ความคิดเห็นที่ 1 ลมหนาวพัดโกรกภูเขา ในสายลมนั้นแฝงเต็มไว้ด้วยผลึกน้ำแข็ง อย่างไรก็ตามอุณหภูมินั้นต่ำเกินกว่าหิมะจะตกได้ อากาศเช่นนี้เองผลักดันให้ฝูงหมาป่าเร่เข้าใกล้เขตหมู่บ้าน ส่วนมนุษย์นั้นหรือ พวกเขาอยู่ในบ้านผิงไฟอุ่น ๆ และเล่านิทานของผู้กล้าสู่กัน ม้าแก่ ๆ พร้อมชายแก่เดินใกล้เข้ามา ตัวม้านั้นเป็นเพียงหนังย่น ๆ หุ้มกระดูก ในขณะที่ชายแก่นั้นก็ดูไร้เรี่ยวแรงและพร้อมจะร่วงจากหลังม้าได้ทุกเมื่อ แม้กระนั้นบนร่างของชายแก่กลับมิได้มีเครื่องนุ่งห่มใด ๆ ยกเว้นแต่ผ้าเตียวหนังผืนเก่า ๆ และผ้าพันแผลสกปรกบนหัวเข่าข้างหนึ่งเท่านั้น ชายแก่คนนั้นดึงใช้มือก้นบุหรี่ยู่ยี่ออกจากปากและขยี้มันลงที่กลางฝ่ามืออีกข้าง “เอาละ” เขาพูด “จัดการเลยดีกว่า” “พูดง่ายนี่หว่า” ม้าตอบ “แต่คิดหรือเปล่าว่ามันจะเป็นยังไงถ้าเกิดเจ็บหลังขึ้นมาอีก ไม่ถามฉันหน่อยหรือว่าฉันจะรู้สึกยังไงถ้าต้องถูกกินเพียงเพราะว่าแกเกิดเจ็บหลังขึ้นมาในช่วงเข้าด้ายเข้าเข็มน่ะ” “เฮ่ย ไม่ซวยขนาดนั้นหรอกน่า” ชายแกว่าก่อนจะลงจากหลังม้า เขานั่’ลงกับก้อนหินและเป่าลมอุ่นให้กับนิ้วตัวเอง จากนั้นเขาก็ชักดาบเล่มหนึ่งออกมาจากถุงสัมภาระบนหลังม้า คมของมันดูเหมือนใบเลื่อยมากกว่าใบดาบ ชายแก่กวัดแกว่งดาบไปมาอย่างเงอะงะ “ก็ยังใช้ได้นี่หว่า” เขาว่าก่อนจะชะงักและพิงกับต้นไม้ หายใจหอบ “ให้ตายเถอะ ทำไมดาบนี่มันหนักขึ้นทุกวันวะ” “แกน่าจะเก็บมันไว้ที่เดิมดีกว่า” ม้าแก่แนะนำ “อายุก็ขนาดนี้แล้ว น่าจะเลิกซักที” ชายแก่กลอกตา “ตูไม่น่าซื้อเอ็งเลยว่ะ น่าจะรู้อยู่แล้วว่าอะไรที่เคยเป็นของพ่อมดน่ะมันไม่น่าไว้ใจซักเท่าไหร่” ชายแก่บ่นกับสายลมหนาว “ดูฟันดูเหงือกก็ดูแล้ว เกือกก็ด้วย แต่ทำไม้ตูไม่เงี่ยหูฟังซักหน่อยว้า” “ก็แล้วแกคิดว่าใครล่ะที่ประมูลแข่งกับแกน่ะ?” เคน ไอ้คนเถื่อน (Cohen the Barbarian) ยังคงยืนพิงอยู่กับต้นไม้ เขาไม่แน่ใจว่าเขายืนขึ้นไหวหรือเปล่า “แน่เลยว่าแกน่าจะต้องมีสมบัติเก็บซ่อนอยู่” ม้าแก่พูด “ทำไมเราไม่ย้ายไปแถวขอบพิภพล่ะ ที่นั่นอากาศก็ดีแถมยังอุ่นด้วย หาบ้านสวย ๆ ริมชายหาดก็ดีนะ ว่าไง?” “เสียใจว่ะ สมบัติน่ะถูกตูใช้หมดแล้ว” เคนว่า “กินมั่ง ดื่มมั่ง ให้เขาไปมั่ง แล้วก็หายมั่ง” “น่าจะเก็บไว้กินตอนแก่บ้างนะ” “ก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องแก่นี่หว่า” “ซักวันแกก็ต้องตาย ดีไม่ดีวันนั้นอาจจะเป็นวันนี้ก็ได้” “ตูรู้ว่ะ ถึงได้มาที่นี่ไง” ม้าแก่หันมองยาวตามถนนไปถึงตลิ่งตรงหน้า ถนนนั้นเต็มไปด้วยรอยแตกแยก ร่องหินบนพื้นมีต้นไม้เล็ก ๆ ขึ้นแทรกเต็มไปหมดขณะที่สองข้างทางก็เป็นป่าไม้รกครึ้ม อีกซักสองสามปีถนนนี้ก็คงถูกป่ากลืนไปทั้งหมด แม้ตอนนี้คนก็คงลืมไปแล้วว่ามีถนนนี้อยู่ “แกกะจะมาตายที่นี่?” “เปล่า เพียงแต่ตูมีบางอย่างที่ตูอยากทำมาตั้งแต่ตูยังเด็ก” “อย่างเช่น?” เคนพยายามยืนขึ้น ขาของเขาสั่นพั่บ “พ่อของตู...” เคนตั้งหลัก “...บอกตูว่า...” เคนหอบ “ไอ้ลูกชาย” ม้าพยายามช่วย “อะไรนะ” “ไอ้ลูกชาย” ม้าพูดซ้ำ “เวลาที่พ่อกำลังจะสั่งสอนลูก เขาก็เริ่มยังงี้ทั้งนั้นแหละ” “เฮ้ย นี่มันเรื่องของตูหรือเรื่องของเอ็งวะ” “โทษที” “เขาบอกตูว่า...ไอ้ลูกชาย...เออไอ้ลูกชายก็ไอ้ลูกชายวะ...ไอ้ลูกชาย ถ้าแกสู้กับโทรลได้ตัวต่อตัวแล้วล่ะก็ จะไม่มีอะไรอีกแล้วที่แกทำไม่ได้” ม้าแก่กะพริบตาก่อนจะหันมามองถนนอีก ที่สุดถนนอันเป็นช่องเขานั้น มันมองเห็นสะพานหินสำหรับข้ามช่องเขา ม้าเกิดอาการสยดสยอง เกือกทั้งสี่ของมันสลับกันเหยียบพื้นไม่เป็นจังหวะ “ไปริมพิภพเหอะนะ” ม้าแก่คะยั้นคะยอ “อากาศก็ดี อุ่นด้วย” “ไม่ไปโว้ย” “จะฆ่าโทรลไปทำไม? ฆ่าไปแล้วแกจะได้อะไร?” “ได้ศพโทรลไง อันที่จริงตูก็ไม่ได้คิดจะฆ่า แค่เอาชนะมันเฉย ๆ ตัวต่อตัว หนึ่งต่อหนึ่ง ถ้าตูไม่ทำ พ่อของตูคงนอนตายตาไม่หลับ” “ไหนบอกว่าเขาไล่แกออกจากเผ่าตอนแกอายุสิบเอ็ดไง” “สิ่งที่ดีที่สุดที่เขาเคยทำเพื่อตูเลยแหละ นั่นสอนตูให้รู้จักยืนเหยียบเท้าคนอื่น แกมานี่ดีกว่า มา” ม้าแก่ขยับเข้าใกล้ให้เคนสามารถเกาะอานตะเกียกตะกายขึ้นไปนั่ง “แน่ใจนะว่าแกอยากสู้กับโทรลจริง ๆ วันนี้” ม้าแก่ยังพยายามเกลี้ยกล่อมขณะที่เคนล้วงขยุกขยิกในถุงสัมภาระก่อนจะหยิบถุงยาเส้นออกมา “แน่นอน” เคนตอบขณะมวนยา “ขึ้นมาถึงนี่กะอีแค่มาสู้กับโทรลนี่อ่ะนะ” “จำเป็นว่ะ” เคนตอบ “เดี๋ยวนี้สะพานที่มีโทรลอาศัยมันหายาหเหลือเกิน ตอนตูยังเด็กนะ มันมีเป็นร้อย เดี๋ยวนี้น่ะรึ มีโทรลอยู่ในเมืองมากกว่าในภูเขาเสียอีก แถมยังอ้วนกลมอีกต่างหาก แล้วนี่ตูสู้สงครามพวกนั้นทำเบื๊อกอะไรวะนี่ พอ พอ พอ แกรีบข้ามสะพานเดี๋ยวนี้เลย” สะพานนั้นช่างโดดเดี่ยว มันทอดข้ามแม่น้ำตื้น ๆ ทว่าไหลแรงเกรี้ยวกราดซึ่งทอดผ่านหุบเขา สะพานเช่นนี้เหมาะจริง ๆ ที่จะมี... ร่างสูงใหญ่สีเทากระโดดขึ้นมาบนสะพานขวางหน้าม้าแก่ มันกวัดแกว่งกระบองไปมา “จ๊ะเอ๋” มันทักทาย “โอ๊ะโอ๋” ม้าแก่ทำเป็นตกใจ โทรลกระพริบตา แม้อากาศเย็นและลมหนาวจะช่วยลดความต้านทานของสมองซิลิคอนของโทรล มันก็ยังต้องใช้เวลาอยู่พักหนึ่งก่อนจะสังเกตว่าไม่มีคนอยู่บนหลังม้า โทรลกระพริบตาอีกครั้งเพราะมันรู้สึกได้ถึงคมมีดที่จ่ออยู่หลังคอ “จ๊ะเอ๋” อีกเสียงทักทายตอบที่ข้างหูโทรล โทรลกลืนน้ำลายช้า ๆ “โทษที” โทรลเสียงอ่อย “พ้มแค่ทำตามธรรมเนียมน่ะ แบบว่ามีสะพานใช่มั้ย เพราะฉนั้นใคร ๆ ก็คิดว่าน่าจะมีโทรลจริงมั้ย...” “ว่าแต่...” โทรลถามอีก “ทำไมพ้มไม่ยักได้ยินเสียงคุณแอบมาข้างหลัง?” “ฝีมือว่ะ” ตาแก่เคนตอบ “แม่นแล้ว” ม้าแก่ว่าบ้าง “หมอนี่แทงข้างหลังคนมาบ่อยกว่าที่แกทำให้มื้อเย็นแกตกใจเสียอีก” โทรลชำเลืองมองข้างหลังอย่างหวาด ๆ “ให้ตายเถอะ” มันพึมพัม “นึกว่าเป็นเคน ไอ้คนเถื่อนหรือไงว้า” “ก็แล้วแกคิดว่าไงล่ะวะ?” แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 47 13:33:45 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 47 13:25:20 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 47 13:21:41 จากคุณ : Away from Thailand - [ 3 พ.ค. 47 13:19:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โทรลใช้เวลาซักพักกว่าจะทำใจให้เชื่อได้ “โอ้ ว้าว” โทรลอุทาน “ตัวจริง เสียงจริง บนสะพานของพ้มด้วย ว้าว!” “เอ๋?” เคนงง โทรลดิ้นหลุดออกจากเงื้อมมือของเคน พร้อมกับโบกไม้โบกมือโวยวาย “ไม่ต้องตกใจ ไม่มีอะไร” โทรลโหวกเหวกขณะที่เคนเดินย่างสามขุมเข้าหา “พ้มเชื่อแล้ว พ้มเชื่อแล้ว พ้มแค่อยากจะเรียกครอบครัวพ้มมาดูด้วยไม่งั้นไม่มีคนยอมเชื่อพ้มแน่ว่าพ้มพบเคน ไอ้คนเถื่อนตัวจริง” โทรลยังพล่ามต่อ “ไอ้พี่เขยงี่เง่าของพ้มชอบอวกอยู่เรื่อยเรื่องสะพานไม้ของมัน ...ทีนี้ดูซิว่ามันจะกล้าอวดอีกไหม?” โทรลทิ้งกระบองลงและคว้ามือของเคน “พ้มชื่อไมก้า เป็นเกียรติเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบตัวจริงครับพ้ม” และหันไปตะโกน “เบอริล! มานี่เร็ว พาเด็ก ๆ มาด้วย” โทรลหันกลับมาคุยกับเคน หน้าของโทรลบานแฉ่ง “เบอริลบ่นเสมอเลยให้ย้ายไปที่อื่น แต่พ้มบอกเธอว่าสะพานนี้เป็นมรดกของตระกูล สะพานมรณะต้องมีโทรล พ้มบอกเธออย่างนั้น” โทรลเพศหญิงร่างเบ้อเริ่มเทิ่มพร้อมโทรลเล็กสองตนในอ้อมกอดย่ำขึ้นมาจากตลิ่ง ตามหลังมาด้วยโทรลเด็ก ๆ อีกหลายตน   พวกเขามายืนรวมกันที่ด้านหลังของโทรลตัวแรก “นี่เบอริลขอรับ” โทรลชายแนะนำ “ส่วนนี่...” เขาผายมือไปที่เหล่าโทรลเด็ก  “...ลูกพ้มชื่อสกรี เนี่ยก็หวังว่าแกจะรับช่วงดูแลสะพานนี่ต่อ เอ้า สกรี นี่ไง เคน ไอ้คนเถื่อน ตัวจริง เสียงจริงเลยล่ะ บนสะพานของเราด้วย เทียบกับสะพานของลุงแกที่มีแต่ไอ้พวกพ่อค้าอ้วนที่ผ่านไปมา” ถึงโทรลจะกำลังพูดกับลูกชายแต่ใคร ๆ ก็ดูออกว่าเขากำลังประชดเมีย “ของเรานี่มีผู้กล้าจริง ๆ” เมียของโทรลมองเคนหัวจรดเท้า เท้าจรดหัว “ไอ้หมอนี่รวยหรือเปล่า?” “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับว่ารวยหรือจนซักหน่อย” โทรลเถียง “จะฆ่าพ่อผมจริง ๆ หรือฮับ” สกรีถามอย่างกังวล “โอ๊ย แน่นอนอยู่แล้ว” โทรล ไมกา รีบตอบ “ก็นั่นมันงานของผู้กล้าอยู่แล้ว ทีนี้พ่อก็จะได้มีชื่อเสียง มีคนแต่งตำนานให้ เนี่ยน่ะ เคน ไอ้คนเถื่อน นะไม่ใช่ตาสีตาสาชาวป่าชาวดงจาในหมู่บ้านนั่น  ผู้กล้าตัวจริงอุตส่าห์มาถึงนี่ เพราะฉนั้นแกต้องมีสัมมาคารวะกับเขาด้วย  ขอโทษด้วยขอรับ เด็กสมัยนี้มันแย่จริง ๆ” เสียงม้าหัวเราะกิ๊กกั๊ก “เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน...” เคนเอ่ยปาก “พ่อพ้มเคยเล่าให้พ้มฟังเรื่องคุณตั้งแต่พ้มยังเป็นก้อนกรวด” ไมก้ายังพล่ามไม่หยุด “เค้าบอกว่าคุณปราบไปทั่ว” เคนพูดไม่ออก แต่เขารู้สึกได้ถึงสายตาดูหมิ่นของเบอริล “หมอนี่มันก็แค่ตาแก่ธรรมดา” เธอว่า “ดูยังไงก็ไม่เหมือนผู้กล้า ถ้าหมอนี่เก่งนักล่ะก็ ทำไมหมอนี่ไม่ยักกะรวยล่ะ?” “เอ่อ เธอฟังฉันก่อน...” “นี่น่ะรึที่แกเฝ้าบอกฉัน” เมียโทรลแหว “วัน ๆ ฉันต้องมานั่งเฝ้าไอ้สะพานเก่า ๆ ผุ ๆ นี่เพื่อคอยไอ้หมอนี่น่ะรึ ฉันน่าจะเชื่อแม่ฉันจริง ๆ แล้วแกยังจะมีหน้ามาบอกว่าแกอยากให้ลูกชายฉันมาเฝ่าสะพานนี้ต่อจากแก? คอยให้ตาแกผู้กล้าจากที่ไหนไม่รู้มาฆ่างั้นรึ ไม่มีทาง หัวเด็ดเท้าขาดฉันก็ไม่ยอม” “ฟังฉันพูดก่อน...” “ดู ไพไรท์ พี่ฉันซิ สะพานของเขามีแต่พวกเศรษฐีมาใช้ เขามีเงิน มีหน้าตา แกน่าจะไปทำงานกับเขาดีกว่า” “ไม่มีทาง ให้ฉันเกินใส้เดือนดีกว่าให้ฉันไปทำงานกับเขา” “กินใส้เดือน? ตอนนี้จะกินใส้เดือนก็ยังฟุ่มเฟือยเกินไปเลยย่ะ” “โทษที ขอพูดด้วยหน่อยได้ไหม?” เคนขัดจังหวะ ทั้งเคนและโทรลเดินแยกไปอีกฟากของสะพาน เคนล้วงหาถุงยาสูบจากในกระเป๋า เมื่อจัดการให้ตัวเองเรียบร้อยเขาก็เงยหน้ามองโทรล “สูบบุหรี่มั้ย?” “ไอ้นั่นเป็นอันตรายต่อสุขภาพนะขอรับ มันค่อย ๆ ฆ่าคุณนะ” “ก็จริง แต่ไม่เป็นไร ตูไม่รีบ” “แกอย่ามัวแต่คุยกับไอ้แก่นั่นล่ะ” เสียงเบอริลตะโกนมาจากอีกฟาก “ไม่ว่ายังไง วันนี้แกก็ต้องไปทำงานที่โรงเลื่อย เชิร์ทบอกว่าเขาเก็บงานให้แกถึงวันนี้เท่านั้นนะ!” ไมก้ามองที่เคนและยิ้มแห้ง ๆ “เมียพ้ม เขาเป็นห่วงพ้มน่ะ” “ถ้าแกตกลงไปในน้ำอีก ฉันจะไม่ลงไปช่วยแกแล้วนะ” เบอริลยังส่งเสียงตามมา “บอกเขาซิเรื่องแพะภูเขาน่ะ พ่อโทรลอวดเก่ง!” “แพะภูเขา?” เคนสงสัย “พ้มก็ไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องอะไร วัน ๆ เอาแต่พูดเรื่องนี้ แต่พ้มไม่รู้อะไรจริง ๆ นะ” ไมก้าตอบเลี่ยง ๆ พวกเขายืนมองเบอริลไล่พวกเด็ก ๆ โทรลกลับลงไปใต้สะพานมืด “”เรื่องของเรื่องก็คือ...” เคนพูดขึ้นเมื่อแน่ใจว่าพวกเขาอยู่ตามลำพัง “ตูก็ไม่ได้มานี่เพื่อฆ่าแก” สีหน้าโทรลบอกให้รู้ถึงความผิดหวัง “ไม่ได้มาฆ่าพ้ม?” “เปล่า ตูแค่คิดว่าจะจับแกโยนลงจากสะพานก้อนจะโขมยสมบัติแกไป ก็เท่านั้น” “แค่นั้นน่ะ?” เคนตบหลังโทรลเบา ๆ อย่างปลอบใจ “เอาเถอะ” เคนว่า “ยังไงตูก็ดีใจนะที่ได้เห็นว่ายังมีพวกที่ยึดถือวิถีเก่า ๆ ทุกที่น่ะจำเป็นต้องมีพวกอนุรักษ์ทั้งนั้น” โทรลยืนยืดอย่างภูมิใจ “พ้มก็พยายามอยู่ขอรับ ลูก ๆ ผมน่ะอยากจะไปทำงานในเมืองแต่พ้มบอกพวกเขาว่าสะพานนี่มีโทรลเฝ้ามาห้าร้อยปีแล้ว” “ดีใจจริง ๆ ที่ได้ยินอย่างนั้น เพราะฉนั้นถ้าแกจะยกสมบัติทั้งหมดของแกให้ตู” เคนแทรก “ตูก็จะได้ไป ๆ ซักที” โทรลหน้าซีดตกใจ “สมบัติ? พ้มไม่มีเลยครับสมบัติน่ะ” “เฮ่ย อย่าหลอกกันน่า” เคนไม่เชื่อ “สะพานอย่างงี้ไม่มีสมบัติได้ไง?” “แบบว่าถนนี้ไม่ค่อยมีคนใช้แล้ว” ไมก้าตอบ “ท่านน่ะเป็นคนแรกที่ผ่านมาในช่วงหลาย ๆ เดือนนี่ ผมพูดจริง ๆ นะ เบอริลบอกแล้วบอกอีกให้ผมไปทำงานกับพี่ชายเธอ แบบว่ากำลังจะมีตัดถนนใหม่ผ่านไปทางสะพานของพวกเขา แต่ผมก็ไม่ไป” ไมก้าขึ้นเสียง “สะพานพ้มน่ะมีโทรลเฝ้ามาห้าร้อยปีแล้วนะ” “แล้วไง” เคนถาม “แต่ค่าซ่อมสะพานนี่ก็เก่ามากแล้วค่าซ่อมมันก็แพงเหลือเกิน” โทรลว่า  “พวกคนแคระมันหน้าเลือดเหลือเกิน ไว้ใจไม่ได้ซักคน” ไมก้าลดเสียง “พ้มจะพูดตรง ๆ ทุกวันนี้พ้มต้องไปทำงานที่โรงเลื่อยของพี่ของเบอริลอาทิตย์ละสามวัน ไม่งั้นครอบครัวพ้มอดตายแน่” “ตูนึกว่าพี่เขยแกเป็นเจ้าของสะพาน?” เคนสงสัย “โอ๊ยเบอริลมีพี่ตั้งหลายคน คนหนึ่งเป็นเจ้าของสะพาน...” โทรลตอบ สายตาเขามองดูที่สายน้ำอย่างเศร้าสร้อย “อีกคนเป็นเจ้าของโรงเลื่อยอยู่ที่ซาววอเตอร์ อีกคนอ้วน ๆ นั่นเป็นพ่อค้าอยู่ที่บิตเตอร์ไปค์ คิดดูซิว่านั่นเป็นงานที่โทรลควรทำงั้นเหรอ?” “ยังไง ก็ยังมีคนหนึ่งละที่ยังเกี่ยวข้องกับสะพาน” เคนว่า “เกี่ยวกับสะพาน? หมอนั่นแค่นั่งอยู่ในป้อมคอยเก็บเงินคนข้ามสะพาน อะไรไม่ว่าเดี๋ยวนี้กระทั่งจะอยู่เฝ้าป้อมก็ยังไม่อยู่ มันถึงกับจ้างคนแคระมาคอยเก็บเงินแทน อย่างงี้แล้วยังกล้าเรียกตัวเองเป็นโทรลอีก มันแทบจะเป็นมนุษย์ไปแล้วนะนั่นน่ะ” เคนพยักหน้าเข้าใจ “จะบอกให้นะ ทุกอาทิตย์พ้มต้องไปกินมื้อเย็นกับสามคนนั่น  พ้มต้องไปฟังสามคนนั้นพล่ามอวดร่ำอวดรวย เรื่องการปรับตัวเข้ากับความก้าวหน้า...” โทรลหันใบหน้าเศร้ามามองเคน “ก็แล้วการเป็นโทรลใต้สะพานนี่น่ะมันเสียหานตรงไหน? ตั้งแต่พ้มเกิด พ้มก็เป็นโทรลใต่สะพานมาทั้งชีวิต แล้วพ้มก็อยากให้สกรีลูกพ้มเป็นโทรลใต่สะพานเหมือนพ้ม เพราะถ้าไม่อย่างงั้น การเกิดมาเป็นโทรลมันจะมีความหมายอะไร?” ทั้งคู่จ้องมองสายน้ำอย่างเงียบ ๆ “แกรู้มั้ย” เคนเอ่ยขึ้น “ตูยังจำได้ดีถึงสมัยที่ตูขี่ม้าจากที่นี่ไปถึงเขาคมมีดโดยไม่เห็นสิ่งมีชีวิตซักตัว” เคนลูบคมดาบ “หรือถ้ามีชีวิตก็มีแป๊บเดียวเท่านั้น” เคนดีดก้นบุหรี่ลงน้ำ “แต่ตอนนี้ ที่นี่มีแต่ไร่นา ทุกแห่งมีแต่รั้วกั้นเต็มไปหมด ไปไหนก็มีแต่ชาวไร่ชาวนาอยู่ทุกแห่ง” “สงสัยเมียผมคงพูดถูก” โทรลไม่ได้ฟัง “อยู่ใต้สะพานยังงี้คงไม่มีอนาคตซักเท่าไหร่” “ตูน่ะ” เคนก็ไม่ได้ฟังเหมือนกัน “ก็ไม่ได้เกลียดพวกชาวไร่ชาวนาหรอกนะ ยังไงตูก็ยังต้องพึ่งพวกเขา เพียงแต่ว่าเมื่อก่อนน่ะพวกเขาอยู่ห่างออกไป แต่เดี๋ยวนี้พวกเขาเข้ามาถึงที่นี่แล้ว” “ความก้าวหน้า เฮอะ ดูพี่เขยผมซิ เจ้าเชิร์ทนั่นน่ะ มันมีโรงเลื่อย คิดดูซิว่าโทรลนี่นะทำโรงเลื่อยถ้าคุณเห็นว่าเขาทำอะไรกับป่าคัตเชดแล้วคุณจะหนาว” เคนชะงัก “อะไร? ป่าที่มีแมงมุมยักษ์น่ะรึ?” “ไม่มีแล้วล่ะแมงมุมยักษ์น่ะ” “อะไรวะ ตูชอบป่านั่นนะ มันมืดแล้วก็น่ากลัว ป่ามืด ๆ แล้วก็น่ากลัวอย่างนั้นหายากจะตาย ป่าอย่างนั้นให้ความรู้สึกชั่วร้ายดีออก” “เฮอะ อยากได้ มืด ๆ น่ากลัวงั้นรึ แล้วจะคิดยังไงถ้าเขาจะปลูกต้นสนขึ้นแทนล่ะฮึ” “ต้นสน!” “จะว่าไปมันก็ไม่ใช่ความคิดของเชิร์ทมันหรอก ของเจ้าเคลย์ต่างหาก” “ใครวะเคลย์” เคนเริ่มสับสน “พ้มบอกแล้วใช่ไหมว่าพ้มมีพี่เขยสามคน เจ้าเคลย์เป็นพ่อค้า มันบอกว่าปลูกต้นสนแล้วจะได้ขายที่ได้ง่าย ๆ” เคนอึ้งไปครู่ก่อนจะตอบ “ไม่มีใครขายป่าคัตเชดได้ มันไม่ได้เป็นสมบัติของใคร” “ก็แล้วไง เจ้าเคลย์บกว่านั่นแหละยิ่งดี ขายคล่องเลยแหละ” เคนทุบกำปั้นลงกับพื้นสะพาน เศษหินกระเด็นตกน่ำ “โทษที” เคนว่า “ไม่เป็นไร ยังไงมันก็พังอยู่ดีนั่นแหละ” เคนหันหน้ามา “นี่มันเกิดอะไรขึ้น ตูยังจำได้ตอนที่ตูสู้มหาสงคราม แกก็สู้ด้วยใช่ไหม แกต้องสู้สงครามนั่นด้วยแน่ ๆ” “ตอนนั้นพ้มแค่ทำหน้าที่แบกกระบอง” “ใคร ๆ บอกตูว่าตูสู้สงครามเพื่ออนาคตของมนุษยชาติ เพื่อความยุติธรรม อะไรเทือกนั้น...” “ของพ้ม พ้มสู้เพราะว่ามีโทรลตัวยักษ์ถือแส้คอยฟาดพ้มให้สู้ แต่พ้มคิดว่าพัมเข้าใจว่าคุณหมายความว่ายังไง” ไมก้าว่า “ที่แน่ ๆ ตูไม่ได้สู้เพื่อไอ้ไร่นาหรือต้นสนพวกนี้ซักหน่อย ใช่ไหม?...” ไมก้าเพียงแต่ก้มหน้า “พ้มก็ไม่รู้จะว่ายังไง คุณอุตส่าหฆ์มาถึงนี่แต่พ้มก็มีแต่ตัวกับสะพานนี่เท่านั้น” “...แล้วยังมีกษัตริย์อะไรสักอย่าง” เคนยังคงพึมพัม “รู้สึกจะมีพ่อมดด้วย แต่ที่แน่ ๆ คือมีกษัตริย์ ไม่เคยเจอตัวหรอกนะ แกเคยเจอหรือเปล่า?” เคนหันมาแยกเขี้ยวให้โทรล “ตูจำชื่อเขาไม่ได้แฮะ คิดว่าเขาไม่เคยบอกชื่อตูด้วยซ้ำ” ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งม้าและเคนเดินเหยาะ ๆ ออกมาจากป่าทึบเข้าสู่ที่ราบ ม้าเดินเตำะแตะไปสักพักก่อนจะเอ่ยปาก “เอาละ ไหนว่ามาซิ แกให้เขาไปเท่าไหร่?” “ทองสิบสองเหรียญ” “แล้วทำไมแกถึ’ให้ทองสิบสองเหรียญกับเขา?” “ก็ตูมีอยู่แค่นั้น” “แกมันบ้า” “ตอนที่ตูมาเป็นผู้กล้าใหม่ ๆ” เคนรำลึก “ทุกสะพานจะมีโทรลอยู่ และถ้าแกจะเดินทางผ่านป่าแกก็จะเจอกับพวกกอบบลินเป็นโหล ๆ แต่ตอนนี้พวกนั้นไปไหนกันหมด? อะไรทำให้พวกนั้นหายไป?” “ก็แกไง” ม้าแก่ว่า “ก็ใช่ แต่ตูคิดเสมอว่าพวกนี้มีอยู่เยอะแยะทุกหนทุกแห่ง” “ไหนบอกซิว่าแกอายุเท่าไหร่แล้ว” ม้าถาม “จำไม่ได้ว่ะ” “ถ้างั้นเอาเป็นว่าแกแก่พอจะเห็นโลกอย่างที่มันเป็น...” “มั้ง...” เคนจุดบุหรี่แต่ก็ไอกระทั่งน้ำไหลออกตา “ชักจะใจอ่อนแล้วละซิ!” “ก็คงงั้น...” “แกเพิ่งยกเงินเหรียญสุดท้ายให้โทรลนะ!” “เออ” เคนเป่าควันบุหรี่ให้กับแสงทิวา “ทำไมกันวะ?” เคนเงยหน้ามองท้องฟ้า แสงสีแดงจับกลุ่มเมฆ ลมหนาวเย็นพัดผ่านทุ่งราบ ผมที่พอมีเหลือของเคนปลิวล้อสายลม “ก็แค่เตือนตัวเองถึงสิ่งที่ควรจะเป็น ...” “ฟุ่ย!” “... สิ่งที่เคยเป็น ...” “ฟุ่ย!” เคนลดสายตา และยิ้มแยกเขี้ยว “และก็สำหรับที่อยู่ของโทรลสามตัวที่ตูจะไปเยี่ยม ซักวันตูคงจะตาย แต่วันนี้ยังว่ะ” สายลมพัดผ่านภูเขา เกล็ดน้ำแข็งปลิวไปทั่วเพราะมันเย็นเกินว่าหิมะจะตก อากาศเช่นนี้แหละที่ผลักดันให้เหล่าหมาป่ามุ่งหน้าออกจากป่าเข้าโจมตีหมู่บ้าน เว้นแต่ว่าบัดนี้มีหมาป่าเหลือน้อยเหลือเกิน และมีป่าเหลือน้อยยิ่งกว่าน้อย ในอากาศเช่นนี้ผู้คนล้วนอยู่ในบ้าน หน้าเตาไฟ และเล่าตำนานของผู้กล้าแก่กัน แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 47 13:41:26 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 47 13:38:23 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 47 13:31:16 จากคุณ : Away from Thailand - [ 3 พ.ค. 47 13:20:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Thanks krub. จากคุณ : Ronachai - [ 3 พ.ค. 47 15:07:50 A:129.94.6.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : booklovers - [ 3 พ.ค. 47 19:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณอีกคนครับ จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 3 พ.ค. 47 23:20:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณคร๊าบ สำหรับงานดีๆ ที่ออกมาให้ได้อ่าน สงสัยนิดหนึ่งครับ ว่า ทำไม Cohen ถึงเป็น เคน เค้าออกเสียงแบบนี้จริงๆ เหรอครับ ปล. อยากได้ discwold-night watch ฉบับ รวมทุกตอนครับ อ่านมาถึงตอนที่ 15 แล้วตามไม่ทันครับ ถ้าได้ ช่วยส่งมาให้ที่ nattapong@tycons.com นะครับ ขอบคุณครับ ปล. 2 โพสต์ไว้ที่เว็บ www.baiya.com ด้วยสิครับ อ่านง่ายดี จากคุณ : demerzel - [ 4 พ.ค. 47 12:35:58 A:203.130.132.237 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมออกเสียงแบบอเมริกันครับ ไม่แน่ใจว่าสำเนียงบริติชอ่านอย่างไร คุณดิจิตอลเดี้ยงน่าจะบอกได้ สำหรับ NW ส่งให้แล้วนะครับ จากคุณ : Away from Thailand - [ 4 พ.ค. 47 13:20:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Ghenghiz Cohen ดูๆแล้วน่าจะออกเป็น โคเฮ็น นะคะ แบบคล้ายๆ โคแนน น่ะ คือเอา เจงกิส ข่าน + โคแนน คนเถื่อน จากคุณ : Jackfruit - [ 4 พ.ค. 47 14:45:58 A:161.200.83.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นว่าตอนนี้ทำเป็นหนังสั้นด้วยนี่เนาะ จากคุณ : ทินา - [ 4 พ.ค. 47 16:29:57 A:161.200.128.45 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฮือๆๆๆ เศร้าครับ บาดใจลึก ๆ ขอบคุณครับ (อินไปรึเปล่า ^ ^") จากคุณ : ช่างไม้ - [ วันฉัตรมงคล 22:24:31 ]