A2629726 10 อันดับหนังที่ดีที่สุดประจำปี 2003 จากการรวบรวมจากนักวิจารณ์ชื่อดังทั่วโลก [ภาพยนตร์]

ความคิดเห็นที่ 13

พอดีมีข้อมูลเกี่ยวกับหนัง 3 เรื่องที่ติดอันดับข้างบน ก็เลยขอนำข้อมูลมาลงอีกครั้งค่ะ เผื่อมีบางคนยังไม่ได้อ่าน

CAPTURING THE FRIEDMANS หนังยอดเยี่ยมอันดับ 6 ประจำปี 2003

ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจ เสาร์สวัสดีเมื่อหลายเดือนก่อน

Capturing the Friedmans เป็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่ได้รับการกล่าวขวัญถึงมากที่สุดในวงการภาพยนตร์นอกกระแสในเดือนที่แล้ว เนื่องจากภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้สะท้อนให้เห็นถึงแนวคิดที่ว่า "ความจริงย่อมแตกต่างกันไปในสายตาของคนมอง" และแสดงให้เห็นว่าการค้นหาความจริงเป็นเรื่องยาก

Capturing the Friedmans เล่าเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับครอบครัวชาวสหรัฐธรรมดาครอบครัวหนึ่งที่พ่อกับลูกชายคนเล็กของครอบครัวนี้ถูกจับกุมและถูกตั้งข้อหาว่าลวนลามทางเพศเด็กชายวัยรุ่นหลายคน โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับรางวัลแกรนด์ จูรี ไพรซ์ในเทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์เมื่อต้นปี2003

Capturing the Friedmans เป็นผลงานการกำกับเรื่องแรกของแอนดรูว์ จาเรคกี และนักวิจารณ์แสดงความเห็นที่แตกต่างกันไปต่อภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยบางคนคิดว่าภาพยนตร์เรื่องนี้เล่าเรื่องได้อย่างยอดเยี่ยม ในขณะที่บางคนคิดว่าภาพยนตร์เรื่องนี้มีข้อบกพร่องเพราะจาเรคกีปฏิเสธที่จะแสดงจุดยืนว่าเขาคิดว่าครอบครัวฟรายด์แมนกระทำอาชญากรรมจริงหรือไม่

จาเรคกีเชื่อว่าผู้ชมภาพยนตร์ควรตัดสินใจในเรื่องนี้ด้วยตัวเอง และเขาทำให้แนวคิดนี้กลายสิ่งที่มีความสำคัญมากต่อภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยเขาให้สัมภาษณ์ต่อรอยเตอร์ว่า "ผมพยายามให้ข้อมูลทุกอย่างที่จำเป็นต่อผู้ชม เพื่อที่ผู้ชมจะได้หาข้อสรุปได้ด้วยตัวเอง ผมพยายามไม่พูดว่า 'ขอผมบอกคุณหน่อยเถอะว่าผมคิดอะไร' เพราะนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วในระหว่างการสอบสวน"

ในปี 1987 อาร์โนลด์ ฟรายด์แมน ซึ่งเป็นมีอาชีพเป็นครูในโรงเรียนไฮสกูล และเป็นพ่อของลูก 3 คน ถูกจับกุมตัวพร้อมกับลูกชายชื่อเจสซีในข้อหาลวนลามทางเพศเด็กชายในชั้นเรียนคอมพิวเตอร์ ซึ่งเป็นชั้นเรียนที่อาร์โนลด์กับเจสซีเป็นคนสอนในโรงรถของครอบครัว

ครอบครัวฟรายด์แมนอาศัยอยู่ในชุมชนเกรท เนคในรัฐนิวยอร์ค และคดีนี้ก็สร้างความปั่นป่วนวุ่นวายให้กับคนในชุมชนเมื่อเพื่อนบ้านแต่ละคนเลือกที่จะเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง และสื่อมวลชนก็แห่กันมาทำข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้ถึงสนามหน้าบ้าน

สิ่งที่ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้แตกต่างจากภาพยนตร์ทั่วไปก็คือภาพยนตร์เรื่องนี้นำโฮมวิดีโอที่ครอบครัวฟรายด์แมนถ่ายทำไว้มาใช้ประกอบในเรื่องด้วย ทั้งนี้ ในระหว่างที่คดีนี้ยังอยู่ในระหว่างการสอบสวน ครอบครัวฟรายด์แมนได้บันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและบันทึกความรู้สึกของตัวเองลงในวิดีโอเทป และสมาชิกในครอบครัวอนุญาตให้จาเรคกีนำวิดีโอนี้ไปใช้ได้ ซึ่งนั่นหมายความว่านอกจากผู้ชมจะได้เห็นบทสัมภาษณ์ตำรวจ, ทนายความ และเหยื่อแล้ว ผู้ชมจะได้เห็นความทุกข์ของครอบครัวฟรายด์แมนผ่านทางสายตาของคนในครอบครัวนั้นเอง

สิ่งที่กระตุ้นความคิดของผู้ชมมากที่สุดในเรื่องนี้ก็คือเมื่อใดก็ตามที่ผู้ชมคิดว่าตัวเองได้ข้อมูลมากพอที่จะตัดสินฟรายด์แมน สมาชิกบางคนในครอบครัวก็จะเปิดเผยความจริงบางอย่างออกมา และความจริงนั้นจะทำให้ผู้ชมต้องตัดสินใจใหม่อีกครั้งว่าฟรายด์แมนทำผิดจริงหรือเป็นผู้บริสุทธิ์

"หนังเรื่องนี้ทำเหมือนกับว่าให้บัตรลงคะแนนกับคุณ และให้คุณเป็นคณะลูกขุนในคดีนี้ โดยเรายังให้คุณได้นั่งร่วมเป็นส่วนหนึ่งในบ้านของฟรายด์แมนด้วย และคุณจะรู้สึกว่า 'เราต้องตัดสินใจในสิ่งที่เราได้เห็น'" จาเรคกีกล่าว

เดวิด แอนเสน นักวิจารณ์ของนิวส์วีคกล่าวว่า "สิ่งที่ทำให้หนังของจาเรคกีฝังแน่นอยู่ในใจของผู้ชมก็คือความกำกวมของเรื่องและการที่จาเรคกีไม่ให้คำเฉลยที่ชัดเจนว่าใครถูกใครผิด หนังเรื่องนี้เหมือนกับฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนคุณแม้ในยามกลางวันแสกๆ คุณไม่สามารถตัดสินใจในเรื่องนี้ได้ และคุณไม่สามารถสลัดเรื่องนี้ออกไปจากหัวของคุณได้"

อย่างไรก็ดี นักวิจารณ์ของลอสแองเจลิส ไทม์สไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ และระบุว่า "ในขณะที่ถ่ายทำหนังเรื่องนี้ จาเรคกีเกิดตัดสินใจขึ้นมาว่าเขาจะวางโครงสร้างของหนังเรื่องนี้ให้สอดรับกับการที่เขาจะไม่ยอมบอกว่าเขาคิดว่าฟรายด์แมนทำผิดจริงหรือไม่ และปัญหาของหนังเรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นจากการที่จาเรคกีวางตัวเป็นกลาง"

เว็บไซท์ metacritic.com รายงานว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ได้คะแนนเฉลี่ยจากนักวิจารณ์สูงถึง 88 จาก 100 โดยได้คะแนน 100 เต็มจากนักวิจารณ์ชื่อดังหลายคน ซึ่งรวมถึงไมเคิล แอทคินสันจากวิลเลจวอยซ์, เดวิด เดนบี จากเดอะ นิวยอร์คเกอร์ และนักวิจารณ์คนอื่นๆจากเอ็นเตอร์เทนเมนท์ วีคลี, ยูเอสเอ ทูเดย์, วอชิงตัน โพสท์, ซานฟรานซิสโก โครนิเคิล, บอสตัน โกลบ, บัลติมอร์ ซัน, ชิคาโก ทริบูน, คริสเตียน ไซเอนซ์ มอนิเตอร์, ซีแอตเติล โพสท์-อินเทลลิเจนเซอร์, ไมอามี เฮรัลด์ และออสติน โครนิเคิล

แอทคินสันให้ความเห็นว่า Capturing the Friedmans เป็นหนึ่งในภาพยนตร์เพียงไม่กี่เรื่องที่เขาเคยชมที่สามารถถ่ายทอดความหวังอันสดใสของผู้เป็นลูกและผู้เป็นพ่อแม่ และถ่ายทอดความหวังอันพังทลายออกมาได้อย่างทรงพลังมาก นอกจากนี้ เขายังตั้งข้อสังเกตว่าในขณะที่เนื้อเรื่องดำเนินไป สมาชิกแต่ละคนในครอบครัวนี้ก็แสดงบุคลิกที่ยิ่งใหญ่คล้ายกับตัวละครในบทประพันธ์ของเชคสเปียร์ออกมา ซึ่งรวมถึงพ่อที่มีข้อบกพร่องร้ายแรงอยู่ในตัว, ลูกชายคนโตที่พยายามปกป้องรักษาครอบครัวเอาไว้ในขณะที่ได้รับแรงกดดันทางจิตใจอย่างรุนแรง, แม่ที่ย้ำว่าทุกคนในครอบครัวต้องเสียสละแต่ตัวเธอกลับไม่ยอมเสียสละเอง และลูกชายคนเล็กที่มีอายุ 18 ปีซึ่งเป็นผู้ที่ต้องรับเคราะห์กรรมที่หนักหนาสาหัสที่สุด

นักวิจารณ์ยังให้ความเห็นเพิ่มเติมว่า ถึงแม้เหตุการณ์ในเรื่องนี้จะดูเหมือนบทละครแนวโศกนาฏกรรม แต่สิ่งที่แตกต่างกันก็คือสิ่งที่เราเห็นในเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่อาจเกิดขึ้นกับครอบครัวที่เรารู้จัก

นักวิจารณ์ยังตั้งข้อสังเกตอีกด้วยว่าวิธีการที่จาเรคกีใช้ในการสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่รัฐบาลในเรื่องนี้คล้ายคลึงกับวิธีการที่เออร์รอล มอร์ริส ผู้กำกับภาพยนตร์สารคดีชื่อดังเคยใช้มาแล้ว นั่นคือการปล่อยให้เจ้าหน้าที่รัฐบาลพูดไปเรื่อยๆจนแสดงความโง่เขลาของตัวเองออกมา

เออร์รอล มอร์ริส เคยได้รับรางวัลแกรนด์ จูรี ไพรซ์ในเทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์เหมือนจาเรคกีเช่นกัน โดยมอร์ริสได้รับรางวัลนี้จากภาพยนตร์เรื่อง A Brief History of Time (1991) ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับสตีเฟน ฮอว์คกิง นักฟิสิกส์ชื่อดัง โดยภาพยนตร์เรื่องนี้นำเสนอทฤษฎีเกี่ยวกับเวลาและจักรวาลของสตีเฟน และเล่าเรื่องราวชีวิตส่วนตัวของสตีเฟนด้วย

สตีเฟนเป็นโรคลู เกห์ริก ซึ่งส่งผลให้เขามีปัญหาด้านระบบประสาทและการเคลื่อนไหวของร่างกาย โดยเขาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคนี้ในช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย และการสัมภาษณ์เขาในเรื่องนี้กระทำผ่านทางโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่สตีเฟนเป็นคนคิดค้นขึ้นเอง โดยคอมพิวเตอร์นี้จะเปล่งเสียงออกมาตามที่สตีเฟนกดคลิกบนเครื่อง เนื่องจากเขาสามารถขยับร่างกายได้เพียงนิ้วไม่กี่นิ้วเท่านั้น

นักวิจารณ์กล่าวว่ามอร์ริสสามารถทำให้ผู้ชมรู้สึกเหมือนได้รู้จักกับสตีเฟนถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงที่เปล่งออกมาจากปากของสตีเฟนเลยก็ตาม และผู้ชมจะได้ทราบว่าสตีเฟนเคยใช้ชีวิตอย่างไรในช่วงที่เขายังเป็นคนปกติเมื่อ 35 ปีที่แล้ว โดยสตีเฟนเคยเป็นนักเต้นรำตัวยงและเป็นสมาชิกทีมแข่งพายเรือของมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด แต่ในขณะนี้เขากลับดูเหมือนตุ๊กตาที่อยู่ในรถเข็น นอกจากนี้ ผู้ชมจะได้ฟังคำสัมภาษณ์ของอิโซเบล ซึ่งเป็นแม่ และแมรี ซึ่งเป็นพี่สาวของเขา ถึงแม้ภรรยาของเขาจะไม่ได้ให้สัมภาษณ์ในเรื่องนี้ก็ตาม

โรเจอร์ อีเบิร์ต นักวิจารณ์ของชิคาโก ซัน-ไทม์ส ให้ความเห็นว่าภาพยนตร์เรื่อง Gates of Heaven ของเออร์รอล มอร์ริส เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่เขาเคยชม โดยภาพยนตร์เรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับสุสานสำหรับสัตว์เลี้ยงในรัฐแคลิฟอร์เนีย

จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 18 ม.ค. 47 21:28:14 A:203.156.89.178 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14

THE STATION AGENT หนังยอดเยี่ยมอันดับ 8 ประจำปี 2003

จากข่าวของรอยเตอร์ที่ออกมาเมื่อราว 2-3 เดือนก่อน

ทอม แมคคาร์ธี เพิ่งกำกับภาพยนตร์เป็นเรื่องแรก แต่ภาพยนตร์ทุนต่ำของเขาเรื่อง The Station Agent นี้ กลับได้รับรางวัลสำคัญ, สร้างความประทับใจให้ผู้ชม, ทำยอดขายตั๋วได้ดี และได้รับคำชมจากนักวิจารณ์เกือบทุกคนที่ได้ชมภาพยนตร์เรื่องนี้

ภาพยนตร์ The Station Agent มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรู้สึกแปลกแยกและมิตรภาพระหว่างคนกลุ่มหนึ่งที่มีลักษณะแตกต่างกัน โดยแมคคาร์ธีรับหน้าที่เขียนบทภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วย และปฏิกิริยาที่เขามีต่อความสำเร็จอย่างล้นหลามในครั้งนี้ก็คือการหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ

The Station Agent ซึ่งใช้ทุนสร้าง 500,000 ดอลลาร์ได้รับรางวัลขวัญใจผู้ชมในเทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์ในเดือนม.ค.ปีนี้ และในเทศกาลนี้เองที่แมคคาร์ธีได้ขายสิทธิการจัดจำหน่ายภาพยนตร์เรื่องนี้ไปให้กับบริษัทมิราแมกซ์ ฟิล์มส์เป็นราคา 1.5 ล้านดอลลาร์ ซึ่งถือเป็นอัตราผลตอบแทนที่ดีเมื่อเทียบกับเงินที่ลงทุนไป และหลังจากนั้น The Station Agent ก็ได้เปิดฉายตามเทศกาลภาพยนตร์ต่างๆทั่วโลก และได้รับคำชมเป็นอย่างมาก

"ผมไม่คิดว่าหนังเรื่องนี้เคยได้รับคำตำหนิที่เลวร้ายจริงๆ" แมคคาร์ธีกล่าวกับรอยเตอร์พร้อมกับหัวเราะ

The Station Agent เริ่มเปิดฉายตามโรงภาพยนตร์อาร์ทเฮาส์ในเมืองใหญ่ของสหรัฐเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว และทำรายได้ไป 260,000 ดอลลาร์จากจำนวนโรงฉาย 58 โรง หรือคิดเป็นรายได้เฉลี่ยราว 4,500 ดอลลาร์ต่อโรง ส่วน Kill Bill, Vol.1 ที่กำกับโดยเควนติน ทารันติโน ทำรายได้เฉลี่ย 2,400 ดอลลาร์ต่อโรง แต่ฉายในจำนวนโรงภาพยนตร์ที่สูงถึง 2,414 โรง

แมคคาร์ธีกล่าวว่าเขาไม่กังวลกับรายงานยอดขายตั๋วมากเท่ากับกังวลว่าจะทำอย่างไรให้มีคนมาชมภาพยนตร์เรื่องนี้ เพราะภาพยนตร์ของเขาพูดถึงลักษณะความเป็นมนุษย์ และไม่ได้เป็นภาพยนตร์ทุนสร้างสูงของฮอลลีวู้ดที่เต็มไปด้วยฉากนองเลือดและเทคนิคพิเศษ

"ผมตัดสินใจว่าจะไม่คิดถึงเรื่องยอดขายตั๋วมากเกินไป ผมคิดว่าผมรู้สึกมั่นใจมากในขณะนี้ในเกมนี้ และผมก็ตื่นเต้นที่มิราแมกซ์อยู่เบื้องหลังหนังเรื่องนี้ ซึ่งถ้าหากจะมีใครสักคนที่สามารถดึงดูดให้ประชาชนมาดูหนังเรื่องนี้ ใครคนนั้นก็คือมิราแมกซ์" แมคคาร์ธีกล่าว

The Station Agent นำแสดงโดยปีเตอร์ ดิงคลาจ ในบทของฟินบาร์ แมคไบรด์ ซึ่งเป็นคนแคระ ซึ่งการที่เขามีร่างกายแคระแกร็นส่งผลให้เขาซ่อนตัวออกจากสังคม โดยเขาทำงานซ่อมแซมรถไฟของเล่นในขณะที่เจ้านายของเขาเป็นเจ้าของร้านขายรถไฟจำลอง แต่เมื่อเจ้านายของเขาเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน ฟินบาร์ก็พบว่าเขาได้รับมรดกเป็นสถานีรถไฟทรุดโทรมแห่งหนึ่งในเมืองนิวฟาวด์แลนด์ในชนบทรัฐนิวเจอร์ซีย์

หลังจากฟินบาร์สูญเสียเพื่อนแท้เพียงคนเดียวที่เขามีอยู่ เขาก็มุ่งหน้าไปยังนิวฟาวด์แลนด์และใช้ชีวิตอยู่ภายในสถานีรถไฟโดยแทบไม่ติดต่อกับโลกภายนอก เพราะโลกภายนอกไม่เข้าใจและไม่ยอมรับในตัวเขา

อย่างไรก็ดี หลังจากที่ฟินบาร์อยู่ที่สถานีได้ระยะหนึ่ง เขาก็พบกับคน 2 คนที่ปลีกตัวออกจากสังคมเหมือนกับเขาแต่ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันออกไป ซึ่งสองคนนี้ได้แก่โอลิเวีย (แพทริเซีย คลาร์คสัน) ศิลปินที่เดินทางมานิวฟาวด์แลนด์เพื่อไว้อาลัยให้กับการตายของลูกชายของเธอ และโจ (บ็อบบี แคนนาเวล) ชาวแมนฮัตตันที่พูดเร็วและกำลังดูแลพ่อที่ล้มป่วย โดยโจทำงานขายฮ็อทด็อกที่แผงขายอาหารของครอบครัว

Station Agent ได้รับความนิยมจากผู้ชมเพราะภาพยนตร์เรื่องนี้ทำให้ผู้ชมส่วนใหญ่นึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองเคยรู้สึกโดดเดี่ยวและหงอยเหงา และนึกถึงเพื่อนๆที่เคยช่วยให้ตัวเองกลับมารู้สึกเบิกบานใจอีกครั้ง

นอกจากแมคคาร์ธีจะกำกับและเขียนบทแล้ว เขายังเป็นนักแสดงด้วยเช่นกัน โดยเขาเคยร่วมงานในละครโทรทัศน์ชุด Boston Public และในภาพยนตร์บางเรื่อง ซึ่งรวมถึงภาพยนตร์เบาสมองเรื่อง The Guru

แมคคาร์ธีรู้จักคนในวงการฮอลลีวู้ดเป็นอย่างดี และคงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะเขียนบทภาพยนตร์ทุนสร้างสูง, หาดาราดังมาแสดง และใส่เทคนิคพิเศษราคาแพงเข้าไปในภาพยนตร์ อย่างไรก็ดี แมคคาร์ธีกลับเลือกที่จะเล่าเรื่องของมิตรภาพที่เรียบง่ายแทน

"นี่เป็นหนังประเภทที่ผมดูในเวลาว่าง เนื้อเรื่องแบบนี้ทำให้ผมสะเทือนใจและสามารถเข้าเกาะกุมหัวใจของผมได้ด้วยวิธีการที่เรียบง่าย" แมคคาร์ธีกล่าว

ปีเตอร์ ดิงคลาจเคยแสดงในภาพยนตร์แนว "หนังซ้อนหนัง" เรื่อง Living in Oblivion โดยรับบทเป็นแคนแคระที่ไม่พอใจที่ตัวเองมักได้แสดงภาพยนตร์เฉพาะในฉากความฝันเท่านั้น

รูธ สไตน์ นักวิจารณ์ของซานฟรานซิสโก โครนิเคิล ตั้งข้อสังเกตว่าฉากเด่นของฟินบาร์ในเรื่องนี้คือฉากที่เขารู้สึกโกรธเคืองที่คนในบาร์เอาแต่จ้องมองเขา ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นตะโกนให้ทุกคนหันมามองเขา ในขณะที่แพทริเซีย คลาร์คสันก็แสดงได้ดีเช่นกัน โดยเธอสามารถถ่ายทอดความรู้สึกสูญเสียของโอลิเวียได้ผ่านทางการแสดงออกเพียงเล็กน้อย ซึ่งรวมถึงการที่โอลิเวียมักใจลอยในชีวิตประจำวัน

สไตน์กล่าวเสริมว่าแมคคาร์ธีสามารถถ่ายทอดบรรยากาศที่หดหู่และล้าหลังของเมืองนิวฟาวด์แลนด์ได้ดีมากโดยใช้ช็อตเพียงไม่กี่ช็อต และฉากที่ติดตามากที่สุดฉากหนึ่งในเรื่องนี้คือฉากที่เท้าของโจยื่นมาพบกับเท้าของฟินบาร์และฟินบาร์พยายามปกป้องพื้นที่วางเท้าของตัวเอง

นอกจาก The Station Agent แล้ว ยังมีภาพยนตร์อีกหลายเรื่องที่ใช้ฉากเป็นสถานีรถไฟและตัวละครเป็นพนักงานประจำสถานี ซึ่งรวมถึงภาพยนตร์ญี่ปุ่นเรื่อง Poppoya (1999) ที่กำกับโดยยาสุโอะ ฟุรุฮาตะ และสร้างจากนิยายของจิโร อาซาดะ, The Stationmaster's Wife (1977) ที่กำกับโดยไรเนอร์ แวร์เนอร์ ฟาสบินเดอร์ และสร้างจากนิยายของออสการ์ มาเรีย กราฟ, Closely Watched Trains ที่กำกับโดยจิริ เมนเซล จากสาธารณรัฐเช็ค และ Outside Time (1996) ที่กำกับโดยแอนเดรอัส ไคลเนอร์ท จากเยอรมันตะวันออก

The Station Agent ได้รับรางวัลสเปเชียล จูรี จากเทศกาลภาพยนตร์ซาน เซบาสเตียนในสเปน และเทศกาลภาพยนตร์มาร์ราเคชในโมร็อกโก แต่พลาดรางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมจากทั้งสองเทศกาลนี้ โดยภาพยนตร์ที่คว้ารางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมในซาน เซบาสเตียนไปได้คือภาพยนตร์เยอรมันเรื่อง Gun-shy ที่กำกับโดยดิโต ซินซาเจอ ส่วนที่มาร์ราเคชนั้นภาพยนตร์ที่ชนะรางวัลสูงสุดคือ Fuse ที่กำกับโดยเพียร์ ซาลิกา จากบอสเนีย

The Station Agent เพิ่งเปิดฉายในเทศกาลภาพยนตร์โตรอนโตเมื่อไม่กี่เดือนก่อน และภาพยนตร์อีกเรื่องที่ได้รับคำชมอย่างมากจากเทศกาลนี้คือภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Dying at Grace ที่กำกับโดยแอลัน คิง จากแคนาดาและมีความยาว 148 นาที โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับคะแนนโหวตจากผู้ชมใน imdb.com ถึง 9.4 เต็ม 10

Dying at Grace ใช้ฉากเป็นห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาลเกรซในนครโตรอนโต ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้ถ่ายทอดเรื่องราวเกี่ยวกับความตายด้วยวิธีการที่เรียบง่าย โดยคิงเพียงแค่ใช้กล้องจับไปที่ผู้ป่วย 5 คนในเรื่องนี้ และไม่มีการใส่เสียงบรรยายหรือการสัมภาษณ์ผู้ป่วย แต่ผลที่ได้จากการทำเช่นนี้กลับทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้ทรงพลังอย่างมาก

ผู้ป่วย 5 คนในเรื่องนี้คือคาร์เมลา นาร์ดัน, จอยซ์ โบน, ริค พอลลาร์ด, อีดา ไซแมค และลอยด์ กรีนเวย์ โดยทั้ง 5 คนนี้มีพื้นเพที่แตกต่างกันและมีสภาพครอบครัวที่แตกต่างกัน แต่ทั้ง 5 คนนี้ต่างก็ป่วยเป็นโรคมะเร็งและใกล้จะตายเหมือนกัน

นักวิจารณ์ให้ความเห็นว่าในขณะที่ผู้ชมเฝ้ามองความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามาหาผู้ป่วยเหล่านี้ ผู้ชมจะรู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปกับผู้ป่วยเหล่านี้ และสามารถเข้าใจความฝัน, ความหวาดกลัว และความศรัทธาของผู้ป่วย นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังให้คำตอบเกี่ยวกับชีวิต, เป็นภาพยนตร์ที่กระตุ้นความคิดของผู้ชม และมีผลกระทบต่ออารมณ์ของผู้ชมอย่างมาก

แองเจลา บาลดาซซาเร นักวิจารณ์ทางอินเทอร์เน็ตให้ดาว Dying at Grace ถึง 5 ดาวเต็ม และระบุว่าภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นภาพยนตร์ที่ไม่มีวันลืมได้ลง

แอลัน คิง มีอายุ 73 ปี และเคยกำกับภาพยนตร์มาแล้ว 30 กว่าเรื่อง ซึ่งรวมถึงเรื่อง Who Has Seen the Wind (1977), Warrendale (1967), Termini Station (1989) และ Silence of the North (1981)

จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 18 ม.ค. 47 21:29:52 A:203.156.89.178 X: ]