หวัดดีอีกครั้งครับ คุณไอริส .. เข้าใจ ... ความรู้สึกของคุณนะครับ .. อยากให้เข้มแข็งไว้ .. ผมเอง .. ก็มีเรื่องจะเล่าให้คุณฟังเหมือนกันนะ .. มันอาจจะไม่ได้ทำให้คุณดีขึ้น ... แต่ มันอาจจะทำให้คุณยอมรับ และเข้าใจมันได้เร็วขึ้นครับ ผมเป็นคนที่รักสัตว์มาก .. รักมากกว่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า " มนุษย์ " หลายๆ คนซะด้วยซ้ำไป ที่บ้านผม เลี้ยงแมวมาโดยตลอด เพราะ คุณพ่อเป็นคนที่รักแมวมาก พี่ชายผมอีก 2 คน รวมทั้งผม ก็รักแมว .. ทั้งๆ ที่คนส่วนใหญ่จะรักหมามากกว่า ทำให้ผมได้คุ้นเคยกับเค้าตั้งแต่ผมเกิด .. เป็นความรู้สึกที่ผูกพัน กับสัตว์ชนิดนี้ ไม่ใช่เฉพาะแมวที่ตัวเองเลี้ยง แต่เวลาได้ไปพบเห็น แมวที่ไหน ก็จะพยายามเข้าไปเล่นด้วยให้ได้ .. แต่แมวส่วนใหญ่ที่เลี้ยง .. จะอยู่ที่บ้านไม่นานนัก ก็จะหายไป คงเป็นเพราะ คุณแม่ไม่ได้เอาไปเลี้ยงในตัวบ้านเลย ไม่ได้เอาไปนอนด้วย เพราะเป็นภูมิแพ้ .. ทำให้น้องแมวสามารถออกไปเที่ยวนอกบ้านได้ง่ายๆ .. ซึ่งส่วนใหญ่ เลี้ยงได้ 1 - 2 ปี ก็จะหายหน้าไป .. ซึ่งที่บ้านผมเองก็จะเลี้ยงแบบปล่อยๆ คือให้อาหารกิน พาไปฉีดยา แต่ก็ไม่ได้ ดูแลเอาใจใส่ใกล้ชิดมากนัก คนที่ดูแลจริงๆ จะเป็นคุณแม่ของผมมากกว่า .. จนกระทั่ง เมื่อ 5 ปีที่แล้ว .. ในวันครบรอบวันเกิดผม . แฟน ( เก่า ) ของผม ... มาหาที่บ้าน แล้วบอกว่า .. " ปีนี้ไม่มีของขวัญให้นะ " เธอมาตัวเปล่าจริงๆ ด้วย .. ผมกำลังจะแอบงอนแล้วล่ะ สักพัก .. ก็มีเสียงกดกริ่ง หน้าบ้าน ... ผมออกไปเปิดประตู และนั่น .. " คือครั้งแรกที่เราได้พบกัน " รถจากฟาร์มแมว พา โมโม่ มาส่ง ... โมโม่เป็นเปอร์เซีย สีครีม อ่อนๆ ผมตื่นเต้น และ ดีใจมาก .. ที่เค้ากำลังจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ... เค้าคือของขวัญ ... ที่มีค่ามากกว่าสิ่งของใดๆ มากมายนัก ... ยังจำได้เสมอ .. ว่าวันแรก ... โม่ วิ่งไปรอบๆ บ้าน ดูเป็นแมว hyper มาก ๆ บ้าพลังสุดๆ คงเพราะเป็นธรรมชาติ ของแมวด้วยมั้ง ที่จะเดินๆ ดม ๆ สำรวจพื้นที่ใหม่ ที่ไม่เคยไป .. หลังจากวันนั้น .. บ้านของเราก็มีกติกาใหม่ เกิดขึ้น ... ซึ่งทุกคนจะต้องยอมรับมัน เนื่องจาก ที่บ้านมีสนามหญ้าจะบริเวณกว้าง .. ถ้าโม่หลุดออกไปนอกบ้านเมื่อไหร่ คงจะตามหาได้ยากแน่ๆ .. ทุกๆ คนในบ้าน จึงต้องระวัง เรื่องประตู ให้ดี ทุกครั้งที่ เข้า - ออก ห้ามลืมปิดประตูโดยเด็ดขาด ... จนมีวันนึง .. ที่แม่ลืมปิดประตู .. ผมลงมาเรียกหาโม่ ก็ไม่เจอ .. ทุกๆ คนเริ่มเครียด เพราะโม่ไม่เคยออกไปนอกบ้านคนเดียวเลย .. ต่างคนก็ช่วยกันตามหา ผมโมโห และโวยวายกับแม่ไปเยอะเลย ... พอกลับมาในห้อง ก็เจอโม่นอนเล่นอยู่บนโซฟา ... " เฮ้อ .. ไปมุดอยู่ที่ไหนมานะ " หลังจากครั้งนั้น ... ทำให้ผมเข้าใจว่า โม่คงเบื่อกับการอดอู้ อยู่แต่ในตัวบ้าน .. หลายๆ ครั้งที่โม่ทำท่าเหมือนพยายามเปิดประตู ก็คงเพราะอยากออกไปเดินเล่น .. ถึงที่บ้านผมจะเลี้ยงแมวมาเยอะ .. แต่ความรู้สึกถึงความผูกพัน และความเป็นเจ้าของ เพิ่งเกิดขึ้นอย่างแจ่มชัด เมื่อมีโม่เข้ามา .. คงเป็นเพราะหน้าที่ในการดูแลเค้า ... เป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว ทั้งการ แปรงขน .. อาบน้ำ เปลี่ยนกะบะทราย พาออกไปเดินเล่นที่สนาม .. อาหารการกิน ซึ่งก็ต้องกิน Royal Canin อันแสนแพง สำหรับเด็กยังไม่มีรายได้สำหรับผมในตอนนั้น ... รวมถึง อาหารเสริม และ การดูแลสุขภาพ ต่างๆ .... ทั้งหมดนั้น ล้วน เป็นภาระ อันยุ่งยาก จุกจิก และ อาจจะดูเหมือน น่ารำคาณ ... แต่กลับเป็นไปอย่างเต็มใจ และมีความสุข ที่ได้ดูแลเค้า ให้ดีที่สุด เท่าที่จะพึงกระทำได้ เค้าเติบโต .. มาด้วยความรัก ถึงจะไม่ได้อยู่อย่างสบายนัก ... ถึงเราจะทะเลาะกันบ่อยๆ ตีกันบ้าง ก็คงเพราะโม่ เป็นแมวเอาแต่ใจสุดๆ ขี้หงุดหงิดจน ทุกคนในบ้าน เลือดสาดกันมาแล้ว ( ข่วนกระจาย ) ... ถ้าถามถึงนิสัยภายนอก .. โม่เป็นแมวนิสัยแย่ที่สุด เท่าที่ผม เคยเลี้ยงมาเลยล่ะ เป็น i ตัวแสบ .. แต่ ผมกลับรักเค้ามากที่สุด โม่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งด้วย .. เวลาเรียกชื่อ ก็รู้นะว่าเราเรียก ( มีการยกหางรับ ) แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่เคยมาหา ( นอกจากจะหิว ) แต่โม่ก็เป็นแมวที่มี มารยาทมาก .. ถึงแม้จะวางจานข้าวไว้ตรงหน้า .. ถ้าเค้ารู้ว่าเป็นของเรา เค้าจะไม่แอบจิ๊กกินเด็ดขาด ถึงแม้เราจะไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้น .. แต่ข้อเสียอีก หลายๆ อย่างก็คือ ชอบอึบนที่นอน ... ฉี่ใส่งานตู ( ที่เพิ่งทำเสร็จ ) เวลาเราเล่นด้วยแล้วรำคาณ .. ก็ชอบ ข่วนจนเลือดพุ่ง .. ซึ่งโม่ก็จะโดนสวนกลับไปเหมือนกัน ... ในบางครั้ง .. เราโดนหนักๆ เข้า .... ก็ฟิวขาด ... ตีโม่กลับไปแรงๆ เหมือนกัน จนโม่วิ่งหนีเข้าไปมุดใต้ตู้ .. ด้วยความกลัว .. แล้วเราก็มารู้สึกผิด .. ที่เรารุนแรงกะเค้ามากไป .. แต่พอสักพัก เค้าก็จะเข้ามา อ้อนเรา มาร้องเบาๆ เหมือนจะบอกว่า " ขอโทษนะ .. ชั้นไม่ได้โกดเทอหรอก " แล้วเราก็ดีกัน ... หลังจากนั้น ไม่กี่ปี .. ผมและครอบครัว ก็ย้ายไปอยู่ที่ LA หน้าที่ดูแลโม่ จึงตกเป็นของแฟนเก่าผม ... ผมอยู่ใน Monterey Park ซึ่งสำหรับผมแล้ว ผมรู้สึกว่าเป็นเมืองที่สงบดี มีคนเอเชีย ทั้ง จีน เกาหลี ญี่ปุ่น อยู่กันเยอะแถวๆ บ้านผม แต่ไม่ค่อยเจอฝรั่งเลยแฮะ ญาติ ๆ ผมส่วนใหญ่จะอยู่บ้านใกล้ๆ กันที่นั้น บรรยากาศที่นั่น จึงอบอุ่นน่าดูเชียวล่ะแต่ผมกลับ .. ไม่ชอบมัน .. ไม่ชอบญาติเยอะๆ คนเยอะๆ ไม่ชอบรูปแบบชีวิต .. ไม่ชอบเท่า .. ชีวิตที่ผมเคยสัมผัส เมื่อตอนอยู่เมืองไทย .. ผมตัดสินใจกลับ ... และเชื่อมั้ย ว่าสาเหตุ หลักๆ อย่างนึง ที่ตัดสินใจกลับเมืองไทย ก็คือ " แมวโม่ "ผมอยากกลับไปดูแลเค้าเหมือนเดิม .. ถึงแม้การตัดสินใจครั้งนี้ จะถูกญาติๆ ทุกคนห้าม รวมถึงแม่ ... แต่ผมก็ยังดื้อ จนกลับมาจนได้ การกลับมาครั้งนี้ .. ชีวิตผมเปลี่ยนไปเยอะมาก จากคนที่ทำอะไรไม่เป็น .. ต้อง กลับมาทำอะไรทุกๆ อย่างด้วยตัวเอง เพราะ ต้องอยู่คนเดียว .. ตอนนี้ ผมกลายเป็นคนชอบทำอาหาร .. เป็นแม่บ้าน ต้องดูแลบ้านเอง .. แต่ก็มีความสุขกับชีวิตดี กับการ ดูหนังดีๆ ฟังเพลงเพราะๆ .. นั่งอ่านกระทู้ ดีๆ : ) จนเมื่อถึงวัน ที่ผมเลิกกันแฟนเก่า .. วันนั้น ผมตระหนักได้ถึง " ความเหงา " ได้อย่างแท้จริง .. ผมเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน .. เพื่อนที่สนิทจิงๆ ก็ดันอยู่เมืองนอก ไม่มันก็มีแฟน ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ .. หลายๆ ครั้ง ที่ผมรู้สึกแย่ๆ ขนาดต้องร้องไห้ .. โม่ก็จะเข้ามาอ้อน .. แล้วร้อง " แม๊ว " ... สั้นๆ ... เหมือนจะบอกอะไรสักอย่าง .. และผมก็จะยิ้มได้ และกอดเค้าไว้เสมอ ... ถ้าคุณเคยได้รับความรู้สึกแบบนี้ คุณจะเข้าใจว่ามันมีความหมายแค่ไหน .. เราอาจจะไม่สามารถพูดจา หรือ สื่อสารกันเด้วยระบบภาษา .. แต่เรา เข้าใจกันได้ .. ด้วยความรู้สึกและความผูกพันสำหรับผม .. โม่ ไม่ได้เป็นเพียงแค่ " สัตว์เลี้ยง " หากแต่เป็น " เพื่อน " คนเดียว ที่อยู่เคียงข้าง และเข้าใจผม ในเวลานี้ วันเวลา ได้ทำหน้าที่ของมัน ... จนวันนึงที่ผมแข็งแรง .. และกลับมาเป็นปกติ หลังจากนั้นไม่นาน โม่ ก็จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ .. ด้วย อุบัติเหตุมันเร็วเสียจน ... ผมไม่เคยคิดว่า ... ถ้าวันนึง ที่ผมไม่มีโม่แล้ว จะเป็นอย่างไร ? คำตอบ ของคำถามนี้ ... คุณไอริส ก็ต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง เหมือนกันกับที่ผม ได้ใช้เวลาเกือบ 1 ปี นับตั้งแต่เสียเค้าไป ... ผมจะไม่บอกว่าคำตอบนั้นคืออะไร ? ... และผมเชื่อว่า คุณจะเข้าใจมันได้ ในเวลาไม่นานนัก ถ้าเค้าเห็นคุณมีน้ำตา ... เค้าจะเข้ามาหาคุณ แล้ว บอกคุณว่า .. " ไม่เป็นไรนะคนดี " ผมบอกใบ้ให้นิดนึงว่า ... คำตอบ มันไม่ได้เลวร้าย อย่างที่เราคิดหรอกครับ การที่เราได้เกิดมา .. ค้นพบและได้ใกล้ชิด ดูแล .. สิ่งมีชีวิต ที่สวยงาม ... นั่นคือ เรื่องที่แสนมหัสจรรย์อย่างมากมาย .. ผมคิดถึงเค้าอยู่เสมอ ... และไม่เคยลืมเรื่องราว ที่ผ่านมา ... ยังมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้คิดถึงกัน .. ขอขอบคุณ คุณไอริส ด้วย .. ที่ทำให้ผมได้ย้อนเวลาอีกครั้ง .. มันยังสวยงาม เหมือนเดิมเสมอ ... เพียงแค่หลับตา ... ไม่ได้ลาจากกัน .. เค้าจะอยู่กับคุณตลอดไป ... อย่างที่ไม่มีใครจะมาพรากไปได้ ... .....................................................................................คืนอาจจะ หมุน ผ่าน .... วันอาจจะหมุนเวียน บางสิ่งยังเหมือนเก่า บางอย่างยังไม่เปลี่ยน จากวันที่พบ กันภาพตอนที่ ฝน พรำ ... ภาพยามดอกไม้บาน ภาพรอยยิ้มของเธอ ความสุขทุกๆอย่าง ยังเก็บมันเอาไว้ เก็บอยู่ในหัวใจ ของฉัน เก็บคืน วันงดงาม ที่มี จดจำ ทุกชั่วโมง ที่ดี .. นาที ที่เรา สอง คน ได้สบตากัน เก็บ อยู่ในหัวใจ ดวงนี้ เก็บภาพ เธอคนดี ตราบนานจนแสน นาน ไว้อยู่เคียงข้างใจ ในค่ำ คืนและวัน .. ที่ฉัน ขาด เธอ ถึงอยู่เพียงผู้เดียว นับต่อจากนี้ไป ฟ้า อาจ จะไร้ดาว หนาว เหน็บ สักเท่าไหร่ .. แต่ใจจะไม่เหงา ..เก็บอยู่ในหัวใจ ของฉัน เก็บคืน วันงดงาม ที่มี จดจำ ทุกชั่วโมง ที่ดี นาที ที่เรา สอง คน ... ได้สบตากัน เก็บ อยู่ในหัวใจ ดวงนี้ เก็บภาพ เธอคนดี ตราบนานจนแสน นาน ไว้อยู่เคียงข้างใจ ในค่ำ คืนและวัน .. ที่ฉัน ขาด เธอไว้อยู่เคียงข้างใจ .. ไว้เตือน คืนและวัน ที่ฉัน .. เคยมีเธอ -------------------------------------------------------ถึงจะไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว .. แต่ ยินดีที่ได้รู้จักครับ จากเพื่อนร่วม Board
จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 28 เม.ย. 47 16:33:43 ]
แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 47 17:28:37
แ ด่ คุ ณ ไ อ ริ ส . . . อ ย า ก ใ ห้ เ ข้ า ม า อ่ า น ค รั บ{แตกประเด็นจาก A2787417}
