดูอาจจะไม่เข้าใจว่า การที่คนๆหนึ่งกลายเป็นนักร้องเสียงดีขึ้นมาอย่างกะทันหันนั้น จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้อย่างไร แต่สำหรับ มอร์กอธ วาลาร์ผู้หลงคีย์อย่างร้ายกาจนั้น สิ่งนี้เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่า จะต้องมีอะไรบางอย่าง (ที่ผิดปกติ) เกิดขึ้นแน่ๆ อุงโกะแน่ใจเช่นนั้น “ป้า ป้า คิดดูสิ วันๆ ท่านมรกตก็เอาแต่นั่งร้องเพลง ยืนร้องเพลง ขนาดละเมอ ยังละเมอเป็นโน๊ต โด เร มี ฟา ซอล .เลยป้า” แม้จะเคืองกับวาจาที่ลามปามของเจ้าหนอนยักษ์เพียงใด แต่ข้อมูลใหม่ที่ได้ยินนั้น อุงโกะมั่นใจแล้วว่า นั่นคงไม่ใช่มอร์กอธเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดคนเดิมแน่ๆ สัญชาตญาณการหยั่งรู้อนาคตของอุงโกะเริ่มเรียบเรียงข้อมูลอย่างเงียบๆ “ที่สำคัญนะ เดี๋ยวนี้ท่านมรกตยังทำความสะอาดมงกุฎกับลูกแก้วสามลูกนั้นทุกสามชั่วโมงเลยป้า พอข้าเข้าไปจะช่วยขัด โดนถีบออกมาเลย ดูสิป้า !” เจ้าเกาพุงเอี้ยวตัวด้านซ้ายให้อุงโกะดูรอยแดงๆ ที่แม้จะจางลงบ้างแล้วแต่ก็พอเห็นว่า นั่นคือ เท้าซ้ายของจอมมารสหายเก่าแน่นอน (อุงโกะยังพอจำรสชาติของมันได้) “ฮึก ฮึก มอร์กอธแยกมิตรศัตรูไม่ออกแล้ว จำไม่ได้กระทั่งข้า หนอนยักษ์ เกาพุง ฮึก ฮึก ” “ที่นั่นถูกสาปสั่ง สิ้นหวังทั้งปวง ฮือ ฮือ แง ..” “ใจเย็นๆ เกาพุง” อุงโกะหันไปมองระดับน้ำ(ตา)ใต้ฝ่าเท้าของเธอที่เพิ่มขึ้นทุกครั้งที่เกาพุงบิดผ้าเช็ดหน้า “มันต้องมีทางแก้สิ ว่าแต่ เจ้าก๊อกๆ หายไปไหนน่ะ” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ตัดภาพมาที่อังบันด์ “ปวง ดอกไม้ เบ่งบานสลอน....ฝูงภมร ภู่ผึ้งสอดไซร้ ดอกพิกุลของเปิ้นต้นใต้ ลมปัดไม้มาสู่บ้านตู๋ ฮู้แน่ซัดเข้าสอดสองหู ว่าสีจมปู ถูกป้อมเก๊าเนิ้ง....” เสียงเพลง “น้อยไจยา” ถูกขับขานอย่างเพราะพริ้ง ทุกอักขระเปล่งออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ ถูกต้องตามสำเนียงชาวเหนืออย่างไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย แต่บทเพลงที่ไพเราะเช่นนี้แหล่ะ ที่ฟังแล้วแปลกหูเป็นอย่างยิ่งสำหรับชาวอังบันด์ ที่เคยคุ้นกับบทเพลงหลงคีย์ จนลืมไปแล้วว่า ความไพเราะของเพลงนั้นเป็นเช่นใด ผีพรายมากลอร์กระหยิ่มยิ่มย่องเมื่อเห็นว่า ซิลมาริลของป๋าเฟอานอร์นั่น สุกสว่าง เปล่งแสงแพรวพราวยิ่งกว่าแต่เดิม สมแล้วที่ลงทุนขัดมันสามชั่วโมงครั้ง เปลืองผ้าขัดกับน้ำยาไปเท่าไหร่ไม่รู้เท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไร หมดแล้วก็สั่งใหม่ได้ เซลล์ของ บ.เมลิอัน ทิ้งเบอร์โทรติดต่อไว้ให้เขาแล้ว “โอ ของรักของข้า ท่านพ่อ ข้าทำสำเร็จแล้ว!” มากลอร์ในร่างของมอร์กอธ ยกมงกุฎเหล็กที่มีลูกแก้วซิลมาริลทั้งสามส่องกับแสงแดดยามเย็นที่สาดส่องมาทางหน้าต่าง ลำแสงสีรุ้งยังคงเป็นประกายพราว แม้ว่าจะเป็นเวลาเย็นแล้วก็ตาม “ของของใครของใครก็ห่วง ของใครใครก็ต้องหวง ห่วงใยรักใคร่เสมอ .” “หึ หึ หึ เป็นไงบ้างล่ะ เจ้าพวกทาสรับใช้มอร์กอธ เจอพลังเสียงของมากลอร์ เจ้าของฉายา “เอลฟ์เสียงทอง” เข้าไปถึงกับอึ้งเลยล่ะสิ” แม้ว่าการมาสิงร่างจอมมารมอร์กอธครั้งนี้ จะถือว่าเป็นลูกฟลุคสุดๆ สำหรับ มากลอร์ ผีพรายมือใหม่ สิงครั้งแรกก็ได้เป็นถึงวาลาร์ถึงจะเป็นวาลาร์ฝ่ายมืดก็ตาม แต่มากลอร์ก็ไม่ชอบบรรยากาศทึบทึมของธังโกโรดริมคอนโดเอื้ออาทรรุ่นแรกเท่าไหร่นัก อีกทั้งเจ้าพวกสมุนแต่ละตัว ก็ล้วนแต่สัตว์ประหลาดทั้งนั้น แมงมุมยักษ์ ค้างคาวยักษ์ หนอนยักษ์ ไอ้เจ้าเขี้ยวมหาภัย รวมถึงกองทัพบัลล็อกน้อยที่แสนจะซุกซนอีก แต่เมื่อได้เห็นชุดเครื่องเสียงรุ่นล่าสุดที่มอร์กอธเพิ่งจะผ่อนมา มากลอร์ก็รู้สึกดีขึ้นด้วยเขานั้นชื่นชอบการร้องเพลงเป็นชีวิตจิตใจ แม้ว่าลึกๆเขาจะบังนึกเสียดายอยู่นิดหน่อยที่ไม่ได้สิง ฟิงกอลฟิน ท่านอาเจ้าสำราญของเขา หรือไม่ก็เจ้าทูริน จอมดาบทมิฬ ที่มีเอลฟ์สาวหน้าตาดีมาทิ้งผ้าเช็ดหน้าให้บ่อยๆ “elf it be....the magic tribe stands all...upon games elf it be...the one who bribes Carpenter...who's to be blamed ^___^"" we walk...a lonely road oh...that's why..we die..so soon” “มายลอร์ด” “Mong--le--ya shimatojai (nazguls fails) believe and you will find your game yaun-ya-le utuliete (good men rise) a winner lives within you now..” “มายลอร์ด นี่ ก๊อกๆ เองนะ” ก๊อกๆ บัลล็อกน้อยยืนมองเจ้านายด้วยสายตาละห้อยอยู่ห่างๆ เนื่องจากยังจำภาพที่เจ้าเกาพุงโดนบาทาซ้ายลอยข้ามหัวตนไปได้ “ฮึก ฮึก ฮึก .. ท่านเป็นอะไรไป ทำไมไม่ยอมซื้อคู่สร้างคู่สมเล่มใหม่ให้ก๊อกๆ ก๊อกๆ จะอ่านเรื่องของความรักของเบเรน แง .” ก๊อกๆ วิ่งออกไปจากห้องโถงด้วยความเสียใจ ท่านจอมมารที่เคยแสนจะใจดี ที่ชอบแบ่งแผ่น VCD การ์ตูนให้ ก๊อกๆ ซื้อคู่สร้างคู่สมให้ก๊อกๆ หายไปไหน ทำไมกลายเป็นวาลาร์เสียงทองไปแล้ว ฮือ ฮือ ก๊อกๆ เสียใจ “เกาพุง อุงโกะ เจ้าสองคนอยู่หนายยยยยยยยยยยยย” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : Meliot Baggins - [ 22 ม.ค. 47 11:23:30 ]

ความคิดเห็นที่ 52 Go Away Maglor II +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ที่บริเวณหน้าทางเข้าธังโกโรดริมคอนโดเอื้ออาทร aserej่ ja de j่ de jebe tu de jebere seibiunouva, majavi an de bugui an de buididipi, aserej่ ja de j่ de jebe tu de jebere seibiunouva, majavi an de bugui an de buididipi, aserej่ ja de j่ de jebe tu de jebere seibiunouva, majavi an de bugui an de buididipi ท่วงทำนองอันคึกคักของเพลง Asereje  ดังแว่วมาจากหอคอย เกาพุงเริ่มขยับหางของตนไปมาตามจังหวะเพลง  ผ้าสีขาวๆผืนใหญ่ผืนหนึ่งค่อยๆลอยอย่างอ้อยอิ่งตกลงมาจากหน้าต่างบานหนึ่ง   เกาพุงรีบใช้ขาหน้าสั้นๆของมันคว้ามาได้อย่างว่องไว “ไหน ขอข้าดูหน่อยสิ”   อุงโกะแมงมุมยักษ์ฉวยผ้าผืนนั้นไปส่องจนแทบชิดลูกตายักษ์ทั้งคู่  เธอขยับจมูกฟุดฟิด ฟุดฟิด “นี่มันผ้าที่ทอขึ้นใช่ในหมู่เอลฟ์หน้าเด้งนี่  ไม่ได้พิมพ์ลายทวิพฤกษาด้วย  ดูสิ มันตราตระกูลเฟอานอร์ชัดๆ” อุงโกะโยนผ้าผืนนั้นทิ้งในทันที  สมองของมารสาวเริ่มประติดประต่อเรื่องได้แล้ว   “ไปเร็ว เกาพุง ไอ้เสือ บุก!” แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสองมารจะผ่านเข้าไปในคอนโดได้  ที่หน้าประตูปรากฏร่างสองร่างยืนจังก้าขวางอยู่  ไอ้เขี้ยวมหาภัย คาคาร็อธ  กับ ค้างคาวสาว ธูริงเวทิล  ที่ครั้งหนึ่งเคยรับใช้อยู่ข้างกายของมอร์กอธ บัดนี้ทั้งคู่ถูกลดฐานะมาเป็นเพียงยามหน้าประตูแทน “ถอยไปนะ คาคาร็อธ  ธูริงเวทิล”  อุงโกะตวาดด้วยเสียงอันดัง เมื่อเห็นว่ารปภ.ทั้งคู่คือใคร “ไม่ได้  ข้าได้รับคำสั่งมาจากท่านจอมมาร ใครก็ตามที่จะเข้าไปในคอนโดต้องปลดอาวุธไว้ที่ข้าก่อน โฮ่ง”  คาคาร็อธ หมายักษ์ ที่มีเพ็ดดีกรีสายมารพันธุ์แท้แยกเขี้ยวโชว์แขกผู้มาเยือนยามสนธยาให้เห็นจะจะ “เรามีอาวุธกันที่ไหน  ดูสิ” อุงโกะ กับ เกาพุง หมุนตัวให้รปภ.จำเป็นทั้งคู่ดู ด้วยท่วงท่าของนักบัลเล่ต์ในเพลงสวอนเลค “ขาของท่านมากเกิน  ต้องฝากไว้ที่นี่ 4 ข้าง  ท่านเอาเข้าไปได้แค่ 4 ข้าง”     ธูริงเวทิลบอกเนิบๆเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่แขกผู้มีขามากกว่า 4 ต้องถอดฝากไว้ อุงโกะกับเกาพุงหันมาสบตากัน  เกาพุงงัดเอากระดูกอินทรีย์ที่กินเหลือมาแกว่งไปมาตรงหน้าเจ้าคาคาร็อธที่กระดิกหางตอบอย่างลืมหน้าที่  เมื่อเห็นว่ากลนี้หลอกเจ้าหมายามได้แน่นอน  เกาพุงกว้างกระดูกชิ้นนั้นไปนอกรั้วอย่างสุดแรงเกิด  คาคาร็อธวิ่งตามหายลับจากสายตาของธูริงเวทิล ที่ยืนกวักมือเรียกเพื่อนยามให้กลับมา “เกาพุงจ๋า  เจ้าว่าค้างคาวตุ๋นยาจีนนี่ กินแล้วจะกระชุ่มกระชวยดีมั้ย จ๊ะ” อุงโกะถามเกาพุงขึ้นมาอย่างลอยๆ  ขาหน้าทั้งสองเริ่มสาวใยสีดำ แกว่งเล่นไปมา เกาพุงแลบลิ้นแพล่บๆ “เอ่อ  กฎเป็นแค่แนวทาง  เราไม่เคยยึดติด  เชิญท่านทั้งสองเข้ามาได้”  ธูริงเวทิล   ตัดใจเปลี่ยนกฎกะทันหัน  สองมารจึงเข้าไปยังห้องโถงของหอคอยได้อย่างสง่าผ่าเผย บรรยากาศของโถงนั้นเปลี่ยนไปจากที่อุงโกะเคยเห็นอย่างเห็นได้ชัด  ตรงกลางห้องที่เคยเต็มไปด้วยหนังสือและแผ่นซีดีการ์ตูน บัดนี้ได้ถูกย้ายไปจนหมด  โปสเตอร์เซนต์เซย่าที่เคยติดอยู่บนผนังก็ถูกแทนที่ด้วยภาพเอลฟ์สาวในชุดวาบหวิว  ที่แปลกตาก็คือ ชุดเครื่องเสียงที่มอร์กอธเคยแอบเอาไปเก็บไว้ในห้องลับสำหรับซ้อมร้องเป็นการส่วนตัว  บัดนี้ตั้งเด่นเป็นสง่า มีโซฟาเครื่องอำนวยความสะดวกต่างๆ ราวกับร้านคาราโอเกะสุดหรู เสียงฝีเท้าหนักๆย่ำลงมาตามบันไดอย่างช้าๆ  เป็นจังหวะแปลกๆ มีเสียงดังแว่วๆมาว่า   “แถ่ม แท้ม!” โอ้ แม่เจ้า   สิ่งที่อุงโกะกับเกาพุงเห็นนั้น คือจอมมารมอร์กอธสหายเก่าที่วันนี้ไม่ได้ใส่ชุดดำตัวเก่งอย่างเคย  แต่หันใส่เสื้อตัวเล็กปกใหญ่เปิดอก ตอกหมุดพราว  ส่วนกางเกงนั้น ช่วงปลายขาบานออกมีเลื่อมติดเป็นทางส่องประกายระยิบระยับ ด้านข้างก็มีแผงผ้าเป็นริ้วๆเย็บติดมาตั้งแต่ขอบเอว  บนศีรษะแทนที่จะเป็นผมแบบทรงมดแดงชะเง้อ กลับเป็นมงกุฎเหล็กที่มีลูกแก้วสามดวงติดต่อ ส่องแสงแวววาวราวกับมีสปอตไลท์เป็นของส่วนตัวเลยทีเดียว นี่มัน เอลวิส ชัดๆ จอมมารเอลวิส ยืนนิ่งมองดูเจ้าสัตว์ประหลาดสองตัวอยู่อย่างรังเกียจ  “มาอีกแล้วเจ้าพวกนี้”  ผีพรายมากลอร์นึกในใจอย่างหงุดหงิด เนื่องจากเวลานี้ เป็นเวลาขยับลูกคอจังหวะร็อคแอนด์โรลของเขาพอดี “เดี๋ยวนี้ระเบียบการเข้าพบเปลี่ยนไปนะ มอร์กอธ”   อุงโกะถามขึ้นอย่างช้าๆ ในที่สุดเธอก็รวบรวมสติได้ มากลอร์ในร่างของเอลวิสมอร์กอธ  ค่อยๆเบือนมามองมองช้าๆ ด้วยท่วงท่าที่ฝึกมาอย่างดี  ขาทั้งสองข้างขยับน้อยๆ เอวส่ายนิดๆ ในจังหวะ “แถ่ม แท้ม” “ทำไมข้าต้องต้อนรับเจ้าล่ะ?  ป้าอุงโกะ” “อย่ามาลามปามข้านะ เจ้าผีพรายมากลอร์”   มากลอร์ถึงหน้าถอดสีเมื่อรู้ว่า อุงโกะนั้นมีตาวิเศษมองเห็นถึงร่างที่แท้จริงของเขาได้  ขาทั้งสองที่ควรจะเต้นท่าต่อไปของเอลวิส กลับสั่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ   “มอร์กอธ  เจ้าน่ะโดนความสว่างครอบงำนานเกินไปแล้ว จงฟังข้า! ข้าขอคลายมนตร์สะกด”   น้ำเสียงอุงโกะเริ่มยัวะเมื่อได้ยินคำว่า   “ป้า”  ออกมาจากปากของเพื่อนเก่า แม้จะรู้ว่าโดนผีพรายสิงอยู่ก็ตาม “อย่างเจ้าไม่มีน้ำยาหรอก ป้าอุงโกะ”   เสียงผีพรายมากลอร์ดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง  คราวนี้อุงโกะสุดทน เมื่อได้ยินคำว่า “ป้า” สองครั้งซ้อน “ข้าจะลากเจ้า มากลอร์ ดุจถอนก้างออกจากคอ” ก๊อกๆ บัลล็อกน้อยที่เพิ่งได้ยินเสียงทุ่มเถียง  รีบวิ่งออกมาดูเหตุการณ์   เกาพุงรีบเอาขาขัดไว้ไม่ให้ก๊อกๆ เข้าไปยุ่ง  ผลก็คือ ก๊อกๆน้อยหกล้มหน้าคะมำ  หันมาใช้แส้ไฟเหวี่ยงมาฟาดใส่ขาเกาพุงเป็นการแก้แค้น “มอร์กอธ เอ้ย อังบันด์ เป็นของข้า!”   มากลอร์ตะเบ็งเสียงขึ้นมาอย่างเหลืออด เมื่อเห็นว่าตนเองนั่นหมดทางสู้สามมารแน่ๆ อุงโกะสลัดเสื้อคลุมใยแมงมุมออก เผยให้เห็นชุดขาวที่อยู่ข้างใน  แต่แทนที่จะเป็นเสื้อคลุม กลับเป็นผ้าสไบสีขาววางพาดอยู่บนบ่าแทน  ในมือที่ 2ข้างซ้ายถือขันเงินใบเชื่องใบหนึ่ง  เกาพุงเดินกะเผลกๆ ตามมาสมทบ ในมือมีถุงพลาสติคสีส้มอยู่ใบหนึ่ง “ไปซะ ไป้ ไป้” อุงโกะงัดเอาน้ำมนตร์ที่เตรียมไว้ซัดไปที่เมลคอร์  เกาพุงเริ่มขว้างทรายเสกเข้าไปบ้าง ร่างของมอร์กอธเริ่มบิดไปมา ส่งเสียงร้องครวญครางแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส “เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย  ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น ปรักปรำฉันเป็นจำเลยของคุณ  นี่หรือแม่นักบุญ แท้จริงคุณคือคนป่า” แม้จะเจ็บแสนเจ็บ แต่มากลอร์ก็ยังขอไว้ลาย “เอลฟ์เสียงทอง”  วิธีการไล่ผีแบบนี้ ไม่เห็นท่านมานโดสเคยบอกเขาเลยนี่  คู่มือการเป็นผีที่แจกมาให้อ่านในวันปฐมนิเทศก็ไม่เคยบอกไว้   “แย่แล้วตู  นี่จะต้องกลับไปเป็นวิญญาณเร่ร่อนอีกแล้วหรือ” มากลอร์คิดในใจ น้ำตาตกใน “ม..ม .ม่ายหวายแล้วววววววววว สลายร่างงงงงงงงงงงง” สิ้นเสียง ร่างของจอมมารในชุดเอลวิสก็ทรุดฮวบ  พร้อมๆกับที่วิญญานของมากลอร์ ผีพรายมือใหม่ล่องลอยออกไปหาร่างสถิตย์ใหม่ด้วยความเจ็บช้ำกับมุขไล่ผีของเจ้าป้าอุงโกะ ก๊อกๆ รีบวิ่งเข้าไปหาเจ้านาย   น้ำตาร้อนๆไหลเป็นทาง กระเซ็นไปโดนมือของมอร์กอธที่เริ่มฟื้นคืนสติขึ้นมา  แววตาของมอร์กอธเริ่มโฟกัสภาพได้  เสียงเริ่มแหบลง คีย์เสียงเริ่มผิดเพี้ยนตามเดิม “ข้าจำหน้าเจ้าได้  ก๊อกๆ”  ก๊อกๆ ยิ้มรับ พร้อมกลับร้องไห้อีกโฮใหญ่  คราวนี้มอร์กอธชักมือหลบทัน “อุงโกะ”  มอร์กอธหันมามองเพื่อนเก่าที่เคยต่อยกันในครั้งก่อน “สูดกลิ่นเสรีภาพอีกครั้ง เพื่อนเอ๋ย”   อุงโกะบอกพลางเข้าไปช่วยประคองให้จอมมารยืนขึ้น  กางเกงทรงร็อคแอนด์โรลคับติ้วที่มากลอร์ใส่ทำให้มอร์กอธถึงกับขมวดคิ้ว  กว่าจะยืนตัวตรงได้ก็กินเวลานาน มีเสียงผ้าขาดดังแควกเบาๆ “ข้าฟื้นตื่นจากฝันอันแสนหวาน เสียงเพลงที่ไพเราะเพราะพริ้ง  ข้าร้องเพลงได้”   มอร์กอธเริ่มทวนความทรงจำสีจางๆของตนอย่างแสนเสียดาย “นิ้วของท่านจะฟื้นคืนเรี่ยวแรง เสียงจะกลับคืนมา หากท่านได้จับไมค์อีกครั้ง”   อุงโกะแนะนำเบาๆ พลางกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นชัดว่า กางเกงด้านหลังมีรอยขาดเป็นแนวยาว  คาคาร็อธวิ่งเอาไมโครโฟนส่งให้เจ้านาย ก่อนหันกลับไปแทะกระดูกต่อที่หน้าประตู มอร์กอธ มองไมค์อยู่ชั่วอึดใจ  แล้วหันไปกดเลือกเพลงโปรดลำดับที่ 1 ท่อนอินโทรอันคุ้นหูดังขึ้น “ขอให้ฉานนนนนได้ร้องเพลงงงงงงงง บ้างซ้ากกกกเพลง ฉานนนนนไม่เคยคิดร้องงงงงงงเพลง เลยซ้ากกกกกกเพลง ” ก๊อกๆ เกาพุง อุงโกะ กอดคอกันร้องไห้อย่างปลาบปลื้ม เมื่อเสียงร้องที่หลงคีย์อย่างร้ายกาจแบบเดิมดังขึ้น   “ถึงจอมมารของเราจะร้องเพลงหลงคีย์ยังไง แต่เราก็รักของเรานะ  หลงคีย์ หลงคีย์ หลงคีย์” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จบตอน ^^" แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 47 01:02:46 แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 47 18:52:32 แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 47 13:05:51 แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 47 12:51:52 จากคุณ : Meliot Baggins - [ 22 ม.ค. 47 11:38:12 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เพลงประกอบจ้า  Asereje กรุณานึกภาพจอมมารมอร์กอธ เต้นโยกย้ายส่ายเอว ทำมือตามเพลงนะ ^^ ไฟล์เสียงนี้ ได้รับการสนับสนุนจาก ท่านเออาเรนดิล เจ้าของกิจการหลอดไฟเออาเรนดิล  ทางทีมงานขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ m(_  _)m แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 47 11:50:44 ไฟล์เสียง จากคุณ : Meliot Baggins - [ 22 ม.ค. 47 11:47:12 ]

ความคิดเห็นที่ 54 แอบมาดูรูปประกาศจับ...โอ้ย น่ารักอย่างงี้ ใครจะไปจับลงล่ะคะ... จากคุณ : eridanus - [ 22 ม.ค. 47 21:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อะแฮ่ม .... ขอเปิดแถลงการณ์พรรคมาร ณ บัดนี้ Ungo to rule them all ! จากคุณ : อุงโกะ (หญิงเหล็ก) - [ 22 ม.ค. 47 23:24:45 ]

ความคิดเห็นที่ 56 Glaupung to find them จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 22 ม.ค. 47 23:27:38 ]

ความคิดเห็นที่ 57 Kok kok to burn them all... จากคุณ : 3 dots (3 dots) - [ 22 ม.ค. 47 23:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 58 And in the darkness, eat them !! จากคุณ : Meliot Baggins - [ 22 ม.ค. 47 23:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 59 กร๊ากกกกกกกกกก เรารักพรรคมาร ^^ *สะบัดปอมปอม* จากคุณ : scarborough - [ 23 ม.ค. 47 00:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 60 พรรคมารน่ารักจังเลยคราวนี้ หุหุ จากคุณ : แมงปอเฒ่าเจ้าค่ะ - [ 23 ม.ค. 47 20:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 61 อืม ไม่มีเวลาแต่งเลย เสียดายๆ ตอนนี้กำลังทำแล็บเตรียมสัมมนา กับทำปรับปรุงเว็บส่วนตัวขนานใหญ่... จากคุณ : ทูริน ดิจิตอลบาร์โค้ด (DigiTaL-KRASH!!!) - [ 27 ม.ค. 47 04:37:02 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ฮือ ฮือ เหมือนกันเลย เจ้าป้าอุงโกะเงา ก็กำลังเตรียมงานเสวนากับออกภาคสนามวันเว้นวันเหมือนกัน T__T ไว้ผ่านช่วงวิกฤติไปก่อนนะ แล้วจะกลับมาตามล่าฝ่ายธรรมะต่อ จากคุณ : Meliot Baggins - [ 27 ม.ค. 47 20:42:25 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เหอ เหอ ... ตอนนี้ทั้งฝ่ายธรรมะและอธรรม หัวฟูกันเป็นแถว .. เจรจาสงบศึกกันชั่วคราวก่อนนิ .. ว่างแล้วค่อยกลับมาตามล่ากันต่อ .. ^^' จากคุณ : หญิงเหล็ก - [ 27 ม.ค. 47 22:32:48 A:203.185.132.120 X: ]

ความคิดเห็นที่ 64 อ้าว พรรคธรรมะว่าจะมาแต่งอยู่พอดีเชียว ^^" ยุ่งๆกันหมดเลยเรอะ โอวววว งั้นเราไปซุ่มแต่งก็ได้ฟะ จากคุณ : นานานะจัง(ผีมากลอร์เข้าสิง) (นานานะจัง) - [ 30 ม.ค. 47 14:28:45 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เดี๋ยวจิ ยังไม่ว่าง กำลังโดนเร่งงาน แล้วพอจะว่างๆก็กำลังเบิร์นซีดีซิลฯเป็นของขวัญปีใหม่ ให้บรรดาพลพรรคลอร์ดทั้ง 14 ท่าน ที่ส่ง ส.ค.ส. มาให้อยู่ฮับ... จะเข้าเดือนกุมภาละ ยังไม่ได้ส่งกลับไปให้เลยน่ะ สายมากๆๆๆ แย่เลย _/I\_ ขอโทษด้วยๆ... จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 31 ม.ค. 47 08:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 66 อ่ะ ต่อ ก็ต่อ ตอน จดหมายของอุงโกะ ณ ฮิธลุม ประตูสี่เหลี่ยมสีดำขนาดใหญ่ปรากฎขึ้น ในสวนแห่งฮิธลุม เมื่อประตูขยายออกได้ที่แล้ว ปรากฎชายหนุ่มร่างสูง ก้าวเดินออกมาจากประตูที่ลอยอยู่เหนือพื้นดินนั้น ฟิงกอลฟิน เจ้าชายเอลฟ์ของเรานั่นเอง เมื่อชายหนุ่มก้าวออกมา แล้วประตูเบื้องหลังก็หายไปอย่างน่าพิศวง +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ขอบรรยาย ฮิธลุม หน่อย เพื่อง่ายต่อการจินตนาการของท่านผู้อ่านนะ ฮิธลุม ไม่ใช่ สวนลุมฯ ฮิธลุม เป็น ดินแดนตอนเหนือของมิดเดิ้ลเอิร์ธ เป็นหนึ่งในดินแดนนอกโดริอัธที่ ธิงโกล จอมขี้เหนียวยอมให้เจ้าชายแห่งโนลดอร์ทั้งหลายปกครอง เมื่อฟิงกอลฟินเข้าทำการปกครองก็ทำนุบำรุงเป็นอย่างดี ใส่ใจทุกข์สุขประชาราษฎร์ชาวเอล์ฟทั้งหลาย ไข้หวัดนกไม่เคยกล้ำกราย ไฟใต้ไม่เคยมาเยือน เศรษฐกิจเจริญรุ่งเรือง จนกลายเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจแห่งหนึ่งของมิดเดิ้ลเอิร์ธ มีหอคอยมากมายถูกสร้างขึ้นรอบทะเลสาบมิธริม ซึ่งฟิงกอลฟินรักษาไว้เพื่อให้ชาวเอลฟ์ทั้งหลายได้มาพักผ่อนและระลึกถึงครั้งแรกที่กลับจากวาลินอร์มาเยือนแผ่นดินมิดเดิ้ลเอิร์ธ ด้านหนึ่งมี Minas Ue-Jue-Liang (หอคอยอื้อจื่อเหลียง) และ Minas Ibrahim (หอคอยอิบรอฮิม) ส่วนอีกด้านหนึ่งมี Minas Chulalongkorn Hospital (หอคอยโรงพยาบาลจุฬาฯ) เมื่อนานมาแล้วฟิงกอลฟินเคยพาลูกน้อยคนสุดท้องที่ยังแบเบาะมาเดินเล่นที่นี่แล้วหายสาบสูญไป ไม่ได้ข่าวคราวอีกเลย แม้แต่พรรคมารบางทีก็ปรากฏว่ามาเดินเล่นที่ ฮิธลุม อยู่เหมือนกัน ขอย้ำอีกครั้งว่า ที่บรรยายมาคือ ฮิธลุม ไม่ใช่ สวนลุมฯ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ กลับมาที่ฟิงกอลฟิน เจ้าชายเอลฟ์สุดเท่ของเรา บัดนี้ ฟิงกอลฟินว่างจากการทั้งปวง ทูริน ทูรันม่า ก็ปล่อยมันไป ไม่ใช่ญาติโกโหติกาใด ๆ แถมมันก็เก่งกาจ ไม่ต้องช่วยเดี๋ยวก็จัดการได้เอง ส่วนเออาเรนดิลนับญาติแล้วก็ปรากฎว่ามันเป็นหลานทวด ขี้เกียจไปช่วย เรือเก่าถูกแย่งไป ก็หาใหม่สิ ง่ายจะตาย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าหลานทวดเขาไม่รู้จักแก้ปัญหาง่าย ๆ อย่างนี้ อา.... ช่างเป็นฝ่ายธรรมะที่สามัคคีกันมาก เมื่อฟิงกอลฟินว่างงานแล้วจึงมาเดินเล่นสวนลุมคลายอารมณ์แก้เบื่อ (สมกับเป็นเจ้าชายเอลฟ์จอมสำราญจริง ๆ ) เขาก็เดินดูความสงบเรียบร้อยของฮิธลุมไปเรื่อย ๆ “อา... การเดินเล่นในบ่ายวันอาทิตย์เช่นนี้ช่างสบายเสียจริง ๆ “ ฟิงกอลฟินคิด ทันใดนั้น ระหว่างที่ฟิงกอลฟินเดินอยู่ตามใต้ร่มไม้รอบทะเลสาบมิธริม เขาก็เก็บหนังสือเล่มเล็ก ๆ ได้เล่มนึง ปกของมันสะดุดตาเขา ลักษณะของมันเหมือนนิยายเล่มละ 10 บาทที่พวกสาวโรงงานชอบอ่านกัน เลยหยิบขึ้นมาดูหน้าปกเขียนชื่อเรื่องไว้ว่า “ซาตานตกสวรรค์” ปกในเขียนไว้ว่า ของอุงโกะน้อยกลอยใจเองเจ้าค่ะ เขาเปิดอ่านข้างในดูแล้วแทบหัวเราะออกมาทันที ... ”อย่ากลัวเลย พี่จะพา กัน สู่สวรรค์ชั้นฉิมพลี อย่าดื้อสิจ๊ะ “กัน กลัวเจ็บค่ะ พี่ธาร” “ไม่เจ็บหรอกจ้ะ พี่ก็ไม่เคยเหมือนกันนะ จะลองเบา ๆ ก่อน เดี๋ยวรู้เองละจ้ะ” ... ฟิงกอลฟินหัวเราะก๊ากออกมา “ ก๊ากกกกกกกกกกก... นิยายเดี๋ยวนี้มีงี้ด้วยเรอะ เดี๋ยวก็แจ้งสำนักงานตำรวจแห่งชาติซะหรอก มีจดหมายแนบไว้ด้วย เขียนว่าไงหว่า ” เอลฟ์หนุ่มเปิดจดหมายที่แนบมา แต่ด้วยจรรยาบรรณ จึงไม่สามารถเปิดเผยได้ ณ ที่นี้ แล้วฟิงกอลฟินก็หยิบจดหมายขึ้นมาวางบนฝ่ามือ ฉับพลัน จดหมายก็หายไปทันที (เป็นวิธีการส่งจดหมายของฟิงกอลฟิน – ช่างไม้) ถึงเราจะไม่เปิดเผยตอนนี้ แต่ก็ขออนุญาตเก็บไว้ และส่งไปที่สำนักจัดการมรดกของฟิงกอลฟินที่วาลินอร์นะจ๊ะ ฝากฟินนาร์ฟินไว้ และก็ส่งด้วยวิธีของฟิงกอลฟินปลอดภัย 100 % นะจ๊ะ ไม่มีตก ไม่มีหล่นจ้ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฟิงกอลฟิน จดหมายฉบับนี้ก็จะถูกส่งไปที่ Hithlum Post, Beleriand Post, Nargothond Times, Doriath Guardians และ Angmar News โดยอัตโนมัติจ้ะ ดังนั้น โปรดทะนุถนอมฟิงกอลฟินหน่อยนะจ๊ะ เอลฟ์หนุ่มเดินอมยิ้มพลางอ่านหนังสือนิยายเล่มละสิบบาทเล่นนั้นไปพลาง ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 31 ม.ค. 47 13:39:17 ]

ความคิดเห็นที่ 67 นาน ๆ มาที โทษนะครับ ยาวหน่อย ตอน อดีตของก๊อกก๊อก บัลร็อกน้อย ในบ่ายวันอาทิตย์เดียวกัน มอร์กอธ ขี้เกียจอยู่ในรูที่อังมาร์ เพราะว่าตอนบ่าย ๆ มันร้อนเหลือทน น้ำหนักประมาณร้อยกว่า ๆ กิโลกรัมของมอร์กอธจะลดลงต่ำกว่าร้อยกิโลกรัมโดยไม่ต้องพึ่งพาสถานที่ลดน้ำหนักแต่อย่างใด จะรายการโทรทัศน์ก็เบื่อหน่าย ก็เลยชวน ก๊อก ก๊อก บัลร็อกน้อย ออกไปเดินเล่นสวนลุมฯ เอ๊ย ฮิธลุม “ ไป เจ้าก๊อก ก๊อก ไปเดินเล่นกัน” ก๊อก ก๊อก น้อยชอบการเดินเล่นอยู่แล้ว แต่มอร์กอธเป็นเจ้านายสุดขี้เกียจ ถึงแม้ มิซาเอะ(บุคคลปริศนา ยังไม่ทราบว่าเกี่ยวข้องอันใดกับมอร์กอธ) จะใช้ให้มอร์กอธพาก๊อก ก๊อก ไปเดินเล่นบ่อย ๆ แต่มอร์กอธก็ขี้เกียจอยู่ดี พอมาคราวนี้ มอร์กอธชวน ก๊อก ก๊อกไปเดินเล่นด้วยตัวเอง ก๊อก ก๊อกจึงดีใจเป็นยิ่งนัก ร้องตอบมอร์กอธไปว่า “ก๊อก ก๊อก” “ ไปเดินห่าง ๆ ข้านะเฟ้ย เดี๋ยวทำเสื้อข้าไหม้ละแย่เลย มิซาเอะจะด่าข้าอีก” “ก๊อก ก๊อก” “วันนี้จะไปไหนเรอะ ไปฮิธลุมดีไหม บ้านเก่าเจ้านี่ ข้าเก็บเจ้าได้ที่นั่นแหละ” “ก๊อก ก๊อก” “เฮ้ย ไม่ต้องดีใจขนาดนั้น ไป ไป จะกระโดดเชือกเจ้าไปก็ได้ แต่อยู่ห่าง ๆ ข้านะ เชือกเจ้ามาถูกข้าเมื่อไรละก็ เดี๋ยวเจ้าจะโดนแทน เดี๋ยวจะโดน ๆ ” ในบ่ายวันอาทิตย์ แดดร่มลมตก พวกเอลฟ์ในฮิธลุมก็ออกมาปั่นจักรยานน้ำกันในทะเลสาบอย่างสบายใจ มอร์กอธได้ออกมาจากรูอันอุดอู้ที่อังมาร์ มาเจอความเจริญค่อยปลอดโปร่งใจขึ้น “อา... การเดินเล่นในบ่ายวันอาทิตย์เช่นนี้ช่างสบายเสียจริง ๆ “ มอร์กอธคิด วันนี้มอร์กอธตั้งใจจะพาเจ้าก๊อกก๊อก มาปั่นจักรยานน้ำเล่นที่ทะเลสาบมิธริม “พวกเทเลรีนี่ชอบปั่นจักรยานน้ำจริง ๆ ” มอร์กอธบ่นไปตามประสาคนปากอยู่ไม่สุข แต่จริง ๆ แล้วเขาก็ชอบ +++++++++++++++++++ (คั่น) คนอ่านเจ้าปัญหา(แฟนพันธุ์แท้ซิลมาริลเลียน) : เฮ้ย พวกเทเลรี มาอยู่ในฮิธลุมได้ไง มันต้องพวกโนลดอร์สิ ช่างไม้ :มุขน่ะ เข้าใจไหม มุขน่ะ อีกอย่างนะ มอร์กอธมันฉลาดที่ไหน สมองมันไหลมาอยู่ทีพุงหมดแล้ว ปล.ขอโทษพี่รี่นะครับ ขออนุญาตแซวสักนิด +++++++++++++++++++ (ต่อ – หลังจากช่างไม้กระโดดถีบคนอ่านเจ้าปัญหาไปทีนึงเรียบร้อยแล้ว ) ระหว่างนั้น มอร์กอธก็เดินไปหาซุ้มของกินที่มีขายอยู่ทั่วไป กะจะซื้อเบียร์ไปนั่งจิบเพื่อความสบายใจบนเรือ เขาคิดในใจ “ จะกินไฮเนเก้นสักหน่อยก็ลืมเอามาจากบ้าน พวกเทเลรีนี่ชอบกินแต่คลอสเตอร์ ” ++++++++++++++++++ (คั่น) พี่รี่ : แซวอีกแล้วเรอะ เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวเถอะ วันก่อนให้ไฮเนเก้นไปครึ่งโหลยังจะมาแซวอีก ช่างไม้ : แฮ่ะ ๆๆ ขอโทษครับพี่รี่ แซวสนุก ๆ น่ะครับ ขอบคุณสำหรับไฮเนเก้นนะครับ พี่รี่ : ไม่เป็นไรหรอก พี่รี่ใจดีอยู่แล้ว เดี๋ยววันหลังพี่ค่อยเลี้ยงช่างไม้อีกก็ได้ ช่างไม้ : ขอบคุณครับ พี่รี่ใจดีที่สุดเลย (ปล. บางครั้ง การแต่งเรื่องก็มีข้อดี ) ++++++++++++++++++ (ต่อ – คั่นบ่อยจริงแฮะ ) ระหว่างเดินไปซื้อเบียร์ มอร์กอธก็ปล่อยให้ก๊อกก๊อกกระโดดเชือกตามหลังมา เดินชนกับเอลฟ์หนุ่มคนหนึ่ง หนังสือในมือเอลฟ์คนนั้นร่วงลงบนพื้นถนนลาดยาง จำได้ว่าเป็นหนังสือเล่มเดียวกับที่เขาเห็นเจ้าอุงโกะ เคยอ่านเวลาไม่ได้ทำอะไรและคิดว่าเขาไม่เห็น เขาจึงขอโทษด้วยรู้ว่านี่เป็นถิ่นเอลฟ์และเขาไปเดินชนเอลฟ์หนุ่มเอง “ขอโทษด้วยครับ เอ้านี่ หนังสือคุณ” ฟิงกอลฟินตอบ “ขอบคุณครับ” “ไปนั่งเล่นบนเรือด้วยกันไหม” มอร์กอธถาม ด้วยถูกชะตากับฟิงกอลฟิน ฟิงกอลฟินมองมอร์กอธนิดหน่อย ไม่ค่อยแน่ใจว่ามอร์กอธจะเป็นเกย์รึเปล่า มองโลกในแง่ดีว่าคงจะไม่เป็นละมั้ง ก่อนจะตอบตกลง เพราะเขาก็ชักจะเมื่อย ๆ กับการเดินอยู่เหมือนกัน เมื่อนั่งรถจักรยานน้ำเล่นไปเรื่อย ๆ มอร์กอธก็ชวนฟิงกอลฟินคุยไปเรื่อยเปื่อย ปล่อยให้เจ้าก๊อกก๊อก นั่งข้างหลังเรือ เปลี่ยนแรื่องคุยไปก็หลายเรื่อง แล้วก็ในที่สุดมอร์กอธก็มาคุยเรื่องก๊อกก๊อก อย่างที่คนเขียนเรื่องตั้งใจไว้เสียที เฮ้อ... “คุณรู้ไหม ผมเก็บเจ้าก๊อกก๊อกนี่ได้แถวนี้แหละ” “ก๊อก ก๊อก” เจ้าก๊อกก๊อกข้างหลังร้องสนับสนุนมา “ดีจริง ๆ เลยครับ คุณเป็นคนดีจริง ๆ ผมก็เคยหลงกับลูกผมสมัยเด็กที่นี่เหมือนกัน ป่านนี้ไม่รู้ถูกใครจับไปขายสุไหงโกลกหรือยัง ” มอร์กอธน้ำตาคลอเพราะจินตนาการเห็นภาพเด็กน้อยที่หลงกับพ่อ ร้องไห้แง ๆ ใช่แล้วครับ มอร์กอธรักเด็ก ครับ พูดกับฟิงกอลฟินด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พยายามกลั้นสะอื้นด้วยความสงสารเด็ก “ตอนที่ผมจับเจ้าก๊อกก๊อกน้อย นี่ได้ หน้าตายังไม่ประหลาดอย่างนี้นะ ตอนที่เก็บได้ ตั้งใจจะพากลับไปเป็นอาหารเย็นซักหน่อย ตอนทีเดินกลับบ้าน ก็อุ้มผ่านแอ่งน้ำแห่งหนึ่ง ก็เลยเอามาไปล้างตัวให้สะอาด ๆ สักหน่อย ที่ไหนได้ พอเอาขึ้นมาจากน้ำอีกที เด็กเอลฟ์กลายเป็นเด็กควาย แถมปีกอีกต่างหาก ท่าทางหนังเหนียว ก็เลยกินไม่ลง เลี้ยงมาจนโตนี่แหละ” “นั่นคงเป็นแอ่งน้ำแห่งจูเซ็นเคียวในตำนาน ในสมัยก่อนเคยมี ลิงขี่ควายมือข้างนึงถือนกกะเรียน อีกข้างนึงถืองู ตกลงไปตาย หลังจากนั้น ด้วยความแค้นของมัน ใครตกลงในบ่อน้ำก็จะมีหน้าตาประหลาดอย่างงี้ละ” แล้วฟิงกอลฟินถามต่อด้วยความสงสัยว่า “แล้วเด็กที่ท่านเก็บได้มีตำหนิที่ไหนบ้างล่ะ” มอร์กอธตอบว่า “มีปานรูปหัวใจอยู่ที่หน้าอก” ฟิงกอลฟินร้องว่า “ ลูกข้าก็มีปานรูปหัวใจอยู่ที่หน้าอก แล้วก็มีปานรูปไทแรนโนซอรัส อยู่ที่หลังด้วย” มอร์กอธตอบด้วยความตกใจว่า “เด็กที่ข้าเก็บได้มีปานรูปไทแรนโนซอรัส อยู่ที่หลังเหมือนกัน” แล้วก็ทั้งคู่ก็ร้องออกมาพร้อมกัน “ ถ้าเช่นนั้น....” ก๊อกก๊อก กระโดดโผเข้าหาฟิงกอลฟินด้วยความดีใจ “ป๊ะป๋า ก๊อก ก๊อก” “ก๊อกก๊อก ลูกพ่อ” แต่หลังจากนั้น ปรากฎว่า ก๊อกก๊อกเป็นไข้หวัดนกซึ่งระบาดในอังมาร์ ฟิงกอลฟินเลยปล่อยให้ก๊อกก๊อกอยู่กับเมลคอร์ต่อไป และประกาศสั่งห้าม ก๊อกก๊อก เข้ามาในฮิธลุมโดยเด็ดขาด เดี๋ยวจะเอาไข้หวัดนกมาระบาดในฮิธลุมและโชคดีที่ฟิงกอลฟินสั่งห้ามทันท่วงที ไข้หวัดนกจึงไม่ได้มาระบาดในฮิธลุม เพราะฟิงกอลฟินไม่ได้มีเมียรวย ขนาดที่จะขอเงินเมีย 3 ล้านมาชดเชยให้เอลฟ์ที่เป็นไข้หวัดนกตาย ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ในขณะเดียวกัน ทอม บอมบาดิลซึ่งมองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านพาลันเทียร์ที่ฟิงกอลฟินลืมทิ้งไว้ที่กระท่อม แล้วก็นั่งหัวเราะ “หึ หึ เจ้านี่สมกับเป็นตัวป่วนจริง ๆ นะ ฟิงกอลฟิน” ฟิงกอลฟินราวกับรู้ว่าทอมมองอยู่ ขยิบตาให้ข้างนึงพร้อมกับบอกว่า “ ตัวป่วนน่ะ นาน ๆ โผล่มาทีดีแล้วละครับ ป๋าทอมที่รัก ” เจ้าชายเอลฟ์ยิ้มนิด ๆ กับตัวเอง พูดกับตัวเองเบา ๆ“อา... แสงแดดในบ่ายวันอาทิตย์ นี่มันอบอุ่นดีจริง ๆ “ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 31 ม.ค. 47 13:57:46 ]

ความคิดเห็นที่ 68 อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ ฟิงกี้เล่นมุขนี้เหรอ อย่าหวังว่าจะได้เป็นเอลฟ์เจ้าสำราญอีกต่อไปเลยยยยยยย <<บ่นพลางใช้ขาทั้งแปดเขกหัวตัวเองอย่างช้ำใจ>> จากคุณ : Meliot Baggins - [ 31 ม.ค. 47 19:56:46 ]

ความคิดเห็นที่ 69 สงครามเริ่มยืดเยื้อ คนเชิดก็เริ่มเมามัน เนื้อเรื่องก็เริ่มยาวขึ้นทุกวัน สมควรแก่เวลาที่จะอพยพไปยังกระทู้ใหม่แล้วค่ะ ^^" ซิลมาฮาฮา Episode 3 : ภัยร้ายที่ไม่เคยซ่อนเร้น ^^" ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2650316 จากคุณ : Meliot Baggins - [ 1 ก.พ. 47 17:27:02 ]