CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    ++ Love 9 - 10 ++ By Melody

    ++ Love 9 ++

    “เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่อุทานชื่อเขาพลางจ้องเข้าไปในดวงตาสีซีดจางที่ยังคงฉายแววแห่งความผิดหวังในตัวเอง  เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมาเห็นมัลฟอยในสภาพแบบนี้
    การปรากฎตัวอย่างไม่คาดคิดของ”คนที่คุณก็รู้ว่าใคร”ในปีที่แล้วยังคงอยู่ในความทรงจำของทุกคน ดวงตาคู่สวยของเฮร์ไมโอนี่ค่อยๆหลับลงอย่างช้าๆ ภาพเรื่องราวในปีที่แล้วได้หวนคืนมาอีกครั้ง
    ความทรงจำอันน่าหวาดกลัวได้หวนกลับมาในความคิดของเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง  ไม่มีครั้งใดเลยในชีวิตที่เธอจะกลัวเท่านี้มาก่อน  เหตุการณ์เมื่อปีที่แล้วได้สร้างความตื่นตะลึงและน่ากลัวให้กับนักเรียนและคณาจารย์ในฮอกวอตส์เป็นอย่างมาก  แต่ในความทรงจำอันน่าหวาดกลัวกลับมีความรู้สึกอบอุ่นที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิตเกิดขึ้น เรื่องราวความตื่นเต้นมากมายนอกเหนือจากเรื่องของ “คนที่คุณก็รู้ว่าใคร” ปรากฏตัวกลับทำให้เธอรู้สึกอยากย้อนเวลากลับไปในช่วงนั้นอีกครั้ง  ถ้ามันจะเป็นไปได้
    วันที่ 1 กันยายนหลังจากที่พวกเขาได้เลื่อนชั้นมาอยู่ปีที่หกและผ่านงานเลี้ยงต้อนรับเปิดเทอมมาแล้ว  ในขณะที่นักเรียนหลายคนกำลังส่งเสียงพูดคุยและหัวเราะอย่างสนุกสนานศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เคาะแก้วเป็นเชิงให้ทุกคนเงียบแล้วศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ได้ประกาศในสิ่งที่ทุกคนรอคอย
    “เอาละ ฉันคิดว่าพวกเธอหลายคนก็คงพอจะรู้กันแล้วว่าปีนี้เราจะมีการแข่งขัน
    ควิกดิชระดับโรงเรียนขึ้น  ซึ่งมันเป็นก็เป็นครั้งแรกด้วย  ซึ่งทางฮอกวอตส์เองก็รับที่จะเป็นเจ้าภาพ  และจะมีคณะนักเรียนจาก เดริมแสตรงก์  โบบาตงก์ และ เมนดิไทล์ มาเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้  และฉันก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกเราจะเป็นเจ้าภาพที่ดีในงานครั้งนี้ด้วย  เอาละพวกเธอคงได้เวลาเข้านอนแล้ว  ขอให้มีความสุขกับปีการศึกษาใหม่นะ พรีเฟ็คจะพาพวกเธอไปยังบ้านเอง” เมื่อสิ้นเสียงดัมเบิลดอร์ เสียงเก้าอี้ขูดกับพื้นก็ดังไปทั่วห้องพร้อมด้วยเสียงพูดคุยด้วยความตื่นเต้น  
    เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่ซึ่งได้รับเลือกให้เป็นพรีเฟ็คก็ลุกพาพวกเด็กปีหนึ่งออกประตูห้องโถงใหญ่และลัดเลาะไปตามทางด้วยความเคยชินโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันเลยจนมาถึงหน้ารูปปั้น สุภาพสตรีอ้วนที่เป็นคนเฝ้าประตูทางเข้าออกของบ้านกริฟฟรินดอร์แฮร์รี่จึงได้พูดออกมาเป็นครั้งแรก
    “รหัสผ่าน” สุภาพสตรีอ้วนในภาพเอ่ยถาม
    “ไวท์ลิลลี่และผีเสื้อ” แฮร์รี่พูดและรูปภาพก็เหวี่ยงเปิดอ้าออกในทันที  เขาจึงหันไปพูดกับเด็กๆที่มีท่าทางตื่นเต้นระคนตกใจที่เฝ้ามองไปรอบ  แฮร์รี่ยิ้มให้กับภาพที่เห็น เพราะเด็กพวกนี้ก็ไม่ต่างจากเขาเมื่อก้าวเข้ามาเป็นนักเรียนฮอกวอตส์เป็นครั้งแรก  “นี่เป็นรหัสผ่านที่พวกเธอต้องจำและใช้ในการเข้าออกหอกริฟฟรินดอร์ตลอดเทอมนี้นะ” แล้วเขาก็หมุนตัวเดินผ่านประตูเข้าไป
    “เอาละ นี่เป็นห้องนั่งเล่นรวมของบ้านเรา  เมื่อเธอเดินขึ้นบันไดวนไปหอนอนหญิงจะอยู่ซ้ายมือ หอนอนชายจะอยู่ขวามือ เสื้อผ้าพวกเธอมีคนได้นำไปวางให้แล้ว ถ้าใครมีปัญหาอะไรก็ถามฉันหรือเฮอร์ไมโอนี่ก็ได้” แฮร์รี่พูดพลางผายมือไปทางเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลเขานัก “ถึงเวลานอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะ” เมื่อแฮร์รี่พูดจบ เสียงพูดคุยเบาๆก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง  เด็กปีหนึ่งส่วนใหญ่ยังใช้เวลาในการสำรวจห้องนั่งเล่นรวม แต่เด็กปีอื่นๆต่างแยกย้ายกันกลับไปนอน ณ ห้องของตน แต่แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ก็ยังตรวจดูความเรียบร้อยในห้องนั่งเล่นรวม  
    เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วกว่าที่ทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่จะเดินดูตรวจความเรียบร้อยจนเสร็จ  ก็เหลือเด็กเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่นั่งอยู่และเมื่อแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาเด็กเหล่านั้นก็เดินขึ้นหอนอนไป
    “เหนื่อยมั้ยแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นขณะที่นั่งลงที่เก้าอี้หน้าเตาผิง
    “ไม่เหนื่อยหรอก แล้วเธอละ” แฮร์รี่ถามกลับพลางนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ
    “ก็นิดหน่อยนะ แล้วรอนละไปไหนแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความสงสัย เพราะเมื่อเธอกลับมาจากการเดินสำรวจหอนอนก็ไม่พบรอนเสียแล้ว
    “ไปนอนแล้วละเห็นบ่นๆว่าเวียนหัว” แฮร์รี่ตอบพลางดึงเน็กไทค์ที่ผูกอยู่ให้หย่อนลงมา “เป็นไงรหัสบ้านจำง่ายมั้ย” แฮร์รี่ถามโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่แต่กลับจ้องมองเข้าไปในเปลวไฟในเตาผิงแทน
    “ก็ดีนะเป็นของที่ฉันชอบทั้งคู่เลย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
    “เพราะฉันรู้ไงว่าเธอชอบ ฉันเลยขอศาสตราจารย์ไป” แฮร์รี่ตอบโดยไม่ได้หันมามองอาการของเฮอร์ไมโอนี่ที่จ้องหน้าเขาอยู่เลย “เอาละฉันไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูดพลางลุกขึ้นเดินไปยังบันไดวน ทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่อยู่เพียงลำพังกับความคิดอันสับสนที่เกิดจากคำพูดของเขาเมื่อสักครู่
    ความรู้สึกมากมาย ทั้งดีใจแปลกใจและสงสัย หรือแม้กระทั่งความงวยงงก็ล้วนเป็นอารมณ์ของเธอในขณะนี้ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกหัวใจของเธอเต้นรัวเร็วผิดปรกติ ความร้อนในร่างกายกลับแผ่ซ่านไปทั่วโดยเฉพาะใบหน้าทำให้เกิดเลือดฝาดบนแก้มเนียนใส เฮอร์ไมโอนี่พยายามคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆและเดินใจลอยขึ้นหอนอนไปเมื่อเธอมารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองได้มายืนอยู่หน้าห้องนอนของปีหกแล้ว  เธอก้าวเข้าประตูหอนอนพลางยิ้มให้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นโชคดีที่ทุกคนในห้องหลับไปหมดแล้ว  เธอจึงเปลี่ยนชุดและขึ้นเตียงพร้อมกับความรู้สึกดีๆที่เพิ่งเกิดขึ้นระหว่างเธอและแฮร์รี่
    “นี่เราไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย” เธอพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะม่อยหลับไป
    #############################

    จากคุณ : daniel_melody - [ 4 ก.ค. 47 22:25:03 ]