ความคิดเห็นที่ 1 แฮฟล็อค เวตินารี เคาะหน้าต่างห้องยามที่ประตูใหญ่ของสมาคม หัวหน้ายามเปิดหน้าต่างออกมาดู “ขอลงชื่อออกไปข้านอกด้วยครับคุณมารูน” มือสังหารหนุ่มพูด “ได้เลย” นายมารูนว่าพร้อมกับส่งบันทึกลงเวลาให้ “ว่าแต่จะออกไปไหนกันล่ะนี่?” “ก็แค่เดินเล่นเท่านั้นแหละครับคุณมารูน ไม่มีอะไรสำคัญหรอก” เวตินารีลงชื่อและเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นชื่อหนึ่งในบันทึก “เฮ้ นี่ท่านจอห์น บลีดเวล มีเวรข้างนอกวันนี้หรือนี่? ไปที่วังล่ะซิ?” “อ๊ะ อ๊ะ” นายมารูนยิ้มพร้อมกับโบกนิ้ว “คุณก็รู้ว่าผมบอกคุณไม่ได้ อย่าว่าแต่ผมเองก็ไม่รู้เหมือกัน” “จริงของคุณ” เวตินารีชำเลืองไปที่ผนังด้านหลังของนายมารูน ข้างหลังนั้นเป็นชั้นเสียบบัตร เหนือชั้นที่ว่านั้นเขียนไว้ด้วยคำว่า ‘ปฏิบัติงาน’ “ไปละ คุณมารูน” “โชคดีกับ เอ้อ การเดินเล่นนะครับ” เขามองมือสังหารหนุ่มเดินออกไปยังถนนด้านนอกก่อนจะถอยกลับเข้าไปในห้องและยกกาน้ำขึ้นตั้งไฟ นายมารูนเองค่อนข้างจะชอบเด็กหนุ่มเวตินารีไม่น้อย เขาเองเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นคนเก็บตัวแต่ก็ขยันแล้วก็ค่อนข้างมีน้ำใจแม้ว่าจะเป็นคนประหลาด ๆ อยู่ไม่น้อย ครั้งหนึ่งนายมารูนเห็นเวตินารียืนเฉย ๆ อยู่ในซอกแคบ ๆ อยู่เป็นนานโดยไม่พยายามแม้แต่จะแอบซ่อน หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไปนายมารูนก็อดไม่ได้ต้องเดินออกไปถาม “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?” ตอนนั้น เวตินารีเพียงตอบเขาว่า “ไม่เป็นไรครับ คุณมารูน ผมแค่กำลังฝึกตัวเองให้ยืนนิ่ง ๆ” นายมารูนเองไม่รู้จะพูดอะไรต่อก็เลยทิ้งเขาไว้อย่างนั้น เมื่อมานึกทีหลังนายมารูนก็นึกไม่ออกว่าเขาเห็นเวตินารียืนอยู่ที่นั่นหลังจากคำสนทนานั้นหรือไม่ก็เลยสรุปกับตัวเองเพียงแค่ว่าเวตินารีคงไปจากจุดนั้นไม่นานนักหลังคำสนทนา เสียงพื้นลั่น นายมารูนชะโงกหัวออกมาดูจากในครัวแต่ไม่เห็นใคร ระหว่างที่เขาชงชา นายมารูนคิดว่าเขาได้ยินเสียงอยู่ในห้องทำงานจึงเดินออกไปดูอีดครั้งแต่ก็ไม่เห็นอะไร ที่แปลกก็คือเขารู้สึกว่าห้องมันว่างเปล่าผิดปรกติ มันว่างเปล่ากระทั่งมันน่าจะมีใครสักคนอยู่เพียงแต่มันไม่มี ก็เท่านั้น นายมารูนยักไหล่ เขาเพียงยกชาของเขาไปนั่งจิบที่เก้าอี้เท้าแขนตัวโปรดของเขา ตรงชั้นเสียบบัตร บัตรที่เขียนว่า “บลีดเวล” ไถลกลับเข้าที่อย่างแผ่วเบา จากคุณ : Away from Thailand - [ 24 ม.ค. 47 21:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงระเบิดดังมาจากรอบตัววิมส์ ประทัดดอกแล้วดอกเล่าระเบิดไม่ได้หยุด ตามมาด้วยเสียงปี่แตรดังโหยหวนประกอบกับเสียงฆ้องและกลองดังหนวกหู เหล่าพระจำนวนมากเดินแถวร่ายรำพรอ้มกับร่ายร้องมนตร์สรรเสริญฟังไม่ได้ศัพท์ออกมาจากมุมถนน พวกเขาเดินล้อมรอบวิมส์ดูสับสนก่อนจะเดินจากไปที่มุมถนนอีกทางหนึ่ง วิมส์เองซึ่งบัดนี้ได้ลงไปนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นมองเห็นเพียงรองเท้าแตะที่เดินผ่านไปรอบ ๆ ตัวเขา เสียงรัสท์ตะโกนอยู่โหวกเหวกแต่พวกพระก็ไม่ได้ใส่ใจ ตรงหน้าเขาอะไรบางอย่างรูปร่างสี่เหลี่ยมเป็นเงาวับวางคลุกฝุ่นอยู่ตรงหน้า พวกพระจากไปแล้ว “พวกประสาท” รัสท์ตะโกนด่า ก่อนจะหันมาหาวิมส์ “เป็นอะไร นายดาบ? ถูกชนเรอะ?” วิมส์ยื่นมือเก็บวัตถุสี่เหลี่ยมนั้นขึ้นมา หินก้อนหนึ่งปลิวมากระทบเสื้อเกราะของรัสท์ ตามด้วยกระหล่ำปลีเน่า วิมส์จ้องวัตถุในมือ มันคือกล่องเงินสำหรับใส่บุหรี่ วิมส์เปิดมันออกมาด้วยมือที่สั่นเทา ข้างในนั้นเขียนไว้ว่า “รักคุณค่ะ -- ซีบิล” สำหรับวิมส์ โลกเพิ่งหมุนอีกครั้ง บัดนี้เขาไม่ได้รู้สึกว่าเขากำลังจมน้ำอีกแล้ว บัดนี้เขามีสายโซ่ที่ดึงเขาให้เผชิญหน้ากับกระแสน้ำที่สาดซัดรอบตัวเขา สารพัดสิ่งถูกเขวี้ยงข้ามสิ่งกีดขวางมายังเหล่าพลตระเวน เป้าหมายส่วนใหญ่นั้นได้แก่รัสท์นั่นแหละ รัสท์เองพยายามยกโทรโข่งขึ้นสั่งการแต่หินใหญ่ก้อนหนึ่งซัดมันหลุดจากมือของเขา “จะเอาอย่างงั้นก็ได้” รัสท์คำราม และหันมาสั่งวิมส์ “นายดาบ! สั่งพวกพล ฯ ให้พร้อม เตรียมยิงหน้าไม้!” “ไม่!” วิมส์ปฏิเสธ “แกยังไม่หายงงที่ถูกชนหรือไงวะ?” รัสท์หันไปสั่งพวกพล ฯ ด้วยตัวเอง “ทั้งหมด เตรียมยิง!” “ใครที่ยิง ข้าเอาตายแน่” วิมส์พูด เขาไม่ได้แม้แต่จะตะโกนหากเพียงสั่งเรียบ ๆ แต่เมไปด้วยอำนาจ รัสท์ไม่ได้เปลี่ยนสีหน้า เขาเพียงมองวิมส์ขึ้น ๆ ลง ๆ “แกจะกบฏงั้นรึ” รัสท์ตวาด “มิได้ครับผม ผมไม่ใช่ทหาร ผมกบฏไม่ได้” “แต่นี่เป็นช่วงอัยการศึก! ทุกคนเป็นทหารโว้ย!” รัสท์ตะโกน “งั้นรึ?” วิมส์ตอบ ฝนก้อนหินและผักเน่าระลอกใหม่เริ่มโปรยปรายลงมา “โล่ห์ พร้อม!” วิมส์สั่ง รัสท์หันไปหา เฟรด โคลอน “พลตระเวน จับชายคนนี้ซะ!” โคลอนกลืนน้ำลาย “ผมหรือครับ?” “ใช่ แกนั่นแหละ! เดี๋ยวนี้เลย” โคลอนหน้าซีดเผือด “แต่ว่า ” “แกไม่กล้า? งั้นข้าจับมันเอง” รัสท์ตวาดก่อนจะชักดาบออกมา เสียงขึ้นนกหน้าไม้ดังได้ยินชัดเจน “โปรดทิ้งดาบครับท่าน” พล ฯ ฝึกหัดวิมส์ว่า “แกจะยิงฉัน แกตั้งใจจะฆ่าผู้บังคับบัญชางั้นเรอะ” ผู้กองรัสท์พูด “ตรงที่ผมเล็งนี่น่ะ ไม่ถึงตายหรอกครับ” และนี่เป็นจุดที่วิมส์กลัวที่สุด รัสท์อาจจะเป็นไอ้โง่แต่รัสท์ไม่ใช่คนขี้ขลาด ไม่มีทางเลยที่รัสท์จะยอมทำตามคำขู่ โดยเฉพาะอย่างต่อหน้าพลตระเวนจำนวนมากเช่นนี้ “เอ้อ ให้ผมจัดการเรื่องนี้เองดีกว่า” วิมส์พยายามเจรจา “พล ฯ ฝึกหัด แกถอยไป นี่มันแค่ความเข้าใจผิดนิดหน่อยครับท่าน ผมว่าให้ผมจัดการเรื่องนี้เอง ” เพียงหมัดเดียว วิมส์ซัดรัสท์หลับกลางอากาศก่อนที่เขาจะพูดจบประโยคเสียอีก โดยไม่มีใครทันสังเกต วิมส์ซุกมือของเขาลงไปในกระเป๋า อุปกรณ์ของคุณนายกู๊ดบอดี้นี่ใช้ได้ดีจริง ๆ วิมส์หันกลับมามองเหล่าพลตระเวนผู้กำลังอยู่ในอาการตกตะลึง “ทุกคนเป็นพยานด้วยว่านายดาบคีลเป็นคนทำทั้งหมด” วิมส์ว่า “วิมส์ ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมไม่ให้แกเที่ยวเอาอาวุธไปเที่ยวขู่ใคร?” “แต่นายดาบเพิ่งชกผู้กองหมดสติ” แซมว่าขณะที่ยังคงมองไปที่รัสที่กองอยู่กับพื้น วิมส์เพียงสลัดมือที่เคล็ดเล็กน้อย “อ้อ ทุกคนเป็นพยานด้วยว่าบัดนี้ฉันทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการเพราะผู้กองหมดสติ” วิมส์ว่า “แวดดี้ วิกเล็ต พวกแกเอาผู้กองกลับไปที่โรงพักแล้วก็ขังเขาเอาไว้” “แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงต่อล่ะ นายดาบ” โคลอนถาม วิมส์รู้ว่าเขาต้องทำอะไร เขาต้องรักษาความสงบ บ่อยครั้งที่เรามักไม่เข้าใจคำนี้ เวลาที่เพื่อนบ้านทะเลาะกันเรื่องรั้วที่ล้ำเขตบ้านถึงกับข่มขู่จะใช้กำลังซึ่งกันและกันโดยมีพวกเมียช่วยทะเลาะอยู่ข้าง ๆ (หรือบ่อยครั้งพวกเมีย ๆ ก็หลบไปกินน้ำชาพร้อมกับนินทาพวกผัว ๆ ที่ทะเลาะกันอยู่ข้างนอกนั่น) เรามักเข้าใจว่านั่นเป็นหน้าที่ของตำรวจที่ต้องสะสางให้ เปล่าเลย นั่นเป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่รังวัดและศาลกับทนาย สำหรับตำรวจนั้นงานของพวกเขามีเพียงยับยั้งไม่ให้พวกคุณตีกันหัวร้างข้างแตก การรักษาความยุติธรรมไม่ใช่จุดเด่นของงานตำรวจ พวกเขามีหน้าที่เพียงแค่ห้ามมวยเท่านั้น แน่นอนว่าบางครั้ง นายสมิธอาจโกรธจัดกระทั่งเขาปีนข้ามรั้วไปเสียบนายโจนส์ด้วยเสียมปลูกต้นไม้ ถึงตอนนั้นงานของตำรวจก็จะยุ่งยากขึ้นกลายเป็นเรื่องฆาตกรรม แต่นั่นอย่างน้อยก็เป็นสิ่งที่พวกเขาถูกฝึกมา เรามักมุ่งหวังให้ตำรวจทำอะไรมากมาย แต่สุดท้ายแล้วงานของตำรวจที่สำคัญที่สุดก็คือทำให้สิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นไม่เกิดขึ้น “ว่าไงนะ?” วิมส์เพิ่งได้ยินเสียงจากข้าง ๆ ตัว “ผมแค่สงสัยว่าเราทำถูกหรือเปล่า?” “เขาเพิ่งสั่งให้แกยิงชาวบ้าน แกว่าเขาทำถูกหรือเปล่าล่ะ?” “แต่พวกชาวบ้านขว้างหินใส่เรานะ นายดาบ” โคลอนแย้ง “แล้วไง? แกก็ถอยออกมาซิวะ อีกเดี๋ยวพวกนั้นก็เหนื่อยแล้วก็หยุดขว้างไปเองแหละ” อันที่จริงไอ้ของที่ขว้างมาทั้งหลายก็ได้หยุดลงแล้ว เหตุผลนั้นก็เพราะคนชาวแองค์มอร์ปอร์คเป็นพวกชอบสอดรู้สอดเห็นเป็นอย่างยิ่ง และตอนนี้พวกเขากำลังอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่กับพวกพลตระเวนที่อยู่อีกฟากของเครื่องกีดขวาง วิมส์เองเดินย้อนกลับไปที่เครื่องกีดขวางและคว้าเอาโทรโข่งของรัสท์ขึ้นมาด้วย ขณะที่เขาขยับเข้าใกล้สายตาของวิมส์ก็สอดส่ายมองผ่านเครื่องกีดขวางไปไปยังเค้าหน้าของคนที่ชุมนุมอยู่อีกฟาก ข้างในนั่นคงมีคนของพวกนิรนามปะปนอยู่ด้วยเพื่อคอยกระตุ้นเหตุการณ์ กับสิ่งที่เกิดขึ้นขณะนี้ในย่านถนนเวลโบนพวกนั้นคงแทบไม่ต้องลงมือยั่วยุใด ๆ เลยด้วยซ้ำ พวกชุมนุมคุยกันเสียงพึมพัม วิมส์เองรู้จักสายตาของคนพวกนั้นเพราะมันเป็นสายตาที่วิมส์พยายามเป็นอย่างยิ่งไม่ให้มันปรากฏขึ้นกับสายตาของเขา มันเป็นสายตาของคนที่สิ้นหวังและผิดหวังกับเหตุการณ์ในชีวิตที่กำลังพยายามตะเกียกตะกายไขว่คว้าทุกอย่างเพียงเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด วิมส์มองโทรโข่งตลก ๆ ในมือก่อนจะโยนมันทิ้ง และป้องปาก “เอาละ พวกแกบางคนรู้จักฉัน! ฉันคือนายดาบคีลและตอนนี้ฉันเป็นผู้บังคับบัญชาของพลตระเวนจากโรงพักที่ถนนทรีเคิลไมน์ ตอนนี้ฉันขอสั่งให้พวกแกรื่อเครื่องกีดขวางนี่ซะ ” เสียงโห่ฮาดังมาจากอีกฟากพร้อมกับขยะที่ปลิวข้ามมาด้วย วิมส์ยืนนิ่งรอกระทั่งเสียงโห่ฮาและการขว้างปาสงบลงก่อนจะตะโกนกลับไปอีก “ฉันจะพูดอีกที พวกแกรื้อสิ่งกีดขวางนี่เดี๋ยวนี้” วิมส์หยุดหายใจและพูดต่อ “เราจะย้ายไปสร้างเครื่องกีดขวางที่อีกฟากหนึ่งตรงมุมถนนเคเบิ้ล อ้อ! เราจะสร้างเครื่องกีดขวางอีกอันตรงหัวถนนเชียร์ อีกอย่าง! การสร้างเครื่องกีดขวางก็ไม่ใช่แค่เอาข้าวของมากองสุม ๆ รวมกันอย่างนี้ ให้ตายเถอะวะ จะสร้างเครื่องกีดขวางทั้งทีมันก็ต้องสร้างให้ดีหน่อย ไหน! บอกฉันหน่อยซิว่าใครเป็นหัวหน้าที่นี่?” เสียงปรึกษาดังได้ยินอยู่พึมพัมก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น “แกมั้ง?” เสียงที่ตามมามีแต่เสียงหัวเราะแห้ง ๆ “ฮะ ฮะ ตลกมาก เอาละตอนนี้ฟังฉัน ที่เวลโบนนี่เป็นย่านเงียบ ๆ ของเมืองและนั่นหมายถึงว่ายังไม่มีคนสนใจเรามากนัก แต่อีกไม่นานพวกทหารม้าก็จะมาถึงนี่ ถ้าเวลานั้นมาถึง พวกแกคิดว่าเครื่องกีดขวางของพวกคุณจะยันพวกทหารม้าไว้ได้สักกี่น้ำ? แต่ถ้าเราปิดด้านนี้ของถนนทรีเคิลไมน์กับปลายถนนเชียร์ ทีนี้ก็จะมีแต่ถนนตรอกแคบ ๆ ซึ่งไม่เหมาะกับการขี่ม้าให้พวกทหารใช้ ว่าไง? เราก็อยากปกป้องพวกคุณอยู่หรอกนะแต่เผอิญช่วยไม่ได้ที่เราอยู่อีกฟากหนึ่งของสิ่งกีดขวาง” วิมส์หมุนตัวและเดินกลับไปหาพวกพลตระเวน “เอาละ พวกแกก็ได้ยินที่ฉันพูดแล้ว” วิมส์ว่า “เปานซ์กับคาสกิน แกสองคนเอารถม้าของเราไปคว่ำขวางสะพานเอาไว้ แวดดี้กับแนนซี่บอล แล้วก็แกด้วย เฟรด พวกแกสามคนไปโขมยเกวียนมาซักหลาย ๆ เล่ม พวกแกเกิดแล้วก็โตมาแถวนี้ เพราะฉนั้นไม่ต้องมาทำเป็นว่าแกไม่เคยโขมยเกวียนชาวบ้าน เอาเกวียนพวกนั้นมาขวางถนนตรงนี้ พอเสร็จแล้วให้ช่วยกันดันกระทั่งเกวียนมันอัดติดกับผนังบ้านทั้งสองข้าง พวกแกรู้เส้นทางดี จัดการปิดทางย่อนทั้งหลายซะด้วย!” โคลอนเกาจมูก “ฝั่งแม่น้ำเราพอจัดการได้ แต่ย่านบังเงามีแต่ตรอกเล็ก ๆ เต็มไปหมด เราคงอุดไม่ไหว” “ไม่ต้องยุ่งกับย่านบังเงา” วิมส์สั่ง “พวกทหารม้าไม่มาทางนั้นแน่ แกก็รู้ว่าคนในย่านบังเงาเรียกม้าว่าอะไร? ใช่ไหม?” โคลอนยิ้มแยกเขี้ยว “ครับ นายดาบ พวกนั้นเรียกมันว่า ‘กับข้าว’” “ดีแล้ว ทีนี้พวกที่เหลือจัดการขนโต๊ะแล้วก็ม้านั่งออกมาจากโรงพัก ” วิมส์เพิ่งสังเกตว่าไม่มีพลตระเวนคนใดขยับตัว พวกเขามีคำถามที่ยังไม่ได้ถาม “ว่าไง?” วิกเล็ตถอดหมวกออกก่อนจะปาดเหงื่อที่หน้าผาก “เอ้อ นายดาบครับ นายดาบให้เราปฏิญานตนแล้วตอนนี้นายดาบเพิ่งบอกให้เราฝ่าฝืนคำสั่งแล้วหันไปช่วยพวกกบถนะครับ ผมแค่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยถูก” “แกปฏิญานจะรักษากฏหมาย จะปกป้องราษฎรโดยปราศจากความกลัวและอคติ” วิมส์ว่า “แกปฏิญานที่จะปกปกรักษาผู้บริสุทธ์ และนั่นคือทั้งหมดที่มีกล่าวอยู่ในคำปฎิญาน บางทีอาจเพราะว่าเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งสำคัญ แต่ในคำปฏิญานของแกไม่ได้พูดถึงเรื่องคำสั่ง จำไว้ว่าพวกแกเป็นเจ้าหน้าที่รักษากฏหมาย ไม่ใช่ทหาร” พลตระเวนบางคนมองไปที่สุดถนน มันช่างว่างเปล่าและเชิญชวนเป็นอย่างยิ่ง “แต่ถ้าแกอยากไปก็ไปได้ ฉันไม่ห้าม” วิมส์สังเกตเห็น จากคุณ : Away from Thailand - [ 24 ม.ค. 47 21:27:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “หวัดดี คุณคีล” เสียงแหยะ ๆ ดังจากข้างหลัง “ว่าไง น้อบบี้?” วิมส์ตอบโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังมาดู “นายดาบรู้ได้ไงว่าเป็นผมง่ะ?” “ความสามารถพิเศษว่ะ” วิมส์ว่าและหันมามองเจ้าเด็กจรจัด “ไง มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง?” “เกิดจลาจลที่จตุรัสซาทอร์ นายดาบ เห็นว่ากันว่าพวกเขาบุกปล้นโรงพักที่ดอลลี่ซิสเตอร์ ผู้หมวดที่นั่นถึงกับโดนโยนออกมาจากหน้าต่าง ร้านค้าถูกพังแล้วก็โขมยของ แล้วพวกกรมวังก็ออกมาไล่จับชาวบ้านด้วย” “อืม ฉันก็พอจะนึกภาพออก” วิมส์ถอนใจ คาร์เซอร์พูดถูกอย่างหนึ่ง ตำรวจนั้นอย่างไรก็มีน้อยกว่าชาวบ้าน เพราะฉนั้นตำรวจจะกร่างได้ก็เพียงเพราะว่าชาวบ้านยอมให้ตำรวจกร่างเท่านั้น เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาหยุดคิดและระลึกได้ว่าตำรวจมันก็แค่ไอ้โง่ในเครื่องแบบเท่านั้น ตำรวจก็อาจถูกสามัคคีบาทาได้ง่าย ๆ ไกลออกไป วิมส์สามารถได้ยินเสียงตะโกนวุ่นวายดังแว่วมา วิมส์หันกลับมามองเหล่าพลตระเวนผู้กำลังลังเล “เอาละทุกท่าน” วิมส์ว่า “ถ้าแกจะหนี แกจะไปที่ไหน?” โคลอนและพวกรู้ดีว่าพวกเขาจะไปที่ไหน “ผมจะไปเอาเกวียน” โคลอนบอกก่อนจะรีบวิ่งออกไป “เอ้อ ผมจะได้ซักเพนนีมั้ยครับ” น้อบบี้แบมือ วิมส์เองส่งหนึ่งดอลลาร์ลงในมือน้อบบี้ “ไปสืบข่าวมาอีก” วิมส์สั่ง โต๊ะและม้านั่งถูกลากออกมาจากโรงพัก ไม่กี่นาทีต่อมาแวดดี้ก็ขับเกวียนซึ่งบรรทุกถังไม้เปล่า ๆ มาเต็มคันรถมาถึง อันที่จริงการสร้างสิ่งกีดขวางบนถนนแถวนี้ทำได้ไม่ยากเพราะทุกทีมันก็รกมากอยู่แล้ว ปรกตินั้นปัญหามักจะอยู่ที่ว่าจะทำยังไงให้ถนนมันโล่งเสียมากกว่า พลตระเวนลงมือทำงาน ซึ่งก็ไม่ยากอีกนั่นแหละ พวกเขาล้วนเคยทำอย่างนี้มาแล้วในวัยเด็กเพื่อกวนประสาทชาวบ้าน แต่ตอนนี้พวกเขาทำโดยมีเครื่องแบบสวมอยู่ซึ่งแปลว่าพวกเขาต้องกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องอยู่แน่ ๆ ขณะที่วิมส์พยายามดันม้านั่งเข้าไปอัดอยู่กับซอกผนัเขาก็รู้สึกได้ว่ามีคนมามุงกันอยู่ด้านหลัง วิมส์ทำเป็นไม่ใส่ใจและง่วนอยู่กับงานตรงหน้ากระทั่งใครซักคนข้างหลังกระแอมขึ้น เมื่อนั้นวิมส์จึงหันกลับมา “ว่าไง? มีอะไรให้ช่วยไหม?” กลุ่มคนข้างหลังเป็นกลุ่มคนเล็ก ๆ ดูจากท่าทางของคนพวกนี้วิมส์เดาว่าพวกเขาเป็นอาสาสมัครโดยมิได้สมัครใจที่ถูกบังคับให้มาเจรจากับเขา คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มเพราะทุกคนผลักให้เขาออกหน้าเอ่ยปาก “อ้อ คุณพลตระเวน” “ครับผม” “คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” “เตรียมตัวรักษาความสงบครับผม” “เห็นคุณบอกว่า พวกจลาจลกับทหารกำลังมาทางนี้ ” “เป็นไปได้เป็นอย่างยิ่งครับผม” “แกไม่เห็นต้องพูดมากเลย รัทเธอร์ฟอร์ด พวกนี้มีหน้าที่ต้องป้องกันพวกเราอยู่แล้ว” ผู้หญิงท่าทางข่มขู่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตวาด วิมส์มองดูชายชื่อรัทเธอร์ฟอร์ดและผู้หญิงคนข้าง ๆ วิมส์คิดว่าเขาเคยเห็นชายประเภทนี้ ชายผู้ขลาดเกินกว่าจะขอหย่าแต่เฝ้าวางแผนจะสังหารเมียในยามหลับ และวิมส์รู้แล้วว่าทำไม วิมส์ยิ้มหวานให้เธอ “มีอะไรให้ช่วยไหมครับ คุณผู้หญิง” “ก็จะว่าไงละยะ พวกแกจะปล่อยให้พวกนั้นมาฆ่าฉันถึงเตียงฉันหรือไง?” คุณนายรัทเธอร์ฟอร์ดแหว “ไม่ต้องถึงมือพวกนั้นหรอกครับ ถ้าคุณผู้หญิงต้องการจริง ๆ แค่บอกว่าเมื่อไรเท่านั้นเราก็จะจัดการให้ได้ ” น่าประทับใจมาก ขนาดซีบิลซึ่งสืบสายเลือดสูงศักดิ์นับยี่สิบชั่วอายุและในยามที่เธอดำรงฐานะเป็นท่านผู้หญิงเต็มตัวยังไม่สามารถผงาดได้อย่างคุณนายรัทเธอร์ฟอร์ด “รัทเธอร์ฟอร์ด แกจะปล่อยให้ไอ้หมอนี่มันล้อเลียนฉันอีกนานเท่าไหร่ ฮึ?” รัทเธอร์ฟอร์ดหันมามองวิมส์ วิมส์ตกลงใจที่จะไม่ก่อปัญหาให้เขามากกว่าที่เขามีอยู่ “คุณกับคุณผู้หญิงอยากจะช่วยเราสร้างกีดขวางไหมล่ะครับ?” วิมส์ถามอย่างสุภาพ “โอ้ แน่นอน!” รัทเธอร์ฟอร์ดระล่ำระลักแต่เมียเขาก็แทรกขึ้นมาอีก “ไอ้เฟอร์นิเจอร์พวกนี้มันสกปรกเหลือเกิน แล้วไอ้นั่นมันก็ถังเบียร์ไม่ใช่หรือนั่น?” “ใช่ครับคุณผู้หญิง แต่พวกนั้นเป็นถังเปล่าครับ” วิมส์ตอบ “แน่ใจ? ฉันไม่ยอมหลบหลังถังเบียร์แน่ ๆ ฉันไม่ชอบอแลกอฮอล์ รัทเธอร์ฟอร์ดก็เหมือนกัน” “ผมรับรองได้เลย คุณผู้หญิง ถังเบียร์ที่พวกเราได้มานี่น่ะจะเร็วจะช้ารับรองได้กลายเป็นถังเปล่าแน่นอน พลตระเวนทุกคนรับรองได้” “แล้วพวกแกก็ไม่ได้เมาแล้วก็ประพฤติตัวเรียบร้อยใช่มั้ย?” “ถ้าไม่มีทางเลือกครับผม” วิมส์ตอบ ดูเหมือนนี่จะเป็นที่ยอมรับได้ของคุณนายรัทเธอร์ฟอร์ด เธอเองก็คล้ายรัสท์ตรงที่เธอไม่เคยฟังคำที่เธอได้ยิน เธอเพียงได้ยินน้ำเสียงเท่านั้น “ผมว่าเรารีบลงมือดีกว่า ” รัทเธอร์ฟอร์ดเข้าเรื่อง “ไม่ได้ ต้องรอพ่อฉันก่อน” ฝ่ายเมียตวาด “ไม่มีปัญหาครับผม” วิมส์ตอบ “แล้วเขาอยู่ไหนละนี่?” “ก็ที่เครื่องกีดขวางของเราไง จะบอกให้นะยะของเราน่ะสร้างดีกว่าที่นี่เยอะเลย” “เยี่ยมเลย คุณผู้หญิง” วิมส์ว่า “ถ้าเขาจะมาช่วยเราที่นี่ ” “เอ้อ สงสัยคุณจะเข้าใจผิด” รัทเธอร์ฟอร์ดงึมงำ “เขาอยู่ที่เครื่องกีดขวาง ” วิมส์ชะโงกดูเครื่องกีดขวางที่อยู่ห่างออกไป เขาเห็น แล้วเขาก็มองเขม็งเข้าไปอีก ที่ข้างบของเครื่องกีดขวางนั้นมีตาเฒ่านอนพับอยู่บนเก้าอี้ท้าวแขนที่วางกองเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องกีดขวาง “คือ เขาชอบเก้าอี้ตัวนั้นมากน่ะ” รัทเธอร์ฟอร์ดถอนใจ “มรดกย่ะ” เมียตวาดอีก “แกรีบส่งคนไปขนเฟอร์นิเจอร์มาเลยนะยะ แล้วก็วางมันตรงทที่จะไม่โดนยิงด้วยล่ะ” วิมส์พยักหน้าให้แซมและพวกให้ไปจัดการรื้อเครื่องกีดขวางขณะที่คุณนายรัทเธอร์ฟอร์ดเดินนวยนาดเข้าไปในโรงพัก “จะมีการต่อสู้จริง ๆ หรือครับ” รัทเธอร์ฟอร์ดถามเสียงหวาด ๆ “เป็นไปได้ครับผม” “ผมแค่ไม่ค่อยเก่งเรื่องสู้น่ะ” “ตอนนี้เราอย่าเพิ่งห่วงเรื่องนี้เลยครับ” วิมส์ช่วยเขาปีนข้ามเครื่องกีดขวางก่อนจะหันกลับมามองกลุ่มคนที่เหลือ เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องจับเขา สายตาของชายผมยาวในกางเกงดำและเสื้อเก่า ๆ เหม็นสาบ “แกกำลังหลอกใช้พวกเราล่ะซิ พอแกได้อำนาจแกก็จะไม่เห็นเราในสายตาอีก ใช่ไหม?” “ถ้าแกคิดอย่างนั้น แกจะไม่ยุ่งก็ได้นะ เรก” วิมส์ตอบ เขาป้องมือและตะโกนไปทางเครื่องกีดขวางที่ถนนเวลโบน “ใครที่จะย้ายมาร่วมกับเราก็รีบ ๆ หน่อยล่ะ” “แกรู้ชื่อข้าได้ไง” เรก ชูตะโกน วิมส์ประสานสายตากับตาโปน ๆ ของเรก ชู ความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดของเรก ชู ในยามนี้กับพล ฯ เรก ชู ในอีกสามสิบปีข้างหน้าก็คือเรก ชูในอนาคตมีผิวเป็นสีเทาและเต็มไปด้วยรอยเย็บ ความเป็นผีดิบดูจะเหมาะกับเรกเป็นอย่างยิ่ง เขาเกิดมาเพื่อที่จะตาย สิ่งที่เขาเชื่อเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงร่างกายของเขาเมื่อเขาหาชีวิตไม่ เรกเป็นพลตระเวนที่ดี แต่เขาเป็นนักปฏิวัติที่ไม่ได้เรื่องซักเท่าไหร่ คนอย่างเรกทำให้นักปฏิวัติอึดอัดเสียมากกว่า “แกชื่อเรก ชู” วิมส์ทวน “และบ้านแกอยู่ถนนเวลโบน” “ข้านึกแล้ว แกมีแฟ้มลับเรื่องข้าล่ะซิ” เรกทั้งกลัวทั้งดีใจไปพร้อมกัน “ไม่มีว่ะ คราวนี้ถ้าแก ” “ข้าว่าแฟ้มเรื่องข้านี่คงยาวเป็นกิโลเมตรแน่” “ไม่มี เรก!” วิมส์ย้ำ “ฟังนะ ” “แกรีบเอาแฟ้มของข้าออกมาเลย เร็ว” วิมส์ถอนใจ “นายชู จะให้บอกกี่ครั้ง เราไม่มีแฟ้มเรื่องแก ราไม่มีแฟ้มเรื่องใครทั้งนั้น เข้าใจมั้ย กว่าครึ่งของพลตระเวนน่ะแทบจะอ่านหนังสือไม่ออกด้วยซ้ำ” เรก ชูจ้องมองวิมส์ สมองของเขาปฏิเสธที่จะยอมรับฟังเรื่องที่ค้านกับเรื่องราวเพ้อฝันในหัวของเขา “ถึงแกจะทรมานข้า ข้าก็ไม่มีวันบอกแกเรื่องสหายคนอื่นของข้าหรอกวะ” เรกประกาศ “ก็ได้ ก็ได้ ฉันไม่ทรมานแกแน่ เอาละ ทีนี้ ” “จะบอกให้ก็ได้ พวกเราน่ะปฏิบัติการเป็นอิสระโว้ย แต่ละกลุ่มจะไม่รู่เรื่องของกลุ่มอื่น” “งั้นรึ แล้วพวกเขารู้เรื่องแกหรือเปล่าล่ะนี่” วิมส์ย้อน ชั่วครู่นั้น สีหน้าของเรกบอกว่า “หือ?” “ก็แกบอกว่าแกไม่รู้เรื่องคนอื่น” วิมส์ว่าต่อ “ถ้างั้น พวกเขารู้เรื่องแกหรือเปล่า?” วิมส์อยากจะบอกอีกว่า – แกมีคนเดียวว่ะ เรก พวกปฏิวัติน่ะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าแกมีตัวตนหรือเปล่า แกไม่ใช่นักรบกองโจร แกมันแค่พวกฝันเฟื่อง แกมีแค่ความเชื่อเท่านั้นว่ะ -- “หรือว่าแกเป็นหน่วยงานลับ?” วิมส์หาทางออกให้เรก เรกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ตรงเผง” เรกระล่ำระลัก “เอาละ ฉันเห็นแล้วว่าแกเป็นบุคคลอันตราย” วิมส์พูด “เพราะฉนั้นมันน่าจะดีกว่าถ้าเราจะคอยเฝ้าจับตาดูแกเอาไว้ ใช่ละ! แกอาจจะคอยส่งข่าวให้พวกปฏิวัติจากข้างในนี้ได้นี่หว่า” จากคุณ : Away from Thailand - [ 24 ม.ค. 47 21:28:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณครับ ตอนนี้กำลังทำเว็บ เลยยังไม่ได้แปล The Last Hero ตามที่ตั้งใจไว้ซะทีครับ ว่างๆส่งอีเมล์รายชื่อตัวละครมาให้หน่อยซีครับ ถ้ามีแปล จะได้ใช้ชื่อภาษาไทยให้เหมือนของคุณ Awayฯ จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 27 ม.ค. 47 05:23:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ทินา - [ 27 ม.ค. 47 21:03:04 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 Discworld - Night Watch (28) ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2648510 จากคุณ : Away from Thailand - [ 31 ม.ค. 47 05:26:31 ]